«Ποιητικές Ασκήσεις»

«Ποιητικές Ασκήσεις» Ποιητικές εργασίες μαθητών του 6 ου Γυμνασίου Νέας Ιωνίας 2013-2014 Επιμέλεια Μιχάλης Πάτσης Η έκδοση πραγματοποιήθηκε από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 6 ου Γυμνασίου Νέας Ιωνίας Ιούνιος 2014 1

2

Λίγα λόγια Η ενασχόληση με την ποίηση προσφέρει πολλά στους νεαρούς μαθητές. Αναπτύσσουν τη φαντασία και τα συναισθήματα, καλλιεργούν το πνεύμα και γυμνάζουν τη σκέψη, καταλαβαίνουν καλύτερα τον κόσμο στον οποίον ζουν και νιώθουν τους άλλους ανθρώπους περισσότερο, πειθαρχούν στην ολοκλήρωση μιας ιδέας. Η ενασχόληση όμως με την ποίηση αποτελεί και μια καλή εναλλακτική διέξοδο στο σημερινό τρόπο ζωής. Αυτά τα ποιήματα γράφτηκαν κάτω από διαφορετικές περιστάσεις από αυτούς. Κάποια αυτά που ονομάζονται «Παραφράσεις στην «Οδύσσεια»» γράφτηκαν ως ασκήσεις στο μάθημα της Οδύσσειας. Σε αυτά οι μαθητές είχαν σκοπό όχι μόνο να μιλήσουν για τον Οδυσσέα, αλλά και να αλλάξουν το γνωστό μύθο της «Οδύσσειας», εκφράζοντας μια δημιουργική προέκταση του έπους αυτού. Τα άλλα, αυτά που φέρουν τίτλο «Προσωπική ποίηση», γράφτηκαν είτε στα πλαίσια μιας ποιητικής ομάδας που λειτούργησε πολύ λίγο στο σχολείο, είναι αλήθεια, ή γράφτηκαν υπό άλλες συνθήκες στο σχολείο. Οι μαθητές γράφοντας μαθαίνουν και καταλαβαίνουν περισσότερο. Στα ποιήματα αυτά προσπάθησαν να συγκεντρώσουν ευαισθησίες, σκέψεις, συναισθήματα της στιγμής ή και αυτά που τους απασχολούσαν περισσότερο. Χρειάζεται λοιπόν να τα αντιμετωπίσουμε με μεγάλη προσοχή, πιστεύοντας πως αυτά δηλώνουν μια δημιουργική ενασχόληση, αρκετά χαρισματική, τα οποία, αφ ενός τιμούν το σχολείο τους και αφ ετέρου υποδεικνύουν, ίσως, πίσω από αυτά τα νεανικά ποιήματα κάποιο μεγάλο ποιητικό ταλέντο του μέλλοντος. Μ.Π. 3

4

Παραφράσεις στην «Οδύσσεια» Στάγιας Νικόλας, Α4 «Η Πηνελόπη, η σεμνή» Η Πηνελόπη, η σεμνή η έξυπνη και συνετή βασίλισσα δεν αντέχει άλλο. Όταν ακούει τη μουσική του Φήμιου θρηνεί και δεν μπορεί. Όταν έρχονται οι βάγιες είναι αναστατωμένη για χάρη του θείου Οδυσσέα. Ο γιος της δεν αντέχει και τη στέλνει στην κάμαρή της. Μετά παίρνει έναν υπνάκο, που είναι γλυκός!! «Ο Οδυσσέας, ο πολύτροπος» Ο Οδυσσέας, ο πολύτροπος κοσμογυρισμένος και καστροκατακτητής, είχε ξεμείνει στην Ωγυγία που μένει η Καλυψώ. Η Πηνελόπη, η πολυαγαπημένη γυναίκα του Οδυσσέα κλαίει η κακομοίρα, και έτσι ο Τηλέμαχος παίρνει δράση. Οι θεοί στέλνουν τον Ερμή, ψυχοπομπό κι Αργοφονιά να πει στη Καλυψώ να αφήσει τον Οδυσσέα. Τότε η πανέμορφή Κι η καλόκαρδή Καλυψώ απόφάσισε να τον αφήσει. Ο θείος Οδυσσέας φτιάχνει μια σχεδία και ξεκινάει και στο δρόμο του συναντάει τον θυμωμένο και εξοργισμένο Ποσειδώνα που θέλει να τον εκδικηθεί. Τον προσπερνάει για να φτάσει στο πανέμορφη και γαλήνιο νησί των Φαιάκων. Και από εκεί η 5

Ναυσικά, η γενναία και ατρόμητη βασιλοπούλα αποφασίζει να τον βοηθήσει στο νόστο του. «Ο θείος Οδυσσέας» Ο θείος Οδυσσέας και οι σύντροφοί του, είχαν φτάσει στη φρικιαστική σπηλιά του Κύκλωπα. Οι μωροί σύντροφοι του δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως ο Οδυσσέας ήταν τόσο γενναίος. Όταν είδανε τον Κύκλωπα, ένιωθαν σα να πήγαινε η καρδιά τους να σπάσει. Όμως ο τεράστιος Κύκλωπας τους εξήγησε ότι ήτανε καλός κι ευγενικός, και τους πρόσφερε φαγητό, κρασί και γάλα. Τους ρωτάει: «Ξένοι πώς και από δω αποφασίσατε να έρθετε;» και ο Οδυσσέας άρχισε να του διηγείται την ιστορία. 6

Θανάσης Σταθόπουλος, Α4 «Ποίημα σχετικό με τη ζ ραψωδία» Σαν έφτασε κατάκοπος στο ξένο τούτο τόπο μπροστά, του εμφανίστηκαν πολλές έντρομες κόρες. Ανάμεσά τους μόνο μια βασιλοπούλα νέα πλησίασε τον άγνωστο και του πιασε κουβέντα. Εκείνος της μαρτύρησε όλες τις κακουχίες και την ανάγκη που ένιωθε να φτάσει στην πατρίδα. Μπροστά της εγονάτισε και έκανε ικεσία. Με όμορφα λόγια μίλησε και εκείνη συγκινήθει. Να τον βοηθήσει δέχτηκε και του έδωσε οδηγίες για να μπορέσει σύντομα στον τόπο του να φτάσει. «Φτάσαμε τώρα στη σπηλιά» «Φτάσαμε τώρα στη σπηλιά του θεόρατου Κύκλωπα Πολύφημου που ήταν γίγαντας μονόφθαλμος φριχτός, στην όψη. Έντρομοι οι σύντροφοι μού ζητούσανε να φύγουμε μα εγώ είχα άλλη γνώμη. Φιλοξενία ζήτησα μα εκείνος σαν αγρίμι δύο άντρες καταβρόχθισε. με ένα θεόρατο βράχο έφραξε την είσοδο και στη σπηλιά βρεθήκαμε παγιδευμένοι. Τότε βοήθεια ζήτησα από τη θεά Αθηνά και εκείνη μεταμόρφωσε σε Κύκλωπες τους συντρόφους μου. Με δόλο τον παρέσυραν έξω από τη σπηλιά του για να αποκρούσει δήθεν τους εχθρούς που στο νησί είχαν φτάσει». 7

Μαρία Σταυροπούλου, Α4 Οδυσσέα μου μεγάλε, θείε και μοναδικέ, που τόσα έχεις τραβήξει πολυμήχανε και δυνατέ! Απ την οργή του Ποσειδώνα προσπαθείς να διαφύγεις με βοήθεια μεγάλη απ την Ινώ τη θεϊκή, ξεφεύγεις και καταλήγεις σε ξένη γη. Εκεί θα συναντήσεις τη Ναυσικά τη συμπονετική και θα σε βοηθήσει να γυρίσεις στη δική σου γη. Οδυσσέα μου μεγάλε, θείε και μοναδικέ, καθώς έφτασες σε ξένη γη, πολυμήχανε και δυνατέ. Πήγαινε να κοιμηθείς στην πλάση την ονειρική κι όταν ξυπνήσεις θα σε βρει η Ναυσικά η συμπονετική, και θα σε βοηθήσει να γυρίσεις στη δική σου γη. «Οδυσσέα μου μεγάλε» 1 2 8

Τριάντης Γιώργος, Α4 Ο Οδυσσέας ο πολύτροπος, ο πολυταξιδεμένος γυμνός και κουρασμένος βρίσκεται στους Φαίακες που όταν τον βλέπουν οι κοπέλες τους είναι τρομαγμένες. Ο Οδυσσέας ο πολύτροπος, ο κοσμογυρισμένος γυμνός και ντροπιασμένος και ξενιτεμένος. Στη χώρα αυτή βρίσκεται παρά πολύ θυμωμένος με τον Ποσειδώνα που τον έριξε από τη βάρκα του οργισμένος. «Ο Οδυσσέας ο πολύτροπος» 9

Σοφία Τσαντούρη, Α4 «Χίλιες θάλασσες» Χίλιες θάλασσες ταλαιπωρημένος περνώ, να φτάσω στον τόπο που αγαπώ! Ταξιδιώτης κουρασμένος, στρατιώτης πληγωμένος προσπαθώ χώμα λατρεμένης γης ν αντικρίσω. Ό,τι και να δω, ό,τι και να συναντήσω του τόπου μου στοιχεία θα αναζητήσω. Τ αμπέλια τα κόκκινα ξανά να κλαδέψω Και της αγάπης τα μαλλιά με αγάπη να χαϊδέψω. Ιθάκη, Γη μου και νήσε ωραία ελπίζω σύντομα να γυρίσω γιατί είσαι σπάνια και μοναδική. Στη ζωή μου θα σ έχω πάντα πρώτη σα την όμορφη Πηνελόπη που εκείνη την έρημη αυγή επαντρεύτηκα. Ποίημα Καλώς ήρθες Οδυσσέα, στο όμορφο νησί μας με χαρά σε προσκαλούμε εμείς οι Κύκλωπες, στην όμορφη σκηνή μας. Να σου δείξουμε τη φλογερή πλευρά μας, και να φας και να πιείς κοντά μας, και αφού περάσουμε όλοι καλά στην πατρίδα σου να γυρίσεις με χαρά 10

Άννα Χαλέμου, Α4 Φεύγει ο θείος Οδυσσέας απ το νησί της Καλυψώς μα στο δρόμο πιάνεται απ της Λευκοθέας την ματιά που έτρεξε να του σταθεί βοηθός. Και να θαλασσοπνίγεται στου Ποσειδώνα την οργή, που εκείνος το κανόνισε σε ξένη να μην πατήσει γη. Και σαν αγρίμι προσπαθεί με νύχια και με δόντια, από κάπου να πιαστεί μα του λύνονταν τα πόδια. Μπροστά στου Ποσειδώνα το ψηλό κύμα, το μοιρολόι του ν απαγγείλει ποίημα να χαιρετάει πια τη γη που του τρεφε το νόστο και στον τρανό Ποσειδώνα να φωνάζει «δώσ το». Το τελειωτικό το χτύπημα που τόσο λαχταράς δώσ το μου να με σαρώσει, άλλο μέσα σου μην το κρατάς. «Πάλεμα Οδυσσέα και Ποσειδώνα» Κι ο Ποσειδώνας ο τρανός, τη δύναμη του βάζει για να τον αποτελειώσει κι ο Οδυσσέας αξιοπρεπώς πιο πολύ να προσπαθεί για να επιβιώσει. Μα όπως και προείπαμε η όμορφη Λευκοθέα, του δίνει το μαγνάδι της, να του ξεβράσει το κορμί, στων Φαιάκων το νησί, ήσυχα κι ωραία. 11

Καθώς τις θάλασσες περνούν οι ναύτες του Οδυσσέα τραγούδια συγχρόνως τραγουδούν θαυμάζοντας τη θέα. Τα βράχια των Σειρήνων αργά να πλησιάζουν. Οι όμορφες γοργόνες που τραγουδούν και σφάζουν. Μα δεν τους πιάνει πανικός, δεν τρέχουν να φωνάξουν γιατί το ξέρουν πως δεν τους μέλλει οι Σειρήνες να τους σφάξουν! Και προχωρούν, και προχωρούν κι εκεί μπροστά τους φτάνουν μπρός στις γοργόνες καλλονές τραγούδι να πουν, πιάνουν Και των Σειρήνων τη λαλιά με μιας την κάνουν πέρα και προχωρούν τον δρόμο τους με φίλο τον αέρα. Μα οι Σειρήνες μια μια μεθάνε και βουτάνε μες στης θαλάσσης τα νερά και πιο κοντά τους πάνε. Των ναυτικών πια η φωνή τους έχει κάνει μάγια, σα να τα στέλνει της Αθηνάς η μία κουκουβάγια; Και οι Σειρήνες τώρα πια στο πλοίο ανεβαίνουν με την ουρά δεν έχουνε δυο πόδια θέση παίρνουν. «Οδυσσέας και Σειρήνες» Το βλέμμα τους σα να γλυκαίνει και η ματιά των ναυτών ν ανεβαίνει 12

να τις κοιτούν με θαυμασμό μα ο νους τους δεν καταλαβαίνει. Και ξαφνικά προβάλει των Σειρήνων η βασίλισσα. τους λέει ευχαριστώ, κι οι ναύτες ευθύς κοκκίνισαν. Τώρα θα ζήσουν όλα αυτά που τόσο καιρό τα χάνουν. και οι ναύτες όχι να το παινευτούν.. μα ό,τι μπορούσαν κάναν. Και ναι είμαστε ελεύθερες, συνέχεια πια να λένε, συγκίνηση έναν έναν πιάνει κι όλοι μαζί να κλαίνε. Η ιστορία τώρα πια με «happy end» τελειώνει, γιατί κορίτσι έγινε των θαλασσών η κάθε μια κόρη. 13

Μαρκέλλα Χατζηγεωργίου, Α4 «Πηνελόπη» Κάθε μέρα που περνάει η καρδιά μου δε ξεχνάει κάθε χρόνος μια ρυτίδα για τον άντρα που δεν είδα. Πηνελόπη τα όνομά μου κλειδωμένη η καρδιά μου άλλον άντρα δεν θα έχω κάτι τέτοιο δεν αντέχω Το υφαντό μου το ξηλώνω και ποτέ δεν το τελειώνω μήπως έτσι βαρεθούν όλοι να μ αναζητούν. Κρυφή ελπίδα είναι ο γιος μας και ας μας κατατρώει το βιος μας άλλη ελπίδα, του Οδυσσέα ο γυρισμός που είναι σε όλους πια γνωστός. Ας δώσει ο Δίας την ευχή του να γυρίσει στην αυλή του ας βοηθήσει η Αθηνά να βρω η έρημη μια χαρά! Πηνελόπη τ όνομά μου φοβισμένη η καρδιά μου όσο ζω θα περιμένω και μονάχη μου ας μένω. «Οδυσσέας» Τον πολύ παλιό καιρό είναι σ όλους μας γνωστό, οι Έλληνες πως πήραν της Τροίας τ οχυρό. Ήρωες ήταν πολλά και αυτοί σ εμάς γνωστοί λάφυρα έφεραν χρυσά, 14

δόξα ακόμα χαρά. Του Οδυσσέα όμως η σοφία έμεινε στην ιστορία, που με δόλο και ευφυΐα πήρε ένδοξα την Τροία. Στο καράβι του σαν μπαίνει η επιστροφή μικραίνει αφού όλοι οι θεοί είναι πιο ειρηνικοί. Η Ιθάκη τον καλεί και η γυναίκα του η πιστή η καλή του Πηνελόπη που χει χρόνια να τον δει. Όλοι τώρα έχουν χαρά, που το χώμα το πατά, ο Οδυσσέας ο τρανός τσακισμένος μα γερός. Γιος, γυναίκα αγκαλιά και τα αρχοντικό γλεντά, είναι ώρα πια αυτή για να αρχίσει η γιορτή! 15

Προσωπική ποίηση Δαφνή Μαριτίνα, Γ1 Βαθιά μέσα στη Μεσόγειο υπάρχει ένα κομμάτι γης, που τ όνομά του έχει ξεκινήσει απ τα αρχαία χρόνια. Σ αυτό γεννήθηκε η δημοκρατία κι οι αγώνες, οι ολυμπιακοί υπάρχουν και μνημεία, που τα θαυμάζει όλη η γης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! Εδώ υπάρχει ήλιος, θάλασσα, φως, και σταυροδρόμι το λένε, πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό. Η ομορφιά του έχει τραγουδηθεί, κι ο πολιτισμός του έχει λατρευτεί. Αυτό το μικροσκοπικό κομμάτι γης το αγαπάνε οι κάτοικοί του, κι οι ξένοι, αγαπάνε την ομορφιά του, αλλά αγαπάνε και τα λαμπρά παιδιά αυτής της γης τον Πλάτωνα, τον Περικλή, τον Ευριπίδη, τον Μέγα Αλέξανδρο. Η Ελλάδα, παρά τις πληγές της, είναι μια περήφανη χώρα, κι εγώ που ζω εδώ είμαι χαρούμενη! 16

Άννα Χαλέμου, Α4 Μια γλυκιά βραδιά, στην παραλία μπροστά, κάθομαι και κοιτώ μακριά! Και βλέπω ξαφνικά ένα αστέρι να πέφτει Ψιθυρίζω μια ευχή μες στα δόντια κλειστή. Και πιστεύω θα βγει, γιατί το θέλω πολύ 17

Ευαγγελία Τσαλή, Γ3, «Αγάπη» Περιμένοντας μια αγάπη χωρίς γυρισμό, περιμένοντας ένα αύριο χωρίς ερχομό, εγώ θα περιμένω πάντα κοντά σου γιατί η καρδιά μου είναι δικιά σου. Να τα η νύχτα μακρινή να ήμουνα κοντά σου ποτέ μου να μην έφευγα από την αγκαλιά σου Όποιος κι αν θέλει λευτεριά πρέπει να πολεμήσει γιατί μονάχα με αυτήν αξίζει αυτός να ζήσει Ήρθε η άνοιξη ξανά κελαηδούν τ αηδόνια και τα κλαδιά ανθίζουνε σε όλα μας τα χρόνια Μετά απ αυτήν την άνοιξη έρχεται το χιόνι η ψύχρα μπαίνει στην καρδιά κι ο κόσμος μας τελειώνει «Λαός» Αγαπητού Αναστασία, Γ1 Την Κυριακή όταν ξυπνώ στα πουλιά γλυκοκελαηδώ με μια τους μιλιά ξαναζώ νιώθω σαν κάτι να λαχταρώ. 18

Ευριπίδης Ζαγκλής, Γ1 «Πατάτες και ντομάτες με πιτζάμες του θανάτου» Οι βασιλιάδες με το χρήμα, οι χωρικοί με την πείνα. Ο ένας πεθαίνει, ο άλλος ζει. Ο ένας φτιάχνει φαγητό και δεν το τρώει, ο άλλος φτιάχνει βασίλεια αλλά δεν τον ικανοποιεί. Ο βασιλιάς με τις αυτοκράτες, ο χωρικός με τις πατάτες. 19

Αντώνης Λάμπρος, Γ2 Ήμασταν σαράντα μέρες στη θάλασσα, όλοι στο πλήρωμα ήμασταν κουρασμένοι. Είδαμε ένα γλάρο να πετά και μας τύφλωσε το άσπρο χρώμα των φτερών του. Πόσο μας είχε λείψει αυτό το χρώμα, τόσες μέρες στη θάλασσα, ζούσαμε μέσα στη μαυρίλα, Συντροφιά με τα ποντίκια που μας κρατούσαν παρέα, είχαμε συνηθίσει πια μοναξιά, εγώ και οι σύντροφοί μου, ήμασταν φυλακισμένοι στο ίδιο μας το πλοίο που κάποτε το λατρεύαμε, νοσταλγούσαμε τις παλιές καλές μέρες, που είχαμε κάτι, είχαμε ελευθερία, 20

Μπαρκλέσια Παναγιώτα, Γ2 «Λήθη» «Φοβάμαι τη λήθη. Φοβάμαι πως είμαι ένας ακόμη κόκκος άμμου που δεν παρατηρεί κανείς. Φοβάμαι ότι θα με λησμονήσετε θα λησμονήσετε την ύπαρξή μου, το έργο μου. Δεν θα αφήσω το σημάδι μου σ αυτόν τον κόσμο». «Μη φοβάσαι τη λήθη. Θα έρθει η στιγμή που όλα θα γίνουν σκόνη δεν θα υπάρχουν άνθρωποι για να θυμούνται ότι υπήρχες ακόμη αυτοί που άφησαν το σημάδι τους θα τους ξεχάσουν γιατί δε θα υπάρχει κανείς. Όσα γράφτηκαν γι αυτούς δε θα τους δώσει την αιωνιότητα. Η γλώσσα ενταφιάζει, δεν ανασταίνει». 21

Δήμητρα Παπαφιλίππου, Γ2 «Ποίημα» Ξέρω θα έπρεπε να ήμουν εκεί ξέρω πως άργησα να δείξω στοργή αν ήξερα τι συνέβαινε από την αρχή θα ήμουν δίπλα σου για όσο χρειαστεί οι Μέρες περνάνε, η ελπίδα το ίδιο η μοναξιά μεγαλώνει, μου είχε γίνει συνήθεια ελπίδα καμία, μες στο σκοτάδι μα βλέπω ένα φως, μια αγκαλιά, ένα χ αδι κι είσαι εσύ, μετά από τόσο καιρό με βρήκες χαμένη και είσαι εσύ νομίζω πως ξέρω τι με περιμένει και είσαι εσύ, η σκιά η δική σου θα γίνω αν πρέπει να μην σε χάσω, η καρδιά μου πόσο νομίζεις θα περιμένει; 22

23