Τυπώθηκε σε χαρτί από πιστοποιημένα δάση τα οποία καλλιεργούνται μόνο για αυτό το σκοπό και αναδασώνονται. Κατά την παρασκευή του χαρτιού δεν

Transcript

1

2 Τυπώθηκε σε χαρτί από πιστοποιημένα δάση τα οποία καλλιεργούνται μόνο για αυτό το σκοπό και αναδασώνονται. Κατά την παρασκευή του χαρτιού δεν χρησιμοποιήθηκε χλώριο για τη λεύκανσή του. Τα μελάνια εκτύπωσης είναι μη τοξικά. Όλη η διαδικασία παραγωγής του παρόντος εντύπου έγινε με σεβασμό στο περιβάλλον.

3 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ» ΑΚΡΑΤΑΣ ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: 11 ΜΑΪΟΥ 2012 ΘΕΑΤΡΟ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ», ΑΚΡΑΤΑ

4 Σκηνοθεσία Σκηνικά Κοστούμια Μουσική Επιμέλεια Φωτισμοί Βοηθός Σκηνοθέτη Κατασκευή Σκηνικών Επιμέλεια Φωτισμών Μακιγιάζ Χτενίσματα Κατασκευή κοστουμιών Φωτογραφίες Kώστας Ν. Φαρμασώνης Τζωρτζίνα Κωστοπούλου Πέννυ Παπαγεωργοπούλου Kώστας Ν. Φαρμασώνης Μάριος Κουτσουρέλης Παναγής Παναγόπουλος Μηνάς Ντεβές Σπήλιος Ζιδρόπουλος Νίκος Γραβάνης Ανδρέας Σακελλαρίου Νίκος Αναστασόπουλος Κώστας Αυλωνίτης Βικτωρία Γκούμα Κατερίνα Φαρδέλα Βάσω Καρρά Αντώνης Σταυρόπουλος Ε υ χ α ρ ι σ τ ο ύ μ ε θ ε ρ μ ά την Γιάννα Κούρτη, την Χριστίνα Παπαγεωργοπούλου, τον Σπύρο Τράγο, τον Κώστα Πολύζο και τον Αντώνη Βλάχο.

5 Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται : Βούλα Μαρία Γιάννης Ιορδάνης Αννετώ Αστά Ντόρα Μπάμπης Στράτος Όλγα Στέλιος Ένας άντρας Α Μηχανικός Β Μηχανικός Ταχυδρόμος Ένας νέος Αστυφύλακας Ειρήνη Μιχαλάκη Κατερίνα Μέτσιου Μανώλης Τσαγκάς Νίκος Γραβάνης Νίκη Σταυροπούλου Μαρία Αγγελακοπούλου Μαρία Λεντζάκη Σωτήρης Καζαντζίδης Πάνος Βασιλόπουλος Μάρη Παπαγεωργοπούλου Σπήλιος Ζιδρόπουλος Μηνάς Ντεβές Κώστας Αυλωνίτης Νίκος Αναστασόπουλος Μηνάς Ντεβές Σπύρος Ασημακόπουλος Ανδρέας Σακελλαρίου

6 ρωτούσε κανείς τί θα ήθελα, σαν συγγραφέας, θα του απαντούσα "Να γράψω έργα «Ανμε με όσο το δυνατόν γνησιότερη την προέλευσή τους από τον τόπο μας". Κι αν με ξαναρωτούσαν ποια είναι η φιλοδοξία μου στο θέατρο, θα 'λεγα πως θα ήθελα, με μια σειρά από θεατρικά έργα, ν' ανακαλύψω τον Έλληνα σαν σύγχρονο άνθρωπο. Θέλω να πω, ν' ανακαλύψω τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων του τόπου μου και του καιρού μου, μέσα από την πρόσκαιρη έκφραση της σχέσης τους με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Η "Αυλή των Θαυμάτων" βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς, που χαρακτηρίζει τη ζωή του Έλληνα. Η αστάθεια αυτή, όσο γνώριμη σε όλους μας, αρχίζει από το αλλοπρόσαλλο κλίμα μας, τη "στρατηγική" γεωγραφική μας θέση, τη φτώχεια του τόπου μας, και τελειώνει στην ιδιωτική μας οικονομία. Όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν, κι η συνηθισμένη λαχτάρα του Ρωμιού είναι να στεριώσει κάπου, να σιγουρέψει κάτι. Η λαϊκή τάξη εκφράζει πάντα με πιότερη γνησιότητα τα χαρακτηρι στικά της ζωής, γι' αυτό δεν είναι τυχαίο που τοποθέτησα το έργο στο χώρο της. Η ρευστότητα στις συνθήκες ζωής του Έλληνα, η μεσογειακή του ιδιοσυγκρασία και μια έμφυτη αντίσταση στις δυσκολίες, μια αισιοδοξία, του διαμορφώνουν ένα χαρακτήρα που δεν έχει στέρεα σύνορα, δεν μπορείς εύκολα να τον καθορίσεις. Μέσα στο ίδιο άτομο βλέπεις να γεννιούνται τα πιο αντίθετα μεταξύ τους αισθήματα, που καλύπτουν όλη την κλίμακα από το καλό ως το κακό - κι αντιστρόφως - μιά διαρκής δηλαδή αποκάλυψη ψυχικού πλούτου, μια σειρά από μικρά θαύματα. Στην "Αυλή των Θαυμάτων" προσπάθησα να μη σταθώ στην εξωτερική έκφραση αυτής της σχέσης του ανθρώπου με τον κοινωνικό του περίγυρο. Προσπάθησα να δω πώς, κι ίσαμε ποιο βαθμό, αυτός ο παράγοντας υποχρεώνει τον συγκεκριμένο άνθρωπο, τον Έλληνα, να λειτουργήσει σαν εσωτερικός μηχανισμός. Στήριξα το έργο σ' ένα μύθο, που θα μου πρόσφερε τα εξωτερικά, τυπικά χαρακτηριστικά μιας ενότητας, αλλά σε μια διαδοχή από απλά, καθημερινά περιστατικά, που συνθέτουν μιαν εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας και μέσα σ' αυτά, δοκίμασα να βρω ότι μόνιμο και ουσιαστικό στοιχείο ζωής. Κατά τον ίδιο τρόπο θέλησα ώστε τα πρόσωπα, με τις καθημερινές τους, φαινομενικά ασήμαντες αντιδράσεις, που θα τα τοποθετούσανε και πιο ξεκάθαρα μέσα στην εποχή τους, ν' αποκαλύπτανε κι έναν καθολικότερο άνθρωπο. Γράφοντας αυτό το σημείωμα, δεν είχα την πρόθεση, ούτε να προκαταβάλω, ούτε και να εξηγήσω το έργο μου. Δοκίμασα μόνο να σημειώσω ένα μέρος από τις επιδιώξεις μου, που θα διευκολύνουν το θεατή να δει πιο καθαρά τις προθέσεις του συγγραφέα.» Ιάκωβος Καμπανέλλης Σημείωμα για την παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ( )

7 Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ» Ακράτας, ιδρύθηκε το 1924 και αποτελεί εξέλιξη του εξωραϊστικού και πολιτιστικού συλλόγου «ΗΩΣ» που ιδρύθηκε το 1880 και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρώτους πολιτιστικούς συλλόγους της Νεώτερης Ελλάδας. Στην 88χρονη ιστορία του ο Σύλλογός μας έχει να επιδείξει μια γόνιμη σταδιοδρομία με πάρα πολλές πνευματικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις εντυπωσιακές σε ποσότητα και ποιότητα. Έχει δε τιμηθεί κατ επανάληψη από διάφορους φορείς για το πλούσιο έργο του. Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Τα πρώτα χειροκροτήματα ακούστηκαν «στο προαύλιο της οικίας Γεωργίου Σακελλόπουλου». Τα συνόδευαν επιφωνήματα θαυμασμού. Λίγα λεπτά πριν είχε πέσει η αυλαία της «Γκόλφως» του Ακρατινού συγγραφέα Σπύρου Περεσιάδη Η αρχή είχε γίνει. Ήταν Μάιος του Στα χρόνια που ακολούθησαν το θεατρικό μεράκι των ακρατινών ερασιτεχνών έδωσε σάρκα και οστά σε ήρωες του Σπ. Περεσιάδη, του Δημ. Ψαθά, του Σωτ. Πατατζή, του Δημ. Κεχαϊδη, του Γ. Μανιώτη αλλά και του Μπ. Μπρέχτ, του Στ. Στρατίεβ, του Αρ. Μίλλερ, του Αριστοφάνη και πολλών άλλων, σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες και διακρίσεις. Από εκείνο το πρώτο ανοιξιάτικο χειροκρότημα μπορεί να πέρασαν 109 χρόνια αλλά εμείς, στην Αναγέννηση εξακολουθούμε να συμβάλλουμε στην πολιτιστική και θεατρική δημιουργία. ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΑΚΡΑΤΑΣ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ 1971 ΓΚΟΛΦΩ Σπύρου Περεσιάδη 1974 Η ΒΕΡΑ Δημήτρη Κεχαΐδη 1976 Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ Μπέρτολντ Μπρεχτ 1980 ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Γεωργίου Σταύρου 1980 ΦΟΝ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ Δημήτρη Ψαθά 1981 ΔΑΦΝΕΣ ΚΑΙ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΕΣ Δημήτρη Κεχαΐδη 1984 ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ Ντάριο Φο 1988 ΠΡΟΙΚΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ Δημήτρη Ψαθά 1989 ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ ΠΟΥ ΒΕΛΑΖΕΙ Στάνισλαβ Στρατίεβ 1990 ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ Δημήτρη Ψαθά 1991 Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΣΜΑΡΑΓΔΩΣ Μιχάλη Κουνελάκη 1992 ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΓΕΜΑΤΟ ΒΡΟΧΗ Μάικλ Γκάτσο 1993 ΓΚΟΛΦΩ Σπύρου Περεσιάδη 1994 ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ Άρθουρ Μίλλερ 1995 ΔΟΝ ΚΑΜΙΛΟ Σωτήρη Παταντζή 1996 ΤΟ ΜΑΤΣ Γιώργου Μανιώτη 1997 ΜΙΚΡΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ Δημήτρη Ψαθά 1999 Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ Μπέρτολντ Μπρέχτ 2000 Η ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ Δημήτρη Ιωαννόπουλου 2003 Ο ΜΙΔΑΣ ΕΧΕΙ ΑΥΤΙΑ ΓΑΙΔΑΡΟΥ Μανώλη Κορρέ 2004 ΔΕΚΑ ΜΙΚΡΟΙ ΝΕΓΡΟΙ Αγκάθα Κρίστι 2005 ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ Αριστοφάνη 2006 ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ Πήτερ Σάφερ 2007 ΚΟΥΚΟΥ Ζώρζ Φεϋντώ 2008 Η ΩΡΑΙΑ ΤΑΪΛΑΝΔΗ Λένου Χρηστίδη 2009 ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΕ Ο ΜΠΑΤΛΕΡ Τζο Όρντον 2010 ΑΠΟΨΕ ΤΡΩΜΕ ΣΤΗΣ ΙΟΚΑΣΤΗΣ Άκη Δήμου 2011 ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΟΥΙΛΛΙΑΜ; Λίλιαν Δημητρακοπούλου

8 Η Ακηδεία Μερικές ερωτήσεις «ενός εργάτη που διαβάζει»: Γιατί ο Μπάμπης, αφού ο πατέρας του πολέμησε σε τρεις πολέμους, αφού ο αδερφός του σκοτώθηκε το σαράντα, αφού ο ίδιος «ό,τι του πανε το κανε», γιατί τώρα πάλι πρέπει να φύγει για το πουθενά; Γιατί ο Ιορδάνης, αφού έφτιαξε με τον ιδρώτα του χιλιάδες κεραμίδια, πάνω απ το δικό του κεφάλι κεραμίδι δικό του δεν έχει; Γιατί ο Στέλιος, αφού έφτιαξε τρία μαγαζιά και έριξε εκεί πάνω το μόχθο του, γιατί τώρα είναι τρακαδόρος και ξεφτίλας του καφενείου; Γιατί ο παππούς μου εκ μητρός, γιατί αφού γύρισε απ την Αμερική για να πολεμήσει 12 χρόνια, γιατί αφού έφτιαξε ένα πρότυπο χτήμα με κερασιές, γιατί με σήκωνε αξημέρωτα το 60 να πάμε στο χωράφι να τις κόψουμε, στολισμένες με τα κεράσια τους, που δεν τ αγόραζε κανείς; Δια την «ακηδείαν» της Ελληνικής Πολιτείας. Το πιο βαρύ απ όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα κατά τους πατέρες. Και «ακηδεία» είναι η έλλειψη φροντίδας, η αστοργία, η κυνική αδιαφορία για την ίδια τη ζωή.... Οι Ερασιτέχνες καλούνται και τώρα να καλύψουν την ακηδείαν της Πολιτείας για τον Πολιτισμό. Και πρέπει να τους βοηθήσουμε, για να τα καταφέρουν. Είναι η μόνη ελπίδα. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά, που με τα χέρια τους τάφτιαξαν όλα, ευχαριστώ για τη βοήθειά τους στις μουσικές, στα κοστούμια, στα φώτα, ευχαριστώ την αναγεννημένη Αναγέννηση, όλους εκείνους που παλιά και τώρα δούλεψαν για να χουν αυτούς τους χώρους για το θέατρο, ευχαριστώ γιατί αυτοί εδώ κάνουν για τον τόπο τους όσα δεν κάνουν οι ιθύνοντες για την χώρα μας. Τη δουλειά μου αυτή την αφιερώνω σ αυτόν που μ έκανε ν αγαπήσω την Ακράτα: Στον Νίκο Παπαγεωργόπουλο. Τον αδερφό και φίλο και δεύτερο πατέρα. Κώστας Ν. Φαρμασώνης 5 Μάη 2012

9

10 Για την αυλή των θαυμάτων... ΟΚαμπανέλλης διάλεξε με εξαίρετη νοημοσύνη και προσοχή τα πρόσωπα που θα δικαιολογούσαν την προκαθορισμένη «θέση» του: μια θέση που πηγάζει από την πραγματικότητα της σημερινής ελληνικής ζωής. Η φτώχεια - συνέπεια της υποαπασχολήσεως μέσα σε όρια οικονομικής ασφυξίας, κι' όχι δημιουργικής ανικανότητας - έχουν σπάσει το ηθικό των ανθρώπων που ζουν στην αυλή του Βύρωνα. Όλοι τους θα μπορούσαν κάτι να είναι, αν η κοινωνική οργάνωση τούς έδινε τη δυνατότητα ν' αναπτύξουν τις ικανότητές τους προς δημιουργική εργασία. Και λέω η κοινωνική οργάνωση, διότι αυτή είναι που απέτυχε ν' αναπτύξει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Έτσι, οι αδικοπαθούντες άνθρωποι δεν βρίσκουν άλλην υπεκφυγή παρά τη μετανάστευση στην Αυστραλία, όπου οι συνθήκες θα τους επιτρέψουν να εργασθούν. Μα κι' αυτή τη δίψα τους για μετανάστευση θα την εκμεταλλευθούν στυγνοί απατεώνες, δηλητηριώδεις καρποί της ανικανότητας της Ελλάδος να προσφέρει άφθονο τίμιο ψωμί σ' όλα τα παιδιά της. Όπως είναι φυσικό, οι δυσμενείς εξωτερικοί παράγοντες βοηθούν στην καταπτωτική παραμόρφωση των χαρακτήρων. Ο αποτυχημένος εμποράκος θα καταντήσει χαρτοπαίχτης, με συνέπεια την ηθικήν αβουλίαν ως απόρροια του κοινωνικού ξεπεσμού του. Η αλαφρόμυαλη κοπέλα, μπροστά στο φάσμα της πείνας, θα μεταβληθεί εις κοκοτίδιον. Η γυναίκα του ξεπεσμένου χαρτοπαίχτη θα επιζήτηση την αντίδραση του έρωτα προς ένα τίμιο δουλευτή. Ο γέρο-μεροκαματιάρης δεν έχει άλλη διέξοδο από το κρασάκι και τη λαϊκή φιλοσοφία. Η παρατημένη από τη μοναχοθυγατέρα της γριά, θα εκσφενδόνιση την κακοποιό πικρία της προς όλες τις κατευθύνσεις. Η σύζυγος του διαρκώς ταξιδεύοντος ναυτικού, θα πέσει, με σπαραγμό ψυχής, στη φυσιολογική αναγκαιότητα της μοιχείας. Κι' ο πρωτόβγαλτος νέος, ο γεμάτος δημιουργικές εφέσεις, θα περιορισθεί από την αδυσώπητη πραγματικότητα, στο όνειρο μιας θεσούλας δημοσίου υπαλληλάκου... Όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους τυραννισμένους από το ιδιαίτερο δράμα τους, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης τους διέγραψε με σαφήνεια, πειστικότητα, και, το κυριότερο με αγάπη άνθρωπου προς συνανθρώπους. Ένα γλυκόπικρο άρωμα ανθρωπιάς αναβλύζει από την πρώτη ως την τελευταία φράση της «Αυλής των θυμάτων». Μια εξαίρετη ευαισθησία - ιδιότητα του συγγραφέως - μεταδίδεται ανάμεσα απ' το κείμενο και θίγει τις πιο ευπαθείς χορδές της ψυχής μας. Παράλληλα όμως θα εκτιμήσωμε τη δεξιοτεχνία με την οποία ο Καμπανέλλης χειρίστηκε το θέμα του σκηνικώς, σε τρόπον ώστε όλ' αυτά, μολονότι στέκονται σε ύψος ποιότητος αναμφισβήτητο, να είναι προσιτά στους πάντας να συγκινούν βαθύτατα και ειλικρινέστατα τους πάντας. Αλλά μήπως σοφόν δεν είναι το σαφές; Χαιρετίζω στον Καμπανέλλη την προβολή ενός νέου και αρίστου θεατρικού συγγραφέως και έχω βάσιμες ελπίδες πως ο κάλαμος του θα πλουτίσει τη θεατρική λογοτεχνία μας με έργα ακόμα πιο αξιόλογα. Συμπέρασμα: Ένα έργο ελληνικό, αληθινό, ζωντανό, γεμάτο συγκίνηση κι' ενδιαφέρον.. Ένα έργο που όλοι οι Έλληνες πρέπει να ιδούν και ν' απολαύσουν. Μιχάλης Καραγάτσης Η ΒΡΑΔΥΝΗ Δεκέμβριος 1957

11

12