ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ. ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΑΧΕΣ. ΤΟ ΚΚΕ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ 1918 1936» ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ. ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΑΧΕΣ. ΤΟ ΚΚΕ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ 1918 1936» Φίλες και Φίλοι Συντρόφισσες και σύντροφοι Εδώ στον Πειραιά, πριν από 98 χρόνια το Κόμμα μας έκανε τα πρώτα του βήματα με το 1 ο ιδρυτικό του Συνέδριο. Το γεγονός της ίδρυσης του Κόμματος στον Πειραιά έχει τη δική του ιστορική σημασία. Αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ γεννήθηκε μέσα στις ιστορικές εκείνες συνθήκες που το εργατικό κίνημα στον Πειραιά και σε όλη τη χώρα ωρίμαζε, μεγάλωνε, αναζητούσε νέους δρόμους για την
ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης, την οποία σηματοδότησε η γέννηση του ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Ο Πειραιάς από τα τέλη του 19 ου αιώνα αποτελούσε βασικό βιομηχανικό κέντρο της καπιταλιστικής Ελλάδας. Στο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό που συγκεντρώνεται στην πόλη, για να δουλέψει στο λιμάνι, στα καράβια, στα καρνάγια, στους σιδηρόδρομους, στα καπνεργοστάσια, στα τσαγκαράδικα, στα κεραμοποιεία, στα εργοστάσια της Power και της Ηλεκτρικής, προστίθενται στις πρώτες δεκαετίες του 20 ου αιώνα, οι χιλιάδες πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής που εγκαταστάθηκαν στις γειτονιές του Πειραιά και που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και του Κόμματος. Η εικόνα του Πειραιά εκείνη την εποχή αποτελεί μια απόδειξη ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής είχαν κυριαρχήσει στη Ελλάδα, το αστικό κράτος είχε διαμορφωθεί. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί στη πορεία, κυριάρχησαν λογικές που απέδιδαν τη σχετική καθυστέρηση, την ανισομετρία δηλαδή που πάντα υπάρχει στον καπιταλισμό, κυρίως στο ότι η αστική τάξη συνθηκολόγησε, στο ότι είναι υποτελής στους ξένους και άλλα σχετικά που στην πραγματικότητα την αθώωναν ως σύνολο ή τμήματά της, από την δική της επιλογή να γονατίζει τους εργαζόμενους μέσα στη χώρα και να κάνει τις συμμαχίες της με άλλα καπιταλιστικά κράτη. Συντρόφισσες και σύντροφοι Από αυτά τα πρώτα βήματα μέχρι και σήμερα, η εργατιά και το εργατικό κίνημα στον Πειραιά συνδέονται με το ΚΚΕ με δεσμούς αίματος, αγώνων και θυσιών.
Δεν υπάρχει αγώνας, μικρός ή μεγάλος, δεν υπάρχει κατάκτηση που να μην έχει τη σφραγίδα των κομμουνιστών. Κι αυτή η πρώτη περίοδος, τα πρώτα βήματα του Κόμματος, στα οποία είναι αφιερωμένη η σημερινή εκδήλωσή μας, κατέχει τη δική της ξεχωριστή θέση στην 100χρονη, γεμάτη αγώνες και θυσίες, διαδρομή του ΚΚΕ. Εδώ στον Πειραιά, μελετάμε, βγάζουμε συμπεράσματα από τα πρώτα βήματα, τις πρώτες μάχες του εργατικού κινήματος, τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος την περίοδο 1918 1936. Η ιστορία της δράσης του Κόμματος εκείνα τα χρόνια, είναι ένα πραγματικό μάθημα, δίνει συμπεράσματα, τα οποία δεν αφορούν το παρελθόν, έχουν άμεση σχέση με τη σημερινή δράση στις σημερινές εξελίξεις, για τα καθήκοντα των κομμουνιστών. Συντρόφισσες και σύντροφοι Το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της δράσης του ΚΚΕ από το 1918 ως το 1936, το συνθέτουν: Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η οικονομική καπιταλιστική κρίση, οι αλλαγές συμμαχιών τμημάτων της αστικής τάξης, οι αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα και στις μορφές της αστικής διακυβέρνησης, η άνοδος του φασισμού, η έξαρση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, η δράση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού στο εργατικό λαϊκό κίνημα κλπ. Αντίστοιχα ζητήματα και εξελίξεις μήπως δεν υπάρχουν και σήμερα, αν και έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε; Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί το αντίθετο. Το ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά ποιο είναι το καθήκον του σήμερα.
Γι αυτό κρατάμε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης και της αναγκαιότητας της επαναστατικής ανατροπής. Την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του που εκπληρώνει ένα προς ένα τα καθήκοντα που τους έχει αναθέσει η πλουτοκρατία, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, να έχει το θράσος να πηγαίνει στην Καισαριανή και να βρίζει το λαό της κατάμουτρα λέγοντας ότι «εμείς κάνουμε απλά το καθήκον μας και συνεχίζουμε στα βήματα όσων θυσιάστηκαν στην Καισαριανή»!. Τους λείπει τουλάχιστον η στοιχειώδης σεμνότητα: Τι σχέση έχουν αυτοί, με τους αλύγιστους της ταξικής πάλης; Κάποιους από εκείνη τη δρακογενιά της Αντίστασης και του ΔΣΕ, την επόμενη ημέρα, η κυβέρνηση του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να τους ξυλοφορτώσει και να τους ρίξει χημικά στην πορεία των συνταξιούχων Χωρίς καμιά καθυστέρηση, τώρα πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι της πατρίδας μας και να συμπορευτούν εδώ και τώρα με το ΚΚΕ. Φίλες και Φίλοι Συντρόφισσες και Σύντροφοι Το ΚΚΕ αν και ιδρύθηκε προς το τέλος του 2 ου Παγκοσμίου Πολέμου, αν και άπειρο και νέο, δεν δίστασε, στη συνολική και αταλάντευτη στάση του, αφού: Υπερασπίστηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, στην οποία συμμετέχουν και ελληνικά στρατεύματα.
Τάχθηκε ενάντια στην Μικρασιατική εκστρατεία, που ξεκίνησε η Ελλάδα προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστική τάξης της, αλλά και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της, της Αντάτ, Άγγλων και Γάλλων. Ήταν η περίοδος όπου συνέβαιναν κοσμογονικές αλλαγές. Στη Ρωσία το Κόμμα των μπολσεβίκων, υπό την καθοδήγηση του Λένιν, στις συνθήκες του Α Παγκοσμίου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου και της επαναστατικής κατάστασης που διαμορφώθηκε στη Ρωσία την περίοδο Φλεβάρη Οκτώβρη 1917, κατάφεραν να πραγματοποιήσουν ιστορικά την πρώτη έξοδο από τον πόλεμο με εργατική επαναστατική εξουσία. Πρόβαλαν το σύνθημα να μετατραπεί ο ιμπεριαλιστικός ληστρικός και κατακτητικός πόλεμος στο μοναδικό δίκαιο πόλεμο, την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας. Κάτι το οποίο δεν συνέβη αποφασιστικά και συνολικά κατά το Β Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, όταν το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα δεν μπόρεσε να παραμείνει σταθερά στη γραμμή της πάλης για την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο για το γκρέμισμα του καπιταλισμού σε όλες τις χώρες. Τα βασικά ζητήματα για κάθε πόλεμο, είναι: Ποια τάξη κάνει τον πόλεμο με ποιο σκοπό, σε ποια φάση της ιστορικής της ανάπτυξης. Η ιστορία των πολέμων στις συνθήκες του καπιταλισμού επιβεβαιώνει ότι με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο συνεχίζεται, με άλλα βίαια μέσα, η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική τάξη της χώρας της και ως συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ η ειρήνη που ακολουθεί αποτελεί τη συνέχεια αυτής της πολιτικής, με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, μέχρι την επόμενη ένοπλη σύγκρουση. Είναι λοιπόν απολύτως επίκαιρη η πείρα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και του Κόμματός μας όσον αφορά το
καίριο ζήτημα τι κάνουν οι κομμουνιστές στην περίπτωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και σε κάθε περίπτωση: είτε βρίσκεται σε κράτος που είναι επιτιθέμενο ή σε κράτος που είναι αμυνόμενο. Η πείρα του Κόμματός μας στα πρώτα του βήματα, αλλά και η πείρα του ΔΚΚ, είναι εξαιρετικά επίκαιρη γιατί διανύουμε μια περίοδο που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εγκυμονεί πολύ σοβαρές εξελίξεις. Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, η όξυνση των ανταγωνισμών σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, αποτελούν την εύφλεκτη ύλη που συσσωρεύεται, ιδιαίτερα στην περιοχή μας. Ο κίνδυνος γενίκευσης τοπικών ή περιφερειακών συγκρούσεων, στα πλαίσια ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου στον αιώνα μας είναι υπαρκτός, για να μην πούμε ότι με μια έννοια βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Αυτή τη στιγμή στην γειτονιά μας υπάρχει πρωτόγνωρη συγκέντρωση πολεμικών δυνάμεων διαφόρων χωρών. Πέρα από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την ΕΕ, την Κίνα, συμμετέχουν και περιφερειακοί παίκτες, όπως το Ισραήλ, η Τουρκία που διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή, για τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης. Δεν μας ανησυχούν απλώς οι πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν για την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης, όσον αφορά τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Εκτός από πάγιες θέσεις της πολιτικής ισχυρών τμημάτων της αστικής τάξης της Τουρκίας, εμπεριέχουν και ένα σχεδιασμό, που μεθοδικά εξελίσσεται όλα τα τελευταία χρόνια για συνολικότερη αμφισβήτηση υπαρχόντων συνόρων, γκριζάρισμα ζωνών κλπ, ενταγμένο στην οξυμένη αντιπαράθεση μεγάλων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων. Στο επίκεντρο είναι ο φυσικός πλούτος της περιοχής, οι ενεργειακοί δρόμοι των αγωγών, τα γεωπολιτικά, στρατιωτικά ερείσματα, που βοηθούν τα σχέδια του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις και η σημερινή, των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν τεράστιες ευθύνες, γιατί συμμετέχουν ενεργά σε σχεδιασμούς για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου, στήριξαν και στηρίζουν τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ που σηματοδοτούν κλιμάκωση των ανταγωνισμών, κυρίως ανάμεσα σε ΝΑΤΟ Ρωσία. Ενώ καλλιεργούν και ψεύτικες ελπίδες ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι «νησίδα» σταθερότητας σε μια ταραγμένη περιοχή, κάνοντας κηρύγματα από άμβωνος, σαν κάποιους παπάδες, ότι ο πόλεμος είναι μια «ηθική αμαρτία» του συστήματος, που μπορεί να γιατρευτεί από μόνη της αν επικρατήσει η «λογική». Λες και δεν γνωρίζουν ότι το κεφάλαιο δεν υπάρχει έγκλημα που να μην μπορεί να το κάνει για τα κέρδη του. Η ευθύνη της κυβέρνησης, όπως και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, είναι μεγάλη γιατί ενώ η προκλητικότητα και η επιθετικότητα της Τουρκίας απέναντι στη χώρα μας εντείνεται, παραμυθιάζουν τον ελληνικό λαό, ότι η συμμαχία Ελλάδας Τουρκίας ΝΑΤΟ είναι παράγοντας «ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή», τη στιγμή που το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν κατευνάζει τις επιθετικές βλέψεις της Τουρκίας, αλλά αντίθετα τις υποθάλπει και τις ενισχύει. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτείται, λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές. Απαιτείται, επίσης, ο κάθε λαός να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή δράση, να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με κριτήριο τις δικές του ανάγκες και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Τονίζουμε ταυτόχρονα πως η πάλη, για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της
κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους, κατά τη γνώμη μας έχουν μόνο μία επιλογή: Να βάλουν τέρμα στο σύστημα που αναπόφευκτα γεννά την εκμετάλλευση, τις κρίσεις και τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Κι αυτό προϋποθέτει να νικήσουν και τον εξωτερικό εχθρό, με τη μορφή του εισβολέα, και τον εσωτερικό εχθρό, την αστική εξουσία που τους σέρνει σε πόλεμο και εξαθλίωση. Επιμένουμε να αναδεικνύουμε τον κίνδυνο εμπλοκής της χώρας μας σε ένα ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τεράστιες συνέπειες για τον ελληνικό λαό και τη νεολαία, γιατί ταυτόχρονα θα ξεσαλώσει η αστική τάξη της χώρας, θα ζητήσει από το λαό πλήρη υποταγή, θα πάρει μέτρα περιορισμού λαϊκών δικαιωμάτων κι ελευθεριών, στο όνομα του πολέμου και των εξωτερικών κινδύνων. Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα λαϊκού ξεσηκωμού. Δεν παραβλέπουμε ούτε υποτιμάμε το γεγονός ότι το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, έχει δυσκολίες. Δεν υποκλινόμαστε όμως σε αυτές. Προσπαθούμε να αντιπαλέψουμε τον διάχυτο φόβο, την ανασφάλεια, τη μοιρολατρία που υπάρχει σήμερα σε πλατιά τμήματα του λαού μας. Αποφασίσαμε να αναμετρηθούμε με αυτές τις δυσκολίες και όχι να αναδιπλωθούμε όπως κάνουν άλλοι. Προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε κάθε μικρή ή μεγαλύτερη δυνατότητα υπάρχει. Αξιοποιούμε την πολύτιμη πείρα των προηγούμενων χρόνων. Το ΚΚΕ επιμένει κόντρα στις σειρήνες της υποταγής να μιλά για την πραγματική ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης. Σ αυτό το δρόμο μπορεί το εργατικό λαϊκό κίνημα να παλεύει
και να χει αποτελέσματα, να φρενάρει αντιλαϊκά μέτρα και να αποσπά κατακτήσεις. Αυτόν τον δρόμο δεν έχει δοκιμάσει να τον περπατήσει με συνέχεια και συνέπεια, μέχρι τέλος, νικηφόρα ο λαός μας. Τη δύναμή του δεν την έχει ακόμα δοκιμάσει ο λαός μας. Σήμερα, η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής λαϊκής συνείδησης, είναι μια πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο δύσκολη διαδικασία, από ότι στο παρελθόν. Σήμερα, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα που οικοδομήθηκε τον 20 ο αιώνα και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές των προηγούμενων γενιών, για όλους τους λαούς του κόσμου. Αν για παράδειγμα δεκαετίες πριν μπορούσαμε να μιλήσουμε, να δείξουμε χειροπιαστά, να περιγράψουμε και την ίδια στιγμή να αντλήσουμε δύναμη από το σοσιαλισμό και τις κατακτήσεις του, σήμερα, κάτω από το βάρος των αντεπαναστατικών ανατροπών που επιδρούν ακόμα καταλυτικά στις λαϊκές συνειδήσεις πρέπει να απαντήσουμε πειστικά στα ερωτήματα, που καλοπροαίρετα μας θέτει ο λαϊκός κόσμος. Σήμερα για να κερδηθεί έστω και ένας εργαζόμενος, ένας νέος άνθρωπος, ακόμη για να συμμετέχει στο σωματείο ή στο σύλλογό του, στο μαζικό φορέα του, να πάρει μέρος στην κινητοποίηση, πολύ περισσότερο σε μια απεργία, χρειάζεται πιο υπομονετική, επίμονη, βασανιστική δουλειά. Χρειάζεται, να αναπτύσσονται καθημερινά, στέρεοι ιδεολογικοί και πολιτικοί δεσμοί, που να δίνουν καθαρές απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα, τόσο στα ζητήματα του σοσιαλισμού και των αιτιών της ανατροπής του, όσο και να εξηγούν, πώς λειτουργεί κι αναπτύσσεται η καπιταλιστική οικονομία, πού οδηγεί ο καπιταλιστικός δρόμος εξέλιξης της κοινωνίας, ότι αυτό το σύστημα δεν είναι ούτε αιώνιο, ούτε παντοδύναμο.
Χρειάζεται να εξηγούμε γιατί το κράτος και οι διάφοροι θεσμοί του δεν είναι ένα ουδέτερο πεδίο, που μπορεί να λειτουργεί υπέρ ή κατά του λαού, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση κάθε φορά, αλλά είναι ο κατασταλτικός κατά βάση μηχανισμός που μοναδικός του σκοπός και αποστολή είναι να εξασφαλίζει την εξουσία των εκμεταλλευτών και κατά περίσταση χρησιμοποιεί, πότε το μαστίγιο και πότε το καρότο. Την πραγματική εξουσία την έχει η τάξη που έχει την εξουσία και η κάθε κυβέρνηση, όπως κι αν αυτή ονομαστεί, είναι τελικά όργανό της. Ιδιαίτερα σήμερα μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης της πρώτης φοράς Αριστεράς, περισσότεροι πλέον μπορούν να κατανοήσουν την στάση του Κόμματός μας απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης. Τη θέση μας, ότι το Κόμμα μας θα δώσει το παρών του στη διακυβέρνηση, στις συνθήκες της εργατικής λαϊκής εξουσίας, όπου ο λαός οργανωμένος, αποφασισμένος θα επιβάλει το δίκιο του, με μοναδικό γνώμονα και σκοπό του την λαϊκή ευημερία, την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών κάθε λαϊκής οικογένειας. Αυτή την προοπτική αγωνίζεται το Κόμμα να ανοίξει, με επεξεργασμένη πολιτική. Διαφορετικά, είναι πολύ εύκολο η λαϊκή αγανάκτηση να μετατρέπεται σε μοιρολατρία και ηττοπάθεια, να παγιδεύεται στη λογική του μικρότερου κακού, να αναζητά πότε τον ένα και πότε τον άλλο δήθεν καλύτερο διαχειριστή της σημερινής βαρβαρότητας, με ευκολία να μετακινείται από το ένα αστικό κόμμα σε ένα άλλο, ή να εγκλωβίζεται σε αντιδραστικές, συντηρητικές αντιλήψεις κι απόψεις. Κι αυτά, φίλες και φίλοι, δεν είναι θεωρία. Τα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια -από το 2009 που εξελίσσεται η κρίση μέχρι σήμερα- σημαντικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, ζήσαμε και μεγάλους αγώνες. Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της κρίσης εξελίχτηκαν μεγάλοι μαζικοί αγώνες,
το Κόμμα μας έδωσε ηρωικές μάχες, μπήκε μπροστά για να οργανωθεί η πάλη του λαού, για να μην πληρώσει ο λαός τα βάρη της οικονομικής κρίσης. Η πλειοψηφία βέβαια του λαού δεν ακολούθησε την γραμμή πάλης που πρότεινε το ΚΚΕ. Ποιο ήταν τελικά το περιεχόμενο εκείνων των αγώνων; Ποια συνθήματα κυριάρχησαν; Μήπως η ψεύτικη διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο αντιμνημόνιο» που επικράτησε τότε από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλους κάθε είδους τυχοδιώκτες, που έδειχνε ως ενόχους μόνο κάποια κόμματα και κάποιους ξένους, έκρυβε καλά την ουσία, τον αντίπαλο, το σύστημα, το κράτος τους, την τάξη που έχει τα χέρια της την εξουσία; Μήπως δεν ήταν αυτή η γραμμή που έφερε και το 3 ο αριστερό μνημόνιο; Πού πήγε εκείνο το κίνημα των «αγανακτισμένων», των «πλατειών» που η «επανάστασή» τους έφτανε μόνο μέχρι να αναρριχηθούν στην κυβερνητική εξουσία και να κάνουν τα ίδια και χειρότερα με τους προηγούμενους από αυτούς, να περνάνε αντεργατικά μέτρα και προαπαιτούμενα, με διαδικασίες φαστ τράκ και ΠΝΠ, «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και οι διαδηλωτές να ξυλοκοπιούνται πάλι από τα ΜΑΤ έξω από το Μαξίμου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε; Έχει λοιπόν σημασία να ανοίξει η συζήτηση ποια γραμμή ωφελεί το κίνημα. Με ποια γραμμή πρέπει το κίνημα να βαδίσει; Κάτω από τη σημαία του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού, του εργοδοτικού συνδικαλισμού, όπως μέχρι σήμερα; Μια γραμμή που θα βγάζει λάδι τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ; Ποιος τελικά πρέπει να βάζει τη σφραγίδα του στο κίνημα; Τα μικροαστικά στρώματα, η ανώτερη συνδικαλιστική κρατική γραφειοκρατία; Ή οι βιομηχανικοί κλάδοι, οι εργάτες και οι εργάτριες της μεταποίησης, το εργοστασιακό προλεταριάτο στο μέταλλο, στη χημική βιομηχανία, στη φαρμακοβιομηχανία, στα τρόφιμα, οι εργαζόμενοι στις μεταφορές, στις υποδομές, στις κατασκευές, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, αλλά και οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, τον επισιτισμό, το εμπόριο κλπ;
Ποια πολιτική πρόταση χρειάζεται να γίνει κυρίαρχη στο κίνημα; Η πάλη για αλλαγή διαχειριστών εντός του εκμεταλλευτικού συστήματος και των διεθνών συμμαχιών του ή η πάλη με γραμμή σύγκρουσης, ανατροπής και αποδέσμευσης από αυτά με αλλαγή τελικά τάξης στην εξουσία; Κι όλα αυτά τα λέμε σήμερα, γιατί η κομμουνιστική απάντηση σε αυτά και άλλα ερωτήματα καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τα καθήκοντα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος στις νέες συνθήκες που βιώνουμε αυτά τα χρόνια και κυρίως αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από δω και πέρα με βάση τις εξελίξεις. Φίλες και Φίλοι Συντρόφισσες και Σύντροφοι Σήμερα, βαδίζοντας προς τη συμπλήρωση σε δύο χρόνια των 100 χρόνων του τιμημένου και ηρωικού Κόμματός μας, μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί στην προβολή της πολιτικής μας πρότασης, που απαντάει στη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να ζήσουν καλύτερα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, αρκεί οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό, με ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών. Αυτή η εξουσία, που θα στηρίζεται σε ένα λαό αποφασισμένο κι οργανωμένο, θα μπορεί να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των καπιταλιστικών χωρών, για να κάνει και επωφελείς συμφωνίες. Και πάνω από όλα θα παρακινήσει κι άλλους λαούς, κινήματα να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Άλλωστε, η ιστορία έχει δείξει ότι όταν ένας λαός βαδίζει
μπροστά, διεκδικεί την εξουσία, σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλοι λαοί που όχι μόνο θα δείξουν αλληλεγγύη, αλλά θα τον ακολουθήσουν. Μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί σαν Κόμμα ώστε να ανταποκριθούμε στο σύνθετο και δύσκολο καθήκον να ανανεώνουμε και να διευρύνουμε τις δυνάμεις μας, κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες πρώτα απ όλα των εργατών και εργατριών των βιομηχανιών, των χωρών συγκέντρωσης μισθωτών, των νέων από τις λαϊκές οικογένειες. Μπροστά σ αυτό το καθήκον αξιοποιούμε και την πείρα του Κόμματος αυτής της ιστορικής περιόδου, η οποία αποδεικνύει ότι οι δεσμοί του ΚΚΕ με την εργατική τάξη είναι πραγματικά δεσμοί αίματος. Οι δεσμοί με τους εργάτες του Πειραιά και λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης πάντα έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο στο πως θα προχωρούσε το συνολικό σχέδιο οικοδόμησης, άρα και καθοδήγησης της εργατικής τάξης. Το Κόμμα βρέθηκε δίπλα στο καθημερινό πρόβλημα της εργατικής τάξης, το μισθό, το ωράριο, τις συνθήκες εργασίας, τις μεγάλες μάχες που δόθηκαν κατά κλάδο για να δημιουργηθούν Ταμεία Ασφάλισης. Καθοδήγησε τον αγώνα αυτό σε κόντρα με το ρεφορμισμό οποίος υπονόμευε κάθε κίνηση, κάθε ξέσπασμα εργατικής δράσης, διαλυτικά ώστε να εκφυλίσει την εργατική κινητικότητα. Την ίδια μάχη έδωσε και στις γειτονίες που ζούσε η εργατική τάξη, χαρακτηριστική είναι η πάλη για τα ενοικιοστάσια που ταλάνιζαν την εργατική τάξη. Αλλά και στους προσφυγικούς συνοικισμούς, όπου στοιβάζονταν οι πρόσφυγες σε παράγκες, χωρίς νερό, με άθλιες αποχετευτικές εγκαταστάσεις και που η κάθε νεροποντή διέλυε ολόκληρες συνοικίες. Πρωτοστάτησε στην πάλη για την υγειονομική φροντίδα των ασθενών από φυματίωση και ελονοσία που μάστιζαν την εργατική τάξη. Οι δεσμοί του Κόμματος με την εργατική τάξη χτίστηκαν μαζί με
την ταυτόχρονη προσπάθεια του Κόμματος, να ωριμάζει η αντικαπιταλιστική προοπτική με την ανοικτή κομματική δράση, αλλά και μέσα από την δράση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σ αυτό το δρόμο σταθερά συνεχίζουμε. ΑΘΗΝΑ 9/10/2016 πηγη: ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ