ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται από τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή οποιοδήποτε μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. Copyright Απρίλιος 2015 Εξώφυλλο: ΒΙΒΛΙΟΤΕΧΝΙΑ Επιμέλεια - Σελιδοποίηση: Παναγιώτης Αποστολάτος Επιμέλεια έκδοσης: Βίκυ Κάουλα 2015 εκδόσεις ΙΒΙΣΚΟΣ Μακεδονίας 21, 14561 Κηφισιά τηλ: 210 8021333 - φαξ: 211 0135560 http://www.iviskospublications.gr e-mail: info@iviskospublications.gr ISBN: 978-618-5093-18-1
Γιάννης Yanko Δημητρόπουλος ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ εκδόσεις ΙΒΙΣΚΟΣ
6
ΠΑΛΙΑ [1] Ο μπαμπάς και η μαμά στέκονταν μέσα από την μπαλκονόπορτα. Με τις κουρτίνες στο πλάι, κοιτούσαν τον Περίπατο των Άγγλων, τον ξακουστό παραλιακό πεζόδρομο της πόλης, στο τελευταίο φως της μέρας. Δεν ήταν και πολύ αυτό το φως, όχι μόνο λόγω της ώρας περίπου πέντε το απόγευμα αλλά και εξαιτίας της κακοκαιρίας. Από το πρωί συννεφιασμένος, ο ουρανός κατέβαζε πλέον άφθονη βροχή, που ο άνεμος την έκανε να δέρνει τα παράθυρα και τους τοίχους. Ο μπαμπάς και η μαμά ήταν χαρούμενοι. Είχαν περάσει έξι χρόνια από τον πόλεμο και η ζωή φαινόταν να χαμογελά και πάλι. Η οικογένεια είχε βρει στη Νίκαια ένα φιλόξενο λιμάνι, όσο κι αν εκείνη τη στιγμή η φουρτουνιασμένη θάλασσα έδινε μια αντίθετη εικόνα. Πριν λίγες μέρες, ανήμερα του Αγίου Στεφάνου, είχαν βαφτίσει την κόρη τους, στον ρώσικο ορθόδοξο ναό του Αγίου Νικολάου. Αν με το καλό αξιώνονταν για δεύτερο παιδί, είχαν τάξει να το βαφτίσουν στον Άγιο Σπυρίδωνα, την καινούργια εκκλησία που χτιζόταν με εράνους της ελληνορθόδοξης κοινότητας. Αυτή η σκέψη όμως αφορούσε το αύριο. Το σήμερα, το είχαν δίπλα τους. Ήταν η ζωή του νεαρού ζευγαριού στην Κυανή Ακτή, εκεί που γεννήθηκαν κι οι δυο τους, γόνοι μελών της ελληνικής διασποράς η οποία φρόντισε να μην απουσιάσει ούτε απ αυτόν τον τόπο, γεμάτο άλλωστε με πόλεις βαφτισμένες στην ίδια γλώσσα. Ήταν το δίχτυ ασφαλείας των ευρύτερων 7
οικογενειών τους, ειδικά όσων συγγενών τους έμεναν στην ίδια πόλη, κι ακόμα πιο ειδικά του μπαμπά του μπαμπά ενός θρύλου του σύγχρονου τεχνικού κόσμου. Ήταν, τέλος, η κόρη τους, το όνομα αυτής Στεφανία, όπως τουλάχιστον ακούστηκε στο μυστήριο αλλά ήδη δηλωμένη στο ληξιαρχείο, και σε κάθε επίσημο χαρτί στο μέλλον, ως Τζέμμα, από το ομώνυμο άστρο του Βορείου Στεφάνου. Δεν ήταν άσχετα λοιπόν τα δύο ονόματα, ούτε μεταξύ τους ούτε με την ημερομηνία βάφτισης. Σε επτά σχεδόν ώρες θα έμπαιναν στο 1952. Οι στιγμές ήταν χαρούμενες. Τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό. Δεν θα το άλλαζε ο χειμωνιάτικος καιρός είχαν υπομονή, το καλοκαίρι θα ξαναρχόταν και θα το απολάμβαναν σ αυτή τη θεσπέσια παραθαλάσσια πόλη. Δεν θα το άλλαζε ο πρόσκαιρος προβληματισμός τους, από την είδηση για το ναυάγιο ενός πλοίου με το όνομα Τζέμμα, εκείνη τη μέρα στην άλλη άκρη της Γαλλίας, στον Βισκαϊκό δεν ήταν προληπτικοί, για να δουν το όνομα σαν οιωνό. Δεν θα το άλλαζε, τέλος, το επίμονο κλάμα της μικρής διότι, όσο κι αν πονούσαν τα αυτιά τους, ήξεραν ότι αυτό που άκουγαν ήταν ό,τι πιο φυσιολογικό για ένα βρέφος λίγων μηνών και, γι αυτό, κάθε άλλο παρά ανησυχητικό. [2] Το κλάμα της Μαρίας ήταν βουβό. Παρόλο που στην ηλικία της τα παιδιά θέλουν να δείχνουν πιο μεγάλα, και άρα λιγότερο ευσυγκίνητα, η δεκατετράχρονη δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της εκείνο το απόγευμα. Η ευαισθησία υπερίσχυσε, κεντρισμένη από το σφύριγμα του τραίνου, τον ήχο εκείνο που αν πίστευε κανείς την επίσημη ανακοίνωση, πράγμα όχι εύκολο για τον καχύποπτο κάτοικο της αποικίας δεν θα ξανακουγόταν στο νησί. 8