-15,5 Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι που το λέγανε Μέλια. Ηταν ένα ξανθό αγγελάκι 11 χρονών. Της άρεσαν πολύ τα ταξίδια όμως ζούσε στην πόλη, και το μεγάλο της παράπονο ήταν που δεν μπορούσε να βρίσκεται συνέχεια στην εξοχή. Μια μέρα όμως οι γονείς της, της ανακοίνωσαν ότι αγόρασαν ένα εξοχικό στο βουνό και εκείνη από τη χαρά της κόντεψε να πετάξει. Αφού της υποσχέθηκαν ότι σε μια εβδομάδα θα πήγαιναν για διακοπές σ αυτό το σπίτι, ξάπλωσε στο κρεβάτι της και έφτιαχνε με τη φαντασία της το καινούριο της εξοχικό. Φανταζόταν τα δένδρα να της μιλάνε και τα πουλάκια να της αφιερώνουν τραγούδια. Ετσι από την επόμενη ημέρα έλεγε σε όλο τον κόσμο για το καινούριο της εξοχικό και για τους φίλους που θα έκανε τα δένδρα, τα ζώα Αλλά κανείς δεν την έπαιρνε στα σοβαρά. Δεν είχε ακουστεί ποτέ άλλωστε άνθρωπος να μιλάει με λουλούδια ή με πουλιά. Ολοι την κορόιδευαν και την πείραζαν. Ακόμα και οι γονείς της. Εκείνη όμως πίστευε στο όνειρο της και δεν το βαλε κάτω. Συνέχισε να φαντάζεται ό,τι και να της έλεγαν. Πέρασε μια εβδομάδα γρήγορα και όπως ήταν προγραμματισμένο, έφυγαν για το εξοχικό, που βρισκόταν μέσα στα έλατα χωμένο κάπου στον Παρνασσό. Οι πρώτες μέρες κύλησαν ήσυχα, χαρούμενα κι ευτυχισμένα για τη μικρή Μέλια. Όμως τελικά δεν της είχε μιλήσει κανένα λουλούδι όπως φανταζόταν: Μάλλον είχαν δίκιο οι υπόλοιποι που με κορόιδευαν, σκεφτόταν. Ώσπου μια μέρα ζήτησε από τους γονείς της να πάει μια βόλτα μόνη της. -Δεν θ αργήσω μαμά. -Καλά, αλλά να προσέχεις. Μην απομακρυνθείς, να μην πιάσεις λουλούδια με αγκάθια για να μην σε τρυπήσουν. Άμα δεις κανένα περίεργο ζωάκι, να φύγεις γρήγορα. Να προσέχεις τα φίδια. Μη βγάλεις το μπουφάν σου και... Α! ξέχασα! και μην.τρέχεις. -Ξέρω,ξέρω θα προσέχω, μην ανησυχείς..με ζάλισες με τα μη σου. -Περίμενε σου λέω. Μην αργήσεις. -Ωχου ρε μαμά. Δεν θ αργήσω. Αύριο το βράδυ θα είμαι πίσω
Κάτι τέτοιοι διάλογοι διαδραματιζόταν συχνά ανάμεσα στη Μέλια και τους γονείς της. Συνήθως νευρίαζε, αλλά τώρα, δεν ήθελε να συνεχίσουν τον καυγά γιατί βιαζόταν. Ετσι πέταξε ένα γεια και έφυγε τρέχοντας. Παρ ότι η μαμά της είπε να μην απομακρυνθεί, εκείνη πήγε πιο μακριά απ όσο έπρεπε,για να μη φαίνεται. Τότε έσκυψε κάτω στο χώμα και άρχισε να μιλάει στα λουλούδια. Όμως δεν της απάνταγε κανένας. Και στενοχωρέθηκε. Ετοιμη να κλάψει, σηκώθηκε και συνέχισε το δρόμο της. Μέχρι που συνάντησε μια σπηλιά. Παραξενεύτηκε και περίεργη, μπήκε μέσα. Ηταν σκοτεινά, αλλά εκείνη δεν φοβόταν και έτσι προχώρησε πιο μέσα..μέχρι που άκουσε μια φωνή. -Γειά σου -Ποιος είναι; απάντησε τρομαγμένη εκείνη. -Εγώ είμαι, φώναξε η φωνή. (φαινόταν παιδική αλλά δεν ήξερε. Καλύτερα ας ήταν λίγο πιο συγκρατημένη). Ετσι φώναξε δυνατά. -Βοήθεια! Ποιός είσαι εσύ; Μη μου κάνεις κακό! -Μην ανησυχείς, δεν θα σου κάνω κακό. Παιδάκι είμαι κι εγώ,αλλά λίγο μεγάλο. Είμαι δηλαδή περίπου. Εκείνη προχώρησε πιο μέσα,ακόμα πιο περίεργη,και μπροστά της αντίκρισε ένα αγαλματάκι. -2325 ετών,αλλά είμαι παιδάκι. -παιδάκι 2325 ετών! Πως γίνεται αυτό;. -Με είχανε φτιάξει για το σαλόνι μιας κυρίας πολύ ασχημομούρας, τόσο, που ήθελα να στρίψω το κεφάλι μου για να μην τη βλέπω. -Γιατί ήταν και κακιά! Αλλά τι να κάνουμε; Ηταν πλούσια και δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Με πούλησε ο μπαμπάς μου ο Πραξιτέλης. Μόνο ένα κοριτσάκι που το είχε για υπηρέτρια ερχόταν και μου μιλούσε. Και εκείνη, σαν και εσένα, μπορούσε να μ ακούσει και να μιλάμε, χωρίς να μας ακούει κανείς άλλος, γιατί δεν μπορεί κανείς ν ακούσει τ άφωνα για τους περισσότερους ανθρώπους, λουλούδια, ζωάκια, αγαλματάκια, ακόμα και λούτρινα κουκλάκια. Και έτσι είχα κι εγώ μια παρέα. Πως σε λένε; -Μέλια. Εσένα; -Πολυδεύκη. Και πόσο χρονών είσαι;
-10. -Α! τόσο ήταν και η φίλη μου, αλλά αυτή η κακίστρο η αφεντικίνα της, τής φερόταν σαν να ταν σαραντάρα. Αυτή τη λέγανε Ανδρομέδα. Είμαι σίγουρος πως αν ήταν τώρα εδώ, θα ήθελε να σε γνωρίσει. -Και εγώ θα ήθελα να τη γνωρίσω. Τότε ήταν που ακούστηκε ένα φτέρνισμα. -Ποιος είναι εκεί; Φώναξαν και οι δυο μαζί, και αγκαλιάστηκαν φοβισμένοι. -Εγώ είμαι, ακούστηκε μια κοριτσίστικη φωνή. -Ποια είσαι πάλι εσύ? -Η Ανδρομέδα. Νόμιζα ότι με φωνάζατε. Αλλά εσείς, ποιοι είστε? -Δεν με θυμάσαι; είπε το αγαλματάκι. -Πολυδεύκη φίλε μου! Σ έχω επιθυμήσει! Τι κάνεις εδώ; -Θυμάσαι, όταν η απαίσια. -Απαίσια λέμε την Ελπινίκη, την αφεντικίνα μας. -Όταν η απαίσια, επειδή ξέχασα να ρίξω ξύδι στη σαλάτα της, με πέταξε στο πηγάδι; -Ναι, πώς δεν το θυμάμαι. Την κακούργα! -Τον Λεύκιππο τον θυμάσαι; Που φρόντιζε τα λουλούδια; Αυτός επειδή μετά την πήρε και την κλείδωσε σε μια αποθήκη για δέκα μέρες χωρίς φαί και νερό,παρά μόνο πέντε κουταλιές βρώμη την ημέρα... Τότε με πήρε ο Λεύκιππος από το πηγάδι, πήρε και σένα και αφού μου έφτιαξε εδώ πέρα ένα μνημείο, έβαλε και σένα μέσα για να μου κάνεις παρέα. Εαν όμως θα πήγαινα στον Πλούτωνα. Αηδίες! Δεν υπάρχει Πλούτωνας. Εχω φάει τα καλύτερα μου χρόνια μέσα στο χώμα. Και τώρα σε ξαναβλέπω. Ποιά είναι αυτή; Μου μοιάζει! -Τη λένε Μέλια. Είναι κι αυτή 10 χρονών και μπορεί κι αυτή να μας μιλήσει. Εχει το δικό σου χάρισμα και είναι εξαιρετικά σπάνιο αυτό, γιατί μόνο ένα παιδί και μια φορά στα 1000 χρόνια, μπορεί ν ακούει όλους εμάς, που οι άλλοι δεν ακούνε. ΜΕΛΙΑ. Ωχ! Ρε εσείς, παιδιά, μήπως έχει κανένας ρολόι; -Ρολόι; Τι είναι το ρολόι;
-Ρολόι. Αυτό που κοιτάμε την ώρα. -Α! Σαν αυτό που έχει η απαίσια Αλήθεια, μήπως έχεις ένα ξυλάκι? - Α, να, εδώ είναι ένα. Πάω μια στιγμή έξω, να δω την ώρα, λέει η Ανδρομέδα. (ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙ): - Ανδρομέδα! Μην αργήσεις. -Όχι,να μαι. Γύρισα. Είναι 4:30 το απόγευμα. (ΜΕΛΙΑ) : Ωχ, Παναγιά μου! Λείπω από το σπίτι έξι ώρες. Ωχ Θεέ μου Πρέπει να φύγω εγώ. -Στάσου.Θα ρθουμε και μεις μαζί σου. -Δεν έχετε να πάτε πουθενά, ακούς εκεί! Που ακούστηκαν τέτοια πράγματα; Ο γέρος εκείνος σας άρπαξε και μετά με κλείδωσε στο πατάρι Αλλά τώρα θα πάρω την εκδίκηση μου. Α! Τι βλέπω;... Εχουμε και καινούρια στην παρέα.. -Δεν θα τολμήσεις να την πειράξεις. -Τι μας λες? Ακούστηκε ένα γέλιο και όλα σκοτείνιασαν. -Μέλια, Μέλια. Ξύπνα φώναξαν η Ανδρομέδα και ο Πολυδεύκης. Η Μέλια άνοιξε τα μάτια της. -Τι έγινε ρε παιδιά..που είμαι? Τι έγινε? -Είδα ένα όνειρο. -Δεν ήταν όνειρο. Ηταν αλήθεια.. ΜΕΛΙΑ Και τότε? Η Ελπινίκη που είναι? -Μην ανησυχείς. Την κανονίσαμε εμείς. Πήγαινε να σου ρίξει ένα βότανο που σε υπνωτίζει και σε κάνει ό,τι θέλει αυτή, αλλά την προλάβαμε και τώρα φλερτάρει με τα πτώματα. -Α Πάλι καλά. Ωχου, παιδιά! Τι ώρα είναι? -Κοντεύει 7.20 μ.μ. -Παναγιά μου. Πρέπει να πάω στη μαμά μου. Θα έχει πεθάνει από την αγωνία της.
-Θα ρθουμε και εμείς.δεν μπορεί να μας δει. - Τότε φεύγουμε. Τώρα τρέχουμε! Ετρεχαν, έτρεχαν μέχρι που έφτασαν στο εξοχικό. -Τι ώρα είναι αυτή; Μας έκανες και πεθάναμε από την αγωνία μας. Γρήγορα στο δωμάτιο σου, τιμωρία. -Καλά Θα πάω. -Πού να ξέρουν! ψιθύρισε στους φίλους της και πήγε στο δωμάτιο της όπου άρχισε ξέφρενο πάρτυ με τους φίλους της. Είχε όμως ακόμα ένα παράπονο. Κανένα λουλούδι δεν της είχε μιλήσει. Και κανένα πουλί δεν της είχε τραγουδήσει. Και όμως εκείνη τη στιγμή όλα τα πουλάκια έξω άρχισαν να τραγουδάνε και τα λουλούδια της μιλούσαν και της έλεγαν είδες που δεν πρέπει να παραπονιέσαι; είσαι τόσο τυχερή που έχεις αυτούς τους φίλους που δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα άλλο. Ούτε Barbie, ούτε καραβάκια. Αν και μ αυτά μπορείς να μιλήσεις τώρα. Εσύ πίστευε μόνο στα όνειρα σου και άσε τους άλλους να λένε Αυτοί δεν ξέρουν!
, μ μ μ μ., μ., μ. μ μ μ, μ. μ, μ. μ,, μ μ. 11,5
Γειά σας. Είμαι η Σοφία. Οι περιπέτειες μου είναι απίστευτες και πάρα πολλές. Κατ αρχάς, όλα ξεκίνησαν πριν έξι χρόνια που είχα χτυπήσει το πόδι μου,στην κνήμη. Η αιτία ήταν ένα σκαλοπάτι. Το πόδι είχε πρηστεί και δεν ξεπριζόταν με τίποτα. Οι γιατροί βέβαια στο Βόλο δεν κάνανε τίποτα γι αυτό και μ άφησαν έτσι. Ο καρκίνος δεν ξέρω βέβαια εάν δημιουργήθηκε απ αυτό ή εάν απλώς ήμουνα τυχερή. Εκανα μια σειρά από χειρουργεία, ώσπου βρήκανε στη Λάρισα το πρόβλημα και με στείλανε στην Αθήνα στο Παίδων Αγία Σοφία. Ακολούθησαν εξετάσεις και στη συνέχεια θεραπείες ώσπου να φτάσει η μέρα του ΜΕΓΑΛΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ. Μη ρωτήσετε πως ήταν η ψυχολογία μου, γιατί σ αυτό δεν υπάρχει απάντηση. Είμουνα βέβαια χάλια, αλλά αυτό δεν μ έριξε τόσο πολύ ψυχολογικά. Στις 6 Ιουλίου χειρουργήθηκα και πάλι στη Λάρισα από τον κύριο Μαλίζο που είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος. Το χειρουργείο ήταν μεγάλο και δύσκολο απ ότι μου είπε ο ίδιος, αλλά όλα πήγαν καλά. Αφού επέστρεψα στην Αθήνα μετά από ενάμιση μήνα, συνέχισα επτά σχήματα θεραπειών για προληπτικούς λόγους. Το καλό της όλης υπόθεσης ήταν ότι ο όγκος είχε βγει νεκρός και είχε καθαρισθεί καλά όλη εκείνη η περιοχή. Μέσα σ αυτούς τους μήνες μετά το χειρουργείο η ψυχολογία μου άλλαξε. Εγινε χειρότερη γιατί στενοχωριόμουν περισσότερο, βαριόμουν περισσότερο και με άλλα λόγια ο οργανισμός μου είχε κουρασθεί μέσα στο Νοσοκομείο εδώ και ένα χρόνο. Για να περάσει όμως αυτός ο καιρός βοήθησε και ο Ξενώνας Φλόγα και οι φίλοι που απέκτησα εκεί. Όλα πια τελείωσαν και μέσα απ αυτή την περιπέτεια έμαθα, όπως και τα περισσότερα παιδιά μαθαίνουν να ζουν τη ζωή όπως αυτοί επιθυμούν. Βέβαια η ζωή έχει και τις δοκιμασίες της που πρέπει να τις ξεπερνάς για να γίνεις πιο δυνατός και πιο σπουδαίος άνθρωπος. Όλα αυτά τα παιδιά που αντιμετωπίζουν τέτοιες δοκιμασίες είναι ήρωες μέχρι το τέλος είτε τα καταφέρνουν είτε όχι. Η ζωή είναι όμορφη και αξίζει να ζεις κάθε λεπτό που περνά σαν είναι το τελευταίο λεπτό. ΣΟΦΙΑ ΚΩΤΤΟΥΛΑ 16 ΕΤΩΝ
μ μ.. μ μ μ. μ. μ μ. μ μ,. μ μ. 12.
19 μ. μ μ.. μ. μ μ μ. μ μ μ. μ μ., μ μ μ μ.. μ μ μ μ.. μ μ μ μ μ μ., μ μ μ. μ μ μ μ. μ., μ. μ μ μ μ μ. 11 11.
μ μ., μ. ( μ - ). μ μ. μ.... μ μ, μ... μ μ. μ μ μ., μ... μ. μ, μ.. μ μ. μ μ μ μ μ. μ μ ;. μ... μ μ μ μ μ μ.. μ. μ μ. μ ;,. 6. μ
. μ. μ. μ μ. μ. μ μ μ μ. μ μ. μ. μ μ μ. μ μ batman μ μ.. μ μ,, 11. μ. μ μ. batman, μ μ.,. μ μ μ μ. μ μ. μ μ μ..6,5.
. George Gai.. μ, μ μ :. ;. George μ μ, ( ) μ μ George. μ., μ,., George,,. μ! 6,5
μ μ μ... μ., μ μ μ, μ. 5 μ μ μ (flamengo) μ, μ μ,. 17 μ 2007 μ μ, μ μ. μ μ μ μ μμ μ μ Aracitin Vebecid,. μ μ μ μ. μ, μ, μ μ, μ,, μ μ μ. μμ., μ μ. μ. 21 μ,.. μ, μ μ μ. μ μ.. μ μ,, μ μ, μ μ μ μ μ.. μ μ μ. μ μ μ μ μ μμ. μ μ, μ μ μ μ μ,,. μ,,., μ μ,.. μ μ μ μ μ μ. μ μ.
μ π π, μ π π... μ, μ., π π μ μ π π μμ π μ. μ μ μ, μ μ. π π μ, π π μ μ μ π μ ;. μ π π π π μ. π π π μ π π. μ μ μ. μ μ π μ μ μ. μ μ. μ, μ ( π π π μ ) μ. π μ μ μ μ μ μ μ μ. μ μ π μ π π. μ μ, π π π μ μ. π μ π, π π μ : π,,,,, μ. π μ μ μ μ π. μ μ. π μ π π. π π π μ. μ π π μ μ π, π. μ μ π μ μ. μ μ., μ.
Αγαπημένα μας μαθητούδια μικρά και μεγάλα, Ο Μάρτης, ο πρώτος μήνας της Άνοιξης, φτάνει στο τέλος του. Μας ταλαιπώρησε βέβαια λίγο με τον τρελούτσικο καιρό του, αλλά τον χαιρετούμε και βαδίζουμε ολοταχώς, για την μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, το Πάσχα. Στη μέση της Άνοιξης με τη φύση να πανηγυρίζει και να εξυμνεί την ομορφιά της ζωής και της δημιουργίας, έρχονται στην σκέψη μας, εικόνες και μυρωδιές, από πασχαλινά τσουρέκια,κόκκινα αυγά, σοκολατένιους λαγούς, λαμπάδες όμορφα φτιαγμένες από τα χεράκια σας, πυροτεχνήματα και βεγγαλικά που γιορτάζουν τη δύναμη της Αγάπης και το θαύμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου. Να έχετε καλό Πάσχα. Οι δάσκαλοι και η Νηπιαγωγός. μ, μμ μ μ,, μ μ,. μ μ μ μ μ μ μμ μ 7 μ. μ,.