ΘΕΑΣ!Σ. ecofilms 07. ειδική έκδοση

Transcript

1 ΘΕΑΣ!Σ ecofilms 07 ειδική έκδοση ειδική έκδοση ecofilms 07 Η ΘΕΑΣ!Σ σας ενηµερώνει καθηµερινά καθ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ για τις ώρες των προβολών, τη θεµατολογία τους και τους συντελεστές τους. 21 Ιουνίου 2007 ΒΑΛΤΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ! ΕΙΤΕ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ!

2 ΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΥ Αφιέρωµα Youth n Region Voice Unheard (Η Νεολαία της Περιφέρειας), Σερβία - 3 Νέοι από τις πρώην γιουγκοσλαβικές δηµοκρατίες. Σκηνοθεσία : Milos Petricic Women at the Crossroad (Γυναίκες στη ιάβαση) Βοσνία Ερζεγοβίνη -21 H παράνοµη διακίνηση γυναικών δεν αποτελεί πρόβληµα µιας µεµονωµένης χώρας, είναι ένα παγκόσµιο πρόβληµα που πρέπει να εξεταστεί. Για παράδειγµα, η παράνοµη διακίνηση γυναικών στην περιοχή των Βαλκανίων υποδηλώνει µια καλή συνεργασία οµάδων οργανωµένου εγκλήµατος, όπου οι κυβερνήσεις αδυνατούν να αντιµετωπίσουν το πρόβληµα. Κατά κανόνα, αν και καλά διατυπωµένοι, οι νόµοι σε ορισµένες χώρες δεν αποτρέπουν την παραβίαση των βασικών ανθρώπινων δικαιωµάτων, ειδικότερα των δικαιωµάτων των γυναικών. Στην ταινία αυτή, οι γυναίκες αποτελούν αντικείµενα του αντρικού πόθου, της απληστίας για χρήµα, των χειρότερων ορµών κτλ. Ταυτόχρονα, παραδείγµατα από την περιοχή καταδεικνύουν πως τα µελλοντικά θύµατα προέρχονται κυρίως από φτωχές περιοχές, µε υψηλά ποσοστά αναλφαβητισµού και ελλιπούς εκπαίδευσης. Στον αντίποδα αυτών των γυναικών, υπάρχει µια οµάδα επιτυχηµένων γυναικών, που αποκτούν ολοένα περισσότερη δύναµη και παίρνουν πρωτοβουλίες για την αντιµετώπιση της άσχηµης κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι γυναίκες της περιοχής. Αυτή είναι η ιστορία τους. Σκηνοθεσία : Benjamin Filipovic, Damir Kaletovic Bridges and Barriers ( Γέφυρες και Εµπόδια) Σερβία/Αλβανία-25 Η ταινία αυτή, η πρώτη συµπαραγωγή µεταξύ Αλβανίας και Σερβίας, ερευνά και συγκρίνει πώς δύο γείτονες-χώρες, που τις χώριζαν δεκαετίες πολιτικής αποµόνωσης, συγκλίνουν όχι µόνο λόγω γεωγραφικών οικονοµικών και πολιτισµικών παραγόντων, αλλά και λόγω των προσπαθειών τους να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέσω συνεντεύξεων απλών Αλβανών και Σέρβων, πολιτικών εκπροσώπων των κρατών, η ταινία µιλά για την υπάρχουσα πολιτιστική ανταλλαγή, τη φίµωση των µέσων ενηµέρωσης, τα θέµα µειονοτήτων, τις οικονοµικές σχέσεις, τις µεταρρυθµίσεις και φυσικά την κατάσταση στο Κόσοβο, από την πλευρά κάθε χώρας. Σκοπός της ταινίας είναι να καταρρίψει την προκατάληψη και να ενηµερώσει τους πολίτες και των δύο χωρών για τους γείτονές τους, να ερευνήσει τα διάφορα εµπόδια που αποτρέπουν την καλύτερη επικοινωνία και να ορίσει τις γέφυρες που συνδέουν τις δύο χώρες. Για να επιτευχθεί αυτό, θα αποκαλυφθούν πολλοί µύθοι και πολλά στερεότυπα, µε την ελπίδα µιας καλύτερης επικοινωνίας και συνεργασίας µεταξύ των δύο χωρών. Σκηνοθεσία : Veljko Djurovic Carnival (Καρναβάλι) Βοσνία Ερζεγοβίνη-71 Την άνοιξη του 1992, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέµου, πλήθη προσφύγων από τη Βοσνία- Ερζεγοβίνη αναζήτησαν άσυλο στο γειτονικό Μαυροβούνιο.Όµως δεν βρήκαν τη σωτηρία που έψαχναν Ο δηµοσιογράφος Σέκι Ράντοντσιτς ερευνά τι τους συνέβη Σκηνοθεσία: Alen Dljevic ιαγωνιστικό Τµήµα Ταινιών Μεσαίου Μήκους Chernobyl, the invisible thief (Τσερνοµπίλ, ο αόρατος κλέφτης), Γερµανία 59 6 Απριλίου Η µέρα που το αδιανόητο συνέβη και το εφιαλτικό σενάριο πραγµατώθηκε: η µέρα που ο αντιδραστήρας 4 του πυρηνικού εργοστασίου στο Τσέρνοµπιλ εξερράγη. Προσπαθώντας να περιορίσουν την καταστροφή, οι Ρώσοι πυροσβέστες εκτέθηκαν επανειληµµένα σε θανατηφόρες δόσεις ραδιενέργειας. Τρεις εβδοµάδες µετά, σχεδόν όλοι είχαν πεθάνει. Ελάχιστες πληροφορίες περί του πραγµατικού µεγέθους της ραδιενεργούς µόλυνσης έφτασαν στο κοινό. Ο πρόωρος καύσωνας, τα ανεπαρκή µέτρα ασφαλείας και η έλλειψη γνώσης και εκπαίδευσης άφησαν το προσωπικό που αντιµετώπισε το συµβάν εκτεθειµένο σε µεγάλο κίνδυνο. Ένας από αυτούς ήταν ο νεαρός καλλιτέχνης Ντµίτρι Γκούτιν. Τις τελευταίες µέρες τις θητείας του, τοποθετήθηκε στη µολυσµένη ζώνη των 30 χλµ γύρω από το Τσέρνοµπιλ για να δουλέψει στην κατασκευή µιας σιδηροδροµικής γραµµής. Πέθανε λίγο πριν κλείσει τα 40, µετά από πολλά χρόνια γεµάτα πόνο από τις επιπτώσεις της ραδιενεργούς µόλυνσης. Σκηνοθεσία: Christoph Boekel Toothpick for China (Μια οδοντογλυφίδα στην Κίνα), Νορβηγία 43 Πριν λίγο καιρό, βρήκαν ένα προσεχτικά γραµµένο χειρόγραφο. Πριν πεθάνει, η γιαγιά µου έγραψε τις αναµνήσεις της των παιδικών της χρόνων σε ένα µικρό χωριό της Νορβηγία. Ένα όµορφο σηµείο της χώρας όπου ο κόσµος ζει παραδοσιακά ως αγρότες και υλοτόµοι. Η σηµερινή πραγµατικότητα είναι άλλη. Η ταινία παρουσιάζει ορισµένους από τους κατοίκους που ζουν σήµερα στο χωριό, και τις δηµιουργικές τους ιδέες για να συνεχίσει να υπάρχει ζωή στην περιοχή. Ένα ζεστό και χιουµοριστικό πορτρέτο ενός µέρους που παλεύει στη συνεχώς αναπτυσσόµενη σύγχρονη κοινωνία. Σκηνοθεσία : Ingvild Spderlind ιαγωνιστικό Τµήµα Ταινιών Μεγάλου Μήκους Elements (4 στοιχεία), Κάτω Χώρες 89 Τα «4 Στοιχεία» είναι ένα ποιητικό ντοκιµαντέρ που παρουσιάζει τέσσερα σηµεία στον πλανήτη όπου ο άνθρωπος αντιµετωπίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, τη φωτιά, το νερό, τη γη και τον αέρα, µέσα από ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις. Σκηνοθεσία: Jiska Rickels Αφιέρωµα Συνοµιλώντας µε συντριµµένα πράγµατα, Ελλάδα 50 Περισσότερα στο έξτρα

3 ΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΥ ιαγωνιστικό Τµήµα Ταινιών Μεγάλου Μήκους Star Hotel (Ξενοδοχείο 9 αστέρων), Ισραήλ - 78 Στα κατεχόµενα στο Ισραήλ, χιλιάδες Παλαιστίνιοι εργάζονται παράνοµα ως οικοδόµοι. Μετά από ένα επίπονο και επικίνδυνο ταξίδι, φορτωµένοι µε κουβέρτες και σακούλες, διασχίζουν τους λόφους προς τα µέρη όπου µπορούν να βρουν εργασία. Τη νύχτα κοιµούνται στις κορυφές των λόφων σε αυτοσχέδιες καλύβες και κοιτώνες σαν κάσες, σε πλήρη αντίθεση µε τα συγκροτήµατα πολυτελών διαµερισµάτων που χτίζουν τη µέρα. Έχουν όµως δηµιουργήσει τα δικά τους σπιτικά, µε αναπαυτικά µαξιλάρια, ακόµα και ρεύµα από µπαταρίες που σκάρωσαν µόνοι τους. Στο «Ξενοδοχείο 9 Αστέρων», οι σκηνοθέτες παρακολουθούν τον Αχµέτ και τον Μοχάµεντ. Ο ένας είναι ένας χαρούµενος συλλέκτης αντικειµένων που βρίσκει, ο άλλος ένας φιλοσοφηµένος κριτικός της ιδιοσυγκρασίας των Παλαιστινίων: «σκεφτόµαστε το παρελθόν, ποτέ δε σκεφτόµαστε το µέλλον. Μαζί πια, µοιράζονται το φαγητό τους, τα πράγµατά τους και τις ιστορίες τους, και ζουν υπό τη συνεχή απειλή µιας πιθανούς σύλληψης. Η αστυνοµία, ο στρατός και οι µυστικές υπηρεσίες αναζητούν συνεχώς τους παράνοµους εργάτες. Με ακατέργαστα πλάνα γυρισµένα µε κάµερα στο χέρι, η ταινία αυτή που προκαλεί ανησυχία µα και συγκίνηση, καταγράφει τη φιλία, τη νοσταλγία και την ανένδοτη επιθυµία για επιβίωση. Σκηνοθεσία: Iddo Ha ar ιαγωνιστικό Τµήµα Ταινιών Μεσαίου Μήκους The White She Camel ( Η Λευκή Καµήλα), Βέλγιο 52 Και αν ο Οδυσσέας, επιστρέφοντας από το ταξίδι του στο χρόνο, έβρισκε µόνο κάτι ορνιθοσκαλίσµατα ανεπίδεκτα αποκρυπτογράφησης, χαλάσµατα, σκοτεινά και αλλαγµένα τοπία, αναµνήσεις χαραγµένες σαν κοµµάτια γυαλιού (του κόσµου του και της ζωής του); Το δωµάτιο του αγνώριστο, µε την τηλεόραση να παίζεις, ο µάγειρας, το παράθυρο και η γυναίκα του να κοιµούνται. Μια ενοχλητική αταξία έχει εδραιωθεί τριγύρω, όπου όραση και ακοή βρίσκονται σε µια συνεχή κατάσταση αναµονής, λες και είναι φυλακισµένοι των θραυσµάτων µιας πραγµατικότητας αφοπλιστικής, ανόητης, αναπόφευκτης, µα συνάµα διαρκούς, διαφεύγουσας, διαφανούς. Ο θεατής της λευκής καµήλας ίσως προαισθάνεται τι σηµαίνει να είσαι «ξένος στον κόσµο», σαν ένα µοναχικό βάρος µα και σαν τάση ανακάλυψης, σαν πόθος ανάκλησης του παρελθόντος, σαν λαχτάρα εύρεσης ενός µέρους να ζεις. Σκηνοθεσία: Xavier Christiaens Opus Dei, µια σιωπηλή σταυροφορία, Γαλλία 52 Περισσότερα στο έξτρα Le Cheval Ouvrier (Ο ουλευταράς), Γαλλία- 60 Στην καρδιά της περιοχής των ορυχείων στη βόρεια Γαλλία, ένας παλιός ιππότροφος αλόγων έλξης µας µιλά για το πάθος του για τα ζώα αυτά που ζουν σε απόλυτη σύµπνοια µε το σύµπαν. Σε ένα άλλο µέρος, ένας Πολωνός πρώην εργάτης ορυχείου που δουλεύει πια ως ξεναγός στο σύµπλεγµα ορυχείων του Βάλερς-Άρενµπεργκ, είναι ένας παθιασµένος ερευνητής της απασχόλησης αλόγων έλξης στα ορυχεία. Η συνάντηση των δύο µάς επιτρέπει να ανακαλύψουµε τα εναποµείναντα ίχνη της εργασίας των αλόγων στη γη, κάτω από τη γη και στη θάλασσα. Σκηνοθεσία : Alain Marie ιαγωνιστικό Τµήµα Ταινιών Μικρού Μήκους The Earthquake (Ο Σεισµός), Τουρκία 14 Στις 17 Αυγούστου 1999, στις 3:02 π.µ. τοπική ώρα, η βορειοδυτική Τουρκία ταρακουνήθηκε από ένα σεισµό µεγέθους 7, πιάνοντας τους περισσότερους στον ύπνο τους. Πολλές πολυκατοικίες κατέρρευσαν εντελώς, προκαλώντας το θάνατο πολλών στην περιοχή του σεισµού. Το σύνολο των νεκρών έχει φτάσει τους , αγνοούνται όµως χιλιάδες ακόµα. Η ταινία γυρίστηκε στη µνήµη όσων σκοτώθηκαν σε αυτό το σεισµό Σκηνοθεσία: Mehmet Bahadir Er ιαγωνιστικό Τµήµα Ταινιών Μεγάλου Μήκους Are there still any shepards? (Υπάρχουν ακόµα βοσκοί;), Πορτογαλία 73 Μια αποµονωµένη και ξεχασµένη κοιλάδα στο ψηλότερο βουνό της Πορτογαλίας κρύβει τους τελευταίους, πραγµατικά αυθεντικούς βοσκούς της Σέρα ντα Εστρέλα. εν υπάρχει ηλεκτρισµός, ούτε δηµόσιο δίκτυο ύδρευσης, ούτε ασφαλτοστρωµένο οδικό δίκτυο εκεί. Στις µέρες µας, οι πιο ηλικιωµένοι χάνονται και οι νεότεροι δε δείχνουν ενδιαφέρον για την απαιτητική δουλειά του βοσκού. Ο 27χρονος Ερµίνιο είναι ο νεότερος βοσκός που ζει στην κοιλάδα. Πόσο ακόµα θα απασχολείται σε αυτή τη δουλειά; Άλλωστε υπάρχουν ακόµα βοσκοί; Οι ιστορίες της κοιλάδας αυτής απαντούν σε αυτό το ερώτηµα. Σκηνοθεσία : Jorge Pelicano

4 ΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΝ Μη ιαγωνιστικό Τµήµα Πανόραµα Swim (Κολύµπι), Κάτω Χώρες 4.48 Σε µια εποχή όπου τα πάντα σχεδιάζονται ώστε να ελέγχονται, η πρωταρχική δύναµη της ίδιας µας της ύπαρξης δηµιουργεί µια αναµφισβήτητη ένωση σε µια µαγική στιγµή. Σκηνοθεσία : Sil van der Woerd ιαγωνιστικό Τµήµα Ταινιών Μεγάλου Μήκους Σουρία, από την αφήγηση στην αυγή, Βέλγιο 76 Περισσότερα στο έξτρα Αφιέρωµα Ακαµάς, Κύπρος 120 O Οµέρης, ένας Τουρκοκύπριος, µεγαλώνει µε τους Ελληνοκύπριους σε µιαν εποχή αθωότητας. Τον έµαθαν ότι οι άνθρωποι δεν έχουν διαφορές, κι ας λέγονται Έλληνες ή Τούρκοι, χριστιανοί ή µουσουλµάνοι. Όταν όµως ερωτεύεται µιαν Ελληνοκύπρια, καταλαβαίνει ότι ο κόσµος γύρω του δεν είναι αυτός που έπλασε µε το µυαλό του. Το παιχνίδι της αγάπης, του κρύβει πολλές εκπλήξεις. Η µοίρα του τάζει να πολεµά για να µείνει µαζί µε την αγαπηµένη του, τη στιγµή που η κοινωνία γύρω του ακολουθεί ακριβώς την αντίθετη πορεία: Προχωρεί προς το χωρισµό και τη διαίρεση. Αν δε θέλει να ηττηθεί, πρέπει να παλέψει ενάντια στον παραλογισµό του εθνικισµού, που εισβάλλει στην προσωπική του ζωή και προσπαθεί να τη τσακίσει. Σκηνοθεσία : Πανίκος Χρυσάνθου Ο σκηνοθέτης για την ταινία του: Η ιστορία κάνει κύκλους, είναι µια διαδικασία γνώσης. Ο «Ακάµας» είναι ένα σύµβολο. Είναι µια χερσόνησος µε µοναδική φυσική οµορφιά. Αυτή ενώνει τους κύριους ήρωες της ταινίες, όταν η Κύπρος ζούσε ακόµα την περίοδο της αθωότητάς της. Όµως γι αυτούς, που αναγκάστηκαν να ζήσουν εκεί χωρίς τη συντροφιά φίλων, είναι ένα µέρος εξορίας. Ονειρεύονται να βρουν την ευτυχία ζώντας ανάµεσα σε άλλους. Όταν το καταφέρνουν, ανακαλύπτουν πως η εξορία υπάρχει ακόµα και ανάµεσα σε κόσµο. Και αυτή η εξορία είναι η πιο πικρή. ΑΥΡΙΟ ΘΕΑΣ!Σ ΟΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

5 έξτρα ΘΕΑΣ!Σ ένθετο Παρατήστε ό,τι άλλο έχετε να κάνετε και αφήστε τους να αναρωτιούνται! Οι ταινίες σάς περιµένουν! ΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΥ 17:00 Συνοµιλώντας µε Συντριµµένα Πράγµατα : Χιλή, 11 Σεπτεµβρίου 1973, Ελλάδα (2006), 50 Σκηνοθεσία : Γιώργος Καρυπίδης Η ταινία Αντί σύνοψης, ο σκηνοθέτης της ταινίας µας λέει : Η ταινία έγινε για δυο λόγους. 1. Γιατί πιστεύω ότι το εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρηµα του Σαλβαδόρ Αλιέντε, (που δεν απέτυχε αλλά συντρίφτηκε από τη CIA, τη Χιλιανή πλουτοκρατία και το στρατό), διατηρεί την διαχρονική του αξία. 2.Γιατί ήθελα να κερδίσω ένα στοίχηµα. Να κάνω µια ταινία όχι low budget, αλλά no budget. ιέθεσα συνολικά γύρω στα 100 ευρώ. Ήταν το κόστος µεταφοράς µου απ το σπίτι µου στο σπίτι του µοντέρ, όπου και µοντάραµε το υλικό. Το τελευταίο συγκεντρώθηκε από ρεπορτάζ, επίκαιρα και ντοκιµαντέρ φίλων. Η βοήθεια του διανοµέα Βελισσάριου Κοσυβάκη, (New Star), υπήρξε καθοριστική. Τη διανοµή ανέλαβε η εφηµερίδα «η Αυγή», σε κυριακάτικο φύλλο της. Μπορούµε να κάνουµε ταινίες ανεξάρτητες, εναλλακτικές, ριζοσπαστικές, µε ελάχιστο κόστος. Χρειάζεται αποφασιστικότητα, οργάνωση και συλλογικότητα. Η ελευθερία δεν δωρίζεται. Κερδίζεται. Στη λήθη.

6 Τω καιρώ εκείνω θυµούµαι καλά- δεν είχαν ξεσπάσει οι µεγάλες πυρκαγιές από Ανατολή σε ύση, κι ο καύσωνας δεν ήταν ακόµα τόσο φοβερός ώστε να βλέπουµε θεϊκά σηµάδια σε υπολείµµατα υδάτων και σε άδειους ουρανούς. Κι οι άνθρωποι δεν είχαν µετανιώσει, γιατί πίστευαν ότι η ζωή µας θα µπορούσε να συνεχιστεί κάτω από τα στρώµατα της αόρατης λάβας, και δεν έδιναν σηµασία στα µεγάλα σφαγεία, πέρα από τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Η θάλασσα όµως ξέβραζε πτώµατα ανθρώπων θανατωµένων µε µαεστρία απροσδόκητη για ερασιτέχνες δήµιους. Και στις πύλες των πολιτειών µας περίµεναν, δύο πεντάρες ελπίδα δύο ψίχουλα ζωής, οι απόβλητοι. Κι ήταν τότε που άρχισε, πέρα από τα σύνορα, η τελική εκκαθάριση, µε φωτιές και αέρια, των αλλόθρησκων. Όταν πια ξέκαναν και το τελευταίο σκυλί και δεν έβλεπες ούτε έναν όρθιο τοίχο στον ορίζοντα της ερήµου, όσοι είχαν αποµείνει, γυναικόπαιδα κυρίως, σήκωσαν την κλίνην κι άρχισε η πορεία. Και όταν έφτασαν στα σύνορα, µας ζήτησαν άρτο και ύδωρ. Και δεν τους δώσανε παρά µόνο οι φιλόζωοι. Και δεν µπορούσαν να τους στείλουν πίσω, γιατί «πίσω» δεν υπήρχε πια. Και τότε άρχισε ένας σεισµός που κατέστρεψε την Ιερά Πύλη της Τράπεζας και εκεί που τη διόρθωναν έπεσε ο τρούλος µε τον Παντοκράτορα και σκότωσε πολλούς. Κι ένα Σάββατο πρωί, στη µεγάλη αρένα, ένα θηρίο αντί να κατασπαράξει το µατωµένο θύµα, έγλειψε τις πληγές του κι ύστερα γονάτισε κοιτώντας το στα µάτια. Και την τελευταία Κυριακή του Νοεµβρίου είδαµε τα αποδηµητικά πουλιά να πετάνε όχι προς το Νότο, αλλά προς τον Βορρά. Κι όπως φυσούσε άνεµος αντίθετος, το σµήνος έµεινε ακίνητο για λίγο στον ουρανό, λες κι η φύση προσπαθούσε να εµποδίσει την καταστροφή. Τότε είδα τρεις εικόνες: Τα κιάλια που κρεµόταν από το λαιµό του προπάππου µου, όταν τον βρήκε η σφαίρα στο στήθος, σε κάποια µάχη εκείνου του ξεχασµένου πολέµου, τον περασµένο αιώνα. Το κλαρινέτο του µεγάλου αδελφού µου που είχε πεθάνει µικρός και δεν µπορούσα παρά να τον φαντάζοµαι να παίζει ως µέλος επαρχιακής ορχήστρας. Και τέλος το σεντόνι µε το οποίο κάποιος δεν θυµούµαι ποιος- σκέπασε το πρόσωπο της µάνας µου, πριν κλείσουν το φέρετρο. Και ήταν τότε που σκέφτηκα πως σύντοµα µήνες, χρόνια, δεκαετίες, τι σηµασία έχει- το πρόσωπο αυτό θα έχει λησµονηθεί για πάντα. Ανήκουµε στη µνήµη ή στη λήθη; Ο σκηνοθέτης Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Παρακολούθησε µαθήµατα ζωγραφικής στην Ακαδηµία Καλών Τεχνών και µαθήµατα κινηµατογράφου στην Ακαδηµία Κινηµατογράφου στο Άµστερνταµ. Εργάστηκε για ένα διάστηµα στο SFB στο Βερολίνο. Σκηνοθέτησε περισσότερα από εκατό ντοκιµαντέρ, κυρίως για την ελληνική τηλεόραση. Ανάµεσα σ αυτά, δύο ταινίες για τους βραβευµένους µε Νόµπελ ποιητές, Γιώργο Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη και µία

7 ταινία µε θέµα τη σφαγή που διέπραξαν ο Γερµανικός στρατός και τα τάγµατα ασφαλείας στο χωρίο Χορτιάτη. ύο τηλεταινίες και µια σειρά βασισµένη στην «Αποκάλυψη του Ιωάννη». To 2003 οργανώνει µε τη βοήθεια του ΕΚΦ (Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουµ), εβδοµαδιαίο αντιπολεµικό φεστιβάλ σε κεντρικό κινηµατογράφο της Αθήνας, (µε 600 ευρώ, τα οποία επεστράφησαν από τα εισιτήρια), όπου προβλήθηκαν 20 ταινίες, µεταξύ των οποίων, «Η µάχη του Αλγερίου», του Τζίλο Ποντεκόρβο, «Ο µεγάλος πόλεµος», του Μάριο Μονιτσέλι, «Γη χωρίς ψωµί», του Λουίς Μπουνιουέλ, «Το βάθος τ ουρανού είναι κόκκινο», του Κρις Μαρκέρ, «Πεθαίνοντας στη Μαδρίτη», του Φρεντερίκ Ροσίφ. Έχει δηµοσιεύσει δυο συλλογές διηγηµάτων «Πρωταθλητής Καταδύσεων», (1992) και «Η διάλεκτος του Σκορπιού» (1998). Αρθρογραφεί σε ηµερήσιο και περιοδικό τύπο. Μέλος της τετραµελούς συντακτικής οµάδας του περιοδικού «ιαγωγή Μηδέν», για τον κινηµατογράφο και όχι µόνο ΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΝ 21:05 Opus Dei, µια σιωπηλή σταυροφορία, Γαλλία (2006), 52 Σκηνοθεσία : Μαρσέλα Σαϊντ Κάρες Ζαν Ντε Σερτό Η ταινία Η ταινία αυτή αποτελεί ένα ταξίδι στον κόσµο των φανατικών καθολικών. Αποκαλύπτει τους ύπουλους µηχανισµούς και τις κρυφές προθέσεις µιας διακριτικής οµάδας «αποστόλων» που αποστολή τους είναι να αναρριχηθούν στην κλίµακα της εξουσίας, πολιτικής, οικονοµικής ή πολιτιστικής. Σκοπός τους είναι να υπερισχύσουν της κοσµικής κοινωνίας και να χτίσουν τη χριστιανική κοινωνία που ονειρεύτηκε ο ιδρυτής της οµάδας Opus Dei, Εσκρίβα ντε Μπαλαγκέρ. Η ταινία διεισδύει στην οργάνωση από τη βάση της και ανεβαίνει. Κρυφοκοιτάζει καταγράφοντας την καθηµερινότητα διαφόρων µελών της οργάνωσης, από την καθαρίστρια στο µεγιστάνα του Τύπου, από τον καθηγητή πανεπιστηµίου στο νέο προσήλυτο. ιεισδύει στους οίκους της οµάδας, στα σχολεία, τα πανεπιστήµια, της κατασκηνώσεις κτλ., µεταφέροντας µας από το όραµα ενός τέλειου κόσµου στην πραγµατικότητα µιας πνευµατικής δικτατορίας που επιβάλει στα µέλη της να υποταχθούν σε

8 ένα ήδη υπάρχον πνευµατικό και κοινωνικό σύστηµα. Ανακαλύπτουµε πως η Opus Dei δεν αφήνει τίποτα στη τύχη σε θέµατα εκπαίδευσης και προσηλυτισµού και η ταινία αποκαλύπτει τους αποδοτικούς µηχανισµούς εδραίωσης δικτύων δύναµης και επιρροής της οργάνωσης σε κάθε πτυχή της κοινωνίας. Όταν σε µια κοινωνία που θεωρείται ανοιχτόµυαλη και ανεκτική, κάποια θρησκευτικά κινήµατα µε τάσεις φανατισµού αρχίζουν να δρουν εκτός του δεδοµένου ιδεολογικού πεδίου δράσης τους, εισχωρώντας έτσι σε διάφορα κοινωνικά επίπεδα, τότε βρισκόµαστε αντιµέτωποι µε τον κίνδυνο µιας αυξανόµενης ισχύς και επιρροής που χρησιµοποιούνται για την προώθηση πολιτικών, οικονοµικών και κοινωνικών ιδεών, που δε συµβάλουν πάντα στο γενικότερο καλό της κοινωνίας. Οι σκηνοθέτες Η Marcela Said Cares Γεννήθηκε στο Σαντιάγκο της Χιλής το Μάρτιο του Το 1995 αποφοίτησε από το Καθολικό Πανεπιστήµιου του Σαντιάγκο, παίρνοντας πτυχίο στην αισθητική και φιλοσοφία. Ειδικεύτηκε στη βίντεοαρτ και στον πειραµατικό κινηµατογράφο. Το 1997 πήγες στο Παρίσι και σπούδασε ΜΜΕ και λογοτεχνία στη Σορβόννη. Το 1999 σκηνοθέτησε την ταινία «Valparaiso» και το 200 την ταινία «I love Pinochet», ένα πορτρέτο των οπαδών του Πινοσέτ και του κοινωνικοπολιτικού συστήµατος που επέβαλε ως δικτάτορας. Η ταινία προκάλεσε µεγάλες αντιδράσεις στη Χιλή όπου η διοίκηση του TVN αρνήθηκε να τη µεταδώσει. Η ταινία παρουσιάστηκε στα περισσότερα φεστιβάλ. Από το 2002 δουλεύει για την ταινία «Opus Dei, µια σιωπηλή σταυροφορία». Η ταινία έχει ήδη µεταδοθεί στη Γαλλία (Planete, France5, TV5 Monde), το Βέλγιο (RTBF), την Ελβετία (TSR), την Αυστραλία (SBS). Ο Jean de Certeau Γεννήθηκε στη Γαλλία το Ξεκίνησε να δουλεύει ως µοντέρ το Ειδικεύτηκε στα ντοκιµαντέρ δουλεύοντας µε τους επιφανέστερους σκηνοθέτες στη Γαλλία, όπως Αλέν Ζοµιέρ, Φρεντερίκ Κοµπέν, Καρίµ Σουµάιλα, Κάρµεν Καστίγιο. Αυτή είναι η πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης

9 ΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΟ ΡΟ ΟΝ 21:05 Σουρία, από την αφήγηση στην αυγή, Βέλγιο (2006), 76 Σκηνοθεσία : Λοράν Φαν Λάνκερ Η ταινία Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα ταξίδι, δέκα σύγχρονοι παραµυθάδες από διαφορετικές κουλτούρες δηµιουργούν µια φανταστική επική ιστορία. Καθένας χρησιµοποιεί το προσωπικό του ύφος και τη γλώσσα για να συνεχίσει τη ζωή του ανώνυµου ήρωα. Οι οσµές των πολιτισµών, η γεύση των λέξεων και το άρωµα του ταξιδιού µάς µεταφέρουν από τον ένα αφηγητή στον επόµενο. Όπως κάθε έπος, η ταινία αυτή ταλαντεύεται µεταξύ φαντασίας και πραγµατικότητας, του εσώτερου και του εξώτερου κόσµου, του ντοκιµαντέρ και της µυθοπλασίας. Μια ωδή στην αφήγηση. Ο σκηνοθέτης Ο Λοράν Φαν Λάνκερ γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου 1969 στις Βρυξέλλες. Είναι σκηνοθέτης και ανθρωπολόγος. Η ιµπρεσιονιστική αυτή ταινία είναι το αποτέλεσµα µιας οδύσσειας στην ξηρά µε µέσα µαζικής µεταφοράς από το σούρουπο ώς την αυγή, µέσα από την Ευρώπη και την Ασίας(Βέλγιο, Σλοβακία, Τουρκία, Συρία, Κουρδιστάν, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Θιβέτ, Κίνα, Βιετνάµ). Μια οπτικό-ακουστική παράσταση όπου η φαντασία και η δηµιουργικότητα ταξιδεύουν πέρα από τα σύνορα. Πηγή : Επιµέλεια ύλης- Γαβριήλ Χαρίτος gavriel@otenet.gr έξτρα