Ξεκίνησα τεχνοκράτισσα... Να υπολογίζω νούμερα και αριθμούς... Τα πάντα να είναι λογική και υπολογισμοί... Αυτά συνήθως φέρνουν και απαισιοδοξία.

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "Ξεκίνησα τεχνοκράτισσα... Να υπολογίζω νούμερα και αριθμούς... Τα πάντα να είναι λογική και υπολογισμοί... Αυτά συνήθως φέρνουν και απαισιοδοξία."

Κλήμεντος Τομαραίοι
8 χρόνια πριν
Προβολές:

2 Λίγα λόγια... Ξεκίνησα τεχνοκράτισσα... Να υπολογίζω νούμερα και αριθμούς... Τα πάντα να είναι λογική και υπολογισμοί... Αυτά συνήθως φέρνουν και απαισιοδοξία. Στην πορεία άρχισα να αλλάζω. Όχι πώς δεν ήμουν ευαίσθητη πάντα, απλά τώρα το εκδηλώνω περισσότερο και ασχολούμαι πιο πολύ με πράγματα που γεμίζουν την ψυχή μου. Έτσι, προτιμώ να γράφω, να διαβάζω, να πιέζω τον εαυτό μου να είμαι πιο αισιόδοξη και να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό, που πάντα πιστεύω τελευταία στιγμή κάνει το καλύτερο για μας. Λένα Σεπτέμβρη

3 Το κεντητό... Κ ι α ν η ζωή φοβάται... ε σ ύ μ η φοβηθείς... τ ι, τ ά χ α, θα πετύχεις; Τ ο ν π ό ν ο και τα δάκρυα δ ε ν τ α γλυτώνεις... μ α κ α ι το γέλιο, τη χαρά μ ή τ ε κ ι αυτά θα λείψουν... Π λ ε γ μ έ να είναι όλα σ ε τ ο ύ τ ο το κεντητό κ ι ε σ ύ κ λωστή ανάμεσα.... ν α ξ ε φύγεις δεν μπορείς μ α ο ύ τ ε και που θέλεις... Κ ε ν τ η τ ό πολύχρωμο ε ί ν α ι η ζωή κ ι α υ τ ό που πλέκει δ ε ν ξ ε π λέκει...

4 Κουκίδες στο χρόνο... Η ζ ω ή είναι πίστη... Π ί σ τ η σ ε κάτι βαθύ, σ ε κ ά τ ι μεγάλο.. Κ ι α ν έ ρθουν πίκρες, τι μένει; Ξ ε χ ν ι ο ύ νται τόσο εύκολα... Ό σ ο ε ύ κολα ξεχνιούνται και οι χαρές. Ό λ α ε ί ν αι κουκίδες στο χρόνο Κ ο υ κ ί δ ε ς πολλές. Μ ε τ α φ ρ ασμένες αναμνήσεις Δ ε ς τ ο χαρτί... γ ε μ ά τ ο κουκίδες... Α υ τ ή ε ί ναι η ζωή μας, π ο υ π ε ρ νάει τόσο γρήγορα Κ α ι τ ι ζ ήσαμε; Μ έ τ ρ α, ζύγιασε, τ α κ α λ ά, τα άσχημα... Τ ε λ ι κ ά όλα είναι ένα τίποτα... Σ τ ο β ά θος του χρόνου ένα τίποτα... Μ ό ν ο κ ουκίδες...

5 Το χρώμα της ζωής... Π ο ι ο χ ρ ώμα νά χει η ζωή, ί δ ι ο ν ά ναι για όλους; Μ α, μ ι α παλέτα είν η ζωή, ξ έ χ ω ρ η για καθέναν, γ ε μ ά τ η από χρώματα... Τ η ν ώ ρ α που γεννιόμαστε, ο ι Μ ο ί ρ ες μας την φέρνουν κ α ι σ υ μ βουλή μας δίνουνε ε μ ε ί ς ν α την κρατούμε κ α ι μ ε πινέλο, με νερό, ζ ω γ ρ ά φ οι να γενούμε... Κ ι ε μ ε ί ς να χρωματίσουμε τ η κ ά θ ε μας τη μέρα, τ α χ ρ ώ ματα που βάζουμε, α υ τ ή θ α ναι η ζωή μας...

6 Αν αύριο πέθαινα... Σκέφτομαι... Α ν α ύ ρ ι ο π έ θαινα, α ν α ύ ρ ι ο ή τ αν η τελευταία μου μέρα, ν α σ κ ε φ τ ώ, τι δεν έχω προλάβει να κάνω α π λ ό ή δ ύ σ κολο, μικρό ή μεγάλο... Α ν α ύ ρ ι ο π έ θαινα, δ ε ν θ ά χ α π ρολάβει ν α ζ η τ ή σ ω συγχώρεση α π ό σ ο υ ς π λήγωσα δ ε ν θ ά χ α προλάβει ν α π ω σ ε κ άποιους π ό σ ο τ ο υ ς α γαπώ π ο υ η ν τ ρ ο πή ή 0 εγωισμός δεν μ άφηναν ν ω ρ ί τ ε ρ α ν α το πω δ ε ν θ ά χ α προλάβει ν α κ ο λ υ μ π ή σω, χειμώνα καιρό, σ τ α π α γ ω μ έ να του πελάγου νερά δ ε ν θ ά χ α προλάβει στο δάσος, ν α π ε ρ π α τ ή σω σιγανά, μ η ν τ ο ξ υ π ν ήσω δ ε ν θ ά χ α προλάβει ν α μ ά θ ω ν α ζωγραφίζω, ό π ω ς π ά ν τ α ήθελα, όμως, υπομονή δεν είχα...

7 ... δ ε ν θ ά χ α προλάβει να πατήσω σ τ α Λ ε υ κ ά Όρη, π ο υ τ α κ ο ί τ αζα πάντα απέναντί μου κ ι έ λ ε γ α π ρολαβαίνω δ ε ν θ ά χ α προλάβει ν α π ά ω σ τ η φυλακή ν α δ ώ σ ω κ ο υράγιο και σοκολάτες σ α υ τ ο ύ ς π ου μέσα ζουν τ ο δ ι κ ό τ ο υ ς κόσμο δ ε ν θ ά χ α προλάβει ν α δ ώ σ ω λ ί γη ζάχαρη σ έναν φτωχό ν α τ ο ν γ λ υ κ άνω ο ύ τ ε κ α ι στον παππού τον ολομόναχο δ ε ν θ ά χ α π ρολάβει να του δώσω έ ν α π ο τ ή ρ ι νερό και λίγη συντροφιά να του κάνω... Α ν α ύ ρ ι ο π έ θαινα, δ ε ν θ ά χ α π ρολάβει ν α δ ω τ η ζ ωή μου όπως θά πρεπε... α π λ ή, λ ι τ ή και όμορφη φ ο ρ τ ω μ έ ν η από μικρά κι άξια... Θ ε μ ο υ, β ο ή θησέ με να προλάβω, γ ι α τ ί, ό λ α ό σα προλάβαινα μέχρι σήμερα δ ε ν έ χ ο υ ν ν α κάνουν με την ψυχή μου...

8 Ένα λιθαράκι... Ένα βηματάκι... Έ ν α λ ι θ αράκι, τόσο δα μικρό, α κ ό μ α έ να... Έ ν α β η ματάκι, τόσο δα μικρό, α κ ό μ α έ να... α κ ό μ α έ να... κ ι α κ ό μ α ένα.. Α υ τ ό τ ο λιθαράκι χ τ ί ζ ε ι τ ο σύμπαν... Κ ι α υ τ ό το βηματάκι σ ε τ α ξ ι δεύει στο σύμπαν.. Χ τ ί σ ε... προχώρα... Νίκησες!

9 Πίστη... Α π ε λ π ι σ ία μεγάλη... Ψ ά χ ν ω ένα φως, ένα αστέρι... έ ν α χ έ ρ ι... ένα κάτι... Μ α τ ί π οτα, κανείς να με σώσει Π ο ύ ε ί ν αι η δύναμή μου; π ο ύ χ ά θ ηκε η ζωή μου; η κ α ρ δ ι ά μου; τ α ό ν ε ι ρά μου; Η φ ω ν ή.. αυτή η φωνή α π ό μ έ σ α μου ξάφνου... βαθειά κ ά τ ι α κ ούγεται...αχνά...σιωπηλά... ήρεμα Ε Γ Ω ε ίμαι η δύναμή σου τ ά χ α μ ο υ δίνει το χέρι Ε γ ώ! εδώ...κοίτα... μέσα σου βαθειά ε δ ώ ε ί μ αι... εγώ θα σε σώσω Ε γ ώ κ α ι η πίστη σου μόνο... - Π ο υ ε ί σαι; - Β α θ ε ι ά μέσα σου...σκύψε να με δεις - Κ α ι η πίστη μου; - Π α ν τ ο ύ γύρω σου... πάμε...

10 Αυτό που είσαι... Α υ τ ό π ο υ αισθάνεσαι, α υ τ ό ε ί σαι... Α υ τ ό π ο υ νιώθεις, α υ τ ό ε ί σαι... Α υ τ ό π ο υ θέλεις, α υ τ ό ε ί σαι... Δ ε ν υ π ά ρχουν δικαιολογίες, κ α ν ε ί ς δεν σε φτιάχνει έτσι... Μ ό ν ο ς σου έχεις τη δύναμη ν α α λ λ ά ξεις κ α ι ν α γίνεις αυτό που εσύ θέλεις Γ ι α τ ί ό λοι θέλουν να σε φτιάξουν ό π ω ς α υτούς τους βολεύει... Ό μ ω ς, όχι, ε σ ύ, μ ό νο εσύ, θ α ε ί σ α ι αυτό που θέλεις να είσαι...

11 Ταξίδι... Ε ί μ α ι ό,τι εγώ αποφασίζω για μένα, ε γ ώ ν ι ώ θω ευτυχισμένη και έτσι είμαι... ε γ ώ ν ι ώ θω δυστυχισμένη και έτσι είμαι... Σ τ ε ν ό μ υαλοι άνθρωποι... χ α ρ α κ ω μένοι μέσα στην μιζέρια μας, δ ί π λ α μ ας είναι... μέσα μας είναι... η ε υ τ υ χ ία και η γαλήνη... ο π λ ο ύτος και η αφθονία... Ό λ α μ έ σα στο μυαλό μας είναι, κ α ι τ ο καλό και το κακό... κ α ι η χ αρά και η λύπη... κ α ι η δ υστυχία και η ευτυχία Ό λ α μ έ σα στο μυαλό μας είναι α ρ κ ε ί ν α το αφήσουμε να ταξιδέψει...

12 Περιστέρι... Π ε ρ ι σ τ έ ρι λευκό, τ η ς ν ι ό της, τ η ς ο μ ο ρφιάς, τ η ς α γ ν ότητας... Π ο ι ο ς δ ε σε θαύμασε, π ο ι ο ς δ ε σε ζήλεψε, π ο ι ο ς δ ε σ αγάπησε Π ο ι ο ς δ ε θά θελε να σου μοιάσει ν α ε ί ν α ι περιστέρι...

13 Νοστάλγησα νά μαι παιδί... Ν ο σ τ ά λ γησα τη ξενοιασιά, τ η ς ν ι ό της τη γαλήνη... μ ι κ ρ ή, ανέμελη, τρελή, σ τ ό ν ε ι ρο αφημένη... Τ ό τ ε π ο υ η θλίψη σκιάζουνταν ν ά μ π ε ι μες στην ψυχή μου, ο ύ τ ε σ κ ισμή δεν άφηνα σ τ η π ί κ ρα να τρυπώσει... Ά σ τ ρ α φ τα από τη χαρά, έ λ α μ π α απ τ αστέρια, τ ό τ ε π ο υ μόνο όνειρα μ έ σ α μ ο υ κατοικούσαν... Ν ο σ τ ά λ γησα νά μαι παιδί, θ έ λ ω ν α γίνω πάλι...

Σχετικά έγγραφα

Μια νύχτα. Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει

Μια νύχτα. Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει Μια νύχτα Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει Μια νύχτα σαν κι αυτή μια νύχτα σαν κι αυτή θέλω να σου πω πόσο σ