Συντρόφισσες-συν/φοι, φίλες-φίλοι Η φετινή φεστιβαλική δραστηριότητα της ΚΝΕ και του κόμματός μας είναι συνδεδεμένη με μια πολύ σημαντική επέτειο : αυτήν της συμπλήρωση των 70 χρόνων από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Tο κόμμα μας, το ΚΚΕ μέσα από όλη αυτή την πορεία των σχεδόν 100χρόνων ζωής και δράσης, νοιώθει περήφανο για τη στρατιά ηρώων που διαπαιδαγώγησε. Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, για να πάρει σάρκα και οστά η εποποιία του ΔΣΕ, πολεμώντας και περπατώντας μερόνυχτα, συχνά δίχως τροφή, πολλοί και ξυπόλητοι, στους πάγους και τις θύελλες. Μας διδάσκουν και μας διαπαιδαγωγούν ηθικά και πολιτικά η δράση και η αυτοθυσία των δεκάδων χιλιάδων νεκρών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ, των τραυματιών, των φυλακισμένων για τη δράση τους στις γραμμές του και για την υπόθεσή του και όλων εκείνων που τίμησαν τα όπλα του αγώνα του στην Ελλάδα και την πολιτική προσφυγιά. Στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν νεολαίοι, οργανωμένοι στη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας (ΔΝΕ) και την ΕΠΟΝ, αποτελώντας περίπου το 80% της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ. Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ υπήρξε δίκαιος, ηρωικός και μεγαλειώδης. Αποτέλεσε τη μαζική, λαϊκή, ένοπλη απάντηση στην αδίστακτη επιχείρηση της αστικής τάξης να υποδουλώσει ή να εξοντώσει το μεγάλο ΕΑΜικό κίνημα, προκειμένου να στερεώσει την αντιλαϊκή της εξουσία. Για να το πετύχει, χρησιμοποίησε κυριολεκτικά όλα τα μέσα με κύριο όπλο τη δολοφονική βία και την ωμή μαζική τρομοκρατία έχοντας την καθοριστική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια και στήριξη αρχικά από το βρετανικό και στη συνέχεια από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Σχεδόν ένα χρόνο μετά τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944 και την απαράδεκτη "συμφωνία της Βάρκιζας" που επέβαλε τον αφοπλισμό και τη διάλυση του απελευθερωτικού λαϊκού στρατού, του ΕΛΑΣ, σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος και του ΚΚΕ είχαν γίνει χιλιάδες δολοφονίες, τραυματισμοί, βασανισμοί, λεηλασίες και φυλακίσεις, συλλήψεις, βιασμοί γυναικών. Οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ απέναντι στο αμείλικτο δίλλημα της εποχής τους υποταγή ή ένας νέος ξεσηκωμός, επέλεξαν να βαδίσουν στο δρόμο της σύγκρουσης και όχι αυτόν της υποταγής και της ταπείνωσης. Επέλεξαν την ένοπλη μαζική λαϊκή πάλη απέναντι στην ένοπλη, μαζική, κρατική βία της αστικής τάξης και των συμμάχων της. Παρά την ήττα του ΔΣΕ στο στρατιωτικό πεδίο, οι αντίπαλοί του δε μπόρεσαν να σβήσουν το μεγαλείο της πάλης του, την ηθική και πολιτική του ανωτερότητα και υπεροχή του. Κανένας αγώνας του εργατικού - λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών δεν πήγε χαμένος και καμιά θυσία δεν είναι μάταιη. Αυτό διδάσκει η ιστορία των λαών και του επαναστατικού κινήματος. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες νίκες, τις οδυνηρές ήττες και τα προσωρινά πισωγυρίσματα, το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης διδάσκεται, 1
ανασυντάσσεται και προχωρά, γίνεται πιο ικανό και ισχυρό στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και με περισσότερη ορμή εφορμά για τη νίκη των λαών, το σοσιαλισμό. Τιμάμε τα 100χρονα του κόμματός μας, αξιοποιώντας τα διδάγματα και τα συμπεράσματα που βγαίνουν για να δυναμώσουμε τον αγώνα για την ταξική πάλη σήμερα, τον αγώνα για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Μελετάμε την πείρα των αγώνων μακριά από λογικές λαθολογίας ή εξωραϊσμού, χωρίς να κρύβουμε υποκειμενικές αδυναμίες. Απέναντι από όλους εκείνους που θέλουν να αμαυρώσουν την ταξική ουσία των πραγμάτων σε όλη αυτή την πολυκύμαντη διαδρομή. Αυτοί οι αγώνες και ιδιαίτερα ο ταξικός αγώνας του ΔΣΕ, έδωσαν την δύναμη, την αντοχή ώστε το ΚΚΕ να σταθεί όρθιο κατά την αντεπανάσταση του 1989-1991, για να διατηρήσει την ιστορική του συνέχεια, να αντιμετωπίσει την επίθεση διάλυσής του από το φραξιονιστικό οπορτουνισμό, που είχε συνενωθεί με τις άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου». Η μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος έχει αποτελέσει τελικά για το Κόμμα μας πολύτιμο εφόδιο, για τη διαμόρφωση της σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής του. Το ΚΚΕ ακολουθώντας τα χνάρια των μαχητών του ΔΣΕ, βρίσκεται και σήμερα σταθερά και αποφασιστικά στον αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για τη συμμαχία τους και για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Μέσα στις συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Σε αυτόν τον αρνητικό, για το κομμουνιστικό κίνημα και τους λαούς, πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα, έδωσε και δίνει σκληρές κοινωνικές και πολιτικές μάχες, ανασυγκροτημένο ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά, έχοντας διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική στις σύγχρονες συνθήκες και έχοντας ενισχύσει τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά του. Σε αυτή την πορεία οι κομμουνιστές, οι κομμουνίστριες, οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες πρωτοστάτησαν τους προηγούμενους μήνες στους αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Είναι αγώνες που ανέδειξαν πολλά παραδείγματα της τεράστιας δύναμης που κρύβει μέσα της η εργατική τάξη και η λαϊκή συμμαχίας. Ήταν αγώνες που μπορεί τελικά να μην σταμάτησαν την επέλαση της αντιλαϊκής επίθεσης, όμως καθυστέρησαν, έδωσαν χρόνο στο κίνημα, δημιούργησαν ρήγματα στο μπλόκ των αντιλαϊκών δυνάμεων. Οι απεργίες που οργανώθηκαν και οι άλλες κινητοποιήσεις, όπως τα μπλόκα των αγροτών, τα συλλαλητήρια κά ήταν σημαντική απάντηση που έδειξαν την αντίθεση του λαού στην αντιλαϊκή πολιτική. Με αυτές τις κινητοποιήσεις δεν πέρασε ο σχεδιασμός της κυβέρνησης, της ΕΕ, συνολικά της άρχουσας τάξης να έχουν τη στήριξη του λαού που επεδίωκαν, αφού στη μεγάλη πλειοψηφία του, ανεξάρτητα αν τελικά μπόρεσε να ξεπεράσει τα εμπόδια που είχε μπροστά του και να πάρει ενεργά μέρος στην πάλη, αυτή η πολιτική είναι χαρακτηρισμένη αντιλαϊκή και έχει καταδικαστεί στη συνείδησή του. Σύντροφοι και Φίλοι Την επόμενη ημέρα της περίφημης αξιολόγησης βρισκόμαστε μπροστά σε νέα κλιμάκωση της επίθεσης. Ακούμε να μας λένε πως «τα δύσκολα πέρασαν», 2
πως μπροστά μας ανοίγεται μια «νέα σελίδα» Ακούμε και πάλι το ίδιο αφήγημα με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ο βασικός πυρήνας της αφήγησης όλων αυτών των κυβερνήσεων είναι στην ουσία ο ίδιος: Πάντοτε ο λαός καλείται άμεσα να κάνει θυσίες, με την υπόσχεση ότι αυτές θα είναι προσωρινές και θα συμβάλλουν στην αύξηση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στη συνέχεια, θα διασφαλίσει δήθεν την ευημερία των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων σε κάποιο αόρατο μέλλον. Αυτό θέλει να μας πει η κυβέρνηση, αποκρύπτοντας πως τα δύσκολα είναι μπροστά. Μπροστά είναι η εφαρμογή και οι συνέπειες των αντιλαϊκών μέτρων. Μπροστά είναι η συζήτηση που ήδη άνοιξε για τις ΣΣΕ, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις ομαδικές απολύσεις, τον συνδικαλιστικό νόμο και την λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι μπροστά η παραπέρα εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, τα σύννεφα του πολέμου που πυκνώνουν, το δράμα των προσφύγων. Τα στελέχη της κυβέρνησης, επιστρατεύοντας όλους τους μηχανισμούς τους, ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν για άλλη μια φορά πως υψώνουν κόκκινες γραμμές απέναντι στις αξιώσεις του ΔΝΤ, της Τρόϊκας. Αποκρύπτοντας πως αυτές δεν εμπνεύσεις των αξιωματούχων αυτών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών αλλά είναι απαιτήσεις του κεφαλαίου στην Ελλάδα και διεθνώς. Η κυβέρνηση σχεδιάζει την νέα επίθεση στα εργασιακά με οδηγό τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, όπως αυτές που προωθούνται ταυτόχρονα και στην Γαλλία αλλά και αλλού. Είναι όλες οι συνθήκες και τα κείμενα για την στρατηγική της ΕΕ που καθοδηγούν το κυβερνητικό έργο (όχι μόνο της σημερινής αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων), που περιγράφουν τις κατευθύνσεις των αντιλαϊκών ανατροπών που έχουν στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Επομένως η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης δεν αποτελεί αναγκαστική υποχώρηση της κυβέρνησης στις εξωτερικές πιέσεις της τρόικας, όπως έχει ισχυριστεί και ο κ. Τσίπρας. Ούτε η συγκεκριμένη πολιτική βέβαια δεν αποτελεί και ελληνική πρωτοτυπία. Οι βασικές κατευθύνσεις της εφαρμόζονται σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και αποτυπώνονται στη «Στρατηγική Ευρώπη 2020». Χαράχτηκαν πολύ πριν τη διεθνή καπιταλιστική κρίση του 2009 και δεν αφορούν μόνο υπερχρεωμένα κράτη. Για όλους αυτούς τους λόγους, η «δίκαιη ανάπτυξη» μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης, αποτελεί μάλλον ένα από τα πιο σύντομα ανέκδοτα. Αν δεν ήταν τραγικό, δηλαδή. Παρότι το παραμύθι είναι παλιό, η νέα αφήγηση από τον σημερινό πρωθυπουργό παίρνει εύκολα το πρώτο βραβείο και του θράσους και της πολιτικής εξαπάτησης. Άμεσο επομένως καθήκον είναι ο αγώνας για την απόκρουση της ενιαίας και σχεδιασμένης επίθεσης του κεφαλαίου. Μιας επίθεσης που έχει στόχο την ακόμη πιο μεγάλη και ακόμα πιο βαθιά εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης με τη συνεχή, δραστική μείωση μισθών και μεροκάματων. Που επιδιώκει τον αφοπλισμό της ΕΤ με την μεγαλύτερη δυνατή αποδιοργάνωση της 3
συνδικαλιστικής οργάνωσης και διαπραγματευτικής ικανότητας της εργατικής τάξης. Είναι αγώνας για την υπεράσπιση της ζωή μας απ' τη ληστρική εκμετάλλευση. Αγώνας για τη διεκδίκηση των απωλειών που είχαμε και, κυρίως, για τη διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα ενισχύσουν την ικανότητα να αντιπαρατεθούμε απέναντι στη μεγάλη καπιταλιστική εργοδοσία. Να πρωτοστατήσουμε να ανοίξει πλατιά συζήτηση στο πώς θα οργανωθεί η αντεπίθεση των εργατών ενιαία, κατά κλάδο, κατά χώρο δουλειάς. Πώς θα δημιουργηθούν οι όροι που θα επιτρέπουν στο λαό μας να περάσει στην αντεπίθεση. Να μπούμε μπροστά για να γίνουν αποφασιστικά βήματα στο δυνάμωμα της οργάνωσης των εργαζομένων και στην ενίσχυση της ταξικής γραμμής, από τις οργανώσεις που συσπειρώνονται σε αυτήν τη γραμμή. Για την εργατική τάξη δεν υπάρχει καμία ελπίδα κι όταν ακόμα περάσουμε σε κάποια ανάκαμψη, αν δεν οργανώσει τον δικό της αγώνα. Γι' αυτό και αυτοί οι αγώνες της δε θα έχουν δυναμισμό και προοπτική αν δε συνδέονται με ισχυρή αμφισβήτηση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Εάν δεν είναι σκληρή και μαζική ταξική πάλη για ανάπτυξη προς όφελος του λαού και όχι βέβαια της κερδοφορίας των λίγων καπιταλιστών. Εάν δεν είναι αγώνες με ριζοσπαστικούς στόχους πάλης που θα φωτίζουν την ανάγκη αποφασιστικής σύγκρουσης με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, όπως είναι η πάλη για την κατάργηση της εμπορευματοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης, στην Υγεία, στην Παιδεία. Μόνο η οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης μπορεί να ανακόψει και να ανατρέψει τις νέες δέσμες αντιλαϊκών μέτρων, που έρχονται καλυμμένες με το μανδύα μιας δήθεν «δίκαιης ανάπτυξης». Σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι δυνάμεις του ΚΚΕ θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους το επόμενο διάστημα. Το ζητούμενο για τους εργάτες συνεπώς, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι να οργανώσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, όσο πιο αποφασιστικά γίνεται την αντεπίθεσή τους. Σημαδεύοντας, όμως, τον πραγματικό αντίπαλο, που φράζει το δρόμο, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους, με αφετηρία την απαίτηση για άμεση ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του λαού την περίοδο της κρίσης, πρέπει και μπορούν να οργανωθούν μαζικοί, μαχητικοί αγώνες σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Συντρόφισσες και σύντροφοι, Φίλες και Φίλοι Οι δύο εντελώς αντίθετοι και εχθρικοί κόσμοι που αναμετρήθηκαν τότε 70 χρόνια πριν, παραμένουν το ίδιο εχθρικοί και ασυμφιλίωτοι και σήμερα. Αναμετριούνται και σήμερα Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι νέοι και οι νέες υποφέρουν από την επίθεση διαρκείας σε βάρος των πιο βασικών δικαιωμάτων τους προκειμένου να εξασφαλιστεί η υψηλή κερδοφορία των μονοπωλίων. 4
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική από εκεί που σταμάτησαν οι κυβερνήσεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Με τη στήριξη του εγχώριου κεφαλαίου και της ΕΕ επιχειρεί να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά σε βάρος του λαού μας. Οι υποσχέσεις που είχε δώσει στο λαό αποδείχτηκαν ψεύτικες ενώ τα ιδεολογήματα, "ότι υπάρχει πολιτική που αυξάνει τα κέρδη των καπιταλιστών και βελτιώνει τη ζωή των εργαζομένων", "ότι η ΕΕ αλλάζει" και άλλα μεγάλα λόγια αποδείχθηκαν παγίδες εγκλωβισμού της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και αγανάκτησης. «Μέσος δρόμος» δεν υπάρχει. Η πλούσια διεθνής και ελληνική πείρα επιβεβαίωσε ότι καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό. Καθώς σαπίζει αυτό το σύστημα, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, θα γίνεται όλο και πιο βάρβαρος, όλο και πιο αντιδραστικός. Παντού διάψευση ελπίδων και προσδοκιών, παντού μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, απογοήτευση για το λαό, οπισθοχώρηση και διάλυση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για το λαό. Οι εκπρόσωποι της σοσιαλδημοκρατίας και του πολιτικού τυχοδιωκτισμού, που διατυμπανίζουν ως εναλλακτική λύση την ανάγκη για ένα άλλο "ευρωπαϊκό μοντέλο", εξαπατούν τους εργαζόμενους. Κανένα «μοντέλο», καμία επιλογή διαχείρισης μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν μπορεί να απαντήσει στις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού και των εργαζομένων. Ο δήθεν ρεαλιστικός "μέσος δρόμος" είναι ο δρόμος του κεφαλαίου, ο δρόμος της ήττας των λαών, ο δρόμος της διαπόμπευσης των ιδανικών και των οραμάτων τους. Το καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος του, μόνο συμφορές φέρνουν στο λαό, ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση. Είναι ιστορικά ξεπερασμένο πλέον, εμποδίζει την κοινωνική πρόοδο, γεννά μόνο φτώχεια, ανεργία, οικονομικές κρίσεις και πολέμους. Ο μόνος δρόμος για να βάλει ο λαός τέλος στη φτώχεια, στην ανεργία και να εξασφαλίσει τη δική του ευημερία, την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα, είναι αυτός της Λαϊκής Συμμαχίας για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και της αποδέσμευσης της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με εργατική - λαϊκή εξουσία. Και αυτός ο δρόμος μπορεί να ανοίξει με ΚΚΕ ισχυρό και χειραφετημένο λαό που γνωρίζει την Ιστορία του, που διδάσκεται και εμπνέεται από αυτή. Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, όπως και ότι τα πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά. Αλλά έχουμε βαθιά πίστη στην εργατική τάξη, στις ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις. Η πολιτική του ΚΚΕ μπορεί να συνεγείρει πολλές νέες χιλιάδες εργατών, ανέργων, συνταξιούχων, νεολαίων, γυναικών, μικρομεσαίων αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, ΕΒΕ, διανοούμενων. Η ιστορία αυτό δείχνει. 5
Ο συσχετισμός δυνάμεων θα αλλάξει. Το ζητούμενο είναι να γίνει αυτό το γρηγορότερο. Να αρχίσει τώρα και να εκφραστεί παντού. Στην καθημερινή πάλη, μέσα στο κίνημα, στα εργατικά συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους, στους συλλόγους των ΕΒΕ, στα σχολεία, στα Ανώτατα Ιδρύματα, στις τοπικές εκλογές, στις εκλογές για το κοινοβούλιο, όποτε κι αν γίνουν. Να εκφραστεί αυτό με αποδυνάμωση όλων των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, των μνημονίων τους, των αντιλαϊκών νόμων και των ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών τους. Να κάνουμε όσο γίνεται πιο ισχυρό το ΚΚΕ, να το φτάσουμε ψηλά, με ιδεολογική πολιτική και οργανωτική δύναμη, ικανή να προχωρήσει μια μεγάλη συσπείρωση δυνάμεων, με ενίσχυση των προϋποθέσεων για τη δημιουργία μια νέας μεγάλης Κοινωνικής Αντικαπιταλιστικής Αντιμονοπωλιακής Συμμαχίας για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα που ακολουθούν τη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ, καθώς και άλλα κόμματα της ονομαζόμενης κεντροαριστεράς ή του κέντρου και της δεξιάς, στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά θέση σε αυτούς τους σχηματισμούς. Κάθε εργάτης και εργάτρια που είναι θύμα της ανελέητης εκμετάλλευσης, κάθε νέα και νέος που αρχίζει τη ζωή μέσα στη ζούγκλα όπου κυριαρχεί το άδικο του ισχυρού, όλοι και όλες αυτοί, οι απλοί άνθρωποι του λαού μας, έχουν εδώ τη θέση τους: Στο ΚΚΕ και μαζί με το ΚΚΕ. Το κόμμα μας, η νεολαία του η ΚΝΕ σφυρηλάτησαν τους δεσμούς τους με τον λαό μας μέσα στην φωτιά του αγώνα, πάντα στην πρώτη γραμμή της πάλης για όλες τις κοινωνικές ανάγκες όπως εκφράζονται σε κάθε ιστορική περίοδο. Έτσι και σήμερα είμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα, μαζί με όλο το λαό για να μην περάσουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, για να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί αντιλαϊκοί νόμοι. Είμαστε πρώτοι στην μάχη της απεργίας, στις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, στα μπλόκα της αγροτιάς, στις διεκδικήσεις των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ και επιστημόνων, στους αγώνες των φοιτητών - σπουδαστών και μαθητών, των συνταξιούχων και των γυναικών των λαϊκών οικογενειών. Εδώ χτυπά η καρδιά του μέλλοντός μας. Εδώ βρίσκεται η δικαίωση του αγώνα και της θυσίας για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Εδώ, με το ΚΚΕ, στο καμίνι των ταξικών λαϊκών αγώνων, γίνονται ένα, το χτες με το σήμερα και το αύριο. 6
7