Διαβάστε αποσπασματικά το παραμύθι: Ο Αϊ-Βασίλης και...το όνομα του παιδιού σας... Το παραμύθι είναι και για αγοράκι αλλά, για της ανάγκες του δείγματος σας παρουσιάζουμε πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα βιβλίο με τα εξής στοιχεία: Όνομα: Κωνσταντίνα Επώνυμο: Παπαδήμου Ηλικία: 3 ετών Πόλη: Θεσσαλονίκη Φίλος 1: Δημήτρης Φίλος 2: Μαιρούλα Αφιέρωση: Θα τη διαβάσετε στις επόμενες σελίδες
Ο Αϊ-Βασίλης κι η Κωνσταντίνα Παπαδήμου! ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ: Ο Αϊ-Βασίλης κι Εγώ! ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Πέτρος Χριστοφίδης ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: Ζωή Λούρα ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Γεώργιος Διαμαντής ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιάννης Μιχελάκης 2010 Εκδόσεις MY Productions ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ Ιωνίας 198, 17456 Άλιμος Αττικής Τηλ.: 210 9802450 email: info@toparamithimou.gr www.toparamithimou.gr Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, και η εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου
Ο Αϊ-Βασίλης κι η Κωνσταντίνα Αυτό το παραμύθι είναι το πιο «ακριβό» γιατί είναι το δικό σου... Ένα ενθύμιο που φτιάχτηκε μόνο για σένα. Πρίν στο δώσουμε το σφίξαμε δυνατά στα χέρια μας έτσι ώστε όταν το κρατάς εσύ στο μέλλον στα δικά σου χεράκια να νιώθεις πάντα την απέραντη αγάπη και τη ζεστασία της αγκαλιάς μας.. Σε λατρεύουμε Κωνσταντίνα μας Μαμά και Μπαμπάς Χριστούγενα 2011
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. H Κωνσταντίνα Παπαδήμου είχε μόλις στολίσει το δέντρο. Είχε κρεμάσει τις μπάλες, τα αγγελάκια και είχε βάλει στην κορυφή του το μεγάλο αστέρι. Ήταν η αγαπημένη της γιορτή. Στο τέλος κρέμασε επάνω από το τζάκι τη χριστουγεννιάτικη μπότα της, για να είναι όλα έτοιμα για τον Αϊ-Βασίλη όταν θα γλιστρούσε από την καμινάδα. Ήταν σίγουρη ότι θα έρθει. Απ όσο θυμόταν, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ερχόταν και της άφηνε δώρα. Και φέτος θα ερχόταν. Είχε δει τις εικόνες του παντού στο κέντρο της πόλης το απόγευμα, όταν ήταν έξω με τη μαμά της. Στα βάθη της καρδιάς της όμως ήταν ακόμα λίγο αβέβαιη. Δεν τον είχε δει ποτέ από κοντά. Και, όταν δεν έχεις δει ποτέ κάποιον, πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι υπάρχει; Ακόμη κι αν σου φέρνει όμορφα δώρα κάθε φορά που έρχεται. «Κι όμως! Θα έρθει!», είπε η Κωνσταντίνα. «Είμαι σίγουρη ότι θα είναι εδώ μέχρι να ξημερώσει. Aχ! Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να τον δω με τα ίδια μου τα μάτια!» «Γρήγορα! Έλα μαζί μου!», άκουσε μια σιγανή φωνούλα δίπλα της. Η Κωνσταντίνα αναπήδησε ξαφνιασμένη. Κοίταξε προς το τζάκι, να δει ποιος μίλησε. Μα δεν είδε κανέναν. «Φαντασία μου θα ναι!», σκέφτηκε. 5
Η Κωνσταντίνα ανέβαινε όλο και πιο ψηλά. Ώσπου τα σπίτια κάτω έμοιαζαν πια με σπιρτόκουτα. Ξαφνικά είδε ένα λαμπρό φως να απλώνεται ολόγυρά της. Κάτι μέσα στην καρδιά της την έκανε τότε να νιώσει ευτυχισμένη. Κοίταξε στα πόδια της κι είδε τα παπούτσια της να λάμπουν. «Μα, τι συμβαίνει;», αναρωτήθηκε. «Είμαστε οι νεράιδες των Χριστουγέννων!», ακούστηκαν και πάλι οι φωνούλες. Κοίταξε καλύτερα και είδε γύρω από τα παπούτσια της εκατοντάδες μικρές φωτίτσες. Ήταν τόσο μικρούτσικες! «Γι αυτό μάλλον», σκέφτηκε η Κωνσταντίνα, «δεν τις είδα πιο πριν. Είναι τόσο μικρούτσικες, μα τόσο φωτεινές!» «Πετάμε σ όλο τον κόσμο και σκορπάμε το πνεύμα των Χριστουγέννων με το φως μας!», ξαναμίλησαν οι νεραϊδούλες. Η Κωνσταντίνα ένιωθε τόσο χαρούμενη! Όλα ήταν τόσο μαγικά, που ήθελε να γελάσει δυνατά, να φωνάξει και να τραγουδήσει. Θυμήθηκε, τα ξαδελφάκια της, τον Δημήτρη και τη Μαιρούλα. «Αχ, μακάρι να ήταν εδώ μαζί μου!», σκέφτηκε η Κωνσταντίνα, και συνέχισε να πετά ψηλά, όλο και πιο ψηλά, με το φωτάκι της στο χέρι. Έμοιαζε μ αληθινό αστέρι που έλαμπε στον ουρανό. Κι άλλες νεραϊδούλες μαζεύτηκαν! Και μετά κι άλλες ακόμα. Ώσπου στο τέλος σχημάτισαν στον ουρανό ένα φωτεινό τόξο. 9
Ξαφνικά, άνοιξε αργά αργά η μεγάλη πόρτα. Η Κωνσταντίνα παρατηρούσε με αγωνία και απορούσε ποιος να είναι πίσω από την πόρτα. Ώσπου ξαφνικά πετάχτηκε μες από το σπίτι ένα κοντό ανθρωπάκι με λεπτά ποδαράκια και χοντρή κοιλίτσα. Φορούσε ένα παράξενο γιλέκο κι έναν κόκκινο σκούφο με μια τούφα στην κορυφή του. «Γεια σου!», είπε το ανθρωπάκι με μια λεπτή φωνούλα, ενώ γελούσε ασταμάτητα, έτσι που η κοιλίτσα του κουνιόταν κι αυτή ασταμάτητα πάνω κάτω. «Γεια σου!», χαιρέτησε και η Κωνσταντίνα. «Ποιος είσαι εσύ;» «Με λένε Καληχρονικάντζαρο. Είμαι ο αρχηγός των ξωτικών! Έλα λοιπόν μέσα! Σε περιμένουν όλοι!», είπε τραβώντας την από το χέρι. 13
κειμενο... 19
«. «. 25
31
33
Εκεί που λαμπίριζαν τα φώτα του πολιτισμού! 37
μως η Κωνσταντίνα ήξερε καλύτερα. Γιατί, να! Τα φώτα στο δέντρο άναβαν ακόμα. Να! Και το λαμπρό φως των νεράιδων των Χριστουγέννων, που πέταξαν μαζί της στον ουρανό. Αλλά η μεγαλύτερη απόδειξη ήταν ότι τα Χριστούγεννα, η μεγάλη γιορτή, η αγαπημένη της γιορτή είχαν σωθεί. Το ένιωθε γύρω της. Ένιωθε την καλοσύνη και την αγάπη να γεμίζει το σπίτι της. Το ένιωσε όταν τη φίλησε ο μπαμπάς της για καληνύχτα. Το πρόβλημα ήταν ότι ο μπαμπάς δεν ήταν πια παιδί και δεν πίστευε σε τέτοιες ιστορίες. Όμως η Κωνσταντίνα, που ήταν ακόμα παιδί, ήξερε καλύτερα! Έτσι δεν είναι, Κωνσταντίνα; 43