Κάτι μου λέει πως αυτή η ιστορία δε θα έχει καλό

Transcript

1

2 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ! Κάτι μου λέει πως αυτή η ιστορία δε θα έχει καλό τέλος. Κρέμομαι στο χείλος ενός γκρεμού από τις άκρες των σπασμένων μου νυχιών. Το μόνο πράγμα που βρίσκεται ανάμεσα σ εμένα και το έδαφος είναι ένα χιλιόμετρο αέρα και δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορώ να κρατιέμαι. Με το που θα πάψουν να αντέχουν τα δάχτυλά μου κάτι που θα συμβεί μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα, θα είναι σαν να παίρνω το πιο γρήγορο ασανσέρ του κόσμου για να κατέβω αστραπή στο έδαφος. Αλλά χωρίς το ασανσέρ. Αντίο, μάταιε κόσμε! Πείτε στη μαμά μου πως την αγαπώ. Επίσης, πως υπάρχει ένας μισοφαγωμένος κεφτές κάτω απ το κρεβάτι μου. Απ όσο τη γνωρίζω, σίγουρα θα θέλει να το τακτοποιήσει σύντομα το συγκεκριμένο ζητηματάκι.

3 Αυτό ήταν! Το τέλος! Μόνο που... μια στιγμή. Εδώ είναι που όλη μου η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Και ξέρετε τι; Κοιτάζοντας πίσω, ανακαλύπτω πως μια ζωή έπεφτα τελικά. Σαν τον Νιαγάρα. Σαν τους βαθμούς μου. Σαν τα φύλλα του φθι... Καλά, το πιάσατε, έτσι; Όχι, απλώς κοιτάξτε. Δεν έχω και πολύ χρόνο πια. Όλα ξεκίνησαν τη μέρα που γεννήθηκα...

4 Ούτε στη συνέχεια ήταν εύκολα τα πράγματα. Η μαμά έλεγε πως ήμουν «περιπετειώδες πνεύμα» πριν καλά καλά αρχίσω να περπατάω. Όπως για παράδειγμα την πρώτη φορά που συνέβη αυτό. Μετά ήταν κι εκείνες οι απρόσμενες πτώσεις. Αν και μάλλον θα πρεπε να τις είχα προβλέψει... κάτι που δεν έκανα τελικά.

5 Εντάξει, το ξέρω πως η ζωή όλων μας έχει τα πάνω και τα κάτω της. Αλλά η δική μου έχει μάλλον τα πάνω και τα κάτω... και τα κάτω... και τα κάτω της. Ειλικρινά πολύ θα εκτιμούσα λίγο περισσότερα πάνω πού και πού. Μερικές φορές δεν είχα καν επιλογή όμως. Για την ιστορία, θα ήθελα να πω πως δεν ήταν όλες αυτές οι καταστροφές αποκλειστικά δικό μου λάθος. Όπως για παράδειγμα για την επόμενη ευθυνόταν η Τζιν Γκαλέτα (από τεχνικής άποψης). 12

6 Οπότε λογικό μου φαίνεται να καταλήγω έτσι κρεμασμένος από έναν βράχο ένα χιλιόμετρο πάνω απ το έδαφος, να περιμένω τη βαρύτητα να με καταστήσει κιμά για το υπόλοιπο της αιωνιότητας. Απλώς θα ήθελα να είχα λίγο χρόνο ακόμα. Ίσως τότε να κατάφερνα να αποδείξω πως δεν είμαι τελείως χαμένος. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Από ένα δαχτυλάκι κρέμομαι πια και δεν υπάρχει κανείς τριγύρω να με σώσει. Είμαι τελείως μόνος μου εδώ και... 13

7 «Ε, ΡΕΪΦ!» Μια στιγμή. Γνωστή φωνή αυτή. Όχι, δεν το πιστεύω. Κοιτάζω πάνω και τη βλέπω είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα περίμενα να δω. «Τζόρτζια; Από πού ξεφύτρωσες εσύ;» ουρλιάζω. Πώς γίνεται να έφτασε τόσο γρήγορα εδώ η μικρή μου αδερφή; Δεν καταλαβαίνω. «Μη σε νοιάζει!» λέει. «Απλώς δώσε μου το χέρι σου!» «Δεν μπορώ!» φωνάζω. «Αν αφήσω το κλαδί, θα πέσω!» «Ε, καλά τότε...» λέει.

8 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ Ουφ, παραλίγο! Ή τουλάχιστον έτσι ένιωσα. Ανακάθομαι στο κρεβάτι και κοιτάζω την Τζόρτζια. «Καλά, έβλεπα ένα τρελό όνειρο!» της λέω. «Ήμουν κρεμασμένος από την άκρη ενός γκρεμού, έτοιμος να τσακιστώ. Μέχρι και όλη μου τη ζωή είδα να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Όπως στις ταινίες». «Α, ναι;» λέει η Τζόρτζια. «Είδες μήπως να περνάνε και οι μεγαλύτερες αποτυχίες σου; Σε διώξανε από την Κατασκήνωση Γουανναμόρα. Σε διώξανε σχεδόν κι από το καλλιτεχνικό σχολείο Καθίντραλ. Άσε μην αρχίσω για το γυμνάσιο Χιλς Βίλατζ, έτσι;» «Ναι, ρε. Ευχαριστώ για την υπενθύμιση» της λέω. «Καλά θα κάνεις να ελπίζεις να σε ξαναδεχτεί το Αίρμπρουκ» λέει η Τζόρτζια. «Γιατί αν δε σε δεχτεί, ίσως πρέπει όντως να αρχίσεις να ψάχνεις για γκρεμό να πέ- 15

9 σεις, αφού η μαμά έτσι κι αλλιώς θα σε σκοτώσει. Δε σου έχουν μείνει και πολλές επιλογές, Ρέιφ». Η αδερφή μου δεν είναι απλώς ένα κορυφαίο κακό σπυρί στον πισινό. Είναι και εκνευριστικά έξυπνη. Εγώ δε θα το είχα σκεφτεί έτσι το πράγμα, αλλά έχει δίκιο. Καταλαβαίνω πολύ καλά τι σημαίνει αυτός ο εφιάλτης. «Α, και κάτι ακόμα» λέει η Τζόρτζια. Και βάζει το χέρι κάτω από το σαγόνι της και τραβάει το δέρμα της, που της ΞΕΚΟΛΛΑΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ!!!