Άγγελος Μιχαλόπουλος (ΦΤΙΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΩΤΕΥΘΕΙΣ)

Transcript

1 Άγγελος Μιχαλόπουλος (ΦΤΙΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΩΤΕΥΘΕΙΣ) ΑΘΗΝΑ 2018

2

3

4 ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ 1. Onelilo, Το κουτί με τα χαμόγελα, Είμαι το παιδί της ψυχής μου, Ανοίγοντας, η γροθιά ανακάλυψε ένα χάδι μέσα της, Ο άνθρωπος που έχει μόνο μια αλήθεια μέσα του, Ζώντας μια λύπη μακριά απ την ευτυχία, Απολαμβάνοντας τη λάθος λιακάδα, Το όνειρο που τόλμησε να γίνει άνθρωπος, Αήττητες ψυχές, λυπημένες ευτυχίες, Δύο αλήθειες και ένας τοίχος ανάμεσα, Πρόσκληση για την επανάσταση μιας ψυχής, Μικρότερος απ το μηδέν και μεγαλύτερος απ το άπειρο (Ζώντας κάτω απ τον ουρανό με τα γαλάζια σύννεφα), Βάλε εσύ τα ζάρια, θα βάλω εγώ την αγάπη (Ζώντας ανάμεσασε μία αγκαλιά και μία σπρωξιά), Οι σαγηνευτικοί θρίαμβοι του καναπέ (Ζώντας ανάμεσα στις ερωτήσεις της αβύσσου και στις απαντήσεις της κορυφής), Απριλίου (Γιατί η λύπη είναι η φτωχότερη φτώχεια), Θα ήσουν ευτυχισμένος αν ζούσες έναν όροφο κάτω απ τον παράδεισο;

5

6 Η ευτυχία είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπου. Ίσως γι αυτό η καρδιά είναι φτιαγμένη από δύο ερωτηματικά που κοιτάζουν το ένα το άλλο. 6

7 Αν μπορείς να καταλάβεις όλα αυτά που έζησες, έκανες πολύ λιγότερα απ όσα θα μπορούσες να κάνεις. 7

8 Copyright by Angelos Michalopoulos All rights reserved Άγγελος Μιχαλόπουλος, Απαγορεύεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του συνόλου ή τμήματος του παρόντος έργου, με οποιοδήποτε μέσο και μορφή, καθώς και η μετάφραση, η διασκευή, η προσαρμογή, η μετατροπή ή η εν γένει εκμετάλλευση αυτού με οποιονδήποτε τρόπο και μέσο, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης της Βέρνης, χωρίς γραπτή άδεια του συγγραφέα. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας και της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και της εν γένει αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, για σκοπούς εκμετάλλευσης, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Ν. 2121/ Εκτύπωση - Βιβλιοδεσία: Nota All About Print, ISBN:

9 ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ: ΖΩΗ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ

10

11

12 12

13 ΖΩΗ: Ξέρεις, είναι ακριβό να θες να γίνεις πλούσια. ΝΖ: Ναι, γιατί, όταν αρχίσουν οι τσέπες να μιλούν, οι καρδιές τρέχουν να κρυφτούν στην ερώτηση εκείνη που φοβούνται να κάνουν στο αφεντικό τους. ΖΩΗ: Τι; ΝΖ: Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πάντα επέμενες να ζεις κάθε φορά όντας φυλακισμένη της πιο έξυπνης σκέψης σου. ΖΩΗ: Πριν σου απαντήσω, επίτρεψέ μου να σου υπενθυμίσω ότι η αξιοπρέπεια είναι η ποίηση της σιωπής. ΝΖ: Το λες αυτό γιατί η ευτυχία σου είναι η ποίηση της καλοσύνης σου, ε; ΖΩΗ: Το λέω αυτό γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένεις να μη συνειδητοποιείς ότι μ αρέσει να μπαίνω στο επόμενο λεπτό της ζωής μου όντας ταυτόχρονα η φυλακισμένη του χειρότερου εαυτού μου και η δεσμοφύλακας του καλύτερου. ΝΖ: Πώς στον διάβολο καταφέρνεις μες στην πίσω πλευρά της κάθε απάντησης που μου δίνεις να έχεις βάλει αυτό που ήθελες πραγματικά να ρωτήσεις; ΖΩΗ: Τι να πω; Πίνω στην υγεία οποιασδήποτε ηλιαχτίδας 13

14 θέλει αυτή τη στιγμή να φωτίσει το μυαλό μου για να με βοηθήσει να βρω τις λέξεις που ψάχνω. Πίνω στην υγεία όλων αυτών που το φως το οποίο ζει μέσα τους πάντα βρίσκει τον τρόπο να είναι πιο δυνατό απ όποιο σκοτάδι υπάρχει γύρω τους. Τι δεν θα έδινα να ήμουν και εγώ μία απ αυτούς ΝΖ: Έχεις παρατηρήσει καμία φορά τα βράδια, όταν τα σκοτάδια καταφέρνουν να δώσουν μία και να κάνουν πέρα τις αυτοπεποιθήσεις των ανθρώπων και αρχίζουν να μιλούν μεταξύ τους, ότι ακόμα και το φως του πιο δυνατού προβολέα αισθάνεται ότι δεν είναι αρκετά δυνατό, νιώθει μονάχο, ανυπεράσπιστο; Μιλώ για τις ώρες εκείνες που οι λογικές, επειδή δεν μπορούν να πουλήσουν το εμπόρευμα που τους έχει περισσέψει απ όλη την ημέρα, βγάζουν τις καρδιές του ιδιοκτήτη τους στις εκπτώσεις. ΖΩΗ: Εμένα η λογική μου, όταν στο τέλος της ημέρας αισθάνεται άσχημα βλέποντας ότι δεν έχει καταφέρει να πουλήσει στους ανθρώπους γύρω μου αυτά που της έδωσα να πουλήσει, τα δίνει απογοητευμένη στην ψυχή μου για να δει αν θα τα καταφέρει εκείνη. (Παύση) Πόσο μ αρέσει να ζω μία σιωπή μακριά απ το χείλος όλων αυτών που μπορώ να συνειδητοποιήσω! ΝΖ: Τι εννοείς; ΖΩΗ: Για κάποιον περίεργο λόγο μ αρέσει να ζω μία σιωπή μακριά απ το πρώτο πράγμα που μου πετάει η ζωή στα μούτρα μου το οποίο δεν μπορώ να καταλάβω. Ειδικά κάποια βράδια που μένω μόνη και, μετρώντας το χειροκρότημα με το οποίο μ έχουν περιλούσει οι νίκες μου, χωρίς να το συνειδητοποιώ καταλήγω να μετρώ τις ήττες μου. Αφήνω τα συναισθήματά μου να περπατούν ανενόχλητα πάνω στις πληγές μου, νιώθοντας ένα αόρατο αλλά απέραντο σκοτάδι να με φλερτάρει. Είναι οι στιγμές που το μυαλό μου πλημμυρίζει με αμφιβολίες για το αν θ αντέξω για ακόμα μία βραδιά να μη γίνω δική του. Τι κρίμα που ούτε μία φορά στη ζωή μου δεν τόλμησα να πάω να γνωρίσω τους φόβους μου εκείνες τις λίγες στιγμές 14

15 που βρέθηκα στην κορυφή της ζωής μου και δεν φοβόμουν κανέναν και τίποτα. Πάντα τους γνώριζα όταν ήμουν στα Τάρταρα, όταν ήμουν γεμάτη πόνο. Μιλώ για εκείνες τις στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που αισθάνεται ότι γεννήθηκε στο σημείο της ζωής του στο οποίο το τελευταίο βήμα που έκανε το σκοτάδι, πριν αναγκαστεί να γίνει φως, γνώρισε για πρώτη φορά τις απορίες που θα ήθελε πάντα να τον ρωτήσει η αυτοπεποίθησή του, αλλά φοβόταν. Τι κρίμα που, όσες ώρες και να πέρασα στη ζωή μου κοιτάζοντας μαγεμένη το πυκνό σκοτάδι, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω ποιο κομμάτι του χαρακτήρα μου θα έβρισκε το φως της ψυχής μου αν κατάφερνε ποτέ να το τρυπήσει και να φτάσει στο τέλος του. Αναρωτιέμαι, ποιο κομμάτι μου ζει στο τέλος του σκοταδιού; Ποιο υλικό είναι τόσο γερό, τόσο ανθεκτικό που να μη φοβάται και ν αντέχει να ζει στο τέλος του σκοταδιού; ΝΖ: Η αισιοδοξία. Πόσο περίεργο είναι ότι πάντα είχες την εντύπωση πως το φως της ψυχής σου έφτανε μέχρι εκεί που άρχιζες να διακρίνεις καθαρά τα πραγματικά προβλήματά σου. ΖΩΗ: Ξέρεις κάτι; Έχω την εντύπωση ότι σ εκείνο το τελευταίο, μετέωρο βήμα που κάνει το σκοτάδι, πριν γίνει φως, ζουν οι απαντήσεις όλων των ερωτημάτων που όλοι μας έχουμε να ρωτήσουμε αυτόν που, επειδή δεν ξέρουμε πώς αλλιώς να ονομάσουμε, τον είπαμε Θεό. Τι περίεργο που ο άνθρωπος, όταν μείνει μόνος με τον Θεό, αρχίζει να Του κάνει όλες εκείνες τις ερωτήσεις που δεν θέλει να κάνει στον εαυτό του. Ίσως να τον ρωτά τις ερωτήσεις εκείνες των οποίων τις απαντήσεις δεν θα ήθελε ποτέ να μάθει, όσο και να κάνει τα πάντα για να πείσει τον εαυτό του για το αντίθετο! Δεν ξέρω τι να πω πια. Αν ο Θεός έχει ένα πλάνο για εμένα, γιατί δεν μου έχει πει τίποτα; ΝΖ: Έχω την εντύπωση ότι είσαι απ τους ανθρώπους που τους αρέσει να περνούν ατέλειωτες ώρες στη ζωή τους κάνοντας έρωτα μόνο με τις σκέψεις τους εκείνες που οι ίδιοι δεν μπορούν να καταλάβουν. 15

16 ΖΩΗ: Δεν μπορώ να σου πω πόσο πολλά πράγματα έμαθα για τον εαυτό μου κάνοντας έρωτα μ οτιδήποτε στη ζωή μου το μυαλό μου μ είχε ήδη πείσει ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να το καταλάβω. ΝΖ: Δεν νομίζεις όμως ότι ήρθε η ώρα να σταματήσεις να ψάχνεις στον περίγυρό σου, ακόμα και στις διάφορες γνώσεις σου, για να βρεις τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που οφείλεις κάποτε να μου κάνεις; Ίσως έτσι θα μπορέσουμε επιτέλους να ζήσουμε αρμονικά οι δύο μας. ΖΩΗ: Τι θες να πεις; ΝΖ: Ίσως να ήρθε η ώρα να ρωτήσεις τη λογική σου πότε θα σταματήσει να χρησιμοποιεί τα ψεύτικα άλλοθι για να καταφέρει να ενοχοποιήσει την ψυχή σου. Δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι όλα αυτά που θέλει η ευτυχία σου να εκμυστηρευτεί στα δάκρυά σου; Μην ξεγελιέσαι όμως. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να μπορέσεις να καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει αυτή η πνιχτή αλλά τόσο ευαίσθητη κραυγή που εδώ και χρόνια κουβαλά μέσα του το κάθε δάκρυ σου. Και ξέρεις ότι δεν μιλώ για τα λίγα, τα ελάχιστα δάκρυα που έχυνες κάθε φορά μόνο και μόνο για να δει ο κόσμος γύρω σου αλλά και εσύ η ίδια από ποια κομμάτια της πάντα σαγηνευτικής μελαγχολίας σου είναι φτιαγμένη η εικόνα σου, αλλά για τα δάκρυα εκείνα που έχουν αποφασίσει χρόνια πριν ότι δεν θα βγουν ποτέ έξω απ τα μάτια σου. Μιλώ για τα αόρατα εσωτερικά δάκρυά σου, αυτά που ξέρουν καλύτερα απ οποιονδήποτε άλλο από τι υλικό είναι πραγματικά φτιαγμένη η καρδιά σου. ΖΩΗ: Εγώ συχνά κλαίω μόνο για να δω από ποιο κομμάτι του χαρακτήρα μου είναι φτιαγμένη η λύπη μου. Ίσως να ήρθε η ώρα που λες. Αν θεωρείς ότι επιτυχία στη ζωή είναι το να μη λυπάσαι... ΝΖ: Ευτυχία δεν είναι το να μη λυπάσαι, αλλά να μη λυπάσαι χωρίς λόγο. Οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί για τους οποίους χαρά είναι όχι το να μη λυπάσαι, αλλά να μη δείχνεις τη λύπη σου. 16

17 ΖΩΗ: Υπάρχουν και στιγμές στη ζωή που επιτυχία είναι η τέχνη τού να μην κάνεις τίποτα. ΝΖ: Φυσικά. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που η πιο έξυπνη λέξη σου είναι η σιωπή σου. Ελπίζω όμως να μην υπονοείς ότι υπάρχουν στιγμές στη ζωή που χαρά είναι η τέχνη τού να μην αισθάνεσαι. ΖΩΗ: Όχι. Συχνά όμως για εμένα χαρά είναι η τέχνη τού να μη σκέφτεσαι. Γιατί να μην αφήσω όμως τα αόρατα δάκρυά μου να σου απαντήσουν; Άκου προσεχτικά την κραυγή τους. Βρες με μες στην κραυγή τους. Και αν δεν μπορείς, βρες τα κομμάτια της λύπης μου που έχω βάλει στην κραυγή τους. Να ξέρεις όμως ότι δυστυχώς οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι ν ακούν όλα αυτά που έχει να τους εξομολογηθεί η ίδια η σιωπή τους πριν πείσουν τις ίδιες τις λέξεις τους ν αρχίσουν να τορπιλίζουν την ευτυχία τους. ΝΖ: Φυσικά. Αφού οι πιο πολλοί θεωρούν ότι για την ασχήμια της ζωής τους δεν φταίνε ποτέ οι ίδιοι γιατί πάντα φταίνε οι άλλοι. Η αγαπημένη αυταπάτη του εγωισμού τους είναι ότι την ασχήμια της ζωής τους τη φτιάχνει η ασχήμια των ανθρώπων γύρω τους, όχι οι ίδιοι. Η δεύτερη πιο αγαπημένη είναι ότι η κάθε ήττα τους είναι δημιουργία της τύχης τους. Γιατί άλλωστε ν αφήσει ο εγωισμός τον ιδιοκτήτη του να πιστεύει ότι για οτιδήποτε κακό του συμβαίνει φταίει ο ίδιος, όταν υπάρχουν τόσοι άλλοι λόγοι και, αν αυτοί δεν επαρκούν, όταν υπάρχει πάντα η βασίλισσα των χάρτινων δικαιολογιών, η ατυχία; Η φόρμουλα λειτουργεί εδώ και χρόνια: «Άσε τον εγωισμό σου να κάνει τη δουλειά του πείθοντάς σε ότι εσύ δεν φταις ποτέ για τις ήττες σου». Η τύχη είναι η αγαπημένη δικαιολογία του τεμπέλη. Γι αυτό και η γεωγραφία μιας εντιμότητας σπάνια περιλαμβάνει μέρη που ο εγωισμός θα ήθελε κάποτε να επισκεφθεί. ΖΩΗ: Δεν μπορώ να σου πω πόσες φορές στη ζωή μου έπρεπε πρώτα να μάθω πώς να φτιάχνω ένα δάκρυ πριν αποκτήσω το δικαίωμα να φτιάξω ένα χαμόγελο. Ίσως γιατί πίστευα ότι μόνο έτσι θ άξιζα την ευτυχία που το ίδιο το 17

18 χαμόγελό μου θα μου έδινε. Δεν μπορώ να σου πω πόσες φορές έπρεπε, αφού άφηνα το δάκρυ μου να κυλήσει για να σταματήσει σ όποιο μέρος του προσώπου μου εκείνο ήθελε, να το πιάσω στην άκρη των δαχτύλων μου και να το φέρω κοντά στα μάτια μου για να το κοιτάξω για ώρα, μήπως και καταφέρω να καταλάβω από τι είναι φτιαγμένη η λύπη μου. Πώς στον διάβολο γίνεται τα δάκρυά μου να είναι το μοναδικό πράγμα που αρχίζω να φτιάχνω χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα ποια κομμάτια του χαρακτήρα μου να χρησιμοποιήσω; ΝΖ: Ελπίζω να συνειδητοποιείς ότι μόνο όταν τελειώσεις να φτιάχνεις τη λύπη σου θα καταλάβεις πόσο λίγο σ εμπιστεύεται η χαρά σου. ΖΩΗ: Μόνο όταν τελειώσω να φτιάχνω τη λύπη μου θα μπορέσω να συνειδητοποιήσω ποιες νίκες των ελαττωμάτων μου έβαλα μέσα της. Πόσο ευτυχισμένη θα ήμουν αν ήξερα πώς να πείσω τον χειρότερο εαυτό μου να πάρει διακοπές από εμένα. ΝΖ: Έλα τώρα, αφού ξέρεις ότι η αμοιβή της συναισθηματικής εντιμότητας είναι η ευτυχία. ΖΩΗ: Στην περίπτωσή μου η αμοιβή της συναισθηματικής εντιμότητας είναι ένα δάκρυ που δεν θα γεννηθεί ποτέ. ΝΖ: Ίσως γιατί ντροπή δεν είναι να κλαις, αλλά να μην ξέρεις πώς να γελάσεις. ΖΩΗ: Δεν ισχύει για εμένα. Εγώ έμαθα να κλαίω απ όποια ομορφιά δεν άφησα να βγει ποτέ από μέσα μου γιατί δεν ήθελα να τη μοιραστώ με τον κόσμο γύρω μου. ΝΖ: Σίγουρα. Λύπη είναι αυτό που αισθάνεσαι όταν δεν μπορείς να βρεις τρόπο να μοιραστείς την εσωτερική ομορφιά σου με τον κόσμο γύρω σου. ΖΩΗ: Ίσως το νόημα της ζωής μου είναι ν ανακαλύψω μες στην ομορφιά της το κoμμάτι της δικής μου ομορφιάς που ποτέ δεν σεβάστηκα. 18

19 ΝΖ: Μήπως όμως ντρέπεσαι για την ομορφιά σου επειδή ντρέπεσαι για οτιδήποτε δεν είσαι σίγουρη ότι αξίζεις να έχεις; ΖΩΗ: Αχ, τι δεν θα έδινα να ήμουν τόσο πονηρή που ν αρνιόμουν να πάω οπουδήποτε αν δεν έχω πάρει ακόμα και το τελευταίο ψέμα μου μαζί. ΝΖ: Μακάρι να ήσουν τόσο σοφή που να ήξερες ποιες αυταπάτες σου δεν θα χρειαζόσουν για να λύσεις το επόμενο πρόβλημα της ζωής σου. Πες μου όμως, τι νιώθεις καταπίνοντας, όσο πιο γρήγορα μπορείς, όποιο λεπτό της ζωής σου δεν κατάλαβες ποτέ τι έπρεπε να κάνεις για να το ευχαριστηθείς, ώστε να μην το βλέπεις και στεναχωριέσαι; ΖΩΗ: Τι εννοείς; ΝΖ: Καταλαβαίνεις ότι ο πιο συχνός τρόπος που αυτοτραυματίζεσαι είναι αφήνοντας το καλύτερο κομμάτι της ζωής σου για να το ζήσεις την επόμενη στιγμή; Αγάπησε το λεπτό που ζεις, όχι το επόμενο. Αγάπησε την ώρα που ζεις, όχι την επόμενη. Αγάπησε την ημέρα που ζεις, όχι την επόμενη. Ξέρεις, η ζωή αυτή δεν είναι πρόβα για την επόμενη. Μία ζωή έχεις για να ζήσεις, μία ζωή έχεις για να χαρείς, μία ζωή έχεις και για ν αγαπήσεις. Διάλεξε λοιπόν! Η ζωή σου η ίδια έρχεται κάθε λεπτό μπροστά σου, σε κοιτά στα μάτια, σου ζητά ν απλώσεις το χέρι σου για να μπορέσει ν ακουμπήσει πάνω στην παλάμη σου το κάθε λεπτό της σαν μετρητά, όπως ο γονιός δίνει στο παιδί χαρτζιλίκι για να βγει έξω το βράδυ. Σου δίνει το κάθε λεπτό της σαν μετρητά, δεν σου δίνει δωροεπιταγές χρόνου για να τον ξοδέψεις αύριο. Ή ξοδεύεις το νόμισμα που σου δίνει η ζωή σου αυτή τη στιγμή ή το χάνεις για πάντα. Η ζωή είναι μετρητά, όχι δωροεπιταγές! ΖΩΗ: Νόημα της ζωής μου, συγχώρησέ με για όλα αυτά που δεν σου έχω ακόμα κάνει. ΝΖ: Ελπίζω να μην ήρθες πάλι σήμερα κρατώντας στο χέρι το διανοητικό αποσμητικό που σ αρέσει να βάζεις σε κάθε 19

20 λέξη σου για να την κάνεις ν ακούγεται λιγότερο δυσάρεστη όσο αδειάζει απ το ίδιο το νόημά της. Δεν αντέχω να σ ακούω να μου μιλάς υποχρεώνοντας την κάθε τελεία που βγαίνει απ το στόμα σου, γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά για το ποια θέλει και τι θέλει να κάνει, να μασκαρευτεί, μέχρι που ν αρχίσει να μοιάζει σαν ένα αδύναμο, αναποφάσιστο κόμμα. Σταμάτα να υποχρεώνεις τις λέξεις σου να γίνονται πρώτα η αρχή μίας πολύτιμης σιωπής πριν γίνουν το τέλος μιας άχρηστης σκέψης. Σε ικετεύω, κάνε μία τεράστια χάρη στον εαυτό σου: Πήγαινε αυτή τη στιγμή κοντά στις λέξεις σου, αγκάλιασέ τες και παρακάλεσέ τες να σταματήσουν να φτιάχνουν βαριά μεταχειρισμένους ηρωισμούς από ιστορίες που δεν συνέβησαν ποτέ. ΖΩΗ: Δεν καταλαβαίνω. Τι μου ζητάς δηλαδή; ΝΖ: Άσε τη χαρά σου να γίνει η λευκή κόλλα χαρτί όπου δεν θα επιτρέψεις στην ιστορία της ζωής σου να γράψει έστω και μία γραμμή, αν δεν θυμηθεί πρώτα και την τελευταία λέξη που ο εγωισμός σου την ξόρκισε να ξεχάσει. Έλα τώρα! Πόση ώρα νομίζεις ότι αντέχεις να κάτσεις απέναντι στα όνειρά σου εκείνα που αρνούνται να μπουν μες στο κεφάλι σου, αν δεν βεβαιωθούν πρώτα ότι βρίσκεται ήδη εκεί όλη η πραγματικότητα μες στην οποία ζεις; ΖΩΗ: Η κάθε προσπάθεια που έκανα για να γίνω πιο κάλπικα όμορφη χρησιμοποιούσε τις δικές της σιωπές, και η κάθε προσπάθεια να δείξω στους ανθρώπους που αγαπάω από ποιο υλικό έχω φτιάξει τη συναισθηματική γύμνια μου τις δικές της λέξεις. ΝΖ: Περίεργο! Πάντα είχα την εντύπωση ότι η συναισθηματική γύμνια σου προτιμούσε να χρησιμοποιεί σιωπές παρά λέξεις για να εκφράσει αυτό που ένιωθε. Τέλος πάντων. Πανέμορφες δεν είναι οι λέξεις εκείνες που έχουν ωραίο ήχο αλλά αυτές που αρνήθηκαν να μάθουν πώς να λένε ψέματα. Οι πιο όμορφες λέξεις δεν είναι αυτές που ξέρουν πώς, μες σε δευτερόλεπτα, να γοητεύουν, αλλά αυτές που κυκλοφορούν καταϊδρωμένες ασταμάτητα ανάμεσα σε στόματα και αυτιά κουβαλώντας τις πιο σημαντικές αλήθειες. 20