Liz Kessler, 2006 ÅéêïíïãñÜöçóçò: Natacha Ledgwidge, 2006

ÓÅÉÑÁ: ÌÉÊÑÇ ÐÕÎÉÄÁ TÉÔËÏÓ ÐÑÙÔÏÔÕÐÏÕ: EMILY WINDSNAP AND THE CASTLE IN THE MIST Áðü ôéò Åêäüóåéò ORION CHILDREN S BOOKS, Ëïíäßíï 2006 TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Ç ìéëé Ã. êáé ôï κάστρο στην ομίχλη ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: Liz Kessler ÌÅÔÁÖÑÁÓÇ: Χαρά Γιαννακοπούλου ÅÐÉÌÅËÅÉÁ ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: ñõóïýëá Ôóéñïýêç ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Ελένη Σταυροπούλου EÊÔÕÐÙÓÇ: Σταμάτιος Κοτσάτος & ΣΙΑ Ο.Ε. ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁ: Hëéüðïõëïò È. Ñïäüðïõëïò Ð. Ï.Å. Liz Kessler, 2006 ÅéêïíïãñÜöçóçò: Natacha Ledgwidge, 2006 EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2008 Ðñþôç Ýêäïóç: Éïýνéïò 2008 ÉSBN 978-960-453-386-2 Ôõðþèçêå óå áñôß åëåýèåñï çìéêþí ïõóéþí ëùñßïõ êáé öéëéêü ðñïò ôï ðåñéâüëëïí. To ðáñüí Ýñãï ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò ðñïóôáôåýåôáé êáôü ôéò äéáôüîåéò ôïõ Åëëçíéêïý Íüìïõ (Í. 2121/1993 üðùò Ý åé ôñïðïðïéçèåß êáé éó ýåé óþìåñá) êáé ôéò äéåèíåßò óõìâüóåéò ðåñß ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò. Áðáãïñåýåôáé áðïëýôùò ç Üíåõ ãñáðôþò Üäåéáò ôïõ åêäüôç êáôü ïðïéïäþðïôå ôñüðï Þ ìýóï áíôéãñáöþ, öùôïáíáôýðùóç êáé åí ãýíåé áíáðáñáãùãþ, åêìßóèùóç Þ äáíåéóìüò, ìåôüöñáóç, äéáóêåõþ, áíáìåôüäïóç óôï êïéíü óå ïðïéáäþðïôå ìïñöþ (çëåêôñïíéêþ, ìç áíéêþ Þ Üëëç) êáé ç åí ãýíåé åêìåôüëëåõóç ôïõ óõíüëïõ Þ ìýñïõò ôïõ Ýñãïõ. ÅÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A. äñá: ÔáôïÀïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str. 144 52 Ìåôáìüñöùóç 144 52 Metamorfossi, Greece Âéâëéïðùëåßï: Ìáõñïìé Üëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str. 106 79 ÁèÞíá 106 79 Áthens, Greece Ôçë.: 2102804800 Tel.: 2102804800 Telefax: 2102819550 Telefax: 2102819550 www.psichogios.gr www.psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr

Πρόλογος Είναι μεσάνυχτα μα ο ουρανός λάμπει λες κι είναι μέρα. Μια μεγάλη πανσέληνος στέλνει το φως της στον ωκεανό, κάνει τα κύματα να χορεύουν κάθε φορά που γλείφουν τις ακτές του μικρού νησιού και σκάνε πάνω στα απότομα βράχια και στις παραλίες με τα βότσαλα. Ένα άρμα γλιστράει μέσα στα κύματα, χαράζοντας έναν κύκλο γύρω από το νησί. Είναι από ατόφιο χρυσάφι και στολισμένο με πολύτιμα πετράδια σε κάθε πλευρά του, ενώ το σέρνουν δελφίνια που κι εκείνα έχουν μια σειρά από διαμάντια και πέρλες στο κεφάλι και στη ράχη τους. Μέσα στο άρμα βρίσκεται καθισμένος ο βασιλιάς των ωκεανών, ο Ποσειδώνας. Πιο μεγαλόπρεπος από

6 ËÉÆ ÊÅÓËÅÑ ποτέ, με μια αστραφτερή αλυσίδα γεμάτη πετράδια γύρω από το λαιμό, τη χρυσή κορόνα του να λαμποκοπάει στα λευκά μαλλιά του, την τρίαινα στο πλάι και τα καταπράσινα μάτια του να αντανακλούν το φεγγαρόφως, κοιτάζει με βλέμμα ερευνητικό το νησί. Περιμένει την καλή του, τη μέλλουσα γυναίκα του, να εμφανιστεί από το κάστρο της, που ορθώνεται πάνω από τα βράχια, με την ομίχλη να το μισοκρύβει και τα σκοτεινά του παράθυρα να αστραποβολούν στον ολόλαμπρο νυχτερινό ουρανό. «Κάντε άλλη μία φορά το γύρο του νησιού!» διατάζει και η φωνή του αντηχεί σαν κεραυνός. Τα λόγια του κάνουν τα κύματα να ριγούν. Τα δελφίνια κάνουν ακόμη μία φορά το γύρο του νησιού. Και τότε τη βλέπει, του χαμογελάει καθώς κατεβαίνει στην άκρη του νερού και τα βλέμματά τους συναντιόνται. Τόσο έντονα κοιτάζονται που λες και το κενό ανάμεσά τους παίρνει ζωή. Μια γέφυρα που ενώνει τους δυο κόσμους τους. Ένα μικρό σμήνος ψαρόνια πλησιάζει το νερό ακολουθώντας την και φτεροκοπώντας πάνω από το κεφάλι της, σαν να θέλουν να της στολίσουν τα μαλλιά με ένα στέμμα από πούπουλα. Γυρίζει το κεφάλι να τους χαμογελάσει και απλώνει το χέρι. Αμέσως, ένα πουλί ξεκόβει από τον κύκλο και κατεβαίνει προς την ανοιχτή παλάμη. Στέκεται σχεδόν ακίνητο από πάνω της και από τα νύχια του αφήνει να πέσει κάτι στην παλάμη. Είναι ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι. Όταν η γυναίκα κλείνει στη χούφτα της το δαχτυλίδι, το

Ç ÅÌÉËÉ Ã. ÊÁÉ ÔÏ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ 7 πουλί επιστρέφει στο νυχτερινό ουρανό να συναντήσει τα υπόλοιπα και μαζί πετούν μακριά σαν ένα γιγάντιο τρεμάμενο φίδι. «Σου χαρίζω το διαμάντι αυτό που αντιπροσωπεύει την αγάπη μου, μια αγάπη μεγάλη όσο η γη, στέρεη όσο το έδαφος που πατάνε τα πόδια μου». Η γυναίκα τινάζει τα μεταξένια μαύρα μαλλιά της καθώς απλώνει το χέρι στο άρμα, ώστε να φορέσει το δαχτυλίδι στο δάχτυλο του Ποσειδώνα. Με ένα γύρισμα της τρίαινας, ένα δελφίνι σκίζει τα νερά. Καθώς υποκλίνεται μπροστά στον Ποσειδώνα, αστράφτει ένα μαργαριταρένιο δαχτυλίδι που ισορροπεί τέλεια στο μέτωπό του. Ο Ποσειδώνας παίρνει το δαχτυλίδι. Το ακουμπάει στην παλάμη του και μιλάει με απαλή φωνή: «Και με το μαργαριτάρι αυτό, σου χαρίζω τη θάλασσα, τον κόσμο μου, που είναι απέραντος και αιώνιος όπως και η αγάπη μου για σένα». Της φοράει το δαχτυλίδι. «Ζούμε μια μαγική στιγμή απόψε. Η πανσέληνος φωτίζει τα μεσάνυχτα, υποδέχεται την εαρινή ισημερία. Μόνο σε πεντακόσια χρόνια από σήμερα θα επαναληφθεί τέτοιο φαινόμενο. Που είναι σχεδόν τόσο σπάνιο όσο και η αγάπη μας». Εκείνη του χαμογελάει και το λευκό φόρεμά της έχει βραχεί, έτσι όπως στέκεται στην ακροθαλασσιά πλάι στο άρμα του.

8 ËÉÆ ÊÅÓËÅÑ Με την τρίαινα στον αέρα, ο Ποσειδώνας συνεχίζει: «Τα δαχτυλίδια αυτά δεν μπορούν να φορεθούν παρά μόνο από δυο ανθρώπους ερωτευμένους έναν από τη θάλασσα κι έναν απ τη στεριά ή από το παιδί που θα γεννηθεί από τέτοιο ζευγάρι. Κι όσο τα δάχτυλά τους τα φορούν, κανένας δεν μπορεί να τους τα αφαιρέσει». «Ούτε καν να τα αγγίξει», συμπληρώνει χαμογελώντας η γυναίκα. Ο Ποσειδώνας γελάει. «Ούτε καν να τα αγγίξει», επαναλαμβάνει. Τότε σηκώνει το άλλο του χέρι, με την παλάμη προς το πρόσωπο της γυναίκας. Κάνει κι εκείνη το ίδιο και τα χέρια τους σχηματίζουν ένα τόξο, τα δαχτυλίδια αγγίζονται όταν τα δάχτυλά τους ενώνονται. Κι ο ουρανός γεμίζει χρωματιστά πυροτεχνήματα από αστέρια που εκρήγνυνται. «Όταν ενώνονται μ αυτό τον τρόπο τα δυο δαχτυλίδια», συνεχίζει ο Ποσειδώνας, «ακυρώνεται κάθε πράξη που γέννησε το μίσος ή ο θυμός. Μονάχα η αγάπη βασιλεύει». «Μονάχα η αγάπη», επαναλαμβάνει εκείνη. Κι ύστερα απλώνει τα χέρια της. «Από αυτή τη στιγμή, νύχτα και μέρα είναι ίσες, όπως ίσες είναι πια η θάλασσα με τη στεριά. Κι όσο θα φοράμε αυτά τα δαχτυλίδια, τα σύμβολα του γάμου μας, μονάχα η ειρήνη και η αρμονία θα βασιλεύουν στους δύο κόσμους μας». Με μια τελευταία κίνηση της τρίαινας, ο Ποσειδώνας απλώνει το χέρι και βοηθάει τη γυναίκα να ανεβεί στο άρμα του. Με χέρια ενωμένα, κάθονται πλάι

Ç ÅÌÉËÉ Ã. ÊÁÉ ÔÏ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ 9 ο ένας στον άλλο και το φόρεμά της ανεμίζει από τη μια πλευρά του άρματος, ενώ η αστραφτερή από τους πολύτιμους λίθους ουρά του Ποσειδώνα είναι κρεμασμένη από την άλλη. Τα δελφίνια σηκώνουν τα χαλινάρια και το άρμα γλιστράει απαλά στα κύματα, παίρνοντας μαζί του το βασιλικό ζεύγος για να ξεκινήσει την έγγαμη ζωή του.

1 Εμιλι! Δε θα το ξαναπώ!» Άνοιξα το ένα μου μάτι και αντίκρισα τη μαμά να τραβάει την κουρτίνα από το φινιστρίνι του δωματίου μου. Έξω, ένα οβάλ φεγγάρι στόλιζε τον μπλε ουρανό. Είναι στο τελευταίο τέταρτο, σκέφτηκα αυτόματα. Μας μάθαιναν για τις φάσεις της Σελήνης στο σχολείο. «Νύχτα είναι ακόμα», διαμαρτυρήθηκα και κουκουλώθηκα με το πάπλωμα, βυθίζοντας το πρόσωπό μου στο μαξιλάρι. «Επτάμισι έχει πάει», αποκρίθηκε η μαμά μου που ήρθε και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Τράβηξε το πάπλωμα από το πρόσωπό μου και μου έδωσε ένα φιλάκι στο μέτωπο. «Έλα, γλυκιά μου», είπε. «Θ αργήσεις στο σχολείο». Μόλις σηκώθηκε, πρόσθεσε χαμηλόφωνα: «Όχι ότι θα χάσεις και τίποτα σπουδαίο,

Ç ÅÌÉËÉ Ã. ÊÁÉ ÔÏ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ 11 δηλαδή. Τίποτα σημαντικό δε σας έχουν μάθει μέχρι στιγμής εκεί πέρα». Προτού προλάβω να απαντήσω, είχε κιόλας βγει από το δωμάτιο. Έμεινα ξαπλωμένη στο κρεβάτι αναστενάζοντας, να κοιτάζω το ταβάνι. Τα κέφια της μαμάς δεν ήταν καθόλου καλά τώρα τελευταία. Ήταν η τρίτη φορά που γκρίνιαζε αυτή την εβδομάδα. Προσωπικά δεν έβλεπα κανένα λόγο για γκρίνιες. Ζούσαμε στο υπέροχο μυστικό νησί μας: η μαμά, ο μπαμπάς κι εγώ, όλοι μαζί πάνω στο πανέμορφο παλιό ξύλινο σκάφος μας που βρισκόταν μισοβυθισμένο ανάμεσα στη χρυσαφιά άμμο και στο αστραφτερό νερό που κύκλωνε ολόκληρο το νησί. Γοργονάνθρωποι και άνθρωποι ζούσαν μαζί ειρηνικά. Καταλαβαίνω βέβαια πως το τελευταίο δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση συμβίωσης γενικά, αλλά είναι χρήσιμο όταν η μαμά σου είναι άνθρωπος και ο μπαμπάς σου γοργονάνθρωπος, οπότε εσύ είσαι μισή απ το ένα και μισή απ το άλλο. Φόρεσα το μαγιό μου και κάθισα με τη μαμά στο τραπέζι για να φάμε πρωινό. Όπως όλα τα αντικείμενα στο σπίτι μας, έτσι και το τραπέζι έγερνε, οπότε κρατούσα σφιχτά τη γαβάθα όσο έτρωγα. Ο μπαμπάς κολύμπησε μέχρι την καταπακτή δίπλα στην καρέκλα μου και τεντώθηκε για να μου

12 ËÉÆ ÊÅÓËÅÑ δώσει ένα φιλί στο μάγουλο. «Καλημέρα, αστεράκι μου», είπε με χαμόγελο. «Έτοιμη για το διαγώνισμα στην ωκεανολογία;» «Άμα θέλεις, να σ τα πω!» προθυμοποιήθηκα. Ο μπαμπάς έξυσε το κεφάλι του. «Τι μέγεθος φτάνει ένας γιγάντιος γιαπωνέζικος κάβουρας;» «Τρία μέτρα», είπα αστραπή. «Πολύ καλά. Μμμ. Τι χρώμα έχει ένα ριγέ χελιδονόψαρο;» «Μαύρο με ασημί. Πανεύκολο!» «Άχρηστο, θα έλεγα εγώ», πέταξε η μαμά μέσα απ τα δόντια. Μα τι είχε πάθει επιτέλους; Ο μπαμπάς την κοίταξε συνοφρυωμένος. «Αχ, όχι πάλι!» αναστέναξε. «Μα τι σου συμβαίνει, τέλος πάντων; Δε θέλεις να τα πηγαίνει καλά η κόρη μας στο σχολείο;» «Συγγνώμη», είπε η μαμά ψάχνοντας το χέρι του μπαμπά για να το πιάσει. «Απλώς» «Τι; Τι έπαθες; Μαθαίνει πράγματα, περνάει καλά, παίρνει καλούς βαθμούς. Εγώ την καμαρώνω!» Ο μπαμπάς μού έκλεισε το μάτι. Του χαμογέλασα. Με τον μπαμπά δεν τα πηγαίναμε και πολύ καλά όταν πρωτοέφτασα στο Νησί των Τριών Σημείων. Θέλω να πω, δεν τα πηγαίναμε κι άσχημα απλώς δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα. Εγώ είχα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου χωρίς αυτόν και δεν είχαμε ιδέα τι να πούμε ο ένας στον άλλο, από πού ν αρχίσουμε. Ούτε την ύπαρξή του δε γνώριζα μέχρι πριν από λίγο καιρό. Μόλις πριν από μερικούς μήνες ανακά-

Ç ÅÌÉËÉ Ã. ÊÁÉ ÔÏ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ 13 λυψα κι εγώ η ίδια πράγματα για τον εαυτό μου ότι γινόμουν γοργόνα κάθε φορά που έμπαινα στο νερό, για να μην πω για τα υπόλοιπα. Την πρώτη φορά που μου συνέβη, δεν ήξερα τι είχα πάθει. Και απ όλα τα μέρη του κόσμου, βρήκε να μου τύχει στην πισίνα του σχολείου όπου κάναμε μαθήματα κολύμβησης. Ύστερα όμως συνήθισα και πήγαινα κρυφά για κολύμπι τις νύχτες. Έτσι γνώρισα και την κολλητή μου, τη Σόνα. Είναι κι εκείνη γοργόνα. Αλλά τελείως κανονική. Με βοήθησε να βρω τον μπαμπά μου. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου εκείνη, όταν είχα μπει κρυφά στη φυλακή του Ποσειδώνα και τον είχα δει για πρώτη φορά. Πάντως, χρειάστηκα κάμποσο χρόνο για να τα συνηθίσω όλα αυτά. Αλλά οι τελευταίες εβδομάδες έχουν πάει υπέροχα, αφού η ιστορία με το κράκεν τακτοποιήθηκε. Είναι το πιο τρομερό, ανατριχιαστικό θαλάσσιο τέρας του κόσμου κι εγώ το ξύπνησα κατά λάθος απ τον ύπνο του! Από τότε, πάω κάθε μέρα για κολύμπι με τον μπαμπά και εξερευνούμε το χρυσαφένιο βυθό του Νησιού των Τριών Σημείων, κάνουμε αγώνες ταχύτητας με τα ψάρια που κατοικούν σε κάθε γωνιά της θάλασσας στην περιοχή, παίζουμε ανάμεσα στα κοράλλια. Και ο μπαμπάς μου είναι ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ μπαμπάς του κόσμου όλου! «Αυτό ακριβώς εννοώ», είπε η μαμά. «Φυσικά και την καμαρώνεις εσύ. Η Έμιλι έχει πέσει με τα μούτρα στο» Έκανε μια μικρή παύση για να πιάσει το σωρό με τα σχολικά βιβλία που είχα φέρει σπίτι την προηγούμενη μέρα. Όλα μου τα βιβλία τα λάτρευα κυριο-

14 ËÉÆ ÊÅÓËÅÑ λεκτικά. Δεν έμοιαζαν με τα άλλα σχολικά βιβλία που είχα στη ζωή μου. Από πού ν αρχίσω! Ήταν όλα φτιαγμένα από τα πιο σούπερ γυαλιστερά υλικά ή πλεγμένα με φύκια και στολισμένα με όστρακα και μαργαριτάρια. Άσε που τα μαθήματα που περιείχαν ήταν απίστευτα! Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα χε τόση πλάκα το σχολείο! «στο Θάλασσες και Σειρήνες», διάβασε το πάνω πάνω βιβλίο η μαμά. Ύστερα πήρε μερικά ακόμη από το σωρό. «Ή το Ιστιοπλοΐα και Ονειροπόληση ή το Πλέξιμο Μαλλιών για Μοντέρνες Γοργόνες. Δηλαδή» «Δηλαδή τι;» ρώτησε ο μπαμπάς με φωνή κάπως αγανακτισμένη. «Γιατί να μην τα μάθει όλα αυτά; Η κληρονομιά της είναι. Τι πρόβλημα έχεις Μέρι;» Τότε κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ποτέ κανείς δεν αποκαλεί τη μαμά μου «Μέρι», και κυρίως ο μπαμπάς. Οι περισσότεροι τη φωνάζουν «Μέρι Πι». Το δεύτερό της όνομα είναι Πηνελόπη και ο μπαμπάς τη φωνάζει πάντα «Πένι», ή «Πενούλα μου» όταν έχουν και οι δυο διάθεση για χαζομάρες. Κάτι που έχει καιρό να συμβεί, τώρα που το σκέφτομαι. Άσε που νομίζω πως η μαμά έχει δίκιο κάπου. Θέλω να πω, μη με παρεξηγήσετε γιατί εγώ τα αγαπώ πολύ τα μαθήματα του σχολείου μου. Αλλά ώρες ώρες μού έλειπαν λιγάκι και τα μαθήματα του παλιού σχολείου μου, έτσι, πολύ λίγο. Καλά, ίσως μόνο τα φιλολογικά, δηλαδή, γιατί πάντα μου άρεσε να γράφω κείμενα. Όχι, μου άρεσαν και τα διαγωνίσματα ορθογραφίας! Μόνο και μόνο επειδή τα κατάφερνα καλά, δηλαδή!

Ç ÅÌÉËÉ Ã. ÊÁÉ ÔÏ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ 15 «Το πρόβλημά μου», συνέχισε η μαμά, «είναι πως ενώ εσύ μπορεί να χαίρεσαι που η κόρη σου μαθαίνει μόνο πώς να χτενίζει τα μαλλιά της και πώς να βρίσκει τι ώρα είναι κοιτώντας τα σύννεφα, εγώ θα ήθελα η κόρη μου να πάρει μια σωστή μόρφωση». «Η κόρη μου, η κόρη σου! Κάνεις λες και είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι», θύμωσε ο μπαμπάς. Κάτω από το νερό, έβλεπα μικρές δίνες να σχηματίζονται, μια και η ουρά του κουνιόταν με μανία. Μούσκεμα έγινε το πάτωμα της κουζίνας. «Ε, λοιπόν, μπορεί να χεις δίκιο τελικά!» αγρίεψε η μαμά, παίρνοντας μια πετσέτα για να σκουπίσει το πάτωμα. Ύστερα κοίταξε εμένα και το πρόσωπό της μαλάκωσε. «Ναι, τέλος πάντων, ένας άνθρωπος είναι η Έμιλι, όχι δύο διαφορετικοί. Αλλά εκείνη δε φταίει σε τίποτα». Η μαμά μού χαμογέλασε και μου έπιασε τα χέρια. Εγώ τα τράβηξα και γύρισα το κεφάλι για να μη βλέπω την πληγωμένη της έκφραση. Δεν άντεχα με τίποτα να τη βλέπω έτσι. Δεν ήταν όμως δίκαιο. Καθόλου δίκιο δεν είχε η μαμά. Πρώτη φορά στη ζωή μου ευχαριστιόμουν τόσο πολύ το σχολείο! Εντάξει, δε λέω, καλό είναι να γράφεις κείμενα και εκθέσεις ώρες ώρες, αλλά τι έγινε αν δε μάθω ποτέ ξένες γλώσσες και λογάριθμους και κλάσματα; Ποιος είπε ότι είναι χρήσιμα όλα αυτά; Θα μου χρειαζόταν ποτέ να ξέρω πόσα βγάζει ο μπακάλης σε μία εβδομάδα αν παίρνει προμήθεια 4% και τόκο 3%; Δεν είναι όμως σημαντικό να μαθαίνω για το περιβάλλον μου; Να ξέρω ποια ψάρια είναι επικίνδυνα και ποια φιλικά; Να μαθαίνω πώς να φέρο-

16 ËÉÆ ÊÅÓËÅÑ μαι και πώς να μοιάζω με αληθινή γοργόνα; Εντάξει, μερικές φορές ένιωθα κάπως περίεργα να κάθομαι σ ένα βράχο και να πλέκω τα μαλλιά μου, αλλά τουλάχιστον μάθαινα πώς να εντάσσομαι στο περιβάλλον μου. Δεν είχαν σημασία για τη μαμά όλα αυτά; Δεν ήθελε να είμαι χαρούμενη; Συνέχισα το πρωινό μου. Η μαμά πήρε βαθιά ανάσα. «Απλώς ζει σε δυο διαφορετικούς κόσμους», είπε σιγανά. «Και μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως παραείναι διαφορετικοί τελικά. Θέλω να πω κοίτα πώς είναι η ζωή μου εδώ. Τι κάνω εγώ όλη μέρα; Κάνω ηλιοθεραπεία, χτενίζω τα μαλλιά μου, πάω μια-δυο φορές την εβδομάδα στην πισίνα. Δεν είναι ζωή αυτή για μένα, Τζέικ. Θέλω περισσότερα». Έπεσε μεγάλη σιωπή που κράτησε αιώνες. Η μαμά κι ο μπαμπάς είχαν μείνει να κοιτάζονται. Εγώ είχα βάλει στο στόμα μου μια κουταλιά δημητριακά, αλλά δεν ήθελα να τη μασήσω, για να μην κάνω θόρυβο, οπότε κάθισα με το στόμα γεμάτο κορν φλέικς και γάλα, περιμένοντας κάποιον απ τους δύο να μιλήσει επιτέλους. «Θα το συζητήσουμε αργότερα. Τώρα πρέπει να φύγω», έσπασε τη σιωπή κάποια στιγμή ο μπαμπάς και εγώ κατάπια το πρωινό μου. Τώρα πια παραείχε μουλιάσει και δε μασιόταν, έτσι κι αλλιώς.

Ç ÅÌÉËÉ Ã. ÊÁÉ ÔÏ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ 17 Ο μπαμπάς έφυγε τόσο γρήγορα, που ούτε φιλί δε μου έδωσε. Όχι ότι με ένοιαζε κιόλας. Δώδεκα χρόνων είμαι, όχι μωρό. Σε λίγους μήνες κλείνω τα δεκατρία. Δεν έγινε και τίποτα αν δε με φιλήσει ο μπαμπάς μου προτού φύγει! Ωστόσο, κάτι σήμαιναν όλα αυτά. Ίσως έφταιγα εγώ για όλα. Εξαιτίας μου είχαν προσπαθήσει να φέρουν κοντά τους δύο κόσμους. Και επειδή αγαπιόνταν, φυσικά. Αλλά, μπορεί να είχαν πάψει πια να αγαπιούνται. Ίσως είχαν συνηθίσει να είναι μακριά ο ένας από τον άλλο τόσα χρόνια και έμεναν μαζί μόνο για χάρη μου. Μπορεί να μην περνούσαν καθόλου καλά, να μισούσαν ο ένας τον άλλο, ώσπου θα μισούσαν κι εμένα κάποια στιγμή. Και τώρα η μαμά έλεγε πως δεν της άρεσε πια η ζωή της εδώ! Μέσα μου απλώθηκε μια παράξενη, παγερή αίσθηση, κατέκλυσε το σώμα μου, έφτασε μέχρι τα κόκαλα. Είχαν περάσει μόλις λίγες εβδομάδες που είχαμε κάνει μια νέα αρχή σ αυτό το νησί. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Αυτό που πάντα ζητούσαμε. Αλλά τελικά μπορεί να μην ήταν έτσι τα πράγματα. Μπορεί το όνειρο να γινόταν σύντομα εφιάλτης, όπως και πολλά άλλα όνειρά μου. Ή τουλάχιστον, πιο παλιά. Ίσως ήταν απλώς θέμα χρόνου και σύντομα η μαμά κι ο μπαμπάς αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν το σκάφος και μπορεί να μην ήθελαν καν να είναι πια μαζί. Τι θα γινόταν τότε; Θα έπρεπε να διαλέξω τον ένα από τους δύο; Ή μήπως δε θα με ήθελε κανένας από τους δύο γιατί εγώ ήμουν η αιτία που χάλασε ο

18 ËÉÆ ÊÅÓËÅÑ γάμος τους; Μήπως θα τσακώνονταν για το ποιος ΔΕ θα με πάρει; Προσπάθησα να διώξω αυτές τις σκέψεις από το νου μου την ώρα που ετοιμαζόμουν για το σχολείο. Είχα διαγώνισμα στην ωκεανολογία και ήθελα να τα πάω καλά. Να δείξω στον μπαμπά ότι ήμουν ικανή να ακολουθήσω τα χνάρια του ή να «πάω με τα νερά του», όπως του άρεσε να λέει. Αυτή η σκέψη μού έφτιαξε κάπως τη διάθεση. Μέχρι που χαμογέλασα κιόλας όταν έβαλα στην τσάντα τα βιβλία μου. Ώσπου μια άλλη σκέψη έδιωξε το χαμόγελο απ τα χείλη μου, σαν τον καρχαρία που παίρνει στο κατόπι ένα κοπάδι ανυποψίαστα ψάρια. Όσο πιο καλά τα πήγαινα στα μαθήματα τόσο λιγότερο χρόνο θα μπορούσα να περνάω στην ξηρά με τη μαμά και να κάνω αυτά που ήθελε εκείνη. Όσο περισσότερο πλησίαζα τον μπαμπά τόσο πιο πολύ θα απομακρυνόμουν από εκείνη. Τώρα που το σκεφτόμουν, δε μου έκανε και μεγάλη έκπληξη που ήταν δυστυχισμένη. Περνούσα τόσο χρόνο με τον μπαμπά μου, προσπαθώντας να τον γνωρίσω καλύτερα, που είχα καιρό να κάνω κάτι και με τη μαμά. Ίσως είχε δίκιο τελικά. Ίσως οι δυο κόσμοι ήταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους που ήταν αδύνατον να συνυπάρξουν. Ίσως δεν ήταν γραφτό να ζήσουν μαζί οι γονείς μου τελικά. Κατέβηκα από το σκάφος και έπεσα στο νερό, χωρίς καν να πω αντίο. Ένιωθα τόσο δυστυχισμένη που ούτε να μιλήσω δεν μπορούσα^ φοβόμουν μέχρι και να σκεφτώ.