Xρήστος Mπουλώτης OYΦ! OI AΠIΘANEΣ IΣTOPIEΣ TOY APH EIKONOΓPAΦHΣH Φωτεινή Tίκκου
Θέση υπογραφής δικαιούχου δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, εφόσον αυτή προβλέπεται από τη σύμβαση. Tο παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (N. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Aπαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. Eκδόσεις Πατάκη Σύγχρονη λογοτεχνία για παιδιά και για νέους Σειρά: Kολιμπρί Xρήστος Mπουλώτης Oυφ! Oι απίθανες ιστορίες του Άρη Eικονογράφηση: Φωτεινή Tίκκου Σχεδιασμός εξωφύλλου: Παύλος Bατικιώτης Διορθώσεις: Mάγδα Tικοπούλου DTP: Nίκη Aντωνακοπούλου Copyright για την εικονογράφηση Σ. Πατάκης ΑEEΔE (Eκδόσεις Πατάκη), 2010 Copyright Σ. Πατάκης ΑEEΔE (Εκδόσεις Πατάκη) και Xρήστος Mπουλώτης, 2010 Πρώτη έκδοση από τις Εκδόσεις Πατάκη, Aθήνα, Mάιος 2011 KET 7040 KEΠ 505/11 ISBN 978-960-16-3999-4 ΠANAΓH TΣAΛΔAPH (ΠPΩHN ΠEIPAIΩΣ) 38, 104 37 AΘHNA, THΛ.: 210.36.50.000, 210.52.05.600, 801.100.2665 ΦAΞ: 210.36.50.069 KENTPIKH ΔIAΘEΣH: EMM. MΠENAKH 16, 106 78 AΘHNA, THΛ.: 210.38.31.078 YΠOKΑΤΑΣΤΗMA BOPEIAΣ EΛΛAΔAΣ: KOPYTΣAΣ (TEPMA ΠONTOY ΠEPIOXH B KTEO) 570 09 KAΛOXΩPI ΘEΣΣAΛONIKHΣ, ΤΗΛ.: 2310.70.63.54, 2310.70.67.15 - FAX: 2310.70.63.55 Web site: http://www.patakis.gr e-mail: info@patakis.gr, sales@patakis.gr
Στον Aντώνη και την Tίνα, την Λίλα και τον Φώτη
ΠEPIEXOMENA 1. Mε λένε Άρη....................................... 13 2. Mοναχοπαίδι θα πει.................................. 22 3. Oυφ και φου και λίγη δυσλεξία...................... 27 4. O κουραμπιές που ήρθε απ το διάστημα.............. 32 5. Kατουρημένο αγγελάκι κι ένα ποίημα................ 40 6. Προσοχή στις κουτσουλιές και τις βρισιές!............. 47 7. Σπάιντερμαν και οικονομική κρίση.................. 56 8. O μανάβης μας ο κύριος Oδυσσέας, ο άλλος Oδυσσέας κι ένας τρίτος...................... 65 9. Xειμερινοί κολυμβητές.............................. 74 10. Tι θα γίνω, άμα μεγαλώσω.......................... 83 11. Tα κρυφά παιχνίδια του θείου Στέφανου.............. 89 12. Tο φιλαράκι μου ο Mινώταυρος...................... 96 13. Ένας ζωντανός συγγραφέας στο σχολείο μας.......... 102 14. Oι εφιάλτες του ύπνου και του ξύπνου............... 109 15. Πειράματα και ταχυδακτυλουργικά................. 115 16. Tα αγόρια δε μασάνε τσίχλες........................ 124 17. Για έναν νυχοκόπτη............................... 131 18. Kαι οι κροκόδειλοι έχουν τις μαϊμούδες τους......... 137 19. H νύχτα με τον Σπάιντερμαν....................... 142 20. Ένα τραγούδι ραπ.................................. 146
1. Mε λένε Άρη ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ μένουμε στο ίδιο σπίτι είμαστε, μαζί με μένα, έξι: o παππούς μου ο Άρης, που έχω και τ όνομά του και είναι σούπερ παππούς και παλιός μαθηματικός, ο σκύλος μου ο Έντι, ένα καφετί, πανέξυπνο λυκόσκυλο που το μαζέψαμε αδέσποτο απ το δρόμο, όταν εγώ ήμουν πολύ βρέφος, κι ακόμη η μαμά μου, η γιαγιά μου, που είναι η γυναίκα του παππού μου και μαμά του μπαμπά μου. Τη γιαγιά και τον μπαμπά τούς είπα τελευταίους όχι γιατί δεν τους αγαπάω, αλλά, να, τους άλλους τους αγαπάω μερικές φορές μια γραμμούλα παραπάνω. Τον μπαμπά μου τον φοβάμαι κιόλας, γιατί είναι βουτηγμένος συνέχεια στα χαρτιά του κι όλο έχει τα 13
νεύρα του, κι άμα τον ρωτάω κάτι, μου απαντάει πάντα κοφτά μ ένα «ναι» ή μ ένα «όχι» ή μου κάνει νόημα με το χέρι του να τον αφήσω αμέσως ήσυχο, γιατί πνίγεται στη δουλειά. Σπάνια μόνο λέει πιο πολλά ο μπαμπάς μου. Η μαμά μου όμως καμαρώνει που ο μπαμπάς είναι «υψηλό στέλεχος» σε τεχνική εταιρεία, κι ας καβγαδίζουνε συχνά. Την ακούω πολλές φορές να λέει πως παντρεύτηκε το μεγάλο έρωτα της ζωής της. Κι εγώ λέω τότε από μέσα μου «μπράβο, μαμά» κι άλλοτε πάλι λέω «καλά να πάθεις». Εγώ όμως τον λυπάμαι κάπως τον μπαμπά, γιατί, όπως και να το κάνουμε, μπαμπάς μου είναι και πολύ καιρό τώρα δεν τον έχω δει να γελάει, όπως, ας πούμε, ο μπαμπάς του συμμαθητή μου του Ευθύμη. Είναι πολύ σοβαρός ο μπαμπάς μου, σαν κάτι παλιά κάδρα που έχει κρεμασμένα η μαμά μου δίπλα στη βιβλιοθήκη κι όλο τα ξεσκονίζει και δείχνουν ασπρόμαυρους τους γονείς της, που δεν τους γνώρισα ποτέ εγώ, αφού βιάστηκαν να πεθάνουν πριν γεννηθώ. Αυτά τα κάδρα, τώρα, είναι επίσης μέλη της οικογένειάς μας. Άρα, στο σπίτι μας είμαστε σύνολο οκτώ, δηλαδή έξι ζωντανοί και δύο σοβαρά κάδρα. 14
Στην πραγματικότητα όμως, αν θέλετε να ξέρετε, είμαστε εννιά, αφού η οικογένειά μου έχει και τον απίθανο θείο Στέφανο, παρ όλο που δε μένει σπίτι μας αυτός. Ο θείος Στέφανος είναι ο μικρός αδελφός του μπαμπά μου, κι είναι κι αυτός σούπερ, σαν τον παππού, και πολύ άτομο θα σας πω άλλη φορά γι αυτόν τον θείο Στέφανο. Τα πιο ωραία πράγματα τα ζω μαζί του. Πολύ τον θαυμάζω τον θείο Στέφανο και θα ήθελα να τον είχα για μπαμπά, αλλά δεν πειράζει, αφού είμαι ο μόνος ανιψιός του και μ έχει κάτι σαν γιο του. Εξάλλου, τον μπαμπά σου ποτέ δεν τον διαλέγεις εσύ. Μόνο οι μαμάδες τον διαλέγουν. Απ τη μαμά μου δεν έχω κανέναν θείο, γιατί είναι μοναχοπαίδι η μαμά μου, σαν κι εμένα δηλαδή. Κι όλο της το κοπανάει ο μπαμπάς, άμα τον νευριάζει. Όλο «κακομαθημένη» την ανεβάζει, «κακομαθημένη» την κατεβάζει, σαν να είναι μεγάλη αμαρτία δηλαδή το ότι γεννήθηκε μοναχοπαίδι. Ή πάλι της λέει «σαν τον γιο σου είσαι». Κι όταν τα έχει με μένα, γυρνάει ανάποδα τα πράγματα και λέει: «Ίδιος η μάνα σου κι εσύ, κακομαθημένος». 15
η οικογένειά μου Τελικά, αυτό το «κακομαθημένος» το πιπιλάει στο στόμα του σαν καραμέλα ο μπαμπάς, λες και δεν υπάρχει άλλη πιο έξυπνη βρισιά. Για τη γιαγιά μου δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Πονεμένη ιστορία η γιαγιά μου. Από τότε που έπαθε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό μένει κολλημένη μπροστά στην τηλεόραση και όλο μασουλάει πατατάκια, παρ όλο που δεν κάνουν καλό ούτε στην ηλικία της ούτε στην υγεία της το λέει ο γιατρός της, κι 16
όλοι το λένε δηλαδή. Μα εκείνη δεν ακούει κανέναν κι άμα της κάνουν παρατήρηση ή της τα παίρνουνε τα πατατάκια, πατάει τα κλάματα, κι έτσι περνάει πάντα το δικό της. Καμιά φορά, όταν χαλάει η τηλεόραση, μιλάει κιόλας η γιαγιά μου. Παλιά το σπίτι μας ήτανε διαμέρισμα, τώρα μονοκατοικία με κήπο και με σιντριβάνι, που έχει στη μέση ένα μεταλλικό μικρό αγόρι που κρατάει στην αγκαλιά του όρθια μια μεγάλη πάπια. Μεγάλη επιτυχία αυτό το αγόρι, γιατί είναι ολόγυμνο, ούτε ένα τοσοδά βρακί ούτε τίποτα. Και τινάζει νερό με το πουλάκι του μακριά, σαν να κατουράει. Το πιο πολύ νερό τινάζεται, πάντως, απ το ανοιχτό στόμα της πάπιας. Το σιντριβάνι μας δηλαδή είναι ένα πουλάκι και μια πάπια, που είναι κι αυτή πουλί, αληθινό πουλί. Κανένας όμως απ τους συμμαθητές μου και τις συμμαθήτριές μου που έρχονται στο σπίτι μας δεν κοιτάζουνε το στόμα της πάπιας. Όλοι καρφώνουν πονηρά τα μάτια τους στο πουλάκι του αγοριού που πετάει νερό, προπάντων τα κορίτσια. Και τι δε λένε τότε, που ντρέπομαι να τα επαναλάβω δηλαδή. Λένε κι ένα σωρό μυστικά στο αυτί κι αρχίζουνε τότε τα χάχανα καμιά φορά παρασύρουνε κι εμένα. 17
Η μαμά μου νευριάζει όταν μας βλέπει να χαχανίζουμε έτσι, γιατί αυτό το σιντριβάνι, λέει, είναι έργο τέχνης κι είναι γερμανικό, το παραγγείλαμε, λέει, κατευθείαν απ τη Γερμανία και δεν ήτανε καθόλου, μα καθόλου φτηνό. Τα φτηνά πράγματα, έτσι κι αλλιώς, τα σιχαίνεται η μαμά μου. Και ό,τι φτιάχνει η Γερμανία είναι, λέει, πράγματα με ποιότητα. Και να μη γελάτε, μου είπε αυστηρά, γιατί κι ο μπαμπάς έκανε μεταπτυχιακά στη Γερμανία, γι αυτό έγινε τόσο σπουδαίο στέλεχος στην τεχνική εταιρεία που δουλεύει τα μεταπτυχιακά είναι όταν δε χορταίνεις με ένα πτυχίο και θέλεις κι άλλα, για να βρεις μια μέρα καλύτερη δουλειά. Εγώ όμως αυτό που ξέρω είναι πως η τεχνική εταιρεία μού πήρε εμένα τον μπαμπά μου και τον έκανε κάτι σαν ρομπότ. Μπορεί να φταίει λίγο κι αυτή η Γερμανία. Μπορεί όμως κι ο μπαμπάς από μικρός να ρομπότιζε κάπως από μόνος του. Τ αγαπημένα, πάντως, παιχνίδια του ήταν τα ρομποτάκια, έτσι μου είπε ο θείος Στέφανος. Τα ρομπότ είναι απ τα παιχνίδια που δε με τραβάνε καθόλου εμένα. Σαν ρομπότ είναι κι ο σπασίκλας της τάξης μας, ο Κωνσταντίνος, που τσαντίζεται πολύ όταν τον φωνά- 18
ζουμε απλά Κώστα ή Κωστάκη, γιατί το όνομά του βγαίνει, λέει, κατευθείαν απ τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, τον πολύ παλιό αυτοκράτορα του Βυζαντίου, που μια μέρα θα το μάθουμε κι αυτό στην ιστορία. Η μεγάλη πλάκα εδώ είναι που το επίθετό του είναι, παρακαλώ, Μικράκης. Κωνσταντίνος Μικράκης δηλαδή. Και πολύ το φχαριστιόμαστε όλοι που το επίθετο του Κωνσταντίνου είναι σαν να τον κοροϊδεύει που μεγαλοπιάνεται και μας το παίζει σπουδαίος αυτός ο Μικράκης. Κι ούτε που τον παίζουμε στα διαλείμματα, γιατί, όπως όλοι οι σπασίκλες του κόσμου, είναι και πολύ ζαβολιάρης και θέλει, σώνει και καλά, πάντα να κερδίζει. Πρωταθλητής στη ζαβολιά, σας λέω. Αφού, όταν τον πιάνουνε οι ζαβολιές μπλιαχ!, γίνεται όλος πράσινος και κίτρινος, δηλαδή πότε πράσινος και πότε κίτρινος. Τις προάλλες που έκανα πάρτι, μου είπε η μαμά μου πως έπρεπε να καλέσω οπωσδήποτε και τον Κωνσταντίνο, γιατί δε γινότανε, μου είπε, να λείπει ο καλύτερος μαθητής της τάξης. Ουφ! Πάλι μου την έσπασε η μαμά μου με τις τυπικούρες της. Εγώ όμως της είπα ψέματα πως αυτός ο Κωνσταντίνος Μικράκης είχε πολλή ανεμο- 19
βλογιά και πως θα ήταν κρίμα να μας κολλούσε τώρα και σπυράκια. Εξάλλου, ο Ευθύμης, που είναι ο κολλητός μου στην τάξη κι εντάξει άτομο, μου το ξεκαθάρισε εμένα πως, άμα σκάσει μύτη στο πάρτι ο Μικράκης, εκείνος θα γίνει στη στιγμή λαγός, γιατί δεν τη γουστάρει τη σπασικλίαση, που είναι κάτι σαν κολλητική αρρώστια. Κι εγώ βέβαια δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ το πάρτι μου δίχως τον Ευθύμη και τη συμμαθήτριά μου τη Μαρία, βέβαια, που είναι η μεγάλη μου συμπάθεια. 20
Αχ, τη σκέφτομαι συνέχεια τη Μαρία, ακόμη και μες στην τάξη. Κι όταν τη σκέφτομαι, γίνομαι τότε πολύ αφηρημένος μαθητής, κι όπως στα καρτούν, βγαίνουνε τότε απ το κεφάλι μου κάτι ροζ καρδούλες, που δυστυχώς φαίνεται ότι τις βλέπει η δασκάλα μας, η κυρία Ευρυδίκη, γιατί μου φωνάζει αυστηρά: «Άρη, πού ταξιδεύει πάλι ο νους σου Συγκεντρώσου, παιδάκι μου». 21