3 ημέρες αντίστασης και αλληλεγγύης. Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

Transcript

1 3 ημέρες αντίστασης και αλληλεγγύης Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές Απρίλης 2016

2 Η μπροσούρα «3 ημέρες αντίστασης και αλληλεγγύης» κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2016 σε αντίτυπα από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές. Για επικοινωνία μαζί μας στείλτε εδώ:

3 Περιεχόμενα Εισαγωγή 5 Πρώτη ημέρα Εισήγηση πρώτης ημέρας Τοποθέτηση Νίκου Μαζιώτη Τοποθέτηση Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς Τοποθέτηση Νίκου Ρωμανού Τοποθέτηση Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων Δεύτερη ημέρα Εισήγηση δεύτερης ημέρας Τοποθέτηση Στεφάν Βισνιέφσκι, μέλους της RAF Τοποθέτηση Ραφαέλ Τομάς Γκασπάρ, ισπανού αναρχικού Τοποθέτηση Φερχάτ Ερτούρκ, μέλους του Λαϊκού Μετώπου Τοποθέτηση του Μπερτράντ Σασουά, μέλλους των CCC Γράμμα του Κλαούδιο Λαβάτσα Γράμμα του Φρανσίσκο Σολάρ Τοποθέτηση Άντυ, μέλους της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας Τοποθέτηση δικτύου «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους» Τοποθέτηση Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας από την Ιταλία Παράρτημα 81

4

5 Εισαγωγή Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μία έκδοση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές*. Περιλαμβάνει τις εισηγήσεις και τις απομαγνητοφωνήσεις από τις εκδηλώσεις στο ΕΜΠ στις 26 και 27 Μάρτη καθώς και υλικό από την πορεία της 28ης Μάρτη. Το διήμερο πραγματοποιήθηκε με σκοπό την ανταλλαγή σκέψεων και εμπειριών με αγωνιστές και από άλλες χώρες της Ευρώπης που έχουν βρεθεί σε καθεστώς ειδικής κράτησης και συμμετείχαν, τις προηγούμενες δεκαετίες αλλά και σήμερα, στους αγώνες που αναπτύχθηκαν μέσα στις φυλακές. Με βάση αυτό, παρέστησαν στην εκδήλωση και τοποθετήθηκαν οι: Στεφάν Βισνιέφσκι (Γερμανός, μέλος της RAF), Φερχάτ Ερτούρκ (Τούρκος, μέλος του Λαϊκού Μετώπου), Ραφαέλ Τομάς Γκασπάρ (ισπανός αναρχικός) και Μπερντράντ Σασουά (Βέλγος, μέλος των CCC). Ακόμη, τοποθετήθηκαν μέλη από τη Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια, από Ελβετία, Γερμανία και Ιταλία. Έγιναν τηλεφωνικές παρεμβάσεις από πολιτικούς κρατούμενους που βρίσκονται στις ελληνικές φυλακές, συγκεκριμένα από τη Σ.Π.Φ., τον Νίκο Μαζιώτη (μέλος του ΕΑ), τον Νίκο Ρωμανό και το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων, ενώ γραπτές παρεμβάσεις πραγματοποίησαν οι Κλαούδιο Λαβάτσα και Φρανσίσκο Σολάρ (Ισπανοί) που δεν μπόρεσαν να στηρίξουν με τη φυσική τους παρουσία. Μέσα από αυτή την εκδήλωση, επιδίωξή μας ήταν να απαντηθούν ερωτήματα και να συζητηθούν ζητήματα όπως τα παρακάτω: Τα ειδικά καθεστώτα κράτησης και η «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία. Η κατάσταση που επικρατούσε στις φυλακές τις προηγούμενες δεκαετίες σε Ευρώπη και Ελλάδα, οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια και πως επηρέασαν την κατάσταση που υπάρχει σήμερα. Συγκεκριμένα στοιχεία και εμπειρίες αγώνα ενάντια στις «ειδικού τύπου» φυλακές (μορφές αγώνα, αιτήματα, κατακτήσεις, κλπ). Η σύνδεση του αγώνα των πολιτικών κρατουμένων με το κίνημα αλληλεγγύης καθώς και με τους αγώνες του ευρύτερου κινήματος. Ο ρόλος της διεθνούς αλληλεγγύης. Στις σημερινές συνθήκες, ποιοι θα πρέπει να είναι οι στόχοι του κινήματος. * Η Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές, προέκυψε ως μετεξέλιξη της Ανοιχτής Συνέλευσης Αναρχικών-Αντιεξουσιαστών Ενάντια στις Ειδικές Συνθήκες Κράτησης. Είναι θεμελιώδης αρχή της συνέλευσης ότι η αλληλεγγύη στους αιχμάλωτους αγωνιστές και γενικότερα στους διωκόμενους συντρόφους αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αγώνα για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είμαστε αλληλέγγυοι στο σύνολο των πολιτικών κρατουμένων ανεξάρτητα από τα μέσα πάλης που έχουν επιλέξει και το πολιτικό ρεύμα απ όπου προέρχονται. Δεν αναγνωρίζουμε δίπολα περί «νομιμότητας - παρανομίας», «αθωότητας - ενοχής», κλπ, καθώς θεωρούμε πως μόνο διασπαστικά λειτουργούν για τους αγώνες τόσο εντός, όσο και εκτός των φυλακών, ενώ ταυτόχρονα επικυρώνουν ως ένα βαθμό και ενισχύουν την κρατική καταστολή. Με βάση αυτά τα κριτήρια, η συνέλευση προφανώς συμπεριλαμβάνει και συντρόφους που διώκονται ή έχουν καταδικαστεί για την πολιτική τους δράση, είτε αυτοί είναι «ελεύθεροι» είτε βρίσκονται στην «παρανομία». Παράλληλα, δεν στηρίζει όσους έγιναν ρουφιάνοι ή αποκήρυξαν τον αγώνα. 5

6 Εισαγωγή 6 Φιλοδοξούμε, ότι αυτή η εκδήλωση - συζήτηση στο μέτρο που της αντιστοιχούσε ψηλάφησε μέσα από την ιστορική μνήμη, τις εμπειρίες του αγώνα των προηγούμενων δεκαετιών και ανίχνευσε εκείνο το κόκκινο νήμα που συνδέει το χθες με το σήμερα του αγώνα. Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να δούμε την αλληλεγγύη όχι σαν τη δική μας άμυνα απέναντι στην επίθεση του κράτους, αλλά σαν τη δική μας αντεπίθεση που στόχο έχει την όξυνση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, συνδέοντας το εκάστοτε «ειδικό» ζήτημα με τα «γενικά» επίδικα του απελευθερωτικού εγχειρήματος. Θέματα της εκδήλωσης: 1η ημέρα: «Φυλακές τύπου Γ, «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία, οι αγώνες που αναπτύχθηκαν και οι στόχοι του κινήματος σήμερα». 2η ημέρα: «Αντιτρομοκρατικοί» νόμοι και ειδικά καθεστώτα κράτησης στην Ευρώπη. Ο αγώνας μέσα και έξω από τις φυλακές». Η πρόταση για την πραγμάτωση μιας εκδήλωσης με κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά είχε διατυπωθεί σε προγενέστερο χρόνο από την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης. Με τη μετεξέλιξη της συνέλευσης αυτής σε Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους διωκόμενους και φυλακισμένους αγωνιστές η ιδέα δεν εγκαταλείφθηκε. Σημαντικό στοιχείο για την τελική μορφή της εκδήλωσης αποτέλεσε η χρονική συγκυρία, καθώς το τριήμερο συνέπεσε και εντάχθηκε στον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων την άνοιξη του Η απεργία πείνας, στην οποία συμμετείχε η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών κρατουμένων, είχε τα εξής αιτήματα συνολικά: Κατάργηση του 187Α Κατάργηση του 187 Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ Κατάργηση του κουκουλονόμου Άμεση απελευθέρωση του Σ. Ξηρού Άμεση απελευθέρωση των συγγενικών προσώπων της ΣΠΦ Κατάργηση της χρήσης του DNA ως αποδεικτικού μέσου Τα αιτήματα που έθεσαν οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι αμιγώς πολιτικά και αφορούν γενικότερες στοχεύσεις του κινήματος. Πρόδρομος της κινητοποίησης αυτής ήταν η μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στις φυλακές τύπου Γ, το καλοκαίρι του Μια ακόμη παράμετρος για τον αγώνα του Μάρτη του 2015 υπήρξε και η ανάδειξη της νέας κυβέρνησης στην εξουσία. Αναφερόμαστε στην εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτου κόμματος και στη δημιουργία συγκυβέρνησης με τους ΑνΕλ. Η μαζική απεργία πείνας αποτέλεσε την πρώτη πολιτική σύγκρουση με τη νέα κυβέρνηση. Πρόκειται για μια αντιπαράθεση που εξελίχθηκε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο καθώς τα αιτήματα στόχευαν τον κατασταλτικό πυρήνα του καθεστώτος. Αντιπαράθεση με μια κυβέρνηση που λίγο πριν είχε επικυρώσει τη συμφωνία του Eurogroup της 20ης Φλεβάρη. Μια κυβέρνηση που προσπάθησε να διαχειριστεί την κατάσταση αποκρύ-

7 Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές πτοντας πολλά αιτήματα των απεργών, προβαίνοντας σε συλλήψεις που εν τέλει έφτασαν σχεδόν τις πενήντα, με αποκορύφωμα την εισβολή στην κατειλημμένη πρυτανεία, μια κυβέρνηση που προέβη σε πόλεμο φθοράς στους ίδιους τους απεργούς πείνας. Εν τέλει, η ιστορία κατέγραψε τη μερική ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών, καθώς κάποια δεν συζητήθηκαν καν, ενώ σε άλλα εισήγαγαν τα κατάλληλα νομικά παραθυράκια ώστε να μην υλοποιηθούν πρακτικά. Οι πρακτικές αυτές κατέδειξαν το είδος της διαχείρισης που επιφυλάσσει η κυβέρνηση στους αγώνες που θα ξεσπάσουν. Επιστρέφοντας στην εκδήλωση 3 ημέρες αντίστασης και αλληλεγγύης, μπορούμε να πούμε ότι πέτυχε κάποιους από τους στόχους που είχαν τεθεί εξαρχής. Σημαντικό γεγονός αποτέλεσε η πραγματοποίηση μιας ευρείας ανταλλαγής εμπειριών μεταξύ των συντρόφων που βίωσαν ίδιες καταστάσεις πολλά χρόνια πριν, του κινήματος αλληλεγγύης αλλά και των έγκλειστων στις ελληνικές φυλακές, οι οποίοι βρίσκονταν την περίοδο εκείνη σε κινητοποιήσεις. Η προσπάθεια σύνδεσης των αγώνων του παρελθόντος με τον αγώνα εκείνης της περιόδου και εμπλουτισμού των εφοδίων μας για το μέλλον επιτεύχθηκε εν μέρει. Ενισχύθηκε η διεθνής επαναστατική αλληλεγγύη, ζήτημα που θεωρούμε ζωτικής σημασίας για τα κινήματα, ιδιαίτερα με το κάλεσμα για διεθνή ημέρα δράσης από το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων, για την 1η Απρίλη, το οποίο στηρίχτηκε και από συντρόφους στο εξωτερικό. Τέλος, την τρίτη ημέρα πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας, η οποία συντάχθηκε στον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων και στηρίχτηκε έμπρακτα, από την Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας καθώς και από τη Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια. 7

8

9 Εισήγηση πρώτης ημέρας Φυλακές τύπου Γ, «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία, οι αγώνες που αναπτύχθηκαν και οι στόχοι του κινήματος σήμερα Η Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές προέκυψε ως μετεξέλιξη της Ανοιχτής Συνέλευσης Αναρχικών-Αντιεξουσιαστών Ενάντια στις Ειδικές Συνθήκες Κράτησης. Είναι θεμελιώδης αρχή της συνέλευσης ότι η αλληλεγγύη στους αιχμάλωτους αγωνιστές και γενικότερα στους διωκόμενους συντρόφους αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αγώνα για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είμαστε αλληλέγγυοι στο σύνολο των πολιτικών κρατουμένων ανεξάρτητα από τα μέσα πάλης που έχουν επιλέξει και το πολιτικό ρεύμα απ όπου προέρχονται. Δεν αναγνωρίζουμε δίπολα περί «νομιμότητας - παρανομίας», «αθωότητας - ενοχής» κ.λπ., καθώς θεωρούμε πως μόνο διασπαστικά λειτουργούν για τους αγώνες, τόσο εντός όσο και εκτός των φυλακών, ενώ ταυτόχρονα επικυρώνουν ως ένα βαθμό και ενισχύουν την κρατική καταστολή. Με βάση αυτά τα κριτήρια, η συνέλευση προφανώς συμπεριλαμβάνει και συντρόφους που διώκονται ή έχουν καταδικαστεί για την πολιτική τους δράση, είτε αυτοί είναι «ελεύθεροι» είτε βρίσκονται στην «παρανομία». Παράλληλα, δεν στηρίζει όσους έγιναν ρουφιάνοι ή αποκήρυξαν τον αγώνα. Ένα κίνημα οφείλει να έχει τη συνείδηση πως η υπεράσπιση των αιχμαλώτων του, των πολιτικών κρατούμενων, είναι πρωταρχικό αξίωμα ζωτικής σημασίας για την ίδια του την ύπαρξη και εξέλιξη. Εμείς από τη μεριά μας φιλοδοξούμε να αναδείξουμε την επαναστατική αλληλεγγύη ως τη σχέση εκείνη που συγκρούεται με τον πυρήνα της καθεστωτικής κυριαρχίας και της αστικής νομιμότητας, που συνδέει το εκάστοτε «ειδικό» ζήτημα με το «γενικό» επίδικο του απελευθερωτικού εγχειρήματος. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να δούμε την αλληλεγγύη όχι από την σκοπιά της δική μας άμυνας απέναντι στην επίθεση του κράτους, αλλά σαν τη δική μας αντεπίθεση που στόχο θα έχει την όξυνση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Φιλοδοξούμε αυτές οι εκδηλώσεις - συζητήσεις στο μέτρο που τους αντιστοιχεί να ψηλαφίσουν μέσα από την ιστορική μνήμη, τις εμπειρίες του αγώνα των προηγούμενων δεκαετιών και να ανιχνεύσουν εκείνο το κόκκινο νήμα που συνδέει τους αγώνες του χθες με το σήμερα. Ι ΙΙ 9 Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πλούσια ιστορία κοινωνικών συγκρούσεων. Από την επίσημη ίδρυση του ελληνικού κράτους και την επακόλουθη εμφάνιση της κοινωνικής ληστείας, μέχρι τα πρόσφατα Μνημόνια και τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, διακρίνουμε μια παράδοση αγώνων που έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στο χρόνο. Αγώνες

10 Εισήγηση πρώτης ημέρας 10 που συγκρούστηκαν με το κράτος, μερικά ή ολικά, και κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν άλλοτε την ωμή καταστολή, και άλλοτε την αφομοιωτική παρέμβασή του μέσα από τις κεϋνσιανές πολιτικές που επέλεξε (βλ. ΠΑΣΟΚ 80). Πάντα όμως υπήρχαν άνθρωποι που συνέχιζαν τη δράση τους προς μια όλο και πιο ανατρεπτική κατεύθυνση συνδυάζοντας τη ριζοσπαστική σκέψη και θεωρία με την πολύμορφη προπαγάνδα της πράξης. Η ανάγκη του καθεστώτος να θωρακιστεί σε ιδεολογικό - επικοινωνιακό, θεσμικό - νομικό, αλλά και υλικό επίπεδο επιβαλλόταν από τις ίδιες τις συνθήκες του κοινωνικού - ταξικού πολέμου. Εκτός από τις εσωτερικές αντιστάσεις, η νεοφιλελεύθερη τροχιά του κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο, απαιτούσε την κατασταλτική αναβάθμιση όλο και περισσότερων κρατών. Η πρώτη απόπειρα ποινικοποίησης της επαναστατικής δράσης στην Ελλάδα έγινε το 1978, με ένα νομοσχέδιο που προκάλεσε τις σφοδρές αντιδράσεις της τότε αντιπολίτευσης, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της αριστεράς, και κατέρρευσε λίγα χρόνια μετά τη ψήφισή του. Αργότερα, το 1990, ψηφίστηκε επί κυβέρνησης Μητσοτάκη ο νόμος «για την προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα», ο οποίος μεταξύ άλλων περιλάμβανε και την απαγόρευση δημοσίευσης προκηρύξεων «τρομοκρατικών οργανώσεων». Το 2001, με πρόσχημα τον πόλεμο ενάντια στη διεθνή τρομοκρατία και την «αντιτρομοκρατική» σταυροφορία που επέβαλαν οι ΗΠΑ μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, προστίθεται στο νομικό οπλοστάσιο του ελληνικού κράτους ο νόμος 187, που αφορά τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2004, εν όψει και των Ολυμπιακών Αγώνων, στον νόμο αυτόν προσαρτάται η διάταξη 187Α, περί σύστασης «τρομοκρατικής» οργάνωσης. Για πρώτη φορά δίνεται νομικός ορισμός στην «τρομοκρατική πράξη» δηλαδή απαριθμούνται οι πράξεις που μπορούν να θεωρηθούν «τρομοκρατικές» και θεσμοθετείται η ποινική αντιμετώπιση του «ατομικού τρομοκράτη». Παρ όλα αυτά, το νομικό πλαίσιο γύρω από το ποιος μπορεί να θεωρηθεί «τρομοκράτης» παραμένει επιτηδευμένα ασαφές και διευρυμένο, εμπεριέχοντας εν δυνάμει οποιονδήποτε αντιστέκεται. Έκτοτε ο λεγόμενος «τρομονόμος» έχει «αναβαθμιστεί» άλλη μία φορά το 2010, φτάνοντας στο σημείο σήμερα να επιχειρείται να ποινικοποιηθεί και η αλληλεγγύη. Ειδικότερα με τις τροπολογίες που πέρασαν το καλοκαίρι του 2010, έχουμε την οχύρωση του κράτους μπροστά στον κίνδυνο όξυνσης της δράσης των ένοπλων οργανώσεων αλλά και στον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων, που απορρέει ουσιαστικά από την κηδεμονία του ΔΝΤ, αποτέλεσμα της οποίας είναι η ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Βλέπουμε ότι οι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι συνοδεύονται πάντα από προσπάθειες ευρύτερων αλλαγών που απαιτούν «κρατική πυγμή» και προετοιμασία για την άσκηση κατασταλτικών μεθόδων απέναντι στις ένοπλες οργανώσεις που δρουν, αλλά και σε ευρύτερα κομμάτια του κινήματος. Οι «έκτακτες νομοθεσίες» με τη μορφή «αντιτρομοκρατικών νόμων» στοχεύουν κύρια, μα όχι αποκλειστικά, τις ένοπλες οργανώσεις. Υπάρχει μία σειρά ομόκεντρων κύκλων από ευρύτερες πολιτικές δραστηριότητες και συμπεριφορές που τοποθετούνται στο στόχαστρό τους. Αρχικά και κύρια, στόχος είναι οι ένοπλες οργανώσεις. Ένας δεύτερος ευρύτερος κύκλος στόχο έχει την αλληλεγγύη, ενώ κατασταλτικά επικεντρώνεται στην προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης των ένοπλων οργανώσεων από τον πολιτικό χώρο που προέρχονται. Πρόκειται ουσιαστικά για επίδειξη ισχύος των μηχανισμών καταστολής, σε μια επιχείρηση εκφοβισμού και εφαρμογής της φασιστικής αρχής της «συλλογικής ευθύνης», σε βάρος ενός πολιτικού χώρου όπως είναι ο αναρχικός. Οι διώξεις των συντρόφων και η στοχοποίηση των ευρύτερων πο-

11 Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές λιτικών και κοινωνικών σχέσεων αποτελούν άμεσο επακόλουθο της κατασταλτικής επίθεσης. Τέλος, ένας τρίτος κύκλος είναι αυτός των πολιτικών δραστηριοτήτων που δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια της αστικής νομιμότητας αλλά δρουν ή θέλουν να δράσουν σε ανατρεπτική κατεύθυνση και γίνονται αποδέκτες ενός γενικότερου μηνύματος εκφοβισμού. Με βάση τα παραπάνω, ζητούμενο για το κράτος είναι ο εκφοβισμός κάθε μορφής αντίστασης, ο εκφοβισμός όσων έχουν επιλέξει να βρίσκονται σε συνεχή ρήξη με το σύστημα. Ταυτόχρονα βέβαια, δίπλα στη θεσμική αναβάθμιση της καταστολής, το κράτος κατοχυρώνει και την άποψη πως υπάρχει μια κατηγορία πολιτών, της οποίας η περιστολή των αστικών πολιτικών δικαιωμάτων πρέπει να είναι αποδεκτή. ΙΙΙ Το πιο πρόσφατο κομμάτι στο κατασταλτικό πάζλ του κράτους προστέθηκε με τον νόμο που αφορά τις φυλακές τύπου Γ. Στον νόμο προβλέπεται η δημιουργία φυλακών και πτερύγων κλιμακούμενης καταστολής, με τη διάκριση των κρατουμένων σε τρεις κατηγορίες. Οι φυλακισμένοι για χρέη, συμπεριλαμβανομένου του «εγκλήματος λευκού κολάρου», θα κρατούνται στις «ηπιότερες» πτέρυγες τύπου Α. Το κυρίως σώμα των φυλακισμένων θα αποθηκεύεται στις πτέρυγες τύπου Β, όπου ουσιαστικά θα συντηρείται η υπάρχουσα άθλια κατάσταση υπερπληθυσμού και υποσιτισμού, έλλειψης νερού και θέρμανσης, μηδαμινής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ενώ, παράλληλα, δημιουργείται μια σειρά από «ειδικής κατηγορίας και εξέχουσας επικινδυνότητας» κρατούμενους, οι οποίοι προορίζονται για τις φυλακές τύπου Γ. Στον πυρήνα αυτής της κίνησης βρίσκονται οι πολιτικοί κρατούμενοι. Η βεντάλια των θεωρούμενων ως επικίνδυνων κρατουμένων ξεκινά από τους αναρχικούς ή κομμουνιστές που φυλακίστηκαν για την πολιτική τους δραστηριότητα, ανοίγει για τους απείθαρχους κρατούμενους και καταλήγει σε κατηγορούμενους για το λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα. Θα ήταν αφελές να μην αναγνωρίσουμε πως ειδικές συνθήκες υπήρχαν και πριν από αυτόν τον νόμο. Από τα υπόγεια του Κορυδαλλού, όπου βρίσκονταν σε απομόνωση τα μέλη της 17Ν και του ΕΑ και τη διασπορά των μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στις ελληνικές φυλακές, μέχρι τις απαγωγές συγγενών και φίλων και τα ειδικά (τρομο)δικαστήρια με τους εξονυχιστικούς ελέγχους των αλληλέγγυων και την ασφυκτική παρουσία των μπάτσων, το συμπέρασμα είναι ένα. Οι αιχμάλωτοι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος πάντα «έχαιραν» ειδικής μεταχείρισης. Η αναγκαιότητα διατήρησης της κερδοφορίας και αναπαραγωγής του κεφαλαίου χτίζεται πάνω στην επίθεση στον κόσμο της εργασίας, στα κεκτημένα στις κοινωνικές σχέσεις και στην παράλληλη ποινικοποίηση και κατ επέκταση αποπολιτικοποίηση των αγώνων. Γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη συμβαδίζει με την καταστολή και η καθυπόταξη του εργατικού δυναμικού χρειάζεται να επιβάλλεται παραδειγματικά, όταν η ρητορική περί θυσιών και πίστης δεν πιάνει τόπο. Μέχρι και στις μέρες μας, που βιώνουμε μια ιστορική καμπή του παγκόσμιου καπιταλιστικού οικοδομήματος, μετράμε δεκάδες αγωνιστές στα κολαστήρια του ελληνικού κράτους. Όλοι αυτοί οι επαναστάτες διακήρυξαν ότι ο αγώνας ενάντια στην κυριαρχία των αστών πρέπει να λαμβάνει και βίαιες μορφές. Πέρα από συγκαταβατικούς δρόμους και συμβιβασμένες επιλογές αγώνα, τοποθετείται στην πράξη η αναγκαιότητα της επαναστατικής βίας, σαν οργανικό στοιχείο του κινήματος. 11

12 Εισήγηση πρώτης ημέρας Προφανώς η επαναστατική αλληλεγγύη, ως πολεμική σχέση που διαπερνά και κατακερματίζει τον πολιτισμό του κεφαλαίου, δεν μπορεί να περιορίζεται στα «στενά» σύνορα ενός κράτους. Θεωρούμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη αναπόσπαστο κομμάτι των ανατρεπτικών κινημάτων, και αυτό το τριήμερο, ειδικά στην αυριανή εκδήλωση - συζήτηση που θα συμμετέχουν και οι ευρωπαίοι σύντροφοι, προσπαθεί από τη μεριά του να συμβάλει και προς αυτήν την κατεύθυνση. Στην Ευρώπη ο ένοπλος αγώνας έχει μακρά ιστορία. Δημιούργησε ρήγματα και τριγμούς σε κράτος και κεφάλαιο. Από αυτή τη σύγκρουση πολλοί αγωνιστές έπεσαν με το όπλο στο χέρι και υπήρξαν εκατοντάδες φυλακίσεις αγωνιστών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Κρίνουμε λοιπόν απαραίτητη την αναφορά αγώνων, που έχουν πραγματοποιηθεί ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη. Στη Γερμανία οι κρατούμενοι της RAF έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα, είτε στις απεργίες πείνας, είτε στις δολοφονίες στο Σταμχάιμ, ενάντια στην απομόνωση που τους είχε επιβληθεί. Στην Ιρλανδία επίσης, οι αιχμάλωτοι αγωνιστές του IRA έπεσαν μαχόμενοι στις απεργίες πείνας που έκαναν, ενώ επέλαυνε ο κυνικός θατσερικός νεοφιλελευθερισμός. Στην Ισπανία, οι απεργίες πείνας των μελών των GRAPO και του PCE(r) (Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας - ανασυγκροτημένο) με στόχο την απελευθέρωση τους, αλλά και της ETA για τη μεταγωγή τους σε φυλακές στη χώρα των Βάσκων, αποτέλεσαν σημαντικούς αγώνες πολιτικών κρατουμένων. Ακόμα, η οργάνωση των κοινωνικών κρατουμένων του COPEL αποτέλεσε σημάδι αντίστασης εντός των φυλακών. Η κατασταλτική αντεπίθεση του ισπανικού κράτους ήρθε με την εγκαθίδρυση του καθεστώτος FIES. Στη Γαλλία, τα μέλη της Action Directe αντιστάθηκαν με απεργίες πείνας για τις συνθήκες κράτησης που τους επιβλήθηκαν από το γαλλικό κράτος. Οι τούρκοι αγωνιστές, από το 2000 έως το 2007, έδωσαν σκληρές μάχες ενάντια στις φυλακές τύπου F, με εκατοντάδες νεκρούς και ακόμη περισσότερους με αναπηρίες, είτε λόγω αναγκαστικής σίτισης, είτε λόγω πολυήμερης απεργίας πείνας. Τέλος, στην Ιταλία, ξέσπασε σειρά εξεγέρσεων σε διάφορες φυλακές της χώρας, με μεγάλη συμμετοχή και των κοινωνικών κρατουμένων, με αρχή την εξέγερση των φυλακών στο νησί Asinara, όπου αμέσως μετά το τέλος της οι πολιτικοί κρατούμενοι στάλθηκαν σε πολλές διαφορετικές φυλακές της χώρας. IV V 12 Μέσα στις ελληνικές φυλακές το νήμα της ιστορίας των αντιστάσεων ξεκινά από πολύ παλιά. Φυσικά, από τη μεταπολίτευση και μετά, παράλληλα με τους αγώνες και την κινηματική δραστηριότητα στο κοινωνικό πεδίο, υπήρχαν συνεχείς αγώνες και εξεγέρσεις στις φυλακές. Αγώνες που συχνά είχαν σαν σημείο εκκίνησης τις άθλιες συνθήκες κράτησης, ξέφευγαν όμως συχνά από τα αιτηματικά πλαίσια και αποζητούσαν την ολοκληρωτική καταστροφή των φυλακών. Χαρακτηριστικές στιγμές αντίστασης είναι οι εξεγέρσεις που ξέσπασαν στις φυλακές της Κέρκυρας το 1985, της Αλικαρνασσού το 1990, του Κορυδαλλού το 1995, του Μαλανδρίνου το Επίσης οι πολυάριθμες απεργίες πείνας (όπως η μαζική απεργία χιλιάδων κρατουμένων τον Νοέμβρη του 2008) και η απεργία πείνας κρατουμένων ενάντια στο νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ το καλοκαίρι του 2014, αποτέλεσαν σημαντικά σημεία αγώνα εντός των τειχών.

13 Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές Η απεργία πείνας του Κ. Σακκά και του Ν. Ρωμανού, καθώς και η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα ενάντια στην απομόνωση στα υπόγεια των φυλακών Κορυδαλλού το 2004, η απεργία πείνας του Ν. Μαζιώτη για τα επισκεπτήρια στη συντρόφισσά του Πόλα Ρούπα και την παρουσία του στο νοσοκομείο την ώρα του τοκετού. Η απεργία πείνας του Κώστα Γουρνά, για τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό για να είναι κοντά στην οικογένεια του και η απεργία πείνας μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για την οριστική μεταγωγή συντρόφων τους από τις φυλακές Δομοκού σε αυτές του Κορυδαλλού. Δεν ξεχνάμε φυσικά πως πάντα στο πλευρό των εγκλείστων αγωνιστών βρισκόταν ο κόσμος της αλληλεγγύης, κάθε φορά με διαφορετική δυναμική, ενισχύοντας έμπρακτα τον αγώνα, θυμίζοντάς τους ότι δεν είναι μόνοι. Για να επιστρέψουμε στο εδώ και στο τώρα, από τις 2 Μαρτίου δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι πραγματοποιούν απεργία πείνας ενάντια στην ««αντιτρομοκρατική» σταυροφορία» που εκφράζεται με το ειδικό κατασταλτικό/νομικό πλαίσιο που έχει εδραιωθεί τα τελευταία χρόνια και με το μονιμοποιημένο καθεστώς έκτακτης ανάγκης καθώς και τις προφυλακίσεις συγγενών. Εμείς σαν Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τον αγώνα των συντρόφων μας και παλεύουμε για: Κατάργηση της ειδικής ««αντιτρομοκρατικής»» νομοθεσίας και συγκεκριμένα για κατάργηση των νόμων περί τρομοκρατικής και εγκληματικής οργάνωσης (άρθρα 187Α και 187 του ποινικού κώδικα). Κατάργηση των ειδικών κατασταλτικών νόμων (κουκουλονόμος). Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ που αποτελούν το σύμβολο του καθεστώτος εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων. Οριοθέτηση της χρήσης και της επεξεργασίας του DNA ως αποδεικτικού μέσου. Την άμεση απελευθέρωση του Σ. Ξηρού που παρά το 98% αναπηρίας του, εξοντώνεται συστηματικά εδώ και 13 χρόνια από το κράτος. Την άμεση απελευθέρωση των συγγενών των μελών της Σ.Π.Φ. Είναι μάλλον η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, που ένας αγώνας των πολιτικών κρατουμένων περιλαμβάνει αιτήματα που δεν είναι προσωπικά αλλά αμιγώς πολιτικά. Πρόκειται ουσιαστικά για μια επίθεση στην ποινικοποίηση της ριζοσπαστικής πολιτικής δράσης, μια επίθεση στην ίδια τη φύση της καταστολής, και ως τέτοια αφορά όλες τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές, αλλά και όσους άλλους εν δυνάμει βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο. Γιατί η καταστολή αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του καπιταλιστικού οικοδομήματος και στόχο έχει τη διατήρηση του συστήματος εκμετάλλευσης. VΙ Την ώρα που μιλάμε έχουμε κινητοποιήσεις πολιτικών κρατουμένων. Ο στόχος του κινήματος αλληλεγγύης είναι η ικανοποίηση, όλων ανεξαιρέτως των αιτημάτων των απεργών πείνας. Αυτό πρέπει να αναδεικνύεται και από τη δράση μας και από τον λόγο μας. Η δράση μας πρέπει να είναι οξυμμένη, και συνεχής, πριν οι απεργοί φτάσουν στα όριά τους. Και αυτό, διότι, το διακύβευμα που θέτουν οι απεργοί πείνας πολιτικοί κρατούμενοι ξεπερνά ακόμη και τους ίδιους. Το κίνημα αλληλεγγύης πρέπει να κρατήσει τη σημαία του Αγώνα ψηλά, με όποιον 13

14 Εισήγηση πρώτης ημέρας τρόπο θεωρεί πρόσφορο (κινήσεις αντιπληροφόρησης, καταλήψεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, εμπρηστικές ενέργειες κ.τ.λ.), με στόχο την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων. Στόχος των κινημάτων διαχρονικά είναι η Κοινωνική Επανάσταση. Ο δρόμος προς αυτήν όμως έχει και επιμέρους επίδικα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ένα από αυτά, είναι και αυτό που ελπίζουμε να συζητηθεί εδώ σήμερα. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον λόγο ύπαρξης πολιτικών κρατουμένων. Ο λόγος είναι η ξεκάθαρη θέση μάχης που έλαβαν ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Σκοπός τους, που τέθηκε πάνω από τον κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους και τα πολλά χρόνια φυλάκισης, η καταστροφή κράτους και κεφαλαίου. Ζητούμενο για εμάς, και μέσα από την εκδήλωση αυτή, είναι να συνδεθούν τα επιμέρους επίδικα των ευρύτερων κοινωνικών κομματιών, με το επίδικο της αιτίας της ύπαρξης πολιτικών κρατουμένων. Νίκη στον αγώνα των απεργών πείνας. Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής. Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους. Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές 14

15 Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη Συντρόφισσες και σύντροφοι γεια σας. Χαιρετώ τους πάντες. Σε σχέση με τη θεματική της πρώτης μέρας του τριημέρου θα τοποθετηθώ και για τις φυλακές τύπου Γ και για την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία, τα οποία είναι άμεσα συνδεδεμένα μεταξύ τους, αλλά και για την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων που διεξάγεται αυτό το διάστημα και βρίσκεται σε εξέλιξη. Όπως έχω τοποθετηθεί και στο παρελθόν, όταν έκανα την πρόταση για να δημιουργηθεί η Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, είχα πει ότι οι φυλακές τύπου Γ στοχεύουν πρωτίστως τους πολιτικούς κρατούμενους και ιδιαίτερα αυτούς που είναι καταδικασμένοι για ένοπλη επαναστατική δράση. Η νομοθέτηση των φυλακών τύπου Γ ήταν η λογική συνέπεια και συνέχεια της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας που θεμελιώθηκε πριν από 14 χρόνια με τη ψήφιση του πρώτου «αντιτρομοκρατικού» νόμου το Ήταν κάτι που έλειπε, ουσιαστικά, από το «αντιτρομοκρατικό» παζλ στην ελληνική νομοθεσία, αφού στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ υπάρχουν ειδικές φυλακές είτε για τους πολιτικούς εχθρούς του καθεστώτος, είτε για απείθαρχους, βαρυποινίτες κρατούμενους. Θα πω κάποια πράγματα για την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία. Το 2001, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κάτω από την πίεση των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας ψηφίζει τον πρώτο «αντιτρομοκρατικό» νόμο, το λεγόμενο «Άρθρο 187», που ονομαζόταν «Νόμος κατά του οργανωμένου εγκλήματος», με στόχο την αντιμετώπιση του εγχώριου αντάρτικου πόλης. Το 2004, επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, πάλι κάτω απ την πίεση των ΗΠΑ ψηφίζεται ο δεύτερος «αντιτρομοκρατικός» νόμος, ο οποίος έρχεται να αποσαφηνίσει τα πράγματα, αφού αναφέρεται σε «τρομοκρατικές πράξεις τελεσθείσες με τρόπο σε έκταση και υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν σοβαρά τη χώρα ή να βλάψουν σοβαρά και να καταστρέψουν τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές και οικονομικές δομές της χώρας». Με τον πρώτο «αντιτρομοκρατικό» εκδικάστηκαν οι υποθέσεις της 17 Νοέμβρη και του Ε.Λ.Α. Με τον δεύτερο, το άρθρο 187Α, εκδικάστηκαν οι υποθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα και της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Με βάση αυτόν τον νόμο θα εκδικάζεται και οποιαδήποτε άλλη υπόθεση που αφορά την ένοπλη επαναστατική δράση από δω και πέρα. Οι υποθέσεις των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων, θα εκδικάζονται από τριμελή εφετεία κακουργημάτων, δηλαδή από τρεις επαγγελματίες δικαστές, ενώ μέχρι το 2001 εκδικάζονταν από μεικτά ορκωτά δικαστήρια, στα οποία υπήρχαν κατά πλειοψηφία πολίτες. Επίσης, νομοθετούνται ως κατηγορίες η ένταξη και η συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις και η κατηγορία της διεύθυνσης, ενώ θεμελιώνεται για πρώτη φορά το DNA ως αποδεικτικό στοιχείο. Γιατί έγιναν όλα αυτά και ποιό ήταν το πρακτικό αποτέλεσμα; Μέχρι τότε, μέχρι την εφαρμογή αυτών των νόμων, όλες οι υποθέσεις που αφορούσαν το αντάρτικο ή την «τρομοκρατία», όπως λέει το καθεστώς, από την υπόθεση Σερίφη που αφορούσε την απόπειρα εμπρησμού της AEG στο Ρέντη το 1977 που είχε αναλάβει ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας, μέχρι την υπόθεση της τοποθέτησης της βόμβας στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης το 1997, για την οποία είχα αναλάβει την ευθύνη, όλες αυτές οι υποθέσεις εκδικάζονταν από μεικτά ορκωτά δικαστήρια, όπου συμμετείχαν πολίτες - ένορκοι κατά πλειοψηφία, και στις περισσότερες περιπτώσεις υπήρχαν απαλλαγές των κατηγορουμένων ή ολιγόχρονες καταδίκες. 15

16 Πρώτη ημέρα 16 Και αυτό γιατί οι πολίτες που συμμετείχαν στα μεικτά ορκωτά δικαστήρια και ήταν πλειοψηφία, τέσσερις εναντίον τριών, των επαγγελματιών δικαστών, έβλεπαν τις πολιτικές αυτές υποθέσεις με διαφορετικό μάτι, και πολιτικά και ιδεολογικά, και δεν ταυτίζονταν με τους επαγγελματίες δικαστές που είναι υπάλληλοι του σκληρού πυρήνα του κρατικού μηχανισμού. Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και με οριακή πλειοψηφία, οι ένορκοι απάλλασσαν τους κατηγορούμενους στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Παραδείγματος χάριν, στην υπόθεση Σερίφη το 1977, στις υποθέσεις Μαρίνου, Σμυρναίου το 1987, το 1990 με τις συλλήψεις Μπουκετσίδη, Μπουκουβάλα, Κογιάννη και Μπέρκνερ, την υπόθεση Σκυφτούλη το 92, το ίδιο συνέβη με τον Μπαλάφα και τον Λεσπέρογλου. Αυτή η συνθήκη άλλαξε άρδην με τους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους το 2001 και το Ο αποκλεισμός των ενόρκων πολιτών έκανε σίγουρες τις καταδίκες, ενώ η νέα νομοθεσία εγκαινίαζε μια νέα συνθήκη που κάποιοι καταδικάζονται σίγουρα, όχι μόνο για συγκεκριμένες ενέργειες, αλλά μόνο και μόνο για ένταξη και συμμετοχή σε ένοπλη επαναστατική οργάνωση, αφού αντικαθιστά την πλημμεληματική διάταξη της «σύστασης και συμμορίας» με την κακουργηματική για «ένταξη και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση». Επίσης, αυτή η συνθήκη θα πήγαινε ακόμα παραπέρα, αφού, σε υποθέσεις της τελευταίας δεκαετίας, αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν καταδικαστεί για όλες τις ενέργειες ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων που ανήκουν, χωρίς να υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για τις ενέργειες για τις οποίες κατηγορούνται, μόνο και μόνο γιατί πήραν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους και υπεράσπισαν τις ενέργειες των οργανώσεων τους και αυτό αφορά και τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Ενώ στην εποχή προ «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας, προ του 2001, κάποιοι δικαστήκανε μόνο για συγκεκριμένες ενέργειες και πράξεις, που ήταν υποχρεωτικό να αποδειχθεί η ενοχή τους με τεκμηριωμένα στοιχεία και αποδείξεις, στη μετά του 2001 εποχή, με βάση αυτή την αυτοτελή κατηγορία της «ένταξης και συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση», αν κάποιος αποδέχεται τη συμμετοχή του και λέει ότι αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη, καταδικάζεται για όλες τις ενέργειες της οργάνωσης χωρίς αποδείξεις, χωρίς να αποδειχτεί η φυσική του αυτουργία, αλλά καταδικάζεται με βάση την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη συμμετοχή του στην οργάνωση. Η «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία είναι μια συνειδητή πολιτική επιλογή του κράτους με σκοπό την αποτελεσματική δίωξη και καταστολή των πολιτικών εχθρών του καθεστώτος, των οργανώσεων αντάρτικου. Οι νόμοι δεν διαχωρίζονται από την πολιτική του κράτους αλλά συναρτώνται, αντικατοπτρίζουν τις πολιτικές του κράτους μέσα σε μια συγκεκριμένη συνθήκη. Η «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία δομήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρξουν σίγουρες καταδίκες, πολύχρονες καταδίκες για όσους αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις και να παραμείνουν όσο γίνεται περισσότερο στη φυλακή. Δεν είναι τυχαία η συγκυρία μέσα στην οποία ψηφίστηκαν οι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι στην Ελλάδα το 2001 και το Το 2001 η παγκοσμιοποίηση βρισκόταν σε έξαρση μια δεκαετία μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, η Δύση προωθούσε ακάθεκτη τη δικτατορία των αγορών, είτε με στρατιωτικούς όρους, π.χ. ο πρώτος πόλεμος του Ιράκ, το 91, ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας το 99, είτε με τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και την παράλληλη έκρηξη των χρηματιστηριακών αγορών, των hedge funds και της αγοράς των παραγώγων, που έδιναν διέξοδο στην υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου στο καπιταλιστικό κέντρο. Η Ελλάδα το ίδιο διάστημα, από τα μέσα της δεκαετίας του 90, εγκαινιάζει τις νεοφιλελεύθερες μεταρ-

17 Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη ρυθμίσεις. Το 98 πάρθηκε η απόφαση συμμετοχής στην ευρωζώνη, ενώ το 1999 με το επονομαζόμενο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου η ελληνική οικονομία περνά στον έλεγχο του υπερεθνικού κεφαλαίου. Τρεις μήνες μετά τη ψήφιση του πρώτου «αντιτρομοκρατικού», το 2001, γίνονται οι επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο στην Ουάσινγκτον και οι Ηνωμένες Πολιτείες απαντούν με τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», ο οποίος άλλαξε άρδην τον κόσμο. Ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» είναι η υπεράσπιση και η επίθεση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού με σκοπό να επιβάλει τη δικτατορία των αγορών, τον φασισμό της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, με ηγέτη φυσικά την υπερδύναμη των ΗΠΑ. Ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, το καθεστώς διεθνώς παίρνει ολοένα και πιο αυταρχικά χαρακτηριστικά, διευρύνοντας περισσότερο το νομικό και ποινικό οπλοστάσιο των κρατών. Όπως έχει πει εδώ και χρόνια ο Επαναστατικός Αγώνας, από τότε που ιδρύθηκε, ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» και οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις είναι ο πολιτικοστρατιωτικός και οικονομικός χαρακτήρας αντίστοιχα της παγκοσμιοποίησης. Στην Ελλάδα μετά τη ψήφιση του πρώτου «αντιτρομοκρατικού», ψηφίζεται το 2003 η διεθνής συνεργασία μεταξύ Ελλάδας, Ε.Ε. και ΗΠΑ για θέματα τρομοκρατίας. Συνεργασία σε αστυνομικό και δικαστικό επίπεδο, ανταλλαγή πληροφοριών, κ.λπ. Το 2004, όπως ήδη είπα, νομοθετείται ο δεύτερος «αντιτρομοκρατικός», με την πίεση των ΗΠΑ οι οποίες όπως θα θυμούνται πολλοί ευθύνονται για τη διενέργεια των υποκλοπών εναντίον εκατοντάδων πολιτών την περίοδο Στο ίδιο διάστημα, παράλληλα με την εγκαθίδρυση και τη διεύρυνση της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας, έχουμε και την προώθηση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή. Κατάργηση 8ώρου, με νομοσχέδιο του υπουργείου Απασχόλησης το 2005, όπου δίνει το δικαίωμα σε εργοδότες να απασχολούν τους εργαζόμενους, είτε παραπάνω από 8 ώρες, είτε λιγότερο από 8 ώρες, κατάργηση της υπερωριακής αμοιβής, αύξηση του ορίου απολύσεων, ψήφιση του πρώτου προϋπολογισμού λιτότητας το 2005 με κόψιμο δαπανών από τη δημόσια υγεία, την παιδεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων. Αναλύοντας λίγο τα γεγονότα και μέσα στις συνθήκες που συνέβησαν, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι η «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία συνδέεται με την προώθηση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Ο πρώτος «αντιτρομοκρατικός» νόμος, ο νόμος κατά του «οργανωμένου εγκλήματος» παρότι φτιάχτηκε για την αντιμετώπιση του εγχώριου αντάρτικου, η εφαρμογή του γενικεύτηκε σε όλες τις περιπτώσεις οργανωμένης παραβατικότητας και αυτό οφείλεται στην προπαγάνδα του κράτους και των Μ.Μ.Ε. ότι οι τρομοκράτες και το οργανωμένο έγκλημα δεν διαφέρουν. Αυτή τη λυσσασμένη προπαγάνδα τη γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια των συλλήψεων και των δικών για τη 17 Νοέμβρη και τον Ε.Λ.Α. Ο δεύτερος «αντιτρομοκρατικός» εμπεριέχει έναν διαχωρισμό για αυτούς που κατηγορούνται για τρομοκρατία και για πράξεις που μπορούν να βλάψουν τις συνταγματικές, πολιτικές και οικονομικές δομές της χώρας από αυτούς που κατηγορούνται για οργανωμένο έγκλημα. Έρχεται να επιβεβαιώσει έστω και έμμεσα, τη διακριτή αναγνώριση των πολιτικών εχθρών του καθεστώτος που αντιμετωπίζονται με ειδικό τρόπο, ειδικούς νόμους, ειδικά δικαστήρια μέσα στις φυλακές, ειδικές φυλακές ή ειδικές πτέρυγες ασφαλείας. Λίγα χρόνια αργότερα, τον Φλεβάρη του 2009, δύο μήνες μετά την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 και αφού η Ελλάδα μπαίνει στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ψηφίζεται ο κουκουλονόμος με αφορμή την καταδρομική επίθεση αναρχικών στο Κολωνάκι. Και αυτός ο νόμος αν και δημιουργήθηκε για τους αναρχικούς, 17

18 Πρώτη ημέρα 18 γενικεύτηκε η εφαρμογή του και στους ποινικούς και στις υποθέσεις του αντάρτικου πόλης, όταν διαπράττονται πράξεις όπου οι δράστες έχουν καλυμμένα πρόσωπα ή αλλοιωμένα χαρακτηριστικά. Το καλοκαίρι του 2010, ενώ η Ελλάδα έχει υπογράψει το πρώτο μνημόνιο προκαλώντας σφοδρές κοινωνικές αντιδράσεις και αναταραχές, και ενώ στις φυλακές αρχίζει να αυξάνεται ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων, τροποποιείται προς το δυσμενέστερο το 187Α, που μπαίνει στο στόχαστρο η χρηματοδότηση των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων και η ψυχική συνδρομή. Με βάση αυτή τη διάταξη για παράδειγμα, δικάστηκαν πρόσφατα σύντροφοι και συντρόφισσες από την Επιτροπή Αλληλεγγύης στον τούρκικο και κουρδικό λαό, για την υπόθεση της ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης DHKP-C, που συνελήφθησαν σε φουσκωτό με όπλα στη Χίο. Τέσσερα χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2014, έρχεται ο νόμος Αθανασίου να συμπληρώσει αυτό το «αντιτρομοκρατικό» παζλ, ο νόμος για τις φυλακές τύπου Γ. Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταργήσει τις φυλακές τύπου Γ θα υπάρχουν ειδικές πτέρυγες στις φυλακές τύπου Β, στις πτέρυγες δηλαδή που θα χρησιμεύουν για την κράτηση των καταδικασμένων μελών ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων ή όσων κατηγορούνται γι αυτές τις υποθέσεις και άλλων απείθαρχων, βαρυποινιτών κρατουμένων. Αν σκεφτούμε ότι υπάρχει μια συνεχής παρουσία του αντάρτικου πόλης στην Ελλάδα, έστω χαμηλής έντασης εδώ και 40 χρόνια, αν πάρουμε υπόψιν ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει δεκάδες βομβιστικές ή ένοπλες ενέργειες και πολλαπλάσιες εμπρηστικές, γίνεται κατανοητό ότι ιδιαίτερα μέσα στις συνθήκες της κρίσης των τελευταίων ετών, σε συνθήκες κοινωνικής αναταραχής μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι «αντιτρομοκρατικές» νομοθεσίες, η καταστολή, οι ειδικές πτέρυγες αποτελούν ύψιστη προτεραιότητα για την προστασία και αναπαραγωγή του καπιταλισμού. Γιατί μέσα σε αυτές τις συνθήκες ελλοχεύει ο κίνδυνος της επανάστασης και άρα η αντιμετώπιση του ένοπλου αγώνα ή της απειλής του και έχει μείζονα σημασία για το καθεστώς η καταστολή. Είναι μεγάλο πολιτικό λάθος, κατά τη γνώμη μου, η άποψη που είχαν εκφράσει κάποιοι σύντροφοι πολιτικοί κρατούμενοι για τις φυλακές τύπου Γ ότι θα είχαν φτιαχτεί ακόμα και αν δεν υπήρχε κανένας αγωνιστής στη φυλακή. Εκφράζοντας αυτή την άποψη επιβεβαιώνουν το κράτος που ισχυρίζεται ότι «τρομοκράτες» και «ποινικοί» είναι το ίδιο, και ότι αντιμετωπίζει εξίσου τους πολιτικούς κρατούμενους και τους κρατούμενους εγκληματίες ή μη που έχουν καταδικαστεί για εγκληματική οργάνωση. Οι φυλακές τύπου Γ ή οι ειδικές πτέρυγες προορίζονται πρωτίστως για όσους έχουν καταδικαστεί με τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο, το άρθρο 187Α. Το ότι κρατούνται και κάποιοι ποινικοί κρατούμενοι που καταδικάστηκαν για εγκληματική οργάνωση δεν αλλάζει τα πράγματα. Μην μπερδεύουμε το αίτιο με το αποτέλεσμα. Και ο «αντιτρομοκρατικός» του 2001 δημιουργήθηκε για το εγχώριο αντάρτικο, όμως η εφαρμογή του γενικεύτηκε. Το ίδιο και ο κουκουλονόμος, ο οποίος φτιάχτηκε για τους αναρχικούς, αλλά επίσης γενικεύτηκε η εφαρμογή του. Όσον αφορά για τις ειδικές συνθήκες κράτησης στο βραχύβιο διάστημα που λειτουργούν τις φυλακές τύπου Γ στον Δομοκό, δεν υπάρχουν ειδικές συνθήκες κράτησης διαφορετικές από αυτές που ισχύουν στις υπόλοιπες πτέρυγες. Η διαφορά των φυλακών τύπου Γ υπήρξε στο νομοθετικό πλαίσιο που ίσχυε για τους κρατούμενους που προορίζονταν για εκεί, δηλαδή αύξηση των ετών έκτισης των ισοβίων από τα 16 στα 20, στέρηση αδειών και εργασίας, με σκοπό την όσο γίνεται μεγαλύτερη παραμονή των κρατουμένων στις φυλακές, ενώ δεν υπάρχει περιορισμός στην τηλεφωνική επικοινωνία, ούτε στα επισκεπτήρια εκτός του ότι επιτρέπεται το επισκεπτήριο μέχρι

19 Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη συγγενείς γ βαθμού αντί για συγγενείς δ βαθμού που ισχύει στις υπόλοιπες φυλακές. Σίγουρα η αρχική πρόταση για τις φυλακές τύπου Γ ήταν να δημιουργηθεί ένα πιο αυστηρό πλαίσιο, όμως αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσαν να το σηκώσουν πολιτικά και έτσι έφτιαξαν ένα πολύ πιο ήπιο πλαίσιο καθεστώτος κράτησης που απέχει σαφώς από τις χώρες της δυτικής Ευρώπης, όπου εδώ και δεκαετίες υπάρχουν ειδικές συνθήκες κράτησης, πτέρυγες απομόνωσης όπου οι κρατούμενοι βρίσκονται 23 ώρες το 24ωρο στα κελιά, με μία ώρα προαυλισμό και περιορισμούς στην τηλεφωνική επικοινωνία, στα επισκεπτήρια, στην αλληλογραφία. Στην Ελλάδα, με εξαίρεση ένα βραχύβιο διάστημα ολίγων μηνών που ίσχυσε ένα ειδικό καθεστώς, το 2002, για τους κατηγορούμενους της 17 Νοέμβρη, στα υπόγεια κελιά της ΣΤ πτέρυγας των ανδρικών φυλακών Κορυδαλλού, δεν υπήρξε και δεν υπάρχει ειδικό καθεστώς κράτησης. Ούτε λευκά κελιά, ούτε κολαστήρια όπως συνηθίζεται να λέγεται. Αντίθετα, οι συνθήκες κράτησης στο παράρτημα της ΣΤ πτέρυγας των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, όπου κρατούνται οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι ιδιαίτερα προνομιακές σε σχέση με τις συνθήκες που βιώνει η πλειοψηφία των ποινικών κρατουμένων στις φυλακές της χώρας, όπου υπάρχουν τρεις με τέσσερις κρατούμενοι σε ένα κελί ή κρατούμενοι οι οποίοι κοιμούνται στο πάτωμα. Θα αναφερθώ τώρα στην απεργία πείνας που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη, αλλά πριν από αυτό θα πω δύο λόγια για την προηγούμενη κινητοποίηση για την απεργία πείνας των κρατουμένων, και πολιτικών και ποινικών, το καλοκαίρι που μας πέρασε, το 2014, για το νομοσχέδιο Αθανασίου, για τις φυλακές τύπου Γ. Αν θυμάστε αυτή την κινητοποίηση, η απεργία πείνας είχε κρατήσει μόνο οχτώ μέρες και οι πρώτοι που την έσπασαν ήταν οι ποινικοί και αυτό κατά τη γνώμη μου πιστεύω ότι έγινε γιατί δεν πείστηκαν ότι τους αφορούσε συνολικά. Και αυτό είναι μία απόδειξη ότι οι φυλακές τύπου Γ αφορούν στο σύνολό τους τους πολιτικούς κρατούμενους, που καταδικάζονται με τον «αντιτρομοκρατικό», τον 187Α, παρά το γεγονός ότι κρατούνται και επιλεκτικά κάποιοι ποινικοί. Η απεργία πείνας που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη, βρίσκεται ήδη στην 25η μέρα. Είναι η πρώτη αμιγώς απεργία πείνας πολιτικών κρατουμένων που έχει πολιτικά αιτήματα, αφού θίγει τον πυρήνα της «αντιτρομοκρατικής» και κατασταλτικής πολιτικής του κράτους. Γι αυτό, λοιπόν, είναι ένα ορόσημο ιστορικά και έχει μεγάλη σημασία. Το πολιτικό και διεκδικητικό πλαίσιο είναι αρκετά μαξιμαλιστικό και αφορά συνολικά την κατάργηση της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας, του κουκουλονόμου, των φυλακών τύπου Γ, και διεκδικεί την απελευθέρωση του καταδικασμένου για τη 17 Νοέμβρη Σάββα Ξηρού. Παράλληλα, διεξάγεται και η απεργία πείνας των συντρόφων κρατουμένων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς που διεκδικούν την απελευθέρωση των πρόσφατα προφυλακισμένων συγγενών τους, που αφορά την επιχείρηση «Γοργοπόταμος». Η συγκεκριμένη απεργία πείνας, αν θέλουμε να αναλύσουμε σωστά το τι αντιπροσωπεύει, ξεπερνά και το ίδιο το πολιτικό διεκδικητικό πλαίσιο. Γιατί αυτά που θέτει, πέρα από το ότι θίγουν τον πυρήνα της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους, θέτει και το επίδικο της ίδιας της καθεστωτικής ανατροπής που υποτίθεται ότι επιδιώκουμε όλοι, και οι απεργοί πολιτικοί κρατούμενοι και οι αλληλέγγυοι. Γιατί όπως είπα και προηγουμένως το κατασταλτικό πλαίσιο στην Ελλάδα, διαμορφώθηκε στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» και των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που σκοπό έχουν να επιβάλλουν τη δικτατορία των αγορών και τον φασισμό της υπερεθνικής ελίτ. Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο ότι η ένταση της καταστολής συνδέεται με την υπαγωγή της χώρας στην εξουσία του Δ.Ν.Τ., της Ε.Κ.Τ. και της Ευρωπαϊκής Επι- 19

20 Πρώτη ημέρα 20 τροπής. Ο αγώνας, λοιπόν, των πολιτικών κρατουμένων έχει μεγάλη σημασία και δεν πρέπει να βλέπουμε τα αιτήματα ξεκομμένα από τις συνθήκες που δημιούργησαν τα ζητήματα που θέτουν. Αυτή η απεργία πείνας, των πολιτικών κρατουμένων, είναι ουσιαστικά η πρώτη πολιτική κινητοποίηση εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που μόλις πρόσφατα στη συμφωνία του EUROGROUP στις 20 Φεβρουαρίου, αποδέχτηκε επίσημα τα μνημόνια, το χρέος, την τρόικα, την αξιολόγηση χωρίς να συναντά κοινωνικές αντιδράσεις. Με αυτή την έννοια, ο αγώνας των πολιτικών κρατουμένων είναι ένα μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση, συμβάλλει στη συσπείρωση των αγωνιζόμενων κομματιών, στο να σπάσει η κοινωνική ειρήνη και να υπονομευθεί η προσπάθεια αφομοίωσης και πολιτικού αφοπλισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μου επιτρέψετε να πω και κάποια πράγματα για την αλληλεγγύη όσον αφορά αυτόν τον αγώνα. Η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων συσπείρωσε ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού - αντιεξουσιαστικού χώρου παρά το σοβαρό μειονέκτημα ότι δεν υπάρχει μια καθολική ενότητα των πολιτικών κρατουμένων όσον αφορά το σύνολο των διεκδικήσεων, αφού κάποιοι βάζουν μόνο τα αιτήματα της κατάργησης των φυλακών τύπου Γ και της απελευθέρωσης του Σάββα Ξηρού, αν και είχαν συμφωνήσει αρχικά και για την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία και για τον κουκουλονόμο πράγμα που αναθεώρησαν. Άλλοι βάζουν πέρα από την κατάργηση της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας, του κουκουλονόμου, των φυλακών τύπου Γ και την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού, το θέμα του DNA, τροποποιήσεις σχετικά με το DNA, ενώ υπάρχει και η απεργία πείνας των κρατουμένων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Παρά όμως το σοβαρό αυτό μειονέκτημα των διαφοροποιήσεων, η συγκεκριμένη απεργία πείνας είναι ένα ορόσημο και έχει μεγάλη σημασία και δυνητικά θα μπορούσε να αφήσει μια καλή παρακαταθήκη. Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο μέρος των αλληλέγγυων, συντροφισσών και συντρόφων, έχοντας υπόψιν τις διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις των πολιτικών κρατουμένων και τα προβλήματα που έχουν αναφερθεί κατά καιρούς, και τα οποία ούτως ή άλλως δεν αναιρούνται, χωρίς να ταυτίζονται με καμία πλευρά, στέκονται αλληλέγγυοι στο σύνολο των απεργών πολιτικών κρατουμένων ανεξαιρέτως, στηρίζοντας όλα τα αιτήματα ανεξαιρέτως, και την κατάργηση της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας, του κουκουλονόμου, των φυλακών τύπου Γ, της απελευθέρωσης του Σάββα Ξηρού, τις τροποποιήσεις για το DNA καθώς και τα αιτήματα των κρατουμένων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, έτσι, ώστε να μην αφεθεί κανένας μόνος του απέναντι στην κρατική καταστολή. Αυτό ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για όσους αντιλαμβάνονται την αλληλεγγύη με αμιγώς πολιτικά κριτήρια και όχι προσωπικά και με αυτή την έννοια αλληλεγγύη χωρίς εξαιρέσεις. Ήταν ένα στοίχημα που κερδήθηκε και είναι ένα μέρος αυτής της πολιτικής παρακαταθήκης που προανέφερα. Πέρα από αυτό και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της απεργίας πείνας, όσον αφορά τις διεκδικήσεις, το άλλο μεγάλο στοίχημα είναι να συνδέσουμε τα επίδικα που θέτει η απεργία πείνας με την επαναστατική προοπτική. Με την προοπτική της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους στην Ελλάδα. Με την προοπτική της ανατροπής του καθεστώτος που γεννά φτώχεια, εξαθλίωση, κρίσεις, μνημόνια, πολέμους, γενοκτονίες, καταστολή, «αντιτρομοκρατικούς» νόμους, ειδικές φυλακές. Να συνδέσουμε τον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων με την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης στην Ελλάδα. Να μην είναι ο αγώνας των πολιτικών κρατουμένων μια εσωστρεφής και εσωτερική υπόθεση των αναρχικών ή του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού χώρου αλλά μία υπόθεση κοινωνικοποιημένη. Αυτό είναι επίσης ένα μεγάλο στοίχημα που θα πρέπει να αναδείξει

21 Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη ο αναρχικός - αντιεξουσιαστικός χώρος αν θέλει να είναι ένας πραγματικά επαναστατικός χώρος και όχι ένας εναλλακτικός που βολεύεται με κάθε είδους πολιτικά, αυτάρεσκα μικρομάγαζα. Όλοι οι επιμέρους αγώνες, όπως η συγκεκριμένη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, οφείλουν και πρέπει να συμβάλλουν στον αγώνα για ανατροπή. Έτσι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τους αγώνες. Για αυτό και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να εργαστούμε για τη δημιουργία επαναστατικού κινήματος. Αυτό παραμένει εδώ και χρόνια το μεγάλο στοίχημα της εποχής μας. Ευχαριστώ που με ακούσατε. Ερωτήσεις: Συντονιστής: Καλησπέρα και από μένα. Πρώτα απ όλα, πώς είσαι στην υγεία σου. Ν.Μ.: Για να πω την αλήθεια λαχανιάζω. Δεν ξέρω αν θα μπω στο νοσοκομείο. Θα δω. Συντονιστής: Θα σου κάνει και μία ερώτηση η Άντυ από την Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια. Άντυ: Είναι εδώ μια μεγάλη αντιπροσωπεία της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας και είναι σε μεγάλη συμφωνία με τα πολιτικά θέματα που έβαλες. Και πρέπει να φτιαχτεί ένα μεγαλύτερο σχέδιο και η αλληλεγγύη να είναι μέρος αυτού του μεγαλύτερου σχεδίου. Και είναι πολύ σημαντικό να μη γίνεται διάκριση μεταξύ διαφορετικών πολιτικών θέσεων, αλλά να χτίζεται ένα κοινό μέτωπο ενάντια στο κράτος. Οπότε θα είναι στην ίδια μάχη μαζί σου δίπλα δίπλα. Ν.Μ.: Αν θέλετε να σας ενημερώσω για τα γεγονότα που έγιναν εχτές εδώ πέρα, μετά την είδηση ότι κάποιος κρατούμενος από την Ε2 αυτοκτόνησε. Ζητούσε να πάει νοσοκομείο και τον είχαν κλεισμένο στα κελιά νεοεισερχομένων, για να σας δώσω να καταλάβετε είναι τα ίδια κελιά στα οποία σκοτώσανε από βασανιστήρια τον Καρέλι στη Νιγρίτα. Βασικά ο σύντροφος Ναξάκης άρχισε να σπάει τα τζάμια. Τα τζάμια εδώ πέρα είναι όπως των τραπεζών στο κέντρο της Αθήνας, δηλαδή καταστράφηκαν μεν δεν έσπασαν ακριβώς, ράγισαν, έκαναν τρύπες και επίσης ξηλώθηκαν και όλες οι κάμερες του ισογείου, της πτέρυγας Ε1 που είμαστε εδώ πέρα. Ουσιαστικά, η πτέρυγα που είμαστε το ισόγειο δεν έχει καθόλου κάμερες. Δεν υπήρξε καμία συνέπεια απολύτως. Δεν μπήκαν καν οι δεσμοφύλακες μέσα. Μόνο ο διευθυντής ήταν στο φυλάκιο με 6-7 δεσμοφύλακες, ο οποίος μας είπε τι πράματα είναι αυτά. Εκεί διαπληκτιστήκαμε λίγο, ότι δίνει σημασία στα τζάμια και στις κάμερες, ενώ η ανθρώπινη ζωή έχει μεγαλύτερη σημασία και ότι αυτός και όλο το σύστημα και η βρωμοδουλειά τους είναι υπεύθυνοι γι αυτό που έγινε. Για οποιονδήποτε θάνατο συμβαίνει στη φυλακή, όπως και αυτόν που είχε γίνει πριν από ένα μήνα που ήταν σε άλλη πτέρυγα ο κρατούμενος, την ευθύνη την έχουνε αυτοί. Δεν υπήρξε περαιτέρω καμία συνέχεια, αναμένουμε ότι μπορεί να γίνει πειθαρχική δίωξη και να περάσουμε από πειθαρχικό συμβούλιο. Αυτά έγιναν εχτές, βέβαια «βοήθησε» και αυτό που έγινε αλλά και με τον χρόνο που γίνεται η απεργία πείνας. Ουσιαστικά καταργούμε τις φυλακές τύπου Γ μοναχοί μας χωρίς να περιμένουμε το κράτος και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να τις καταργήσει. 21 Στεφάν Βισνιέφσκι: Θα ήθελα να εκφράσω την άποψή μου για την κατάσταση και την αλληλεγγύη μου.