ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ( ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ ) Ακόμα και αν έμοιαζε ο λόγος μας με εαρινόν τραγούδι καλικελάδου αηδόνος, πολύ πτωχικά θα ηδύνατο να υμνήσει την μεγάλην φωνήν της αληθείας που γεννάται σήμερον. Τώρα όμως που η λαλιά μας είναι ασθενική και τα μάλα κακόφωνος, πώς να υμνήσει τον πιο δοξασμένον από όλους τους προφήτας; Πώς να ψάλλει αυτόν που είναι η τιμή και η δόξα των Αποστόλων; Πώς να δοξολογήσει αυτόν που έχει μίαν ξέχωρον τιμήν ανάμεσα εις τους μάρτυρας; Εκείνο δε που μου φαίνεται αξιοπρόσεκτον είναι το ότι όσον αφορά εις τους άλλους αγίους, πλέκει ο εις του άλλου το εγκώμιον, ο πιο αξιοτίμητος του πιο αναγνωρισμένου και ο λιγότερο γνωστός του ολιγότερον φημισμένου. Αυτόν όμως που τώρα εμείς εξυμνούμεν τον εγκωμίασε, πριν απ` όλους τους άλλους εγκωμιαστάς του, ο ίδιος ο Χριστός και Θεός, η Αλήθεια, λέγοντας: << Δεν έχει μέχρι σήμερον γεννηθεί μεγαλύτερος προφήτης από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν >> ( Ματθ. 11, 11 ). Αφού λοιπόν τόσον πλουσίως και ανυπερβλήτως έχει επαινεθεί και έχει εγκωμιαστεί ο μέγας Πρόδρομος από τον Ύψιστον Θεόν Λόγον, έχει τάχα ανάγκη από τα φτωχικά μας λόγια, αγαπητοί μου ακροαταί; Όχι βεβαίως, δεν έχει ανάγκη από τα πτωχικά μας λόγια ο Τίμιος Πρόδρομος. Εμείς όμως αποτολμάμε να πούμε δύο λόγια γι` αυτόν, γιατί είμεθα υποχρεωμένοι να το πράξουμε από υπακοή εις τον πατέρα και ηγούμενό μας, εκτελώντας οπωσδήποτε την εντολήν που μας έδωκε. Συγχρόνως όμως θα λάβωμεν αγιασμόν και χάριν και μόνον που ο νους μας

θα ασχοληθεί με τον Τίμιον Πρόδρομον. Εμπρός λοιπόν, ας εορτάσωμεν την ημέραν. Ας πανηγυρίσωμεν το γεγονός της γεννήσεώς του, όχι μόνον όσοι κατοικούν εις τα περίχωρα, αλλά και όσοι περιτριγυρίζουν τον πνευματικόν Ιορδάνην. Ας εισέλθωμεν βαθιά εις το νόημα αυτού του παραδόξου μυστηρίου. Ας γνωρίσωμεν αυτό που τόσον υπερφυσικώς γίνεται σήμερον. Ας εμβαθύνωμεν εις τα όσα έχουν συμβεί γύρω από το πρόσωπον του Ζαχαρίου. Και ας μην παραλείψωμεν να αναφέρωμεν όλα εκείνα που διαδραματίστηκαν εις το πρόσωπον της Ελισάβετ. Πόσον μεγάλος υπήρξε ο Πρόδρομος φαίνεται και μόνον από τους γονείς που είχε, γιατί οι γονείς του δεν υπήρξαν άσημοι αλλά πολύ περίδοξοι και επιφανείς. Ο μεν Ζαχαρίας ωσάν άλλος Ααρών και εις την ηλικίαν και εις το αξίωμα, ενδεδυμένος την Ιερατικήν στολήν--- δηλαδή το περιστήθιον, την επωμίδα, τον χιτώνα που έφτανε μέχρι τους αστραγάλους και τον χιτώνα τον κροσσωτόν, τον διακριτικόν σκούφον της ιερωσύνης και την ζώνην, που ήσαν όλα καταστόλιστα με χρυσάφι και πολυτίμους λίθους και υάκινθον και βύσσον--- εισήλθε εις τα Άγια των Αγίων να ιερουργήσει επειδή εφημέρευε H δε Ελισάβετ υπήρξε ιδία εις την δόξαν με την Σάρραν και μάλλον πιο δοξασμένη απ` αυτήν, ως συγγενής της Θεομήτορος. Αυτή λοιπόν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού χαριτώθηκε, αν και ήταν στείρα, να γεννήσει όχι τον Ισαάκ, που ονομάστηκε δούλος του Θεού ( Γεν. 14, 14 και Δαν. 3,35 ), αλλά τον Ιωάννην που έγινε γνήσιος φίλος του Χριστού. Ώ άγονος μήτρα, που εκράτησες μέσα σου τέτοιον τέκνον! Ώ άκαρπος μήτρα, όπου εκράτησες μέσα σου τέτοιο καρπερόν στάχυ! Δια τούτο δεν πρέπει να διστάσωμεν να αναφωνήσωμεν και πάλιν προς αυτήν, με καινόν τώρα νόημα τα λόγια του μεγαλοφωνοτάτου Ησα`ί`ου. << Γέμισε την καρδίαν σου στείρα, με ευφροσύνην εσύ που δεν απόκτησες παιδιά. Φώναξε με όλη σου την δύναμη εσύ που δεν δοκίμασες ωδίνες τοκετού >> ( Ησ. 54,1 ), διότι έκανες

να ανθίσει από την έρημον μήτρα σου ο Ιωάννης, το κρίνον της αγνότητος, το ρόδον που ευωδιάζει από το άγιον πνεύμα, το λιβάδι της εγκρατείας, που μας γεμίζει με αγαθά, η φωτοδότρα πηγή που λάμπει κατά την φανέρωσιν του Χριστού επάνω εις την γην, ο Ιωάννης, ο στρατιώτης του ουρανίου βασιλέως, που ο ίδιος τον επέλεξε και τον υπέδειξε εις τον λαόν του, ο άριστος νυμφαγωγός της Εκκλησίας του Χριστού προς τον ουράνιον Νυμφίον της Χριστό, ο ακάματος κήρυξ και μάρτυς του Χριστού που είναι η μοναδική Αλήθεια, ο Ιωάννης, ο φλογερός κήρυξ της μετανοίας, ο σαρκωθείς άγγελος του Κυρίου, αυτός που φανέρωσε σε όλους τον αμνόν, που θα σήκωνε πάνω του όλου του κόσμου τις αμαρτίες. Και δεν θα μπορέσω με ό,τι και να είπω να αναφέρω όλας τας αρετάς του, ακόμα και εάν απαριθμήσω όλους τους τίτλους που του έχουν δοθεί. Γιατί του ταιριάζουν πολλά ονόματα και είναι κεκοσμημένος δια πολλών αρετών, μια και αυτός αξιώθηκε να λάβει την πιο μεγάλην χάριν απ` όλους εκείνους που σφράγισε το Άγιον Πνεύμα. Τιμούμε βεβαίως και την γενέθλιον ημέραν του προπάτορος Ισαάκ, τον οποίον συνέλαβε και γέννησε στα γηρατιά της η Σάρρα και για τον οποίον είπε: << Ποίος θα φέρει το χαρμόσυνον μήνυμα εις τον Αβραάμ και θα του μηνύσει ότι η Σάρρα θηλάζει βρέφος; (( Γεν. 21,7 ), γεγονός που πανηγύρισε ο Αβραάμ με μεγάλο συμπόσιον την ημέραν της απογαλακτίσεώς του. Επίσης τιμούμε και την γενέθλιον ημέραν του Σαμψών που και αυτός χαρίστηκε στον Μανωέ από στείρα μάνα, συμφώνως με το ξεχωριστόν θέλημα και την ξεχωριστήν χάριν του Θεού ( Ιουδ, 13,14 ). Αυτός, καθώς λέγει η Αγία Γραφή δεν θα έπινε οίνον και οινοπνευματώδη ποτά και δεν θα έτρωγε τίποτε ακάθαρτον. Θα αναδεικνυόταν ακόμα αρχηγός του Ισραηλιτικού λαού για να τον σώσει από τους αλλοφύλους εχθρούς του. Τέλος, παραλείποντες και άλλων αγίων σχετικάς περιπτώσεις, θα αναφερθώ εις τον προφήτην Σαμουήλ, τον οποίον γέννησε η

πολυδοξασμένη Άννα με τον Ελκανά και τον αφιέρωσε από βρέφος εις τον Θεόν. Αλλά όλοι αυτοί δεν φτάνουν, αγαπητοί μου, το μεγαλείον του Ιωάννου. Γιατί άλλοι απ` αυτούς έζησαν προ της παραδόσεως του γραπτού Νόμου και άλλοι μετά από αυτήν Ο Ιωάννης όμως, ο υιός του ιερέως Ζαχαρίου και της αξιοθαυμάστου Ελισάβετ, ανθός που εστόλισε την είσοδον του Χριστού εις τον κόσμον, φύτρωσε και άνθισε εις το μεσοδιάστημα του Νόμου και της Χάριτος. Ανέτειλε ο νοητός αστήρ, προαναγγέλλων την ανατολήν του Ηλίου της δικαιοσύνης. Προέτρεξε ο στρατιώτης, κηρύσσων την έλευσιν του βασιλέως ολοκλήρου της κτίσεως. Ήλθε ο οδηγός της Νύμφης του Χριστού Εκκλησίας, διαλαλώντας την επικειμένην παρουσίαν του Νυμφίου Χριστού. Και οι μεν άλλοι προφήται προεφήτευσαν ή εθαυματούργησαν αρκετά χρόνια μετά την γέννησίν τους, ο Τίμιος Πρόδρομος όμως πληρώθηκε από το Άγιον Πνεύμα και ανεδείχθη θαυματουργός ενόσω ακόμα ευρίσκετο εις την κοιλίαν της μητρός του. Θα κάνω λοιπόν μίαν παρομοίωσιν δια να δείξω την μεγαλοπρέπειαν της μορφής του Τιμίου Προδρόμου. Όπως ένας βασιλεύς, που εξέρχεται μετά πομπής και βασιλικής μεγαλοπρεπείας από τα ανάκτορά του, έχει ραβδούχους και άλλους που προπορεύονται με σκήπτρα, κατόπιν υπάτους, υπάρχους και ταξιάρχους--- τελευταίως δε έρχεται ένας αξιωματικός με πολύ μεγάλον βαθμόν και μετά απ` αυτόν αμέσως εμφανίζεται ο βασιλεύς, αστράφτων μέσα εις τον χρυσόν και τους πολυτίμους λίθους--- το ίδιον φανταστείτε ότι συνέβη και με τον αληθινόν και μόνον βασιλέα ολοκλήρου της κτίσεως, τον Χριστόν και Θεόν μας. Όταν επρόκειτο να έλθη ο Χριστός εις τον κόσμον ως άνθρωπος, επροπορεύθησαν οι πατριάρχες, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ. Έπειτα ο Μωυσής, που ηξιώθη να φανερώσει τον νόμον του Θεού εις τους ανθρώπους, ο Ααρών και ο Σαμουήλ και όλος ο χορός των αγίων προφητών. Τελευταίος δε από όλους εμφανίστηκε ο Ιωάννης και αμέσως

μετά ο Δεσπότης μας Χριστός, για τον οποίον ο Ιωάννης είπε: << Αυτός που έρχεται μετά από εμένα, είναι ανώτερός μου, γιατί υπήρξε πριν από μένα >> ( Ιωάν. 1,15 ). Έτσι αποδείχτηκε ο Τίμιος Πρόδρομος αν και τελευταίος εις την παράταξιν, πρώτος εις την αξίαν και από αυτούς ακόμα τους Προφήτας και τους Αποστόλους και από όλους τους άλλους αγίους σπουδαιότερος, σύμφωνα με όσα κήρυξε ο αληθινός Λόγος του Θεού, ο Χριστός. Και είναι περισσότερον τετιμημένος, γιατί ήταν τελευταίος από τους προφήτας και πρώτος από τους αγίους της εποχής της Καινής Διαθήκης. Αναπτύσσοντας λοιπόν την ιστορία, όπως αναφέρεται εις το ιερόν Ευαγγέλιον, ας ακούσωμεν τί ήταν εκείνα που ο Γαβριήλ είπε εις τον Ζαχαρία. << Φανερώθηκε σ` αυτόν >>, λέγει, << άγγελος Κυρίου και παραστάθηκε δεξιά από την Τράπεζαν όπου έκαιγαν το θυμίαμα και μόλις τον είδε ο Ζαχαρίας ταράχτηκε και φοβήθηκε πολύ >> ( Λουκ. 1, 11--12 ). Γιατί ήταν πολύ σεβασμία και ιερά η οπτασία και φοβερός ο τόπος όπου συνέβη το γεγονός. Γιατί λέγει η Αγία Γραφή: << Πόσον φοβερός είναι αυτός ο τόπος! Αυτός δεν είναι τίποτε άλλον, παρά η ιδία κατοικία του Θεού >> ( Γεν. 28,17 ). Και δεν είναι περίεργον το ότι ο ιερεύς, αν και ήταν δίκαιος, εταράχθη και εκυριεύθη από φόβον, αφού το ίδιον συνέβη και με τον Δανιήλ τον << άνθρωπον των επιθυμιών >> ( Δαν. 10,8 ), που βλέποντας τον άγγελον θαμπώθηκε και έμεινε άφωνος και έπεσε με το πρόσωπον εις την γην, από του αγγέλου την υπέρμετρον και ασύγκριτον λαμπρότητα. << Εφάνη >> λέγει, << σ` αυτόν άγγελος Κυρίου >>. Τί έχουν να μας είπουν γι` αυτό οι μισοχριστιανοί που δεν ιστορούν εικόνες των αγίων αγγέλων; Αν ποτέ έχει φανερωθεί άγγελος σε άνθρωπο, τότε έχει και ζωγραφιστεί όπως ακριβώς και εφανερώθη και όχι με μορφή διαφορετική. Και εφανερώθη με την ιδίαν ακριβώς μορφήν που παρουσιάστηκαν παλαιά εις τον Μωυσήν, εις το όρος Σινά, τα Χερουβείμ που περιστοιχίζουν το ιλαστήριον της κιβωτού

της Διαθήκης. Εάν λοιπόν αυτό που ούτε σώμα ούτε υλική μορφή έχει δύναται να περιγραφεί --- συμφώνως με την μορφήν που εφανερώθη --- πώς δεν θα ηδυνάμεθα να ιστορήσωμεν εικόνα για κάτι που και σώμα έχει και υλικήν μορφήν και προσλαμβάνει διάφορα χρώματα και ψηλαφιέται ως τρισδιάστατον αντικείμενον, όπως είναι και η μορφή του Σωτήρος μας, ώστε μ` αυτόν τον τρόπον να κάνουμε ολοφάνερον την σάρκωσίν του, γεγονός που πρέπει να μένει έξω από κάθε φαντασίαν; Ας μη νομίσουν λοιπόν οι άφρονες ότι, ζωγραφίζοντας την μορφήν του Χριστού, απεικονίζουμε ταυτοχρόνως και την θεότητά του, η οποία δεν ημπορεί να εκφραστεί, ούτε να κατανοηθεί ή να περικλειστεί, ούτε να λάβει σχήμα, ούτε θέσιν, ούτε έκτασιν, ούτε μέγεθος, ούτε κανένα άλλο γνώρισμα, απ` όσα είναι δυνατόν να περιγραφούν. Γιατί η ουσία του Θεού είναι άπειρος και ακατάληπτος. Γι` αυτό και όταν ιστορούμε την εικόνα του Ιησού Χριστού, με το να περιγράφουμε την μορφή του δεν περιγράφουμε συγχρόνωςκαι την ψυχήν του που είναι άυλος και άμορφος ---αυτό είναι αδύνατον --- αλλά αποδίδουμε χωριστά και ξεκάθαρα εις το άυλον και εις το υλικόν αυτό που του αρμόζει. Δηλαδή την ουσία του Θεού που δεν περιγράφεται, δεν την απεικονίζουμε. Εικονίζουμε όμως το σώμα του Χριστού, που δύναται να περιγραφεί, συμφώνως με όσα στοιχεία μας δίδει το ιερόν Ευαγγέλιον. Αλλά ας επιστρέψωμεν εις το θέμα μας. << Και του είπε ο άγγελος: Μην φοβάσαι Ζαχαρία, γιατί ο Θεός δέχτηκε την προσευχήν σου >> ( Λουκ. 1, 13 ). Αμέσως με την διαβεβαίωσιν αυτή του εδίωξε τον φόβον, όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε αγγελικήν οπτασίαν. Μετά δηλαδή από τον φόβον που προκαλεί η εμφάνισις του αγγέλου, αφαιρείται από τον άνθρωπον η δειλία. Ενώ γίνεται ακριβώς το αντίθετον όταν εμφανίζεται ο διάβολος. Δηλαδή εις την αρχήν ο άνθρωπος που τον δέχεται είναι χαρούμενος και θαρραλέος, μετά όμως από λίγο γεμίζει ταραχήν και φόβον. <<Μην φοβάσαι, είπε,

Ζαχαρία, γιατί ο Θεός δέχτηκε την προσευχήν σου και η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα φέρει εις τον κόσμον έναν υιόν (Λουκ. 1, 18 ) Ώ αξιοεπιθύμητον και θεόσδοτον παράγγελμα, σύμφωνον με την επιθυμίαν τους! Ω αγγελοφερμένη υπόσχεσις, που είσαι καρπός τόσων επιμόνων προσευχών! Κατάφερε ο Ζαχαρίας να κερδίσει εκείνο που η ψυχή του επιθυμούσε! Επέτυχε εκείνο δια το οποίον παρακαλούσε με θέρμιν! Εύρε εκείνο που ζητούσε. Εύρε, όχι από φυσικήν συνάφειαν αλλά από καρποφόρον προσευχήν την ανανέωσιν της αγόνου μήτρας και την ικανοποίησιν της λαχτάρας της να τεκνοποιήσει. Διότι η στείρωσίς της δεν ήταν βεβαίως επιτίμιον και αρά του Θεού --- μην πάει εκεί ο νους σας --- αλλά ήταν προφητική εξαγγελία μεγάλου μυστηρίου. Έχω την εντύπωσιν ότι, αν και ο Ζαχαρίας είχε παραδοθεί εις έντονον προσευχήν και παρακαλούσε τον Θεόν να λύσει την στείρωσιν της Ελισάβετ, δεν εισηκούσθη αμέσως υπό του Θεού, διότι δεν είχε έλθει ακόμα ο κατάλληλος καιρός. Δεν είχε φθάσει ακόμα η εποχή που ο Χριστός θα εσαρκούτο. Τότε μόνον να ελπίζεις ότι θα αποκτήσεις τέκνον, Ζαχαρία, όταν έλθει εις την γην Εκείνος που χρόνια προσδοκούν και περιμένουν τα έθνη. Τότε να περιμένεις πως η Ελισάβετ θα πάψει να είναι στείρα, όταν έλθει εκείνος που είναι η ελπίς της οικουμένης. Επειδή όμως ήλθε πλέον αυτή η ώρα, δέξου με την προαγγελία του αρχαγγέλου Γαβριήλ της καρδίας σου το ποθούμενον. Ως άλλος αετός ξαναπάρε το νεανικόν σου σφρίγος (Ψαλμ. 102,5 ). << Γνώρισε, είπε ο άγγελος, την σύζυγόν σου. Διότι έγινε δεκτή η προσευχή σου και η γυνή σου Ελισάβετ, θα σου γεννήσει έναν υιόν και θα του δώσεις το όνομα Ιωάννης >>. Φανέρωσε έτσι ο άγγελος και το όνομα που θα ελάμβανε το παιδί, όνομα που και από την ίδια την ετυμολογίαν του φανερώνει ότι το παιδί θα ήταν ουρανόσταλτο. Είπε δε ο Ζαχαρίας εις τον άγγελον --- γιατί ομιλεί με τον άγγελον με θάρρος ως ίσον προς ίσον. <<Πώς θα βεβαιωθώ γι` αυτό, αφού εγώ είμαι γέρων και η γυνή

μου προκεχωρημένη εις την ηλικίαν; >>. ( Λουκ. 1,18 ). Η απόδειξις που χωρίς ιδιαιτέραν σκέψιν ζήτησε, για τον τρόπον που θα γινόταν πατέρας, του προσάπτει ως ιερέα το αμάρτημα της απιστίας. Αυτή η ερώτησις όμως δεν προέρχεται από την απιστίαν, αλλά από την ανάγκην εξακριβώσεως της αληθείας. Έπαθε έτσι και ο Ζαχαρίας το ίδιον με τον Απόστολον Θωμάν. Γιατί δεν ήταν δικαιολογημένον, προφήτης αυτός και γνώστης των θείων πραγμάτων, να αγνοεί ότι ο Θεός μπορεί να ανακαινίσει την φύσιν, να ξανανιώσει τα γηρατειά, να βγάλει από το αδιέξοδο τον άνθρωπον, να εύρει λύσεις εις τα προβλήματα, όπως άλλωστε συνέβη με τον Αβραάμ και την Σάρρα, με την Σωμανίτιδα και με τόσες άλλες ανάλογες περιπτώσεις, που έδειξε την θαυματουργικήν του δύναμιν. Αλλά όμως επειδή οι χαρούμενες αγγελίες, που μηνύουν την πραγματοποίησιν των μεγάλων και ασυνηθίστων προσδοκιών της ψυχής, όταν ακουστούν απροσδόκητα και ξαφνικά φέρνουν συνήθως ταραχήν, γι` αυτό και τώρα ο Ζαχαρίας, επειδή εταράχθη, τηρεί επιφυλακτικήν στάσιν. Και αυτό νομίζω ότι το κάνει ένεκα όχι της απιστίας του, αλλά γιατί βιάζεται να φτάσει εις την αναμφισβήτητον και αδιάσειστον βεβαιότητα. Και αμέσως ως να εκυριεύθη από αφόρητον χαράν, φωνάζει προς τον άγγελον και λέγει: << Πώς θα βεβαιωθώ γι` αυτό που μου λέγεις >>; Μήπως παραλογίζεσαι; Μην και δεν βγουν αληθινά αυτά που μου αναγγέλεις; Δος μου επίσημον διαβεβαίωσιν, δος μου χειροπιαστήν απόδειξιν, όπως παλαιότερον έδωκεν ο Θεός εις τον Αβραάμ το σημείον της περιτομής, παρέχοντας εις αυτόν την διαβεβαίωσιν ότι θα καταστεί πατήρ πολλών εθνών και ότι θα γεννηθούν από την γενεάν πολλοί βασιλείς. Και όπως διαβεβαίωσε πριν απ` αυτόν τον Νώε με το σημείον του ουρανίου τόξου, ότι δηλαδή δεν θα καταστρέψει με κατακλυσμόν την γην. Ακόμα όπως έκανε την ράβδον του Μωυσή να λάβει μορφήν όφεως και να ξαναγίνει αμέσως και πάλιν ράβδος, δια να

πιστεύσουν μ` αυτόν τον τρόπον οι Αιγύπτιοι ότι του εφανερώθη ο Θεός. Και αποκρίθηκε ο άγγελος και του είπε: Να το σημείον που ζητάς: Θα χάσεις την λαλιάν σου και δεν θα μπορείς πλέον να εκφέρεις λόγον, διότι δεν πίστεψες εις τους λόγους μου --- εννοείται βεβαίως γιατί δεν πίστεψε απλώς και ανεξετάστως --- που θα εκπληρωθούν όταν φτάσει ο κατάλληλος καιρός. Έλαβε λοιπόν την καταλληλον δια την περίστασιν απόδειξιν, που ζητούσε ο Ζαχαρίας, δηλαδή την σιγήν της φωνής του, μίας φωνής που κάποτε θα σταματούσε για πάντα μπροστά στην ζωντανή και σαρκωμένη φωνή, τον Πρόδρομον που θα γεννιόταν απ` αυτόν. Και ενώ έμεινε με σφραγισμένο το στόμα συνέχισε να υμνεί, με μυστικήν πια φωνήν τον Δωρητήν του παιδίου, που έμελλε να γεννηθεί. Όταν εξήλθε, λέγει ο ιερός ευαγγελιστής, εκ του ιερού Ναού, << δεν ηδύνατο πλέον να ομιλήσει. Και απ` αυτό κατάλαβαν οι άλλοι ότι είχε δει κάποιο όραμα εις το ιερόν, ενώ ο ίδιος προσπαθούσε να εξηγήσει με νοήματα και παρέμενε βωβός >> ( Λουκ. 1,22 ). Και έμεινε κωφός και άλαλος, το πρώτον δια να μην δέχεται ερωτήσεις, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να μην πληροφορήσει τους άλλους δια το όραμα. Έπειτα δε επειδή κατά κάποιον τρόπον είχε βγει από τας αισθήσεις του και καθώς έμεινε κατάπληκτος και εμβρόντητος από το όραμα που εξακολουθούσε να το ζει τόσο βαθιά μέσα του, δεν ημπορούσε να δώσει προσοχή στα κούφια λόγια των άλλων. Η σιωπή λοιπόν δεν είχε κανένα άλλον νόημα, παρά ήταν μόνον μία προφητεία, που προεδήλωνε ότι θα γινόταν πατήρ προφήτου. Και αυτό ήταν ίσως και σημείον του τέλους της λατρείας του Μωσα`ι`κού Νόμου, αλλά και σημείον της ανατολής της εποχής της Χάριτος, που θα άρχιζε με το γεγονός της γεννήσεως του Ιωάννου. Προσπερνώντας όμως τα άλλα σημεία που σχετίζονται με το θέμα μας --- γιατί δεν είναι ούτε της ημέρας, ούτε της δυνατότητός μας --- ας έλθουμε αμέσως σ` αυτό που μας ενδιαφέρει άμεσα. Και

συνέβη, όπως λέγει ο ιερός ευαγγελιστής, το εξής: << Μόλις ήκουσε η Ελισάβετ τον χαιρετισμόν της Μαρίας, εσκίρτησε από χαρά μέσα εις την κοιλίαν της το βρέφος >> ( Λουκ. 1,41 ). Ώ Ιωάννη, μακαριστόν βρέφος, ακοίμητον έμβρυον! Ενώ ακόμα βρισκόσουν εις την κοιλίαν της μητρός σου, πώς ένιωσες τί γίνεται εις τον κόσμον; Ενώ ακόμα δεν είχες τελειωθεί πώς παρουσιάζεσαι υπερτέλειος; Πώς έξι μόλις μηνών έμβρυον, εξεφράσθης ως σοφός γέρων; Πώς χωρίς ακόμα να μπορείς να διανοηθείς εφάνης τόσον συνετός; Πώς ομίλησες με τόσην ευφράδειαν, ενώ ακόμα δεν μπορούσες να αρθρώσεις λέξιν; Λέγε μας, λοιπόν, πώς ενώ βρισκόσουν ακόμα εις την σκοτεινήν χώραν των μητρικών σπλάχνων, χωρίς να βλέπεις, χωρίς να ακούς, χωρίς να έχεις αρθρώσει ακόμα μίαν λέξιν, χωρίς να έχεις κάνει ακόμα ούτε ένα βήμα, χωρίς να έχει ακόμα διαφανεί το πρώτον χαριτωμένο παιδικόν χαμόγελο, πώς βλέπεις τόσον καθαρά όσα δεν ημπορούν να ίδουν οι άνθρωποι; Πώς έχεις μίαν τόσο σοφήν γνώσιν; Πώς θεολογείς; Πώς σκιρτάς χαρούμενα; Γιατί χαίρεσαι τόσον πολύ; Απάντησέ μας, απάντησέ μας πανθαύμαστε! Μεγάλο, λέγει, το μυστήριον που συντελείται και δεν ημπορεί να το συλλάβει ανθρώπινος νους αυτό που διαδραματίζεται. Αν και είμαι απλούς άνθρωπος επιτελώ παράδοξα πράγματα, δια να φανερώσω. Εκείνον που πρόκειται ως θεάνθρωπος να υπερβεί τους όρους της φύσεως. Βλέπω παρότι είμαι ακόμα έμβρυον, γιατί αισθάνομαι κοντά μου να κυοφορείται ο ήλιος της δικαιοσύνης. Έχω την δυνατότητα να ακούω επειδή γνωρίζω πολύ καλά τα πάντα και επειδή γεννώμαι για να είμαι η φωνή του Λόγου του Θεού. Κράζω με όλην μου την δύναμιν, γιατί νιώθω να σαρκούται ο Μονογενής Υιός του Πατρός. Σκιρτώ, γιατί αισθάνομαι να λαμβάνει ανθρωπίνην μορφήν ο Ποιητής απάσης της κτίσεως. Χαίρομαι με όλην μου την ψυχήν, επειδή σκέπτομαι ότι σαρκώνεται ο Λυτρωτής του κόσμου. Σας αναγγέλω την ώραν που ο Θεός έρχεται ως άνθρωπος

εις τον κόσμον. Τρέχω μπροστά, προτού φτάσει Εκείνος ανάμεσά σας, ως κορυφαίος του δοξολογικού χορού σας και σαν τον Δαυίδ λοιπόν σου προαναγγέλω προφητικά: Αρχίστε το τραγούδι, λάβετε καλόηχον τύμπανον, ψαλτήριον και κιθάρα. Τραγουδήσατε, ψάλλατε γι` Αυτόν, υμνήσατε όλον του το μεγαλείον που ευρίσκεται εις όσα θαυμάσια επιτελεί. Άρα λοιπόν Ιωάννη, ηγέρθης πάνω από τα επίγεια και ηξιώθης να αντικρύσεις τα ουράνια; Ξεπέρασες και αυτές τις αγγελικές δυνάμεις που υπήρχαν πριν από την δημιουργίαν του ορατού κόσμου; Πώς λοιπόν τιμήθηκες με το αξίωμα των αγγελικών ταγμάτων, ενώ δεν επλάσθης άγγελος; Και πώς αγέννητος ακόμα, μας εμήνυσες και μας προανήγγειλες με άμεσον θε`ι`κήν έμπνευσιν εκείνο που για τους αγγέλους ακόμα ήταν άγνωστον και αδίδακτον; Δεν προσπάθησα να ανέβω σε φανταστικά ύψη. Ούτε περπάτησα επάνω εις τα σύννεφα, ούτε ξεπέρασα τους ουρανούς, ούτε ανέβηκα υψηλότερον από τας τάξεις των φλογερών και ασωμάτων αγγέλων. Κανένας ας μην φανταστεί κάτι τέτοιο. Αλλά μάθετε ότι Αυτός που ευρίσκεται επάνω απ` όλα και μένει εις τους Πατρικούς κόλπους μαζί με το Άγιον Πνεύμα, χωρίς να χωριστεί από τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα διέφυγε την προσοχήν --- και αυτών ακόμα των πυρίνων λειτουργών του --- και εισήλθε εις την μήτραν της << αειπαρθένου >>Μαρίας, σαν σε άλλο ουρανό. Αυτός λοιπόν, μου εφανερώθη και με εμύησε σε αυτά τα θε`ι`κά μυστήρια. Είμαι λοιπόν κήρυξ του βρέφους. Διαλαλώ ότι << γεννήθηκε παιδί για χάρη μας και μας εδόθη ως δώρον Αυτός που είναι ο προαιώνιος Θεός, >>, όπως λέγει και ο μεγάλος προφήτης Ησα`ί`ας ( Ησ. 9,6 ). Εγεννήθην από μήτρα στείρα, διότι πρόκειται να γεννηθεί παιδί από μάνα παρθένο. Πόσον υπερφυσικά πράγματα, πόσον παράδοξα θαύματα είναι αυτά, που χαρούμενα μας μηνύει σήμερον το αγέννητον ακόμα βρέφος! Πόσον πρωτοφανή μηνύματα θεολογώντας μας προανήγγειλε ο υιός της Ελισάβετ; Σκίρτησε από χαρά

λοιπόν ολόκληρη η οικουμένη, ψάλλε και ύμνησε Εκκλησία, τα προεόρτια πανηγυρίζοντας, πριν από την Γέννησιν του Χριστού, τα γενέθλια του Ιωάννου. Γέμισε από χαράν ολόκληρη η κτίσις, καθώς δέχεσαι τον κήρυκα της Σαρκώσεως του βασιλέως των πάντων. Μακαριστέ Ιωάννη, που είσαι μεγαλύτερος ακόμα και από τους ενδοξοτέρους προφήτας, ο επιφανέστερος των αποστόλων, ο πιο αξιοτίμητος απ` όλους τους μεγαλομάρτυρας, ο κεκοσμημένος με θεία κάλλη αρχηγός των ερημιτών, ο ηγαπημένος φίλος του παγκάλου Νυμφίου, ο ητοιμασμένος λύχνος όπου λάμπει το φως εκείνο, που με λόγια δεν ημπορεί να περιγραφεί, ο έμπιστος κήρυξ του αμώμου Αμνού, ο προσεκτικός ακροατής της πατρικής φωνής, ο φημισμένος Βαπτιστής του Χριστού, ο ατρόμητος έλεγχος της αμαρτίας του Ηρώδου, ο προάγγελος της ζωής για όσους ευρίσκοντο εις τον Άδην, η σάλπιγγξ που σημαίνει τα θε`ι`κά προστάγματα εις την οικουμένην, μίλησέ μας και τώρα από τον ουρανό, με τας ιεράς πρεσβείας σου και τας ευχάς του μακαριστού πνευματικού πατρός μου και δείξον την ευμένειάν σου εις τον λαόν και εις το μικρόν σου ποίμνιον που σε υμνεί, συγχωρών ταυτοχρόνως το τολμηρόν εγχείρημα ενός πτωχού, που σου το προσφέρει όχι ως δώρον, αλλ` ως ταπεινόν χρέος και φόρον που οφείλεται από τιποτένιον δούλον, που προσφέρεται όμως με πόθον ψυχής. Εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν πρέπει η δόξα, η τιμή και η προσκύνησις, καθώς και εις τον Παντοκράτορα Πατέρα και εις το Πανάγιον Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν..... ὁ ὬΝ www.aioannis.net aioannis@kivotos.com 09/2008