Σύντομη βιογραφία του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς (1896-1966)

Σύντομη βιογραφία του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς (1896-1966) Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου το 1896 στο χωριό Αντάµοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος αυτής της οικογένειας ανακηρύχτηκε Άγιος του 1916 και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ που το λείψανό του παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Ο Άγιος αυτός Ιεράρχης Ιωάννης εκοιµήθη στις αρχές του 18 ου αιώνος αλλά µεταλαµπάδευσε την χάρη του στον µακρινό του ανιψιό, το Μιχαήλ (γιατί αυτό ήταν το βαπτιστικό όνοµα του Αγίου Ιωάννη και όταν έγινε αργότερα µοναχός πήρε το όνοµά του θείου του. Ο πατέρας του, ο Μπόρις ήταν στρατάρχης των ευγενών σε µία επαρχία του Χαρκώβ και ο θείος του ήταν πρύτανις Πανεπιστηµίου Κιέβου. Η σχέση του µε τους γονείς του ήταν πάντα άριστη. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί και πολύ ευγενικός και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του µοναχούς, µάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόµενος. Επειδή ήταν ο µεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του ήταν αυτός που γνώριζε τόσο καλά τους βίους των Αγίων και έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός µε τον εαυτό του στην εφαρµογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Τόσο πολύ εντυπωσίασε την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που επηρεάστηκε από την χριστιανική ζωή του µικρού Μιχαήλ και βαπτίστηκε Ορθόδοξος. Είχαν µια εξοχική κατοικία κοντά σ' ένα Μοναστήρι που το επισκεφτόταν τακτικά ο µικρός Μιχαήλ. Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μπόρις και Γλαφύρα τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα που συνέχισε να ζει µε ριζωµένη βαθειά την πίστη του γιατί όταν τα παιδιά λείπουν για αρκετό καιρό από το σπίτι τους επηρεάζονται εύκολα οι νέες τους ψυχές. Αυτός όµως έµεινε σταθερός στην πίστη του. Εκεί συνάντησε και τον Επίσκοπο της Πολτάβα τον Θεοφάνη που ήταν ένας πολύ αγαπητός Ιεράρχης που επηρέασε τον Μιχαήλ. Σε µια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο µικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του, οι συµµαθητές του γελούσαν και τον κορόιδευαν, τιµωρήθηκε από τις αρχές για την πράξη του αυτή, όµως ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος που ήταν προστάτης 1

της Σχολής είπε να µην τιµωρηθεί ο δόκιµος Μιχαήλ γιατί µε την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήµατα. Το 1914 τελείωσε την Στρατιωτική σχολή και ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου αλλά οι γονείς του επέµεναν να πάει στην Νοµική σχολή και ο Μιχαήλ κάνει υπακοή στους γονείς του. Και όπως παρατηρούσαν οι συµµαθητές του αυτός περισσότερο διάβαζε τους βίους των Αγίων από τα µαθήµατα του, ωστόσο όµως ήταν καλός µαθητής. Τα χρόνια πέρασαν και τελείωσε τις σπουδές του. Τότε άρχισε ένα αντιχριστιανικό ρεύµα ν' απλώνεται στην Ρωσία, όµως ο Μιχαήλ είχε βαθειά µέσα του την πίστη και ήταν τολµηρός. Το εκκλησιαστικό συµβούλιο του Χάρκων συζητούσε να ξεκρεµάσουν την ασηµένια καµπάνα του Ι. Ναού και να την λιώσουν. Όλοι συµφώνησαν, άλλοι φοβόντουσαν ν' αντιδράσουν και ετοιµάζονταν να το κάνουν αυτό, όµως ο Άγιος διαφώνησε µαζί µε λίγους και άρχισαν οι συλλήψεις. Οι γονείς του είπαν να φύγει να κρυφτεί, όµως ο Μιχαήλ τους είπε: «Δεν υπάρχει τόπος που μπορεί κανείς να κρυφτεί από το θέλημα του Θεού και ότι χωρίς το θέλημα του Θεού δεν γίνεται τίποτα, δεν πέφτει ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μας». Έτσι φυλακίστηκε και µετά από 1 µήνα τον άφησαν ελεύθερο, ξανά συλλαµβάνεται και αφού διαπίστωσαν ότι δεν τον ενδιέφερε εάν θα ήταν ελεύθερος ή φυλακισµένος, τον έβγαλαν από την φυλακή. Ο Μιχαήλ ζούσε σε άλλο κόσµο και ποθούσε τον Θεό. Το 1921 φεύγει όλη η οικογένεια του (αφού ξέσπασε στη Ρωσία εµφύλιος πόλεµος) και πάνε στην Γιουγκοσλαβία όπου σπούδασε στο Βελιγράδι στην Θεολογική σχολή και για να µπορεί να τα βγάζει πέρα πουλούσε εφηµερίδες. Το 1924 χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη µοναχός µε τ' όνοµα Ιωάννης στο Μοναστήρι του Μίλκοβ. Αργότερα µέχρι το 1934 διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτώλ της Σερβίας και τελούσε λειτουργίες και στα Ελληνικά για τους Έλληνες της περιοχής που τον αγαπούσαν πολύ. Εκεί στην Ιερατική σχολή φρόντιζε πολύ για τους µαθητές του, πήγαινε στα δωµάτια τους τα βράδια και τους σκέπαζε, τους σταύρωνε και έφευγε. Αυτός δεν κοιµόταν καθόλου σε κρεβάτι και τις λίγες ώρες που ξεκουραζόταν τα βράδια κοιµόταν σε καθιστή στάση ή γονατιστός στο πάτωµα µπροστά στα εικονίσµατα. Όταν έφευγαν οι µαθητές για διακοπές στα σπίτια τους µιλούσαν µε θαυµασµό για τον καθηγητή τους τον Βλαντίκα Ιωάννη που πάντα προσευχόταν, που ποτέ δεν είχε κοιµηθεί στο κρεβάτι, που νήστευε αυστηρά και λειτουργούσε και κοινωνούσε καθηµερινά. Το 1934 αποφασίζουν να τον εκλέξουν Επίσκοπο, ο Άγιος αρνείται και τους λέει ότι έχει πρόβληµα 2

στην οµιλία του, αυτοί του λένε ότι και ο Μωυσής είχε πρόβληµα και τον εκλέγουν και τον χειροτονούν Επίσκοπο για την Σαγγάη. Φτάνει στις 21 Νοεµβρίου το 1934 στην Σαγγάη και βρίσκει µια µισοκτισµένη Εκκλησία και µε κάποια προβλήµατα στους κατοίκους εκεί που προσπάθησε να τους βοηθήσει ώστε να ρθει η ειρήνη, οργάνωσε ορφανοτροφείο και το αφιερώνει στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκο που αγαπούσε τα παιδιά. Μάζευε άρρωστα φτωχά και πεινασµένα παιδιά από τους δρόµους και τα στενά της Σαγγάης και ξεκίνησε µε 8 παιδιά και στο τέλος έφτασε τα 3.500 παιδιά. Όταν ήρθαν και εκείνοι οι κοµουνιστές πήρε τα παιδιά και τα µετέφερε στις Φιλιππίνες και µετά στην Αµερική. Έτρωγε µια φορά την ηµέρα στις 11 το βράδυ. Κατά την διάρκεια της πρώτης και της τελευταίας εβδοµάδας της Μ. Σαρακοστής δεν έτρωγε απολύτως τίποτα και την υπόλοιπη νηστεία όπως και στην νηστεία των Χριστουγέννων έτρωγε µόνο πρόσφορο. Τις νύχτες προσευχόταν πολύ και όταν αισθανόταν εξάντληση, όπως ήταν γονατιστός, έβαζε το κεφάλι του στο πάτωµα και κοιµόταν λίγο µέχρι να πάει το πρωί στην Θεία Λειτουργία και άρρωστος να ήταν θα λειτουργούσε. Δεν ήταν µόνο ένας µεγάλος ασκητής αλλά ο Θεός του είχε δώσει και το προορατικό χάρισµα και οι προσευχές του έφερναν την θεραπεία. Καθηµερινά επισκεπτόταν τους ασθενείς του, τους εξοµολογούσε και τους κοινωνούσε. Σε σοβαρά ασθενείς σκεκόταν ώρες δίπλα τους προσευχόµενος και γονατιστός και γινόταν πολλές φορές το θαύµα. Όταν ήρθαν στην Κίνα οι κοµµουνιστές έφυγαν οι Ρώσοι για την Αµερική και φεύγει και ο Άγιος το 1951 στην Αµερική µεταφέροντας το ποίµνιο του. Οι Επίσκοποι της Συνόδου αποφασίζουν και τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών. Έτσι ο Άγιος τελούσε θείες λειτουργίες στα Γαλλικά, στα Ολλανδικά, όπως τελούσε πρώτα στα Ελληνικά, στα Κινέζικα και στα Αγγλικά. Δεν επέτρεπε στις γυναίκες που είχαν κραγιόν να ασπαστούν τις εικόνες και τον Τίµιο Σταυρό. Μια πνευµατική του κόρη η Ζηναίδα Ζουλιέµ, που τον υπηρέτησε στην Γαλλία µας αναφέρει µερικά περιστατικά από την προορατικότητα του Αγίου. Γνώρισα λέει για πρώτη φορά τον Άγιο πηγαίνοντας στο σπίτι του στις Βερσαλλίες, ένα κελλί που ήταν ένα µικρό δωµάτιο µε µικρά κουτιά µε γράµµατα µέσα, ένα τραπέζι, ένα καναπέ και µια σακούλα µε ξερά πρόσφορα. Φορούσε πέδιλα ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Του ζήτησε να πάει να εργαστεί σε κάποια περιοχή και ήρθε να της δώσει ευλογία, 3

όµως ο Άγιος της είπε να πάει σε κάποια άλλη περιοχή να εργαστεί και όπως πράγµατι έτσι και έγινε λες και το πρωτογνώριζε. Τον γνώρισε το 1958 και ο πατέρας της πείθανε τον 1957, πριν πεθάνει της είπε: «απόψε μ' επισκέφθηκε ένας μοναχός κοντός με μαύρα» και αναρωτιόταν, ποιος να ήταν τότε δεν ήξερε τον Άγιο Ιωάννη. Όταν τον γνώρισα λοιπόν λέει η Ζηναίδα, µια µέρα ενώ ήµουνα στο σπίτι του σκεφτόµουν, κρίµα, εάν τον είχα γνωρίσει τότε που ήταν άρρωστος ο πατέρας µου θα προσευχόµουν και θα γινόταν καλά τότε ο Άγιος στράφηκε και της λέει: ξέρεις, επισκέφτηκα τον πατέρα στου όταν ήταν άρρωστος στο νοσοκοµείο και άνοιξε τον µικρό του κατάλογο και βρήκε στην σελίδα τ' όνοµα του πατέρα µου «Βασίλειος Ζουλιέµ». Πως είναι δυνατόν να γνώριζε τις σκέψεις µου εάν δεν ήταν προορατικός, άρα δεν ήταν θέληµα Θεού να ζήσει ο πατέρας µου. Πολλές φορές ήθελα να τον ρωτήσω πολλά αλλά ήταν απασχοληµένος και το βράδυ που θα ήταν η κατάλληλη στιγµή να τον ρωτήσω εγώ τα είχα ξεχάσει και εκείνος ενώ έτρωγε την σούπα του σιγοψιθύριζε και άκουγα όλα όσα ήθελα να µάθω από τις ερωτήσεις που σκεφτόµουν να του κάνω και ο Άγιος σαν να τις γνώριζε και µου τις απαντούσε. Όταν αργότερα θα έφευγε για το Σαν Φρανσίσκο στεναχωριόµουν πολύ και ενώ µας µιλούσε στην Εκκλησία εγώ έκλαιγα και τότε γυρίζει και µου λέει: «οι άνθρωποι που έχουν τους ίδιους στόχους και αγωνίζονται για την κατάκτηση του ιδίου πράγματος έχουν ενότητα ψυχής και δεν αισθάνονται την απόσταση του χωρισμού, η απόσταση δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο στην πνευματική ενότητα των ανθρώπων σε μία ψυχή». Και αµέσως ηρέµησα. Όταν προσευχόταν στην Αγία Τράπεζα το Άκτιστο Φως τον έλουζε και δεν πατούσε στην γη. Πάντοτε ράντιζε µε αγιασµό τον Ναό και το γραµµατοκιβώτιο που έριχνε τα γράµµατα του µόνος του αφού τα σταύρωνε πήγαινε ξυπόλητος στο χιόνι και στην βροχή και τα έριχνε. Όταν έφυγε στην Αµερική άλλαξαν το γραµµατοκιβώτιο µε άλλο καινούργιο, εγώ στεναχωρέθηκα και όταν αργότερα ήρθε πάλι για λίγο στην Γαλλία ο Άγιος τον είδα να παίρνει τον αγιασµό και να πηγαίνει να ραντίσει το νέο γραµµατοκιβώτιο χωρίς εγώ να του έχω πει τίποτα. Μια µέρα περνώντας από τον Ναό άκουσε κλάµατα, προχώρησε µέχρι το ιερό κοιτώντας µέσα είδε τον Άγιο να είναι γονατιστός πίσω από την Αγία Τράπεζα και να κλαίει γοερά για τα προβλήµατα των άλλων, Δεν άντεχε η ψυχή της να τον ακούει που έκλαιγε και έφυγε αθόρυβα από τον Ναό. Πριν φύγει για την Αµερική της είχε πει: όταν εσύ Ζηναίδα είσαι άρρωστη ή κάποιος άλλος να µε ειδοποιείτε να έρθω και πράγµατι µόλις διάβαζαν την Παράκληση θεραπευόταν. 4

Το 1962 στις 21 Νοεµβρίου τον στέλνουν στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπο στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς. Γύρω στο λαιµό του είχε δέσει µια δερµάτινη θήκη µε την εικόνα της Παναγίας µέσα, που είχε φέρει από την Ρωσία. Όταν πήγαινε στους ασθενείς διάβαζε τους Χαιρετισµούς της Παναγίας και γινόταν το θαύµα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τα κοιτούσε µε το στοργικό του βλέµµα, όλοι δεν ξεχνούσαν το ζεστό του βλέµµα, όταν σε κοίταζε ήξερες ότι εκείνη την στιγµή ήσουν το πιο αγαπηµένο πρόσωπο στον κόσµο. Συνήθιζε να περπατά ξυπόλητος ακόµα και στο πιο άγριο τσιµέντο στο πάρκο στις Βερσαλίες, έτρωγε µια φορά την ηµέρα στις 11 το βράδυ και µόνο όταν κάποιος φρόντιζε γι' αυτό, αλλιώς το παρέλειπε και αυτό. Τελούσε καθηµερινά την Θεία Λειτουργία και το Άγιο Δισκάριο ήταν πάντοτε γεµάτο γιατί µνηµόνευε πλήθος ονοµάτων από κάθε τσέπη του έβγαζε χαρτάκια µε ονόµατα και κάθε µέρα προστίθενται και άλλα ονόµατα από τα γράµµατα που του έστελναν και του ζητούσαν να κάνει προσευχή. Στην Μεγάλη Είσοδο των Τιµίων Δώρων ξαναδιάβαζε πάλι τα ονόµατα που εντωµεταξύ του είχαν δώσει και άλλα και αργούσε πολύ. Μετά την θεία Λειτουργία παρέµενε για ώρες στην Εκκλησία. Με περισσή φροντίδα καθάριζε το Άγιο Δισκοπότηρο και το Άγιο Δισκάριο, την Αγία Τράπεζα και την Αγία Πρόθεση. Παράλληλα έτρωγε λίγο πρόσφορο και έπινε άφθονο ζεστό νερό. Τα γράµµατα που λάβαινε τα διάβαζε το απόγευµα µετά τη θεία λειτουργία αφού έβαζε ένα πρόσωπο εµπιστοσύνης και τα άνοιγε µην τυχόν και υπάρχει σε κάποιο γράµµα επείγουσα ανάγκη. Πολλές φορές έλεγε το περιεχόµενο των γραµµάτων πριν ακόµα τα διαβάσει, είχε το χάρισµα της προορατικότητας. Πολλές φορές εκεί στην Σαγγάη που ήτα γύριζε έξω τι νύχτες και έδινε ψωµί και χρήµατα στους αστέγους και ζητιάνους, ακόµη και σε µεθυσµένους. Το Σάββατο στις 2 Ιουλίου το 1966 ο Άγιος έφυγε από αυτή την ζωή. Είχε πάει στο Σιάτλ µαζί µε την θαυµατουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρση. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόµενος µέσα στο ιερό πήγε στο δωµάτιο του να ξεκουραστεί, κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευµα κοιµήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεµα χωρίς πόνο. Ακούστηκες ένας θόρυβος και όταν µπήκαν µέσα τον βρήκαν κάτω πεσµένο από την πολυθρόνα του και όπως λένε προγνώριζε την ηµέρα του θανάτου του εκ των προτέρων και ήξερε ότι ο θάνατος του πλησιάζει και είχε προετοιµαστεί όπως οι µεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας µας. Γι' αυτό και εκείνη την ηµέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράµµα στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις µοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν 24 5

ώρες αργότερα το σώµα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί, έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες, όλη την νύχτα διάβαζαν το ψαλτήρι και όλοι αγρυπνούσαν για τελευταία φορά µαζί του. Ο κόσµος ερχόταν για να προσκυνήσει και να χαιρετήσει για τελευταία φορά τον Δεσπότη τους. Όλοι οι Ιεράρχες που τον γνώριζαν µιλούσαν για την ασκητική του ζωή. Μια ζωή όλο αγώνα πνευµατικό που δεν είχε ξαπλώσει για 40 χρόνια σε κρεβάτια από τότε που έγινε µοναχός, που κοιµόταν µόνο µία ή δύο ώρες το βράδυ είτε όρθιος, είτε γονατιστός και σκυφτός στο πάτωµα, πολλές φορές κοιµόταν για λίγο απαντούσε κανονικά στο τηλέφωνο, όπως µαρτυρεί κάποιος που έτυχε να' ναι µπροστά του στο δωµάτιο του, ενώ µιλούσε του έπεσε το ακουστικό λίγο πάνω στα γόνατα και κοιµισµένος, όπως ήταν, απαντούσε σαν ν' άκουγε τον συνοµιλητή του. Όλοι ένοιωσαν ότι είχαν µείνει ορφανοί γιατί ο Άγιος έδειχνε κατανόηση στον καθένα τους και πολλή αγάπη. Τον κήδεψαν στις 7 Ιουλίου το απόγευµα. Το σώµα του τόσες µέρες δεν είχε κανένα σηµάδι αποσύνθεσης και όλοι ακουµπούσαν επάνω του σταυρούς λουλούδια και νήπια για να πάρουν την ευλογία και µερικοί Ιεράρχες τα εγκόλπιά τους. Ο Ναός ήταν αφιερωµένος στην Παναγία, «στην Χαρά όλων των θλιβομένων». Εδώ υπηρέτησε τον Θεό και τους ανθρώπους και εδώ αναπαύεται ο Άγιος. Μετά το τελευταίο ασπασµό έγινε 3 φορές η λιτάνευση του Ιερού λειψάνου του γύρω από τον Ναό. Το φέρετρο το βάσταζαν ορφανά που ο Άγιος είχε σώσει και µεγαλώσει στην Σαγγάη. Ένας Ιεράρχης παροµοίασε την λιτάνευση του Αγίου µε την λιτάνευση του Επιταφίου του Χριστού την Μεγ. Παρασκευή. Ετάφη σ' ένα µικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό. Όλοι έφερναν στην µνήµη τους τον Άγιο Σεραφείµ του Σάρωφ που τους είχε υποσχεθεί ότι και µετά την κοίµηση του θ' άκουγε τις προσευχές τους και τις θλίψεις τους όπως συµβαίνει σ' έναν ζωντανό άνθρωπο. Έτσι πήγαιναν τακτικά στον τάφο τους. Το φθινόπωρο του 1993 η Σύνοδος των Επισκόπων της Αµερικής µε υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, αφού έγινε µία παννυχίδα στον τάφο του Αγίου, αποφάσισαν να τον ανοίξουν. Μόλις άνοιξαν την λάρνακα, είχε σκουριάσει λίγο το φέρετρο γιατί ήταν µεταλλικό, άνοιξαν µε φόβο Θεού και προσευχή το φέρετρο. Το πρόσωπο του Αγίου ήταν σκεπασµένο µε τον αέρα (κάποιο πανί) και η µατιά τους έπεσε στ' άφθαρτα χέρια του Αγίου. Ξεσκέπασαν και το πρόσωπο του και αποκαλύφθηκε και το άφθαρτο πρόσωπο του. Μια υπερκόσµια πνευµατική γαλήνη, µια ευλαβική σιωπή απλώθηκε παντού. Βίωναν όλοι στιγµές θείας Χάριτος µπροστά στον Άγιο του Θεού. Αποφασίστηκε και την επόµενη χρονιά το 1994 στις 2 Ιουλίου να γίνει η ανακήρυξη 6

του Αγίου επίσηµα πλέον. Ο Θεός δεν µας εγκατέλειψε και µας έστειλε ένα µεγάλο Άγιο να πρεσβεύει για εµάς δίπλα στον Θρόνο του Θεού στα χρόνια αυτά της γενικής αποστασίας µας από τον Θεό. Ο Καθεδρικός Ναός µε τους χρυσούς τρούλους και που είναι αφιερωµένος στην Παναγία, στην χαρά των θλιβοµένων, βρίσκεται στη λεωφόρο Γκίρι µεταξύ 26 ης και 27 ης λεωφόρου και είναι το κτίριο που δεσπόζει στην βορειοδυτική πλευρά του Σαν Φρανσίσκο. Ο Ναός είναι ορατός από πολλά σηµεία της πόλης, ή έρχεσαι από τη θάλασσα ή από την γέφυρα Χρυσή πύλη. Το κουβούκλιο του τάφου βρίσκεται δύο πατώµατα κάτω από το Ιερό. Κατεβαίνει σ' ένα υπόγειο παρεκκλήσιο µε χαµηλό αγιογραφηµένο ταβάνι µε τον Παντοκράτορα και µε αγιογραφίες στους τοίχους και γυαλιστερό µαρµάρινο δάπεδο. Εδώ έρχονται καθηµερινά, µετά την κοίµηση του οι πιστοί και προσεύχονται στον τάφο του. Χιλιάδες πιστοί επισκέπτονται τον Άγιο, άλλοι του στέλνουν γράµµατα και ζητούν την βοήθεια του και τις προεσβείες του. Ζητούν το νήµα από τα κεριά που ανάβουν στον τάφο του και λίγες σταγόνες λάδι από την καντήλα που καίει εκεί. Κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου τελείται η Θεία Λειτουργία και καταφθάνουν εκεί στο παρεκκλήσιο του τάφου του πλήθους κόσµου. Στο κέντρο βρίσκεται η λάρνακα που είναι σκεπασµένη µε τον µανδύα του Αγίου, γύρω υπάρχουν µανουάλια µε κεριά αναµµένα. Στην κεφαλή της λάρνακας βρίσκεται τοποθετηµένη η Επισκοπική µίτρα του Αγίου και η ποιµαντορική του ράβδος βρίσκεται στο κάτω µέρος της λάρνακας. Και εκεί βρίσκεται ένα αναλόγιο µε το Ψαλτήρι που το διαβάζουν οι πιστοί όταν πηγαίνουν στο Άγιο και µετά του λένε τα προβλήµατα τους. Σ' ένα άλλο αναλόγιο δίπλα είναι η εικόνα των Εισοδίων της Παναγίας που την αφιέρωσε µια οικογένεια από την Κίνα στον Άγιο ως ευγνωµοσύνη που τους είχε βοηθήσει και έδωσε ένα ιερό όρκο η κυρία αυτή µαζί µε την µητέρα της να δωρίσουν την εικόνα τους αυτή, το κειµήλιο τους στον Άγιο Ιωάννη στον τάφο του. Αυτή η εικόνα είχε έναν ιδιαίτερο νόηµα για τον Άγιο, χωρίς αυτοί να το ξέρουν, γιατί στην ζωή µας τίποτα δεν συµβαίνει τυχαία. Αυτή την γιορτή των Εισοδίων της Παναγίας µας ο Άγιος την αγαπούσε πολύ, η κουρά του έγινε σε Μοναστήρι της Γιουγκοσλαβίας που ήταν αφιερωµένο στην εορτή των Εισοδίων. Επίσης την ηµέρα των Εισοδίων πήγε ως Επίσκοπος στην Σαγγάη στον Ναό της Παναγίας µας που ονοµαζόταν; «η αµαρτωλών Σωτηρία» και πάλι την ηµέρα των Εισοδίων έρχεται στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπος. Όταν παντρεύτηκε η κυρία αυτή πήγε 7

στην Αµερική στον Σαν Φρανσίσκο και απέχτησαν έναν αγόρι των Ιωάννη. Όταν αργότερα κατατάχτηκε στο στρατό και θα τον έστελναν στον πόλεµο στο Βιετνάµ, το αγόρι που ευλαβείτο πολύ τον Άγιο Ιωάννη πήγε στον τάφο του και του άφησε µια φωτογραφία που είχε του Αγίου πάνω στην Επισκοπική του µήτρα, που βρίσκεται πάνω στην Λάρνακα και µετά από λίγες µέρες την πήρε ως ευλογία, την έβαλε στην τσέπη της στολής του στο µέρος της καρδιάς και πήγε στον πόλεµο. Και από ότι έγραφε στην µάνα του ο αξιωµατικός γιος της ο Άγιος τον προστάτεψε και καµία σφαίρα δεν τον χτύπησε. Κάποτε το απόσπασµα του αιχµαλωτίστηκε και αυτός γλύτωσε, µία βόµβα έπεσε δίπλα τους, άλλοι τραυµατιστήκαν σοβαρά και αυτός έµεινε αβλαβής. Η καντήλα πάνω από τη Λάρνακα του Αγίου καίει συνεχώς. Έρχονται εδώ όλοι µε µια παιδική πίστη να µιλήσουν στον Άγιο, να παραπονεθούν για τις θλίψεις τους και ο Άγιος τους ακούει και τους βοηθάει. Ο Άγιος θέλει να προσευχόµαστε και να µην ξεχνάµε να µνηµονεύουµε τους κεκοιµηµένους από ένα περιστατικό που φανερώθηκε στον ύπνο κάποιου ανθρώπου και του είπε: «να προσεύχεσαι για τους κεκοιμημένους». Επίσης και σ' ένα διάκο φανερώθηκε και του είπε ότι: «είμαι πολύ ευτυχής που προσεύχεσαι για τους αρρώστους, πάντα να προσεύχεσαι και να επισκέφτεσαι τους αρρώστους». Σε κάποια γυναίκα που τον είδε στον ύπνο της, της είπε: «πείτε στον κόσμο παρόλο που έχω πεθάνει είμαι ακόμα ζωντανός» µία νοσοκόµα διηγείται ότι ένα βράδυ ένας σοβαρά άρρωστος ζητούσε τον Άγιο να πάει εκεί ένοιωθε ότι θα πέθαινε, είχε όµως ξεσπάσει µια καταιγίδα και µε τον αέρα που φυσούσε κόπηκε το ρεύµα, δεν λειτουργούσαν και τα τηλέφωνα και η νοσοκόµα του είπε ότι τώρα δεν µπορούµε να τον ειδοποιήσουµε το πρωί θα πάει κάποιος στον Επίσκοπο. Σε µισή ώρα ακούστηκαν κτύποι στην είσοδο του Νοσοκοµείου και όταν ρώτησε ο µισοκοιµισµένος φύλακας, ποιος είναι; - Ανοίξτε την πύλη, είµαι ο Επίσκοπος Ιωάννης, µε κάλεσαν και µε περιµένουν. Άνοιξε ο φύλακας και ο Άγιος διέσχισε γρήγορα τον διάδροµο και ρώτησε την νοσοκόµα: «ποιος είναι ο άρρωστος που με περιμένει, πήγαινε με σε αυτόν». Πως ο Άγιος διάβασε την σκέψη του αρρώστου και πήγε µέσα στην καταιγίδα στο νοσοκοµείο δίπλα του; ήταν προορατικός και τα αψηφούσε όλα για τους ασθενείς του. Επειδή ταξίδευε συχνά αεροπορικώς και η σωρός του πάλι αεροπορικώς ήρθε από το Σιάτλ στο Σαν Φρανσίσκο, θεωρείται προστάτης των ταξιδευόντων αεροπορικώς, αλλά επειδή γλύτωσε κάποιος από τροχαίο θεωρείται και προστάτης των ταξιδιωτών. 8

Μια δασκάλα φωνητικής, η Άννα, είχε βοηθήσει τον Άγιο στην Σαγγάη που ήταν. Του µάθαινε να προφέρει σωστά τα φωνήεντα, γιατί είχε πρόβληµα µε το κάτω σιαγόνι του και δεν µπορούσε να προφέρει τις λέξεις. Από την πολλή νηστεία ήταν εξαντληµένος ο οργανισµός του και κρεµόταν πολύ το κάτω σιαγόνι του. Αυτός πάντα της έδινε σε κάθε επίσκεψη 20 δολλάρια. Μόλις άρχιζε την νηστεία, άρχιζε πάλι το ελάττωµα αυτό και τον επισκεφτόταν συχνά. Το 1945 τραυµατίστηκε στον πόλεµο σοβαρά και ζητούσε να ρθει στο νοσοκοµείο ο Άγιος να την κοινωνήσει. Όµως είχε άσχηµο καιρό µε ανεµοθύελλα. Ήταν 10 µε 11 την νύχτα, οι γιατροί της είπαν δεν µπορεί να γίνει αυτό, επειδή ήταν περίοδος πολέµου και το νοσοκοµείο έκλεινε µετά την δύση του ηλίου. Το πρωί θα ειδοποιούσαν τον Επίσκοπο. Εγώ φώναζα: έλα Βλαντίκα, και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του θαλάµου και µπαίνει µέσα ο Άγιος µουσκεµένος από την βροχή. Τον άγγιξα γιατί νόµισα πως ήταν το πνεύµα του, εκείνος χαµογέλασε, µε κοινώνησε και εγώ κοιµήθηκα. Όταν αργότερα ξύπνησα τους είπα ότι ήρθε ο Άγιος και µε κοινώνησε, αυτοί όµως δεν µε πίστεψαν το νοσοκοµείο κλείνει µετά την δύση µου είπαν, οι πόρτες είναι κλειστές. Μία άλλη ασθενής τους είπε ότι πράγµατι είχε έρθει ο Άγιος εκεί, αλλά ούτε εκείνη την πίστεψαν. Και ενώ η νοσοκόµα που δεν την πίστευε της έφτιαχνε το προσκέφαλο, βρήκε 20 δολλάρια. Ο Άγιος όταν ήρθε της άφησε και λεφτά γιατί δεν είχε τίποτα εκείνο το διάστηµα. Τα χρόνια πέρασαν, όταν έφυγε ο Άγιος για το Σαν Φρανσίσκο, ήρθε και εκείνη εκεί και ήθελε να την ψάλλει και να την κηδέψει ο Άγιος. Και πράγµατι το 1968 πέθανε το βράδυ της Μεταµορφώσεως από αέριο από γκάζι του σπιτιού της και µία άλλη κυρία, η Όλγα, είδε στον ύπνο της εκείνο το βράδυ τον Άγιο µέσα στον Ναό να θυµιάζει ένα φέρετρο µε την Άννα µέσα και να της ψέλνει τόσο ωραία την νεκρώσιµη ακολουθία. Έτσι ο Άγιος της εκπλήρωσε την επιθυµία της. Το πρωί έµαθε η Όλγα ότι εκείνο το βράδυ πέθανε η Άννα. Της Ζηναίδας της είχε αναθέσει τα δωρεάν γεύµατα για πτωχούς, έπαιρνε λεφτά από το ταµείο του Αρχιεπισκόπου, ένα ποσό των 20 δολαρίων κάθε µήνα για το σκοπό αυτό. Μια µέρα της έκανε δώρο 10 γαλλικά φράγκα, εγώ λέει η Ζηναίδα, τα ξόδεψα όλα για το σκοπό αυτό και ειδικά αυτόν τον µήνα έκανα πολλά έξοδα και χρώσταγα 70 δολλάρια. Δεν ήξερα τι να κάνω, έκανα προσευχή στον Άγιο (γιατί έλειπε στην Αµερική), του ζητούσα να µε βοηθήσει, κάνω αυτό που µου είπες, αλλά τώρα έχω πολλά προβλήµατα, βοήθησε µε. Και το πρωί ο ταχυδρόµος της έδωσε ένα γράµµα από το ταµείο του Αρχιεπισκόπου. Νόµισε πως θα ήταν τα συνηθισµένα 20 δολλάρια µέσα, όταν όµως το άνοιξε βρήκε 70 δολάρια, ακριβώς όσα χρωστούσε. Πήγε λοιπόν και ξεχρέωσε, έγραψε και ένα ευχαριστήριο γράµµα και τον 9

επόµενο µήνα ήταν πάλι τα καθιερωµένα 20 δολλάρια. Εκείνα τα λεφτά της τα είχε στείλει ο Άγιος. Πριν φύγει της ανέθεσε να φροντίζει ένα ορφανό παιδί, τον Βλαντιµίρ. Αλλά κάτι µε τα δωρεάν γεύµατα, κάτι µε την ηλικιωµένη µητέρα της και τον θείο της έσπασαν τα νεύρα της και άρχισε να παρακαλεί τον Άγιο να τη βοηθήσει να τα βγάλει πέρα. Θα τα παρατήσω, έλεγε, δεν αντέχω άλλο. Και το βράδυ είδε στον ύπνο της τον Άγιο να έρχεται σπίτι της και να πηγαίνει σε αυτήν µόνο και να την ευλογεί. Το πρωί ο ταχυδρόµος της έφερε ένα δέµα, ένα περιοδικό που είχε την µορφή του Αγίου όπως τον είχε δει στον ύπνο της και στο εξώφυλλο ένα σηµείωµα: «Στην Ζηναίδα». Αµέσως πήρε χαρά και δύναµη να συνεχίσει τον αγώνα της αυτό. Άλλη µια φορά την έσωσε από βέβαιο θάνατο. Μια µέρα ενώ θα έβγαινε έξω, κοιτώντας από το παράθυρο τον κόσµο είχε ανάµεσα σε κάτι αυτοκίνητα κάτι σαν µια µικρή σωλήνα, την κυρίεψε η περιέργεια και άρχισε να ντύνεται για να πάει κάτω να δει να το κλωτσήσει. Τότε κτυπάει η πόρτα, ανοίγει ήταν ο Άγιος. Μπήκε µέσα, κάθισε στην πολυθρόνα 5 λεπτά και έφυγε χωρίς να της πει τίποτα. Τότε ξανακτυπά στο παράθυρο και είδε αστυνοµικούς στο δρόµο να παίρνουν µε πολλή προσοχή αυτό το παράξενο πράγµα. Κατέβηκε γρήγορα κάτω και έµαθε ότι ήταν βόµβα και θα ήτα νεκρή που σκεφτόταν να το κλωτσήσει εάν δεν την καθυστερούσε ο Άγιος Ιωάννης. Μια κυρία άρρωστη µε πρόβληµα καρδιάς, φορούσε µια κονκάρδα µε τον Άγιο Ιωάννη και µια µέρα λιποθύµησε στην Εκκλησία, τότε ο ψάλτης την σταύρωσε µε την κονκάρδα, προσευχήθηκε στον Άγιο Ιωάννη να την κάνει καλά και πράγµατι αµέσως συνήλθε. Μια µέρα λέει η Ζηναίδα είχε µαγειρέψει η µητέρα της ένα φαγητό, τα βαρενίκι, που το τρώνε πολύ στην Ρωσία είναι ένα είδος ζυµαρικών µε τυρί και θα πήγαινε στον Επίσκοπο Ιωάννη. Τα είδε στο τραπέζι ο θείος της και τα λαχτάρησε, πήγε η Ζηναίδα στον Άγιο µετά το φαγητό µαζί µε τα βερανίκι και ο Άγιος έφαγε πολύ λίγο από τα τρόφιµα που του πήγε, τα βερενίκι όµως δεν τα άγγιξε καθόλου, τον πίεζε να φάει η Ζηναίδα, όµως αυτός δεν έφαγε καθόλου λες και προγνώριζε ότι τα είχε λαχταρήσει ο θείος της. Κάποτε σκεφτόταν να πάει να του ζητήσει ευλογία να πάει σε Μοναστήρι. Το βράδυ τον είδε στον ύπνο της και δεν της έδινε ευλογία και κοιτώντας στον τοίχο της λέει: για χάρη του µείνε, και άνοιξε ο τοίχος και βγήκε ένα µωρό. Εκείνη έκλαιγε και ξύπνησε και σε λίγες µέρες γέννησε η γυναίκα του αδελφού της, αλλά αρρώστησε από φυµατίωση και πάνω στον µήνα πέθανε, και ο αδελφός της της έδωσε να µεγαλώσει το µωρό. Γι αυτό τότε της είχε πει ο Άγιος αυτά τα λόγια. Τον νοιώθει τόσο κοντά της τον Άγιο Ιωάννη η Ζηναίδα ακόµη και τώρα 10

που έχει πεθάνει. Κάποτε θα πήγαινε µε τον ανηψιό της, τον Φιλίπ, στην Αµερική και ο ανηψιός της τα χάλασε τα λεφτά του, θα χει η θεία µου, έλεγε, και δεν τους έφταναν για τα εισιτήρια. Της είχε στείλει και λίγα χρήµατα κάποιος γνωστός της αρχιµανδρίτης εις µνήµη του αγαπηµένου Επισκόπου Ιωάννη. Και αποφάσισαν να πάνε, αλλά τα χάλασε ο ανηψιός της τα δικά του και άρχισε να προσεύχεται στον Άγιο να την βοηθήσει. Έλεγε. Εάν νοµίζεις πως αυτό το ταξίδι θα ναι για το καλό του Φιλίπ, βοήθησε µας. Και εκείνη την ηµέρα πήρε ένα σηµείωµα από το ταχυδροµείο 7.700 φράγκων στ' όνοµα της, ακριβώς το ποσό που χρειάζονταν για τα εισιτήρια. Πήγε στο ταχυδροµείο και της είπαν ότι µπορεί να πάρει αµέσως σήµερα τα χρήµατα και τα πήρε χωρίς να χει µαζί της ούτε καν την ταυτότητά της. Ευχαρίστησα τον Άγιο που πάντα µε βοηθάει. Ήθελε να πάρει κόκκινες κρυστάλλινες καντηλόκουπες από την Αµερική (γιατί στην Γαλλία δεν έβρισκε) και όλο το ξεχνούσε εκεί που γύριζε στην Αµερική, και µόλις πήγαν στον τάφο του Αγίου, αµέσως το θυµήθηκε και πήγε µετά και αγόρασε, ο Άγιος την βοήθησε να τις θυµηθεί. Την ευλογία του Αγίου Ιωάννη να έχουµε όλοι µας. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ Απολυτίκιον. Ήχος πλ. Α' Τον συνάναρχον Λόγον. Ιωάννη Μαξίµοβιτς, αγγελόµορφε, ιεραρχών θεοφόρων και διδασκάλων σοφών εκλαµψάντων άρτι σάπφειρε πολύτιµε, ως Ορθόδοξων ασκητών καλλονήν και ποταµόν αστείρευτον θαυµασίων, σε ανυµνούντες ευχάς σου θερµάς προς Κύριον αιτούµεθα. Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερµάχω Τον ταπεινόν, απλούν, φιλόθεον, φιλάρετον, σεµνόν, µακρόθυµον, πραυν και ευµπάθητον, ευφηµήσωµεν Ορθόδοξον ιεράρχην, Ιωάννην τον Μαξίµοβιτς, µελίσµασιν ως θαυµάτων φρέαρ όντως ακεσώδυνον, πόθω κράζοντες, Χαίροις, χάριτος σκήνωµα. 11

Μεγαλυνάριον. Χαίροις, ιεράρχα νεοφανές, µάκαρ Ιωάννη, ταπεινώσεως κορυφή, χαίροις, ο ανύσας ουρανοδρόµον άρτι πορείαν και θαυµάτων κρήνη γενόµενος. 12