Γεννήθηκα στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας.

Transcript

1 Γεννήθηκα στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας. Αγαπώ την ποίηση κι αυτούς που έχουν ανεμόδαρτη ψυχή. Τις άγρυπνες νύχτες μου στήνω χορό μαζί τους Η ευτυχία μου Ένας κόμπος δάκρυ!

2 2

3 T Aκριβά του κόσμου 3

4 Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου Παπαβασιλείου Ηλεκτρονική Επεξεργασία Εκτύπωση: Τροχαλιά Γεωργία Μεταμορφώσεως 19 Τρίπολη Τηλ.:

5 Στους εκλεκτούς 5

6 Θυμάσαι Θυμάσαι πότε έζησες; Ήταν, θαρρώ έλεγες, τότε που σ αγαπούσα!!! 6

7 «Tι είναι ευτυχία;» ρωτούσα. «Ευτυχία είναι όταν μου λες το σ αγαπώ. Ευτυχία είναι όταν ταξιδεύω, ακούω ένα τραγούδι και σε θυμάμαι. Ευτυχία είναι όταν περιμένω την επόμενη στιγμή που θα συναντηθούμε»σ αγαπώ, σ αγαπώ. Είμαι ευτυχισμένος που σ αγαπώ. Είμαι ευτυχισμένος που ζω μαζί σου, για όλα όσα ζω μαζί σου. Είμαι όλος δικός σου. Μείνε δική μου κι εσύ. Γίνε ευτυχισμένη. Τι άλλο να κάνω να νιώσεις ευτυχισμένη;». «Εγώ είμαι της ΜΙΑΣ Αγάπης! Άμπωτη και παλίρροια. Ορμή και χαλινάρι. Ολάκερη αγάπη, 7

8 αληθινή. Δε θα με ξεχάσεις ποτέ. Θα σε κάνω να μη με ξεχάσεις γιατί σ αγαπάω αθώα. Δίνομαι αθώα. Έχω την ευλογία να είμαι αγνή». Πρόσωπο με πρόσωπο. Στόμα με στόμα. Κορμί με κορμί. Απόλυτο δόσιμο. Απόλυτη επαφή, χωρίς ένα κύτταρο να ξεφεύγει από τον έλεγχό μας. Είχαμε αλληλοπαραχωρηθεί. Συγχρονισμένοι φλυαρούσαμε διαδοχικά: «Θέλω να μπεις στο κορμί μου, να χαθείς στα μάτια μου». «Θέλω να χωρέσω ολόκληρη στην ψυχή σου εγώ, μόνο εγώ». «Θέλω να γίνουμε ένας παλμός να μη χωρίσουμε ποτέ, ποτέ». Ήταν φωνές; Ήταν ψυχές τούτη η έξαψη; Φλογισμένα χείλη, πύρινα μάτια, καυτές ανάσες. Όλα ένας πυρετός. Όλα! Όλα μες στην παραφορά του τώρα και του πάντα. Μισοτελειωμένες φράσεις 8

9 γεμάτες απόγνωση κι ερωτικό παραλήρημα. Ο φόβος και η ανασφάλεια, του πρόσκαιρου χωρισμού, νιώθαμε να μας λιγοστεύουν. Σχεδόν χαρούμενοι κρύβαμε τη θλίψη μας. Αιμορραγούσαν οι ευαισθησίες μας. Τα είχαμε όλα και τίποτα. Αλλά ό,τι προλάβαμε, το κάναμε αλήθεια. Το ζήσαμε. Ευτυχώς! Το τώρα, το όλα, ήταν δικά μας. Το πάντα, το τίποτα το αφήσαμε στο αίνιγμα του αύριο. Απλώσαμε και δέσαμε τα χέρια μας. Σταυρώσαμε ακίνητοι τα σώματά μας και ορκιστήκαμε: «Σ αγαπώ. Τ ορκίζομαι. Η αγάπη μας θα είναι πέρα από τη ζωή», είπες. «Θα σ αγαπώ. Τ ορκίζομαι. Η αγάπη μας θα είναι πέρα από το θάνατο», είπα. 9

10 Και όσο κι αν οι λέξεις έχασαν την τιμή τους και οι άνθρωποι το λόγο τους, εγώ όλα τα κρατώ. Τα μεγάλα πράγματα δεν τα λες κάθε μέρα. Μια φορά θα πεις αληθινά στον άλλον σ αγαπώ, μια φορά σε πιστεύω. Όπως ο Θεός, είπε μόνο μια φορά: «Γεννηθήτω φως». Και εγένετο φως! Κι ύστερα πολυώνυμα σκοτάδια! Και η σιωπή μας, να μένει η πιο δυνατή κραυγή! Ω! η ψυχή μου ολόφωτη και σκοτεινή. Ισχυρή ν αγαπάει απόλυτα κι αδύναμη να εξαρτιέται απόλυτα. Ψυχή που τα θέλει όλα! Ψυχή που είναι όλα! Κι ω! Στα σκοτάδια λεύτερες που ναι οι ψυχές σαν αγαπιούνται «Ακριβέ μου, αγαπημένε μου. 10

11 »Μπορείς να πιάσεις δεύτερη φορά τα χρώματα του ουράνιου τόξου; Να φυλακίσεις τα ίδια λόγια, την ίδια ζεστή ματιά, μπορείς; Όχι. Ποτέ, ποτέ ψυχή μου. Σ ένα γράμμα όμως μπορείς να διαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις, όσα συναισθήματα ξεχείλισαν και τα κράτησες εκείνη τη στιγμή. Τότε μόνο θα κρατήσεις και την αλήθειά τους.»σου έλεγα πάντα: Εγώ θα μείνω ό,τι πιο ωραίο πέρασε από τη ζωή σου. Έτσι ακριβώς να με θυμάσαι Να γελάω, να κλαίω, να γέρνω στην αγκαλιά σου πότε ατίθαση, πότε υποταγμένη. Με ανάστησες! Σ ευχαριστώ.»δε μετανιώνω για τίποτα μαζί σου. Έγινα πλούσια και φτωχή. Γεύτηκα τα ταξίδια του ονείρου Τέτοια που κάνουν μόνο οι τρελοί και τα μικρά παιδιά. Κοντά σου έζησα ωραία. Τα έκανες ωραία γιατί ήμουν ωραία. Αποκαλύπτομαι και τ ομολογώ. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι η αλήθεια 11

12 λέγεται από λίγα χείλη. Έχω τούτη την αποκλειστικότητα. Αναμφίβολα είμαι μπόλικη.»αλλά συγχώρεσέ με, αν σε πόνεσα. Δε φταις εσύ για τη δική μου κόλαση. Με φοβόσουν, το γνωρίζω και πως όχι όταν όλα μέσα μου, ήταν μια φλόγα από πριν κι όταν βρεθήκαμε σε άρπαξα, έπεσα πάνω σου απαιτώντας να με γλιτώσεις από τη φωτιά»συγχώρεσέ με, αγάπη μου. Επεθύμησα να σε σπάσω σαν κοχύλι για να βρω το μαργαριτάρι. Δε φταις, ούτε φταίω. Είναι μες στις συμφορές της αγάπης να εξιδανικεύεις τον άλλον, σε βαθμό παράλογο. Άξιζα θαρρώ και αναντίρρητα άξιζες. Σ ένιωσα υπέροχο, πλούσιο. Ίσως όμως δε χώραγες άλλα»κι εγώ ύστερα, δεν καταδέχομαι καμιά ηπιότερη χαρά και γεύση. Με παιδεύει τούτη η απολυτότητα και κείνα τα μεγάλα «θέλω». Όλα τ 12

13 άλλα δε μου αρκούν πλέον. Γι αυτό τρομάζω και γίνομαι τυραννική. Και όλο φεύγω Φεύγω. Για να διψάω. Να σε γυρεύω. Κουρνιάζω στα φτερά μου και περιμένω να με αποζητήσεις θαρρετά αν μ αγαπάς, όπως μ αγαπούσες.»μη θυμώνεις. Μη με μαλώνεις. Μου γινες ανάσα ζωής. Και θέλω να βλέπω τον κόσμο από ψηλά. Ν αγναντεύω, πατώντας στους ώμους σου, με το ανάστημα των δυο μας.»πρέπει να κρατήσω αγνές τις εξάρσεις και τις υφέσεις της αγάπης μας.»δεν είναι χίμαιρες, όπως λες. Όχι! Είναι κομμάτια από εμάς τους δύο. Και δε σου αρνιέμαι ότι τα δικά σου ήταν περισσότερα. Τα μέτραγα μες στα μικροψέματά σου. Δεν ξέρω άμα είναι γενναιότητα ή δειλία να φύγω οριστικά. Σίγουρα σ αγαπώ άμετρα μα χρειάζομαι τη διαβεβαίωση τη δική σου. 13

14 »Αν πίστεψες σε τούτη τη μοσχοβολιά της ζωής μας, εγώ θα σε στολίζω με όλα τα όμορφα και τ ακριβά του κόσμου όσο θα ζω. Τα κρατώ όλα για σένα. Μέσα μου ωριμάζει ένας πόθος σιωπής και καρτερικότητας.»ελπίζω να φανείς περίσσιος!»σήμερα, στάθηκα να με κοιτώ με μια αγκαλιά άσπρα και κόκκινα μπουκέτα από πικροδάφνες. Τα σκόρπισα στο δρόμο σου. Θα καταλάβεις.»είμαι εκείνη της ΜΙΑΣ Αγάπης. Η παντοτινή. Που αντέχω την Αιωνιότητα!»Κι ω! ακριβέ μου, αγαπημένε. Ζήσαμε μεγάλα χρόνια. Όμως πράγματα σημαντικά κι ασήμαντα μας πέθαναν. 14

15 »Και κείνο το ωραίο όνειρο, μας πήγε τόσο μακριά, που χαθήκαμε, καλέ μου. Χαθήκαμε σε κείνη τη μοναδική ώρα, που αργήσαμε.»αργήσαμε να βρεθούμε.»κι ω! Ναι! Ποτέ τα πράγματα δεν ολοκληρώνονται. Σωστά το είπες. Δεν τελειώσαμε. Με κατέχεις και με καταδυναστεύεις. Αλλά κι εγώ δε θα σου λείψω. Μόνη κι αέρινη, θα τριγυρνώ κοντά σου. Άφοβη και έντρομη. Ήμερος επαναστάτης, πλέον.»ζεσταίνω την ψυχή μου, με την ελπίδα ότι θα κυκλοφέρνω αγγελικά, σ ένα άλλο Σύμπαν!»Τούτη η καρδιά ήταν Μεταλαβιά και το κορμί μου, Πρόσφορο!»Επιθυμώ να κρατήσεις ευλαβικά δύο λέξεις μόνο.» Δώρημα τέλειον». 15

16 Tο ταξίδι Τέλειωσε το ταξίδι μας Μην ξεχάσεις ποτέ πόσο σφιχτά, πόσο ζεστά σου κράτησα το χέρι 16

17 17