Aριθμός 382/2017 TO ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΘΡΑΚΗΣ Αποτελούμενο από τη Δικαστή Κυριακούλα Σαραντόύδα, Εφέτη, που ορίστηκε από την Πράεδρο Εφετών, και από τη Γραμματέα Αναστασία Δαλκυριάδου. Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 27 Ιανουάριου 2017, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ: ΤΟΥ ΕΚΚΑΛΟΥΝΤΟΣ-ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ: Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου με την επωνυμία «Κέντρο Πολιτισμού Δήμου ΧΧΧ», που εδρεύει στην ΧΧΧ, νομίμως εκπροσωπουμένου, το οποίο παραστάθηκε δια της πληρεξούσιας δικηγόρου του Ελένης Χατζηλιάδου (Δ.Σ.ΧΧΧ), η οποία κατέθεσε προτάσεις. ΤΩΝ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΩΝ - ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ: 1) ΧΧΧ του ΧΧΧ, κατοίκου ΧΧΧ (οδός ΧΧΧ, αρ. ΧΧΧ), 2) ΧΧΧ του ΧΧΧ, κατοίκου ΧΧΧ (οδός ΧΧΧ, αρ. ΧΧΧ), 3) ΧΧΧ του ΧΧΧ, κατοίκου ΧΧΧ (οδός ΧΧΧ, αρ. ΧΧΧ), 4) ΧΧΧ του ΧΧΧ, κατοίκου ΧΧΧ (οδός ΧΧΧ, αρ. ΧΧΧ) και 5) ΧΧΧ του ΧΧΧ, κατοίκου ΧΧΧ (οδός ΧΧΧ, αρ. ΧΧΧ), οι οποίοι πάράστάθηκαν δια του πληρεξούσιου δικηγόρου τους Κωνσταντίνου Χατζόπουλου (Δ.Σ. ΧΧΧ), ο οποίος κατέθεσε προτάσεις. Οι ενάγοντες και ήδη εφεσίβλητοι με την από 5-6-2014 αγωγή τους (αρ. κατ.δικ. Μ.Ειδ. 145/5-6-2014), προς το Μονομελές Πρωτοδικείο ΧΧΧ, ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται σ αυτή. Το Μονομελές Πρωτοδικείο ΧΧΧ, αφού δίκασε την πιο πάνω αγωγή, εξέδωσε την υπ αριθμ. 1 6/201 δοριστική του απόφαση, με την οποία έκανε δεκτή την αγωγή. Την απόφαση αυτή προσέβαλε προς το Δικαστήριο τούτο το εναγόμενο και ήδη εκκαλούν με την από 4-6-2015έφεσή του (αριθμ. εκθ. καταθ. 60/17-6-2015), ζητώντας να γίνει δεκτή για τους λόγους που αναφέρονται σ'αυτή. Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων αναφέρθηκαν στις έγγραφες προτάσεις που κατάθεσαν. ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Η υπό κρίση έφεση του πρωτοδίκως ηττηθέντος εναγομένου κατά της υπ' αριθμ. 16/2015 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου ΧΧΧ, που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των άρθρων 663 επ. ΚΠολΔ, έχει ασκηθεί νομίμως με νομότυπη κατάθεση του σχετικού δικογράφου στην Γραμματεία του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου και εμπροθέσμως, καθόσον ασκήθηκε την 17-6-2015, δηλαδή εντός της προθεσμίας των τριάντα ημερών από την επίδοση της εκκαλουμένης απόφασης στο εκκαλούν (βλ. σχετική από 20-5-2015 επισημείωση επί επικυρωμένου αντιγράφου της εκκαλουμένης του δικαστικού επιμελητή του Πρωτοδικείου ΧΧΧ ΧΧΧ) (άρθρα 495 παρ. 1, 511-, 513 παρ. 1, 516 παρ. 1, 517 εδ.. α', 518 παρ. 1, 520, 591 παρ. 1 ΚΠολΔ), για το παραδεκτό δ,ε αυτής δεν απαιτείται η κατάθεση παράβολου σύμφωνα με το άρ. 495 παρ. 4 εδ. τελ. ΚΠολΔ). Είναι συνεπώς, παραδεκτή και πρέπει να εξετασθεί ως προς, το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγιαν της κατά την ίδια ως άνω διαδικασία (άρθρ. 524 παρ. 1 και 2 και 533 παρ. 1,.του ΚΠολΛ).
Οι ενάγοντες και ήδη εφεσίβλητοι με την από 5-6-2014 αγωγή τους, την οποία άσκησαν ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου ΧΧΧ, εξέθεταν ότι προσλήφθηκαν από το εναγόμενο το έτος 1998 με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με την ειδικότητα των καθηγητών μουσικής και χορού σύμφωνα με όσα ορίζονται στο άρθρο 14 παρ. 2 του ΒΔ 16/1966 και π.δ. 457/1983 αντίστοιχα. Ότι ενώ το νόμιμο ωράριο εργασίας τους είναι 30 ώρες εβδομαδιαίως, με την υπ αριθμ. 81 1/24-3-2014 απόφαση του Προέδρου του εναγομένου αποφασίστηκε η απασχόλησή τους σε συναφείς με την ειδικότητά τους εργασίες έως τη συμπλήρωση πλήρους ωραρίου 40 ωρών εβδομαδιαίως, που ισχύει για το μόνιμο προσωπικό και τό προσωπικό ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου του Δημοσίου, των ΟΤΑ και των λοιπών ΝΠΔΔ, καθώς και η παροχή κανονικής άδειας, όπως στους υπόλοιπους υπαλλήλους του εναγομένου και του Δήμου ΧΧΧ, και όχι οι οριζόμενες από το νόμο για την ειδικότητά τους διακοπές εργασίας. Με αυτό το ιστορικό ζητούσαν να αναγνωριστεί η ακυρότητα της ανωτέρω απόφασης και να απειληθεί κατά του εναγομένου χρηματική ποινή 5.000 ευρώ, κατ'άρθ. 947 παρ. Γ ΚΠολΔ, για την παραβίαση της εκδοθησομένης απόφασης. Η υπόθεση εκδικάσθηκε αντιμωλία των διαδίκων κατά την ειδική διαδικασία των εργατικών διαφορών και εκδόθηκε η υπ' αριθμ. 16/2015 οριστική απόφαση του ανωτέρω Δικαστηρίου, με την οποία έγινε δεκτή η αγωγή ως ουσιαστικά βάσιμη, εκτός από το παρεπόμενο αίτημα για την απειλή χρηματικής ποινής σε βάρος του εναγομένου, το οποίο απορρίφθηκε ως νομικά αβάσιμο, και αναγνωρίστηκε η ακυρότητα της υπ αριθμ. 81 1/24-3-2014 απόφασης του Προέδρου του εναγομένου. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται το εκκαλούν με την κρινόμενη έφεσή του για τους αναφερόμενους σ αυτή λόγους, που ανάγονται σε πλημμελή εκτίμηση των αποδείξεων και κακή εφαρμογή του νόμου, ζητά να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη απόφαση και να απορριφθεί η αγωγή των εναγόντων. Από τις διατάξεις των άρθρων 95 παρ. 1 εδ. α' και 94 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος προκύπτει ότι διοικητική διαφορά (ακυρωτική ή ουσίας) γεννάται από μονομερή πράξη (παράλειψη ή υλική ενέργεια) της Διοίκησης, η οποία, στο πλαίσιο των διατάξεων που διέπουν τη διοικητική δράση, εκδίδεται κατ ενάσκηση δημοσίας εξουσίας και αποβλέπει την επίτευξη δημοσίου σκοπού (ΣτΕ 3776/2012 ΤραπΝομΠληρΔΣΑ); Εξάλλου, από το συνδυασμό των διατάξεων του άρθρου 93 παρ. 1, του άρθρου 94 του Συντάγματος, του άρθρου 1 παρ. 1 και παρ. 2 περ. ια του ν. 1406/1983 και του άρθρου 199 του ΚΔΔ συνάγεται ότι το Σύνταγμα οργανώνει την απονομή της δικαιοσύνης με την λειτουργία δικαιοδοτικών οργάνων αντιστοίχων προς τη φύση των - αναφυομένων δικαστικών διαφορών- ως ιδιωτικών ή διοικητικών, κατά τα λοιπά δε αναθέτει στον κοινό νομοθέτη την υποχρέωση να θεσπίζει τους κατάλληλους δικονομικούς κανόνες για την εκδίκαση των ιδιωτικών διαφορών από τα πολιτικά δικαστήρια και των διοικητικών διαφορών από το Συμβούλιο της Επικράτειας και τα διοικητικά δικαστήρια με την επιφύλαξη των αρμοδιοτήτων του Ελεγκτικού Συνεδρίου (ΣΤΕ 819/2015 ΤραπΝομΠληρΔΣΑ). Διοικητική δε πράξη είναι η δήλωση βούλησης του διοικητικού οργάνου, με την οποία θεσπίζεται μονομερώς μια ρύθμιση κατ ενάσκηση δημόσιας εξουσίας και προς εξυπηρέτηση σκοπού δημοσίου συμφέροντος. Από αυτόν τον ορισμό, συνάγεται ότι τα βασικά στοιχεία της έννοιας της διοικητικής πράξης είναι (α) η μονομερής θέσπιση ρύθμισης (κανόνα δικαίου), (β) η προέλευσή της από διοικητικό όργανο, (γ) η εξυπηρέτηση σκοπού δημοσίου συμφέροντος και (δ) το πλαίσιο εννόμων σχέσεων που ρυθμίζει, οι οποίες διέπονται από το διοικητικό δίκαιο. Περαιτέρω, μονομερείς πράξεις της Διοικήσεως, οι οποίες στερούνται του ανωτέρω υπό στοιχείο (γ) λειτουργικού στοιχείου, δηλαδή την επιδίωξη δημόσιου σκοπού και κινούνται σε κύκλο σχέσεων του ιδιωτικού δικαίου, δημιουργούν διαφορές που
ανήκουν στη γενική, σύμφωνα με το Σύνταγμα, δικαιοδοσία που έχουν"τα πολιτικά δικαστήρια στις περιπτώσεις προσβολής ιδιωτικών δικαιωμάτων (βλ. σχετ. ΣΤΕ 349/2007 ΤραπΝομΠληρΔΣΑ).Στην προκειμένη περίπτωση με τον πρώτο λόγο της έφεσής του, το εκκαλούν επαναφέρει τον πρωτοδίκως προταθέντα, με δήλωση της πληρεξούσιας δικηγόρου του στο ακροατήριο του πρωτόδικου δικαστηρίου που καταχωρήθηκε στα ταυτάριθμα με την εκκάλουμένη πρακτικά και με τις προτάσεις που κατέθεσε, ισχυρισμό ότι η αγωγή των εφεσίβλητων σε βάρος του θα έπρεπε να είχε απορριφθεί ως απαράδεκτη λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας των πολιτικών δικαστηρίων, διότι η με αριθμό 811/2014 απόφαση του προέδρου του εναγομένου αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη από την οποία γενναται διοικητική ακυρωτική διαφορά υπαγόμενη στον έλεγχο των διοικητικών δικαστηρίων. Ο ισχυρισμός αυτός περί έλλειψης δικαιοδοσίας του πρωτόδικου δικαστηρίου να δικάσει την διαφορά πρέπει να απορριφθεί ως νομικά αβάσιμος, διότι η ανωτέρω πράξη του προέδρου του εναγόμενου, που αφορά στη ρύθμιση του ωραρίου εργασίας των απασχολούμενων στο εναγόμενο με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου ως διδασκόντων καθηγητών σε ωδείο και σχολή χορού, δεν αποτελεί εκδήλωση της δημόσιας διοικητικής δράσης, προς επίτευξη δημόσιου σκοπού, αλλά κινείται σε κύκλο σχέσεων του ιδιωτικού δικαίου και, σύμφωνα με όσα αναπτύχθηκαν στην προηγούμενη νομική σκέψη, γεννά διαφορά, η επίλυση της οποίας ανήκει, κατά το Σύνταγμα, στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων (βλ. σχετ. και ΟλΣτΕ 3776/2012). Έτσι δε αφού έκρινε και το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά εφάρμοσε το νόμο και πρέπει ο περί του αντιθέτου πρώτος λόγος έφεσης να απορριφθεί ως αβάσιμος. Από τις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων που εξετάσθηκαν στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου και περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά συνεδριάσεως, και όλων ανεξαιρέτως των εγγράφων, που οι διάδικοι προσκόμισαν νόμιμα στον πρώτο βαθμό και ήδη επαναπροσκομίζουν με επίκληση, είτε προς άμεση απόδειξη, είτε προς συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων (άρθρο 395 ΚΠολΔ), όπως μερικά απ αυτά, αναφέρονται ιδιαίτερα παρακάτω, χωρίς ωστόσο, η ρητή αναφορά ορισμένω.ν από αυτά να τους προσδίδει αυξημένη αποδεικτική δύναμη σε σχέση με τα λοιπά επικαλούμενα και προσκομιζόμενα από τους διαδίκους έγγραφα, για τα οποία δεν γίνεται ειδική για το καθένα μνεία, που είναι ό.μως ισοδύναμα και, ως προεκτέθηκε, όλα ανεξαιρέτως συνεκτιμώνται προς σχηματισμό της δικανικής κρίσεως (ΑΠ 354/2006 ΤΝΠ Νόμος, ΑΠ 1628/2003,ΕλλΔνη 45.723, ΕφΑΘ 83/2017, ΕφΠειρ 84/2017, ΤΝΠ Νόμος), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Σύμφωνα με τον Οργανισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας του εναγομένου Ν.Π.Δ.Δ. με την επωνυμία «Κέντρο Πολιτισμού του Δήμου ΧΧΧ», που καταρτίσθηκε με την υπ' αριθ. 19/2012 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του, η οποία εγκρίθηκε με την υπ' αριθ. ΧΧΧ απόφαση του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης ΧΧΧ (ΦΕΚ ΧΧΧ) στις υπηρεσίες του περιλαμβάνεται και Τμήμα Πολιτισμού, στις αρμοδιότητες του οποίου εντάσσεται το Ωδείο, το οποίο λειτουργεί όπως προβλέπεται από τις διατάξεις του Β.Δ. 16/1966 και μεριμνά για τη σύσταση, οργάνωση και λειτουργία τμήματος μουσικής παιδείας (εκμάθηση διαφόρων μουσικών οργάνων κλπ), συνεργάζεται με το τμήμα πολιτιστικών εκδηλώσεων για την διοργάνωση μουσικών εκδηλώσεων και διοργανώνει δραστηριότητες και εκδηλώσεις που προάγουν τη μουσική εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς και η Σχολή Χορού, η οποία λειτουργεί ως ερασιτεχνική σχολή χορού σύμφωνα με τις διατάξεις του Π.Δ. 457/1983 και φροντίζει για τη δημιουργία τμημάτων και τη διδασκαλία παραδοσιακών ελληνικών χορών, κλασικού μπαλέτου, σύγχρονου χορού και ρυθμικής γυμναστικής, συνεργάζεται δε με το τμήμα πολιτιστικών εκδηλώσεων για τη διοργάνωση,παραστάσεων των χορευτικών συγκροτημάτων. Μεταξύ του εναγομένου και των εναγόντων καταρτίστηκαν το έτος 1998 συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού
δικαίου αορίστου χρόνου, δυνάμει των οποίων απασχολούνται οι μεν τρεις πρώτοι ως καθηγητές μουσικής στο Ωδείο και ειδικότερα ο πρώτος ως καθηγητής κιθάρας και οι δεύτερη και τρίτη ως καθηγήτριες πιάνου, οι δε τέταρτη και πέμπτη ως καθηγήτριες χορού στη Σχολή Χορού. Περαιτέρω, από το άρθρο 14 παρ. 2 του Β.Δ. 16/1966, η ισχύς του οποίου επεκτάθηκε με το άρθρο 3 παρ. 2του Ν. 299/76 σε όλα τα μουσικά εκπαιδευτικά ιδρύματα που λειτουργούν στην Ελλάδα, πλην του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, προκύπτει ότι το πρόγραμμα λειτουργίας των μουσικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων καθορίζεται από το Διευθυντή ή τη Διοικούσα Επιτροπή αυτών, ανάλογα με τις υπάρχουσες ανάγκες τους και με τον περιορισμό, πάντοτε, ότι το ανώτατο όριο διδασκαλίας για κάθε διδάσκοντα δεν δύναται να υπερβαίνει τις 30ώρες εβδομαδιαίως. Ο ανωτέρω Οργανισμός Εσωτερικής Υπηρεσίας του εναγομένου Ν.Π.Δ.Δ., όπως ισχύει σήμερα, ορίζει στο άρθρο 4 παρ. α' 1 αυτού ότι το Ωδείο ως υπηρεσία του Τμήματος Πολιτισμού του εναγομένου «λειτουργεί όπως προβλέπεται από τις διατάξεις του Β.Δ. 16/1966».Έτσι, κατ' εφαρμογή του άρθρου 14 παρ. 2 του ΒΔ 16/1966, από τότε που προσλήφθηκαν (έτος 1998) μέχρι την 24η-3-2014 οι ενάγοντες εργάζονταν στο Ωδείο και τη Σχολή Χορού αντίστοιχα, τριάντα διδακτικές ώρες την εβδομάδα. Με την υπ' αριθ. 811/24-3-2014 απόφαση του Προέδρου του εναγομένου Ν.Π.Δ.Δ., αποφασίσθηκε η απασχόληση του ως άνω διδακτικού προσωπικού, για τη συμπλήρωση του πλήρους ωραρίου των 40 ωρών, σε συναφείς εργασίες της ειδικότητάς τους, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 41 του Ν. 3979/201 1 περί καθιέρωσης εβδομαδιαίου ωραρίου 40 ωρών για το μόνιμο προσωπικό και προσωπικό ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου του Δημοσίου, των Ο.Τ.Α και των λοιπών Ν.Π.Δ.Δ.. Με βάση την απόφαση αυτή, οι υπολειπόμενες ώρες προς συμπλήρωση του ωραρίου θα υπολογίζονταν μετά την αφαίρεση των πραγματικών διδακτικών ωρών εργασίας εκάστου υπαλλήλου όπως αυτό θα πιστοποιούνταν από τον Προϊστάμενο του Τμήματος. Η δικαιολογητική βάση της ανωτέρω απόφασης, σύμφωνα και με τα προσκομιζόμενα από το εναγόμενα έγγραφα του Υπουργείου Εσωτερικών σχετικά με το θέμα του ωραρίου εργασίας καθηγητών μουσικής και χορού εργαζομένων σε Ο.Τ.Α. (υπ αριθμ. 29128/27-7-2012, υπ αριθμ. 39302/26-10- 2012, υπ αριθμ. 4120/18-2-2014), είναι πως σχετικά με τα υπηρεσιακά ζητήματα των ανωτέρω εργαζομένων υπερισχύει η ιδιότητά τους ως δημοτικών υπαλλήλων και δεν παρέχεται η δυνατότητα εφαρμογής διατάξεων που εφαρμόζονται σε εργαζομένους άλλων υπηρεσιών του Δημοσίου ή Ν.Π.Δ.Δ. εάν αυτές δεν έχουν επεκταθεί και στο προσωπικό των πρωτοβάθμιων ΟΤΑ. Ως προς τον περιορισμό που θέτει η ανωτέρω διάταξη του Β.Δ. 16/1966 γίνεται δεκτό από το εναγόμενο, έπειτα από την απάντηση που έλαβε στο σχετικό ερώτημα με τα ανωτέρω έγγραφα του επιβλέποντος αυτό (εναγόμενο) Υπουργείου Εσωτερικών, πως με την ανωτέρω διάταξη δεν προβλέπεται ειδικός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας, για τον οποίο να ισχύει η εξαίρεση από το εβδομαδιαίο ωράριο 40 ωρών εργασίας, το οποίο καθιερώθηκε με τις διατάξεις του άρθρου 41 του Ν. 3979/201 1 για τους υπαλλήλους,του Δημοσίου, των Ο.Τ.Α. και των Ν.Π.Δ.Δ., διότι σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 41 στην παρ, 5 εδ, γ' εξαιρούνται ρητώς από το ωράριο αυτό οι υπάλληλοι για τους οποίους προβλέπεται ειδικός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας από ειδικές διατάξεις, ενώ στην προκειμένη περίπτωση το β.δ. 16/1966 καθορίζει το ανώτατο όριο των ωρών διδασκαλίας ανά διδάσκοντα και όχι των ωρών συνολικής εργασίας. Ωστόσο, με την διάταξη του άρ. 14 παρ. 2 του Β.Δ. 16/1966 προβλέπεται ειδικό ωράριο εργασίας για τους διδάσκοντες σε ωδείο καθηγητές μουσικής (βλ. υπ αριθμ. ΧΧΧ απόφαση Τριμελούς Εφετείου ΧΧΧ, αδημ. στο νομικό τύπο), το οποίο δεν μπορεί να υπερβαίνει αυτό των 30 ωρών, καθόσον οι νομικές διατάξεις του προεκτεθέντος Β.Δ/τος ως ειδικές, ρυθμίζουν θέματα που αφορούν τη λειτουργία των μουσικών ωδείων και τους διδάσκοντες σ' αυτά και υπερισχύουν αυτών του Κώδικα Κατάστασης Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων,
που είναι γενικές και αφορούν όλους τους εργαζομένους στους Ο.ΤΑ και στα Ν.Π.Δ.Δ. Το ειδικό αυτό καθεστώς ωραρίου για. την ανωτέρω κατηγορία εργαζομένων επιβλήθηκε λόγω της φύσης της παρεχόμενης από αυτούς εργασίας, καθώς η εργασία των εναγόντων δεν συνίσταται μόνο στη διδασκαλία μαθημάτων μουσικής και χορού, αφού, προκειμένου να ασκήσουν το διδακτικό τους έργο, χρειάζονται προετοιμασία κατ' οίκον, ενώ απασχολούνται, πέραν της διδασκαλίας, με την εξέταση και βαθμολόγηση των μαθητών, τη διενέργεια καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και επιδείξεων και άλλων συναφών δραστηριοτήτων και η απασχόληση αυτών αφορά κυρίως τις απογευματινές ώρες, με διακοπτόμενο ωράριο, ενώ κατά την προετοιμασία και την διεξαγωγή εκδηλώσεων ακόμη και ημέρες αργίας ή νυκτερινές ώρες, χωρίς οι εργαζόμενοι της υπό κρίση κατηγορίας να δικαιούνται ιδιαίτερη αμοιβή. Συνεπώς η εξομοίωση αυτών, ως προς το ωράριο απασχόλησης, προς τους λοιπούς εργαζόμενους στους Ο.Τ.Α. και Ν.Π.Δ.Δ. με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου, αντιβαίνει στο σκοπό τόσο της ως άνω διάταξης του β.δ/τος, όσο και αυτής του άρθρου 41 στην παρ. 5 εδ. γ του Ν. 3979/201 1, με την οποία καθιερώθηκε εξαίρεση από το εβδομαδιαίο ωράριο των 40 ωρών για εκείνες τις κατηγορίες εργαζομένων για τους οποίους προβλέπεται ειδικός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας από ειδικές διατάξεις. Περαιτέρω, με την ως άνω απόφαση του Προέδρου του εναγομένου, θίγεται επιπροσθέτως και το καθεστώς των αδειών των εναγόντων, σύμφωνα με το οποίο από την πρόσληψή τους μέχρι την έκδοση της επίμαχης απόφασης τελούσαν σε διακοπές εργασίας κατά την περίοδο του καλοκαιριού, δηλαδή από 1 Ιουλίου μέχρι 31 Αυγούστου, καθώς και κατά την περίοδο των διακοπών των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Το καθεστώς αυτό προβλέπεται στο άρθρο 7 του Β.Δ, 1 1-1 1-1957 (ΦΕΚ 229/Α/1957) «Περί κυρώσεως του εσωτερικού κανονισμού του Ωδείου Θεσσαλονίκης» στο οποίο παραπέμπει το άρθρο 13 παρ. 2 του Β.Δ. 16/1966 (όσον αφορά τους καθηγητές μουσικής) και στο άρθρο 5 του Π.Δ. 372/1983 «Οργάνωση - Λειτουργία ανωτέρων σχολών χορού» (ΦΕΚ 131/Α/23-9-83), στο οποίο παραπέμπει το άρθρο 1 του Π.Δ. 457/1983 (όσον αφορά τους καθηγητές χορού), σύμφωνα με το οποίο «οι ρυθμίσεις του Δ/τος αυτού αναφέρονται στις Ερασιτεχνικές Σχολές Χορού, στις οποίες διδάσκονται όλα ή μέρος των μαθημάτοτν, που έχουν σχέση με το Χορό των Ανωτέρων Σχολών Χορού του Προεδρικού Δ/τος 372/1983 (ΦΕΚ 131/Α/83)».Εξάλλου, με τις διατάξεις του άρθρου 55 του Ν. 3584/2007 (Κώδικα Κατάστασης Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων) ρυθμίζονται τα ςητήματα τα σχετικά με τις άδειες των δημοτικών και κοινοτικών υπαλλήλων, και ειδικότερα με την παρ. 4 του άρθρου αυτού ορίζεται ότι: «Οι διατάξεις των προηγούμενων παραγράφων δεν εφαρμόζονται σε όσους έχουν κατά τις κείμενες διατάξεις διακοπές εργασίας. Οι υπάλληλοι αυτοί μπορούν, εφόσον συντρέχουν σοβαροί λόγοι ανάγκης, να λαμβάνουν κανονική άδεια με αποδοχές έως δέκα εργάσιμες ημέρες κατ' έτος». Συνακόλουθα, η επιχειρούμενη με την επίμαχη απόφαση του Προέδρου του εναγομένου, τροποποίηση των όρων εργασίας των εναγόντων, τόσο αναφορικά με το ωράριο εργασίας τους, όσο και αναφορικά με το καθεστώς αδειών τους, αντίκειται στις προπαρατεθείσες ειδικές διατάξεις νόμου. Έτσι δε αφού έκρινε και το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά εφάρμοσε το νόμο και γι αυτό πρέπει ο δεύτερος λόγος έφεσης, με τον οποίο το εκκαλούν υποστηρίζει τα αντίθετα, να απορριφθεί ως νομικά αβάσιμος. Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, τα θέματα του διδακτικού προσωπικού της Σχολής Χορού ως υπηρεσίας του Τμήματος Πολιτισμού του εναγομένου, ρυθμίζονται από τις διατάξεις του Π.Δ. 457/1983. Στο συγκεκριμένο νομοθέτημα, με το οποίο ρυθμίζονται θέματα ίδρυσης και λειτουργίας ερασιτεχνικών Σχολών Χορού, δεν περιλαμβάνεται καμία ρύθμιση του ζητήματος του ωραρίου εργασίας των καθηγητών της Σχολής Χορού. Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη το κενό αυτό ρύθμισης και την όμοια καλλιτεχνική φύση δραστηριότητας και
απασχόλησης του διδακτικού προσωπικού της Σχολής Χορού με εκείνη του διδακτικού προσωπικού του Ωδείου, που αποτελούν υπηρεσίες του ίδιου Τμήματος Πολιτισμού του εναγομένου, είναι φανερό ότι για τη ρύθμιση του ωραρίου εργασίας και του διδακτικού προσωπικού της Σχολής Χορού του εναγομένου θα ισχύσει ό,τι και για το διδακτικό προσωπικό του Ωδείου του εναγομένου, δηλαδή οι προαναφερόμενες διατάξεις του άρθρου 14 παρ. 2 του Β.Δ. 16/1966,στα πλαίσια αναλογικής εφαρμογής του συγκεκριμένου κανόνα δικαίου. Και αυτό γιατί αναμφισβήτητα η φύση της δραστηριότητας και της απασχόλησης της τέταρτης και της πέμπτης των εναγόντων(καθηγητριών χορού), είναι όχι απλώς παρόμοια με εκείνη των τριών πρώτων από αυτούς (καθηγητών μουσικής), αλλά ακόμη πιο απαιτητική,, αφού προϋποθέτει σωματική καταπόνηση (σχετ. οι υπ' αριθ. 61/22/29-11-2004 κα: 65/23/13-12-2004 αποφάσεις της Α' Επιτροπής του άρθρου 18 του Ν. 2218/1994, που επικαλούνται και προσκομίζουν οι εφεσίβλητοι). Συνεπώς, η προσβαλλόμενη "με την αγωγή απόφαση του προέδρου του εναγομένου Ν.Π.Δ.Δ. αντιβαίνει και στις ανωτέρο) διατάξεις. Έτσι δε αφού έκρινε και το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά εφάρμοσε το νόμο και γι αυτό πρέπει ο τρίτος λόγος έφεσης, με τον οποίο το εκκαλούν υποστηρίζει τα αντίθετα, να απορριφθεί ως νομικά αβάσιμος. Μετά την απόρριψη όλων των λόγων έφεσης πρέπει να απορριφθεί η κρινόμενη έφεση, τα δε δικαστικά έξοδα, του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, πρέπει να συμψηφιστούν μεταξύ των διαδίκων λόγω της δυσχέρειας της ερμηνείας των εφαρμοσθέντων κανόνων δικαίου4, (άρ. 179 ΚΠολΔ). ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΚΑΖΕΙ κατ' αντιμωλίαν των διαδίκων. ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και απορρίπτει κατ'ουσία την έφεση κατα της υπ αριθμ. 16/2015 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου ΧΧΧ. ΣΥΜΨΗΦΙΖΕΙ τα δικαστικά έξοδα, του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, στο σύνολό τους μεταξύ των διαδίκων.