ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ 24 / 10 / 10 1. Ένα από τα κύρια στοιχεία του Κρητικού είναι η σύνθεση των αντιμαχόμενων δυνάμεων, όπως η ζωή με το θάνατο, το σώμα με την ψυχή, η βία με την ομορφιά. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα υπάρχει η σύνθεση της βίας της φύσης, έτσι όπως παρουσιάζεται στους στ. 1-2 (Ακόμη εβάστουνε η βροντή / Κι η θάλασσα, που σκίρτησε σαν το χοχλό που βράζει), που αντιμάχεται τη θέληση του Κρητικού να αγωνιστεί για να σώσει την αρραβωνιαστικιά του, με την απόλυτη ομορφιά της φύσης που προετοιμάζεται να υποδεχτεί τη Φεγγαροντυμένη, μέχρι που τελικά αυτή αναδύεται και σκορπάει τη λάμψη της. Έτσι, τον κοχλασμό των κυμάτων από την καταιγίδα διαδέχονται η απόλυτη ηρεμία και η καθαρότητα των νερών (Ησύχασε και έγινε όλο ησυχία και πάστρα), το εντελώς ακύμαντο της θαλάσσιας επιφάνειας (Κάθε ομορφιά να στολιστεί και το θυμό ν' αφήσει) αλλά και η απόλυτη, μυστηριακή σιγή (Κάτι κρυφό μυστήριο εστένεψε τη φύση), που δείχνει την προετοιμασία για κάτι το εξωπραγματικό ή θεϊκό, σίγουρα για κάτι ανώτερο από τον άνθρωπο. Οι ανταύγειες του φεγγαριού καθρεφτίζονται στα γαλήνια νερά και μέσα από το δροσάτο φως αυτή ξεπετάγεται, κάνοντας τη φύση ακόμη πιο όμορφη. Έτσι, η Φεγγαροντυμένη, πριν ακόμη εμφανιστεί, έχει ήδη υποτάξει όλα τα στοιχεία και τα στοιχειά της φύσης (Ησύχασε, Δεν είν' πνοή στον ουρανό, Έτρεμε το δροσάτο φως). 2. Τα συγκεκριμένα σχήματα λόγου εντοπίζονται στους ακόλουθους στίχους: Πρωθύστερο: μ' έσφιξε κι εχάρη. Σχήμα συναισθησίας: δροσάτο φως. Αντίθεση: Στα μάτια της τα ολόμαυρα και στα χρυσά μαλλιά της. Επανάληψη: Ησύχασε - ησυχία. Ο Κρητικός δεν είναι ο μόνος που χαίρεται από το γαλήνεμα της θάλασσας. Το ίδιο νιώθει και η κόρη και για το λόγο αυτόν τον σφίγγει στην αγκαλιά της, σύμφωνα τουλάχιστον με τον τρόπο που ο ίδιος ερμηνεύει το σφίξιμο της. Η κίνηση αυτή, μάλιστα, δίνεται με ένα πρωθύστερο σχήμα, καθώς η λογική σειρά θα ήταν πρώτα η κοπέλα να χαρεί και μετά να τον σφίξει στην αγκαλιά της. Είναι η μοναδική κίνηση που κάνει προς το νεαρό, γεγονός που τον γεμίζει χαρά και του δίνει κουράγιο να συνεχίσει. Το πρωθύστερο τονίζει το σφίξιμο της κοπέλας προς το ναυαγό και ο ποιητής προτάσσει το έσφιξε, ίσως γιατί είναι το μόνο από τα δύο ρήματα που εκφράζει την αλήθεια. Η κοπέλα πραγματικά του έσφιξε το μπράτσο, προφανώς όμως όχι γιατί χάρηκε, αλλά γιατί ξεψυχούσε ή έχανε τις αισθήσεις της.
Στους δύο τελευταίους στίχους του αποσπάσματος ο ναυαγός αναφέρεται στην εξωλογική μορφή. Έτσι, αναφέρεται στη φωτεινή υπόσταση της, συνδυάζοντας τρεις συχνές για το Σολωμό εικόνες: τη δροσιά, το φως και το τρέμει, ώστε να διαμορφώσει το κατάλληλο κλίμα για την όψη αλλά και την υπόσταση της οπτασίας. Οι ανταύγειες του δροσερού φεγγαρόφωτος τρεμοπαίζουν πάνω της και τη λούζουν χωρίς να την καλύπτουν, γεγονός που γίνεται αντιληπτό και με την όραση αλλά και με την αφή. Στο σημείο αυτό υπάρχει το σχήμα της συναισθησίας (ο συμφυρμός δηλαδή δύο αισθήσεων), καθώς ο Κρητικός αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που δίνει η φράση έτρεμε το δροσάτο φως τόσο με την αφή (έτρεμε, δροσάτο) όσο και με την όραση (έτρεμε, φως). Με αυτά τα τρία στοιχεία, λοιπόν, ο Σολωμός προετοιμάζει τον αναγνώστη για τη θεϊκή φύση, τη θεϊκή θωριά της οπτασίας. Ο ναυαγός δίνει τις λεπτομέρειες της περιγραφής της κόρης εστιάζοντας στο πρόσωπο της και, κυρίως, στα μάτια και τα μαλλιά της. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί είναι το μαύρο και το χρυσό, αποχρώσεις αντιδιαμετρικές που δίνονται με το σχήμα της αντίθεσης, χρησιμοποιούνται εντούτοις από τον ποιητή όταν θέλει να δημιουργήσει την εντύπωση του θαυμαστού. Το γεγονός της συνύπαρξης των δύο αυτών αντίθετων χρωμάτων στην ίδια μορφή ενδυναμώνει την αίσθηση του θεϊκούμεταφυσικού και μυστηριακού που ο ποιητής επιθυμεί να δώσει στη μορφή αυτή. Χωρίς να δηλώνεται αν έγινε προοδευτικά ή ξαφνικά, η θάλασσα ηρεμεί πλήρως και η ατμόσφαιρα γίνεται διαυγής. Η ηρεμία της θάλασσας τονίζεται και με την επανάληψη της έννοιας «Ησύχασε - ησυχία», προκειμένου να φανεί η έντονη αντίθεση με την προγενέστερη κατάσταση της θαλασσοταραχής. Με τον τρόπο αυτό ίσως θέλει να δώσει την ηρεμία που επέρχεται και στην ψυχή του ναυαγού από τη γαλήνη της θάλασσας, γεγονός που εξηγείται βέβαια από την άγνοια του για την αλλαγή των συνθηκών, δηλαδή ότι η αγαπημένη του βιώνει -προφανώς- τις τελευταίες στιγμές της ζωής της. Μεταξύ των στ. 2 και 3 υπάρχει διασκελισμός, μέσω του οποίου σημασιοδοτείται η διάρκεια που απαιτείται για τη μεταστροφή της ταραχής σε άκρα ησυχία. 3. Το σκηνικό με το οποίο αρχίζει το απόσπασμα είναι αυτό με το οποίο ξεκίνησε το ποίημα, δηλαδή τη θάλασσα να αναταράσσεται και να απειλεί να καταπιεί ανά πάσα στιγμή τους ναυαγούς, τα αστροπελέκια να πέφτουν και να αποτελούν το μόνο φως που διαλύει για λίγο το πυκνό σκοτάδι. Αμέσως μετά, όμως, τα πάντα αλλάζουν: κυριαρχεί παντού απόλυτη ηρεμία και γαλήνη, τα νερά είναι ήσυχα, με απόλυτη διαύγεια και νιώθει κανείς τη θάλασσα σαν ευωδιαστό περιβόλι, πάνω στο οποίο αντί για λουλούδια είναι πεσμένος ο αντικατοπτρισμός χιλιάδων άστρων που στολίζουν τον ουρανό. Τα πάντα άλλαξαν κι ο ναυαγός-ποιητής, μην μπορώντας να αποδώσει το γεγονός αυτό πουθενά αλλού, θεωρεί ότι πρόκειται για κρυφό μυστήριο,
μυστηριακή δύναμη άγνωστης προέλευσης δηλαδή, που επέφερε τη μεταβολή αυτήν. Έτσι, η δύναμη αυτή εστένεψε, ανάγκασε δηλαδή τη φύση να αφήσει τα τρομερά στοιχειά της κατά μέρος και να δείξει το ήρεμο και γλυκό της πρόσωπο. Στο σημείο αυτό φαίνεται ότι ο Σολωμός αναπτύσσει το μοτίβο «της σιγής του κόσμου πριν από τη θεία επιφάνεια», της απόλυτης δηλαδή ηρεμίας, λίγο πριν παρουσιαστεί ένα ον μυστηριακό, εξωλογικό κι απόκοσμο. Τα πάντα στη φύση προετοιμάζονται για την έλευση της μυστηριακής ύπαρξης. Ίσως, λοιπόν, η ηρεμία στην οποία αναφέρθηκε στον προηγούμενο στίχο ο Κρητικός να μην είναι τόσο η εσωτερική του ηρεμία όσο η προετοιμασία για την απώλεια της επαφής με τον έξω κόσμο, γεγονός που προκλήθηκε από την επιφάνεια της Φεγγαροντυμένης. 4. Ερμηνείες του θέματος της Φεγγαροντυμένης Το ιδιάζον θέμα της Φεγγαροντυμένης έχει, κατά καιρούς, αντιμετωπιστεί ποικιλοτρόπως από τους μελετητές: Έτσι, από άλλους η Φεγγαροντυμένη ερμηνεύεται φιλοσοφικά, ως μια ιδέα αντίστοιχη των πλατωνικών ιδεών, από άλλους ψυχαναλυτικά, ως μια γυναικεία μορφή - αρχέτυπο στο υποσυνείδητο του Κρητικού ή και του Σολωμού και από άλλους εθνοκεντρικό, ως Ελευθερία ή Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα: Σύμφωνα με τη φιλοσοφική ερμηνεία, η έννοια της Φεγγαροντυμένης είναι βαθιά και δεν εξαντλείται με την ψυχαναλυτική ή την εθνοκεντρική θεωρία, αντίθετα μάλιστα. Η ουσία του θέματος πρέπει να αναζητηθεί βαθύτερα, στον πλατωνισμό, γιατί στη μορφή της Φεγγαροντυμένης ενσαρκώνονται οι πλατωνικές ιδέες της ομορφιάς, της καλοσύνης και της δικαιοσύνης, μαζί με την αρμονία. Έτσι η Φεγγαροντυμένη είναι η εξιδανικευμένη ομορφιά της ζωής με όλες τις χαρές της, αλλά και η ομορφιά της φύσης. Είναι μια μορφή φασματική, που ξεκινάει από τη γη, σαν άνθρωπος (μνηστή), και συμπληρώνεται στον ουρανό μετά το θάνατο, ενώ παράλληλα αποπνέει αγιότητα και εμπνέει τον πόθο. Είναι μια πραγματική, χειροπιαστή παρουσία, με σάρκα και οστά, αλλά συνάμα και μια παρουσία εξωφυσική, που, φέρνοντας μαζί της την απόλυτη γαλήνη, παραβιάζει τους φυσικούς νόμους και οδηγεί στο θαύμα. Είναι ίσως η παρουσία της θεϊκής πρόνοιας που θα μπορούσε να εκπροσωπεί ακόμα και την Παρθένο ή και γενικότερα τη θρησκεία. Παρ' όλα αυτά η θρησκευτική της παρουσία δε βαραίνει την εικόνα της: το σώμα της είναι χαρακτηριστικά αιθέριο, γεννημένο από φως και νερό, με όψη που συμφιλιώνει το υλικό -φυσικό, με την ανθρώπινη και θεϊκή υπόσταση του Θεού. Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική ερμηνεία, πίσω από τη Φεγγαροντυμένη κρύβεται «μια αρχετυπική γυναικεία μορφή που διαμορφώθηκε στη διάρκεια των αιώνων, ή είναι μια προβολή αλλά και ένα ζητούμενο αξιών που υπάρχει στην αντρική ψυχή ως
μια αρχέγονη μορφή του συλλογικού ασυνειδήτου». Η μορφή αυτή θα μπορούσε να είναι παράλληλα μια μητέρα, μια αγαπημένη αρραβωνιαστικιά, μια Αφροδίτη και μια Παναγιά. Θα πρέπει ίσως, στο σημείο αυτό να αναφερθεί η φροϋδική παραδοχή ότι οι ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις οφείλουν αρκετά στους Γερμανούς ρομαντικούς ποιητές, για τους οποίους άλλωστε ενδιαφερόταν ιδιαίτερα ο Σολωμός. Άλλωστε, δεν είναι λίγα τα ποιήματα του Σολωμού στα οποία χαρακτηριστικό ρόλο έχει μια αγαπημένη γυναικεία μορφή τυλιγμένη στην αχλή του ονείρου, του μυστηρίου και του θανάτου. Έτσι και η Φεγγαροντυμένη, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ένα σύμβολο ιδανικής ομορφιάς και ηθικής τελείωσης, που λειτουργεί όπως μια αρχέγονη εμπειρία των παιδικών χρόνων, που βιώθηκε έντονα, έγινε ανάμνηση και έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη. Μια τέτοια μορφή, που θυμίζει τις αναγεννησιακές μαντόνες, δείχνει ότι ο ποιητής διαφύλασσε στα μύχια της ψυχής του την εικόνα μιας γυναίκας που περιέβαλλε με παθητική σχεδόν λατρεία, η οποία όμως συνδέθηκε και με το θάνατο. Σε αυτό το ψυχαναλυτικό πλαίσιο, αλλά και σε σχέση με τη βιογραφική μέθοδο, που αναζητά αυτοβιογραφικά στοιχεία, φαίνεται ότι αυτή η καθοριστική για το Σολωμό μορφή, που σημαδεύει και γενικότερα την ποίηση του, ταυτίζεται με το μητρικό μορφοείδωλο και δεν πρέπει να είναι άλλη από τη μητέρα του, Αγγελική Νίκλη, που ο ποιητής λάτρευε, μέχρι τα γεγονότα της δίκης για τα δικαιώματα επί της πατρικής περιουσίας. Από τότε ο ποιητής πληγώθηκε βαριά από τη στάση της, απομονώθηκε και αφοσιώθηκε μανιωδώς στο χαμένο αλλά ιδανικό της μορφοείδωλο. Κινούμενη μέσα στο ίδιο πλαίσιο - το ψυχαναλυτικό - βρίσκεται και η άποψη ότι η Φεγγαροντυμένη δεν είναι άλλη από την ψυχή της αρραβωνιαστικιάς του Κρητικού, που έχει αναχθεί σε μια μορφή εξυψωμένη, και που, πριν φύγει, φτερούγισε κοντά του. Σύμφωνα με αυτόν τον ερμηνευτικό άξονα, η θεϊκή μορφή της Φεγγαροντυμένης δεν είναι παρά μια οπτασία Ψυχής της Κόρης, είναι η Κόρη σε μια εξυψωμένη πνευματικά μορφή της. Μοιάζει να έχει σχέση με την Αφροδίτη, σαν σύνδεσμος ανάμεσα στον επίγειο - σωματικό και στον ουράνιο - ψυχικό έρωτα και αποσκοπεί να διδάξει τον Κρητικό ότι ο πρώτος δεν είναι παρά ο δρόμος για να φτάσει κανείς παραπάνω, στο δεύτερο. Τα τρία διαδοχικά αστροπελέκια, με το άνοιγμα της αυλαίας του έργου, που προοιωνίζουν το θάνατο της κόρης, ο εξαίσιος ήχος της αρμονίας, που συνοδεύει την άνοδο της ψυχής της στον ουρανό, ο ίδιος ο θάνατος της, που συμπίπτει με την ανάδυση της Φεγγαροντυμένης (αφού η μοναδική της κίνηση προς τον Κρητικό, το σφίξιμο που του κάνει, από τον ίδιο μεν ερμηνεύεται ως ένδειξη χαράς για το γαλήνεμα της θάλασσας, πιθανότατα όμως επρόκειτο για έναν τελευταίο επιθανάτιο σπασμό), είναι μερικά από τα επιμέρους στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της ερμηνείας αυτής. Βέβαια, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, η κόρη έχει μεταμορφωθεί, στα μάτια του καλού της, σε κάτι πιο υψηλό και αφηρημένο. Μοιάζει να έχει γίνει η θεϊκή αρχή του έρωτα, που μπορεί να εμφανιστεί με διάφορες μορφές:
σαν την ψυχή της αγαπημένης, σαν Αφροδίτη, σαν Παναγία ή, γενικότερα, σαν κάποια αγία που ονειρευτήκαμε στα πρώτα μας χρόνια. Είναι ένα ον ιδανικό, αφηρημένη έννοια και δημιούργημα των ονείρων μαζί (όνειρο και λογισμός), ακόμα και έμφυτη, όπως οι Ιδέες του Πλάτωνα. Σύμφωνα με την εθνοκεντρική θεωρία, τέλος, η Φεγγαροντυμένη δεν είναι η αρραβωνιαστικιά του Κρητικού. Με τη συνάντηση των δυο τους στους ουρανούς, μεταμορφώνεται ποιητικά σε Ελλάδα - Ελευθερία. Γίνεται μια μορφή που θυμίζει το θεϊκό πρόσωπο, που στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» με μια διπλή υπόσταση, θεϊκή και ανθρώπινη μαζί, ξαγρυπνά αόρατη δίπλα στους πολεμιστές, ξέρει όσα τους ταλανίζουν και, ακλόνητη, τους εμψυχώνει. Επομένως, συνοψίζοντας, η Φεγγαροντυμένη μπορεί να ερμηνευτεί ως: - απείκασμα και ενσάρκωση της πλατωνικής ιδέας της ομορφιάς, της καλοσύνης, της δικαιοσύνης και της αρμονίας - παρουσία θεϊκής πρόνοιας - αρχετυπική γυναικεία μορφή - που είναι συγχρόνως μητέρα, αγαπημένη, θεά του έρωτα και Παναγία (στην προκειμένη περίπτωση προσεγγίζει περισσότερο το μητρικό μορφοείδωλο και θυμίζει και τη σχέση του Σολωμού με τη μητέρα του Αγγ. Νίκλη)' - η ψυχή της αγαπημένης του Κρητικού, που λίγο πριν εξυψωθεί φτερούγισε κοντά του σαν μια μορφή αφηρημένη, ιδανική, σχεδόν σαν θεϊκή αρχή του έρωτα" - η Ελλάδα - Ελευθερία. 5. Τόσο στο απόσπασμα από τον Κρητικό όσο και σ' αυτό από την Πολιτεία του Πλάτωνα υπάρχει η προετοιμασία της φύσης για κάτι το φοβερό, το μυστηριακό και εξωλογικό. Φαίνεται, δηλαδή, ότι η φύση προετοιμάζεται κι αυτή για να δεχτεί την εμφάνιση κάποιου στοιχείου που δεν είναι λογικό, ο τρόπος όμως με τον οποίο αυτή προετοιμάζεται και προετοιμάζει και τον αποδεκτή της, τον άνθρωπο, είναι εντελώς διαφορετική. Έτσι, στον Κρητικό υπάρχει το μοτίβο της σιγής του κόσμου, καθώς η καταιγίδα σταματά απότομα, τα νερά γίνονται αίφνης διαυγή, ο αέρας κοπάζει και επικρατεί απόλυτη σιγή. Αυτή η διαφοροποίηση της ατμόσφαιρας από την προηγούμενη κατάσταση σηματοδοτεί κάτι το διαφορετικό, το μυστηριακό, το υπερφυσικό πραγματικά, αμέσως μετά αναδύεται με όλο της το μεγαλείο η Φεγγαροντυμένη, βγαλμένη, θαρρείς, από το διάσημο πίνακα του Μποτιτσέλι. Αντιθέτως, στο απόσπασμα του Πλάτωνα η διάδραση φύσης-μυστηριακού γεγονότος έχει την αντίθετη ακριβώς φορά. Ο Γύγης έβοσκε αμέριμνος τα πρόβατα του ηγεμόνα της Λυδίας, όταν η φύση εντελώς ξαφνικά κι αναίτια του δείχνει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Άρχισε να πέφτει βροχή, και μάλιστα με ένταση νεροποντής, έγινε σεισμός κι ένα χάσμα δημιουργήθηκε στη γη. Η εικόνα μάς είναι γνωστή και από το Ευαγγέλιο, όπου αναφέρεται ότι, πριν ξεψυχήσει ο Χριστός,
νύχτωσε ξαφνικά, εσχίσθη το παραπέτασμα και η φύση έδειξε το σκληρό της πρόσωπο. Έτσι, η απότομη κι αναίτια αλλαγή της φύσης προδιαθέτει το Γύγη για την εμφάνιση ενός φοβερού γεγονότος, όπως κι έγινε: ο βοσκός κατέβηκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε από το σεισμό, κι εκεί, σε ένα ξύλινο άλογο, είδε έναν πεθαμένο που φορούσε ένα δαχτυλίδι.