Με αφορμή ένα συναρπαστικό έργο, ξεκινήσαμε και φέτος ένα ταξίδι ψυχής, ερευνώντας διαφορετικούς δρόμους. Βουτήξαμε σε βαθιά νερά, προβληματιστήκαμε, παλέψαμε, γελάσαμε, μάθαμε και είμαστε σήμερα εδώ, πιστοί στο ραντεβού μας, παρά τα μποφόρ των καιρών, για να σας πάρουμε μαζί μας στο ταξίδι μας. Ευχόμαστε να είναι το ίδιο συναρπαστικό και για σας! Εκ μέρους του Δ.Σ. Πρόεδρος: ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΟΥΛΑ Αντιπρόεδρος: ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Γραμματέας: ΜΑΝΩΛΗ ΕΥΓΕΝΙΑ Ταμίας: ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΕΡΑΤΩ Υπεύθυνη Υλικού: ΤΣΑΚΑΛΟΥ ΝΙΚΗ Μέλη: ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΗ, ΜΕΡΚΟΥΡΗ ΝΤΙΝΤΑ www.teth.gr
ΤΡΙΦΥΛΙΑΚΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ kai ΑΡΙΕΛ ΝΤΟΡΦΜΑΝ ΔΙΑΝΟΜΗ Πωλίνα: ΝΑΤΑΣΣΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ Τζεράρντο: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ Ρομπέρτο: ΤΑΚΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μετάφραση - Σκηνοθεσία: ΚΩΣΤΑΣ ΔΡΙΜΥΛΗΣ Σκηνικά - Κοστούμια - Φωτισμοί - Μουσική Επιμέλεια: ΚΩΣΤΑΣ ΔΡΙΜΥΛΗΣ Βοηθός Σκηνοθέτη: ΝΑΝΣΥ ΜΑΓΓΑΝΑ Κατασκευή σκηνικού: ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΠΕΛΟΥΖΟΣ, ΦΩΚΙΩΝΑΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΡΗΣ Χειριστές Ήχου: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Χειρισμός φωτισμού - Ηλεκτρολόγος: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΤΩΝΑΡΟΠΟΥΛΟΣ Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων: ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΑΝΩΛΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ - ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΦΙΛΙΑΤΡΩΝ «Ο ΠΥΡΣΟΣ» για την πολύχρονη φιλοξενία. - Το ΣΑΚΗ ΚΑΣΣΑΝΔΡΙΑΝΟ για τη βοήθειά του στην ενημέρωση της ιστοσελίδας.
Υπόθεση Η Πωλίνα Σάλας, πρώην πολιτική κρατούμενη της δικτατορίας, βασανίστηκε και βιάστηκε υπό την καθοδήγηση ενός σαδιστή γιατρού, που συνήθιζε να βάζει μουσική του Σούμπερτ κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων και συγκεκριμένα το κουαρτέτο Ο Θάνατος και η Κόρη. Δεκαπέντε χρόνια μετά τους φριχτούς βασανισμούς της και λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας, η Πωλίνα ζει σε ένα απομονωμένο σπίτι δίπλα στη θάλασσα με τον άντρα της, Τζεράρντο Εσκομπάρ, προσπαθώντας να επιβιώσει και να ξεχάσει το παρελθόν που την στοιχειώνει. Τι θα γίνει, όμως, όταν ένα βράδυ όλο αυτό το παρελθόν ζωντανεύει από έναν άγνωστο που εισβάλλει στη ζωή τους με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός; Δίκαια αναγνωρίζει στο πρόσωπο του απρόσμενου επισκέπτη τον βασανιστή της ή κατατρέχεται εμμονικά από τις σκιές του παρελθόντος;
Σημείωμα σκηνοθέτη Θύτες και θύματα. Πράξεις διαστροφής και ανεπανόρθωτα τραύματα. Το χτες και το τώρα. Πόσο μπορούμε να ξεχάσουμε κάτι που μας έκαναν; Πόσο το παρελθόν μας καθορίζει το σήμερα; Τι συνέπειες έχει η ατιμωρησία; Η απουσία κάθαρσης; Τι γίνεται όταν η δικαιοσύνη παραβλέπει; Σιωπά... Τι κάνουμε εμείς; Πόσο αγανακτισμένοι μπορούμε να γίνουμε; Πόσο μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να ενδώσουμε στο ζώο μέσα μας και να πάρουμε τη δικαιοσύνη στα χέρια μας; Πόσο αντικειμενικοί μπορούμε να παραμείνουμε κάτω από το πάθος για εκδίκηση; Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε για τα γεγονότα; Με τη Φαύστα και τη Γκόλφω γελάσαμε. Το γέλιο και το χιούμορ είναι σίγουρα απαραίτητα για να μπορούμε να αντέχουμε ό, τι συμβαίνει γύρω μας. Απαραίτητα όπως το οξυγόνο. Μας κάνουν να ξεχνάμε, να αφηνόμαστε. Όμως, εμείς, φέτος στο ΤΕΘ, θέλαμε να παραμείνουμε νηφάλιοι, συντονισμένοι με τον παλμό των γεγονότων, δε θέλαμε να ξεχάσουμε ούτε μια στιγμή, αλλά να θυμόμαστε διαρκώς. Ο Θάνατος και η Κόρη είναι ένα έργο για τις πρόσφατες μνήμες της κακοποίησης, οποιασδήποτε κακοποίησης. Πώς θα ήσασταν εσείς στη θέση της, τι θα κάνατε εσείς, μήπως είστε στη θέση της;
Ιστορικό του έργου Ο Θάνατος και η Κόρη είναι ένα έργο χωρίς σύνορα. Ο Άριελ Ντόρφμαν, στην εισαγωγή του κειμένου, ορίζει τον τόπο και το χρόνο με τα εξής λόγια: Ο χρόνος είναι το παρόν, και ο τόπος θα μπορούσε να είναι η Χιλή ή οποιαδήποτε χώρα που πέρασε στη δημοκρατία, ύστερα από μια μακρά περίοδο δικτατορίας. Ο Ντόρφμαν, έχοντας βιώσει ο ίδιος τις συνέπειες της δικτατορίας στη Χιλή λόγω του στρατιωτικού πραξικοπήματος του Πινοσέτ και ευρισκόμενος ήδη στην εξορία ως πολιτικός πρόσφυγας, συλλαμβάνει αρχικά την υπόθεση του έργου κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Θα καταλήξει όμως στο πώς πρέπει να ειπωθεί η ιστορία το 1990, όταν πλέον ανατρέπεται η δικτατορική κυβέρνηση στη Χιλή και επανέρχεται η δημοκρατία. Αυτή η ευοίωνη ανατροπή τον γεμίζει με αισθήματα αισιοδοξίας, καθώς συνειδητοποιεί πως οι πληγές του παρελθόντος επουλώνονται όχι με τη μνήμη του μίσους, αλλά μόνο αν οι άνθρωποι αμνηστεύουν τα λάθη τους και καταφέρνουν να μετατρέψουν τα εγκλήματα του ολοκληρωτισμού σε παραδείγματα αποφυγής για το μέλλον. Η πρώτη όψιμη απόπειρα θεατρικού ανεβάσματος για το Θάνατο και την Κόρη έλαβε χώρα στο Σαντιάγκο της Χιλής, σε μορφή θεατρικού εργαστηρίου, στις αρχές Μαρτίου του 1991, ενώ στη συνέχεια η παγκόσμια πρεμιέρα δόθηκε στο London s Royal Court Upstairs (Ιούλιος 1991) και στο Royal Court Mainstage, όπου η αποδοχή κοινού και κριτικών υπήρξε καθολική, αποτιμώντας το ως έντονα λυτρωτικό, ιστορικά επίκαιρο και διαχρονικό. Επιστέγασμα της επιτυχούς πορείας του αποτελεί η τιμητική του διάκριση με το σημαντικότερο βρετανικό θεατρικό βραβείο Olivier, καθώς και με το αντίστοιχο αμερικάνικο Tony, μετά το ανέβασμά του και στη θεατρική σκηνή του Broadway στις 17 Μαρτίου του 1992, σε σκηνοθεσία Mike Nichols, με πρωταγωνιστές τη Glenn Close (Πωλίνα), τον Richard Dreyfuss (Τζεράρντο) και τον Gene Hackman (Μιράντα). Το 1994, ο Ρόμαν Πολάνσκι μεταφέρει το έργο στη μεγάλη οθόνη σε σενάριο του Ραφαέλ Ιγκλέσιας και του ίδιου του Ντόρφμαν.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Άριελ Ντόρφμαν Ακτιβιστής, δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος και ποιητής, ο Άριελ Ντόρφμαν, γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, στις 6 Μαίου του 1942. Η παιδική του ηλικία σημαδεύεται από την εμπειρία της εξορίας, καθώς η οικογένειά του ήταν πολιτικοί πρόσφυγες εξαιτίας της δικτατορικής κυβέρνησης του Χουάν Περόν. Η εμπειρία αυτή αναβιώνει και κατά την ενηλικίωσή του. Έχοντας ήδη αποκτήσει από το 1967 τη χιλιανή υπηκοότητα, ο Άριελ Ντόρφμαν, υποστηρικτής του δημοκρατικού καθεστώτος του Σαλβαντόρ Αλιέντε, θα εκδιωχθεί από τη δεύτερη πατρίδα του κατά την διάρκεια της Χούντας του Πινοσέτ και θα αναγκαστεί να ζήσει σε διάφορες χώρες ως πολιτικός εξόριστος. Την περίοδο της εξορίας του, συχνά καταφέρεται κατά του ολοκληρωτισμού και των οδυνηρών συνεπειών του. Το 1991 γίνεται ευρέως γνωστός με το θεατρικό έργο Ο Θάνατος και η Κόρη. Εκτός από θεατρικά, ο Ντόρφμαν έχει γράψει και αρκετά δοκίμια, αναφερόμενος στις επιπτώσεις του καπιταλισμού και του νεοϊμπεριαλισμού στο σύγχρονο κόσμο. Έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και έχουν παιχτεί σε περισσότερες από 100 χώρες. Σήμερα, ο Ντόρφμαν, μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στη Χιλή και στις Ηνωμένες Πολιτείες, γράφοντας για το θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση και αρθογραφώντας σε διάφορες μεγάλες εφημερίδες, όπως η New York Times, η Washington Post και η Gurdian. Είναι επίσης μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Τεχνών στο Παρίσι και της Αμερικάνικης Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών.
Φράντς Σούμπερτ Γεννήθηκε στη Βιέννη, στις 31 Ιανουαρίου του 1797. Ο πατέρας του, δάσκαλος μουσικής σε σχολείο, του προσέφερε τις πρώτες μουσικές γνώσεις. Από το 1814 ως το 1818, ο Σούμπερτ εργάστηκε ως δάσκαλος στο σχολείο όπου δίδασκε ο πατέρας του. Το επάγγελμα αυτό δεν τον ενδιέφερε καθόλου και από το 1818, που εγκατέλειψε τη διδασκαλία, αφοσιώθηκε στη μουσική. Ζούσε κυρίως με τη βοήθεια μποέμ φίλων, χωρίς ουσιαστικά άλλη πηγή εσόδων, εκτός από κάποια ιδιωτικά μαθήματα. Οι συνθήκες ζωής του δυσκόλεψαν το 1823, όταν εκδήλωσε κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε ότι πάσχει από σύφιλη, ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια εκείνη την εποχή. Το γεγονός αυτό του δημιούργησε κατάθλιψη και τον επηρέασε σημαντικά. Πιθανολογείται ότι, ακριβώς, αυτή η άσχημη ψυχολογική του κατάσταση τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την 8η συμφωνία του, που έμεινε για πάντα γνωστή με το όνομα Ημιτελής. Παράλληλα, για οικονομικούς λόγους αναγκάστηκε να ξαναεργαστεί ως δάσκαλος. Τα χρόνια περνούσαν με εναλλαγές ανάμεσα στην επιτυχία και τις δυσκολίες ως το 1828, όταν η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε από τυφοειδή πυρετό, που τον οδήγησε τελικά στο θάνατο, στις 19 Νοεμβρίου και σε ηλικία 31 ετών. Τα τελευταία του λόγια ήταν: ιδού, ιδού το τέλος μου. Άφησε πίσω του ένα μεγάλο αριθμό μουσικών έργων μεταξύ των οποίων, όπερες, συμφωνίες, κουαρτέτα, έργα για πιάνο, εκκλησιαστικά, λίντερ κ.α Ο Θάνατος και η Κόρη Το κουαρτέτο αριθμός 14 για έγχορδα, γνωστό και ως Ο Θάνατος και η Κόρη, είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα δωματίου του παγκοσμίου ρεπερτορίου. Ο συνθέτης το έγραψε το 1824, εξαντλημένος ήδη από τη αρρώστια, και συνειδητοποιώντας τον επερχόμενο θάνατο. Παίχτηκε για πρώτη φορά ιδιωτικά σε ένα σπίτι το 1826 και δημόσια μόνο μετά το θάνατό του, το 1831. Το όνομά του το πήρε από ένα τραγούδι που είχε γράψει ο ίδιος ο συνθέτης το 1817, εμπνευσμένος από το ομώνυμο ποίημα του Ματία Κλαύδιου. Κόρη: Ω! Άσε με, σε εκλιπαρώ, άσε με! Φύγε, φριχτέ μου επισκέπτη. Είμαι ακόμα νέα. Φύγε καλύτερα. Και μη με αγγίζεις, μη με αγγίζεις. Θάνατος: Δωσ μου το χέρι σου, ομορφιά μου! Είμαι φίλος, δεν ήρθα να σε τιμωρήσω. Δεν είμαι φριχτός, όπως λες, είμαι καλός. Θα κοιμηθείς τόσο γλυκά στην αγκαλιά μου. Απόδοση: Κώστας Δριμυλής
Γιάννης Αλεξανδρόπουλος, Κώστας Δριμυλής, Νατάσσα Παπαδάκη, Τάκης Χρυσανθακόπουλος, Νάνσυ Μαγγανά Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ Κώστας Δριμυλής Γεννήθηκε στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική Εσωτερικού Χώρου σπούδασε κλασσικό τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο. Παρακολούθησε υποκριτική στο εργαστήρι της Ομάδας «Νάμα» της Ελένης Σκότη. Είναι ιδρυτικό μέλος της Θεατρικής Ομάδας «Πείραμα» για την οποία έχει σκηνοθετήσει τα παρακάτω έργα του: «Η Τρομακτική Ανακάλυψη του Δρ. Γκάρφενμπουργκ» -2003 - Θέατρο Επί Κολωνώ «Αγάπα με» -Αγώνες Νέων Δημιουργών-Θέατρο Ιλίσια Βολανάκη - 2004 «Η Μπάντα» -Εθνικό Θέατρο Πειραματική Σκηνή, 2007 Το 2008 μεταφράζει και σκηνοθετεί το έργο «Ο Εραστής» του Χάρολντ Πίντερ- όπου παρουσιάζεται επίσης από την Ομάδα Πείραμα το 2008 στο BIOS στο Φεστιβάλ του θεατρικού ΔΙ.Κ.Α.Ν.Ο και στο Φεστιβάλ Off of Athens στο Θέατρο Επί Κολωνώ. Το 2010 μεταφράζει το έργο «Play On» του Ρικ Άμποτ και το «The Lisbon Traviata» του Τέρενς Μακ Νάλυ όπου παίχτηκε το 2010 και 2011 στο θέατρο Αλκμήνη από τη Θεατρική Εταιρία «Ιδιομοιρίες». Έχει επίσης γράψει και σκηνοθετήσει την ταινία μικρού μήκους «Μαρτυρίες» όπου πήρε μέρος στο Διαγωνιστικό Τμήμα του φεστιβάλ της Δράμας το 2005 και του Anonimul Film Festival στη Ρουμανία το 2006. Έχει εργαστεί ως σκηνογράφος στην τηλεόραση και παράλληλα με το θέατρο εργάζεται σαν free lancer Αρχιτέκτονας Εσωτερικών Χώρων. Επίσης, από το 2009 παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού στο εργαστήρι της Ομάδας «Πείραμα» Με το ΤΕΘ συνεργάστηκε για πρώτη φορά το 2009 σκηνοθετώντας το έργο του Μποστ «Φαύστα» και το 2011 με το έργο «Γκόλφω for ever» του Ντίνου Σπυρόπουλου.
18 χρόνια θεατρικής παρουσίας
1995 ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ, του Π. Μελά - σκηνοθεσία Λ. Θεοδωρόπουλος 1996 ΤΟ ΡΟΛΟΪ, του Κ. Μουρσελά, Ο ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΟΣ των Χολ & Μίντλμας και ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΑΜΟΥ του Α. Τσέχοφ - σκηνοθεσία Κ. Λαός 1997 ΠΑΝΤΡΟΛΟΓΗΜΑΤΑ του Ν. Γκογκόλ - σκηνοθεσία Κ. Λαός 1997 ΜΑΓΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ, Παιδική Σκηνή - σκηνοθεσία Κ. Λαός 1998 Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ του Ε. Ίψεν - σκηνοθεσία Ι. Τυπάλδος 1999 Ο ΜΙΔΑΣ ΕΧΕΙ ΑΥΤΙΑ ΓΑΪΔΑΡΟΥ του Μ. Κορρέ - σκηνοθεσία Π. Παπαϊωάννου 2000 ΔΟΝ ΚΑΜΙΛΛΟ του Σ. Πανταζή - σκηνοθεσία Π. Παπαϊωάννου 2001 ΚΑΠΕΛΟ ΑΠΟ ΨΑΘΑ ΙΤΑΛΙΑΣ του Ε. Λαμπίς - σκηνοθεσία Ε. Καραμπέτσου 2002 Ο ΟΡΦΕΑΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ του Τ. Ουίλιαμς - σκηνοθεσία Ν. Πουλοπούλου 2003 ΣΕΝΤΖΑΣ του Π. Χόρν - σκηνοθεσία Κ. Λαός 2003 ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ της Π. Δέλτα, Παιδική Σκηνή - σκηνοθεσία Κ. Λαός 2004 Ε... ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΑΠ ΕΞΩ του Ουίλ. Σαρογιάν Η ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ του Ρ. Μπρούκ - σκηνοθεσία Τ. Χρυσανθακόπουλος 2004 Η ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ του Ν. Τσιφόρου - σκηνοθεσία Κ. Λαός 2005 ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ του Σ. Σέπαρντ - σκηνοθεσία Ε. Λέκκα 2005 ΕΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΕ ΤΟ Γ. ΣΕΦΕΡΗ - σκηνοθεσία Τ. Χρυσανθακόπουλος 2006 O ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ του Ν. Μακιαβέλι - σκηνοθεσία Σ. Σοφός 2007 ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΜΥΛΩΝΑΔΕΣ & ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ του Ζαν Κοκτό - σκηνοθεσία Κ. Λαός 2008 Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ του Ιακ. Καμπανέλη - σκηνοθεσία Β. Κολοβός 2009 ΦΑΥΣΤΑ του Μπόστ - σκηνοθεσία Κ. Δριμυλής 2009 ΙΣΤΟΡΙΑ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ του Ε. Άλμπι - σκηνοθεσία Κ. Λαός 2010 ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ των Δ. Κεχαϊδη & Ε. Χαβιάρα - σκηνοθεσία Κ. Σταρίδας 2011 ΓΚΟΛΦΩ FOREVER του Ν. Σπυρόπουλου - σκηνοθεσία Κ. Δριμυλής
ΧΟΡΗΓΟΙ ΧΑΛΑΖΩΝΙΤΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΔΗΜΑΚΗ ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΠΟΥΝΤΟΥΒΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΑΦΑΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΡΤΕΣΗ ΕΛΕΝΗ Επίσης ευχαριστούμε και τους χορηγούς που θέλησαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους.