Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 2008, Έτος 12ο - Τεύχος 69ο

Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 2008, Έτος 12ο - Τεύχος 69ο Εκδίδεται από το Γραφείο Νεότητας τη ς Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίση ς και Τυρνάβου

Περιεχόμενα τα έσοδα από τις πωλήσεις 3 7 8 9 11 13 14 15 16 17 18 20 21 22 23 25 26 Μεγάλη η Ευλογία του Τιμίου Ξύλου από τους Αγίους Τόπους στη Λάρισα Προσφώνηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου κατά την υποδοχή του Τιμίου Ξύλου στη Λάρισα Αντιφώνηση Σεβ. Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου Η Θεολογία του ονόματος του Ιησού Χριστού Οδοιπορικό του Γραφείου Νεότητας στα ηγιασμένα χώματα των Ιερών Μητρoπόλεων Βεροίας και Εδέσσης Ιερατική Σύναξη Σεπτεμβρίου Σ την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Σπαρμού Ολύμπου Η Θεία Πρόνοια και τα παιδιά μας, στη Σύναξη των Κατηχητών Σπορά... Γαζίες Αποχαιρετισμός στον π. Σεραφείμ Δημόπουλο Ομιλία Μητροπολίτου Εδέσσης, κ. Ιωήλ στους ομιλητές των Εσπερινών Κηρυγμάτων της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου Περιπλέοντες το Άγιον Όρος Έφυγε ο Γέροντάς μας... Σ τιγμιότυπα από το Έπος του 40 και τη Γερμανική Κατοχή Ορθόδοξη Εκκλησία: Ανέκαθεν πολεμιέται, αλλά δεν νικιέται Χρονικά Ιεράς Μητροπόλεως To Tάλαντο Περιοδικό που εκδίδεται από το Γραφείο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου. Ιδιοκτήτης Iερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου www.imlarisis.gr Εκδότης - Διευθυντής Ο Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ιγνάτιος Kωδικός Eντύπου 5338 Εξώφυλλο: του Περιοδικού διατίθενται σε πολύτεκνες οικογένειες και γενικά στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεώς μας. Η μεγαλοπρεπής υποδοχή του Τιμίου Ξύλου από τ α Ιεροσόλυμα στη Λάρισα Σχεδιασμός Σοφία Παπαδοπούλου Οπισθόφυλλο: Μέλη του Γραφείου Νεότητος στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας, με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παντελεήμονα

Μεγάλη η Ευλογία του Τιμίου Ξύλου από τους Αγίους Τόπους στη Λάρισα του Αρχιμανδρίτου π. Αχιλλίου Τσούτσουρα, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου 12 Σεπτεμβρίου 2008. Ευλογημένη ημέρα, κατά την οποία η Λάρισα, η πόλις του Αγίου Αχιλλίου, ντυμένη με τα γιορτινά της, υποδέχτηκε το Τίμιο Ξύλο από το Σταυρό του Κυρίου, ενσωματωμένο μέσα στην Ιερά και Χαριτόβρυτη Αγία Εικόνα των Αγίων Ενδόξων Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης. Το ιερό αυτό τιμαλφές φυλάσσεται μέσα στο Ιερό Σκευοφυλάκιο του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου και με την ευχή και την ευλογία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου των Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου έφτασε στη Λάρισα, συνοδευόμενο από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καπιτωλιάδος κ. Ησύχιο, τον Ιερομόναχο π. Μόδεστο Αγιοταφίτη και τους συνοδούς τους, ύστερα από τη γραπτή αίτηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου αλλά και την προφορική συνεννόησή τους, τον παρελθόντα Ιούνιο, κατά την συνάντησή τους στην Πατριαρχική Αίθουσα του Θρόνου, παρουσία των πολυπληθών Λαρισαίων προσκυνητών. Στις Ενορίες της Ιεράς Μητροπόλεως επικρατούσε μια όμορφη ανησυχία και έντονο ενδιαφέρον για το πώς θα προσκυνήσουν οι πιστοί το Τίμιο Ξύλο. Οι εθελόντριες κυρίες του Φιλανθρωπικού έργου της Εκκλησίας προεόρταζαν το γεγονός της αφίξεως του Τιμίου Σταυρού με καθημερινές Παρακλήσεις, όλο το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου, προς τον Τίμιο Σταυρό, στον Ιερό Ναό του Αγίου Βησσαρίωνος, στην πλατεία Λαού. Οι ψαλμωδίες των γυναικών που έψαλλαν από κοινού την ωραία Παράκληση του Σταυρού ακούγονταν σε όλο το κέντρο της πόλης και μια φωνή δυνατή ξεχώριζες, ως φωνή υδάτων πολλών, που έλεγε και ξανάλεγε: «Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου». Και έφτασε η ευλογημένη ώρα της αφίξεως του ιερού τεμαχίου του Τιμίου Ξύλου από το Σταυρό του Κυρίου. Ο σταυρός, που ήταν «καταραμένο ξύλο» και με τη σταυρική θυσία του Ιησού έγινε ευλογημένο, που ήταν αποτρόπαιο και τώρα έγινε γλυκοπόθητο και γλυκοθώρητο, που ήταν ξύλο αμαρτωλό (γιατί μόνο αμαρτωλοί και παραβάτες σταυρώνονταν) και τώρα έγινε ξύλο πανάγιο. Ο σταυρός που ήταν ξύλο βλάσφημο και τώρα προσφωνείται «ξύλον μακάριον», που ήταν ξύλο περιφρόνησης και ντροπής και τώρα έγινε σύμβολο δόξης και τιμής, που ήταν ξύλο θανάτου κι έγινε για μας ξύλο Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

«ζωής αιωνίου», που ήταν ξύλο πόνου και οδύνης και τώρα γίνεται ξύλο χαράς κι ευφροσύνης, που ήταν ξύλο ανθρώπινης αδυναμίας και ευτελισμού και τώρα θα μείνει για πάντα και στους αιώνες «όπλον ειρήνης, αήττητον τρόπαιον». Ο Ζωηφόρος του Κυρίου Σταυρός, από την Αγία Γη των Ιεροσολύμων, της Εκκλησίας ο Ωραίος Παράδεισος, η Θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός, που όπως καταθέτει ο Ιερός Χρυσόστομος αυτός είναι το ασφαλέστερο όπλο μας, που έσωσε την Οικουμένην, που εξήλασε την πλάνη, που την αλήθεια επανήγαγε, που την γην Ουρανόν εποίησεν, που τους ανθρώπους αγγέλους ειργάσατο. Ο Τίμιος του Κυρίου Σταυρός από την Σιωνίτιδα Εκκλησία καταφθάνει στη Λάρισα. Τόπος υποδοχής η πλατεία λαού, όπου και ο πέτρινος Ναός του Αγίου Βησσαρίωνος. Ολόκληρη πόλη σημαιοστολισμένη, Αναγνώστες και Ιερόπαιδες, κρατούν τα εξαπτέρυγα, τους πυρσούς και τα λάβαρα της Πίστεώς μας. Ο Ιερός Κλήρος ενδεδυμένος τα πανηγυρικά του άμφια, παρατεταγμένος ομοιόμορφα για τη μεγαλόπρεπη υποδοχή και λιτάνευση. Οι Άρχοντες του λαού του Θεού, όλοι παρόντες και με την εξαιρετική μάλιστα τιμή της παρουσίας πολλών Δημάρχων της χώρας, λόγω της συγκεντρώσεώς τους στην πόλη μας για τη συνεδρίαση της ΚΕΔΚΕ, όπως του Δημάρχου Αθηναίων κ. Νικήτα Κακλαμάνη και του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Βασιλείου Παπαγεωργόπουλου, οι οποίοι συνόδευσαν λιτανευτικά το Τίμιο Ξύλο ως το τέλος της πομπής. Και ο λαός του Θεού ο περιούσιος, από νωρίς συγκεντρωμένος κατά εκατοντάδες, πάνω και γύρω από την πλατεία, με δάφνες και λουλούδια στα χέρια, κατέκλυσε όλους τους γειτονικούς χώρους με αποτέλεσμα να κλείσει η κυκλοφορία των οχημάτων και στους γύρω δρόμους. Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη όταν στο χώρο της υποδοχής έφτασε το αυτοκίνητο που μετέφερε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καπιτωλιάδος κ. Ησύχιο με τη συνοδεία του, όπου εκόμιζαν στην πόλη μας το Ουράνιο αυτό Δώρο. Οι προσκεκλημένοι Ιεράρχες, Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ελασσώνος κ. Βασίλειος, Αυλώνος κ. Χριστόδουλος και Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Κύριλλος, μαζί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ιγνάτιο,ενδεδυμένοι πετραχήλιον και Ωμοφόριον, σκύβουν ικετευτικά και γονυπετείς προσκυνούν την Αγία Εικόνα με το Τίμιο Ξύλο. Με δάκρυα στα μάτια οι πιστοί Χριστιανοί υποδέχονται το Σταυρό του Κυρίου, ενώ ο Στρατός μας παιανίζει τον Εθνικό Ύμνο της Πατρίδας μας και υποδέχεται με τιμές Αρχηγού Κράτους το Ιερό Τιμαλφές της Πίστεως. Προπορεύονται η Φιλαρμονική του Δήμου Λαρισαίων και η μπάντα του Στρατού, οι μα- Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

θητές και οι μαθήτριες των σχολείων μας με την Ελληνική σημαία στα χέρια τους, παιδιά μικρά, ενδεδυμένα με τοπικές παραδοσιακές στολές, ο πολυμελής χορός των Αγίων Ιεροψαλτών που ψάλλουν δυνατά «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου» και «Χαίροις ο Ζωηφόρος Σταυρός» και ακολουθούν πίσω οι Ιερόπαιδες, ο Ιερός Κλήρος, οι Αρχιερείς, οι Άρχοντες και ο λαός, που όλοι μαζί πλαισιώνουν το Χαριτόβρυτο Δώρο που μας ήλθε απ την πατρίδα του Κυρίου μας, την Αγία Γη των Ιεροσολύμων. Τόσο η δέηση στην πλατεία Λαού υπέρ υγείας του Σύμπαντος Κόσμου, όσο και η μεγαλοπρεπής λιτάνευση στους κεντρικούς δρόμους έως και τα προπύλαια του Ιερού Ναού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, είχαν μια ιδιαίτερη ιεροπρέπεια με μυσταγωγικό χαρακτήρα, αφού συνεχώς μέσα στο πλήθος των ήδη συγκεντρωμένων πιστών προστίθεντο αμέτρητοι πιστοί Χριστιανοί, που γεμάτοι δάκρυα και συγκίνηση προσεύχονταν και συνέψαλλαν τους Ύμνους της εορτής του Σταυρού. Η Αγία Εικόνα, στολισμένη και τοποθετημένη μέσα σε μεγάλη φοινικοστόλιστη αψίδα, έφτασε στον Ιερό Ναό των Αγίων Ισαποστόλων και τοποθετήθηκε στο μέσον του ναού, σε ειδικά διαμορφωμένο ξυλόγλυπτο κουβούκλιο. Την στιγμή αυτή, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης της Σιωνίτιδος Εκκλησίας κ. Ησύχιος, ανέγνωσε από τα Προπύλαια του Ναού το Επίσημο Πατριαρχικό Γράμμα της Αυτού Μακαριότητος και ευλόγησαν όλοι οι παριστάμενοι Αρχιερείς το συγκεντρωμένο πλήθος των Χριστιανών, κρατώντας στα χέρια τους την Ιερά Εικόνα με το Τρισμακάριστο Ξύλο. Ακολούθησε Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου, ο οποίος και αντιφώνησε στην προσφώνηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας και στη συνέχεια ενώπιον του Ιερού Κουβουκλίου, έψαλλαν οι Σεβασμιώτατοι Ιεράρχες τους Χαιρετισμούς του Τιμίου Σταυρού. Καθ όλη τη διάρκεια του τετραημέρου προσκυνήματος τελούνταν Ιερές Ακολουθίες με τη συμμετοχή πολλών Ιερέων, Διακόνων, Ιεροψαλτών, πλαισιωμένων από τις άριστες χορωδίες τους και κάθε βράδυ τελούνταν Ιερές και Κατανυκτικές Αγρυπνίες προς τιμήν του Πανσεβάσμιου Τιμίου Ξύλου. Το προσκύνημα ήταν ασταμάτητο, ακόμα και τις μεταμεσονύχτιες ώρες, και οι ουρές που σχηματίζονταν αποτελούνταν από ανθρώπους όλων των ηλικιών και κυρίως από νέους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, ακόμα και μικρούς μαθητές και μαθήτριες, φοιτητές από την πόλη μας και πολλούς εργαζόμενους νέους, πράγμα πολύ παρήγορο για τους καιρούς μας, τους χαλεπούς. Ένας δημοσιογράφος ρώτησε ένα παιδάκι που ανυπομονούσε στην ουρά για να φτάσει στο Ιερό Κουβούκλιο, «τι ήλθες να κάνεις εδώ», και εκείνο απάντησε επακριβώς: «Ήλθα και περιμένω εδώ για να φιλήσω το Ξύλο του Σταυρού, το οποίο βάφτηκε με το Αίμα του Χριστού μας, όταν Τον σταύρωσαν στο Γολγοθά και να πάρω μαζί μου την Ευλογία Του». Η καρδιά αυτού του μικρού παιδιού συγκίνησε όλους μας και δοξάσαμε τον Θεό, που σήμερα μέσα στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, υπάρχουν νέοι βλαστοί που θεολογούν με τον τρόπο τους, γιατί πίσω από το συγκεκριμένο παιδί σίγουρα κρύβονται γονείς ενάρετοι, μια δασκάλα κατηρτισμένη, ένας κατηχητής πύρινος... Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

Το Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτο από λατρευτικές εκδηλώσεις και το αποκορύφωμα ήταν η Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία μέσα στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου ανήμερα της Εορτής της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος στο αρχιερατικό αυτό συλλείτουργο χειροτόνησε Πρεσβύτερο τον π. Βησσαρίωνα Αγορίτσα και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ησύχιος προέστη μεγαλοπρεπώς της Θείας Λειτουργίας και τέλεσε την Ακολουθία της Υψώσεως του Τιμίου Ξύλου και της Σταυροπροσκυνήσεως, ευλογώντας με το Τίμιο Ξύλο, το οποίο έφερε επί της κεφαλής του, τους τέσσερις ορίζοντες στις τέσσερις πόρτες του Ιερού Ναού, σύμφωνα με το τυπικό της Σιωνίτιδος Εκκλησίας. Ήταν πραγματικά αυτή η λιτάνευση του Τιμίου Σταυρού μια πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους μας, και κυρίως για το λαό του Θεού. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας επέδωσε στους Αγιοταφίτες Πατέρες και στο Σεβασμιώτατο Αρχιερατικά και Ιερατικά αναμνηστικά δώρα της εδώ παρουσίας τους και ο Σεβασμιώτατος Καπιτωλιάδος αντιπροσέφερε τις δικές του ευλογίες, και κυρίως ένα κομμάτι Βράχου από το φριχτό βράχο του Γολγοθά, με τον Εσταυρωμένο Χριστό, για να θυμίζει πάντοτε και στις επερχόμενες γενεές το πέρασμα του μεγάλου αυτού Ιερού Θησαυρίσματος από την πόλη μας και από τον Ιερό Ναό των Αγίων μας. Η αναχώρηση του Ιερού Λειψάνου έγινε τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008, μέσα σε κλίμα ιδιαίτερης φόρτισης και συγκινήσεως, αφού από μόνος του ο λαός του Θεού, οι πιστοί Χριστιανοί παρατάχθηκαν με κεριά και θυμιάματα και παρά τη δυνατή βροχή αποχαιρέτησαν «εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς» την Ιερά και Χαριτόβρυτη Αγία Εικόνα με το Τίμιο Ξύλο και τους Ιεροσολυμίτες Αγίους Πατέρες που κρατούν εκεί στην Αγία Γη τα προσκυνήματά μας Ελληνικά και Ορθόδοξα, δίνοντας πολλές φορές ακόμη και το αίμα τους, για τη δόξα του Θεού. Ο Προϊστάμενος του Ιερού Ναού, Αρχιμανδρίτης π. Νικόδημος Γαλιάτσος, οι Πατέρες του Ιερού Ναού, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και οι συνεργάτες της Ενορίας, άνδρες, γυναίκες και παιδιά,που εργάστηκαν όλες αυτές τις μέρες τόσο σκληρά και φιλότιμα καθιέρωσαν μετά από τη λαμπρή αυτή παρουσία του Τιμίου Ξύλου στο Ναό τους, εβδομαδιαία Παράκληση προς τιμήν του Ζωοποιού Σταυρού και ανέλαβαν να φτιάξουν σε ειδικό χώρο, προ της εισόδου του Ιερού Ναού, το Παρεκκλήσιο του φριχτού Γολγοθά με τον Υψωμένο Σταυρό του Κυρίου και να ιστορήσουν αυτό με περίτεχνες τοιχογραφίες. Ακόμη, ανήρτησαν στην πρόσοψη του Ναού μαρμάρινη πλάκα με χρυσά καλλιγραφικά γράμματα, στην οποία εξιστορείται το γεγονός της ελεύσεως του Τιμίου Ξύλου αλλά και η ευγενική χορηγία και δωρεά των αδελφών Νικολάου και Ανθής Χατζηευθυμίου, που συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανακαίνιση και τον καλλωπισμό του Ιερού Ναού και για τον λόγο αυτό τιμήθηκαν από τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, με ειδική ασημένια πλακέτα και πιττάκιο λαμβάνοντας την Υψηλότερη Τιμή και Διάκριση της Τοπικής μας Εκκλησίας και τον Δίκαιο της Εκκλησίας Έπαινον. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον, από του νυν και έως του αιώνος! Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

Προσφώνηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου κατά την υποδοχή του Τιμίου Ξύλου στη Λάρισα hλθατε, λοιπόν, Σεβασμιώτατε πάτερ, Άγιε Καπιτωλιάδος Κύριε Ησύχιε, εις την πόλιν του Αγίου Αχιλλίου. Ήλθατε κομίζοντες την περίπυστον και Θαυματουργόν ταύτην Ιεράν Εικόνα των Αγίων και Θεοστέπτων Βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, έχουσαν ενσωματωμένον αυτή εν των μεγαλυτέρων αποτμημάτων εκ του Τιμίου και Ζωοποιού του Κυρίου Σταυρού. Ήλθατε από την πόλιν του Κυρίου, από την Πόλιν την Αγίαν και μεγάλην, την Ιερουσαλήμ την επίγειον, κομίζοντες Ευλογίαν σωτηριώδη, αναβιβάζουσαν ημάς εις την επουράνιον Ιερουσαλήμ. Χαίρομεν απόψε χαράν μεγάλην. Χαράν ανεκλάλητον. Πνευματικήν χαράν και αγαλλίασιν. Και έμπλεοι γενόμενοι ευγνωμοσύνης, της ευγνωμοσύνης τα μύρα ημών παρακαλούμεν όπως διαμετακομίσητε εις τε την Α.Μ. τον Πατριάρχην Ιεροσολύμων κύριον κύριον Θεόφιλον και πάση τη Αγιοταφική Αδελφότητι, ότι φυλάττετε θυσίαις πολλαίς τοιούτους της Πίστεως ημών θησαυρούς. Είθε, οι κόποι και οι μόχθοι υμών, όπως, ως βοτάνη χόρτου ανατέλλωσιν επί τας γενεάς και γενεάς των πάση τη Οικουμένη Ορθοδόξων Χριστιανών και η εξ αυτών αρυομένη σωτηρία όπως είη εις αγιασμόν Υμών απάντων. Σεβασμιώτατε, απόψε, κατά την αγίαν και Μεγάλην και Ιστορικήν ταύτην ώραν, καθ ην μετ Αδελφών προσφιλεστάτων και Αγίων, Ομόρων Μητροπολιτών, των Σεβασμιωτάτων δηλονότι Μητροπολιτών Ελασσώνος κ. Βασιλείου και Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Κυρίλλου, ως και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αυλώνος κ. Χριστοδούλου, μετά του Ιερού ημών Κλήρου, των Εντιμοτάτων και Ενδόξων Αρχόντων του αγίου τόπου τούτου και του Χριστωνύμου του Κυρίου λαού, υποδεχόμεθα εις προσκύνησιν, αρυόμενοι Ευλογίαν και Χάριν παρά του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Κυρίου ημών, επιτρέψατέ μοι ίνα πλατύνω τον λόγον μου και εκχεώ προς Κύριον τα μύρα της Ευγνωμοσύνης απάντων ημών, και είπω μετά του Προφήτου και Άνακτος, το ως ευ παρέστητε προφητικοίς ιεροίς και αθανάτοις λόγοις: «Δεδοξασμένα ελαλήθη περί σου η Πόλις του Θεού» και μετά του θείου Υμνογράφου «Χαίρε Σιών Αγία Μήτηρ των Εκκλησιών Θεού κατοικητήριον». Χαίρετε Πατέρες Άγιοι, οίτινες καταλιπόντες πατρίδας, Γονείς, και υπάρχοντα, ήκετε εις την γην ταύτην, κρατούντες τας πύλας αυτής, κρατούντες τα Ιερά και τα Όσια της Πίστεως ημών, αιώνας τώρα, συνεχισταί γενόμενοι ανδρών τε και γυναικών Αγίων και θαυμαστών, στοιχούντες ταις εκείνων θυσίαις, και προ πάντων τη θυσία των θυσιών, του εαυτόν δόντος αντίλυτρον των αμαρτιών ημών. Ευχαριστούμεν θερμώς, Άγιε Καπιτωλιάδος, και ιδιαιτέρως προσωπικώς Υμάς, ότι ημάς ηγαπήσατε. Ότι κατά την πρόσφατον ιεραποδημίαν ημών εις Ιεροσόλυμα, το παρελθόν θέρος, μετά υπέρ διακοσίων μελών του πληρώματος της Τοπικῆς ημών Εκκλησίας, έως και εις θυσίας υπεβλήθητε. Κόπων δεν εφείσθητε. Αγογγύστως υπηρετήσατε ένα προς ένα τους προσκυνητάς και τας προσκυνητρίας, γενόμενος μέτοχος της αγωνίας όλων ίνα χαρώσι και ζήσωσι το προσκύνημά των προς σωτηρίαν και αγιασμόν. Ενώπιον απάντων διαδηλούμεν ότι και ημείς εν Κυρίω σας ηγαπήσαμεν. Σας ευχαριστούμεν και αποδίδοντες τον θαυμασμόν ημών προς το τίμιον πρόσωπόν Σας, ευχόμεθα εις Υμάς μεν υγείαν κατ άμφω προς επιτέλεσιν και συνέχισιν του υψηλού ημών έργου, έως και αυτόν τον Αγιασμόν υμών, τω δε Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ δόξαν συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι. Αμήν. Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

Αντιφώνηση του Μητροπολίτου κ. Ησυχίου εβασμιώτατε Μητροπολίτα Λαρίσης και Τυρνά- κ. Ιγνάτιε, Σβου Τίμιον της Εκκλησίας Πρεσβυτέριον, Ευλογημένε λαέ του Θεού, Με ιδιαιτέραν χαράν ανταποκρινόμενος ο Σεπτός ημών Πατήρ και Πατριάρχης κ. Θεόφιλος ο Γ εις την απευθυνθείσαν παράκλησιν της υμετέρας Σεβασμιότητος, απέστειλε την εμήν ταπεινότητα και τον Οσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτην Μόδεστον, ως συνοδούς της Ιεράς Εικόνος των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ήτις περιέχει τεμάχιον του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και η οποία φυλάσσεται εις το Σκευοφυλάκιον του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως, προς προσκύνησινκαι αγιασμόν πάντων υμών, την χαράν και την λύπην, τας δυσκολίας και την ελπίδα και πάντα τον σωματικόν και πνευματικόν υμών κόσμον. Σήμερον, η ανά την υφήλιον Ορθοδοξία εορτάζει την Παγκόσμιον Ύψωσιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, γεγονός, το οποίον συνδέεται άμεσα με την ιστορίαν του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και κατόπιν υιοθετήθηκε από όλας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας. Όταν το 614 μ.χ. οι επιδρομείς Πέρσαι κατάστρεψαν τον Ναόν της Αναστάσεως, επήραν ως λάφυρον τον Σταυρόν του Κυρίου, δια τούτο η Ορθοδοξία είχε περιέλθει εις αβάστακτον θλίψιν και μέγα θρήνον. Ούτως, ο Αυτοκράτωρ της Ρωμηοσύνης Ηράκλειος, ανέλαβεν εκστρατείαν κατά των Περσών, ίνα απελευθερώσητο Τίμιον Ξύλον και η αποστολή αύτη εστέφθη μετ επιτυχίας. Επιστρέφοντας εις τα Ιεροσόλυμα, ύψωσε μαζί με τον Πατριάρχην Ιεροσολύμων Μόδεστον τον Τίμιον Σταυρόν εις τον Βράχον του Γολγοθά, προς ανακούφισιν και ψυχικήν αγαλλίασιν των πιστών Ρωμηών, και ανακαίνισεν εκ βάθρων τον Ναόν της Αναστάσεως. Το γεγονός τούτο συνέβη την 14 ην Σεπτεμβρίου και έκτοτε καθιερώθηκε, ειδική εορτή, κατά την οποίαν εις τον Ναόν της Αναστάσεως μετά την λειτουργίαν ακολουθεί Λιτανεία με τον Σταυρόν του Κυρίου. Ευτυχής λοιπόν η συγκυρία, της παρουσίας σήμερον της Εικόνος των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, η οποία περιέχει Τίμιον Ξύλον, εις τον Ιερόν Ναόν των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης δια την εορτήν της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Μεταφέρω προς πάντας υμάς τας δαψιλείς ευχάς της Αυτού Θειοτάτης Μακαριότητος, του σεπτού Προκαθημένου της Αγιωτάτης Μητρός απασών του Θεού Εκκλησιών Πατριάρχου κυρίου κ. Θεοφίλου του Γ, και τας ευλογίας από του Παναγίου και Ζωοδόχου του Κυρίου Τάφου και των λοιπών Παναγίων Προσκυνημάτων της αμωμήτου ημών Ορθοδόξου Πίστεως, τα οποία περιέπει, διατηρεί και διακονεί η Αγιοταφική ημών Αδελφότης, με την αρωγήν και την συμπαράστασιν υμών, η οποία θεωρείται μεγάλης σπουδαιότητος και μετ ευγνωμοσύνης υπό του μαρτυρικού Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων και των μελών της ημετέρας Αδελφότητος. Σεβασμιώτατε άξιε ποιμενάρχα της Θεοφιλούς ταύτης Μητροπόλεως, Επιτρέψατέ μοι, επί τη ευκαιρία ταύτη, να απευθύνω έκκλησιν, προς πάντας τους συμπατριώτας ημών, να κατανοήσουν το νόημα και την σημασίαν του Εθνικού έργου, το οποίον επιτελεί η Αγιοταφική Αδελφότης και το Πατριαρχείον των Ιεροσολύμων. Κρατούμεν εις χείρας Ελληνικάς τα Πανάγια Προσκυνήματα και ούτως οι ευλαβείς προσκυνηταί αισθάνονται, ότι ευρίσκονται εις το οσπίτιον αυτών και δεν είναι ξένοι. Οι Αγιοταφίται πατέρες μετά αυτοθυσίας υπηρετούμεν εις την προκεχωρημένην συνοριακήν γραμμήν ταύτην και τας επάλξεις του Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης. Υψώνουμε την Ελληνικήν Σημαίαν εις όλην την Αγίαν Γην και εις μέρη, όπου ουδεμία Εξωτερική πολιτική η Αρχή δύναται να πράξη. Ο αριθμός όμως των Αγιοταφιτών πατέρων έχει μειωθή δραματικά. Είναι άμεση η προτεραιότητα της επανδρώσεως της Αδελφότητος δια νέων στελεχών, και η άφιξις νέων μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου, δια να σπουδάσωσιν εις την Πατριαρχικήν Σχολήν, προκειμένου, να συνεχίσωμεν την ιστορικήν Εθνικήν ημών αποστολήν. Διότι είναι Εθνική αποστολή. Είναι ώρα πλέον, όλοι να αναλάβωμεν τας ευθύνας ημών και η Ελληνική Πολιτεία και η μητέρα μας Εκκλησία της Ελλάδος. Κανείς δεν μπορεί να είπη, ότι δεν έχει ευθύνην, εις μίαν απευκταίαν περίπτωσιν χαμού του Πατριαρχείου, ένεκα λειψανδρίας, διότι τότε θα καταγράψωμεν την πλέον μέλαινα και θλιβερήν σελίδα εις την ιστορίαν του Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης. Ευχόμενοι τον φωτισμόν του Παναγίου Πνεύματος επί πάντας ημάς και την ζωοποιόν δύναμιν και προστασίαν του Τιμίου Σταυρού, ευχαριστούμεν εκ βάθους καρδίας την υμετέραν Σεβασμιότητα, τον ευσεβή κλήρον της κατ αυτήν Ιεράς Μητροπόλεως και τον ευλαβή περιούσιον λαόν του Θεού δια την υποδοχήν και την εκδήλωσιν των αισθημάτων αγάπης και αφοσιώσεως υμών προς το Παλαίφατον και Μαρτυρικόν Πατριαρχείον των Ιεροσολύμων και μεταφέρομεν προς πάντας υμάς τας ιδιαιτέρας ευχάς, την αγάπην και τας ευλογίας του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κυρίου κ. Θεοφίλου του Γ. 8 Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Οι Πατέρες της Εκκλησίας τα θεία λόγια τα παρομοιάζουν με πολύτιμο θησαυρό. Τα παρομοιάζουν ακόμη με απέραντη και αστείρευτη πηγή, από την όποια αναβλύζουν άφθονα κρυστάλλινα νερά που σχηματίζουν ολόκληρο ποταμό. Η αφθονία του πολύτιμου αυτού θησαυρού και ο πλούτος των νοημάτων της πνευματικής αυτής πηγής δίνουν και μια εξήγησι εις το ερώτημα: γιατί δεν εξαντλούνται τα νοήματα των θείων διδαγμάτων; Η εξήγησι, η απάντησι, είναι αυτή: Γιατί προέρχονται από την Άβυσσο της Σοφίας του Θεού. Γιατί είναι αιώνιες αλήθειες από το αιώνιο στόμα του Θεού. Αυτή είναι η φύσι των θείων νοημάτων. Και εμείς οι σύγχρονοι χριστιανοί και οι άλλοι πρωτύτερα από εμάς και οι κατοπινοί δεν θα εξαντλήσουμε ποτέ όλα τα νοήματα των θείων διδαγμάτων. Όσο πλουσιότερα θα θελήση κανείς να τα αντλήση από την Αγία Γραφή, τόσο αφθονότερα αναβλύζουν και τόσο αυξάνεται η Θ. Χάρις που προέρχεται από αυτά. Γι αυτό ο Ιησούς Χριστός έλεγε: «εάν τις διψά, ερχέτω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7, 37). Δηλ. «εάν κανείς αισθάνεται πόθο και δίψα για την εσωτερική γαλήνη και την μακαριότητα της θείας ζωής, ας έρχεται προς εμέ δια της πίστεως, και ας πίνει ελεύθερα». Και να μην ξεχνούμε τούτο: όταν το Άγιο Πνεύμα ιδή θερμό πόθο για να δεχτούμε την Θ. Χάριν και πρόθυμη διάνοια, την χορηγεί πλούσια. Με αφορμή την ευαγγελική περικοπή της Δ Κυριακής του Λουκά, ας διαπιστώσουμε και πάλι τον πλούτο των θείων νοημάτων των ι. κειμένων: «Βγήκε ο σποριάς για να σπείρη τον σπόρο του. Καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν όλους τα πουλιά. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και, όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δεν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια, και, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους τούς έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν και έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο. Αφού είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφασι: «Όποιος έχει αυτιά να ακούη ας τα ακούει». Οι μαθηταί του τότε τον ρώτησαν: «Τι σημαίνει η παραβολή αυτή;». Εκείνος τους απάντησε: «Σ εσάς έδωσε ο Θεός να γνωρίζετε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, ενώ στους υπόλοιπους αυτά δίδονται με παραβολές, ώστε να κοιτάζουν και να μη βλέπουν και να ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν». Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: «Ο σπόρος είναι του Άρχιμανδρίτου π. Παύλου Χαρίση ο λόγος του Θεού. Ο δρόμος, στον οποίο έπεσαν σπόροι, είναι εκείνοι πού άκουσαν τον λόγο του Θεού, έρχεται όμως ό διάβολος και τον παίρνει απ τις καρδιές τους για να μη πιστεύουν και σωθούν. Πετρώδες έδαφος επάνω στο οποίο έπεσαν σπόροι είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν τον λόγο τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα, γι αυτό πιστεύουν προσωρινά, και, όταν έλθη η στιγμή της δοκιμασίας, απομακρύνονται. Αυτοί που έπεσαν στα αγκάθια υπονοούνται ότι, είναι εκείνοι που άκουσαν τον λόγο, συμπορεύονται όμως με τις φροντίδες, με τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται απ αυτά και δεν καρποφορούν. Με τον σπόρο πού έπεσε στο γόνιμο έδαφος εννοούνται όσοι άκουσαν τον λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, τον φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή». (Λκ. 8,5-15). Αυτή είναι η περικοπή και από αυτή θα αποσπάσω ένα στίχο μόνο, τον στίχο 5: «Βγήκε ο σποριάς για να σπείρει τον σπόρο του». Εις το αρχαίο Κείμενο τον διαβάζουμε ως εξής: «Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού». Ό σπόρος αυτός ποιος είναι; Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, η διδασκαλία του Ευαγγελίου. Μας το εξηγεί ο ίδιος ο Κύριος. Και πλην των άλλων αναφορών του λόγου του Θεού είναι και η αναφορά του εις το Όνομα του Θεού. Ναι, εις το Όνομα του Θεού. Περί αυτού του Ονόματος ο λόγος. Η άγνοια περί του Ονόματος του Θεού, περί της σημασίας του Ονόματος του Θεού εις την χριστιανική ζωή μας, και ειδικώτερα εις την προσευχή μας, είναι αιτία της καταρημαγμένης ψυχής μας. Εξηγούμαι, αφού πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η γνώσι μας για τον Θεό παρουσιάζει, ιστορικά, μια εξέλιξη. Μπορούμε να διαιρέσουμε την εξέλιξη της γνώσεως του Θεού εις τους ανθρώπους σε τέσσερις περιόδους. Εδώ όμως θα κάνω μια μικρή διακοπή: Αγαπητοί Κάποτε κάποιος μου είπε: «Για μένα δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο Θεός και η γνώσι περί αυτού γιατί ποτέ δεν τον αισθάνθηκα ως ανάγκη και ποτέ δεν τον αναζή- Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

τησα. Μπορώ να ζήσω και χωρίς Θεό». Βεβαίως μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τον Θεό. Έτσι τα κανόνισε η αγάπη Του. Να μπορούμε να αναπνέωμε και χωρίς Αυτόν. Και οι έγκλειστοι στις φυλακές και στα φρενοκομεία, ζουν, αλλ αυτό δεν σημαίνει πως όντως ζουν. Και χωρίς αρετή μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος, αλλά λέγει μία παροιμία του λαού: «Άνθρωπος χωρίς αρετή είναι ένας κοινός ληστής». Υπάρχουν και κεφάλια χωρίς μυαλό, αλλά ποτέ κανείς δεν τα ζήλεψε. Ύστερα και ο τυφλός δεν αναζητά ποτέ εκείνο που δεν γνώρισε. Και στην κόλαση οι κολασμένοι θα ζουν, αλλά πώς θα ζουν; Γι αυτό, επιτέλους, ας μάθουμε να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα, την πλάνη από την ορθότητα, τον άνθρωπο απ τον υπάνθρωπο, την ζωή απ την επιβίωσι. Μπορούμε, λοιπόν, να διαιρέσωμε την εξέλιξη της γνώσεως του Θεού σε τέσσερις περιόδους. Πρώτη Περίοδος. Ο άνθρωπος εγνώρισε τον αληθινό Θεό, όπως γνωρίζει τον σαρκικό του πατέρα. Πώς γνωρίζομε τον πατέρα μας; Φανερούμενος ο ίδιος εις τα μάτια μας. Μας είπαν πως είναι ο πατέρας μας, εμφανίστηκε μπροστά μας ως πατέρας μας και εμείς έκτοτε τον αποκαλούμε πατέρα. Δεν τον γνωρίζαμε εμείς οι ίδιοι, ούτε τον αναζητήσαμε, αλλ ούτε και τον εφεύραμε. Υπήρχε ο πατέρας μας και τον γνωρίσαμε εν τη αγνοία μας. Δεύτερη Περίοδος. Τώρα, έχει ήδη συμβή η παρακοή του ανθρώπου, η αποστασία του, η φυγή απ τον πατρικό οίκο, η διακοπή της θεοκοινωνίας και η στέρησι του Παραδείσου. Έχει αναπτυχτή η ζωή χωρίς την παρουσία του Θεού και ο άνθρωπος μόνος του συλλαμβάνει με τον νου του την έννοια του ανωτέρου όντος. Η δυνατότητα για την σύλληψι του ανωτέρου όντος οφείλεται και στην Παράδοσι περί Θεού που πρέπει να διασώθηκε από χείλη σε χείλη από τους απογόνους του Αδάμ, αλλά και από μία άλλη αιτία. Από την έμφυτη αναζήτησι του Θεού, όπως αναζητούμε, όταν ενηλικιωθούμε, γονέα και πατρίδα. Τρίτη Περίοδος. Στην εξέλιξι της γνώσεως του Θεού από τους ανθρώπους. Εδώ και πάλι μόνος του ο Αληθινός, μέσω δικαίων ανθρώπων κυρίως, αποκαλύπτει τον Εαυτόν του υπό πλήθος Ονομάτων. Τα Ονόματα αυτά αποκαλύπτουν κυρίως τις ιδιότητες του Θεού, τα κατηγορήματα του Θεού: Αιώνιος, Παντογνώστης, Παντοδύναμος, Παντοκράτωρ, Φως, Ζωή, Κάλλος, Σοφία, Αγαθότης, Αλήθεια, Αγάπη, Δίκαιος, Σώζων, Άγιος, Αγιασμός, κ.λ.π.. Με τα Ονόματά Του αισθανόμαστε την επαφή του Μόνου Θεού προς εμάς. Αλλά κανένα από τα Ονόματα αυτά δεν μας έδινε την πλήρη κατανόηση «καθώς εστίν» ο Θεός. Παρά ταύτα ο Θεός συνεχίζει να αποκαλύπτεται διά των Ονομάτων. Ό,τι εγνώριζε ο άνθρωπος δια τον Θεό το εγνώριζε μέσω των Ονομάτων. Αυτό συνέβαινε σε όλη την περίοδο της Π.Δ.. Οπότε, προ είκοσι αιώνων, άρχισε η Τέταρτη Περίοδος ως προς την γνώσι του Θεού. Ήλθε Εκείνος. Ο Λόγος του Πατρός. Αυτός που περίμεναν οι λαοί. Ο υπερκόσμιος κατά την ουσία Του Ποιητής της Φύσεώς μας έκανε μια μέγιστη πράξη αγάπης: «Έλαβε μορφή δούλου εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρέθη ως άνθρωπος» (πρβλ. Φίλιπ. 2, 7-8). Δηλ. «πήρε μορφή δούλου και έγινε άνθρωπος», αν και ήταν Αυτός ο Κύριος. Ο Άναρχος Λόγος του Πατρός «σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιωάν. 1, 14). Δηλ. «Ο Θεός Λόγος έγινε μέσα στο χρόνο άνθρωπος και παρέμεινε με πολλή οικειότητα ανάμεσα μας, σαν ένας από εμάς». Ο Αιώνιος εφανέρωσε Εαυτόν εν χρόνω. Η αποκάλυψη αυτή μας εφανέρωσε και ένα νέο Όνομα: «Ιησούς Χριστός» η «Θεός Σωτήρ». Το Όνομα αυτό έγινε σταθμός στην ανθρώπινη ιστορία. Έγινε σημείο αναφοράς. Τώρα προσέξτε ιδιαίτερα. Τι σημαίνει το Όνομα αυτό; Πρώτον, αποκαλύπτει το νόημα και τον σκοπό της ελεύσεως του Θεού με ανθρώπινη φύσι. Το νόημα κρύπτεται σε μια φράσι: «δια την ημών σωτηρίαν». Δεύτερον, είναι το Όνομα που θέλησε ο Θεός να το γνωρίση, να το γνωστοποιήση στους ανθρώπους. Γι αυτό εις την Δεσποτική Προσευχή του Κυρίου εις τον Μυστικό Δείπνο, απευθυνόμενος ο Κύριος ως Υιός προς τον Πατέρα, είπε: «εγνώρισα αυτοίς το όνομά Σου και γνωρίσω, ίνα η αγάπη ην ηγάπησάς με, εν αυτοίς η, καγώ εν αυτοίς» (Ιωάν. 17, 26). Δηλ. «τους έμαθα ποιος είσαι και θα συνεχίσω να τους το μαθαίνω, ώστε να είναι μέσα τους η αγάπη με την οποία με αγάπησες, όπως και εγώ θα είμαι μαζί τους». Τρίτο, το Όνομα αυτό ανήκει εις Εκείνον, εις Τον Οποίον πάντα τα όντα οφείλουν την ύπαρξί τους. «Πάντα δι Αυτού εγένετο, και χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν. Ενεργεί Αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων» (Ιωάν. 1,3-4). Τέταρτο, το Όνομα αυτό συνδέεται οντολογικώς με τον Ιησού. Είναι μια πνευματική πραγματικότης. Δηλ. δεν είναι ψιλό όνομα, άδεια λέξι. Είναι γέφυρα μεταξύ μας, μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού. Είναι αγωγός, μέσα από τον οποίο έρχονται σε μας τα ρεύματα της Θείας δυνάμεως. Πέμπτο είναι Άγιο Όνομα, επειδή προέρχεται από τον Άγιο Θεό, γι αυτό μας αγιάζει με την επίκλησί Του. Έκτο, με την επίκλησί Του στην προσευχή την κάνει την προσευχή να αποκτά αισθητό χαρακτήρα. Το όνομα αυτό μας ενώνει με τον Θεό. Με το Όνομα Αυτό είναι παρών ο Θεός σαν να είναι μέσα σε κάποιο πολύτιμο δοχείο πλήρες αρώματος. Χάριν τούτου ο Υπερκόσμιος Θεός γίνεται αισθητός, γίνεται ενδοκόσμιος. Έβδομο, Το Όνομα αυτό είναι Θεία Ενέργεια. Εκπορεύεται από την ουσία της Θεότητος και είναι Θείο Όνομα. 10 Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

Οδοιπορικό του Γραφείου Νεότητας στα ηγιασμένα χώματα των Ιερών Μητροπόλεων Βεροίας και Εδέσσης Με αφορμή την έναρξη των κατηχητικών μαθημάτων, το Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008, το Γραφείο Νεότητος της Ιεράς μας Μητροπόλεως, με τις πατρικές ευχές του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Ιγνατίου και τη συνοδεία του Πρωτοσύγκελλου π. Αχιλλίου, του π. Ραφαήλ και του Αρχιδιακόνου π. Ιγνατίου, πραγματοποίησε ημερήσια εξόρμηση στις πόλεις Βέροια και Εδεσσα. Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, αφήσαμε πίσω μας την πόλη του Αγίου Αχιλλίου με προορισμό μας αρχικά την πόλη της Βέροιας. Κατά την άφιξή μας εκεί μας υποδέχτηκε ο πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας π. Γεώργιος Χρυσοστόμου, ο οποίος και πραγματοποίησε ξενάγηση στο Βήμα του Αποστόλου Παύλου, στην περιοχή Μασάλι. Διασώζονται ακόμα τα σκαλιά όπου ανέβηκε ο Απόστολος Παύλος για να κηρύξει το θείο λόγο, τα οποία περιβάλλει μια κυκλική τοιχογραφία με ψηφιδωτές παραστάσεις του Αποστόλου. Επίσης, ο πρωτοσύγκελλος προχώρησε σε ιστορικές αναφορές του τόπου, καθώς και σε αναφορές για τη χρήση του συγκεκριμένου Βήματος ως ασύλου στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κατόπιν μεταβήκαμε στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά, όπου και μας υποδέχτηκε μέσα σε μια ζεστή και πρόσχαρη ατμόσφαιρα η αδελφότητα της Μονής με τον Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παντελεήμονας, ο οποίος, αμέσως μετά το πρωινό γεύμα που μας προσφέρθηκε στο Αρχονταρίκι της Μονής, μας μίλησε για την ιστορία του μοναστηριού και την εκπαιδευτική και πνευματική προσφορά της, καθώς διατηρεί σχολή βυζαντινής τέχνης, και μας πρόσφερε επίσης λόγο εν Χριστώ και γεμάτο πνευματικές νουθεσίες. Στη συνέχεια ακολούθησε προσκύνημα στο Καθολικό της Ιεράς Μονής, το οποίο τοποθετείται λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μονή. Εκεί είχαμε την ξεχωριστή θεία ευλογία να προσκυνήσουμε το χαριτόβρυτο λείψανο του νεοφανούς και επ εσχάτων φανέντα Αγίου Λουκά, Επισκόπου Κριμαίας και Συμφερουπόλεως, του Ρώσου Ιατρού και Ομολογητού της πίστεώς μας, ψάλλοντας ομόφωνα και εκ βάθους ψυχής το απολυτίκιό του. Επίσης, χριστήκαμε με το άγιο έλαιο της καντήλας του Αγίου. Ο Σεβασμιώτατος Βεροίας, μετά την αφήγηση ενός θαύματος του Αγίου, προσέφερε στους νέους εικονίτσες με την Παναγία και τον Άγιο Λουκά, καθώς και την παράκλησή του. Με τις πατρικές ευχές του Σεβασμιωτάτου Βεροίας, ανα- Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8 11

χωρήσαμε για το μεσημεριανό γεύμα και την ανάπαυλα στον Άγιο Νικόλαο Εδέσσης, μέσα σε ένα επίγειο παραδεισένιο άλσος. Με τις φυσικές εικόνες και μυρωδιές του άλσους, αναχωρήσαμε για τον τελευταίο σταθμό της εκδρομής, την πόλη της Εδεσσας και την Ιερά Μονή Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Πρώτα ακολούθησε ολιγόλεπτη στάση για περίπατο στην πόλη της Έδεσσας και στους όμορφους, ορμητικούς καταρράκτες που συνεπαίρνουν το θεατή τους με τον ήχο και τον απόλυτα φυσικό τρόπο που ξεχύνονται από διάφορα δρομάκια, για να καταλήξουν με ορμή στο χάος ενός συνεχούς ρεύματος νερού. Μετά απ αυτή τη στάση επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για το Ησυχαστήριο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Στο πνευματικό αυτό εργαστήριο, συμμετείχαμε στην Ακολουθία του Εσπερινού μέσα σε μια κατανυκτική και γεμάτη θεία ευωδία ατμόσφαιρα. Μέσα στο Καθολικό αχνοφαινόταν και ξεχώριζαν μεταξύ θυμιαμάτων, οι αγγελικές μορφές των μοναζουσών, των οποίων οι προσευχές ανέβαιναν ως θυμίαμα στον ουρανό και η καλλικέλαδη φωνή τους μετέφερε εμάς σε ύψη αγιότητος και σε ουράνιες αγγελικές ψαλμωδίες. Μετά το τέλος του Εσπερινού και μέσα σε ένα μισοσκόταδο με μόνο φως τα αναμμένα καντηλάκια στα προσκυνητάρια των Αγίων, η μοναχή μας υποδέχτηκε στο μοναστήρι και με ένα απλό και πόνο ψυχής λόγο μας μίλησε για την διδακτική ιστορία της ανοικοδόμησης της μονής, το θείο ζήλο των μοναζουσών και τη συμβολή τους ακόμα και στην τοποθέτηση των θεμελίων των κελιών τους. Επίσης, μεγάλη αναφορά έκανε στο βίο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και στη διδαχή του περί της ευχής Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, την οποία μας παρότρυνε να επικαλούμαστε σε καθημερινή βάση καθώς και πλήθος άλλων παρηγορητικών λόγων για τα καθημερινά και σύγχρονα προβλήματα που μας απασχολούν, αλλά και πνευματικών, για εφαρμογή στα διάφορα διακονήματα τα οποία εκτελούμε στην του Χριστού Εκκλησία. Η εξόρμηση αυτή αποτέλεσε για εμάς τους νέους αφορμή για συνάντηση και πνευματική ξεκούραση. Ο,τιδήποτε αφουγκραστήκαμε και είδαμε με τα ανθρώπινα αλλά και τα πνευματικά μάτια αποτέλεσε ψυχωφελές βίωμα. Η ψυχή μας χόρτασε από πνευματικές νουθεσίες και από βιώματα, ακούγοντας για τα τόσα θαύματα του Αγίου Λουκά μα και ζώντας, μέσα από τα λόγια της μοναχής, το Χριστό! Ας ευχηθούμε κάθε φορά τέτοιου είδους εκδρομές να δίνουν σε όλους μας θείο βίωμα και Αγίων διδαχές τις οποίες θα κάνουμε πράξη στην καθημερινή ζωή παίρνοντας παραδείγματα από την ζωή, Αγίων, όπως του Αγίου Λουκά μα και του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αφήνοντας στην ψυχή μας να ηχεί το Κύριε Φώτισόν μου το σκότος. Αμήν. Νικολέττα Παπαγεωργίου Φοιτήτρια του Π.Τ.Π.Ε. του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Μέλος του Γραφείου Νεότητας 12 Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

Iερατική Σύναξη Σεπτεμβρίου Με την καθολική συμμετοχή των Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου διεξήχθη στις 25 Σεπτεμβρίου 2008 η πρώτη Ιερατική Σύναξη, μετά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στον ιερό ναό Αγίας Τριάδος για της εορτή της Αγίας Ευφροσύνης. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος καλοσώρισε τους ιερείς στην αίθουσα του «Επιουσίου» και ευχήθηκε καλή, ευλογημένη, δημιουργική και καρποφόρα Εκκλησιαστική χρονιά. Με ιδιαίτερη χαρά και τιμή και ο Σεβασμιώτατος και οι Ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως υποδέχτηκαν τον Σεβασμιώτατο εισηγητή και ομιλητή της πρώτης Συνάξεως, Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλο, ο οποίος μίλησε από καρδιάς και ενίσχυσε πνευματικά την Ιερατική Οικογένεια της τοπικής Εκκλησίας. Θέμα του: «Προβλήματα και προβληματισμοί για το σύγχρονο ιερέα». Με φιλότιμο, σύνεση, ειλικρίνεια ψυχής, ένθεο ζήλο και πιστή αφοσίωση στο έργο μας έργο Ευαγγελιστού-πρέπει να εργαζόμαστε θυσιαστικά μέσα στην εκκλησιαστική διακονία, τόνισε ο Σεβασμιώτατος ομιλητής. Μίλησε ακόμα για τον ονειδισμό του Χριστού, τον οποίο πρέπει να φέρουμε μέσα στην καθημερινότητα, και κυρίως αναφέρθηκε στην καύση της καρδιάς που πρέπει να καταφλέγει τις ιερατικές συνειδήσεις των κληρικών, όταν εργάζονται πνευματικά και μάλιστα όταν ιερουργούν το Μυστήριο των Μυστηρίων, τη Θεία Λειτουργία, το κυριότερο και βασικότερο έργο και καθήκον του Ιερέως. Να προσέχουμε την κρίση μας, να μη κρίνουμε κανένα, γιατί η κρίση ανήκει στο Θεό και να βιώνουμε την αλήθεια και τη θεολογία της πίστεως μας, είπε ο Σεβασμιώτατος στην προσπάθειά του να τονίσει ποια είναι και ποια δεν πρέπει να είναι τα καθήκοντα και οι φροντίδες των ποιμένων της Εκκλησίας. Παρουσίασε, ακόμη, τη έννοια του κακού και της εκκοσμίκευσης και των πολλών προβληματισμών που κατακλύζουν σήμερα όλο τον κόσμο, μέσα στον οποίο ανήκει και ο ιερεύς. Έκανε ιδιαίτερη αναφορά στα γεγονότα εκείνα που ταλαιπωρούν συνήθως τους ιερείς και πολλές φορές τους απομακρύνουν από το έργο τους που είναι η Λειτουργία των Αχράντων Μυστηρίων, η λατρεία του Θεού και η διακονία των συνανθρώπων τους. Ουσιαστικά, ιερέας και ποίμνιο είναι ένα και το αυτό. Ο ποιμένας ψάχνει να βρει πρόσφορο λιβάδι, γη καρποφόρα για να τροφοδοτήσει το ποίμνιό του και οι αγωνίες του και το ενδιαφέρον του για την Οικογένεια του Θεού, για τα παιδιά του, δικαιώνονται από τον Κύριο, όταν ο ιερεύς αγαπά αυτό που κάνει και δεν σταματά ούτε λεπτό να σκέπτεται σωστά και να ενεργεί κατάλληλα γαι το Θεό και τον άνθρωπο. Παρότρυνε ακόμη ο Σεβασμιώτατος ομιλητής να διαβάζουν οι ιερείς τακτικά την Αποκάλυψη για να θυμούνται ποιο είναι το έργο τους, όπως υποδεικνύεται στο βιβλίο αυτό και να ελέγχονται μήπως αφήνουν την αγάπη την πρώτη. Να ενισχύονται κάθε μέρα από το Λόγο του Θεού, να μη συμμετέχουν σε μικρότητες, να μην ασχολούνται μόνο με πράγματα του εφήμερου τούτου κόσμου, αλλά να δουλεύουν ακούραστα στο γεώργιο του Θεού και να τρέφονται πνευματικά από τη σοφία των Πατέρων της Εκκλησίας. Ακολούθησε θεολογικός διάλογος με έντονους προβληματισμούς για τη σημερινή κατάσταση και ευχήθηκαν άπαντες να φανερώνει ο Θεός, μέσα από τις χριστιανικές οικογένειες, νέους βλαστούς που θα ενδύονται με πολύ ζήλο και ένθεη αφοσίωση την Αγία και Μαρτυρική Ιερωσύνη του Χριστού. Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8 13

Στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Σπαρμού Oλύμπου ε τις ευλογίες του σεπτού ποιμενάρχου μας, Μη- Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου, Μτροπολίτου τα Κατηχητικά Σχολεία των Ενοριών του Αγίου Αχιλλίου και του Αγίου Νικολάου πραγματοποίησαν μία εκδρομή στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Σπαρμού Ολύμπου. Τα παιδιά με μεγάλο ενθουσιασμό ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αυτό της τοπικής μας Εκκλησίας αφ ενός μεν για λίγες στιγμές απόδρασης από την καθημερινότητα και τα συνηθισμένα, αφ ετέρου δε για γνωριμία με τόπους αγιασμένους, όπου έζησαν και ζούνε άνθρωποι που αγωνίζονται τον καλό αγώνα της πίστεως, αυτόν της πάλης με την αμαρτία και της ένωσης με το Χριστό. Μετά τη Θεία Λειτουργία του Σαββάτου ξεκινήσαμε από το ναό του Αγίου Αχιλλίου Λαρίσης με την συνοδεία του πατρός Ραφαήλ Ευαγγέλου και των κατηχητών για την Ιερά Μονή. Μετά από μία ώρα περίπου φτάσαμε στο Μοναστήρι που βρίσκεται στην πλαγιά του Ολύμπου, σε ένα κατάφυτο μέρος σε υψόμετρο 1000 μέτρων περίπου. Σύμφωνα με την παράδοση, το Μοναστήρι, κτίσμα του 16 ου αιώνα, χτίστηκε εκεί όπου κατά την αρχαιότητα λατρεύονταν οι θεοί του Ολύμπου, για να λατρεύεται πλέον ο αληθινός Τριαδικός Θεός. Εκεί, μας υποδέχτηκαν οι πατέρες με πολλή χαρά και ο ηγούμενος, πατέρας Νικάνωρ, μας ξενάγησε στο Καθολικό και τους υπόλοιπους χώρους, ενώ στο μουσείο της Μονής θαυμάσαμε παλαιά σκεύη, ιερατικά άμφια, ευαγγέλια καθώς και του Αντωνίου Προβατά, Φοιτητή τμήματος Ιατρικής Π.Θ. παλαιές εικόνες. Μεγάλη ευλογία και χαρά ήταν να συναντήσουμε εκεί τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ελασσώνος κ. Βασίλειο ο οποίος μας υποδέχτηκε στο Αρχονταρίκι της Μονής, όπου και κεραστήκαμε, και μας μίλησε με πολλή αγάπη δίνοντας πατρικές συμβουλές στα παιδιά να μην απομακρυνθούν από την Εκκλησία, η οποία είναι πηγή ζωής, και ότι το καλοκαίρι είναι περίοδος εφαρμογής όσων μάθανε το χειμώνα στο κατηχητικό. Ακολούθως, με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου και των πατέρων αναχωρήσαμε από τη Μονή για να βρούμε έναν χώρο να παίξουν τα παιδιά. Παρακάτω από το Μοναστήρι, σταματήσαμε σε ένα λιβάδι με δέντρα, όπου στήθηκε το παιχνίδι των παιδιών και εμείς οι μεγαλύτεροι συμμετέχοντας στο παιχνίδι γίναμε για λίγο και πάλι παιδιά, νοσταλγώντας αυτά τα ξένοιαστα χρόνια. Νωρίς το απόγευμα, κουρασμένοι όλοι από το παιχνίδι και την εκδρομή, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την πόλη του Αγίου Αχιλλίου, έχοντας νωπές στο νου μας τις εικόνες από την επίσκεψή μας στο Μοναστήρι του Σπαρμού και την επιθυμία να το επισκεφθούμε σύντομα ξανά, αλλά και προβληματισμούς για τον τρόπο ζωής μας και τη σχέση μας με τον Θεό, σχέση η οποία πρέπει να γίνει θερμότερη και ουσιαστικότερη, αν επιθυμούμε τη σωτηρία της ψυχής μας. 14 Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8 Ενισχύστε... την ανέγερση και αποπεράτωση του Ιερού Ναού Αγίου Αχιλλίου Καμερούν

«Η Θεία Πρόνοια και τα παιδιά μας, στη Σύναξη των Κατηχητών» Ξεκίνησαν οι Ημερίδες της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου, στη φιλόξενη αίθουσα του «Επιουσίου», για το κατηχητικό έργο της τοπικής Εκκλησίας. Πάνω από 200 νέοι και νέες, Κατηχητές καί Κατηχήτριες της Ιεράς Μητροπόλεως, συγκεντρώθηκαν στην κατάμεστη αίθουσα και άκουσαν τις παραινετικές συμβουλές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου για το νεανικό έργο, καθώς και τη θαυμάσια εισήγηση του Πανεπιστημιακού Δασκάλου και Καθηγητή της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Κατηχητή κ. Προκοπίου Μαγιάτη, με θέμα: «Η Θεία Πρόνοια και οι επιλογές των εφήβων για τη μελλοντική τους ζωή». Ο ομιλητής τόνισε την ανάγκη της Κατηχήσεως σήμερα, μέσα στον κόσμο αυτό που καθημερινά αλλάζει, και μίλησε για τη Θεία Πρόνοια, που είναι η άγρυπνη φροντίδα του Θεού για τον άνθρωπο και ολόκληρη τη δημιουργία. Μίλησε ακόμη για το άγχος και την κατάθλιψη που είναι από τις μεγαλύτερες ασθένειες της εποχής μας και που ως κύρια αιτία έχουν την έλλειψη πίστης στη Θεία Πρόνοια. Αναφέρθηκε κυρίως στην περίοδο της εφηβείας των παιδιών που είναι η πιο κρίσιμη ηλικία. Σ αυτή την ηλικία γεννιώνται οι πρώτες σοβαρές υπαρξιακές απορίες για τη ζωή, το θάνατο, το Θεό, και οι ικανοποιητικές ή μη απαντήσεις στη φλεγομένη εφηβική καρδιά γι αυτά τα θέματα είναι ο πυρήνας του προβλήματος. Η αναζήτηση αυτή δεν σταματάει ποτέ, αλλά η αρχή είναι το πιο κρίσιμο στάδιο. Εδώ, σημαντικό ρόλο παίζει πάντοτε στη διαμόρφωση της προσωπικότητος των εφήβων αλλά και στις υπαρξιακές τους απαντήσεις ο ρόλος των γονέων, του Σχολείου, του Κατηχητικού Σχολείου και του πνευματικού πατέρα. Η προσωπικότητα του Κατηχητή και της Κατηχητρίας πρέπει να είναι φωτεινή, να διδάσκει με τον τρόπο του και τη ζωή του, να είναι ολοκληρωμένη ξεχωριστή προσωπικότητα που θα βοηθά με την Ορθόδοξη διδασκαλία και Κατήχηση της Εκκλησίας μας τους εφήβους να επιλέξουν ορθά το μέλλον τους και να ζήσουν όμορφα και χριστιανικά τη ζωή τους, μακριά από την ψυχική απομόνωση, το μαρασμό και την κατάθλιψη και εμπιστευόμενοι απόλυτα τη Θεία Πρόνοια στη ζωή τους. Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8 15

άθε Φθινόπωρο η σκέψη αυτόματα οδηγείται στη Κσπορά. Μετά τη ραστώνη του καλοκαιριού, και ενώ έχουμε πάρει νέες δυνάμεις από την ξεκούραση, το φθινόπωρο είναι μια εποχή για ανασυγκρότηση. Ο Θεός, κατά τη δημιουργία, έδωσε στη γη τη δυνατότητα να βλαστάνει, να αναπαράγεται και να γεμίζει από καρπούς. 1 Χρέος του ανθρώπου είναι να σπείρει, να διαιωνίσει στη γη όλους του καρπούς, αλλά και να τους σώσει από κάθε είδους καταστροφή. 2 Στον άνθρωπο επίσης δίνεται η ευλογία να σπείρει το σπόρο έτσι ώστε κατά το θερισμό να μπορέσει να τον γευτεί και να τον πολλαπλασιάσει. Η όλη διαδικασία της σποράς είναι μια πράξη ελπίδας, μια πράξη προσμονής. Ο γεωργός που επιλέγει τη γη την αγαθή σπείρει το μικρό σπόρο, προσμένοντας καρποφορία κατά το θερισμό. Η Εκκλησία αυτή την περίοδο, με ιδιαίτερη σοφία, επιλέγει την ανάγνωση της παραβολής του σπορέα. 3 Σύμφωνα με μια άμεσα μεταφορική έννοια στην παραβολή του σπορέα που διηγείται ο Ιησούς κάνει λόγο για μια σπορά, ο σπόρος δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, δηλαδή ο ίδιος ο Χριστός που έρχεται επί της γης για να σώσει τους ανθρώπους. Ήδη, από την Παλαιά Διαθήκη, ο προφήτης Ησαϊας προμήνυε την αποτελεσματική ενέργεια του Θείου Λόγου, συγκρίνοντάς την με την βροχή που γονιμοποιεί την σπορά. 4 Ο λόγος του Θεού σπέρνεται σε ολόκληρη τη γη, αδιακρίτως, η ποιότητα του εδάφους όμως, είναι αυτή που κάνει την διαφορά. Αλλού καρποφορεί και αλλού όχι. Δεν φταίει ο σπόρος, αλλά η προαίρεση των ανθρώπων. Η επιλογή αυτής της παραβολής να διαβάζεται αυτή τη χρονική στιγμή δεν είναι τυχαία, μια και κατά την περίοδο αυτή οι αγρότες αρχίζουν τη σπορά των χωραφιών τους και στην Εκκλησία αρχίζει μια νέα σπορά του Λόγου του Θεού μπροστά στο νέο εκκλησιαστικό έτος που ανοίγει την πρώτη του Σεπτέμβρη. Αυτή η σπορά έχει χαρακτήρα καθαρά διακονικό. Ο σπόρος είναι αγαθός, είναι ο Λόγος του Θεού, ο ίδιος ο Χριστός, και δίνεται η ευκαιρία να σπαρθεί μέσα στις καρδιές των ανθρώπων μέσα από τα κατηχητικά σχολεία, τις εσπερινές συναντήσεις, τις λατρευτικές ευκαιρίες και να καρποφορήσει μέσα στο Εκκλησιαστικό μας σώμα. Αυτό τον αγαθό σπόρο σκορπίζει ο Θεός στις ψυχές των ανθρώπων. Το μέγεθος της βλάστησης, η ποιότητα και η ποσότητα του καρπού εξαρτώνται από την ποιότητα του εδάφους που ο καθένας μας παραχωρεί μέσα στην καρδιά του. 1. Γένεσις, 1.11. 2. Γένεσις, 7.3 και Εκκλησιαστής, 11.6. 3. Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, 8.4-15 4. Ησαϊας, 55.10 κ.ε. 5. Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, 12,24. Σπορά... του Αντώνη Χαϊδούτη, θεολόγου Η εποχή του φθινοπώρου είναι μια εποχή στοχοθεσίας. Ο καθένας από εμάς θέτει νέους στόχους και προσπαθεί για την επίτευξή τους, αγωνίζεται για αυτό δυναμικά και δαπανά κάθε δυνατότητά του. Η αλήθεια είναι ότι οι στόχοι στη ζωή μας είναι ποικίλοι. Άλλοι επιτυγχάνονται και άλλοι αποτυγχάνουν. Αυτός όμως ο στόχος της σποράς χρειάζεται να είναι πρωταρχικό μέλημα στην καθημερινή ζωή μας. Σε μια εποχή που τα αυτιά των ανθρώπων είναι γεμάτα από λόγια, ο χριστιανός καλείται να σπείρει με τα έργα του και να διδάξει σιωπηρά με τη ζωή του. Και τότε ίσως ο σπόρος πέσει στη γη την αγαθή και βλαστήσει και φέρει άφθονο καρπό. 5 Όταν βρέθηκα σε ένα ταξίδι μου στη Ρουμανία, πριν από κάποια χρόνια, παρατήρησα ότι η οικονομική κατάσταση των ανθρώπων εκεί ήταν σε κατάσταση πάρα πολύ δύσκολη και η ζωή τους κοπιαστική. Προσπαθούσαν να οργώσουν τη γη με τα ζώα, να ποτίσουν με κουβάδες και να σπείρουν παραδοσιακά με τα χέρια τους. Είδα οικογένειες ολόκληρες να παιδεύονται από το ξημέρωμα μέχρι αργά το βράδυ για να καλλιεργήσουν τη γη. Πόσο δύσκολη άραγε είναι εδώ η σπορά, σκέφτηκα. Και η απάντηση ήρθε την Κυριακή, όταν εκκλησιάστηκα σε μια μικρή εκκλησία επαρχιακής πόλεως. Εκεί είδα την ευσέβεια των απλών ανθρώπων, που αγωνίζονταν σκληρά όλες τις άλλες μέρες να τιθασεύσουν τη γη, αλλά την Κυριακή πηγαίνανε στην Εκκλησία, παρακολουθούσαν το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας όρθιοι, με τάξη, πίστη και ευσέβεια, συμμετέχοντας ενεργά σε αυτό. Και τότε σκέφτηκα πως ο σπόρος του Χριστού, παρ όλες τις δυσκολίες, είχε ριζώσει καλά μέσα στις καρδιές τους. Και φέτος, μπροστά μας ανοίγεται μια νέα ιεραποστολική χρονιά. Ο Κύριος θα μας καλέσει να γίνουμε και εμείς ταπεινοί σπορείς και εργάτες του. Και φέτος ο αγρός είναι πολύς. Ας προσπαθήσουμε να σπείρουμε το Λόγο Του και να τον καλλιεργήσουμε στις καρδιές των συνανθρώπων μας, ελπίζοντας στην καρποφορία του μέσα στη ζωή μας. B I Β Λ Ι Ο Γ ΡΑ Φ Ι Α 1 Γένεσις,1.11. 2 Γένεσις,7.3 και Εκκλησιαστής,11.6. 3 Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, 8.4-15 4 Ησαϊας, 55.10 κ.ε. 5 Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο,12,24. 16 Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8

Υπήρχαν στη γειτονιά μας όμορφες γαζίες. Αυτές που ανάμεσα στα μυτερά φυλλαράκια τους και ακριβώς δίπλα απ τα αγκαθάκια τους έβγαζαν κάτι όμορφα χρυσοκίτρινα, σφαιρικά, φουντωτά λουλουδάκια μ ένα μικρό μίσχο, που ίσα ίσα μπορούσαν να το κρατήσουν τα δύο δάχτυλα του χεριού, και ευωδίαζαν τον κόσμο όλο με μια ευωδία μοναδική που μου φαίνεται και τώρα ακόμη ότι την έχω στη όσφρησί μου. Γαζίες είχαν στην αυλή τους πολλά σπίτια στη γειτονιά μας. Δένδρα που δεν ήθελαν πολύ νερό και καμμιά ιδιαίτερη περιποίησι. Δένδρα που κι αν υπήρχαν τα ξεχνούσαμε. Όταν όμως εμφάνιζαν τα πρώτα τους λουλουδάκια και μοσχοβολούσε ο τόπος και γίνονταν πρασινοκίτρινα τα δέντρα με τα μικρά κίτρινα ματάκια να σε κυττάζουν μέσα απ τα βελονωτά σαν φρυδάκια φυλλαράκια τους, και προ πάντων όταν με το πρώτο δροσερό αεράκι σούστελναν την μυρωδιά τους, τότε τις πλησίαζες. Τότε έπαιρναν αξία. Με το πρώτο τους μοσχοβόλημα. Τότε έκοβαν οι νέοι μία και την έβαζαν στο πέτο του σακκακιού τους, έκοβαν τα κορίτσια κι έβαζαν μπουτουνιέρες στο στήθος τους, ματσάκια ματσάκια, έκοβαν οι γέροι και τις έβαζαν στο αυτί, έκοβαν κι οι γρηές και τις έβαζαν μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη της σάλας ή μπροστά στα κάδρα αγαπημένων προσώπων που έφυγαν, για να τους πουν ψιθυριστά: «πού είσαι παιδί μου να δης τήν άνοιξι που ήρθε;» και να κλάψουν. Δένεται ο άνθρωπος, είναι αλήθεια, με όλα τα πράγματα που υπάρχουν γύρω του. Και ζει μ αυτά. Τώρα δεν ξέρω αν υπάρχη καμμιά γαζία στην παληά μου γειτονιά. Δεν ξέρω μόνο αν υπάρχη αυτή στην αυλή της θείας της Αθηνιάς, της Μαρίνας μας, της Γ Α Ζ Ι Ε Σ του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ι γ ν α τ ί ο υ βαφτιστήρας της μάνας μας. Όλες οι άλλες δεν υπάρχουν. Ξεχάστηκαν πια. Οι νεώτεροι δεν θα ξέρουν καθόλου ότι υπήρχαν γαζίες εδώ. Ή τι είναι οι γαζίες. Πάει το θέαμά τους αυτό το όμορφο, πάει και το άρωμά τους. Πάει και η χαρά τους, πάει και η αξία τους. Βγάζοντάς τα έτσι όλα απ τη ζωή μας, βγάζουμε και την ίδια τη ζωή πια. Όταν άνθιζε η γαζία και προσκαλούσε όλους κοντά της, έσπερνε διδάγματα. Βλέπετε, έλεγε, σχεδόν φωναχτά; Βλέπετε πώς παίρνει κανείς αξία; Με τα άνθη του, με τους καρπούς του! Με την ευωδία του και το άρωμά του! Ελάτε να κόψετε. Ελάτε να δρέψετε εμπειρίες ζωής και αναμνήσεις. Ελάτε να δοξάσετε Αυτόν που μέσα απ τα άνθη μου σας παραγγέλλει πως έρχεται πάλι χειμώνας, έρχονται γηρατειά και μένει ο άνθρωπος σαν εμένα ξύλο ξερό, ξεχασμένο. Ελάτε να πάρετε διδάγματα, ώστε να ευωδιάζετε πάντοτε. Να είσθε «Χριστού ευωδία». Για νάστε επιθυμητοί, κι όχι απλησίαστοι. Να είσθε ευωδία απ τις αρετές σας, κι όχι δυσωδία απ τα πάθη σας. Όπως και να το πης, αυτό το δένδρο, μόνο οι «ρομαντικοί» τύποι το πλησίαζαν. Αλλά εγώ, παιδάκι τότε, είχα δει πολλούς που δεν τους θεωρούσα άξιους να δίνουν σημασία σ αυτά τα μικρά ανθάκια, είχα δει πολλούς να τα πλησιάζουν και να τα κόβουν. Και ανθρώπους του μόχθου που δεν είχαν όρεξι για τέτοια, και γυναίκες στερημένες που κυττούσαν μόνο τις δυσκολίες ν αντιμετωπίσουν. Ήταν ο Θεός που τους καλούσε μέσα απ αυτή τη γλυκειά και ευώδη ανθοφορία. Ήταν Αυτός που έδινε τόνο και τόνιζε τις εποχές Του. Ήταν κι η δική τους αναζήτησι για κάτι που ομορφαίνει, έστω και για λίγο, τη ζωή τους και την αρωματίζει. Τώρα λοιπόν που ένα ένα βγάζουμε τα όμορφα απ τη ζωή μας και προχωράμε πεζά σε μια σιγά σιγά αφαίρεσι των «περιττών» απ τη ζωή μας, τώρα χάνουμε. Χάνουμε κάθε μέρα. Χάνουμε θησαυρούς αληθινούς, ενώ θεωρούμε έξυπνους τους εαυτούς μας, διότι τάχα στοχεύουμε μόνο στα ουσιώδη και τα χρήσιμα. Πάνω απ όλα λυπούμαι διότι χάνουμε την ανθρωπιά μας, χάνουμε τις ευκαιρίες «να βλέπουμε το Θεό να μας προσφέρεται και να μας ενθαρρύνη, χάνουμε την ευκαιρία να υψώσουμε με ευγνωμοσύνη το βλέμμα μας στον Ουρανό και να πούμε ευχαριστώ». Ευχαριστώ Κύριέ μου για τις γαζίες που άνθισαν. Για τις γαζίες που μοσχοβολούν. Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8 17

Αποχαιρετισμός στον π. Σεραφείμ Δημόπουλο (ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ THΣ ΕΞΟΔΙΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ) του κ. Ιωάννου Καραμήτρου, Θεολόγου Διευθυντού Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης N. Λαρίσης Την ύστατη αυτή ώρα που κλήρος και λαός προπέμπουμε τον μακαριστό π. Σεραφείμ για την αιώνια Πατρίδα του εκ μέρους των συνεργατών και των πνευματικών παιδιών του επιφορτίστηκα με το χρέος να απευθύνω λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του. Ξέρω ότι αν ζούσε δεν θα με άφηνε να τα πω. Έχω όμως την αίσθηση ότι τις αλήθειες για μερικούς ανθρώπους μετά το θάνατό τους δεν δικαιούμαστε να τις κρύβουμε ή να τις κρατούμε μόνο για λογαριασμό μας. Έχουμε υποχρέωση να τις καταθέτουμε στην Εκκλησία. Ξεκίνησε την επίγεια πορεία του από το Ηράκλειο της Κρήτης. Από τον πατέρα του καταγόταν από τη Σμύρνη και η οικογένειά του είχε σχέση με τον εθνομάρτυρα επίσκοπο Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη. Από μικρός είχε κλίση στην ιεροσύνη και για το λόγο αυτό σπούδασε θεολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Στα φοιτητικά του χρόνια συνδέθηκε με τον π. Φιλόθεο Ζερβάκο και για ένα διάστημα έζησε στην Ι. Μ. Λογγοβάρδας της Πάρου μαθητεύοντας κοντά του. Αργότερα συνέχισε τη μαθητεία του στο Άγιον Όρος κοντά στον π. Γεώργιο, ένα Σέρβο ασκητή, μια αγιασμένη ψυχή όπως τον αποκαλούσε, όπου διδάχτηκε και καλλιέργησε τη νοερά προσευχή. Μετέβη στη Γερμανία και έζησε στη Φραγκφούρτη και τη Βόννη κοντά στον επίσκοπο Ειρηναίο. Στη Λάρισα ήρθε το 1969, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος του. Απ όπου πέρασε άφησε το άρωμα της αγιότητός του από τα χρόνια της νεότητός του. Το έργο του υπήρξε πλούσιο και πολύπλευρο. Από τα πρώτα μελήματά του όταν ήρθε στη Λάρισα ήταν η ίδρυση και λειτουργία οικοτροφείου για μαθητές Γυμνασίου, για φτωχά παιδιά που έρχονταν στην πόλη να μάθουν γράμματα. Αρκετοί από αυτούς είναι σήμερα επιστήμονες. Όλοι όσοι γεύτηκαν την ευεργεσία που τους προσέφερε στα καθοριστικά για την μετέπειτα πορεία τους χρόνια τον θυμούνται με πολλή ευγνωμοσύνη. Το φιλανθρωπικό του έργο δεν περιορίστηκε μόνο σε μαθητές. Επεκτάθηκε σε όλες τις ενδεείς κοινωνικές ομάδες και μετά το 1992 στους αλλοδαπούς. Τον ενδιέφερε βέβαια ο έσω άνθρωπος χωρίς ωστόσο να παραμελεί τις ανάγκες του σώματος. Έδινε ό,τι είχε σ όσους τον επισκέπτονταν, έστελνε βοήθεια 18 Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8 σε σπίτια, οργάνωνε σταθμούς εφοδίων στην πόλη και σε γύρω χωριά, απ όπου μπορούσαν να προμηθεύονται τα χρειώδη και τα απαραίτητα προς το ζην. Για τον εαυτό του δεν κρατούσε τίποτε. Τον μισθό του ως κληρικού τον διέθετε ολόκληρο για τις ανάγκες των συνανθρώπων. Ο ίδιος ζούσε ασκητικά, ασκητικότατα. Εφάρμοζε για τον εαυτό του το πατερικό «ἀρκετόν τῷ μοναχῷ εἷς χιτών καί ἕν ὀστράκιον», αν και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ούτε για τον χιτώνα του, ούτε για το πιάτο του νοιαζόταν, γιατί τελευταία είχε περιέλθει σε κατάσταση συνεχούς ξηροφαγίας. Τα τελευταία χρόνια ίδρυσε βρεφονηπιακό σταθμό, ο οποίος φιλοξενεί δωρεάν παιδιά κυρίως αλλοδαπών (Αλβανών, Ρουμάνων, Ρώσων) και γενικά ασθενών οικονομικά οικογενειών. Αψευδείς μάρτυρες επίσης της μεγάλης του αγάπης υπήρξαν οι φυλακισμένοι της Λάρισας, τους οποίους για πολλά χρόνια στήριζε πνευματικά και υλικά και καθοδηγούσε. Στο πρόσωπό του οι φυλακισμένοι εύρισκαν τον σωφρονιστή, οι ξένοι τον φιλόξενο, οι φτωχοί τον τροφοδότη, οι εν συμφοραίς την παρηγοριά, οι οδοιπόροι τον οδηγό, οι σύζυγοι τον συνετό σύμβουλο, οι θεωρητικοί το θεολόγο, οι νέοι τον παιδαγωγό, οι αδελφοί τον φιλάδελφο. Το 1978 πήγε στην Αφρική, όπου εργάστηκε ιεραποστολικά. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα προσέθεσε στην καθημερινή του μέριμνα και τους αδελφούς της μαύρης Ηπείρου. Ουγκάντα, Τανζανία, Ινδία, Αλβανία, Σερβία, Μαδαγασκάρη έγιναν περιοχές του ιεραποστολικού του ενδιαφέροντος. Αποστολές με ποικίλη

βοήθεια και σεβαστά χρηματικά ποσά στέλνονταν τακτικά. Την καλλιέργεια του ιεραποστολικού πνεύματος σύστηνε σε όλους. Πίστευε ότι «Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή, είναι Εκκλησία χωρίς αποστολή». Βάπτισε πάνω από 1.000 αλλοεθνείς, κυρίως Αλβανούς. Το φτωχικό καλύβι του ήταν κέντρο διερχομένων. Εκεί έβρισκαν καταφύγιο οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι. Ολόκληρη η Εκκλησία της Αλβανίας γνώρισε την έμπρακτη αγάπη του. Τακτικά ταξίδευαν φορτηγά με φάρμακα, ενδύματα, υποδήματα, σκεπάσματα, εκκλησιαστικά είδη και σκεύη, με τόνους τρόφιμα και ό,τι άλλο ήταν αναγκαίο για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου στην Κορυτσά, το Μπεράτι και αλλού. Η τελευταία αποστολή έφυγε την Τρίτη που μας πέρασε και σήμερα η εκκλησία της Κορυτσάς ευγνωμονούσα τον τιμά με την παρουσία του π. Βασιλείου. Αλλά και η εμπερίστατη από τον πόλεμο γειτονική Σερβία γνώρισε πλούσια την αγάπη του. Το ενδιαφέρον του αυτό για την ιεραποστολή δεν ήταν περιστασιακό. Υπήρξε συνεχές και αδιάπτωτο. Το χρόνο του τον μοίραζε ανάμεσα στην προσφορά αγάπης προς το συνάνθρωπο, την προσευχή και τη συγγραφή. Έγραψε και εξέδωκε πάνω από 40 ψυχωφελή συγγράμματα. Βιβλία ευσύνοπτα, απλά, κατανοητά, που διαβάζονται εύκολα από όλους, με μηνύματα δυνατά που συγκινούν και ευαισθητοποιούν κάθε ψυχή που αναζητά την Αλήθεια. Μέσα από τα συγγράμματά του κήρυττε, νουθετούσε, στήριζε, καθοδηγούσε, παιδαγωγούσε εις Χριστόν. Παράλληλα με το κοινωνικό έργο καλλιέργησε και το πνευματικό. Το κήρυγμά του ήταν χριστοκεντρικό και εσχατολογικό. Σχεδόν κάθε φορά αναφερόταν στα έσχατα. «Η Δευτέρα Παρουσία, έλεγε, είναι το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία. Πιο σημαντική από την Πρώτη. Θα κριθεί όλος ο κόσμος, θα βασιλεύσει ο Κύριος, θα παύσει η αδικία και η αμαρτία, θα σβήσει το κακό και ο θάνατος, θα δοξασθούν οι δίκαιοι και οι αγωνιστές». Αποστρεφόταν τις επίγειες, τις εφήμερες χαρές και απολαύσεις. «Αν γνώριζε ο κόσμος πόσες χαρές και τι χαρές αισθάνεται ο ερημίτης!!! Δεν συγκρίνεται η ζωή του ερημίτη με τη ζωή στον κόσμο. Οι ερημίτες είναι σαν τα διαστημόπλοια. Ξεφεύγουν από την έλξη της γης. Εμείς είμαστε βιδωμένοι, σφηνωμένοι στη γη. Οι ερημίτες έχουν μεγάλες χαρές, ουράνιες. Έχουν γεύση του παραδείσου. Γνώρισαν αρπαγή στους ουρανούς, γι αυτό και εγκαταλείπουν τον κόσμο. Γνωρίζουν πραγματικές χαρές και όχι φανταστικές, όπως οι ναρκομανείς ή οι φιλάργυροι. Οι πνευματικές χαρές δεν είναι πρόσκαιρες και ούτε συγκρίνονται με τις υλικές». Δίκαια απέκτησε τη φήμη του αγίου και του χαρισματικού. Αυτό όμως τον ενοχλούσε και προσπαθούσε να κρύβεται, να θολώνει τα νερά μέσα από παραξενιές, που άγγιζαν τα όρια της δια Χριστόν σαλότητας. «Κακό πράγμα, έλεγε, να σου βγει το όνομα ότι είσαι πνευματικός. Δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά». Για το λόγο αυτό και πολλούς τους έδιωχνε κακήν κακώς. Δεν ήταν ιδιότροπος. Αναγκαζόταν να συμπεριφέρεται έτσι προκειμένου να κρύψει την αγιότητά του, να αποφύγει τον έπαινο και τα εγκώμια, τον κίνδυνο της υπερηφανείας. Ευλαβείτο και τιμούσε τους σύγχρονους αγίους π. Παϊσιο και π. Πορφύριο, με τους οποίους είχε ιδιαίτερο δεσμό. Θαύμαζε τον όσιο Πέτρο τον Αθωνίτη, τον άγιο Μάρκο τον Αθηναίο, τον άγιο Ισαάκ το Σύρο, τον Ονούφριο, τον Παύλο το Θηβαίο, τον Σεραφείμ του Σάρωφ, τα εύοσμα αυτά άνθη της ερήμου, και στις μνήμες τους τελούσε θεία Λειτουργία. Ήταν εραστής της σιωπής και της ησυχίας. «Όταν είμαι έγκλειστος, έλεγε, γίνομαι άλλος άνθρωπος». Ήταν ένας ασκητής μέσα στον κόσμο, ισοστάσιος των μεγάλων ασκητών της ερήμου. Πολυσέβαστε και πολύκλαυστε πατέρα μας, Σου ζητώ ταπεινά συγγνώμη αν σε στενοχώρησα με τα όσα είπα και για την αδικία που σου προξένησα με το φτωχό μου λόγο. Σήμερα η Εκκλησία της Λαρίσης, ο Ποιμενάρχης μας, ο επίσκοπος της όμορης Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος κ. Κύριλλος, οι συλλειτουργοί και αδελφοί σου στο άγιο θυσιαστήριο, οι κατά σάρκα συγγενείς σου, τα πνευματικά σου παιδιά, ο πιστός και ευσεβής λαός της Μητροπόλεώς μας, όλοι όσοι σε γνωρίσαμε, καθώς και όλη η στρατευομένη Εκκλησία θρηνούμε για τον αποχωρισμό σου. Τη θλίψη και την οδύνη μετριάζει η πεποίθηση ότι απαλλαγμένος πλέον από τα γήινα και τα φθαρτά εισέρχεσαι στεφανωμένος στη θριαμβεύουσα Εκκλησία, γεύεσαι μετά των Αγίων τη χαρά του Παραδείσου και ότι θα προσεύχεσαι στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και στην υπερευλογημένη Μητέρα Του υπέρ όλων ημών. «Ὤ! τρισμακάριστε Πάτερ Σεραφείμ, σέ παρακαλοῦμε, μὴ ἐάσεις (μή ἀφήσεις) ἡμᾶς τοῦ λοιποῦ ὀρφανοὺς τῆς σῆς αἰσθητῆς παρουσίας, προμηθείας καὶ ἀντιλήψεως, ἀλλ ἐκ τοῦ ἀκενώτου (ἀστείρευτου) κρατῆρος τῆς Χάριτος τάς σωτηρίους δόσεις ἐκκένωσον (χορήγησε πλούσια) πρὸς τὰ τέκνα σου». Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8 19

Ομιλια ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΕΔΕΣΣΗΣ, ΠΕΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΛΜΩΠΙΑΣ Κ. ΙΩΗΛ ΣΤΟΥΣ ΟΜΙΛΗΤΕΣ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΝΩΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ο Σύμβολο της ΤΠίστεως, το «Πιστεύω εις ένα Θεόν...» ήταν το κεντρικό θέμα της ομιλίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ στους ομιλητές της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου. Ο Σεβασμιώτατος κ. Ιωήλ ήλθε στη Λάρισα μετά από πρόσκληση του Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου για να αναπτύξει στους Ομιλητές-Ιερείς, στην αίθουσα του «Επιουσίου», το θέμα της εισηγήσεώς του. Ξεκίνησε την ομιλία του με τη μεγάλη αξία που έχει το κήρυγμα στην εποχή μας και με ποιο τρόπο πρέπει να εκφωνείται ο λόγος του Θεού από τον Ιεροκήρυκα στο λαό του Θεού, με σκοπό την κατήχηση και επιμόρφωσή του. Ο λόγος του Θεού δεν είναι ένας φτηνός, φλύαρος, ανθρώπινος λόγος, αλλά αντίθετα είναι Θεία ενέργεια και αποκάλυψη. Ο ομιλητής που κηρύσσει λόγου Θεού και ερμηνεύει ή αναλύει το σωτήριο λόγο του Θεού και Πατρός, πρέπει να γίνεται το στόμα του Θεού που θα απηχεί αυτό το λόγο μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, οι οποίοι σήμερα διψούν ιδιαίτερα για το γνήσιο, καθαρό, ανόθευτο Θεολογικό λόγο της Εκκλησίας. Το «Πιστεύω» που θα κηρυχθεί την παρούσα Ιεραποστολική χρονιά, είναι μία Έκθεση με λίγα αλλά ακριβή λόγια της διδασκαλίας που όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να πιστεύουν, αφού ανήκουν στην Εκκλησία ως Βαπτισμένα μέλη της. Χωρίζεται το Σύμβολο της Πίστεώς μας σε δώδεκα άρθρα και από την παλαιά εποχή το εκφωνούσαν όλοι μαζί οι πιστοί μέσα στη λατρευτική σύναξη. Είναι η ομολογία των Χριστιανών και μέσα απ αυτό φανερώνεται η δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Μίλησε ακόμη για τους αγώνες που έχουν γίνει για τους όρους του Συμβόλου της Πίστεως από τις δύο Οικουμενικές Συνόδους και από τους Δογματικούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, που το ανέλυσαν και το ερμήνευσαν. Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος ομιλητής παρουσίασε υποδειγματικά ένα κήρυγμα στο οποίο θαυμάσια και θεολογικότατα ανέλυσε το άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: «Και εις το Πνεύμα το Άγιον...» Ακολούθησε θεολογικός διάλογος μεταξύ των Σεβασμιωτάτων και των ιερέων και χαράχθηκε η κοινή γραμμή για τα φετεινά Εσπερινά Κηρύγματα της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου. Ο οικείος Ιεράρχης, Σεβασμιώτατος κ. Ιγνάτιος, ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Ομιλητή και δόκιμο Ιεροκήρυκα της Εκκλησίας και απευθυνόμενος στους Ιερείς-κήρυκες του Θείου Λόγου τόνισε τόσο την ανάγκη της πολύ καλής οργάνωσης των Εσπερινών Κηρυγμάτων στις Ενορίες της τοπικής Εκκλησίας, όσο και την πολύ καλή προετοιμασία του Θείου κηρύγματος από πλευράς των Ιερέων, ώστε να ωφεληθεί ο πιστός λαός του Θεού με τον αποκαλυπτικό, θεολογικό, δογματικό και σωτήριο λόγο της Εκκλησίας. 20 Τ Ο Τ Α Λ Α Ν Τ Ο Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 0 8