ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ www.evrotas.gov.gr Κωνσταντίνου Σκάλκου 15, Σκάλα Τηλ:.2735029215, Fax: 2735029216, e-mail: info@eurota.gr Ομιλία Δημάρχου Καλαβρύτων κ. Γεωργίου Λαζουρά για την 73 η Επέτειο Ολοκαυτώματος Αγίου Δημητρίου Ζάρακος *********************************************** «Με μεγάλη τιμή, συγκίνηση και βαθύ σεβασμό προς τους νεκρούς που σημαδεύουν τη μνήμη αυτού του τόπου, βρίσκομαι σήμερα κοντά σας, στο μαρτυρικό χωριό του Αγίου Δημητρίου Ζάρακα, μετά από πρόσκληση του φίλου, Δημάρχου, Γιάννη Γρυπιώτη, και του φίλου και συμφοιτητή, Αντιδημάρχου, Ηλία Παναγιωτακάκου. Η συμμετοχή στις εκδηλώσεις του Ολοκαυτώματος που διοργανώνει ο Δήμος Ευρώτα είναι για μένα χρέος απέναντι στα θύματα των θηριωδιών των Ναζί, και προκύπτει από την ανάγκη να συνδράμω και να παρίσταμαι σε κάθε απόδοση φόρου τιμής στους μεγάλους απόντεςπρωταγωνιστές των τραγικότερων σελίδων που έχουν γραφτεί στην ιστορία της χώρας μας. 73-4-21-295 1. Αυτοί δεν είναι απλώς αριθμοί, κενοί νοήματος. Καθένας τους φέρει μία βαρύτητα για εσάς, τους κατοίκους του πανέμορφου και πολύπαθου χωριού της Λακωνίας, αλλά και για όλους εμάς, που οι ρίζες μας βρίσκονται σε άλλους τόπους, όπως τα Καλάβρυτα, που υπέστησαν τεράστιες ανθρώπινες απώλειες από τις μαζικές εκτελέσεις και τις ολοκληρωτικές καταστροφές, που άφησε στο επώδυνο πέρασμά της η χιτλερική λαίλαπα. [73] Η 73 η Επέτειος από το Ολοκαύτωμα του Αγίου Δημητρίου δε σηματοδοτεί μόνο τα χρόνια πόνου που κουβαλά ο τόπος, αλλά τη βίαιη τομή που άλλαξε καθοριστικά τον ιστορικό χρόνο και τον ατομικό βίο στην περιοχή του Ζάρακα. Η ανείπωτη τραγωδία της 4 ης Ιουνίου 1944, της ημέρας που ο θάνατος επέβαλε τη νεκρική σιγή του, παίρνοντας μαζί του κυρίως γυναικόπαιδα και γέροντες, καθόρισε το ποινικό μητρώο μιας εποχής. Εκείνη τη νύχτα Κυριακής, 21 άνθρωποι, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά, εκτελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα. 21 αθώα θύματα ενός προμελετημένου και καλά σχεδιασμένου εγκλήματος, που ζητούσε αίμα και φωτιά. Φωτιά που έκαψε 295 σπίτια, σχεδόν όλα όσα σπίτια υπήρχαν τότε σε αυτόν τον τόπο, τον Τόπο Θυσίας, που αξίζει όλοι οι άνθρωποι της γης να επισκεφθούν, με συνέπεια προς τη Μνήμη των αγώνων του παρελθόντος και με ορμητικό πάθος για τους αγώνες του παρόντος. 1 Σύμφωνα με τους Μπατσάκη- Πραγαλό (Γκιότσαλι και Άγιος Δημήτριος με ιστορικά στοιχεία της περιοχής), οι νεκροί ήταν 18 και τα σπίτια που κάηκαν 250.
Ανατρέχοντας στην περίοδο της Κατοχής και συγκεκριμένα στο χρονικό πλαίσιο, πριν το Ολοκαύτωμα του Αγίου Δημητρίου, διαπιστώνουμε πως, μετά την κατάληψη των Μολάων από την Ενωμένη Εθνική Αντίσταση, το μένος του γερμανικού στρατού εναντίον όχι μόνο των ανταρτών, αλλά και όλων των κατοίκων του χωριού, γιγαντώθηκε, με πρώτη ένδειξη της αποφασιστικότητάς τους να απαντήσουν στην αντιστασιακή δράση των κατοίκων του Αγίου Δημητρίου, την επιλεκτική πυρπόληση του τόπου, τον Ιανουάριο του 1944. Η πυρπόληση σπιτιών στα Γραμματικαίικα, λόγω της συμμετοχής του Αστραπόγιαννη και των αδελφών του στην Ενωμένη Εθνική Αντίσταση, αλλά και της οικίας του Στυλιανού Μοίρα και της εκκλησίας του Αγίου Χαραλάμπους, με πρόσχημα τις πληροφορίες τους ότι εκεί φυλάσσονταν όπλα και βαμβάκι για την περίθαλψη τραυματιών ανταρτών, είναι ενδεικτικές κινήσεις που ακολουθούσαν οι Γερμανοί, στο πλαίσιο της κατάπνιξης του αντιστασιακού μετώπου. Από το καταστροφικό πέρασμά τους, δε γλίτωσε, ούτε το δημοτικό σχολείο του χωριού, που κάηκε ολοσχερώς. Αυτό, όμως, ήταν μόνο το προοίμιο. Την αποφράδα ημέρα της 4 ης Ιουνίου, γράφτηκε με τα πιο μελανά χρώματα η ιστορία του Αγίου Δημητρίου και του γειτονικού χωριού των Αγίων Αναργύρων. Η πληροφόρηση ότι οι Γερμανοί θα πραγματοποιούσαν επιδρομή επαληθεύτηκε από το πρωί εκείνης της ημέρας. Αν και το χωριό είχε σχεδόν εκκενωθεί από άνδρες, οι οποίοι παρακολουθούσαν την επέλαση των Γερμανών στρατιωτών ανάμεσα στους γέροντες και τα γυναικόπαιδα, ο κατακτητής είχε καταφθάσει έτοιμος να σπείρει τον όλεθρο. Η αφορμή που ήθελαν οι Γερμανοί για να ξεκινήσουν να πυρπολούν, δόθηκε με τον πυροβολισμό που δέχθηκαν από έναν αντάρτη από τον Ασπροχορτιά. Αν και αυτή η κίνηση δεν προκάλεσε καμία ζημιά στα γερμανικά στρατεύματα, η εντολή του διοικητή τους δεν άργησε να έρθει, αφού η τιμωρία του Αη Δημήτρη για τη συμμετοχή των κατοίκων του στην Ενωμένη Εθνική Αντίσταση, έπρεπε να εκτελεστεί άμεσα. Για τους Γερμανούς, τα χωριά που αντιστέκονταν, που δεν υποδουλώνονταν, έπρεπε να πληρώσουν και μάλιστα με τον πιο αιματηρό τρόπο, όπως δείχνει τόσο το παράδειγμα του Αγίου Δημητρίου, όσο και του γειτονικού χωριού των Αγίων Αναργύρων. Τα γεγονότα είναι σκληρά, όμως, η μνημόνευσή τους, η λεπτομερής αναδρομή σε αυτά, που αποτυπώνει τη φρίκη της γερμανικής επέλασης, χρησιμεύει στο να σταθούμε στο ύψος της ιστορικής συγκυρίας. Το έγκλημα ξεκίνησε με την εκτέλεση όλων των γυναικών της οικογένειας Σαρρή. Εκτελώντας τις κόρες του Νικόλαου Σαρρή- δύο, τεσσάρων και δέκα ετών- με οπλοπολυβόλο, οι Γερμανοί στρατιώτες έδειξαν ότι τίποτα δε θα μπορούσε να εμποδίσει
την καταστροφική τους μανία, η οποία συνεχίστηκε με την πυρπόληση όλων, σχεδόν, των σπιτιών του χωριού και τη δολοφονία όποιου κατοίκου έβρισκαν μπροστά τους, ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας. Μόνο, αφού είχαν σκοτώσει 21 ψυχές, αφού κατέστρεψαν, ολοσχερώς, σχεδόν όλα, τα σπίτια και άφησαν 350 οικογένειες στο έλεος του Θεού, και μόνο μετά από την παράκληση του γέροντα γυμνασιάρχη, Σωτήρη Καμαρινού να σταματήσουν να σκοτώνουν γέρους και γυναικόπαιδα, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το χωριό, και αυτό, για να συνεχίσουν το έργο της πυρπόλησης στο γειτονικό χωριό της Ζούπενας (Άγιοι Ανάργυροι). Την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων ακολούθησε η επιστροφή των κατοίκων που είχαν καταφύγει στις γύρω περιοχές, για να περισυλλέξουν τους νεκρούς, να τους θάψουν και για να περάσουν, μαζί με τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος, το μαρτύριο της προσπάθειας να επιβιώσουν, να ξαναστήσουν τη ζωή τους πάνω στην καμμένη γη, αφήνοντας πίσω τον πόνο και τον θρήνο τους. Είναι, πραγματικά, άξιο θαυμασμού, το πώς κατάφεραν, με τη δύναμης της ψυχής και με την αλληλοβοήθεια, να ξαναχτίσουν ό,τι καταστράφηκε, να ξαναρχίσουν από το μηδέν, για να φτάσει, σήμερα, ο Άγιος Δημήτριος Ζάρακα και να αποτελεί αυτό το πανέμορφο χωριό, ένα χωριό που φέρει, παρ όλα αυτά, μαρτυρικό φορτίο. Ως Δήμαρχος της πόλης των Καλαβρύτων, ενός τόπου με μακραίωνη ιστορική διαδρομή και επαναστατικό παρελθόν, που αποτελεί έδρα του Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδας, είμαι αφοσιωμένος στον τρισυπόστατο σκοπό του Δικτύου αυτού, δηλαδή: 1) στη διατήρηση άσβεστης της ιστορικής μνήμης των θυμάτων του Β Παγκοσμίου Πολέμου, 2) στη μνημόνευση του ελληνικού λαού για τη συνεισφορά του στον αγώνα για τη συντριβή του ναζισμού και του φασισμού και 3) στην καταξίωση των κατοίκων των πόλεων και των χωριών αυτών, οι οποίοι αγωνίστηκαν, εκτελέσθηκαν, μαρτύρησαν και βασανίστηκαν, κατά τη διάρκεια της Κατοχής του 1940-1945. Βρίσκομαι, λοιπόν, σήμερα εδώ ως αγγελιαφόρος του μηνύματος, ότι, μόνο, όσο, κρατάμε ενεργά, στη μνήμη και την ψυχή μας, τη φρίκη του ολοκληρωτισμού, το αίμα των αθώων, την τραγωδία χωρίς κάθαρση, που βίωσαν οι τόποι μας, αλλά και τον ηρωικό τρόπο με τον οποίο όσοι επέζησαν και ανέβηκαν τον δικό τους Γολγοθά, θα μπορέσουμε, να είμαστε, άξιοι, απόγονοι όσων θυσιάστηκαν, αλλά και να προωθήσουμε το ειρηνικό μήνυμα της συναδέλφωσης και της αλληλεγγύης, ανθρώπων και λαών, της αλληλεγγύης της μαρτυρίας. Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από τις περιγραφές όσων έζησαν τα ολοκαυτώματα, τις σφαγές και τον αβάσταχτο παντοτινό αποχωρισμό; Ποιος ιστορικός θα μπορούσε να
αγνοήσει τις μαρτυρίες για την πυρπόληση του 98% των σπιτιών στον Άγιο Δημήτριο ή να μην σταθεί με δέος μπροστά στο παράδειγμα του Σωτήρη Καμαρινού, του γυμνασιάρχη που έπεισε τους Ναζί να σταματήσουν τις εκτελέσεις λίγο πριν αφανιστεί ολοσχερώς το χωριό; Πώς γίνεται να μη θαυμάσει κανείς το θάρρος των ανταρτών που δολοφόνησαν τον Γερμανό Φραντς Κρεχ στους Μολάους ή εκείνων που εκτέλεσαν στα Καλάβρυτα 78 αιχμάλωτους Γερμανούς στρατιώτες, γνωρίζοντας πως θα δεχθούν θανάσιμα αντίποινα; Οι μάρτυρες του Αγίου Δημητρίου, όπως και όλων των πόλεων και χωριών στην Ελλάδα και την Ευρώπη, που προσπάθησαν, με κάθε τρόπο, να αντισταθούν στην απόλυτη κυριαρχία των κατακτητών, συνιστούν παράδειγμα θάρρους, αυτοθυσίας και αλληλεγγύης προς κάθε λαό που υποφέρει από την καταπίεση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς του. Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι οι λαοί που υποφέρουν και σήμερα από την ολοκληρωτική επέλαση ιμπεριαλιστικών πολέμων και οικονομικών συμφερόντων, δεν είναι λίγες οι πόλεις και τα χωριά που απειλούνται με αφανισμό, καθώς θανατώνεται όχι μόνο ο μάχιμος πληθυσμός, αλλά και τα γυναικόπαιδα και οι γέροντες. Τα πολεμικά μέσα μπορεί να έχουν αλλάξει, και τη θέση των εκτελέσεων να έχει πάρει η απρόσωπη τακτική του βομβαρδισμού, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι το ίδιο τραγικό. Στη θέα της νέκρωσης των ανθρώπων και της φύσης, δε μένει άλλη λύση από την αντίσταση και την αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη αυτή- αλληλεγγύη της μαρτυρίας- συχνά συνοδεύεται από τη δύναμη της εκδίκησης για όλα τα εγκλήματα μαζικού αφανισμού, για όλες τις «μαύρες μέρες» που σημάδεψαν την ιστορία ολόκληρων λαών. Αυτή τη δύναμη, όμως, πρέπει να μετουσιώσουμε σε ώθηση για γενναίες πράξεις που θέτουν νέους, ειρηνικούς όρους στην αντίσταση προς την καταπίεση, την υποταγή και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι εκδηλώσεις μνήμης, όπως η σημερινή, είναι μια καλή ευκαιρία να διδαχθούμε την αξία της απλής, αληθινής ζωής, την υπέρβαση της απόγνωσης και την αφοσίωση στο ξαναχτίσιμο, στην «ανάσταση» των ανθρώπων και των πόλεων που επλήγησαν από τη βαρβαρότητα καθεστώτων που στόχευαν στην παγκόσμια κυριαρχία. Εάν σταθούμε, με σύνεση, ενώπιον των ανένδοτων απαντήσεων που η ιστορία έχει δώσει για τον Άγιο Δημήτριο, θα ανακαλύψουμε πως εδώ διαγράφεται μία μακρά ηρωϊκή πορεία, ήδη από το 1500 μ.χ., που εγκαταστάθηκαν στο Γκιότσαλι, διωγμένοι από τους Τούρκους, ανυπότακτοι Ηπειρώτες και Κρήτες, και από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, που το μικρό λακωνικό χωριό αποτέλεσε λημέρι πολλών οπλαρχηγών. Το χωριό αυτό, που πλήρωσε, ακόμα, ακριβά τη συμμετοχή των κατοίκων του στην Εθνική Αντίσταση, αφού πολλοί από αυτούς ήταν μέλη της Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να επιλέξουν να το κάψουν,
προβάλλει, ως παράδειγμα, της επαναστατικότητας, αλλά και του θάρρους που χρειάζεται από όσους, μέσα από τη φρίκη, πασχίζουν να ξαναφτιάξουν ό,τι γκρεμίζουν οι μεγάλοι πόλεμοι. Αντιπαλεύοντας με τα μύρια δεινά, που τους κληροδότησε το μεγάλο φονικό, οι ελάχιστοι επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος της 4 ης Ιουνίου, ξεκίνησαν το έργο της αναγέννησης του τόπου. Κηδεύοντας τις απώλειες, «σπέρνοντας» στην καμμένη γη τον σπόρο της ελπίδας για ένα μέλλον ειρήνης, δημοκρατίας και σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όσοι απέμειναν με το βάρος του άφατου πόνου και με το καθήκον να διατηρήσουν ζωντανή τη Μνήμη της αντίστασης, αποτέλεσαν το πρώτο εφαλτήριο για να συνεχίσουμε τους σύγχρονους αγώνες, κάτω από τον προστατευτικό ίσκιο των νεκρών. Το φωτεινό παράδειγμα των προγόνων μας, τόσο εκείνων που πλήρωσαν με τη ζωή τους την αγάπη για την ελευθερία του έθνους και του ανθρώπινου γένους, όσο και εκείνων που κλήθηκαν να ζήσουν με τις συνέπειες των ατιμώρητων εγκλημάτων πολέμου, κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, χωρίς να παραδοθούν ανήμποροι στον πόνο, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία για εμάς, εάν ιδωθεί σαν κατάφαση σε όσα καταργεί ο πόλεμος και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, δηλαδή στη λογική, τον πολιτισμό, τον σεβασμό στο ανθρώπινο είδος. Ας κρατήσουμε σαν «φάρο» για την πορεία της χώρας μας και της ανθρωπότητας, τα ιστορικά γεγονότα που εκφράζουν με τον πιο ρητό τρόπο την ανάγκη να διεκδικούμε, με καθημερινές πράξεις αλληλεγγύης και αντίστασης, ένα μέλλον προόδου και ανάπτυξης σε έναν κόσμο που δε θα έχουν πια θέση οι φρικαλεότητες και οι καταστροφές κάθε είδους, σε μία Ευρώπη που οι οικονομικά ισχυροί- παρελθοντικοί θύτεςθα αναγνωρίσουν την υποχρέωση αποζημίωσης και επανόρθωσης της αδικίας που υπέστησαν πόλεις και χωριά. Οι δικοί σας άνθρωποι, οι νεκροί μας, είναι παρόντες σε αυτό το χωριό, που κοιτάζει με αισιοδοξία το αύριο, είναι παντού, όπου αδικημένος και ταπεινωμένος ανά τον κόσμο. Έτσι κι εμείς, παρόντες, ο καθένας από τη θέση του, είτε αιρετός, είτε πολίτης, πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, εδώ και τώρα, ώστε μέσα από τη συνεργασία, τη συμπάθεια και τη φιλία, που ενσταλάσσονται μέσα μας από την κοινή μαρτυρία, να μεταλαμπαδεύσουμε την ανάγκη και την αξία της μνημόνευσης των νεκρών των Ολοκαυτωμάτων, στις επόμενες γενιές. Το σάλπισμα του σημερινού καλέσματος πρέπει να συνεχίσει να ηχεί για πάντα, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, και ο απόηχός του να συνοδεύει τους κατοίκους του Αγίου Δημητρίου Ζάρακα στις καθημερινές προκλήσεις, που όλοι βιώνουμε.
73 χρόνια κύλησαν από τη μαύρη Κυριακή της 4 ης Ιουνίου 1944, και, ενώ για κάθε έγκλημα υπάρχει τιμωρία, υπάρχει δικαιοσύνη, εντούτοις, στην περίπτωση του Αγίου Δημητρίου, αλλά και του συνόλου των Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδας, η Δικαιοσύνη αυτή, δεν έχει αποδοθεί, μέχρι σήμερα. Έχουμε την ακλόνητη πεποίθηση, τη βεβαιότητα θα έλεγα, ότι οι οικουμενικές, πανανθρώπινες, διαχρονικές και αιώνιες αρχές της Δικαιοσύνης και του Παγκόσμιου δικαίου θα επικρατήσουν. Τα εγκλήματα πολέμου, εναντίον αμάχων και αθώων, πρέπει να τιμωρούνται και να πληρώνονται. Ασφαλώς δεν έχει σημασία, μόνο, η οικονομική χρηματική αποτίμησή τους - άλλωστε ο τραγικός θάνατος των αμάχων δεν αποζημιώνεται - αλλά τη μεγαλύτερη αξία έχει η ηθική δικαίωση, η αγαλλίαση, η απάλυνση του πόνου που αισθάνονται οι συγγενείς των θυμάτων, από το γεγονός ότι οι Γερμανοί που εκτέλεσαν τους ανθρώπους τους, θα υποχρεωθούν να πληρώσουν για το έγκλημά τους αυτό. Δεν είναι δέ, μόνο, οι αποζημιώσεις προς τα θύματα της θηριωδίας των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στον Άγιο Δημήτριο, και στ άλλα Ολοκαυτώματα μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Χώρας, που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα, είναι και η επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, οι Γερμανικές επανορθώσεις που επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές στην οικονομία και στις υποδομές της Χώρας μας καθώς και η επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που εκλάπησαν, που όλα ανέρχονται, με τους μετριότερους υπολογισμούς, σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Και αν, η ειρήνη και η κυριαρχία, που επικράτησε μεταπολεμικά στον κόσμο, ήθελε, επεδίωξε και κατάφερε να μην υποχρεωθεί η Γερμανία να καταβάλλει πραγματικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που διέπραξε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, προκειμένου να προστατευθεί η οικονομική και κοινωνική της σταθερότητα ως ηττημένης, εκείνο που μένει σήμερα 73 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου στη συνείδηση κάθε ανθρώπου, όπου γης, είναι, αφενός μεν, η βαθειά αίσθηση της αδικίας από την μη πληρωμή των οφειλομένων και η διαδεδομένη πεποίθηση ότι αυτά συνεχίζουν να οφείλονται και αφετέρου η αντίληψη ότι το λεγόμενο Γερμανικό θαύμα συντελέστηκε χάρις, αν, όχι, αποκλειστικά και στην αποφυγή της καταβολής επανορθώσεων και αποζημιώσεων.
73 χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα του Αγίου Δημητρίου, και μετά από τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελέστηκαν και εξελίσσονται στον πλανήτη μας, Έλληνες, Γερμανοί και πολλοί άλλοι λαοί, προχωρούμε μαζί, ως μέλη της ίδιας Ένωσης, προς ένα κοινό Ευρωπαϊκό μέλλον. Μαζί, ως λαοί, έχουμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε για την Ευρώπη, ένα μέλλον Ειρήνης, δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ένα μέλλον προόδου και ανάπτυξης. Σε μια τέτοια Ευρώπη δεν θα έχουν πια θέση οι φρικαλεότητες και οι καταστροφές. Συστατικό στοιχείο και όρος επιβίωσης αυτής της Ένωσης είναι η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των λαών καθώς και η κοινωνική συνοχή τους. Αυτό, ισχύει περισσότερο, για χώρες όπως η Γερμανία, τόσο λόγω του μεγέθους, της θέσης της και των ωφελημάτων που αποκομίζει από την Ένωση, όσο και γιατί οφείλει στη Χώρα μας, από τις καταστροφές που τις προξένησε στον πόλεμο. Η σημερινή επέτειος σηματοδοτεί την αντίσταση της Μνήμης, που παραμένει ζωντανή, ανατροφοδοτείται και μεταλαμπαδεύεται στις γενιές των νέων ανθρώπων, ορίζει και εμπνέει. Είναι και θέλουμε να παραμείνει ημέρα περισυλλογής και αυτοκριτικής. Ο δικός μας αγώνας σήμερα είναι να διατηρήσουμε τη Μνήμη ως εφαλτήριο για τους σύγχρονους αγώνες, για την αντιμετώπιση της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας, για την υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας και αξιοπρέπειας, για καλύτερη παιδεία, για καλύτερο περιβάλλον, για μια καινούργια κοινωνική συνείδηση, συνείδηση αλληλεγγύης, για την επιτυχία απέναντι στον σύγχρονο πόλεμο των αγορών, των συμφερόντων και των κερδοσκόπων, για τη δημιουργία μιας πατρίδας όπου όλοι και ιδιαίτερα οι νέοι θα μπορούν να ζουν με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Βρισκόμαστε στη δίνη μιας παγκοσμιοποιημένης εποχής που μέσα στην ταχύτητά της δείχνει να μη θυμάται. Επενδύει στην έλλειψη αντίστασης, στην κατανάλωση, στην ευμάρεια, το ατομικό όφελος, προβάλλεται έναντι των συλλογικών διεκδικήσεων, ο επεκτατισμός και η οικονομική εκμετάλλευση προκαλούν απόλυτη εξάρτηση των λαών και χιλιάδες θύματα κάθε μέρα, η οικονομική κρίση οδηγεί στην υποβάθμιση του επιπέδου ζωής, σε σοβαρά προβλήματα επιβίωσης στον κόσμο, ο σύγχρονος τρόπος ζωής απειλεί μακροπρόθεσμα την ίδια μας τη ζωή.
Αυτός ο κόσμος μερικά- 73- χρόνια μετά τη συμπλήρωση μισού αιώνα από τον καταστροφικό Β παγκόσμιο πόλεμο βρίσκεται στα όριά του. Τα σύγχρονα παγκόσμια παράδοξα, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επιβάλλουν μεγαλύτερη εγρήγορση, μεγαλύτερη συνέπεια, πραγματική πίστη στη συναδέλφωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό. Από το Ιστορικό και Μαρτυρικό Χωριό του Αγίου Δημητρίου Ζάρακα, στέλνουμε σήμερα με απόλυτη δύναμη το μήνυμα του Τόπου μας για Αντίσταση στη Λήθη των καιρών μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να αγρυπνούμε, είμαστε υποχρεωμένοι να θυμόμαστε. Για ένα καλύτερο εθνικό και παγκόσμιο μέλλον. Κυρίες & Κύριοι συγγενείς των θυμάτων, Αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε να είμαστε συνεπείς στη μεγάλη αυτή υπόθεση της Μνήμης. Οι δικοί σας άνθρωποι, το μεγάλο κομμάτι της ζωής σας που χάθηκε, οι νεκροί μας, είναι εδώ, παρόντες σ αυτή την πόλη που κοιτάζει με αισιοδοξία το αύριο, είναι παντού, όπου αδικημένος και αδικούμενος στον κόσμο. Είναι εδώ, παρόντες σ αυτόν τον τόπο που κάποιες φορές δείχνει να θαμπώνεται από τις καινούργιες προκλήσεις, μα πάντα ανασαίνει και ζει κάτω από τον προστατευτικό ίσκιο των νεκρών του παίρνοντας δύναμη για να συνεχίσει στο μέλλον. Ελάχιστο χρέος μας, προς αυτούς, να τους τιμούμε και να τους θυμόμαστε πάντα και να βιώνουμε το συγκλονιστικό μήνυμα της θυσίας τους. ΤΙΜΗ & ΔΟΞΑ στους κατοίκους του Αγίου Δημητρίου, που εκτελέσθηκαν άδικα. ΠΟΤΕ ΠΙΑ άλλος Άγιος Δημήτριος. ΠΟΤΕ ΠΙΑ Πόλεμος. Συνεχής αγώνας και αγωνία για την ειρήνη, τη συναδέλφωση των λαών, τη φιλία, την πρόοδο, την ανάπτυξη».