ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ Περιοδικό ἐκδιδόμενο κάθε Κυριακή Ὑπό Ἐπισκόπου Ἰερεμίου, Μητροπολίτου Ἱ. Μ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως «Εἰς πόλιν ἤ εἰς Ρούμελην, ὅπου περιπατήσεις, παντοῦ ἀκούεις ὄνομα τό τῆς Προυσιωτίσσης» (Ἆσμα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ) Κυριακή 19 Ἰουνίου 2016 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ἰούδα ἀποστ., Παϊσίου ὁσ. τοῦ μεγάλου Ἀπολυτίκιον Παναγίας Προυσιωτίσσης Ἦχος α Τῆς Ἑλλάδος ἁπάσης Σύ προΐστασαι πρόμαχος καί τερατουργός ἐξαισίων τῇ ἐκ Προύσσης εἰκόνι Σου, Πανάχραντε Παρθένε Μαριάμ καί γάρ φωτίζεις ἐν τάχει τούς τυφλούς δεινούς τε ἀπελαύνεις δαίμονας καί παραλύτους δέ συσφίγγεις, Ἀγαθή, κρημνῶν τε σῴζεις καί πάσης βλάβης τούς Σοί προσφεύγοντας. Δόξα τῷ Σῷ ἀσπόρῳ τοκετῷ, δόξα τῷ Σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά Σοῦ τοιαῦτα θαύματα. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΟΜΙΛΙΑ Α ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ (Σέ συνέχειες) Σήμερα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς παρουσιάσω μέ ἁπλᾶ λόγια μιά ὁμιλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ ὁμιλία αὐτή εἶναι μεγάλη, γι αὐτό θά τήν συνεχίσω καί στά ἑπόμενα κηρύματα. 1. Στήν ὁμιλία του ὁ ἱερός Χρυσόστομος εἶναι χαρούμενος, γιατί βλέπει πολλούς χριστιανούς στήν Ἐκκλησία. Ἧταν μεγάλη ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς καί γι αὐτό ἧταν πολλοί ἐκκλησιαζόμενοι. Καί λέγει μέ χαρά ὁ ἅγιος πατέρας ὅτι νοι-
ώθει τήν Ἐκκλησία ἐνδεδυμένη καί κεκοσμημένη γιατί ἔνδυμα καί δόξα τῆς Ἐκκλησίας λέγει εἶναι τά παιδιά της. Ἀλλά ὄχι μόνο σέ μιά μεγάλη ἑορτή, ἀλλά πάντοτε ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά βλέπει συναγμένα τά τέκνα της. Τό νά πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία κάποτε-πότε εἶναι Ἰουδαϊκό καί ὄχι Χριστιανικό. Οἱ Ἰουδαῖοι πήγαιναν στόν Ναό τῶν Ἱεροσολύμων μόνο τρεῖς φορές τό χρόνο στίς ἑορτές τοῦ Πάσχα, τῆς Σκηνοπηγίας καί τῆς Πεντηκοστῆς ὅπως ἔτσι εἶχε ὁρίσει ὁ Θεός. Ἀλλά ὁ Θεός τό καθόρισε ἔτσι γιά τούς Ἰουδαίους, ἐπειδη αὐτοί θά διασκορπίζονταν στά πέρατα τοῦ κόσμου «διασπορά» λέγεται αὐτό καί δέν ἧταν δυνατόν λοιπόν νά ἔρχονται συχνά στά Ἱεροσόλυμα γιά νά λατρεύσουν τόν Θεό στόν Ναό τους. Γιατί μόνο στά Ἱεροσόλυμα ἑόρταζαν οἱ Ἰουδαῖοι. Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο μέ μᾶς τούς χριστιανούς, πού παντοῦ ὑπάρχουν Ἐκκλησίες καί πολλῶν μάλιστα τά σπίτια ἀπέχουν ἕνα «στενωπό» ἀπό τόν Ναό τοῦ Κυρίου. 2. Καί οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν μόνο τρεῖς φορές τό χρόνο Ἑορτή, ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε πάντοτε ἑορτή. «Ἀεί γάρ ἡμῖν ἐστίν ἑορτή»! Πολύ σπουδαῖο αὐτό, χριστιανοί μου, πού μᾶς λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. Καί μᾶς τό ἀποδεικνύει, τό ὅτι οἱ χριστιανοί ἔχουμε πάντοτε ἑορτή. Ἀκοῦστε τί μᾶς λέγει: (α) Ἑορτή εἶναι τά Χριστούγεννα. Τί ἑορτάζουμε στήν ἑορτή αὐτή; Ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος. Ἀλλά αὐτό πάντοτε πρέπει νά τό σκεπτόμαστε καί νά τό ζοῦμε, γιατί ὁ Χριστός εἶπε ὅτι πάντοτε θά εἶναι μαζί μας: «Ἰδού μᾶς εἶπε μεθ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,20). Μέ τήν σκέψη λοιπόν, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος καί εἶναι μαζί μας ἑορτάζουμε πάντοτε Χριστούγεννα καί ὄχι μιά φορά τό χρόνο, στίς 25 Δεκεμβρίου μόνο. (β) Μέ τό Πάσχα, τί ἑορτάζουμε; Ὅτι ὁ Χριστός σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε. Ἀλλά καί αὐτό πάντοτε πρέπει νά τό σκεπτόμαστε καί νά τό ζοῦμε. Καί τό ζοῦμε μέ τήν θεία Κοινωνία. Ὁ Κύριος μᾶς λέγει: «Ὁσάκις ἄν ἐσθίετε τόν ἄρτον τοῦτον καί τό ποτήριον τοῦτον πίνητε τόν ἐμόν θάνατον καταγγέλλετε καί τήν ἐμήν ἀνάστασιν ὁμολογεῖτε» (βλ. Α Κορ. 11,26). (γ) Ἀλλά καί τήν σημερινή ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς λέγει ὁ Χρυσόστομος στούς ἀκροατές του μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι τήν ἑορτάζουμε καθημερινά. Τί ἑορτάζουμε μέ τήν ἑορτή αὐτή; Ὅτι τό ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε σέ μᾶς τούς πιστούς. Καί ὅπως ὁ Χριστός εἶπε γιά τόν Ἑαυτό Του ὅτι θά εἶναι μαζί μας γιά πάντα (βλ. Ματθ. 28,20), ἔτσι συμβαίνει καί μέ τό Αγιο Πνεῦμα: Ἦλθε σέ μᾶς μέ τήν Πεντηκοστή νά μείνει μαζί μας γιά πάντα. Ἄς θυμηθοῦμε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ πού εἶπε στούς δικούς Του ὅτι θά παρακαλέσει τόν Πατέρα Του καί θά τούς δώσει «ἄλλο Παράκλητο, γιά νά μένει μαζί σας τούς εἶπε αἰώνια, τό Πνεῦμα 2
τῆς ἀληθείας» (Ἰωάν. 14,16-17). Ἄρα, πάντοτε ἔχουμε μαζί μας τό Ἅγιο Πνεῦμα καί πάντοτε λοιπόν ἔχουμε ἑορτή Πεντηκοστῆς. Πάντοτε, οἱ Χριστιανοί ἔχουν ἑορτή, ἀρκεῖ νά ἑορτάζουν μέ «καθαρόν συνειδός» λέγει ὁ Χρυσόστομος, μέ καθαρή δηλαδή, καρδιά. Γι αὐτό λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά ἑορτάζουμε «ὄχι μέ ζύμη κακίας καί πονηρίας, ἀλλά μέ ἄζυμα καθαρότητας καί ἀρετῆς» (Α Κορ. 5,8). 3. Ἀλλά ἄς ποῦμε λέει στήν συνέχεια ὁ Χρυσόστομος ἄς ποῦμε γιά τήν ὑπόθεση τῆς ἑορτῆς. Μέ τήν Πεντηκοστή ἑορτάζουμε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε σέ μᾶς ἀπό τόν οὐρανό! Πολλές φορές ὁ Θεός ἔστειλε ἀπό τόν οὐρανό ἀγαθά γιά τό καλό τῶν ἀνθρώπων. Τά διαβάζουμε στήν Παλαιά Διαθήκη. Ἔβρεξε μάννα, «ἄρτον ἀγγέλων», γιά τόν λαό πού πεινοῦσε (βλ. Ψαλμ. 77,24). Ἄλλη φορά, στά χρόνια τοῦ προφήτου Ἠλία, ἔστειλε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό πάνω στό θυσιαστήριο, γιά νά δείξει στόν λαό τήν ἀλήθεια τοῦ κηρύγματος τοῦ προφήτου (Γ Βασ. 18,38). Καί στήν ἐποχή πάλι τοῦ προφήτη Ἠλία, σέ ἐποχή καύσωνα καί ξηρασίας, ἔπεσε βροχή ἀπό τόν οὐρανό καί ἔφερε ἐσοδεία στούς ἀγρούς (Γ Βασ. 18,45). Τήν Πεντηκοστή ὅμως ἦλθε στήν γῆ βροχή πνευματικῶν χαρισμάτων, καί ἔκανε τούς ἀνθρώπους νά προσφέρουν καρπούς ἀρετῆς στόν Θεό. Μέ τήν Πεντηκοστή ἦλθε σέ μᾶς τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἡ γῆ γέμισε ἀπό ἀγγέλους. Ὄχι ὅτι οἱ ἄγγελοι κατέβηκαν στήν γῆ, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι, μέ τό γήινο σῶμα τους, ἔφθασαν μέ τήν ἀρετή τους τούς ἀγγέλους τοῦ οὐρανοῦ! Ἐπειδή οἱ Ἀπόστολοι ἔλαβαν Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ πήλινη γλώσσα τους διέταξε τούς δαίμονες τό χωματένιο χέρι τους θεράπευε νοσήματα. Καί τό πιό θαυμαστό ἀκόμη, καί αὐτή ἡ σκιά τοῦ πήλινου σώματος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου θεράπευε ἀρρώστους (βλ. Πράξ. 5,15). 4. Μέ τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς γίναμε πραγματικά πλούσιοι. Γιατί ὅπως καί ἕνα πετραδάκι μικρό ἀπό τούς βασιλικούς θησαυρούς ἔχει πολύτιμη ἀξία, ἔτσι καί οἱ λόγοι τῶν Ἀποστόλων, πού τά στόματά τους εἶναι βασιλικά ταμεῖα, μᾶς ἔδωσαν πνευματικό πλοῦτο. Ναί, τά λόγια τοῦ Κυρίου, ὅπως λέγει ὁ Ψαλμωδός εἶναι «ἐπιθυμητά ὑπέρ χρυσίον καί λίθον τίμιον» (Ψαλμ. 18,11). Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ αὐτούς ἔγιναν πραγματικοί ἰατροί τῆς οἰκουμένης, γιατί θεράπευαν ἀρρώστους. Ἔγιναν γεωργοί, γιατί ἔσπειραν τόν λόγον τῆς εὐσέβειας καί ἔγιναν κυβερνῆτες, ἐπειδή σταματοῦσαν τήν τρικυμία τῆς πλάνης. 5. Μέ τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, εἶναι νά βλέπεις θαύματα πάνω στά θαύματα. «Ἦν ἰδεῖν θαύματα ἐπί θαύμασι», λέει ἐπί λέξει ὁ Χρυσόστομος. Τό ἕνα θαῦμα εἶναι πού ἑορτάσαμε πρίν ἀπό δέκα μέρες, μέ τήν ἑορτή τῆς Ἀνάληψης 3
τοῦ Κυρίου μας. Μέ τήν ἑορτή αὐτή ἡ ἀνθρώπνη φύση μας ἀνέβηκε στόν βασιλικό θρόνο. Καί ὡς ἀποτέλεσμα καί ὡς ἀπάντηση τῆς ἑορτῆς αὐτῆς εἶναι ὁ ἐρχομός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ μᾶς. Αὐτό εἶναι τρανή ἀπόδειξη ὅτι πέτυχε τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἔκανε γιά μᾶς, ὅτι κατήλλαξε τόν Θεόν Πατέρα. Μέ τήν ἁμαρτία μας, χριστιανοί μου, στήσαμε ἔχθρα μέ τόν Θεό. Ἀλλά ὅταν μεταξύ τῶν ἐχθρῶν γίνει ἀνταλλαγή δώρων, αὐτό εἶναι δεῖγμα καταλλαγῆς. Ἔτσι λοιπόν καί ἐμεῖς μέ τόν Θεό. Μέ τήν ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ τοῦ στείλαμε δῶρο τήν ἀνθρώπινη φύση μας καί Αὐτός μέ τήν Πεντηκοστή μᾶς ἔστειλε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτό πραγματικά εἶναι δεῖγμα συμφιλίωσής μας μέ τόν Θεό. Ἀλλά τό ὅτι τό νά μᾶς δοθεῖ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι δεῖγμα καταλλαγῆς μας μέ τό Θεό, θά μᾶς τό ἀποδείξει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στό ἑπόμενο κήρυγμά μας. Μέ πολλές εὐχές, Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας FFFFFFFF ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΓΚΛΗΘΕΙ 1.Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς πῶ λίγα λόγια γιά τήν συγκαλουμένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, ὅπως τήν ἔχουν ὀνομάσει. Καί ἄλλοτε σᾶς μίλησα γι αὐτό τό θέμα, γιατί εἶναι θέμα σοβαρό γιά τήν ἐκκλησιαστική καί πνευματική μας ζωή, καί σάν χριστιανοί σεῖς, μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά εἶστε γνῶστες τῶν ὅσων συμβαίνουν στήν ἱερή μας οἰκογένεια. Κάθε ἐπίσκοπος ὑποχρεοῦται νά καταθέσει τήν κατά τήν συνείδησή του θέση γιά τό σοβαρό αὐτό γενονός, τῆς σύγκλησης τῆς Μεγάλης Συνόδου, καί πρέπει νά ἐκφράζει ἐλεύθερα τήν γνώμη του, χωρίς νά φοβᾶται κάποια περιφρόνηση ἤ καί ἐπίπληξη γι αὐτά πού θά πεῖ. Ἄφοβα, λοιπόν καί ἐγώ, ἀλλά μέ φόβο πρός τόν Θεό καί σεβασμό πρός τούς Σεβασμιωτάτους Ἱεράρχες καί ἀκόμα ἐντροπή πρός τόν λαό τοῦ Θεοῦ, θέλω νά ἐκφράσω στό κήρυγμά μου αὐτό ὅ,τι λέγει ἡ ἀρχιερατική μου συνείδηση γιά τήν συγκαλουμένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων. 4
2.Κατά πρῶτον λέγω, ὅτι γιά νά γίνει δεκτή ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ἡ Σύνοδος αὐτή και νά ἰσχύσουν ὡς δόγματα οἱ ἀποφάσεις της, πρέπει νά βαίνει στήν ἴδια γραμμή ὅλων τῶν προηγουμένων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας «Ἐπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι»! Εἶναι τό πρῶτο αὐτό πού πρέπει νά εἰπωθεῖ στήν Μεγάλη Σύνοδο. Ὅτι δηλαδή ἡ συνερχομένη Σύνοδος δέχεται ὅλες τίς μέχρι τώρα Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους τῆς Ὀρθοδόδου Ἐκκλησίας μας.ἐπομένως πρέπει νά δεχθεῖ καί τίς δύο Συνόδους, τήν μία τό 879 ἐπί Ἱεροῦ Φωτίου καί τήν ἄλλη τό 1351 ἐπί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, οἱ ὁποῖες καταδικάζουν τίς πλᾶνες τοῦ Παπισμοῦ. Μία Σύνοδος, χριστιανοί μου, συγκαλεῖται γιά νά καταδικάσει τίς αἱρέσεις καί νά ρυθμίσει τήν εὐταξία τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν σωτηρία τῶν πιστῶν. Μαζί μέ τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, μιά ἄλλη μεγάλη αἵρεση, πού ἀπό χρόνια κάνει μεγάλη ζημιά, εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Ἐμεῖς οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Ἀρχιερεῖς εἴμαστε φοβερά ἔνοχοι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι δέν μιλᾶμε σέ σᾶς τούς χριστιανούς γιά τήν μεγάλη αὐτή αἵρεση, γιά νά σᾶς προφυλάξουμε ἀπό τόν κίνδυνο. Ξέρετε, χριστιανοί μου, τί σημαίνει Οἰκουμενισμός; Εἶναι ἕνα ἀνακάτωμα ὅλων τῶν αἱρέσεων καί τῶν ψεύτικων θρησκειῶν, γιά μιά ἑνότητα τάχα τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους. Εἶναι ἀκριβῶς τό ἄγαλμα ἐκεῖνο πού ἔστησε ὁ Ναβουχοδονόσορας καί ἐκάλεσε τούς ἄρχοντες καί τούς ἀξιωματούχους ὅλων τῶν λαῶν νά τό προσκυνήσουν, γιά νά ἑνωθοῦν ὅλοι σέ μία θρησκεία (βλ. Δαν.κεφ.3). Πολύ μεγάλη ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅσο δέν μποροῦμε νά τό καταλάβουμε. Καί εἶναι μαζί μέ τόν Παπισμό οἱ δύο μεγάλες αἱρέσεις τοῦ αἰῶνος μας. Θέλουμε, λοιπόν, ἀφοῦ ὁ σκοπός τῶν Συνόδων γενικά εἶναι ἡ καταδίκη τῶν αἱρέσεων, θέλουμε καί ἀπαιτοῦμε ἡ συγκαλουμένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος νά καταδικάσει ὡς αἱρέσεις καί τόν Παπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό. 3.Ὡς διαχωριστική γραμμή μας μέ τίς αἱρέσεις καί πολεμική πρός τόν Οἰκουμενισμό, εἶναι νά τονισθεῖ ἀπό τήν Σύνοδο ὅτι ΜΙΑ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη. Πολύ λυπᾶμαι, ὅταν καί ὑψηλοί στό βαθμό ρασοφόροι χρησιμοποιοῦν τόν ἱερό καί βαθύ ὅρο «Ἐκκλησία» καί γιά τούς αἱρετικούς καί ὁμιλοῦν γιά «Ρωμαϊκή Ἐκκλησία», γιά «Ἀγγλικανική Ἐκκλησία», κτλ. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι χρησιμοποιούσαμε παλαιότερα καταχρηστικῶς τίς ἐκφράσεις αὐτές, κακῶς βέβαια, ἀλλά σήμερα μέ τόν κίνδυνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν πρέπει νά χρησιμοποιοῦνται. Ἀκοῦστε, χριστιανοί μου, γιά νά καταλάβετε ὅτι ἡ ἔκφραση «Ἐκκλησία» μόνο γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους πρέπει νά λέγεται. Τό τί εἶναι «Ἐκκλησία» δέν μποροῦμε νά τό νοήσουμε, γιατί εἶναι μυστήριο. Γι αὐτό καί 5
δέν ἔχουμε ὁρισμό τό τί σημαίνει «Ἐκκλησία». Ἀλλά ἔχουμε ἕνα ὡραῖο λόγο τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου περί Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι «Ἐκκλησία ἐστί τό θυσιαστήριον», ἡ Ἁγία Τράπεζα, δηλαδή (βλ. Ἐφεσ.5,2. Τραλ.7,2. Φιλ.4). «Ἐκκλησία», λοιπόν, εἶναι αὐτό πού γίνεται πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. Μόνο στήν Θεία Λειτουργία λαμβάνουμε νόημα τοῦ τί εἶναι Ἐκκλησία. Ἀκοῦστε τώρα: Ἀφοῦ μέ τούς Παπικούς καί τούς Ἀγγλικανούς καί τούς ἄλλους αἱρετικούς δέν μποροῦμε νά τελέσουμε μαζί τήν Θεία Λειτουργία στό Ἱερό Θυσιαστήριο, ἅρα αὐτοί δέν εἶναι Ἐκκλησία. Γιατί «Ἐκκλησία εἶναι τό Θυσιαστήριον», μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος. ΜΙΑ, λοιπόν, εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ΜΙΑ καί ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ, καί αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ ἀλήθεια θέλουμε νά τονισθεῖ ἀπό τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο. 4.Τό κυριώτερο ὅμως, ἀδελφοί χριστιανοί, σέ μία Σύνοδο εἶναι ἡ Σύναξη τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι τήν συγκροτοῦν, εἶναι ἡ πνευματική κατάσταση τῶν Ἐπισκόπων πού συνέρχονται. Γιατί, γιά νά εἶναι θεόπνευστες οἱ ἀποφάσεις μιᾶς Συνόδου, πρέπει νά εἶναι καί φωτισμένοι οἱ Πατέρες πού τήν συγκροτοῦν. Ἤ, τουλάχιστον, νά εἶναι μερικοί ἀπό αὐτούς φωτισμένοι καί οἱ ἄλλοι νά ἀκολουθοῦν τήν γνώμη, πού διατυπώνουν αὐτοί. Ἔτσι ἀπό μία Σύνοδο θά μπορεῖ νά εἰπωθεῖ αὐτό πού ἔγραψαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι γιά τήν δική τους Ἀποστολική Σύνοδο, «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν» (Πραξ.15,28). Ἄς μήν νομίζουμε δέ ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα στίς Συνόδους ἐνεργεῖ μηχανικά. Ὅτι, δηλαδή, ἄν ποῦν στήν ἀρχή οἱ Ἱεράρχες μιά προσευχή, ἔρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα σ αὐτούς καί γίνονται αὐτομάτως φωτισμένοι καί παίρνουν λοιπόν φωτισμένες ἀποφάσεις. Ὄχι! Δέν εἶναι ἐδῶ ὅπως στά Ἱερά Μυστήρια, πού καί ἀνάξιος νά εἶναι ὁ λειτουργός τελεῖται τό Μυστήριο. Ἐδῶ πρόκειται γιά ἁγιότητα καί γιά θεολογία τῶν μελῶν τῆς Συνόδου. Γιά νά γίνουμε φωτισμένοι πρέπει νά ζοῦμε ἀσκητικά καί καθαρά, νά ἔχει κλίνει ὁ νοῦς μας σταθερά πρός τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοιοῦτοι ἦταν οἱ Πατέρες τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως τό γνωρίζουμε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας καί ὅπως τό βλέπουμε στά ἱερά εἰκονίσματά τους μέ φωτοστέφανα στήν κεφαλή τους. Ὁ πατερικός θεολόγος τῶν τελευταίων ἐτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, μακαριστός πατήρ Ἰωάννης Ρωμανίδης, μᾶς λέγει τά ἑξῆς σπουδαῖα: «Βασική προϋπόθεση ὄχι μόνο τῶν Οἰκουμενικῶν, ἀλλά καί τῶν Τοπικῶν, εἶναι ὅτι, ἐκεῖνοι πού συνεδριάζουν σ αὐτές εἶναι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι τουλάχιστον βρίσκονται στήν κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ. Ἀλλά ἡ κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ δέν ἀρχίζει ὅταν ποῦν τήν ἐναρκτήριο προσευχή μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου». Καί λέγει μέ πόνο στήν συνέχεια ὁ μακαριστός Καθηγητής: «Σήμερα πού σπανίζει ἡ νοερά προ- 6
σευχή στούς Ἐπισκόπους καί δέν ἔχουν συναντήσει ποτέ ἕναν πνευματικό πατέρα σέ πνευματική κατάσταση, εἶναι δυνατόν αὐτοί νά βγάλουν Ὀρθόδοξες ἀποφάσεις;». Καί ὅταν λέγουμε ἐμεῖς- οἱ συνερχόμενοι σέ μιά Σύνοδο Ἱεράρχες εἶναι παραβάτες τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὅπως οἱ συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς γιά παράδειγμα, εἶναι δυνατόν νά βγάλουν Ὀρθόδοξες ἀποφάσεις; 5.Ἀλλά ἐλπίζουμε στούς ἁγίους Ἱεράρχες τῆς Συνόδου, πού σάν ἅγιοι θά εἶναι καί φωτισμένοι. Στούς ἐναρέτους, τέλος πάντων Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι ὅμως, καί ἄν δέν εἶναι ἅγιοι μελετοῦν τήν πατερική καί ὄχι τήν μεταπατερική θεολογία καί θά θεολογήσουν ὡς στόματα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὑπέρ τούτου ἡμεῖς «τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Ἀλλά, παρά τήν καλή μας ἐλπίδα, καί παρά τίς πολλές δεήσεις τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, ἄν οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου δέν εἶναι σύμφωνες μέ τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τότε ἐμεῖς, ἁπλούστατα, δέν θά δεχθοῦμε τίς ἀποφάσεις αὐτές, ἀλλά θά τίς ἀπορρίψουμε. Γιατί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία μας μᾶς διδάσκει ὅτι πάνω ἀπό τίς Συνόδους εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Καί ὅταν λέγουμε Ἐκκλησία ἐννοοῦμε ὄχι μόνο τούς Πατριάρχες καί Ἱεράρχες καί ὅλο τόν κλῆρο, ἀλλά καί τόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, κατά τήν Πατριαρχική Ἐγκύκλιο τοῦ 1848, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι «ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας». Μέ πολλές εὐχές Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας 7