Εδώ στο Μαντούδι με τον ιδρώτα, το αίμα και την υπεραξία των εργατών φτιάχτηκε το «καθεστώς Σκαλιστήρη» όπως το ονόμαζαν. Δείτε όμως τι είναι το καθεστώς Σκαλιστήρη. Το μετάλλευμα το βγάζουν κάτω από άθλιες συνθήκες δουλειάς, εργάτες και εργάτριες που δουλεύουν με πολύ χαμηλά μεροκάματα, με λίγο οξυγόνο χωρίς τον απαραίτητο εξαερισμό, με ελλειπή μέτρα ασφάλειας και προστασίας, μέσα στην λάσπη, με ένα μεγάλο ποσοστό να πεθαίνει ή να μένει ανάπηρο στα 45 και 50 του χρόνια από καρκίνο, καρδιακές και πνευμονολογικές ασθένειες. Στην επιχείρηση δούλευαν πολλές γυναίκες στην διαλογή. Υπήρχε επιστάτης που χρονομετρούσε και κατέγραφε τις γυναίκες που πήγαιναν στις τουαλέτες. Αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση της εποχής αλλά κανόνα σε πολλές σύγχρονες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Κάτω από αυτό το καθεστώς το 1975 φτιάχνεται το νέο σωματείο και τον Μάρτη του 1976 γίνεται η ηρωική απεργία. Αιτήματα καλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας. Η απεργία αυτή είναι ηρωική, Πόσο μάλλον που την προηγούμενη μέρα δεν πίστευε κανένας ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές ότι έκρυβαν μέσα τους αυτόν τον ηρωισμό. Είναι η δύναμη και ο ηρωισμός της εργατικής τάξης που όταν βγει στο προσκήνιο την τρέμουν η αστική τάξη και μαζί τους όλοι οι μηχανισμοί του αστικού κράτους. Από την μια μεριά η δύναμη του βιομήχανου και του αστικού κράτους που έστειλε όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Αύρες κλούβες, κατά δεκάδες, ροπαλοφόροι, ειδικές δυνάμεις της χωροφυλακής, με δακρυγόνα. Ασφαλίτες με πολιτικά γέμισαν την περιοχή, άλλους ασφαλίτες
τους έντυσαν εργάτες δήθεν απεργοσπάστες που θέλαν να μπούνε για δουλειά, ελικόπτερο να πετάει προκηρύξεις του Σκαλιστηρη στα χωριά για να σπάσει η απεργία. Από την άλλη μεριά αλύγιστοι εργάτες, νέα παιδιά χωρίς την εμπειρία της ταξικής πάλης, πολλές γυναίκες, με αλυσίδες, με πετροπόλεμο και οδοφράγματα. Φανταστείτε ότι στην περιοχή συζήταγαν για μια παλιότερη απεργία των μεταλλωρύχων στο Μαντούδι και στην Λίμνη το 1934. Εκφράζεται απέναντι σε αυτή τη δύναμη της καταστολής η αλληλεγγύη όλης της περιοχής. Οι αγρότες που την προηγούμενη χρονιά τον Μάη του 1975 είχαν έρθει αντιμέτωποι με τις αύρες και τις δυνάμεις καταστολής που ήρθαν να πνίξουν τον ξεσηκωμό ενάντια στον μεγαλοτσιφλικά Μπαίκερ στο Προκόπι. Όλα τα μαγαζιά κλείνουν ο κόσμος γίνεται ένα με τους απεργούς και η απάντηση είναι να επιβληθεί στρατιωτικός νόμος στους δρόμους του Μαντουδιού. Περίπολοι με αυτόματα αναγκάζουν το βράδυ τους κατοίκους να κλειστούν στα σπίτια τους. Έχουμε συλλήψεις, δικαστήρια, φυλακίσεις που ολοκληρώνουν το περίγραμμα και την λύσσα της καταστολής. Ο αγώνας όμως αυτός κρατάει πολλές μέρες ώσπου αποφασίζεται το σταμάτημα της απεργίας χωρίς να ικανοποιηθούν τα αιτήματα. Στη μεγάλη απεργία των εργατών στο Μαντούδι το 1976 το ΚΚΕ παρότι τότε συγκροτούσε τις δυνάμεις του στις πόλεις και στα χωριά βρέθηκε από την πρώτη μέρα της απεργίας με αντιπροσωπεία του στο πλευρό των απεργών με τον τότε βουλευτή και γραμματέα της ΚΝΕ σ. Δημήτρη Γόντικα. Η εφημερίδα μας ο Ριζοσπάστης είχε συνέχεια απεσταλμένο στην περιοχή και κάλυπτε τα γεγονότα. Έφερε το θέμα της απεργίας, του αυταρχισμού, των συλλήψεων και των δικών στην βουλή με ερώτησή του. Η ΕΣΑΚ η παράταξη με κεντρικά συνδικαλιστικά
στελέχη ήταν καθημερινά κοντά στους απεργούς. Ο πρώτος κομματικός πυρήνας που τον αποτελούσαν παλιοί σύντροφοι κομμουνιστές αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ όπως ο Στέργιος ο Μακαντάσης, ο Γιώργης ο Λιάσκος, ο Βαγγέλης ο Τσέκος, μαζί με νεώτερους κομμουνιστές της εποχής της ΕΔΑ όπως ο Φώτης ο Δέδες, ο Παπαπάνος, ο Κωστής ο Γεωργατζής, και της μεταπολίτευσης όπως ο Νίκος και ο Τάσος Ζησίμου, ο Λοίζος ο Λιάσκος,ο Αντρέας ο Τριανταφύλλου, ο μπαρμπα Γιώργης ο Κουτσουφλάκης, ο Μήτσος ο Κουτσουφλάκης, ο Γιάννης ο Σοφούλης, είχε οργώσει τότε όλα τα χωριά οργανώνοντας την κινητοποίηση όχι μόνο των ψηφοφόρων και των επιρροών του ΚΚΕ αλλά όλου του λαού. Αυτός ο κομματικός πυρήνας αμέσως μέσα στην απεργία αλλά και μετά την απεργία δυνάμωσε το κόμμα και την ΚΝΕ με πρωτοπόρους εργάτες και νεολαίους. Κάλεσαν τον κόσμο να τιμήσουν την Εργατική Πρωτομαγιά στο Μαντούδι όχι με αρνιά και λουλούδια όπως είχε επιβάλλει μέχρι τότε ο Σκαλιστήρης και το εργοδοτικό του σωματείο αλλά με το κεφάλι ψηλά, ανεμίζοντας τις κόκκινες σημαίες παρότι ορισμένοι τους απέτρεπαν γιατί θα φάνε το κεφάλι όπως έλεγαν των εργατών. Οι κομμουνιστές και οι ΕΣΑΚΙΤΕΣ την πρωτομαγιά του 1976 λίγες μόλις μέρες μετά την λήξη της απεργίας φώναζαν από την πλατεία στο Μαντούδι ότι σε κανέναν δεν αξίζει να έχει σκυμμένο το κεφάλι. Οι θυσίες της υποταγής είναι μεγαλύτερες, σκληρότερες και πιο βασανιστικές σε σχέση με τις θυσίες του αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Θα μας πούνε κάποιοι ότι πράγματι, η μεγάλη απεργία στο Μαντούδι το 1976 ήταν ηρωική ήταν μαζική κάτι άφησε σαν παρακαταθήκη στην περιοχή αλλά ποιο το αποτέλεσμα; Από μια επιχείρηση που δούλευαν 5000 εργαζόμενοι έμειναν σήμερα μόνο
τα κουφάρια και η περιοχή δοκιμάζεται χρόνια από την ανεργία. Πολλά από τα εργοστάσια που κινητοποιήθηκαν τότε έκλεισαν, ακόμα και σήμερα θα μπορούσαν να αναφέρουν ανάλογα παραδείγματα- γιατί όπως λένε οι εργάτες δεν έλαβαν υπόψη τους τις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες. Δεν είναι έτσι όμως. Τα φουγάρα σ' αυτά τα εργοστάσια δεν έσβησαν επειδή ο ένας ή ο άλλος καπιταλιστής ήταν κακός διαχειριστής, αλλά επειδή ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε κλάδους και ο παγκόσμιος ανταγωνισμός έκανε αυτές τις επιχειρήσεις ασύμφορες για τους ιδιοκτήτες τους, τις εγκατέλειψαν, μετέφεραν τα κεφάλαιά τους αλλού, άφησαν τα χρέη στις τράπεζες, στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, στους εργαζόμενους. Μας λένε κάποιοι άλλοι για αγώνες χαμένους. Συνήθως για χαμένους αγώνες μιλάνε αυτοί που δεν πάλεψαν ποτέ. Αυτοί που θέλουν αγώνες χωρίς ταξικό προσανατολισμό, χωρίς ριζοσπαστική γραμμή συσπείρωσης και πάλης, χωρίς τον απαιτούμενο βαθμό οργάνωσης σε κάθε χώρο. Αυτοί που επιδιώκουν το συμβιβασμό και τη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Τίποτα ποτέ δε χαρίστηκε. Τα πάντα κατακτιούνται. Με εργάτες, εργάτριες, ανέργους, νέους, συνταξιούχους που κουβεντιάζουμε, έρχεται από παντού η αγανάκτηση, η αγωνία, η απόγνωση, ο φόβος για το αύριο. Ακούμε πολλούς να λένε «πού θα πάει η κατάσταση, πόσο θα κρατήσει», «κάτι πρέπει να κάνουμε, δεν πάει άλλο, να αντιδράσουμε». Κάποιοι τραβάνε ακόμα παραπέρα ότι «δεν μπορεί να γίνει τίποτα γιατί τα μέτρα είναι αναγκαία, είναι μονόδρομος».
Όταν όμως η συζήτηση πάει στο «διά ταύτα» για το τι πρέπει να κάνουμε, πώς πρέπει να αντιδράσουμε, τότε αρχίζουνε τα δύσκολα. Τότε πολλοί λένε, «δε βγαίνει τίποτα με τους αγώνες, αυτοί δεν ακούνε κανέναν», «τόσοι αγώνες έγιναν και τα μέτρα πέρασαν», «οι κλέφτες οι πολιτικοί φταίνε», «όλοι τα ίδια είναι». Το πιο αρνητικό είναι ότι πολλές φορές παραμένουν έξω από το στόχαστρο εκείνοι που ωφελούνται από τα μέτρα της κάθε κυβέρνησης και της ΕΕ, δηλαδή οι εργοστασιάρχες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, οι τραπεζίτες, γενικότερα η αστική τάξη. Έτσι, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να βρίζουν και οι καπιταλιστές να θησαυρίζουν. Την θεωρία ότι δεν βγαίνει τίποτα με τους αγώνες οι εργάτες δεν πρέπει να την υιοθετήσουν. Είναι μια ύπουλη θεωρία που την προβάλλουν όλοι, κυβέρνηση, εργοδοσία, ΜΜΕ, εργοδοτικός συνδικαλισμός, οπορτουνισμός, ο καθένας φυσικά με τον τρόπο του. Είναι δηλητήριο για τους εργαζόμενους, την προσαρμόζουν ανάλογα με τις εξελίξεις. Στρέφεται κύρια ενάντια στον ταξικό προσανατολισμό των αγώνων και στο περιεχόμενό τους. Για το ΚΚΕ και για το ταξικό κίνημα ένα πράγμα είναι πολύ καθαρό. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και όταν δεν έχει πάντα άμεσα χειροπιαστά αποτελέσματα. Γι αυτό δεν δικαιολογείται καμία απογοήτευση. Από όλους τους αγώνες η εργατική τάξη διδάσκεται και γίνεται πιο δυνατή. Η ίδια η εμπειρία του κινήματος και οι μεγάλοι σταθμοί του, όπως η απεργία στο Μαντούδι, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η οργάνωση αγώνων για την απόκρουση της εκάστοτε σχεδιασμένης κυβερνητικής πολιτικής απαιτεί αγώνες με σχέδιο, με καλή
προετοιμασία των εργαζομένων, συμμαχία, κλιμάκωση, κατάλληλη διαφώτιση, συλλογική ευθύνη, προετοιμασία για εναλλαγή μορφών πάλης, πρόβλεψη και ετοιμότητα χειρισμών μπροστά σε κάθε είδους σχέδια της εργοδοσίας, του κράτους. Απαιτείται πάνω απ όλα η συμμετοχή και η σύμφωνη γνώμη των εργαζόμενων, των άμεσα ενδιαφερόμενων σε κάθε φάση του αγώνα. Οι κινητοποιήσεις πρέπει να πατάνε πρώτα και κύρια μέσα στα εργοστάσια μέσα στους χώρους δουλειάς στους κλάδους. Οι κινητοποιήσεις τύπου πλατείας μόνο, τις πήρε ο αέρας και τις εξαφάνισε όπως και τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς του ΣΥΡΙΖΑ που μπερδεύτηκαν και δεν ξεχωρίζουν πλέον ο ένας από τον άλλο,γιατί όλοι τα έκριναν αναγκαία.. Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι μακριά από όλα τα κόμματα ή και εναντίον όλων. Υπάρχουν τα κόμματα που όλα τα αντεργατικά μέτρα τα δέχτηκαν και τα υπέγραψαν, υπάρχει και το ΚΚΕ που όλα τα αντεργατικά μέτρα τα παλεύει με όλες του τις δυνάμεις μέρα νύχτα. Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα είτε με Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ είτε με «πρώτηδεύτερη φορά ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ» δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται. Είναι αυταπάτη να πιστεύει η εργατική τάξη ότι υπάρχουν πολλά μείγματα διαχείρισης της κρίσης. ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΟ- ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΣΟΚΟΠΟΤΑΜΙΣΙΟ κλπ. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι οργάνωσης της παραγωγής. Υπάρχει ο καπιταλιστικός και ο σοσιαλιστικός, που προϋποθέτει το κέρδισμα της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τη λειτουργία τους κάτω
από εργατικό - κοινωνικό έλεγχο. Όλες οι άλλες «παραλλαγές», που το σύστημα παρουσιάζει τάχα ως «εναλλακτικές», είναι στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και βοηθούν το κεφάλαιο να σπέρνει αυταπάτες ότι είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να συγκεραστούν τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το κίνημα που χρειάζεται να δυναμώσει, για να δυναμώσει και ο λαός, είναι αυτό που θα δίνει και την προοπτική, αυτό που θα συμπορεύεται με το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ και τις άλλες συσπειρώσεις. Για να έχουν αποτελέσματα και προοπτική αυτοί οι αγώνες πρέπει να συνδέονται άρρηκτα με την πολιτική κατεύθυνση, με την αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης. Πράγματι σήμερα είναι δύσκολα γιατί το κίνημα είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες. Χτυπήθηκε, υπονομεύτηκε από τον ρεφορμισμό του ΠΑΣΟΚ και τον οπορτουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιέργησαν και καλλιεργούν πολλές από τις αυταπάτες που προαναφέραμε. Το ΚΚΕ και οι συσπειρώσεις στο κίνημα, το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ στους αγρότες, η ΠΑΣΕΒΕ στους αυταπασχολούμενους επαγγελματίες και εμπόρους, το ΜΑΣ στους σπουδαστές, η ΟΓΕ στις γυναίκες, παλεύουμε για να ισχυροποιηθεί ο αγώνας έχοντας καθαρό ότι για να γίνει αυτό χρειάζεται μια συνεχή συνδυασμένη, ιδεολογική, πολιτική, μαζική συνδικαλιστική δουλειά και σκληρή οργανωτική κομματική δουλειά με σχέδιο και στόχο καθαρό. Δουλειά που θα ανατρέπει μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα, συσχετισμούς, αντιλήψεις, θα ανεβάζει το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης πρωτοπόρων δυνάμεων.
Θα το ανεβάζει ως τον κύριο και καθοριστικό δρόμο για αλλαγές και ανατροπές, που θα φέρουν την εργατική τάξη στην εξουσία. Καθοριστικός, σε αυτή την κατεύθυνση, είναι ο ρόλος ο δικός μας, ο ρόλος του ΚΚΕ, της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Είναι απαραίτητη η αυτοτελής δουλειά και παρουσία του κόμματος. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να δυναμώσει το κίνημα σήμερα να γίνεται καθημερινά προσπάθεια για να υπάρχει το κόμμα και η ΚΝΕ με τα οργανωμένα μέλη τους παντού. Στους μεγάλους εργοστασιακούς χώρους, στους κλάδους, στους αυτασχολούμενους στη νεολαία. Η εκατοντάχρονη ιστορία του ΚΚΕ, οι αγώνες και οι θυσίες, οι θέσεις μας, μπορούν να είναι το στήριγμα της εργατιάς, της αγροτιάς, της νεολαίας. Όλα αυτά τα χρόνια δημιουργούνται δεσμοί εκτίμησης, εμπιστοσύνης που θέλουμε να εκφραστούν με γερές, μαζικές κομματικές οργανώσεις. Το ΚΚΕ με όλες του τις δυνάμεις, ξεπερνώντας δυσκολίες, αδυναμίες, ανοίγει το δρόμο γιατί η νέα εξουσία μπορεί και πρέπει να είναι η κοινωνία που η εργατική τάξη θα γίνει ο ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, καταργώντας την ταξική εκμετάλλευση και τα μονοπώλια. Με κοινωνικοποίηση, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Έτσι μπορούν να ικανοποιηθούν οι κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες, να μπουν στην υπηρεσία του λαού και της νεολαίας τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ποια άλλη πρόταση μπορεί να σταθεί εδώ στο Μαντούδι στην Β/Κ Εύβοια, που έχει τον ορυκτό πλούτο, που έχει την αγροτική παραγωγή που έχει τον τουρισμό. Μόνο σε μια τέτοια εξουσία μπορούν να συνυπάρξουν και να αναπτυχθούν με όλους τους περιβαλλοντολογικούς όρους αρμονικά τα παραπάνω.
Σήμερα, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να ζήσουμε καλύτερα. Στο δρόμο της λαϊκής αντεπίθεσης, στον αγώνα της εργατικής τάξης για τη δική της εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, μπορούν να βρουν διέξοδο τα όνειρα και οι ανάγκες κάθε νέου. Στον αγώνα για την κοινωνία της λαϊκής ευημερίας, για τη ζωή και το μέλλον που μας αξίζει».