ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ «Εχω υπάρξει και ρεμάλι χαμένο»

ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ «Εχω υπάρξει και ρεμάλι χαμένο»

6 Εικόνες με το φακό των Γιάννη Κυλπάση και Βασίλη Παπαϊωάννου 10 Editorial / Κάθε τεύχος και μια χειρονομία Ένθετη περιοδική έκδοση της Εφημερίδας «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» ΕΚΔΟΤΗΣ: Θεόδωρος Η. Λουλούδης ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: Δημήτρης Σ. Αβραμίδης Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ TRIP ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ: Δημήτρης Σ. Αβραμίδης Λάμπρος Αραπάκος Δημήτρης Βέλιος Δημήτρης Γκιούλος Κωνσταντίνος Μάγνης Ευτυχία Μεσίσκλη Στέργιος Τσιόκας Πέτρος Ψωμάς ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ: Λάμπρος Αραπάκος Ευτυχία Μεσίσκλη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Κυλπάσης Βασίλης Παπαϊωάννου ART DIRECTOR: Μαρία Μανωλοπούλου ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΑΤΕΛΙΕ: Κωνσταντίνος Γαλανόπουλος ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ευάγγελος Πολίτης ΕΚΤΥΠΩΣΗ: Fortosis printfactory 12 Κωνσταντίνος Μάγνης: Να δεις πως πάει η Ελλάδα μπρος 14 Πέτρος Ψωμάς: Βγαίνουμε! 16 Ευτυχία Μεσίσκλη: Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος 18 Γεγονότα Τι απέμεινε από την τελετή έναρξης Camino Contacto Μώμος ο Πατρεύς Gizmo & Γκιούλος Κωστής Μαραβέγιας 24 Ασυνόδευτοι ανήλικοι στην Πάτρα 32 Coffee Island / Στην Ελλάδα και στον κόσμο 34 Συνέντευξη με τη Νατάσσα Μποφίλιου 40 ΙΕΚ Βέργη / Η δύναμη του κύρους 42 Πρόσωπα Νόρα Δράκου / Της ψυχής ο θρίμαβος Διώνη Ντόντη / Συντονίσου Nick Beck / «Σπάσε» λοιπόν Πέτρος Πυλαρινός / Ήθη και σάντουιτς Ονίκ Κετσογιάν / Υποκριτής και θεατής Theo Komp / Υπόθεση Techno 54 Μέρα - Νύχτα: Μιχάλης Γραμματικόπουλος & Δημήτρης Χαριτάτος 56 Πατρινό καρναβάλι ή ο Αύγουστος του χειμώνα 62 Το πλήρωμα 94 ταξίδεψε στην Ιταλία 66 Φελιζόλ κι αρώματα 70 Συνέντευξη με το Γιώργο Μπογδανόπουλο 74 Πάνος Μανωλόπουλος / Απόψεις από ξύλο 76 mix and match με τη Θεοδώρα Τζήμου 80 Night and day / Όρθιοι στη θάλασσα 82 Jazz Satyrs / Οι Σύντροφοι του Διόνυσου 84 Μια βραδιά στου Κόττα 88 Μια πόλη, δύο κόσμοι Ιδιοκτησία: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Κορίνθου 140 και Γκότση, 262 23, Πάτρα, τηλεφωνικό κέντρο 2610/312530-4, trip@pelop.gr. Κείμενα ή φωτογραφίες που αποστέλλονται στο περιοδικό για δημοσίευση δεν επιστρέφονται. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή ή μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, όλου ή μέρους του περιοδικού χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη. Το περιοδικό TRIP διανέμεται με την εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ». 92 Μόδα 104 Συνέντευξη με το Μιλτιάδη Ματκάρη 110 Η μεγαλύτερη πίστα στο δημοφιλέστερο προορισμό 114 Rio Tennis club / Δεν ησυχάζει ποτέ 116 Ριγκολέτο / Ένας θρίαμβος στο Συνεδριακό 122 Βackstage 4

εικονες ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ γιαννης κυλπασησ ΚΕΙΜΕΝο ΔΗΜΗΤΡΗ Σ. ΑΒΡΑΜΙΔΗ 6

Ίσως λιγάκι να φυσάει κι αν προσέξουμε καλά τη φωτογραφία, μπορεί και ν ακούσουμε το θρόισμα των χόρτων κι από κοντά να δούμε τα χαμηλά και ταχέως κινούμενα σύννεφα που αλλάζουν διαρκώς το σχήμα τους. Γιατί όσο κι αν λέμε ότι η φωτογραφία αποτυπώνει τη στιγμή, υπάρχει το πριν και το μετά από αυτήν τη στιγμή που εγκλείονται μέσα της. 7

εικονες ΦΩΤΟΓΡΑΦΙεσ βασιλησ παπαϊωαννου ΚΕΙΜΕΝα ΔΗΜΗΤΡΗ Σ. ΑΒΡΑΜΙΔΗ Με το καλάμι στην άκρη της θάλασσας, με την υπομονή, την προσμονή και τα χειμωνιάτικα μπουφάν. Απέναντι η γέφυρα, τόσο κοντά, μα απαγορευμένη κι όσοι ψαρεύουν το ξέρουν καλά. Εκεί κοντά της, γύρω από τα «πόδια» της υπάρχουν άφθονα ψάρια και μια απαγόρευση του ψαρέματος. Να ψαρεύεις από την ακτή, αντικρίζοντας το αντικείμενο του πόθου σου. 8

Τελικά μπορεί και να μην είχε δίκιο ο Ευκλείδης και οι παράλληλες γραμμές, κάπου στο βάθος να συναντώνται. Εκτός κι αν στο βάθος είναι το άπειρο, ιδιαίτερα μάλιστα όταν η γη «ακουμπάει» στον ουρανό και το μάτι ξεγελάει τη γνώση. Εκτός κι αν τελικά τη διευρύνει. Να λοιπόν τι μπορεί να πάθει κανείς, όταν περνάει τις ώρες του σε καλλιέργειες καλαμποκιού... 9

ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ Σ. ΑΒΡΑΜΙΔΗ Κάθε τεύχος και μια χειρονομία Μια πόλη κουρασμένη σε μια χώρα, σχεδόν, απελπισμένη. Η αίσθηση είναι κοινή. Να κάνεις κάθε ημέρα τα ίδια όπως και πριν. Αλλά να μην υπάρχει το νόημα σε όλα αυτά τα καθημερινά δρομολόγια και τις στάσεις. Ρωτάς, μιλάς, διαβάζεις, γράφεις. Αλλά μέσα σου το νοιώθεις. Οι γραμμές επικοινωνίας έχουν καταστραφεί και ο τελικός στόχος όλης αυτής της δραστηριότητας είναι αβέβαιος. Κι έτσι όλα όσα κάνεις μπορεί και να είναι χειρονομίες δίχως νόημα. Ωστόσο επιμένεις και συνεχίζεις. Ακόμα κι όταν μια ισχυρή αίσθηση ματαιότητας έχει υπονομεύσει κάθε σκοπό. Συνεχίζεις όμως. Είναι κάτι σαν ένα αυστηρά προσωπικό στοίχημα. Ή πάλι, μπορεί και να είναι ο μεγάλος φόβος που σου προκαλεί η προοπτική της παραίτησης. Από όλους και από όλα. Κι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι έτσι συνεχίζεις, ενίοτε, με τρελούς ρυθμούς. Πείθεις κάθε πρωί τον εαυτό σου ότι τώρα είναι που χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Να επιμείνεις, να κάνεις τη δουλειά σου όσο γίνεται καλύτερα, να εξαντλήσεις όλα τα όρια και να διασχίσεις αυτήν την έρημο, ακόμα κι αν δεν έχεις αίσθηση της πορείας, ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα πού είναι η όαση, ακόμα κι αν είναι πιθανό να μην υπάρχει όαση. αυτό είναι το αποτύπωμα που αφήνεις στον κόσμο. Είναι, εν τέλει, το δικό σου ταξίδι που αποκτάει τη δική του αυτόνομη δυναμική και που εξελίσσεται ακόμα κι ερήμην σου. Όμως ακόμα και τη στιγμή που γράφεις αυτές τις γραμμές, ξέρεις τον αφύσικο χαρακτήρα της πράξης σου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει κέντρο ομιλίας, αλλά τίποτα που να συνδέεται με το γράψιμο. Ένα αφύσικο τεχνητό δημιούργημα είναι η δουλειά σου που με τα χρόνια και τη συνήθεια μοιάζει φυσιολογικό. Συζητήσεις, κείμενα, τίτλοι, φωτογραφίες, διορθώσεις. Κι ένα ακόμα τεύχος του Trip βγαίνει στον κόσμο, γυρεύοντας ν ανταμώσει μαζί του. Σε μια ακόμα προσπάθεια να μιλήσουμε, να δείξουμε, να καταγράψουμε. Ανθρώπους, διαθέσεις, γεγονότα, σκέψεις, στιγμές. Σε μια πόλη κουρασμένη, σε μια χώρα, σχεδόν, απελπισμένη επιμένουμε ρίχνοντας κρυφές ματιές σε παλιούς αγαπημένους ποιητές, όπως εκείνος που σε πολύ πιο δύσκολους καιρούς έγραφε: «Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ/ Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα/ Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω/ Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες» Υ.Γ. Παραπλεύρως εικονίζονται οι δύο όψεις κατοχικού χαρτονομίσματος των 500.000 δραχμών. Δεν είμαι σίγουρος γιατί τα διάλεξα προς συνοδεία του ανωτέρω κειμένου. Τ Είναι μια αφοσίωση σ αυτό που έχεις μάθει να κάνεις. Είναι μια βαθύτερη πίστη στη σημασία της ενημέρωσης και της επικοινωνίας. Είναι η ανάγκη σου να εξιστορήσεις το παρόν, να το καταγράψεις στο περιοδικό ή στην εφημερίδα. Είναι ο ναρκισσισμός του επαγγέλματος και μαζί η κρυφή υπεροψία που σου λέει πως 10

welcome ΛΕΩΦΟΡΟΣ Γ. Παπανδρεου 59 Α', Πάτρα τηλ. 2613015327

12 ΑΠΟΨΕΙΣ

Να δεις πώς πάει η Ελλάδα μπρος -να ταν Αμέρικα και βάλε από τον Κωνσταντίνο Μάγνη Στους νεότερους δεν λέει τίποτα η 25η Νοεμβρίου του 1973. Ήταν πάντως η μέρα που ο Ιωαννίδης ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο. Ο κόσμος δεν είχε ιδέα για Ιωαννίδη. Άκουγε για Γκιζίκη και κρατούσε μια ελπίδα ότι επρόκειτο για δημοκρατική κατάσταση. Ήταν Κυριακή εκείνη η ημέρα, ανήμερα Αγίας Αικατερίνης, συνηθισμένα τα οικογενειακά τραπέζια τότε με γιορτή ή χωρίς. Λίγο αργότερα φάνηκε το «πουλί», το έμβλημα της χούντας, στην τηλεόραση και πήραμε χαμπάρι ότι δεν θα άλλαζαν και πολλά. Η πιτσιρικαρία άναβε την τηλεόραση όλη την ώρα. Εκείνο τον καιρό παρεμπιπτόντως η τηλεόραση δεν ήταν αναμμένη συνεχώς, παρά μόνο αν επρόκειτο «να παρακολουθήσουμε». Ο λόγος που την ανάβαμε ήταν για να δούμε εάν αποκαθίστατο η ροή του προγράμματος, που είχε διακοπεί λόγω νέας «Επαναστάσεως», μπας και γινόταν κανονικά η μετάδοση του ντέρμπι ΑΕΚ- Ολυμπιακός. Που είχε, βέβαια, αναβληθεί λόγω στρατιωτικού νόμου, αλλά δεν το ξέραμε. Μάλλον, ελπίζαμε ότι «κάτι θα γίνει» και θα το δούμε το ματς. Αλλά δεν το είδαμε. Οι οθόνες πρόβαλαν όλη την ώρα το «πουλί», αλλά το σκηνικό το διέκοπτε κάθε τόσο ένα απόσπασμα από ένα τραγούδι του συρμού εκείνης της εποχής. Ήταν ο Δώρος Γεωργιάδης που τραγουδούσε «να δεις πώς πάει η Ελλάδα μπρος να ταν Αμέρικα και βάλε». Η προβολή αυτού του αποσπάσματος είχε, φυσικά, την επικοινωνιακή της σκοπιμότητα. Η νέα κατάσταση μας καθησύχαζε ότι επρόκειτο να ανορθωθούμε προσεχώς και να εξελιχθούμε σε υπερδύναμη. Αλλά αντί να σε καθησυχάζει αυτό το κλίμα, σε έκανε να νιώθεις παράξενα. Μια αλλόκοτη ανασφάλεια. Ένα αίσθημα κενού. Κυριακή, χωρίς εκπομπές, χωρίς ποδόσφαιρο, με μια πολιτική μεταβολή αγνώστου περιεχομένου. Γιατί τα μελετήσαμε όλα αυτά; Μας ήρθαν συνειρμικά τη μέρα της επίσκεψης Ολάντ. Δημοσιογραφική κάλυψη δεν υπήρχε, λόγω απεργίας. Τι να κάνει η ΕΡΤ; Έδειχνε τις σκηνές χωρίς σχόλια. Και ξανά οι σκηνές. Και ξανά οι σκηνές. Και να σου ο Δώρος Γεωργιάδης να μας ξανατραγουδάει. Προς τη δόξα ξανατραβάμε. Να ναι για καλό όλα αυτά ή θα ναι Δώρα Άδωρα, Δώρε; Και εμείς οι άνθρωποι του Τύπου, με τις απεργίες τι πετυχαίνουμε; Καλυτερεύουμε τη θέση μας ή προπονούμε το κοινό να μπορεί να ζει χωρίς εμάς; Τ 13

Βγαίνουμε! ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΨΩΜΑ Δανείστηκα τίτλο και έμπνευση από την καρναβαλική μου συντροφιά. «Τι είναι αλήθεια ένας Πατρινός χωρίς καρναβαλική συντροφιά;» αναρωτιέμαι συχνά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και το αφήνω για κατ ιδίαν προβληματισμό. Για εδώ κρατάω μόνο τη λέξη. Και υπάρχουν κάποιες εποχές και κάποιες περιστάσεις όπου μία και μόνο λέξη αρκεί: Βγαίνουμε! Χρόνια πριν πρωτο-συνειδητοποίησα αυτή την ενδιαφέρουσα σημειολογική διαφορά στο Καρναβάλι μας (και με αυτή θα τελειώσω με τα αποκριάτικα, γιατί το Καρναβάλι δεν είναι για μια φορά ακόμα παρά απλώς η αφορμή): Οι εκτός Πάτρας συμμετέχοντες μπορεί και να το έχετε προσέξει λένε «μπαίνω» σε γκρουπ. Εμείς πάλι «βγαίνουμε»: «Θα βγω, φέτος! Εσύ με ποιους βγαίνεις; Τι βγήκατε πέρυσι;» κ.λπ. Βγαίνουμε! Είναι ωραία αίσθηση το να βγαίνεις. Γέννηση είναι. Απελευθέρωση. Εξωστρέφεια είναι. Και κοινωνικοποίηση. Συνήθως βγαίνεις σε κάτι καλύτερο από το «μέσα» στο οποίο βρισκόσουν πριν. Βγαίνεις από το σπίτι, για να διασκεδάσεις. Βγαίνεις από την καθημερινότητα, για να ξεσκάσεις. Βγαίνεις από το ρόλο σου ή το καλούπι σου ή τη φυλακή σου. Βγαίνεις και πας. Κι έχει κάτι το αισιόδοξο αυτή η έξοδος. Και κάτι το λυτρωτικό μαζί. Μήπως η όλη προσπάθεια των τελευταίων χρόνων στη χώρα δεν είναι, για να βγούμε από τη ζωή στην οποία εγκλωβιστήκαμε; Να βγούμε έξω απ το τούνελ δεν προσδοκούμε; Βγαίνουμε από μια εποχή, για να... βγούμε σε μια άλλη. Ακόμα και με αυστηρούς όρους οικονομίας, αυτό που οι γνωρίζοντες μας παρουσιάζουν ως τέλος της επίπονης διαδρομής είναι η στιγμή που επιτέλους θα... «βγούμε στις αγορές». Στο μεταξύ θα έχει συμβεί κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Θα έχουμε βγει απ τη ζωή μας την ψεύτικη κι απ το «εγώ» μας το στενό. Κι αν είναι ωραίο μια φορά το «βγαίνω», είναι απείρως ωραιότερο το «βγαίνουμε». Κι εμείς τη λέμε συχνά αυτή τη λέξη στην παρέα. Τη δώσαμε και ως απάντηση σε έναν αυτο-αναφορικό γρίφο του Κρυμμένου Θησαυρού: «Βγαίνουμε!» Και για εδώ, δίχως τύψεις, τη δανείστηκα απ την αγαπημένη μου παρέα θα μου το συγχωρήσουνε φρονώ γιατί απλούστατα ο πληθυντικός μας είναι ισχυρότερος απ τον ενικό μου. Και είναι υπέροχο που βγαίνουμε από το «εγώ» μας και... βγαίνουμε επιτέλους στο «εμείς». Τότε μόνο θα πάνε όλα καλά. Και όπως διάβασα πρόσφατα και σε ένα δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης από αυτά στα οποία εν τέλει... μπαίνουμε για να βγούμε στου κόσμου το μπαλκόνι και να ανακοινώσουμε στην κυβερνο-γειτονιά τις σκέψεις, τις ιδέες και τα όνειρά μας: «Στο τέλος, όλα θα πάνε καλά. Αν δεν πάνε καλά, τότε δεν είναι το τέλος...». Φτου και βγαίνω! Κατά Άνοιξη μεριά... Τ 14

ευτυχως απο την eytyxia μεσισκλη Σκιτσο μιμικα Σπυριδωνοσ Μαύρος Γάτος Ζώδια. Ναι, ναι ζώδια. Τι γελάτε; Αφού όλοι τα τσεκάρετε το πρωί. Θες στο διαδίκτυο, θες στην tv, θες στο κινέζικο ωροσκόπιο, τα τσεκάρετε. Λοιπόν. Τρομακτικές αλλαγές φίλοι. Για όλα τα ζώδια! «Νέες συνεργασίες, νέοι προορισμοί, νέα τάσια αυτοκινήτου». Όλα αλλάζουν! Απλώς κάποιοι από εσάς, μην παρασύρεστε τόσο. Φτιάξτε την Κανελλοπούλου πρώτα. Έμαθα shake πριν την ώρα μου. «Σας έχω όλους τους Έλληνες γραμμένους στα μου!» δηλώνει η αγαπημένη Τζούλια. Και να σου, ένα σωρό σχόλια κάτω από το δημοσίευμα. Τρέξανε όλοι να της την πουν. Μωρέ ας είχατε και εσείς την ευκαιρία να παντρευτείτε ένα πλούσιο σαρδελοκονσερβο-βιομήχανο στην Αυστρία και θα σας έλεγα εγώ. Τι; Για ένα κούτελο και μια τιμή ζούμε; Χα. Ρε είμαστε όλοι ξεδιάντροποι. Αποδεχτείτε το. Θέλω να ευχαριστήσω τη μαμά, τη θεία, τη γιαγιά και τον επίμονο κηπουρό του γείτονα για το Όσκαρ της υπομονής που μου απονεμήθηκε. Απέναντι στη μετριότητα που επικρατεί γύρω μου, αλλά και τη δική μου. Που αρνούμαι να κάνω κάτι για την επίμονη μούντζα που μου ρουφάει το πρόσωπο, αλλά παράλληλα θαυμάζω τον Άφλεκ να παρελαύνει στα Όσκαρ. Να σας πω την αλήθεια μου, τον έχω βαρεθεί αυτόν το «μαύρο γάτο». Όλο ωχαδερφισμούς και κουραφέξαλα μου πασάρει. Δεν ξέρω. Φταίει που δεν έχω πάει στη Μέση Ανατολή. Εκεί οι μαύροι γάτοι είναι περισσότερο σαν τεράστιοι ιαγουάροι με γουόκι τόκι και μπόλικη λάσπη. Σας ζητώ συγνώμη, αλλά σκέφτομαι να τον καταργήσω. Θα σας πω από αλλού πώς είναι μια επίσκεψη στο Ωνάσειο. Άσπρη γάτα Ξυπνάς το πρωί, περπατάς στην πόλη και αναρωτιέσαι «Γιατί; Γιατί να έχω βαρεθεί τόσο;». Και μετά βλέπεις πάλι τους καρναβαλιστές να τρέχουν εδώ και εκεί για το θησαυρό. Έναν θησαυρό που χρόνια τώρα τον έχουμε μπροστά μας και δεν τον βλέπουμε. Δύναμη τελικά είναι να ξυπνάς το πρωί, να περπατάς στην πόλη και να αναρωτιέσαι «Γιατί; Γιατί δεν με αποσύρουν ως παρείσακτη, τυφλή βαριεστημένη;». Δεν ξέρω ποιο μυαλό ακριβώς εμπνεύστηκε αυτή την τόσο αναίσχυντη εφαρμογή «Bang with your friends» του facebook, αλλά είναι καταλυτική. Θες να πας να «ερωτευτείς» για ένα βράδυ και δε ξέρεις πώς; To μεγαλύτερο κοινωνικό δίκτυο επί γης σού βρήκε τη λύση. Σε σένα μιλάω, μοναχικέ καβαλάρη. Ένα μπερδεμένο, ίσως και λίγο θλιβερό like από εμένα. «Γάτα χρώματος γκρι». «Μεσογειακό κλίμα: Επικρατεί στη Μεσόγειο και σε λίγες άλλες περιοχές του κόσμου, όπως είναι η Χιλή. Χαρακτηρίζεται από ήπιους χειμώνες, ξερά καλοκαίρια και από ΛΙΓΕΣ βροχές που πέφτουν κυρίως το χειμώνα και το φθινόπωρο». Γελιέσαι Βικιπαίδεια. Το μόνο θετικό στην ιστορία «βροχή δίχως τέλος» είναι το «Raining Again» από Betoko. Το χορεύω και ας πέσουν πάνω μου χαλάζια κοτρώνες. Έχουμε τσακωθεί, συμφιλιωθεί, ερωτευτεί και ξε-ερωτευτεί ίσα με 2.345 φορές σε αυτό το μυστήριο παλάτι που λέγεται «Trip». Σαπουνόπερα έχουμε καταντήσει. Ψάχνουμε το διαφορετικό, το ανατρεπτικό, το αισιόδοξο, το θλιβερό, το μοδάτο, το κιτς, το έξυπνο, το ηλίθιο, το ανήκουστο, το πολλάκις ακουσμένο. Τους ασυνόδευτους ανήλικους, τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Andy Warhol και μύρια άλλα. Γιατί και στη δική μας σαπουνόπερα, τα επεισόδια είναι άπειρα. Κολλήστε λοιπόν! Τ 16

ΓΕΓΟΝΟΣ Από τον Λάμπρο Αραπάκο Φωτογραφίες: Γιάννης Κυλπάσης, Βασίλης Παπαϊωάννου 19/1/13. έναρξη Καρναβαλιού Τι μου έμεινε... 1Ο Παναγιώτης Φαφούτης ανέλαβε το σχεδιασμό και την επιμέλεια της έναρξης του Πατρινού Καρναβαλιού και μαζί με την ομάδα του έβαλαν στο «κόλπο» ένα μεγάλο μέρος του πατρινού καλλιτεχνικού δυναμικού. Για πρώτη φορά τόσες δημιουργικές ομάδες της πόλης ενώθηκαν και έφτιαξαν μια γιορτή! 2Ο κόσμος έκανε βόλτα στο κέντρο. Χαμόγελα παντού, εκπλήξεις και μικρές ανατροπές σε κάθε λεπτό. 3Περπάτησαν σε τεντωμένα σκοινιά, έπαιξαν με φωτιές, έστησαν παραστάσεις στο δρόμο, ισορρόπησαν σε ξυλοπόδαρα, εντυπωσίασαν με τα εναέρια ακροβατικά πανιά: Οι X-saltibagos ήταν από τους πρωταγωνιστές της μέρας! 18

4 Δύο μπάντες, που αποτελούνται από φοιτητές του τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής της Άρτας, οι Ai sihtir band και οι Mix Grill, έφεραν ένα διαφορετικό ήχο στην έναρξη. 5Εντάξει οι Vegas κριθήκαν ως κατάλληλοι και απογείωσαν το κοινό, εγώ πάντως πέρασα το ίδιο καλά, ανακαλύπτοντας και ακούγοντας τους δικούς μας Natural beat, Mag, Γιώργο Σαλεμή, Δώρα Παπαγιαννάκη. 6Το καρναβαλολεωφορείο έκανε βόλτες τη νύχτα της έναρξης στην πόλη. Πόσοι καρναβαλιστές χωράνε σ ένα λεωφορείο; Ιδού η απορία. 7Φωνή, ταλέντο, δυναμική: Ο Γιώργος Λογαράς είναι ο ιδανικός τελάλης. 8Η λευκή εμφάνιση της φετινής βασίλισσας του Καρναβαλιού προκάλεσε σούσουρο. Λογικό, η 25χρονη Ερατώ Μπερλέμη είναι εντυπωσιακή. Και κάτι τελευταίο: Αν θέλετε να (ξανα)ζήσετε όλα όσα έγιναν στην έναρξη, υπάρχει στο youtube η ενδιαφέρουσα εκπομπή που δημιούργησε η viewproductions για λογαριασμό της Κοινωφελούς Επιχείρησης Δήμου Πατρέων «Καρναβάλι Πάτρας». Προβλήθηκε στην ΕΤ1 με παρουσιάστρια την ταλαντούχα Κατερίνα Τσουκαλά. 19

ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΑΡΑΠΑΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Γιάννης Κυλπάσης 11/01/2013. GIZMO KAI ΓΚΙΟΥΛΟΣ Ο «Ηχότοπος» φουλ από νεαρόκοσμο. Διάθεση για εικόνες και λέξεις, μουσικές και κουβέντες. Δυο φίλοι, ο συγγραφέας Δημήτρης Γκιούλος και ο σκηνοθέτης Γιάννης Gizmo Μπερερής αποφάσισαν να κάνουν πάρτι, να καλέσουν φίλους και να παρουσιάσουν τις δουλειές τους. Βιβλίο «Η δεύτερη συλλογή λέξεων σε έντυπη μορφή είναι πια πραγματικότητα. Μετά την πρώτη απόπειρα με τίτλο δι άρλεκιν πάροντι, το δεύτερο βιβλίο με τίτλο 12 ΚΑΡΕ θα πάρει θέση στα ράφια των βιβλιοπωλείων και ελπίζει και σε κάποια θέση στα σπίτια σας. Γουστάρει τις φυγές», λέει ο συγγραφέας και συνεργάτης του Trip, Δημήτρης Γκιούλος. Ρομαντισμός, χιούμορ, καθημερινότητα και όλα τα συναισθήματα υπάρχουν στις ιστορίες του Δημήτρη. Ιστορίες που θα σε βάλουν σε ταύτιση, θες δε θες. Ταινία Δυο κοπέλες βρίσκονται σ ένα καφέ. Ένα χέρι κλέβει την τσάντα της μιας. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει, για να τη βρει; Θα την ξαναβρεί; Μια ταινία για τη «βρόμικη» Αθήνα του 2012. Ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, θέμα που προβληματίζει και ένα δυνατό ξεκίνημα για τον ταλαντούχο Πατρινό Γιάννη Gizmo Μπερερή που με την «Ενδημία» κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στην κατηγορία ελληνικών ταινιών μικρού μήκους «ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ». 20

ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΑΡΑΠΑΚΟ Φωτογραφία: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΛΠΑΣΗΣ ΓΕΓΟΝΟΣ 16/1/13. CAMINO CONTACTO Μουσική που στις φλέβες της ρέει ο πόνος και στίχοι που γράφτηκαν σε λιμάνια και πορνεία, σε καταγώγια και φυλακές της δικτατορίας. Ένα πάθος σχεδόν απαγορευμένο αυτός ο παλμός του Buenos Aires Οι εξαιρετικοί μουσικοί του Nuevo Siete Enseble, η μοναδική ερμηνεία της Νάσιας Παπαγιαννάκη και το Αργεντίνικο tango των Γιώργου Τσαούσογλου και Ιωάννας Ανδρικοπούλου δημιούργησαν μια αισθαντική, άκρως ατμοσφαιρική παράσταση στο Λιθογραφείον. Μουσική, τραγούδι και χορός σε ρυθμούς tango και nuevo tango. Μια παράσταση που πρέπει να επαναληφθεί. 21

ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΑΡΑΠΑΚΟ Φωτογραφία: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΛΠΑΣΗΣ 9/2/13. Maraveyas Ilegal. Sold out Η ώρα είναι 1 παρά 25 και ο Μαραβέγιας συνεχίζει να ξεσηκώνει τα 800 άτομα που τίγκαραν τον πολυχώρο της Πολιτείας. Ακούραστος, κεφάτος, άμεσος, σχολιάζει ανάμεσα στα τραγούδια, αυτοσαρκάζεται, γελάει, «πειράζει» τους μουσικούς του. Το κοινό ανταποκρίνεται και στο επικοινωνιακό του χάρισμα. Ο Μαραβέγιας που κατάγεται από το Αγρίνιο έχει δημιουργήσει ένα ξεχωριστό ρεύμα, ένα δικό του ύφος και το κοινό μετατρέπει τα live του σε party που ξεχνούν να τελειώσουν! Αξίζει να σημειωθεί ότι τη συναυλία άνοιξαν οι πατρινοί bandamadara οι οποίοι άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις! 22

ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΑΡΑΠΑΚΟ Φωτογραφία: Βασίλης Παπαϊωάννου ΓΕΓΟΝΟΣ 14-16/2/13. Μώμος ο Πατρεύς! Η Κοινωφελής Επιχείρηση «Καρναβάλι Πάτρας», το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και το Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας «Ρεφενέ» δημιούργησαν 3 μέρες γεμάτες σάτιρα και άφθονο γέλιο. Αφιέρωμα στον πρόσφατα χαμένο καραγκιοζοπαίχτη Γιάνναρο, παράσταση του θιάσου του διακεκριμένου καραγκιοζοπαίκτη Ηλία Καρελλά, σεμινάριο από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Διαγωνισμός Σατιρικών 10λέπτων και άλλα πολλά συμπεριληφθήκαν στο 5ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Σάτιρας Ερασιτεχνικών Θιάσων «Μώμος ο Πατρεύς». Πάνω από 70 άτομα από Πάτρα, Σύρο, Ιερισσό, Κερατέα, Ίλιον, Ιωάννινα, Μυτιλήνη, Φιλιατές και Τρίπολη βρέθηκαν στο Διαγωνισμό Σατιρικών 10λέπτων. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Φεστιβάλ φέρει το όνομά του από το ψευδώνυμο του δικηγόρου, δημοσιογράφου και ποιητή του 19ου αιώνα Ηλία Συνοδινού, ο οποίος όμως οφείλει την υστεροφημία του στις σάτιρες που έγραφε. Όποιος πέρασε μια βόλτα από το Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» θα κατάλαβε σίγουρα ότι ο «Μώμος ο Πατρεύς» καταφέρνει το στόχο του: Επανασυνδέει τη σάτιρα με το Πατρινό Καρναβάλι με κεντρικό άξονα το θέατρο και κατά συνέπεια δημιουργείται ένας κόμβος καρναβαλικών πολιτιστικών συναντήσεων στην πρωτεύουσα του Καρναβαλιού. 23

Ρεπορτάζ Ασυνόδευτοι ανήλικοι Στη Πάτρα «Κρατάμε το αίμα μας στα χέρια μας, για να μη χυθεί» Το πρωί πηγαίνουν στο «Drop in Center» της Praksis στην Κοραή 40. Εκεί τρώνε, ντύνονται, παίζουν, κάνουν μπάνιο. Βρίσκουν «νοιάξιμο» από τους ανθρώπους του Κέντρου Ημέρας και ζουν για λίγο την ηλικία τους. Τα βράδια βγαίνουν στους δρόμους, ψάχνουν να χωθούν σε νταλίκα που θα τους πάει πιο κοντά στο στόχο τους. Κοιμούνται σε ερείπια στην Πάτρα, ενώ βιώνουν βία και εκμετάλλευση σε κάθε στάση τους. Είναι παιδιά κυρίως από το Αφγανιστάν, τα περισσότερα γύρω στην ηλικία των 16. Παρακολουθήσαμε τη ζωή τους και μάθαμε πώς να σφίγγεις τα δόντια και να προχωράς. 24 απο τον Λάμπρο Αραπάκο, larapakos.blogspot.com Φωτογραφίες: Βασίλης Παπαϊωάννου

25

Έχει τύχει να περπατάμε στο δρόμο και να μας πετάνε πέτρες και ξύλα μέσα από τα αυτοκίνητα Το Drop in Center ή αλλιώς Κέντρο Ημέρας είναι ένα «σπίτι» για παιδιά που έζησαν τον πόλεμο, τον πόνο και την απώλεια από πρώτο χέρι και αποφάσισαν να φύγουν από την πατρίδα τους. Αφγανιστάν, Ιράν, Τουρκία, Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία. Κάπως έτσι είναι το ταξίδι στο μυαλό τους. Θα τα καταφέρουν; «Για να φτάσουν στον προορισμό τους, χρειάζεται τύχη -να βρεθούν την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο- και εννοείται χρήματα, πολλά χρήματα», εξηγεί ο κοινωνικός λειτουργός και υπεύθυνος του Κέντρου, Γιώργος Παπαλεωνιδόπουλος. Ιατροφαρμακευτική στήριξη, νομική συμβουλευτική, ψυχοκοινωνική στήριξη, ενημέρωση για τα δικαιώματά τους, εξεύρεση και παραπομπή σε ξενώνες ανηλίκων, δημιουργική απασχόληση είναι μερικές από τις υπηρεσίες που παρέχει το Κέντρο στους ασυνόδευτους ανήλικους. Μέχρι τώρα έχουν εξυπηρετηθεί πάνω από 800 ανήλικοι, ενώ κάθε μέρα το επισκέπτονται 20 με 25 άτομα. Το πρόγραμμα λειτουργεί από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα, εδώ και 1,5 χρόνο από τη μη κυβερνητική Οργάνωση Praksis. Χρηματοδοτήθηκε από την ΥΠΑΤΗ ΑΡΜΟΣΤΕΙΑ του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Προσφύγων (Ιούλιος 2011- Ιούλιος 2012). Πέραν του Ιουλίου του 2012, χρηματοδοτείται από την ΥΠΑΤΗ ΑΡ- ΜΟΣΤΕΙΑ του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και τη Save the Children Italia Olnus. ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ Με το που μπαίνω στο Κέντρο Ημέρας, ένα πολύχρωμο «Καλώς ήρθες» με περιμένει στους τοίχους, ζωγραφισμένο σε διάφορες γλώσσες. Το Κέντρο είναι μικρό, ζεστό και φωτεινό, αποτελείται από δύο δωμάτια -το ροζ και το πράσινο- μια μικρή κουζίνα και ένα μπάνιο. Νιώθεις πως και εσύ «χωράς» εδώ ΡΟΖ ΔΩΜΑΤΙΟ Εδώ είναι τα γραφεία του προσωπικού, το αρχείο με τους φακέλους των ανήλικων και το ιατρείο. Ο γιατρός εξετάζει ένα παιδί που μια πρόκα του καρφώθηκε στο πόδι και έκανε ζημιά, η δικηγόρος με τη βοήθεια του διερμηνέα ενημερώνει έναν άλλο ανήλικο για τα δικαιώματά του, ενώ οι κοινωνικοί λειτουργοί, ανάμεσα σε τηλέφωνα, σημειώσεις και υπολογιστές, ψάχνουν να βρουν ρούχα και παπούτσια για τα παιδιά. Ο Γιώργος Παπαλεωνιδόπουλος κάνει διάλειμμα, για να μιλήσουμε. Ποιοι έρχονται στο Κέντρο Ημέρας; Στην πλειοψηφία τους είναι Αφγανοί. Υπάρχουν παιδιά από την Αλγερία, το Μαρόκο, το Σουδάν, το Ιράκ. Ο μέσος όρος ηλικίας των παιδιών είναι 16 με 17. Ο πιο μικρός που έχει έρθει στην Πάτρα και έχετε υποστηρίξει; Ένα παιδί 5 ετών από το Αφγανιστάν. Πώς μπορεί ένα τόσο μικρό παιδί να κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι; Στο διάβα τους, σε σημεία κλειδιά, υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν τη μετακίνησή τους με το ανάλογο αντάλλαγμα. Συνα- 26

ντάμε παιδιά που βρίσκονται στα χέρια «τρίτων». Αυτοί οι «τρίτοι» μπορεί να μην είναι συγγενείς. Λένε στους γονείς των παιδιών «θα καταφέρω να περάσω το παιδί σου απ όλες τις χώρες, για να φτάσει στην Ευρώπη». Στη χώρα αυτή μπορεί να υπάρχει κάποιο μέλος της οικογένειας του παιδιού, μπορεί και όχι... Στο μυαλό τους έχουν τη Σκανδιναβία. Υπάρχουν γονείς που κατάφεραν να φτάσουν, για παράδειγμα, στη Σουηδία και για κάποιο λόγο το παιδί τους «ξέμεινε» σε άλλη χώρα. Εμείς προσπαθούμε ν ανιχνεύσουμε εάν υπάρχουν συγγενείς των ασυνόδευτων ανήλικων στην Ευρώπη έτσι, ώστε να επιχειρήσουμε μια πιθανή οικογενειακή επανένωση. Προσπαθούμε να τους προφέρουμε τέτοια προστασία έτσι ώστε ν απομακρυνθούν από δίκτυα που θα τους εκμεταλλευτούν. Τα παιδιά είναι καχύποπτα για τη νομική διαδικασία της οικογενειακής επανένωσης, δεν έχουν εμπιστοσύνη στη διαδικασία η όποια θα διαρκέσει τουλάχιστον 5 μήνες. Πρέπει να κάνουν αίτηση για άσυλο και ν αρχίσει η διαδικασία επανένωσης. Η υπόθεση του ασύλου είναι τεράστια. Στην Ελλάδα, επίσης, υπάρχει δυσκολία μέχρι να φτάσεις στην υπηρεσία, για να αιτηθείς για άσυλο (πρόσβαση στο άσυλο). Υπάρχουν παιδιά που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα; Ελάχιστα, δεν βλέπουν διέξοδο εδώ. Στόχος τους να βρουν το μέσο που θα τους οδηγήσει σε άλλη χώρα. Ψάχνουν να μπουν σε μια νταλίκα και να φύγουν, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο και μπορεί να μην έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα και να επιστρέψουν πίσω. Έχουν αφοσίωση στο στόχο τους. Δεν μπορούμε να τους αποτρέψουμε να το κάνουν. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε λύσεις, τους εξηγούμε τι επιλογές υπάρχουν. Στόχος μας είναι τα παιδιά να έρθουν εδώ και να πάρουν μια ανάσα, να υποστηριχθούν και να καλυφθούν πρωταρχικές τους ανάγκες, να ενημερωθούν για τα δικαιώματά τους, τις δυνατότητες που μπορούν να έχουν και να ενταχθούν σε καθεστώς προστασίας, εφόσον το επιθυμούν. Τα παιδιά έρχονται στο Κέντρο από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4. Και μετά τι; Στους δρόμους. Μπορούμε να καλύψουμε διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο σε μια επείγουσα περίπτωση. Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόγραμμα της παραμονής και της στέγασης όλων των ασυνόδευτων ανηλίκων, αλλά σίγουρα, αν κάποιος κριθεί από την κατάστασή του ότι είναι ευάλωτος, του εξασφαλίζουμε ξενοδοχείο, για να μην είναι στους δρόμους. Περιστατικά βίας και ρατσισμού έχουν δεχτεί οι ασυνόδευτοί ανήλικοί εδώ στην Πάτρα; Ενοχλήσεις στο χώρο σας έχετε δεχτεί; Στο χώρο μας, ευτυχώς δεν μας έχει ενοχλήσει κανένας. Μπορεί και να μη γνωρίζουν την ύπαρξή μας, αλλά θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει η στοιχειώδης νοημοσύνη ότι εμείς εδώ προστατεύουμε πρώτα παιδιά και μετά εθνικότητες. Υπάρχουν περιστατικά βίας > 27

που μας καταγγέλλουν τα παιδιά. Μας λένε ότι υπάρχουν άτομα με μηχανές που τους πετάνε μπουκάλια, τους βρίζουν και έχουν απαξιωτική συμπεριφορά απέναντί τους. Έχει έρθει παιδί που έχει σχιστεί στο πρόσωπό του και μας είπε ότι περίμενε έξω από το σούπερ μάρκετ ένα φίλο του και τον χτύπησε στο πρόσωπο ένας Έλληνας. Περιστατικά βίας από ένστολους; Υπάρχουν παιδιά που μας λένε ότι «ήρθε αστυνομικός και μας χτύπησε». Πέρα από τις δηλώσεις αυτές, έχουν γίνει καταγραφές και από άλλους φορείς. Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες δημοσίευσε μια έκθεση που αφορούσε τη βία στην περιοχή κατά των μεταναστών και μιλούσε για βαριά περιστατικά βίας από ένστολους. Καθώς μου εξηγεί ο Γιώργος για το πρόγραμμα, ένα αγόρι γύρω στα 12 στο διπλανό γραφείο μιλάει στο τηλέφωνο με τη μητέρα του που ζει στο Αφγανιστάν. Έτοιμο να βουρκώσει. Έχει να τη δει πάνω από δύο χρόνια «Ένας από τους στόχους μας είναι να φέρουμε σε επικοινωνία τα παιδιά με τους γονείς». ΠΗΓΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΦΩΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΕΣΤΑΘΕΙ ΚΑΙ ΚΑΗΚΕ «Οι περισσότεροι έρχονται εδώ με κακώσεις που συμβαίνουν πάνω στην προσπάθειά τους ν ανέβουν σε μια νταλίκα ή κατά τη σύλληψή τους, οπότε και μπορεί να τους χτυπήσουν. Ακόμα, αντιμετωπίζουν ιώσεις, λοιμώξεις του αναπνευστικού, δερματολογικά προβλήματα, όπως ψώρα λόγω των κακών συνθηκών», αναφέρει ο Σπύρος Κότσαλος, γιατρός του Κέντρου Ημέρας. Τον ρωτάω ποια είναι η πιο δύσκολη κατάσταση ανηλίκου που έχει αντιμετωπίσει. «Ένα παιδί με εγκαύματα σε όλο τον κορμό και στο δεξί άνω άκρο. Κάηκε καθώς πήγε να βάλει φωτιά για να ζεσταθεί. Μια τραγική εικόνα. Μετά τη διήμερη παραμονή του στο νοσοκομείο αναλάβαμε την περίπτωσή του με τακτικές αλλαγές και περιποίηση των εγκαυματικών επιφανειών. Επίσης, του εξασφαλίσαμε ξενοδοχείο μέχρι να βελτιωθεί η κατάστασή του, δεν μπορούσε να μένει στους δρόμους». ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ Η Μαρία Ντίνη είναι κοινωνική λειτουργός, εργαζόμενη στο Κέντρο. Μια από τις αρμοδιότητές της είναι το «street work». Μαζί με άλλους συναδέλφους της, βγαίνουν στους δρόμους της Πάτρας και ψάχνουν να βρουν ασυνόδευτους ανήλικους στα μέρη που κινούνται. «Τους εντοπίζουμε και τους ενημερώνουμε για το Κέντρο Ημέρας. Προσπαθούμε να είμαστε κοντά τους με κάθε τρόπο», εξηγεί. Η κουβέντα με τη Μαρία σταματάει απότομα. «Θα πρέπει να πάω στο πράσινο δωμάτιο, έχει φτάσει η ώρα που θα κάνουμε μάθημα Αγγλικών σε δύο παιδιά 12 και 14 ετών». Οι άνθρωποι που δουλεύουν εδώ είναι νέοι, βοηθούν όπως μπορούν, ευέλικτοι. Νιώθω ότι οι ανήλικοι βρίσκονται σε καλά χέρια. ΠΡΑΣΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ Ένα 13χρονο αγόρι φοράει ακουστικά και 28

βλέπει video clip από το youtube. Διπλά του ένας συνομήλικός του είναι στο facebook, βλέπει τις φωτογραφίες του ξαδέρφου του που έφτασε στη Σουηδία, ονειρεύεται να έχει την ίδια τύχη. Στο μεγάλο τραπέζι γίνεται το μάθημα Αγγλικών. Στους τείχους υπάρχουν ζωγραφιές και ποιήματα. Και ένας χάρτης που δείχνει το ταξίδι τους. Λίγο πιο πέρα, μια ομάδα παιδιών φωνάζουν: Παίζουν playstation και «τσακώνονται» για το ποιος θα κερδίσει. Διακόπτω το παιχνίδι τους και με τη βοήθεια του κοινωνικού διαμεσολαβητή (διερμηνέα) του Κέντρου, του Mohhamdi, ακούω τις ζωές τους. ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΗΛΙΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ Ζ. 14 ετών «Θέλω να πετύχω το στόχο μου και να σπουδάσω. Δεν ξέρω τι θα σπουδάσω... Ο πατέρας μου σκοτώθηκε από νάρκη. Όταν παίρνω τη μάνα μου τηλέφωνο, τη ρωτάω: Πώς πάνε τα πράγματα εκεί; και η απάντησή της είναι: Τα ίδια και δεν βελτιώνονται. Μου λείπει η μάνα μου, νιώθω σφιγμένη την καρδιά μου, επειδή μου λείπει. Από το Αφγανιστάν, ταξίδεψα στο Ιράν, δούλεψα εκεί, έφτιαχνα καναπέδες, στο Ιράν μας αντιμετωπίζουν ως ξένους, αντιμετωπίζαμε προβλήματα με την αστυνομία, δεν μπορούσαμε να ζήσουμε. Γι αυτό αποφάσισα να έρθω στην Ευρώπη. Με τα χρήματα που έβγαλα από τη δουλειά, αποφάσισα να κάνω το μεγάλο ταξίδι με την ελπίδα να φτάσω στην Ευρώπη και να δημιουργήσω μια καλύτερη θέση για τη μάνα μου και το μικρότερο αδερφό μου. Ονειρεύομαι να φτάσω στη Φινλανδία και να έρθουν οι δικοί μου». H. 13 ετών «Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, υπάρχουν διακινητές ανθρώπων, τους δίνουμε λεφτά και μας πηγαίνουν από το ένα σημείο στο άλλο. Ταξιδεύαμε πολλά άτομα μαζί. Περπατούσαμε κάποιες μέρες πάνω από 12 ώρες. Το ταξίδι είναι δύσκολο, ειδικά τις νύχτες που κοιμόμασταν όπου βρίσκαμε. Έμεινα για ένα 24ωρο, χωρίς να φάω και να πιω κάτι. Θυμάμαι τα πολλά κουνούπια Θέλω να γίνω πιλότος». N. 15 ετών «Ξέρω κάποια ελληνικά. Τα έμαθα στο δρόμο. Ζω σ ένα ερείπιο, κοντά στη θάλασσα. Έχω καταφέρει να φτάσω δύο φορές στην Ιταλία, αλλά με έπιασαν και με γύρισαν πίσω στην Ελλάδα. Στην Ιταλία κάτι άντρες και μια ξανθιά γυναίκα με συνέλαβαν και με χτύπησαν, λιμενικοί ήταν. Για κάποιες μέρες δεν έβλεπα καλά από τα χτυπήματα. Θέλω να φτάσω σε μια χώρα που θα υπάρχει σεβασμός για μας. Στην Πάτρα, ένα βράδυ, 2 άτομα που οδηγούσαν μηχανές μάς επιτέθηκαν. Εμείς παίζαμε βόλεϊ, ήμασταν 6 Αφγανοί. Κατέβηκαν από τις μηχανές τους, πήραν κάτι ξύλα, μας πλησίασαν και μας κυνηγούσαν, για να μας χτυπήσουν. Εμείς τρέχαμε, τους ξεφύγαμε Έχει τύχει να περπατάμε στο δρόμο και να μας πετάνε πέτρες και ξύλα μέσα από τα αυτοκίνητα». > 29