ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ
Στην Αττική οι Αρβανίτες κατοικούσαν στο μεγαλύτερο μέρος της υπαίθρου. Ουσιαστικά την ελληνική γλώσσα την διατηρήσαν οι κλειστές ελληνικές κοινωνίες των Αθηνών και των Μεγάρων, και μάλιστα σε μια μορφή που αποτελεί ξεχωριστή διάλεκτο μαζί μ αυτή της Αίγινας. Τα Μέγαρα ήταν εξίσου μια μεγάλη πόλη, όχι όσο η Αθήνα βέβαια, και σύμφωνα με τονhobhouse υπήρχαν 1.000 σπίτια από τα οποία μόνο τα 600 κατοικούνταν που σημαίνει περίπου 3.000 Έλληνες(ελληνόφωνους κάτοικους) κατοίκους. Σύμφωνα με τον Thomas Gordon ο πληθυσμός της Αττικής, στις αρχές του 19ου αιώνα, είναι 22.000 και σημειώνει ότι ζουν Έλληνες και Τούρκοι στις πόλεις(κυρίως στην Αθήνα οι Τούρκοι) και στα χωριά Αρβανίτες. Ο Jacob Spon το 1678 αναφέρει οτι οι κάτοικοι των Μεγάρων είναι όλοι Έλληνες.
Ξεκινώντας κανείς να μελετά την Ελληνική επανάσταση του 1821, ανακαλύπτει ότι η φλόγα για την εξέγερση κατά του Τουρκικού ζυγoύ στους Μεγαρίτες ήταν τέτοια, που την προετοίμαζαν πολλά χρόνια πριν. Από το 1771 κατά την περίοδο των Ορλωφικών, οι Μεγαρείς με αρχηγό τον Μητρομάρα συμμετείχαν ενεργά σε αυτήν. Ο Μητρομάρας όπως αναφέρει η παράδοση ήταν βοσκός. Ένας αγιορείτης μοναχός κάποτε, του δώρισε ένα κομμάτι τιμίου ξύλου για την τιμιότητα του. Εφόσον είχε μαζί του το Τίμιο Ξύλο δεν μπορούσε να σκοτωθεί και ακόμα και οι λάμες ξυραφιών των μπαρμπέρηδων έσπαζαν στο ξύρισμα.
Την 25η Μαρτίου του 1821, αμέσως μετά την λειτουργία οι Μεγαρείς συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του παπά Σακελάριου, πήραν πολεμοεφόδια και με το σύνθημα «ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΟΙ ΜΕΓΑΡΕΙΣ» ξεκίνησαν για να πάρουν την Αθήνα. Μετά την κατάληψη των Αθηνών,οι Μεγαρείς ξεκίνησαν για την Κόρινθο. Εκεί, με τη βοήθεια των Κορινθίων πατριωτών, εκδίωξαν τους Τούρκους από την Κόρινθο
Τρία χρόνια προ της επαναστάσεως του 1821, οι Μεγαρείς ζήτησαν από τον Τούρκο Διοικητή της περιοχής την κατασκευή ενός μαντρότοιχου στην Αγία Τριάδα για να διαμοιράσουν την περιοχή, με τη δικαιολογία τις δήθεν αψιμαχίες που είχαν με την Μονή της Φανερωμένης για τον διαχωρισμό των ιδιοκτησιών. Αντί για το μαντρότοιχο όμως έχτισαν έναν τοίχο ύψους 2 περίπου μέτρων, που ουσιαστικά αποτέλεσε την βάση για την μελλοντική δημιουργία του σημερινού σωζόμενου Τείχους
Όπως πληροφορούμαστε από το βιβλίο «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» η πορεία του Δράμαλη από τη Μεγαρίδα ή όπως λέγεται στην στρατιωτική προλογία «άξονας προέλασης» ήταν το Χάνι, τα Γεράνεια Όρη, ο Αέρας, η Κινέττα καταλήγοντας στην Κόρινθο.
Το Μελί, ήταν μια σπουδαία κωμόπολη 5000 κατοίκων κατά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Οι κάτοικοι της ήταν εξ ολοκλήρου Ελληνόφωνοι, σε αντίθεση με αρκετά χωριά της ευρύτερης περιοχής των Καραπούρνων, που είχαν μεικτούς πληθυσμούς. Το Μελί βρίσκεται στην χερσόνησο της Ερυθραίας, ακριβώς απέναντι από τις Οινούσσες ανατολικά της Χίου και δυτικά της Σμύρνης.
Σήμερα στο νότιο τμήμα της πόλης των Μεγάρων βρίσκεται η μικρασιατική συνοικία Μελί. Ιδρύθηκε το 1923 από πρόσφυγες που προέρχονταν από την ομώνυμη κωμόπολη. Η σημερινή συνοικία κατοικείται από 2000 περίπου απογόνους των προσφύγων οι οποίοι Eίχαν αναπτύξει ένα σημαντικό βιοτικό επίπεδο προσαρμοσμένο στη ζωή της πόλης των Μεγάρων, διατηρώντας τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά τους. Οι συνθήκες εγκατάστασης των προσφύγων ήταν πάρα πολύ δύσκολες στη νέα πατρίδα. Είχαν πάντοτε στο μυαλό τους τρεις βασικές προτεραιότητες που έφεραν μαζί τους: να επιβιώσουν οι οικογένειες τους, να μορφωθούν τα παιδιά τους και να σώσουν την παράδοση και τον πολιτισμό τους.
Οι άνθρωποι της συνοικίας είναι απλοί στον τρόπο ζωής τους, απολαμβάνουν τη ζωή, αναζητούν τη δημιουργία και τη γνώση και είναι πάντα προσηλωμένοι στις οικογένειες τους. Ασχολήθηκαν από παλιά με τη γεωργία, την πτηνοτροφία και το εμπόριο διατηρώντας στενές σχέσεις ο ένας με τον άλλο. Κατάφεραν να αξιοποιήσουν τη φιλόξενη Μεγαρική γη που τους υποδέχτηκε μετα τον ξεριζωμό.
Το 1940 ξέσπασε ο πόλεμος κ έτσι αρχίζει το άγιο πάθος της Ελλάδας. Έτσι έφτασε και στα Μέγαρα ο Γερμανός κατακτητής. Είναι όλοι θλιμμένοι. Σιγά σιγά τα αποθέματα τροφίμων τελειώνουν. Ο Κόσμος πεινάει. Οι εκκλησίες αρχίζουν να δίνουν συσσίτιο. Οι μέρες περνούν με πολλή δυστυχία κάτω από το Γερμανικό ζυγό. Σε συμπλοκή σκότωσαν ένα Γερμανό στρατιώτη. Μόλις το έμαθε ο Γερμανός διοικητής αμέσως κάνει μπλόκο και μαζεύει όλους τους άντρες των Μεγάρων στο Γυμνάσιο για εκτέλεση. Ο τότε δήμαρχος Θεόδωρος Τσεκές καλεί το βράδυ το Γερμανό διοικητή και του κάνει το τραπέζι. Του ζητάει συγγνώμη και τον παρακαλεί να μην κάνει τέτοιο κακό. Γιατί ο Γερμανός διοικητής είχε πει αν πειράξει κανείς Γερμανό στρατιώτη, για αντίποινα θα σκοτώσει 100 Μεγαρίτες. Ο δήμαρχος κατάφερε να του αλλάξει γνώμη και την επόμενη μέρα το πρωί δεν έγινε η εκτέλεση κι αφέθηκαν όλοι οι αιχμάλωτοι Μεγαρίτες ελεύθεροι.
14/10/73 Συλλαλητήριο 12.000 κατοίκων στα Μέγαρα κατά των σχεδίων για εγκατάσταση εργοστασίου αλουμίνας και διυλιστηρίου στην πόλη. Στις 13 Απριλίου 1973, στην Πάχη των Μεγάρων, εκσκαφείς και μπουλντόζες ισοπεδώνουν 2.296 στρέμματα ελαιώνων. Με αυτή την ενέργεια ξεκινάει η υλοποίηση της σύμβασης μεταξύ του επιχειρηματία Στρατή Ανδρεάδη και της κυβέρνησης των Συνταγματαρχών, για την κατασκευή συγκροτήματος διυλιστηρίων, ένα έργο, στο οποίο οι Μεγαρείς θα αντιδράσουν και τελικά δε θα πραγματοποιηθεί. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τη βίαιη αλλαγή που υπέστη το φυσικό τοπίο, μαρτυρίες των κατοίκων σχετικά με τις συνέπειες της μαζικής απαλλοτρίωσης της γης τους και την οργανωμένη κινητοποίησή τους, η οποία συνέπεσε χρονικά με την εξέγερση στο Πολυτεχνείο.
Από την νεότερη ιστορία των Μεγάρων, άξιο αναφοράς είναι τα 2 χρόνια κατά τα οποία ο Κωσταντίνος Βάρναλης κρύφτηκε στην πόλη. Οικολογικό θέμα των ημερών για την περιοχή είναι ο υγροβιότοπος "Βουρκάρι" μεταξύ Μεγάρων και Νεάς Περάμου, απέναντι από την Σαλαμίνα.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!