ΤΑΠΑ ΣΟΦΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟ: ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η ΕΛΛΑΣ
ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ 1 Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε και να γιορτάσουμε μια επέτειο. Την επέτειο του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973. Η ημέρα αυτή που θα θυμίζει σε όλους μας πως για τη λευτεριά χρειάζονται αγώνες. Στον αγώνα αυτό τα νιάτα της πατρίδας μας έδωσαν το μεγάλο παρόν με επικεφαλείς τους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Δίκαια λοιπόν καθιερώθηκε ως γιορτή της νεολαίας, γιορτή Σχολική. Ένας απ τους σκοπούς της σημερινής γιορτής είναι να μην ξεχάσουμε τι έγινε τότε σαν σήμερα. Γι αυτό ας γυρίσει η μνήμη μας στο 1973. Μια χρονιά πικρή, η πιο πικρή ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας που αγκάλιασε θανάσιμα την πατρίδα μας από το 1967. Η χούντα είχε κουρελιάσει κάθε ιδέα κράτους κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς τα φοιτητικά νιάτα ήταν ο μεγάλος εχθρός της. Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, μονάχος του κι ασυνόρευτος. Είναι ένα κομμάτι της ηπείρου, ένα μέρος της στεριάς. Αν ένας σβόλος άμμου ξεπλυθεί από το κύμα, η Ευρώπη θα γίνει πιο μικρή-ή αν η θάλασσα σκεπάσει ένα ακρωτήρι, ή και το σπίτι των φίλων σου ή το δικό σου. Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα. Γι αυτό ποτέ σου μη στείλεις να ρωτήσουν για ποιον χτυπά η καμπάνα-χτυπάει για σένα. Τραγούδι : «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»
Δρώμενο: «Η Διαδήλωση» «Πάλης ξεκίνημα» Δρώμενο: «Είσοδος» «Πότε θα κάνει ξαστεριά» Εκείνη την εποχή λοιπόν υπήρχε ένα καφενεδάκι, κάπου στο κέντρο της Αθήνας κοντά στο Πολυτεχνείο, Πατησίων και Παραμυθιού γωνία. «Καφενείο η ΕΛΛΑΣ» το έλεγαν. Η ιστορία αναφέρεται στην μεταμόρφωση του κυρίου Βασίλη από ένα φιλήσυχο καφετζή σε ένα πραγματικό αγωνιστή, ο οποίος μπροστά στα συνταρακτικά γεγονότα που εκτυλίσσονται στο πολυτεχνείο δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος και ακολουθεί το παράδειγμα της θαρραλέας αδερφής του φοιτήτριας του Πολυτεχνείου.. Σκηνή 1: «Καφενείο»
«Αδελφέ μου σκοπέ» Σκηνή 2: «Καφενείο» Σκηνή 3: «Καφενείο» «Ένα παιδί αφηγείται» Σκηνή 4: «Καφενείο» ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ 1 Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει : μια παλάμη τόπο κάτω από τ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου.όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη.
«Ορέστη από το Βόλο». Η επίσημη ανακοίνωση για τους νεκρούς και τους τραυματίες της 17 ης Νοέμβρη 1973 αναφέρει: Νεκροί 18,τραυματίες 1103.Κανείς, όμως, μέχρι σήμερα δεν έχει μάθει πόσοι ήταν στην πραγματικότητα. Τάφος ομαδικός. Οι νεκροί. Αριθμός άγνωστος. Ονόματα γνωστά. Πρόσωπα αγαπημένα. Οι νεκροί της Παρασκευής, 16 Νοεμβρίου, νύχτα Παρασκευής προς Σάββατο, παιδιά νεκρά, παιδιά χτεσινά και η μνήμη τους σημερινή και αυριανή και για πάντα. «Η ανακοίνωση» ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ 1 Από κείνη τη βραδιά πέρασαν πολλά χρόνια. Εκεί που βρισκόταν το καφενεδάκι της οδού Πατησίων βρίσκεται σήμερα μια πολύβουη καφετέρια, γεμάτη φοιτητές και περαστικούς που πίνουν βιαστικά τον καφέ τους. Στη γειτονιά εκείνη τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Το ίδιο και στο κόσμο μας. Τα παιδιά που κλείστηκαν εκείνη τη νύχτα στο Πολυτεχνείο έχουν μεγαλώσει πια. Βάδισαν για χρόνια μέσα σε φωτιά και σίδερο, πάλεψαν να δώσουν ζωή στα όνειρά τους, σήκωσαν στις πλάτες τους τα όνειρα και τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού. Σήμερα, τα παιδιά εκείνα είναι σχεδόν πενήντα χρονών. Οι περισσότεροι βαδίζουν και ζουν δίπλα μας, ανώνυμοι και σεμνοί, αποφεύγουν να μιλήσουν πολύ για κείνες τις μέρες, αρνούνται να εξαργυρώσουν τον αγώνα της νιότης τους. Όμως οι φωτιές που άναψαν εκείνες τις νύχτες στην Αθήνα, φλόγισαν τις ψυχές μας, φώτισαν καινούριους δρόμους, δρόμους δύσκολους κι ανηφορικούς μα ωραίους. Δρόμους ανοιχτούς στο μέλλον Σ αυτούς τους δρόμους βαδίζουν σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σ όλο τον κόσμο, για μια καλύτερη ζωή, για ψωμί παιδεία ελευθερία
δικαιοσύνη και ειρήνη. Σ αυτούς τους δρόμους βαδίζουν εκατομμύρια νέοι που διαδηλώνουν για Ειρήνη και Ελευθερία, από τη Νέα Υόρκη ως την Παλαιστίνη και από το Λονδίνο ως την Αθήνα. Σ αυτούς τους δρόμους τους δύσκολους κι αντιφατικούς να ενώσουμε τα βήματα μας, να ενώσουμε τις αγωνίες και τις ελπίδες μας. Οι ιστορικοί μπορούν να καταγράφουν και να αναλύουν τα ιστορικά γεγονότα. Οι πολιτικοί να κρίνουν και να ζυγιάζουν τη στρατηγική και την τακτική του παιχνιδιού. Όμως οι λαοί ζουν και κινούνται κάποτε μονάχα με την ομορφιά, με την ειλικρινή έξαρση, με το πάθος του απόλυτου. Από την «Παρασκευή» του Πολυτεχνείου και ύστερα ο λαός της Αθήνας είχε περάσει την καθαρτήρια πυρά της δοκιμασίας και είχε ξαναγεννηθεί. Ο ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτους που έπεσαν είναι να μείνει το Πολυτεχνείο ζωντανό στη συνείδησή μας. Με αυτήν την υπόσχεση μόνο μπορούμε να λέμε ότι το «Πολυτεχνείο ΖΕΙ» Αν πάλι ανατρίχιασες, τότε κάπου, κάποτε, ένιωσες σαν κι εμένα. Πιθανόν να ένιωσες πως κάπου λοξοδρόμησες και έχασες το δρόμο σου. Ίσως ένιωσες πως αυτός που έκανε λάθος στις επιλογές του, αυτός που είναι εχθρός σου, αυτός που θα χαρεί τελικά να σου κάνει κακό, δεν ήρθε στον κόσμο με άλλον τρόπο από αυτόν που ήρθες και εσύ. Πως όσο και να σας χωρίζουν ιδεολογίες, στολές, πολιτικές, εσύ-επειδή ακριβώς ξέρεις ποιος είναι ο δρόμος ο σωστός- πρέπει να τον δείξεις και σε αυτόν, επειδή εκείνος δεν τον έχει ούτε καν φανταστεί. Πως δεν είναι αυτή η επανάσταση και πως τον κόσμο πρέπει να τον κάνεις καλύτερο, αν έχεις τσίπα και πιστεύεις σε όσα λες. Και ναι, δεν θα σε ακούσει. Και όχι, δεν θα σε ακολουθήσει. Και θα προσπαθήσει να σε σκοτώσει και την επόμενη φορά που θα συναντηθείτε. Αλλά έτσι είναι..πρώτα αδιαφορούν για σένα. Μετά γελάνε μαζί σου. Μετά σε πολεμάνε. Μετά νικάς. «Ο δρόμος».