Γεννήθηκα στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας.

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "Γεννήθηκα στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας."

Εὐνίκη Ιωάννου
6 χρόνια πριν
Προβολές:

1 Γεννήθηκα στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας. Αγαπώ την ποίηση κι αυτούς που έχουν ανεμόδαρτη ψυχή. Τις άγρυπνες νύχτες μου στήνω χορό μαζί τους Η ευτυχία μου Ένας κόμπος δάκρυ!

2 2

3 H Aγάπη της Mαλλούσας 3

4 Το έργο βραβεύτηκε στον 1 ο Πανελλήνιο Αρκαδικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό. Γεωργία Ν. Αγγελοπούλου Παπαβασιλείου Ηλεκτρονική Επεξεργασία Εκτύπωση: Τροχαλιά Γεωργία Μεταμορφώσεως 19 Τρίπολη Τηλ.:

5 Στους εκλεκτούς 5

6 Ευλογία. Καλότυχοι εκείνοι πού δέ γνώρισαν τόν εαυτόν τους ανδρείοι εκείνοι πού αποσιώπησαν τήν αθωότητά τους μά ευλογημένοι αυτοί πού τά δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν έν άστρο σάν τη μόνη ανταπόδοση. Τάσος Λειβαδίτης 6

7 Eβρεχε, έβρεχε κι εμείς, κατάχαμα στην τρέλα του έρωτά μας Σου σκέπασα την πλάτη με το καρό μπλε λευκό σακάκι μου. Φορούσα ίδιο μπλε πουκάμισο, ξεκούμπωτο. Ήμουν ξέστηθη. Το ουράνιο τόξο είχε καθίσει στα μαλλιά μου. Μες στην αγκαλιά σου, φευγάτη, ψιθύριζα: «Ακριβέ μου, χρυσέ μου». «Είσαι όμορφη, όμορφη βασανιστικά απολαυστική», έλεγες. Δεν είχαμε διαστάσεις. Είχαμε ξεχυθεί σε μέτρα άμετρα Τούτο το βροχερό σούρουπο ξεδιπλώνω τις μνήμες μας κι έτσι ζω. Σ αναζητώ και υπάρχω. Χώνομαι ανάμεσα στα δένδρα σαν ξωτικό. Σε νοσταλγώ. Μου λείπεις. Σ αναζητώ και θέλω να σε θυμηθώ εδώ και αλλού, παντού και οπουδήποτε. Να μη φοβάμαι να πιστέψω ότι η ζωή μας είναι 7

8 βεβαιότητα. Δε χάνεται στο τίποτα και στο πουθενά. Μαζί την αγαπήσαμε. Μαζί γευτήκαμε την ομορφιά της. Είμαστε αλήθεια. Υπήρξαμε και υπάρχουμε. Κυνηγάμε τον ίσκιο εκείνης της αγάπης. Ομολογώ πως ό,τι μαζί αγαπήσαμε το κρατώ σαν φυλαχτό πολύτιμο. Είναι το φυλαχτό της ΜΙΑΣ Αγάπης. Το κρατώ, μυστικά. Το κρατώ κι ας μη χωράει, τούτο το λίγο του «μόνη» σε κείνο το μπόλικο του «μαζί». Το κρατώ κι έχω κρυφτεί στη φλύαρη σιωπή μου. Κρατώ τις χαρές μας, κρατώ τα παράπονα, κρατώ τις πίκρες μας. Κρατώ τη γενναιοδωρία μας, κρατώ και τη δειλία μας Κρατώ το μύθο του έρωτα, που τόλμησα να ζήσω. Τα κρατώ όλα κι όλα γίνονται χάδια, όλα γίνονται αγάπη. Αγάπη ξέστηθη. Ιερή. Ευλογημένη. Η αγάπη! Μόσχος, λεβάντα και τριαντάφυλλο. Η αγάπη! Μέθη και γαλήνη. Τρέλα και φρονιμάδα. Μια λέξη σ όλες τις γλώσσες, σ όλα τ ανθρώπινα στόματα Προφέρεται με την ίδια ανάγκη, με την ίδια εκφραστικότητα. Μια λέξη όμορφη. Η πιο δυνατή, από τη γέννηση του ανθρώπου μέχρι το θάνατο του. Αγάπη! Η μόνη αλήθεια που ανασαίνει ο κόσμος! 8

9 Στη ζωή μας έρχεται πάντα δίπλα μας η παρουσία εκείνου που μας αγάπησε πολύ. Γινόμαστε σκλάβοι του. «Μαλλούσα μου, θα χωρίσουμε και δε θα έχεις καταλάβει άμα σ αγάπησα και πόσο», είπες. Μου φαίνονταν όλα λίγα καθώς, τόσο απόλυτη και διψασμένη που ήμουν, σε ρωτούσα συχνά: «Μ αγαπάς; Μ αγαπάς;» «Όσο σου δείχνω» «Τα θέλω όλα, είναι λίγα» «Μα τα έχεις όλα. Αν θα κρατούσες τα μισά θα πέταγες στα σύννεφα. Αυτό που νιώθουμε εμείς αυτό που ζούμε, έχουν την τύχη λίγοι άνθρωποι να ζήσουν. Είμαστε ευλογημένοι». Για όλα μέχρι σήμερα, είμαι και δεν είμαι σίγουρη ότι έχω καταλάβει το νόημά τους. Ένα όμως γνωρίζω καλά. Σ αγάπησα πάρα πολύ και η αγάπη σου ήταν περίσσευμα της δικής μου ξέχειλης αγάπης. Ναι, γι αυτό είμαι βέβαιη. Εκείνο το περίσσευμα σ έκανε πολλές φορές να ομολογείς: «Είμαι ευτυχισμένος, Μαλλούσα μου. Πρώτη φορά αισθάνομαι τούτη την πληρότητα. Ζαλίζομαι. Πού βρίσκομαι αλήθεια;» 9

10 Ακριβέ μου, για όλους υπάρχει η πρώτη φορά. Λίγο ή πολύ, αληθινά ή ψεύτικα, όλοι ζούμε το παραμύθι μας. Καθένας μας έχει μια ιστορία αλλιώτικη σε κάθε βήμα της ζωής του. Καθεμιά έχει τη σημασία της. Απ όλες και από την καθεμιά χωριστά κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Οι άνθρωποι θέλουν κίνητρα, αφετηρίες. Οι κοινωνίες άμιλλα. Ο κόσμος πρόοδο, δημιουργία, πολιτισμό. Μα όλα αυτά θέλουν συναισθηματική κάλυψη. Πληρότητα. Θέλουν αγάπη. Μόνο όσοι την ένιωσαν, έγιναν άνθρωποι, μέσ από έναν άλλον άνθρωπο. Τόλμησαν. Έλαμψαν! «Σ αγαπάω, γιατί είσαι άνθρωπος και θηλυκό μαζί. Ξεχωρίζεις. Είσαι η καλή μου μοίρα. Είσαι μοναδική. Να αισθάνεσαι αδιαφιλονίκητη. Μου δίνεις φτερά να πετάξω. Θέλω να κατακτήσω τον κόσμο Έλα, έλα μαζί θα πετάξουμε». Έλεγες, έλεγες Ο Θεός, όταν αγαπιούνται δύο άνθρωποι, τους χαρίζει από ένα φτερό Αγγέλου. Μαζί, αγκαλιασμένοι κι έτσι μόνο, μπορούν να πετούν. Έτσι μόνο έχουν δύναμη. Τώρα εξηγείται αυτό που νιώθω μακριά σου. Είμαι ανήμπορη Τώρα καταλαβαίνω. Μου λείπει το ένα φτερό και το έχεις εσύ! Αντέχω κι επιβιώνω, εξαιρετικά γενναία. 10

11 Τρέχω υπερήφανα ξοπίσω από την καλοκαιριά εκείνη Αλλά η μοίρα δένει τις μεγάλες αγάπες με μεγάλο πόνο. Η απόσταση και ο χρόνος δε φέρνουν σίγουρα τη λησμονιά. Αντίθετα φέρνουν περισσότερο πάθος, πιο μεγάλη νοσταλγία για κείνο το δρόμο με τες περιπέτειες, με τες καλές πραγμάτειες. Κι όλο γρικάει και χάνεται στις άγριες μοναξιές της η τρελή καρδιά και από πουθενά δεν έφυγες Τ ωραίο Ταξίδι νοσταλγείς. Κι αν μεν η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει, όλο τον πηγαιμό κοιτάς. Κι όλο θέλεις να δραπετεύεις. Να φεύγεις μ όποιον τρόπο, απ όποιο τόπο, με τα όνειρα, με τα ταξίδια. Σταθμό, δεν έχει η ζωή. Αυτή είναι η αξία της. Αυτή και η γοητεία της. Να ψάχνεις εκείνο το Ολάκερο! «Γιατί κλαίς;», ρωτούσες. Ω, συχνά έκλαιγα τόσο, που «ανησυχούσες» για την υγεία μου. Αλλά ένιωθα το ολάκερο, καλέ μου. Σ αγαπούσα. Ένιωθα κι εγώ την πληρότητα, η οποία ξεχείλιζε, από την ιερότητα της αγάπης. Αυτή μου έφερνε δάκρυα. Δάκρυα ναι, πολλά δάκρυα. Τα κρατούσα στις χούφτες μου, σ έβρεχα, σε χάιδευα, σε φιλούσα κι έλεγα : 11

12 «Κοίτα! Είναι το απόσταγμα της ψυχής μου. Πάρτα, πάρτα να γίνουν ευχές στους δρόμους σου, στη ζωή σου. Μη με πληγώσεις όμως. Πρόσεχε το τέλος. Μη μου πάρεις τον Άνθρωπο. Είμαι τόσο χορτάτη από πόνο. Μη με πονέσεις κι εσύ». «Όχι. Όχι! Σου τ ορκίζομαι. Θα είμαι μαζί σου πάντα. Θα σ αγαπώ αναμφίβολα. Το αξίζεις. Σου ανήκω. Εσύ, θα κρατάς την ψυχή μου, θα ορίζεις την καρδιά μου. Η ζωή με τις εκπλήξεις της θα φέρει το τέλος. Πικρό ή γλυκό, να ξέρεις όμως ότι θα έχει πόνο», με βεβαίωσες. Πόνο, πόνο, πόνο, θυμό και γλυκό παράπονο, καλέ μου Φταίει η ζωή; Φταίω εγώ; Φταίς εσύ; Αυτό το παράπονο σε ποιόν να το ακουμπήσω; Όμως, αυτό το παράπονο κρατώ και γίνεται μόσχος η αγάπη! Την καταθέτω, απαράλλαχτα διάφανη. Ατόφια. Την ομολογώ. Λυτρώνομαι. Διασφαλίζω την αιωνιότητά της. Όπου να ναι, θα φτάσει ο χρόνος, σπλαχνικός φονιάς. Αργά αργά, αθόρυβα θα τραβάει μολυβιές, μολυβιές στη μνήμη. Μα εγώ θα κρατώ τις θύμησες σε τούτες τις αράδες. Θα επιβεβαιώνω άλλη μια φορά Τη ζωή! Τον άνθρωπο! Την αγάπη! Θα δικαιώνομαι για τ ακριβά αισθήματα. Τ ακριβά συναισθήματα! Θα κρατώ ασπατάλητο το μέσα μου πλούτο. 12

13 Εγώ, η Μαλλούσα! Θ αναθυμάμαι τα παιχνιδίσματα στις τηλεφωνικές μας συνομιλίες: - Ένα, δύο, τρία. - Λεμόνι. - Πορτοκάλι. - Σ αγαπώ. - Εγώ πιο πολύ. - Όχι εγώ. - Τότε, να τα ζυγίσουμε. - Μμμ Νάζια της αγάπης. Μέλωμα της αγάπης! Θα υπερηφανεύομαι για τα συναισθηματικά μου ξεχειλίσματα: Μ αρέσει το ξημέρωμα. Τα χρώματα της ροδαυγής. Ο μεγαλόπρεπος ήλιος! Με ταξιδεύει. Με συνεπαίρνει ο θόρυβος της βροχής. Με μελαγχολούν οι σκιές του δειλινού. Τα πουλιά που κουρνιάζουν φοβισμένα Αλλά μεθάω με τα νιόβγαλτα κι ολόγιομα φεγγάρια. Μεθάω με την αγάπη. Κι όλα έχουν γεύση: Χρώματα, ήχοι, μυρωδιές. Αλλιώτικα αγγίγματα, αλλιώτικα μιλήματα 13

14 Ω! Τις κραυγές μου, εκείνες και τούτες: «Ζωή, ζωή τα μάγια σου!»όλα είναι αγάπη. Ξέστηθη αγάπη. Φωλιές της αγάπης.»μα πού είσαι αγάπη; Σε ψάχνουμε αγάπη. Σε σκοτώσαμε αγάπη.»ακριβή που είσαι, Αγάπη!» 14

Σχετικά έγγραφα

Γεννήθηκα στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας.

Γεννήθηκα στο Κοπανάκι Μεσσηνίας. Κατοικώ στην Τρίπολη Αρκαδίας. Αγαπώ την ποίηση κι αυτούς που έχουν ανεμόδαρτη ψυχή. Τις άγρυπνες νύχτες μου στήνω χορό μαζί τους Η ευτυχία μου Ένας κόμπος δάκρυ! 2 T