Σχόλιο για το Σχέδιο Νόµου: «απάνες Μετακινούµενων εντός & εκτός επικράτειας»

Σχόλιο για το Σχέδιο Νόµου: «απάνες Μετακινούµενων εντός & εκτός επικράτειας» Όπως ήδη (οι περισσότεροι από εµάς) γνωρίζουν, το Σχέδιο Νόµου: «απάνες Μετακινούµενων εντός & εκτός επικράτειας» αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του OpenGov για διαβούλευση, την Πέµπτη 28 Μαΐου 2015 και ώρα 18:00 και µπορούσε κάποιος να σχολιάσει έως την Τρίτη 2 Ιουνίου 2015 και ώρα 12:00! Με µια απλή ανάγνωση του εν λόγω σχεδίου νόµου, το πρώτο πράγµα το οποίο οφείλουµε να κάνουµε είναι να ζητήσουµε την άµεση απόσυρση του. Σ αυτό το συµπέρασµα καταλήγουµε λαµβάνοντας υπόψη τα παρακάτω. Από όσο γνωρίζω, «θεωρητικά» ο ρόλος της διαβούλευσης είναι να βοηθήσει στο να εκδοθεί ένας νέος νόµος χωρίς παραλείψεις και στρεβλώσεις που θα πετυχαίνει το στόχο για τον οποίο εκδόθηκε. Εποµένως είναι απαραίτητο να δίνεται σηµαντικός χρόνος για να µπορεί µεγάλος αριθµός ατόµων καθώς και συλλόγων που εκπροσωπούν τους δηµόσιους υπαλλήλους να συµµετέχουν µε κατάθεση προτάσεων και παρατηρήσεων. Είναι προφανές ότι αυτό δεν ισχύει στην προκειµένη περίπτωση. Ο χρόνος διαβούλευσης που δόθηκε για το εν λόγω, σηµαντικότατο για τη λειτουργία του ηµοσίου, νοµοσχέδιο χαρακτηρίζεται «ύποπτα» λίγος, δεδοµένου ότι περιλαµβάνει και το τριήµερο του Αγίου Πνεύµατος, µε συνέπεια στην ουσία να περιορίζεται σε 1,5 εργάσιµη ηµέρα. Άλλωστε στα υπόλοιπα σχέδια νόµου ο χρόνος διαβούλευσης ανέρχεται σε περισσότερες από 10 ηµέρες µε χαρακτηριστικά παραδείγµατα το σχέδιο ΚΥΑ για την οργάνωση και εξειδίκευση των χρήσεων και των δραστηριοτήτων του Κτήµατος Τατοΐου το οποίο αναρτήθηκε την ίδια ηµέρα (28 Μαΐου 2015, ώρα 08:00) και είναι ανοικτό σε σχόλια έως 7 Ιουνίου 2015, ώρα 23:59 (11 ηµέρες) καθώς και το σχέδιο νόµου «Βοσκήσιµες γαίες Ελλάδας και άλλες διατάξεις» το οποίο αναρτήθηκε την επόµενη ηµέρα (29 Μαΐου 2015, ώρα 12:00) και είναι ανοικτό σε σχόλια έως 10 Ιουνίου 2015, ώρα 14:00 (12 ηµέρες)! Κατά συνέπεια τίθεται το ερώτηµα: Γιατί ο χρόνος διαβούλευσης για το εν λόγω σχέδιο νόµου διαφέρει από το χρόνο των υπολοίπων; Επιτρέπεται αυτό από την ισχύουσα νοµοθεσία; Μήπως ο στόχος του είναι δεν είναι η περικοπή παράλογων και άσκοπων δαπανών (κάτι το οποίο είναι απόλυτα θεµιτό), αλλά είναι επί της ουσίας η κατάργηση της εκτός έδρας αποζηµίωσης; Ειδικότερα, και ξεκινώντας από την αιτιολογική έκθεση, διαπιστώνουµε ότι στην παράγραφο 7 αναφέρεται πως µε το άρθρο 11 αυξάνεται το ποσό της ηµερήσιας αποζηµίωσης! Στο άρθρο 11 η ηµερήσια αποζηµίωση ορίζεται στο ποσό των σαράντα (40) ευρώ. Πως είναι δυνατόν η ηµερήσια αποζηµίωση από 56 (για τους ΠΕ µηχανικούς) και 45 (για τους ΤΕ) που ισχύει σήµερα, να αυξάνεται όταν ορίζεται στα 40 ; Μάλλον τα µαθηµατικά που ισχύουν στο Υπουργείο Οικονοµικών είναι διαφορετικά από αυτά που έχουµε διδαχθεί στο σχολείο! Στο άρθρο 1 (Ορισµοί) ως έδρα (παρ. 7) ορίζεται το κατάστηµα της υπηρεσίας όπου υπηρετεί ο εργαζόµενος, διαφορετικά η κατοικία του σε περίπτωση που αυτή βρίσκεται πλησιέστερα στον τόπο προορισµού. εν είναι κατανοητή και δεν µπορεί να λειτουργήσει η προσπάθεια (όπως εγώ την αντιλαµβάνοµαι) εξοικονόµησης χρηµάτων στις περιπτώσεις που η κατοικία του µετακινούµενου είναι πιο κοντά στον τόπο προορισµού. Τι θα γίνει στις περιπτώσεις που θα πρέπει κάποιος να µεταβεί αρχικώς το πρωί ή να επιστρέψει µετά στην υπηρεσία του; Για ποιο λόγο θεσπίζονται τέτοιες διακρίσεις; Επίσης στην παράγραφο 9 του ίδιου άρθρου, ως εκτός έδρας ορίζεται η µετακίνηση πέραν των πενήντα (50) χιλιοµέτρων. Όµως κατά τον καθορισµό του ορίου θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και το είδος του δικτύου που γίνεται η µετακίνηση. Οι συντάκτες του σχεδίου νόµου πρέπει να κατανοήσουν ότι οι υπάλληλοι ως επί το πλείστον δεν κινούνται επί της Αττικής και της Εγνατίας Οδού. Είναι αναγκασµένοι να µετακινηθούν κινούµενοι τις περισσότερες φορές σε δύσβατα οδικά δίκτυα (σε ορεινές και σε νησιωτικές περιοχές) και µε ιδιαίτερα αυξηµένη

κυκλοφορία οχηµάτων κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Κατά συνέπεια σηµαντικό ρόλο κατά τις µετακινήσεις παίζει η «χρονοαπόσταση». Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το όριο των 50χλµ θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί και να µειωθεί. Στο άρθρο 3 καθορίζεται ως ανώτατο όριο των επιτρεπόµενων κατά έτος ηµερών εκτός έδρας οι εξήντα (60) ηµέρες. Όµως από την ηµέρα εφαρµογής του Ν.4070/2012 όπου σύµφωνα µε το άρθρο 186 προβλέπεται ότι για την παραλαβή των αφανών εργασιών (και την σύνταξη των σχετικών πρωτοκόλλων) των δηµοσίων έργων, πρέπει να συγκροτείται τριµελής επιτροπή αποτελούµενη από τεχνικούς υπαλλήλους, οι ηµέρες κατά τις οποίες οφείλουν οι εν λόγω υπάλληλοι να µετακινηθούν εκτός έδρας για εκτέλεση υπηρεσίας έχουν υπερδιπλασιαστεί. Το κράτος όµως θεωρεί πως 5 ηµέρες τον µήνα (60 ηµέρες/12 µήνες), αρκούν ώστε ο υπάλληλος (ο οποίος είναι επιβλέπων και µέλος επιτροπών ΠΠΑΕ σε πάνω από δέκα έργα κατ ελάχιστον) να ασκήσει τα ελεγκτικά του καθήκοντα και να προασπίσει τα συµφέροντα του δηµοσίου. Αξίζει δε να σηµειωθεί η ιδιαιτερότητα που έχει το επάγγελµα του µηχανικού µε τις δια βίου ευθύνες από την τέλεση των καθηκόντων του. Πως λοιπόν ο συνάδελφος θα κάνει τη δουλειά του σωστά (προασπίζοντας τα συµφέροντα του ηµοσίου) όταν από τον Ιούνιο - Ιούλιο κάθε έτους θα έχει εξαντληθεί ο αριθµός των προβλεπόµενων µετακινήσεων εκτός έδρας και ο ίδιος δεν θα δύναται καν να µεταβεί στον τόπο εκτέλεσης των έργων; Πως θα προστατευτεί ο υπάλληλος όταν σύµφωνα µε την ισχύουσα νοµοθεσία η επίβλεψη ενός τεχνικού δηµόσιου έργου είναι υποχρεωτική αλλά ταυτόχρονα απαγορεύεται να µετακινηθεί στον τόπο εκτέλεσης του έργου χωρίς εντολή µετακίνησης; Εποµένως το ανώτατο όριο θα πρέπει να ανέρχεται σε τουλάχιστον εκατό (100) ηµέρες, ενώ σε αυτές δεν πρέπει να προσµετρούνται οι εκτός έδρας µετακινήσεις οι οποίες αφορούν επιµόρφωση του προσωπικού (ηµερίδες, σεµινάρια, επιστηµονικά συνέδρια κτλ). Στο άρθρο 4 θα πρέπει να καθοριστεί µία διαδικασία για την περίπτωση κατά την οποία το ποσό που έχει προβλεφθεί στην δέσµευση πίστωσης (σύµφωνα µε την αρχική εκτίµηση) µεταβληθεί για λόγους ανωτέρας βίας. Κύριοι του Υπουργείου αξίζει να ενηµερωθείτε ότι ο αποκλεισµός υπαλλήλου σε διάφορα νησιά και η αναγκαστική παραµονή και διανυκτέρευση του υπαλλήλου (ακόµα και για περισσότερες από µία δύο ηµέρες) σ αυτά, ιδιαίτερα την χειµερινή περίοδο, είναι συνηθισµένο φαινόµενο. Επίσης θα πρέπει να καθοριστεί µία διαδικασία για την περίπτωση κατά την οποία (για λόγους ανωτέρας βίας) δεν γίνει έγκαιρη δέσµευση πίστωσης. Είναι αδιανόητο µετακινούµενος υπάλληλος να αναγκαστεί να πληρώσει από την τσέπη του έξοδα µετακίνησης για υπηρεσιακό λόγο. Στο άρθρο 5 όταν στην κατηγορία ΙΙ αναφέρεται «υπάλληλοι ηµοσίου Ν.Π... και Ο.Τ.Α. µε Α και Β βαθµό» τι εννοείται; Αν εννοείται υπάλληλοι που υπηρετούν στο ηµόσιο, στα Ν.Π... και στους Ο.Τ.Α. και έχουν βαθµό Α και Β, κάτι δεν πάει καλά. Τι γίνεται µε τους υπαλλήλους µε χαµηλότερο βαθµό; Οι υπάλληλοι µε Γ,, Ε βαθµό απαγορεύεται να διανυκτερεύουν; Μήπως ο «ποιητής» εννοεί υπάλληλοι όλων των βαθµών που υπηρετούν στο ηµόσιο, στα Ν.Π... και στους Ο.Τ.Α. Α και Β βαθµού; Πρέπει οπωσδήποτε να αλλαχθεί η διατύπωση στη συγκεκριµένη παράγραφο του εν λόγω άρθρου. Στα άρθρα 6, 7 & 8 το θέµα της χρήσης των Ι.Χ. αυτοκινήτων των υπαλλήλων για υπηρεσιακές ανάγκες αντιµετωπίζεται λες και κάνει χάρη το κράτος στους υπαλλήλους. Είναι τουλάχιστον αστείο να υπάρχουν χιλιοµετρικοί περιορισµοί στην χρήση τους. Επίσης το σχέδιο νόµου δεν λαµβάνει υπόψη ότι στις περισσότερες υπηρεσίες δεν υπάρχουν αρκετά υπηρεσιακά αυτοκίνητα για µεταφορά προσωπικού. Όσο για την καταλληλότητα κίνησης των υπαρχόντων (εξαιτίας ελλιπούς συντήρησης, οικονοµικής αδυναµίας αγοράς ανταλλακτικών κτλ) ας µη το συζητήσουµε καλύτερα. Ότι αυτά κοστίζουν στην κίνησή τους περισσότερο από το Ι.Χ. δεδοµένου ότι µε την ισχύουσα χιλιοµετρική αποζηµίωση (0,15 /χλµ) δεν καλύπτει ούτε το

κόστος καυσίµων. εν λαµβάνει επίσης υπόψη ότι για την κίνηση υπηρεσιακού αυτοκινήτου χρησιµοποιείται οδηγός υπάλληλος ο οποίος είτε δεν υπάρχει, αλλά ακόµα και στην περίπτωση που υπάρχει δεν υπολογίζει ότι θα πρέπει να αµειφθεί και αυτός. Εν τέλει αγνοεί ότι η χρήση Ι.Χ. αυτοκινήτων, στις περισσότερες των περιπτώσεων, είναι µονόδροµος για την µετακίνηση του υπαλλήλου. Επίσης, πως θα µετακινηθεί µε µέσο µαζικής µεταφοράς ή µε ταξί όταν σε πάρα πολλά νησιά απλά δεν υπάρχουν (πχ. Αστυπάλαια, Χάλκη, Καστελόριζο κα); Θα κινηθεί µε το αυτοκίνητο του εργολάβου; Κατά τα άλλα πολεµάµε την διαπλοκή και προστατεύουµε το δηµόσιο συµφέρον; Στην περίπτωση δε µη χρήσης ιδιόκτητου µεταφορικού µέσου (άρθρο 6, παρ. 4) ποια αντιστοίχιση του φθηνότερου εισιτηρίου θα γίνει όταν δεν υπάρχει καν συγκοινωνία; Κατά συνέπεια καταλήγουµε στο συµπέρασµα ότι κανείς λογικός και χωρίς αθέµιτο συµφέρον υπάλληλος δεν πρόκειται να διαθέσει το δικό του αυτοκίνητο για να µετακινηθεί για υπηρεσιακές ανάγκες. Πρέπει λοιπόν να προβλεφθεί ότι σε περίπτωση που χρησιµοποιείται Ι.Χ. υπαλλήλου, αυτό να καλύπτεται ασφαλιστικά από τον φορέα που έχει ασφαλίσει και τα αυτοκίνητα της υπηρεσίας και όχι το κράτος «να νίπτει τας χείρας του». Το δε ποσό χιλιοµετρικής αποζηµίωσης να είναι ανάλογο του πραγµατικού κόστους (κόστος καυσίµων προσαυξηµένο εξαιτίας της φθοράς στην οποία υπόκειται λόγω της χρήσης το αυτοκίνητο). Επίσης είναι απαραίτητο να προβλέπεται η ενοικίαση αυτοκινήτου (χωρίς τους περιορισµούς που αναφέρονται στο άρθρο 7, παρ. 5) αφού όπως προαναφέρθηκε σε πολλά νησιά δεν υπάρχει άλλος τρόπος µετακίνησης. Στο άρθρο 10 αναφέρεται ότι έξοδα διανυκτέρευσης αναγνωρίζονται σε µετακίνηση από νησί σε νησί µόνο στην περίπτωση κατά την οποία η απόσταση είναι µεγαλύτερη από είκοσι (20) ναυτικά µίλια. Σε πολλές περιπτώσεις ο χρόνος παραµονής του πλοίου που συνδέει τέτοια νησιά στο λιµάνι προορισµού είναι πάρα πολύ µικρός µε αποτέλεσµα να µην επαρκεί για την εργασία που απαιτείται να εκτελέσει ο υπάλληλος. Προφανώς η λιµενική αρχή δεν σου χορηγεί βεβαίωση αδυναµίας επιστροφής αφού το πλοίο εκτελεί δροµολόγιο επιστροφής στην έδρα του υπαλλήλου. Ο υπάλληλος τι πρέπει να κάνει; Θα επιστέψει στην έδρα του χωρίς να ολοκληρώσει την εργασία για την οποία µετακινήθηκε ή θα διανυκτερεύσει χωρίς να έχει δυνατότητα να αποζηµιωθεί για τα έξοδα του; Πόσο λογικό είναι να τίθενται τέτοιοι περιορισµοί για νησιωτικές περιοχές; Λαµβάνεται υπόψη η ανάγκη εφαρµογής πολιτικών ενίσχυσης αυτών των νησιωτικών ευαίσθητων από κάθε άποψη περιοχών; Όσο αφορά το όριο των 160 χιλιοµέτρων θα έπρεπε να υπάρχουν εξαιρέσεις για ειδικές περιπτώσεις και να µειωθεί. εν είναι δυνατόν ένας υπάλληλος ο οποίος οφείλει να βρίσκεται για περισσότερες από µία συνεχείς ηµέρες σε µέρος που απέχει 150 χλµ (ή ακόµα και 100 χλµ) από την έδρα της υπηρεσίας του, να είναι αναγκασµένος να διανύει καθηµερινά απόσταση 300χλµ (150Χ2) και µάλιστα οδηγώντας ακατάλληλες ώρες (νύχτα κα χαράµατα) και πολλές φορές υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες. Το ποσό δε των 60 ανά διανυκτέρευση είναι πολύ µικρό στις περιπτώσεις που πρέπει να διανυκτερεύσεις στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη, όπως το ίδιο ισχύει τους καλοκαιρινούς µήνες (παρά την προσαύξηση κατά 20%) για διανυκτέρευση σε όλα τα νησιά λόγω πληρότητας των ξενοδοχείων. εν είναι δυνατόν ο υπάλληλος να πληρώνει περισσότερα από τα οριζόµενα επειδή δεν υπάρχει διαθέσιµο δωµάτιο σε φθηνότερη τιµή και να του αναγνωρίζεται η δαπάνη µόνο µέχρι το οριζόµενο ποσό. Μία εναλλακτική πρόταση είναι να υπάρχει σύµβαση του φορέα απασχόλησης του υπαλλήλου µε ένα δύο ξενοδοχεία σε κάθε προορισµό. Με αυτό τον τρόπο και το συνολικό κόστος των διανυκτερεύσεων των υπαλλήλων θα µειωθεί (αφού θα υπάρχουν προσφορές διάφορων ξενοδοχείων από διαγωνισµό για σύναψη σύµβασης), αλλά και ο υπάλληλος δεν θα αναγκάζεται να καταβάλει αντίτιµο για τις διανυκτερεύσεις που

πραγµατοποιεί για υπηρεσιακούς λόγους και εν συνεχεία να αναµένει µήνες για να του επιστραφούν τα χρήµατα του. Στο άρθρο 11 στην παράγραφο 1 ορθώς δεν υπάρχει διαχωρισµός και ορίζεται ενιαίο ποσό αποζηµίωσης για όλους. Το υπάρχον ισχύον σύστηµα µε τους υπαλλήλους να αποζηµιώνονται µε διαφορετικό ποσό ανάλογα µε την κατηγορία στην οποία ανήκουν (56 για ΠΕ, 45 για ΤΕ και 9,78 για Ε) είναι εντελώς άδικο και πρέπει επιτέλους να αλλάξει. εν υπάρχουν παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Οι ανάγκες διατροφής στις εκτός έδρας µετακινήσεις είναι ίδιες για όλους. Όµως το ποσό των 40 για κάποιον ο οποίος διανυκτερεύει εκτός έδρας είναι µικρό µε δεδοµένο ότι στοιχειωδώς επαρκεί για δύο γεύµατα (χωρίς να υπολογίσουµε τις λοιπές ηµερήσιες ανάγκες του), ενώ ταυτόχρονα αφήνει πίσω του οικογενειακές υποχρεώσεις (παιδιά, ηλικιωµένους, αρρώστους κ.α.). Στην παράγραφο 2 δεν προβλέπεται η καταβολή ολόκληρης της ηµερήσιας αποζηµίωσης σε αυτούς που κινούνται αυθηµερόν από νησί σε νησί, αλλά µόνο κατά το ήµισυ. Είναι δυνατόν κάποιος να κάνει ταξίδι αυθηµερόν και εργασία από νησί σε νησί, που ακτοπλοϊκώς µπορεί να είναι ακόµα και 8 ώρες µετ επιστροφής (π.χ. Ρόδος Λέρος Ρόδος), συν τις ώρες αναµονής στο λιµάνι ( µε τις συχνές καθυστερήσεις των πλοίων) και να δικαιούται τη µισή αποζηµίωση, δηλ. 20 ; Εννοείται βέβαια ότι θα φύγει πρωί και θα επιστρέψει βράδυ. Λαµβάνεται υπόψη το ωράριο εργασίας; Μήπως πληρώνεται κάποιος υπερωρίες; Πρέπει για οποιαδήποτε αυθηµερόν µετακίνηση από νησί σε νησί (ανεξαρτήτως µιλίων) να καταβάλλεται ολόκληρη η αποζηµίωση. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει το κίνητρο εξοικονόµησης πόρων από τη διανυκτέρευση που δε θα γίνει καθώς και από την µία ηµέρα επιπλέον ηµερήσια αποζηµίωση. Αλλιώς δε νοµίζω ότι θα υπάρχει πλέον κάποιος ο οποίος θα µετακινηθεί αυθηµερόν σε νησί µε αυτές τις συνθήκες! Για τον ορισµό των 160 χλµ ως απαραίτητη προϋπόθεση καταβολής της ηµερήσιας αποζηµίωσης και µάλιστα κατά το ήµισυ, τι σχόλιο να κάνει κάποιος; Στην ουσία καταργείται η ηµερήσια αποζηµίωση. Τελικά η ηµερήσια αποζηµίωση αφορά µόνο τη διατροφή, την οποία δικαιούται κάποιος µόνο αν διανυκτερεύσει; Αν γυρίσει το απόγευµα (γεγονός που αποτελεί τον κανόνα για µετακινήσεις άνω των 60 χλµ.) την υπερωριακή απασχόληση ποιός την καταβάλλει; Μέχρι σήµερα υπήρχε η ερµηνεία ότι αυτή περιλαµβάνεται στην ηµερήσια αποζηµίωση. Αλλά ακόµη και αν γίνουν τα 160 χλµ χρειάζονται τουλάχιστον 3 ώρες µετάβαση. Και άλλες 3 για την επιστροφή. ηλαδή για να κάνει τη δουλειά του ο υπάλληλος και να φάει κάτι, καθώς θα φτάσει το βράδυ στην οικία του, θα πληρωθεί µόνο 20 ; Και αν κάνει 159 χλµ δεν θα πάρει ούτε ευρώ; Πρέπει λοιπόν για κάθε εκτός έδρας µετακίνηση ο υπάλληλος να αµείβεται. Το ύψος δε της ηµερήσιας αποζηµίωσης πρέπει να εξαρτάται από χρόνο που χρειάζεται ο υπάλληλος για να εκτελέσει την εργασία του και να επιστρέψει στην έδρα του. Όταν επιστρέφει πέραν του ωραρίου εργασίας του θα πρέπει να του καταβάλλεται ηµερήσια αποζηµίωση ανάλογη µε την προβλεπόµενη στην περίπτωση διανυκτέρευσης του. Ενώ στην περίπτωση επιστροφής εντός του ωραρίου υπηρεσίας, θα πρέπει να του καταβάλλεται το ήµισυ αυτής. Τέλος θα πρέπει να προβλεφθεί ότι εφόσον ο υπάλληλος το επιθυµεί, να του καταβάλλεται (έπειτα από σχετική αίτηση) προκαταβολικά το ποσό που αναλογεί για την αγορά εισιτηρίων (αεροπορικά, ακτοπλοϊκά κτλ) για την εκτέλεση της υπηρεσίας εκτός έδρας καθώς και για την πληρωµή του καταλύµατος σε περίπτωση διανυκτέρευσης. Είναι αδιανόητο να «δανείζει» ο υπάλληλος χρήµατα (άτοκα εννοείται) στο κράτος αφού είναι υποχρεωµένος να πληρώνει από την τσέπη του (εισιτήρια, ξενοδοχείο κτλ για εκτέλεση υπηρεσίας) και να αναµένει µήνες να του επιστραφούν τα χρήµατα του και µάλιστα αφού αφαιρεθούν κρατήσεις! Η άρνηση εκτέλεσης της µετακίνησης από τον υπάλληλο στην περίπτωση κατά την οποία έχει ζητήσει, εµπρόθεσµα και νόµιµα, να του καταβληθεί προκαταβολή και δεν ικανοποιήθηκε η απαίτηση του µε υπαιτιότητα

της υπηρεσίας, δεν πρέπει να δύναται να ληφθεί ως άρνηση εκτέλεσης των καθηκόντων του, αλλά η µη εκτέλεση να αποτελεί αποκλειστική ευθύνη της υπηρεσίας. Συµπερασµατικά θα πρέπει να αναλογιστούµε για το ρόλο του ηµόσιου Τοµέα. Θέλουµε να γίνεται ουσιαστικός έλεγχος ή θέλουµε οι υπηρεσίες να υπολειτουργούν; Οι εµπνευστές του νόµου στο Υπουργείο Οικονοµικών προχώρησαν σε οριζόντια περικοπή δαπανών χωρίς µάλιστα να λάβουν υπόψη τους τις ιδιαιτερότητες των νησιών και των διαφορετικών αναγκών των διάφορων υπηρεσιών και εν τέλει το υπό ψήφιση νοµοσχέδιο δεν συµβάλλει στη βελτίωση της λειτουργίας τους. Είναι αδιανόητο στις ήδη υποστελεχωµένες υπηρεσίες, όπου οι λιγοστοί υπάλληλοι προσπαθούν «µε νύχια και µε δόντια» να τις λειτουργήσουν, να τους δηµιουργούµε επιπλέον προβλήµατα. εν είναι δυνατόν ο εργαζόµενος να προσφέρει επιπλέον εργασία και να ζηµιώνεται οικονοµικά. Ας µη γελιόµαστε µε το νοµοσχέδιο αυτό η ηµερήσια αποζηµίωση καταργείται! Το σχέδιο νόµου πρέπει να αποσυρθεί και σ αυτό οφείλουµε να συµβάλουµε όλοι µας! ΥΓ Πολλοί προσδοκούν από την κυβέρνηση έναν νέο τρόπο λειτουργίας και όχι την αναπαραγωγή αποτυχηµένων στερεοτύπων και πρακτικών του παρελθόντος. Όµως µε το παρόν νοµοσχέδιο καταργεί επί της ουσίας την ηµερήσια αποζηµίωση! Σηµειώστε δε ότι αυτό δεν τόλµησαν να το κάνουν οι προηγούµενες µνηµονικές κυβερνήσεις! Γιάννης Παπαϊωάννου Πρόεδρος ΣΥΜΗ Υ