Ομιλία του Χρήστου Κατσώτη

Transcript

1 Ομιλία του Χρήστου Κατσώτη Συντρόφισσες και σύντροφοι Είμαστε εδώ και δηλώνουμε περήφανοι για τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα, για την 100χρονη πορεία του ΚΚΕ, για τον Δεκέμβρη του Τιμάμε τους κομμουνιστές τους μαχητές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, όσους συμμετείχαν στον ένοπλο αγώνα ενάντια στην αστική τάξη και τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό. Υποκλινόμαστε σε όσους έδωσαν τη ζωή τους στις μάχες της Αθήνας, του Πειραιά, αλλά και σε όλα τα πεδία των μαχών. Αυτούς που συνέχισαν ξανά με το όπλο στο χέρι στον ΔΣΕ. Εκείνους και εκείνες που διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, όσους εκτελέστηκαν, όσους και όσες έδρασαν σε συνθήκες παρανομίας και διωγμών, που έμειναν αλύγιστοι και έχουν δημιουργήσει πρότυπο ανυπότακτης στάσης των κομμουνιστών. Αυτού του αφοσιωμένου, αταλάντευτου αγωνιστή για τα λαϊκά συμφέροντα, του επαναστάτη, του μέλους του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ έδωσε στους λαϊκούς αγώνες χιλιάδες από τα καλύτερα παιδιά του. Δημιούργησε πρότυπα στάσης ζωής, μαζικό ηρωισμό. Στις μάχες των 33 ημερών του Δεκέμβρη πρωταρχικά αναδείχτηκαν, η μαζική λαϊκή οργάνωση και αυτενέργεια, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η πολιτική επαγρύπνηση μαζί με την αυτοθυσία σε έναν αγώνα που δόθηκε με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και το Κόμμα της, το ΚΚΕ. Μόνο το βράδυ της 5ης προς 6ης Δεκέμβρη ο λαός του Πειραιά έστησε οδοφράγματα. Το Σύνταγμα ανατολικών συνοικιών της Αθήνας του ΕΛΑΣ ξεκίνησε τον αγώνα με άντρες, μέσα στο Δεκέμβρη είχε 800 νεκρούς και τραυματίες και στο τέλος του μήνα βρισκόταν με άντρες. Αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα δείγματα μαζικού ηρωισμού και αυταπάρνησης της συμμετοχής του λαού της Αθήνας και του Πειραιά στις μάχες του Δεκέμβρη από τις γραμμές ή στο πλευρό του ΚΚΕ και του ΕΛΑΣ. Η ιστορία του κόμματός μας, η ιστορία της τάξης μας, της εργατικής τάξης, είναι γραμμένη με αίμα σπιθαμή προς σπιθαμή σε όλη την Ελλάδα κι όχι μόνο. Γι' αυτό όσο μελάνι ψέματος και διαστρέβλωσης κι αν ρίξουν οι απολογητές του εκμεταλλευτικού συστήματος δεν είναι εύκολο να τη σβήσουν. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 73 χρόνια από το Δεκέμβρη του '44 και 71 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, η συζήτηση για τούτη την περίοδο συνεχώς οξύνεται. Η διαπάλη δυναμώνει. Διάφορα αστικά επιτελεία εκδίδουν συνεχώς μελέτες και βιβλία, γυρίζονται ντοκιμαντέρ, εκδηλώσεις διοργανώνουν ινστιτούτα, πανεπιστήμια, κόμματα. Αυτές τις ημέρες περισσεύουν επίσης δημοσιεύματα διάφορα αφιερώματα με κύριο στόχο να δηλητηριάσουν τις συνειδήσεις των νέων ιδιαίτερα που δεν γνωρίζουν τα ιστορικά γεγονότα και την ηρωική στάση του κόμματος. Προβάλλουν όλη αυτή την ηρωική στάση ως ξεπερασμένη και το ΚΚΕ ως κόμμα που δεν εμπνέει δεν συστρατεύει δυνάμεις. Γιατί όμως τέτοιο ενδιαφέρον από τα ιδεολογικά και ιστορικά επιτελεία της αστικής τάξης;

2 Αν το ΚΚΕ, με το Πρόγραμμά του δεν εμπνέουν, αν το ΚΚΕ είναι κόμμα παρωχημένο; Γιατί αυτή η μεγάλη ανησυχία των αστικών θεσμών, των καπιταλιστικών κρατών,των ιμπεριαλιστικών ενώσεων όπως της EE και του NATO που ποινικοποιούν την κομμουνιστική ιδεολογία και κυνηγούν τους κομμουνιστές σε μια σειρά χώρες σε όλη τη γη; Τι φοβούνται; Συντρόφισσες και σύντροφοι Το κεφάλαιο έχει ιστορική και πολιτική πείρα, έχει ταξικό ένστικτο και ιδεολογία. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα, η φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου δε θα είναι για πάντα ανεκτή από τους λαούς. Το ξέρουν καλά αυτό το έζησαν και θα το ξαναζήσουν. Γι' αυτό οι αστοί συκοφαντούν το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό γιατί δε θέλουν αυτή η προοπτική να γίνει δύναμη για δράση που θα τους ανατρέψει. Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που το ΚΚΕ, δεν έχει απολέσει την ιστορική του συνέχεια. Το ΚΚΕ δεν έχει μόνο ιστορικό φορτίο, έχει ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας. Εχει επεξεργαστεί Πρόγραμμα, στρατηγική και τακτική τέτοια που στοχεύει στη συγκέντρωση των δυνάμεων της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της που θα ανοίξουν το δρόμο της ανατροπής. Απ' αυτή τη σκοπιά εξετάζουμε και προσπαθούμε να απαντήσουμε στο γιατί η εργατική τάξη δεν πήρε την εξουσία σε εκείνη την κρίσιμη φάση του ταξικού αγώνα. Σε εκείνη την κρίσιμη φάση που στην Ελλάδα υπήρχε επαναστατική κατάσταση από τον Οκτώβρη του 1944 όταν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν διώξει με τα όπλα τον Γερμανό ιμπεριαλιστή και της άλλες δυνάμεις της τριπλής ναζιστικής και φασιστικής κατοχής, μαζί είχε νικήσει και τους ντόπιους συνεργάτες τους η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν είχε στεριώσει την εξουσία της και ο συσχετισμός δύναμης ήταν σαφώς υπέρ του ένοπλου και οργανωμένου λαού. Η απάντηση δεν σχετίζεται με καμιά από τις ιστορικές ερμηνείες των αστών και των απολογητών τους. Η απάντηση δε βρίσκεται ούτε στα χαρτάκια που μοίρασαν τον κόσμο όπως λένε, ούτε πολύ περισσότερο στην ανικανότητα και τους τυχοδιωκτισμούς της ηγεσίας του ΚΚΕ. Μιας ηγεσίας και ενός Κόμματος που δημιούργησε αναλογικά το μεγαλύτερο αντάρτικο της καπιταλιστικής Ευρώπης και δε δίστασε να καλέσει το λαό στα όπλα τρεις φορές σε μια δεκαετία, επιβεβαιώνοντας με τον πιο ατράνταχτο τρόπο την ανιδιοτελή, άφοβη και ταξικά αταλάντευτη επιλογή που έδεσε το Κόμμα μας με ακατάλυτους δεσμούς αίματος με το λαό μας, έσωσε την τιμή του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Το ουσιαστικό ζήτημα ήταν η στρατηγική του Κόμματος εκείνη την περίοδο, μια στρατηγική που δεν ήταν αποκλειστικό πρόβλημα του ΚΚΕ αλλά όλου του ΔΚΚ. Το ΚΚΕ παρέμενε εγκλωβισμένο σε μια στρατηγική που ενώ επικαλείτο το Σοσιαλισμό, στην ουσία υιοθετώντας τη στρατηγική των σταδίων, μετέθετε την πάλη για τον Σοσιαλισμό σε ένα μακρινό μέλλον. Ακόμα και όταν τον Οκτώβρη του 1944 το ΚΚΕ έπρεπε και μπορούσε να

3 διεκδικήσει την εργατική εξουσία ως έκβαση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και του συσχετισμού δύναμης που υπήρχε τότε στην Ελλάδα. Η αιτία αποδοχής αυτής της στρατηγικής ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '30 και το 6 Συνέδριο του ΚΚΕ, σχετιζόταν με τη λαθεμένη εκτίμηση για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα και για το διαχωρισμό των αστικών δυνάμεων σε δημοκρατικές και φασιστικές στην προοπτική του πολέμου. Ερμηνείες που δεχόταν βέβαια την επίδραση των Αποφάσεων του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ και την προοπτική συγκρότησης των Λαϊκών Μετώπων. Μιας στρατηγικής που δεν επιβεβαιώθηκε ιστορικά σε καμία χώρα. Ούτε στην Ισπανία και ας πήρε ένοπλο χαρακτήρα η αντιπαράθεση μεταξύ, των φασιστικών και δημοκρατικών δυνάμεων και στη Γαλλία πριν το ξεκίνημα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Ούτε στην Ιταλία και στην Γαλλία, όπου τα ΚΚ πετάχτηκαν στη κυριολεξία από την αστικές κυβερνήσεις που διαμορφώθηκαν σε εκείνες τις χώρες μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όταν στέριωσε ο καπιταλισμός και ένιωσε πάλι αρκετά δυνατός. Η θέση για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τα καθήκοντα των ΚΚ να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, έδωσε σταδιακά τη θέση του μέσα από ταλαντεύσεις και διαπάλη στην εκτίμηση ότι ο πόλεμος από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των αστικών δημοκρατικών δυνάμεων θα ήταν αντιφασιστικός, εθνικοαπελευθερωτικός, πόλεμος για το στέριωμα της αστικής δημοκρατίας στις καπιταλιστικές χώρες που απειλούσε ο φασισμός και ο ναζισμός. Κάτω από την πίεση του γενικότερου συσχετισμού δύναμης την περίοδο του μεσοπολέμου και την υιοθέτηση της γραμμής για συμμαχία του Κομμουνιστικού κινήματος με τη σοσιαλδημοκρατία οδήγησε σε απαράδεκτους συμβιβασμούς στη στρατηγική, στις συμμαχίες και στη δράση των ΚΚ. Μπήκε ο σπόρος για τη διάλυση της ΚΔ. Δεν κυριάρχησε η πραγματική ταξική εκτίμηση για το χαρακτήρα του πολέμου. Η εκτίμηση ότι ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός για κάθε αστικό στρατόπεδο, δημοκρατικό ή φασιστικό, γιατί κινητήρια δύναμη κάθε καπιταλιστικής χώρας που έμπαινε στον πόλεμο ήταν η αναδιανομή των αγορών και των σφαιρών επιρροής για κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία της εποχής, ήταν η διασφάλιση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Δίκαιο αγώνα έκαναν μόνο η Σοβιετική Ενωση και τα ανταρτικά κινήματα στα οποία πρωταγωνίστησαν τα ΚΚ στην καπιταλιστική Ευρώπη και υπερασπίζονταν τους λαούς τους. Η υπεράσπιση του Σοσιαλισμού από το λαό της Σοβιετικής Ενωσης ο ηρωικός αγώνας του Κόκκινου Στρατού και ο αγώνας των ΚΚ ήταν αυτοί που σήκωσαν το βάρος που αντιφασιστικού αγώνα, που πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος. Η ίδια η ζωή, η προσπάθεια των δημοκρατικών αστικών δυνάμεων να αξιοποιηθεί η φασιστική Γερμανία ως πολιορκητικός κριός στη Σοβιετική Ενωση, η στάση της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ για την διάσωση της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα όλη την δεκαετία του '40, απέδειξαν ότι το κεφάλαιο και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι δεν έχουν την παραμικρή ταλάντευση και δεν κάνουν τον παραμικρό συμβιβασμό στην υπεράσπιση της εξουσίας τους.

4 Το ΚΚΕ σήκωσε το βάρος της Αντίστασης συγκρότησε το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, την Εθνική Αλληλεγγύη. Ηταν η ραχοκοκαλιά της αντίστασης του λαού απέναντι στην τριπλή κατοχή και στις κυβερνήσεις των δοσίλογων. Οσο προχωρούσε η εθνικοαπελευθερωτική πάλη, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ κέρδιζαν με την τιμή των όπλων και τη συνολικότερή τους δράση την μεγάλη πλειοψηφία του λαού, έναντι των αστικών κομμάτων που οι εκπρόσωποι τους είτε την είχαν κοπανήσει για την Αίγυπτο, είτε συνεργάστηκαν ανοιχτά με τον κατακτητή, είτε κράτησαν στάση αναμονής για τις εξελίξεις. Και ενώ το ΚΚΕ, επικεφαλής του ένοπλου λαού, ολοκλήρωνε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, η στρατηγική του αντίληψη για αστικοδημοκρατικές λύσεις δεν του επέτρεπαν να τραβήξει εμπρός για την ολοκληρωτική νίκη, για την κατάληψη της εξουσίας. Η στρατηγική των σταδίων και ο συμβιβασμός με αστικές δυνάμεις, οδήγησε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ σε απαράδεκτους συμβιβασμούς στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας στη συμφωνία συμμετοχής σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με επικεφαλής το Γ. Παπανδρέου. Που οδήγησε η συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με θετικούς συσχετισμούς μέσα στο λαό που ήταν και ένοπλος και με ένα διεθνές περιβάλλον όπου το κύρος της Σοβιετικής Ενωσης μεγάλωνε συνεχώς και ο κόκκινος στρατός ήταν σχεδόν στη μισή Ευρώπη; Σε συνεχείς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Στην πίεση για τη διάλυση του ΕΛΑΣ από τη μια και την ενσωμάτωση όλων των δοσιλογικών και φασιστικών στοιχείων στον υπό διαμόρφωση αστικό στρατό από την άλλη. Αποδείχτηκε μεγάλη αυταπάτη ότι το ΚΚΕ θα μπορούσε να οδηγήσει τα αστικά κόμματα σε συμβιβασμούς προς όφελος του λαού. Θα μπορούσε να πιέσει για να διαμορφωθεί μια φιλολαϊκή πολιτική. Το ΚΚΕ με τη συμμετοχή του στην αστική κυβέρνηση το μόνο που κατάφερε ήταν να δώσει χρόνο στην αστική εξουσία να στεριώσει. Να προετοιμαστεί καλύτερα για την ένοπλη καταστολή του λαού. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, τον Οκτώβρη του 1944 έπρεπε να καλέσουν την εργατική τάξη και το λαό να πάρουν την εξουσία. Επρεπε να έχουν καθαρό ότι οι στόχοι των συμμάχων του ΚΚΕ στο ΕΑΜ πήγαιναν μέχρι την υπεράσπιση του αστικοδημοκρατικού καθεστώτος και αντικειμενικά οι στόχοι αυτοί με το στόχο της εργατικής εξουσίας χώριζαν. Το ΚΚΕ έπρεπε χωρίς δισταγμό να καλέσει την εργατική τάξη να καταλάβει τα εργοστάσια και τις άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, να κοινωνικοποιηθούν τα Μέσα Παραγωγής. Να έχει επεξεργαστεί έγκαιρα σχέδιο κατάληψης της Αθήνας και άλλων μεγάλων αστικών κέντρων όπως τη Θεσσαλονίκη. Να έριχνε τις δυνάμεις του ώστε να τσακιστεί άμεσα το αστικό κράτος, οι μηχανισμοί καταστολής και οι δοσίλογοι ταγματασφαλίτες υπερασπιστές του και τη θέση τους να πάρουν οι λαογέννητοι θεσμοί της εργατικής και λαϊκής εξουσίας που τα φύτρα της είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους στην ελληνική επαρχία.

5 Κανείς δε μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα μιας πολεμικής αναμέτρησης. Εάν όμως υπήρχε η προετοιμασία του ΚΚΕ για την κατάληψη της εξουσίας δεμένη με την ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα όλη την περίοδο '40 - '44 θα διαμορφώνονταν σίγουρα άλλες προϋποθέσεις. Ο ΕΛΑΣ έδωσε έναν ηρωικό αλλά άνισο αγώνα στα πεδία των μαχών της Αθήνας και του Πειραιά. Με έναν συσχετισμό δύναμης που μέρα με τη μέρα γινόταν και πιο αρνητικός για τον ΕΛΑΣ αφού οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές τροφοδοτούσαν συνεχώς με στρατιώτες και πολεμικό υλικό το αστικό στρατόπεδο. Στον αντίποδα του ΚΚΕ και το ΕΑΜ κράτησαν την πλειοψηφία και τα πιο εμπειροπόλεμα τμήματα του ΕΛΑΣ στην ύπαιθρο, αποτέλεσμα του συμβιβασμού και τη γραμμής που υλοποιούσαν με πολλή μεγάλη συνέπεια. Η απόσπαση της ανάπτυξης της εθνικοαπελευθερωτικής πόλης από την προοπτική της εξουσίας και η αντιμετώπιση του φασισμού αποσπασμένη από την μήτρα που τον γεννά, το καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ταξικής πάλης. Είναι χαρακτηριστικό ότι και στις 33 ημέρες του ηρωικού Δεκέμβρη του '44, ενώ η αστική τάξη στην Ελλάδα και η Μ. Βρετανία έδιναν λυσσαλέα μάχη για την υπεράσπιση της εξουσίας τους, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ πάλευαν για δήθεν δημοκρατική διέξοδο. Είναι χαρακτηριστική απόφαση του Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ στις 17 Δεκέμβρη και ενώ οι μάχες στην Αθήνα και στον Πειραιά μαίνονταν. Γράφει σε ένα τμήμα της η Απόφαση: «Ολοι επί ποδός πολέμου... να σταματήσει η φονική και διαλυτική του έθνους μας ξενική επέμβαση. Να συγκρατηθεί ελληνική δημοκρατική κυβέρνηση πραγματικής εθνικής ενότητας που θα λύσει όλα τα εσωτερικά ζητήματα... Για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία. Για τη δημοκρατία!» Συντρόφισσες και σύντροφοι, Σήμερα δε βρισκόμαστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης όπως το Δεκέμβρη του '44. Δεν είμαστε σε φάση επαναστατικής ορμής της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών για την κατάληψη της εξουσίας. Ομως τα διδάγματα της ιστορίας του Κόμματος, η πείρα και τα συμπεράσματα που συγκεντρώνουμε από την ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, είτε σε συνθήκες ανόδου, ακόμα και ένοπλων αναμετρήσεων, είτε σε συνθήκες υποχώρησης είναι πολύτιμα για το σήμερα και το αύριο. Είναι πολύτιμα για να μπορεί το Κόμμα να υπηρετεί τους επαναστατικούς του σκοπούς. Είναι πολύτιμα ώστε το κίνημα να διδάσκεται και να αφομοιώνει την πείρα παλιότερων αγώνων που θα το οδηγήσουν σε νέους, ακόμα πιο αποφασιστικούς και αταλάντευτους στην πορεία της επαναστατικής προοπτικής. Είναι πολύτιμα ώστε το Κόμμα, σήμερα που βρισκόμαστε ακόμα σε συνθήκες οπισθοχώρησης του εργατικού κινήματος, σε συνθήκες όπου οι συνέπειες της αντεπανάστασης βαραίνουν τις επιλογές, τη στρατηγική και τη δράση πολλών ΚΚ σε όλον τον κόσμο, όχι μόνο να αντέχουμε στον αρνητικό συσχετισμό αλλά να επιδιώκουμε νέα βήματα εμπρός στην ανάδειξη της σοσιαλιστικής προοπτικής.

6 Να κατακτούμε την ικανότητα να μη χάνεται μέσα στις μάχες του καθημερινού αγώνα η κύρια αποστολή των κομμουνιστών. Η συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση και το Σοσιαλισμό. Γι' αυτό είναι ουσιαστικό ζήτημα πως φωτίζουμε κάθε πτυχή της δράσης μας στο κίνημα, πως οξύνουμε την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και τα πολιτικά κόμματα που το υπηρετούν, ώστε να αναδεικνύεται ότι αυτό το σύστημα, το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας έχει φάει τα ψωμιά του. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι φτώχεια, ανεργία, βαθιά εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά, δυστυχία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όλα τα κόμματα του κεφαλαίου με πρώτη τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ, την Ενωση Κεντρώων υπερασπίζονται με μανία την ανάγκη συνεχών «αναδιαρθρώσεων». Προσπαθούν να κάνουν το λαό συνένοχο όχι απλά στη λήψη νέων μέτρων, αλλά να αποδεχτεί ο λαός μας να ζει για δεκαετίες με μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους διάρκειας για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Να συμβιβαστεί με έναν διαρκή κόφτη που θα μας υποβάλει συνεχώς σε νέες θυσίες. Να συνηθίσουμε να ζούμε εμείς και τα παιδιά μας ζωή μίζερη και χωρίς δικαιώματα ώστε να ευημερούν τα κέρδη των καπιταλιστών. Να μεγαλώνει η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, να προσδοκά ο λαός από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ποτέ και πουθενά, σε καμιά χώρα του κόσμου που ανέκαμψε από την καπιταλιστική κρίση, δεν αποκαταστάθηκαν οι απώλειες του λαού της. Η αντιπαράθεση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, συνολικά η αντιπαράθεση μεταξύ των αστικών κομμάτων, δεν έχει καμία φιλολαϊκή προοπτική. Ο λαός μας δεν έχει να προσδοκά τίποτα από όλους αυτούς. Είναι δοκιμασμένοι στην αταλάντευτη υλοποίηση της πολιτικής του κεφαλαίου, με εφαρμογή όλων των μέτρων που έχει ανάγκη. Οι διάφορες εφεδρείες του είναι πρόθυμοι αλλά και δοκιμασμένοι στη στήριξη αυτής της βαρβαρότητας. Η κυβέρνηση έχει καταπλήξει το κεφάλαιο και όλους τους μηχανισμούς του όπως την EE το ΔΝΤ καθώς και τους συλλογικούς εκπροσώπους της Ελληνικής αστικής τάξης το ΣΕΒ, τους ξενοδόχους, του έμπορους για την μεγάλη προθυμία που έδειξε να εφαρμόσει ότι του ζητήθηκε. Μετά από το 3 μνημόνιο που ψήφισαν όλοι εκτός ΚΚΕ, τον νόμο λαιμητόμο για το ασφαλιστικό, την επέκταση της κατάργησης των ΣΣΕ μέχρι τέλος του προγράμματος όπως γράφει το 3 μνημόνιο καθώς και της διατήρησης του κουτσουρεμένου κατώτερου μεροκάματου και μισθού, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, καταλήγουν στην 3η αξιολόγηση με νέα μέτρα φωτιά που περιλαμβάνει. Η ζωή της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων θα επιδεινωθεί ακόμη παραπέρα. Τα οικογενειακά προνοιακά και αναπηρικά επιδόματα μπαίνουν στον προκρούστη. Μονάδες λιγνίτη πωλούνται σε μονοπωλιακούς ομίλους, ο λαός θα πληρώνει ακόμη πιο ακριβά το ρεύμα για να κερδίζουν οι νέοι καπιταλιστές. Θέλουν να βάλλουν στον γύψο το εργατικό κίνημα υψώνοντας μεγαλύτερα εμπόδια στην οργάνωση των αγώνων των εργαζομένων στο κύριο όπλο της αυτό της απεργίας. Κάθε εργασιακό, ασφαλιστικό, κοινωνικό δικαίωμα, η υγεία η παιδεία η πρόνοια, η ζωή του λαού μας, το μέλλον των παιδιών μας, θυσιάζονται ακόμη παραπέρα για να ανακάμψει το κεφάλαιο να μπει στη σφαίρα της κερδοφορίας. Αυτή είναι η δίκαιη ανάπτυξη για την οποία μιλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Καμία ανοχή και πολύ περισσότερο καμία προσμονή από την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα. Κανείς συμβιβασμός με το μοίρασμα της φτώχειας, με το εφάπαξ ποσό που

7 δίνουν μια φορά το χρόνο. Αφαιρούν 100 και δίνουν ένα πίσω και παρουσιάζονται ως ευεργέτες. Τώρα να απαντήσει καθολικά η εργατική τάξη να στηριχτεί από τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού με καθολική απεργία στις 14 Δεκέμβρη. Να διεκδικήσουν τις απώλειες, την υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις, την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών. Το βάθεμα της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης, οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου έχουν το θράσος να το αναγάγουν πολλές φορές μάλιστα σε εθνικό και πατριωτικό καθήκον. Επιχειρούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι είναι προς το συμφέρον του, όχι μόνο να στηρίξει την αντιλαϊκή πολιτική ή στην χειρότερη περίπτωση να δείξει ανοχή αλλά να συμβιβαστεί και να νομιμοποιήσει συνολικά τη στρατηγική της αστικής τάξης στην Ελλάδα στην ευρύτερη περιοχή που για λογαριασμό της και για τα συμφέροντα της η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Το σκάνδαλο με την πώληση όπλων, στο κράτος δολοφόνο την Σαουδική Αραβία, αποδεικνύει ότι είναι αδίστακτοι. Τα επιμέρους ζητήματα των μεσαζόντων δεν μπορούν να κρύψουν ότι από κοινού υπηρετούν τα εγκληματικά ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία της πατρίδας μας μόνο δεινά έχουν να προσδοκούν από την όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σ' αυτούς τους σχεδιασμούς που γίνονται για το μοίρασμα των ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Γι' αυτό συγκρούονται η EE, οι ΗΠΑ, η Ρωσία στην περιοχή. Γι' αυτό δυναμώνει η εμπλοκή της ελληνικής και της τούρκικης αστικής τάξης σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς. Ο κίνδυνος μιας μικρότερης ή πιο γενικευμένης πολεμικής εμπλοκής στην περιοχή με την συμμετοχή και της ελληνικής αστικής τάξης μεγαλώνει. Γι' αυτό πατριωτισμός δεν είναι η νομιμοποίηση της ανθρωποσφαγής που κάνουν οι ιμπεριαλιστές, πόσο μάλλον η συμμετοχή του λαού μας σε αυτή. Δεν είναι σε καμία περίπτωση η στήριξη των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης που συμμετέχει σε αυτούς τους σχεδιασμούς με μοναδικό κριτήριο τα κέρδη της και τη βελτίωση της θέσης της με τους γύρω ανταγωνιστές της, ακόμα και αν η αστική τάξη μιας άλλης χώρας επιτεθεί στην Ελλάδα. Η εργατική τάξη και ο λαός μας πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Να μην αποδεχτούν τη συμμετοχή τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Με μπροστάρη και καθοδηγητή το ΚΚΕ πρέπει να οργανωθεί η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων και της ακεραιότητας της χώρας με την προοπτική της πάλης για την κατάκτηση της εξουσίας από τους ίδιους τους εργάτες και το λαό. Καμιά εμπιστοσύνη στις αστικές δυνάμεις και σε κάθε απολογητή του καπιταλιστικού συστήματος που θα επιδιώκει να σύρει το λαό της πατρίδας μας σε ξένη σημαία. Μέτωπο με τους φασίστες και τους εθνικιστές που θα παλέψουν και αυτοί με νύχια και με δόντια να μην ηττηθεί το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Πατριωτισμός είναι να παλεύεις για το δίκιο και το συμφέρον της τάξης σου, για το δίκιο και το συμφέρον των πολλών, της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν, δυστυχούν, ματώνουν από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση και στην αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου είναι αγώνας δεμένος με την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Είναι αναπόσπαστα στοιχεία της ταξικής πάλης.

8 Μεγαλώνουν οι ευθύνες του ΚΚΕ να γίνει ακόμα πιο ικανό, ακόμα πιο αποτελεσματικό να δουλεύει με πλατιές μάζες εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, νεολαίας, μεταναστών, γυναικών ώστε να διαφωτίζει και να συσπειρώνει νέες δυνάμεις με τις θέσεις του και τη στρατηγική του. Να αποκαλύπτει την πραγματική αιτία όλων αυτών, την αντίθεση μεταξύ του κεφαλαίου και της εργασίας και να προβάλει όσο το δυνατόν πιο πειστικά και εκλαϊκευτικά την προοπτική, την αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού. Τώρα, σε συνθήκες μη επαναστατικές να κατακτήσουμε ακόμα μεγαλύτερη ικανότητα να δουλεύουμε δραστήρια και με υπομονή μέσα στο λαό ώστε να κερδίζουμε συνεχώς νέες δυνάμεις με το Κόμμα, να δυναμώνει το εργατικό και λαϊκό κίνημα, η κοινωνική συμμαχία. Μέσα σ' αυτή την προσπάθεια να ρίχνουμε το σπόρο της απειθαρχίας και της ανυπακοής στην αστική υποταγή, να ρίχνουμε το σπόρο της αμφισβήτησης και της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος της βαρβαρότητας. Να ρίχνουμε το σπόρο της Σοσιαλιστικής - Κομμουνιστικής προοπτικής που θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα ριζώσει τι βασίλειο της ελευθερίας, την κοινωνία της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών. Ο Δεκέμβρης του '44, όλη η ηρωική 100χρονη πορεία του ΚΚΕ που το 2018 θα είναι χρονιά πλούσιων εκδηλώσεων, μας γεμίζει ευθύνη και πείσμα, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις να γίνουμε πιο ικανοί για την Ισχυροποίησή του ΚΚΕ. Για δυνατό εργατικό κίνημα και κοινωνική συμμαχία. Για την εξουσία - το σοσιαλισμό».