ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ - ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΒΑΚΑΛΗ-ΣΥΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ Αϊνστάιν Η ζωή και το έργο του από τη γέννησή του έως το τέλος της ζωής του Εικόνες: Νίκος Μαρουλάκης
Περιεχόµενα Κεφάλαιο 1:...3 Κεφάλαιο 2:... 6 Κεφάλαιο 3:...10 Κεφάλαιο 4:... 15 Κεφάλαιο 5:...18 Κεφάλαιο 6:...21 Κεφάλαιο 7:... 23 Κεφάλαιο 8:... 27 Κεφάλαιο 9:... 30 Κεφάλαιο 10:...35 Κεφάλαιο 11:...41 Κεφάλαιο 12:... 50 Χρονολόγιο:... 62 2
Κεφάλαιο 1 «Μεγάλος φυσικός επιστήμονας του περασμένου αιώνα από Ααα...» Παππού, για πες μου έναν μεγάλο φυσικό επιστήμονα από Α. Αϊννν... τι με ρωτάς, τον ξέρεις. Αϊννν... Αϊνστάιν! φωνάζει ο Μενέλαος με ενθουσιασμό. Ας γελάσω. Αυτός, καλέ, είναι παραμυθάς, πετάγεται η μικρή του αδελφή. Ο παππούς αφήνει την εφημερίδα του και την κοιτάζει αινιγματικά. Είσαι σίγουρη; τη ρωτάει χαμογελώντας. 3
Ναι, παππού. Ένας σοφός παραμυθάς. Ο Μενέλαος την κοροϊδεύει: Πολλά παραμύθια διαβάζεις, μόμολο, δεν νομίζεις; Ναι, και θα γίνω σοφή. Το είπε και ο σοφός παραμυθάς, αυτός ο κύριος Αϊνθτάιν, σε μια μητέρα, που τον ρώτησε τι να κάνει για να μάθει το παιδί της πολλά πράγματα και να προκόψει. Της είπε να του διαβάζει παραμύθια. Τρεις φορές τής το πε: Παραμύθια, παραμύθια, παραμύθια... Επομένως, παππού... 4
Επομένωωως... για να δούμε. Τα παραμύθια του τα ξέρεις... Η Ελίζα σηκώνει τους ώμους της. Ο Μενέλαος της βγάζει τη γλώσσα κι εκείνη ανταποδίδει κουνώντας κοροϊδευτικά το κεφάλι της. Έεεε... τους διακόπτει ο παππούς, πρώτα να δούμε ποιος έχει δίκιο κι ύστερα... συνεχίζετε. Κι αποφασίζει να τους διηγηθεί, σαν να ήταν παραμύθι, τη ζωή του μεγάλου σοφού. Ελάτε, θα σας πω εγώ το παραμύθι του «μεγάλου σοφού». Παραμυθά! συμπληρώνει η Ελίζα. Ας πούμε... Αλλά είπαμε, μη βιάζεστε! 5
Κεφάλαιο 2 Σε χρόνια μακρινά και περασμένα... στην ήρεμη πόλη Ουλμ της Γερμανίας, με τις πολλές και περίτεχνες εκκλησιές, κοντά στον γαλάζιο Δούναβη, ζούσαν, καλά κι αγαπημένα, ο κύριος Χέρμαν με τη γυναίκα του, την κυρία Παουλίνε. Μια ηλιόχαρη μέρα της άνοιξης, Μάρτης ήταν, συντροφιά με τον ήλιο τρύπωσε στο σπιτικό τους και μια ανείπωτη χαρά. Εκείνη τη μέρα, απέκτησαν το πρώτο τους παιδί, τον Αλβέρτο. Η ζωή τους, τότε, άλλαξε ρυθμό. Όλα άρχισαν να στρέφονται γύρω από τον μικρό τους γιο. Ο πατέρας, που είχε μαγαζί με ηλεκτρικά είδη, έκανε ό,τι μπορούσε για να του προσφέρει μια καλή ζωή. Η μητέρα, νύχτα-μέρα κοντά του, φρόντιζε για τα καθημερινά. Υλικά και πνευματικά. Του έπαιζε πιάνο και του τραγουδούσε. 6
Η γιαγιά τού έλεγε παραμύθια. Κι η λαχτάρα φούντωνε: Πότε θα έκανε τα πρώτα βήματα και πότε οι άναρθρες κραυγές θα γίνονταν λεξούλες μαγικές, να τους καλούν κοντά του. Στην ώρα της ήρθε η μέρα που περπάτησε, εκείνες οι κουβέντες του όμως πολύ αργούσαν. Παχουλός και ζωηρός, χαμογελούσε σαν τον ήλιο. Άνοιγε διάπλατα τα μάτια του και κοιτούσε γύρω του σαν να γύρευε κάτι.. Όταν γεννήθηκε η αδελφή του η Μάγια, ήταν δυο χρόνων. Ξαφνικά, μπροστά στο μωρό, φά- 7
νταξε μεγάλος. Κι ακόμα οι κουβέντες του εξακολουθούσαν να είναι ακριβές. Γιατί αργούσε να μιλήσει; Μήπως το παιδί τους ήταν καθυστερημένο; Η αμφιβολία είχε σφηνώσει στο μυαλό τους και τους τυραννούσε. Πόσες φορές οι γονείς ανησυχούν δίχως λόγο... Τριών ετών άρχισε να μιλάει. Ωστόσο, με μια «παραξενιά». Έλεγε μια φράση κι αμέσως την επαναλάμβανε. Άλλη έννοια κι αυτή. Ακόμα και η βοηθός του σπιτιού τον περνούσε για χαζό. Πόσο έξω έπεφταν όλοι! Σίγουρα ο Αλβέρτος έλεγε την κάθε φράση μια φορά για τους άλλους και μια για τον εαυτό του. Για να κρατήσει στη μνήμη του καλά χαραγμένα όλα όσα, μέρα με τη μέρα εικόνες, γεγονότα κι απορίες κατέκλυζαν το ανήσυχο παιδικό του μυαλό. Έπρεπε με τον καιρό να τα ξεδιαλύνει. Ήταν πέντε χρόνων, όταν, ο κύριος Χέρμαν τού χάρισε μια πυξίδα. Μαγικό το κουτάκι εκείνο, άνοιξε του νου την πόρτα κι έτσι βρήκε γωνιά και φώλιασε το πρώτο μεγάλο ερωτηματικό. 8
Γιατί η βελόνα έδειχνε πάντα σε μια κατεύθυνση; Πάθος μεγάλο για το άγνωστο κούρνιαζε στην παιδική ψυχή. Δεν την έκανε κομμάτια, όπως κάθε παιδί της ηλικίας του, για να δει τι κρύβει μέσα. Σαν να το χε από τότε υποψιαστεί πως η δύναμη, που οδηγούσε τη βελόνα, δεν βρισκόταν μέσα στο μικρό κουτί, αλλά έξω, και πέρα απ αυτό την κράτησε ως την ώρα που αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό. Η πυξίδα, ήταν η αρχή για το ατέλειωτο συναρπαστικό ταξίδι της εξερεύνησης των μυστικών και των μυστηρίων του κόσμου. Ταπεινός κι ανήσυχος ταξιδιώτης ο Αλβέρτος, από τότε κι ως το τέλος της ζωής του, με σεβασμό και αγάπη για τους ανθρώπους και την πλάση, θα ακολουθήσει το μονοπάτι της γνώσης, που άλλοι πολλοί πριν από εκείνον είχαν ανοίξει, για το καλό της ανθρωπότητας. 9