ΤΑ VAULTS ΤOY FALLOUT

Transcript

1 ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΟ ΦΑΝΖΙΝ ΓΙΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΠΙΣΑΔΕΣ // ΤΕΥΧΟΣ 304, 4ο ΤΡΙΜΗΝΟ 2015 // ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΤΑ VAULTS ΤOY FALLOUT Ένα ραδιενεργό οδοιπορικό σε ξεχασμένα καταφύγια TI ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ...MH GAMES; Είναι «επικίνδυνα» τα παιχνίδια που δεν είναι παιχνίδια; Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ WORLD OF WARCRAFT Τα χρόνια μιας θλιβερής παρακμής ΦΑΚΕΛΟΣ: ACHIEVEMENTS Επαναστατική ιδέα ή κατάντια; Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ GAMING YOUTUBER Μια αναπάντεχη αποκάλυψη Π Ρ Ι Ν Α Γ Ο Ρ Α Σ Ε Τ Ε : G A M I N G M O U S E

2 unregistered.gr by geeks......for geeks!

3 EDITORIAL ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ. ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ. Καθίστε. Πριν ξεκινήσουμε, ένα σύντομο μάθημα ιστορίας. Η έκφραση «PC Master Gaming Race» ξεκίνησε ειρωνικά από τον κωμικό κριτικό παιχνιδιών Ben Yahtzee Croshaw στα πλαίσια βιντεοπαρουσίασης του παιχνιδιού Witcher το Έκτοτε όμως η έκφραση χρησιμοποιείται χιουμοριστικά από όσους είναι υπερήφανοι χρήστες υπολογιστών, αναγνωρίζοντας μια κάποια ανωτερότητα σε ένα σύστημα με ανοικτή αρχιτεκτονική που αναβαθμίζεται, επεκτείνεται και έχει πολυχρηστικό χαρακτήρα. Η διεύρυνση του όρου επιβεβαιώνεται από ποικιλόμορφους φορείς που χρησιμοποιούν την έκφραση, από το subreddit με όνομα «PC Master Race» και διάφορους ιστότοπους με τη χρήση του «PC Master Race» όπως το... λατινοαμερικάνικο και ισπανόφωνο pcmrace.com, μέχρι την ίδια τη Valve Software που χρησιμοποιεί συχνά την έκφραση αποτελέσματα φέρνει η φράση «PC Master Race» σε μια αναζήτηση του google και χωρίς αμφιβολία, η φράση πλέον θεωρείται μιμίδιο («meme»). Όλα αυτά, κατά πάσα πιθανότητα τα γνωρίζετε ήδη, εφόσον διαβάζετε αυτές τις γραμμές... αλλά όταν γνωρίζεις κάποιον για πρώτη φορά, καλό είναι να ξεκαθαρίζεις δύο πράγματα, πριν συνεχίσεις. Αν και, η αλήθεια είναι, δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε, έτσι δεν είναι; To PC Master Race είναι ένα μη κερδοσκοπικό fanzine που δημιουργείται εθελοντικά από αμετανόητους και αφοσιωμένους PC users για να το διαβάσουν αμετανόητοι και αφοσιωμένοι PC users. Διανέμεται δωρεάν, χωρίς προϋποθέσεις. Για τη δημιουργία του συνεργάστηκαν οικειοθελώς και αφιλοκερδώς πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, όλοι αφοσιωμένοι «πισάδες» με κοινό παρονομαστή τη θητεία στο περιοδικό PCMaster και την όρεξη να μοιραστούν τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τη γνώση τους με εσάς. Αυτά όλα ακούγονται λίγο επίσημα, η αλήθεια είναι ότι το PC Master Race είναι ένα χαλαρό φάνζιν, μια συλλογή άρθρων, χωρίς ειδήσεις, βαθμολογίες και copy-paste δελτία τύπου και λίστες που έχουμε/έχετε φάει με το κουτάλι τα τελευταία χρόνια. Επίσης να κάνουμε σαφές ότι δεν είμαστε ελιτιστική κλίκα από κομπλεξικούς ξερόλες, ούτε μισούμε τους κακούς κονσολάδεςμέχρι και ο τελευταίος αμνός μπορεί να σωθεί και να βρει τον σωστό δρόμο, αργά ή γρήγορα. Μπορεί να κάνουμε πλάκες και να τσιγκλάμε λίγο τους αδαείς peasants, αλλά είμαστε πάντα έτοιμοι να τους δεχτούμε στις αγκαλιές μας και να τους δείξουμε τα πλεονεκτήματα της Εξύψωσης. Θα κυκλοφορούμε κάθε τρεις μήνες, για να μην σας κουράσουμε και για να μην κουραστούμε. Δεν θα φτιάξουμε φόρουμ, δεν θα έχουμε site με άρθρα και συντήρηση. Επισκεφθείτε το για να αφήσετε τα σχόλιά σας: πολύ θα χαρούμε να σας δούμε εκεί... αλλά αυτό είναι όλο, μην περιμένετε τυμπανοκρουσίες, ούτε διθυράμβους για ένα «νέο PCMaster». Αυτό το τρίμηνο φάνζιν έχουμε να προσφέρουμε, μην ψάχνετε για κάτι άλλο. Κάποιοι συνεργάτες έχουν αφήσει στοιχεία, s και ηλεκτρονικά στέκια που συχνάζουναναζητήστε τους εκεί. Μέχρι το επόμενο τεύχος (του χρόνου δηλαδή), να περνάτε καλά, να κρατάτε χαμηλές θερμοκρασίες, υψηλές επιδόσεις και μην ξεχνάτε να κάνετε οικονομίες (υπάρχει πάντα μια αναβάθμιση στον ορίζοντα!). Η σύνταξη Αντώνης «maladroid» Βαλασιάδης Αλέξανδρος «Admiral» Γκέκας Γιώργος «Mjolnir/ Samael» Γρίβας Γιώργος «Sephir» Δεμπεγιώτης Γιώργος «Teh Zok» Ζώκας Νίκος «Volrath» Καλαγκιάς Κώστας «Hellion» Καλλιανιώτης Γιώργος «ΚΟΜ» Κομιώτης Χρήστος «Kuv» Κουβόπουλος Οδυσσέας «Ducklord» Κουράφαλος Στέφανος «Borracho» Κουτσούκος Πέτρος «ObiWan» Κυπραίος Παναγιώτης «Markador» Λύρης Γιάννης «Tulkass» Μαργέτης Ζωή «Bezalel» Μαρμαρά Κώστας «Archanger» Μαυραγάνης Γιάννης «Bloodking» Μοσχονάς Βασίλης «Kuivamaa» Ξερικός Άλκης «Alkis21» Πολυράκης Δημήτρης «i-vtec» Σκιάννης Μιχάλης «CitizenMac» Τέγος Νότης «Olorin» Χαλκίδης Μάρκος «Knight» Χαττάρι Atelier CortexWave Q

4 CONTENT 6 Κυκλοφορίες Quarter Απόψεις 8 A Maze of Twisty Passages: To Μπλουζ του Αποχωρισμού Αλκης Πολυράκης 10 Η ειδοποιός διαφορά Γιώργος Γρίβας 12 Crowdfunding: To τελευταίο οχυρό της ανεξάρτητης δημιουργίας! Πέτρος Κυπραίος 14 Το online multiplayer ως αυτοσκοπός και οι υπερβολές του gaming Κώστας Μαυραγάνης 16 Nostalgia Attack! Ζωη Μαρμαρα s: Μια «νεκρή» δεκαετία για το computer hardware; Δημήτρης Σκιάννης «Η ελληνική gaming βιομηχανία»: Το μεγαλύτερο ψέμα Γιάννης Μαργέτης Στα μυστικά των souls... Νϊκος Καλαγκιάς Σελ.78 ΤΑ VAULTS ΤOY FALLOUT Ένα ραδιενεργό οδοιπορικό σε ξεχασμένα καταφύγια TI ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ...MH GAMES; Είναι «επικίνδυνα» τα παιχνίδια που δεν είναι παιχνίδια; Σελ.60 Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ WORLD OF WARCRAFT Τα χρόνια μιας θλιβερής παρακμής Σελ

5 Q Help me Steam Controller, you are my only hope! Αλέξανδρος Γκέκας Σύγχρονα Remakes: είναι τόσο απαραίτητα; Κώστας Καλλιανιώτης Η οργή ενός reviewer Γιάννης Μοσχονάς Θέματα Πριν Αγοράσετε: Gaming Ποντίκι Μάρκος Χαττάρι World of Warcraft: Τα Χρόνια της Παρακμής Βασίλης Ξερικός Gaming Localization Χρήστος Κουβόπουλος Νο Country for Single Men Αντώνης Βαλασιάδης Steam: Early Access Γιώργος Δεμπεγιώτης Τα... «μη-παιχνίδια» Μιχάλης Τέγος Επάγγελμα: Youtuber Γιώργος Ζώκας Περί Achievements Νότης Χαλκίδης Τα Vaults του Fallout Χρήστος Κουβόπουλος Βουτιά στο Back Log Στέφανος Κουτσούκος Moufa Batman Οδυσσέας Κουράφαλος Comics Οχι άλλο κάρβουνο Γιώργος Κομιώτης Λαλημένα Κυκλώματα Πάνος Λύρης Σελ.72 ΦΑΚΕΛΟΣ: ACHIEVEMENTS Επαναστατική ιδέα ή κατάντια; Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ GAMING YOUTUBER Μια αναπάντεχη αποκάλυψη Σελ.66 PC MASTER RACE ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ Εmail: Site: Facebook: Κατοχυρωμένα εμπορικά σήματα, επωνυμίες και προϊόντα που αναφέρονται ή εμφανίζονται στο παρόν αποτελούν ιδιοκτησία των δικαιούχων τους και προστατεύονται βάσει των ισχύοντων νόμων. Οποιαδήποτε αναφορά ή εμφάνιση στο παρόν, περιεχομένου που υπόκειται σε εμπορική ή πνευματική ιδιοκτησία έχει ως μοναδικό σκοπό την ενημέρωση και πληροφόρηση. All registered trademarks, company names and products mentioned or featured herein remain property of their holders and are protected according to all applicable laws. Any mention of appearance herein of any content protected by commercial or intellectual copyright is solely intended for informational purposes. Σημείωση: Το PC Master Race δεν έχει καμία σχέση, επαφή, συνεργασία, επικοινωνία με τον Ben Yahtzee Croshaw και το ηλεκτρονικό περιοδικό The Escapist, ούτε με τις εκδόσεις Compupress και το περιοδικό PCMaster, ούτε με συνεργάτες ή εκπροσώπους αυτών. Q

6 Κυκλοφορίες ΟΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΤΡΙΜΗΝΟΥ Το τρίμηνο που οδηγεί στην εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, είναι παραδοσιακά το πιο φορτωμένο. Το σημερινό Q4 δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν και περιμένουμε δεκάδες κυκλοφορίες, ας υπενθυμίσουμε/θυμηθούμε τις πιο «σημαντικές» κυκλοφορίες της περιόδου. FALLOUT 4 To πέμπτο κεφάλαιο της αγαπημένης σειράς, πιστό στο gameplay της μετα-fallout-3 εποχής, αλλά και με νέα στοιχεία: πλήρες voice acting, πολύπλοκο σύστημα κατασκευής όπλων, αντικειμένων, επίπλων και κτιρίων κι ένα πιστός, υπάκουος και αθάνατος σκύλος! Το παιχνίδι ουσιαστικά ξεκινάει την ημέρα που πέφτουν οι βόμβες στη Βοστόνη, ενώ ο χαρακτήρας μας ξεκινά την περιπέτειά του 200 χρόνια μετά, από το Vault STARCRAFT II LEGACY OF THE VOID Μετά από το love story μεταξύ Jim Raynor και Kerrigan, των δύο πρώτων κεφαλαίων του τρίπτυχου StarCraft II, ήρθε η σειρά των Protoss να παραδώσουν μαθήματα τιμής, γενναιότητας και αρετής. Ο τεράστιος Artanis ενώνει φυλές των Protoss και είναι έτοιμος να αναφωνήσει το ανατριχιαστικό «My Life for Aiur» (όποιος δεν ανατρίχιασε μόλις, αποκλεισμός από το PCMR). STARWARS BATTLEFRONT To τρίτο παιχνίδι της σειράς Star Wars: Battlefront, θεωρείται reboot και μια νέα ερμηνεία από τη DICE. Η συνταγή δεν ξεφεύγει από τα γνωστά: στρατιώτες της Rebel Alliance εναντίον Stormtroopers σε δεκάδες διαφορετικούς χάρτες που υποστηρίζουν έως και 40 παίκτες, με οχήματα, όπλα, χαρακτήρες, πίστες και στοιχεία βγαλμένα από το Star Wars. Χωρίς βασικό campaign, αλλά μπορείς να παίξεις με Darth Vader, Luke και Boba Fett... o οργασμός των Star Wars fans! 6

7 ASSASSIN S CREED: SYNDICATE Βιομηχανική Επανάσταση. Τα δίδυμα Jacob και Evie Frye βρίσκουν ένα Λονδίνο καταδυναστευμένο από τους Templars και, αξιοποιώντας την...ασσασινική τους εκπαίδευση, στρατολογούν τον εγκληματικό υπόκοσμο για να πάρουν πίσω την πόλη. Στο ένατο παιχνίδι της σειράς, μπορούμε για πρώτη φορά να κάνουμε εναλλαγές μεταξύ των δύο χαρακτήρων και να αξιοποιήσουμε μέσα μεταφοράς, ενώ δεν λείπουν οι απαραίτητοι ιστορικοί guest stars όπως ο Ντίκενς, ο Δαρβίνος και ο Μπελ. CALL OF DUTY: BLACK OPS III Φοβούμενοι την επανάληψη και το τέλμα, Treyarch και Activision αποφάσισαν να κάνουν ένα μεγάλο άλμα μπροστά στο τρίτο κεφάλαιο του διάσημου μιλιταριστικού first-person shooter. Ένα άλμα ετών μπροστά στο μέλλον! Η ομάδα των black ops αυτή την φορά βρίσκεται σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον, καθώς το 2065 ο πόλεμος διεξάγεται στο έδαφος, με ρομπότ και γενετικά και μηχανολογικά «πειραγμένους» υπέρ-στρατιώτες που κουβαλούν μαζί τους φορητά οπλοστάσια μαζικής καταστροφής... JUST CAUSE 3 Το παιχνίδι που ξεκίνησε χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά τελικά αγαπήθηκε από όλους τους λάτρεις της ανέμελης, ποζεράδικης και ελεύθερης δράσης. Και των εκρήξεων με στυλ! Ο υπερκατάσκοπος Rico Rodriguez τα βάζει για τρίτη φορά με έναν κακό δικτάτορα και σπέρνει τον χαμό και τον όλεθρο σε ένα τεράστιο, ανοικτό για εξερεύνηση, νησί. Απεριόριστη ελευθερία, γρηγορότερες μετακινήσεις, περισσότερες, μεγαλύτερες, χορταστικότερες εκρήξεις αλλά και ανεφοδιασμό από ψηλά. Δεν μένει τίποτα όρθιο! Q

8 Άποψη του Άλκη Πολυράκη A Maze of Twisty Passages: To Μπλουζ... του Αποχωρισμού Το 1989 ήταν μια καλή χρονιά. Στα 14 μου, τον Σεπτέμβριο ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω την Α Λυκείου. Στο ραδιόφωνο άκουσα για πρώτη φορά τον Παύλο Σιδηρόπουλο να τραγουδά το «Μπλουζ του Αποχωρισμού». Η ΑΕΚ είχε μόλις κατακτήσει το πρώτο της επαγγελματικό πρωτάθλημα. Πιθανολογώ πως εκείνες τις μέρες κάποιο πρατήριο άρτου της περιοχής είχε κατεδαφιστεί συθέμελα, καθώς την ίδια περίοδο είχε ξεστραβωθεί ένα κοριτσάκι κι είχε αποφανθεί καταφατικά στην αγωνιώδη κι έπειτα από δεκάδες πρόβες αίτησή μου για «να τα φτιάξουμε». Το αγαπημένο μου περιοδικό Pixel φιλοξενούσε ένα άρθρο με τίτλο «Γίνετε Προγραμματιστής», στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν ένα κουπόνι για επίδοξους game developers: Συμπλήρωνες τον υπολογιστή σου και τη γλώσσα προγραμματισμού που γνώριζες, και το άρθρο υποσχόταν να «σε φέρει σε επαφή με άτομα που ασχολούνται». Εννοείται πως το έστειλα. Ταυτόχρονα, βρέθηκε στα χέρια μου το Space Quest III: The Pirates of Pestulon, γεγονός που εγγυόταν πως η προαναφερθείσα κοπελίτσα θα είχε την αμφίβολη τιμή να γίνει η πρώτη μιας σειράς γυναικών που θα παραμελούσα για χάρη των computer games. Με φόντο όλες τις παραπάνω συγκλονιστικές εξελίξεις, έκανε την εμφάνισή του στα περίπτερα μια καινούργια έκδοση ονόματι PC Master. Η αρχική μου περιφρόνηση φανατικός Amiga user, γαρ- εξανεμίστηκε άμεσα όταν πληροφορήθηκα ότι έγραφε και εκεί ο Αντρέας Τσουρινάκης. Δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχουν διαθέσιμα κείμενα του δάσκαλου και να μην τα διαβάζω. 26 χρόνια αργότερα, στις 2 Ιουνίου συγκεκριμένα, άκουσα έναν άλλο Παύλο, τον Δημόπουλο, να προαναγγέλλει έναν ακόμα αποχωρισμό. Χωρίς φυσικά το λυρισμό που χρησιμοποιούσε 8

9 Από τα μαθήματα δημιουργίας adventure games Το υπέροχο Pirates of Pestulon ο πρίγκιπας της ροκ, με το συνηθισμένο του ευθύ, no-nonsense τρόπο, ανακοίνωσε στη συντακτική ομάδα το οριστικό κι αμετάκλητο τέλος του περιοδικού. Κανείς μας δεν έπεσε από τα σύννεφα, αφού το ενδεχόμενο αιωρούταν για αρκετούς μήνες ως Δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Είναι διαφορετικό όμως να περιμένεις ότι θα γίνει κάτι από το να σου ανακοινώνεται. Από πέτρα να είσαι φτιαγμένος, δεν γίνεται να μη νιώσεις ένα σφίξιμο στο στομάχι τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι το όνομά σου συνδέεται με το τέλος ενός έντυπου που αγαπήθηκε από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να αποχαιρετίσουμε τους αναγνώστες, αφού αρχικά ανακοινώθηκε πως το τεύχος που είχαμε ήδη ολοκληρώσει κατά 90% θα ήταν το τελευταίο, και στη συνέχεια ότι δεν θα έβγαινε καν αυτό στην κυκλοφορία. Γι αυτό θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω το χώρο της παρούσας στήλης για ένα ύστατο χαίρε στο PC Master. Ξεκίνησα να γράφω από το τεύχος 278 (Δεκέμβριος 2012). Στο διάστημα αυτό, υπέγραψα 48 game reviews, κυρίως adventure games, 11 ειδικά θέματα και έξι συνεντεύξεις από developers. Επίσης, διατηρούσα σε διάφορα χρονικά διαστήματα τις στήλες Adventure Academy, Adventure Codex, Retro Gaming και Scripta Manent. Ειδικά το Adventure Academy ήταν η δουλειά για την οποία ένιωσα περισσότερο υπερήφανος, και αυτή που μου εξασφάλισε συχνή επικοινωνία με αναγνώστες που φιλοδοξούν να φτιάξουν κάποτε δικά τους παιχνίδια. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους μου έκαναν την τιμή να διαβάσουν κάτι που έγραψα, και ελπίζω να συνεχίζουν να μας παρακολουθούν στο PC Master Race. Δεν ξέρω σε τι ποσοστό ανέρχεται η ευθύνη μου για το κλείσιμο του περιοδικού. Το μόνο για το οποίο μπορώ να διαβεβαιώσω είναι ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Ποτέ δεν παρέδωσα ούτε μία σελίδα ανόρεχτα. Απολάμβανα το γράψιμό τους, γι αυτό και δεν θα μπορούσα παρά να ανταποκριθώ με μεγάλη χαρά στο κάλεσμα του Χρήστου Κουβόπουλου στη νέα αυτή προσπάθεια. Στο A Maze of Twisty Passages θα μιλάμε για adventure games μην σας ξεγελάει το ξεκίνημα. Έπρεπε να ειπωθούν κάποια πράγματα σε αυτό το πρώτο τεύχος. Ναι, το 1989 ήταν μια καλή χρονιά. Αλλά στο χέρι μας είναι να ακολουθήσουν καλύτερες. Q

10 Άποψη του Γιώργου Γρίβα Η ειδοποιός διαφορά Την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τα games σε καθημερινό, επαγγελματικό επίπεδο ήταν το Κι όταν αναφέρομαι σε επαγγελματικό επίπεδο εννοώ εκείνο του reviewer, του αρχισυντάκτη ή του content manager ενός εντύπου ή website που πληροφορεί τον κόσμο για τα τεκταινόμενο στον χώρο του gaming. Έκτοτε πολλά άλλαξαν στην ζωή μου: εν μέρει ένοιωσα κορεσμό κάνοντας τα ίδια πράγματα δεκατρία ολόκληρα χρόνια, εν μέρει σιχάθηκα την στασιμότητα στον χώρο και την έλλειψη φρέσκων ιδεών κι εν μέρει την συμπεριφορά συναδέλφων, ανταγωνιστών και αφεντικών - κι αποφάσισα έτσι να αφήσω αυτό το κομμάτι της επαγγελματικής μου ζωής πίσω, κρατώντας μόνο τα ευχάριστα. Με το gaming ασχολούμαι μόνο ως μέσο χαλάρωσης και διασκέδασης στον ελάχιστο χρόνο που μου απομένει στην καθημερινότητά μου, ανάμεσα στην δουλειά μου, στην φωτογραφία που με κρατά υγιή πνευματικά, στην γυναίκα μου και στο παιδί μου. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχω θυσιάσει τον ύπνο μου για να βρίσκω αυτόν τον χρόνο. Σηκώνομαι στις έξι το πρωί και παίζω μέχρι τις επτά και μισή που θα ξυπνήσω τον γιο μου για το σχολείο - οπότε, όπως καταλαβαίνετε, το σαββατοκύριακο έχω bonus που δεν χρειάζεται να σηκωθεί εκείνος. Ταυτόχρονα, σε αυτό το χρονικό διάστημα το gaming έχει ανταγωνιστές - τις σειρές και τις ταινίες που θέλω να παρακολουθήσω και που δεν ενδιαφέρουν αρκετά την γυναίκα μου για να τις δούμε παρέα τα βράδια. Επόμενο είναι τα κριτήριά μου για να αφιερώσω αυτόν τον χρόνο σε κάποιο παιχνίδι να έχουν γίνει άκρως αυστηρά. Και η αλήθεια είναι πως από τους εκατό τίτλους (τυχαίο νούμερο και σίγουρα μικρότερο του πραγματικού) που θα δοκιμάσω σε μια χρονιά, μπορεί να μην μου αρέσει αρκετά ούτε ένας. Έστω κι έτσι όμως, υπήρξαν τρεις αυτά τα τελευταία χρόνια που τους ξεχωρίζω, διότι κατάφεραν όχι μόνο να με κάνουν να ασχοληθώ μαζί τους μέχρι να τους ολοκληρώσω, αφήνοντας στην άκρη τα υπόλοιπα, αλλά και να τους κρατώ στην μνήμη μου λεπτομερώς. Αναφέρομαι στο Alan Wake, στο Heavy Rain και στο The Last of Us. Πολλές φορές αναρωτήθηκα για ποιο λόγο συνέβη αυτό με τους συγκεκριμένους τρεις τίτλους. Είναι αλήθεια πως μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά στην ατμόσφαιρα, στον τύπο και στους μηχανισμούς τους. Είναι σκοτεινά παιχνίδια, αγωνιώδη και για κάποιους τρομακτικά. Στον κόσμο τους προσπαθείς να επιβιώσεις ενάντια σε μεταφυσικούς αντιπάλους ή στην χειρότερη μορφή του χαρακτήρα των ανθρώπων. Ο ρυθμός τους είναι σε γενικές γραμμές αργός και απαιτεί σκέψη και αφοσίωση στον τρόπο που εξερευνάς το περιβάλλον. Κατέληξα όμως ότι δεν είναι κάτι από αυτά που με έκανε να τα λατρέψω, κάτι επιφανειακό και λειτουργικό. Ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ. Ήταν το γεγονός ότι με ώθησαν να ταυτιστώ ψυχολογικά με τους πρωταγωνιστές τους. 10

11 Στο Alan Wake ανέλαβα τον ρόλο ενός συγγραφέα βυθισμένου στην κατάθλιψη, που έχει στερέψει από ιδέες και ταξιδεύει σε μια απομονωμένη επαρχιακή πολιτεία για να συνέλθει. Εκεί ανακαλύπτει ουσιαστικά ότι το μυαλό του έχει αποκοιμηθεί για να μην θυμάται την απώλεια της γυναίκας του και για να ξαναβρεί τον εαυτό του αναγκάζεται να πολεμήσει με τις πιο σκοτεινές δυνάμεις του ψυχισμού του. Στο Heavy Rain ανέλαβα τον ρόλο ενός πατέρα που του απαγάγουν το παιδί, με τον χρόνο να μετρά αντίστροφα για την διάσωση ή τον θάνατό του. Ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει πτυχές του χαρακτήρα του που του ήταν άγνωστες και κουβαλά το βάρος των αποφάσεων που παίρνει ως το τέλος. Όποιο κι αν είναι αυτό. Και στο The Last of Us έπαιξα έναν παρόμοιο ρόλο με αυτόν στο Heavy Rain, αυτόν του πατέρα που χάνει την κόρη του στις πρώτες πανικόβλητες στιγμές του ξεσπάσματος μιας επιδημίας ζόμπι και βυθισμένος στις τύψεις του αρπάζει ασυναίσθητα την πρώτη ευκαιρία που του παρουσιάζεται λίγα χρόνια αργότερα για να εξιλεωθεί - να συνοδέψει ένα άλλο κορίτσι ως τα πέρατα του κόσμου κι αυτή τη φορά να το προστατέψει επαρκώς ώστε να μην πεθάνει στην πορεία. Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει το IQ του Einstein για να καταλάβει, λοιπόν, τι ήταν αυτό που με παρέσυρε σε αυτά τα τρία παιχνίδια: η οικογένεια και οι δεσμοί ανάμεσα στα μέλη της, που φαίνεται πως παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην ζωή μου. Πως να το κάνουμε; Έφτασα και 42 χρονών, ε; Μεγάλωσα τόσο βιολογικά όσο και ψυχικά, πνευματικά, συναισθηματικά. Αυτά που με ενθουσίαζαν στα 20 δεν μου λένε τίποτα πλέον. Δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον στρατιώτη που πυροβολεί ό,τι κινείται στους δρόμους της Fallujah. Μπορώ να ταυτιστώ όμως με τον πατέρα στρατιώτη που έχει απέναντί του ένα μικρό, οπλισμένο παιδί και πρέπει να αποφασίσει αν θα το σκοτώσει ή όχι (και γι αυτό με συντάραξε το American Sniper). Δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον πιλότο αγώνων αυτοκινήτου ή τον ποδοσφαιριστή γιατί ποτέ δεν υπήρξα τέτοιος. Μπορώ να ταυτιστώ όμως με τον πρωταγωνιστή του Silent Hill που ταξιδεύει σε μια πόλη αναζητώντας την γυναίκα του που έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, επειδή πιστεύει πως έλαβε ένα μήνυμα από εκείνη κι ελπίζει πέρα από κάθε λογική ότι ίσως τελικά είναι ζωντανή. Δώσε μου, λοιπόν, έναν τίτλο με ήρωα κάποιον που έχει ή θα μπορούσε να έχει κοινά στοιχεία με τα δικά μου βιώματα, με την δική μου ζωή και να είσαι σίγουρος πως θα με κυριέψει. Δώσε μου αληθοφανείς πρωταγωνιστές και να είσαι σίγουρος ότι δεν θα σηκωθώ από την καρέκλα μέχρι να δω την κατάληξη της ιστορίας σου. Δώσε μου «ρεαλισμό» κατά μία έννοια και να είσαι βέβαιος ότι θα σε θυμάμαι για πάντα. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στους νεότερους. Q

12 Άποψη του Πέτρου Κυπραίου Crowdfunding: To τελευταίο οχυρό της ανεξάρτητης δημιουργίας! «Σκάστε και πάρτε τα λεφτά μου, τώρα!» Όσοι gamers βρίσκονται στο ηλικιακό group 30-40, είχαν την ευκαιρία να γίνουν μάρτυρες της συγκλονιστικής πορείας του gaming από τη γέννηση του (που μπορούμε να την τοποθετήσουμε στις αρχές της δεκαετίας του 80). Μέσα σε αυτή την εξελικτική πορεία των 30 και πλέον χρόνων άλλαξαν πολλά, καθώς το gaming από ένα απλό χόμπι και ένα μέσο αυτοέκφρασης και επίδειξης δημιουργικού ταλέντου στον προγραμματισμό μετουσιώθηκε σε μία καλοστημένη και καλοκουρδισμένη «βιομηχανία» (με ό,τι καλό και κακό φέρει η συγκεκριμένη αλλαγή). Δε χωράει αμφιβολία ότι εάν κάτσουμε και αναλογιστούμε το τι έχει συμβεί μέσα στις τρεις αυτές δεκαετίες, δε γίνεται παρά να μιλήσουμε για μία πραγματική «κοσμογονία». Συνήθως, όταν περνάς από το ένα εξελικτικό στάδιο στο άλλο, κάποια πράγματα τα αφήνεις πίσω, κάποια άλλα τα παίρνεις μαζί σου και κάποια άλλα περνούν μοιραία σε μία φάση μετασχηματισμού. Αυτός ο σταδιακός «μετασχηματισμός» έλαβε χώρα κυρίως στον τομέα του game development, όπου από την ανάπτυξη παιχνιδιών σε κρεβατοκάμαρες και σε γκαράζ με πενιχρά μέσα, περάσαμε στην εποχή ενός αστραφτερού game development, το οποίο μετατράπηκε σε μία μορφή τέχνης και δημιουργίας με ένα πιο «τεχνικό» και «επιστημονικό» επίχρισμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη σκέψη να κατανοήσουμε ότι το σημερινό game development άγεται και φέρεται σύμφωνα με τις επιταγές του marketing και γενικότερα του κέρδους. Η πρωτοτυπία, ο εναλλακτικός χαρακτήρας, το ασυμβίβαστο ταλέντο, τα εκκεντρικά concepts, οι τρελές ιδέες και οτιδήποτε είναι σύμφυτο με την ευρύτερη έννοια της «ανεξάρτητης δημιουργίας» στη 12

13 Με ένα κουμπί, χρηματοδότηση ποιος να το φανταζόταν; Διαφορετικές πλατφόρμες για όλα τα γούστα. σημερινή εποχή παραγκωνίζεται, καθώς «καπελώνεται» από δοκιμασμένες blockbuster λύσεις που ικανοποιούν την πλειονότητα της gaming community και γεμίζουν τα ταμεία των μεγάλων publishers. Μπορεί μεν το τελικό αποτέλεσμα να θεωρείται πετυχημένο εμπορικά, αλλά εάν το δεις από μία πιο δημιουργική σκοπιά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι... μία από τα ίδια. Οι ανεξάρτητοι δημιουργοί υποβάλλονται σε μία «συμπίεση», καθώς σπανίως οι ξεχωριστές και ιδιαίτερες ιδέες τους, βρίσκουν χώρο για να αναπνεύσουν και τελικά να πάρουν το πράσινο φως για να περάσουν στο επόμενο στάδιο της παραγωγής. Έτσι λοιπόν τα προϊόντα του gaming εισέρχονται σε έναν φαύλο κύκλο, όπου έχουμε μία διαρκή ανακύκλωση και ένα μαρτυρικό (πολλές φορές) αναμάσημα των ίδιων ιδεών ξανά και ξανά. Ωστόσο, δεν είναι όλα «μαύρα κι άραχνα» και αυτό γιατί από τότε που εμφανίστηκε η φιλοσοφία (και η επιλογή) του crowdfunding, οι ανεξάρτητοι δημιουργοί έχουν πλέον αποκτήσει το «δικαίωμα στο όνειρο». Όλοι γνωρίζουμε άλλωστε ότι η κινητήριος δύναμη στο game development (πέρα από την καλή δημοσιότητα), δεν είναι άλλη από το χρήμα, για αυτό και η ύπαρξη των διάφορων crowdfunding platfroms μπορεί να δώσει ώθηση στο όραμα του εκάστοτε δημιουργού. Εφόσον ξεπεραστεί ο σκόπελος που σχετίζεται με την εύρεση κεφαλαίου, ουσιαστικά τα χέρια των independent developers λύνονται αυτόματα και έτσι μπορούν να δώσουν πνοή στα δημιουργήματα τους με μεγαλύτερη ευκολία. Αναμφίβολα, είναι μεγάλη ευκολία για έναν ανεξάρτητο δημιουργό το να μην κρέμεται πάνω από το κεφάλι του η «δαμόκλειος σπάθη» του publisher, που παραδοσιακά σφίγγει το ζωνάρι και απαιτεί με πιεστικό τρόπο την ολοκλήρωση ενός τίτλου μέσα σε πολύ ασφυκτικά deadlines. Μοιραία λοιπόν, το crowdfunding μετατρέπεται σε ένα «καταφύγιο» για τους ανεξάρτητους δημιουργούς και σε έναν δρόμο που αποτελεί... μονόδρομο. Ήδη παρουσιάζεται το φαινόμενο αρκετοί γνωστοί game developers να αφήνουν τις μεγάλες εταιρείες που ανήκουν και να ακολουθούν μία πιο «ανεξάρτητη» πορεία, καθώς με αυτόν τον τρόπο μπορούν να... αναπνεύσουν δημιουργικά. Αν και η λύση του crowdfunding έχει και τα αρνητικά της, παρόλα αυτά σε ότι έχει να κάνει με τη φιλοσοφία του ανεξάρτητου game development δε χωράει αμφιβολία ότι αυτή τη στιγμή αποτελεί το «τελευταίο οχυρό» της independent δημιουργίας. Q

14 Άποψη του Κώστα Μαυραγάνη Το online multiplayer ως αυτοσκοπός και οι υπερβολές του gaming Το StarCraft ήταν η αρχή για πολύ κόσμο στο online gaming. E, σχεδόν όλοι είχαμε μια κάποια επαφή με το WoW Γενικά δεν μου αρέσει να είμαι «καταδικαστικός»/ επικριτικός/ γκρινιάρης, καθώς κατανοώ ότι στο gaming, όπως και σε άλλα πράγματα στη ζωή, τα πάντα σε τελική ανάλυση είναι θέμα γούστου και υποκειμενικών προτιμήσεων. Ωστόσο, η παρούσα «γκρίνια» νομίζω ότι θα βρει σύμφωνους αρκετούς πολλούς από όσους ανήκουν σε αυτό που θεωρώ το «γκρουπ» μου στο gaming: Σίγουρα άνω των 30, με μακρά «προϋπηρεσία» (αρχές δεκαετίας του 1990 και πιο πίσω) στον χώρο των PC games, που σίγουρα αποτελούμε ένα σεβαστό ποσοστό του συνόλου. Η πρώτη μου επαφή με το «πραγματικό» multiplayer (εννοώντας όχι το hot seat) ήρθε πολλά χρόνια πριν, με το Starcraft, στην εταιρεία του πατέρα ενός φίλου, όπου οι υπολογιστές ήταν συνδεδεμένοι σε LAN. Ακολούθησε η χρυσή εποχή των Ίντερνετ καφέ και φυσικά το ατελείωτο κάψιμο με επικούς τίτλους όπως (πέρα από το Starcraft ), Red Alert 1&2, Age of Empires 2, C&C Generals, Warcraft 2, Unreal Tournament, Counterstrike, Warcraft 2&3, Warhammer 40K: Dawn of War (η τελευταία μου μεγάλη LAN multiplayer αγάπη) και διάφορα άλλα που αυτή τη στιγμή δεν μου έρχονται κατά νου. Το νετ καφέ ήταν πάντα μια ωραία, παρεΐστικη εμπειρία, και το «κάψιμο» με τις ώρες επί ωρών αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της «νεαράς ενήλικης» περιόδου της ζωής πολλών από εμάς... και να μην ξεχνάμε και τα «σπιτικά» LAN party που διοργανώναμε πολλοί από ένα σημείο και μετά, κουβαλώντας laptops και desktops στο εκάστοτε διαθέσιμο σπίτι. Από τότε μεσολάβησαν πολλά: Η πτώση των νετ καφέ λόγω της πτώσης των τιμών στις γρήγορες συνδέσεις του Ίντερνετ, αλλά και η εξέλιξη του online multiplayer σε «πλήρη» απασχόληση, και όχι μια «παρεΐστικη» δραστηριότητα, όπως η «επιδρομή» στο νετ καφέ. Κοινώς, αναφέρομαι στην άνοδο των MMORPG, τα οποία (ακόμα και αν ασχολήθηκα λίγο με WoW και SW: The Old Republic, και για ένα διάστημα με browser based strategy, και συγκεκριμένα το Ogame, λόγω της ενασχόλησης φίλων μου με αυτό) ουδέποτε συμπάθησα, ενώ μέγιστος χρόνος ενασχόλησής μου ήταν το δίμηνο. Αντιστοίχως και για τα δημοφιλή shooter (για τον συρφετό των Battlefield, Call of Duty κ.ο.κ μιλάω). Γιατί αυτό; Πάντα θεωρούσα ότι το gaming αποτελούσε μια δραστηριότητα αντίστοιχη, για παράδειγμα, ενός βιβλίου, μιας ταινίας, μιας σειράς κ.λπ. Όσο καλό και να είναι το gameplay (και αντίστοιχα η γραφή, η φωτογραφία, η κινηματογράφηση), θεωρούσα και θεωρώ πως πρέπει να συνοδεύεται από «κάτι παραπάνω»: 14

15 μια ωραία ιστορία, μια ατμόσφαιρα, μια καλτ αίσθηση χαβαλέ ή «κάτι» τέλος πάντων. Γενικότερα, θεωρούσα ότι το gaming είναι κάτι στο οποίο επιδίδομαι στον ελεύθερο χρόνο μου για να περάσω ωραία, για να μου προσφέρει κάτι ωραίο, ευχάριστο. Και ως εκ τούτου όσο και αν μου έχουν προφανώς τύχει περιπτώσεις παιχνιδιών που παρακαλούσα και παρακαλώ να βρω χρόνο να ασχοληθώ μαζί τους (βλέπε X COM: Enemy Unknown τα τελευταία χρόνια) πάντα θεωρούσα στείρα και ανούσια την ενασχόληση με κάτι που μόνο αυτοσκοπό του έχει το «παιχνίδι» από μόνο του. Το να μπαίνω μια ωρίτσα να χαβαλεδιάσω online με φίλους/ γνωστούς ή μη το θεωρώ καθ όλα νορμάλ. Το να καίγομαι με τις ώρες και τις ημέρες σε WoW ή αντίστοιχα παιχνίδια MMORPG ή, ακόμα χειρότερα, σε παντελώς ανούσιους (κατά την υποκειμενική μου άποψη) τίτλους όπως το League Of Legends το βρίσκω, πολύ απλά, ξερή σπατάλη χρόνου, η οποία δεν προσφέρει τίποτα απολύτως. Και το λέω αυτό ως κάποιος ο οποίος προφανώς και έχει πολλούς φίλους οι οποίοι είναι φανατικοί online gamers, αλλά και κάποιος ο οποίος έχει γράψει διπλωματική εργασία στο Master του πάνω στις κοινωνικές και ψυχολογικές προεκτάσεις και επιπτώσεις της ενασχόλησης με το online gaming, στο πλαίσιο της οποίας κατέληξε μάλλον σε «αποενοχοποιητικό» συμπέρασμα επί του αντικειμένου. Καλώς ή κακώς, για τον γράφοντα και για πολλούς άλλους, φαντάζομαι το gaming ήταν και είναι μια εξαιρετική, μια πάρα πολύ ευχάριστη και πολύτιμη ενασχόληση, ένα λατρεμένο χόμπι. Και όταν αυτή η φύση του «χόμπι» απειλείται μέσω της εξέλιξής του σε κάτι που είναι «πλήρους απασχόλησης», αντιδρώ, καθώς μου φαίνεται ως κάποιου είδους «στρέβλωση» αυτού που αγαπάω: θεωρώ προσωπικά πάντα αφύσικο το να παίζεις με τις ώρες ένα παιχνίδι το οποίο πρακτικά δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, όπως και (άλλη μεγάλη κουβέντα) θεωρώ αφύσικο να παίρνεις γενικότερα «ψηλά τον αμανέ» ή να «τρελαίνεσαι» σε θέματα που έχουν να κάνουν με gaming γενικότερα (εκτός πια και αν μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι εργάζονται στην ίδια τη βιομηχανία, αλλά και πάλι, πόσοι είναι αυτοί στην Ελλάδα; Άσε που θεωρώ ότι αυτοί στην πλειονότητά τους είναι πιο «light» αντιλήψεων σε σχέση με τα «ακραία» που περιγράφω παραπάνω). Κυρίες και κύριοι, παιχνίδια παίζουμε, και μας αρέσει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ας το θυμόμαστε αυτό, κάνει καλό γενικότερα. X COM: Enemy Unknown, θα έρθει η σειρά σου! Q

16 Άποψη της Ζωής Μαρμαρά Nostalgia Attack! Αγαπημένο μου περιοδικό, Όταν μικρό κορίτσι πήγαινα στο περίπτερο της γειτονιάς να χαζέψω τα περιοδικά για home computers και PC, ποτέ δε φαντάστηκα πως χρόνια αργότερα θα κατέληγα να γράφω σε κάποιο από αυτά. Δεν είχα ποτέ home computer, είχα όμως killtacular διάθεση και μια υγιή περιέργεια. Περιέργεια να το σκάω κρυφά απ τα παιδικά παιχνίδια με την παρέα μου και να τρέχω ν ανοίγω την Amiga 500 του φίλου μου, κι όπως την άνοιγα έτσι να την ξανακλείνω γιατί «ο υπολογιστής ανοίγει μόνο για μία ώρα την ημέρα και μόνο αφού κάνουμε τα μαθήματά μας»,έλεγε η μάνα του. Αντίθετα με τα μηχανάκια των φίλων, ο Commodore του ξαδέρφου μου ζούσε στιγμές δόξας: Ασταμάτητοι ήχοι από κασέτα, πρόσφοροι για ψυχεδελικά ταξίδια και οριζόντιες γραμμές στην τεράστια τηλεόραση με το σεμεδάκι, όλα αυτά ώσπου να φορτώσει το Barbarian και η σύντομη επική περιπέτεια που ανυπόμονα περίμενα, να ολοκληρωθεί μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα: Τόσα αρκούσαν στον Σταύρο Μαρμαρά για να μου πάρει το κεφάλι και όποια ελπίδα είχα σαν κορίτσι να υποστηρίξω την τιμή των female gamers. Τα adventures της εποχής τα διάβασα, δεν τα έπαιξα. Θυμάμαι πως διάβαζα με σχολαστική λεπτολογία τη λύση στο περιοδικό, παρατηρούσα με προσοχή τις εικόνες και φανταζόμουν το παιχνίδι από την αρχή ως το τέλος του. Τις εικόνες αυτές τις θυμάμαι ακόμα: Gabriel Knight, Indiana Jones and the last crusade, Police quest. Τα θυμάμαι όλα. Αν με ρωτήσεις τώρα, ακόμα κάτι έχει μείνει μέσα μου απ αυτή την ακατα- 16

17 νίκητη επιθυμία του παιχνιδιού. Η εμπειρία του gaming τότε ξεκινούσε πολύ πριν τρέξεις το παιχνίδι και περιλάμβανε το αγαπημένο σου περιοδικό, τη βόλτα στη Στουρνάρη του 88 και του 90, το άγγιγμα του κουτιού. Το κοιτούσες και το θαύμαζες χρειάζεται να πω πολλά; Με καταλαβαίνεις. Ο... πατέρας-εκδότης είχε στα γραφεία της καινούργιας Compupress (τότε στο Νομισματοκοπείο) μία μεγάλη αίθουσα συναντήσεων. Στον τοίχο πλάι στην πόρτα υπήρχε μία βιβλιοθήκη κι εκεί φυλάσσονταν -μακριά από τα αδιάκριτα μάτια- οι τόμοι του Pixel και του PC Master. Δε δυσκολεύομαι να σου περιγράψω πως είναι να ξεφυλλίζεις αυτές τις σελίδες. Μοιάζει σαν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο σε μια αγαπημένη αγκαλιά. Θα ήθελα να σου πω τώρα ότι κάθε τόμος ήταν σαν το πολεμικό σφυρί του Θωρ ή το σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου πολλοί αναγνώστες προσπάθησαν να τον τραβήξουν από το ράφι αλλά μόνο ο εκλεκτός τα κατάφερε. Θα ήθελα εσύ που διάβασες κάποτε το PC Master και το Pixel να νιώθεις ξεχωριστός. Mαζί σου, το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ. Τις Χρυσές εποχές τις ζήσαμε παρέα. Στα Grand Prix διασκεδάσαμε παρέα. Απο το ΙΕΚ Compupress όπως το λέγαμε τότε, πέρασαν οι καλύτεροι: Κυριακός, Κυπαρίσσης, Τσιριμώκος, Μανεσιώτης, Γιαγιάς, Λεκόπουλος, Τσουρινάκης, Πατρίκος, Κράτσας μπορώ να σας εξιστορήσω πολ λές ιστορίες για τους απογόνους των νεκρών συντακτών που ανακάλυψαν τη μυστική ταυτότητα του Σαρκ-Σατ, πέρασαν κάποτε τα σύνορα του...μανουσιστάν και κατέληξαν να γράφουν άρθρα για χίλια χρόνια. Έμεινα σχεδόν εννέα χρόνια στην Compupress και την ένιωσα σαν δεύτερη οικογένεια. Ο εκδότης με φώναζε Ζωίνα και τα παιδιά bez. Έφτιαχνα εκείνα τα συνοδευτικά CD και τα DVD σου που μπορεί καμιά φορά να μη παίζανε. Δεν είχαμε QA εκείνη την εποχή. Συγγνώμη γι αυτό. Ο Κράτσας φορούσε το πράσινο πουλόβερ του όταν δέχτηκε το πρώτο μου άρθρο: «Θέλω να γράψω για game hacking», του είπα. Ο Βαγγέλης με κοίταξε όπως θα κοίταζε ένα δεύτερο κουτί pizza. «Ναι αμέ, γιατί όχι;». Ο Τσουρινάκης φορούσε πάντοτε δερμάτινα, έμοιαζε σαν να ήρθε κι εκείνος από τον βορρά των Υβορίων. Ή από κάποιο βιβλίο του George R. R. Martin. Είχε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού. Κάναμε στο σπίτι μου το μοντάζ του ταξιδιού του στον Αμαζόνιο. Από το πρώτο Wacraft. Όσοι είστε της κατάλληλης ηλικίας, μπορείτε να κλάψετε ελεύθερα. Q

18 Άποψη της Ζωής Μαρμαρά είπα, πέρασαν οι καλύτεροι. Και γρήγορα την έκαναν, δήθεν για να πάνε το πράσινο πουλόβερ στο καθαριστήριο και δεν τους ξαναείδαμε ποτέ. Κι εγώ την έκανα. Και τώρα δεν ήθελα να το γράψω αυτό: «Thank you Mario! But our Princess is in another castle!» θα λεγα στον Kuv. Δεν είναι πως δε το πονάς. Είναι που μεγάλωσες. Το PC Master μεγάλωσε μαζί μας, τα χρόνια του φαίνονταν στα άστοχα εξώφυλλα, στα αδέξια game reviews, το ατελιέ έπαιρνε σιγά-σιγά σύνταξη. Μεγάλωσε και ο εκδότης. Ο αγαπημένος μου εκδότης. Δεν τον λέω Πατέρα κοροϊδευτικά. Μας ένωσε όλους μαζί. Δεν ήταν πίσω από την εποχή του, ήταν μπροστά. Η αγορά όμως τον ξεπέρασε. Το πρώτο τεύχος: μικρό,φτωχό και κακογραμμένο άλλα έγραψε ιστορία! Τον θυμάμαι να μιλάει μ ένα γλυκό παράπονο στον Βαγγέλη στο τηλέφωνο: «Ναι, απ όλα έχει. Αλλά Γκαλάπαγκος...δεν έχει». Μετά το ταξίδι στον Αμαζόνιο, δε ξέρω γιατί, πάντα τον φανταζόμουν να έρχεται στο γραφείο με πιρόγα. Στην εκπομπή, το Computer Show, είχε πολύ τρακ, τα λεγε όπως η Τζούλι Βίκου. Ίσως δεν γνωρίζεις πως υπήρξε εκπομπή με τον Τουλιά, τον Κόντη, τον Κράτσα και τον Πατρίκο που γυρίστηκε, μονταρίστηκε αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Υπάρχει κι άλλη μια άγνωστη ταινία, το Zoe does Compupress αλλά δε θα αναφερθώ στους πρωταγωνιστές. Ο Πατρίκος πάντως ήταν πανταχού παρών. Στο σεισμό του 1999, όταν τα γραφεία της Compupress ήταν ακόμη στη Συγγρού, γύρισε πίσω για να με πάρει. Ήμουν καλυμμένη κάτω από το γραφείο μου, σίγουρη πως ζω τις τελευταίες μου στιγμές, ευχαριστημένη που πρόλαβα να τελειώσω όλες τις πίστες του Commandos, όταν το χέρι του με άρπαξε με δύναμη. Είχε φύγει και γύρισε πίσω για να με πάρει. Από το ΙΕΚ Compupress, όπως Γράφω με τον ενθουσιασμό και τη βιασύνη ενός ανθρώπου που θέλει να τα πει όλα κι αμέσως σ ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Ο εν λόγω «αγαπημένος» είναι ο Χρήστος Kuv Κουβόπουλος που πήρε τη πρωτοβουλία κι έστειλε συγκινητικό κάλεσμα σε όλους τους game journos που πέρασαν ποτέ από το περιοδικό. Παιδί ξηγημένο του είπα, ο μπαμπάς θα είναι περήφανος. «Δεν το κάνουμε γι αυτόν, αλλά για τον κόσμο», μου λέει. Τώρα δεν παίζω παιχνίδια. Ουτε καν στο κινητό. Δε τα λαχταράω το ίδιο. Αγάπησα πολύ το Warcraft του 1994, τη Blizzard και τη Sierra, φτύσαμε αίμα σ αυτά τα παιχνίδια. Είναι αλήθεια, εκείνα τα παλιά τεύχη του PC Master είναι γραμμένα με το αίμα των συντακτών άντε το πολύ πολύ να βρεις κι από μένα κανένα σπασμένο νύχι. Ο Βαγγέλης έκανε πλάκα μ αυτό. Και με τις πέντε μου καμπύλες. Και μου φόρτωνε όλα τα Sims. Ήταν ωραίες οι στιγμές, δε περίμενα πως θα κρατήσει για πάντα. «This story has a happy end», θέλω να σου πω. Thank you. Σεισμός! Τώρα βρήκε; Είμαι στην τελευταία πίστα! 18

19 Άποψη του Δημήτρη Σκιάννη 2010s: Μια «νεκρή» δεκαετία για το computer hardware; Είναι πιθανό το επόμενο βήμα επανάστασης να έρθει από το VR. Οι SSD ήταν το πιο πρόσφατο αληθινά καινοτόμο στοιχείο στο χτίσιμο ενός σύγχρονου PC. Ομολογώ ότι δύσκολα θα ξαναέπιανα την ψηφιακή «πένα» για να γράψω περί PC hardware, τουλάχιστον στην παρούσα φάση της ζωής μου, όμως το κάλεσμα, η αύρα του «αείμνηστου» πλέον PCM, με κάλεσε και έτσι το μυαλό έκανε λίγο rewind στα παλιά! Όταν μέσα από το «Πριν Αγοράσετε» και τα περίφημα «HOW-TOs» διδάσκαμε τους επίδοξους PC Masterάδες τι συμβαίνει μέσα στον υπολογιστή τους και πως να τον σκαλίσουν αλλά και να επιλέξουν τα σωστά εξαρτήματα. Ευκαιρίας δοθείσης, λοιπόν, εκφράζω τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή μου για την απειροελάχιστη πρόοδο του computer hardware την τελευταία πενταετία. Ναι, απογοήτευση. Γιατί, πέραν των SSDs που έγιναν πιό αξιόπιστοι, πιό γρήγοροι και πιό φθηνοί, με αποτέλεσμα να επιβάλλεται σχεδόν κάθε νέο PC να διαθέτει έναν, δεν έχουμε δεί και τίποτα σοβαρό έκτοτε! Νέες γενιές επεξεργαστών που προσφέρουν ποσοστιαία μικρή αύξηση επιδόσεων σε σχέση με τους προηγούμενους, κάρτες γραφικών που πασχίζουν να προσφέρουν περισσότερα αλλά δε τα πολυκαταφέρνουν (κυρίως γιατί και οι game developers δεν μπορούν/θέλουν να κάνουν σωστό optimization του κώδικά τους και κατατρώνε την ισχύ των GPUs), μνήμες κολλημένες στα ίδια πρότυπα και ταχύτητες και γενικά...τίποτε που να προκαλεί «επανάσταση»! Σε όλα αυτά προσθέστε και την τάση για επαναφορά του μονοπωλίου της Intel στις CPUs και τις integrated GPUs που παραμένουν σχετικά αδύναμες και έχετε τη γενική εικόνα. Αναβαθμίσεις, πεταμένα λεφτά ενώ ακόμη υπάρχουν υπολογιστές 4ετίας που τα καταφέρνουν πολύ καλά, αν είχαν στηθεί «σωστά» τότε. Ένα τέλμα που αναμένουμε κάπως να ξεπεραστεί μέχρι το 2020, μέσω νέων λιθογραφικών μεθόδων κατασκευής, chip stacking κ.λπ., αλλά προς το παρόν έχει σταματήσει να μας δίνει τροφή για συζήτηση και debates. Τα PCs δεν πεθαίνουν και κρατούν πολύ καλά, σε πείσμα όσων τα θεωρούσαν νεκρά ακόμα και 10 χρόνια πριν, όμως χρειάζεται κάτι φρέσκο, κάτι δυνατό, κάτι ground-breaking. Κάτι που θα ανοίξει νέους ορίζοντες μπροστά μας και θα θέσει τον πήχυ πολύ ψηλά, στρώνοντας τον δρόμο για εξωπραγματικές επιδόσεις και δυνατότητες. Ίσως, όμως, πρέπει να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά. Ίσως η επανάσταση δεν θα έρθει με τη μορφή CPUs και GPUs αλλά με τα next-gen περιφερειακά που ήδη γίνονται δημοφιλή και πραγματικά αλλάζουν οτιδήποτε μπορούμε να κάνουμε με τους υπολογιστές μας. Virtual Reality gear, 3D printers, connected home εξοπλισμός, ολογράμματα (soon ). Και πιστέψτε με, όταν τα παραπάνω απογειωθούν, κανείς μας πιά δε θα ασχολείται με transistors, shader units και εξωτερικές ψύξεις, εκτός από εκείνους τους ρομαντικούς που δε θα τα αφήσουν ποτέ. Το μέλλον είναι αλλού και είναι πολύ πιό κοντά απ ότι νομίζετε... Q

20 Άποψη του Γιάννη Μαργέτη «Η ελληνική gaming βιομηχανία»: Το μεγαλύτερο ψέμα Λοιπόν, ας αφήσουμε τα πολλά λόγια και ας πάμε κατευθείαν στο ψητό: Δεν υπάρχει Ελληνική Gaming βιομηχανία. Δηλαδή ας κόψουμε τα αστεία. Ίσως κάποτε υπήρχε. Παλιά. Και πάλι δεν θα την έλεγα «βιομηχανία» μάλλον «βιοτεχνία». Τίμια και παντελονάτα τώρα. Το ξέρεις ότι υπάρχει ακόμα κόσμος που τη λέει έτσι; «Βιομηχανία». Εγώ ξέρω ακόμα άτομα «του χώρου» που σε ποστς τους στο φεησμπουκ μιλάνε για «Ελληνική Gaming Βιομηχανία» λες και είναι κάτι υπαρκτό, αλλά ο λόγος που το κάνουν είναι απλά για να νιώσουν καλύτερα με αυτό που ασχολούνται. Να αισθανθούν σημαντικοί. Γιατί άλλο να λες «Είμαι μέρος μιας βιομηχανίας», έστω και προβληματικής, και άλλο να λες «κοροϊδεύω τον εαυτό μου ελπίζοντας να βγάλω κανα φράγκο παίζοντας». Αλήθεια πόσοι από τους τότε συντάκτες βγάζουμε σήμερα χρήματα από τη gaming «δημοσιογραφία»; Μιλάμε για να συντηρηθούμε ε, όχι για να βγάλουμε κανένα ψιλό για τα τσιγάρα μας. Εγώ σίγουρα όχι. Και ο Κηπουρόπουλος σίγουρα όχι. Μάλιστα είχαμε μία παρόμοια συζήτηση προχθές μεταξύ τσικουδιάς και μπύρας. Τώρα για τους υπόλοιπους όρκο δεν παίρνω, αλλά τουλάχιστον με όσους έχω κρατήσει επαφή, στην καλύτερη των περιπτώσεων δουλεύουν ακόμα σε κάποιον εκδοτικό οργανισμό και γράφουν. Όχι για παιχνίδια. Μάλλον, όχι μόνο για παιχνίδια. Το κακό είναι πως κάποια από τα παλιά «ονόματα» του χώρου, επειδή κάποτε είχαν μία θέση ευθύνης σε ένα gaming περιοδικό, νομίζουν ότι ακόμα «μετράνε». Κακώς. Δυστυχώς η θεωρία του Δαρβίνου ισχύει παντού. Ή εξελίσσεσαι και προσαρμόζεσαι, ή εξαφανίζεσαι. Γιατί κύριε Χ, δεν μπορεί να απαιτείς 1200 minimum μισθό για 8ωρο στην επόμενη δουλειά σου, επειδή πριν 20

21 Γιάννη, μήπως ξεσπάς λόγω ζήλιας; Τα έχεις βάλει με τους ταλαντούχους Έλληνες σύγχρονους παρουσιαστές παιχνιδιών; Γιάννη, ξεχνάς και το νέο φαινόμενο του ον-λάινγκέι-μινγκ που είναι στα χάι του; ήσουν αρχισυντάκτης/διευθυντής σύνταξης/ βοηθός αρχισυντάκτη σε κάποιο gaming site/ περιοδικό (τρου στόρι). Δυστυχώς θα πρέπει να ξεκινήσεις ΠΑΛΙ από τα χαμηλά, να φας σκατά, να δουλέψεις 12ωρα για 800 (στην καλύτερη). Και ίσως οι επιλογές σου αυτή τη φορά να είναι καλύτερες. Λυπάμαι, χάσατε. Μπορεί να μη θες να το πιστέψεις ακόμα, όμως η αλήθεια είναι πως οι gaming συντάκτες που «πέτυχαν» επαγγελματικά, το έκαναν γιατί δεν είναι πλέον gaming συντάκτες. Ή δουλεύουν σε κάποιο έντυπο γράφοντας για τα πάντα σχετικά με την τεχνολογία (από κινητά μέχρι ψυγεία) ή άλλαξαν επάγγελμα πηγαίνοντας σε κάτι πιο ευρύ. Ξέχασα υπάρχουν και μερικοί που πιστεύουν ότι το συντακτηλίκι δεν έχει λεφτά αλλά έχει το game development. Μάλιστα λένε πως «εκεί είναι τα λεφτά». ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ;;; Δηλαδή, σόρι κιόλας, πες μου ΕΝΑ ελληνικό παιχνίδι που έβγαλε χρήματα. ΕΝΑ διάολε! Το «Συνομωσίες»; Το «1821»; το «Darkfall»; Σοβαρά τώρα, υπάρχουν άνθρωποι που λένε σε κόσμο να αφήσει το copywriting, και να ασχοληθεί με το game development για να «βγάλει λεφτά» Οκ, μπορεί εγώ να είμαι λάθος και το επόμενο μεγάλο game να είναι από ελληνικά χέρια. Ελπίζω να πιάσει και 90% στο Metacritic. Αλήθεια! Αν όμως είναι μάπα, μην κατηγορήσεις το σύστημα ε Λοιπόν, πάμε πάλι στην αρχή. Δεν υπάρχει Ελληνική Gaming Βιομηχανία. Το gaming στην Ελλάδα είναι ένα χόμπι. Όπως είναι η συλλογή γραμματοσήμων, το bird watching και η ζωγραφική. Κάποιοι από εμάς κάναμε για λίγο το χόμπι μας επάγγελμα, βγάζαμε κάποια ευρώ τα οποία μας τα πλήρωναν ανά έξι μήνες+ (παίζει του Χαλκίδη να του χρωστάνε ακόμα δεν ορκίζομαι, δεν τα ζήταγε και ποτέ) και χρησιμοποιήσαμε σαν «σκαλοπάτι» την εμπειρία αυτή για να πάμε σε κάτι καλύτερο, σχετικό με το γράψιμο που το γουστάρουμε. Οι υπόλοιποι δεν ξέρω τι έχουν απογίνει. Ακούω διάφορα, άλλα ευχάριστα άλλα δυσάρεστα. Άλλοι έγιναν μεταφραστές, άλλοι γραφίστες, άλλοι άνοιξαν τη δική τους εταιρεία δημιουργίας εφαρμογών σε κινητά/tablets, άλλοι κατάφεραν και έφτιαξαν ένα site που, σε συνδυασμό με άλλα extras τους δίνει ένα σεβαστό εισόδημα. Άλλοι πάλι ψάχνονται! Πάντως το παραμύθι με την Ελληνική Gaming Βιομηχανία σταμάτησε και δεν είχε χάπι εντ. Και τώρα εμείς γυρίσαμε για λίγο στο παρελθόν, γράφοντας σε ένα fanzine για χόμπι. Γιατί έτσι γουστάρουμε. Γιατί το χόμπι σου δεν το παρατάς εύκολα πανάθεμά το. Αλλά ταυτόχρονα δεν απαιτείς να σε πληρώνει κιόλας. Να μαστε καλά να τα λέμε Q

22 Άποψη του Νίκου «Volrath» Καλαγκιά Στα μυστικά των souls... Η σειρά των Souls (Dark Souls 1 & 2) αποτελεί αποδεδειγμένα μια ιδιάζουσα περίπτωση παιχνιδιών. Ένα εξαιρετικό σύστημα μάχης, τεράστια και δυναμικά bosses, άπειρο customization και χιλιάδες builds για τους χαρακτήρες μας και βέβαια ανυπέρβλητη δυσκολία, είναι τα βασικά συστατικά του εκρηκτικού μίγματος που αγαπάμε (ή κάποιοι μισούν!). Αυτό που σπανίως όμως αναφέρεται για την σειρά τούτη, είναι το lore και μάλιστα όχι τυχαία. Στα Dark Souls υπάρχει ένα σύμπαν με τη δική του κοσμογονία και θεογονία που όμως καθίσταται ασαφές. Οι πληροφορίες που λαμβάνουμε κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής μας είναι διφορούμενες, πολλές φορές δε συνδέονται μεταξύ τους και σχεδόν πάντα μας δίνονται με το σταγονόμετρο. Αποτέλεσμα είναι πολλοί παίχτες να υποστηρίζουν πως απλά στον συγκεκριμένο τομέα τα Souls μειονεκτούν έναντι των ανταγωνιστών. Πόσο λάθος... Όλο αυτό το θολό τοπίο έχει δημιουργηθεί έτσι ώστε να προκαλεί άπειρες συζητήσεις, διαφωνίες και προσωπικές καταθέσεις με βάση καλά κρυμμένα ή περισσότερο φανερά στοιχεία μέσα στο παιχνίδι. Τα forums έχουν πάρει φωτιά. Ο καθένας δίνει τις προσωπικές του εξηγήσεις με στοιχεία και αποδείξεις... αν είναι σωστός ή όχι αυτό είναι κάτι που δεν θα μας το πει κανείς. Πιστέψτε με, ούτε οι developers θα μας δώσουν ποτέ τη συγκεκριμένη πληροφορία. Ας δούμε μερικά παραδείγματα. Οι δημιουργοί ανέφεραν, λίγο μετά την κυκλοφορία του Dark Souls 2, πως η δράση διεξάγεται σε έναν άλλο κόσμο από αυτόν του πρώτου παιχνιδιού. Ο πρώτος τίτλος λαμβάνει δράση στο Lordran και ο δεύτερος στο Drangleic. Σε πολλά σημεία όμως οι κόσμοι μοιάζουν. Είναι δυνατόν; Ας δούμε κάτι απλό... στον κόσμο που ζούμε πόσες φορές νέες πόλεις δεν διατηρούν «κάτι» από το όνομα μιας παλαιάς δίπλα ή πάνω στην οποία αυτές χτίστηκαν; Πιστεύω πως είναι σύνηθες το φαινόμενο... λέμε Δελχί και Νέο Δελχί, για παράδειγμα. Για παρατηρείστε τα ονόματα των κόσμων των δύο Souls... Lordran, Drangleic. Υπάρχει κάτι κοινό: Το «dran»! Είναι αυτό ένα στοιχείο που αποδεικνύει πως το Drangleic έχει χτιστεί επάνω στο Lordran; Κανείς δεν μπορεί 22

23 να απαντήσει. Ίσως τα κομμάτια του Lordvessel, του πανίσχυρου artifact που ανακαλύπταμε στο πρώτο Dark Souls και μας επέτρεπε να τηλεμεταφερόμαστε ανάμεσα στα bonfires, να δώσει μια απάντηση: γιατί τα κομμάτια αυτά τα βρίσκουμε σκορπισμένα κοντά στο bonfire της Majula... στο Dark Souls 2! Θυμάστε, επίσης, τους τέσσερις old ones που νικούσαμε στο πρώτο Dark Souls και παίρναμε τις ψυχές τους; Μα στο Dark Souls 2 κάτι τέτοιο αναφέρεται για τον King Vendrick, που επάνω σε τέσσερις τέτοιες ψυχές έκτισε το απόρθητο φρούριό του. Μήπως άραγε ο μονάρχης αυτός να είναι ο χαρακτήρας μας από το πρώτο Dark Souls; Όπως καταλαβαίνετε, τα Souls έχουν πολλά περισσότερα να προσφέρουν από ανηλεή σφαγή, χιλιάδες θανάτους και πρωτότυπα builds χαρακτήρων. Ο παράξενος και ομιχλώδης κόσμος τους προσφέρει άπειρες συζητήσεις ακόμα κι όταν έχουμε αφήσει στην άκρη το πληκτρολόγιο και το ποντίκι μας. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η μαγεία των παιχνιδιών αυτών. Όσοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν, ας είναι... οι υπόλοιποι, περιμένοντας το τρίτο κεφάλαιο του έπους σε λίγους μήνες, θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στο lore που εμείς έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας με όσα βιώνουμε μέσα σε δύο εξαιρετικούς από κάθε άποψη τίτλους. Ποιος από όλους μας έχει δίκιο; Ποτέ δε θα το μάθουμε, όσα Souls και να κυκλοφορήσουν... Q

24 Άποψη του Αλέξανδρου Γκέκα Help me Steam Controller, Το gamepad που (πιθανώς) θα αλλάξει τον κόσμο Όλος ο κόσμος που ασχολείται με τον συναρπαστικό και συχνά απρόβλεπτο χώρο της τεχνολογίας αναζητά συνεχώς το next big thing, την επόμενη μεγάλη καινοτομία που θα μας αναγκάσει να τρέξουμε στα καταστήματα με τα (ως επί το πλείστον άδεια πλέον) πορτοφόλια μας στα χέρια, φωνάζοντας shut up and take my money! στον εμβρόντητο υπάλληλο. Η βιομηχανία του gaming ειδικότερα έχει περάσει διάφορες φάσεις κατά τις οποίες ήταν πεπεισμένη ότι βρήκε το x προϊόν που θα φέρει την επανάσταση, συχνά όμως οι μεγαλύτερες επαναστάσεις εξελίσσονται αθόρυβα και προκύπτουν από εκεί που δεν το περιμένεις. Ίσως να βρισκόμαστε μερικές μόνο εβδομάδες από μία τέτοια σημαντική στιγμή, καθώς στα μέσα του Οκτωβρίου θα αρχίσουν να φθάνουν στα χέρια των χρηστών οι πρώτοι Steam Controllers. Αν έχετε παρακολουθήσει έστω και στα πεταχτά την ιστορία πίσω από το χειριστήριο- κουκουβάγια της Valve τότε θα γνωρίζετε ήδη ότι η μοναδική του κατασκευή και οι σχεδιαστικές του καινοτομίες έχουν προκαλέσει ατελείωτες συζητήσεις στα ιντερνετικά στέκια των gamers, με το κοινό να εμφανίζεται διχασμένο ως προς τις προοπτικές αυτής της νέας μεθόδου ελέγχου των παιχνιδιών μας. Από τη μια υπάρχουν αυτοί που θα ήθελαν να δουν μια απλή αντιγραφή ενός συμβατικού game controller, ενώ στο αντίπαλο στρατόπεδο ανήκουν οι ορκισμένοι οπαδοί του πληκτρολογίου και του ποντικιού που αρνούνται να δεχθούν το οποιοδήποτε υποκατάστατο. Και οι δύο πλευρές αδυνατούν να κατανοήσουν τον λόγο ύπαρξης του συγκεκριμένου controller, τις ανάγκες που φιλοδοξεί να καλύψει και την σημασία του, όχι μόνο για τους gamers αλλά για όλους τους developers που αναπτύσσουν PC games. 24

25 you are my only hope! Χειριστήριο, ποντίκι και πληκτρολόγιο Ο Steam Controller δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να προσφέρει την ίδια ταχύτητα, ακρίβεια και ευελιξία με τον πατροπαράδοτο συνδυασμό του keyboard & mouse. Δεν θα είναι το ίδιο καλός στα fighting games όσο ένα arcade stick, ούτε θα μεταφέρει στον παίκτη την ίδια αίσθηση όπως μια τιμονιέρα στα racing games. Ενδεχομένως να μην έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από ένα κλασικό Xbox gamepad στην πλειονότητα των multiplatform games. Άρα γιατί υπάρχει; Γιατί ο Steam Controller, όπως ακριβώς και ο μεγάλος μπασκετμπολίστας Ντέγιαν Μποντιρόγκα, δεν χρειάζεται να είναι άριστος σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα. Αρκεί να είναι επαρκής έως καλός σε όλα για να γράψει ιστορία. Μόνο οι τρελοί επιστήμονες της Valve θα μπορούσαν να θέσουν έναν τόσο μεγαλεπήβολο στόχο όπως η δημιουργία ενός gamepad που θα καλύπτει όλο το φάσμα του PC gaming. Πώς θα μπορούσε κάποιος να σχεδιάσει ένα χειριστήριο που να μπορεί να παίξει με την ίδια άνεση System Shock 2 και Metal Gear Solid V, Civilization και FEAR, Papers Please και Project Cars; Πώς να προσφέρεις controller support για παιχνίδια που κυκλοφόρησαν πριν από 5, 10, ακόμα και 20 χρόνια; Και πώς να πείσεις το κοινό να του δώσει μια δίκαιη ευκαιρία; Το διπλό ατού των touchpads Το τελευταίο ερώτημα θαρρώ πως έχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Έχοντας παρακολουθήσει δεκάδες videos από τους τυχερούς beta testers που έχουν ήδη τον controller στα χέρια τους, πιστεύω πως η Valve κατάφερε να πετύχει απόλυτα τους στόχους της με τον Steam Controller, όσο τρελό κι αν ακούγεται. Η μερίδα του κοινού που αντιλαμβάνεται γιατί το εν λόγω χειριστήριο έχει σχεδιαστεί με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά - αναφέρομαι κυρίως στα διπλά touchpads- το περιμένει ήδη με ανυπομονησία, όμως οι υπόλοιποι το αντιμετωπίζουν με καχυποψία και δισταγμό και δεν ξέρω πώς θα πειστούν να το δοκιμάσουν σε βάθος χρόνου. Οι ιθύνοντες της Valve κάνουν λόγο για ειδικά stands σε μεγάλα καταστήματα ώστε οι καταναλωτές να έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν μόνοι τους την συσκευή, κίνηση που ενδεχομένως να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ αν οι χρήστες αποφασίσουν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια μετά από μερικά λεπτά. Οι αρνητικές στην πλειοψηφία τους εντυπώσεις από την παρουσία του Steam Controller σε Ε3 και PAX αποδεικνύουν ότι ο εγκλιματισμός του χρήστη στον νέο αυτό τρόπο χειρισμού απαιτεί χρόνο, υπομονή και επιμονή. Προσωπικά, δεν βλέπω την ώρα να πιάσω στα χέρια μου τον Steam Controller και να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα. Το χειριστήριο της Valve μπορεί να ανοίξει τις πόρτες του σαλονιού και του καναπέ σε ολόκληρα είδη παιχνιδιών που εξοστρακίστηκαν γιατί δεν μπορούσαν να παιχτούν με τα συμβατικά gamepads. Είτε τελικά ο Steam Controller θριαμβεύσει είτε αποτύχει, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο σκοπός του είναι ευγενής. Q