Μπορεῖ νὰ μὴν ἐκκλησιάζομαι ἀλλὰ πιστεύω πολύ!...

Transcript

1 Μπορεῖ νὰ μὴν ἐκκλησιάζομαι ἀλλὰ πιστεύω πολύ!... Μπορεῖ νὰ μὴν ἐκκλησιάζομαι ἀλλὰ πιστεύω πολύ!... Πόσο συχνὰ δὲν ἀκοῦμε τὸν λόγο αὐτὸ ἀπὸ πολλοὺς ἀδελφούς μας; Ἴσως στὸ παρελθὸν νὰ τὸ λέγαμε καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς! Ἀλήθεια, εἶναι ποτὲ δυνατὸν αὐτὸ νὰ ἰσχύει; Μπορεῖ κάτι τέτοιο νὰ γίνεται καὶ νὰ εἶναι σωστό; Ἤ μήπως αὐτὸ ποὺ πολλοὶ ὑποστηρίζουν, εἶναι τελείως λάθος; Ἄς πάρουμε ὅμως τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Οἱ συμπαθεῖς κατὰ τὰ ἄλλα, ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μας ἄν καὶ δηλώνουν ὅτι πιστεύουν πολὺ στὸν Θεό, στὴν πράξη παραμένουν ἀδιάφοροι, καὶ ἀπροβλημάτιστοι, χωρὶς καμία οὐσιαστικὴ σχέση καὶ ἐπικοινωνία μ Αὐτόν! Χωρὶς καμμία διάθεση νὰ Τὸν πλησιάσουν περισσότερο, νὰ γνωρίσουν τὸ Ἅγιο θέλημά Του, τὸ Εὐαγγέλιό Του καὶ φυσικὰ τὰ καθήκοντα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν σχέση τους μαζί Του. Δείχνουν ὅτι στὴν οὐσία δὲν γνωρίζουν τὶ εἶναι ὁ Θεός, στὸν Ὁποῖον, ὅπως δηλώνουν, πιστεύουν. Διότι, ἐὰν πραγματικὰ γνώριζαν, θὰ ἐκκλησιάζονταν τακτικώτερα καὶ θὰ προσεύχονταν περισσότερο, ἀφοῦ αὐτὰ ἀποτελοῦν βασικὲς προϋποθέσεις ἐπικοινωνίας μαζί Του καὶ συγχρόνως ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας διὰ στόματος τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου καὶ Βασιλέως Δαυίδ πρὸς ὅλα τὰ πιστὰ τέκνα Του, «ἐν ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τὸν Θεόν».(Ψαλμ. ξζ 27). «Πιστεύω» σημαίνει ὅτι ἔχω ἐμπιστοσύνη, δέχομαι κάτι ὡς ἀληθινό. Πιστεύω στὸν Θεό, σημαίνει ὅτι εἶμαι βέβαιος γιὰ τὴν ὕπαρξή Του καὶ ἔχω ἐμπιστοσύνη σ Αὐτόν. Τὸν ἀποδέχομαι ὡς Σωτῆρα μου, μετανοῶ γιὰ τὶς πτώσεις μου καὶ εἶμαι πρόθυμος - -

2 νὰ ἀκολουθήσω τὸν Νόμο Του μὲ ὅσες καὶ ὅποιες θυσίες αὐτὸ συνεπάγεται. Πῶς ὅμως θὰ κατορθώσω νὰ μάθω καὶ νὰ τηρήσω τὸν Νόμο Του, ἀφοῦ παραμένω μακρυά Του καὶ δὲν θέλω νὰ ἀσχοληθῶ μ Αὐτόν; Ἀφοῦ δὲν μελετῶ καὶ δὲν ἐνδιαφέρομαι νὰ μάθω τὴν διδασκαλία Του ἔτσι ὅπως ἀναγράφεται στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας; Πῶς θὰ μπορέσω νὰ ἐκδηλώσω τὴν ἀγάπη μου πρὸς τὸν Δημιουργὸ καὶ Θεό μου, ἀφοῦ δὲν ἔχω πραγματικὰ ἀντιληφτεῖ καὶ συνειδητοποιήσει τόσο τὴν ὕπαρξή Του ὅσο καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο καλοῦμαι νὰ τοποθετηθῶ ἀπέναντί Του; Καὶ ὅλα αὐτὰ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριός μας ἀπερίφραστα δηλώνει στὸ Εὐαγγέλιό Του: «Ἐὰν ἀγαπᾶτε με τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε».(ἰωαν. 14,15). Αὐτοὶ δηλ. ποὺ θέλουν νὰ λένε ὅτι μὲ ἀγαποῦν θὰ πρέπει νὰ τὸ ἀποδείξουν ἔμπρακτα μὲ τὴν τήρηση τῶν Ἐντολῶν Μου. Εἶναι λοιπὸν δυνατὸν νὰ εὐσταθῆ ὁ λόγος πολλῶν ἀδελφῶν μας ὅτι «τὸν ἔχουν τὸν Θεὸ μέσα τους», ὡσὰν νὰ Τὸν ἔχουν ἐγκλωβίσει στὸ χῶρο τῆς καρδιᾶς τους καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς φύγει -ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ λέμε τέτοια πράγματα - ἐνῶ συγχρόνως βρίσκονται σχεδὸν πάντοτε μακρυὰ ἀπὸ Ἐκεῖνον χωρὶς ἐκκλησιασμὸ καὶ γενικῶς χωρὶς μυστηριακὴ ζωὴ καὶ πνευματικὸ ἀγῶνα; Ἡ πράξις τοῦ ἐκκλησιασμοῦ πιστοποιεῖ ὅτι σεβόμαστε καὶ ἀγαπᾶμε τὸν Θεό, μᾶς λείπει καὶ θέλουμε νὰ Τὸν συναντήσουμε καὶ νὰ ἐπικοινωνήσουμε μαζί Του διὰ τῆς προσευχῆς, γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας καὶ τὴν δοξολογία μας ἀπέναντί Του, ἀλλὰ καὶ τὰ αἰτήματά μας. Καὶ ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ πλέον κατάλληλος τόπος γι αὐτὴν τὴν ἐπικοινωνία μας μαζί Του. Ἐκεῖ μέσα θὰ τραφοῦμε μὲ τὰ Ἅγια Μυστήρια καὶ θὰ αἰσθανθοῦμε ἔντονα τὴν παρουσία καὶ τὴν Θεία Χάρι Του. Στὸν Ἱερὸ Ναὸ θὰ μάθουμε τὸν τρόπο συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τῆς συμφιλιώσεως μαζί Του διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως, ἀφοῦ προηγουμένως αἰσθανθοῦμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας διὰ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας. Μετάνοια ὅμως καὶ ἐξομολόγησις, ἡ ὁποία θὰ γίνη στὸν Ἱερέα, τὸν ἀντιπρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ ὄχι - -

3 ἐξομολόγησις στὶς εἰκόνες, ὅπως ἐντελῶς πλανεμένα ἰσχυρίζονται πολλοί. Στὸν Ἱερὸ Ναὸ ἀκόμη θὰ ἐκμυστηρευτοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας ἀνοίγοντας τὴν καρδιά μας στὸν Πνευματικό μας πατέρα, ὁ ὁποῖος θὰ εἶναι ἀπλανὴς ὁδηγός μας στὸν ἀγῶνα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ ὁ ἰατρὸς καὶ θεραπευτὴς τῶν τραυμάτων καὶ τῶν ἀσθενειῶν τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας. Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα γίνονται μέσα στὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ τακτικοῦ ἐκκλησιασμοῦ μας. Τὶ γίνεται ὅμως στὴν πράξη μὲ τοὺς ἀδελφούς μας ποὺ κρατᾶνε μιὰ πίστη κατὰ παράδοση, τὴν ὁποία ἑρμηνεύουν μὲ καθαρὰ ὑποκειμενικὰ κριτήρια ἀποσυνδέοντάς την ἀπὸ τὴν τόσο ζωτικῆς σημασίας πράξη τοῦ ἐκκλησιασμοῦ; Ἀποδεικνύεται τελικά, χωρὶς ὡστόσο νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν, ὅτι βρίσκονται σὲ μεγάλη πλάνη. Δὲν ἐννοοῦν νὰ καταλάβουν, ὅτι ἔχουν ἐξαπατηθεῖ ἀπὸ τὸν προαιώνιο ἐχθρό μας. Δείχνουν, ὅτι δὲν γνωρίζουν σὲ ποιὸν πιστεύουν καὶ τὶ ἀκριβῶς πιστεύουν. Γι αὐτὸ συχνὰ ἀκοῦμε νὰ δηλώνουν ὅτι: -Πιστεύουν στὸν Θεό, ἐνῶ δείχνουν ὅτι δὲν γνωρίζουν τὴν ταυτότητά Του. -Πιστεύουν στὸν Θεό, φαίνεται ὅμως νὰ ἀγνοοῦν περὶ τίνος πρόκειται καὶ γι αὐτὸ καὶ συχνὰ τὸν παρουσιάζουν σὰν μία ἀνωτέρα Δύναμι! -Πιστεύουν στὸν Θεὸ καὶ ἔχουν ἀμφιβολίες γιὰ τὴν μέλλουσα κρίσιν καὶ τὴν μετὰ θάνατον ζωή! (ἀμφισβητοῦν δηλ. αὐτὸν τὸν ἴδιον τὸν Κύριο καὶ τὸ Εὐαγγέλιό Του!). -Πιστεύουν καὶ διακηρύσσουν ὅτι δὲν νηστεύουν, διότι αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε! ( ἔστω καὶ ἂν ἡ Ἐκκλησία τὸ ὁρίζει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ὡς ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς ἐνήστευσε! ). -Πιστεύουν, ἐνῶ συγχρόνως πολὺ συχνὰ βλασφημοῦν τὰ θεῖα χωρὶς ἐντροπὴ λόγω κακῆς συνηθείας, ὅπως χωρὶς συναίσθηση δηλώνουν. -Πιστεύουν καὶ ὅμως ἀπορρίπτουν τὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸ θεωρεῖ ἀπαραίτητο διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μας, λέγοντάς μας, ὅτι θὰ πραγματοποιεῖται ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ-ἐξομολόγου. Αὐτοὶ ἔχουν ἐπινοήσει δικό τους τρόπο τὰ λένε στὴν εἰκόνα τοῦ Κυρί- - -

4 ου! (Μήπως καὶ ὅταν εἶναι ἀσθενεῖς καταφεύγουν στὴ φωτογραφία τοῦ ἰατροῦ γιὰ νὰ θεραπευθοῦν; Ἢ ψάχνουν ἐναγωνίως τὸν ἴδιο τὸν ἰατρό;). -Πιστεύουν καὶ συγκρίνουν τὸν ἑαυτό τους μὲ ἀνθρώπους ἀδύναμους, γεμάτους πνευματικὲς ἐλλείψεις, εἴτε αὐτοὶ προέρχονται ἀπὸ τὸν εὐρύτερο κύκλο τῆς Κοινωνίας, εἴτε καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία, προκειμένου νὰ φαίνονται καλύτεροι γιὰ νὰ μὴν ἐλέγχονται γιὰ τὰ διάφορα λάθη, ἁμαρτήματα καὶ τὰ πάθη τους, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις καὶ ἀποκοιμίζοντας τὴν συνείδησή τους. -Πιστεύουν δηλ. μ ἕναν τρόπο δικό τους (!) αὐθαίρετο, τελείως ξένο καὶ ἀντίθετο ἀπ αὐτὸν ποὺ θέλει καὶ ἐντέλλεται ὁ Κύριος. Οἱ δύστυχοι γίνονται θύματα καὶ ὄργανα τοῦ Πονηροῦ καὶ Ἀντιχρίστου Διαβόλου, ἀφοῦ τοὺς ἐξαπατᾶ μὲ τὸ νὰ τοὺς ἀφήνει νὰ ἐπαναπαύονται, ὅτι πιστεύουν στὸν Κύριο, ἐνῶ εἶναι τελείως ἀπομακρυσμένοι ἀπ Αὐτόν. Ὁποία πλάνη καὶ δυστυχία γι αὐτούς! Ἐξ αἰτίας τοῦ ἐγωϊσμοῦ τους καὶ τῆς ἀμετανοησίας τους, πέφτουν στὴν ἴδια θέση ἀποστασίας ποὺ βρίσκεται καὶ ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος, ὁ ὁποῖος δηλώνει, καὶ τὸ ἀκοῦμε συχνὰ ἀπὸ τὰ στόματα δυστυχισμένων ἀδελφῶν μας δαιμονισμένων, ποὺ καταφεύγουν στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ διαβαστοῦν - ὅπως ἀκριβῶς ἀναφέρονται παρόμοια περιστατικὰ καὶ μέσα στὸ Εὐαγγέλιο - ὅτι θαρθῆ μία μέρα ποὺ θὰ τιμωρηθῆ καὶ θὰ χαθῆ! Ναὶ αὐτὸ ποὺ δυστυχῶς θὰ πάθη καὶ κάθε ἕνας ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ παράδειγμά του. Ὁ Κύριός μας σεβόμενος τὸ αὐτεξούσιο καὶ τὴν ἐλευθερία ποὺ μᾶς ἔδωσε, μᾶς καλεῖ κοντά Του λέγοντας: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν...».(μαρκ. 8,34). Ἔχουμε δηλ. δικαίωμα ἐπιλογῆς. Νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε ἢ ἀκόμη καὶ νὰ Τὸν ἀπορρίψουμε. Γιὰ ὅσους ὅμως θὰ ἀποφασίσουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, θὰ ἰσχύσουν καὶ οἱ ὅροι ποὺ ἀναφέρει Ἐκεῖνος στὴν συνέχεια τῆς φράσης, ποὺ εἶναι τὸ «ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι». Ἐὰν δηλ. τελικῶς ἐπιλέξουμε νὰ Τὸν δεχτοῦμε, ἐπειδὴ φυσικὰ τὸν πιστεύουμε, τότε: 1) Θὰ πρέπει, ὅπως μᾶς τὸ ζητᾶ, νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν κακὸ καὶ ἁμαρτωλὸ ἑαυτό μας καὶ - -

5 2) νὰ σηκώσουμε τὸν σταυρὸ ποὺ Ἐκεῖνος κατὰ τὴν Θεία Κρίση Του καὶ Σοφία θὰ ἀποθέση στοὺς ὤμους μας καὶ τέλος 3) Χρειάζεται πάντοτε νὰ προχωρᾶμε πίσω ἀπὸ τὸν Κύριό μας πορευόμενοι στὰ ἀχνάρια Του, τὰ βήματά Του. Ποτὲ καὶ σὲ καμμία περίπτωσι δὲν ἁρμόζει νὰ βρισκόμαστε δίπλα Του γιὰ νὰ συζητᾶμε, νὰ σχολιάζουμε τὶς ἀποφάσεις Του ἢ τὶς ἐντολές Του ἢ καὶ ἀκόμα χειρότερο καὶ ἀνεπίτρεπτο νὰ προπορευόμαστε καὶ νὰ ἐπιλέγουμε ἐμεῖς τὶ θὰ πιστεύουμε ἀπ ὅλα ὅσα Ἐκεῖνος καὶ οἱ ἀντιπρόσωποί Του μᾶς διδάσκουν. Προδιαγράφει ξεκάθαρα ὁ Κύριος τὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο θὰ κινηθοῦμε καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ Τὸν πιστεύουμε καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε. Ἄρα σὲ καμία περίπτωση δὲν εὐσταθεῖ ἡ ἄποψις πολλῶν ἀδελφῶν μας, βαπτισμένων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἀγαποῦν τὸν Κύριο καὶ Τὸν πιστεύουν, ἀλλὰ μὲ τὸν «δικό τους» τρόπο γι αὐτὸ μποροῦν νὰ μὴν ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἐκκλησία Του καὶ νὰ μὴν ἐκκλησιάζονται. Ἀδελφοί μου, Ὁ Πονηρὸς Διάβολος χρησιμοποιεῖ πολλοὺς καὶ πανούργους τρόπους γιὰ νὰ μᾶς χωρίση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ Σωτῆρα μας. Ἐπιθυμεῖ διακαῶς νὰ μᾶς παραπλανήση καὶ νὰ μᾶς καταστρέψη. Ὅπως ἀρχικῶς παραπλάνησε τοὺς Πρωτοπλάστους, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν, ἐξορίστηκαν ἀπὸ τὸν Παράδεισο καὶ βρέθηκαν μέσα σὲ βάσανα, πόνους καὶ ταλαιπωρίες, ἔτσι καὶ τώρα προσπαθεῖ μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ πονηρίες νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήση ὅλους στὴν ταλαιπωρία καὶ στὴν Αἰώνια Κόλαση, ἀφοῦ πρῶτα θὰ μᾶς ἔχει χωρίση ἀπὸ τὸν Κύριό μας ποὺ εἶναι ἡ Πηγὴ τῆς Ζωῆς, τὸ Φῶς, ἡ Ἀλήθεια, ἡ Χαρὰ καὶ ἡ Εὐτυχία. Γι αὐτὸ ἂς βρισκόμαστε σὲ συνεχὴ ἐγρήγορση καὶ ἂς εἴμαστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου». Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Ἁγιοκυπριανίτης - -

6 - - Ἑρμηνεία τοῦ «Βασιλεῦ Οὐράνιε» Οποιος μετὰ προσοχῆς λέγει αὐτὴ τὴν προσευχή, αὐθόρμητα φθάνει στὸ φόβο καὶ τὸν τρόμο ἀπὸ τὴ συνείδηση τῆς ἀναξιότητάς του νὰ δεχθεῖ στὴ μολυσμένη ψυχή του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. «Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας...» Αὐτὰ τὰ λόγια, σὰν νὰ ἐνθαρρύνουν τὴν ψυχή, λέγουν ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ εἶναι ὁ Θεός, ἕνα Πρόσωπο τῆς ἀχωρίστου Ἁγίας Τριάδος, ἐπιβλέπει σὲ ὅλους ὅσους ζοῦν στὴ γῆ καὶ ἐπικαλοῦνται τὸ ἅγιο ὄνομά Του καὶ εἶναι ἕτοιμο νὰ βοηθήσει κάθε ψυχὴ καὶ νὰ προσφέρει παρηγοριὰ καὶ ἐνίσχυση. Βασιλεῦ Οὐράνιε! Ἐσὺ βλέπεις πόσο ἄσχημα εἶμαι! Ἡ ψυχή μου εἶναι αἰχμάλωτη στὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματα καὶ δὲν ἔχω δυνάμεις νὰ πολεμήσω ἐναντίον τους. Νιώθω ἀδύναμος κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μου. Ποιὸς μπορεῖ νὰ μὲ σώσει καὶ νὰ μὲ παρηγορήσει στὴν ἀπελπιστική μου κατάσταση ἐκτὸς ἀπὸ Σένα, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας; «Ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν». Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ δυναμώνει στὴν ψυχὴ ἡ ἐλπίδα, αὐξάνεται ἡ χαρὰ ποὺ δίνει πίστη ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι παντοῦ, γύρω μας, μᾶς ἀγκαλιάζει ἐξωτερικὰ καὶ εἰσέρχεται καὶ στὸν ἐσωτερικὸ ναό μας, στὴν ψυχή μας. Ὁποιαδήποτε στιγμὴ κάλεσε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ Αὐτὸ δὲν θὰ καθυστερήσει νὰ δώσει τὴν ἀγαθή Του βοήθεια, νὰ προσφέρει καὶ νὰ πληρώσει τὰ πάντα. Βασιλεῦ Οὐράνιε! Σὺ εἶσαι ἡ δύναμή μου καὶ τὸ στερέωμά μου! Διὰ Σοῦ ζωοποιοῦνται τὰ πάντα. Εἶσαι παντοῦ καὶ πληροῖς τὰ πάντα. Πλήρωσε μὲ χαρὰ καὶ εὐθυμία τὴν ψυχή μου, μὲ ἐλπίδα στὴ δική Σου Θεία βοήθεια. «Ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός». Κάθε ἀγαθὸ καὶ καλὸ συντελεῖται μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅποιος

7 μὲ πίστη, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη, μὲ ὅλη τὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχή του ἀναπνέει τὸν Θεό, παραμένει ἀδιάλειπτα στὴν προσευχή, στὴν ψυχὴ αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου κατοικεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, διότι Αυτός, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, δίνει σὲ ὅλους ζωὴν αἰώνιον. Βασιλεῦ Οὐράνιε! Ἐσὺ εἶσαι τὸ Φῶς! Ἐσὺ ἡ Ζωή! Ὁ χορηγὸς τῶν ἀγαθῶν! Δῶσε μου ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία μου: σταθερὴ πίστη, ἐλπίδα, ἀγάπη, ἀληθινὴ μετάνοια, ταπείνωση, ὑπακοή, ὑπομονή. Δίδαξέ μου κάθε ἀγαθὸ καὶ ἅγιο. Δίδαξέ με νὰ προσεύχομαι καὶ ἐσὺ ὁ Ἴδιος προσευχήσου ἐντός μου. «Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος».ἡ ψυχὴ ποὺ συναισθάνεται τὴ μηδαμινότητά της ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μὲ βαθειὰ θλίψη καὶ δάκρυα παρακαλεῖ στὴν προσευχή της: «Πνεῦμα Ἅγιο, μὴ μὲ ἀποστραφεῖς, μὴν ἀπομακρυνθεῖς ἀπὸ μένα, μὴ βδελυχθεῖς τὴν ἀκάθαρτη καὶ δυσώδη καρδιά μου, ἀλλὰ ἔλα σὲ μένα καὶ κατοίκησε μέσα μου, καθάρισέ με ἀπὸ κάθε κηλῖδα καὶ γλύτωσέ με ἀπὸ τὸ βάρος τῶν παθῶν». Βασιλεῦ Οὐράνιε! Ἐκ τῶν Θείων ὀμμάτων Σου τίποτε δὲν μένει κρυφό. Ἐσὺ βλέπεις ὅλα τὰ μυστικὰ τῆς ψυχῆς μου καὶ ὅλες τὶς κηλῖδες της. Ἐσὺ βλέπεις καὶ τὴν ἀδυναμία μου στὴν πάλη κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἐσὺ ὁ Ἴδιος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, μὲ τὴν παντοδύναμή Σου χάρη καθάρισέ με ἀπὸ κάθε ἀκαθαρσία σαρκὸς καὶ πνεύματος. «Καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν». Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ μιὰ ἀκτίνα ἐλπίδας τρεμοσβήνει στὴ θλιμμένη ψυχὴ κι αὐτὴ μὲ τὴν παρρησία τῆς πίστεως καὶ τὴν ἐλπίδα στὴν εὐσπλαχνία καὶ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ παρακαλεῖ: «Σῶσε με, Ἀγαθέ, Πνεῦμα Ἅγιο, μὴ ἀπορρίψεις ἐμὲ τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ. Σῶσε τὸν πνευματικό μου πατέρα μὲ ὅλα τὰ πνευματικά του τέκνα καὶ ὅλους τοὺς ὀρθόδοξους χριστιανούς. Δῶσε μου τὴ χάρη, Κύριε, πάντοτε νὰ ἀγαπῶ τὸν κάθε πλησίον μου, ὅπως τὸν ἑαυτό μου καὶ ἔχοντας αὐτὴ τὴν ἀγάπη ποτὲ νὰ μὴ νιώσω πικρία γι αὐτοὺς καὶ κάνω ἔργα τοῦ Διαβόλου. Δῶσε μου τὴ δύναμη, Πνεῦμα Ἅγιο, νὰ σταυρώσω τὴ φιλαυτία μου, τὴν ὑπερηφάνειά μου, τὴν φιλοκτημοσύνη μου, τὴν ὀλιγοπιστία καὶ τὰ ὑπόλοιπα πάθη. Ἕνα ἂς μᾶς χαρακτηρίζει: Ἡ εἰς ἀλλήλους Ἀγάπη». - -

8 Ἑρμηνεία τοῦ «Πάτερ ἡμῶν» Π«άτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Αὐτὰ τὰ λόγια ἐμπνέουν τὴν πίστη στὴν ψυχή, τὴν πίστη ὅτι ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, ὁ Δημιουργός, ὁ Θεὸς Πατήρ, Ποιητὴς τοῦ κόσμου, τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, καθήμενος στὸν οὐράνιο θρόνο καὶ κυβερνῶν ὅλα τὰ σύμπαντα εἶναι τὸ πρῶτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. «Ἁγιασθήτω τὸ Ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου». Ἂς δοξάζεται τὸ ἅγιό Σου Ὄνομα καὶ στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ καὶ ἂς ἁγιάζει ἐμᾶς ποὺ Τὸ ἐπικαλούμασθε. Ἂς γίνει καὶ γιὰ μᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἡ βασιλεία Σου, ποὺ εἶναι ἡ μακαριότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς, καὶ βασιλεία Σου στὶς καρδιές μας, ἐλευθερία ἀπὸ κάθε ἁμαρτία καὶ πλήρωμα κάθε ἀρετῆς. «Γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς». Ὅλα στὴ ζωή μας πραγματοποιοῦνται διὰ τῆς Θείας Προνοίας καὶ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Μὲ βαθειὰ ταπείνωση σὲ κατάσταση θάμβους ἔτσι προσεύχεται, κράζοντας ἡ ψυχὴ πρὸς τὸν Οὐράνιο Πατέρα: «Εὐλαβοῦμαι καὶ σιωπῶ ἐνώπιον τοῦ ἁγίου Σου θελήματος καὶ τῶν ἀνεξιχνιάστων γιὰ μένα κριμάτων Σου. Δὲν ἔχω ἄλλη ἐπιθυμία πέραν τῆς ἐπιθυμίας νὰ ἐκπληρώνω τὸ ἅγιό Σου θέλημα. Δίδαξέ με νὰ εἶμαι εὐπειθὴς καὶ ὑπάκουος στὸν πνευματικό μου πατέρα μέχρι θανάτου, διότι πιστεύω ὅτι δι αὐτοῦ μοῦ ἀποκαλύπτεις τὸ δικό Σου θέλημα. Μὴν ἐπιτρέψεις οὔτε γιὰ μιὰ στιγμὴ νὰ κάμω τὸ δικό μου θέλημα, τὸ ὁποῖο εἶναι μιὰ πολύμορφη ἁμαρτία: Φιλαυτία, κακία, μίσος, φθόνος, ὑπερηφάνεια. Κύριε, δώρισέ μου τὴ χάρη ὥστε νὰ τηρῶ πάντοτε τὸ θέλημά Σου, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀκόμη καὶ στοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἐπιδίωξη τῆς ἁγιότητος». «Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον». Ὁ Οὐράνιος Πατέρας γενναιόδωρα παρέχει σὲ μᾶς τὰ ἐλέη Του κάθε μέρα. Μᾶς στέλνει ὅλα τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπίγεια ζωή μας. Δὲν μᾶς δίνει ἐντολὴ νὰ φροντίζουμε γιὰ τὸ μέλλον, γιὰ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα, ἀλλὰ μόνο γιὰ τὸ πλέον ἀπαραίτητο, τὸν ἐπιούσιον ἄρτο τῆς ἡμέρας. Ἐντέλλεται νὰ φροντίζουμε πρὸ πάντων γιὰ τὸν Οὐράνιο ἄρτο, ποὺ τρέφει καὶ εἰσάγει τὴν ψυχὴ στὴν - -

9 αἰώνια ζωή, δηλαδὴ νὰ φροντίζουμε γιὰ τὴ συχνὴ Κοινωνία τῶν ἁγίων, ζωοποιῶν Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀχράντου Σώματος καὶ τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Μὲ ἀνερμήνευτη χαρὰ καὶ εὐγνωμοσύνη στὸν Οὐράνιο Πατέρα ἡ ψυχὴ κράζει μὲ κατάνυξη: «Δῶσε μας κάθε μέρα τὸν Ἄρτον Τοῦτον καὶ τὸ Πόμα Τοῦτο. Ναί! Χορταζόμενοι ἀπὸ Σένα, θὰ μπορέσουμε ἀνεμπόδιστα νὰ περάσουμε τὴν πλήρη θλίψεων ὁδὸ τῆς ζωῆς μας καὶ ἁγιαζόμενοι, φωτιζόμενοι, θεούμενοι διὰ Σοῦ, θὰ εἰσέλθουμε στὸν Οὐράνιο θάλαμο τῆς δόξης Σου γιὰ νὰ προσφέρουμε αἰώνια δοξολογία στὸ πανάγιο Ὄνομά Σου. «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ὁ Πολυεύσπλαχνος Οὐράνιος Πατέρας συγχωρεῖ ὅλες τὶς ἐξομολογημένες ἁμαρτίες μας, τὰ καθημερινὰ σφάλματά μας, τὶς παρανομίες μας κάτω ἀπὸ δύσκολες συνθῆκες, ἂν καὶ ἐμεῖς μὲ ἀγάπη φερόμαστε σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἂν μὲ εἰλικρίνεια συγχωροῦμε ὅλους καὶ ὅλα, ἂν, ὄχι μόνο σὲ κανένα δὲν κρατοῦμε κακία καὶ δὲν νιώθουμε προσβεβλημένοι, ἀλλὰ δὲν αἰσθανόμαστε οὔτε κἂν πικρία. Λέγοντας τὰ λόγια αὐτὰ τῆς προσευχῆς πρὸς τὸν Κύριο, ἡ ψυχὴ γεμίζει μὲ εὐλαβῆ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴ συγχωρητικότητα καὶ τὴν ἀγάπη Του πρὸς ἐμᾶς, τοὺς ἁμαρτωλούς. Καὶ ἐπειδὴ διὰ τῆς χάριτός Του μᾶς βοηθεῖ, ὀφείλουμε καὶ ἐμεῖς νὰ συγχωροῦμε ὅλα σ ὅσους μᾶς βλάπτουν, νὰ συγχωροῦμε ὅλους τοὺς ὀφειλέτες μας καὶ νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε. «Καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ». Μὲ παιδικὴ ἁπλότητα καὶ ἐμπιστοσύνη ἡ ψυχὴ προσπίπτει στὸν Θεό, μὲ τὴν ἐλπίδα στὴν Πατρικὴ φροντίδα καὶ ὑπεράσπιση ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι ἐπέρχονται ἀπὸ τὸν πονηρό, τὸ κακὸ Πνεῦμα. Εἶναι σκληρὸς καὶ ὕπουλος ὁ πονηρός, ζητώντας σὰν θυσία στὸν ἑαυτό του τὶς ἀνθρώπινες ψυχὲς ποὺ ἀμελοῦν τὴ σωτηρία τους, ποὺ δὲν προσέχουν τὸν ἑαυτό τους, ποὺ δὲν παρακολουθοῦν μὲ προσοχὴ τὴν καρδιά τους καὶ τὶς ἐνέργειές τους. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εὔκολα πέφτουν στὴν πονηρὴ παγίδα, στὰ δίχτυα τοῦ κακοῦ πνεύματος, κι ἐκεῖνο, καταπίνοντάς τους, τοὺς καταδικάζει στὴν αἰώνια κόλαση. - -

10 Συναισθανόμενη τὴν ἀνημπόρια καὶ τὴν ἀδυναμία της κατὰ τῶν πονηρῶν δυνάμεων, ἡ ψυχὴ προφέρει αὐτὰ τὰ λόγια μὲ ἰδιαίτερα βαθειὰ αἴσθηση, στὴν ὁποία ἑνώνεται ἡ ἀπεριόριστη πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα στὴ βοήθεια τοῦ Οὐράνιου Πατέρα καὶ ἡ ταπεινὴ αἴσθηση τῆς μηδαμινότητας, τῆς ἀναξιότητας, τῆς ἀδυναμίας καὶ ἡ θερμὴ ἀγάπη στὸν Δημιουργό, τὸν Σωτῆρα, τὸν Σκεπαστή, τὸν Εὐεργέτη Θεό. Βλ. «Στάρετς ὁ Παρηγορητής ἐκδ. ΑΘΩΣ σελ. 216 ΟΛΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΤΟ ΑΣΤΡΟ, ποὺ λάμπει στὸν οὐρανό, μᾶς φωνάζει: Νὰ εἶσθε φωτεινοί (ἁγνοί). ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ, ποὺ μᾶς δίνει τοὺς ὡραίους του καρποὺς μᾶς λέγει: Νὰ εἶσθε καρποφόροι καὶ καλοὶ μὲ τοὺς ἄλλους. Ἡ ΜΕΛΙΣΣΑ, ποὺ πηγαινοερχεται στὴν κυψέλη μᾶς λέγει: Νὰ εἶσθε ἐργατικοί. ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, ποὺ τρέχει μᾶς κηρύττει: Μὴν ξεχνᾶτε τὴν ἀστάθεια τοῦ κόσμου. ΤΟ ΦΥΛΛΟ, ποὺ πέφτει ἀπὸ τὸ δένδρο, μᾶς διδάσκει: Ὅλα παρέρχονται... Μάθε ὅτι θὰ ἀποθάνης

11 Στάρετς Νίκωνος Περὶ Μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς σωτηρίας μας. Νὰ χεις μιὰ γενικὴ καὶ μόνιμη αἴσθηση τῆς μετάνοιας, νὰ ταπεινώνεσαι καὶ νὰ ὑπομένεις καρτερικὰ ὅ,τι σοῦ στέλνει ἢ παραχωρεῖ ὁ Κύριος. Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἐλεήμων θὰ δεχτεῖ τὴ μετάνοιά σου καὶ θὰ σ ἐλεήσει. Γνώρισμα τῆς μετάνοιας εἶναι, τὸ ὅτι ἀνοίγει τὰ μάτια σου καὶ βλέπεις τὶς ἁμαρτίες σου. Ἡ ἀναγέννηση τῆς ψυχῆς γίνεται μὲ τὸ θέλημα καὶ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἀπαραίτητη γι αὐτὸ βέβαια εἶναι ἡ θέληση κι ἡ συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴ μετάνοιά του. Τὸ μέγεθος τῆς μετάνοιας ποὺ ἀπαιτεῖται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο μόνο ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει. Ὁ ἁμαρτωλὸς ποὺ μετανοεῖ νομίζει πὼς εἶναι ὁλότελα ξεχασμένος ἀπὸ τὸ Θεό, ὠφελεῖται ὅμως μυστικὰ ἀπὸ τὴν πρόνοιά Του καὶ προκόβει πνευματικά. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει καθημερινά, προτοῦ ἀποσυρθεῖ γιὰ ὕπνο, νὰ θυμηθεῖ τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἔκανε τὴ μέρα ποὺ πέρασε καὶ νὰ μετανοήσει γι αὐτές. Μόνο ἐν Κυρίῳ καὶ μὲ τὸν Κύριο μπορεῖς νὰ βρεῖς τὴν πνευματική σου γαλήνη. Ἡ ταραγμένη ψυχή σου παρηγοριὰ μπορεῖ νὰ βρεῖ μόνο στὸ Θεό, στὴ μετάνοια καὶ τὴ διόρθωση τοῦ βίου. Ἡ ἁμαρτία μὲ τὸ πνευματικό της δηλητήριο νεκρώνει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τότε

12 μόνο ἡ ἀναγεννητικὴ ἐνέργεια τῆς μετάνοιας τὴν ἀνασταίνει. Ἡ ἐπιτυχία κι ἡ εὐλογία τοῦ μοναχοῦ ἔγκειται στὴν ἀναγνώριση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, στὸ νὰ μπορεῖ νὰ βλέπει τὶς ἁμαρτίες του. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ συνδυάσει ὅλες του τὶς πράξεις, τὴ ζωὴ καὶ τὴ συμπεριφορά του μὲ τὴν ἀναγνώριση κι ὁμολογία τῆς ἁμαρτωλότητάς του. Τὸ νὰ μπορεῖς νὰ βλέπεις τὶς ἁμαρτίες σου εἶναι χάρισμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ προσεύχεται γι αὐτό. Ἂν τύχει νὰ γλιστρήσει κανεὶς καὶ νὰ πέσει τυχαῖα, χωρὶς νὰ τὸ θέλει, μπορεῖ νὰ θεραπευτεῖ μὲ τὴ μετάνοια, μὲ δάκρυα καὶ μὲ ἀναγνώριση τῆς ἀδυναμίας του. Κι αὐτὸ βέβαια μὲ τὴν προϋπόθεση πὼς στὸ μέλλον δὲν θὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὸν ἀγώνα του ἐνάντια στὴν ἁμαρτία. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἂν πέσει θὰ σηκωθεῖ ξανὰ καὶ θὰ ξαναγυρίσει στὴν προηγούμενη θέση καὶ στάση του, δὲ θὰ ἐνδώσει στὴν ἁμαρτία. Μὴν ἀφήσεις τὸν ἐχθρό μας τὸ διάβολο νὰ σ ἐξαπατήσει. Ἂν κάποιος διαπιστώνει πὼς ἕλκεται πρὸς τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή, σημαίνει πὼς ἡ ἁμαρτία κυριαρχεῖ πάνω του. Ἐκμεταλλεύεται τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ἀμέλειά του, τὴ μακρόχρονη παραμονή του στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀπατηλὴ ἐντύπωση πὼς ἡ ἐπιστροφὴ στὸ Θεὸ εἶναι μακρὰ κι ἐπώδυνη διαδικασία. Ἂς μὴν ἀπελπιστεῖ κι ἂς μὴν ὀλιγωρήσει ὅμως. Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται εἶναι μετάνοια, εἰλικρινὴς ἐπιθυμία γιὰ ἐπιστροφὴ στὸ Θεό. Ἐκεῖνος εἶναι πάντα πρόθυμος καὶ μᾶς περιμένει. Δὲν πρέπει νὰ φοβᾶσαι τὸν πνευματικό σου πατέρα οὔτε καὶ νὰ ντρέπεσαι μπροστά του. Ἐκεῖνος γνωρίζει τὰ πάντα, ξέρει ὅλες τὶς ἁμαρτίες, γιατὶ ἐξομολογεῖ ἑκατοντάδες ἀνθρώπους, δὲν ἔχει μόνον ἕναν νὰ φροντίσει. Δὲ θὰ τὸν ξαφνιάσεις ἂν τοῦ ἐξομολογηθεῖς ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ὅσο βαριὰ κι ἂν εἶναι. Ἂν δὲν ἔχει πνίξει κανεὶς τὴ φωνὴ τῆς συνείδησής του, δὲ θὰ εἰρηνεύσει μέσα του ὡσότου τὰ ἐξομολογηθεῖ ὅλα μὲ ἀκρίβεια

13 Στὴν ἐξομολόγηση βέβαια δὲν πρέπει νὰ ξανοίγεσαι σὲ ὑπερβολικὲς λεπτομέρειες ποὺ δὲν ἐξηγοῦν τὴν οὐσία τῆς ὑπόθεσης ἀλλὰ ἁπλὰ τὴν φωτογραφίζουν. Οἱ πατέρες μᾶς συμβουλεύουν νὰ μὴν κάνουμε τέτοια ἀκριβὴ ἀπεικόνιση τῆς ἁμαρτίας, ποὺ εἶναι σὰν ζωντανὴ ἀναπαράστασή της, ἰδιαίτερα σὲ θέματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ σαρκικὲς ἁμαρτίες, ὥστε ἡ καρδιὰ ποὺ ρέπει πρὸς τὴν ἁμαρτία νὰ μὴ τὴν ἀπολαμβάνει ξανά. Μερικοὶ ἀναζητοῦν στὸν πνευματικὸ ἕναν ἀσυνήθιστο ἄνθρωπο, κάποιον μὲ ἰδιαίτερα ἁγία ζωή. Τὸ λογαριάζουν ἀπαραίτητο αὐτό. Κι ἂν δὲ βροῦν τέτοιον ἐξομολόγο ἀπογοητεύονται καὶ πηγαίνουν σπάνια ἢ ἀδιάφορα στὴν ἐξομολόγηση. Αὐτὸ εἶναι μεγάλο λάθος. Πρέπει νὰ πιστεύεις πὼς ἡ ἐξομολόγηση εἶναι μυστήριο, πὼς ἀπὸ μόνη της ἔχει δύναμη μεγάλη. Δὲν πρέπει νὰ στηρίζεσαι ἀποκλειστικὰ στὰ πρόσωπα. Αὐτὸ ποὺ προέχει εἶναι ὁ πνευματικὸς πατέρας νὰ εἶναι ὀρθόδοξος καὶ νὰ λειτουργεῖ μὲ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Δὲ χρειάζεται νὰ προσπαθήσεις νὰ μὲ πείσεις πὼς τὰ προσωπικὰ χαρίσματα τοῦ πνευματικοῦ παίζουν σπουδαῖο ρόλο. Σίγουρα ἔτσι εἶναι. Πρέπει ὅμως νὰ πιστεύεις καὶ νὰ σαι βέβαιος πὼς σὲ κάθε μυστήριο λειτουργεῖ ὁ Κύριος μὲ τὴ χάρη Του καὶ ἐνεργεῖ μὲ τὴν παντοδυναμία Του, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ἀρετὲς τοῦ πνευματικοῦ. Ὅποιος ἐξομολογεῖται τὶς ἁμαρτίες του μὲ ἁπλότητα καὶ ταπείνωση, μὲ αἰσθήματα συντριβῆς καὶ μὲ σοβαρὴ τὴν ἐπιθυμία γιὰ διόρθωση, θὰ λάβει τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν κι ἡ συνείδησή του θὰ εἰρηνέψει. Κι αὐτὸ μὲ τὴ δύναμη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐνεργεῖ στὸ μυστήριο. Οἱ ἁμαρτωλὲς συνήθειες καὶ τὰ πάθη δὲ θεραπεύονται χωρὶς ἐξομολόγηση. Χωρὶς ἐξομολόγηση κάθε θεραπεία εἶναι ἀτελής, ἀνεπαρκής. Μὲ τὴν ἐξομολόγηση ὅμως οἱ ἁμαρτίες ξεριζώνονται. Πρέπει νὰ προσέχουμε ἰδιαίτερα τὸ μυστήριο αὐτό, νὰ προετοιμαζόμαστε κατάλληλα καὶ νὰ ἐξομολογούμαστε τὶς ἁμαρτίες μας μὲ εἰλικρίνεια

14 Ἡ καρδιακὴ καθαρότητα κατορθώνεται μὲ τὴν τήρηση τῶν θεϊκῶν ἐντολῶν. Χωρὶς τὴν τήρηση αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἄσκοπη, χωρὶς περιεχόμενο. Ὁ πόλεμος μὲ τὰ πάθη κι ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς εἶναι ποὺ νοηματοδοτοῦν τὴ ζωή μας. Κι ἡ ταπείνωση εἶναι οὐσιώδης ἐδῶ, γιατὶ εἶναι θεμέλιο ἀραγὲς καὶ ἄσειστο. Προσπάθησε μὲ εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση, μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ μὲ τὴν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν νὰ καθαρίσεις τὴν καρδιά σου ἀπὸ κάθε πάθος καὶ ἁμαρτία ποὺ παροργίζει τὸ Θεό. Ὁ πνευματικὸς πατέρας εἶναι σὰν τὸ δρομοδείχτη. Σοῦ δειχνει τὸ δρόμο, ἀλλὰ ἐσὺ πρέπει νὰ τὸν βαδίσεις. Ἂν ὁ πνευματικὸς πατέρας δείχνει τὸ δρόμο ἀλλὰ ὁ πνευματικὸς μαθητής του δὲν κουνιέται καὶ δὲν πηγαίνει πουθενά, τότε δὲ βγαίνει κανένα ἀποτέλεσμα. Ἂν περιμένεις εὐνοϊκὲς συνθῆκες ν ἀγωνιστεῖς γιὰ τὴ σωτηρία σου, δὲ θὰ ξεκινήσεις ποτὲ νὰ ζεῖς θεάρεστα. Ὁ ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ κάτι, ἀλλὰ κάνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀπ αὐτὸ ποὺ ζητάει. Ὁ νοῦς του ἐπιθυμεῖ ἕνα πράγμα, μὰ οἱ αἰσθήσεις του ἀπαιτοῦν κάτι ἄλλο. Τὰ βλέπει αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος κι ἀρρωσταίνει, βλέπει πὼς τίποτα δὲν πάει καλά. Βλέπει πὼς τὰ πράγματα δὲν πηγαίνουν σωστὰ κι ὅπως πρέπει. Ἔρχεται σὲ ἀπόγνωση ἐπειδὴ καταλαβαίνει πὼς δὲν προοδεύει στὸν πόλεμο ἐνάντια στὰ πάθη, πὼς ἡ πνευματικὴ ζωή του μένει στάσιμη. Μ ὅλ αὐτὰ ὅμως δὲν πρέπει ν ἀπελπίζεται ἀλλὰ νὰ κάνει ὑπομονή. Ἡ μετάνοια θὰ τὸν σώσει. Προτοῦ ζητήσεις συχώρεση ἀπὸ τὸν Κύριο, πρέπει ἐσὺ πρῶτα νὰ συχωρέσεις. Αὐτὸ μαθαίνουμε στὴν Κυριακὴ Προσευχή. Βλ. «Μικρὴ Ρωσικὴ Κλίμακα Πέτρου Μπότση

15 ΕΡ.: Γιατὶ ἡ ὑποκρισία εἶναι μεγάλη ἁμαρτία; ΑΠ.: Ἐπειδὴ ὁ ὑποκριτής, ὅπως λέει ὁ ψαλμωδός, «μιλάει στὸν πλησίον του εἰρηνικά, στὴν καρδιά του ὅμως ἔχει τὸ κακό» (Ψαλμ. 27:3). Χαιρετάει μὲ προσποιητὴ ἐγκαρδιότητα, ἀνοίγει διάπλατα τὴν ἀγκαλιά του, δίνει ἄφθονους ἀσπασμούς, δείχνει προθυμία γιὰ ἐξυπηρέτηση. Ἀλλὰ συνάμα τεντώνει τὸ τόξο του, ἑτοιμάζει «τὰ βέλη του στὴ φαρέτρα, γιὰ νὰ τὰ ρίξει στὸ σκοτάδι, στὰ κρυφά, ἐνάντια σ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀπονήρευτη καρδιά (Ψαλμ. 10:2). Γι αὐτό, ὅπως εἶπε κάποιος σοφός, προτιμότερο εἶναι τὸ σπαθὶ τοῦ ἐχθροῦ ἀπὸ τὴ γλῶσσα τοῦ ὑποκριτῆ. Τὸν ἐχθρὸ μπορεῖς νὰ τὸν ἀποφύγεις. Ἀπὸ τὴν κολακεία τοῦ ὑποκριτῆ, ὅμως, ποιὸς μπορεῖ ν ἀπαλλαγεῖ εὔκολα; Ὅταν σὲ φιλάει, τότε καὶ σὲ προδίνει ὅταν σὲ ἐξυπηρετεῖ, τότε καὶ ἑτοιμάζει τὴν καταστροφή σου ὅταν σὲ παινεύει, τότε καὶ σοῦ καταφέρνει κρυφὲς πληγές. Δὲν εἶναι, λοιπόν, μεγάλο καὶ σιχαμερὸ τὸ ἁμάρτημα τῆς ὑποκρισίας; ΕΡ.: Πρέπει νὰ πιστεύουμε στὰ ὄνειρα, καὶ μάλιστα σ ἐκεῖνα ποὺ φαίνονται ἀποκαλυπτικὰ τοῦ μέλλοντος; ΑΠ.: Μολονότι σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις, ἐξαιρετικὲς πάντως, ὁ Θεὸς ἀποκάλυψε μὲ ὄνειρο τὸ θέλημά Του σὲ δίκαιους ἀνθρώπους, καλύτερα νὰ μὴν πιστεύουμε γενικὰ στὰ ὄνειρα, καθὼς ὑπάρχει κίνδυνος νὰ πλανηθοῦμε ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Πῶς; Μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Οἱ δαίμονες ἄλλοτε, ὡς πνευματικὲς ὑπάρξεις, βλέποντας ὅσα συμβαίνουν πάρα πολὺ μακριά, τρέχουν καὶ μᾶς τὸ ἀνακοινώνουν μὲ ὄνειρο, πρὶν τὰ μάθουμε ἀπὸ κάποιον ἄλλον, καὶ ἄλλοτε, ὡς ὑπερβολικὰ πανοῦργοι, συμπεραίνουν μερικὰ ἀπὸ ὅσα πρόκειται νὰ συμβοῦν καὶ μᾶς τὰ προαναγγέλλουν. Προγνωστικὴ δύναμη, βέβαια δὲν ἔχουν οἱ δαίμονες, γιατί, ἂν εἶχαν, τότε καὶ οἱ μάγοι θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς

16 προαναγγείλουν τὸν θάνατό μας. Ἂς προσέξουμε πολύ, γιατὶ οἱ δαίμονες, σὲ ὅσους πιστεύουν, φάνηκαν πολλὲς φορὲς προφῆτες, ἐνῶ, σὲ ὅσους τοὺς περιφρονοῦν, ἀποδείχθηκαν πάντα ψεῦτες. Καὶ ἂν διαπιστώσουν ὅτι τοὺς πιστεύουμε ὅταν κοιμόμαστε, θ ἀρχίσουν νὰ μᾶς ἐμπαίζουν καὶ ὅταν εἴμαστε ξύπνιοι». Πολὺ σωστά, λοιπόν, ὁ σοφὸς Σειρὰχ παρομοιάζει τὸν ἄνθρωπο ποὺ πιστεύει στὰ ὄνειρα μ αὐτὸν ποὺ προσπαθεῖ ν ἀδράξει τὴ σκιά του ἢ ποὺ τρέχει γιὰ νὰ πιάσει τὸν ἄνεμο (34:2). ΕΡ.: Γιατὶ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς βρίσκουν τόσες δυστυχίες; ΑΠ.: Ἡ πρωταρχικὴ αἰτία κάθε δυστυχίας εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἐξαιτίας τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν μας δοκιμάζουμε θλίψεις, τραβᾶμε βάσανα, παθαίνουμε συμφορές, περνᾶμε ἀρρώστιες, ζοῦμε μέσα στὴν ἀγωνία καὶ τὴ λύπη. Ὁ Θεός, ἄλλωστε, τὸ εἶπε στὴν πρώτη γυναίκα, τὴν Εὔα, μετὰ τὴν παρακοὴ καὶ τὴν πτώση της: «Πολλὲς θὰ εἶναι οἱ λύπες σου, πολλοὶ κι οἱ στεναγμοί σου. Μὲ πόνους θὰ γεννᾶς τὰ παιδιά σου» (Γέν. 3:16). Ὡστόσο, ὅπως τὸ σκουλήκι, ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὸ ξύλο, ἔτσι καὶ ἡ λύπη, ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καταστρέφει τὴν ἁμαρτία, ἂν ἑνωθεῖ μὲ τὴν μετάνοια. «Ἡ λύπη», γράφει ὁ ἀπόστολος, «ποὺ ἀντιμετωπίζεται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια, κι αὐτὴ στὴ σωτηρία, γιὰ τὴν ὁποία κανένας δὲν μετανιώνει» (Β Κορ. 7:10). ΕΡ.: Τὶ νὰ κάνω, ὅταν μὲ βασανίζουν σαρκικοὶ λογισμοί; ΑΠ.: Ξαπλωμένος θέλεις νὰ σωθεῖς;! Εἶναι ἀδύνατο. Νὰ κρατᾶς τὴ γλῶσσα σου, νὰ προσεύχεσαι, νὰ κλαῖς, νὰ ταπεινώνεσαι, καὶ ὁ Θεὸς θὰ σὲ ἐλεήσει. Ὅποιος δὲν ἀγωνίζεται, βασανίζεται ἐδῶ, ἀλλὰ θὰ βασανίζεται καὶ ἐκεῖ, στὴν ἄσβεστη φωτιά, μαζὶ μὲ τοὺς δαίμονες. ΕΡ.: Τὶ κακὸ προέρχεται ἀπὸ τὴ φιλαργυρία; ΑΠ.: Μὰ ὑπάρχει καὶ κανένα κακὸ ποὺ νὰ μὴν προέρχεται ἀπὸ τὴν φιλαργυρία; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ εἶπε καθαρά: «Ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ φιλαργυρία» (Α Τιμ. 6:10). Ἐπειδή, ἐξηγεῖ, «ὅσοι θέλουν νὰ πλουτίσουν, πέφτουν σὲ πειρασμό, σὲ παγίδα τοῦ διαβόλου καὶ σὲ πολλὲς ἐπιθυμίες ἀνόητες καὶ βλαβερές, ποὺ βυθίζουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν καταστροφὴ καὶ στὸ χαμό

17 Τόσο πολὺ τὸ ἐπιθύμησαν μερικοὶ τὸ χρῆμα, ὥστε πλανήθηκαν, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν πίστη καὶ πλήγωσαν τὸν ἑαυτό τους μὲ βάσανα πολλά» (Α Τιμ. 6:9, 10). Ἀπὸ τὴν φιλαργυρία δὲν προέρχονται ἡ κλοπή, ἡ ἁρπαγή, ἡ μνησικακία, ὁ φθόνος, ἡ ἔχθρα, ὁ φόνος; Ἐξαιτίας της δὲν καταπατοῦνται καὶ οἱ φυσικοὶ νόμοι καὶ οἱ θεῖες ἐντολές; Ὁ φιλάργυρος τὰ κάνει ὅλα ἄνω-κάτω, ἔτσι ὅπως ὁ σφοδρὸς ἄνεμος, ὅταν πέσει πάνω στὴν ἥσυχη θάλασσα, τὴν ἀναταράζει ὣς τὸ βυθό της, ἀνακατεύοντας τὴν ἄμμο μὲ τὰ κύματα. Ὁ φιλάργυρος ὄχι μόνο φίλο δὲν ἔχει, μὰ οὔτε καὶ Θεό, καθώς, ἐξαιτίας τοῦ πάθους του, εἶναι σὰν δαιμονισμένος, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἂς θυμόμαστε πάντα τὴ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου μας, ὅτι «πολὺ δύσκολα θὰ μποῦν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὰ χρήματα πιὸ εὔκολο εἶναι νὰ περάσει καμήλα μέσ ἀπὸ βελονότρυπα, παρὰ νὰ μπεῖ πλούσιος στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. 10:23, 25). Γι αὐτό, «ὅταν ἔχουμε τροφὲς καὶ ἐνδύματα, ἂς ἀρκούμαστε σ αὐτά» (Α Τιμ. 6:8). ΕΡ.: Ποιὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς πλοῦτος; ΑΠ.: Ἀληθινὸς πλοῦτος εἶναι μόνο ὁ πνευματικός, ὁ πλοῦτος τῶν ἀρετῶν. Ἔχοντας αὐτὸν τὸν πλοῦτο, ἀκόμα κι ἂν στερούμαστε ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, κατέχουμε τὰ πάντα ( πρβλ. Β Κορ. 6:10). Τὰ πλούτη τῆς γῆς, τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, τὰ ἀφανίζουν ὁ σκόρος καὶ ἡ σκουριὰ καὶ τὰ κλέβουν οἱ κλέφτες (Ματθ. 6:19). Ἀπεναντίας, τὰ πλούτη τοῦ οὐρανοῦ, οἱ ἀρετὲς καὶ τὰ καλὰ ἔργα, εἶναι μόνιμα, οὔτε κλέφτης τὰ ἀγγίζει οὔτε σκόρος τὰ καταστρέφει (Λουκ. 12:33). Μ ἄλλα λόγια, τὰ γήινα ἀνήκουν στὴ γῆ καὶ παραμένουν στὴ γῆ, ὅπου ἀργὰ ἢ γρήγορα χάνονται, ἐνῶ τὰ οὐράνια ἀνήκουν στὸν οὐρανὸ καὶ παραμένουν ἄφθαρτα στὴν αἰωνιότητα. Ἀληθινὰ πλούσιος, ἑπομένως, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ «πλουτίζει τὸν ἑαυτό του μὲ ὅ,τι θέλει ὁ Θεός» (Λουκ. 12:21), δηλαδὴ μὲ πλούτη οὐράνια. Καὶ αὐτὰ εἶναι, ὅπως εἴπαμε, οἱ ἀρετὲς καὶ τὰ καλὰ ἔργα. Ἂς μοιράζουμε, λοιπόν, τὸν γήινο πλοῦτο μας, μεγάλο ἢ μικρό, στοὺς φτωχούς. Ἂς τρέφουμε τὸν Χριστό. Καὶ ἂς γίνουμε

18 πλούσιοι σὲ καλὰ ἔργα, ἀποταμιεύοντας ἔτσι τὸν πνευματικό μας θησαυρὸ καὶ βάζοντας ἕνα καλὸ θεμέλιο γιὰ τὸ μέλλον, γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς αἰώνιας ζωῆς (Α Τιμ. 6:18, 19). ΕΡ.: Πρέπει νὰ φυλᾶμε τὴ γλῶσσα μας καὶ τ αὐτιά μας; ΑΠ.: Πρέπει νὰ φυλᾶμε τὴ γλῶσσα μας, γιὰ νὰ μὴ λέει προπάντων λόγια ἀνώφελα ἢ ἐπικριτικά, ἀλλὰ καὶ τ αὐτιά μας γιὰ νὰ μὴν ἀκοῦνε τέτοια ἢ ἄλλα ἐμπαθῆ λόγια. Γιατί, ἂν ἀκοῦνε τ αὐτιά μας μάταια καὶ ἀκάθαρτα λόγια, θὰ γίνουμε δοχεῖα ξένων παθῶν, ὁ νοῦς μας θὰ μολυνθεῖ καὶ ἡ προσευχή μας θὰ κηλιδωθεῖ. Ὅσο γιὰ τὴν ἀχαλίνωτη γλῶσσα, εἶναι ἀρκετὰ ὅσα μᾶς λέει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος: «Σὰν τὴ φωτιὰ εἶναι ἡ γλῶσσα, ἕνας ὁλόκληρος κόσμος ἀδικίας. Ἐξουσιάζει τὰ μέλη μας, σπιλώνει ὅλο τὸ σῶμα, κατακαίει τὸν κύκλο τῆς ζωῆς μας καὶ παίρνει τὴ φλόγα της ἀπὸ τὴ φωτιὰ τῆς κολάσεως... Εἶναι ἀσυγκράτητο κακό, γεμάτη θανατηφόρο δηλητήριο» (Ἰακ. 3:6, 8). Καὶ ἐπισημαίνει ὁ θεοφώτιστος ἀπόστολος: «Ὅλοι μας κάνουμε πολλὰ σφάλματα. Ὅποιος, πάντως, δὲν κάνει σφάλματα μὲ τὰ λόγια, αὐτὸς εἶναι τέλειος ἄνθρωπος, ἱκανὸς νὰ χαλιναγωγήσει ὅλον του τὸν ἑαυτό» (Ἰακ. 3:2). Ἂς φυλᾶμε, λοιπόν, τὴ γλῶσσα μας, καθὼς μάλιστα ὁ Κύριος βεβαίωσε ὅτι θὰ δώσουμε λόγο τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως γιὰ κάθε ἀνώφελο λόγο ποὺ θὰ ποῦμε (Ματθ. 12:36). ΕΡ.: Τὶ διώχνει τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ νοῦ; ΑΠ.: Τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ τὴ διώχνουν ἡ πολυλογία, ἡ ἐμπαθὴς προσκόλληση σὲ πρόσωπα ἤ πράγματα, τὰ ἀστεῖα καὶ τὰ γέλια, οἱ πολλὲς βιοτικὲς μέριμνες, ἡ λησμοσύνη τοῦ θανάτου. Ἂν, λοιπόν, παρατηρήσεις στὸν ἑαυτό σου ἕνα ἢ περισσότερα ἀπ αὐτὰ τὰ κακά, βιάσου νὰ διορθωθεῖς, γιὰ νὰ μὴ χωριστεῖς ἀπὸ τὸν Κύριο. Βλ. «Ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα Χριστιανῶν ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου

19 Εἶμαι ὁ Πατέρας τοῦ Κλέφτη! Ο ὀκτάχρονος γιὸς τῆς οἰκογενείας Ὀρθοδόξων Κορεατῶν εἶναι πολὺ ζωηρός. Καὶ στὸ παρελθὸν ἔχει προκαλέσει προβλήματα καὶ ἀνησυχίες στοὺς γονεῖς του. Ἀλλὰ ἡ τελευταία πράξη του τοὺς ἄφησε ἄναυδους. Συνήθως, ὅταν ὁ Β. ἐπιστρέφει ἀπὸ τὸ σχολεῖο, ἡ μητέρα του ἐλέγχει τὴ σχολική του σάκα καὶ συζητάει μαζί του πῶς πέρασε στὸ σχολεῖο, τὶ μάθημα ἔκανε, τὶ βαθμὸ πῆρε στὴν ὀρθογραφία κ.λ.π. Μιὰ μέρα στὴ σάκα ἡ μητέρα βρῆκε χρήματα. Μετὰ ἀπὸ ἀλλεπάλληλες ἐρωτήσεις τελικῶς ὁ Β. ὁμολόγησε ὅτι τὰ ἔκλεψε. Ἡ μητέρα κράτησε τὴν ψυχραιμία της καὶ προσπάθησε νὰ ἐξακριβώσει τὸν τρόπο καὶ τὸ λόγο τῆς κλοπῆς. Πάνω στὴν ὥρα ἔφθασε καὶ ὁ πατέρας ἀπὸ τὴν ἐργασία του στὸ σπίτι. Ἡ μητέρα ἐπιμένει στὸν μικρὸ νὰ τοῦ ὁμολογήσει τὴν πράξη του. Ἐκεῖνος γιὰ ὥρα μένει ἀμίλητος μὲ κατεβασμἐνο τὸ κεφάλι. Στὸ τέλος ἡ μητέρα ἀποκαλύπτει τὴν κακὴ πράξη του. Ὁ πατέρας, χωρὶς δεύτερη σκέψη, τοῦ λέει ἤρεμα νὰ φορέσει τὸ μπουφάν του καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Βγαίνουν ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ βαδίζουν ἀμίλητοι στὸ δρόμο. Φθάνουν στὸ κτίριο τῆς Ὀρθόδοξης Μητρόπολης Κορέας. Μπαίνουν στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Μάξιμου τοῦ Γραικοῦ. Μέσα στὴν κατανυκτικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ ναοῦ καὶ χωρὶς τὴν παρουσία τρίτων, ὁ πατέρας ἀρχίζει νὰ κάνει ἐδαφιαῖες μετάνοιες μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ λέγοντας μεγαλοφώνως: «Κύριε, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με». Ἀφοῦ ἔκανε ἀμέτρητες μετάνοιες μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, συνεχίζει τὸ ἴδιο καὶ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας: «Παναγία μου, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με». Τὸ ἴδιο κάνει καὶ στὴν εἰκόνα τοῦ Τιμίου Προδρόμου: «Ἅγιε Ἰωάννη Πρόδρομε, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με». Συνεχίζει στὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Μάξιμου τοῦ Γραικοῦ: «Ἅγιε Μάξιμε, εἶμαι o πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με». Μετὰ τὸ τέμπλο προχωράει στὶς ὑπόλοιπες εἰκόνες ποὺ βρί

20 σκονται κατὰ μῆκος τοῦ ναοῦ κάνοντας συνεχῶς μετάνοιες καὶ ἐπαναλαμβάνοντας τὴν ἴδια προσευχή. «Ἅγιοι Κύριλλε καὶ Μεθόδιε, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχωρέστε με». «Ἅγιε Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με». «Ἅγιε Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, εἶμαι ὁ πατέρας τοῦ κλέφτη. Συγχώρεσέ με»... Ἡ προσευχὴ τοῦ πονεμένου πατέρα κράτησε περὶ τὴ μία ὥρα. Ὁ Β. ἀμίλητος, στέκεται ὅλη αὐτὴ τὴν ὥρα δίπλα του παρακολουθώντας μὲ ἀγωνία καὶ ἀπορία τὰ δρώμενα. Ἀφοῦ τελείωσε ὁ πατέρας τὴν προσευχή του μὲ τὶς μετάνοιες μπροστὰ σὲ ὅλες τὶς εἰκόνες τοῦ ναοῦ, τότε ἔσκυψε στὸ γυιό του καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀγόρι μου, κατάλαβες ὅτι ἔκανες μιὰ πολὺ κακὴ πράξη, μὲ τὴν ὁποία στενοχώρησες τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους μας;» Ὁ μικρός, μὲ κατεβασμένο τὸ κεφάλι, ἀπάντησε μονολεκτικὰ «ναί». Τότε ὁ πατέρας τὸν ἔπιασε τρυφερὰ ἀπὸ τὸ χέρι καὶ ἐπέστρεψαν στὸ σπίτι τους. Ἦταν ἡ ὥρα τοῦ δείπνου. Ὁ μεγαλύτερος δεκάχρονος γυιὸς εἶπε τὴν προσευχὴ τῆς τραπέζης «Φάγονται πένητες καὶ ἐμπλησθήσονται...». Καὶ μετὰ ὁ πατέρας συμπλήρωσε «Κύριε, εἴμαστε ἡ οἰκογένεια τοῦ κλέφτη. Σὲ παρακαλοῦμε συγχώρεσέ μας»... Κατὰ τὴν ὥρα τοῦ δείπνου δὲν ἀνέφεραν τίποτε γιὰ τὸ ἐπίμαχο θέμα. Οἱ γονεῖς συζήτησαν εὐχάριστα θέματα καὶ ἐκδήλωσαν τὴν ἀγάπη τους καὶ πρὸς τὰ παιδιά τους κάνοντας πὼς ἔχουν ξεχάσει τὸ γεγονός. Τὴν ἄλλη μέρα ὁ πατέρας ἦρθε στὸν Ἐπίσκοπο γιὰ νὰ τοῦ πεῖ μὲ πόνο ψυχῆς τὰ καθέκαστα καὶ τοῦ ζήτησε τὴ συμβουλή του γιὰ τὸ τὶ δέον γενέσθαι περαιτέρω. Ὁ Ἐπίσκοπος, συγκλονισμένος ἀπὸ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος ἀπὸ τὸν πατέρα, δὲν τοῦ εἶπε τίποτε. Τὸν παρεκάλεσε μόνον νὰ περιμένει μέχρι τὴν ἑπόμενη μέρα. Νὰ προσευχηθοῦν

21 πρῶτα ζητώντας τὸ φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ δοῦν τὶ πρέπει νὰ κάνουν, ὥστε νὰ μὴν πληγωθεῖ τὸ παιδὶ ἀπὸ κάποια ἄστοχη ἐνέργεια. Τὴν ἄλλη μέρα οἱ γονεῖς μὲ τὸν ἐπίσκοπο συζήτησαν ἀρκετὴ ὥρα. Συμφώνησαν, ὅτι δὲν πρέπει νὰ δοθοῦν μεγαλύτερες διαστάσεις στὸ θέμα. Ἡ καλύτερη παιδαγωγικὴ τιμωρία τοῦ παιδιοῦ τους γιὰ τὴν πράξι του ἦταν ἡ ἔμπονη προσευχὴ τοῦ πατέρα. Ὁ πατέρας μαζὶ μὲ τὸν γυιό του νὰ ἐπιστρέψουν τὰ χρήματα ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ ἐκεῖνος τὰ πῆρε. Καὶ ἡ μητέρα νὰ συνεχίσει διακριτικὰ νὰ παρακολουθεῖ τὸ παιδί. Ἐάν, ὃ μὴ γένοιτο, ἐπαναληφθῆ κάποια παρόμοια πράξι, τότε θὰ πρέπη νὰ ληφθοῦν ἄλλα μέτρα γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι, τυχόν, ἐμφωλεύουσας ροπῆς πρὸς τὴν κλοπή. Διαφορετικά, θὰ ἀποδειχθῆ πὼς ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα ἁπλὸ περιστατικό, ὄχι καὶ τόσο σπάνιο στὴν παιδικὴ ἡλικία. Ἡ συγκλονιστικὴ προσευχὴ τοῦ ἅγιου αὐτοῦ Κορεάτη πατέρα θυμίζει ἀποφθέγματα Γεροντικοῦ: «Εἶπε Γέρων: Ἁμάρτησε ὁ ἀδελφός σου; Ἐσὺ ἁμάρτησες». Καὶ ἡ θυσιαστικὴ πράξη του ἔχει τὸ παράλληλό της στὴ νηστεία ποὺ ἐπέβαλε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στὸν ἑαυτό του, προκειμένου νὰ λύσει τὴ φιλονικία τῶν δύο μαθητῶν τῆς Ριζαρείου Σχολῆς. Τὸ ὅλο γεγονὸς καὶ ἡ ἀντιμετώπισή του ἀπὸ τοὺς γονεῖς τοῦ μικροῦ παιδιοῦ εἶναι ἕνα πολὺ ἐλπιδοφόρο μήνυμα ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος τρόπος ζωῆς ριζώνει «καθ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ» (Πρ. 2:47) τῇ παροικούσῃ ἐν Κορέᾳ. «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ψαλμ. 112:2. Ἰὼβ 1,21)! Βλ. Περιοδικὸ Ἐξωτ. Ἱεραποστολῆς «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ» Σχόλιο: «Ὀρθόδ. Ἐγρήγ.» Διαπιστώνουμε ὅτι ὄντως ὁ Ὀρθόδοξος τρόπος ζωῆς ριζώνει εἰς τὴν Κορέαν. Τὶ γίνεται ὅμως εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα μας σήμερα; Μήπως ἐδῶ ἐκριζώνεται; Δυστυχῶς βλέπουμε τοὺς γονεῖς νὰ ἐνεργοῦν τελείως ἀντιχρι

22 στιανικά, ἀντιπαιδαγωγικά, ἀντεθνικά,... καὶ εἴμαστε ἐδῶ ποὺ βρισκόμαστε, χωρὶς νὰ γνωρίζουμε ποιὸ θὰ εἶναι τὸ αὔριο, ἀφοῦ: 1) Βλασφημοῦν τὰ θεῖα μέσα στὸ σπίτι παρουσία τῶν παιδιῶν τους! 2) Ζητοῦν τὸν λόγο ἀπὸ τοὺς δασκάλους τῶν παιδιῶν τους γιατὶ τὰ ἔλεγξαν ἢ τὰ ἐπέπληξαν! 3) Διαμαρτύρονται ἔντονα ὅταν γίνει σύστασις πρὸς τὰ παιδιά τους ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, ὅταν αὐτὰ προσέρχονται στὸ Ναὸ τοῦ Θεοῦ μὲ ἀνάρμοστη καὶ δὴ προκλητικὴ ἐνδυμασία. 4) Φιλοξενοῦν στὸ σπίτι τοὺς φίλους καὶ τὶς φίλες τῶν παιδιῶν τους, ὅταν γνωρίζουν καλὰ ὅτι αὐτὰ ἔχουν μεταξύ των «πρόωρες σεξουαλικὲς σχέσεις»! 5) Ἀπέχουν συστηματικὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὶς Κυριακὲς ἢ τὶς ἑορτὲς μὲ τὴν πρόφαση ὅτι ἔχουν πολλὲς δουλειὲς ἢ ὅτι εἶναι κουρασμένοι καὶ θέλουν νὰ ἀναπαυθοῦν. 6) Καταφρονοῦν συστηματικὰ τὸν θεσμὸ τῆς νηστείας, δίνοντας τὸ χειρότερο παράδειγμα στὰ παιδιά τους... 7) Παρακολουθοῦν στὴν τηλεόρασι ἐκπομπὲς ἢ VIDEO ταινίες μὲ ἄσεμνο καὶ ἀνήθικο περιεχόμενο παρουσία τῶν παιδιῶν τους ἢ συστήνοντάς τα νὰ «φύγουν» γιατὶ ὑπάρχουν σκηνὲς ἀκατάλληλες γιὰ παιδιά! 8) Ἀφήνουν ἀπροστάτευτα καὶ ἀνεξέλεγκτα τὰ παιδιὰ στὸν ὕποπτο καὶ ἐπικίνδυνο «κόσμο» τοῦ Internet. Μερικὰ μόνον ἀπὸ τὰ πολλὰ καὶ τραγικὰ λάθη καὶ ἄσχημα παραδείγματα τῶν γονιῶν πρὸς τὰ παιδιά τους, τὰ ὁποῖα, ἂν καὶ τὰ βάπτισαν Χριστιανικά, τὰ διαπαιδαγωγοῦν τελείως ἀντιχριστιανικὰ καὶ ἀντορθόδοξα. Τὸ θέμα αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ τὴν βασικότερη αἰτία, ποὺ ἡ νεολαία μας σήμερα παραπαίει καὶ χάνεται. Ἂς ἀναλογισθοῦμε ὅλοι τὶς εὐθῦνες μας

23 Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος Πρωθιεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ( ) Τὴν ἐκ. ἡμ. ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος, Πρωθιεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, μὲ ἕδρα τὴν Νέα Ὑόρκη τῶν Η.Π.Α. Ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος, κατὰ κόσμον Γεώργιος Νικολάϊεβιτς Βοζνεσένσκυ, ἐγεννήθη τὸ ἔτος 1903 στὸ Κούρσκ τῆς Ρωσίας. Ὁ πατέρας του ἦταν Ἱερεὺς καί, ὅταν ἀργότερα ἐχήρευσε, ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος τοῦ Χαϊλὰρ στὴν Μαντζουρία. Ἡ λευϊτικὴ οἰκογένεια κατέφυγε τὸ 1920 στὴν Κίνα, ἐξ αἰτίας τῆς ἀθεϊστικῆς ἐπαναστάσεως, καὶ ἐγκαταστάθηκε στὸ Χαρμπὶν τῆς Μαντζουρίας. Ὁ Γεώργιος, μετὰ τὸ τέλος τῶν σπουδῶν του στὴν Ἱερατικὴ Σχολὴ τοῦ Χαρμπίν, ἐκάρη Μοναχός, λαβὼν τὸ ὄνομα Φιλάρετος, καὶ ἐχειροτονήθη Ἱερεὺς τὸ Τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου ἔλαβε τὸ Μετὰ τὴν κατάληψι τῆς Κίνας ὑπὸ τῶν Κομμουνιστῶν τὸ 1949, ὅλοι οἱ Ρῶσοι πρόσφυγες ὑποχρεώθηκαν νὰ λάβουν Σοβιετικὴ ὑπηκοότητα καὶ νὰ ἐπιστρέψουν, μὲ λαμπρὲς βεβαίως ὑποσχέσεις ἐλευθερίας, στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωσι. Ὁ πατέρας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλαρέτου, Ἐπίσκοπος Δημήτριος, εἶχε ἤδη εἰσέλθει στὴν Σοβιετική Ἕνωσι, ὅπου ἔλαβε τὸν τίτλο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τὸ 1946 ἀπεσύρθη ἐπ ὀλίγον στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῶν Σπηλαίων τοῦ Πσκώφ, τὸ δὲ 1947 ἐκοιμήθη στὸ Λένινγκραντ. Ὁ Ἱερομόναχος Φιλάρετος, παρὰ τοὺς μεγάλους κινδύνους, παρέμεινε ἀνυποχώρητος καὶ ἀρνήθηκε νὰ ἀναχωρήση ἀπὸ τὴν Κίνα, μέχρις ὅτου τὰ μέλη τοῦ λογικοῦ ποιμνίου του διασωθοῦν. Τέλος, μετὰ πολυχρόνιο ταλαιπωρία, τὸ 1962 μετέβη στὴν Αὐστραλία, ὅπου μετὰ ἕνα ἔτος ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Μπρισμπαίην. * * * Τὸ ἔτος 1964, μετὰ τὴν παραίτησι τοῦ Μητροπολίτου Ἀναστασίου,

24 ἐξελέγη θαυμαστῶς, μὲ τὴν καθοριστικὴ παρέμβασι τοῦ Ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου Σὰν Φραντσίσκο Ἰωάννου Μαξίμοβιτς, Πρωθιεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἂν καὶ ἦταν ὁ νεώτερος τῶν Ἐπισκόπων. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ποιμαντορίας του ὡς Μητροπολίτου ἀνεκηρύχθηκαν ὡς Ἅγιοι ὁ Πρωθιερεὺς τῆς Κροστάνδης Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Ὅσιος Γερμανὸς τῆς Ἀλάσκας, ἡ Ὁσία Ξένη ἡ Ρωσίδα ἡ διὰ Χριστὸν Σαλὴ καὶ τέλος οἱ Ἅγιοι Ρῶσοι Νεομάρτυρες. Διεκρίθη ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν σθεναρὰ στάσι του ἔναντι τῆς παναιρέσως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶδαν δὲ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος κείμενά του πλήρη ζήλου γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ μετὰ χαρακτηριστικῆς διακρίσεως συντεταγμένα, καταδικάζοντα τὴν αἵρεσι καὶ ἐλέγχοντα τοὺς πρωτεργάτας αὐτῆς. Τὸ 1983 ὑπέγραψε μάλιστα τὸν Ἀναθεματισμὸν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀξιομνημόνευτος εἶναι καὶ ἡ συμβολή του στὴν προσπάθεια λύσεως τῆς διαστάσεως μεταξὺ τῶν Ἀκαινοτομήτων τοῦ Πατρίου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου ἐν Ἑλλάδι, ἔστω καὶ ἂν δὲν ἐτελεσφόρησε τελικῶς. Ἐγνωρίζετο προσωπικῶς καὶ ἐκτιμοῦσε ἰδιαιτέρως τὸν Σεβασμ. Μητροπολίτη μας κ. Κυπριανὸ καὶ μέλη τῆς Ἀδελφότητός μας καὶ γενικὰ συνεδέετο φιλικῶς μετὰ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς. Ἦταν ἐγκρατής, ἀσκητικός, ὀλιγόλογος, πρᾶος, ταπεινὸς καὶ πολὺ φιλακόλουθος, μὲ μεγὰλην ἀγάπη γιὰ τὸ λογικό του ποίμνιο καὶ ἰδίως γιὰ τοὺς νέους, πάντοτε δὲ ἀφοσιωμένος στὴν ἱερὰ ἐργασία τῆς νοερᾶς ἀδιαλείπτου προσευχῆς. Ἐτίθετο γενικῶς ὑπεράνω μικροτήτων καὶ παθῶν, ἐκοσμεῖτο δὲ μὲ ἀρετὰς καὶ χαρίσματα, κατὰ μίμησιν τῶν μεγάλων Ἁγίων Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. * * * Τὴν ἐκ. ἡμ., Ἐπιτροπὴ ἀποτελούμενη ἀπὸ τὸν τότε Σεβασμ. Ἀρχιεπίσκοπο κ. Λαῦρο καὶ ἄλλους Κληρικοὺς τῆς Ἀδελφῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ἄνοιξε τὸν προσωρινὸ τάφο, ὅπου εἶχε ἐναποτεθῆ τὸ λείψανο τοῦ μακαριστοῦ Πρωθιεράρχου κατὰ τὸν Νοέμβριον τοῦ 1985, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Τριάδος στὸ Τζόρντανβιλ Νέας Ὑόρκης τῶν

25 Η.Π.Α., γιὰ νὰ προετοιμάση τὴν μεταφορά του σὲ ἄλλο μόνιμο τάφο, ὁ ὁποῖος εἶχε κτισθῆ προσφάτως. Ὅταν ὅμως ἀνοίχθηκε ὁ τάφος τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπή, δεκατρία ἤδη ἔτη μετὰ τὴν κοίμησί του, τὸ ἀρχιερατικὸ λείψανο εὑρέθη σὲ κατάστασι ἀδιαφθορίας, πρὸς μεγάλη ἔκπληξι καὶ θαυμασμὸ ἁπάντων! Ἐτέθη άμέσως σὲ προσκύνησι καὶ ἀνεπέμφθησαν προσευχὲς καὶ δεήσεις ἐνώπιόν του, ἐνῶ εἶχαν ἤδη ἀρχίσει νὰ καταγράφονται θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις του σὲ ἐπικαλουμένους αὐτὸν μετὰ πίστεως. Παρὰ ταῦτα, ἀπεφασίσθη ὑπὸ τῆς Συνόδου τῆς Ρ.Ο.Ε.Δ. νὰ ἐναποτεθῆ καὶ πάλι στὸν τάφο, ὥστε νὰ ἀνοιχθῆ ἀργότερα καὶ νὰ κινηθῆ ἡ διαδικασία τῆς ἐπισήμου Διακηρύξεως τῆς Ἁγιότητος αὐτοῦ. Ἡ στροφὴ ὅμως τῆς πλεοψηφίας τῆς Ρ.Ο.Ε.Δ. ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως μετὰ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καὶ κατ ἐπέκτασιν μὲ ὅλους τοὺς ἐν Καινοτομίᾳ ὀρθοδόξους, ἐματαίωσε τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν προβολὴ καὶ τιμὴ τοῦ Ἁγίου Πρωθιεράρχου Φιλαρέτου, ἐφ ὅσον ἡ κληρονομία, ἐντολὴ καὶ παρακαταθήκη του ἐπροδίδετο σαφῶς ὑπὸ τῶν θεωρουμένων ὡς διαδόχων του. Μετὰ τὴν τραγικὴ ἕνωσι τοῦ μεγαλυτέρου τμήματος τῆς Ρ.Ο.Ε.Δ. μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας τὸν Μάϊο τοῦ 2007, ἄνευ ἐπιλύσεως τῶν οὐσιαστικῶν διαφορῶν τους, τὸ ἐναπομεῖναν ἐλεύθερο τμῆμα Αὐτῆς ὑπὸ τὸν Σεβασμ. κ. Ἀγαθάγγελο ἔκρινε, ὅτι ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ τὴν Διακήρυξι τῆς Ἁγιότητος τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ἔστω καὶ ἂν τὸ ἄφθαρτο ἱερὸ Λείψανό του παραμένη στὸν τάφο εἰς χεῖρας τῶν ἑνωτικῶν. Ἡ Διακήρυξις τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου, ἡ ὁποία περιγράφεται ἐν συνεχείᾳ, ἔλαβε χώρα στὴν Ἀστόρια τῆς Νέας Ὑόρκης τὴν Κυριακή, ἐκ. ἡμ., τῇ συμμετοχῇ δύο Ἀρχιερέων τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῶν Ἐνισταμένων. Διὰ τοῦ τρόπου τούτου, ἡ κληρονομία τοῦ συγχρόνου αὐτοῦ Ὁμολογητοῦ καὶ Ἀσκητοῦ ἐτέθη καὶ ἐφ ἡμᾶς μὲ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο. Εὐχαριστοῦμε τὸν Κύριό μας γιὰ τὴν μεγάλη αὐτὴ δωρεὰ καὶ τὸν παρακαλοῦμε θερμὰ καὶ ταπεινὰ νὰ μᾶς ἀναδείξη ἀξίους φορεῖς τῆς μεγάλης αὐτῆς εὐθύνης. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, Ἱεράρχα Φιλάρετε, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!

26 Ὁμιλία τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Φιλαρέτου μὲ θέμα: Ὁ Κύριος Σκοπός τοῦ Ἀνθρώπου εἶναι ἡ Σωτηρία τῆς Ψυχῆς του στὴν Αἰωνιότητα ΠΡΟΣΦΑΤΑ, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές, ὡμιλήσαμε γιὰ τὸ πῶς οἱ ἄνθρωποι σήμερα λησμονοῦν συχνὰ τὸν κύριο σκοπό, ὁ ὁποῖος τίθεται ἐνώπιον κάθε ἑνός, τὸ καθῆκον δηλαδὴ τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς τους στὴν αἰωνιότητα. Αὐτὴ ἡ ἀνησυχία γιὰ τὴν σωτηρία πρέπει νὰ εἶναι ἡ κύρια ἔγνοια γιὰ κάθε πιστὸ ἄνθρωπο. Ὁ μεγάλος διδάσκαλος τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς - μὲ τὴν καλύτερη πράγματι ἔννοια, ὁ σοφὸς Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος, στὶς διδασκαλίες του καὶ στὶς ἐπιστολές του ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς τὸ ἴδιο πρᾶγμα: ὅτι ὄχι μόνον ἐκεῖνος ποὺ ἀφιερώνεται σὲ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο ζωῆς - ὁ Μοναχός, ὁ Ἡσυχαστής, ὁ Ἐρημίτης - μπορεῖ νὰ σωθῆ, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ποὺ ζῆ στὸν κόσμο, αὐτὸς ποὺ ζῆ μιὰ κοσμικὴ ζωή. Ἔχει καὶ αὐτὸς τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του, νὰ σώση τὴν ψυχή του καὶ νὰ κατορθώση ἕναν ἀνώτερο βαθμὸ Χριστιανικὴς τελειότητος. Ἕνα καθαρὸ παράδειγμα αὐτοῦ ἔχει ἤδη δειχθῆ. Ἂς θυμηθοῦμε, γιὰ παράδειγμα, τὸν μεγάλο ἄνδρα, ὁ ὁποῖος ἤγειρε καὶ νεκροὺς - τὸν Ἅγιο Σισώη τὸν Μεγάλο. Αὐτὸς ἀπὸ τὴν νεότητά του πῆγε στὴν ἔρημο. Ἐκεῖ ἔζησε μέχρι τὰ βαθειὰ γεράματά του, ὅπου ἔφθασε πράγματι τὴν ὑψηλότερη Χριστιανικὴ τελειότητα, τόσο ποὺ μποροῦσε νὰ ἀνασταίνη νεκρούς, καὶ ὅταν ἐπρόκειτο νὰ πεθάνη, τὸ πρόσωπό του ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο καὶ τὸ δωμάτιο ὅπου ἔκειτο γέμισε ἀπὸ ἕνα θαυμαστὸ ἄρωμα, καὶ ὅλοι στέκονταν μὲ δέος. Μία τέτοια κοίμησι ἀξιώθηκε καὶ ἕνας ἄλλος δίκαιος ἄνθρωπος - ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων. Αὐτὸς δὲν ἦταν ἀσκητής, οὔτε ζοῦσε στὴν ἔρημο. Ἦταν σύζυγος τῆς γυναικός του καὶ πατέρας τῶν παιδιῶν του, δηλαδὴ ζοῦσε μία συνηθισμένη ζωή. Ὅμως, κατόρθωσε ἕναν τέτοιο βαθμὸ πνευματικῆς τελειότητος, ὥστε στὴν

27 νεκρική του κλίνη, σὰν τὸν Ἅγιο Σισώη τὸν Μεγάλο, τὸ πρόσωπό του ἄστραψε σὰν τὸν ἥλιο καὶ τὸ δωμάτιο γέμισε μὲ γλυκύτητα. Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἕγκλειστος ἔδειξε ὅτι ὁ Κύριος τοποθετεῖ κάθε ἄνθρωπο στὶς καλύτερες συνθῆκες γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Φυσικά, ἐδῶ δὲν ὁμιλοῦμε γιὰ ἐκεῖνα τὰ παραδείγματα, ποὺ κάποιος ζῆ μία κανονικὴ ζωὴ καὶ ξαφνικὰ ἕνας θεῖος λόγος τοῦ ἀγγίζει τὴν καρδιὰ καὶ ἡ ζωή του, ἡ τοποθέτησίς του, ἀλλάζουν. Ἀλλὰ γενικά, ὅταν κάποιος ταξιδεύη τὴν ὁδὸ τῆς συνηθισμένης ζωῆς, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Θεοφάνης, μπορεῖ πλήρως νὰ κατορθώση τὴν σωτηρία. Πρέπει μόνον νὰ στρέψει τὴν ζωή του ἐντελῶς στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ τούτη τὴν ζωὴ ποὺ ζῆ. Ὁ Ἅγιος τὸ λέγει αὐτὸ ἁπλᾶ καὶ καθαρά: «Πρέπει μόνον νὰ βλέπουμε κάθε πρᾶγμα ποὺ κάνουμε σὰν μία πρᾶξι ποὺ γίνεται πρωτίστως γιὰ τὸν Θεό, ἐνώπιον τῶν θεϊκῶν Του ὀφθαλμῶν ποὺ τὰ βλέπουν ὅλα. Δὲς κάθε πρᾶξι σου κατ αὐτὸν τὸν τρόπο. Ἂν ἔχης κάποιον ἐπισκέπτη, ἂν συναντήσης κάποιον, θυμήσου ὅτι ὁ Θεὸς σοῦ τὸν ἔστειλε. Ἡ συνείδησί σου τώρα ἔχει τὴν ὑποχρέωσι νὰ σχετισθῆ μὲ τὸ πρόσωπο αὐτὸ κατὰ τὸν τρόπο ποὺ ὑπαγορεύει ἡ Χριστιανικὴ ἀγάπη. Καὶ αὐτὸ μὲ κάθε πρᾶγμα ποὺ κάνουμε κάθε μικρὴ καθημερινὴ ἀσημαντότητα πρέπει νὰ θεωρῆται σὰν μία εὐκαιρία νὰ τὴν ἐπιτελοῦμε σωστά, ὥστε νὰ εἶναι εὐάρεστη στὸν Θεό». Τέτοιες πράξεις ποὺ εὐαρεστοῦν τὸν Θεὸ θὰ γεμίσουν σταδιακὰ τὴν ζωή μας καὶ στὸ τέλος δὲν θὰ φαινώμεθα ἐξωτερικὰ νὰ διαφέρουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καὶ ὅμως θὰ παραμένουμε ἐνώπιον τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ὑπηρετοῦμε τὸν Κύριο καὶ Θεό. Τότε οἱ ὀφθαλμοί μας θὰ ἀρχίσουν νὰ ἀνοίγουν καὶ θὰ πεισθοῦμε διὰ τῆς πείρας, ὅτι ὄντως ὁ Κύριος ὅλα τὰ στέλνει γιὰ τὴν σωτηρία μας καὶ καμμία συνάντησις δὲν εἶναι τυχαία συνάντησις. Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Φίλιππο ἐκ τῶν Δώδεκα καὶ τὸν Ἀπόστολο Φίλιππο τὸν Διάκονο, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἐπιτέλεσε ἀποστολικὴ διακονία. Ὁ Κύριος (τὸ Πνεῦμα) ἐνέπνευσε τὸν Φίλιππο νὰ βαδίση ἕναν ὡρισμένο δρόμο. Ὁ Φίλιππος πῆγε. Ἐκεῖ συναντήθηκε μὲ ἕναν Αἰθίοπα ἀξιωματοῦχο, ὁ ὁποῖος τότε ἀκριβῶς μελετοῦσε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ δὲν κατανοοῦσε τὸ κεί

28 μενο, τὸ ὁποῖο διάβαζε. Ὁ Φίλιππος τὸν πλησίασε, μὲ θεϊκὴ ἔμπνευσι, καὶ τὸν ἐρώτησε ἂν κατανοοῦσε αὐτὰ ποὺ ἀνεγίγνωσκε. Ἐκεῖνος ἀπάντησε ὅτι δὲν τὰ κατανοοῦσε, ἐκτὸς κι ἂν κάποιος θὰ τοῦ τὰ ἐξηγοῦσε. Τότε ὁ Φίλιππος, κατόπιν αἰτήσεώς του κάθισε μαζί του στὴν ἅμαξά του καὶ τοῦ ἐξήγησε τὸ κείμενο. Ἡ ψυχὴ τοῦ Αἰθίοπος ἄρχισε νὰ φλέγεται ἀπὸ μία δυνατή, φωτεινὴ πίστι. Καὶ μόλις πλησίασαν σὲ ἕνα μέρος μὲ νερό, ἐρώτησε: «Ἰδοὺ ὕδωρ τὶ κωλύει με βαπτισθῆναι;». Ὁ Φίλιππος ἀπάντησε ὅτι ἂν πιστεύη ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του, τότε μπορεῖ νὰ βαπτισθῆ καὶ πράγματι ὁ Φίλιππος τὸν ἐβάπτισε. Ἀπὸ τὴν ἄποψι τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς, φαίνεται ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ μία τυχαία συνάντησι: ὁ ἀξιωματοῦχος ἐβάδιζε τὸν δρόμο του. Ὁ Φίλιππος ἐβάδιζε τὸν δικό του δρόμο, ὥσπου διασταυρώθηκαν καὶ αὐτὸ φαινόταν σὰν μία τυχαία συνάντησις, ὅμως ἀποδείχθηκε ὅτι δὲν ἦταν καθόλου τυχαία. Ἀπὸ τὴν θεία Πρόνοια, αὐτὴ ἡ συνάντησις καθωρίσθηκε ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ ἀποκτήση ἕναν νέο πιστὸ Χριστιανό, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε ἕνας Μάρτυς. Καὶ ἔτσι, τέτοια παραδείγματα μᾶς δείχνουν ὅτι δὲν πρέπει νὰ λέγουμε ὅτι οἱ καθημερινές μας περιστάσεις δὲν μᾶς παρέχουν εὐκαιρίες νὰ σώσουμε τὶς ψυχές μας. Φυσικά, δὲν μποροῦμε νὰ κλείσουμε τὰ μάτια μας στὸ γεγονός, ὅτι ἡ ζωὴ σήμερα δὲν εἶναι ἡ ἴδια ὅπως ἦταν πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἔχει γινει περισσότερο περίπλοκη, ἔχει ἐπίσης μολυνθῆ, ὥστε νὰ ἰσχύη τὸ τοῦ Ἀποστόλου: «ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις», δηλαδή, ὅπου ἡ ἁμαρτία πλεονάζει, τότε γιὰ τὸν ἐπιθυμοῦντα τὴν σωτηρία του ἡ βοήθεια τῆς πλήρους Χάριτος δυνάμεως τοῦ Κυρίου περισσεύει, δυναμώνει, ὥστε αὐτὸς νὰ μὴ συνθλίβεται ἀπὸ παντοῦ, ἀλλὰ ἡ ψυχή του νὰ παραμένη ἀφωσιωμένη στὸν Θεὸ καὶ νὰ σωθῆ...ἀμήν. Βλ. Περιοδικὸν «ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ἀρ. τεύχ. 327 καὶ

29 Θεία Κοινωνία καὶ ὁ φόβος τῶν μικροβίων!... Μία συγκλονιστικὴ ἀληθινὴ μαρτυρία Ηταν ἡ γιορτὴ τοῦ Ἁγίου στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Νοσοκομείου «ΣΩΤΗΡΙΑ». Ἐκείνη τὴ χρονιὰ ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν εἶχε στείλει κληρικό, μὲ βοηθὸ ἕναν διάκονο, νὰ βοηθήσουν τὸν ἐφημέριο τοῦ Ναοῦ. Ἀλήθεια εἶναι ὅτι πολὺς ὁ κόσμος τὴν ἡμέρα τοῦ Πολιούχου τοῦ Ναοῦ, σχεδὸν σύσσωμο τὸ Νοσοκομεῖο μὲ ἀσθενεῖς καὶ προσωπικό, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἐπισκέπτες ἀπὸ μακριά. Ἡ λειτουργία ἦταν πανηγυρικὴ καὶ πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ προσῆλθαν στὸ μυστήριο τὴς Ἁγίας Κοινωνίας. Πρῶτα κοινώνησαν οἱ ἀσθενεῖς καὶ μετὰ ὅλοι οἱ ἄλλοι. Κατὰ τὴν τάξη τῆς Ἐκκλησίας, ἐὰν περισσέψει Θεία Κοινωνία καὶ ὑπάρχει διάκονος, καταλύει ὁ διάκονος. Ἐὰν ὄχι, τότε καταλύει ὁ Πρεσβύτερος. Ὁ διάκονος τῆς ἱστορίας μας τὸ ἤξερε αὐτὸ καὶ βλέποντας τόσους ἀσθενεῖς νὰ κοινωνοῦν καὶ γνωρίζοντας ὅτι μετὰ αὐτὸς ἔπρεπε νὰ καταλύσει τὸ ὑπόλοιπο τῆς Θείας Κοινωνίας, τὸν ἔπιασε φόβος ὅτι μποροῦσε νὰ κολλήσει κάποια ἀρρώστια καὶ γι αὐτὸ ζήτησε ἄδεια ἀπὸ τὸν Λειτουργὸ Πρεσβύτερο νὰ ἀποχωρήσει πρὶν τελειώσει ἡ Θεία Λειτουργία, βρίσκοντας μία δικαιολογία. Ἔφυγε λοιπὸν καὶ βεβαίως κατέλυσε ὁ Πρεσβύτερος. Ἐδῶ τελειώνει ἡ ἱστορία μας; Ὄχι, ὑπάρχει καὶ συνέχεια. Τὴν ἑπόμενη χρονιά, πάλι στὴν γιορτὴ τοῦ Ἁγίου στὸ «Σωτηρία» προσήλθαν πολλοὶ νὰ κοινωνήσουν. Στὴ σειρά, πρῶτοι οἱ ἀσθενεῖς. Ὅταν ὁ πρῶτος πλησίασε τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο, κοντοστάθηκε, γύρισε πρὸς τὸν κόσμο καὶ μὲ δυνατὴ φωνὴ εἶπε: «Εἶμαι ὁ Διάκος ποὺ πέρυσι μὲ ἔστειλε ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ νὰ βοηθήσω στὴ Θεία Λειτουργία. Ὅμως φοβήθηκα μήπως καὶ κολλήσω κάποια ἀσθένεια καὶ ἔφυγα. Στὰ μισὰ τοῦ χρόνου ἀρρώστησα καὶ μπῆκα ἐδῶ γιὰ θεραπεία. Ζητῶ συγνώμη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ ἐσᾶς ὅλους γιὰ τὴν προσβολὴ στὴ Θεία Κοινωνία. Ἀρρώστησα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φοβόμουν μὴν κολλήσω ἐὰν κατέλυα τὴν Θεία Κοινωνία. Αὐτὸ ἦταν ἕνα μάθημα ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ πάρω γιὰ νὰ καταλάβω ὅτι ποτὲ ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία δὲν κολλάει κανεὶς τίποτα». Καὶ μετὰ τὴν συγκινητικὴ δημόσια ἐξομολόγηση τοῦ Διάκου, συνεχίστηκε ἡ Θεία Κοινωνία

30 Δυστυχῶς, ὑπάρχουν πολλὰ ἀδέλφια μας Ὀρθόδοξοι, ποὺ φοβοῦνται νὰ κοινωνήσουν γιατὶ λένε ὅτι ὑπάρχουν μικρόβια καὶ ἰοί. Ὅποιος βέβαια σκέπτεται ἔτσι, δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Ὑπάρχουν οἱ αἱρετικοί, εὐαγγελικοί, πεντηκοστιανοί, ἰεχωβῆτες καὶ πολλοὶ ἄλλοι μὲ ἀντιχριστιανικὲς ἰδέες ποὺ δὲν δέχονται τὰ Μυστήρια καὶ βεβαίως τὴ Θεία Κοινωνία. Αὐτοὺς ὅλους ἐμεῖς τοὺς παραβλέπουμε. Δὲν δίνουμε σημασία στὰ λόγια τους. Τρομοκρατοῦν τὸν κόσμο ὅτι δῆθεν θὰ κολλήσουν μικρόβια καὶ μάλιστα τώρα, μὲ τὴ γρίπη, ἀλλὰ καὶ μὲ ἄλλες ἀρρώστιες. Ἡ Θεία Κοινωνία δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Μάρκου (14, 22-25), διαβάζουμε: «... ΤΟΥΤΟ ΕΣΤΙ (=ΕΙΝΑΙ) ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ... ΤΟΥΤΟ ΕΣΤΙ (=ΕΙΝΑΙ) ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ...». Τὸ κρασὶ καὶ τὸ ψωμὶ λοιπόν, εἶναι τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὄχι συμβολίζει τὸ αἷμα καὶ τὸ σῶμα, ἀλλὰ εἶναι... ΕΙΝΑΙ... τὸ αἷμα καὶ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, 2000 χρόνια τώρα, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας τὸ δίνει στοὺς πιστούς της, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Ἐὰν μέσα στὸ Δισκοπότηρο ἐμφανιζόταν αἷμα καὶ σάρκα θὰ τὸ παίρναμε; Ὄχι βέβαια! Παράδειγμα: Κρατᾶμε στὰ χέρια μας μία ἄδεια κασέτα. Τὴν βάζουμε νὰ παίξει, τίποτα. Ὅταν αὐτὴ τὴν κασέτα τὴν γράψουμε καὶ τὴν βάλουμε νὰ παίξει, τότε ἀκοῦμε τὸ μήνυμα. Πάλι ὅμως, κασέτα βλέπουμε. Ἔτσι καὶ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί. Ψωμὶ καὶ κρασὶ βλέπουμε. Ἀλλὰ ὅταν ἔχει γίνει ἡ μετουσίωση ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία, πάλι ψωμὶ καὶ κρασὶ βλέπουμε, ἀλλὰ μεταλαμβάνοντάς το, παίρνουμε τὴ σωτηρία. Γιατὶ εἶναι, ὄντως, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας. Πολλὰ θαύματα ἔχουν γίνει σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους, ὅταν ἀντίκρυσαν αἷμα καὶ σάρκα μέσα στὸ Δισκοπότηρο γιὰ νὰ τονωθεῖ ἡ πίστη τους καὶ νὰ παραδειγματτστοῦμε οἱ ὑπόλοιποι χρόνια τώρα, ποτὲ κανεὶς δὲν κόλλησε κάτι ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ μάλιστα οἱ Ἐφημέριοι τῶν Ναῶν τῶν Νοσοκομείων, ποὺ καταλύουν πάντα, ἐφόσον ἔχουν κοινωνήσει ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς. Μὴν γινόμαστε, ἀδέλφια, ἄπιστοι, ἀλλὰ πιστοί. Ἡ Θεία Κοινωνία σώζει. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ φέρει θάνατο; Μπορεῖ μικρόβιο νὰ μπεῖ στὴ

31 Θεία Κοινωνία; Ποτέ! Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς λέει στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη (6, 53-56): «... ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν τῇ ἐσχάτη ἡμέρα. Ἡ γάρ σὰρξ μου ἀληθῶς ἐστὶ βρῶσις, καὶ τὸ αἷμα μου ἀληθῶς ἐστὶ πόσις. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ...» δηλαδὴ σὲ μετάφραση «... Ἀλήθεια, ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἐὰν δὲν φάγετε τὴν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν πιῆτε τὸ αἷμα του, δὲν ἔχετε ζωὴν αἰώνιον μέσα σας. Ἐκεῖνος ποὺ τρώγει τὴν σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ ἐγὼ θὰ τὸν ἀναστήσω τὴν ἐσχάτην ἡμέραν. Διότι ἡ σάρκα μου εἶναι ἀληθινὴ τροφή καὶ τὸ αἷμα μου ἀληθινὸν ποτόν. Ἐκεῖνος ποὺ τρώγει τὴν σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου μένει μέσα μου καὶ ἐγὼ μέσα του...». Δὲν θὰ πιστέψουμε ἀγαπητοὶ τὸν Κύριό μας; Ἄφοβα λοιπὸν νὰ κοινωνᾶμε, βεβαίως μετὰ ἀπὸ προετοιμασία, ὅπως τὴν ἐξομολόγηση σὲ πνευματικό. Καὶ αὐτὸ εἶναι Μυστήριο ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸ ἔδωσε στοὺς Ἀποστόλους Του καὶ αὐτοὶ στοὺς σημερινοὺς πνευματικοὺς κατὰ ἁλυσιδωτὸ τρόπο, μεταβιβάζοντας τὴν Χάρη, τὴν Ἐξουσία τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν ἁμαρτίες, ὅταν τοὺς εἶπε στὸ κατὰ Ἰωάννη (20, 22-24):«...καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς, λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται...», δηλαδὴ ἐνεφύσησε εἰς τὸ πρόσωπον καὶ τοὺς λέγει, «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἐὰν συγχωρήσετε τὶς ἁμαρτίες κανενὸς νὰ εἶναι συγχωρημένες, ἂν κάποιου δὲν τὶς συγχωρήσετε, θὰ μείνουν ἀσυγχώρητες» Ἐννοεῖται βέβαια, ὅτι δὲν ἐξομολογούμαστε, λοιπόν, σὲ Εἰκόνες ἢ σὲ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἀλλὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς εἶπε. Ἔτσι λοιπόν, προετοιμασμένοι, καὶ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ μας, νὰ προσερχόμαστε συχνὰ στὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς, πάντοτε μετὰ φόβου Θεοῦ, πολλῆς Πίστεως καὶ εἰλικρινοῦς ἀγάπης. Ἡ Θεία Κοινωνία, λοιπόν, εἶναι τὸ πραγματικὸ ΕΜΒΟΛΙΟ γιὰ κάθε ἀσθένεια καὶ τὸ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ γιὰ τὴν Αἰώνια Βασιλεία. Βλ. Ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΕΠΑΛΞΕΙΣ

32 Ἕνα θαυμαστὸ γεγονὸς ποὺ συνέβη στὸν πολυβασανισμένο Λίβανο τὸν Μάϊο 2010 Σ ἕνα χωριὸ ψηλά, πάνω στὰ βουνά, κοντὰ στὸ ἱστορικὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ζεῖ μία πτωχὴ Χριστιανικὴ οἰκογένεια μὲ πολλὰ βάσανα. Ὁ πατέρας τῆς οἰκογένειας, Γεώργιος, ἄρχισε νὰ χάνει βαθμηδὸν τὸ φῶς του λόγω ἀρρώστιας. Ἔβλεπε πιὰ πολὺ ἐλάχιστα καὶ τὸ ὀπτικό του πεδίο εἶχε γίνει σὰν μία τρίχα. Δὲν μποροῦσε νὰ συντηρήσει τὴν πενταμελὴ οἰκογένειά του (τὸ μεγάλο τους παιδὶ Νικόλαος εἶναι 17 χρόνων, ἡ κόρη VIVAL 12 καὶ ἡ μικρὴ κόρη 7-8) μὲ τὸ ἐπάγγελμά του ὡς ξυλουργός, καὶ ἔτσι εἶχε ἔρθει ὁ ἀδελφός του ὁ Ἠλίας, ξυλουργὸς καὶ ἐκεῖνος, γιὰ νὰ συμπαρασταθεῖ στὴν οἰκογένεια. Ἐπίσης ὅλοι στὸ χωριὸ μὲ πολλὴ ἀγάπη ἀπὸ τὸ ὑστέρημά τους βοηθοῦσαν τὴν πονεμένη οἰκογένεια, ὅπως μποροῦσε ὁ καθένας. Πρὶν πέντε χρόνια ἡ μητέρα τῆς οἰκογένειας, ἡ SHAMS (τὸ ὄνομά της ἑρμηνεύεται «ἥλιος»), προσβλήθηκε ἀπὸ ἐπιθετικὸ καρκίνο καὶ ἀναγκάστηκε νὰ κάνει μαστεκτομή. Πρὶν πάει νὰ χειρουργηθεῖ πῆγε στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸν πνευματικό της τὸν π. Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ ὁ Καθηγούμενος τῆς Μονῆς. Ἡ SHAMS ἐξομολογήθηκε, τὴν ἔχρισε ὁ Γέροντας μὲ ἅγιο ἔλαιο καὶ τῆς ἔδωσε ὡς εὐλογία μία εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἁπλὴ χάρτινη εἰκόνα, ποὺ ὁ ἴδιος τὴν εἶχε κολλήσει σὲ ξύλο, ἀντίγραφο εἰκόνας τοῦ 19ου αἰῶνος. Ὅταν δηλαδὴ ὁ π. Ἰωσὴφ ἔμαθε, πὼς ἡ πνευματική του κόρη SHAMS ἦταν ἄρρωστη καὶ ἔπρεπε νὰ τὴν χειρουργήσουν, ἤθελε νὰ τῆς δώσει μία εἰκόνα γιὰ εὐλογία. Βρῆκε λοιπὸν στὴν βιβλιοθήκη του μία ἁπλὴ χάρτινη εἰκόνα (περίπου 35Χ40 ) ποὺ μπορεῖ νὰ ἦταν καὶ ἀπὸ ἕνα ἡμερολόγιο. Τὴν κόλλησε στὸ ξύλο καὶ τὴν

33 δώρισε στὴν κυρία SHAMS. Τὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἶναι ἱστορικὸ μοναστήρι γιὰ τὴν ἐκκλησία τοῦ Λιβάνου. Ἀπὸ ἐκεῖ ἄρχισε τὸ 1959, μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ π. Ἠλία, ὁ ὁποῖος ἀκόμα ζεῖ στὸ μοναστήρι καὶ τώρα εἶναι 92 ἐτῶν, ἡ ἀνασυγκρότηση τῆς μοναχικῆς ζωῆς στὸ Λίβανο. Στὸ κοντινὸ χωριὸ ποὺ μένει ἡ οἰκογένεια τοῦ Γεωργίου καὶ τῆς SHAMS ἦταν ἱερέας ὁ π. Θωμᾶς τότε ποὺ χειροτονήθηκε, πρὶν τριάντα περίπου χρόνια, καὶ τοὺς γνωρίζει πολὺ καλά. Τὸ χωριὸ εἶναι Χριστιανικὸ -ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ Ὀρθοδόξους ἔχει καὶ Μελχίτες καὶ Μαρωνίτες. Ἐκεῖ γύρω, ἐπίσης πάνω στὰ βουνά, ὑπάρχει μία φυλὴ Μουσουλμάνων. Ὁ οἰκογενειάρχης Γεώργιος διακονεῖ τὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ του ὡς ψάλτης. Φέτος τὸ 2010, στὶς ἀρχὲς Μαΐου, ὅπως ἡ SHAMS μία ἡμέρα ἔκανε μπάνιο, διαπίστωσε ὀγκίδια καὶ στὸν ἄλλο της μαστό. Οἱ ἰατρικὲς ἐξετάσεις ἔδειξαν ὅτι εἶχε πάλι καρκίνο, ποὺ πιθανὸν νὰ ἔχει κάνει μεταστάσεις καὶ στὰ ὀστά. Ὁ ἰατρός της εἶπε νὰ χειρουργηθεῖ ἄμεσα, ἀλλὰ ἡ SHAMS ἐπέμενε νὰ ἑορτάσει πρῶτα τὴν Πεντηκοστὴ μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά της καὶ μετὰ νὰ πάει στὸ Νοσοκομεῖο. Ἦταν Ψυχοσάββατο, Ὅπως κάθε Σάββατο στὸ χωριὸ ὅλοι ἑτοίμαζαν τὰ σπίτια τους γιὰ τὴν Κυριακή, ἔπλεναν, καθάριζαν, μαγείρευαν...ἔτσι καὶ ὅλη ἡ οἰκογένεια τοῦ Γεωργίου καὶ τῆς SHAMS τακτοποιοῦσε τὸ σπίτι της. Τὸ μόνο ὅτι ὁ πατέρας δὲν μποροῦσε νὰ συμμετέχει, ἀφοῦ στὴν τύφλωσή του πρὶν λίγες ἡμέρες προστέθηκε καὶ ἄλλο βάσανο. Γιὰ ἄγνωστη αἰτία παρέλυσε ἐντελῶς καὶ ἦταν ξαπλωμένος στὸ κρεββάτι, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ κουνηθεῖ. Ὁ ἀδελφός του τὸν βοηθοῦσε σὲ ὅλες του τὶς ἀνάγκες, κουβαλώντας τον στὴν ἀγκαλιά του. Στὸ σπίτι εἶχε κάνει ἐπίσκεψη ἕνας καλὸς ἰατρός, ποὺ ἐξέτασε τὸν Γεώργιο, ἀλλὰ δὲν μπόρεσε νὰ βρεῖ τὴν αἰτία τῆς παραλύσεως. Ἡ ὥρα εἶναι ἕνδεκα τὸ πρωί. Ὁ πατέρας βρίσκεται στὸ κρεββάτι του, ἡ μαμὰ στὴν κουζίνα καὶ ἡ μικρὴ κόρη τῆς οἰκογένειας (7-8-ἐτῶν) μόλις βγαίνει ἀπὸ τὸ μπάνιο στὸ διάδρομο. Ξαφνικὰ ἀρχίζει νὰ φωνάζει πάρα πολὺ δυνατά: «Μαμά, Μπαμπά, Μαμά, Μπαμπά!» Φωνάζει τόσο δυνατά, ποὺ νομίζει κανεὶς πὼς τρελλά

34 θηκε. Τρέχει ἡ μαμὰ στὴν κόρη. Ὁ μπαμπὰς στὸ κρεββάτι ἀκούει τὶς φωνὲς τῆς μικρῆς καὶ κάνει τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, παρακαλώντας δυνατά: «Παναγία μου, βοήθα με!» Χωρὶς νὰ καταλάβει πῶς, σηκώνεται, περπατάει μόνος του καὶ τρέχει στὴν κόρη του νὰ δεῖ μήπως εἶναι κάποιο φίδι ποὺ τὴν ἔκανε τόσο νὰ τρομάξει. Ἡ κόρη ἔχει τὸ βλέμμα της ψηλά, στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τὴν ἁπλή χάρτινη χαρτοκόλλητη εἰκόνα ποὺ τὴν εἶχε χαρίσει πρὶν πέντε χρόνια ὁ π. Ἰωσὴφ στὴν SHAMS. Τὴν δείχνει μὲ τὸ δάκτυλό της καὶ λέει: «Κοιτάξτε, κοιτάξτε! Ἡ Παναγία λάμπει!» Ὅλοι βλέπουν τὴν λάμψη της, ἡ SHAMS σηκώνει τὴν εἰκόνα στὰ χέρια της καὶ διαπιστώνει πὼς ἡ λάμψη προέρχεται ἀπὸ δάκρυα ποὺ τρέχουν ἀπὸ τὰ μάτια τῆς Παναγίας. Τὰ δάκρυα αὐτὰ ἦταν ἀπὸ λάδι ποὺ εὐωδίαζε. Ἡ SHAMS βούτηξε τὰ δάκτυλά της στὸ λάδι καὶ ἄλειψε ὅλο της τὸ στῆθος μὲ τὰ δάκρυα τῆς Παναγίας. Ἐπίσης ὁ μπαμπὰς πῆρε ἀπὸ τὸ λάδι καὶ ἄλειψε τὰ μάτια του καὶ ἄρχισε νὰ βλέπει ἀμυδρά. Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ μικρούλα εἶχε βγεῖ ἔξω διαλαλώντας τὸ γεγονὸς σὲ ὅλη τὴν γειτονιά, καλώντας τοὺς γείτονες νὰ συμμετάσχουν στὸ θαυμαστὸ γεγονός. Στὸ σπίτι μαζεύτηκε ὅλο τὸ χωριό. Σήκωσαν τὴν εἰκόνα ψηλὰ πάνω στὸ ντουλαπάκι τῆς τηλεοράσεως (στὸ σπίτι τους συνήθιζαν νὰ ἔρχονται γείτονες νὰ βλέπουν τηλεόραση, ἀφοῦ ἦταν τὸ μοναδικὸ σπίτι στὸν τόπο, ποὺ εἶχε τηλεόραση) καὶ τοποθέτησαν μία πιατελίτσα κάτω ἀπὸ τὴν εἰκόνα γιὰ νὰ μαζεύει τὰ δάκρυα. Ἀμέσως πῆραν τηλέφωνο τὸν π. Ἰωσήφ, ποὺ ἔφθασε γρήγορα μὲ ἕναν ἄλλο ἱερέα ἀπὸ τὸ μοναστήρι. Ἔκαναν Παράκλησι. Ἔπειτα εἰδοποίησαν τὸν Μητροπολίτη τῆς περιοχῆς (κ.κ.γεώργιον) γιὰ νὰ λάβουν ὁδηγίες τὶ νὰ κάνουν. Ὁ Μητροπολίτης εἶπε νὰ καλέσουν τὸν ἱερέα τῆς ἐνορίας καὶ νὰ εἰδοποιήσουν τὸν κόσμο καὶ ἀπὸ τὰ γειτονικὰ χωριά, γιὰ νὰ πᾶνε τὴν εἰκόνα μὲ πομπὴ στὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ γιὰ προσκύνηση. Ἔτσι ἔγινε. Τοποθέτησαν τὴν εἰκόνα πάνω σὲ ἕνα πολὺ ὄμορφο κεντημένο ὕφασμα καὶ τὴν σήκωσε στὰ χέρια του ὁ ἱερέας τῆς ἐνορίας. Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς εἰκόνας ὑπῆρχαν δύο μεγάλες λαμπάδες, ποὺ τὶς κρατοῦσαν ὁ μεγάλος γιὸς τοῦ Γεωργίου καὶ τῆς SHAMS, ὁ Νικόλαος, μαζὶ μὲ ἕνα φίλο του

35 Ἄρχισε ἡ πομπή. Εἶχαν μαζευτεῖ περίπου 120 πιστοί, Ὀρθόδοξοι, μαζὶ μὲ τοὺς γείτονές τους Μελχίτες καὶ Μαρωνίτες (στὰ χωριὰ τὰ γεγονότα εἶναι κοινά). Τὸ χωριὸ βρίσκεται σὲ βουνοπλαγιὰ (τὸ ὄνομα τοῦ χωριοῦ ἑρμηνεύεται «χωριὸ τοῦ βράχου» ἢ «χωριὸ τοῦ γκρεμοῦ»). Τὸ σπίτι τοῦ Γεωργίου καὶ τῆς SHAMS εἶναι τὸ τελευταῖο πρὸς τὰ κάτω καὶ ἔπρεπε νὰ ἀνεβοῦνε στὴν ἐκκλησία ποὺ βρίσκεται στὸ ψηλότερο σημεῖο τοῦ χωριοῦ. Ἀνέβαιναν ψέλνοντας, μαζὶ ἦταν καὶ ὁ τυφλὸς Γεώργιος μὲ τὴν πατερίτσα του. Κάποια στιγμὴ οἱ ἄνθρωποι λαχάνιασαν γιατὶ ἀνέβαιναν καὶ ἔψελναν συγχρόνως. Κουράστηκαν καὶ σκέφτηκαν νὰ σταματήσουν γιὰ λίγο τὴν ψαλμωδία, ἀφοῦ ἡ ἀνηφοριὰ ἦταν τόσο δύσκολη. Ὁ Γεώργιος ἀγανάκτησε καὶ προσπάθησε νὰ τοὺς ἐνθαρρύνει: «Ντροπή μας! Ἄνδρες δὲν εἴμαστε... Τόσο δύσκολο μᾶς εἶναι νὰ ψέλνουμε καὶ νὰ ἀνεβαίνουμε;» Αὐτοὶ ὅμως παρακάλεσαν: «Μόνο γιὰ δύο λεπτὰ νὰ σταματήσουμε. Καὶ ἔπειτα θὰ συνεχίσουμε.» Μόλις τὸ εἴπανε αὐτό, ἔσβησαν καὶ οἱ δύο λαμπάδες. Δὲν φύσαγε καθόλου καὶ μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἄναβαν κανονικά. Ἄρχισαν νὰ ψάχνουν μήπως κανεὶς ἔχει μαζί του σπίρτα ἢ τσακμάκι. Ὅμως δὲν ὑπῆρχαν πουθενά. Οὔτε οἱ νεαροὶ τοῦ χωριοῦ ποὺ συνήθιζαν νὰ κρυφοκαπνίζουν, εἶχαν φέρει σπίρτα μαζί τους. Εἶπε ὁ Γεώργιος, ὁ σχεδὸν τυφλός: «Θὰ γυρίσω ἐγὼ στὸ σπίτι νὰ φέρω φῶς.» Μόλις τὸ εἶπε, ἄναψαν αὐτομάτως καὶ οἱ δύο λαμπάδες. Ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κατέβηκαν δύο φλόγες, δημιούργησαν σχῆμα σταυροῦ πάνω στὴν εἰκόνα, καὶ ἄναψαν οἱ λαμπάδες. Ὅλος ὁ κόσμος μπροστὰ σὲ αὐτὸ τὸ θαῦμα ἔπεσε στὰ γόνατα, ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ προσεύχεται μεγαλοφώνως. Λένε ὅτι αὐτὸ τὸ θαῦμα ἔγινε γιὰ τὸν ἱερέα τοῦ χωριοῦ ποὺ ἦταν λίγο ὀρθολογιστής, γιὰ νὰ γίνει πιὸ θερμὴ ἡ πίστη του. Στὴ συνέχεια ἀνέβασαν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας μέσα στὴν ἐκκλησία, ἔκαναν Μεγάλη Παράκληση καὶ ὅλοι προσκύνησαν τὴν εἰκόνα. Μετὰ τὴν γύρισαν πάλι πίσω στὸ σπίτι, σύμφωνα μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Μητροπολίτου, ὁ ὁποῖος ἔδωσε αὐτὴ τὴν ἐντολή, ἐπειδὴ φοβόταν πὼς μπορεῖ νὰ κλέψουν τὴν εἰκόνα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, ἐνῶ στὸ σπίτι θὰ βρίσκεται πάντοτε κάποιος νὰ τὴν φυλάει. Ἡ εἰκόνα εἶναι τώρα στὸ σπίτι καὶ ἀκόμα συνεχίζει νὰ χύνει

36 δάκρυα, εἰδικὰ τὶς Θεομητορικὲς ἑορτές. Στὴν ἀρχὴ ἀνέβλυζαν τὰ δάκρυα τῆς Παναγίας συνέχεια, ἀλλὰ τώρα ρέουν μόνο ὅταν ψέλνουν τὴν Παράκληση. Τὶς ἡμέρες ποὺ δὲν γίνεται ἡ Παράκλησις εὐωδιάζει, σὰν νὰ ἔχουν μόλις θυμιάσει τὸ σπίτι. Στὸ σπίτι ἔρχεται συνέχεια πολὺς κόσμος καὶ προσκυνάει τὴν εἰκόνα. Ἀφοῦ ἡ SHAMS δὲν πῆγε στὸ Νοσοκομεῖο, ὁ ἰατρὸς τὴν πῆρε τηλέφωνο καὶ τῆς ἐξήγησε τὴν σοβαρότητα τῆς καταστάσεώς της. Τῆς εἶχε βρεῖ κρεββάτι στὸ Νοσοκομεῖο καὶ ὅλα ἦταν ἕτοιμα γιὰ τὸ χειρουργεῖο. Ἡ SHAMS τοῦ ἑξήγησε πὼς κάθε μέρα ἀλείφει τὸ στῆθος της μὲ τὸ λάδι τῆς Παναγίας. Τελικὰ ὁ ἰατρὸς τὴν ἔπεισε καὶ πῆγε στὸ Νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ ἔγινε ἡ διάγνωση πὼς ἔχει θεραπευθεῖ πλήρως καὶ δὲν ὑπάρχει ἴχνος καρκίνου. Ἐπίσης ὁ πρώην σχεδὸν τυφλὸς πατέρας τῆς οἰκογένειας ὁ Γεώργιος, σιγὰσιγὰ ἄρχισε νὰ ἀποκτᾶ τὴν ὅρασή του. Τώρα ἡ ὅρασή του εἶναι 85%. Περπατάει πλέον χωρὶς μπαστούνι καὶ δουλεύει μὲ πολλὴ χαρὰ τὴν τέχνη του, ἐξυπηρετεῖ ὅλο τὸ χωριὸ καὶ συντηρεῖ τὴν οἰκογένειά του.ἡ μαμὰ SHAMS πάλι κάθεται στὴν πολυθρόνα της καὶ σὲ ὅλους διαλαλεῖ πὼς εἶναι καλὰ στὴν ὑγεία της. Τὴν γιάτρεψε ἡ ἴδια ἡ Παναγία! Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα ἔκαναν, μία μοναδικὴ σύναξη στὸ Λίβανο γιὰ νὰ ἐμβαθύνουν σὲ αὐτὰ καὶ νὰ τὰ μελετήσουν, ὅλοι Γέροντες καὶ Γερόντισσες τῶν Ἱερῶν Μονῶν. Ἔδωσαν τὸ λόγο στὸν σεβαστὸ ἐνενηνταδιάχρονο π. Ἠλία, ἀρχηγὸ τοῦ μοναχισμοῦ τῆς χώρας. Ἐκεῖνος εἶπε τρεῖς λόγους γιὰ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός: 1) Ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ὑπεραγία Μητέρα Του δείχνουν τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐσπλαχνία Τους πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. 2) Ὅλα αὐτὰ μᾶς προτρέπουν καὶ μᾶς μηνύουν ὅτι πρέπει νὰ μετανοοῦμε μὲ θερμὰ δάκρυα καὶ νὰ προσευχόμαστε. 3) Οἱ σωματικὲς ἀρρώστιες ἔρχονται καὶ φεύγουν. Πιὸ σημαντικὸ ὅμως εἶναι νὰ θεραπεύσουμε τὴν καρδιά μας. ΠΗΓΗ: http/ /

37 Θαῦμα μὲ 1 Δολλάριο καὶ 11 σέντς!... Μιὰ μικρὴ πῆρε λίγα κέρματα ποὺ βρῆκε στὸ σπίτι καὶ πῆγε στὸ φαρμακεῖο τῆς γειτονιάς. Ὁ φαρμακοποιός, ἐκείνη τὴν στιγμή, μιλοῦσε μὲ ἕναν καλοντυμένο κύριο καὶ δὲν πρόσεξε τὴν μικρή. Τὸ κοριτσάκι ἔκανε κάποιο θόρυβο μὲ τὰ πόδια του, ἀλλὰ τίποτε. Τότε πῆρε ἕνα ἀπὸ τὰ κέρματά της καὶ τὸ χτύπησε πάνω στὸ γραφεῖο του. -Τὶ θέλεις; τὴν ρωτᾶ κάπως ἐκνευρισμένος ἐκεῖνος. Δὲν βλέπεις, ὅτι μιλῶ μὲ τὸν ἀδελφό μου, ποὺ ἔχω χρόνια νὰ τὸν δῶ; Τότε ἡ μικρὴ τοῦ εἶπε: -Θέλω νὰ σοῦ μιλήσω γιὰ τὸν ἀδελφό μου, ποὺ εἶναι πολὺ ἄρρωστος, καὶ θέλω νὰ ἀγοράσω ἕνα θαῦμα! -Συγνώμη, τῆς ἀπάντησε αὐτός, ἀλλὰ δὲν πουλᾶμε θαύματα. -Ξέρετε, εἶπε τὸ κοριτσάκι, ὁ ἀδελφός μου ἔχει κάτι στὸ κεφάλι του, ποὺ μεγαλώνει, κι ὁ μπαμπάς μου λέει, ὅτι μόνο ἕνα θαῦμα θὰ μᾶς σώσει. Λοιπόν, πόσο κάνει ἕνα θαῦμα γιὰ νὰ τὸ ἀγοράσω; Ἔχω χρήματα.... Ὁ ἀδελφὸς τοῦ φαρμακοποιοῦ, ποὺ παρακολουθοῦσε μὲ ἐνδιαφέρον τὴν συζήτηση, ρώτησε τὴν μικρὴ τὶ εἴδους θαῦμα χρειαζόταν ὁ ἀδελφός της. -Δὲν ξέρω, τοῦ ἀπάντησε μὲ μάτια βουρκωμένα. Ἐκεῖνο ποὺ ξέρω εἶναι, ὅτι χρειάζεται ἐγχείρηση καὶ ὁ μπαμπὰς δὲν ἔχει τὰ χρήματα. Γι αὐτό, θέλω νὰ πληρώσω ἐγώ, μὲ τὰ δικά μου χρήματα Στὴν ἐρώτηση τοῦ καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεφτὰ ἔχει, ἡ μικρὴ τοῦ ἀπάντησε: -Ἕνα δολάριο καὶ 11 σέντς, κι ἄν χρεισθοῦν καὶ ἄλλα θὰ τὰ βρῶ. -Τὶ σύμπτωση, χαμογέλασε ὁ καλοντυμένος κύριος. Εἶναι τὸ

38 ἀκριβὲς ἀντίτιμο γιὰ ἕνα θαῦμα, γιὰ ἕνα μικρὸ ἀδελφό: Ἕνα δολάριο καὶ 11 σέντς! Πῆρε τὰ λεφτά, ἔπιασε τὴν μικρὴ ἀπ τὸ χεράκι, καὶ τῆς εἶπε: -Πᾶμε μαζὶ στὸ σπίτι σου γιὰ νὰ δῶ τὸν ἀδελφό σου καὶ τοὺς γονεῖς σου καὶ νὰ κάνουμε τὸ θαῦμα. Ὁ καλοντυμένος κύριος ἦταν ὁ Κάρτον Ἄρσμποργκ, ὁ γνωστὸς νευροχειρουργός. Ἡ ἐγχείρηση ἔγινε μὲ ἐπιτυχία καὶ ὁ μικρὸς ἀδελφὸς ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του ὑγιής. -Ἡ ἐγχείρηση ἦταν ἕνα ἀληθινὸ θαῦμα, ψιθύρισε ἡ μαμά. Ἀπορῶ πόσο θὰ κόστισε. Ἡ μικρούλα χαμογέλασε. Ἤξερε ἀκριβῶς πόσο κοστίζει ἕνα θαῦμα: «ἕνα δολάριο καὶ 11 σέντς, σὺν τὴν πίστη ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ...». ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΘΕ, ΑΓΩΝΙΣΘΗΤΕ! Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΟΡΑΜΑΤΑ! Ο ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ ΚΑΙ ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΤΟΥ! ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ, ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΟΥ... Ὑπάρχει Χριστός, ὑπάρχει Δευτέρα Παρουσία!!! Ὅλοι μας στὴ γειτονιὰ γνωρίζαμε τὸ 17χρονο ψηλόλιγνο, συμπαθητικὸ ἀγόρι, ποὺ ἔκανε τὶς βόλτες του καθισμένο στὸ ἀναπηρικὸ καροτσάκι. Τὸν Μιχάλη. Τὸ εὐγενικό, ὑπομονετικό, κάπως μελαγχολικὸ ἀγόρι. Τώρα ὁ Μιχάλης ἔφυγε γιά τὴν αἰωνιότητα. Πῆγε στὴν ἄλλη, στὴν ἀληθινὴ ζωή. Ταξίδεψε μὲ τὸν Χριστό, συντροφιὰ στοὺς κόσμους τῆς ἀληθείας, τοῦ φωτός, τῆς Ἀνάστασης, τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Φεύγοντας ἄφησε στοὺς δικούς του ἕνα συγκλονιστικὸ μήνυμα. Τὸ ἄκουσα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ πατέρα του: Ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα ἤμασταν κοντά του, ἡ μητέρα του, ἡ γιαγιά του, ὁ θεῖος του, ἐγὼ καὶ δύο νοσοκόμες. Καὶ ἐνῶ προηγουμένως βρισκόταν σὲ κῶμα, ἄνοιξε τὰ μάτια του, μᾶς κοίταξε μὲ καθαρὸ βλέμμα καὶ μὲ φωνὴ

39 βροντερή... (μέχρι τότε σχεδὸν δὲν μιλοῦσε καὶ ὅ,τι ἔλεγε ἦταν χαμηλόφωνα), εἶπε: «Εἶστε ὅλοι ἕτοιμοι νὰ ἀκούσετε τὸν μεγάλο λόγο; Εἶστε ἕτοιμοι καὶ ψύχραιμοι; Ἐγὼ εἶμαι ἕτοιμος, ἐσεῖς εἶστε;» (Πρώτη φορὰ χρησιμοποιοῦσε τέτοια γλῶσσα). Ἔκανε μικρὴ παύση καὶ συνέχισε: «Ἐγὼ τελείωσα». (Ὁ θεῖος του ἔκλαιγε). «Τελείωσα. Ὑπάρχει Χριστός, ὑπάρχει Δευτέρα Παρουσία. Θὰ πᾶμε καὶ θὰ ἔρθουμε, μὲ τὸν Χριστό» (ὁ θεῖος του τὸν ἀγκάλιασε ). «Μὴ μὲ κρατᾶς, μὴ μὲ καθυστερεῖς, ἄσε με νὰ φύγω, ἕνα, δύο, τρία, φύγαμε, εἶμαι ὁ καλύτερος, θὰ ξανασυναντηθοῦμε. Ἄντε γειά σας». Καὶ τὸ παιδὶ ἔσβησε. Ποιὸς ξέρει σὲ ποιοὺς κόσμους παραδεισένιους ἀξιώθηκε νὰ ξεναγηθεῖ ἀπὸ τὸν Σωτῆρα Χριστό, πρὶν τὴν ἀναχώρησή του, γιὰ νὰ κερδίσει τὴν μεγάλη βεβαιότητα, ποὺ ἴσως δὲν εἶχε στὴν ζωή του προηγουμένως: «Ὑπάρχει Χριστός, ὑπάρχει Δευτέρα Παρουσία». Καὶ κλείνοντας βαθειὰ μέσα του τὴν βεβαιότητα αὐτὴ ἔφυγε μακάρια, διαβαίνοντας τὸ πέρασμα γῆς οὐρανοῦ, χωρὶς νὰ ἔχει πλέον ἀνάγκη τὸ ἀναπηρικό του καροτσάκι. Ὁ Σωτῆρας Χριστὸς βλέποντας τὸν ἀγῶνα του ἐνάντια στὴν ἀρρώστια, τὸν πῆρε κοντά Του, αἰώνια νὰ χαίρεται μαζί μὲ τοὺς άγγέλους. Ἄφησε πίσω στοὺς πονεμένους γονεῖς του καὶ στὸν ἀδελφό του τὴν παρηγοριὰ αὐτῆς τῆς βεβαιότητας: «Ὑπάρχει Χριστός, ὑπάρχει Δευτέρα Παρουσία!!!» Πηγὴ: «Τὰ δωσα καὶ τὰ δύο εἰς τὴν πατρίδα Ἡ ἀκόλουθη ἱστορία δημοσιεύθηκε εἰς τὸ τεῦχος τοὺ Ὀκτωβρίου 2011 τῆς «Ναυτικῆς Ἑλλάδος καὶ σᾶς τὴν μεταφέρουμε: «Ἤμουν εἰς τὸ Ναυτικὸν τὸ 1952 καὶ εὑρισκόμουν εἰς τὴν πλατείαν Κλαυθμῶνος, ὄχι ὅπως εἶναι σήμερα. Οἱ νεώτεροι δὲν γνωρίζουν πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ παλαιὰ καὶ ἀποροῦν ὁπόταν ἀκοῦν ὁρισμένα γεγονότα τοῦ τότε. Ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἔπεφτε ὁ ἥλιος καὶ θὰ γνωρίζετε ὅτι μὲ τὴν δύσιν του,

40 γίγνεται ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Τότε τὸ Ὑπουργεῖον Ναυτικοῦ ἦταν ἐκεῖ καὶ ἡ σημαία ἐκυμάτιζε ἀκόμα εἰς τὸ κτίριον. Σήμερα εἶναι ἄλλες ὑπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ. Τότε πάντα κάθε πρωί, θὰ θυμοῦνται οἱ παλαιοί, γινόταν ἔπαρσις σημαίας καὶ σταματοῦσαν τὰ πάντα, ὅπως καὶ εἰς τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή. Ἦταν στιγμὲς ὡραῖες, ἀπίθανες ποὺ ἐζοῦσαν τότε οἰ ἄνθρωποι. Τὸ ἄγημα ἀποδόσεως τιμῶν εἰς τὸν χῶρον του, καὶ ἀκοῦμε τὸν σαλπιγκτὴ νὰ δίδῃ τὸ σύνθημα διὰ τὴν ὑποστολὴν τῆς σημαίας. Τὸ ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ καὶ παίζεται ὁ Θούριος. Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καὶ οἱ περαστικοί, ὅπως καὶ ἐγὼ ἐσταθήκαμε εἰς στάσιν προσοχῆς. Ἀποδίδεις μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὴν τιμὴν εἰς τὸ ἱερόν μας σύμβολον, εἰς τὴν γαλανόλευκην σημαίαν. Τὴν στιγμήν ποὺ ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ, ἡ ματιά του πέφτει λοξὰ καὶ βλέπει κάτι παράξενον, καὶ ἡ ψυχή του ταράζεται, μὲ αὐτό, ποὺ θὰ σᾶς πῶ παρακάτω. Ὅταν ἐτελείωσε ἡ διαδικασία τῆς ὑποστολῆς τῆς σημαίας, οἱ διαβάτες συνεχίζουν τὸν δρόμον τους, ἐνῷ ἐγὼ παρέμεινα ἀπὸ συνήθειαν λίγο ἀκόμα. Τότε βλέπω τὸν νεαρὸν ἀξιωματικὸν νὰ κατευθύνεται θυμωμένος πρὸς ἕνα γεροδεμένον πλανόδιον καστανά. Βλέπετε τότε ἡ πλατεία ἦταν κενὴ καὶ εἰς τὰς γωνίας ἦταν πάντα στιλβωτὲς (λοῦστροι) καὶ καστανάδες, ποὺ μᾶς λείπουν τώρα. Καὶ τοῦ εἶπε: «διατὶ δὲν ἐσηκώθηκες ὄρθιος διὰ νὰ τιμήσῃς τὴν σημαίαν μας. Δὲν ἔχεις φιλότιμον κ.λ.π.». Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε βουβός, ἐνῷ ἐγὼ παρηκολούθησα ἔντρομος καὶ φοβερὰ συγκλονισμένος τὸ τὶ ἔγινεν. Μετὰ βλέπω τὸν καστανὰ ὅτι ἔγινε κατακόκκινος καὶ ὅτι ἄρχισε νὰ τρέμῃ. Ἤθελεν νὰ φωνάξῃ, ἀλλὰ τὸν εἶδα μὲ ἔκπληξιν νὰ συγκρατῆται, σκύβοντας τὸ κεφάλι του καὶ νὰ ἀρχίσῃ νὰ κλαίῃ μὲ λυγμούς. Ὅμως συνῆλθεν γρήγορα, ἐσκούπισεν τὰ δάκρυά του καὶ μὲ τὴν δύναμιν τῶν χεριῶν του (ποὺ ἦταν γερὰ) ἐστύλωσεν τὸ σῶμα του δυνατά, ἔσπρωξεν τὸν πάγκον μὲ τὰ κάστανα μπροστὰ καὶ ἐφώναξεν μὲ ὅλην τὴν ψυχήν του εἰς

41 τὸν νεαρὸν ἀξιωματικὸν δυνατά «πῶς νὰ σηκωθῶ κύριε; Τῆς τὰ ἔδωσα τῆς Πατρίδας μου καὶ τὰ δύο». Καὶ σηκώνοντας τὰ μπατζάκια τοῦ παντελονιοῦ, ἐφάνησαν δύο πόδια, κομμένα πάνω ἀπὸ τὰ γόνατα. Καὶ ξανάρχισεν νὰ κλαίῃ. Ὁ κόσμος, ὅπως καὶ ἐγὼ γύρω του, ἔκλαιγεν καὶ χειροκροτοῦσεν, ὅμως περισσότερον ἀπὸ ὅλους ἔκλαιγεν ὁ νεαρὸς ἀξιωματικός. Ἔχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιὸς ξέρει τί νὰ γίνεται. Ἐκείνην τὴν στιγμὴν πάντως ἔγινεν κάτι τὸ ἀλησμόνητον, μία φοβερὴ σκηνή. Ὁ ἀξιωματικὸς σκύβει καὶ ἀγκαλιάζει καὶ φιλᾷ τὸν καστανά, καὶ εἰς τὴν συνέχειαν στέκεται εὐθυτενὴς μπροστὰ εἰς τὸν ἥρωα, φέρνει τὸ δεξὶ χέρι εἰς τὴν ἄκρην τοῦ γείσου τοῦ πηλικίου του καὶ τὸν χαιρετᾶ στρατιωτικά. Τοῦ ἀπονέμει «τὰς κεκανονισμένας τιμάς» ποὺ δὲν ἠμπόρεσεν ἐκεῖνος τυπικὰ νὰ ἀποδώσῃ εἰς τὴν σημαίαν μας, διατὶ τῆς ἐχάρισεν τὰ δύο πόδια του εἰς τὰ βορειηπειρώτικα βουνά μας, διὰ νὰ ἠμπορῇ νὰ κυματίζῃ σήμερα ψηλὰ ἡ κυανόλευκη σημαία μας, εἰς ἐλεύθερην πατρίδα. Καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ νὰ ἠμποροῦν νὰ πηγαίνουν μὲ γρήγορον βῆμα εἰς τὴν εἰρηνικὴν ἀπασχόλησίν τους, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ ἕνα ἥρωα τοῦ ἀλβανικοῦ μετώπου, τὸν Ἕλληνα ἥρωα πολεμιστήν, ὅποιον ἐπάγγελμα καὶ νὰ χῃ. Ἄλλοι δὲν μιλοῦν, ἄλλοι ὅμως εἰρωνεύονται. Δι αὐτὸ οἱ νέες γενιὲς πρέπει νὰ μάθουν, νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκογένειαν καὶ ἀπὸ τὸ Σχολεῖον διὰ τὸ Ἔπος τοῦ Δημήτριος Ντούλιας Πλωτάρχης Π.Ν. ἐ. ἀ

42 Ὤ, καιροί! Ὤ, ἤθη! Τὸ δηλητήριο τῆς πανθρησκείας κυκλοφορεῖ ἤδη ἐλεύθερα καὶ στὰ δημοτικὰ σχολεῖα τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος. Τὸ διοχέτευσε ἐπίσημα τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας μὲ τὸ λεγόμενο Πρόγραμμα Σπουδῶν, ποὺ εἰσηγήθηκαν Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, μέλη τοῦ Συνδέσμου «Καιρός». Διότι νέοι καιροί, νέα ἤθη! Γιὰ νὰ ἀναφωνήσουν, ὅσοι ἀκόμη νοιάζονται καὶ πονοῦν αὐτὸν τὸν τόπο, τὸ τοῦ Κικέρωνος: «Ὢ καιροί! Ὢ ἤθη!» (O tempora, o mores!). Μὲ τὸ νέο λοιπὸν πιλοτικὸ πρόγραμμα οἱ δάσκαλοι θὰ πρέπει νὰ διδάξουν στὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ ψιχία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐνῶ παράλληλα πρέπει νὰ τοὺς διδάξουν καὶ γιὰ τὸν Ἀλλάχ, τὸν Βούδα, τὸν Κομφούκιο. Νὰ τοὺς διδάξουν Κοράνι, Τορά, Βέδες, Σοῦτρες, Ταό. Νὰ τοὺς μάθουν προσευχὲς μουσουλμανικές, ἑβραϊκές, βουδιστικές, ἰνδουϊστικές. Ἀκόμη, νὰ τοὺς μιλήσουν γιὰ «ἁγίους» ὄχι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ γιὰ τοὺς... «ἁγίους» (!) Βούδα, Κομφούκιο, Μωάμεθ, Βισνού, Δαλάϊ Λάμα!... Τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησία μας, οἱ ὄντως ἅγιοι, μᾶς δίδαξαν πὼς δὲν ὑπάρχουν ἅγιοι ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι τὰ ἀνώριμα Ἑλληνόπουλα θὰ διδαχθοῦν ἕνα συνοθύλευμα ἀνόμοιων «πιστεύω», μιὰ στρεβλωμένη πίστη, γιὰ τὴν ὁποία ὁ μόνος ποὺ θὰ χαίρεται θὰ εἶναι ὁ αἰώνιος ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς μας. Θὰ διαποτισθοῦν μὲ μία πανθρησκεία, δηλαδὴ θὰ τὰ ποτίσουμε ψυχοκτονο δηλητήριο.θὰ τὰ ρίξουμε στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς χωρὶς πυξίδα, γιὰ ν ὰ δέρνονται ἀπὸ τὶς θύελλες μιᾶς θρησκευτικῆς συγχύσεως καὶ ἑνὸς θρησκευτικοῦ μηδενισμοῦ. Τὰ ρίχνουμε μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια μέσα στὴ χοάνη τοῦ ἀνατολικοῦ δαιμονισμοῦ καὶ τῆς σατανικῆς πανθρησκείας μὲ τὴν ἴδια ἀστοργία, ποὺ οἱ παλαιοὶ Σπαρτιάτες ἔριχναν στὸ βάραθρο τοῦ Καιάδα τὰ ἀνάπηρα καὶ καχεκτικὰ βρέφη... Ὁ «ΚΑΙΡΟΣ» μὲ τὴν κίνησή του αὐτὴ ἐπιτείνει τὴ θρησκευτικὴ σύγχυση σὲ καιροὺς κατεξοχὴν θολοὺς καὶ συγκεχυμένους

43 Καὶ μάλιστα στὴ χώρα ποὺ ὣς χθὲς καυχιόταν ὅτι εἶναι ἀμιγῶς ὀρθόδοξη, ἐδῶ καὶ χρόνια. Σὲ μιὰ χώρα ποὺ ἔχει κάθε λόγο νὰ καυχᾶται, γιατὶ στὰ σύνορά της περικλείει τὸ Ἅγιο Ὄρος, τὴ μοναδικὴ κιβωτὸ τῆς δισχιλιετοῦς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Σὲ μιὰ χώρα κατάσπαρτη ἀπὸ μυροβλύζοντα ἅγια λείψανα ἀληθινῶν μαρτύρων. Σὲ μιὰ χώρα μικρὴ μέν, ἀλλὰ ποὺ ὀφείλει μέγα μέρος τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς παγκόσμιας ἀκτινοβολίας της στὴν Ὀρθοδοξία. Κανεὶς δὲν πίεσε τοὺς θεολόγους τοῦ «ΚΑΙΡΟΥ» νὰ εἰσηγηθοῦν τὸ «νὲο Πρόγραμμα Σπουδῶν». Τὸ ὁποῖον, ἄλλωστε, γιατὶ εἶναι καλύτερο ἀπὸ τὸ ἤδη ὑπάρχον; Διότι τὸ νέο πρέπει πάντοτε νὰ εἶναι καλύτερο ἀπὸ τὸ προηγούμενο, τὸ παλαιό. Ἐὰν τὸ ἤδη ὑπάρχον πρόγραμμα χρήζει βελτιώσεως ἢ ἐὰν οἱ διδάσκοντες τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν πρέπει νὰ τύχουν περαιτέρω ἐνημερώσεως, ἂς καταβληθεῖ προσπάθεια νὰ συμπληρωθοῦν τὰ κενὰ αὐτά. Δὲν ἔχουν ὅμως τὸ δικαίωμα νὰ ἀπορρίπτουν τὸ σημερινὸ ὁμολογιακὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὸ Δημοτικό, ἐπειδή, ὅπως γράφουν, «στοχεύει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὴν ἐξοικείωση τῶν μαθητῶν σὲ μιὰ μόνο ἰδιαίτερη θρησκευτικὴ παρὰδοση», τὴν Ὀρθόδοξη. Ἂν οἱ Ὀρθόδοξοι μαθητὲς δὲ θέλουν νὰ παρακολουθήσουν τὸ Ὀρθόδοξο μάθημα, ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ τὸ πράξουν. Καὶ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἂς φροντίσει, ἂν θέλει, νὰ κάνει ἕνα τμῆμα γιὰ τὰ μὴ Ὀρθόδοξα παιδιά...δὲν εἶναι ὅμως αὐτὸς λόγος, οὔτε παιδαγωγικὰ ὀρθό, νὰ καταργήσουμε τὸ σημερινὸ ὁμολογιακὸ μάθημα καὶ νὰ συγχύζουμε, νὰ μπερδεύουμε καὶ νὰ ζαλίζουμε τὸ νοῦ τῶν Ὀρθόδοξων Ἑλληνόπουλων τοῦ Δημοτικοῦ μὲ ὅλο τὸν δυσνόητο ἑσμὸ τῆς πανσπερμίας τῶν θρησκειῶν, χάριν τῆς πανθρησκείας! Ἂς μὴν ἐπιμένουν δὲ οἱ ὀπαδοί τῆς πανθρησκείας στὸ ἕωλο ἐπιχείρημα ὅτι «οἱ θρησκεῖες εἶναι πηγὴ ἐλπίδας γιὰ σωτηρία». Διότι δὲν προσφέρουν ὅλες οἱ θρησκεῖες τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Αὐτὸ πρέπει ἀσφαλῶς νὰ τὸ γνωρίζουν ὡς Ὀρθόδοξοι θεολόγοι τὰ μέλη τοῦ «Καιροῦ». Ἐκτὸς ἐὰν ἀμφισβητοῦν τὴ μοναδικότητα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τῆς Ὀρθόδοξης. Κανένα δὲν πιέζουμε καὶ δὲν πειθαναγκάζουμε νὰ γίνει

44 Ὀρθόδοξος. Αὐτὸ τὸ ἦθος εἶναι ὁλότελα ξένο πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μόνο οἱ αἱρετικοὶ χρησιμοποιοῦν μεθόδους βίας καὶ πειθαναγκασμοῦ. Καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες θρησκεῖες κυρίως τὸ ἀντίχριστο Ἰσλάμ. Ἑπομένως ἡ εὐθύνη τῶν ὅποιων εἰσηγητῶν τοῦ πιὸ πάνω προγράμματος εἶναι τεράστια. Μὲ τέτοιες προτάσεις προσφέρουν στὴ σήμερα δεινῶς δοκιμαζόμενη Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα χείριστη ὑπηρεσία. Καὶ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «λύπην μεγάλην καὶ ἀδιάλειπτον ὀδύνην τῇ καρδίᾳ»(πρβλ. Ρωμ. θ. 2). Μὴ λησμονοῦμε δὲ τοῦτο: Οἱ πολιτικοὶ ἐργάζονται (ὅταν ἐργάζονται) γιὰ τὸ σήμερα. Οἱ δάσκαλοι γιὰ τὸ αὔριο. Ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι ἐργάζονται στὸ τώρα γιὰ τὴν ἀτέρμονη αἰωνιότητα. ν.π.β. Βλ. Ὀρθόδοξο Περιοδικὸ «Ἡ Δρᾶση μας» ἀρ. τεύχ. 503, Νοεμβρ Ἂν πονᾶς... Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ μὴν καταβάλλεσαι. Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ μὴν παραφέρεσαι. Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ μὴν μεμψιμοιρεις. Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ μὴν γκρινιάζεις. Νὰ πονᾶς,, ἀλλὰ νὰ μὴν γίνεσαι ἀντικοινω- νικός. Νὰ πονᾶς,, ἀλλὰ νὰ μὴν γίνεσαι πρόβλημα στὸ περιβάλλον σου. Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ μένεις ὄρθιος. Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ χαμογελᾶς. Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ δοξολογεὶς. Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ προσφέρεις. Νὰ πονᾶς, ἀλλὰ νὰ προσεύχεσαι

45 Μία τρυφερὴ ἱστορία ποὺ συγκινεῖ καὶ διδάσκει.... Πρὶν λίγες ἡμέρες (ἀρχὲς τοῦ νέου ἔτους 2013) ἔφυγε ἀπὸ τὴν ζωὴ ὅ,τι πολυτιμότερο εἶχε ἡ Εἰρήνη στὴν δική της ζωὴ, ὁ σύζυγός της. Ἦταν μαζί του ἀπὸ τότε ποὺ ἡ ἴδια ἦταν 20 ἐτῶν, γιὰ 50 ὁλόκληρα χρόνια. Τὴν ἡμέρα ποὺ τὸν ἀποχαιρέτισε, διηγοῦταν στοὺς οἰκείους της: «Δὲν μοῦ κακομίλησε ποτέ, ἦταν ἐρωτευμένος μαζί μου μέχρι τὸ τελευταῖο βράδυ ποὺ πλάγιασε δίπλα μου νὰ κοιμηθοῦμε. Μοῦ χάϊδευε τὰ μαλλιὰ καὶ μὲ κοιτοῦσε στὰ μάτια μὲ τὸ ἴδιο πάθος ποὺ μὲ κοίταξε καὶ τὴν πρώτη μέρα ποὺ μὲ πρωτοερωτεύτηκε. Ἡ ζωή μου ἦταν τόσο εὐτυχισμένη στὸ πλάϊ του ποὺ ἀνησυχοῦσα πάντα ὅτι δὲν μπορεῖ τόση εὐτυχία, κάτι θὰ μοῦ συμβεῖ στὴν ὑγεία μου. Ὅμως πέρασαν τόσα χρόνια καὶ ὅλα ἦταν τὸ ἴδιο τρυφερά. Θυμᾶμαι, ὅταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο ἀρρώσταινε, ὁ ἄλλος ὑπόφερε... Καὶ ὅταν γινόταν καλά, κάναμε γιορτή... Δὲν ἤμασταν πλούσιοι, ἀλλὰ εἴχαμε τόση ἀγάπη μέσα μας, ποὺ μπορεῖ νὰ τρώγαμε καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιο πιάτο, ἂν δὲν ὑπῆρχε περισσότερο φαγητό. Ἐγὼ δὲν κατάφερα νὰ πάρω σύνταξη κι ἐκεῖνος μειωμένη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι δὲν τὰ βγάζαμε πέρα, ἀλλὰ ἤμασταν ἀξιοπρεπεῖς. Δὲν κλαιγόμασταν, ἀλλὰ προσπαθοῦσαμε νὰ περάσουμε τὰ περήφανα γηρατειά μας ἥσυχα χωρὶς ἐντάσεις καὶ στενοχώριες. Ἔβλεπε τώρα τελευταία τόσο κόσμο νὰ τρώει στὰ συσσίτια καὶ μοῦ ἔλεγε, ὅτι ἐκεῖ δὲν θέλω νὰ πᾶμε ποτέ. Θὰ τρῶμε λίγο, ἀλλὰ δὲν θὰ πᾶμε ποτέ... Δὲν τοῦ ἄρεσε νὰ τὸν λυποῦνται... Μία μέρα πρὶν πεθάνει μὲ ρώτησε πόσο καιρὸ ἔχω νὰ σοῦ ἀγοράσω δῶρο; Κι ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα μὰ τὸ ὡραιότερο δῶρο εἶσαι ἐσὺ γιὰ μένα... ἐκεῖνος χαμογέλασε καὶ μοῦ εἶπε θὰ ἤθελα νὰ σοῦ ἀγοράσω

46 ἕνα ὡραῖο φόρεμα. Γελάσαμε πολύ. Τὸ βράδυ κοιμηθήκαμε καὶ τὴν ἄλλη μέρα δὲν ξύπνησε». Ἡ Εἰρήνη ἔφυγε κι ἐκείνη μετὰ ἀπὸ δύο μέρες!... Πέθανε στὸν ὕπνο της, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Χρύσανθος... Ἡ γειτονιά τους ἔχασε ἕνα πραγματικὰ ὑποδειγματικὸ ζευγάρι, ποὺ ἔζησε μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ ἔφυγε μὲ μεγαλύτερη. Ἡ φοβερὴ ἐπιστολὴ ἑνὸς πλοιάρχου.... Ἡ ἐπιστολὴ ποὺ ἀκολουθεῖ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Φωτεινὴ Γραμμὴ» ἀρ. τεύχ. 49 «ἁλιευμένη» ἀπὸ τὸ διαδίκτυο. Ἀξίζει νὰ διαβαστῆ καὶ νὰ προσεχθῆ ἰδιαιτέρως.... «Εἶμαι πλοίαρχος τοῦ ἐμπορικοῦ ναυτικοῦ καὶ βλέπων τὸ χάος, ποὺ ἐπικρατεῖ εἰς τὴν πατρίδα μου, ἠθέλησα νὰ δημοσιεύσω κάπου τὶς δικές μου ἐμπειρίες ἀπὸ τὰ ταξίδια μου διὰ νὰ διαβάσῃ καὶ ἄγνωστος πρὸς σὲ μένα κόσμος. Δουλεύω χωρὶς ὑπερβολὴ ἀπὸ τὰ 13 μου χρόνια ἐπειδὴ ἤμουν πολὺ πτωχός. Παράλληλα ἐσπούδαζα. Ταξιδεύω ἀπὸ νέος μὲ φορτηγὰ πλοῖα καὶ ἔχω γυρίσει ὅλον τὸ κόσμο. Γνωρίζω ἐννέα γλῶσσες, ποὺ τὶς ἔμαθα ἐμπειρικὰ εἰς τὰ ταξίδια μου. Ἠμπορῶ νὰ συνεννοηθῶ ἄνετα. Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, πάνω ἀπὸ εἴκοσι, ἀπὸ τὰ ταξίδια μου εἰς τὸν ἰσλαμικὸ κόσμον εἰς τὴν Βόρειον Ἀφρικήν, Ἀραβικὰ Ἐμιράτα κ.λ.π. ἐγνώριζα ὅτι ὑπῆρχεν σχέδιον Ἰσλαμικοῦ ἐποικισμοῦ τῆς Ἑλλάδος καὶ γενικὰ τῆς Εὐρώπης μὲ σκοπὸν τὴν οἰκονομικήν, στρατιωτικὴν καὶ θρησκευτικὴν ἅλωσίν της!!! Τὸ ἐσυζητοῦσαν ὅλοι, ἀκόμα καὶ μέσα εὶς τὰ καράβια. Εἶχα γνωρίσει κάποτε ἕνα πρίγκηπα, ποὺ εἶχε σπουδάσει εἰς τὴν Ἀθήνα, εἶχε πάθος μὲ τὸν Ἑλληνικὸν πολιτισμὸν καὶ μάλιστα εἶχε καὶ γυναίκα Ἑλληνίδα, τὴν ὁποῖαν ἔφερνεν εἰς τὴν Ἑλλάδα κάθε φορὰ νὰ γεννήσῃ, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ ἦτο μουσουλμάνος, δὲν συνεφωνοῦσε μὲ αὐτὸ τὸ σχέδιον καὶ μοῦ εἶχε πεῖ τὰ ἑξῆς: - Νὰ προσέχετε τοὺς προδότες ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Θὰ πέσῃ πολὺ χρῆμα διὰ νὰ ἐξαγοράσουν συνειδήσεις πολιτικῶν καὶ ἁπλῶν ἀνθρώπων, δι αὐτὸν τὸν λόγον θὰ ἰδῆτε νέους Ἐφιάλτες

47 νὰ ξεφυτρώνουν εἰς τὴν Χώραν σας. Φυλαχθεῖτε ἀπὸ αὐτούς. Ἐγὼ προσωπικὰ τὸ διεπίστωσα χρόνον μὲ τὸν χρόνον εἰς τὴν Βόρειον Εὐρώπην καὶ εἰς τὴν Ἀγγλία ἀπὸ τὰ ταξίδια μου, ἔβλεπα ὅλο καὶ περισσοτέρους μαύρους και Ἀσιάτας γενικὰ καὶ αὐτὸ δὲν μοῦ ἄρεσε, ἀλλὰ ὅταν ἔχῃς νὰ κάνῃς μὲ ξένες χῶρες αὐτὸ δὲν σὲ ἀπασχολεῖ καὶ πάρα πολύ. Ἐνδεικτικὰ θὰ σᾶς πῶ γιὰ μίαν πόλιν εἰς τὴν Ὀλλανδίαν, τὸ Ρόττερνταμ ποὺ βγάζει, δυστυχῶς, μέχρι καὶ Δήμαρχον μαῦρον! Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν δὲν ἠμπορεῖ πιὰ νὰ ζήσῃ λευκὸς διότι ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἕνα ἀπέραντο γκέτο. Πρέπει νὰ ξέρετε ὅτι οἱ ἔγχρωμοι ἔχουν τρομερὸ μίσος διὰ τοὺς λευκοὺς καὶ αὐτὸ γίνεται ἀντιληπτὸν ὅταν πολλαπλασιάζονται καὶ ἀποκτοῦν ἰσχύν. Κάτι παρόμοιον συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς Ἀλβανούς, ποὺ οἱ περισσότεροι ἔχουν ἀπύθμενον μίσος ἀπέναντι σὲ κάθε τὶ Ἑλληνικό. Τοὺς ἐγνώρισα εἰς τὰ ταξίδια μου εἰς τὴν Ἀδριατικὴν καὶ ἔχω πικρὰν πεῖραν. Εἶδα καὶ ἀπὸ κοντὰ τὶ ὑφίσταντο οἱ Βορειοηπειρῶτες, οἱ ὁποῖοι ἦτο κυριολεκτικὰ σκλαβωμένοι μέσα εἰς τὴν ἰδίαν τους τὴν Χώραν. Τώρα θὰ σᾶς σοκάρω μὲ τὰ παρακάτω, τὰ ὁποῖα ὅμως εἶναι ἀπολύτως ἀληθινά: Ὅταν κάποιο πλοῖο πηγαίνει εἰς μουσουλμανικὲς πόλεις, εἰς λιμάνια, ὑπάρχει κάποιος ἄγραφος νόμος, εἰς τὸν ὁποῖον εἶσαι ὑποχρεωμένος νὰ ὑπακούσῃς δὲν ἠμπορεῖς νὰ πῇς «ὄχι». Ἂν εἶναι εἰς τὸ πρόγραμμα κάποια τιμωρία ἐνόχου, πρέπει τὸ κάθε καράβι νὰ στείλῃ ἀντιπροσωπία νὰ τὴν παρακολουθήσῃ διὰ παραδειγματισμὸν καὶ διὰ νὰ διαδίδωνται τὰ νέα καὶ εἰς τὸν ὑπόλοιπον κόσμον. Ἔτσι, ἔχω παρακολουθήσει ἀπὸ τιμωρίαν κλέπτη, ἡ ὁποία ἦτο 100 βουρδουλιές, ἐπειδὴ ἔκλεβε κοσμηματοπωλεῖον εἰς τὰ Ἡνωμένα Ἀραβικὰ Ἐμιράτα, ἐπίσης τιμωρία Ἰταλοῦ, ποὺ τὸν ἔπιασαν διὰ δεύτερη φορὰ νὰ κλέβῃ καὶ τοὺ ἔκοψαν τὸ χέρι μπροστά μας! Τιμωρίαν μοιχῶν, ποὺ εἶναι λιθοβολισμός, τιμωρία ὁμοφυλοφίλων, ποὺ εἶναι βασανισμὸς μέχρι θανάτου, τιμωρία δολοφόνου, ποὺ εἶναι ἀποκεφαλισμὸς (ἐκεῖ, μοῦ λιποθύμησε ἕνας ἄνδρας ναύτης

48 μου) κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π. Ἐκεῖ δὲν ἀστειεύονται, ὑπάρχουν ἀληθινὲς τιμωρίες, δὲν κάμνουν ἀστεῖα (χωρὶς νὰ συμφωνῶ μὲ τὴν ἀγριότητα). Ἂν ἐκάναν εἰς τὶς χῶρες τους αὐτά, ποὺ κάνουν ἐδῶ, «κούνια ποὺ τοὺς ἐκούναγε...». Ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα δυστυχῶς, μένουν ἀτιμώρητοι ὅλοι οἱ λαθρομετανάστες, ἢ δέχονται τιμωρίες, ποὺ γελᾶν μὲ αὐτὲς καὶ οἱ ἴδιοι... Μένουν ἀτιμώρητοι, διὰ αὐτὸν τὸν λόγον δὲν διστάζουν νὰ κλέψουν, νὰ σκοτώσουν, νὰ βιάσουν γυναῖκες καὶ ὅ,τιδήποτε ἄλλο τοὺς ἔλθει εἰς τὸ μυαλό... Δυστυχῶς κάθε φορὰ εἶναι καὶ χειρότερα κι ἂν δὲν ἑνωθῆ ὁ κόσμος νὰ ἀντιδράσῃ σὰν μία γροθιά, τὰ πράγματα θὰ χειροτερεύουν. Ὑπάρχει σχέδιον ἐποικισμοῦ τῆς Ἑλλάδος μας! Δὲν εἶναι ὑπερβολή. Πρέπει νὰ ἀντιδράσωμε νὰ ἐξουδετερώσωμε τοὺς προδότες, ποὺ ὑποβοηθοῦν νὰ ἰσλαμοποιῆται ἡ χώρα μας καὶ ὕστερα νὰ μειωθῇ δραστικὰ ὁ ἀριθμὸς τῶν λαθρομεταναστῶν καὶ νὰ μείνουν μόνον ὅσοι εἶναι ἀπαραίτητοι καὶ δὲν στεροῦν δουλειὲς ἀπὸ Ἕλληνας. Ξαναγράφω τὰ λόγια τοῦ φιλέλληνα πρίγκηπα: - Νὰ προσέχετε τοὺς προδότας ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Θὰ πέσῃ πολὺ χρῆμα διὰ νὰ ἐξαγοράσουν συνειδήσεις πολιτικῶν καὶ ἁπλῶν ἀνθρώπων δι αὐτὸν τὸν λόγον θὰ ἰδῆτε νέους Ἐφιάλτας νὰ ξεφυτρώνουν εἰς τὴν χώραν σας. Φυλαχθεῖτε ἀπὸ αὐτούς... Ν. Π. Πλοίαρχος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐμπορ. Ναυτικοῦ Ὁμολογία Πίστεως! Παράδειγμα πρὸς μίμησιν! Σὲ ἄρθρο τοῦ δημοσιογράφου Παναγιώτου Λιάκου στὴν ἐφημερίδα «Δημοκρατία» τῆς 1ης Ἰουλίο 2012 διαβάσαμε τὰ ἑξῆς

49 συγκλονιστικά: «Ὁ νεαρὸς ἠθοποιὸς Τζόναθαν Τζάκσον γεννήθηκε στὴν Φλώριδα τὸ 1982 καὶ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων μίλησε μὲ σθένος καὶ ταπείνωση γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος τὴν ὥρα τοῦ θριάμβου του. Τὸ βραβεῖο, Emmy στὴν Ἀμερικὴ εἶναι ἰσόκυρο μὲ τὰ Ὄσκαρ. Βραβεύθηκε γιὰ τὸ ρόλο του στὴ σειρὰ «General Hospital» (Γενικὸ Νοσοκομεῖο), ποὺ προβάλλεται στὸ κανάλι ABC. Ὁ Τζάκσον ἔσπασε τὰ ταμποὺ κάνοντας ἐνώπιον χιλιάδων ἀκροατῶν του τὸν σταυρό του μὲ τὸν ὀρθόδοξο τρόπο, ὁμολογώντας ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων τὴν παρακαταθήκη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἠθοποιὸς βαπτίσθηκε Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος τὸ 2012 καὶ δὲν δίστασε νὰ κάνει αὐτὴ τὴ δημόσια ὁμολογία πίστεως...!! Ἀκόμη δήλωσε χαρακτηριστικά: «Πρῶτα ἀπ ὅλα θέλω νὰ δοξάσω καὶ νὰ τιμήσω τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ τὴ Χάρη τους καὶ τὸ Ἔλεος, τὸ ὁποῖο χρειάζομαι πολύ. Εὐχαριστῶ καὶ τοὺς μοναχοὺς στὸ Ἅγιο Ὄρος, ποὺ προσεύχονται ἀδιάκοπα γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου». Καὶ στὴ συνέχεια συμπληρώνει ὁ κ. Λιάκος ὅτι: «Ἕνα παράδοξο μὲ τὴν κίνηση τοῦ Ἀμερικανοῦ ἠθοποιοῦ εἶναι, ὅτι -σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ τὶ θὰ γινόταν στὴν Ἑλλάδα- δὲν χλευάστηκε ἀπὸ τὰ ΜΜΕ τῶν ΗΠΑ. δὲν λοιδορήθηκε ἀπὸ σχολιαστὲς ἀπροσδιορίστων ἰδιοτήτων καὶ προθέσεων, ὅπως θὰ συνέβαινε ἐδῶ. Στὶς ΗΠΑ ὁ ἠθοποιὸς Τζόναθαν Τζάκσον ἀντιμετωπίστηκε μὲ σεβασμό. Ἐδῶ θὰ ἀποτελοῦσε ἤδη ἀποδιοπομπαῖο τράγο»