ΣτΕ 855/2016 [Διαδικασία Ανάκλησης και διόρθωσης απόφασης κύρωσης πράξης εφαρμογής]

ΣτΕ 855/2016 [Διαδικασία Ανάκλησης και διόρθωσης απόφασης κύρωσης πράξης εφαρμογής] Περίληψη -Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η Διοίκηση διαπιστώνει, μετά την έναρξη ισχύος του ν. 3212/2013, ότι συντρέχουν οι προβλεπόμενες από τις διατάξεις αυτές προϋποθέσεις για την τροποποίηση των πράξεων εφαρμογής, μπορεί να προβαίνει στη διόρθωσή τους, χωρίς να εξετάζεται αν αυτές είχαν κυρωθεί πριν ή μετά την έναρξη ισχύος του ν. 3212/2013, αφού κρίσιμο στοιχείο είναι πλέον ο χρόνος έκδοσης των νέων διορθωτικών πράξεων και όχι αυτός της κύρωσης των εσφαλμένων αρχικών. Η δυνατότητα αυτή παρέχεται ήδη, σύμφωνα με τις γενικές αρχές διοικητικού δικαίου περί ανάκλησης των παρανόμων πράξεων της Διοίκησης. Εξάλλου, με την προβλεπόμενη στην πιο πάνω διάταξη διόρθωση των πράξεων εφαρμογής δεν ανατρέπεται ο γενικότερος πολεοδομικός σχεδιασμός της περιοχής, που ήδη έχει συντελεσθεί κατά το προηγούμενο στάδιο πολεοδόμησης υπό το σύστημα του ν. 1337/1983 (Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο και Πολεοδομική Μελέτη), ενώ υπάρχει πάντοτε η ασφαλιστική δικλείδα ότι σε περίπτωση αδυναμίας αυτούσιας διόρθωσης, για λόγους ασφάλειας του δικαίου ή καλής πίστης, καθίσταται εφικτή η αποκατάσταση της βλάβης ή της απώλειας δικαιωμάτων με την μετατροπή της εμπράγματης αξίωσης σε αξίωση χρηματικής αποζημίωσης, η οποία ορίζεται στο μέτρο της πλήρους αποκατάστασης. Κατ ακολουθίαν, η Διοίκηση δύναται κατά διακριτική ευχέρεια να προβεί εντός ευλόγου χρόνο από την κύρωση της πράξης στη σύνταξη των διορθωτικών πράξεων, μετά από έλεγχο της συνδρομής των νομίμων προϋποθέσεων. Πρόεδρος: Αγγ. Θεοφιλοπούλου Εισηγητής: Δ. Βασιλειάδης Δικηγόροι: Γ. Στόϊκος Βασικές Σκέψεις 2. Επειδή, με την έφεση αυτή ζητείται η εξαφάνιση της απόφασης 188/2011 του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία απορρίφθηκε αίτηση ακυρώσεως των εκκαλούντων κατά της σιωπηρής άρνησης του Νομάρχη Θεσσαλονίκης να προβεί στην εν μέρει ανάκληση και διόρθωση της 29/42372/22.9.2005 απόφασής του, με την οποία είχε κυρωθεί η υπ αριθμ. 62 πράξη εφαρμογής της πολεοδομικής μελέτης του οικισμού Εξοχής του Δήμου Χορτιάτη Θεσσαλονίκης. 1 / 10

3. Επειδή, σύμφωνα με το άρθρο 283 παρ. 2 του ν. 3852/2010 (Α 87), μετά την κατάργηση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Θεσσαλονίκης, η παρούσα δίκη νομίμως συνεχίζεται αυτοδικαίως και χωρίς άλλη διατύπωση από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. 4. Επειδή, νομίμως συζητήθηκε η υπόθεση, αν και δεν παρέστησαν οι εφεσίβλητοι, διότι, όπως προκύπτει από τα σχετικά αποδεικτικά επίδοσης, αντίγραφα της κρινόμενης έφεσης καθώς και της πράξης του Προέδρου του Ε Τμήματος με την οποία ορίσθηκαν δικάσιμος και εισηγητής, επιδόθηκαν νομοτύπως στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και στον Δήμο Πυλαίας- Χορτιάτη. 5. Επειδή, για την εφαρμογή εγκεκριμένης πολεοδομικής μελέτης και την πραγματοποίηση της οφειλομένης εισφοράς σε γη συντάσσεται πράξη εφαρμογής, σύμφωνα με το άρθρο 12 παρ. 1 του ν. 1337/1983 (Α 33). Η σύνταξη της πράξης εφαρμογής χωρεί κατά την προβλεπόμενη στις παραγράφους 5 και 6 του ως άνω άρθρου ειδική διαδικασία, που περιλαμβάνει και στάδιο πρόσκλησης και ενστάσεων των ενδιαφερομένων ιδιοκτητών. Η πράξη κυρώνεται με απόφαση του οικείου νομάρχη, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παράγραφο 7 περ. α του αυτού άρθρου, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 4 του ν. 1772/1988 (Α 91) και ίσχυε τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο έκδοσης της προαναφερθείσας νομαρχιακής απόφασης, αποτελεί δε ταυτοχρόνως και πράξη βεβαίωσης για την εκπλήρωση των υποχρεώσεων εισφοράς σε γη και μεταγράφεται στο υποθηκοφυλακείο. Με τη μεταγραφή επέρχονται, κατά την ίδια διάταξη, όλες οι αναφερόμενες στην πράξη εφαρμογής μεταβολές στις ιδιοκτησίες, εκτός από τις μεταβολές για την πραγματοποίηση των οποίων οφείλεται αποζημίωση και για τις οποίες πρέπει να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες του ν.δ. της 17.7.1923 (Α 223) και του ν. 2882/2001 (Α 17). Με το άρθρο 11 παρ. 1 του ν. 3212/2003 (Α 308/31.12.2003), η ισχύς του οποίου άρχισε από τη δημοσίευση του νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 24 αυτού, αντικαταστάθηκε η περίπτωση ε της παρ. 7 του άρθρου 12 του ν. 1337/1983 ως εξής: «ε) Η πράξη εφαρμογής μετά την κύρωσή της γίνεται οριστική και, με την επιφύλαξη του επόμενου εδαφίου, αμετάκλητη. Η Διοίκηση κατ εξαίρεση μόνο επιτρέπεται να ανακαλεί εν όλω ή εν μέρει την πράξη εφαρμογής, για λόγους νομιμότητας ή για πλάνη περί τα πράγματα που αποδεικνύεται από στοιχεία που δεν ήταν γνωστά κατά το χρόνο κύρωσης της πράξης ή από τελεσίδικη δικαστική απόφαση. Η ανάκληση γίνεται αυτεπάγγελτα ή ύστερα από αίτηση του ενδιαφερομένου. Η πράξη ανακαλείται μόνο κατά το μέρος που διαπιστώνεται η παράβαση ή η πλάνη, μέσα σε εύλογο χρόνο από την κύρωση της πράξης εφαρμογής και συντάσσεται διορθωτική πράξη. Κατά τη σύνταξη της διορθωτικής πράξης λαμβάνεται υπόψη η πραγματική και νομική κατάσταση που είχαν οι ιδιοκτησίες κατά το χρόνο σύνταξης της αρχικής πράξης. Αν κατά την αιτιολογημένη κρίση της 2 / 10

Διοίκησης η αυτούσια διόρθωση δεν είναι δυνατή για λόγους που επιβάλλονται από τις αρχές της καλής πίστης και της ασφάλειας του δικαίου, οι διαφορές που προκύπτουν κατά τη σύνταξη της διορθωτικής πράξης μετατρέπονται σε χρηματική αποζημίωση. Με τη διορθωτική πράξη καθορίζεται ο υπόχρεος και ο δικαιούχος της αποζημίωσης, το ύψος της οποίας καθορίζεται σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2882/2001 (ΦΕΚ 17 Α )». Κατά την έννοια και τον σκοπό των παραπάνω διατάξεων του άρθρου 12 (παρ. 7 περ. ε ) του ν. 1337/1983, στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η Διοίκηση διαπιστώνει, μετά την έναρξη ισχύος του ν. 3212/2003, ότι συντρέχουν οι προβλεπόμενες από τις διατάξεις αυτές προϋποθέσεις για την τροποποίηση των πράξεων εφαρμογής, μπορεί να προβαίνει στη διόρθωσή τους, χωρίς να εξετάζεται αν αυτές είχαν κυρωθεί πριν ή μετά την έναρξη ισχύος του ν. 3212/2003, αφού κρίσιμο στοιχείο είναι πλέον ο χρόνος έκδοσης των νέων διορθωτικών πράξεων και όχι αυτός της κύρωσης των εσφαλμένων αρχικών. Η δυνατότητα αυτή παρέχεται ήδη, σύμφωνα με τις γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου περί ανάκλησης των παρανόμων πράξεων της Διοίκησης. Εξάλλου, με την προβλεπόμενη στην πιο πάνω διάταξη διόρθωση των πράξεων εφαρμογής δεν ανατρέπεται ο γενικότερος πολεοδομικός σχεδιασμός της περιοχής, που ήδη έχει συντελεσθεί κατά το προηγούμενο στάδιο πολεοδόμησης υπό το σύστημα του ν. 1337/1983 (Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο και Πολεοδομική Μελέτη), ενώ υπάρχει πάντοτε η ασφαλιστική δικλείδα ότι σε περίπτωση αδυναμίας αυτούσιας διόρθωσης, για λόγους ασφάλειας του δικαίου ή καλής πίστης, καθίσταται εφικτή η αποκατάσταση της βλάβης ή της απώλειας δικαιωμάτων με την μετατροπή της εμπράγματης αξίωσης σε αξίωση χρηματικής αποζημίωσης, η οποία ορίζεται στο μέτρο της πλήρους αποκατάστασης. Κατ ακολουθίαν, η Διοίκηση δύναται κατά διακριτική ευχέρεια να προβεί εντός ευλόγου χρόνου από την κύρωση της πράξης στη σύνταξη των διορθωτικών πράξεων, μετά από έλεγχο της συνδρομής των νομίμων προϋποθέσεων όπως αυτές ορίζονται στις κρίσιμες διατάξεις (πρβλ. Σ.τ.Ε. 4478/2013, 2928/2011). 6. Επειδή, στο άρθρο 45 π.δ. 18/1989 (Α 8) ορίζεται ότι «1 [ ] 4. Στις περιπτώσεις που ο νόμος επιβάλλει σε κάποια αρχή να ρυθμίσει συγκεκριμένη σχέση με την έκδοση εκτελεστής πράξης [ ], η αίτηση ακυρώσεως είναι δεκτή και κατά της παράλειψης της αρχής να προβεί σε οφειλόμενη νόμιμη ενέργεια. Η αρχή θεωρείται ότι αρνείται την ενέργεια αυτή όταν παρέλθει άπρακτη η ειδική προθεσμία που τυχόν τάσσει ο νόμος, διαφορετικά όταν παρέλθει τρίμηνο από την υποβολή της σχετικής αιτήσεως στη Διοίκηση [ ]», στο δε άρθρο 46 του αυτού π.δ. ορίζεται ότι «1. Η αίτηση ακυρώσεως ασκείται, αν ειδικώς δεν ορίζεται διαφορετικά, μέσα σε προθεσμία εξήντα ημερών που αρχίζει από την επομένη της κοινοποίησης της προσβαλλόμενης πράξης ή της δημοσίευσής της, αν την τελευταία επιβάλλει ο νόμος ή, διαφορετικά, από τότε που ο αιτών έλαβε πλήρη γνώση της πράξης. Στις περιπτώσεις των παραγράφων 2, 3 και 4 του άρθρου 45 η προθεσμία αρχίζει 3 / 10

από την παρέλευση των προθεσμιών που ορίζουν οι διατάξεις αυτές. 2. Κάθε διοικητική προσφυγή, εκτός από εκείνη που προβλέπεται στην παράγραφο 2 του άρθρου 45 του παρόντος, καθώς και η απλή αίτηση θεραπείας δι αναφοράς στην αρχή που έχει εκδώσει την πράξη ή στην προϊσταμένη αρχή, διακόπτει την προθεσμία της παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου για το χρονικό διάστημα που ορίζεται για την έκδοση της σχετικής πράξεως ή, αν τέτοιο χρονικό διάστημα δεν ορίζεται, για 30 ημέρες ή έως την κοινοποίηση ή την πλήρη γνώση της απάντησης της Διοικήσεως, εφόσον αυτές πραγματοποιήθηκαν πριν παρέλθουν οι προθεσμίες αυτές 3. [...]». 7. Επειδή, εξάλλου, κατά γενική αρχή του διοικητικού δικαίου, η οποία έχει εφαρμογή εφόσον ο νόμος δεν ορίζει το αντίθετο, η Διοίκηση δεν έχει, κατ αρχήν, υποχρέωση να ανακαλεί τις παράνομες πράξεις της, για τις οποίες έχει παρέλθει η κατά νόμο προθεσμία προσβολής, ή εκείνες που έχουν προσβληθεί ανεπιτυχώς. Ειδικώς στις περιπτώσεις κατά τις οποίες με αμετάκλητη δικαστική απόφαση ακυρώνεται ατομική διοικητική πράξη για τον λόγο ότι στηρίχθηκε σε διάταξη αντίθετη προς υπέρτερης τυπικής ισχύος κανόνα δικαίου ή σε κανονιστική διοικητική πράξη χωρίς νόμιμο εξουσιοδοτικό έρεισμα, η αρχή αυτή κάμπτεται για τις λοιπές ομοίου περιεχομένου ατομικές διοικητικές πράξεις, οι οποίες έχουν εκδοθεί με βάση την ίδια διάταξη, εφόσον υποβληθεί στη Διοίκηση από πρόσωπο που έχει έννομο συμφέρον αίτηση για την ανάκλησή τους σε εύλογο χρόνο από τη δημοσίευση της ακυρωτικής απόφασης. Στην περίπτωση αυτή, ανακύπτει υποχρέωση της Διοίκησης να επανεξετάσει τη νομιμότητα της πράξης, της οποίας ζητείται η ανάκληση (Σ.τ.Ε. 2123/2006, 2177/2004 Ολομ., 2176/2004 Ολομ.). Εάν δεν πληρούνται, όμως, οι ως άνω εξαιρετικές προϋποθέσεις, η παράλειψη απόφανσης επί αιτήματος ανάκλησης ατομικής διοικητικής πράξης ως παράνομης, με την άπρακτη πάροδο τριμήνου, δεν συνιστά περίπτωση προσβλητής με αίτηση ακύρωσης παράλειψης οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας (Σ.τ.Ε. 2485/2013, 4221/2009, 3170/2008, 675/2007, 3123/2001, 3824/1999 κ.ά.). 8. Επειδή, με την παράγραφο 2 του άρθρου 12 του ν. 3900/2010 (Α 213) προστέθηκε στην παράγραφο 1 του άρθρου 58 του π.δ. 18/1989 (Α 8) το εξής εδάφιο: «Η έφεση επιτρέπεται, μόνον όταν προβάλλεται από τον διάδικο, με συγκεκριμένους ισχυρισμούς που περιέχονται στο σχετικό δικόγραφο, ότι δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή ότι υπάρχει αντίθεση της προσβαλλομένης αποφάσεως προς τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου είτε προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου». Εξάλλου, σύμφωνα με το άρθρο 70 του αυτού ν. 3900/2010 «Η ισχύς του παρόντος αρχίζει την 1η Ιανουαρίου 2011 εκτός εάν ορίζεται διαφορετικά σε επιμέρους διατάξεις». Όπως έχει κριθεί (Σ.τ.Ε. 811/2013, 1547/2012 7μ.), η ανωτέρω διάταξη της παρ. 2 του άρθρου 12 του ν. 3900/2010 καταλαμβάνει τις εφέσεις που ασκούνται μετά την έναρξη της ισχύος του νόμου αυτού, δηλαδή μετά την 1.1.2011, ανεξαρτήτως του χρόνου 4 / 10

δημοσίευσης της εκκαλούμενης απόφασης. Εξάλλου, κατά την έννοια της άνω διάταξης, η προβολή των ισχυρισμών που μνημονεύονται σ αυτήν αποτελεί προϋπόθεση του παραδεκτού της έφεσης και επιτρέπεται μόνο με το εισαγωγικό δικόγραφο της δίκης και όχι με δικόγραφο των προσθέτων λόγων ή με υπόμνημα, ως ισχυρισμοί δε, η προβολή των οποίων με το δικόγραφο της έφεσης απαιτείται επί ποινή απαραδέκτου αυτής, νοούνται εκείνοι που αναφέρονται σε συγκεκριμένο νομικό ζήτημα, αναγόμενο στην ερμηνεία των κανόνων που εφαρμόσθηκαν από την εκκαλούμενη απόφαση και η επίλυση του οποίου ήταν αναγκαία για τη διάγνωση της υπόθεσης (πρβλ. Σ.τ.Ε. 706/2013 κ.ά.). 9. Επειδή, από τα στοιχεία του φακέλου, στα οποία περιλαμβάνεται και το 29/50355/12.10.2007 έγγραφο της Ν.Α.Θεσσαλονίκης προς το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης, καθώς και τα στοιχεία που προσκόμισαν οι εκκαλούντες, προκύπτουν τα εξής: Με την οικ.6462/1.10.1998 απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (Δ 851) εγκρίθηκε η μελέτη πολεοδόμησης και επέκτασης του οικισμού Εξοχής της Κοινότητας Εξοχής του Ν. Θεσσαλονίκης. Για την εφαρμογή της παραπάνω μελέτης συνετάγη η υπ αριθμ. 62 πράξη εφαρμογής σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 8, 9 και 12 του ν. 1337/1983. Στο ανωτέρω έγγραφο της Ν.Α. Θεσσαλονίκης εκτίθενται, μεταξύ άλλων, τα εξής: α) οι Θεοδόσιος και Παύλος Μαυρουδής [νυν εκκαλούντες] ήταν κάτοχοι αρχικών ιδιοκτησιών με κτηματολογικούς αριθμούς (Κ.Α.) 0406007 και 0406013 επιφανείας 932,92 τ.μ. και 968,60 τ.μ, αντιστοίχως, β) μετά την αφαίρεση της οφειλόμενης εισφοράς σε γη στην ιδιοκτησία με Κ.Α. 0406007 θα έπρεπε να αποδοθεί τελική ιδιοκτησία 728,04 τ.μ. και στην ιδιοκτησία 0406013 να αποδοθεί τελική ιδιοκτησία 753,02 τ.μ., γ) στην πρώτη ανάρτηση της πράξης εφαρμογής που πραγματοποιήθηκε από 11.3.2002 έως 26.3.2002 αποδόθηκε στην ιδιοκτησία 0406007 το οικόπεδο 03 εμβαδού 728,04 τ.μ. στο Ο.Τ. 28, ενώ στην ιδιοκτησία 0406013 αποδόθηκε το οικόπεδο 01 εμβαδού 555,07 τ.μ, στο Ο.Τ. 26 καθώς και ποσοστό 50% εξ αδιαιρέτου στο νέο οικόπεδο 04 εμβαδού 300 τ.μ στο Ο.Τ. 24, ως επίκοινη ιδιοκτησία με ιδιοκτησία άλλων ιδιοκτητών, ώστε το συνολικό εμβαδόν να πλησιάζει στο εμβαδόν της τελικής ιδιοκτησίας, καθόσον η ιδιοκτησία αυτή [0406013] ήταν ρυμοτομούμενη σε έκταση μεγαλύτερη από την έκταση που αντιστοιχούσε στην εισφορά σε γη, δ) κατά της παραπάνω Α ανάρτησης υποβλήθηκαν ενστάσεις από τους ανωτέρω [εκκαλούντες], οι οποίες εκδικάστηκαν αφού έγινε νέα καταμέτρηση της ιδιοκτησίας Κ.Α. 0406007 και η οποία βρέθηκε με εμβαδόν 929,94 τ.μ., δηλαδή μικρότερο κατά 2,98 τ.μ. της αρχικής αποτύπωσης, η ιδιοκτησία δε αυτή τακτοποιήθηκε στο Ο.Τ. 28 στο οικόπεδο 03 εμβαδού 728,04 τ.μ., ε) η ιδιοκτησία με Κ.Α. 0406013 τακτοποιήθηκε στο Ο.Τ. 26 στο οικόπεδο 01 εμβαδού 725,96 τ.μ. και στο Ο.Τ. 28, κατ αποδοχήν σχετικού αιτήματος της ένστασης ώστε να είναι σε συνέχεια του οικοπέδου 03, λαμβάνοντας το με 5 / 10

αριθμό 04 τελικό οικόπεδο εμβαδού 308,72 τ.μ. κατά ποσοστό 64,12 % ως επίκοινη ιδιοκτησία με τον Δήμο Χορτιάτη, τα δε νέα οικόπεδα που αποδόθηκαν στις ιδιοκτησίες ήταν σε συνέχομενες θέσεις, στ) κατά της Β ανάρτησης της πράξης εφαρμογής οι προαναφερόμενοι ιδιοκτήτες δεν υπέβαλαν ενστάσεις, ενώ κατά τη Γ ανάρτηση της πράξης εφαρμογής που πραγματοποιήθηκε από 30.8.2004 έως 13.9.2004 λόγω του ελλείμματος της τράπεζας γης το ποσοστό 35,88% του νέου οικοπέδου 04 του Ο.Τ. 28 που είχε αποδοθεί στον Δήμο Χορτιάτη, αποδόθηκε σε αρχική ιδιοκτησία αγνώστου με Κ.Α. 0206009, ζ) με την τακτοποίηση αυτή δεν εθίγησαν οι τελικές ιδιοκτησίες, πλην οι ανωτέρω ιδιοκτήτες υπέβαλαν ενστάσεις, με τις οποίες ζήτησαν την αύξηση του εμβαδού των αρχικών ιδιοκτησιών, ζήτημα το οποίο είχε κριθεί στις προηγούμενες αναρτήσεις και επιβεβαιώνεται και από τις εγγραφές των ιδιοκτησιών στο Εθνικό Κτηματολόγιο, καθώς και την απόδοση του συνόλου του οικοπέδου 04 (100%) στο Ο.Τ. 28, υπολαμβάνοντας, εσφαλμένα, ότι τους είχε δοθεί το 100% κατά τη Β ανάρτηση και η) στην τελική Δ ανάρτηση που πραγματοποιήθηκε από 6.5.2005 έως 20.5.2005 η τακτοποίηση επανήλθε ως είχε κατά τη Β ανάρτηση. Εξάλλου, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, κατά την Α ανάρτηση της πράξης εφαρμογής οι σχετικές ενστάσεις των εκκαλούντων έγιναν δεκτές, εν μέρει, με την ακόλουθη διατύπωση: «.Η ιδιοκτησία με κτηματολογικό αριθμό 0406013 τακτοποιείται στο Ο.Τ. 28 στο υπ αριθμ. 04 τελικό οικόπεδο, σε επίκοινη ιδιοκτησία με τον Δήμο». Εντούτοις, στον πίνακα της πράξης εφαρμογής της Β ανάρτησης δεν αποτυπώθηκε η παραπάνω κρίση επί της ένστασης, αλλά η ιδιοκτησία φαίνεται να αποδίδεται στους εκκαλούντες. Οι τελευταίοι άσκησαν στη συνέχεια ένσταση κατά της Γ ανάρτησης η οποία έγινε μερικώς δεκτή και τελικώς, μετά τη Δ ανάρτηση, στον πίνακα της πράξης εφαρμογής το οικόπεδο 04 αποδίδεται εξ αδιαιρέτου στους εκκαλούντες και στον Δήμο Χορτιάτη, δηλαδή όπως είχαν γίνει δεκτές οι ενστάσεις τους κατά της Β ανάρτησης και όχι κατά της Γ ανάρτησης. Στο προαναφερθέν έγγραφο της Ν.Α. Θεσσαλονίκης αναφέρεται, περαιτέρω, ότι οι εκκαλούντες έλαβαν γνώση της Δ ανάρτησης μετά τις 4401/6.5.2005 και 4402/6.5.2005 αιτήσεις τους προς τον Δήμο Χορτιάτη. Εν συνεχεία, με την 29/42372/22.9.2005 απόφαση του Νομάρχη Θεσσαλονίκης κυρώθηκε (διορθωμένη) η υπ αριθμ. 62 πράξη εφαρμογής της πολεοδομικής μελέτης του οικισμού Εξοχής του Δήμου Χορτιάτη Θεσσαλονίκης, στο τέλος δε της κυρωτικής απόφασης αναφέρεται ότι κατ αυτής επιτρέπεται προσφυγή ενώπιον του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Ανακοίνωση του Δημάρχου του Δήμου Χορτιάτη και πρόσκληση στους κυρίους ή νομείς των ακινήτων να λάβουν γνώση της κύρωσης της πράξης εφαρμογής δημοσιεύθηκε στις 3 και 4 Νοεμβρίου 2015 στις εφημερίδες ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, με τη σημείωση ότι κατά της παραπάνω νομαρχιακής απόφασης επιτρέπεται προσφυγή σύμφωνα με το άρθρο 18 παρ. 12 του ν. 6 / 10

2218/1994 ενώπιον του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Στις 24.2.2006 οι εκκαλούντες επέδωσαν στο Δήμο Χορτιάτη και στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Θεσσαλονίκης την από 21.2.2006 εξώδικη διαμαρτυρία-αίτηση, με την οποία ζήτησαν είτε τη διόρθωση αυτεπαγγέλτως από τη Διοίκηση της πράξης εφαρμογής στο Ο.Τ. 28 (οικόπεδο 04) είτε, αν η πράξη είχε κυρωθεί, την έκδοση διορθωτικής πράξης σύμφωνα με τις ενστάσεις τους και τις διατάξεις του ν. 1337/1983, ισχυρίσθηκαν δε ότι ενώ η Επιτροπή Εκδίκασης Ενστάσεων δέχθηκε τις ενστάσεις τους και έκρινε ότι έπρεπε να τους αποδοθεί εξ ολοκλήρου το 04 οικόπεδο του Ο.Τ. 28, με αντίστοιχη υποχρέωση προς αποζημίωση του Δήμου Χορτιάτη, όπως είχε προβλεφθεί μετά την δεύτερη ανάρτηση της ως άνω πράξης εφαρμογής, οι εγγραφές στον τελικό πίνακα πράξης εφαρμογής δεν διορθώθηκαν αναλόγως και σύμφωνα με την απόφαση επί των ενστάσεών τους, αλλά παρέμειναν όπως αυτές είχαν καταγραφεί στον πίνακα της τρίτης ανάρτησης, δηλαδή αποδόθηκε στον καθένα ποσοστό εξ αδιαιρέτου 32,06 %, και συνολικά ποσοστό 64,12 % εξ αδιαιρέτου της κυριότητας επί του ανωτέρω οικοπέδου και στον Δήμο Χορτιάτη το υπόλοιπο ποσοστό των 35,88 %. Στη συνέχεια, και αφού παρήλθε τρίμηνο από την υποβολή της από 21.2.2006 εξώδικης διαμαρτυρίας-αίτησης, απεστάλη στους εκκαλούντες το 29/10082/9.6.2006 έγγραφο του προϊσταμένου του Τ.Π.Ε. της Ν.Α. Θεσσαλονίκης, στο οποίο παρατίθεται το προαναφερθέν, στο 29/50355/12.10.2007 έγγραφο, διαδικαστικό ιστορικό των αναρτήσεων και των υποβληθεισών ενστάσεων για την κύρωση της πράξης εφαρμογής και αναφέρεται ότι «[ ] η εξώδικος [δήλωση] των [ ] Θεοδοσίου και Παύλου Μαυρουδή δεν είναι δυνατόν να εκληφθεί ως αίτηση διορθώσεως για όλους τους λόγους που προεκτέθηκαν παραπάνω [ ]». Μετά την έκδοση του απαντητικού αυτού εγγράφου, οι εκκαλούντες υπέβαλαν στον Αντινομάρχη της Ν.Α. Θεσσαλονίκης την από 14.7.2006 αίτηση με την οποία ζήτησαν και πάλι τη διόρθωση της πράξης εφαρμογής σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 1337/1983. Ακολούθως, απεστάλη στους εκκαλούντες το 29/40491/25.9.2006 έγγραφο του προϊσταμένου του Τ.Π.Ε. της Ν.Α. Θεσσαλονίκης, στο οποίο επαναλαμβάνεται ότι η κύρωση της πράξης εφαρμογής ήταν σύννομη όπως εκτέθηκε σε προηγούμενο έγγραφο και ότι η αίτηση αυτή δεν μπορεί να εκληφθεί ως αίτηση διόρθωσης. Μετά ταύτα, οι εκκαλούντες άσκησαν στις 13.11.2006 την από 10.11.2006 αίτηση ακυρώσεως κατά της σιωπηρής άρνησης της Ν.Α. Θεσσαλονίκης να προβεί στην εν μέρει ανάκληση και διόρθωση της υπ αριθμ. 62 πράξης εφαρμογής ως προς το 04 οικόπεδο του Ο.Τ. 28, κατόπιν της από 14.7.2006 αίτησής τους (βλ. σελ. 8 και 9 του δικογράφου). Με την εκκαλούμενη απόφασή του το δικάσαν έκρινε, καθ ερμηνεία των προαναφερομένων διατάξεων των άρθρων 11 παρ. 1 του ν. 3212/2003 και 45 και 46 του π.δ. 18/1989, ότι η από 21.2.2006 «εξώδικη διαμαρτυρία-αίτηση», που επιδόθηκε στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Θεσσαλονίκης στις 24.2.2006, αποτελούσε αίτηση του άρθρου 7 / 10

11 παρ. 1 του ν. 3212/2003, ότι εφόσον η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Θεσσαλονίκης δεν απάντησε στην αίτηση αυτή εντός τριμήνου από την κοινοποίησή της, σύμφωνα με την παράγραφο 4 του άρθρου 45 του π.δ. 18/1989, θεωρείται ότι παρέλειψε να ενεργήσει σχετικά με το αίτημα που διατυπώθηκε με αυτήν, ότι η σχετική παράλειψη έπρεπε να προσβληθεί με αίτηση ακυρώσεως, ότι μετά την πάροδο τριμήνου και συγκεκριμένα στις 25.5.2006 άρχισε η εξηκονθήμερη προθεσμία για την άσκηση αίτησης ακυρώσεως κατά της παράλειψης της Αρχής να αποφανθεί επί του αιτήματος των αιτούντων [εκκαλούντων] και, τέλος, ότι η αίτηση ακυρώσεως που ασκήθηκε στις 13.11.2006, αφαιρουμένου του διαστήματος των δικαστικών διακοπών (1.7 έως 15.9), ασκήθηκε εκπροθέσμως. Με τις παραπάνω σκέψεις, το δικάσαν απέρριψε την αίτηση ακυρώσεως των εκκαλούντων ως απαράδεκτη. 10. Επειδή, με την κρινόμενη έφεση προβάλλεται ότι έσφαλε το δικάσαν, διότι, ακόμη και αν η εξώδικη διαμαρτυρία των εκκαλούντων είχε την έννοια της αίτησης του άρθρου 11 παρ. 1 του ν. 3212/2003, έπρεπε να ληφθεί υπόψη ότι η από 14.7.2006 αίτησή τους, που έπρεπε να θεωρηθεί ως αίτηση θεραπείας, διέκοψε την προθεσμία για την άσκηση της αίτησης ακυρώσεως επί 30 ημέρες και ότι η από 14.7.2006 αίτησή τους αποτελούσε αίτηση διόρθωσης της πράξης εφαρμογής και συνεπώς έσφαλε το δικάσαν που απέρριψε την αίτηση ακυρώσεως, η οποία είχε ασκηθεί κατά της σιωπηρής απόρριψης της εν λόγω αίτησής τους. Οι εκκαλούντες ισχυρίζονται, περαιτέρω, ότι το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης, κατ εσφαλμένη εκτίμηση και αξιολόγηση των ισχυρισμών τους και των εγγράφων της δικογραφίας αγνόησε την από 14.7.2006 υποβληθείσα αίτηση θεραπείας, η οποία διέκοψε την προθεσμία άσκησης αίτησης ακυρώσεως, με αποτέλεσμα να κρίνει αντίθετα με την πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας (Σ.τ.Ε. 848/2010 και 1042/2009). 11. Επειδή, ανεξαρτήτως του αν ο ισχυρισμός της έφεσης, με τον οποίο προβάλλεται ότι η κρίση της εκκαλουμένης είναι αντίθετη με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, έχει το περιεχόμενο που απαιτείται για το παραδεκτό της έφεσης κατά τις διατάξεις του άρθρου 58 παρ. 1 του π.δ. 18/1989, οι λόγοι, πάντως, εφέσεως που προβάλλονται κατά της εκκαλούμενης απόφασης, που απέρριψε ως απαράδεκτη την αίτηση ακυρώσεως, είναι απορριπτέοι. Συγκεκριμένα, από τα προαναφερθέντα στοιχεία του φακέλου προκύπτει ότι μετά την έκδοση της 29/42372/22.9.2005 απόφασης του Νομάρχη Θεσσαλονίκης, που κύρωσε την επίμαχη πράξη εφαρμογής, οι εκκαλούντες δεν ζήτησαν την ακύρωση της απόφασης αυτής με διοικητική προσφυγή στο Γενικό Γραμματέα Περιφέρειας ή με αίτηση ακυρώσεως στο Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης, αλλά υπέβαλαν στη Ν.Α. Θεσσαλονίκης δύο διαδοχικές αιτήσεις διόρθωσης της νομαρχιακής απόφασης σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 12 του ν. 1337/1983, ήτοι την από 21.2.2006 εξώδικη διαμαρτυρία-αίτηση και την από 14.7.2006 αίτηση. Η 8 / 10

πρώτη από τις αιτήσεις αυτές απορρίφθηκε σιωπηρά με την άπρακτη πάροδο τριμήνου από την υποβολή της. Στη συνέχεια οι εκκαλούντες άσκησαν αίτηση ακυρώσεως κατά της άρνησης της Ν.Α.Θεσσαλονίκης να προβεί σε διόρθωση της πράξης εφαρμογής, όπως είχαν ζητήσει με τη μεταγενέστερη, από 14.7.2006, αίτησή τους. Με την προσβαλλόμενη απόφασή του το δικάσαν δέχθηκε, καθ ερμηνεία του δικογράφου, ότι η αίτηση ακυρώσεως στρεφόταν κατά της σιωπηρής απόρριψης της από 21.2.2006 εξώδικης δήλωσης-αίτησης. Υπό την ως άνω εκδοχή που δέχθηκε το δικάσαν, και η οποία πλήττεται επίσης με την κρινόμενη έφεση, η αίτηση ακυρώσεως είχε ασκηθεί εκπροθέσμως, διότι, όπως προκύπτει από τον τίτλο, το περιεχόμενο και το αίτημα της από 14.7.2006 αίτησης των εκκαλούντων προς τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Θεσσαλονίκης και αναφέρεται ρητώς και στο δικόγραφο της αίτησης ακυρώσεως (βλ. σελ. 8 και 9), η μεταγενέστερη αυτή αίτηση (από 14.7.2006) προς τη Ν.Α. Θεσσαλονίκης δεν αποτελούσε αίτηση θεραπείας κατά της σιωπηρής απόρριψης της από 21.2.2006 εξώδικης δήλωσης-αίτησης, αλλά αίτηση διόρθωσης της 29/42372/22.9.2005 απόφασης του Νομάρχη Θεσσαλονίκης σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 1337/1983, προεχόντως δε για τον λόγο αυτόν η υποβολή της δεν θα μπορούσε να διακόψει την προθεσμία άσκησης αίτησης ακυρώσεως κατά της σιωπηρής απόρριψης της αρχικής, από 21.2.2006, αίτησης. Εξάλλου, ούτε το 29/10082/9.6.2006 έγγραφο του προϊσταμένου του Τ.Π.Ε. της Ν.Α. Θεσσαλονίκης αλλά ούτε και το μεταγενέστερο 29/40491/25.9.2006 έγγραφο του ίδιου οργάνου είχαν εκτελεστό χαρακτήρα, διότι στα έγγραφα αυτά περιγράφεται η διαδικασία κύρωσης της πράξης εφαρμογής και αναφέρεται ότι οι προαναφερθείσες αιτήσεις των εκκαλούντων προς τη Ν.Α. Θεσσαλονίκης δεν μπορούν να θεωρηθούν ως αιτήσεις διόρθωσης της πράξης εφαρμογής. Περαιτέρω, υπό την εκδοχή ότι τόσο η από 21.2.2006 εξώδικη διαμαρτυρία-αίτηση όσο και η από 14.7.2006 μεταγενέστερη αίτηση αποτελούσαν αιτήσεις εν μέρει ανάκλησης για λόγους νομιμότητας της νομαρχιακής απόφασης που κύρωσε την πράξη εφαρμογής, όχι δυνάμει του άρθρου 12 του ν. 1337/1983 αλλά με βάση τις γενικές αρχές ανάκλησης των διοικητικών πράξεων, η παράλειψη απόφανσης επί αιτήματος ανάκλησης ατομικής διοικητικής πράξης ως παράνομης, με την άπρακτη πάροδο τριμήνου, δεν συνιστά, κατά τα εκτεθέντα στη σκέψη 7, περίπτωση προσβλητής με αίτηση ακύρωσης παράλειψης οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας. Τέλος, από το περιεχόμενο και το αίτημα της αίτησης ακυρώσεως των εκκαλούντων προκύπτει ότι η αίτηση αυτή στρεφόταν, πράγματι, κατά της σιωπηρής άρνησης του Νομάρχη Θεσσαλονίκης να αποδεχθεί την από 14.7.2006 αίτηση που είχε υποβληθεί σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 12 του ν.1337/1983 και συγκεκριμένα να δεχθεί το αίτημα διόρθωσης της πράξης εφαρμογής ως προς το οικόπεδο 04 του Ο.Τ.28. Ο λόγος, όμως, εφέσεως με τον οποίο προβάλλεται ότι εσφαλμένα το δικάσαν δεν δέχθηκε ως προσβαλλόμενη τη σιωπηρή αυτή 9 / 10

Powered by TCPDF (www.tcpdf.org) Νόμος και Φύση άρνηση είναι απορριπτέος ως αλυσιτελής, δεδομένου ότι η εν λόγω άρνηση είναι επιβεβαιωτική της σιωπηρής άρνησης που συντελέστηκε με την άπρακτη πάροδο τριμήνου από την υποβολή της από 21.2.2006 εξώδικης διαμαρτυρίαςαίτησης και συνεπώς στερείται εκτελεστότητας (πρβλ. Σ.τ.Ε. 1318/2008, 339/2007, 1677/2002 κ.ά.). Εξάλλου, η από 14.7.2006 αίτηση προς τη Ν.Α. Θεσσαλονίκης δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αίτηση «το πρώτον» υποβληθείσα δυνάμει των διατάξεων του ν. 1337/1983, όπως αβασίμως ισχυρίζονται οι εκκαλούντες, διότι με την αρχική από 21.2.2006 αίτησή τους είχαν ζητήσει τη διόρθωση, εφόσον είχε κυρωθεί, της πράξης εφαρμογής. Τούτο δε, ανεξαρτήτως του ζητήματος αν στην προκειμένη περίπτωση συνέτρεχαν οι προβλεπόμενες στο νόμο προϋποθέσεις για τη διόρθωση της πράξης εφαρμογής (πρβλ. Σ.τ.Ε. 4478/2013). Κατά συνέπεια, εφόσον η από 10.11.2006 αίτηση ακυρώσεως των εκκαλούντων στρεφόταν κατά της μη εκτελεστής σιωπηρής άρνησης του Νομάρχη Θεσσαλονίκης και ήταν απαράδεκτη, ορθώς, αν και με διαφορετική αιτιολογία απορρίφθηκε η αίτηση αυτή με την εκκαλούμενη απόφαση, όσα δε περί του αντιθέτου προβάλλονται καθώς και η κρινόμενη έφεση στο σύνολό της πρέπει να απορριφθούν (πρβλ. Σ.τ.Ε. 3771/2002, 1677/2002, 2649/1998, 201/1997 κ.ά.). 12. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, η κρινόμενη έφεση πρέπει να απορριφθεί. 10 / 10