ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ Ενώπιον: Στ. Χριστοδουλίδου-Μέσσιου, Ε.Δ. Αρ. Ανωνικ: 1133/16 Μεταξύ: ΦΩΤΗΣ ΑΔΑΜΟΥ και Ενάγοντας ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ Εναγόμενη Αίτηση ηυερ. 3/3/16 για έκδοση διατάγματος που να ακυρώνει και/ή αναστέλλει απόφαση της καθ 'пс η αίτηση άνευ ηυερουηνίας υε την οποία απαγορεύεται στον αιτητή п είσοδος σε όλους τους αθλητικούς у ώ ρου с που αγωνίζεται η καθ 'ης η αίτηση Ημερομηνία: 23 Μαρτίου 2016 ΕυΦανίσεκ;: Για τον Ενάγοντα: κα Κ. Γεωργιάδου. Για την Εναγόμενη: κος Χρ. Νεοφύτου. ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ Η παρούσα υπόθεση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού αφορά απόφαση που λήφθηκε από την καθ'ης η αίτηση με βάση το άρθρο 73Γ(1)(β) του Νόμου περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στους Αθλητικούς Χώρους του 2008, Ν.48(Ι)/2008, όπως έχει τροποποιηθεί, δηλαδή απαγόρευση εισόδου σε αθλητικό χώρο, σε ότι αφορά τον αιτητή/ενάγοντα. Στις 3.3.16 καταχωρήθηκε η με τον πιο πάνω τίτλο και αγωγή σε κλητήριο ένταλμα γενικά οπισθογραφημένο και με αυτή ο ενάγοντας αξιώνει έναντι της εναγομένης: ι
«Α Γενικές αποζημιώσεις για ψυχική οδύνη και ταλαιπωρία που υπέστη ο εναγόμενος εξ' αιτίας της «παράνομης και/ή αμελούς απόφασης και/ή συμπεριφοράς και/ή παράβασης καθηκόντων» της εναγόμενης και/ή των υπαλλήλων της. Β. Δήλωση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι η απόφαση άνευ ημερομηνίας της εναγόμενης να εκδώσει διάταγμα απαγόρευσης εισόδου σε όλους τους Αθλητικούς Χώρους όπου αγωνίζεται η εναγόμενη εναντίον του ενάγοντα είναι άκυρη κατά παράβαση του Ν.48(Ι)/2008 Περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στου Αθλητικούς Χώρους. Γ. Οιανδήποτε άλλη θεραπεία ήθελε δείξει το Σεβαστό Δικαστήριο. Δ. Έξοδα πλέον ΦΠΑ, πλέον έξοδα επίδοσης. I. Νόμιμο τόκο.» Την ίδια μέρα ο ενάγοντας καταχώρησε μονομερή αίτηση με την οποία ζητά από το Δικαστήριο την έκδοση διαταγμάτων ως ακολούθως: «Α. Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου εναντίον της καθ'ης η αίτηση και/ή τους υπηρέτες της και/ή τους αντιπροσώπους της και/ή υπαλλήλους της και/ή στους αξιωματούχους της, όπως ακυρώσει και/ή αναστείλει την απόφαση άνευ ημερομηνίας της καθ'ης η αίτηση για απαγόρευση εισόδου του αιτητή σε όλους τους Αθλητικούς Χώρους όπου αγωνίζεται η καθ'ης η αίτηση μέχρι εκδικάσεως της παρούσας αίτηση ή της αγωγής. Β. Οιονδήποτε άλλην διαταγή ως το Δικαστήριο ήθελε θεωρήσει Δικαίαν και εύλογον. Γ. Έξοδα της παρούσας αίτησης πλέον ΦΠΑ πλέον έξοδα επίδοσης.» 2
Η νομική βάση της αίτησης είναι ο Περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμος Κεφ.6 άρθρα 4,5 και 9 και ο Περί Δικαστηρίων Νόμος 14/60 άρθρα 31 και 32, οι Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας, Δ.32 ΘΘ1-5 και Δ.48, Θ.1,2,3,5,8,9 και 12, στον Περί Αποδείξεως Νόμος Κεφ.9, ο Ν.48(Ι)/2008, Περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στους Αθλητικούς Χώρους, το Σύνταγμα, οι αρχές της επιείκειας και οι Γενικές Συμφυείς και οι Γενικές Εξουσίες του Δικαστηρίου. Την αίτηση συνοδεύει η ένορκη δήλωση του ενάγοντα - αιτητή Φώτη Αδάμου στην οποία αναφέρει ότι είναι πρόσωπο λευκού ποινικού μητρώου, ουδέποτε είχε οποιαδήποτε εμπλοκή με την αστυνομία είτε σε ποδοσφαιρικούς αγώνες είτε σε αθλητικούς χώρους και είναι μέλος της εναγομένης από το 2005 και πληρώνει κανονικά όλες τις εισφορές του. Στις 27.2.12 με έκπληξη του έλαβε επιστολή από την καθ'ης η αίτηση ημερομηνίας 22.2.16 με την οποία πληροφορήθηκε ότι η καθ'ης η αίτηση έκδωσε εναντίον του διάταγμα απαγόρευσης εισόδου σε όλους τους αθλητικούς χώρους που αγωνίζεται το Σωματείο, ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα, πετόσφαιρα και φούτσαλ, Τεκμήριο 1. Η απαγόρευση εισόδου σύμφωνα με το Τεκμήριο 1 θα ισχύει από 22.2.16 μέχρι 31.5.16 και όπως αναγράφεται στο Τεκμήριο 1 η απόφαση λήφθηκε στα πλαίσια των εξουσιών που παρέχει στο σωματείο το άρθρο 73 του Νόμου Περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στους Αθλητικούς Χώρους Νόμος του 2008, Ν.48(1)/2008 όπως έχει τροποποιηθεί. Είναι η θέση του ότι το εν λόγω διάταγμα είναι άκυρο για σωρεία λόγων τους οποίους αναγράφει στην ένορκο του δήλωση και αφορούν μεταξύ άλλων τη θέση ότι στο Τεκμήριο 1 δεν αναφέρεται κατά πόσο η απόφαση λήφθηκε από την ολομέλεια του Διοικητικού Συμβουλίου της εναγομένης, ότι ο ίδιος κατά παράβαση των προνοιών του Νόμου δεν ενημερώθηκε για την απόφαση εντός 2 εργασίμων ημερών, όπως επίσης και ότι η επιστολή - απόφαση δεν αναγράφει τους λόγους για την επιβολή της απαγόρευσης. Αναφέρει επίσης ότι εντός δύο ημερών από τη λήψη του Τεκμηρίου 1 και συγκεκριμένα στις 29.2.16 υπέβαλε ένσταση εναντίον της απόφασης, Τεκμήριο 2 και η καθ'ης η αίτηση στις 2.3.16 απάντησε στους δικηγόρους του ότι η ένσταση του έχει 3
απορριφθεί αφού έχει ακουστεί ενώπιον της ολομέλειας του Διοικητικού Συμβουλίου και έχει απορριφθεί ομόφωνα, Τεκμήριο 3. Είναι η θέση του ότι η απόφαση είναι καθαρά λανθασμένη, λήφθηκε κατά παράβαση της νομοθεσίας, παραβιάζει κατάφορα τα Συνταγματικά δικαιώματα του, είναι εκδικητική και ουσιαστικά του αποστερεί το δικαίωμα να παρακολουθήσει τους αγώνες της ομάδας του αφού η απαγόρευση, σύμφωνα με την απόφαση Τεκμήριο 1, ισχύει μέχρι 31.5.16 που είναι το τέλος του φετινού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Θεωρεί ότι το θέμα είναι κατεπείγον και ότι το Δικαστήριο θα πρέπει να ακυρώσει την απόφαση. Το Δικαστήριο όταν τέθηκε ενώπιον του η αίτηση στις 4.3.16, δεν έκρινε ότι ικανοποιούνταν οι προϋποθέσεις για την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος μονομερώς, και διέταξε την επίδοση της στην καθ'ης η αίτηση. Η αίτηση επιδόθηκε στην καθ'ης η αίτηση στις 4.3.16, η οποία στις 8.3.16 καταχώρησε σημείωμα εμφάνισης στην αγωγή. Η υπόθεση ήταν ορισμένη ενώπιον του Δικαστηρίου στις 9.3.16, ημερομηνία κατά την οποία δόθηκαν από το Δικαστήριο οδηγίες για ένσταση αφού αναφέρθηκε στους συνηγόρους και των δύο πλευρών ότι λόγω της φύσης του ζητήματος που εξετάζεται με την παρούσα αίτηση και την διάρκεια της απαγόρευσης όπως φαίνεται στο Τεκμήριο 1, μέχρι 31.5.16 που τελειώνει το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, η αίτηση θα πρέπει να εκδικαστεί το συντομότερο δυνατό. Ο συνήγορος της καθ'ης η αίτηση συμμορφούμενος με τις οδηγίες του Δικαστηρίου καταχώρησε την ένσταση του στις 16.3.16 και η υπόθεση οδηγήθηκε σε ακρόαση στις 18.3.16 όπως είχε οριστεί. Η ένσταση της εναγομένης - καθ'ης η αίτηση βασίζεται στα άρθρα 4,5,8 και 9 του Περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ.6, στις Δ.32 ΘΘ1-5 και Δ.48, θθ.2,4,7, των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, στον Ν.48(Ι)/2008 Περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στου Αθλητικούς Χώρους, στο Σύνταγμα, στις αρχές της επιείκειας και στις Γενικές και Συμφυείς εξουσίες του 4
Δικαστηρίου, στη Νομολογία καθώς και στη διακριτική ευχέρεια και πρακτική του Δικαστηρίου. Προβάλλονται 20 λόγοι ένστασης μεταξύ των οποίων θέσεις ότι δεν βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου οι αναγκαίοι διάδικοι σύμφωνα με το Νόμο, η αίτηση καταχωρήθηκε σε Δικαστήριο που δεν έχει δικαιοδοσία και/ή αρμοδιότητα γιατί ο Νόμος στον οποίο βασίζεται η επίδικη απαγόρευση είναι ποινικός, ο αιτητής δεν προσήλθε στο Δικαστήριο με καθαρά χέρια, αντίθετα έχει αποκρύψει ουσιώδη γεγονότα, δεν αποκαλύπτεται κανένα αγώγιμο δικαίωμα εναντίον της καθ'ης η αίτηση, η αίτηση είναι καταχρηστική, κακόβουλη και κακόπιστη, δεν αποδεικνύεται το επείγον της υπόθεσης ούτε και ο αιτητής έχει αποσείσει το βάρος απόδειξης ότι σε περίπτωση που δεν εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα θα υπάρχει αδυναμία απονομής δικαιοσύνης σε μεταγενέστερο στάδιο. Την ένσταση συνοδεύει η ένορκος δήλωση του κ. Λάκη Πολυκάρκου, Β' Αντιπροέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της εναγόμενης ο οποίος ως αναφέρει είναι δεόντως εξουσιοδοτημένος από την καθ'ης η αίτηση να προβεί σε αυτή, γνωρίζει προσωπικά τα γεγονότα, και όσα δεν τα γνωρίζει αποκαλύπτει την πηγή γνώσης του και σε ότι αφορά νομικούς ισχυρισμούς έχει λάβει νομική συμβουλή από τους νομικούς του συμβούλους. Είναι η θέση του ότι ο αιτητής από τον Απρίλιο του 2013 δεν πληρώνει κανονικά τις συνδρομές του, υποχρέωση που σαφώς απορρέει από το Καταστατικό του Σωματείου και θεωρεί ότι ο ισχυρισμός του αιτητή ότι είναι λευκού ποινικού μητρώου είναι αστήρικτος και ατεκμηρίωτος αφού δεν συνοδεύεται από πιστοποιητικό λευκού ποινικού μητρώου. Αναφέρει ότι οι αναγκαίοι διάδικοι δεν βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου αφού η καθ'ης η αίτηση είναι εγγεγραμμένο Σωματείο με βάση των Περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμων του 1972 και 1997 και οποιαδήποτε δικαστική διαδικασία 5
εναντίον της ως ορίζει ο Νόμος αλλά και το Καταστατικό της καθ'ης η αίτηση πρέπει να γίνεται μέσω του Προέδρου. Είναι η θέση του ότι η επίδικη απόφαση Τεκμήριο 1, είναι σύμφωνη με τις πρόνοιες του Ν.48(Ι)/2008 και δη του άρθρο 73 αυτού, υπογράφεται από τον Πρόεδρο ο οποίος αντιπροσωπεύει το Σωματείο, η απόφαση με την οποία λήφθηκε η απαγόρευση ήταν ομόφωνη του Διοικητικού Συμβουλίου στις 18.2.16, επιδόθηκε στον αιτητή με βάση τις πρόνοιες του σχετικού άρθρου του Νόμου και είναι η θέση του ότι η απόφαση εκδόθηκε σωστά και δεόντως αφού ο αιτητής μαζί με άλλα πρόσωπα συμμετείχαν σε επίθεση εναντίον του Προέδρου και άλλων μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της καθ ής η αίτηση που έλαβε χώρα στις 17.2.16 στο οίκημα της καθ' ης η αίτηση στην οδό Παπανικολή στη Λευκωσία. Στις παραγράφους 9.3 μέχρι 9.8 της ένορκης δήλωσης του προχωρεί και περιγράφει τα γεγονότα που κατά τους ισχυρισμούς του συνέβηκαν στο Σωματείο της καθ'ης η αίτηση στις 17.2.16 από ομάδα ατόμων μεταξύ των οποίων ήταν και ο αιτητής του οποίου το πρόσωπο ισχυρίζεται φαίνεται ξεκάθαρα σε βίντεο που λήφθηκε από το κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης που υπήρχε στο οίκημα. Έχει τη θέση ότι η απόφαση της καθ'ης η αίτηση είναι σωστή καθόλα νομότυπη, πλήρως δικαιολογημένη, σε καμία περίπτωση δεν είναι εκδικητική έναντι του αιτητή αλλά σύμφωνη με τις πρόνοιες του Νόμου. Αναφέρει επίσης ότι η αίτηση καταχωρήθηκε σε λανθασμένο Δικαστήριο αφού ο Νόμος στον οποίο βασίζεται η επίδικη απαγόρευση είναι αδιαμφισβήτητα ποινικός, θεωρεί ότι η αίτηση πρέπει να απορριφθεί επειδή δεν έχουν αποδειχθεί τα όσα το άρθρο 32 του Ν. 14/60 προνοεί να αποδειχθούν και επίσης θεωρεί την αίτηση όσο και την αγωγή κακόπιστη και καταχρηστική με μόνο σκοπό να ασκήσει μοχλό πίεσης στην καθ'ης η αίτηση. Σημειώνω, ότι στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την ένσταση δεν έχει επισυναφθεί κανένα τεκμήριο. Η αίτηση όπως έχω ήδη αναφέρει οδηγήθηκε τελικά σε ακρόαση στις 18.3.16. Κανένας από τους ενόρκως δηλούντες δεν αντεξετάστηκε και οι 6
ευπαίδευτοι συνήγοροι και των δύο πλευρών αγόρευσαν προφορικά υποστηρίζοντας η κάθε πλευρά τη δική της θέση. Αναφέρω ότι ο κ. Νεοφύτου έχει καταχωρήσει στο Δικαστήριο γραπτώς τα σημεία της αγόρευσης του καθώς και αναφορά σε νομολογία. Πολύ συνοπτικά, είναι η θέση της συνηγόρου του αιτητή ότι όλοι οι λόγοι ένστασης θα πρέπει να απορριφθούν και το Δικαστήριο θα πρέπει να ακυρώσει την απόφαση Τεκμήριο 1 καθότι δεν είναι σύμφωνη με το ίδιο το άρθρο του Νόμου επί του οποίου έχει βασιστεί και ειδικά δεν έχει κοινοποιηθεί εντός του προβλεπόμενου από το άρθρο 73 χρόνου και, καίρια και καθοριστικά, και πάλι κατά παράβαση του άρθρου 73 του Ν.48(Ι)/2008 δεν αναφέρονται σε αυτήν οι λόγοι για τους οποίους έχει επιβληθεί στον αιτητή η απαγόρευση. Θεωρεί επίσης ότι ικανοποιούνται όλες οι προϋποθέσεις της νομολογίας για την έκδοση ενδιάμεσων διαταγμάτων για αυτό το Δικαστήριο θα πρέπει να δικαιώσει τον αιτητή και τον προστατεύσει από μια εντελώς αυθαίρετη και παράνομη απόφαση. Εντελώς αντίθετη είναι η θέση του συνηγόρου της καθ'ης η αίτηση ο οποίος επέμενε ότι δεν βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου οι αναγκαίοι διάδικοι επειδή το όνομα της εναγομένης είναι λανθασμένο, ότι η διαδικασία αυτή δεν έπρεπε να ήταν ενώπιον Δικαστηρίου που ασκεί Πολιτική Δικαιοδοσία αλλά Ποινική, θεωρεί ότι η απόφαση είναι πλήρως σύμφωνη με το άρθρο 73 του Ν.48(Ι)/2008, συμφωνεί ότι δεν επιδόθηκε στον αιτητή εντός των δύο ημερών που προνοεί το σχετικό άρθρο του Νόμου αλλά θεωρεί ότι το γεγονός αυτό ουδόλως επηρεάζει τη διαδικασία αφού ο αιτητής είχε την ευκαιρία να υποβάλει και υπέβαλε την ένστασή του. Θεωρεί επίσης ότι η απόφαση είναι πλήρως δικαιολογημένη και είναι η θέση του ότι δεν υπάρχει καμία βάση αγωγής και καμία ορατή πιθανότητα επιτυχίας αφού οι αξιώσεις του αιτητή για ψυχική οδύνη και ταλαιπωρία δεν μπορούν να δικαιολογηθούν σύμφωνα με την νομολογία σε σχέση με τη φύση της απαίτησης του. 7
Διατάγματα της εξεταζόμενης φύσης είναι δημιουργήματα του Δικαίου της Επιείκειας. Από τις καταβολές του Δικαίου αυτού τέθηκε ως αρχή η προϋπόθεση ότι αυτός που το επικαλείται και προσφεύγει για θεραπεία στο δικαστήριο πρέπει να προσέρχεται με καθαρά χέρια. Η αρχή αυτή επιτάσσει όπως στην ένορκη δήλωση που στηρίζει μονομερή αίτηση πρέπει να γίνεται αποκάλυψη όλων των ουσιωδών γεγονότων. Το καθήκον αυτό όπως αναφέρεται και στην υπόθεση United Pertlite Industries Ltd v. Sayakhat Air Company, Πολ. Έφεση 10604 ημ. 28/6/02, συναρτάται με την καλή πίστη που πρέπει να επιδεικνύεται όταν ακούγεται μόνο η μια πλευρά και δεν δίδεται η δυνατότητα αμφισβήτησης στην άλλη. Το ουσιαστικό κριτήριο για το τι θεωρείται ουσιώδες σε κάθε περίπτωση είναι αντικειμενικό και μπορεί να λεχθεί ότι είναι οτιδήποτε άπτεται και μπορεί να επιδράσει στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου για τη χορήγηση ή όχι του αιτούμενου διατάγματος. Όσον αφορά το στοιχείο του κατεπείγοντος, είναι νομολογημένο ότι η έκδοση διατάγματος ex parte δικαιολογείται μόνο εφόσον καταδεικνύεται το κατεπείγον του αιτήματος ή άλλες ειδικές περιστάσεις (βλ. μεταξύ άλλων Χριστοδούλου v. Vraets (1999) 1(Γ) ΑΑΔ 1475, που παραπέμπει σε προηγούμενες αυθεντίες, In Re Stavros Appartments Ltd, Αίτηση 76/94 ημ. 29/12/94 και In Re B.P. Cyprus Ltd, Αίτηση 143/96 ημ. 1/8/96). To κατεπείγον, όπως παρατηρείται στην υπόθεση Resola ν. Χρίστου, (1998) 1(B) ΑΑΔ 598, αποτελεί δικαιοδοτικό όρο. Μόνο εφόσον καταδεικνύεται το κατεπείγον του αιτήματος δικαιολογείται, όλως εξαιρετικώς, η άσκηση δικαστικής εξουσίας στην απουσία του εναγομένου. Μόνο τότε μπορεί να συγχωρεθεί η παρέκκλιση από τον θεμελιώδη κανόνα της δικαιοσύνης να ακούσει και τα δύο μέρη πριν εκφέρει κρίση. Σύμφωνα με τις αποφάσεις Resola (Cyprus Ltd) ν. Χρίστου 1998 1ΑΑΔ 598 όπως και στην υπόθεση Zein και άλλοι ν. Παράσχος Κ. Καμπανέλας Λτδ, Πολ. Έφεση 10494 ημ. 27/4/2000, το στοιχείο του κατεπείγοντος αποτελεί δικαιοδοτικό όρο για την παροχή θεραπείας 8
μονομερώς. Επίσης το κατεπείγον της θεραπείας συναρτάται προς την αμεσότητα του κινδύνου στην αποτροπή του οποίου η θεραπεία αποσκοπεί. Το Δικαστήριο εξετάζοντας θεραπείες όπως αυτές που ζητούν οι αιτητές πρέπει, εν πάση περιπτώσει, να εξετάσει το κατά πόσον έχουν ικανοποιηθεί τόσο οι προϋποθέσεις που το άρθρο 32 του Νόμου 14/60 επιβάλλει αλλά και κατά πόσο το άρθρο 5 του Κεφ. 6 έχει ικανοποιηθεί. Εξετάζοντας, τώρα, τις προϋποθέσεις που το άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου προϋποθέτει, και η νομολογία έχει καθιερώσει, αναφέρω τα εξής: (α) Το Δικαστήριο έχει διακριτική ευχέρεια να εκδίδει παρεμπίπτοντα διατάγματα εάν συντρέχουν οι εξής προϋποθέσεις: (1) Η ύπαρξη σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση, (2) η ύπαρξη πιθανότητας να δικαιούται ο Ενάγων σε θεραπεία και (3) το ότι θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρως δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο εκτός εάν εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα. (β) Το Δικαστήριο θα πρέπει επιπρόσθετα να σταθμίσει το κατά πόσο είναι δίκαιο και εύλογο να εκδοθεί ένα τέτοιο διάταγμα. Παραπέμπω στις αποφάσεις Οδυσσέως v. Pieris Estates (1982) 1 CLR 557, Karydas Taxi v. Komodikis (1975) 1 CLR 38, Jonitexo Ltd v. Adidas (1984) 1 CLR 263, Ιπποδρομιακή Αρχή Κύπρου v. Πασχάλη Χατζηβασίλη (1989) 1(E) ΑΑΔ 152, Louis Vuitton ν. Δερμοσάκ Λτδ κ.α. (1992) 1(B) ΑΑΔ 1453, Α/φοί Μυλωνά Α.Ε. κ.α. ν. Μ. Avraamides & Co Ltd, Πολ. Έφεση 9824 ημ. 21.9.98, Nemitsas Industries Ltd v. S. & S. Maritime Lines Ltd and Others (1976) 1 CLR 302, Constantinides v. Makriyiorghou & Another (1978) 1 CLR 585, Papastratis v. Petrides (1979) 1 CLR 231, Μ & Μ Transport v. Eteria Astikon Leoforion (1981) 1 9
CLR 605 και Γρηγορίου και άλλοι ν. Χριστοφόρου και άλλοι (1995) 1 ΑΑΔ. 248. Η πρώτη προϋπόθεση για την ύπαρξη σοβαρού ζητήματος για εκδίκαση κατά τη δίκη έχει ερμηνευτεί ότι δεν περιλαμβάνει οτιδήποτε πέραν του να καταδειχτεί με βάση τα δικόγραφα μια συζητήσιμη υπόθεση. Η δεύτερη προϋπόθεση, δηλαδή της ύπαρξης πιθανότητας ότι ο ενάγων δικαιούται σε θεραπεία επεξηγήθηκε ότι απαιτεί από τον αιτητή μόνο να δείξει ορατό ενδεχόμενο επιτυχίας, δηλαδή κάτι περισσότερο από απλή πιθανότητα επιτυχίας αλλά κάτι λιγότερο από το ισοζύγιο των πιθανοτήτων που είναι ο βαθμός απόδειξης που απαιτείται σε πολιτικές υποθέσεις. Η τρίτη προϋπόθεση σύμφωνα με την οποία πρέπει να καταδειχτεί ότι χωρίς την έκδοση του διατάγματος θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε κατοπινό στάδιο, εξετάζεται κυρίως υπό το φως του ερωτήματος κατά πόσο η απονομή αποζημιώσεων θα ήταν επαρκής θεραπεία κάτω από τα γεγονότα κάθε υπόθεσης. Προβάλλεται εκ πλευράς της εναγομένης η θέση ότι ο ενάγοντας δεν έχει αποκαλύψει πλήρως και αληθώς στο Δικαστήριο όλα τα ουσιώδη στοιχεία και γεγονότα που αφορούν την παρούσα υπόθεση, δεν προσήλθε στο Δικαστήριο με καθαρά χέρια και παραπλάνησε και/ή απέκρυψε από το Δικαστήριο σημαντικά στοιχεία και γεγονότα. Τούτα, σύμφωνα με την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την ένσταση είναι ότι ο αιτητής από τον Απρίλιο του 2013 δεν πληρώνει κανονικά τις συνδρομές του υποχρέωση που σαφώς απορρέει από το Καταστατικό του Σωματείου και περαιτέρω ότι ο ισχυρισμός του περί λευκού ποινικού μητρώου είναι αστήρικτος και ατεκμηρίωτος επειδή δεν έχει προσκομίσει πιστοποιητικό λευκού ποινικού μητρώου. Γίνεται επίσης εκτενής αναφορά σε γεγονότα που κατά τον ισχυρισμό του έλαβαν χώρα στο οίκημα της εναγομένης στις 17.2.16 τα οποία ήταν, είναι ο ισχυρισμός του, δικηγόρος της καθ'ης η αίτηση και ο λόγος έκδοσης απόφασης της απαγόρευσης. 10
Επί των θέσεων αυτών αναφέρω τα ακόλουθα. Πρώτα, δεν θεωρώ ότι δύο πρώτα θέματα που αναφέρει ο κ. Νεοφύτου άπτονται του ζητήματος της μη ουσιώδους αποκάλυψης γεγονότων. Πρώτα απ' όλα σημειώνω ότι όπως και η νομολογία καθορίζει, το θέμα αυτό είναι καθοριστικής σημασίας εκεί όπου ένα διάταγμα έχει εκδοθεί μονομερώς, κάτι που στην παρούσα υπόθεση δεν έχει γίνει. Η επίκληση της θέσης ότι ο αιτητής δεν έχει πληρώσει συνδρομή από το έτος 2013 χωρίς η θέση αυτή να τεκμηριώνεται, ή να αναφέρεται ότι εξαιτίας του γεγονότος αυτού υπόκειται σε κυρώσεις, δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε βαρύτητα και σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί για την παρούσα υπόθεση ως ουσιώδες γεγονός αφού ο παράγοντας αυτός δεν φαίνεται να είχε ληφθεί υπόψη από την εναγόμενη ή να είχε οποιαδήποτε σημασία κατά την επιβολή της απαγόρευσης. Όσο δε αφορά την θέση ότι ο ισχυρισμός του αιτητή περί λευκού ποινικού μητρώου είναι αστήρικτος επειδή δεν επισυνάφθηκε πιστοποιητικό λευκού ποινικού μητρώου, αναφέρω ότι δεν υπάρχει ουσιαστική αντίκρουση αυτού του γεγονότος από την εναγόμενη, ότι δηλαδή δεν είναι λευκού ποινικού μητρώου ο αιτητής, παρά μόνο ισχυρίζεται ότι θα έπρεπε να είχε επισυνάψει πιστοποιητικό λευκού ποινικού μητρώου. Επίσης και πάλι δεν φαίνεται ότι το μητρώο του αιτητή είχε οποιαδήποτε σχέση με την επιβολή της απόφασης της απαγόρευσης. Εάν ο ισχυρισμός ότι ο αιτητής δεν έχει αποκαλύψει στο Δικαστήριο ουσιώδη γεγονότα αφορά τα όσα κατά τους ισχυρισμούς του Λ. Πολυκάρπου έχουν επεσυμβεί στο οίκημα της εναγομένης στις 17.2.16, αναφέρω ότι η παράλειψη της εναγομένης να αναφερθεί σε αυτά στην απόφαση της με την οποία απαγορεύει στον αιτητή να εισέρχεται σε όλους τους αθλητικούς χώρους που αγωνίζεται μέχρι 31.5.16 έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να θεωρηθούν ως ουσιώδους σημασίας τα γεγονότα από το Δικαστήριο αφού όπως εκτενώς αναφέρω και πιο κάτω τίποτε στο κείμενο της υπό κρίση απόφασης όπως αυτή λήφθηκε και κοινοποιήθηκε στον αιτητή, δηλαδή το Τεκμήριο 1, δείχνει ότι είχαν οποιαδήποτε σχέση και/ή βαρύτητα και/ή σημασία στη λήψη της. 11
Σε ό,τι αφορά το θέμα του επείγοντος, έχω τη θέση ότι αυτό προκύπτει άμεσα από το χρόνο που ισχύει η απαγόρευση που σύμφωνα με την απόφαση Τεκμήριο 1 είναι από 22.2.16 μέχρι 31.5.16. Η τελική απόφαση της καθ'ης η αίτηση με την οποία απορρίπτεται η ένσταση του αιτητή ημερ.2.3.16, κοινοποιήθηκε στους δικηγόρους του αιτητή στις 2.3.16 και η παρούσα αίτηση καταχωρήθηκε στις 3.3.16. Η ισχύς της απόφασης, δηλαδή 31.5.16 που λήγει και το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, θεωρώ ότι αυταπόδεικτα δειλοί και το επείγον του ζητήματος. Θεωρώ ορθό όπως εξετάσω ακολούθως τις θέσεις της καθ'ης η αίτηση που αφορούν την δικαιοδοσία του παρόντος Δικαστηρίου και των ορθών διαδίκων. Είναι η θέση του κ. Νεοφύτου, ότι η εναγόμενη ως Σωματείο που είναι εγγεγραμμένο με βάση των περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμο, εκπροσωπείται δικαστικώς από τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου. Τούτο, προνοεί ο Νόμος Περί Σωματείων και Ιδρυμάτων, του 1972 όπως έχει τροποποιηθεί αλλά και το ίδιο το Καταστατικό της καθ'ης η αίτηση. Σημειώνω, ότι το Καταστατικό της καθ'ης η αίτηση δεν έχει επισυναφθεί ως τεκμήριο στην ένσταση, αλλά αντίγραφο του δόθηκε στο Δικαστήριο κατά την ακρόαση από την κα Γεωργιάδου με την σύμφωνο γνώμη του κ. Νεοφύτου και με τη θέση του ότι όντως το έγγραφο αυτό αποτελεί το Καταστατικό της καθ'ης η αίτηση. Το άρθρο 17(1) και (2) του Ν.57/1972 ως έχει τροποποιηθεί, υπό τον τίτλο «Καθήκοντα και Εξουσίαι Διοικήσεως και Ευθύνη Μελών της Διοικήσεως και Σωματείου» προνοεί τα ακόλουθα: «17.-(1) Ο έχων την διοίκησιν επιμελείται των υποθέσεων του Σωματείου και αντιπροσωπεύει τούτο δικαστικώς και εξωδίκως. Υποκατάστασις, ενόσω, η συστατική πράξις ή το Καταστατικόν δεν ορίζει άλλως, απαγορεύεται. (2) Η έκτασις της εξουσίας του έχοντος την διοίκησιν προσδιορίζεται εκ του Καταστατικού, ο δε προσδιορισμός ούτος ισχύει και έναντι τρίτων. Διά του Καταστατικού, δύνανται να ανατεθώσιν ωρισμέναι υποθέσεις εις 12
ίδιον πρόσωπον. Η εξουσία τούτου εν αμφιβολία εκτείνεται και εις πάσαν συναφή πράξιν.» Στο Καταστατικό της καθ'ης η αίτηση στο Κεφ. 5 με τίτλο «Εκπροσώπηση» προνοούνται τα εξής: «20. Το Σωματείο εκπροσωπείται στις σχέσεις του με τρίτους και ενώπιον των Δικαστηρίων από τον Πρόεδρο ή από οποιοδήποτε άλλο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου εξουσιοδοτημένο ειδικά προς τούτο εγγράφως από το Διοικητικό Συμβούλιο». Άρα, εκ πρώτης, φαίνεται ότι η θέση του κ. Νεοφύτου να είναι ορθή, δηλαδή θα έπρεπε το ορθό όνομα σε ότι αφορά την εναγόμενη να είναι Αθλητικός Σύλλογος Ομόνοια Λευκωσίας μέσω του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου. Είναι όμως αυτό το λάθος ολέθριο και/ή μπορεί να επηρεάσει την εξέταση της παρούσας αίτησης και να την οδηγήσει σε απόρριψη από μόνο του; Η απάντηση κατά την άποψη μου είναι σαφώς αρνητική. Πρώτα απ' όλα η ίδια η εναγόμενη είχε καταχωρήσει εμφάνιση με το λανθασμένο ως επικαλείται όνομα και μάλιστα το σημείωμα εμφάνισης που έχει καταχωρίσει δεν είναι υπό διαμαρτυρία. Ο τύπος διορισμού δικηγόρου υπό του εναγομένου επίσης είναι υπογραμμένος από τον Αθλητικό Σύλλογο Ομόνοιας Λευκωσίας χωρίς να αναφέρει κάτι άλλο. Επίσης, η εναγόμενη, καταχωρώντας την ένσταση της στην παρούσα αίτηση και μη καταχωρώντας εν τω μεταξύ οποιαδήποτε ενδιάμεση αίτηση για απόρριψη της διαδικασίας λόγω του ότι έχει κινηθεί εναντίον λανθασμένου προσώπου, έχει λάβει διάβημα στην διαδικασία που θεωρώ ότι την εμποδίζει να ισχυρίζεται ως ανωτέρω, έστω και αν στην ένσταση ένας από τους λόγους είναι αυτός. Δεν θεωρώ το λάθος αυτό του ενάγοντα ολέθριο για την διαδικασία, αντίθετα θεωρώ ότι είναι λάθος που μπορεί ο ενάγοντας να θεραπεύσει με το κατάλληλα ένδικο μέσο. θεωρώ επομένως ότι δεν μπορεί να επηρεάσει την εξέταση της παρούσας αίτησης. Σε ό,τι αφορά την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου σημειώνω τα εξής. Όντως, σύμφωνα με το άρθρο 73Γ(6) του Ν.48(Ι)/2008, πρόσωπο το οποίο 13
παραλείπει να συμμορφωθεί με την απαγόρευση που του επιβάλλεται διαπράττει αδίκημα. Επίσης, είναι φανερό ότι οι πλείστες πρόνοιες του Νόμου αυτού και ειδικά σε ότι αφορά το Μέρος IV με τίτλο «Μέτρα Καταστολής της Βίας» αφορούν ποινική διαδικασία. Όμως δεν μπορώ να συμφωνήσω με τον χαρακτηρισμό του εν λόγω Νόμου ως καθαρά ποινικού Νόμου. Περαιτέρω, η θεραπεία που ζητά ο αιτητής με την παρούσα αγωγή είναι: (α) γενικές αποζημιώσεις και (β) δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση με την οποία εκδόθηκε διάταγμα απαγόρευσης κατά του αιτητή είναι άκυρη. Είναι γνωστό ότι Δικαστήριο που ασκεί Ποινική Δικαιοδοσία δεν μπορεί να επιδικάσει αποζημιώσεις, η επιδίκαση αποζημιώσεων είναι θέμα που αφορά καθ' ύλην Δικαστήρια που ασκούν Πολιτική Δικαιοδοσία. Επομένως, δεν θα μπορούσε αυτή η φύση της θεραπείας που ζητά ο αιτητής να αποδοθεί από Δικαστήριο που ασκεί Ποινική Δικαιοδοσία. Θεωρώ, επομένως, ότι ορθά ο αιτητής έχει καταχωρήσει την παρούσα υπόθεση σε Δικαστήριο που ασκεί Πολιτική Δικαιοδοσία και ορθά έχει τεθεί ενώπιον μου, λαμβάνοντας υπόψη και την κλίμακα της αγωγής που έχει 2.000-10.000. Η επίδικη απόφαση έχει ληφθεί όπως αναφέρεται και στην επιστολή Τεκμήριο 1 σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 73Γ(1)(β) και (3) του Ν.148(Ι)/2008. Θεωρώ ορθό όπως παραθέσω αυτούσιο το λεκτικό του εν λόγω άρθρου για να μπορεί να γίνει κατανοητή και η επιχειρηματολογία των μερών και η θέση του Δικαστηρίου επί αυτής. Το άρθρο 73Γ προνοεί τα ακόλουθα: «73Γ.(1) Απαγορεύεται η είσοδος σε αθλητικό χώρο σε πρόσωποfa) από την οικεία ομοσπονδία, οποιοδήποτε (β) από σωματείο, αθλητική εταιρεία ή σύλλογο πρώτης κατηγορίας, αναφορικά με αθλητικό χώρο που διεξάγεται αγώνας στον οποίο λαμβάνει μέρος ως διαγωνιζόμενη ομάδα, και (γ) από τον υπεύθυνο ασφάλειας αθλητικού χώρου, αναφορικά με αθλητικό χώρο για τον οποίο έχει την ευθύνη ασφάλειας, 14
όταν υπάρχουν υποψίες ή εύλογη απορία ότι, μετείχε σε πράξεις ή ενέργειες που συνιστούν αδίκημα σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος Νόμου ή επιδεικνύει συμπεριφορά που προκαλεί ή ενδέχεται ή δυνατόν να προκαλέσει επεισόδια βίας εντός και ή εκτός του αθλητικού χώρου ή να διασαλεύσει τη δημόσια τάξη ή την ασφάλεια διεξαγωγής αγώνα: Νοείται ότι η πιο πάνω απαγόρευση εισόδου σε αθλητικό χώρο δύναται να επιβληθεί οποτεδήποτε και για όση χρονική περίοδο κρίνεται αναγκαίο. (2) Ανεξάρτητα από τις διατάξεις του εδαφίου (1), ο υπεύθυνος ασφάλειας αθλητικού χώρου απαγορεύει σε πρόσωπο την είσοδο σε αθλητικό χώρο, με βάση τις πρόνοιες του εδαφίου (4) του άρθρου 13Α, του εδαφίου (9) του άρθρου 39Β και του εδαφίου (2) του άρθρου 54Α, εάν ικανοποιηθεί, στη βάση έκθεσης γεγονότων που υποβάλλεται σε αυτόν από τον Αρχηγό Αστυνομίας, ότι εντός του εν λόγω αθλητικού χώρου, έχει επιδειχθεί από το πρόσωπο αυτό η προβλεπόμενη παραβατική συμπεριφορά: Νοείται ότι η πιο πάνω έκθεση συντάσσεται από τον Αρχηγό Αστυνομίας μετά από ενημέρωση και με βάση τα στοιχεία που του υποβάλλονται από τον επιτηρητή ή το μέλος της αστυνομίας στην παρουσία του οποίου έλαβε χώρα η σχετική παράβαση και με βάση οποιεσδήποτε οπτικοακουστικές παραστάσεις κατέγραψε το τηλεοπτικό σύστημα κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης, το οποίο λειτουργεί στον αθλητικό χώρο με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 22. (3) Κάθε πρόσωπο στο οποίο επιβάλλεται απαγόρευση εισόδου σε αθλητικό χώρο, δυνάμει των εδαφίων (1) ή (2), ενημερώνεται από το πρόσωπο το οποίο του επιβάλλει την απαγόρευση, εντός δύο (2) εργάσιμων ημερών, με επιστολή που αποστέλλεται στην τελευταία γνωστή του διεύθυνση, για τους λόγους επιβολής της απαγόρευσης και για τη χρονική περίοδο ισχύος της και, εντός δύο (2) ημερών από τη λήψη της εν λόγω επιστολής, δύναται να υποβάλει ένσταση αναφορικά με τους λόγους επιβολής της απαγόρευσης. (4) Ένσταση η οποία επιβάλλεται δυνάμει του εδαφίου (3) εξετάζεται χωρίς καθυστέρηση και εντός τριών (3) ημερών από τη υποβολή της, το πρόσωπο το οποίο υπέβαλε την απαγόρευση, αποφασίζει κατά πόσο θα αποδεχθεί ή θα απορρίψει έκαστο λόγο ένστασης και ενημερώνει γραπτώς το επηρεαζόμενο πρόσωπο για την απόφασή του. 15
(5) Σε κάθε περίπτωση που επιβάλλεται απαγόρευση εισόδου σε αθλητικούς χώρους το πρόσωπο που την επέβαλε ενημερώνει, γραπτώς και χωρίς καθυστέρησηfa) τον εκδότη της κάρτας φιλάθλου, ώστε να ανασταλεί η ισχύς της για όση χρονική περίοδο ισχύει η απαγόρευση και (β) τον Αρχηγό Αστυνομίας για σκοπούς ενημέρωσης του Αρχείου. (6) Πρόσωπο το οποίο παραλείπει να συμμορφωθεί με την απαγόρευση που επιβάλλεται δυνάμει των διατάξεων των εδαφίων (1) και (2), διαπράττει αδίκημα και, σε περίπτωση καταδίκης του, υπόκειται σε ποινή φυλάκισης που δεν υπερβαίνει τα δύο (2) έτη ή σε χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις τέσσερις χιλιάδες ευρώ ( 4.000) ή και στις δύο αυτές ποινές και το Δικαστήριο διατάσσει επιπλέον τον άμεσο αποκλεισμό του από τους αθλητικούς χώρους για χρονική περίοδο διπλάσια από την επιβληθείσα απαγόρευση και εν πάση περιπτώσει όχι μικρότερη των έξι (6) μηνών.» Ο Ν.48(1)/2008 όπως ο ίδιος ο τίτλος του αναφέρει, έχει σκοπό την πρόληψη και καταστολή της βίας στους αθλητικούς χώρους, εξού και όλα τα αδικήματα τα οποία δημιουργεί σχετίζονται με τις έννοιες «αγωνιστικός χώρος», «αθλητικός χώρος», «αμέσως γειτνιάζουσα περιοχή», «διεξαγωγή αγώνα ή εκδήλωσης», «εκδήλωση», «εγκαταστάσεις αθλητικού χώρου», όπως οι όροι αυτοί ερμηνεύονται στο άρθρο 2 του Νόμου. Σημειώνω επίσης ότι τα πλείστα αδικήματα που δημιουργεί ο Νόμος αφορούν άμεσα τους αθλητικούς χώρους και τις αμέσως γειτνιάζουσες περιοχές. Ενδεικτικά αναφέρω τα άρθρα 24, 26, 28, τα άρθρα 53 μέχρι 68 και 72. Το άρθρο 73Γ του Νόμου όμως, με πλαγιότιτλο «Απαγόρευση Εισόδου σε Αθλητικό Χώρο» είναι πιο ευρύ, αφού με βάση το άρθρο 73Γ(1)(β) απαγορεύεται η είσοδος σε αθλητικό χώρο σε οποιοδήποτε πρόσωπο από Σωματείο αναφορικά με αθλητικό χώρο που διεξάγεται αγώνας στον οποίο λαμβάνει μέρος ως διαγωνιζόμενη ομάδα, όταν υπάρχουν πληροφορίες ή εύλογη υποψία ότι μετείχε σε πράξεις ή ενέργειες που συνιστούν αδίκημα σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος Νόμου ή επιδεικνύει συυπεοίφοοά που προκαλεί ή ενδέχεται ή δυνατόν να προκαλέσει επεισόδια ßiac εντόο ή гктос του αθλητικού χώρου ή να διασαλεύσει την δηυόσια τά η ή την ασφάλεια 16
διεξαγωγής αγώνα (δική μου υπογράμμιση). τα ποινικά αδικήματα που δημιουργεί ο Νόμος. Δηλαδή, είναι πιο ευρύ και από Το άρθρο 73Γ(3) είναι το άρθρο που προνοεί μεταξύ άλλων για την διαδικασία και τα εχέγγυα που πρέπει να τηρούνται όταν η απαγόρευση γίνεται από Σωματείο, και είναι αυτά που θα έπρεπε να τηρηθούν και στην παρούσα περίπτωση. Σημειώνω, ότι επειδή το μέτρο της απαγόρευσης, είναι ένα πολύ δραστικό μέτρο, αφού με αυτό περιορίζεται ουσιαστικά το Συνταγματικό δικαίωμα ενός προσώπου που να διακινείται ελεύθερα και απολαμβάνει μεταξύ άλλων αθλητικούς αγώνες, ο νομοθέτης έχει προνοήσει όπως τηρούνται ορισμένα ελάχιστα εχέγγυα για να αποφευχθεί προφανώς η κατάχρηση. Σύμφωνα λοιπόν με το εν λόγω άρθρο: το πρόσωπο στο οποίο επιβάλλεται η απαγόρευση πρέπει να ενημερωθεί από το πρόσωπο που του επιβάλλει την απαγόρευση για το γεγονός της απαγόρευσης, εντός δύο εργάσιμων ημερών, με επιστολή που αποστέλλεται στην τελευταία γνωστή του διεύθυνση, για τους λόγους επιβολής της απαγόρευσης, για την χρονική περίοδο ισχύος της. Προνοείται επίσης, χρόνος δύο ημερών από τη λήψη της επιστολής ενημέρωσης για την απαγόρευση για να μπορέσει το πρόσωπο προς το οποίο επιβάλλεται η απαγόρευση να υποβάλει ένσταση αναφορικά με τους λόγους της επιβολής της απαγόρευσης. Ο αιτητής ισχυρίζεται ότι η καθ'ης η αίτηση δεν έχει συμμορφωθεί με τις πιο πάνω προϋποθέσεις, γεγονός που οδηγεί στην ακύρωση της επίδικης απόφασης. Συγκεκριμένα, ισχυρίζεται ότι δεν του έχει σταλεί η επιστολή που περιέχει την απόφαση της απαγόρευσης εντός δύο ημερών από την ημερομηνία λήψης της. Σύμφωνα με το Τεκμήριο 1, η απόφαση φέρει ημερομηνία 22.2.16. Επιδόθηκε στον αιτητή τις 27.2.16. Το γεγονός αυτό είναι παραδεκτό και από τ Π ν πλευρά τ Π ς εναγομένης. Θέση της εναγομένης, NOIA24.COM 17
η οποία τέθηκε στο Δικαστήρ,ο μόνο κατά την αγόρευση του συνηγόρου της και όχι ως λόγος ένστασης, είναι ότι δεν μπορούσε να εντοπ.στεί προηγουμένως ο αιτητής. Θεωρώ ότι αυτή η αιτιολογία την οποία επαναλαμβάνω ότι έχει θέσει κατά την αγόρευση του ο δικηγόρος της εναγομένης, δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη από το Δικαστήριο. Όμως δεν θεωρώ ότι ο λόγος αυτός από μόνος του μπορεί να οδηγήσει σε ακυρότητα και/ή αναστολή την συγκεκριμένη απόφαση στο παρόν στάδιο, με βάση τα δεδομένα και τα γεγονότα που την περιβάλλουν αφού ο αιτητής στην παρούσα περίπτωση εντός δύο ημερών από τη λήψη της επιστολής και συγκεκριμένα στις 29.2.16 υπέβαλε ένσταση, Τεκμήριο 2, η οποία εξετάστηκε εντός τριών ημερών από την υποβολή της, Τεκμήριο 3. Επομένως, δεν θα ακύρωνα ούτε και θα ανέστελλα την απόφαση της καθ'ης η αίτηση μόνο και μόνο για το λόγο των χρονικών προθεσμιών εφόσον σύμφωνα πάντα με τα δεδομένα της παρούσας υπόθεσης, ο αιτητής δεν στερήθηκε των δικαιωμάτων του να υποβάλει ένσταση. Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο ο αιτητής ισχυρίζεται ότι θα πρέπει να ακυρωθεί η επίδικη απόφαση, είναι ότι κατά παράβαση του άρθρου 73Γ(3) η απόφαση της καθ'ης η αίτηση δεν αναφέρει τους λόγους επιβολής της απαγόρευσης. Αναφέρω και επαναλαμβάνω στο σημείο αυτό τη θέση μου ότι η επιβολή της απαγόρευσης είναι ένα πολύ δραστικό μέτρο σε ότι αφορά το πρόσωπο του αιτητή. Η δικηγόρος του αιτητή έχει αναφερθεί στην αίτηση της σε αντισυνταγματικότητα του άρθρου αυτού, αλλά για σκοπούς της παρούσας αίτησης, δεν έχει προωθήσει τον ισχυρισμό αυτό για λόγους που κατά την άποψη μου είναι ορθοί αφού δεν θα μπορούσε το θέμα της αντισυνταγματικότητας να εξεταστεί στο στάδιο αυτό. Ως δραστικό μέτρο που είναι όμως, θα πρέπει να τηρούνται τα ελάχιστα εχέγγυα που ο νομοθέτης έχει προνοήσει να συμπεριλάβει στο ίδιο το άρθρο αυτό, σε συνδυασμό πάντοτε, είναι η θέση μου, και με τις αρχές της φυσικής δικαιοσύνης. Το Τεκμήριο 1, δεν αναφέρει ποιος έχει εκδώσει την επίδικη απόφαση. Το Τεκμήριο 1, είναι γραμμένο σε επιστολόχαρτο ΟΜΟΝΟΙΑ NICOSIA ATHLETIC CLUB και 18
υπογράφεται γ,α την Ομόνοια από το Δώρο Σεραφείμ, Πρόεδρο. Πουθενά δεν αναφέρεται ποιος έχει λάβει την επίδικη απόφαση, ενώ το Καταστατικό της καθ'ης η αίτηση αναφέρει ότι την διοίκηση της έχει δεκαπενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο. Είναι επίσης κατά την άποψη μου προφανές ότι αυτό το λάθος που είχε γίνει στο Τεκμήριο 1, το αντιλήφθηκε η καθ'ης η αίτηση, ενόψει και της ένστασης του αιτητή, Τεκμήριο 2, εξού και στην επιστολή Τεκμήριο 3, ημερ. 2.3.16 που είναι η απόφαση της καθ'ης η αίτηση στην ένσταση που υπέβαλε ο αιτητής, στις παραγράφους 1 και 3 γίνεται αναφορά σε τακτική συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου ημερ. 2.3.16 το οποίο έχει εξετάσει το περιεχόμενο της ένστασης του αιτητή και η Ολομέλεια του Διοικητικού Συμβουλίου το έχει απορρίψει ομόφωνα. Καίρια και καθοριστικά όμως ούτε στο Τεκμήριο 1, ούτε και στο Τεκμήριο 3 υπάρχει ενημέρωση του αιτητή για τους λόγους επιβολής της απαγόρευσης. Κατά την άποψη μου αυτή είναι καθοριστική παράλειψη σαφούς υποχρέωσης της καθ'ης η αίτηση την οποία ο ίδιος ο νομοθέτης έχει σαφώς καθορίσει και συμπεριλάβει στο κείμενο του άρθρου 73Γ(3) και η οποία ούτως ή άλλως απαιτείται να υπάρχει και από τους κανόνες της φυσικής δικαιοσύνης. Θεωρώ επίσης ότι από το περιεχόμενο την ένστασης είναι φανερό ότι η καθ'ης η αίτηση γνωρίζει ότι αυτό το εχέγγυο δεν έχει τηρηθεί τουλάχιστον σε ότι αφορά την κοινοποίηση της απόφασης στον αιτητή αφού στην ένορκη δήλωσή του που συνοδεύει την ένσταση ο Λ. Πολυκάρπου, Β' Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της καθ'ης η η αίτηση και συγκεκριμένα στην παράγραφο 9 αυτής, και ειδικά στις υποπαραγράφους 9.3, 9.4, 9.5, 9.6, 9.7 και 9.8 προσθέτει ουσιαστικά, γεγονός ανεπίτρεπτο στο στάδιο αυτό, την αιτιολογία για την επιβολής της απαγόρευσης που η καθ'ης η αίτηση έχει παραλείψει να συμπεριλάβει στην απόφαση της και να κοινοποιήσει στον αιτητή. Είναι δε σαφές τόσο από τον ίδιο το νόμο αλλά και τη νομολογία ότι η ένορκος δήλωση του Λ. Πολυκάρπου δεν μπορεί να συμπληρώσει την απόφαση της καθ'ης η αίτηση προσθέτοντας σ' αυτήν την αναγκαία αιτιολογία, και κατά την άποψη μου είναι ξεκάθαρο ότι η επίδικη απόφαση πάσχει λόγω αυτής της παράλειψης. Σημειώνω εδώ, ότι στην ένσταση δεν 19
έχουν επισυναφθεί καν τα πρακτικά που οδήγησαν στην είτε εκκαλούμενη απόφαση είτε στην απόρριψη της ένστασης για να μπορούσε να τεθεί ο ισχυρισμός ότι η αιτιολογία της απόφασης συμπληρώνεται από τα πρακτικά. Είναι επομένως η θέση μου ότι αυτή η ουσιώδης παράλειψη της καθ'ης η αίτηση, δηλαδή να μην αναφέρει επί της επίδικης απόφασης τους λόγους επιβολής της απαγόρευσης στον αιτητή, κατά παράβαση του σχετικού άρθρου του Νόμου αλλά και των αρχών της φυσικής δικαιοσύνης, οδηγεί άνευ άλλου στο στάδιο αυτό στο εκ πρώτης όψεως συμπέρασμα ότι πάσχει, νομικά γι αυτό και ο αιτητής δικαιούται σε θεραπεία. Είναι η θέση μου ότι κανένας από τους λόγους ένστασης και δη αυτοί που αφορούν τις τρεις προϋποθέσεις που θέτει το Αρθρο 32 του περι Δικαστηρίων Νόμου οι οποίες πρέπει ικανοποιηθούν σωρευτικά πριν από την τυχόν έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων, μπορούν να πετύχουν στην παρούσα υπόθεση και εξηγώ. Η αιτία αγωγής είναι: 1) Αποζημιώσεις για ψυχική οδύνη και ταλαιπωρία που υπέστη ο αιτητής λόγω της παράνομης κατά τη θέση του απόφαση της καθ'ης η αίτηση και 2) Δήλωση ότι απόφαση της καθ'ης η αίτηση που του απαγορεύει την είσοδο στους αθλητικούς χώρους είναι άκυρη λόγω παράβασης του Νόμου με βάση τον οποίο έχει εκδοθεί. Ερχόμενη στις δύο πρώτες προϋποθέσεις του άρθρου 32, δηλαδή η ύπαρξη σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση και η ύπαρξη πιθανότητας να δικαιούται ο ενάγων σε θεραπεία, θεωρώ ενόψει των όσων με λεπτομέρεια έχω αναφέρει πιο πάνω, ότι ικανοποιούνται αυτές οι δύο προϋποθέσεις με βάση τη νομολογία και το επίπεδο απόδειξης στο στάδιο αυτό. Τα όσα έχει αναφέρει ο κ. Νεοφύτου σε σχέση με το θέμα της αποζημίωσης για ψυχική οδύνη που είναι ορθά, δεν μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα τη θέση ότι δεν υπάρχει αγώγιμο δικαίωμα αφού στην παράγραφο Α της οπισθογράφησης, ο ενάγοντας ζητά γενικές αποζημιώσεις για ταλαιπωρία εξαιτίας της απόφασης, αλλά και όπως έχω πει, με την παράγραφο Β Δήλωση ότι η απόφαση είναι άκυρη και επομένως θεωρώ ότι υπάρχει καλή βάση αγωγής και υπάρχει και το ενδεχόμενο, 20
πάντοτε με βάση το επίπεδο που η νομολογία ζητά στο στάδιο αυτό, ο ενάγοντας να δικαιούται σε θεραπεία. Ερχομαι τώρα να εξετάσω την τρίτη προϋπόθεση. Ότι δηλαδή αν δεν εκδοθούν τα αιτούμενα διατάγματα στο παρόν στάδιο αυτό θα είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να απονεμηθεί δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο. Όπως έχει νομολογηθεί και στις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις οποίες γίνεται αναφορά πιο πάνω, η τρίτη προϋπόθεση που θέτει το Άρθρο 32 του Ν. 14/60 κατά πόσο δηλαδή θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο αν δεν δοθεί το αιτούμενο διάταγμα και πετύχει τελικά ο ενάγοντας στην αγωγή του πρέπει να αποδεχθεί για να τεθεί θέμα έκδοσης διατάγματος. Η περίπτωση που μπορεί να εμπίπτει σε αυτή την προϋπόθεση είναι εκείνη κατά την οποία ο ενάγων δεν θα μπορεί να αποζημιωθεί καθότι θα είναι αδύνατος ο υπολογισμός τυχόν αποζημιώσεων που θα δικαιούται. Αντίθετα εκεί που η ζημιά μπορεί να υπολογιστεί έστω και με κάποια δυσκολία τότε δεν θεωρείται ανεπανόρθωτης φύσης και γγ αυτό δεν μπορεί να ευσταθήσει ο ισχυρισμός ότι το Δικαστήριο δεν θα είναι σε θέση να αποδώσει πλήρη δικαιοσύνη. Στην παρούσα υπόθεση κατά την κρίση του Δικαστηρίου, η καθ'ης η αίτηση έχει εκδώσει μια απόφαση η οποία εκ πρώτης όψεως, στο στάδιο αυτό και με τα γεγονότα που την περιβάλλουν όπως έχουν τεθεί ενώπιον μου, δεν τηρεί τα ελάχιστα εχέγγυα και τις προϋποθέσεις που ο νομοθέτης έχει σαφώς καθορίσει και οι αρχές της φυσικής δικαιοσύνης σαφώς επιβάλλουν. Περαιτέρω η απαγόρευση αυτή έχει χρονική διάρκεια μέχρι τις 31.5.16 που είναι και η ημερομηνία που λήγει το πρωτάθλημα. Είναι κατά την άποψη μου πρόδηλο και καταφανές ότι είναι κλασσική περίπτωση κατά την οποία θα πρέπει να αποδοθεί άμεσα δικαιοσύνη με την αναστολή της απόφασης, διαφορετικά ο αιτητής θα συνεχίσει να στερείται ενός δικαιώματος παράνομα. Δεν θεωρώ ότι μπορεί να αποζημιωθεί σε χρήμα αυτή η παράβαση δικαιώματος, και επομένως θεωρώ ότι και η προϋπόθεση αυτή ικανοποιείται. 21
Περαιτέρω, σύμφωνα με την νομολογία, ακόμα και εκεί ττου έχει τεκμηριωθεί η συνύπαρξη και των τριών προϋποθέσεων έκδοσης προσωρινών διαταγμάτων, το διάταγμα δεν εκδίδεται αυτόματα αφού το Δικαστήριο πρέπει να εξετάσει κατά πόσο το ισοζύγιο της ευχέρειας "balance of convenience" το οποίο έχει πιο ορθά χαρακτηριστεί ως "balance of justice" κλείνει υπέρ της χορήγησης των διαταγμάτων. Το ισοζύγιο λοιπόν δικαιοσύνης υποδηλώνει το ενδιαφέρον του Δικαστήριο να ισοζυγήσει τον κίνδυνο αδικίας η οποία θα προκύψει αν διαφανεί ότι η απόφαση του που εκδόθηκε στο ενδιάμεσο στάδιο ήταν εσφαλμένη. Συνεπώς αποτελεί θεμελιώδη αρχή ότι το Δικαστήριο πρέπει να υιοθετήσει εκείνη την πορεία η οποία φαίνεται να ενέχει τους λιγότερους κινδύνους αδικίας εάν ήθελε φανεί ότι η απόφαση του ήταν λανθασμένη. Σχετική είναι η απόφαση Bacardi & Co Ltd ν. Vinco Ltd (1996) 1(B) ΑΑΔ 788, 795 όπου έχει νομολογηθεί ότι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν το ζήτημα του ισοζυγίου είναι η διατήρηση της κατάστασης που υφίστατο αμέσως πριν από την πράξη που αποτελεί την αιτία αγωγής. Η εφαρμογή αυτής της αρχής και πάλι, κατά την άποψη μου, συνηγορεί υπέρ της έγκρισης της αίτησης σε ότι αφορά την αναστολή της επίδικης απόφασης λαμβάνοντας υπόψη το εύρημα του Δικαστηρίου ότι η απόφαση εκ πρώτης όψεως πάσχει από σοβαρό νομικό σφάλμα. Ενόψει των ανωτέρω, εκδίδεται διάταγμα δια του οποίου η απόφαση της καθ'ης η αίτηση άνευ ημερομηνίας η οποία έχει αποσταλεί στον αιτητή με επιστολή ημερ. 22.2.16 και δια της οποίας του απαγορεύεται η είσοδος σε όλους τους αθλητικούς χώρους όπου αγωνίζεται η καθ'ης η αίτηση, ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα, πετόσφαιρα και φούτσαλ μέχρι 31.5.16 και η οποία έχει επικυρωθεί με επιστολή ημερ. 2.3.16, αναστέλλεται πάραυτα και η αναστολή αυτή θα ισχύει μέχρι την ολοκλήρωση της εκδίκασης της παρούσας αγωγής και/ή μέχρι νεότερων οδηγιών του Δικαστηρίου. 22
Σε ότι αφορά τα έξοδα, δεν υπάρχει κανένας λόγος απόκλισης από το συνήθη κανόνα ο οποίος επιβάλλει όπως τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα και έτσι επιδικάζονται υπέρ του ενάγοντα - αιτητή και εναντίον της εναγομένης - καθ'ης η αίτηση όπως αυτά υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο. ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ [Υπ.] Στ. Χριστοδουλίδου-Μέσσιου, Ε.Δ. 23