ο Μέγας Αλέξανδρος ο υιός του θεού οι Ελληνιστές Βασιλιάδες Σωτήρες οι επαναστάτες Μακκαβαίοι αρχιερείς οι Ασαµωναίοι βασιλιάδες της Ιουδαίας

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ ΒΑΣΙΛΙΑ ΕΣ ΤΗΣ ΙΟΥ ΑΙΑΣ ο Μέγας Αλέξανδρος ο υιός του θεού οι Ελληνιστές Βασιλιάδες Σωτήρες οι επαναστάτες Μακκαβαίοι αρχιερείς οι Ασαµωναίοι βασιλιάδες της Ιουδαίας περί του βασιλέως Σωτήρα οι Ελληνιστές Ιουδαίοι και οι Χριστιανοί βιβλιογραφία, πηγές

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι γνωστός για τα στρατιωτικά του κατορθώµατα και όχι για την προσφορά του στον ανθρώπινο πολιτισµό. Στα 33 του χρόνια εξουσίαζε όλο τον αρχαίο κόσµο. Οι αρχαίες ωστόσο παραδόσεις των λαών την ανατολής, ινδικές, µουσουλµανικές ή χριστιανικές, µιλούν για ένα σοφό και θεόσταλτο οδηγό των ανθρώπων. Ο ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΣ ΤΟΥ ΑΜΥΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ Ο ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΣ Ο ΙΟΝΥΣΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ Ο ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Η ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ κείµενο: Κ. ΑΜΑΝΤΟΣ

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΣ ΩΣ ΠΡΟ ΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Στα αγγλικά) Ο Αλέξανδρος Α ο Μακεδών και οι Πέρσες. Ο Αλέξανδρος Α ήταν ο έβδοµος βασιλέας Μακεδόνων γιος του Αµύντα, του Αλκέτα, του Αεροπού, του Φιλίππου, του Αργαίου, του Περδίκα του πρώτου βασιλέα των Ελλήνων Μακεδόνων, απογόνου του Καράνου, του Τηµένου, του Ύλα, του Ηρακλή, του ία. Τα νοµίσµατα της βασιλείας του Αλεξάνδρου εικόνιζαν τον σταυρό από την µία όψη, όπως και των περισσοτέρων ελληνικών πόλεων της εποχής. Το όνοµα του γράφεται στα νοµίσµατα στα ελληνικά, ΑΛΕΧΑΝ ΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΜΑΚΕ ΟΝΩΝ. Νόµισµα Αλεξάνδρου Α Βασιλέως Μακεδονίας Όταν βασίλευε ο πατέρας του Αλεξάνδρου, ο Αµύντας, έφθασαν οι άγγελοι από την Περσία, σταλµένοι από τον στρατηγό Μεγάβαζο ζητώντας γη και ύδωρ για τον βασιλιά αρείο. Ο βασιλιάς Αµύντας έστρωσε πλούσιο τραπέζι και τους υποσχέθηκε πως θα έδινε γη και ύδωρ στον Ασιάτη βασιλιά. Οι Πέρσες µόλις είδαν το τραπέζι στρωµένο, αναρωτήθηκαν που βρίσκονται οι γυναίκες. Στην Περσία, εξήγησαν οι αγγέλοι, έχουµε το έθιµο να βάζουµε τις γυναίκες απέναντι µας όταν τρώµε. Κάτι τέτοιο ήταν πρωτόγνωρο για τους Έλληνες που δεν συνήθιζαν να παίρνουν τις γυναίκες µαζί τους στα συµπόσια. Ωστόσο ο βασιλιάς Αµύντας τους έκανε την χάρη. Όταν οι Πέρσες έφαγαν και ήπιαν, άρχισαν να πειράζουν τις γυναίκες. Η συµπεριφορά τους πρόσβαλε τον Αλέξανδρο, το γιο του βασιλιά και µόλις οι Πέρσες πήγαν για ύπνο, η παρέα του νεαρού πρίγκιπα όρµηξε στα υπνοδωµάτια και τους

έσφαξε. Έπραξαν τότε όπως οι ακριβώς οι Σπαρτιάτες και όπως οι Αθηναίοι, οι οποίοι συγκεκριµένα πέταξαν τους Πέρσες µέσα σε ένα πηγάδι λέγοντας τους να λάβουν από εκεί γη και ύδωρ. Η στάση του Αλεξάνδρου κατανοείται σήµερα από τους Έλληνες. Ποιός δεν θα εκνευριζόταν από την συµπεριφορά των Περσών. εν γίνεται όµως το ίδιο εύκολα κατανοητή η στάση του Αβραάµ, όπως αυτή περιγράφεται στη βίβλο. (Γένεσις ΙΒ 10,20) Ο Αβραάµ φτάνει στην Αίγυπτο όπου τον υποδέχεται ο Φαραώ. Επειδή η γυναίκα του η Σάρα είναι όµορφη, ο Αβραάµ φοβάται ότι θα τον σκοτώσουν για να την πάρουν. Συµβουλεύει λοιπόν την Σάρα να πει πως είναι αδερφή του. "Ιδόντες δε οι Αιγύπτιοι ότι η αδερφή του Αβραάµ ήταν καλή σφόδρα, την πήγανε στον οίκο του Φαραώ κι έτσι έγιναν στον Αβραάµ πρόβατα και µόσχοι και όνοι και παίδες και παιδίσκες και ηµίονοι και κάµηλοι, µε αυτή ακριβώς την σειρά, όπως γράφει η βίβλος. Όµως ο Φαραώ κατάλαβε πως κάτι συνέβη που δεν άρεσε στον θεό και κάλεσε την Σάρα λέγοντας της: γιατί µου είπες ότι είσαι αδερφή του Αβραάµ ενώ ήσουν γυναίκα του; Έτσι τους έδιωξε ο Φαραώ από την Αίγυπτο. Ευρισκόµενος πάλι ο Αβραάµ εν Γεράροις, είπε ξανά περί της Σάρας της γυναικός αυτού, ότι αδελφή µου εστίν, εφοβήθη γαρ ειπείν ότι γυνή µου εστί, µη ποτέ αποκτείνωσιν αυτόν οι άνδρες της πόλεως δι αυτήν. Απέστειλε δε Αβιµέλεχ βασιλέας της πόλεως και έλαβε την Σάραν. Επισκέφθηκε όµως ο θεός την νύκτα τον Αβιµέλεχ και του είπε ότι επρόκειτο να πεθάνει εξαιτίας της γυναίκας του Αβραάµ. Ο βασιλιάς διαµαρτυρήθηκε φυσικά στον Αβραάµ, ο οποίος του είπε: "και γαρ αληθώς αδελφή µου εστίν εκ πατρός, αλλ ουκ εκ µητρός, εγεννήθη δε µοι εις γυναίκα". "Ελαβε δε ο Αβιµελέχ χίλια δίδραχµα και πρόβατα και µόσχους και παίδας και παιδίσκας και έδωκε τω Αβραάµ και απέδωκεν αυτώ Σάρραν την γυνή αυτού...την δε Σάρραµ είπεν, ιδού δέδωκα χίλια δίδραχµα τω αδελφώ σου, ταύτα έσται εις την τιµή του προσώπου σου". Και γράφω αυτά περί των γυναικών όχι για να µάθουµε την τιµή του προσώπου της Σάρας, της αδερφής και γυναικός του Αβραάµ, αλλά γιατί οι Πέρσες διέδωσαν στην ανατολή την αραµαϊκή γλώσσα και όπως αναφέρει η βίβλος, Αραµαίος ήταν ο Αβραάµ. Το τρίτο κεφάλαιο του Έσδρα Α της βίβλου των Ο, αναφέρει πως οι τρεις σωµατοφύλακες του Πέρση βασιλιά Κύρου έγραψαν από ένα λόγο, ώστε να κρίνει ο βασιλιάς τον σοφότερο. "Ο εις έγραψεν, υπερισχύσει ο οίνος, ο έτερος έγραψεν, υπερισχύσει ο βασιλεύς, ο τρίτος έγραψεν, υπερισχύσουσιν αι γυναίκες, υπέρ δε πάντα νικά η αλήθεια.. Ο δε τρίτος ο είπας περί των γυναικών και της αληθείας, ούτος εστί Ζοροβάβελ, ο οποίος ήρξατο λαλείν: άνδρες...τις ουν δεσπόζων αυτών ή τις ο κυριεύων αυτών; ουχ αι γυναίκες; αι γυναίκες εγέννησαν τον βασιλέα και πάντα τον λαό, ο οποίος κυριεύει επί της θαλάσσης και επί της γης και εξ αυτών εγένοντο και αύται εξέθρεψαν αυτούς τους φυτέωαντας τους αµπελώνας, εξ ων ο οίνος γίνεται και αύται ποιούσι τας στολάς των ανθρώπων και ου δύνανται οι άνθρωποι χωρίς των γυναικών είναι, εάν δε συνάγωσιν χρυσίον και αργύριον και παν πράγµα ωραίον και ίδωσι γυναίκα µίαν καλήν τω είδει και τω κάλλει, ταύτα πάντα αφέντες, εις αυτήν εκκέχηναν και χάσκοντες το στόµα θεωρούσιν αυτήν". Τέτοια ήταν η σοφία του Ζοροβάβελ, του πρώτου αρχιερέα του νέου ναού της Ιερουσαλήµ.

Ο πατέρας της ιστορίας, ο Ηρόδοτος, αναφέρει ότι οι Πέρσες εξαιτίας των γυναικών επιτέθηκαν στους Έλληνες. "Οι Πέρσες ιστορικοί", γράφει ο Ηρόδοτος, "λένε ότι αίτιοι της ελληνοπερσικής διαµάχης ήσαν οι Φοίνικες, που ήρθαν από την Ερυθρά λεγοµένη θάλασσα, και εγκαταστάθηκαν στην Μεσόγειο όπου επιδόθηκαν στο εµπόριο. Αυτοί λοιπόν σε ένα ταξίδι τους στο Αργος, την πόλη που ήταν εκείνο τον καιρό η µεγαλύτερη της Ελλάδος, έκλεψαν την κόρη του βασιλιά Ινάχου. Μερικοί Έλληνες πήγαν στην Τύρο της Φοινίκης κι έκλεψαν την κόρη του βασιλιά, την Ευρώπη. Οι απαγωγείς λένε πως ήταν Κρήτες". Αργότερα οι Έλληνες διέπραξαν κι άλλο αδίκηµα γιατί πήγαν στον Πόντο κι έκλεψαν την κόρη του βασιλιά της Αίας, την Μήδεια. Αρχηγός αυτής της επονοµαζόµενης αργοναυτικής εκστρατείας, όπως γνωρίζουµε ήταν ο Ιάσων. Από την γενιά της Μήδειας προήλθαν οι Μήδοι, οι οποίοι ήταν η βασιλική φυλή των Περσών. Ακολούθησε η κλοπή της Ελένης του Μενελάου από τον Πάρη του Πριάµου και ο Τρωϊκός πόλεµος, ο οποίος ήταν και η αρχή της έχθρας µεταξύ των Περσών και των Ελλήνων. Αυτά γράφει ο Ηρόδοτος στις πρώτες σελίδες της ιστορίας του, που έχει το όνοµα Κλειώ. Όταν βασίλευε στην Ρώµη ο Νέρωνας, έγινε ένας µεγάλος σεισµός στην Κρήτη, ώστε κατέρρευσε ο τάφος ενός αρχαίου Κνώσιου, του ίκτη. Στον τάφο αυτό βρέθηκαν βιβλία γραµµένα σε πινακίδες, σε αρχαία γραφή. Αυτά µεταγράφηκαν στο Αθηναϊκό αλφάβητο, αφού η γλώσσα τους ήταν ελληνική, και τα έστειλε στον Νέρωνα. Όπως αποδείχτηκε ήταν ένα χρονικό του Τρωϊκού πολέµου, το οποίο σήµερα διασώζεται µόνο στην λατινική γλώσσα! Το βιβλίο του ίκτη, ονοµάζεται εφηµερίδα του Τρωϊκού πολέµου και περιγράφει όλα τα Οµηρικά γεγονότα. Ο ίκτης ήταν ήταν αυτόπτης µάρτυρας των Τρωϊκών, και σύντροφος του Ιδοµενέα! Στην εισαγωγή του ο καθηγητής Γιώργης Γιατροµανωλάκης αναφέρει πως ένα χαρακτηριστικό της εξιστόρησης του ίκτη, είναι ο αυξηµένος ρόλος των γυναικών. Σύµφωνα λοιπόν µε τον ίκτη ο πόλεµος έγινε επειδή ο Αλέξανδρος ο Φρύγας (Πάρης), έκλεψε την Ωραία Ελένη. Υπάρχει ακόµη µία ιστορία για την άλωση της Τροίας, γραµµένη στα λατινικά, του Φρύγα άρητα, η οποία ξεκινάει µε την Αργοναυτική εκστρατεία του Ιάσωνα, προσφέροντας έτσι την δικαιολογία που χρειαζόταν ο Αλέξανδρος Πάρης για να κλέψει την Ελένη. "Γύρω στο 1160 ο Benoit de Saint-Maure, λυρικός ποιητής από τον Άγιο Μαυρίκιο της ΒΑ Γαλλίας, συνθέτει ένα εκτενές µυθιστόρηµα µε τίτλο "Le Roman de Troie". Η ιστορία της Τροίας όπως την διηγείται ο Benoit, αρχίζει µε την Αργοναυτική εκστρατεία. Ένα απόσπασµα των Αργοναυτών καταστρέφει την Τροία και ο Αλέξανδρος Πάρης, επειδή οι Έλληνες του έκλεψαν την αδερφή του, την Ησιόνη, εκδικείται κλέβοντας την Ελένη. Στο µυθιστόρηµα αυτό τονίζεται η γενναιότητα των Τρώων, οι οποίοι υπερτερούν πάντα στις µάχες εναντίον των Ελλήνων αλλά προδίδονται από ένα ηγεµόνα των Τρώων τον Αντήνορα". Μερικά χρόνια αργότερα, το 1204, οι Φράγκοι κατακτούν την Κωνσταντινούπολη και καταλύουν την βασιλεία του Έλληνα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο ίκτης γράφει πως η Ελένη, "ουδέποτε έπλευσε χωρίς την θέληση της, ουδέποτε ο γάµος της µε τον Μενέλαο υπήρξε ταιριαστός'. Ο σοφιστής Γοργίας έγραψε "Ελένης Εγκώµιον", ένα διασκεδαστικό λόγο, για να προφυλάξει την Ελένη από εκείνους που την κατηγορούσαν αδίκως, αφού ξεγελάστηκε από τον Πάρη, ο οποίος είχε µάλιστα την βοήθεια της θεάς Αφροδίτης.

Ο τίτλος του Οµηρικού έπους της Ιλιάδος είναι "η µήνις του Αχιλλέα". Το κύριο θέµα της Ιλιάδας ήταν ο θυµός του Αχιλλέα και η αποχή του από τον πόλεµο, επειδή ο Αγαµέµνων του πήρε την Χρυσηίδα, την κόρη ενός ιερέα του Απόλλωνα. Ο Πάτροκλος φόρεσε την στολή του θυµωµένου Αχιλλέα και βγήκε να πολεµήσει τους Τρώες. Ο θάνατος του προκάλεσε τον νέο θυµό του Αχιλλέα, ο οποίος φόρεσε την πανοπλία του και κατατρόπωσε τους Τρώες. Μερικούς αιώνες από τα Τρωικά ακολούθησαν οι Περσικοί πόλεµοι για την ωραία Ελλάδα. Οι Πέρσες υποδούλωσαν την Μακεδονία και µετέφεραν µάλιστα στην µικρά Ασία τους Παίονες, επειδή τους θεωρούσαν όπως λέει ο Ηρόδοτος πολύ άξιους ανθρώπους. Ίσως για τον ίδιο λόγο είχε µεταφέρει ο Ναβουδογονόσορας τους Εβραίους στην Βαβυλώνα. Η πρώτη εκστρατεία των Περσών µε τον στρατηγό Μαρδόνιο δεν συνεχίστηκε νοτιότερα της Μακεδονίας, εξαιτίας της επανάστασης των Ιώνων στην Μικρά Ασία. Τους Ίωνες ξεσήκωσε ο Ιστιαίος, που γι αυτό τον λόγο σταυρώθηκε από τους Πέρσες. Ο Αλέξανδρος του Αµύντα, όταν αργότερα ο Μαρδόνιος, ως στρατηγός του Ξέρξη, ήταν έτοιµος να επιτεθεί ξανά στους Έλληνες, ειδοποίησε τους Αθηναίους για τα σχέδια του, λέγοντας ότι νοιαζόταν για την τύχη τους αφού κι εκείνος ήταν Έλληνας στην καταγωγή και θα προτιµούσε να βλέπει την Ελλάδα ελεύθερη παρά σκλαβωµένη. Τελείωσε τον λόγο προς τους Έλληνες µε αυτά τα λόγια, τα οποία αναφέρει ο Ηρόδοτος στο βιβλίο που ονοµάζεται Καλλιόπη: Αν ο πόλεµος τελειώσει όπως το επιθυµείτε, πρέπει τότε να θυµηθείτε να µε ελευθερώσετε κι εµένα, που για χάρη των Ελλήνων ανέλαβα µια επικίνδυνη αποστολή από προθυµία να σας φανερώσω τα σχέδια του Μαρδονίου, ώστε να µην σας χτυπήσουν ξαφνικά οι βάρβαροι. Είµαι ο Αλέξανδρος ο Μακεδών. Όταν ο Αλέξανδρος του Αµύντα έλαβε µέρος στους Ολυµπιακούς αγώνες, αναγκάστηκε να αποδείξει κι εκείνος ότι είναι Έλληνας και κατάγεται από τους Αργείους. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι ωριείς όταν διώχτηκαν από την Θεσσαλία από τον Κάδµο κατοίκησαν στην Πίνδο όπου και ονοµάστηκαν Μακεδνοί. Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών έγινε πάντως γνωστός ως Φιλέλληνας. Με το ίδιο επίθετο, Φιλλέλην, έγινε γνωστός ο πρώτος Ασαµωναίος βασιλιάς της Ιουδαίας, ο Αριστόβουλος του Ιωάννη. Πολλοί Έλληνες ηγέτες ήταν φιλοπέρσες ή φιλορωµαίοι και όχι φιλέλληνες. Ετούτοι ήταν οι γνωστοί µηδίζοντες, οι οποίοι εργάστηκαν για το καλό των βασιλιάδων της Περσίας. Ο Ξενοφώντας παράδειγµα, ο οποίος έγραψε ελληνική ιστορία σε αττική γλώσσα, διηγείται πως µε ένα µισθοφορικό στρατό βοηθά τον νεώτερο Κύρο να πάρει την βασιλεία των Περσών από τον αδερφό του. Ο Ξενοφώντας εκτός από το Συµπόσιο και την Απολογία όπου µας µιλάει όπως και ο Πλάτωνας για τον Σωκράτη, έχει γράψει και ένα βιβλίο που ονοµάζεται Κύρου παιδεία. Στο βιβλίο αυτό ο Ξενοφώντας υµνεί την σοφία του πρώτου Πέρση βασιλιά. Την εποχή των Περσικών πολέµων, υπέφεραν κυρίως οι Ίωνες, οι οποίοι ζώντας στα παράλια της Μικράς Ασίας, υποδουλώθηκαν πρώτοι στους Πέρσες και έχασαν σταδιακά το εµπόριο από τους Φοίνικες, τους σύµµαχους των Περσών. Οι Φοίνικες µιλούσαν ελληνικά και ντυνόταν όπως οι Ίωνες µε µακριούς χιτώνες. Ήταν όµως σηµίτες και η µητρική τους γλώσσα έµοιαζε πολύ µε την αρχαία εβραϊκή. Ο κ. Μελέτιος Φούγιας αναφέρει στο βιβλίο του για την "Ελληνιστική Ιουδαϊκή παράδοση", την άποψη του ιστορικού L.Feldman, ο οποίος πιστεύει ότι η Πεντάτευχος, (τα πρώτα πέντε βιβλία της Παλαιάς ιαθήκης), αναφέρεται στη σχέση

Σηµιτών και Ελλήνων, αφού ισχυρίζεται ότι "ο Σηµ, ο πρόγονος των Σηµιτών, και ο Ιάφεθ, ο πρόγονος των Ελλήνων, ήταν αδερφοί. Το όνοµα Ιάφεθ µας υπενθυµίζει τον Έλληνα Ιαπετό, τον πατέρα του Προµηθέα, και τα εβραϊκά γράµµατα του υιού του Ιάφεθ του Ιαυάν είναι ΥWΝ, το αντίστοιχο του ελληνικού Ιων, που είναι ο πρόγονος των Ιώνων. Ο Feldman βρίσκει ελληνικές λέξεις στην εβραϊκή βίβλο, όπως δραχµαί, κιθάρα, ψαλτήριο, συµφωνία κ.α." Τους Ίωνες αναφέρει η βίβλος των εβδοµήκοντα ως γιους του Ιωύαν που ήταν γιος του Ιάφεθ, δηλαδή του Ιαπετού. Η νεώτερη ελληνική µετάφραση ονοµάζει τον γιο του Ιαπετού, Ιαυάν. Ο ιουδαϊζων γνωστικός χριστιανός Κλήµεντας ο Αλεξανδρέας αναφέρει στους "Στρωµατείς", αυτές τις διαφορές των δύο µεταφράσεων και παρατηρεί ότι τον πρώτο γιο του Λευί δεν τον λένε, Γησών αλλά Γερσών κι είναι συνώνυµος µε τον πρώτο γιο του Μωυσή. Όσον αφορά τον δεύτερο γιο του Ιούδα, τον άνθρωπο από τον οποίο προέρχεται η λέξη "αυνανισµός", επειδή εκσπερµάτωνε στην γη µη θέλοντας να τεκνοποιήσει, δεν τον λένε Αυνάν, όπως γράφει η νέα ελληνική µετάφραση. Το γνήσιο εβραϊκό κείµενο δεν έχει κανένα άλφα στην αρχή του ονόµατος του γιου του Ιαπετού, αφού άλλωστε τα εβραϊκά δεν έχουν καθόλου φωνήεντα. Το όνοµα του Αυνάν, γράφεται Υνάν, δηλαδή Γιουνάν. Έτσι σύµφωνα µε τον Κλήµεντα ο αυνανισµός πρέπει να λέγεται Γιουνανισµός ή Ιωνισµός. Με λίγα λόγια οι Ίωνες έδωσαν το όνοµα τους στον αυνανισµό και την µαλθακότηκα γενικά. Οι Ινδοί αποκαλούσαν όσους ερχόταν από τα δυτικά Γιουνάν µέχρι και το 150 µ.χ.. Έπειτα τους ονόµαζαν Ρωµιούς. Οι Ινδοί δεν γνώρισαν ποτέ Έλληνες. Ούτε οι δυτικοί βέβαια. Αυτοί ονοµάζουν τους Έλληνες, Γραικούς. Οι Μακεδόνες του Αλεξάνδρου δεν είναι όµως ούτε Ίωνες, ούτε Γρακοί και πολύ περισσότερο δεν είναι Ρωµιοί, είναι Έλληνες. Ο Αλέξανδρος του Φιλίππου και της Ολυµπιάδος Μέγας Αλέξανδρος (από νόµισµα) Ο Πλούταρχος µας πληροφορεί πως ο Ιούλιος Καίσαρας, ο δηµιουργός της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν κάποτε βρισκόταν στην Ισπανία στάθηκε κάτω από ένα άγαλµα

του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου έκαµε την φιλόδοξη σκέψη να κατακτήσει την Ευρώπη. Και οι δύο αυτοί άντρες, που τις ζωές τους συγκρίνει ο Πλούταρχος, λατρεύτηκαν σαν θεοί. Η αλήθεια όµως είναι πως η λατρεία του Καίσαρα ήταν πολύ µικρότερης διάρκειας και έντασης συγκρινόµενη µε την λατρεία του Αλεξάνδρου. Οι διαφορές τους είναι µεγαλύτερες από τις οµοιότητες. Το σώµα του Αλεξάνδρου βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια όπου και το προσκυνούσαν πιστοί µέχρι και τον δεύτερο αιώνα µετά Χριστόν. Το σώµα του Ιουλίου Καίσαρα κάηκε και διέρρευσαν φήµες ότι αναλήφθηκε στον ουρανό. Οι Ρωµαίοι δεν σταµάτησαν να λένε ότι τον είδαν να υψώνεται πάνω από τις φλόγες. Το ανάγλυφο παριστάνει την ανάληψη του Αλέξανδρου. Σύµφωνα µε µια νεότερη χριστιανική άποψη, ο Μέγας Αλέξανδρος αναλήφθηκε στους ουρανούς. Την δύση την κατέκτησε ο Ιούλιος Καίσαρας, ο πρώτος εραστής της βασίλισσας Κλεοπάτρας. Το άγαλµα του µεγάλου Αλεξάνδρου είχε όµως φτάσει πρώτο. Ο Μ.Αλέξανδρος δεν κατάκτησε την δύση µε το δόρυ αλλά µε το πνεύµα. Αυτό δεν το ανέχτηκαν ποτέ οι Ρωµαίοι. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ο τρίτος βασιλιάς των Μακεδόνων µε αυτό το όνοµα. Η γενεαλογία του Μεγάλου Αλεξάνδρου φθάνει φυσικά µέχρι τον Ηρακλή και τον ία, µεσω του Αλεξάνδρου Α, του γιου του Αµύντα.

Νόµισµα του Βασιλέα Μακεδόνων Φιλίππου Αρχικά ο Αλέξανδρος του Φιλίππου αναφερόταν ως γιος του θεού Άµµωνα ία, την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου κυκλοφορούσε ευρύτατα η φήµη, ότι ο Αλέξανδρος ήταν γιος του Φαραώ Νεκτανεβώ. Η βιογραφία του Αλεξάνδρου που είναι γνωστή ως Ψευδοκαλλισθένης, αναφέρει πως απατώνται οι άνθρωποι που νοµίζουν ότι ο Αλέξανδρος είναι γιος του Φιλίππου, γιατί όπως υποστηρίζουν οι σοφότεροι των Αιγυπτίων, πραγµατικός του πατέρας είναι ο Φαραώ Νεκτανεβώ. Ο Φαραώ αυτός ήταν ο τελευταίος των Αιγυπτίων αφού το κράτος του καταλύθηκε από τους Πέρσες. Φεύγοντας από την Αίγυπτο ο Νεκτανεβώ επισκέφθηκε το παλάτι του Φιλίππου. Επειδή ο Φαραώ ήταν µάγος µεταµορφώθηκε σε δράκο και συνευρέθηκε µε την Ολυµπιάδα την γυναίκα του Φιλίππου. Οι Αιγύπτιοι λέγοντας αυτά υποστήριζαν έτσι πως οι Πτολεµαίοι καταγόταν από αιγυπτιακή γενιά. Μια τέτοια φήµη βέβαια ίσως βόλευε και τους Πτολεµαίους. Η Ολυµπιάδα, µητέρα τουμ. Αλεξάνδρου. Την παράδοση για τον δράκο την αναφέρει βέβαια και ο Πλούταρχος, γράφοντας ότι είδαν ένα δράκο να κοιµάται στο κρεβάτι µε την Ολυµπιάδα, χωρίς όµως να αναφέρει κανένα Νεκτανεβώ. Αναφέρει αντίθετα την σχέση της Ολυµπιάδας µε τα µυστήρια της Σαµοθράκης και τα όσα παράξενα συνέβησαν πριν από την γέννηση του Αλεξάνδρου, όπως βροντές και κεραυνοί. Όλα αυτά τα αποδίδει ο Πλούταρχος στις Ορφικές τελετές και στα ιονυσιακά µυστήρια στα οποία είχαν εθιστεί οι γυναίκες, που µιµούνταν µάλιστα τα έθιµα των Σιδωνίων γυναικών από την Θράκη.

ιαδόθηκαν αρκετές φήµες για την γέννηση του Αλεξάνδρου κι ακόµη ότι την ηµέρα που γεννήθηκε κάηκε ο ναός της Εφεσίας Άρτεµης από τον Ηρόστρατο που ήθελε µε αυτόν τον τρόπο να µείνει το όνοµα του στην αιωνιότητα. Οι Ίωνες καταδίκασαν τον Ηρόστρατο σε θάνατο και ψήφισαν να µην αναφέρουν ποτέ το όνοµα του. Ωστόσο µέχρι σήµερα όλοι γνωρίζουν ποιος έκαψε τον ναό της Άρτεµης. Όταν ο Αλέξανδρος εκστράτευσε στην Ασία, το άγαλµα του Ορφέα στα Λείβηθρα που ήταν από ξύλο κυπαρισσιού ίδρωσε. Ο Αριστόβουλος έγραψε πως ο Αλέξανδρος ξεκινώντας για την Ασία δεν είχε πάνω του, ούτε πενήντα τάλαντα, ο ούρις πως είχε τρεις µέρες τροφή και ο Ονησίκριτος ότι χρωστούσε µάλιστα διακόσια τάλαντα. Όταν έφτασε στην Τροία, άλειψε µε λάδι την στήλη του Αχιλλέα και έτρεξε γύρω από αυτή γυµνός όπως απαιτούσε το έθιµο, την στεφάνωσε και µακάρισε τον Αχιλλέα γιατί όταν ζούσε είχε πιστό φίλο τον Πάτροκλο και όταν πέθανε έτυχε µεγάλου κήρυκα, όπως ήταν ο Όµηρος. Όταν έφθασε στο βάθος της Μικράς Ασίας πέρασε την Παµφυλία τόσο γρήγορα που πολλοί ιστορικοί έγραψαν πως η θάλασσα υποχώρησε στον Αλέξανδρο, όπως υποχώρησε κάποτε και στον Μωυσή. Τούτο δηλώνει και Μένανδρος σε κάποια κωµωδία αναφερόµενος σε αυτό το παράξενο γεγονός. Στην επιστροφή από την Ινδία, ο Αλέξανδρος διέσχισε µε τον στρατό του µια έρηµο που κανένας ως τότε δεν είχε διασχίσει, προσπαθώντας ίσως να ξεπεράσει τον Μωυσή. Ανέβηκε µάλιστα στην Αορνο κορυφή στην οποία ούτε ο Ηρακλής δεν είχε ανεβεί και έφτασε στα πέρατα του κόσµου, όπου ο θεός ιόνυσος δεν είχε φτάσει. Σύµφωνα µε όσα αναφέρονται στον Καλλισθένη ο Αλέξανδρος έφθασε στο τέλος της γης κι εκεί ο µάγειρας του, που τον έλεγαν Ανδρέα, βρήκε µία πηγή που έτρεχε αθάνατο νερό. Το κατάλαβε αυτό καθώς έπλυνε τα παστά ψάρια κι εκείνα ζωντάνεψαν. Επειδή ήταν όµως ερωτευµένος µε την αδερφή του Αλεξάνδρου, έκρυψε το γεγονός από τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος βέβαια ως θεός που ήταν τιµώρησε τον Ανδρέα και την αδερφή του. Η αδερφή του, που ονοµαζόταν Καλή, δεν είναι άλλη από την αθάνατη γοργόνα που ψάχνει πάντα τον αδερφό της. Οι Αθηναίοι όµως ποτέ δεν δέχθηκαν να προσκυνήσουν ως θεό τον Αλέξανδρο, γιατί ποτέ δεν προσκύνησαν κανένα άνθρωπο ως θεό. Η διαµάχη µεταξύ των Ελλήνων και των Περσών συνεχίστηκε µέσα στο στρατόπεδο του Αλεξάνδρου, καθώς οι Πέρσες και µάλιστα εκείνοι που προερχόταν από τους µικτούς γάµους ή από τους τριάντα χιλιάδες νεαρούς που σπούδασε ο Αλέξανδρος, τον προσκυνούσαν µε µεγάλη ευχαρίστηση σαν θεό, αφού έτσι έκαναν και πρωτύτερα µε τον βασιλιά Κύρο. Οι δύο παραδόσεις παραµένουν µέχρι σήµερα. Ο ιογένης δεν σέβεται τον Αλέξανδρο, όπως κάνουν οι υπόλοιποι φιλόσοφοι που τον αποκαλούν φως της γης αλλά του ζητάει µόνο να µην στέκεται µπροστά του, κρύβοντας τον πραγµατικό ήλιο. Όταν ο Αλέξανδρος τον ρώτησε αν θέλει κάποιο δώρο, εκείνος είπε: "Μικρόν του ήλιου µετάστηθι". Ο Πλούταρχος δίνει την απάντηση γράφοντας στο "Περί Αλεξάνδρου τύχης": "και τώρα συγχώρεσε µε ιογένη γιατί µιµούµαι τον Ηρακλή και ζηλεύω τον Περσέα και ακολουθώ τα ίχνη του ιονύσου, ο οποίος είναι θεός αρχηγός του γένους µου και προπάτωρ µου, και θέλω πάλιν στην Ινδία να στήσω χορούς των Ελλήνων νικητών προς τιµήν του ιονύσου και να ενθυµίσω τα βακχικά όργια στους πέρα από του Καυκάσου κατοικούντας ορεινούς και άγριους λαούς". Ο Αλέξανδρος επέβαλε την προσκύνηση µόνο για πολιτικούς λόγους. Αυτό πιστεύει ο Πλούταρχος που αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό του θεό, και δεν λατρεύτηκε ως θεός όσο ζούσε, ενώ οι διάδοχοι του πήραν αµέσως θεϊκά

ονόµατα και θεωρήθηκαν θεοί. Ο ηµήτριος, στον οποίο η τύχη έδωσε µικρό µέρος της δυνάµεως του Αλεξάνδρου, εδέχετο να ονοµάζεται Καταιβάτης, αφού φηµιζόταν ότι ήταν γιος του Απόλλωνα. Ο Λυσίµαχος που κατέλαβε την Θράκη µετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, ήταν τόσο υπερόπτης, ώστε όταν έφταναν οι Βυζάντιοι αγγελιοφόροι, είπε ότι ερχόταν την στιγµή που η λόγχη του άγγιζε τον ουρανό. Ο Βυζάντιος Βασιάδης που τον άκουσε, είπε: "ας αποµακρυνθούµε µήπως δια της αιχµής του δόρατος τρυπήσει τον ουρανό." Ο Μεγας Αλέξανδρος "έλεγε ότι καταλαβαίνει ότι είναι θνητός µόνο από τον ύπνο και τον έρωτα γιατί και ο πόνος και η ηδονή προέρχονται από µια και µόνη κοινή αδυναµία της φύσης". Όταν πληγώθηκε από βέλος, ενώ πονούσε απήγγειλε Όµηρο λέγοντας τους στοίχους: "Φίλοι µου ετούτο που τρέχει είναι αίµα και όχι ιχώρ που ρέει στις φλέβες των µακάριων θεών". Ο Πλούταρχος αναφέρει πως όταν έχτισε την Αλεξάνδρεια, ο προφήτης, σύµφωνα µε τους χρησµούς του οποίου θα έχτιζε αυτή την πόλη, τον αποκάλεσε "παιδίον" αλλά καθώς ήταν ξένος του είπε "παιδίος", το οποίο ακούστηκε ως "παι ιός", πράγµα που διαδόθηκε στην Αίγυπτο, χαροποιώντας τον Αλέξανδρο. Ο Θεός Αλέξανδρος Το µαντείο των ελφών έδωσε κάποτε χρησµό για τον µεγάλο νοµοθέτη των Σπαρτιατών, τον Λυκούργο, εκφράζοντας την απορία του, αν ο Λυκούργος ήταν άνθρωπος ή θεός. Οι Σπαρτιάτες βέβαια τον τίµησαν µετά θάνατο ως θεό. Η ίδια απορία δηµιουργήθηκε και για τον Αλέξανδρο στους ανθρώπους βλέποντας τον να πετυχαίνει τόσα πολλά. Ο Αρριανός δεν πιστεύει πως ένας άνθρωπος που δεν µπορεί να συγκριθεί µε κανένα άλλο άνθρωπο στον κόσµο, γεννήθηκε χωρίς την θεία βούληση. Το ζήτηµα της προσκύνησης προκάλεσε την διχόνοια στο στρατόπεδο των Μακεδόνων και απ ότι φαίνεται αυτός ήταν ο λόγος της δολοφονίας του Αλεξάνδρου. Το πραγµατικό ζήτηµα αφορούσε τις σχέσεις των Ελλήνων µε τα έθνη που είχε καταλάβει ο Αλέξανδρος. Ο Μακεδόνας βασιλιάς δεν ήταν έτοιµος να υποτάξει µε την βία και να υποδουλώσει τους λαούς, ώστε οι Έλληνες να δοξαστούν και να πλουτίσουν, όπως φανταζότανε οι στρατιώτες του, κατακτώντας την ανατολή. Ο Αλέξανδρος φανέρωσε από πολύ νωρίς ότι είχε σκοπό να δηµιουργήσει ένα κράτος δικαιοσύνης όπου οι Έλληνες δεν θα εκµεταλλευόταν τους βάρβαρους και οι βάρβαροι δεν θα µισούσαν τους Έλληνες. Ο Αλέξανδρος δεν πίστευε στις ράτσες αλλά δίδασκε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά ενός θεού αλλά ο θεός θεωρεί δικά του παιδιά µόνο τους δίκαιους. Αυτά αναφέρει ο Πλούταρχος.

Ο όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου που αναφέρει ο Αρριανός είναι ενδεικτικός. "Σας εύχοµαι τώρα που τελειώνουν οι πολέµοι να ζήσετε µε ειρήνη. Όλοι οι θνητοί να ζήσετε µονιασµένοι σαν ένας λαός. Θεωρήστε την οικουµένη πατρίδα σας, µε κοινούς νόµους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι ανεξαρτήτως φυλής. εν ξεχωρίζω τους ανθρώπους όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι σε Έλληνες και βάρβαρους. εν µε ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταµερίζω µε ένα µόνο κριτήριο, την αρετή. Για µένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο...τον θεό δεν πρέπει να τον βλέπετε σαν αυταρχικό κυβερνήτη αλλά σαν κοινό πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να µοιάζει µε την ζωή που κάνουν τα αδέρφια στην οικογένεια. Από µέρους µου θα θεωρώ όλους ίσους, λευκούς ή µελαψούς, και θα ήθελα να µην είστε µόνο υπήκοοι αλλά µέτοχοι και συνέταιροι. Όσο περνάει από το χέρι από το χέρι µου θα προσπαθήσω να συντελεστούν όσα υπόσχοµαι. Τον όρκο που µε σπονδή δώσαµε απόψε, κρατήστε τον σαν συµβόλαιο αγάπης". Η διδασκαλία του Αλεξάνδρου απλώθηκε από τότε στον κόσµο, ώστε την εποχή του Χριστού, ο Πυθαγόρειος φιλόσοφος Απολλώνιος ο Τυανέας, κηρύττει την οικουµένη ως κοινή πατρίδα και λέει στους Έλληνες: "σοφό ανδρί Ελλάς παντού". Ο Πλούταρχος εκτός από την βιογραφία του Αλεξάνδρου, έγραψε και ένα βιβλίο "Περί του Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής", όπου υποστηρίζει ότι τα έργα του Μακεδόνα βασιλιά δεν οφειλόταν στην τύχη αλλά στον φιλοσοφικό τρόπο ζωής του. "Εάν προσέξεις την διδασκαλία του Αλεξάνδρου θα δεις ότι εδίδαξε τους Υρκανούς να συνάπτουν νοµίµους γάµους, τους Αραχωσίους να καλλιεργούν την γη τους, τους Σογδιανούς να τρέφουν και όχι να σκοτώνουν τους γέροντες τους και τους Σκύθας να θάβουν τους νεκρούς τους και να µην τους τρώγουν. Αλλ η Ασία όλη εξηµερωθήσα από του Αλεξάνδρου ανεγίγνωσκε τον Όµηρο, και οι Πέρσες και οι Σογδιανοί και οι Γεδρώσιοι έψαλλαν τις τραγωδίες του Ευριπίδη και του Σοφοκλέους. Και τους νόµους µεν του Πλάτωνος ολίγον αναγιγνώσκοµεν, τους δε νόµους του Αλεξάνδρου µυριάδες ανθρώπων εφάρµοσαν και ακόµη τους εφαρµόζουν, ευτυχέστεροι διότι κατακτήθηκαν από τον Αλέξανδρο. Εάν δε µέγιστος έπαινος της φιλοσοφίας είναι ότι τα σκληρά και τα αµόρφωτα ήθη εξηµερώνει και εξευγενίζει, ο δε Αλέξανδρος φαίνεται ότι εξεπολίτησε τόσους λαούς αγρίους και ατίθασους, ώστε δικαίως µπορεί να θεωρηθεί ως φιλοσοφώτατος ". Ο Αλέξανδρος σύµφωνα µε το λεξικό του Σούδα είναι "το σώµα κάλλιστος και φιλοπονώτατος και οξύτατος στην γνώµη, ανδρειότατος και φιλοτιµότατος και φιλοκινδυνότατος και του θείου επιµελέστατος, ηδονών τε των µεν του σώµατος εγκρατέστατος,...και προς το παν καλόν επιτηδειότατος". Το κύριο έργο όµως του Αλεξάνδρου ήταν όχι απλώς η εναρµόνιση των ηθών και των νόµων αλλά η ένωση όλων των λαών κάτω από µια εξουσία. Γι αυτό γράφει ο Πλούταρχος αποδέχθηκε τα έθιµα και τις συνήθειες των άλλων λαών, φορώντας µάλιστα µια ανατολίτικη και όχι µακεδονική βασιλική στολή. "Αν ο δαίµονας που έστειλε την ψυχή του στην γη, δεν τον έπαιρνε πίσω τόσο γρήγορα ο κόσµος τώρα θα είχε µία δικαιοσύνη κι ένα κοινό φως. Αλλά σήµερα το τµήµα της γης που δεν γνώρισε τον Αλέξανδρο είναι σαν να µην είδε το φως του ήλιου".

Την εποχή όµως του Αλεξάνδρου, οι Έλληνες δεν ήθελαν να συγχωνευθούν µε τους βάρβαρους, ούτε να προσκυνήσουν ως θεό ένα άνθρωπο. Οι αντιδράσεις εκφράστηκαν γρήγορα από τους Μακεδόνες στρατιώτες και από τους Έλληνες στρατηγούς. Κάποιος Καλλίνης παραπονέθηκε στον Αλέξανδρο ότι έχει κάνει οικογενειακές σχέσεις µε Πέρσες, και πολλούς από αυτούς τους ονοµάζει συγγενείς του και έχουν το δικαίωµα να τον φιλούν, ενώ δεν είχε συγγενέψει µε κανένα από τους Μακεδόνες. Ο Αλέξανδρος του απάντησε ότι ονοµάζει συγγενείς του όλους τους Μακεδόνες. Τότε ο Καλλίνης έσπευσε να τον φιλήσει κι έτσι έκαναν όσοι Μακεδόνες βρισκόταν εκεί. Το αδερφικό φιλί των Μακεδόνων, διατηρήθηκε και µεταξύ των µαθητών του Χριστού. Ο Κλείτος παραπονιόταν στον Αλέξανδρο επειδή συµπεριφερόταν µε ανατολίτικο τρόπο και ο Αλέξανδρος του απάντησε: " εν σας φαίνεται πως οι Έλληνες περπατούν ανάµεσα στους Μακεδόνες όπως οι ηµίθεοι ανάµεσα στα θηρία;". Ο Κλείτος κάποια στιγµή σήκωσε το χέρι του φωνάζοντας: "αυτό σ έσωσε Αλέξανδρε". Πάνω στον καυγά αυτόν ο Αλέξανδρος σκότωσε τον φίλο του. Ο Καλλισθένης για τον ίδιο λόγο σκοτώθηκε από τον Αλέξανδρο. ιαφωνούσε κι εκείνος µε την προσκύνηση και τόσα άλλα ξένα έθιµα που αποδεχόταν ο βασιλιάς των Μακεδόνων. Ποιος µπορούσε να ξεχάσει άλλωστε πως ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ύµνησε την σοφία του Σόλωνα, όταν οι Πέρσες κατέλαβαν την χώρα του και ετοιµαζόταν να τον κάψουν ζωντανό. Ο Κροίσος είχε ρωτήσει τον Σόλωνα ποιος πίστευε ότι ήταν ο πιο ευτυχισµένος άνθρωπος στον κόσµο, περιµένοντας προφανώς την κολακεία του Έλληνα σοφού. Ο Σόλωνας θεώρησε ως ευτυχισµένους ανθρώπους, εκείνους που είχαν πεθάνει µέσα στην ευτυχία και όχι πάντως τον Κροίσο που µπορεί να ήταν ο πλούσιος βασιλιάς της Λυδίας, αλλά δεν γνώριζε ακόµη όσα του επιφύλασσε η τύχη. Πάνω στην πυρά βρισκόταν λοιπόν ο Κροίσος όταν κατανόησε τα λόγια του Σόλωνα. Σύµφωνα βέβαια µε αυτό το σκεπτικό και ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, µόνο µετά θάνατον θα έπρεπε να θεωρείται θεός. Κάτι τέτοιο βέβαια πίστευε ο απόστολος Παύλος, ο οποίος θεωρούσε ότι µόνο µετά την σταύρωση και την ανάσταση ο Ιησούς είχε εκπληρώσει το θεϊκό του καθήκον, και µόνο ως εσταυρωµένος και αναστηµένος ήταν θεός. Σύµφωνα µε αυτή την άποψη του Παύλου, κατανοούµε και µερικούς από τους Χριστιανούς πατέρες οι οποίοι δεν πίστευαν πως ένας ζωντανός άνθρωπος µπορεί να είναι θεός. Ο Χριστιανός πατέρας Αθηναγόρας γράφει στο γράµµα του προς τον Μάρκο Αυρήλιο, ότι ένας άνθρωπος που είναι φτιαγµένος από σάρκα και υπόκειται στις υλικές µεταβολές δεν µπορεί να είναι θεός. Ο Χριστός δηλαδή, που τον εικονίζοµε ως βρέφος κατά την γέννηση και γηραιότερο κατά την σταύρωση, είναι φανερό ότι υπόκειται στις µεταβολές του ανθρώπινου σώµατος και ως ανθρώπινο σώµα δεν µπορεί να είναι θεός, παρά µόνο ως πνεύµα. Κατηγορεί λοιπόν ο Αθηναγόρας εκείνους που λατρεύουν ακόµη και τον Αντίνοο, τον οινοχόο του αυτοκράτορα Αδριανού αλλά και όλους τους δαίµονες, οι οποίοι ήταν άνθρωποι πριν γίνουν θεοί. Ο Αθηναγόρας κοροϊδεύει τους Κρητικούς γιατί δείχνουν τον τάφο του θεού, λες και οι θεοί πεθαίνουν. Κι όµως την εποχή του Αθηναγόρα, οι Χριστιανοί έδειχναν τον τάφο του Ιησού Χριστού, όπως έδειχναν τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που εθεωρείτο θεός. Γι αυτό ο Ιουλιανός ο παραβάτης στον κατά Γαλιλαίων λόγο του

αγανακτεί λέγοντας πως οι Χριστιανοί προσκυνούν τον τάφο του Χριστού, ενώ κατηγορούν τους Κρητικούς που δείχνουν τον τάφο του ία. Θα µπορούσε να χρησιµοποιήσει την αρχαία ρήση, "άνω ποταµών ρέουσιν πηγές". Σύµφωνα µε την θεωρία του Επικουρικού φιλοσόφου Ευήµερου, οι θεοί ήταν όλοι αρχαίοι βασιλιάδες. Ο ίδιος είχε ανακαλύψει στην Βαβυλώνα πίνακες µε τα ονόµατα των βασιλιάδων θεών. Άρα οι όλοι οι θεοί ήταν κάποτε άνθρωποι. Η θεωρία του Ευήµερου θεώρηθηκε ως αθεϊστική επειδή πρόδιδε ότι οι θεοί ήταν αρχικά άνθρωποι. Όµως δεν ήταν αυτό που εννοούσε ο Ευήµερος. Οι Επικουρικοί πίστευαν πως µετά τον θάνατο, τα καταξιωµένα ανθρώπινα πνεύµατα γίνονται δαίµονες θεοί. Σπουδαίοι άνθρωποι, όπως ο Νταλί, ο Καζαντζάκης και ο Μέγας Αλέξανδρος, έχουν εκφράσει την επιθυµία τους να ήταν αθάνατοι. Η αρχαία ελληνική θρησκεία θα τους επέτρεπε κάτι τέτοιο. Θα έγραφαν την ιστορία τους σαν ευαγγέλια, θα έφτιαχναν τα αγάλµατα και τις εικόνες τους, και θα εκτελούσαν κάποιες εορτές προς ανάµνηση τους. Αυτό δίδασκαν οι Έλληνες ιερείς και οι ποιητές του ιονύσου, πως οι άνθρωποι έχουν µέσα τους αθάνατη θεϊκή ψυχή και µπορούσαν αν είναι δίκαιοι και χρηστοί να θεωθούν και να γίνουν αθάνατα πνεύµατα. Γι αυτό και ο ιόνυσος, ο Ηρακλής, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Σωτήρας Χριστός λατρεύτηκαν ως θεοί ενώ ήταν άνθρωποι. Με όσα έκαναν στην ζωή τους απέδειξαν περίτρανα ότι ήταν θεοί. Οι Ιουδαίοι είπαν στον Ιησού ότι θα τον λιθοβολούσαν "περί βλασφηµίας, και οτι συ άνθρωπος ων ποιείς σεαυτον θεόν. Απεκρίθη αυτοις ο Ιησούς, Ουκ εστίν γεγραµµένον στο νόµο σας οτι Εγώ είπα, Θεοί εστε; ει εκείνους ειπεν θεούς προς ους ο λόγος του θεού εγένετο, και ου δύναται λυθηναι η γραφή". (Κατά Ιωάννη,10,33-35) Η βίβλος άλλωστε κάνει λόγο για θεούς και υιούς θεών, µάλιστα στην Γένεση όταν αναφέρει ότι οι γιοι των θεών συνεβρέθησαν µε τις κόρες των ανθρώπων κι έγιναν τότε οι έκπαλαι άνδρες ονοµαστοί και οι ήρωες και οι ηµίθεοι. Το απόσπασµα όµως που αναφέρει εδώ ο Ιησούς προέρχεται από τους ψαλµούς. Κηρύττει λοιπόν και ο Ιησούς σύµφωνα µε την ελληνική θρησκεία, πως ο ενσαρκωµένος και θνητός άνθρωπος που το σώµα του αλλάζει µε τον χρόνο µπορεί να είναι υιός θεού, αν φυσικά είναι δίκαιος. Αυτό ακριβώς βέβαια διδάσκει και ο Μέγας Αλέξανδρος και η Βίβλος. Ο Κλήµεντας Αλεξανδρείας στους Στρωµατείς (,κεφ.23) συγκρίνει τον Ψαλµό µε την άποψη του Εµπεδοκλή. "Εγώ είπα, θεοί έστε και υιοί υψίστου" (Ψαλµ.81,6) φησί δε και ο Εµπεδοκλής των σοφών τας ψυχάς θεούς γίγνεσθαι ωδέ πως γράφων: "εις δε τέλος µάντεις τε υµνοπόλοι και ιητροί και πρόµοι ανθρώποισιν επιχθονίοισι πέλονται, ένθεν αναβλαστούσι θεοί τιµήσι φέριστοι". Οι αρχαίοι, Έλληνες και βάρβαροι, είχαν την τάση να βιάζονται και να µην περιµένουν να πεθάνει κάποιος για να τον λατρέψουν ως θεό. Οι κάτοικοι της Λήδας λάτρεψαν τον Παύλο και τον Πέτρο σαν θεούς και ήθελαν να θυσιάσουν για χάρη τους, από την πρώτη µέρα που έφθασαν στην πόλη τους! Οι Αθηναίοι χειροτόνησαν σωτήρες θεούς, τον Μακεδόνα Βασιλιά Αντίγονο και τον γιο του ηµήτριο. Οι Αλεξανδρείς λάτρεψαν ως θεό σωτήρα τον Πτολεµαίο του Λάγου και όλοι τελικά

οι Μακεδόνες επίγονοι ήταν θεοί και σωτήρες. Πως άραγε ο Μέγας Αλέξανδρος αντιµετώπισε τόση αντίδραση, που του στοίχισε την ζωή. Είναι αλήθεια πως το πνευµατικό έργο του Αλεξάνδρου, αν και ακόµη αναγνωρίζεται στους σηµερινούς πολιτισµούς, παραµένει άγνωστο στους Έλληνες, ενώ διαφηµίζεται µονάχα η στρατιωτική του αξία και ο άτακτος χαρακτήρας του. Αυτή είναι όµως µια άποψη εχθρική προς τον Αλέξανδρο που κυριάρχησε πολλούς αιώνες αργότερα. Ένας θεός δεν πεθαίνει έλεγαν στα τριαντατρία του χρόνια αλλά είναι αθάνατος στους αιώνες. Εκείνο µόνο που θα αναφέρω για τον θάνατο του Αλεξάνδρου, είναι την προφητεία του Χαλδαίου προφήτη που τον συµβούλεψε να µην κοιτάξει τον ήλιο που δύει αλλά να κάνει τον κύκλο και να µπει στην Βαβυλώνα από δυτικά, βλέποντας έτσι την ανατολή. Σύµφωνα µε τον Αρριανό, ο Αριστόβουλος έγραφε πως ο Αλέξανδρος ήθελε να µπει στην Βαβυλώνα από την δυτική πλευρά αλλά δεν τα κατάφερε παρόλο που προσπάθησε, γιατί η περιοχή ήταν δύσβατη και υπήρχαν έλη. Έτσι ο Αλέξανδρος δεν υπάκουσε στον θεό, γιατί πίστεψε ότι οι Χαλδαίοι ήθελαν να καθυστερήσουν την είσοδο του στην πόλη. Γι αυτό ο Αλέξανδρος πέθανε. Γιατί προσκύνησε, χωρίς να το θέλει την ύση! Οι αρχαίοι ναοί είχαν τις πύλες από την ανατολική πλευρά αντίθετα µε τους Χριστιανικούς που έχουν το ιερό προς την ανατολική πλευρά. Γι αυτό ο Πυθαγόρας συµβούλευε τους πιστούς, όταν µπαίνουν µέσα στους ναούς να κάνουν ένα κύκλο γύρω από τον εαυτό τους για να προσκυνήσουν στρεφόµενοι ανατολικά. Οι φιλόσοφοι, όπως ο Πυθαγόρειος Απολλώνιος ο Τυανέας και όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί, προσευχόταν το πρωί στην ανατολή του ήλιου. Οι Εβραίοι αντίθετα προσκυνούσαν το βράδυ την δύση του ήλιου. Ο προφήτης Ιωήλ παρανοεί όταν βλέπει τους Εβραίους που βρισκόταν στην εξορία να προσκυνούν µε το πρόσωπο στραµµένο προς την ανατολή. Την διαµάχη για το προσκύνηµα αντιµετωπίζει ο Μωάµεθ διδάσκοντας τους πιστούς του να µην προσκυνούν ούτε την δύση, ούτε και την ανατολή, αλλά σε όποιο σηµείο

βρίσκονται να στρέφονται προς την Μέκκα. Κάτι παρόµοιο έκαναν αργότερα Ιουδαίοι και Χριστιανοί, µε την Ιερουσαλήµ. Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε στην Βαβυλώνα το 323 π.χ.. Οι επίγονοι µετά από αρκετούς πολέµους µοίρασαν µεταξύ τους την τεράστια αυτοκρατορία. Ο ιόνυσος του Μεγάλου Αλεξάνδρου Οι Έλληνες πίστεψαν πως ο άνθρωπος που πέθανε στην Βαβυλώνα ήταν πραγµατικά ένας θεός που έζησε µεταξύ των ανθρώπων. Αν δεν έχουµε καµία παράδοση στην Ελλάδα που να θέλει τον Αλέξανδρο προφήτη, συµβαίνει γιατί οι Έλληνες τον τίµησαν σαν θεό και όχι σαν φιλόσοφο. Ως θεός ο Αλέξανδρος ήταν ο ίδιος ο ιόνυσος και η ζωή του ήταν ίδια µε την ζωή του ιονύσου. Ο ιόνυσος, ο γιος του ία από την θνητή Σεµέλη, ήταν ένα µικρό βρέφος όταν µετά από διαταγές της Ήρας τον άρπαξαν οι Τιτάνες. Παρόλο που ο ιόνυσος µεταµορφώθηκε σε διάφορα ζώα, όπως λιοντάρι, ταύρο και δράκο, οι Τιτάνες τον έπιασαν και αφού ξέσκισαν τις σάρκες του τον έφαγαν. Η γιαγιά του η Ρέα τον έφτιαξε από την αρχή και ο ιόνυσος έζησε ξανά. Η Περσεφόνη τον πήρε και σύµφωνα µε τις διαταγές του ία τον άφησε στον βασιλιά του Ορχοµενού Αθάµαντα και στην σύζυγο του Ινώ για να τον µεγαλώσουν. Η Ήρα όµως τρέλανε τον Αθάµαντα που σκότωσε τον γιο του Λέαρχο στο κυνήγι, αφού τον πέρασε για ελάφι. Ο Ερµής ξανά υπό τις οδηγίες του ία µεταµόρφωσε τον ιόνυσο σε παιδί ή σε έριφο (κατσίκι) και τον έδωσε στις νύµφες του Ελικώνα για να τον µεγαλώσουν. Ο ιόνυσος που η Ήρα τον τρέλανε κι αυτόν, ξεκίνησε το µεγάλο του ταξίδι µε την παρέα των Σιληνών, των Σατύρων και των Μαινάδων σε όλο τον τότε γνωστό κόσµο. Έπλευσε µέχρι την Αίγυπτο φέρνοντας το κρασί στην χώρα των Φαραώ. Εκεί γνώρισε τις Αµαζόνες που µαζί τους πολέµησε τους Τιτάνες και αφού τους νίκησε έδωσε την χώρα της Αιγύπτου στον πρώην βασιλιά της τον Άµµωνα. Έπειτα ο ιόνυσος πέρασε τον Ευφράτη, αντιµετωπίζοντας τον βασιλιά της αµασκού και µε την βοήθεια του ία πέρασε και τον Τίγρη ποταµό, φτάνοντας µέχρι τις Ινδίες. Στην επιστροφή του από τις Ινδίες κυνήγησε τις Αµαζόνες µέχρι την Έφεσο. Μερικές διέφυγαν στον ναό της Εφέσιας Άρτεµης, ενώ άλλες στην Σάµο, το νησί της Ήρας. Ο ιόνυσος επισκέφθηκε στην Βοιωτία το βασίλειο του Πενθέα. Ο Πενθέας όµως δεν πίστεψε στον ιόνυσο και τον συνέλαβε µαζί και όλες τις µαινάδες. Ο µάντης Τειρεσίας όµως δέχεται τον ιόνυσο και συµβουλεύει τον Πενθέα να κάνει το ίδιο. "Αυτός ο νέος δαίµων που τον περιγελάς δεν µπορώ να πω πόσο θα µεγαλυνθεί µέσα στην Ελλάδα. Η ήµητρα η θεά είναι η γη κι εσύ ονόµασε την όπως θες, εκείνη που µε το σιτάρι τρέφει τους ανθρώπους. Έπειτα ήρθε ο αντίπαλος, ο γιος της Σεµέλης που βρήκε το ποτό του σταφυλιού και στους θνητούς το έδωσε. Καταπραΰνει των θνητών την λύπη και χαρίζει τον ύπνο και την λήθη στα δεινά της ηµέρας. Άλλο γιατρικό της θλίψης σαν κι αυτό δεν βρέθηκε...πενθέα αν έχεις γνώµη νοσηρή µην την θαρρείς ορθή, δέξου τον νέο δαίµονα, σπένδε και βάκχευε και στεφάνωνε την κεφαλή γιατί δεν εξαρτάται από τον ιόνυσο πως οι

γυναίκες θα λατρεύουν την Αφροδίτη αλλά η ίδια η φύση καθορίζει τον τρόπο. Η φρόνιµη γυναίκα και βακχεύοντας στην διαφθορά δεν θα βουλιάξει". Ο Κάδµος συµβουλεύει επίσης τον βασιλιά Πενθέα να δεχθεί τον νέο δαίµονα κι αν ακόµη δεν πιστεύει, ας λέει ψέµατα πως η Σεµέλη γέννησε θεό, λαµπρύνοντας έτσι την γενιά τους. Ο Πενθέας όµως δεν πείθεται και απειλεί να σκοτώσει τον ιόνυσο και τις µαινάδες προφήτισσες του. Ο θεός όµως τον τρέλανε και αντί να σκοτώσει τον ιόνυσο σκότωσε ένα ταύρο. Τρέλανε και όλες τις γυναίκες της Θήβας, οι οποίες βρισκόµενες σε έκσταση, κατακρεούργησαν τον Πενθέα και πρώτη µεταξύ των γυναικών µαινάδων ήταν η ίδια µητέρα του Πενθέα η Αγαύη. Μετά που η Θηβαίοι παραδέχτηκαν ως θεό τον ιόνυσο, ο ιόνυσος ταξίδεψε στην Ικαρία. Εκεί µπήκε στο πλοίο κάποιων ναυτικών από την Τυρρήνη που πήγαιναν στη Νάξο. Αποδείχθηκε όµως πως ήταν πειρατές οι οποίοι έδεσαν τον ιόνυσο στο κατάρτι του καραβιού και ετοιµαζόταν να τον σκοτώσουν, όταν από το κατάρτι φύτρωσαν κλήµατα αµπελιού που κάλυψαν το πλοίο. Τα κουπιά έγιναν φίδια και ο ίδιος ο ιόνυσος µεταµορφώθηκε σε λιοντάρι τροµοκρατώντας τους πειρατές, που πήδηξαν στην θάλασσα µεταµορφωµένοι σε δελφίνια. Στην Νάξο ο ιόνυσος βρήκε την Αριάδνη την κόρη του Μίνωα και την έκανε γυναίκα του. Τελικά ο ιόνυσος αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθισε δεξιά του πατέρα ία. Η µητέρα του θεοποιήθηκε και αυτή αφού αναλήφθηκε στους ουρανούς στο ναό της Άρτεµης στην Τροιζίνα, αλλάζοντας το όνοµα της σε Θυώνη. Η θρησκεία του ιονύσου θεωρείται από πολλούς συγγραφείς προελληνική και βαρβαρική. Γι αυτό άλλωστε ο ιόνυσος δεν περιλαµβάνεται στους δώδεκα θεούς του Ολύµπου. Λατρεύεται όµως ως η σκοτεινή µορφή του Απόλλωνα τους χειµερινούς µήνες στους ελφούς. Ενώ οι ιερείς του Απόλλωνα φοράνε άσπρα λινά, οι ιερείς του ιονύσου, φοράνε µαύρες προβιές. Ο θνήσκων θεός των Κρητικών ονοµαζόταν ίας Ζαγρεύς και όπως ο ιόνυσος αναστηνόταν και πέθαινε κάθε χρόνο. Οι κρητικοί τον αποκαλούσαν Εριφο, όπως µέχρι σήµερα αποκαλούν ρίφια τα κατσίκια που σφάζουνε την Λαµπρή. Ο ιόνυσος εικονιζόταν µε κέρατα, κριού ή τράγου ή ακόµη και ταύρου, ανάλογα µε την παράδοση των ανθρώπων. Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε συνήθως κέρατα κριού. Ο Πάνας που αντιπροσώπευε τα κατώτερα ιονυσιακά στοιχεία, είχε πόδια κατσικίσια. Θα πρέπει να υποθέσουµε ότι τα πολύ φηµισµένα µεθύσια του Αλεξάνδρου προέρχονται από την ιονυσιακή φήµη του Μακεδόνα βασιλιά αφού οι βιογράφοι του αναφέρουν πως ήταν αρκετά εγκρατής. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένα µέθυσος κυριάρχησε σε όλο τον κόσµο. Εκτός πάλι αν ήταν όντως ο θεός ιόνυσος. Αναµφισβήτητα ο ιόνυσος λατρεύεται από τους Έλληνες πολύ πριν τον Μέγα Αλέξανδρο. Οι ελληνικές πόλεις δέχτηκαν την θρησκεία του ιονύσου, όταν κυβερνούσαν ακόµη οι Τύραννοι. Οι τεχνίτες του ιονύσου δηµιούργησαν την µουσική και το θέατρο της Αθήνας και τον χρυσό αιώνα του Περικλή. Τα βιβλία του Οµήρου, τα χάρισαν στους Έλληνες οι Μούσες, ο ζωντανός λόγος των ανθρώπων, ο ίδιος ο θεός ιόνυσος. Αυτός είναι ο αρχαίος λόγος των Ελλήνων που βλαστάνει και πεθαίνει και συνεχώς ανανεώνεται γιατί είναι αθάνατος. Όπως είναι γνωστό ο Όµηρος τραγουδήθηκε από τους ραψωδούς, όπως ακριβώς µέχρι πρόσφατα τραγουδούσαν στην Κρήτη τον Ερωτόκριτο του Κορνάρου. Τα βιβλία του Οµήρου καταγράφτηκαν µόλις τον πέµπτο αιώνα προ Χριστού από τους Πεισιστρατίδες τύραννους της Αθήνας, δηλαδή µόλις τριακόσια χρόνια νωρίτερα από την µετάφραση της βίβλου.

Ο ιόνυσος λένε πως ονοµάζεται Όµηρος, γιατί οι Τυρηνοί πειρατές τον αιχµαλώτισαν και τον έδεσαν στο κατάρτι του πλοίου τους. Άλλοι λένε ότι ονοµάζεται Όµηρος επειδή γεννήθηκε από τον µηρό του ία. Η θνητή µητέρα του ιόνυσου, η Σεµέλα, ζήτησε από τον ία να της φανερωθεί µε όλη του την δύναµη, όπως την είχε συµβουλεύσει η Ήρα. Ο ίας που της είχε ήδη υποσχεθεί πως θα έκανε τα πάντα γι αυτήν, αποκαλύφθηκε στην Σεµέλα η οποία βρήκε έτσι φρικτό θάνατο. Ο ίας έβαλε το αγέννητο ακόµα παιδί του µέσα στον µηρό του και ο ιόνυσος βγήκε από τον µηρό του ία. Η φράση από τον µηρό του θεού, χρησιµοποιείται για τους ευγενείς και στην παλαιά διαθήκη. Βέβαια ο ιόνυσος ονοµάζεται Όµηρος εξαιτίας των ποιηµάτων που ενέπνευσε. Ο Όµηρος τραγουδήθηκε από τους ιερείς του ιονύσου, γι αυτό ιόνυσος και Όµηρος είναι δύο πνεύµατα που ταυτίζονται. Στην Ελλάδα, ψάλτες και χορευτές ήταν όπως και σε όλους τους λαούς, οι ιερείς. Αν θα έπρεπε να ορίσεις ένα ιερό βιβλίο για ετούτη την θρησκεία, του Απόλλωνα και του ιονύσου, τότε αναµφισβήτητα αυτό θα ήταν ο Όµηρος. Ακόµη και τα έργα των φιλοσόφων, που ήταν γνωστά την ίδια εποχή, είναι γραµµένα µε ποιητικό µέτρο, κάποια µε το µέτρο του Οµήρου, πράγµα που σηµαίνει ότι ρήτορες και οι σοφιστές απήγγειλαν τα έργα τους. Η προφορική αυτή παράδοση σταδιακά εξασθένησε, αφού ακόµη και η Πυθία άρχισε να δίνει χρησµούς στον πεζό λόγο. Ο έµµετρος λόγος διευκόλυνε πολύ την αποµνηµόνευση µεγάλων ποιηµάτων, αλλά βασιζόταν περισσότερο στον ρυθµό και το ύφος ήταν αυτό που τόνιζε τον µύθο περισσότερο από τις λέξεις. Ο γραπτός λόγος είναι πεζός και άρρυθµος και επικεντρώνεται στα σύµβολα και στις καθορισµένες έννοιες. Τα σύµβολα αυτά ξαφνικά αποκτούν µεγαλύτερη αξία από τα ίδια τα λόγια των ανθρώπων. Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο θεός των Σεραφείµ. Νόµισµα του Μέγα Αλεξάνδρου από την Τηο. Στην πίσω όψω εικονίζεται η Αθηνά. Ο Πλούταρχος αναφέρει στον βίο του Αλεξάνδρου πως ένα από τα πιο ακριβά λάφυρα που βρήκαν οι Μακεδόνες στην σκηνή του Πέρση βασιλιά αρείου, ήταν µια

πολύτιµη λάρνακα. Ίσως να ήταν η µπιζουτιέρα της γυναίκας του. Ίσως η λάρνακα αυτή ήταν η κιβωτός των Ιουδαίων, εκεί όπου φύλασσαν τα βιβλία του νόµου του θεού. Όταν την έφεραν στον βασιλιά, ο Αλέξανδρος τοποθέτησε εκεί τα βιβλία του Οµήρου τα οποία είχε µαζί του στην εκστρατεία, θεωρώντας τον επικό ποιητή ως τον καλύτερο παιδαγωγό για ένα βασιλιά. Αυτό το αναφέρω γιατί αν κανείς πιστέψει ην βιογραφία του Καλλισθένη, τότε πρέπει να πιστέψει ότι ο Μακεδόνας που κατάκτησε τον κόσµο, ασπάστηκε τον Ιουδαϊσµό. Οι Ιουδαίοι δεν αναφέρουν ότι ο Αλέξανδρος είχε κάποια σχέση µε τον Ιουδαισµό. Ο Ιώσηπος γράφει ότι οι Ιουδαίοι βοήθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο κι εκείνος τους αντάµειψε δίνοντας τους προνόµια και θεωρώντας τους ισότιµους µε τους Μακεδόνες. Όµως από όσα διαβάζουµε στον Αρριανό και τον Πλούταρχο και σε άλλους συγγραφείς, ο Μέγας Αλέξανδρος δίδαξε ότι όλοι οι λαοί είναι ίσοι και ότι παιδιά του θεού λογαριάζονται όσοι κάνουν καλά έργα ανεξαρτήτως εθνότητας. Οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν ήθελαν να προσκυνήσουν τον Μέγα Αλέξανδρο. Στο βιβλίο των θρησκευτικών όµως του κράτους των νεοελλήνων Αθηναίων ο Μεγας Αλέξανδρος εικονίζεται να προσκυνά τον αρχιερέα των Ιουδαίων. Την βιογραφία του Αλεξάνδρου πρώτος συνέγραψε ο Καλλισθένης, ο ανιψιός του Αριστοτέλη, τριακόσια χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού. Το κείµενο που έφθασε µέχρι εµάς προέρχεται από τον τρίτο αιώνα µετά Χριστόν και παρουσιάζει τον Αλέξανδρο ως προφήτη του θεού της παλαιάς διαθήκης και αρνητή των ελληνικών θεών.

Ο Αλέξανδρος "πάντας εξουθένησε τους θεούς της γης και µόνο ένα θεόν αληθινό ανεκήρυξεν αθεώρητον, ανεξιχνίαστον, τον επί των Σεραφίµ εποχούµενον και τρισαγίω φωνή δοξαζόµενον". Το τρισάγιο είναι βέβαια χαρακτηριστικό των Χριστιανών. Με λίγα λόγια ο Αλέξανδρος έχει κάνει την δουλειά, την οποία υποτίθεται πως έκανε ο Χριστός, τριακόσια χρόνια αργότερα. Όµως και σε ένα αρχαίο χρονικό των Ιβήρων, (της σύγχρονης Γεωργίας), ο Μέγας Αλέξανδρος αναφέρεται ως ο Έλληνας βασιλιάς που πρώτος δίδαξε την αλήθεια στον κόσµο, γιατί µέχρι τότε κανένας δεν είχε διδάξει την αλήθεια. Ο Αλέξανδρος ετούτος καταδιώκει τους δαίµονες Γωγ και Μαγώγ, οι οποίοι αναφέρονται και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου και κηρύττει τον ήλιο την σελήνη και τους πέντε πλανήτες, ως αληθινούς θεούς. Η πληροφορία που παρουσιάζει τον Αλέξανδρο ως µοναδικό προφήτη της αλήθειας, προέρχεται από ένα ελληνιστικό ιουδαϊκό περιβάλλον. Ο Ιουδαίος προφήτης ανιήλ, προφητεύει τον ερχοµό του Αλεξάνδρου και την βασιλεία των Ελλήνων στις τέσσερις γωνιές της γης. εν αναφέρονται βέβαια για τον Αλέξανδρο, όσα λέγονται για τον Κύρο που τυγχάνει της εκτιµήσεως του θεού των Εβραίων. Πουθενά στην παλαιά διαθήκη δεν εµφανίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος έστω ως ένας σηµαντικός προφήτης. Ο Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρει πολύ συχνά τις διαταγές του βασιλιά Αλεξάνδρου, σύµφωνα µε τις οποίες ο λαός των Ιουδαίων ήταν ισότιµος µε τους Έλληνες. Εύκολα κανείς µπορεί να υποθέσει ότι οι "Πράξεις Αλεξάνδρου" του Ψευδοκαλλισθένη, προωθούσαν µια προπαγανδιστική άποψη των ελληνιστών βασιλιάδων της Ιουδαίας. Σύµφωνα µε αυτήν την παράδοση, θα χτιστεί Ιουδαϊκός ναός στην Αίγυπτο και ο Κύριος θα στείλει κάποιον άνθρωπο για να τους σώσει. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Ησαΐας προφητεύει τον Αλέξανδρο. (Ο. Ησαΐας ΙΘ,19) "Τη ηµέρα εκείνη έσται θυσιαστήριον τω Κυρίω εν χώρα Αιγυπτίων και στήλη προς το όριον αυτής τω Κυρίω, και σηµείον εις τον αιώνα Κυρίου εν χώρα Αιγύπτου, ότι κεκράξονται προς Κύριον δια τους θλίβοντας αυτούς, και αποστελεί αυτοίς Κύριος άνθρωπον, ος σώσει αυτούς, και γνωστός έσται Κύριος τοις Αιγυπτίοις και γνώσονται οι Αιγύτιοι τον Κύριον". Η όαση Σιβά στη Σαχάρα. Εδω στο ναό του Άµµωνα µυήθηκε ο Αλέξανδρος στην

σοφία των Αιγυπτίων. Έτσι ο Αλέξανδρος είναι γιός ενός συγκρητικού θεού, του Άµµωνα ία. Ο προφήτης ανιήλ γράφει ποιό καθαρά όταν εξηγεί το όνειρο του Βαλτάσαρ λέγοντας πως "ο κριός τον οποίο είδες είναι ο βασιλεύς των Περσών και των Μήδων, ο τράγος των αιγών είναι ο βασιλεύς Ελλήνων, και το κέρας το µέγα, το οποίο ήταν ανάµεσα στους οφθαλµούς αυτού, ούτος εστίν ο βασιλεύς ο πρώτος." Ο διονυσιακός τράγος, της τραγωδίας και του θεάτρου, είναι το σύµβολο των Ελλήνων βασιλιάδων. Ο Μέγας Αλέξανδρος σύµφωνα µε τον Φλάβιο Ιώσηπο, επισκέφθηκε την Ιερουσαλήµ, όπου τον υποδέχτηκε ο αρχιερέας του ναού. Ο Αλέξανδρος δήλωσε ότι δεν προσκυνάει τον ιερέα αλλά τον Θεό στον οποίο πιστεύει. Ζήτησε µάλιστα κάποια εικόνα του ή ένα άγαλµα του να στηθεί στον ναό. Ο ιερέας απάντησε πως ο νόµος του θεού δεν τους επιτρέπει να τοποθετούν εικόνες ή αγάλµατα στο ναό. Ωστόσο θα έκαναν κάτι γι αυτόν που θα έµενε στους αιώνες. Ο αρχιερέας διέταξε κάθε παιδί που θα γεννιόταν εκείνη την χρονιά από την ιερατική φυλή του Λευί, να ονοµαστεί Αλέξανδρος. Έτσι το όνοµα αυτό µπήκε στο Ταλµούδ και µέχρι σήµερα πολλοί Ιουδαίοι ονοµάζονται Αλέξανδροι. Αυτά βέβαια ισχυρίζεται ο Ιώσηπος. Είναι φανερό πως οι Ελληνιστές Ιουδαίοι λάτρεψαν ως θεό τον Αλέξανδρο, όπως έκαναν όλοι οι Έλληνες της ανατολής. Οι Μωαµεθανοί ωστόσο πιστεύουν, όπως γράφει το Κοράνι, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος (Ισκαντέρ) είναι ένας µεγάλος προφήτης του Αλλάχ. Το ίδιο πράγµα βέβαια πιστεύουν οι Μωαµεθανοί και για τον Χριστό. Και είναι παράξενο που οι Άραβες έχουν σε µεγαλύτερη υπόληψη τον Μακεδόνα βασιλιά από τους ίδιους τους Έλληνες. Οι σύγχρονοι Έλληνες διδάσκονται πως ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ένας µεγάλος στρατηλάτης αλλά δεν του αποδίδουν καµία σοφία, ούτε καµία αγιότητα, όπως αντίθετα κάνουν ο Πλούταρχος, ο Αρριανός και ο Μωάµεθ. Σήµερα ακούγονται περισσότερο οι φήµες για τα µεθύσια του και τις νεανικές του τρέλες. Οι φήµες για τα µεθύσια του δικαιολογούν από την µια τις δολοφονίες των φίλων του, οι οποίοι τον πρόδωσαν και από την άλλη προέρχονται από το γεγονός πως ο Αλέξανδρος παροµοιαζόταν µε τον ιόνυσο, ο οποίος κατέλαβε την Ινδία µε τους µεθυσµένους Σάτυρους και τους Σιληνούς. Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξανδρος λατρεύτηκε από τους αρχαίους Έλληνες σαν θεός και ο θρύλος που βοήθησε στην άνθηση της ιονυσιακής λατρείας, της λατρείας που έπρεπε να εξαφανισθεί για να επικρατήσουν σε όλο τον κόσµο οι γιοι του Αβραάµ και οι απόγονοι του Αινεία. Έτσι οι εξιουδαϊσµένοι Ρωµιοί αντιπαθούν τον Μέγα Αλέξανδρο. "Αλέξανδρον τιµώ τον τω όντι µέγαν, τον ουκ εν πολέµοις, αλλ εν πνεύµατι µέγαν", έψαλαν οι Χριστιανοί της Αλεξάνδρειας για να τιµήσουν τον πατριάρχη Αλέξανδρο, τον αρχιερέα που εξεδίωξε τον Αρειό και νίκησε την απεχθή αίρεση. Είναι φανερό πως ο αρχιερέας Αλέξανδρος αντιπαραβάλετε µε τον Μακεδόνα βασιλιά ο οποίος ήταν αναµφισβήτητα Μέγας στους πολέµους. Είναι βεβαίως φανερή και η άρνηση των οπαδών του πατριάρχη να τιµήσουν τον Μέγα Αλέξανδρο, ως ένα

άνθρωπο που εκτός από τις µεγάλες πολεµικές του πράξεις, πρόσφερε στον κόσµο µια ξεχωριστή σοφία. Νόµισµα του Μεγάλου Αλεξάνδρου απο τη Φοινίκη. Στην πίσω όψη ο ίας µε το σύµβολο του, τον αητό. Πως όµως µέσα σε κείµενα που θεωρούνται χριστιανικά βρίσκονται πληροφορίες οι οποίες παρουσιάζουν τον Μέγα Αλέξανδρο να προσκυνάει τον Θεό των Χριστιανών; "Οι Πράξεις Αλεξάνδρου" του Καλλισθένη µεταφράστηκαν πρώτη φορά στα λατινικά το τριακόσια µετά Χριστόν από τον Ιούλιο Βαλέριο. Η λατινική µετάφραση συµφωνεί ακριβώς µε το ελληνικό κείµενο που διασώθηκε. Το γνήσιο αρχαίο ελληνικό κείµενο έχει χαθεί και µας έµεινε µόνο η µετάφραση που συµφωνεί µε το λατινικό κείµενο. ικαίως οι ιστορικοί ονοµάζουν την βιογραφία αυτή του Αλεξάνδρου, "Ψευδοκαλλισθένη". Βέβαια από τους είκοσι περίπου αρχαίους συγγραφείς που έγραψαν για την ζωή του Αλεξάνδρου, έφθασαν σε µας, εκτός από τον Ψευδοκαλλισθένη, µόνο η βιογραφία του Πλούταρχου και η "Αλεξάνδρου Ανάβασις" του Αρριανού, οι οποίοι έγραψαν αιώνες αργότερα από την εποχή του Μακεδόνα βασιλιά. Όσα έγραψαν ο Ονησίκριτος, ο Ερατοσθένης, ο Πτολεµαίος, ο Αριστόβουλος, ο Χάρης, ο ούρης, ή ακόµη όσα αληθινά έγραψε ο Καλλισθένης και άλλοι σύγχρονοι του Μέγα Αλεξάνδρου ιστορικοί, έχουν χαθεί. ιάφορες πληροφορίες υπάρχουν βέβαια σε πολλά άλλα ελληνικά κείµενα που έχουν διασωθεί. Τον ίδιο καιρό που κατέληξαν οι Ρωµαίοι σε αυτό το λατινικό κείµενο για την ζωή του Αλεξάνδρου, πολλά άλλα βιβλία που χρησιµοποιούσαν οι Έλληνες ρίχτηκαν στην φωτιά ή µεταφράστηκαν στα λατινικά µε µεγαλύτερη φυσικά ακρίβεια! Μεταξύ αυτων η Παλαιά και Νέα ιαθήκη.