ΦPONTIΣTHPIO IΣTOPIKΩN EΠIΣTHMΩN ΠPOΓPAMMA MAΘHMATΩN

Transcript

1 ΕΘΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΕPEYNΩN ΤΜΗΜΑ BΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΕΡ ΕΥΝΩΝ ΦPONTIΣTHPIO IΣTOPIKΩN EΠIΣTHMΩN ΠPOΓPAMMA MAΘHMATΩN ΠEPIOΔOΣ ΚϚ ( )

2 Το Φροντιστήριο Ιστορικών Επιστημών οργανώνεται απο το Τμήμα Βυζαντινών Ερευνών του Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Άρχισε να λειτουργεί το έτος και η λειτουργία του συνεχίζεται φέτος για εικοστή έκτη κατα σειρά περίοδο. Σκοπός του Φροντιστηρίου είναι η μετάδοση σε νέους επιστήμονες ειδικών επιστημονικών γνώσεων απαραίτητων για την πληρέστερη κατάρτιση όσων επιθυμούν να ασχοληθούν με την ιστορική έρευνα. Τα μαθήματα διδάσκονται απο πανεπιστημιακούς καθηγητές, ερευνητές και άλλους ειδικούς επιστήμονες και απευθύνονται σε φοιτητές ή πτυχιούχους, χωρίς να αποκλείεται η συμμετοχή και άλλων ακροατών. Παράλληλα, λειτουργεί το Εργαστήριο Παλαιογραφίας, Διπλωματικής και Έρευνας Πηγών, που έχει σκοπό την εισαγωγή νέων επιστημόνων στη μεθοδολογία της επεξεργασίας, έκδοσης και εκμετάλλευσης ιστορικών πηγών. Στους ερευνητικούς ομίλους του Εργαστηρίου έχουν δυνατότητα συμμετοχής όσοι έχουν παρακολουθήσει τα μαθήματα του Φροντιστηρίου. Ν. Γ. Μοσχονάς 2

3 NOEMBPIOΣ Tρίτη 6, 13, 20, μμ. Λατινική Παλαιογραφία (Nίκος Γ. Mοσχονάς) 7-9 μμ. Ελληνική Παλαιογραφία (Ζήσης Μελισσάκης) Πέμπτη 8, 15, 22, μμ. Από τον χειρόγραφο κώδικα στο έντυπο βιβλίο. Στοιχεία Κωδικολογίας, εκδοτικής και κριτικής του κειμένου (Στέλιος Λαμπάκης) 7-9 μμ. Οι πρώιμοι Σλάβοι (5ος-7ος αι.) (Γεώργιος Καρδαράς) Παρασκευή 2, 9, 16, 23, μμ. Εισαγωγή στην αρχαία ιστορία της Σικελίας (Paolo Daniele Scirpo) ΔEKEMBPIOΣ Tρίτη 4, 11, μμ. Λατινική Παλαιογραφία (Nίκος Γ. Mοσχονάς) 7-9 μμ. Ελληνική Παλαιογραφία (Ζήσης Μελισσάκης) Πέμπτη 6, 13, μμ. Από τον χειρόγραφο κώδικα στο έντυπο βιβλίο. Στοιχεία Κωδικολογίας, εκδοτικής και κριτικής του κειμένου (Στέλιος Λαμπάκης) 7-9 μμ. Tο αβαρικό χαγανάτο ( ) (Γεώργιος Καρδαράς) 3

4 IANOYAPIOΣ Tρίτη 8, 15, 22, μμ. Λατινική Παλαιογραφία (Nίκος Γ. Mοσχονάς) 7-9 μμ. Eλληνική Παλαιογραφία (Zήσης Mελισσάκης) Πέμπτη 10, 17, 24, μμ. Ονοματική: Τοπωνύμια της Αττικής (Γεράσιμος Γεωργιάδης) 5-7 μμ. «Άγνωστα» βυζαντινά μνημεία της αττικής υπαίθρου (Χρύσα Κοντογεωργοπούλου) 7-9 μμ. Η εξέλιξη του υστεροβυζαντινού και οθωμανικού αστικού χώρου από τον 14ο έως τον 20ό αι. (Σάββας Τσιλένης) 4

5 ΦEBPOYAPIOΣ Tρίτη 5, 12, 19, μμ. Ιστορία των τουρκικών εθνών στους Μέσους Χρόνους (από την ύστερη Αρχαιότητα μέχρι τη μογγολική κατάκτηση) (Στέφανος Κορδώσης) 7-9 μμ. Eλληνική Παλαιογραφία (Zήσης Mελισσάκης) Πέμπτη 7, 14, 21, μμ. Βυζαντινή Κεραμεική (Ναταλία Πούλου) 7-9 μμ. Η εξέλιξη του υστεροβυζαντινού και οθωμανικού αστικού χώρου από τον 14ο έως τον 20ό αι. (Σάββας Τσιλένης) Παρασκευή 1, 8, 15, μμ. Εργαστήριο Δυτικής Διπλωματικής (Νίκος Γ. Μοσχονάς) 5-7 μμ. Η ανώτερη εκπαίδευση στο Βυζάντιο (Ηλίας Γιαρένης) 7-9 μμ. Νομισματική της ελληνικής Αρχαιότητας (Γιάννης Στόγιας) 5

6 MAPTIOΣ Tρίτη 5, 12, 19, μμ. Νεοελληνικός Διαφωτισμός και Νεωτερικότητα μετάφραση και πολιτισμική ανανέωση (Άννα Ταμπάκη) 5-7 μμ. Νομισματική Ιστορία του Βυζαντίου II, 11ος-15ος αι. (Βάσω Πέννα) 7-9 μμ. Eλληνική Παλαιογραφία (Ζήσης Μελισσάκης) Πέμπτη 7, 14, 21, μμ. Βυζαντινές επιγραφές (Νίκος Μελβάνι) 7-9 μμ. Επιγραφική (Δέσποινα Παπακωνσταντίνου- Διαμαντούρου) Παρασκευή 1, 8, 15, 22, μμ. Αραβικές ταξιδιωτικές διηγήσεις (Βασίλειος Χρηστίδης) 5-7 μμ. Εισαγωγή στην ιστορία της ισλαμικής αρχιτεκτονικής (Εμμανουήλ Γεωργουδάκης) 6

7 AΠPIΛIOΣ Tρίτη 2, μμ. Εξουσία και αριστοκρατία την εποχή της Μακεδονικής δυναστείας. Κοινωνικές ισορροπίες κορυφής (Βασιλική Βλυσίδου) Tρίτη 16, 23, μμ. Eραλδική (Μάριος Μπλέτας) Tρίτη 2, 9, 16, 23, μμ. Eλληνική Παλαιογραφία (Ζήσης Μελισσάκης) Πέμπτη 4, 11, 18, μμ. Bυζαντινή Σφραγιστική (Γιόρκα Nικολάου) 7-9 μμ. Επιγραφική (Δέσποινα Παπακωνσταντίνου- Διαμαντούρου) Παρασκευή 5, 12, 19, μμ. Πόλη και ιερά στην ελληνική Αρχαιότητα (Γιάννης Νίκου) 7

8 MAΪOΣ Tρίτη 14, 21, μμ. Πανεπιστήμια, σχολές και ανώτερη εκπαίδευση στον όψιμο Μεσαίωνα (Σπύρος Γκούνης - Σέργιος Μοσχονάς) 5-7 μμ. Ιστορία της τεχνολογίας ιστοριογραφικές παρατηρήσεις (Τέλης Τύμπας) 7-9 μμ. Eλληνική Παλαιογραφία (Ζήσης Μελισσάκης) Πέμπτη 16, 23, μμ. Εφυαλωμένη κεραμεική από τη Δύση στον ελλαδικό χώρο, 13ος-17ος αι. (Αναστασία Γιαγκάκη) 5-7 μμ. Η δίκη των Ναϊτών (Νίκος Γ. Μοσχονάς) 7-9 μμ. Nόμισμα και Iστορία (Γιάννης Στόγιας) Παρασκευή 17, 24, μμ. Πόλη και ιερά στην ελληνική Αρχαιότητα (Γιάννης Νίκου) 5-7 μμ. Φυσικό περιβάλλον και υδάτινοι πόροι στον ελληνικό χώρο (4ος-18ος αι.) (Δημήτρης Δημητρόπουλος - Μαρία Λεοντσίνη - Αγγελική Πανοπούλου) 8

9 ΔIΔAΣKOYN Βασιλική Βλυσίδου Ιστορικός, Διευθύντρια Ερευνών ΙΙΕ/ΕΙΕ Γεράσιμος Γεωργιάδης Φιλόλογος - Ιστορικός της Εκπαίδευσης Εμμανουήλ Γεωργουδάκης Φιλόλογος - Ιστορικός Ισλαμικής Τέχνης Αναστασία Γιαγκάκη Αρχαιολόγος, Εντεταλμένη Ερευνήτρια ΙΙΕ/ΕΙΕ Ηλίας Γιαρένης Ιστορικός, Επ. Καθηγητής Ιονίου Πανεπιστημίου Σπύρος Γκούνης Ιστορικός Δημήτρης Δημητρόπουλος Ιστορικός, Κύριος Ερευνητής ΙΙΕ/ΕΙΕ Γεώργιος Καρδαράς Ιστορικός, Εντεταλμένος Ερευνητής ΙΙΕ/ΕΙΕ Χρύσα Κοντογεωργοπούλου Δρ Ιστορίας - Αρχαιολόγος Στέφανος Κορδώσης Δρ Ιστορίας Στέλιος Λαμπάκης Φιλόλογος, Διευθυντής Ερευνών IΙE/EIE Μαρία Λεοντσίνη Ιστορικός, Εντεταλμένη Ερευνήτρια ΙΙΕ/ΕΙΕ Νίκος Μελβάνι Αρχαιολόγος, Επιστημονικός συνεργάτης ΙΙΕ/ΕΙΕ Zήσης Mελισσάκης Φιλόλογος - Παλαιογράφος, Εντεταλμένος Ερευνητής ΙΙΕ/ΕΙΕ Nίκος Γ. Mοσχονάς Iστορικός, ομ. Διευθυντής Eρευνών IΙE/EIE Σέργιος Μοσχονάς Ιστορικός Mάριος Mπλέτας Nομικός - Eραλδιστής Γιόρκα Nικολάου Nομισματολόγος - Bυζαντινολόγος, Nομισματικό Mουσείο Aθηνών Γιάννης Νίκου Αρχαιολόγος Αγγελική Πανοπούλου Ιστορικός, Κύρια Ερευνήτρια ΙΙΕ/ΕΙΕ Δέσποινα Παπακωνσταντίνου- Διαμαντούρου Aρχαιολόγος, τ. Κύρια Eρευνήτρια ΙΙΕ/EIE Βάσω Πέννα Ιστορικός - Νομισματολόγος, Επ. Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Nαταλία Πούλου Aρχαιολόγος, Επ. Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Paolo Daniele Scirpo Δρ Κλασικής Αρχαιολογίας Γιάννης Στόγιας Αρχαιολόγος - Νομισματολόγος Άννα Tαμπάκη Ιστορικός των Iδεών, Kαθηγήτρια Πανεπιστημίου Aθηνών Σάββας Τσιλένης Δρ Αρχιτέκτων - Πολεοδόμος Τέλης Τύμπας Ιστορικός της Τεχνολογίας, Επ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών Βασίλειος Χρηστίδης τ. Καθηγητής Αραβικής Ιστορίας Πανεπιστημίων Columbia και Ιωαννίνων - Δ/ντής Ινστιτούτου Ελληνοανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών 9

10 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ (Κατ αλφαβητική σειρά διδασκόντων) Βασιλική Βλυσίδου, Εξουσία και αριστοκρατία την εποχή της Μακεδονικής δυναστείας. Κοινωνικές ισορροπίες κορυφής Οι συνεχείς προσπάθειες των αυτοκρατόρων της Μακεδονικής δυναστείας να εδραιωθούν στην εξουσία και να πατάξουν την ισχυρή μέχρι τα μέσα του 9ου αιώνα επαρχιακή αριστοκρατία, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας ήταν η αρμενική και παφλαγονική καταγωγή, προσέφεραν στους Καππαδόκες τη ραγδαία κοινωνική άνοδό τους. Μέσα από αυτή τη σφοδρή αντιπαλότητα, που αναπτύχθηκε μεταξύ των Αρμενο-παφλαγόνων και Καππαδοκών αριστοκρατών, στο σεμινάριο θα επιχειρηθεί μία νέα προσέγγιση των συγκυριών που επέφεραν την ακμή και την παρακμή της Μακεδονικής δυναστείας. Γεράσιμος Γεωργιάδης, Ονοματική: Τοπωνύμια της Αττικής Μία από τις λεγόμενες «βοηθητικές επιστήμες» της Ιστορίας είναι και η Ονοματική / Ονοματολογία, αντικείμενο της οποίας είναι η μελέτη των κύριων ονομάτων. Η Τοπωνυμική ως κλάδος της Ονοματικής ασχολείται με τα ονόματα των τόπων. Τα τοπωνύμια αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορίας και του πολιτισμού, βοηθούν και προάγουν την ιστορική έρευνα και διευκολύνουν την αναγωγή στο παρελθόν, προσφέροντας σημαντικότατες ιστορικές πληροφορίες στον ερευνητή, αλλά και σε κάθε ενδιαφερόμενο, αφού αποκαλύπτουν, ως ένα βαθμό, την ιστορική πορεία και τις περιπέτειες ενός τόπου (σύνδεση με το παρελθόν, πληθυσμιακές μετακινήσεις, κατακτήσεις κ.ά.). Όπως αναφέρει ο γεωγράφος και ιστορικός Αντ. Μηλιαράκης ( ), τα τοπωνύμια μοιάζουν με «επιγραφάς γεγλυμμένας επί του εδάφους». Στο συγκεκριμένο μάθημα, έπειτα από μία εισαγωγική προσέγγιση των όρων της Ονοματολογίας, θα εξεταστούν τα τοπωνύμια όλων των πόλεων / δήμων της Αττικής, καθώς και των συνοικιών της Αθήνας, σύμφωνα με την πρόσφατη διοικητική διαίρεση της χώρας. Η τοπωνυμική μελέτη της Αττικής παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω της πληθώρας των πληροφοριών που προσφέρει από τη μυθική μέχρι τη νεότερη εποχή. Στόχος του μαθήματος είναι η παρουσίαση και ερμηνεία των τοπωνυμίων της συγκεκριμένης περιφέρειας, συνδέοντάς τα παράλληλα με τα σχετικά μυθολογικά και αρχαιολογικά στοιχεία, καθώς και με μεσαιωνικές και νεότερες ιστορικές αναφορές. Εμμανουήλ Γεωργουδάκης, Εισαγωγή στην ιστορία της ισλαμικής αρχιτεκτονικής Οι εισηγήσεις διαρθρώνονται σε τέσσερα δίωρα με περιεχόμενο τις κύριες υφολογικές περιόδους της ισλαμικής αρχιτεκτονικής, όπως καθορίστηκαν από τις σημαντικότερες δυναστείες. Το κέντρο βάρους πέφτει στην Ανατολική Μεσόγειο, ως περιοχή αμεσοτέρου ενδιαφέροντος λόγω γεωγραφικής γειτνιάσεως και ιστορικής επαφής με τον Ελληνισμό. Πρώτη θεματική 1. Προϊσλαμική Περίοδος - Εμφάνιση του Ισλάμ Οι πηγές και τα προβλήματα στον καθορισμό της γενέσεως αυτού που ονομάζουμε ισλαμική τέχνη από τον 3ο αι. μ. Χ. περίπου έως τον 7ο αι. μ. Χ. θάνατος του Μωάμεθ - κήρυκας του Ισλάμ. 2. Ορθόδοξοι Χαλίφες - Ομαϊάδες Μία σύντομη, αλλά εκρηκτική και καθοριστική, περίοδος με πλήθος ανοιχτών ζητημάτων, αλλά και στενής συνάφειας με την ελληνορωμαϊκή υλική και πνευματική οικουμένη που διήρκεσε μόλις 10

11 100 (πλην όμως καθοριστικά χρόνια), από τα μέσα του 7ου αι. μ. Χ. έως τα μέσα του 8ου αι. μ. Χ., με μία ξαφνική και αιματηρή πτώση και μία απροσδόκητη αναβίωση στην Ισπανία. Δεύτερη θεματική 1. Αββασίδες Από το 750 έως την πτώση της Βαγδάτης στα χέρια των Μογγόλων παρά την συρρίκνωση της πραγματικής τους εξουσίας και την αμφισβήτηση της πνευματικής τους επικυριαρχίας επί των μουσουλμάνων πιστών, διαμορφώθηκε η κλασσική εποχή στις τέχνες του Ισλάμ και φυσικά και στην αρχιτεκτονική. Έτσι λοιπόν, Βαγδάτη και Σαμάρρα δίνουν νέες καλλιτεχνικές κατευθύνσεις για ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο πάνω στις ήδη θεμελιωμένες δομές. 2. Ιράν-Κεντρική Ασία Πολύ σύντομα θα παρουσιαστούν τα σημαντικότερα και καθοριστικότερα μνημεία της εποχής των Μογγόλων. Η Σαμαρκάνδη γίνεται το χωνευτήρι των διαφόρων μεμονωμένων τάσεων και κατευθύνσεων, τεχνολογιών και τεχνικών, ενώ αναμειγνύονται τα καλλιτεχνικά ύφη από όλες τις γωνιές της μογγολικής επικράτειας με θαυμαστά αποτελέσματα. Τρίτη θεματική 1. Φατιμίδες Η πρώτη σιιτική δυναστεία με αξιώσεις οικουμενικές δίνει νέα έκφραση στις τέχνες συνολικά, εγκαινιάζει μία νέα εποχή και φυσικά την αρχιτεκτονική της. Ποιός δεν γνωρίζει το μεγαλύτερο καθίδρυμά τους, την πόλη του Καΐρου και το αλ-άζχαρ; 2. Μαμελούκοι Η Αίγυπτος επιστρέφει με τον Σαλαδίνο στο σουννιτικό Ισλάμ και η δυναστεία του ακολουθείται από τους στρατιώτες-δούλους, τους Μαμελούκους. Τουρκογενείς και Καυκάσιοι στην καταγωγή, καθιερώνουν με την δυναστεία τους τις νέες αισθητικές μορφές που άρχισαν να διαμορφώνονται νωρίτερα, αλλά συγχρόνως τις αναπτύσσουν τόσο ως προς την κλίμακα όσο και ως προς την πρωτοτυπία της ανασύνθεσης των προϋπαρχουσών δομών. Τέταρτη θεματική 1. Σελτζούκοι - Εμιράτα Από τους Μεγάλους Σελτζούκους του Ιράν στο Σουλτανάτο της Ρωμανίας. Η ντόπια αρχιτεκτονική και τεχνική της Μικράς Ασίας, αναπτύσσει πλέον τον δικό της ισλαμικό χαρακτήρα. Ιρανικά και Μαμελουκικά στοιχεία, μαζί με βυζαντινά, αρμενικά και γεωργιανά, αρχίζουν να ομογενοποιούνται σε νέες χρήσεις και νέες παραλλαγές, με σαφείς αισθητικές επιλογές και πρότυπα άλλοτε ξεκάθαρα και άλλοτε ασαφή. Η διάλυση που επιφέρουν οι Μογγόλοι δημιουργεί την μεταβατική περίοδο των εμιράτων. Ύφος εκλεκτικό, ή μάλλον πειραματικό, αρχίζει να δίνει τα πρώτα γονίδια του πρώιμου και κλασικού οθωμανικού ύφους. 2. Εμιράτα - Οθωμανοί Από ένα εμιράτο μεταξύ πολλών, το Οθωμανικό επεκτείνεται σταδιακά τόσο εις βάρος των χριστιανικών ηγεμονιών όσο και των ισλαμικών. Αποβάλλει σιγά-σιγά τον επαρχιακό χαρακτήρα του, και επιδιώκει συνειδητά να δημιουργήσει ένα αυτοκρατορικό-οικουμενικό αρχιτεκτονικό ύφος, με πλήρη συνείδηση της «οθωμανικότητας». Από τον 16ο αι. και μετά αυτό είναι πραγματικότητα, ώστε πλέον η οθωμανική κυριαρχία να είναι ορατή απλώς και μόνο από την μορφή του τζαμιού της πόλης, ακόμη και στις χώρες με μακρά και υψηλή παράδοση στην αρχιτεκτονική, όπως η Αίγυπτος, η Συρία ή το Ιράκ. Αναστασία Γιαγκάκη, Εφυαλωμένη κεραμεική από τη Δύση στον ελλαδικό χώρο, 13ος- 17ος αι. Κεντρικός άξονας του σεμιναρίου είναι με βάση τα δημοσιευμένα αρχαιολογικά δεδομένα από ποικίλες θέσεις του ελλαδικού χώρου να παρουσιαστούν αναλυτικά οι κατηγορίες εφυαλωμένης κεραμεικής που έχουν εισαχθεί σε αυτή την περιοχή από περιοχές της δυτικής Μεσογείου από τον 11

12 13ο μέχρι και τον 17ο αι. Αναλύονται τα βασικά γνωρίσματα της κάθε κατηγορίας (κεραμεικό σώμα, σχήμα, διακόσμηση, προέλευση). Ηλίας Γιαρένης, Η ανώτερη εκπαίδευση στο Βυζάντιο Στο μάθημα εξετάζονται τα βασικά στοιχεία της ανώτερης εκπαίδευσης στον βυζαντινό κόσμο, από τον 4ο έως τον 15ο αι. Μεταξύ άλλων μελετώνται: ο χαρακτήρας, το περιεχόμενο, οι στόχοι και οι μέθοδοι της ανώτερης εκπαίδευσης, οι δομές και η οργάνωσή της, η γεωγραφική της διασπορά σε σύνδεση με τα μεταβαλλόμενα σύνορα του κράτους, καθώς και η σχετική κρατική μέριμνα. Σπύρος Γκούνης - Σέργιος Μοσχονάς, Πανεπιστήμια, σχολές και ανώτερη εκπαίδευση στον όψιμο Μεσαίωνα Με τη δεύτερη χιλιετία ο κόσμος της μεσαιωνικής Δύσης γνώρισε ένα νέο θεσμό, το Πανεπιστήμιο. Στο παρόν σεμινάριο εξετάζεται ο θεσμός αυτός από τη γένεσή του μέχρι και τον 15ο αι., ενώ παράλληλα αναλύονται ζητήματα γύρω από το ευρύτερο πεδίο της εγγράμματης γνώσης κατά την όψιμη μεσαιωνική περίοδο. Θα αναφερθούν, επίσης, παραδείγματα εκπαιδευτικών συστημάτων πέραν του πανεπιστημιακού θεσμού, καθώς και στοιχεία από την καθημερινή ζωή των σπουδαστών. Δημήτρης Δημητρόπουλος - Μαρία Λεοντσίνη - Αγγελική Πανοπούλου, Φυσικό περιβάλλον και υδάτινοι πόροι στον ελληνικό χώρο (4ος-18ος αι.) Η αφθονία των υδάτινων πόρων ή η λειψυδρία καθορίζονταν από τις φυσικές μεταβολές ή τις επιπτώσεις της ανθρώπινης παρέμβασης στο περιβάλλον. Η ύδρευση, η άρδευση και η αποστράγγιση αποτελούσαν βασικές προϋποθέσεις της επιβίωσης στις πόλεις και την ύπαιθρο. Το μάθημα θα επικεντρωθεί στις αναφορές των πηγών (ιστοριογραφία, επιστολογραφία, νομοθεσία, συμβολαιογραφικές πράξεις κ.ά.) σχετικά με την εκμετάλλευση του νερού σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο και θα παρακολουθήσει (κυρίως μέσω της αρχαιολογίας και των αρχειακών τεκμηρίων) τις τεχνικές βελτιώσεις που είχαν σκοπό την αύξηση της αγροτικής παραγωγής και την αναβάθμιση των καθημερινών συνθηκών διαβίωσης. Γεώργιος Καρδαράς, Οι πρώιμοι Σλάβοι (5ος-7ος αι.) Στόχος του προσφερόμενου αντικειμένου είναι η σφαιρική παρουσίαση της εμφάνισης και εξάπλωσης των Σλάβων στον χώρο της Ανατολικής, Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης κατά την ύστερη Αρχαιότητα και τον πρώιμο Μεσαίωνα. Με βάση τις μαρτυρίες των γραπτών πηγών και τα αρχαιολογικά ευρήματα παρουσιάζονται οι απόψεις γύρω από τον χώρο της σλαβικής εθνογένεσης, οι φάσεις της επέκτασης των Σλάβων στον ευρωπαϊκό χώρο, οι πολιτισμικές μεταβολές που συντελέστηκαν, οι σλαβικές επιδρομές και εγκαταστάσεις στις βαλκανικές επαρχίες του Βυζαντίου, το λεγόμενο «πρώτο σλαβικό κράτος» υπό τον Σάμο, κ.ά. Αναφορά θα γίνει επίσης και στους Άντες, λαό συγγενικό με τους Σλάβους, και τη βραχύβια ηγεμονία τους στον χώρο της σημερινής Ουκρανίας. 12

13 Γεώργιος Καρδαράς, Tο αβαρικό χαγανάτο ( ) Μετά από μία σύντομη αναφορά στη μετανάστευση των Αβάρων στην Ευρώπη, εξετάζεται η εξέλιξη του αβαρικού χαγανάτου στο λεκανοπέδιο των Καρπαθίων από την ίδρυσή του το 568 έως την υποταγή του στους Φράγκους το 796. Κύρια σημεία αναφοράς αποτελούν: α) Οι πολιτικές και κοινωνικές δομές του αβαρικού χαγανάτου. β) Οι σχέσεις του με το Βυζάντιο, τους Τούρκους, τους Σλάβους και τη Δύση. γ) Η θέση και ο ρόλος υποτελών λαών στο πλαίσιο του χαγανάτου. δ) Τα κυριότερα πολιτισμικά στοιχεία, οι επιδράσεις και οι μεταβολές στον υλικό πολιτισμό. ε) Τα χριστιανικά σύμβολα στο χαγανάτο. Χρύσα Κοντογεωργοπούλου, «Άγνωστα» βυζαντινά μνημεία της αττικής υπαίθρου Άγνωστες στο ευρύ κοινό βυζαντινές εκκλησίες, κάποιες φορές με τοιχογραφίες υψηλής καλλιτεχνικής αξίας, που συνδέονται με τη μεγάλη τέχνη της Βασιλεύουσας. Το θέμα αποκτά ακόμη ιδιαίτερη αξία, από τη στιγμή που αναφέρεται στην Αττική, μια βυζαντινή επαρχία, για την οποία, μέχρι πριν λίγο καιρό, υπήρχε η εντύπωση ότι έβαινε συρρικνούμενη. Ναοί στη μέση του πουθενά, κρυμμένοι σε ελαιώνες, πίσω από ρέματα ή σε βιομηχανικές ζώνες αποκαλύπτουν τα μυστικά μιας ζωής άγνωστης τις περισσότερες φορές και στους ίδιους τους κατοίκους της Αττικής. Τα καινούργια στοιχεία που ήρθαν στο φως με την εξέλιξη των ανασκαφών, αλλά και λόγω του επείγοντος των έργων για την διάνοιξη της Αττικής Οδού, την κατασκευή του μητροπολιτικού σιδηροδρόμου ή του αερολιμένα «Ελευθέριος Βενιζέλος», οδήγησαν σε νέες ταυτίσεις, διαπίστωση παλαιοτέρων λατρειών ή και σχέσης με επιφανή πρόσωπα της εποχής, όπως για παράδειγμα τον μητροπολίτη Αθηνών, Μιχαήλ Χωνιάτη. Τα νέα αυτά στοιχεία αποκαλύπτουν μια άλλη πραγματικότητα που χρήζει μελέτης, καθώς επίσης και μια πλειάδα ναών άγνωστων στο ευρύ κοινό, με φάσεις βυζαντινών χρόνων, όπως για παράδειγμα ο Αη Γιώργης ο Σκληπιός στον Καρελά ή ο Άγιος Γεώργιος Καδή στο Μαρκόπουλο. Προτείνεται και επίσκεψη στα διδασκόμενα μνημεία. Στέφανος Κορδώσης, Ιστορία των τουρκικών εθνών στους Μέσους Χρόνους (από την ύστερη Αρχαιότητα μέχρι τη μογγολική κατάκτηση) Πρώτη διάλεξη - εισαγωγικά - Ποια είναι τα τουρκικά έθνη σήμερα (εθνώνυμα, κράτη, εθνότητες, χάρτες). - Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των τουρκικών εθνών (συγκολλητικές γλώσσες, νομαδικός βίος μέχρι τον 19ο αιώνα, Ισλάμ και σαμανισμός). - Βασικές γλωσσικές υποκατηγορίες των τουρκικών εθνών με βάση τη σύγχρονη Τουρκολογία. - Νομαδικά έθνη και εδραίες κοινωνίες στην Ευρασία κατά τον Μεσαίωνα ο ρόλος τους στα εμπορικά δίκτυα. - Το πρόβλημα των πηγών σχετικά με τα νομαδικά έθνη. - Βασικές πολιτικές έννοιες των νομαδικών εθνών. - Η δομή μιας νομαδικής αυτοκρατορίας (το παράδειγμα των Ούννων, Τούρκων). -Το εθνώνυμο «Τούρκοι», οι διαστάσεις του και οι τρόποι με τους οποίους χρησιμοποιείται σήμερα από σύγχρονες γλώσσες (συγκριτική μελέτη ανάμεσα στα Ελληνικά, Τουρκικά, Αγγλικά, Ρωσικά, Κινεζικά). - Η ιστορική πορεία του εθνωνύμου «Τούρκοι» (ένα περίγραμμα). - Τα τουρκικά έθνη πριν την εμφάνιση του εθνωνύμου «Τούρκοι». 13

14 Δεύτερη διάλεξη - Το πρώτο και δεύτερο τουρκικό χανάτο ( και ). Περίγραμμα ιστορίας και σχέσεις με το Βυζάντιο - Πηγές (επιγραφή Bogut, επιγραφές Όρχον: επιτύμβιες στήλες, κινεζικά, βυζαντινά, αραβικά και αρμενικά χρονικά). - Τα ρουνικά των επιγραφών του Όρχον (θεωρίες προέλευσης). - Ο τουρκικός κόσμος την εποχή της εμφάνισης των Τούρκων. - Η επανεμφάνιση των Τούρκων στις αρχές της δεκαετίας του 680 και η ισχυροποίησή τους στις φυλές της Μογγολίας. - Απαρχές πολέμων Ογούζων, Κιργίζων, Τατάρων και Τούρκων Πτώση του δεύτερου χανάτου των Τούρκων υπό τα συνδυασμένα χτυπήματα Ογούζων και Κιργίζων. Μετανάστευση των Ογούζων στα νότια της Μογγολίας. Τρίτη διάλεξη - Οι Τούρκοι και τα τουρκικά έθνη της στέπας μέχρι την πτώση του τουρκικού χανάτου (744) - Τούρκοι και (εννιά) Ογούζοι. Εστίαση στην ιστορία των Ογούζων. - Τούρκοι και Ουιγούροι. Εστίαση στην ιστορία των Ουιγούρων. - Τούρκοι και Κιργίζοι. Εστίαση στην ιστορία των Κιργίζων. - Τούρκοι και Χάζαροι. Εστίαση στην ιστορία των Χαζάρων και στις σχέσεις τους με τους Βυζαντινούς. - Τούρκοι και Βούλγαροι. Εστίαση στην ιστορία των Βουλγάρων και στις σχέσεις τους με τους Βυζαντινούς. - Τούρκοι και Τάταροι. Εστίαση στην ιστορία των Τατάρων και στις σχέσεις τους με τους Βυζαντινούς. - Τούρκοι και Ταρντούς. Εστίαση στην ιστορία των Ταρντούς. - Τούρκοι και Οτίγουροι και οι σχέσεις τους με τους Βυζαντινούς. - Τούρκοι και Κοτίγουροι και οι σχέσεις τους με τους Βυζαντινούς. Τέταρτη διάλεξη - Τα τουρκικά έθνη μετά την πτώση του τουρκικού χανάτου μέχρι τη Μογγολική κατάκτηση - Πηγές: Κινεζικές, Αραβικές, Ρωσικές - Η συμβολή της ισλαμικής ιστοριογραφίας στην καθολική χρήση του εθνωνύμου «Τούρκοι» ως γενικής γεωπολιτισμικής κατηγορίας. Παραδείγματα από την ισλαμική ιστοριογραφία. - Οι Εννιά Ογούζοι και το χανάτο των Ογούζων ή Ουιγούρων ( ). Οι Γούζοι της δυτικής Ασίας (λίμνη Αράλη) και ο εξισλαμισμός τους (Τουρκομάνοι). Παράγωγα ισλαμικά κράτη της δυτικής Ασίας (Καραχανίδες, Ιλκχανίδες, Σελτζούκοι, Οθωμανοί). - Το χανάτο των Κιργιζίων. - Το χανάτο των Χαζάρων και οι σχέσεις του με το Βυζάντιο. - Οι Κιπτσάκοι και η επικράτησή τους στις δυτικές στέπες. - Οι Τάταροι της Ανατολικής Μογγολίας - Οι Τάταροι των στεπών της Ρωσίας (η συμβολή της ρωσική μεσαιωνικής ιστοριογραφίας στη μεταφορά ενός εθνωνύμου από την Ανατολή στη Δύση). - Τα τουρκικά έθνη ανάμεσα στο νομαδικό σαμανικό κόσμο και στον εδραίο μονοθεϊστικό κόσμο. Ζητήματα εθνογένεσης και οι επιρροές του νομαδικού και εδραίου πολιτισμού στις σύγχρονες ταυτότητες των τουρκικών εθνών. Στέλιος Λαμπάκης, Από τον χειρόγραφο κώδικα στο έντυπο βιβλίο. Στοιχεία Κωδικολογίας, εκδοτικής και κριτικής του κειμένου - Ορισμοί και αντικείμενο. - Συγκλίσεις και αποκλίσεις Κωδικολογίας και Παλαιογραφίας. - Οι σύγχρονοι κατάλογοι χειρογράφων κωδίκων. - Από το χειρόγραφο στο έντυπο βιβλίο και στα e-books. - Μεθοδολογία και προβλήματα της εκδοτικής πρακτικής και της κριτικής του κειμένου. 14

15 Μαρία Λεοντσίνη - Δημήτρης Δημητρόπουλος - Αγγελική Πανοπούλου, Φυσικό περιβάλλον και υδάτινοι πόροι στον ελληνικό χώρο (4ος-18ος αι.) (βλ. Δημήτρης Δημητρόπουλος - Μαρία Λεοντσίνη - Αγγελική Πανοπούλου) Νίκος Μελβάνι, Βυζαντινές επιγραφές Το μάθημα θα είναι μία γενική εισαγωγή στη μεθοδολογία της προσέγγισης επιγραφών της βυζαντινής περιόδου, από τον 4ο μέχρι τον 15ο αι. Πρόκειται για επιγραφές (κατά κανόνα σύντομα κείμενα) στην ελληνική γλώσσα (με ελάχιστες εξαιρέσεις) από διάφορες περιοχές του βυζαντινού κόσμου, συνήθως μέσα σε βυζαντινές εκκλησίες και μοναστήρια, αλλά θα αναλυθούν και περιπτώσεις επιγραφών από κοσμικά κτήρια και οχυρώσεις, καθώς και επιγραφές σε εικόνες και σε έργα μικροτεχνίας. Θα προηγηθεί μία γενική εισαγωγή στην προβληματική των επιγραφών: ταξινόμηση σε κατηγορίες, θέση και ρόλος στα μνημεία, μεθοδολογικά προβλήματα, παρουσίαση βασικής βιβλιογραφίας. Τα περισσότερα μαθήματα θα είναι αφιερωμένα στην πρακτική άσκηση μέσα από την ανάγνωση βυζαντινών επιγραφών από διάφορες περιόδους της βυζαντινής ιστορίας και από διαφόρων ειδών μνημεία. Η γραφή, η γλώσσα, η χρονολόγηση και η ερμηνεία των κειμένων θα αποτελούν βασικά στοιχεία στην προσέγγιση, ενώ θα γίνονται συσχετισμοί και με άλλα στοιχεία που συνοδεύουν τις επιγραφές, όπως μονογράμματα, προσωπογραφίες, σύμβολα και εμβλήματα. Στο τέλος θα διατυπωθούν προβληματισμοί σχετικά με τον τρόπο συνεκτίμησης των ιστορικών και κοινωνικών προεκτάσεων που προκύπτουν από την ανάγνωση του περιεχομένου των επιγραφών, σε συνδυασμό με ποικίλες άλλες πληροφορίες από γραπτές πηγές, αρχαιολογικά δεδομένα, έργα τέχνης κλπ. Zήσης Mελισσάκης, Eλληνική Παλαιογραφία Η εξέλιξη της ελληνικής γραφής, κυρίως μέσα από τα χειρόγραφα βιβλία, από τον 4ο π.χ. αι. έως την πλήρη επικράτηση του εντύπου στις αρχές του 19ου. Δίνεται έμφαση στη μικρογράμματη γραφή, που από τον 9ο αι. αντικαθιστά τη μεγαλογράμματη και στην οποία είναι γραμμένα τα περισσότερα σωζόμενα χειρόγραφα. Το καθαρά θεωρητικό μέρος του μαθήματος συμπληρώνεται από πολλές ασκήσεις ανάγνωσης χειρογράφων, με στόχο την εξοικείωση των διδασκομένων με τις ιδιομορφίες και τις μεταβολές του ελληνικού βυζαντινού αλφάβητου. Nίκος Γ. Mοσχονάς, Λατινική Παλαιογραφία Έπειτα απο σύντομη εισαγωγή στην εξέλιξη της λατινικής γραφής θα εξεταστούν αναλυτικότερα οι τύποι της μεσαιωνικής γοτθικής γραφής και συγκεκριμένα η γραφή βιβλίων (scriptura libraria), η ποικιλία των γραφών γραμματείας (scriptura documentaria), η νοταριακή γραφή και οι τύποι γραφής ειδικών κατηγοριών (επιγραφική, εμπορική, ιδιωτική γραφή). Nίκος Γ. Mοσχονάς, Εργαστήριο Δυτικής Διπλωματικής Στις συναντήσεις του εργαστηρίου θα αναλυθεί η λειτουργία των δυτικών κοσμικών και εκκλησιαστικών γραμματειών, καθώς και η έννοια του γραπτού τεκμηρίου που παράγεται απο αυτές, θα εξεταστούν τα εξωτερικά και τα εσωτερικά γνωρίσματα των δημοσίων και των ιδιωτικών εγγράφων και θα προβληθεί η σημασία εφαρμογής της διπλωματικής κριτικής για τη διαπίστωση της γνησιότητας του τεκμηρίου. Οι μετέχοντες στο εργαστήριο θα ασκηθούν στη μελέτη και στη διπλωματική ανάλυση επιλεγμένων μεσαιωνικών εγγράφων. 15

16 Νίκος Γ. Mοσχονάς, Η δίκη των Ναϊτών Το Τάγμα των Ιπποτών του Ναού, που είχε ιδρυθεί το 1118 στην Ιερουσαλήμ με βάση τον κανόνα του Αγίου Βερνάρδου του Κλαιρβώ για την προστασία του Παναγίου Τάφου, του βασιλείου της Ιερουσαλήμ και των χριστιανών προσκυνητών, χάρη στην αρχική παπική υποστήριξη ανέπτυξε γρήγορα ευρύτατη πολιτική και οικονομική δραστηριότητα, απέκτησε ισχύ και άσκησε σημαντική επιρροή στη διεθνή σκηνή. Ακριβώς οι λόγοι αυτοί συντέλεσαν να προκληθεί η εχθρότητα του βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου Δ του Ωραίου ο οποίος κατάφερε να διαβάλει το Τάγμα στον πάπα Κλήμεντα Ε και να επιτύχει την κατάργηση του Τάγματος και την εισαγωγή των Ναϊτών σε δίκη ως αιρετικών. Πολλοί υψηλόβαθμοι ιππότες συνελήφθηκαν, βασανίστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο στην πυρά (1314). Μαζί με αυτούς και ο Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος Ιάκωβος ντε Μολλαί. Στη σειρά των μαθημάτων θα εξεταστούν οι λόγοι που οδήγησαν στη συκοφάντηση και στη διάλυση του Τάγματος, η εξέλιξη της δίκης των Ναϊτών και οι συνέπειες αυτών των γεγονότων για τον δυτικό κόσμο. Σέργιος Μοσχονάς - Σπύρος Γκούνης, Πανεπιστήμια, σχολές και ανώτερη εκπαίδευση στον όψιμο Μεσαίωνα (βλ. Σπύρος Γκούνης - Σέργιος Μοσχονάς) Mάριος Mπλέτας, Eραλδική Εραλδική είναι ο βοηθητικός της Iστορίας κλάδος που μελετά τα οικόσημα. Μιλάμε για τη Δυτική Ευρώπη στη διάρκεια του Μεσαίωνα και επικεντρωνόμαστε σ αυτήν, αφήνοντας έξω από τη θεώρησή μας άλλες μορφές χρήσης εμβλημάτων σε άλλες περιοχές και περιόδους. Στη μεσαιωνική Ευρώπη και στις συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες (φεουδαρχία, αυστηρή κοινωνική ιεραρχία, διακυβέρνηση από τους έχοντες την ικανότητα να φέρουν όπλα) αναπτύχθηκε ένα σύστημα, στο οποίο οι κοινωνικά εξέχοντες διακρίνονταν από κάποια παράσταση που υιοθετούσαν ως έμβλημα προσωπικό, αναλλοίωτο και κληρονομητό. Ο κόσμος των οικοσήμων αντικατόπτριζε έναν κόσμο της φαντασίας συμβολικό, πολύχρωμο και παιγνιώδη, και ήταν το εργαλείο με το οποίο η εξουσία εξέπεμπε τα μηνύματα της ισχύος της. Στην πραγματικότητα η περιδιάβαση στον κόσμο αυτό είναι μια περιδιάβαση στην (πολιτική) ιστορία αλλά και στην αισθητική και τον πολιτισμό της μεσαιωνικής Ευρώπης. Γιάννης Νίκου, Πόλη και ιερά στην ελληνική Αρχαιότητα Η πόλις και το ιερόν υπήρξαν θεμελιώδη στοιχεία του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Οι διάφορες οργανωμένες πολιτικές κοινότητες, νοούμενες άλλοτε ως απλοί οικισμοί ή σύνολα εγκαταστάσεων και άλλοτε λαμβάνοντας την μορφή «πόλεων-κρατών», «εθνών», είτε «κοινών», και τα ποικίλα ιερά, μικρά ή μεγάλα, υπαίθρια ή μη, αστικά ή αγροτικά, κεντρικά ή περιφερειακά, τοπικά ή πανελλήνια, αποτέλεσαν δεσπόζοντες πολυδιάστατους πυρήνες ζωής και δράσης στο αρχαιοελληνικό γίγνεσθαι. Η γένεση και η ανάπτυξή τους σε συνάρτηση με τις εκάστοτε χωροχρονικές συντεταγμένες και κοινωνικοπολιτικές δυναμικές καθόρισε σε ύψιστο βαθμό την διαμόρφωση του ιστορικού τοπίου και του πολιτισμικού περιβάλλοντος του ελληνικού χώρου εν γένει. Σκοπός του σεμιναρίου είναι να φωτίσει και να διερευνήσει μερικές από τις σημαντικότερες πτυχές της παράλληλης πορείας και της σχέσης μεταξύ πόλεων και ιερών από την Προϊστορική Εποχή έως τους Ελληνιστικούς Χρόνους μέσα από το πρίσμα της αρχιτεκτονικής τους εξέλιξης στην διαδρομή δώδεκα και πλέον αιώνων. 16

17 Αγγελική Πανοπούλου - Δημήτρης Δημητρόπουλος - Μαρία Λεοντσίνη, Φυσικό περιβάλλον και υδάτινοι πόροι στον ελληνικό χώρο (4ος-18ος αι.) (βλ. Δημήτρης Δημητρόπουλος - Μαρία Λεοντσίνη - Αγγελική Πανοπούλου) Δέσποινα Παπακωνσταντίνου-Διαμαντούρου, Επιγραφική Διάγραμμα μαθημάτων: - Πρώτη - τρίτη διάλεξη: εισαγωγή στην Επιγραφική (ορισμός, ονομασία, αντικείμενο, αξία, κατηγορίες επιγραφών, αλφάβητα, ύλη και τρόποι γραφής, Ιστορία της Επιγραφικής, εγχειρίδια, εκδόσεις). - Τέταρτη διάλεξη: πρακτική της Επιγραφικής, ήτοι όλα τα στάδια από την ανεύρεση ή την παρούσα θέση μιας επιγραφής μέχρι την τελική της δημοσίευση. - Πέμπτη - έβδομη διάλεξη: επιγραφές μέσα από ένα κεντρικό θέμα, π.χ. παιδεία, καθημερινή ζωή κ.λπ. - Μετά τις 4-5 πρώτες διαλέξεις: τρίωρη επίσκεψη στο Επιγραφικό Μουσείο (πάντοτε Κυριακή). Βάσω Πέννα, Νομισματική Ιστορία του Βυζαντίου II, 11ος-15ος αι. Το μάθημα Νομισματική Ιστορία του Βυζαντίου ΙΙ, 11ος-15ος αιώνας, στοχεύει σε μια πρώτη εξοικείωση φοιτητών, σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, με τη νομισματική της ύστερης μεσοβυζαντινής και υστεροβυζαντινής περιόδου. Το μάθημα θα υλοποιηθεί σε τέσσερις παρουσιάσεις και θα καλύψει τις ακόλουθες ενότητες: - Εικονογραφία των βυζαντινών νομισμάτων: επισκόπηση, συμβολισμός, ιστορικός σχολιασμός και συσχέτιση με την μνημειακή τέχνη (2 μαθήματα). - Η λειτουργία περιφερειακών νομισματοκοπείων. «Πιστές» και λατινικές «απομιμήσεις» (1 μάθημα). - Τάσεις της νομισματικής κυκλοφορίας στα όρια της Αυτοκρατορίας και στην ευρύτερη περιοχή της (1 μάθημα). Paolo Daniele Scirpo, Εισαγωγή στην αρχαία ιστορία της Σικελίας Στόχος του σεμιναρίου είναι η εισαγωγή στην ιστορία της Σικελίας από την Αρχαϊκή έως την Ελληνιστική περίοδο (8ος-3ος αι. π.χ.), βάσει των φιλολογικών και αρχαιολογικών πηγών, και η εξοικείωση των διδασκομένων με τα αρχαία μνημεία του δυτικού Ελληνισμού μέσω της κριτικής προσέγγισης της σχετικής επιστημονικής βιβλιογραφίας. Θα τονιστεί η συνεισφορά των Σικελιωτών στην εξέλιξη της πολεοδομίας και γενικότερα του ελληνικού πολιτισμού μέσω των διαφόρων εκφάνσεων της τέχνης (αρχιτεκτονική, γλυπτική, κεραμεική κτλ.). Θα διερευνηθούν ακόμα οι σχέσεις των αποικιών με τη μητρόπολη όσον αφορά, π.χ., στα πανελλήνια ιερά (Ολυμπία, Δελφοί κτλ.). Ειδική έμφαση θα δοθεί στην ιστορία των Συρακουσών από την ίδρυση έως την πρώτη άλωση ( π.χ.). Γιάννης Στόγιας, Nομισματική της ελληνικής Αρχαιότητας Η επινόηση του νομίσματος κατά τις αρχές του 6ου αι. π.χ. στην περιοχή της Λυδίας αποτέλεσε αναμφίβολα έναν καθοριστικό σταθμό για την παγκόσμια Ιστορία. Αυτή η σημαντική εφεύρεση διοχετεύθηκε από τα εδάφη της Ιωνίας στον υπόλοιπο αρχαίο ελληνικό κόσμο και μακροπρόθεσμα ευρύτερα. Η συμβολή του Ελληνισμού, ουσιαστικά ενός από τους δύο πολιτισμούς που μάλλον 17

18 ανεξάρτητα σφράγισαν την εξέλιξη και τη διάδοση του νομίσματος, ήταν καίρια για τη μορφή του μέσου όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Στο πλαίσιο μιας κατά το δυνατόν αντιπροσωπευτικής επισκόπησης της νομισματικής ιστορίας της ελληνικής αρχαιότητας εξετάζονται οι παρακάτω ενότητες: - Πρώιμες εκδηλώσεις ενδιαφέροντος για τα αρχαία νομίσματα. Συλλέκτες και συλλογές. Ιστορία της έρευνας. Πρωτοπόροι μελετητές και θεμελίωση ς νομισματικής επιστήμης. - Βασικοί όροι (νόμισμα, νόμος, nummus) και ορισμοί (Αριστοτέλης). Περιεκτική και παραστατική αξία του νομίσματος. Φαινόμενα αντιπραγματισμού. - Πρώτες ύλες και τεχνικές κοπής. Μετρολογία, σταθμητικοί κανόνες και νομισματικές αξίες. Έλεγχος παραγωγής, επικοπές, επισημάνσεις. Παραχαράκτες μέτρα κατά της κιβδηλείας. Νομισματική κυκλοφορία και «θησαυροί». - Από τις πρώιμες μορφές χρήματος και την προκερματική περίοδο στη γένεση του κερματόμορφου νομίσματος. Το ζήτημα της έκδοσης νομισμάτων. - Ονόματα/παρωνύμια αρχαιοελληνικών νομισμάτων. Εικονογραφία. Θεοί, μύθοι, λαλοῦντα σύμβολα, προϊόντα κ.ά. Εικονιστικές μορφές (πορτραίτα). Άλλα θέματα. - Ορόσημα στην νομισματική ιστορία της ελληνικής Aρχαιότητας (αρχαϊκοί - κλασικοί - ελληνιστικοί χρόνοι). Αναφορές σε σημαντικές νομισματοκοπίες του ελληνικού κόσμου (Αίγινα, Αθήνα, Κόρινθος, Φίλιππος Β της Μακεδονίας και Μέγας Αλέξανδρος, Αιτωλική και Αχαϊκή Συμπολιτεία κ.ά.). - Ο αντίκτυπος των ελληνικών νομισματοκοπιών. Ρώμη - Καρχηδών - Ινδία. Απομιμήσεις (Θράκες, Κέλτες, Άραβες κλπ.). - Η έλευση των Ρωμαίων και η συνέχεια της νομισματικής παράδοσης στην ελληνική και ελληνίζουσα Ανατολή. - Μεθοδολογικά ζητήματα και πεδία έρευνας. Γιάννης Στόγιας, Νόμισμα και Ιστορία Κύριο άξονα της επιχειρούμενης προσέγγισης, μέσω μιας σειράς παρουσιάσεων οργανωμένων σε επιμέρους θεματικές ενότητες και σε αυτοτελή επεισόδια ενταγμένα στον χωροχρόνο, αποτελεί η ανάδειξη επιλεγμένων παραδειγμάτων, όπου μια νομισματική κοπή έχει ως γενεσιουργό αίτιο ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός. Η συγκεκριμένη οπτική αφορά κατεξοχήν στη σταχυολόγηση χαρακτηριστικών περιπτώσεων μελέτης, που αποσκοπούν τόσο στην καταγραφή της Ιστορίας μέσω των νομισμάτων όσο και στην προβολή ενδεικτικών δειγμάτων, όπου η Νομισματική αποτελεί εξαιρετική ή και μοναδική μαρτυρία για ιστορικά πρόσωπα και πράγματα. Στο πλαίσιο αυτό η δειγματοληπτική επισκόπηση αποφεύγει εν γένει χρονικούς και γεωγραφικούς περιορισμούς, εκκινώντας από την ελληνορωμαϊκή Αρχαιότητα, διεμβολίζοντας τον Μεσαίωνα σε Δύση, Βυζάντιο και Ισλάμ και απολήγοντας στους Νεώτερους Χρόνους, ρίχνοντας ματιές έως και τα σύγχρονα νομισματικά πράγματα. Aπό τον συνασπισμό επτά πόλεων στην Προποντίδα και τις μικρασιατικές ακτές, κατά τα τέλη του Πελοποννησιακού Πολέμου, τη σύγκρουση στον Υδάσπη του Aλεξάνδρου με τον Πώρο, τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρος, την παραγραφή των χρεών στη Ρώμη από τον Αδριανό, την ανταπαίτηση του βυζαντινού θρόνου από τον Hράκλειο, τις διεκδικήσεις των τελευταίων Staufen στη Ρωμανία, τις πολιορκίες πόλεων κατά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, μέχρι και την απόπειρα αυτονόμησης του Αμερικανικού Νότου, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση στις μέρες μας, η Ιστορία διαγράφεται ανάγλυφα στα μεταλλικά πεδία των νομισμάτων. 18

19 Άννα Ταμπάκη, Νεοελληνικός Διαφωτισμός και Νεωτερικότητα μετάφραση και πολιτισμική ανανέωση Mετά την εισαγωγή στις βασικές φιλοσοφικές και πολιτισμικές διεργασίες του νεοελληνικού Διαφωτισμού: αναφορά στους πολιτισμικούς πυρήνες Φαναριώτες, Ελληνισμός της Διασποράς, πνευματικά κέντρα του ελλαδικού χώρου, M. Aσία, κ.λπ. μέσα στους οποίους εκκολάφθηκε και μορφοποιήθηκε το εν λόγω ρεύμα και στα στάδια που γνώρισε από τις πρώιμες εκδηλώσεις του ως την ωριμότητά του (18ος αι-1830), στην ποικιλία των εκφάνσεών του στα γράμματα και τις τέχνες λογοτεχνία, θέατρο φιλοσοφικές και πολιτικές αντιλήψεις, επιστήμες, στις συναρτήσεις του με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά ρεύματα (αγγλικός, γαλλικός, ιταλικός, γερμανικός Διαφωτισμός), στις επιδράσεις που δέχτηκε και στην ανάδειξη της ιδιοτυπίας του, θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην πολυσήμαντη θέση της μετάφρασης και στον ανανεωτικό ρόλο που διαδραμάτισε, καθώς εξοικείωσε τον τουρκοκρατούμενο ελληνισμό με νέες ιδέες, στο πλαίσιο εκσυγχρονισμού των κοινωνικών και πνευματικών του δομών: αναφορά στις θεωρητικές αναζητήσεις γύρω από τον ιδιάζοντα και γενετικό ρόλο που ενέχει η μετάφραση καθώς τροφοδοτεί με νέα στοιχεία, αναζωογονεί και εμπλουτίζει την εθνική γραμματεία, στο πολύσημο σχήμα της μετάφρασης μέσα στον κορμό του νεοελληνικού Διαφωτισμού, στην ανάδυση των γνωστικών κατηγοριών Ιστορία, Γεωγραφία, Ηθική Φιλοσοφία, Ανατολισμός, κ.λπ., και ερμηνεία της Νεωτερικότητας, τέλος στον ρόλο της λογοτεχνικής και θεατρικής μετάφρασης. Τέλης Τύμπας, Ιστορία της τεχνολογίας ιστοριογραφικές παρατηρήσεις Θα παρουσιαστεί και θα συζητηθεί σειρά ιστοριογραφικών παρατηρήσεων για την Ιστορία της Τεχνολογίας. Οι παρατηρήσεις αυτές αποσκοπούν στην επικοινωνία μεταξύ ερευνητών της Ιστορίας της Τεχνολογίας που ειδικεύονται σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Αποσκοπούν ταυτόχρονα στη συνομιλία των ιστορικών της τεχνολογίας με ιστορικούς από άλλες περιοχές. Σάββας Τσιλένης, Η εξέλιξη του υστεροβυζαντινού και οθωμανικού αστικού χώρου από τον 14ο έως τον 20ό αι. Στην Ανατολική Μεσόγειο η οθωμανική κατάκτηση βρήκε τον αστικό χώρο κατακερματισμένο σε πόλεις με διαφορετικό κυρίαρχο. Ενετικά και γενουάτικα λιμάνια, λίγα βυζαντινά στρατιωτικά οχυρά, στην ενδοχώρα και στις ακτές, με την πρωτεύουσα παρηκμασμένη από την συνεχή άμυνα και με φθίνοντα πληθυσμό και με τον πληθυσμό της υπαίθρου χώρας εξοντωμένο απ την συνεχή φορολογία και τους πολέμους, με μειωμένη αγροτική παραγωγή. Οι Οθωμανοί με μία σειρά νομοθετικών πράξεων περιόρισαν τις αγγαρείες που επιβάλλονταν στους αγρότες και οι ανάγκες σε εργατικά χέρια ενεθάρρυναν την ανεπίσημη κινητικότητα των αγροτών, η οποία συνοδεύτηκε από τις υποχρεωτικές μετοικεσίες για την τόνωση των μεγάλων αστικών κέντρων που έπαιζαν και το ρόλο των διοικητικών κέντρων των επαρχιών. Στην Μικρά Ασία, αλλά και σ όλο το χώρο της Μέσης Ανατολής, η ανασφάλεια που δημιούργησε η παρακμή των κρατών των Μαμελούκων έδωσε την θέση της σε σταθερή και συγκεντρωτική διοίκηση, η οποία κατέστειλε τη ληστεία και προώθησε το διαμετακομιστικό εμπόριο. Οι προϋφιστάμενες πόλεις έχασαν την παλαιότερη εμπορική σημασία τους, αλλά δεν εξαφανίστηκαν, μετατράπηκαν, μαζί με όσες νέες δημιουργήθηκαν, σε στρατιωτικά-διοικητικά κέντρα. Ο μεγαλύτερος αριθμός αυτών των πόλεων κτίσθηκε μέχρι το τέλος της ρωμαϊκής εποχής και συνέχισε να συγκεντρώνει πληθυσμό, με λίγες εξαιρέσεις καθ όλη την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η οθωμανική διοίκηση εγκαθίσταται σ ένα ήδη αστικοποιημένο γεωγραφικό χώρο και χρησιμοποιεί το υφιστάμενο δίκτυο πόλεων. Συμβαίνουν αλλαγές στην λειτουργία ή τη σημασία 19

20 της πόλης και κατ ακολουθία στο φυσικό μέγεθος και το χώρο της, αλλά δεν παρατηρούνται νέες κτήσεις ή ιδρύσεις πόλεων. Η πλειοψηφία των αστικών κέντρων είναι αντικατοπτρισμός τριών μεγάλων αποικιακών κυμάτων, την εποχή της Αρχαιότητας, από την Ελλάδα στην Μικρά Ασία. Οι βυζαντινοί κτίζουν μόνο τρεις πόλεις εξαρχής, την Ελενόπολη, την Πραίνετο και τη Βασιλινόπολη στο χώρο της Βιθυνίας και οι Οθωμανοί μόνο δύο, το Τσανακκαλέ και το Ντένιζλι. Ο 17ος αι. υπήρξε εποχή μεγάλων δημογραφικών μεταβολών και ανακατατάξεων στην εθνικοθρησκευτική βάση συγκρότησης του πληθυσμού πολλών πόλεων και χωριών. Ο εποικισμός του ορεινού χώρου, από παραγωγικό πληθυσμό που κατοικούσε στον πεδινό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές. Η κίνηση αυτή που βάδισε παράλληλα με την μετατόπιση άλλου παραγωγικού πληθυσμού, από τα πεδινά χωριά προς μεγάλα εμποροβιοτεχνικά κέντρα, εξηγείται από τις μεταβολές στο σύστημα διοίκησης και γαιοκτησίας. Η «τσιφλικοποίηση» εφόρων πεδινών εκτάσεων έδωσε την αφορμή για το σχηματισμό ιδιότυπων αγροτικών οικισμών, τα «τσιφλικοχώρια». Αυτά προέκυπταν είτε από αναδιοργάνωση παλαιότερων αγροτικών οικισμών, στη βάση νέων αγροτικών σχέσεων παραγωγής, είτε σαν εντελώς νέοι σχηματισμοί στις περιπτώσεις εκχέρσωσης νέων εδαφών για καλλιέργεια. Ο χαρακτήρας των πόλεων ανάλογα με το μέγεθός τους είχε άμεσες επιπτώσεις στη διάρθρωση του οικιστικού δικτύου. Οι τάσεις αυτονόμησης των τοπικών αξιωματούχων, των αγιάνιδων, όπως ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων, καθ όλο τον 18ο αι. και οι αυξανόμενες ανάγκες της Υψηλής Πύλης ανάγκαζαν τους διοικητές των επαρχιών (σαντζάκ μπέηδες) να αυξήσουν τις πιέσεις προς τους ρεαγιάδες (κατοίκους των χωριών), που είχε ως συνέπεια την μαζική εγκατάλειψη της υπαίθρου και την μετανάστευση στις πόλεις. Παρ όλες τις προσπάθειες για τον έλεγχο της φυγής από την ύπαιθρο, αυτή συνεχίσθηκε μέχρι τα μέσα του 19ου αι., κυρίως μέχρι την ανακήρυξη των Μεταρρυθμίσεων (Τανζιμάτ). Στις αρχές του 18ου αι. η Κωνσταντινούπολη ήταν η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πόλη με δύο εκατομμύρια κατοίκους, ωστόσο το μέγεθος της Αυτοκρατορίας επέβαλλε μια παρέκκλιση από την κλασική μορφή του δικτύου των αστικών κέντρων, με προεξάρχουσα πόλη την πρωτεύουσα, κάνοντας αναγκαία την ύπαρξη δευτερευόντων διοικητικών πόλεων. Ο ρόλος των ολιγάριθμων αυτών πόλεων, που ήταν έδρες περιφερειών (εγιαλέτ), θεωρείται περιορισμένος στην διεκπεραίωση των εντολών της Πύλης και η ακτινοβολία τους βρισκόταν πολύ πιο κοντά σ αυτήν της πληθώρας των υπολοίπων αστικών κέντρων, παρά της Κωνσταντινούπολης. Επειδή η διοικητική ιεραρχία δεν περιελάμβανε πολλά επίπεδα, αλλά και επειδή δεν υφίστατο και αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, δεν υπήρξαν πολλά περιθώρια για ιεραρχική διαφοροποίηση των επαρχιακών πόλεων στη βάση της διοικητικής λειτουργίας. Έτσι τα κέντρα των δύο μεγαλυτέρων διοικητικών διαιρέσεων, των σαντζακιών και των εγιαλετιών, δεν διέφεραν ουσιαστικά μεταξύ τους πληθυσμιακά. Στην προτεινόμενη ενότητα 6 μαθημάτων θα εξετασθούν τα ανωτέρω θέματα διεξοδικότερα με την εξής σειρά: 1. Εισαγωγή: Οι πόλεις στο ύστερο Βυζάντιο και την προ-οθωμανική περίοδο (14ος-15ος αι.) 2. Οι οθωμανικές πόλεις την περίοδο της ακμής της Αυτοκρατορίας (16ος-17ος αι.) 3. Η οθωμανική επιρροή στις Ελλαδικές πόλεις (15ος-18ος αι.) 4. Οι πόλεις της Μικράς Ασίας και της Εγγύς Ανατολής (17ος-18ος αι.) 5. Η Κωνσταντινούπολη τον 19ο αι. 6. Συγκριτική επισκόπηση του χώρου της Ανατολικής Μεσογείου τον 20ο αι. Βασίλειος Χρηστίδης, Αραβικές ταξιδιωτικές διηγήσεις Παρουσίαση και ανάπτυξη αποσπασμάτων από ταξιδιωτικές αραβικές πηγές: Σεβάχ ο θαλασσινός, ο Άραβας Οδυσσέας Μπουζούρκ Ιμπν Σαχριάρ, ο ταξιδιώτης στο δρόμο του μεταξιού Ιμπν Μπατούτα, ο παγκόσμιος ταξιδιώτης-γεωγράφος. 20