MERCENARY ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΡΑΦΕΡΑΣ ΣΠΥΡΟΣ ΖΙΑΖΙΑΣ ΜΙΛΤΟΣ ΤΟΚΑΤΛΙΔΗΣ ΖΩΡΟΑΣΤΡΗΣ Ο Θεός που πίστευε, ήταν ο Ωροµάσδης (ο Θεός του φωτός και του ουρανού) Ο Ζωροάστρης καλούσε τους πιστούς να κάνουν µόνο το καλό, υποσχόµενος ως ανταµοιβή τον Παράδεισο. Η διδασκαλία του, θυµίζει σε πολλά σηµεία τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Ο Ζωροάστρης, Ζαρατούστρα ή Ζαρτόστ ήταν Θρησκευτικός προφήτης των Περσών και ιδρυτής της Θρησκείας του Ζωροαστρισµού. Πότε έζησε, ποια ήταν η ζωή του και τι αντιπροσωπεύει, δεν είναι γνωστό. Οι πηγές που µας δίνουν πληροφορίες για αυτόν, είναι η βίβλος των Περσών, η Αβέστα και συγγράµµατα Αρχαίων Ελλήνων και Ρωµαίων. Υπάρχει ένας µύθος, πως ο Ζωροάστρης ήταν µια Θεϊκή δύναµη. Στην πραγµατικότητα ήταν άνθρωπος και προφήτης. Ήταν ο θεµελιωτής της πυρολατρίας. II 1
SODOMA II Sodomα η µε το κανονικό του όνοµα Giovanni Antonino Bazzi γεννήθηκε στο Verceli στο Πιεµόντε το1477 και πέθανε στις 14 Φεβρουαρίου 1549. Πέρασε το µεγαλύτερο µέρος της επαγγελµατικής του ζωής στη Σιένα και δύο περιόδους στη Ρώµη. Ταξίδεψε στη Σιένα πριν από το 1503, ίσως κατ 'εντολή πρακτόρων της οικογένειας Spannocchi, και ξεκίνησε τοιχογραφία για olivetan µοναχούς, µια σειρά µικρών Ovidian πάνελ οροφής και µια ζωοφόρο παράσταση της καριέρας του Ιούλιου Καίσαρα. Τα πρώτα του σηµαντικά έργα ήταν δεκαεπτά τοιχογραφίες στο Benedectine στο µοναστήρι του Μόντε Oviveto Maggiore. Ο Sodoma II προσκλήθηκε στη Ρώµη το 1508 από το διάσηµο έµπορο της Σιενα, Agostino Chigi και εργάζονταν στο Βατικανό όπου τον προσέλαβε ο Πάπας Ιούλιος ο Β'. Τον Οκτώβριο του 1510 στη Σιένα ζωγράφισε το εξωτερικό του Palazzo Chigi σε µονόχρωµη φωτοσκίαση µε σκηνές από τη Βίβλο και την Αρχαιότητα. Επίσης ο Sodoma έχει κάποια θέµατα από τη ζωή του Μεγάλου Αλέξανδρου: Αλέξανδρος στη σκηνή του αρείου και το γάµο του Πορθητή µε την Ρωξάνη. Ο Sodoma είχε παντρευτεί αλλά χώρισε σύντοµα. Ντυνόταν φανταχτερά σαν τσαρλατάνος και το σπίτι του ήταν σαν µια κιβωτός του Νώε λόγω του ότι είχε πολλά ζώα διαφόρων ειδών. Μερικά από τα έργα του,συµπεριλαµβανοµένης της Αγίας Οικογένειας είναι τώρα στην Πινακοθήκη. Εικόνες καβαλέτο του είναι σπάνιες και υπάρχουν δύο στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Μεταξύ των αριστουργηµάτων του είναι οι τοιχογραφίες στο παρεκκλήσι του Αγίου. Επίσης σκηνές από την ιστορία της Παναγίας, ζωγραφισµένες σε συνδυασµό µε την Παχεία, την Επίσκεψη και τη Κοίµηση της Θεοτόκου. Τέλος στο Σαν Φρανσίσκο υπάρχει η Αποκαθήλωση από τον Σταυρό και η µαστίγωση του Χριστού. Όλα αυτά τα έργα ζωγραφικής χαρακτηρίζονται από κάποιους κριτικούς ως τα αριστουργήµατα του Sodoma. 2
ΡΑΦΑΗΛ Ραφαήλ:το πλήρες όνοµα του είναι Ραφαέλο Σάντι ή Σάντσιο, ήταν κορυφαίος ζωγράφος, Ιταλός στην καταγωγή, της ώριµης Αναγέννησης, γεννήθηκε το 1483 στο Ουρµπίνο και πέθανε το 1520 στη Ρώµη. Έργο:το έργο του θαυµάζεται για τις εύλογες φόρµες του, την άνετη σύνθεση όσο και για την παραστατική απόδοση του νεοπλατωνικού ιδεώδους του ανθρώπινου µεγαλείου. Στη Ρώµη από το 1508, ο Ραφαήλ πήρε µέρος στα µεγαλεπήβολα έργα της αναµόρφωσης του Βατικανού που περιλάµβαναν την ανοικοδόµηση της βασιλικής του Αγίου Πέτρου από τον Μπραµάντε. Έργο το οποίο ολοκληρώθηκε από τον Ραφαήλ µετά τον θάνατο του καθώς και την ζωγραφική διακόσµηση της Καπέλα Σιξτίνα από τον Μιχαήλ Άγγελο. Η προσωπική συµβολή του Ραφαήλ υπήρξε η διακόσµηση ενός µεγάλου παπικού διαµερίσµατος, της Αίθουσας της υπογραφής για την οποία ζωγράφισε τις σηµαντικότερες τοιχογραφίες του, τη Σχολή των Αθηνών και την Έριδα για τα Άχραντα Μυστήρια Μαθητεία: Ο Ραφαήλ ήταν γιος του Τζοβάνι Σάντι, ενός µέτριου ζωγράφου καλλιεργηµένου ωστόσο ανθρώπου που βρισκόταν σε συνεχή επαφή µε τις νέες καλλιτεχνικές ιδέες. Αυτός έδωσε στο γιο του τα πρώτα µαθήµατα ζωγραφικής και λίγο πριν τον θάνατο του (όταν ο Ραφαήλ ήταν 11 χρονών) τον είχε εισάγει στην ουµανική φιλοσοφία, στην αυλή του Μοντεφέλτρο που αποτελούσε σπουδαίο σχολείο, τόσο για τα πολιτιστικά επιτεύγµατα του παρελθόντος, και για τις νέες ιδέες που προβλέπανε στον 16ο αιώνα. Η µαθητεία του συνεχίστηκε στην Περούτζια κοντά στον Περουτζίνο έχοντας δώσει άµεσες αποδείξεις της καλλιτεχνικής του ικανότητας αφού είχε πάρει κιόλας µια σηµαντική παραγγελία, να ζωγραφίσει τη Στέψη της Παρθένου. Ο Περουτζίνο φιλοτεχνούσε τις νωπογραφίες του στο Κολλέγιο ντελ Κάµπιο δίνοντας τη δυνατότητα στον Ραφαήλ να αποκτήσει επαγγελµατικές γνώσεις σε ευρύτερο επίπεδο. Εκτός από την πρακτική αυτή εκπαίδευση η εξαίσια γαλήνια τεχνοτροπία του Περουτζίνο επηρέασε επίσης τον Ραφαήλ η οποία αποδεικνύεται στην έµφαση που δίνεται στην προοπτική, την κλιµάκωση των σχέσεων µεταξύ των µορφών και των αρχιτεκτονικών αλλά και στη λυρική γλυκύτητα των µορφών µέσα από το έργο του, οι Γάµοι της Παρθένου (1504). Επιπλέον τρεις µικροί πίνακες που φιλοτέχνησε ο Ραφαήλ αποτελούν αριστοτεχνικά δείγµατα αφηγηµατικής ζωγραφικής αποκαλύπτοντας εκτός από την νεανική του φρεσκάδα, µια αναπτυσσόµενη ικανότητα ελέγχου των στοιχείων της προσωπικής τεχνοτροπίας του. Τέλη του 1504, ο Ραφαήλ χρειαζόταν άλλα πρότυπα για να αντλήσει εµπνεύσεις και του οποίου η επιθυµία τον οδήγησαν πέρα από τους ορίζοντες της Περούτζια και συγκεκριµένα στην Φλωρεντία όπου ήλθε για πρώτη φορά σε ουσιαστική επαφή µε το καλλιτεχνικό αυτό περιβάλλον 3
ανοίγοντας του νέους και ευρύτερους ορίζοντες. Ο Ραφαήλ µελέτησε όχι µόνο τα έργα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, Μιχαήλ Αγγέλου και Φρα Μπαρτολυµέο αλλά και τα πρώιµα έργα του Μαζάτσιου, ενός πρωτοπόρου του νατουραλισµού. Εντούτοις, οι κύριοι δάσκαλοι του ήταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και ο Μιχαήλ Άγγελος. Ο Ραφαήλ Σάντσιο εµφανίζεται µε την µορφή του Απελλή στον πίνακα. 4
ΑΠΕΛΛΗΣ Ο Απελλής υπήρξε ένας από τους σηµαντικότερους Έλληνες ζωγράφους της αρχαιότητας που άκµασε κατά την πρώιµη Ελληνιστική περίοδο. Οι αρχαίες πηγές αναφέρουν πως καταγόταν από την Κω ή την Έφεσο ωστόσο θεωρείται πιθανότερο πως γεννήθηκε στην αρχαία ιωνική πόλη της Κολοφώνα, βόρεια της Εφέσου. Ο Απελλής υπήρξε αρχικά µαθητής του Εφόρου του Εφέσιου και αργότερα του Παµφίλου από τη Σικυώνα σχολή. Η συνεργασία του µε τον Πτολεµαίο Α της Αιγύπτου υποδηλώνει πως υπήρξε ενεργός τουλάχιστον µέχρι το 305 π.χ., όταν ο Πτολεµαίος ανακηρύχθηκε βασιλιάς. Εργάστηκε ως ζωγράφος στο περιβάλλον του Φιλίππου Β και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, φιλοτεχνώντας αρκετές προσωπογραφίες τους. Ο Μέγας Αλέξανδρος εκτιµούσε ιδιαίτερα τις ικανότητες του, τόσο ώστε να είναι ο µοναδικός ζωγράφος που επιτρεπόταν να φιλοτεχνεί τα πορτρέτα του. Η Αναδυόµενη Αφροδίτη συγκαταλέγεται στις κορυφαίες δηµιουργίες του. Έργο του είναι επίσης η Συκοφαντία για το οποίο αντλούµε πληροφορίες από την πραγµατεία του Λουκιανού. Τη Συκοφαντία πλαισίωσαν δύο ακόµα γυναικείες µορφές, η Επιβουλή και η Απάτη, ενώ από πίσω τους ακολούθησε η δακρυσµένη Μετάνοια που ανέµενε την έλευση της Αλήθειας. Στις πιο γνωστές συνθέσεις τού Απελλή περιλαµβάνεται επίσης µία προσωπογραφία του µονόφθαλµου βασιλιά Αντίγονου, την οποία φιλοτέχνησε απεικονίζοντας µόνο τα τρία τέταρτα του προσώπου του. Ο Πλίνιος υποστήριξε πως ο Απελλής υπήρξε ανώτερος από τους ζωγράφους που διαδέχτηκε και από εκείνους που υπήρξαν συνεχιστές του. Ανέφερε χαρακτηριστικά πως οι προσωπογραφίες του ήταν τόσο αληθοφανείς, ώστε ένας µετωποσκόπος µπορούσε να προβλέψει την ηλικία του εικονιζόµενου προσώπου, καθώς και να πραγµατοποιήσει προβλέψεις για το µέλλον του. Χρησιµοποιούσε κυρίως τέσσερα χρώµατα (µαύρο, λευκό, κόκκινο και κίτρινο) σχεδιάζοντας µε απλές γραµµές. Κατά τον Κοϊλιντιλιανό, ο Απελλής διακρίθηκε στην <<ευφυΐα και τη χάρη >>. 5