ΘΕΜΑ : ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΘΛΗΜΑ ΟΜΑΔΑ : Kυριάκος Καπνουλάς Γκέρτι Καραμούτσα Κωνσταντίνος Καταγίδας Γιάννης Ιωαννίδης

ΘΕΜΑ : ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΘΛΗΜΑ ΟΜΑΔΑ : Kυριάκος Καπνουλάς Γκέρτι Καραμούτσα Κωνσταντίνος Καταγίδας Γιάννης Ιωαννίδης Το ποδόσφαιρο είναι από πολλούς το καλύτερο άθλημα στον κόσμο και προσφέρει το καλύερο θέαμα,αλλά λίγοι γνωρίζουν την προέλευσή του και την ιστορία του.ας την μάθουμε σε αυτό το κείμενο 1ο Σκέλος : Ιστορία ποδοσφαίρου Η προέλευση του ποδοσφαίρου βυθίζεται κυριολεκτικά στα βάθη του παρελθόντος. Υπάρχουν ιστορικά αρχεία που μαρτυρούν 'οτι υπήρχαν προγενέστεροι τύποι ποδοσφαίρου στην Κίνα, στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη.Παίζονταν πολλά παιχνίδια με αντικείμενα που έμοιαζαν με μπάλα. Δεν είμαστε όμως βέβαιοι, ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί την απευθείας εξέλιξη κάποιου από αυτά τα παιχνίδια της αρχαιότητας. Υπάρχουν ακόμα πολλές πληροφορίες, για κάποια παιχνίδια που παίζονταν κατά καιρούς και παρουσίαζαν μερικά κοινά χαρακτηριστικά με το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Προέρχονται από διάφορες χώρες και αντιστοιχούν σε διάφορες εποχές. Αυτό μας αποδεικνύει ότι τα παιχνίδια με τη μπάλα ήταν ευρέως διαδεδομένα σε όλες τις εποχές. Μερικά από αυτά μάλιστα, παίζονταν από ομάδες αντιμέτωπες, που έσπρωχναν την μπάλα ακόμα και με τα πόδια, προκειμένου να επιτύχουν να περάσει σε μια καθορισμένη ζώνη και με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσουν ένα προβάδισμα απέναντι στον αντίπαλου. Δεν μπορούμε να πούμε ότι σε κάποιο από αυτά τα παιχνίδια βρίσκουμε τον πρόγονο του ποδοσφαίρου, έστω και αν σε μερικά όπως, το ράγκμπι, το μπάσκετ, το αυστραλιανό ποδόσφαιρο, υπάρχουν κάποια τεχνικά στοιχεία, σχεόν ίδοα με αυτά που συναντούμε και σήμερα. Ένα είδος ποδοσφαίρου, σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες παιζόταν στην Κίνα τον 11ο π.χ. αιώνα. Ήταν πολύ διαδεδομένο το τσου-κου (μπάλα από δέρμα που σπρωχνόταν με το πόδι). Η δερμάτινη μπάλα με την οποία παιζόταν, ήταν γεμισμένη με γυναικεία μαλλιά. Την μπάλα την κλωτσούσαν προς ένα «τέρμα» από μπαμπού 3-4 μέτρων, πίσω από το οποίο ήταν τεντωμένο ένα δίχτυ από μετάξι. Κατά τον 5ο π.χ. αιώνα το τσου-κου αποτελούσε μέρος της στρατιωτικής εκπαίδευσης των Κινέζων. Στο Εθνολογικό Μουσείο του Μονάχου διατηρείται ένα χειρόγραφο του Λι-Γου, χρονολογημένο στον 5ο π.χ αιώνα που μιλάει για την εισαγωγή του τσού-κου στην Ιαπωνία. Επίσης αναφέρει και τη διοργάνωση αγώνων μεταξύ των ομάδων Κίνας και Ιαπωνίας. Αν πάμε στα Ομηρικά έπη θα βρούμε τις πρώτες πληροφορίες για παιχνίδι με μπάλα στη λεκάνη της Μεσογείου. Μια παρόμοια αναφορά γίνεται και στον Θεαίτητο του Πλάτωνα. Την μεγαλύτερη επιτυχία όμως στην αρχαία Ελλάδα γνώρισε το παιχνίδι «επίσκυρος» που είχε πάρει το όνομά του από τη γραμμή με σκύρα, που χώριζε το γήπεδο. Το παιχνίδι «επίσκυρος» κάποτε οι Ρωμαίοι το έφεραν και στη Ρώμη, το ονόμασαν «harapastum» και το έπαιζαν κυρίως στρατιώτες. Ο Μαρτιάλιος σε ένα του επίγραμμα, περιγράφει τους τύπους της μπάλας που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι: Την «pilapaganica» που χρησιμοποιούσαν κυρίως οι χωρικοί που ήταν φτιαγμένη από δέρμα και γεμισμένη με πούπουλα και τη follies που ήταν από δέρμα αλλά γεμισμένη με μια φούσκα γεμάτη αέρα. Ανάγλυφο του 4ου π.χ. αιώνα που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών απεικονίζει έναν έφηβο να παίζει τη σφαίρα με το πόδι χωρίς όμως ωστόσο να σχετίζεται με ποδόσφαιρο όμοιο με το σύγχρονο. Από ανασκαφές που έκαναν στη Σαμοθράκη οι Αμερικανοί με επικεφαλής την Ελίζαμπεθ Ντούζμπερι και τον Έλληνα αρχαιολόγο Ανδρέα Βαβρίτσα, προήλθε ένα ακόμη σημαντικό εύρημα, μια μπάλα ποδοσφαίρου. Σ' έναν τάφο του 3ου π.χ. αιώνα, βρέθηκε μεταξύ

άλλων κι ένα πήλινο συμπαγές ομοίωμα μπάλας, που μοιάζει με τις μπάλες που χρησιμοποιούνται στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Η γέννηση του σύγχρονου ποδοσφαίρου Η 26η Οκτωβρίου 1863 θεωρείται η επίσημη ημερομηνία γέννησης του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Στη πρώτη συνάντηση, στη ταβέρνα των Freemason's, παραβρέθηκαν αντιπρόσωποι των σωματίων Forest (αργότερα έγιναν οι Wanderers, πρώτοι νικητές του FA Cup), NN Kilburn (NN για No Names αλλά το σωματείο ήταν γνωστό με τα αρχικά του - WBA), Barnes, War Office, Crusaders, Perceval House, Blackheath, Crystal Palace, Blackheath, Kensington School, Surbiton, Blackheath School. Επιπρόσθετα το Charterhouse School έστειλε ένα παρατηρητή ενώ έδωσαν το παρόν και ορισμένοι αδέσμευτοι ποδοσφαιριστές. Συμφωνήθηκε ότι τα σωματεία που παραβρεθήκαν στην συνάντηση θα απάρτιζαν τον σύλλογο που θα ονομαζόταν ο Σύλλογος Ποδοσφαίρου (Football Association) και κατέληξαν σ ένα γενικό κανονισμό πειθαρχίας του παιχνιδιού που καθόριζε μεταξύ άλλων, ότι η μπάλα πρέπει να παίζεται μόνο με τα πόδια. Αυτή ήταν λοιπόν η σειρά των γεγονότων που οδήγησαν στη δημιουργία του Ποδοσφαιρικού Συλλόγου (FA), ενός σημείου καμπής στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Το βάρος της υιοθέτησης κοινών κανόνων δεν μπορούσαν όμως να το επωμισθούν άμεσα διότι μια μειονότητα σωματείων οδηγούμενη από το Blackheath, ήταν υπέρ της ενσωμάτωσης των κανόνων της σχολής του Rugby (τον προγονό του σημερινού Rugby Union). Σε μια μετέπειτα συνάντηση στη 1η Δεκεμβρίου, οι οπαδοί του Rugby ηττήθηκαν με 13 ψήφους έναντι 4 και αποτάχτηκαν από τον σύνδεσμο. Στης 8 Δεκεμβρίου οι προτεινόμενοι κανόνες έγιναν και επίσημα δεκτοί. Για την ιστορία αυτοί οι αρχικοί κανόνες ήταν: 1. Το μεγαλύτερο μήκος του γηπέδου θα είναι 200 γυάρδες και το μεγαλύτερο πλάτος θα είναι 100. Τόσο το μήκος όσο και το πλάτος θα σημαδεύονται με σημαίες. Το τέρμα θα είναι μεταξύ δυο όρθιων δοκαριών απόστασης 8 γυαρδών, χωρίς καμιά ταινία η δοκό να τα διασταυρώνει. 2. Με το στρίψιμο του νομίσματος, οι αντίπαλες ομάδες θα επιλέγουν εστίες και ο αγώνας θα ξεκινάει με ένα λάκτισμα από το κέντρο του γηπέδου, από την ομάδα που έχασε στο στρίψιμο. Η αντίπαλη ομάδα θα πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση 10 γυάρδων από την μπάλα, μέχρι να γίνει η σέντρα. 3. Μόλις επιτευχθεί ένα τέρμα, η ομάδα που το δέχτηκε είναι υποχρεωμένη να κάνει σέντρα. Αμέσως μετά την επίτευξη κάθε τέρματος, οι δύο αντίπαλες ομάδες θα πρέπει να αλλάζουν εστίες. Σύγχρονο ποδόσφαιρο Οι κανονισμοί του Συνδέσμου του Ποδοσφαίρου του 1863 μπορεί να εφαρμόζονταν στο Λονδίνο και στην ευρύτερη περιοχή του, όμως στην επαρχία τα τοπικά αθλητικά σωματεία συνέχιζαν, για αρκετό διάστημα, να ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες. Οι πιο σημαντικοί από αυτούς τους τοπικούς κανονισμούς, ίσχυαν στην περιοχή του Σέφιλντ. Ήταν το 1877, όταν η συγκεκριμένη περιοχή αποφάσισε να υιοθετήσει τους κανονισμούς του Συνδέσμου του Ποδοσφαίρου, οι οποίοι

εντωμεταξύ είχαν απορροφήσει κάποιους συγκεκριμένους κανόνες του Ποδοσφαιρικού κώδικα του Σέφιλντ. Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες στη δομή του σωματείου του Σέφιλντ, του παλαιότερου ποδοσφαιρικού σωματείου στον κόσμο, και του Νοτς Κάουντι του παλαιότερου ποδοσφαιρικού σωματείου λίγκας. Και τα δυο αυτά σωματεία ξεκίνησαν την πορεία τους στο ποδοσφαιρικό στερέωμα κάπως άναρχα. Παρέες νεαρών της τάξης των εμπόρων και επιχειρηματιών, συγκεντρώνονταν και έδιναν αγώνες μεταξύ τους, ώσπου τελικά να πάρουν τη μορφή των ποδοσφαιρικών σωματείων. Η Σέφιλντ δημιουργήθηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1857, και η Νοτς Κάουντι στις 7 Δεκεμβρίου του 1864. Οι δύο αυτές ομάδες συγκρούστηκαν για πρώτη φορά τη περίοδο 1864-65, στο πρώτο σημαντικό καταγεγραμμένο ματς μεταξύ ομάδων της νεοσύστατης Ποδοσφαιρικής Λίγκας. Το παιχνίδι πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιανουαρίου στο «Μέντους Κρίκετ Γκράουντ» στο Νότιγχαμ και βρήκε νικήτρια την ομάδα του Σέφιλντ με 1-0. Το γκολ σημείωσε ο Τζέιμς Γουάιλντ στο 40. Η εφημερίδα του Νότιγχαμ στο φύλλο της 6ης Ιανουαρίου του 1865 αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το ματς προσέλκυσε το ενδιαφέρον πολλών θεατών. Η Νοτς Κάουντι, αν και ιδρύθηκε σχετικά πρόσφατα, στάθηκε αρκετά καλά απέναντι στην έμπειρη ομάδα της Σέφιλντ». Το σωματείο της Νότιγχαμ Φόρεστ, ιδρύθηκε αυτή την περίοδο και έδωσε πολλούς αγώνες με την Νοτς Κάουντι, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας, δημιουργώντας την παλαιότερη σειρά συνεχών αγώνων μεταξύ δυο ομάδων στην Ποδοσφαιρική Λίγκα. Αυτή την περίοδο η Σέφιλντ, έδωσε έναν μόνο αγώνα ενάντια σε ομάδα του Λονδίνου, εξαιτίας της διαφοροποίησης των ποδοσφαιρικών κανονισμών από περιοχή σε περιοχή, με αποτέλεσμα να μην επαναληφθούν ξανά παιχνίδια μεταξύ τους μέχρι το 1871. Ο Ποδοσφαιρικός Σύνδεσμος του Σέφιλντ ιδρύθηκε το 1867, ενώ την ίδια εποχή στη Γλασκόβη (στις 9 Ιουλίου) έπαιρνε σάρκα και οστά το σωματείο της Κουίνς Παρκ, η πρώτη ομάδα της Σκωτίας. Το Κύπελλο Αγγλίας (ο παλαιότερος θεσμός στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου) διεξήχθη για πρώτη φορά το 1871 με αντίπαλες στον τελικό τις ομάδες «Γουόντερερς» και «Ρόιγιαλ Ιντζηνίαρς» με νικήτρια την πρώτη με 1-0. Εκείνη την εποχή μάλιστα, ορίσθηκε ότι ο τερματοφύλακας μπορεί να πιάνει τη μπάλα με τα χέρια. Στη Γλασκόβη, το 1872, έγινε ο πρώτος διεθνής αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων Σκωτίας - Αγγλίας που έληξε 0-0. Το ποδόσφαιρο πολύ σύντομα διαδόθηκε και στην ηπειρωτική Ευρώπη με το πρώτο μη βρετανικό σωματείο να είναι η «Αβρ Α.Κ.» της Χάβρης (1872). Η διάδοση του ποδοσφαίρου δημιούργησε την ανάγκη κωδικοποίησης των Κανονισμών. Έτσι το 1882 οι τέσσερις βρετανικές ομοσπονδίες ιδρύσαν το Διεθνές Συμβούλιο «International Board», που κωδικοποίησε τους Κανονισμούς και που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να τους ελέγχει και να τους τροποποιεί. Τονίζεται ότι οι κατά καιρούς τροποποιήσεις που έχουν γίνει από το 1882, δεν άλλαξαν ουσιαστικά τη μορφή του ποδοσφαίρου. Η πιο σημαντική αλλαγή ήταν η καθιέρωση της ποινής του πέναλτι το 1891, ύστερα από πρόταση της Ιρλανδικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Το 1895 εφαρμόστηκε ο κανονισμός επαναφοράς της μπάλας από πλάγιο άουτ με τα δυο χέρια. Η διάδοση του ποδοσφαίρου και η ανάγκη για ομαλή διεξαγωγή των αγώνων έκανε επιτακτική την χρήση διαιτητών. Το 1893 ιδρύθηκε η Ομοσπονδία Διαιτητών της Αγγλίας. Στο μεταξύ το ποδόσφαιρο διαδόθηκε με μεγάλη ταχύτητα στη Λατινική Αμερική κυρίως από Άγγλους ναυτικούς και υπαλλήλους εμπορικών εταιρειών. Το 1893 ιδρύθηκε η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής. Ακολουθούν οι χρονολογίες ίδρυσης μερικών ακόμα Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών με τεράστια δραστηριότητα και μεγάλες διεθνείς διακρίσεις: Ιταλική (1898), Γερμανική (1900), Ουρουγουάης (1900), Βελγίου (1895), Δανίας (1879), Ελβετίας (1895), Ισπανίας (1905), Νέας Ζηλανδίας (1891), Νότιας Αφρικής (1892), Ουγγαρίας (1901), Σουηδίας (1906). Το 1904, με πρωτοβουλία του Γάλλου Ζιλ Ριμέ, ιδρύθηκε η FΙFΑ (Federation Internationale de Football Association), ένας διεθνής οργανισμός για τον προγραμματισμό και τον έλεγχο των διεθνών ποδοσφαιρικών αγώνων και την ενιαία εφαρμογή των Κανονισμών. Στην αρχή, στη δύναμη της F.Ι.F.Α. ανήκαν 7 μόνο χώρες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αγγλία, που ήθελε να

μονοπωλήσει την διεθνή οργάνωση του ποδοσφαίρου, εγκατέλειψε την F.Ι.F.Α. το 1928 με αφορμή την απόφαση να επιτρέπεται η πληρωμή ημεραργιών στους Ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές και επανήλθε ύστερα από 18 χρόνια (1946). Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα Το ποδόσφαιρο άρχισε να εμφανίζεται στην Ελλάδα λίγο πριν από τις αρχές του 20ου αιώνα όταν στα λιμάνια του Πειραιά, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης,Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης ναυλοχούσαν αγγλικά πολεμικά πλοία και έπαιζαν οι ναύτες μεταξύ τους ποδόσφαιρο. Εντομεταξύ πολλοί Έλληνες φοιτητές σε αγγλικά πανεπιστήμια αλλά και μετανάστες σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες επέστρεφαν στην Ελλάδα φέρνοντας μαζί τους και το ποδόσφαιρο, όπως ο Παναγιώτης Βρυώνης από την Ελβετία όπου έπαιζε ποδόσφαιρο στην Σερβέτ και ο Ανδριανόπουλος ο μετέπειτα ιδρυτής και ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού. Στη Θεσσαλονίκη, συγκροτήθηκε η πρώτη ομάδα, η Ουνιόν Σπορτίβ, από ξένους που βρίσκονταν εκεί. Επίσημα το άθλημα εμφανίζεται το 1899 όταν η Διοίκηση του Σ.Ε.Γ.Α.Σ, στο οποίο υπαγόταν τότε το ποδόσφαιρο, αποφάσισε στις 12/1/1899 να προκηρύξει ποδοσφαιρικούς αγώνες. Την πρώτη επίσημη μετάφραση των κανονισμών του ποδοσφαίρου έκανε το 1898 ο Ιωάννης Χρυσάφης. Οι πρώτες ομάδες που εμφανίζονται είναι ο «Εθνικός Γυμναστικός Συλλογος» και ο «Πανελλήνιος» στην Αθήνα, ο «Πειραϊκός Σύνδεσμος» στον Πειραιά, ο «Πανιώνιος» και ο «Απόλλωνας» στη Σμύρνη (φώτο) και η «Πέρα Κλουμ» στη Κωνστατινούπολη. Ο ΣΕΓΑΣ προκηρύσσει το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα, το 1906, με νικητή τον Εθνικό ΓΣ, ενώ στην Σμύρνη το πρώτο πρωτάθλημα είχε διοργανωθεί πολύ νωρίτερα το 1898 με νικητή τον Απόλλωνα. Το 1906 συγκροτήθηκε και η πρώτη εθνική ομάδα. Από το 1907 εισάγεται στα σχολεία και αρχίζουν να γίνονται αγώνες ανάμεσα σε μαθητές γυμνασίων και μεταξύ φοιτητών. Το 1908 ιδρύεται ο «Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Αθηνών» ο οποίος το 1923 μετονομάσθηκε σε «Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο» Το ποδόσφαιρο παραμένει στον ΣΕΓΑΣ μέχρι το 1923 όταν οι σύλλογοι ιδρύουν την Ε.Π.Σ.Ε. Οι βαλκανικοί Πόλεμοι και μετέπειτα ο Α Παγκόσμιος, διέκοψαν κάθε κίνηση στη δεκαετία 1910-1920. Οι ομάδες της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης επανιδρύονται μετά το 1922 στην Αθήνα. Το 1925 ιδρύεται ο «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς». Το 1926 οι ποδοσφαιρικές ενώσεις Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης ιδρύουν την ΕΠΟ (Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία) στην οποία υπάγονται και σήμερα όλοι οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι της χώρας. Κανόνες ποδοσφαίρου Το ποδόσφαιρο παίζεται με βάση κάποιους κανόνες. Οι κανόνες αυτοί, που μπορούν να διαφοροποιούνται σε κάποιες από τις λεπτομέρειές τους μέσα στον χρόνο ή την τοποθεσία, προέρχονται από την παγκόσμια ομοσπονδία ποδοσφαίρου, τη FIFA, και σήμερα περιλαμβάνουν 17 "νόμους", που χωρίζονται σε μικρότερα άρθρα. Μέσα σε αυτούς διευκρινίζονται ο αριθμός των

παικτών, το επιτρεπόμενο μέγεθος του γηπέδου, το μέγεθος της μπάλας, η διάρκεια του αγώνα και οι ποινές σε κάθε παράβαση κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ένας αγώνας ποδοσφαίρου παίζεται με δύο ομάδες, οι οποίες αποτελούνται (χωρίς να υπολογίζουμε τις αλλαγές που μπορούν να γίνουν κατά τη διάρκεια του αγώνα) από 11 παίκτες η κάθε μία, και μια μπάλα ποδοσφαίρου. Αυτοί δεν μπορούν να ακουμπήσουν την μπάλα με τα χέρια, όσο αυτή βρίσκεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με εξαίρεση έναν παίκτη της κάθε ομάδας ο οποίος ονομάζεται τερματοφύλακας, και που μπορεί να ακουμπήσει την μπάλα και με τα χέρια, αλλά μόνο μέσα στα όρια μιας καθορισμένης περιοχής (μεγάλη περιοχή). Έξω από αυτήν, ισχύει και για τον τερματοφύλακα ότι και για τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Η μπάλα είναι από δέρμα και σπάνια από πλαστικό και η περιφέρειά της είναι μεταξύ 68 εκ. και 71 εκ. ενώ το βάρος της είναι 396-453 γραμμάρια. Σκοπός της κάθε ομάδας είναι να πετύχει ένα γκολ στο τέρμα που προστατεύει η αντίπαλη ομάδα, δηλαδή η μπάλα να περάσει ολόκληρη το νοητό επίπεδο που σχηματίζεται από τα 3 δοκάρια του. Η ομάδα που πετυχαίνει τα περισσότερα γκολ νικά τον αγώνα, ενώ δεν είναι απαραίτητα να υπάρχει κάποιος νικητής στο τέλος της αναμέτρησης (μπορούμε να έχουμε δηλαδή ισοπαλία), εκτός και αν αυτό απαιτείται.( πχ τελικός κυπέλλου, champions league) Οι παίκτες, απ' τη θέση που παίρνουν μέσα στο γήπεδο, ονομάζονται: τερματοφύλακας, δεξιός αμυντικός, δεξιός μέσος, αριστερός αμυντικός, κεντρικός μέσος, αριστερός μέσος, δεξιός κυνηγός ακραίος, μεσαίος κυνηγός, αριστερός ακραίος κυνηγός, κεντρικός κυνηγός, αριστερός μεσαίος κυνηγός. Κατά την διάρκεια του αγώνα, μια ομάδα μπορεί να προβεί σε αλλαγή κάποιου παίκτη με κάποιον αναπληρωματικό παίκτη. Υπάρχει η δυνατότητα μέχρι τρεις αλλαγές για κάθε ομάδα. Σύμφωνα με τους κανονισμούς, υπάρχει ένα κατώτερο όριο αθλητών για κάθε ομάδα, με τον οποίο μπορεί να διεξαχθεί αγώνας και αυτός συνήθως είναι οι 7 παίκτες. Οι παίκτες της κάθε ομάδας φορούν ομοιόμορφες εμφανίσεις, οι οποίες πρέπει να ξεχωρίζουν άνετα από αυτές της αντίπαλης ομάδας (για τον λόγο αυτό κάθε ομάδα έχει περισσότερες από μια εμφανίσεις). Ο μόνος παίκτης που χρησιμοποιεί διαφορετικά χρώματα σε σχέση με τους συμπαίκτες του είναι ο τερματοφύλακας, ώστε να γίνεται πιο εύκολα αντιληπτός. Ένας αγώνας ποδοσφαίρου διαρκεί ενενήντα λεπτά και μοιράζεται σε δύο ημίχρονα, από 45 λεπτά το καθένα. Στο ποδόσφαιρο ο χρόνος κυλά συνεχόμενα και δεν σταματά σε περίπτωση παράβασης ή εξόδου της μπάλας από τον αγωνιστικό χώρο. Για τον λόγο αυτό, στο τέλος του κάθε ημιχρόνου υπάρχει η δυνατότητα ολιγόλεπτης παράτασης του χρονικού ορίου του κάθε ημιχρόνου (ο χρόνος αυτός ονομάζεται καθυστερήσεις), ώστε να προστεθεί χρόνος που χάθηκε την διάρκεια του αγώνα. Ο χρόνος αυτός υπολογίζεται με βάση κάποιους κανόνες, και υποδεικνύεται από τον διαιτητή. Σε μερικές περιπτώσεις, όπου στο παιχνίδι πρέπει οπωσδήποτε να βγει κάποιος νικητής, το παιχνίδι μπορεί να παραταθεί μετά το τέλος των 90 λεπτών (και των καθυστερήσεων), παίζοντας ένα έξτρα χρόνο που ονομάζεται παράταση (σήμερα η παράταση διαρκεί μισή ώρα και χωρίζεται σε δύο δεκαπεντάλεπτα ημίχρονα, που και αυτά έχουν την δυνατότητα περαιτέρω ολιγόλεπτης επέκτασης). Αν και πάλι δεν προκύψει νικητής, το παιχνίδι οδηγείται στην διαδικασία των πέναλτι. Εκεί η κάθε ομάδα εκτελεί διαδοχικά πέναλτι, όπου κάθε παίκτης τοποθετεί την μπάλα σε απόσταση 11 μέτρων από το τέρμα και προσπαθεί με ένα ελεύθερο κτύπημα να βάλει γκολ στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Την διεξαγωγή του αγώνα ελέγχει ένας διαιτητής, που είναι υπεύθυνος για την σωστή διεξαγωγή του, την αρχή και τον τερματισμό του, τον χρόνο των καθυστερήσεων και τον καταλογισμό των παραβάσεων και της καταχώρισης των τερμάτων. Ο διαιτητής κινείται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ανάμεσα στους παίκτες και κάνει γνωστές τις αποφάσεις του με την χρήση μια σφυρίχτρας, με εξειδικευμένες χειρονομίες, αλλά και σε περίπτωση τιμωρίας κάποιου παίκτη, με την χρήση καρτών. Μαζί του υπάρχουν δύο βοηθοί (σε μερικές διοργανώσεις έχουν προστεθεί και άλλοι δύο ακόμα), που ελέγχουν τα δύο μισά του γηπέδου, κινούνται στις πλάγιες γραμμές έξω από το γήπεδο και υποδεικνύουν τις παραβάσεις με την χρήση μιας σημαίας που κρατούν. Τα σφάλματα (φάουλ) καταλογίζονται από τους διαιτητές και η μπάλα περνά στην κατοχή της αντίπαλης ομάδας που εκτελεί ελεύθερα κτυπήματα, επαναφέροντας την μπάλα με τα πόδια. Αυτά μπορεί να είναι σκληρά μαρκαρίσματα, επικίνδυνος τρόπος παιχνιδιού ή πιάσιμο της μπάλας με το χέρι. Όταν πέσει σε σφάλμα παίχτης που αμύνεται κοντά στο τέρμα, μέσα στα όρια της μεγάλης

περιοχής καταλογίζεται πέναλτι. Σε αντίθεση με τα πέναλτι, σε κάποιο απλό φάουλ, οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας μπορούν να εμποδίσουν την εκτέλεση του, αν κρίνουν ότι κινδυνεύουν να δεχτούν γκολ, σχηματίζοντας ένα τείχος παικτών. Εάν ο διαιτητής κρίνει πως χρειάζεται (με βάση είτε την επικινδυνότητα είτε την κατάσταση κάτω από την οποία έγινε μια ορισμένη παράβαση σύμφωνα με τους κανονισμούς που έχουν οριστεί), μπορεί να δείξει στον παίκτη που έκανε αυτή την παράβαση μια κάρτα. Στο ποδόσφαιρό υπάρχουν δύο ειδών κάρτες. Η κίτρινη κάρτα είναι μια προειδοποιητική κάρτα, που τιμωρεί έναν παίκτη και τον προειδοποιεί να προσέχει να μην ξανακάνει κάποια παράβαση. Εάν ο παίκτης επαναλάβει κάποια παράβαση που ο διαιτητής κρίνει πως πρέπει να τιμωρηθεί ξανά με δεύτερη κίτρινη κάρτα, τότε αυτό σημαίνει πως ο παίκτης αποβάλλεται από τον αγώνα, και η ομάδα του αγωνίζεται με έναν παίκτη λιγότερο. Τότε, ο διαιτητής του δείχνει μια κόκκινη κάρτα. Υπάρχει περίπτωση ο διαιτητής να κρίνει πως ένα χτύπημα είναι ιδιαίτερα σκληρό, ή μια συμπεριφορά ενός παίκτη είναι αντιαθλητική. Τότε μπορεί να του δείξει απευθείας την κόκκινη κάρτα, χωρίς πρωτύτερα να έχει δεχτεί κάποια κίτρινη, και ο παίκτης να αποβληθεί απευθείας. Καλύτεροι Παίχτες το 1991 καλύτερος παίχτης αναδείχτηκε ο Lothar Matthaus το 1992 ο Marco Van Basten το 1993 o Robero Baggio το 1994 o Romario το 1995 o George Weah το 1996 και το 1997 ο Ronaldo ( brazil ) το 1998 ο Zidane το 1999 ο Rivaldo το 2000 Zidane το 2001 ο Figo το 2002 ο Ronaldo το 2003 ο Zidane το 2004 ο Ronaldinho το 2005 ο Ronaldinho το 2006 ο Cannavaro το 2007 ο Kaka το 2008 ο C.Ronaldo και από το 2009 μέχρι το 2011 ο Lionel Messi