Σε αυτό το πλαίσιο της διεθνούς κρίσης από τη µια αλλά και της διάθεσης της κυβέρνησης της Ν να υλοποιήσει τις αντεργατικές

ΓΙΑ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗσ Τ Η Ν Κ Ρ Ι Σ Η Ν Α Π Λ Η Ρ Ω Σ Ε Ι Τ Ο Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο Η πνοή των κοινωνικών αγώνων, των εργατικών απεργιών, των εκατοντάδων µαθητικών καταλήψεων και φυσικά του µαχητικού φοιτητικού κινήµατος είναι που εµφορεί για ακόµη µια φορά έναντι του διαρκώς κλονιζόµενου και ασταθούς πολιτικού συστή- µατος. Ολοένα και πλατύτερα στρώµατα εργαζοµένων και νεολαίας εµφανίζουν τάσεις αµφισβήτησης και αποστοίχισης από την αστική πολιτική. Κανένα θετικό πρόταγµα, καµιά βελτίωση των όρων ζωής δεν µπορεί να αποπνέει η αδιάπαυστη παγκόσµια κρίση του χρηµατοπιστωτικού αλλά και ευρύτερα του οικονοµικού συστήµατος. εν έχουν περάσει ούτε δυο δεκαετίες από την εποχή που οι αστοί ιδεολόγοι και οικονοµολόγοι διατυµπάνιζαν το Τέλος της Ιστορίας και αναδείκνυαν τον µονόδροµο του νεοφιλελευθερισµού. Σήµερα είναι όµως που µε τον πιο σκληρό τρόπο καταρρίπτονται όλες αυτές οι αναλύσεις από την παγκόσµια χρηµατοπιστωτική κρίση, που στην πραγµατικότητα αναδεικνύει την κρίση του ίδιου του συστήµατος και των µεγάλων υποσχέσεων της «άγιας αγοράς» και την ελευθερία της. Επί τρεις σχεδόν δεκαετίες οι κοινωνίες βοµβαρδίστηκαν µε µια επίµονη και µονότονη προπαγάνδα ότι η αγορά αποτελεί τον αποτελεσµατικότερο και πιο ορθολογικό µηχανισµό επιτρέποντας την βέλτιστη κατανοµή πόρων και την πορεία προς την συλλογική ευηµερία. Αντίθετα, αποδείχθηκε ότι όχι µόνο η αγορά οδηγεί σε ακόµα µεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα και κοινωνικές καταστροφές αλλά και σε κρίσιµες συνθήκες η ίδια αναδεικνύει τον παραλογισµό της. εν ήταν η δυσλειτουργία της που οδήγησε στην χορήγηση επισφαλών δανείων και στην φαντασίωση της πλήρους κάλυψης µέσω παραγώγων έναντι κινδύνων, αλλά η αποθέωση της. Είναι συνδεµένη οργανικά µε τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισµού και των καπιταλιστικών σχέσεων που τόσα χρόνια στο όνοµα της ανάπτυξης και του ανταγωνισµού στοχεύουν στο ξήλωµα των κατακτήσεων και την πολιτική αποδιάρθρωση των δυνάµεων της εργασίας. Η εµφάνιση και η προσπάθεια υπέρβασης της παγκόσµιας κρίσης από τη µεριά του κεφαλαίου αναδεικνύει για άλλη µια φορά ότι ο γνώµονας ανίχνευσης των κοινωνικών προβληµάτων είναι τα συµφέροντα και η διηνεκής αναπαραγωγή της παγκόσµιας ηγεµονίας του κεφαλαίου, ότι οι εκάστοτε λύσεις έρχονται να βρεθούν µε την περαιτέρω εκµετάλλευση και όχι από την οποιαδήποτε «στήριξη» των δυνάµεων της εργασίας από τη µεριά του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήµατος. εν είναι κρίση του νεοφιλελευθερισµού αλλά κρίση του ίδιου του συστήµατος γι αυτό και οι εργαζόµενοι δεν µπορούν να έχουν καµιά αυταπάτη για εναλλακτικές µορφές διαχείρισης του. Η µόνη ελπίδα για τους εργαζόµενους και τη νεολαία δεν µπορεί να είναι άλλη από τους αγώνες και την δυνατότητα τους να νικάνε. Απέναντι στο κλίµα συναίνεσης για το ξεπέρασµα της κρίσης το εργατικό και το λα κό κίνηµα θα πρέπει να προτάξει µια άλλη λογική απέναντι σε εκείνη της διαχείρισης που προωθεί το επίσηµο πολιτικό σκηνικό. Μια λογική που θα θέτει ως στόχο να πληρώσει το ίδιο το κεφάλαιο την κρίση που αυτό δηµιούργησε, να συγκρουστεί µε οποιαδήποτε αντιδραστική µεταρρύθµιση στο όνοµα της οικονοµικής ανάκαµψης, να προτάξει το όραµα της συνολικής ανατροπής ενός συστήµατος που σε οποιαδήποτε του εκδοχή γεννά την εκµετάλλευση και την καταπίεση. Συγχρόνως, σειρά νέων ιµπεριαλιστικών επιθέσεων ταράζουν την υφήλιο. Αυτό γίνεται στο πεδίο της ανάδυσης νέων ιµπεριαλιστικών πόλων (Κίνα, Ρωσία) και από την άλλη στην προσπάθεια του κυρίαρχου πόλου των ΗΠΑ να επικυρώσουν την κυριαρχία τους στο νέο πεδίο αναδιάταξης σχέσεων και συσχετισµών. Από την άλλη, έκδηλη γίνεται η παγκόσµια απειλή αναζωπύρωσης πολε- µικών επιχειρήσεων από τα εκάστοτε ιµπεριαλιστικά κέντρα ανά τον κόσµο. Αυτό οδήγησε στην πολεµική σύρραξη της Οσσετίας το καλοκαίρι, αλλά και στη διαρκή πυροδότηση πολεµικών επεµβάσεων στα Βαλκάνια στην οποία το ελληνικό κεφάλαιο δεν είναι αµέτοχο. Οι ανταγωνισµοί των ιµπεριαλιστών πάντοτε πατούν πάνω στην πλάτη των λαών καλλιεργώντας και τον εθνικισµό. Η επαναστατική αριστερά απέναντι στις αυταπάτες για «εκδη- µοκρατισµό» της ΕΕ ή την «ΕΕ- διευθυντήριο» πρέπει να προτάξει την πάλη ενάντια στις κατευθύνσεις της ΕΕ και την αντικαπιταλιστική αποδέσµευση από αυτή. Ο µόνος δρόµος πάλης των λα κών κινηµάτων είναι η διάλυση των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων και των ιµπεριαλιστικών σχηµατισµών. Η ΕΕ δεν µεταρρυθµίζεται, ανατρέπεται! Βέβαια, η εντεινόµενη επίθεση του κεφαλαίου, παράλληλα µε τα αλλεπάλληλα σοκ κλονισµού των χρηµατιστηριακών αγορών διεθνώς, δεν πνίγει τις λα κές αντιστάσεις. Από το Νεπάλ έως την Κούβα και τους Ζαπατίστας, από τους αγώνες που συγκλονίζουν τα προπύργια του υτικού ιµπεριαλισµού µέχρι τα κινή- µατα στην Λατινική Αµερική και την Αφρική δείχνουν ότι ο κόσµος της εκµετάλλευσης και των πολέµων δεν είναι και δεν θα γίνει µονόδροµος! Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Σε αυτό το πλαίσιο της διεθνούς κρίσης από τη µια αλλά και της διάθεσης της κυβέρνησης της Ν να υλοποιήσει τις αντεργατικές και αντιλα κές µεταρρυθµίσεις, η τελευταία επιλέγει την φυγή προς τα εµπρός. Τη στιγµή που διαθέτει 28 δις (πλήρως εναρµονισµένη µε τις επιταγές της Ευρωπα κής Ένωσης, υιοθετεί κοινές κατευθύνσεις για το ξεπέρασµα της κρίσης µε τις άλλες κυβερνήσεις της ύσης) για την αρωγή των τραπεζών και όχι των δανειοληπτών, ψηφίζει το νέο προ πολογισµό και τη φορολογία-επιδροµή στο λα κό εισόδηµα µε τις γενικότερες αναπροσαρµογές µπροστά στην καλπάζουσα κρίση, ιδιωτικοποιεί την Oλυµπιακή και τις δηµόσιες συγκοινωνίες(οσε), υποβαθµίζει τον τοµέα της υγείας, κλιµακώνει την αντιπαράθεση στο χώρο της

εκπαίδευσης(νόµος για τα ΚΕΣ, εφαρµογή νέου νόµου πλαισίου). Παράλληλα το κλίµα σκανδαλολογίας που καλλιεργείται αναδεικνύει κατά τρόπο εναργή την αλληλοδιαπλοκή των µηχανισµών εξουσίας και οικονοµικών συµφερόντων. Η επίθεση στα δικαιώµατα των εργαζοµένων συνεχίζει να είναι συντριπτική. Εξίσου όµως συντριπτική είναι και η απόρριψη της, πράγµα που καθιστά την κυβέρνηση τη µόνη πραγµατική µειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Πέντε χρόνια µετά την ανάληψη της κυβέρνησης από την Ν.. το πρόταγµα των µεταρρυθµίσεων έχει ηττηθεί. Το ζητούµενο είναι ο κόσµος της εργασίας να απεµπολήσει τις αυταπάτες µιας εναλλακτικής αστικής διαχείρισης αλλά να στραφεί και να οικοδοµήσει ένα ανατρεπτικό κίνηµα που θα έρχεται σε ρήξη µε όλες τις πτυχές αυτής της πολιτικής στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων που έρχονται. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να προβάλει µια διακριτή πολιτική κατεύθυνση από αυτήν της Νέας ηµοκρατίας. Στο εργατικό κίνηµα επιλέγει την συνθηκολόγηση ή την υπονόµευση των αγώνων ενώ κεντρικά στηρίζει και νοµιµοποιεί τις κατευθύνσεις της αναδιάρθρωσης. Εκφράζει την νέα «εναλλακτική» πρόταση για το σύστηµα που συγκεράζει τις αντιστάσεις. Η προσήλωση του στο µονόδροµο της Ε.Ε., οι προτάσεις ιαµαντοπούλου στην εκπαίδευση, η στάση του στους αγώνες, αποτυπώνουν τη νέα εναλλακτική του πρόταση. Όµως, η συνοµολόγηση ενός νέου κοινωνικού συµβολαίου µε τους όρους που διακηρυκτικά υποστηρίζει για τα λα κά στρώµατα είναι ανέφικτη. Οι προγραµµατικές του προτάσεις του για «δίκαιη κοινωνία και πράσινη οικονοµία» προσπαθούν να «εξανθρωπίσουν» µια πολιτική που εξαθλιώνει τους εργαζο- µένους, λεηλατεί το περιβάλλον, εξαπλώνει την ιµπεριαλιστική βαρβαρότητα. ιέξοδο σε νεολαία και εργαζόµενους δεν µπορεί ούτε θέλει να δώσει η καθεστωτική αριστερά, καθώς η παρουσία της καθίσταται ιδιαίτερα υπονοµευτική όσον αφορά στην ανάπτυξη κοινωνικών κινηµάτων πολιτικά επικίνδυνων για την κυρίαρχη πολιτική. Το ΚΚΕ εγκλωβισµένο στη λογική του αντιµονοπωλιακού µετώπου και της «λα κής εξουσίας συµµαχίας» πλειοδοτεί σε επί της ουσίας καταγγελτικό αγώνα µε στόχο την αυτόκεντρη ανάπτυξη του, διαχειριζόµενο την ήττα του λα κού κινήµατος. Σε κάθε µικρή ή µεγάλη µάχη των τελευταίων χρόνων κράτησε επιφυλακτική ή εχθρική στάση αποτελώντας εµπόδιο για τη συγκρότηση κινηµατικών αντιστάσεων. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει από την άλλη τις αντιφάσεις µιας αντινεοφιλελεύθερης πολιτικής στρατηγικής, του αριστερού κυβερνητισµού αλλά και µιας σοσιαλδηµοκρατικής αντιπρότασης. Η στάση του στο µέτωπο της εκπαίδευσης είναι εξόχως ενδεικτική της φυσιογνωµίας του. Την ίδια στιγµή που στους συλλόγους µιλά για φοιτητικό κίνηµα, απέχουν από τη µη εφαρµογή του νέου νόµου και στηρίζουν όψεις του ενώ ταυτόχρονα οι καθηγητές-επιφανή στελέχη του- εφαρµόζουν το νόµο ενώ δε διστάζουν να καταγγείλουν ανοικτά τις πιο ριζοσπαστικές µορφές πάλης του φοιτητικού κινήµατος. Τέλος, οι δυνάµεις κοµµουνιστικής αναφοράς εντός του ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβισµένες στα στενά όρια της δορυφοριοποίησης γύρω από ρεφορµιστικά σχέδια, ακροβατούν πολιτικά αδυνατώντας να αποτελέσουν κοµµάτι ενός ενιαίου ριζοσπαστικού κοινωνικού πόλου, πρωτοπόρου για νέους ανατρεπτικούς κοινωνικούς αγώνες. Εν όψει ευρωεκλογών, και οι δυο αυξάνουν τις αναφορές τους στην ευρωπα κή ολοκλήρωση µε τον ΣΥΡΙΖΑ να δείχνει ανίκανος να απεµπλακεί από τη λογική της «εναλλακτικής αριστερής διαχείρισης» της ΕΕ και το ΚΚΕ ενώ διακηρύσσει την απειθαρχία στην Ευρωπα κή Ένωση, δεν την µετασχηµατίζει σε κινηµατικές διαδικασίες. Σταθερό στήριγµα της κυβερνητικής πολιτικής αποτελεί το ΛΑΟΣ όπως άλλωστε έχει συµβεί µε την ακροδεξιά πολλές φορές στο παρελθόν. Ο εθνικιστικός και ρατσιστικός του λόγος ως πολιτική απάντηση στα κοινωνικά ζητήµατα, συνειδητά αποκρύπτει την ουσία τους ενώ ταυτόχρονα εντείνει την καταπίεση και την εκµετάλλευση των πιο σκληρά πληττόµενων και ευάλωτων κοινωνικών στρωµάτων. Και όµως, την κρίσιµη περίοδο που διανύουµε σηµατοδοτούν και οι αγώνες της νεολαίας και των εργαζοµένων που κλιµακώνονται και διευρύνονται! Το αδιάλειπτα εντεινόµενο κύµα κοινωνικής αγανάκτησης και αµφισβήτησης ψάχνει δρόµους για να έρθει στο προσκήνιο. Οι νέες, αντίρροπα κινούµενες, σε σχέση µε την κυρίαρχη πολιτική, δυνάµεις αναζητούν µονοπάτια για να αντισταθούν, να αγωνιστούν και να θέσουν στο κοινωνικό ζήτηµα δικούς τους όρους επίλυσης. Τώρα είναι που πρέπει να ζωντανέψουν οι εµπειρίες από τα µεγαλειώδη φοιτητικά κινήµατα του 06 και του 07, από τους συγκρουσιακούς αγώνες τους, τις µεγαλειώδεις νικηφόρες κατακτήσεις µε το πάγωµα της αναθεώρησης του Συντάγµατος και του άρθρου 16. Τώρα είναι που πρέπει να επαναληφθούν οι εικόνες των πορειών εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών και εργαζοµένων ενάντια στην ασφαλιστική µεταρρύθµιση, των µαχητικών απεργιών δεκάδων κλάδων. Στο φόντο των αγώνων, η πραγµατικότητα είναι µία: η αστική στρατηγική σήµερα αδυνατεί να δώσει όραµα και διέξοδο, αδυνατεί να απαντήσει στα ανοιχτά και µεγάλα ερωτήµατα του κόσµου. Η πολιτική της λιτότητας και της ακρίβειας, η υποταγή στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισµού και της Ε.Ε. εν αναµονή ενός καλύτερου αύριο, δεν βρίσκουν έρεισµα στον εργαζόµενο κόσµο και στη νεολαία που εντάσσεται µε χειρότερους όρους στην εργασία, που δουλεύει ανασφάλιστη, που «στελεχώνει» τη γενιά των 700 ευρώ. Ο συνολικός αγώνας µε αιχµή την ανατροπή των µέτρων σε εκπαίδευση και εργασία µπορεί να είναι νικηφόρος! Σ αυτή την συγκυρία, ζητούµενο για την αντικαπιταλιστική αριστερά είναι να µπολιαστεί και µε αντικυβερνητικό περιεχόµενο. Ήταν αυτή η αντίληψη της ΕΑΑΚ που συνέβαλε στη δηµιουργία πλει-

οψηφικών κοινωνικών κινηµάτων που έρχονται σε µετωπική αντιπαράθεση µε την κυρίαρχη πολιτική και πετυχαίνουν σηµαντικές νίκες, όπως συνέβη µε την απόρριψη της αντιδραστικής συνταγµατικής αναθεώρησης το 2006-07. Πατώντας πάνω στο στιβαρό υπόβαθρο των νικηφόρων κινηµάτων διαρκείας µε την διεύρυνση των αγωνιστικών µετώπων και το βάθεµα του πολιτικού περιεχοµένου των αγώνων, µε αντίληψη πέρα από την συνθηκολόγηση, τη συνδιαχείριση και το συµβιβασµό. Η ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΝΑ ΒΡΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ ΤΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ Έξι µήνες µετά την ψήφιση, εν τω µέσω µεγάλων αντιστάσεων, του ασφαλιστικού νοµοσχεδίου, και παρά την πολιτική φθορά που έχει δεχθεί το κυβερνητικό κέντρο τόσο από τους κοινωνικούς αγώνες όσο και από «µοναστηριακά» σκάνδαλα η αντεργατική επίθεση συνεχίζεται. Αναβαθµισµένα, προωθείται το χτύπηµα των κατακτήσεων των εργαζοµένων στους κλάδους των βαρέων και των ανθυγιεινών επαγγελµάτων µε τις νέες διατάξεις µείωσης των επαγγελµάτων που χαρακτηρίζονταν ως τέτοια, την ίδια ώρα που αυξάνονται δραµατικά τα εργατικά ατυχήµατα. Η κυβέρνηση προχωρά στην σύσταση νέων ταµείων πολλές φορές µε τη συνεργία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ενώ την ίδια στιγµή που οι επιπτώσεις της οικονοµικής κρίσης δεν έχουν ακόµη γίνει εµφανείς στην ολότητα τους προχωρά σε µια δέσµη αντιλα κών µέτρων κλασσικής νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης. Η ιδιωτικοποίηση κλάδων θεωρούµενων ως κοινής ωφέλειας, η πλήρης πλέον απελευθέρωση των ωραρίων των καταστηµάτων, ο νέος φορολογικός νόµος που επιβαρύνει τα χα- µηλά εισοδήµατα(π.χ. ρύθµιση για χαµηλόµισθους ελεύθερους επαγγελµατίες που περιλαµβάνει και όσους εργάζονται µε δελτία παροχής υπηρεσιών), η αµφισβήτηση των συλλογικών συµβάσεων στις τράπεζες είναι µερικά πλην όµως τυπικά δείγµατα της παραπάνω πολιτικής. Οι σαφέστατες εξαγγελίες της Ν πάνω στην άµεση ιδιωτικοποίηση της Ολυµπιακής που θα αφήσει άνεργους πάνω από 2.000 εργαζοµένους, οι ιδιωτικοποιήσεις του ΟΣΕ και της ΕΗ, η αλλαγή του δηµοσίου καθεστώτος στα λιµάνια µαζί µε το χτύπηµα στους λιµενεργάτες αλλά και το άνοιγµα «κλειστών» επαγγελµάτων είναι το µονοπάτι αυτής της πολιτικής, η οποία µετρά την λα κή αντίθεση στα µέτρα της ως «βραχυπρόθεσµο κόστος». Την ίδια στιγµή που η παραγωγικότητα της εργασίας έχει αυξηθεί σηµαντικά κανέναν δεν µπορούν να πείσουν για τη αναγκαιότητα αυτών των πολιτικών, στις οποίες συγκλίνουν τα δύο κόµµατα εξουσίας, στα πλαίσια των οδηγιών της Ε.Ε. Κανένας άλλωστε δεν µπορεί να κρύψει τις εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις που οξύνονται στην ελληνική κοινωνία, τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων εις βάρος των δυνάµεων της εργασίας. εν είναι µονόδροµος αυτή η αντεργατική πολιτική! Οι αγώνες χιλιάδων εργαζοµένων, η δυναµική συµµετοχή στις πρώτες απεργίες της χρονιάς είναι ελπιδοφόρα δείγµατα αντιπολιτευτικών τάσεων που πρέπει να αναβαθµιστούν σε ανυποχώρητο κίνηµα διαρκείας. Ζητούµενη όµως είναι η ανάπτυξη µαχητικών αγώνων διαρκείας που θα µπορούν να ανατρέψουν τις πολιτικές τους επιλογές και όχι απλά κινητοποιήσεων διαµαρτυρίας, που µπορεί µεν να προκαλούν µια πολιτική φθορά στην κυβέρνηση, δεν θέτουν όµως ουσιαστικά αναχώµατα στις πολιτικές αυτές. Τίθεται εποµένως ουσιαστικά το ζήτηµα του εργατικού κινήµατος και της στάσης της επαναστατικής αριστεράς απέναντι σε αυτό. Η επαναστατική αριστερά πρέπει να συµβάλει στην ανάπτυξη του εργατικού κινήµατος ώστε αυτό να υπερβεί τα όρια του, όπως φάνηκαν και στις τελευταίες κινητοποιήσεις. Όρια που έθεσε από τη µια µεριά η προσπάθεια του κεφαλαίου για αποδιάρθρωση των συνδικαλιστικών πρακτικών (χτύπηµα των συλλογικών συµβάσεων και προώθηση του ατοµικού τρόπου διαπραγµάτευσης, άρση της νοµιµότητας, χτύπηµα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, ίδρυση εργοδοτικών σωµατείων κ.α.). Από την άλλη η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και η καθεστωτική αριστερά. Ο υποταγµένος συνδικαλισµός προωθεί την συνδιαχείριση µε το κράτος και την εργοδοσία, αποδέχεται την λογική της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας, αφήνει έξω πληττόµενα κοµµάτια νέων εργαζοµένων (stage), και δεν συµβάλλει ουσιαστικά στην συγκρότηση νικηφόρων αγώνων. Το ΠΑΜΕ τόσο µε την πολιτική και ιδεολογική περιχαράκωση όσο και µε την λογική της µισής αντίστασης, αδυνατεί να χαράξει διαφορετική και ανατρεπτική στρατηγική από τον επίσηµο συνδικαλισµό. Ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία, όπου έπεται η κλιµάκωση της επίθεσης στον κόσµο της εργασίας, τα καθήκοντα της επαναστατικής αριστεράς είναι αναβαθµισµένα. Πρέπει να δώσει τη µάχη στους χώρους της εργασίας απέναντι στον αυταρχισµό της εργοδοσίας, να συµβάλει στην ενδυνάµωση των σωµατείων και την ίδρυση νέων προφανώς όχι εργοδοτικών. Από την άλλη πρέπει να καταδείξει τον συµβιβασµό και την ενσωµάτωση των επίσηµων συνδικαλιστικών δυνάµεων και να προτάξει την λογική του ανυποχώρητου αγώνα απέναντι στη νέα δέσµη αντιλα κών µέτρων και την ακύρωση του ψηφισµένου αντιασφαλιστικού νόµου. Να προωθήσει τη λογική των ανεξάρτητων αγώνων στα χέρια των εργαζοµένων, να προωθήσει τις µορφές πάλης του κινήµατος οξύνοντας την κοινωνική αντιπαράθεση. Να παλέψει µέσα στα συνδικάτα και τον οριζόντιο συντονισµό τους αλλά και τις οµοσπονδίες για την πολιτική ενοποίηση των εργαζο- µένων σε µια αγωνιστική κατεύθυνση µακριά από λογικές κατακερµατισµού που µόνο το κράτος και την εργοδοσία ευνοούν στην παρούσα φάση. Να παλέψει σε κατεύθυνση µαζικών κινητοποιήσεων, κλιµάκωσης της αγώνων έξω από τα χνάρια της υποταγής και της

συνδιαλλαγής µε το κράτος και την εργοδοσία. Με τις συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις απεργίες τους πρέπει φοιτητές και εργαζόµενοι να παλέψουν για τα δικαιώµατα και συµφέροντα τους στην εργασία, ενάντια στην πολυδιάσπαση και τον κατακερµατισµό στην εκπαιδευτική και εργασιακή πραγµατικότητα, που ευνοεί τον ατοµικό δρόµο έναντι των συλλογικών αγώνων. Με συναίσθηση ότι η άλλη πλευρά της γενιάς των 700 ευρώ, που βλέπει στη κρίση του συστήµατος, ότι τίποτα δεν έχει να τις προσφέρει η σηµερινή αντιλα κή πολιτική, είναι η όψη του αγώνα, η νεολαία που παίρνει την κατάσταση στα χέρια της, που µέσα από τους νέους αγώνες της αναζητά και βρίσκει διεξόδους ανατροπής. ΟΙ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΚΠΑΙ ΕΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ Το φλέγον µέτωπο της εκπαίδευσης συγχρονισµένο µε το γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο αλλαγών και µεταρρυθµίσεων, είναι που αποκτά ιδιαίτερο βάρος λόγω της προώθησης των νέων µέτρων από τη µεριά της κυβέρνησης και του επιχειρούµενου συντονισµού µε τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του ΚΕΧΑΕ. Με την κυβέρνηση να προχωρά στην εφαρµογή του νόµου πλαίσιο και των πτυχών του στα πανεπιστήµια, φυσικά όχι συναινετικά και «αναίµακτα» όπως φάνηκε τόσο µε τη µαχητική αντίσταση στην επίφαση δηµοκρατίας των πρυτανικών και προεδρικών εκλογών του νέου νόµου, όσο και από τη σθεναρή εναντίωση των Συλλόγων στο µέτρο της λίστας (ή ληστείας) των συγγραµµάτων των φοιτητών. Τα σχήµατα της ΕΑΑΚ αποτέλεσαν και τη µόνη συνιστώσα του κινήµατος που έθεσε στους φοιτητικούς συλλόγους το θέµα της αντίστασης στην εφαρµογή διατάξεων του νέου νόµου και κινήθηκε ενεργά προς αυτήν την κατεύθυνση. Απέναντι στην κατασυκοφάντηση των κινητοποιήσεων στα ΜΜΕ από τους εγκάθετους του συστήµατος, απέναντι στην τροµοκράτηση των φοιτητών από το καθηγητικό κατεστηµένο(τόσο µε τα λοκ-σουτ όσον αφορά τις πρυτανικές εκλογές όσο και µε την απειλή µη διανοµής συγγραµµάτων), οι φοιτητικοί σύλλογοι προέβησαν σε συµβολικές και ουσιαστικές κινήσεις µπλοκαρίσµατος αυτών των διατάξεων, στέλνοντας το µήνυµα πως ο νόµος αυτός δεν έχει θέση στο ελληνικό πανεπιστήµιο, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόµος παρά η ανατροπή και κατάργηση του. Συγκεκριµένα η οδηγία 36/05 Κατεδαφίζει επαγγελµατικά και εργασιακά δικαιώµατα µε την αναγνώριση της επαγγελµατικής ισοτι- µίας των κολεγίων µε τα πανεπιστήµια και τα ΤΕΙ. Είναι ένα χτύπηµα στη σπουδάζουσα νεολαία µε στόχο τον αυριανό εξειδικευµένο, ευέλικτο και αναλώσιµο εργαζόµενο. Η τοµή των ΚΕΣ αφορά την κατοχύρωση των πτυχίων, αλλά και γενικότερα την κατάργηση συνολικά των επαγγελµατικών δικαιωµάτων, την διάσπαση των γνωστικών αντικειµένων, τους όρους εργασίας και αποτελεί χτύπηµα στα δικαιώµατα των νέων εργαζοµένων καθώς συµβαδίζει µε τη συγκρότηση του ΚΕΧΑΕ και τη δηµιουργία του φθηνού εργατικού δυναµικού που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Ασκεί πραγµατική πίεση στη βάση του ανταγωνισµού στα δηµόσια ιδρύµατα για άµεση εφαρµογή των πιο σκληρών όψεων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Αλλάζουν την εσωτερική δοµή των σπουδών πιέζοντας άµεσα προς τους δύο κύκλους σπουδών, πιέζοντας για ειδικεύσεις και κατατµήσεις στις σπουδές. Στο βαθµό τέλος που τα ΚΕΣ αποτελούν ιδρύµατα πρότυπα της αναδιάρθρωσης(ιδιωτικοοικονοµικά κριτήρια, πειθάρχηση σπουδαστών) στρέφουν και τα δηµόσια ιδρύµατα προς αντιδραστικότερα µοντέλα λειτουργίας. Θα λειτουργήσει επίσης ως µοχλός για την νοµιµοποίηση και λειτουργία µηχανισµών αξιολόγησης-χειραγώγησης των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Στην de facto νοµιµοποίηση των ιδιωτικών ιδρυµάτων και άρα στην απαξίωση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθ- µιας εκπαίδευσης. Σε συνδυασµό µάλιστα µε τη βάση του 10, που αφήνει σηµαντικό κοµµάτι νεολαίας έξω από ΑΕΙ-ΤΕΙ(όξυνση των ταξικών φραγµών), δηµιουργείται και ένα δυναµικό το οποίο ελλείψει εναλλακτικής επιλογής θα τροφοδοτήσει τα εν λόγω ιδρύµατα. Η αναγνώριση ιδιωτικών ιδρυµάτων τριτοβάθµιας εκπαίδευσης επεκτείνει την ιδιωτικο-οικονοµική και ανταποδοτική λειτουργία. Οξύνει τον ανταγωνισµό εντός της νεολαίας. Απόφοιτοι διαφορετικών ιδρυµάτων αναλώνονται σε ένα αέναο κυνήγι τίτλων, προσόντων και πιστοποιητικών αντιµετωπίζοντας το φάσµα της επισφαλούς εργασίας. Ο αντιδραστικός Νόµος Πλαίσιο, εισάγει ένα πιο αυταρχικό και ανταποδοτικό πλαίσιο λειτουργίας για το πανεπιστήµιο. Είναι ο νόµος της καταστολής και της πειθάρχησης του κινήµατος (κατάργηση του Ασύλου, µέτρα για χαµένα εξάµηνα ), της όξυνσης της ανταποδοτικής και επιχειρηµατικής λειτουργίας (4ετή επιχειρησιακά σχέδια, manager, ιδιωτική χρηµατοδότηση, µείωση φοιτητικών παροχών, αξιολόγηση ), της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των φοιτητών του ατοµικού δρόµου (διαγραφή φοιτητών, ανταποδοτικές υποτροφίες, αλυσίδες µαθηµάτων ). Είναι ο νόµος της λίστας συγγραµµάτων που περιέχει και την περικοπή βιβλίων, οδηγεί στην εντατικοποίηση και εξατοµίκευση των σπουδών εντασσόµενος στην πάγια στρατηγική περικοπής των κοινωνικών παροχών. Το Ενιαίο Πλαίσιο Προσόντων. Οι πιστωτικές µονάδες, το συµπλήρωµα διπλώµατος, και ο ατοµικός φάκελος προσόντων οδηγούν στην πλήρη εξατοµίκευση, στην κατάργηση του συλλογικού δρόµου προς την εργασία και τη συλλογική διαπραγµάτευση των εργαζο- µένων. Τα ινστιτούτα δια βίου µάθησης συµπληρώνουν τον φαύλο κύκλο εργασίας- ανεργίας- επανακατάρτισης για το νέο τύπο εργαζόµενου. Από την άλλη, ο εσωτερικός κανονισµός, που εκφράζει την πιο κατασταλτική όψη του νέου νόµου πλαισίου, ξεδιπλώνει τη βεντάλια της επίθεσης σε όλα τα επίπεδα. Τα πειθαρχικά συµβούλια, οι αλυσίδες µαθηµάτων, οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις ρυθµίζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή στο εσωτερικό των πανεπιστήµιων µε ένα τρόπο ασφυκτικό για τους φοιτητές. Ποινικοποιούνται οι ριζοσπαστικές µορφές πάλης ενώ ταυτόχρονα οδηγεί σε εξοντωτικούς ρυθµούς σπουδών, επαναφέροντας µάλιστα και την άληστου µνήµης αυθεντία της έδρας. Σε αυτό το επίπεδο ο ΠΕΚ προχωρά κάποια βήµατα µπροστά ακόµη και από τον περσινό νόµο. Παράλληλα, συνδέει τις αυταρχικές αυτές διατάξεις µε την κεντρική στόχευση της αναδιάρθρωσης. Προωθεί τη λογική των πιστωτικών µονάδων, εκβιάζει την σύσταση επιτροπών αξιολόγησης και ΜΟ ΙΠ προκρίνει επιθετικές αλλαγές στα προγράµµατα σπουδών. Εισάγει µε έναν άµεσο τρόπο τη λογική της κατηγοριοποίησης φοιτητών, ιδρυµάτων και αποφοίτων, θέτοντας στο στόχαστρο τις συλλογικές κατοχυρώσεις των αποφοίτων. ΟΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙ ΕΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ Το νέο τοπίο που επιχειρείται να θεµελιωθεί στην εκπαίδευση όλα αυτά τα χρόνια από τις κυβερνήσεις της Ν και του ΠΑΣΟΚ θέλει να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες µιας νέας εργασιακής πραγµατικότητας.

Βασικά χαρακτηριστικά του είναι τα εξείς: Η δηµιουργία των νέων εργαζοµένων που χρειάζεται ο καπιταλισµός. Αυτό µεταφράζεται σε απόφοιτους µιας χρήσης, ελαστικούς και αναλώσιµους, καταρτίσιµους, πειθαρχηµένους, χωρίς επαγγελµατικά και εργασιακά δικαιώµατα κατοχυρωµένα στο πτυχίο αλλά µε έναν ατοµικό φάκελο προσόντων που θα βιώσουν ένα αέναο κυνήγι πιστωτικών µονάδων µέσα στο φαύλο κύκλο της ηµιαπασχόλησης- ανεργίας και επανακατάρτισης. Τη δηµιουργία της γενιάς των 700 Ευρώ. Η κατάργηση επαγγελµατικών και εργασιακών δικαιωµάτων, η απαξίωση των πτυχίων και η συνολική αλλαγή στον χαρακτήρα των προπτυχιακών σπουδών. Μέσα από την αναθεώρηση του άρθρου 16, την άµεση αναγνώριση των ΚΕΣ αλλά και τη διαδικασία της αξιολόγησης και των πιστωτικών µονάδων που µάλιστα εντάσσονται στα πλαίσια του εσωτερικού κανονισµού ενισχύεται η πολιτική του κατακερµατισµού των πτυχίων. Η ιδεολογική πειθάρχηση των εργαζοµένων και της νεολαίας και η εντατικοποίηση του ρυθµού σπουδών. Για να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος πρέπει εντός του πανεπιστηµίου να συνθλίβει κάθε δυνατότητα κινηµατικής αντίστασης, κάθε αριστερή ριζοσπαστική αµφισβήτηση. Αυτό θα διαµορφώσει τη συνείδηση του αυριανού εργαζόµενου, που θα πρέπει και στη δουλειά του να είναι πειθήνιος, υπάκουος και να µη σηκώνει κεφάλι. Η λειτουργία του πανεπιστηµίου µε επιχειρηµατικούς- ανταποδοτικούς όρους. Το σηµερινό πανεπιστή- µιο δεν αρκεί να προετοιµάζει την κερδοφορία του κεφαλαίου, πρέπει και να είναι το ίδιο προσοδοφόρο. Αυτό µεταφράζεται στην εισαγωγή οικονοµικής ανταποδοτικότητας µε στόχο την εφαρµογή ενός µηχανισµού ελέγχου και προσαρµογής των πανεπιστηµίων στις κατευθύνσεις που επιθυµεί το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα ενισχύεται η λειτουργία του µε βάση τη λογική της αγοράς µέσα από την υιοθέτηση επιχειρηµατικών- ανταποδοτικών κριτηρίων (εισαγωγή manager, εξαγωγή πατέντας, τεχνολογικά πάρκα ) ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ Απέναντι στη συντριπτική επίθεση στα δικαιώµατα της σπουδάζουσας νεολαίας που προωθείται από την αναγνώριση των ΚΕΣ και τις υπόλοιπες πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, η απάντηση δεν µπορεί να είναι διαφορετική από την πραγµατική κλιµάκωση των κινητοποιήσεων. Το φοιτητικό κίνηµα πρέπει να πιάσει το νήµα των προηγούµενων κινητοποιήσεων, να αξιοποιήσει τη νικηφόρα έκβαση τους και φέρνοντας τα συµφέροντα της νεολαίας και των εργαζοµένων στο προσκήνιο να αναµετρηθεί εκ νέου µε την κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση. Σε αυτές τις κρίσιµες στιγµές η καθεστωτική αριστερά των ΠΚΣ-Αρ.Εν. δεν µπορεί να καλύψει τις ανάγκες του κινήµατος. Με την ενσωµάτωση και την ηττοπάθεια εγγεγραµµένη στη φυσιογνωµία της αδυνατεί να υλοποιήσει κάτι παραπάνω από µια χλιαρή αριστερή διαµαρτυρία και την διαχείριση τους στο εκλογικό επίπεδο. Κόντρα σε αυτές τις λογικές, από την σκοπιά µιας αριστεράς που διαµορφώνει γραµµή πάλης στο σήµερα για την ανατροπή των νόµων και συνολικά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης προτάσσοντας ένα περιεχόµενο και µια αντίστοιχη πρακτική που θα χτυπά τον πυρήνα των αλλαγών και των πολιτικών. Επιµένοντας στην λογική των µαζικών πλειοψηφικών κινητοποιήσεων που θα συγκρούονται τόσο στο περιεχόµενο όσο και στην πρακτική µε την αστική πολιτική και την κυρίαρχη ιδεολογία. Με συνελεύσεις που θα πραγµατεύονται την κλιµάκωση των αγώνων και του περιεχοµένου τους, µε µαζικές καταλήψεις που θα αποτελούν κέντρα επικοινωνίας της κινηµατικής διεργασίας µε την κοινωνία, µε µαχητικές διαδηλώσεις που θα σηµατοδοτούν γεγονότα για τους αγώνες. Έχοντας ως αρχή την νέα ενοποίηση του φοιτητικού κινήµατος µε τα διευρυνόµενα κοινωνικά κοµµάτια νεολαίας και εργαζοµένων. Με αγώνα ενάντια στην αναγνώριση των ΚΕΣ και την ενσωµάτωση της οδηγίας 36/05 και συνολικά στην εφαρµογή του νόµου πλαίσιο. Απέναντι στην εφαρµογή του νοµοσχεδίου για τα ΚΕΣ(Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών) εµείς προτάσσουµε µια συνολική απάντηση του νεολαιίστικου κινήµατος που θα απαντάει µε πολιτικούς όρους εκβιάζοντας πολιτικά την κυβέρνηση ζητώντας την κατάργηση όλων των νοµοσχεδίων για την εκπαίδευση µέσω συνελεύσεων-διαδηλώσεων-καταλήψεων και αναδεικνύοντας την ανάγκη για κατάργηση των ΚΕΣ, για ενιαία πανεπιστηµιακή εκπαίδευση, αποκλειστικά δηµόσια και δωρεάν για όλους. Χωρίς διαχωρισµούς και αίροντας την πολυδιάσπαση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΚΕΣ-ΚΕΚ-ΙΕΚ, µε ενιαία γνωστικά αντικείµενα και πτυχία µε όλα τα επαγγελµατικά και εργασιακά δικαιώµατα κατοχυρωµένα. Το πτυχίο, µοναδική προ πόθεση για την εξασφάλιση της εργασίας. Από τη µεριά µας, δεν θεωρούµε ότι ο αγώνας αυτός πρέπει να µείνει στα όρια της σπουδάζουσας νεολαίας. Στο βαθµό που η επίθεση στην εκπαίδευση εντείνεται σε όλες τις βαθµίδες, είναι αναγκαία όσο ποτέ η συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού µετώπου αγώνα απέναντι στις αναδιαρθρώσεις. Φοιτητές και σπουδαστές, στον αγώνα ενάντια στην αναγνώριση των ΚΕΣ, επιδιώκουν τη συνεύρεση στο δρόµο µε τα υπόλοιπα κοµµάτια της εκπαίδευσης. Με τους µαθητές που αγωνίζονται για ακόµη µια φορά µε καταλήψεις κόντρα στις αναδιαρθρώσεις στην δευτεροβάθµιας εκπαίδευση (βάση 10, νέο σύστηµα εισαγωγής) αλλά και την συρρίκνωση του ελευθέρου χρόνου µέσω της µετατροπής του σχολείου σε εξεταστικό κάτεργο. Με τους δασκάλους και τους καθηγητές που παρά την χρόνια απαξίωση των αιτηµάτων τους από την κυβέρνηση συνεχίζουν να διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν. Με κάθε νεολαίο σπουδαστή των ΚΕΚ- ΙΕΚ-ΚΕΣ που αγωνιά για το µέλλον της εργασιακής ανασφάλειας και διαρκούς επανακατάρτισης. Συνεύρεσης µε το κατασυκοφαντηµένο µαθητικό κίνηµα που ριζοσπαστικά αγωνίζεται µε µαζικές καταλήψεις από την αρχή του έτους, οι οποίες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα αυτή την περίοδο, κόντρα στη βάση του

10, ενάντια στην πραγµατικότητα της ιδιωτικής εκπαίδευσης των ΚΕΣ ΙΕΚ που το περιµένει. Συνεύρεσης µε τους δασκάλους και τους καθηγητές των ηρωικών απεργιών που είχαν προµετωπίδα τις ανάγκες συνολικά του κόσµου της εργασίας. ΣΤΟ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΡΟΜΟ των κινηµάτων διαρκείας στο πλευρό των αγωνιζόµενων τµηµάτων της εργασίας, µε πανεκπαιδευτικό-πανεργατικό µέτωπο! Στο πλάι των απεργών και των ολοένα και αυξανόµενων απολυµένων εργαζοµένων, πέρα από τον συµβιβασµό και την υποταγή, µε αιτήµατα και δράση που θα αντιστέκονται στη πολιτική µήτρα που γεννά την κοινή επίθεση σε εργασία και εκπαίδευση. Με συντονισµένη δράση µε τα πρωτοβάθµια σωµατεία, τις οµοσπονδίες και τις επιτροπές τους, ενάντια στους διασπαστικούς και χωρίς πνοή αγώνες της υποταγµένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, όπου έχουν αποδείξει τα όρια τους, αλλά και των µη ουσιαστικά κινηµατικών διακηρύξεων και πλαστών διαφοροποιήσεων του ΠΑΜΕ. Εργαζόµενοι και νεολαία έχει αποδειχθεί ότι µπορούν να συγκροτήσουν ένα πλατύ µέτωπο αγώνα που θα ασκεί ασφυκτικές πιέσεις στην κυβέρνηση και τους συµµάχους της. Απαντάµε µε ένα φοιτητικό κίνηµα: ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ, ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ, που θα διαµορφώνει ένα πλειοψηφικό ρεύµα αµφισβήτησης, που δε θα αρκείται στην υπεράσπιση των κεκτηµένων και τους αγώνες εντός ορίων, που θα προβάλει το σύνθηµα «δε ζητάµε πολλά, τα θέλουµε όλ α». Που θα συγκρούεται µε την πολιτική αυτή, κατανοώντας ότι είναι η µόνη λύση στην κρίση του πολιτικού συστήµατος. Που θα συγκρούεται µε την κυβέρνηση και κάθε άλλο επίδοξο διαχειριστή της ίδιας πολιτικής, το ΠΑΣΟΚ. Που θα αναδεικνύει την πολιτική και τις ευθύνες της Ευρωπα κής Ένωσης σε όλο το χαρακτήρα της εκπαίδευσης, κινούµενο ενάντια σε αυτές. ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ, που θα αξιοποιεί και θα συνθέτει όλο τον πλούτο των αγωνιστικών πρωτοβουλιών στο εσωτερικό των σχολών. Που θα συντονίζεται και θα επικοινωνεί µε όλα τα πληττόµενα κοµµάτια της κοινωνίας, ιδιαίτερα τώρα που αυτά πολλαπλασιάζονται λόγω των κρισιακών φαινόµενων. ΜΕ ΠΑΝΕΚΠΑΙ ΕΥΤΙΚΗ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, που θα συνδέεται µε τους αγώνες των εργαζοµένων και της νεολαίας, για την ανατροπή της αντεργατικής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Που θα δρα εξώστρεφα, θα αγκαλιάζεται από την κοινωνία και θα αγκαλιάζει όλες τις τάσεις αµφισβήτησης και αγώνα. ΑΜΕΣΟ ΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, που θα δηµιουργεί τις δικές του µορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστηµένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων, που θα στηρίζεται στις γενικές συνελεύσεις και τις συντονιστικές τους επιτροπές, όπου οι ίδιοι οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική µε βάση τα συµφέροντα και τα δικαιώµατά τους. που συγκροτείται µέσα στις γενικές συνελεύσεις, που «µαθαίνει» τον κόσµο του αγώνα να κάνει πολιτική για τον εαυτό του. ΠΑΝΕΛΛΑ ΙΚΟ, που θα ενοποιεί το σύνολο της σπουδάζουσας νεολαίας πάνω στη βάση των κοινών αναγκών και δικαιωµάτων της, ενώ θα δρα ενάντια σε κάθε προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων ( ΑΠ ΠΑΣΠ ΠΚΣ) και των επιτελείων τους να διαπραγµατευτούν στο όνοµα του φοιτητικού κινήµατος τους όρους υποταγής των φοιτητών. Κόντρα στην προσπάθεια της κυβέρνησης να στήσει τον «κοινωνικό διάλογο» µε το ΕΣΥΝ (Εθνικό Συµβούλιο Νεολαίας), το ΕΣΥΠ (Εθνικό Συµβούλιο Παιδείας) και τη σύνοδο των Πρυτάνεων, η πανελλαδική δράση κατοχυρώνεται µέσα από τις ανοιχτές διαδικασίες των πανελλαδικών συντονιστικών των Γενικών Συνελεύσεων και των ανοιχτών συντονιστικών επιτροπών τους. Ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης της Ε.Φ.Ε.Ε. και των τοπικών οργάνων της, που θα κινείται στην προοπτική γραφειοκρατικοποίησης του φοιτητικού κινήµατος και των διαδικασιών του και θα παίζει το ρόλο επίσηµου συνοµιλητή µε τη κυβέρνηση. ΜΕΤΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟ, µε το σύνολο των χώρων της εκπαίδευσης. Που θα παλεύει για έναν ενιαίο και δηµοκρατικό συντονισµό των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, που θα προσπαθεί να συντονίζεται µε άλλες αγωνιζόµενες µερίδες της εκπαίδευσης και της κοινωνίας. Φοιτητικό κίνηµα σε ΑΕΙ και ΤΕΙ γιατί τα συµφέροντα φοιτητών - σπουδαστών είναι κοινά, κοινά µε τις ανάγκες και τα δικαιώµατα µε αυτά των εργαζοµένων και όχι του καθηγητικού κατεστηµένου. ΣΕ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΡΟΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ! Η κρίσιµη καµπή την οποία διανύει το σύστηµα, θα είναι µια περίοδος αστάθειας και αναταραχών. Το φοιτητικό κίνηµα ήταν που είχε δώσει το εναρκτήριο λάκτισµα µε τους αγώνες του πριν δυο χρόνια, έφερε στο προσκήνιο τη λογική του συγκρουσιακού κινήµατος διαρκείας που βάζει ως προµετωπίδα του την ανατροπή των µέτρων µε προοπτική όχι την στείρα καταγγελία, ούτε την «αριστερή» ενσωµάτωση» σε σχέδια διακυβέρνησης αλλά την νικηφόρα έκβαση των αγώνων. Τώρα είναι η ώρα, που τα διδάγµατα του φοιτητικού κινήµατος είναι πιο επίκαιρα από ποτέ, µπορούν να τροφοδοτήσουν συνολικούς αγώνες ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ και της Ε.Ε.. Για αυτό είναι αναγκαίο να ενισχυθεί και η λογική αυτή στους αγώνες του σήµερα. Σε αυτή την κατεύθυνση οι δυνάµεις της επίσηµης αριστεράς, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν δείξει τα όριά τους. Το ΚΚΕ από τη µια, προκρίνοντας τη δική του οργανωτική και πολιτική ενδυνάµωση, περιορίζεται στη συσσώρευση προ ποθέσεων και όρων και µεταθέτει τις µάχες σε ένα επόµενο στάδιο. Αδυνατεί και δε θέλει να χαράξει ένα σχεδιασµό αποφασιστικής αναµέτρησης και οικοδόµησης νικηφόρων αγώνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, προτάσσοντας κεντροαριστερά σενάρια κυβερνητισµού, υιοθετεί πρακτικές ενσωµατώσιµες στις βασικές συνιστώσες του συστήµατος, που αποδέχονται την εθνική ανάπτυξη, αποδίδουν θετικό πρόσηµο στην Ε.Ε., σε κρίσιµες περιόδους καταλήγουν να πολώνονται µε την πλευρά του κεφαλαίου έναντι των

δυνάµεων της εργασίας. Μια ρεφορµιστική αριστερά η οποία εκπροσωπείται στα πανεπιστήµια από ΠΚΣ και ΑΡΕΝ, όπου η µεν πρώτη βάζει αναχώµατα σε αγώνες που ξεφεύγουν από τον έλεγχο και το περιεχόµενο της και συγκυριακά κατά περιόδους συµµετέχει σε οξυµένες µορφές πάλης και όπου η δε δεύτερη εµφανίζει ακριβώς το πολιτικό περιεχόµενο του ΣΥΡΙΖΑ µε αποκοµµένες λογικές που δεν συνολικοποιούν την επίθεση και που τελικά ενσωµατώνει στην πράξη κοµµάτια της αστικής ιδεολογίας. Η ΕΑΑΚ, από την άλλη, βάζοντας ένα πολιτικό σχεδιασµό και µία συγκεκριµένη πολιτική αντίληψη εδώ και 17 χρόνια, εκφράζοντας µε µαζικούς όρους την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά στα πανεπιστήµια πρέπει να παίξει αναβαθµισµένο ρόλο στην εµφάνιση µιας διαφορετικής κατάστασης και στην κοινωνία. Να συµβάλλει στην αυτοτελή µετωπική συγκρότηση και ενίσχυση της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και συνολικά την κοινωνία. Έχει δείξει ότι δεν αποτελεί συγκόλληση οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αλλά το πιο επιτυχηµένο εγχείρηµα της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς µε ενιαίο πολιτικό συντονισµό µέσα από τον οποίο επιδιώκεται η διαµόρφωση ενός συνολικού επαναστατικού περιεχοµένου. Κινούµενη σε αυτή την κατεύθυνση, η ΕΑΑΚ θα πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες κινηµατικού και πολιτικού συντονισµού µε όλα τα σχήµατα στους εργασιακούς, εκπαιδευτικούς και µαθητικούς χώρους ώστε η αντικαπιταλιστική αριστερά να εµφανιστεί ενιαία µε τους καλύτερους δυνατούς όρους στους κοινωνικούς αγώνες της επόµενης περιόδου. Σε αυτές τις συνθήκες τα καθήκοντα για την επαναστατική αριστερά είναι αναβαθµισµένα. Το επιτακτικό χρέος αυτό, πέφτει στις πλάτες της επαναστατικής αριστεράς, που πρέπει να προτάξει την αναγκαιότητα της αυτοτέλειας της που πρέπει να πραγµατωθεί σε συζυγή πορεία µαζί µε την ενωτική της παρουσία τόσο στα κοινωνικά µέτωπα όσο και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Να σηκώσει ψηλά την ση- µαία της αριστεράς της ανατροπής! Που θα έρχεται σε ρήξη µε τις λογικές του «εφικτού», της εθνικής ανάπτυξης, της υποστολής των κοινωνικών συγκρούσεων στο όνοµα της συναίνεσης, της εθνικής οµοψυχίας και της κοινωνικής ειρήνης αλλά που θα προβάλει το ρεαλισµό των κοινωνικών αγώνων. Που θα δίνει πολιτικές απαντήσεις από τη σκοπιά των εργαζοµένων, θα συνδέεται µε τους κοινωνικούς αγώνες, θα προσπαθεί να τους ενοποιεί και να τους εκφράζει πολιτικά. Που θα επιδιώκει να εκφράσει ένα κοινωνικό ρεύµα ανυπακοής και ρήξης στην ελληνική κοινωνία και αποστασιοποιούµενη από τα οποιαδήποτε κεντροαριστερά σενάρια, θα παλεύει για την συνολική ανατροπή. Η ιστορία δεν έχει τελειώσει, ο καπιταλισµός δεν είναι µονόδροµος. Ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και ιδεολογία, σε µορφές και περιεχόµενο, από εργοδοτικούς και καθηγητικούς µηχανισµούς. Αντικαπιταλιστική, που θα έρχεται σε ρήξη µε την επίσηµη πολιτική και το κράτος από τη σκοπιά των συµφερόντων των πληττόµενων κοµµατιών φοιτητών και εργαζοµένων. Νικηφόρα, που θα πετυχαίνει υλικές νίκες στους αγώνες και θα αλλάζει συνειδήσεις, στη µάχη για τη συνολική απάντηση στην πιο βάρβαρη επίθεση που δεχόµαστε, διαχωριζόµενη από τη λογική της «επίση- µης» αριστεράς (ΚΚΕ-ΠΚΣ, ΣΥΝ-ΑΡΕΝ) που αρκείται σε µια «αριστερή διαµαρτυρία» και τελικά ενσωµατώνει στην πράξη κοµµάτια της αστικής πολιτικής. Αυτό το πολιτικό ρεύµα και αυτήν την αριστερά θέλει να εκφράσει η ΕΑΑΚ µέσα και έξω από τα πανεπιστήµια, στις καθηµερινές µάχες των σχολών, στις κεντρικές πολιτικές αναµετρήσεις που βρίσκονται µπροστά µας. Στο µέτωπο για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής από τη σκοπιά των συµφερόντων και αναγκών της νεολαίας και των εργαζοµένων. Στο µέτωπο ενάντια στην αντεργατική και αντιασφαλιστική µεταρρύθµιση και γενικότερα την αντεργατική πολιτική των κυβερνήσεων Ν - ΠΑΣΟΚ. Στο µέτωπο της µάχης ενάντια στις αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση. Με αγώνα ενάντια σε κάθε αξιολόγηση, ενάντια στα ΚΕΣ και τα Ι ΒΕ, τη διάλυση των πτυχίων, τους 2 κύκλους σπουδών και την κατάργηση της δηµόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Ενάντια στο νόµο πλαίσιο, στη βάση του 10 για εισαγωγή στα πανεπιστήµια. Ενάντια σε κάθε πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Στο µέτωπο κατά της αυταρχικής θωράκισης του κράτους και της ΕΕ. Για διεύρυνση των λα κών ελευθεριών και των δηµοκρατικών δικαιωµάτων. Αντιστεκόµαστε στην επιτήρηση και την καταστολή που επιβάλλει ο µεγάλος αδελφός των καµερών στις διαδηλώσεις, στους χώρους δουλειάς, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και πολιτικής ζωής Στο µέτωπο ενάντια στις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις, τις πολεµικές επιχειρήσεις, τον εθνικισµό. Μάχη ενάντια στα εξοπλιστικά προγράµµατα, για µια µαζική και διαρκή αντιπολεµική πάλη, για δηµοκρατικές ελευθερίες στο στρατό. Ανατρέπουµε αυτή την πολιτική Τον αντιδραστικό νόµο - πλαίσιο της έντασης της επιχειρηµατικής - ανταποδοτικής λειτουργίας, της πειθάρχησης και του αυταρχισµού. Την κοινοτική οδηγία 36/05 της ΕΕ και το νόµο για τα ΚΕΣ. Όχι στην εφαρµογή του Ευρωπα κού Πλαισίου Προσόντων.

Την αναθεώρηση του άρθρου 16 και του συντάγµατος συνολικά, τα ιδιωτικά πανεπιστήµια, τα δίδακτρα, τις ιδιωτικοποιήσεις στην φοιτητική µέριµνα. Τους νόµους για την Αξιολόγηση, τη ια Βίου Μάθηση, το ιεθνές Πανεπιστήµιο, το ΟΑΤΑΠ, τα µεταπτυχιακά και την έρευνα. Τον κατακερµατισµό της εκπαίδευσης, την πολυδιάσπαση της σπουδάζουσας και µαθητικής νεολαίας σε ΚΕΣ, ΙΕΚ, ΚΕΚ, Ι ΒΜ, ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ. Το µέλλον της ανεργίας, της λιτότητας, της εργασιακής ανασφάλειας, του «απασχολήσιµου» εργαζόµενου. Τις νέες ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τον ατοµικό δρόµο. Τα επιχειρηµατικά - ανταποδοτικά κριτήρια στην εκπαίδευση. Τον τροµονόµο, τον Ευρωτροµονόµο, την Ευρωσυνθήκη και την καταπάτηση του ασύλου. Την αντικατάσταση των εστιών από εξατοµικευµένα ηµίµετρα επιδοµάτων ενοικίων, φοιτητικών δανείων και διαµονής σε ξενοδοχεία. Όχι στην υποβάθµιση των υπαρχουσών εστιών. Όχι στην αντικατάσταση των κοινωνικών - οικονοµικών κριτηρίων παροχής φοιτητικής µέριµνας από αντίστοιχα ανταποδοτικά και ακαδηµα κά. Καµία επιβολή ενοικίου και συµβολικών εγγυήσεων. Όχι σε κάθε εσωτερικό κανονισµό λειτουργίας και αµφισβήτησης του ασύλου. Όχι στην εισαγωγή security στο χώρο των εστιών και των Πανεπιστηµίων. ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΣΟΚ ΕΕ - κεφαλαίου! Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους µόνιµη και σταθερή µε παράλληλη αύξηση των αποδοχών για να ζει ο καθένας αξιοπρεπώς από µία και µόνο δουλειά. Ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώµατα για όλους. Βασικός µισθός για όλους τα 1400 Ευρώ Ενιαίο 12χρονο σχολείο, µε κατάργηση των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθµίδες της εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς, οικονοµικούς και εξεταστικούς φραγµούς. Να καταργηθεί η βάση του 10. Ενιαία ηµόσια και ωρεάν Πανεπιστηµιακή Εκπαίδευση για όλους Κατάργηση των Κ.Ε.Σ., των Ι.Ε.Κ και εν γένει της πολυδιάσπασης στην τριτοβάθµια εκπαίδευση η οποία καλλιεργεί την ανταγωνισµό και δηµιουργεί αποφοίτους πολλών ταχυτήτων. Μία σχολή ανά γνωστικό αντικείµενο. Ένα ενιαίο πτυχίο µε όλα τα επαγγελµατικά και εργασιακά δικαιώµατα σε αυτό, µοναδική προ πόθεση για την εύρεση δουλειάς Απεγκλωβισµός της χώρας από τον ΚΕΧΑΕ και απ όλες τις ευρωπα κές συµφωνίες για την τριτοβάθµια εκπαίδευση. ωρεάν συγγράµµατα, σίτιση, στέγαση και συγκοινωνία για όλους Μείωση της θητείας, δηµοκρατικά δικαιώµατα στους στρατευµένους. Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα. Καµία σκέψη για υποχρεωτική στράτευση στα 18. ιεύρυνση του ασύλου σε σχολεία και εργασιακούς χώρους ηµόσια και δωρεάν σίτιση- στέγαση για όλους τους φοιτητές. Εστίες που να λειτουργούν µε µόνιµο και επαρκές προσωπικό- ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. ηµόσιο ενιαίο φορέα διαχείρισης της φοιτητικής µέριµνας που θα χρηµατοδοτείται από κονδύλι του κρατικού προ πολογισµού και µόνο. Καµία ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων. Να ηττηθούν οι αυταρχικές λογικές πρυτανικών αρχών, ΜΜΕ, αντιδραστικών µηχανισµών. Να σταµατήσει η βιοµηχανία των µηνύσεων µε στόχο το φοιτητικό κίνηµα. Επιστροφή όλων των οφειλόµενων στα ασφαλιστικά ταµεία, που λεηλάτησαν οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και η εργοδοσία. Όχι στον προ πολογισµό λιτότητας και φοροµπηξίας του περιβόητου «Συµφώνου Σταθερότητας» της Ε.Ε. Kατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόµων του ΠAΣOK και της N από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και µη εφαρµογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE. Πλήρη και αυτοδίκαια δηµόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονοµική κάλυψη όλων των ασφαλισµένων και κάθε νέου πτυχιούχου και για κάθε άνεργο µέχρι να βρει δουλειά. ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ ( το κείµενο αυτό διαµορφώθηκε στο διήµερο των ανεξάρτητων αριστερών σχηµάτων της ΕΑΑΚ που πραγµατοποιήθηκε στις 1-2 Νοέµβρη 2008)