Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο δημόσιοι υπάλληλοι στην κινητικότητα

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 568 / Σάββατο 22 Μαρτίου 2014 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο Σ αυτό το φύλλο Μπερκίν Ελβάν, ο 15χρονος τούρκος Αλέξης σελ. 7 Αντικαπιταλιστική Αριστερά και Ευρώπη Ποια προοπτική; Άρθρο του Σάββα Μιχαήλ σελ. 8-9 Κύπρος Φυσικό αέριο και ιμπεριαλισμός σελ Άνω 30 χρόνια στην πρώτη γραμμή της απεξάρτησης Ποιο το μέλλον του σήμερα; σελ. 12 Όχι στο βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων Όχι στο ολοκαύτωμα της ψυχικής υγείας σελ δημόσιοι υπάλληλοι στην κινητικότητα Eνώ οι πρώτες μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων άρχισαν την Παρασκευή 22 Mαρτίου, ημέρα λήξης του οκταμήνου της διαθεσιμότητας των υπαλλήλων που εντάχθηκαν στην «κινητικότητα» του περασμένου Ιουλίου, χιλιάδες νέες απολύσεις είναι στα «σκαριά». Σύγχιση υπάρχει για τον ακριβή αριθμό απολύσεων. H μη αποδοχή ένταξης στο νέο ΠEΔY που αντικατέστησε τον EOΠYY από τουλάχιστον 2000 γιατρούς εκλαμβάνεται ως οικειοθελής αποχώρηση. Καθηγητές, σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες πετιούνται σαν σκουπίδια από την τροϊκανή κυβέρνηση. Mέχρι τέλος Mαρτίου προβλέπονται περί τις απολύσεις και άλλοι ως τέλος του χρόνου. Στο μεταξύ, ύστερα από συμφωνία Κ. Μητσοκάκη με την Tρόικα θα τεθεί σε ισχύ μέσα στο 2015 Μηχανισμός Μόνιμης Κινητικότητας ο οποίος ορθώνει την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από τα κεφάλια μόνιμων υπαλλήλων του στενού Δημοσίου. Η πάλη για γενική απεργία διαρκείας, για την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου είναι μονόδρομος. (διάβαζε σελ. 3) Στις 29 & 30 Μαρτίου στην Αθήνα 2η Εργατική Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη Kάτω οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της πείνας, της ανεργίας και της καταστολής! Για την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό! Kάτω η ιμπεριαλιστική Eυρωπαϊκή Ένωση! Για τις Eνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Eυρώπης! Στις Μαρτίου, συνέρχεται στην Αθήνα η 2η Εργατική Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη, την οποία φιλοξενεί το ΕΕΚ. Είναι μια πρωτοβουλία των συντρόφων της Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς και του Βαλκανικού Κέντρου Κριστιάν Ρακόφσκυ, ανοιχτή σε κόμματα, οργανώσεις, κινήματα κι αγωνιστές από διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις της επαναστατικής, κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς αλλά και του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού, αναρχοσυνδικαλιστικού κι αναρχικού χώρου. Ήδη έχουν δηλώσει συμμετοχή εκπρόσωποι από την Ουκρανία -που θα βρεθεί στο επίκεντρο των συζητήσεωντην Ρωσία, Πολωνία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Βρετανία, Φιλανδία, Τουρκία, Τυνησία, Ιράν, Νότια Αφρική, Αργεντινή κ.ά. H συνδιάσκεψη αρχίζει το Σάββατο 29 Mάρτη, στις και συνεχίζεται την Kυριακή 30 Mάρτη και στην EΣHEA (Aκαδημίας 20).

2 σελίδα 2 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σελίδα 3 Στη μάχη των δημοτικών εκλογών της 18 ης -25 ης Μάη έχει μπει η Μαχόμενη Αριστερή Δύναμη Ανατροπής Δάφνης Υμηττού. Οι τακτικές συνελεύσεις του δημοτικού σχήματος γίνονται στο στέκι μας (Αρκαδίου 2) κάθε Τετάρτη στις 7 μμ όπου οι σύντροφοι της ΜΑΡΙΔΑ συζητούν και αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα της δράσης στην περιοχή. Διαγραφή του Χρέους Μόνο χρέος μας η ανατροπή τους Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ Η Μ.ΑΡΙ.Δ.Α Η Μαχόμενη Αριστερή Δύναμη Ανατροπής Δάφνης Υμηττού (Μ.ΑΡΙ.Δ.Α) ανακοινώνει την κάθοδό της στις Δημοτικές- Περιφερειακές Εκλογές της 18 ης -25 ης Μάη με επικεφαλής τον οδοντίατρο Γιώργο Μητροβγένη, εκπρόσωπό μας στο Δημοτικό Συμβούλιο τα τελευταία 8 χρόνια. Η θέλησή μας συνδέεται με την επιθυμία του λαού να Τιμωρήσει και να Ανατρέψει τους υπεύθυνους της παρούσας κοινωνικής καταστροφής ανοίγοντας το δρόμο για μια δ ιέξοδο από την κρίση. Απέναντί μας έχουμε όλους εκείνους που ατιμώρητοι κερδοσκόπησαν και εξακολουθούν να κερδοσκοπούν, πάρα την κρίση, για να γίνουν πλουσιότεροι. Απέναντί μας έχουμε τη δεξιά δημοτική Άδεια... ταμεία θα παραλάβουν οι νικητές των δημοτικών εκλογών την 1η Σεπτεμβρίου. Δραματικές περικοπές στους κρατικούς και κοινοτικούς πόρους, εξίσου δραματικές περικοπές στα ίδια έσοδα από δημοτικά τέλη, αλλά και ακόμα πιο δραματικές περικοπές στο προσωπικό τους, περιμένουν τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης αμέσως μετά τις εκλογές της 18ης 25ης Μάη του Αυτό το δραματικό τοπίο διαμορφώνεται στους ΟΤΑ. Η κρατική επιδότηση από το 2009 έως σήμερα έχει μειωθεί κατά 30%. Οι επενδυτικές δαπάνες έχουν μειωθεί κατά 60% στο ίδιο χρονικό διάστημα. Τα έσοδα από τα δημοτικά τέλη έχουν μειωθεί κατά 15%. Το προσωπικό τους έχει μειωθεί κατά 18%. Οι δήμοι της χώρας, όσο ίσως κανένας άλλος φορέας του δημοσίου, έχουν υποστεί δύο αλλεπάλληλα χτυπήματα: Ένα από τον Καλλικράτη ο οποίος οδήγησε από τον Ιούνιο του 2010 στη μείωση του αριθμού των δήμων από 1000 περίπου σε 325 και ένα με το Μνημόνιο, που τσάκισε τις αποδοχές και το πλήθος των εργαζομένων στους δήμους. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί το κατεξοχήν Μνημονιακό πειραματόζωο των αλλαγών στην κεντρική διοίκηση. Η χρεοκοπία των καλλικρατικών δήμων αποτελεί ένδειξη της αποτυχίας Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ vivliotexnia@ hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.-Fax: Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου Αθήνα αρχή του Σταυριανουδάκη που όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής, της τρόικας και της ΕΕ στο δήμο μας. τόσο του Καλλικράτη όσο και του Μνημονίου. Την ίδια στιγμή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα προβλέπει συνέχιση του παγώματος προσλήψεων μόνιμου προσωπικού στους δήμους για άλλα τρία χρόνια. Εκτιμάται ότι στο διάστημα θα έχουν αποχωρήσει δημοτικοί υπάλληλοι λόγω συνταξιοδοτήσεων, μη προσλήψεων, απολύσεων και κινητικότητας. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ετοιμάζει την πρόσληψη συμβασιούχων σε κοινωφελή προγράμματα ανά πέντε μήνες με το βασικό μισθό... Τα έσοδα από δημοτικά τέλη (περίπου 1-1,2 δισ. ευρώ ετησίως) θα συνεχίσουν να μειώνονται για δύο λόγους. Πρώτον λόγω της μείωσης του τζίρου και των μαζικών λουκέτων καταστημάτων και δεύτερον, λόγω της καθυστερημένης πληρωμής των τιμολογίων της ΔΕΗ από τους καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ένας στους έξι πελάτες της ΔΕΗ έχει προβεί σε διακανονισμό με την επιχείρηση προκειμένου να εξοφλήσει τους λογαριασμούς τους για να καταλάβει πόση μεγάλη τρύπα έχει Η μνημονιακή χρεοκοπία των Καλλικρατικών δήμων δημιουργηθεί στους προϋπολογισμούς των δήμων (περίπου 200 εκ. ευρώ). Μήπως να περιμένουν λεφτά από το νέο ΕΣΠΑ οι δήμοι; Οι περιφέρειες θα διαχειριστούν 6,6 δισ. ευρώ τα επόμενα επτά χρόνια ( ), όσα περίπου θα λάβουν δηλαδή από τον κρατικό κορβανά για την κάλυψη των λειτουργικών δαπανών τους το ίδιο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν έχει ακόμα δεχτεί το αίτημα των δημάρχων για την ύπαρξη μιας ξεχωριστής στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: Στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές είχαμε σαν σύνθημα στην φυλακή της τρόικας δεν ψηφίζουμε δεσμοφύλακες. Δυστυχώς επαληθευτήκαμε. Τώρα πια επείγει να καλέσουμε σε γενικό ξεσηκωμό για την ανατροπή τους. Όσο κι αν προσπαθήσουν προεκλογικά είτε να βγάλουν τα κυβερνητικά κουστούμια τους παριστάνοντας τους ανεξάρτητους, είτε με μεταγραφές σε όψιμες αντιμνημονιακές κολυμπήθρες, τους ξέρουμε τους ένοχους και είναι γνωστή η αιτία. Υποστηριχτές του Καλλικράτη οδήγησαν στις περικοπές και στην υπερχρέωση του δήμου. Συνένοχοι στις περικοπές μισθών και συντάξεων υλοποιούν απολύσεις. Επεκτείνουν τις σχέσεις ελαστικής εργασίας, σπέρνοντας την ανεργία και τη φτώχεια. Διαλύουν υγεία και παιδεία, κλείνουν τις δομές του ΕΟΠΠΥ. Κλείνουν τα μάτια στη ρατσιστική και φασιστική βία και συνενώνονται με την κρατική καταστολή. Σπέρνουν τη μιζέρια- θα τους θερίσει η οργή! Η Δημοτική μας κίνηση έχοντας 12 χρόνια σταθερής κινηματικής παρουσίας στην περιοχή έχει δώσει το παρόν σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες για το περιβάλλον, τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, ενάντια στην ανεργία και την καταστολή, τη ναζιστική παρακρατική βία και το σύστημα που την εξοπλίζει και την χρησιμοποιεί. Για ένα δήμο βασισμένο στην αυτοοργάνωση, με την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων και του λαού. Μαχόμενη ΑΡΙστερή Δύναμη Ανατροπής Δάφνης Υμηττού marida-dy.blogspot.com / marida_dy@yahoo.gr γραμμής χρηματοδότησης του ΕΣΠΑ προς τους δήμους, γεγονός που δυσκολεύει το προχώρημα επενδυτικών έργων στους ΟΤΑ Α Βαθμού. Παρότι, δεν προβλέπεται προς ώρας παραπέρα μείωση της κρατικής επιδότησης προς τους δήμους, τα χρήματα που αυτή τη στιγμή λαμβάνουν είναι ήδη λίγα. Οι περισσότεροι δήμοι έχουν ελλείμματα ύψους 10 13%, τα οποία θα τους οδηγήσουν στις αρχές του επόμενου χρόνου στην σκληρή δημοσιονομική εποπτεία του Παρατηρητηρίου Οικονομικής και Διοικητικής Αυτοτέλειας του Υπουργείου Οικονομικών. Αυτή η εποπτεία θα φέρει περικοπές αντίστοιχου ύψους στις λειτουργικές ή ακόμα και μισθολογικές δαπάνες των δήμων. ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Δ.Κ δημόσιοι υπάλληλοι στην κινητικότητα το 2015 Μόνο την αρχή αποτελεί η ένταξη δημοσίων υπαλλήλων σε καθεστώς κινητικότητας μέχρι τέλος Μαρτίου και η απόλυση 6000 εξ αυτών. Μαζί με αυτούς τους 6000 θα πρέπει να απολυθούν επιπλέον 5000 μέχρι τέλος Δεκεμβρίου του Η τελική συμφωνία μεταξύ Τρόικας και κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου στην οποία κατέληξαν την Τρίτη 18 Μαρτίου, προβλέπει ότι έως το Μάρτιο του 2015, δηλαδή σε ένα χρόνο από τώρα, θα τεθεί σε ισχύ ένας Μηχανισμός Μόνιμης Κινητικότητας ο οποίος θα αφορά το σύνολο των μόνιμων υπαλλήλων του στενού Δημοσίου. Μετά το Σεπτέμβρη του 2014, το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης υπό τον Κ. Μητσοτάκη θα πρέπει να παρουσιάσει τους βασικούς άξονες του μηχανισμού προκειμένου να λειτουργήσει έξι μήνες αργότερα. Βασικός στόχος του θα είναι οι μαζικές μετατάξεις προσωπικού από τη μία υπηρεσία του δημοσίου στην άλλη με βάση τα νέα οργανογράμματα των υπουργείων και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (δήμοι και περιφέρειες). Τα νέα, όμως, αυτά οργανογράμματα θα προβλέπουν πολύ λιγότερες δομές στα υπουργεία και τους ΟΤΑ, καθιστώντας πλεονάζον ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού, το οποίο θα απειληθεί με ένταξη στο νέο πρόγραμμα μόνιμης κινητικότητας. Την ίδια στιγμή, η αξιολόγηση του ίδιου προσωπικού θα βάλει βαθμό κάτω από τη βάση στο 15% αυτού (περίπου υπάλληλοι). Αν και η κυβέρνηση αρνείται κάθε ενδεχόμενο παραπέρα απολύσεων στο δημόσιο, πέραν εκείνων όσων δεν θα προσληφθούν σε άλλη υπηρεσία μετά από το οχτάμηνο της διαθεσιμότητάς τους (6000) ή θα απολυθούν λόγω κατάργησης Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού ή Δημοσίων Δικαίου, πλαστογράφησης δικαιολογητικών, παράνομων μετατροπών συμβάσεων και άλλων πειθαρχικών πράξεων, είναι σαφές ότι οι απολύσεις θα συνεχιστούν. Το μόνο που αρνείται ο Μητσοτάκης απέναντι στην τρόικα είναι να συμφωνήσει σε ένα συγκεκριμένο αριθμό απολύσεων, αλλά και σ ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο στο οποίο πρέπει να γίνουν αυτές οι απολύσεις. Και αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί δεν είναι τεχνικά έτοιμος να παρουσιάσει ένα τέτοιο γιγαντιαίο πρόγραμμα κινητικότητας και απολύσεων στο δημόσιο και, δεύτερον, γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει επ ουδενί να πάει στις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές με άλλη μία δέσμευση μαμούθ περικοπής προσωπικού στο δημόσιο. Δ.Κ. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ! H Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. συμπαραστέκεται στην Αντιπρόεδρο του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου Μολάων και του Κέντρου Υγείας Νεάπολης κ. Φωτεινή Μανωλάκου και καταγγέλλει την απαράδεκτη συνδικαλιστική δίωξή της. Η Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου Μολάων και του Κέντρου Υγείας Νεάπολης διώκεται με κατασκευασμένες κατηγορίες της παράβασης υπαλληλικού καθήκοντος, σοβαρή απείθεια και άρνηση ή παρέλκυση υπηρεσίας ενώ παράλληλα παύεται από τα καθήκοντα της Προϊσταμένης Διεύθυνσης Οικονομικού και μετακινείται στο Νοσοκομείο της Σπάρτης, 70 χιλιόμετρα μακριά από το Νοσοκομείο Μολάων! Με «υπηρεσιακά» προσχήματα η διοίκηση του Νοσοκομείου, επιχειρεί να βουλώσει το στόμα σε όσους το προηγούμενο χρονικό διάστημα στη Λακωνία ανέδειξαν τις πολιτικές υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης της υγείας και πάλεψαν ενάντιά τους. Η Φωτεινή Μανωλάκου, «πληρώνει» τη δραστήρια συμμετοχή της, μαζί με εκατοντάδες πολίτες της ευρύτερης περιοχής των Μολάων στην Επιτροπή Πολιτών που στηρίζει τις δομές της Υγείας στη Νοτιοανατολική Λακωνία. Η δίωξη της συναδέλφου είναι ξεκάθαρα συνδικαλιστική, με στόχο τη φίμωση και τρομοκράτηση της ίδιας αλλά και όλων των εργαζομένων, την επιβολή της υποταγής στις αυθαιρεσίες της διοίκησης του Νοσοκομείου και την ανεμπόδιστη εφαρμογή των βάρβαρων πολιτικών τους για τη τελική διάλυση της δημόσιας υγείας. Καλούμε το Υπουργείο Υγείας να παρέμβει για να σταματήσει η συνδικαλιστική δίωξη της Αντιπροέδρου του Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου Μολάων και του Κέντρου Υγείας Νεάπολης. Δηλώνουμε τη συμπαράστασή μας στη διωκόμενη συνάδελφο που αγωνίζεται εντός και εκτός της εργασίας της για δημόσια κοινωνικά αγαθά για όλους τους πολίτες. Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΧΩ- ΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ! Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. Pατσιστικό ρεσιτάλ στη Bουλή Eνώ ακόμη δεν έχουν ανασυρθεί όλα τα πτώματα των νεκρών μεταναστών στα ανοικτά της Mυτιλήνης, μεταξύ των οποίων και τα άψυχα σώματα νηπίων, η κυβέρνηση Σαμαρά προωθεί νόμο για την ατιμωρησία των συνοριακών φρουρών, αστυνομικών και λιμενικών από κατηγορίες για κακοποίηση μεταναστών. Mε τη σφραγίδα του νόμου, η ακροδεξιά, ρατσιστική κυβέρνηση Σαμαρά θέλει να επιβάλει αυτόφωρη διαδικασία απέλασης για όποιον μετανάστη ή πρόσφυγα ισχυριστεί «ψευδώς» ότι υπέστη κακομεταχείριση από κρατικό όργανο. Kριτής του «ψευδούς» θα είναι το υπό κατηγορία όργανο! Θυμίζουμε, οι τελευταίες καταγγελίες έγιναν μετά τη βύθιση πλοιαρίου με μετανάστες στο Φαρμακονήσι. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι οι μετανάστες οδηγήθηκαν στο βυθό στην προσπάθεια του λιμενικού σκάφους να οδηγήσει το πλοιάριό τους πίσω στις τουρκικές ακτές. Kαι δεν χρειάζεται κανείς να μιλήσει για τα βασανιστήρια μεταναστών στο A.T. Oμονοίας ή στου Aγίου Παντελεήμονα. Oύτε να θυμίσουμε περιστατικά, όπως ο βιασμός με κλομπ ενός μετανάστη που οδήγησε στην καταδίκη του λιμενικού ή τις καταγγελίες για βιασμούς μεταναστριών γυναικών σε αστυνομικά κρατητήρια Tώρα, τα ελάχιστα ψήγματα κράτους δικαίου εξαλείφονται, αφού πριν καν εκδικαστεί μια υπόθεση δεν θα τίθεται απλά στο αρχείο -όπως γινόταν συνήθως μέχρι σήμερα- αλλά θα απελαύνονται τα θύματα και δεν τους επιτρέπεται καν να προσφύγουν στην ελληνική δικαιοσύνη. O αστυνομικός Iαβέρης γίνεται διώκτης, δικαστής, εκτελεστής Η υπόθεση προκάλεσε μίνι κυβερνητική κρίση και ρήξη μεταξύ του νεοδημοκράτη υπουργού εσωτερικών Mιχελάκη και του εκ ΠAΣOK προερχόμενου αναπληρωτή υπουργού Γρηγοράκου (που είναι και ο καθ ύλην αρμόδιος). Tρεις φορές ήλθε στη βουλή η αντιμεταναστευτική τροπολογία και τρεις φορές αποσύρθηκε όχι μόνο λόγω των αντιδράσεων των βουλευτών του ΣYPIZA αλλά και Πασόκων που βλέπουν τα ελάχιστα εναπομείναντα ψήγματα του αντιρατσιστικού τους νόμου να γίνονται κουρελόχαρτο από τους ρατσιστές της Δεξιάς την οποία φυσικά στηρίζουν για να διατηρούν τις θέσεις τους στις κυβερνητικές πολυθρόνες. Πάντως ο Mιχαλάκης και μετά την τρίτη απόσυρση δήλωσε ότι η τροπολογία θα επανέλθει Oι αντιπαραθέσεις στη βουλή έδωσαν την ευκαιρία στους βουλευτές της X.A. που ακόμη δεν έχουν μπει φυλακή να χύσουν τον οχετό του φασιστικού τους αγριανθρωπισμού κατηγορώντας τα θύματα της καπιταλιστικής κρίσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων ότι γεννοβολάνε πολλά παιδιά και συνιστούν εθνική απειλή.

3 σελίδα 4 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σελίδα 5 ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ Α Ε Υ Στις 19 & 20 Μαρτίου η 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ βρήκε πολλές δεκαπενθήμερες πολιτικές εκδόσεις, να κυκλοφορούν με λάθος κάλεσμα για την ημερομηνία της απεργίας. Η ΕΕ της ΑΔΕΔΥ άλλαξε τις ημερομηνίες για τις απεργίες που εξάγγειλε η ίδια μόλις 10 ημέρες πριν. Αλλαγή που πρόσθεσε στους εργαζόμενους στο δημόσιο μόνο σύγχυση. Γιατί κατά τα άλλα αποτελούσαν δύο αδιέξοδες προτάσεις εκτόνωσης της αγανάκτησης ενόψει των απολύσεων της 22ας Μαρτίου. Σύντομο ιστορικό Πολύ πριν από το πρώτο μνημόνιο (νόμος 4024/11), οι δημόσιοι υπάλληλοι μπαίνουν στο στόχαστρο της Κυβέρνησης με συκοφαντική εκστρατεία επιδιώκοντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Περικοπές μισθών επιδομάτων και μείωση στο μισό του 13 ου και 14 ου μισθού, δίνουν την θέση σε ολοκληρωτική κατάργησή τους μετά από λίγο. Η αύξηση του ωραρίου από 7,5 σε 8 ώρες εκτός του ότι οδηγεί τις εργασιακές σχέσεις σε οπισθοδρόμηση, αποτελεί κοινωνικό έγκλημα σε μια χώρα με υψηλά ποσοστά ανεργίας που αυξάνονται ραγδαία λόγω της κρίσης. Το 2011, με το πρώτο μνημόνιο καθιερώνεται η εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων. Αν και ο θεσμός της εφεδρείας δεν είχε σπουδαία αποτελέσματα στις απομακρύνσεις υπαλλήλων, παρόλο που απορρίφθηκε ακόμη και από το Συμβούλιο Επικρατείας τον Σεπτέμβριο του 2013, πέτυχε τον βασικό του στόχο να εξοικειώσει τους δημόσιους υπαλλήλους με την έννοια της απόλυσης. Με τον νόμο 4093/12 το 3 ο μνημόνιο, ο υπουργός της ΔΗ- ΜΑΡ Μανιτάκης στην συγκυβέρνηση, προχωράει σε μαζικές διαθεσιμότητες δημοσίων υπαλλήλων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ένας παράλογος μαθηματικός τύπος χωρίς νόημα εφαρμόζεται και πετάει χιλιάδες εργαζόμενους στο καθεστώς διαθεσιμότητας και «κινητικότηττας». Στην συνέχεια κλιμακώνεται η επίθεση με τις διαθεσιμότητες των καθηγητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τον Μάιο του 2013, ακολουθεί το κλείσιμο της ΕΡΤ τον Ιούνιο και συνεχίζεται με τον διωγμό των σχολικών φυλάκων, την απόλυση των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών, την διάλυση των υπηρεσιών του Υ.ΜΕ.ΔΙ κλπ. Στις 22 Μαρτίου του 2014, οι εργαζόμενοι που είναι σε διαθεσιμότητα από τον Ιούνιο του 2013, απολύονται. Οι απολύσεις βέβαια όχι μόνο δεν πρόκειται να τελειώσουν, αλλά αντίθετα θα συνεχιστούν με τα υπόλοιπα κύματα των διαθέσιμων που συμπληρώνουν οχτάμηνο τους καταργημένους οργανισμούς και υπηρεσίες με την αξιολόγηση των δομών κλπ. Εργατικές αντιστάσεις & ο ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας Οι εργατικές αντιστάσεις αυτήν την περίοδο ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Κάθε κλάδος που χτυπιόταν και κάθε Οργανισμός αντιστέκονταν αγωνιστικά. Πολύμηνες ηρωικές απεργίες στους διοικητικούς, στον ΕΟ- ΠΥΥ, στην ΕΡΤ και αλλού αντί να γίνουν έναυσμα για συντονισμένο ξεσηκωμό αφήνονταν επίτηδες από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να σβήσουν μέσα στην απογοήτευση. Ακόμη και μετά την διαθεσιμότητα οι εργαζόμενοι σχολικοί φύλακες και οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών συνεχίζουν την αντίστασή τους με καθημερινές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Σε όλους αυτούς τους αγώνες ο κυβερνητικός συνδικαλισμός όταν είχε τον έλεγχο της ΑΔΕΔΥ σιωπά εκκωφαντικά εγκαταλείποντας τους αγώνες και αντλώντας επιχειρήματα για την απραξία του από την ήττα τους. Αλλά και μετά τις αλλαγές που γίνανε στο 35 ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ με τις κυβερνητικές παρατάξεις να μειοψηφούν, οι απεργιακές κινητοποιήσεις στις 12, 19 & 20 Μαρτίου δείχνουν πως η λογική των αποσπασματικών και αδιέξοδων απεργιών χωρίς συνέχεια και χωρίς πολιτικά αιτήματα καλά κρατεί. Ενώ η κυβέρνηση είναι πολιτικά αδύναμη και κοινωνικά απομονωμένη και εφαρμόζει τα αντεργατικά σχέδιά της με τον φόβο μιας εξέγερσης των εργαζόμενων η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αδυνατεί να οργανώσει τον ενιαίο αγώνα της εργατικής εργαζόμενων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λήξη της κατάληψης του Δημαρχείου Αθηνών, που έγινε από καθαρίστριες, σχολικούς φύλακες και υπαλλήλους του Δήμου, στις 18 Μαρτίου. Ενώ ήταν φανερό πως δημιουργούνται οι όροι για ένα Κέντρο Αγώνα κατά την διάρκεια της 48ωρης απεργία 19 & 20 Μαρτίου με άξονα την κατάληψη, η κατάληψη έληξε με παρότρυνση συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ. Το κλείσιμο της κατάληψης του Δημαρχείου έκρινε σε μεγάλο βαθμό τις όποιες δυνατότητες της αδιέξοδης 48ωρης απεργίας που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ να μετατραπεί σε αγώνα. Το κάλεσμα της «πρωτοβουλίας για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών» Στην μηνιαία συνέλευσή της (8/3/2014) η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, αποφάσισε «να απευθύνει πρόταση στις μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος για κοινή συνέλευση των απεργών διαδηλωτών μετά το πέρας της πορείας της 19ης Μαρτίου για την απόφαση της συνέχισης της μάχης στο δημόσιο τομέα από τους ίδιους τους απεργούς και όχι τη γραφειοκρατία». Το κάλεσμα αυτό συγκέντρωσε αρκετές υπογραφές συνδικαλιστών και εργαζόμενων στο δημόσιο. Το υποδέχτηκαν θετικά πολλοί εργαζόμενοι που δεν εμπιστεύονται τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Δυστυχώς η λήξη της κατάληψης στο Δημαρχείο, με παρότρυνση της καθεστωτικής αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεν επέτρεψε μαζική έκφραση των απεργών διαδηλωτών στις 19 Μαρτίου. Για πρώτη φορά όμως υπήρξε πολιτική πρόταση για το ξεπέρασμα του κυβερνητικού συνδικαλισμού και των συμμάχων του στην καθεστωτική αριστερά. Έδειξε πως τα αδιέξοδα βρίσκονται μόνο στα μυαλά αυτών που υποκλίνονται στην αστική νομιμότητα και στην εξουσία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στο εργατικό κίνημα. Οι «συντονισμοί» που καταλήγουν, στην καλύτερη περίπτωση, σε πιέσεις και εκκλήσεις στον κυβερνητικό συνδικαλισμό ή στους γραφειοκράτες συμμάχους του ώστε να γίνει μια ακόμη απεργία, έχουν αποτύχει προ πολλού. Η βαθειά καπιταλιστική κρίση που συγκλονίζει την εργατική τάξη και τις λαϊκές τάξεις δεν επιτρέπει χάσιμο χρόνου με αποτυχημένες αυταπάτες για τις «ευθύνες» της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Η διέξοδος στο εργατικό κίνημα μπορεί να είναι μόνο επαναστατική. Αυτό σημαίνει άμεση αδιαμεσολάβητη προσφυγή στην μάζα των εργαζόμενων για αποφάσεις στην κατεύθυνση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας και δημιουργία οργάνων αγώνα ανεξάρτητων από την κυβέρνηση την εργοδοσία και την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η απόπειρα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να μην επιτρέψει σε συντρόφισσά μας να τοποθετηθεί από την μικροφωνική της συγκέντρωσης στις 19 Μάρτη και μετά ο από μικροφώνου αρνητικός σχολιασμός του καλέσματός μας, για συνέλευση απεργών διαδηλωτών, δείχνει πως βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Και θα τον βαδίσουμε μέχρι το τέλος Αβραμίδης Κώστας Κραυγές αγωνίας για το απεργιακό πρόγραμμα της Α Ε Υ Βόλος Η 24ωρη απεργία στις 12/3 και η 48ωρη στις 19 και 20/3 βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις ανάγκες της ταξικής πάλης τόσο ενάντια στο νέο σύστημα αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων όσο και στο πρόγραμμα διαθεσιμοτήτων του περσινού καλοκαιριού που μετατρέπονται σε αυτοδίκαιες απολύσεις στις 22 Μάρτη μετά τη λήξη της 8μηνης διαθεσιμότητας. Στις 19/3, η τοπική ΕΛΜΕ πραγματοποίησε παρέμβαση στο 3ο ΕΠΑΛ Βόλου που επλήγη περισσότερο από το κύμα των διαθεσιμοτήτων επιχειρώντας να κινητοποιήσει τους καθηγητές στην απεργία, χωρίς αποτέλεσμα. Οι παλινωδίες της ΟΛΜΕ έχουν δημιουργήσει ένα αρνητικό κλίμα, η αδυναμία συντονισμού με άλλες ομοσπονδίες για κοινό απεργιακό αγώνα και η εναπόθεση των ελπίδων στις επικείμενες εκλογές έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα απαισιοδοξίας. Ακόμα και η Ομοσπονδία των εργαζομένων στο ΙΚΑ (ΠΟΣΕ-ΙΚΑ) με αναγκάστηκε να εκδώσει ανακοίνωση με τίτλο Κραυγή Αγωνίας, κριτικάροντας (με το φόβο μήπως τους παρεξηγήσουν οι γραφειοκράτες της ΑΔΕΔΥ) το απεργιακό πρόγραμμα της ΑΔΕ- ΔΥ, όπου αναγνωρίζει τα αυτονόητα «Εδώ και 3 χρόνια έχουν προκηρυχτεί 42 στάσεις εργασίας καθώς και 38 ημέρες απεργίας. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι από όλα αυτά που η κυβέρνηση κατόρθωσε είτε με προεδρικά διατάγματα, είτε με νομοσχέδια, είτε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δυστυχώς δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ.» Βέβαια οι συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας μας μέχρι χθες πραγματοποιούσαν συναντήσεις με υπουργούς και γραμματείς για την εξαίρεση του ΙΚΑ από το νέο πρόγραμμα διαθεσιμοτήτων για το Το σκεπτικό των εξαιρέσεων έχει ήδη εκθέσει ανεπανόρθωτα τις γραφειοκρατίες στα μάτια των εργαζομένων με αποτέλεσμα την περαιτέρω διάρρηξη των σχέσεων μεταξύ της εργαζόμενης βάσης και των εκλεγμένων ηγεσιών. Στην συγκεκριμένη ανακοίνωση της ΠΟ- ΣΕ-ΙΚΑ αυτό δηλώνεται ρητά «Η παρέμβαση μας αυτή, δεν έχει την έννοια του συνδικαλιστικού κειμένου, αλλά θεωρούμε μπροστά στην πλήρη απαξίωση όλων μας, πρέπει να εκφράσουμε την άποψη των εργαζομένων, που είναι κραυγή αγωνίας όχι μόνο για τα δεινά που ζούμε, αλλά και για το συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα.» Η ανακοίνωση καταλήγει στο ότι η ΠΟΣΕ- ΙΚΑ θα είναι δίπλα στην ΑΔΕΔΥ «όχι στα τετριμμένα προγράμματα δράσης, αλλά σε πρόγραμμα ενδυνάμωσης του ρόλου της ΑΔΕΔΥ στα μάτια των εργαζομένων στο Δημόσιο.» Το τι ακριβώς σημαίνει αυτή η αντιφατική δήλωση περί τετριμμένων προγραμμάτων δράσης και εξύψωση του κύρους των γραφειοκρατών της ΑΔΕΔΥ, θα το δούμε σίγουρα την επόμενη περίοδο. Το μόνο σίγουρο πάντως μέχρι σήμερα είναι ότι κανένα πρόγραμμα δεν έχει κατατεθεί από την ΠΟΣΕ-ΙΚ ή την ΑΔΕΔΥ. 19/3/14, Γιάννης Χατζηγιάννης Εργαζόμενος ΙΚΑ Στις 11 Μαρτίου έγιναν οι εκλογές στον Σύλλογο Εργαζόμενων ΤΕΕ. Οι εκλογές αυτές γίνονται στην συγκυρία των απολύσεων στο δημόσιο. Η βαθειά κοινωνική και οικονομική κρίση, όμως, πυροδοτεί και τις αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της αριστεράς κάνοντάς τες οξύτερες. Σε αυτές τις εκλογές το σχήμα της «Αριστερής Πρωτοβουλίας Εργαζόμενων στο ΤΕΕ» κατέβηκε διασπασμένο, καθώς οι σοβαρές πολιτικές διαφορές που υπήρχαν για μεγάλο διάστημα, έφτασαν σε αδιέξοδο μετά την συνεργασία μελών του με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό στο ΤΕΕ, στην εκδικητική πρόταση μομφής ενάντια σε άλλο μέλος της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» στο Δ.Σ. Στη συνέχεια η κάθοδος στις εκλογές αυτών των συντρόφων που συναίνεσαν με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, απέδειξαν πως οι διαφορές που εμφανίζονταν για μεγάλο διάστημα με ένα τυχαίο τρόπο είχαν πολιτικό βάθος. Το πολιτικό βάθος όμως αυτών των διαφορών δεν ήταν εύκολο να αναδειχθεί, καθώς οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του Αναμασημένος κι αδιέξοδος ρεφορμισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα ΣΥΡΙΖΑ που προχώρησαν σε αυτές τις επιλογές, οικειοποιήθηκαν τον τίτλο του σχήματος και τοποθέτησαν το όλο θέμα στη βάση δήθεν προσωπικών διενέξεων, οι οποίες κατέληγαν σε διασπαστικές συμπεριφορές. Τα πολιτικά ζητήματα που συνδέονταν με τις αρχές της αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα, αγνοούνταν επίτηδες και έδιναν «Μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά (το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα) στη δημιουργία ενός ρεύματος πολιτικής ανατροπής, με άμεσο στόχο την ακύρωση των μνημονίων και των νεοφιλελεύθερων αντιλαϊκών πολιτικών, για μια προοδευτική ριζοσπαστική αλλαγή στη χώρα». Είναι μια από τις βασικές στοχεύσεις της Μαχητικής Εργατοϋπαλληλικής Ταξικής Ανατροπής (Μ.Ε.Τ.Α.), που συγκροτήθηκε το σαββατοκύριακο Μάρτη, με μαγιά ένα μεγάλο τμήμα της Αυτόνομης Παρέμβασης. Από τις πρώτες γραμμές, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα καλείται να «σπρώξει» τις απαιτούμενες πολιτικές αλλαγές (με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ριζοσπαστική αριστερά όπως λένε οι θέσεις), να συμβάλει με τον τρόπο του να αλλάξουν τα πράγματα. Ήδη όλες οι προϋποθέσεις της δημιουργίας μιας νέας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, στηρίγματος ενδεχόμενων πολιτικών αλλαγών που περιγράφουν οι συντάκτες των θέσεων είναι παρούσες. Για τις θέσεις, ο προσανατολισμός των συνδικάτων πρέπει να είναι αντινεοφιλελεύθερος. Άλλωστε όπως διαπιστώνουν η κρίση που ζούμε σήμερα, είναι κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, των θατσερικών και ρηγκανικών επιλογών στην οικονομία και την πολιτική, που πήραν το πάνω χέρι σε όλη την Ευρώπη. Η βαθύτερη και ιστορικότερη κρίση αυτού του συστήματος εκμετάλλευσης, η παρακμή του που απειλεί εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη, γίνεται υπόθεση κάποιων κακών επιλογών από τις κυβερνήσεις και το συνδικαλιστικό κίνημα, την ίδια τη σοσιαλδημοκρατία που σταμάτησε να παίζει το ρόλο της. Άλλωστε για το Μ.Ε.Τ.Α, αυτό που ζούμε σήμερα, δεν είναι οι ύστατες προσπάθειες ενός συστήματος που πεθαίνει και καλεί το «νεκροθάφτη» του, την ίδια την τάξη να ολοκληρώσει τη διαδικασία, αλλά απεναντίας «οι δυνάμεις του κεφαλαίου ενισχύουν τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης, και οικοδομούν την ανασυγκρότηση της ηγεμονίας τους». Και αν για τον πολιτικό στόχο, έχουμε ήδη περιγράψει τι αποτυπώνουν οι θέσεις, τί περιγράφεται στο πεδίο των διεκδικήσεων; «Οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις πρέπει να εναρμονίζονται εκ των πραγμάτων με την ανάγκη ανατροπής των εφαρμοζόμενων πολιτικών και τη διεκδίκηση πολιτικών προοδευτικών αλλαγών». Το όριο που είχε συμφωνήσει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός το 2009, σε ό,τι αφορά τις συλλογικές συμβάσεις, με το οποίο οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, είχαν επιστρέψει εισοδηματικά στο 1983, γίνεται το άπαν των εργατικών διεκδικήσεων. Ο καπιταλισμός όχι μόνο μπορεί να διορθωθεί, αν το τιμόνι στρίψει «αριστερά», όχι μόνο το αστικό κράτος μπορεί να υπάρξει με «δημοκρατικό και προοδευτικό προσανατολισμό», ο καπιταλισμός ειδικά στην Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει στο 2009, αν επιστρέψουμε στις ελεύθερες διαπραγματεύσεις εργοδοτώνεργαζομένων. Είναι εντυπωσιακό, πως την εποχή που κρίνεται το ίδιο το ζήτημα της εξουσίας, που η εργατική τάξη και ευρύτερα οι εργαζόμενοι, έχουν να κερδίσουν τα πάντα, διαφορετικά θα χάνουν καθημερινά την ίδια τους τη ζωή, οι δυνάμεις του Μ.Ε.Τ.Α., καλούν την εργατική τάξη, να παζαρέψει την καταστροφή της με τον όρο να παρθούν πίσω τα μνημόνια, με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, μέσα στην Ε.Ε., με ένα παραγωγικό πρότυπο, όπως γράφουν, παραγωγικής ανασυγκρότησης. Ενώ τα αιτήματα που μπαίνουν για τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο, για αναβάθμιση της εργασίας με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, που οι θέσεις τα θεωρούν σημαντικά, τα κονιορτοποιεί η έλλειψη της πάλης για εργατική εξουσία. Εντυπωσιάζει στο κείμενο η απουσία οποιασδήποτε αυτοκριτικής. Για τις απεργίες των τελευταίων δύο χρόνων, με όλα τα νέα ποιοτικά στοιχεία αυτενέργειας, ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΕΕ πολιτικοποίησης και μάχιμης στάσης των εργαζομένων, με όλα τα όριά τους στην πολιτική κατεύθυνση, οι θέσεις διαπιστώνουν ως πρόβλημα το συντονισμό τους. Και αναφέρουν ανάμεσα σε άλλες την Ε.Ρ.Τ., τους εκπαιδευτικούς, τους Ο.Τ.Α. κ.τ.λ. Αλήθεια η έλλειψη συντονισμού ευθύνεται για την προδοσία χιλιάδων εκπαιδευτικών πέρυσι το Μάη, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα; Όπως επίσης το ότι οι αγώνες, δεν αναδεικνύουν για τις θέσεις την ανάγκη της ύπαρξης και ανάπτυξης ανεξάρτητων αγωνιστικών κέντρων, στα χέρια της, αλλά «αποτυπώνουν τη δυνατότητα μετάβασης σε μια νέα περίοδο ανασυγκρότησης και επιστροφής του συνδικαλιστικού κινήματος στις ριζοσπαστικές του καταβολές». Όταν όμως οι θέσεις μιλάνε για ανασυγκρότηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, περιγράφουν την ανάγκη να υπάρχουν διαφορετικές πρακτικές από τους συνδικαλιστές, μακριά από τη διαφθορά, να κατοχυρωθεί ο αντινεοφιλελεύθερος προσανατολισμός, να υπάρξει αλλαγή συσχετισμών στο επίπεδο της ηγεσίας. Δηλαδή, ένας γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, αποκαθαρμένος από τις ακραίες μορφές του εκφυλισμού του, και με πολιτική στόχευση τη δημιουργία ενός ευρύτατου πολιτικού τόξου, από την δυσαρεστημένη αστική και εργοδοτική γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ, μέχρι και τις παρυφές δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής ή αντικαπιταλιστικής αριστεράς, κυρίως μέσα από το σχήμα του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Συμπερασματικά, η Μ.Ε.Τ.Α, επιχειρώντας να στρέψει το ρολόι της ιστορίας τουλάχιστον τριάντα χρόνια πίσω, δείχνει να πιστεύει περισσότερο από τους ίδιους τους καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό, πως το σύστημα της εκμετάλλευσης μπορεί να ορθοποδήσει, και να υπάρξουμε μέσα σε αυτό με μια δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου. Και από την άλλη πως οι ιστορικές δυνατότητες που έχει η εργατική τάξη να αυτοκυβερνηθεί, μπορεί να στριμωχτεί με την αλλαγή του συσχετισμού στο αστικό κράτος και τον εργατικό συνδικαλισμό, χωρίς εργατική εξουσία, χωρίς τα μέσα παραγωγής και την οικονομία στα χέρια των παραγωγών. Nίκος Πελεκούδας την θέση τους σε μια απολιτική προπαγάνδα «ενότητας για την ενότητα» της αριστεράς. Το άλλο σχήμα που προέρχονταν από αυτήν την διάσπαση της ενιαίας «Αριστερής Πρωτοβουλίας» κατέβηκε με τον τίτλο «Αγωνιστική Ενότητα Εργαζόμενων στο ΤΕΕ» και συσπειρώθηκε γύρω από τα ζητήματα της αγωνιστικής συνέπειας στα τρέχοντα θέματα των εργαζόμενων στο ΤΕΕ, της αναγκαιότητας της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας και της άμεσης πάλης των εργαζόμενων για την ανατροπή της κυβέρνησης. Με όλες τις δυσκολίες που δημιουργούσε ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΤΑΡ- ΣΥΑ αλλά και οι πιέσεις από την μεριά του μηχανισμού της διοίκησης του ΤΕΕ να μην στηριχθεί, κατάφερε να ανοίξει στους εργαζόμενους την συζήτηση για τις διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις που εκφράζονταν από τις παρατάξεις και την σημασία τους. Η εκλογή ενός μέλους της «Αγωνιστικής Ενότητας Εργαζόμενων ΤΕΕ» στο Δ.Σ., έδειξε την θετική ανταπόκριση που βρίσκουν οι πολιτικές θέσεις και η αγωνιστική συνέπεια στους εργαζόμενους. Η εκλογική επιτυχία των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού (διατήρησαν τις 4 έδρες τους) δεν είναι άσχετη με την ανοχή και την κάλυψη που έδειξαν οι υπόλοιπες αριστερές παρατάξεις στις αντιδημοκρατικές και αντεργατικές πρακτικές, δημιουργώντας σύγχυση στους εργαζόμενους. Αβραμίδης Κώστας

4 σελίδα 6 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σελίδα 7 ΦΥΛΑΚΕΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΕΝ ΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Για το τέλος Μαρτίου δρομολογείται από την ακροδεξιά Κυβέρνηση Σαμαρά-Δένδια -Αθανασίου η κατάθεση στη βουλή του νέου νόμου-έκτρωμα με το οποίο επιχειρούν να σκληρύνουν το καθεστώς καταστολής και φυλάκισης όσων κατηγορούνται για «τρομοκρατία» και όσων κρίνονται «επικίνδυνοι» για τη «δημόσια ασφάλεια της χώρας». Όπως καταγγέλλει η «Πρωτοβουλία αντίστασης και αλληλεγγύης»: το νέο νομοσχέδιο προβλέπει μεταξύ άλλων «δημιουργία Φυλακών Υψίστης Ασφαλείας, τύπου Γ, οπουδήποτε ανά την Ελληνική Επικράτεια, αλλά και δημιουργία αυτοτελών τμημάτων τύπου Γ σε υφιστάμενα σωφρονιστικά καταστήματα, με αποτέλεσμα τη διάχυση αυτού του μοντέλου κράτησης και την επιβολή του σε ολόκληρο το πλέγμα των σωφρονιστικών καταστημάτων, «μια φυλακή, μέσα στη φυλακή»! Οι κρατούμενοι αυτής της κατηγορίας, θα υποστούν «αυστηρότερη» μεταχείριση από εδώ και στο εξής με συνέπειες: την απαγόρευση για τουλάχιστον 10 χρόνια οποιουδήποτε δικαιώματος άδειας, την στέρηση επικοινωνίας με φιλικά, συγγενικά πρόσωπα, την αύξηση της υποχρεωτικής φυλάκισης από τα 16 χρόνια που ισχύει έως σήμερα στα 20 χρόνια, αυξημένα μέτρα αστυνομικής επιτήρησης της φυλάκισής τους, τον σχεδόν αποκλειστικό περιορισμό τους στο κελί και άλλα. Το αίσχος δεν τελειώνει όμως εδώ. Το νομοσχέδιο προβλέπει ευεργετική μεταχείριση, μέχρι και αποφυλάκιση σε όσους «ποινικούς κρατούμενους» δώσουν στοιχεία για «υποθέσεις τρομοκρατίας» στις αρχές. Όπως σωστά έχει παρατηρηθεί με αυτό το ανθρωποφαγικό μέτρο, όχι απλώς επιβραβεύεται η ρουφιανιά και η κατάδοση (ούτως ή άλλως η «αντι-τρομοκρατική εκστρατεία» είναι αδύνατη χωρίς την εκμετάλλευση του φόβου και της ρουφιανιάς) αλλά στόχος είναι ο πολιτικός και ηθικός εξανδραποδισμός των κρατούμενων για τον αποτελεσματικότερο έλεγχο όλων των φυλακισμένων. Ο νόμος Αθανασίου-Δένδια δεν αφορά μόνο σε όσους έχουν καταδικαστεί αλλά και όσους είναι, ή πρόκειται να γίνουν υπόδικοι, κατηγορούμενοι για τρομοκρατία ή «επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια της χώρας». Όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια, με τις πολύμηνες, νομικά καταχρηστικές προφυλακίσεις αγωνιστών, τις διώξεις και τις φυλακίσεις χωρίς δίκες ή στοιχεία, τις εισβολές στα σπίτια και όλα τα υπόλοιπα φαινόμενα καταστολής μιας αστικής εξουσίας σε αποσύνθεση, θεσμοθετούνται σε αυτό το νομοσχέδιο και ό,τι άλλο το ακολουθήσει. Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη την Παρασκευή 28 Μάρτη στις 6 μ.μ. στα Προπύλαια, η «Πρωτοβουλία αντίστασης και αλληλεγγύης» διοργανώνει διαδήλωση. Η ύπαρξη και η λειτουργία των φυλακών είναι βασικό τμήμα μιας αστικής εξουσίας που ιδιαίτερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, είναι σε κρίση και κυβερνά με νομοθετικά διατάγματα σε ένα καθεστώς ακήρυκτης έκτακτης ανάγκης. Είναι προφανές ότι το ζήτημα της υπεράσπισης των διωκόμενων για τρομοκρατία αφορά κάθε εργατική οργάνωση και συλλογικότητα της αριστεράς. Αυτή η πρόκληση δεν πρέπει να περάσει. Πρέπει να κινητοποιηθούμε και να την αποτρέψουμε, ανατρέποντας τους οργανωτές της. Ε.Α Στην καπιταλιστική πρέσσα οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ Tο Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα χαιρετίζει και συμμετέχει στην πρώτη διαμαρτυρία ενάντια στην κακοποίηση των ζώων που διοργανώνεται την ίδια μέρα και ώρα σε Ελλάδα και Κύπρο. Εκεί που δυο λαοί σφαγιάζονται από αστικές κυβερνήσεις που προσπαθούν να διαχειριστούν το αδιαχείριστο της αποτυχίας της ΕΕ και της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αφαιρώντας κάθε όρο ύπαρξης και ζωής από την -εργαζόμενη κι άνεργη- εργατική τάξη και το φτωχό λαό. Ο αποτροπιασμός που νιώθει ο άνθρωπος για την εκμετάλλευση και καταπίεση του ζώου είναι ένα συναίσθημα σύμφωνο με την ανθρωπινότητά του και δεν πρόερχεται από μια απλοϊκή φιλοζωϊα ή ευαισθησία σαν αυτή που προσπαθεί να μας συνηθίσει η αστική ιδεολογία. Ιστορικά συνδέεται με την εμφάνιση της ιδιοκτησίας και είναι κομμάτι των αιματοβαμμένων ταξικών κοινωνιών. Οι εργάτες σε κάθε γωνιά της γης είναι διατεθειμένοι να παλέψουν μέχρι τέλους για τη ζωή τους. Ο ΟΤΕ ως ελληνικό παράρτημα της Deutsche Telekom προσπαθεί να προσαρμοστεί όλο και καλύτερα στα αυστηρά γερμανικά πρότυπα, με υπόβαθρο φυσικά τα αδιέξοδα και την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας. Σημειωτέον ότι η DT έχει έντονη δραστηριότητα τόσο στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Η αποκρατικοποίηση του ΟΤΕ ξεκίνησε το 2008 και αυτή τη στιγμή η DT κατέχει σχεδόν το σύνολο των μετοχών του ΟΤΕ. Ο ΟΤΕ διαθέτει θυγατρικες εταιρίες επενοικίασης προσωπικού (ΟΤΕplus, ΟΤΕ Academy, E-value, Hellas Com ). Μετά την αποκρατικοποήση του ΟΤΕ έχουν γίνει τα εξής: Έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές «εθελούσιες εξόδοι» των παλιών εργαζομένων του ΟΤΕ. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι «Οτετζιδες» ευχονται να πληρούν τις προυποθέσεις για εθελούσια αφού έχουν φτάσει σε πολύ δύσκολη κατάσταση, τόσο λόγω της εντατικοποίησης των συνθηκών εργασίας όσο και των συνεχών αλλαγών των συνθηκών εθελουσίας (κατάργηση εφάπαξ). Συγχώνευση και κλείσιμο τμημάτων. Αντικατάσταση εργαζομένων οτε με σύγχρονους ενοικιαζόμενους σκλάβους από τη θυγατρική εταιρία κυρίως της OTEPLUS. Μισθοί από περίπου ανάλογα με το τμήμα απασχόλησης και με συμβάσεις ορισμένου χρόνου εργασίας. Προσλαμβάνονται για συγκεκριμένο έργο το οποίο πολλές φορές αλλάζει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ώστε να μη βοηθάει στην απόκτηση προυπηρεσίας σε συγκεκριμένο αντικείμενο. Συγχώνευση θυγατρικών Oteplus- Hellas com το 2013 (2 από τις μεγαλυτερες θυγατρικές επενοικίασης προσωπικού στον ΟΤΕ). Τηλεφωνικό κέντρο (13888): Στον κρατικό ΟΤΕ τις θέσεις αυτές τις κάλυπταν φοιτητές, όμως έγινε αντικατάσταση αυτών με «οτεπλασιτες», με μέσο όρο ηλικίας και μισθό οι εξάωροι 360Ε και οι οκτάωροι 460Ε. Εργαζόμενοι με πτυχία και με μεταπτυχιακά χωρίς φυσικά να αναγνωριστεί τίποτα από αυτά. Η τεχνική υποστήριξη του βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε νέα αναδιοργάνωση, προσλήφθηκαν εργαζόμενοι από την e-value με χειρότερες ακόμα συνθήκες που εργάζονται στα κέντρα της Ν. Ιωνίας και του Ν. Ηρακλειου, ενώ 30 ατομα περίπου «Οτεπλασίτες» θα συνεχίζουν να δουλευουν στο τηλεφωνικό της Βικτώριας μέχρι τον Ιούνιο χωρίς να γνωρίζουν το μέλλον τους. Η πρόσφατη εξέγερση στην Βοσνία, η εξέγερση του καλοκαιριού στην Τουρκία και οι δεκάδες διεθνείς αγώνες για μικρά ή μεγάλα ζητήματα το αποδεικνύουν. Η εργατική τάξη είναι ιστορικά υποχρεωμένη να παλέψει για την απελευθέρωσή της. Η νίκη της -η εξουσία στα χέρια της- αυτή είναι που θα τσακίσει τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις κι είναι η μόνη που μπορεί να σημάνει την απελευθέρωση κάθε καταπιεσμένου πλάσματος. -Για να μπει τέλος στη βιομηχανία κρέατος και σε όλες τις βάρβαρες βιομηχανίες εκμετάλλευσης των ζώων. -Για να μπει τέλος σε διεστραμμένες πρακτικές που κάνουν τα ζώα φορεσιές. Καμιά συζήτηση για τα πειράματα! Οι σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες, μας επιτρέπουν να ζεσταινόμαστε χωρίς να φοράμε πτώματα και να αναπτύσσουμε τις επιστήμες χωρίς να βασανίζουμε ζωντανά όντα. -Για να καταργηθούν όλα τα τσίρκο κι οι ζωολογικοί κήποι και Δεν υπάρχει σωματείο για τους εργαζόμενους που εργάζονται στην ΟΤΕplus. Οι συνθηκες εργασίας εντατικοποιούνται συνεχώς, καθημερινά αξιολογούνται με στατιστικούς δείκτες που βγαίνουν ανάλογα με τους στόχους του κάθε τμήματος. Οι εργαζόμενοι της OTEPLUS δουλεύουν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (εξάμηνες ή ετήσιες), τους αλλάζουν συνεχώς το έργο απασχόλησης, υπογράφουν συμβάσεις αρκετούς μήνες μετά την ανανέωση τους, καλούνται να αλλάξουν ταμείο από ΙΚΑ σε ΤΑΥΕΚΩ για να βουλώσουν τις τρύπες των ταμείων λόγω των εθελουσιών εξόδων, ενώ έχουν κρατήσεις στο μισθό τους για την κάλυψη του εφαπαξ των τωρινών συνταξιούχων. Οι μισθολογικές τους απολαβές είναι κατά πολύ κατώτερες από αυτές των «παλιών» εργαζομένων του ΟΤΕ, την στιγμή που οι γραφειοκράτες της ομοσπονδίας ΟΜΕ ΟΤΕ τάζουν ότι θα μειώσουν αυτό το μισθολογικό χάσμα πατώντας στην μείωση των μισθών των «παλιών» εργαζομένων που θα υπάρξει από τέλος του Τέλος αξίζει να αναφερθεί η αυτοκτονία εργαζόμενου που βρισκόταν σε εθελούσια έξοδο και αυτοπυρπολήθηκε μέσα σε εγκαταστάσεις του ΟΤΕ (Κατανεμητής) στην Κύμη όπου εργαζόταν μέχρι πρόσφατα. ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΤΗΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ Κυριακή 23 Μάρτη, 11 π. μ. Πλ. Μοναστηρακίου να μπει τέλος στην απαγωγή, αιχμαλωσία και καταδυνάστευση των άγριων ζώων. -Για να μπει τέλος στο κυνήγι, τις ταυρομαχίες, τις κυνομαχίες και κάθε βάρβαρο σπορ ενός βάρβαρου πολιτισμού. -Για να γίνουν ισότιμα μέλη των ανθρώπινων κοινοτήτων τα εξημερωμένα είδη ζώων και να ζουν μαζί μας σαν πραγματικοί φίλοι και γείτονες. Για να καταργηθεί η εξαναγκαστική αναπαραγωγή μεταξύ όμοιων φυλών, με φανερό σκοπό την -ναζιστικής έμπνευσης- διατήρηση της ράτσας και με πραγματικό σκοπό την αγοραπωλησία ζώων. -Για έναν κόσμο όπου τα ζώα μεγαλώνουν ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον και η ανθρωπότητα ανεμπόδιστα γνωρίζει τις διατροφικές της ανάγκες. Για να περπατήσουμε στο δρόμο της καθολικής χειραφέτησης, της ανακάλυψης όλων των πτυχών της ανθρωπινότητας των ανθρώπων, στη συμφιλίωση ανθρώπου και φύσης, στον ελευθεριακό κομμουνισμό. Ανταπόκριση από την Τουρκία Με το σύνθημα αυτό συνεχίζεται το δεύτερο εξεγερσιακό κύμα στη γείτονα χώρα. Το σύνθημα αναρτήθηκε στην πόρτα ενός καταστήματος λίγες ώρες πριν από τις προγραμματισμένες διαδηλώσεις για το θάνατο του Berkin Elvan, σε πείσμα των προκλητικών εκκλήσεων του Τούρκου προέδρου Γκιούλ για αυτοσυγκράτηση. Ο Berkin έκλεισε τα 15 του χρόνια στις 5 Ιανουαρίου, όντας σε κώμα σχεδόν οκτώ μήνες. Ένα κάνιστρο δακρυγόνου τον είχε τραυματίσει στο κεφάλι τον περασμένο Ιούνιο, κατά την περίοδο έξαρσης της τουρκικής εξέγερσης. Είχε βγει για να αγοράσει ψωμί ενώ οι συγκρούσεις με την αστυνομία μαίνονταν στη γειτονιά του, την εργατική συνοικία Okmeydanı της Ιστανμπούλ. Στις 6 Μαρτίου η κατάστασή του πήρε ραγδαία άσχημη τροπή. Οι γονείς του έφηβου ενημέρωσαν μέσω των social media τον κόσμο που τους στάθηκε στις ατελείωτες μέρες τους. Πλήθος συμπαράστασης συγκεντρώθηκε άμεσα έξω από το νοσοκομείο νοσηλείας του Berkin, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος. Η κυβέρνηση του AKP, φοβούμενη τα επακόλουθα ενός ακόμη θανάτου σχετιζόμενου με την περσινή εξέγερση (8 πλέον στο σύνολο), έστειλε αμέσως τις δυνάμεις καταστολής έξω από το νοσοκομείο για να περιφρουρεί τον κόσμο, με πρόφαση τάχα την ασφάλεια του ιδρύματος. Με την αναγγελία του θανάτου του Berkin, η αστυνομία μη χάνοντας λεπτό, κινήθηκε κατά του συγκεντρωμένου κόσμου νωρίς το πρωί, επαναλαμβάνοντας τις ύπουλες τακτικές της του περασμένου καλοκαιριού. έκα άτομα κρατήθηκαν έπειτα από αντίσταση. Το πλήθος αντεπιτέθηκε αρπάζοντας δακρυγόνα και ασπίδες από το σταθμευμένο όχημα των ΜΑΤ, τα οποία φυσικά δεν φείδονταν δακρυγόνων και, μη διστάζοντας, γέμισαν το νοσοκομείο με το φονικό αέριο. Ο λαός της Τουρκίας δεν έχει ηττηθεί σε καμία περίπτωση. Ακόμη κι αν δεν έχει βρει τον τρόπο να εκφραστεί και να διεκδικήσει την εξουσία, συντονίστηκε αυθόρμητα και βγήκε πάλι στο δρόμο. εκάδες χιλιάδες ακολούθησαν το νεκρό Berkin στον αλεβίτικο ναό όπου τον ξαγρύπνησε η οικογένειά του και άλλοι τόσοι συγκεντρώθηκαν στα κ εντρικά σημεία 17 πόλεων και σε πανεπιστήμια. Νωρίτερα, με μια συγκινητική συμβολική χειρονομία αλληλεγγύης, οι μαγαζάτορες της γειτονιάς του Berkin έκλεισαν αυθημερόν τα καταστήματά τους. Το πρόσωπό του Berkin κατέκλυσε τους δρόμους και τα social media, «Ησυχία να κάνετε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν» δίπλα στο δικό μας Αλέξη και οι μαθητές των λυκείων, οργισμένοι που έφαγαν έναν δικό τους, ξεχύθηκαν στους δρόμους. Η κυβέρνηση, συνεχίζοντας την επίδειξη μιας δύναμης σαθρής πέρα για πέρα, έστειλε τα ΜΑΤ να τσακίσουν τον συγκεντρωμένο κόσμο. Με τα FN-303 και τις αύρες παρατεταγμένες να ζητούν αφορμή να ξεσπάσουν το μένος τους, σκληρές σκηνές ακολούθησαν. Χωρίς αφορμή ή προειδοποίηση το πλήθος φλομώθηκε, κυνηγήθηκε και δάρθηκε, ιδίως στην Ιστανμπούλ και την Άγκυρα. Μα την επόμενη μέρα ήταν ξανά εκεί, όταν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συνέρρευσαν στην Ιστανμπούλ από άλλες πόλεις για την κηδεία του Berkin. Το γιο μου δεν μου τον πήρε ο Αλλάχ αλλά ο Ταγίπ Ερντογάν, η μητέρα του τελικά εξεγέρθηκε. Τα επίσημα νούμερα αναφέρουν πως διαδήλωσαν συνολικά πάνω από άνθρωποι σε 53 τούρκικες πόλεις. Η αστυνομία παρενέβη σε 13 από αυτές και συνελήφθησαν 417 πολίτες, ανάμεσά τους κάπου 40 παιδιά. 52 πολίτες τραυματίστηκαν και 19 αστυνόμοι, ενώ ένας αστυνόμος πέθανε, με τις πηγές να αναφέρουν ως αιτία θανάτου ανακοπή από την υπερβολική χρήση δακρυγόνου οι Αρχές το αρνούνται. Πορείες και εκδηλώσεις αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκαν σε τουλάχιστον 13 χώρες, ανάμεσα τους και στην Ελλάδα. ΤΟΥΡΚΙΑ ιαφορετική τροπή πήραν τα πράγματα την τρίτη ημέρα των διαδηλώσεων. Στην ίδια συνοικία του Okmeydanı, έπεσε νεκρός από σφαίρα ο 22χρονος Burak Can Karamanoğlu, υποτιθέμενο μέλος της ακροδεξιάς οργάνωσης των Γκρίζων Λύκων. Οι συνθήκες θανάτου του δεν είναι πολύ ξεκάθαρες, μα αναφέρεται πρότερη συμπλοκή στο δρόμο μεταξύ δύο ομάδων και την ευθύνη για τη δολοφονία έχει ήδη αναλάβει η παράνομη οργάνωση DHKP/C (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα-Μέτωπο). Ο πατέρας του 22χρονου αρνείται την όποια σχέση του παιδιού του με την πολιτική: εν μπορεί ο πόνος των γονιών να αποτελεί πολιτικό εργαλείο. Οι ακροδεξιοί ωστόσο, κατέβηκαν την ίδια μέρα στους δρόμους του Okmeydanı να διαδηλώσουν για το νεκρό τους (αίσθημα που συμμερίστηκε και ο Πρωθυπουργός), φωνάζοντας παράλληλα υβριστικά συνθήματα κατά του Berkin. Πολλά μέσα μίλησαν για το φόβο που εξαπλώνεται στη γειτονιά για άνοδο της βίας, αλλά το γεγονός είναι πως οδοφράγματα στήθηκαν από τους κατοίκους που θέλησαν να υπερασπιστούν τη γειτονιά τους από τη φασιστική απειλή. Από τη θέση του ο Ερντογάν, ανάμεσα σε όλα τα προσβλητικά σχόλια στη μνήμη του Berkin (ως τρομοκράτη ή περί των αστυνόμων ηρώων του), καταγγέλλει για προβοκάτσια και ψηφοθηρία ενόψει εκλογών το κεμαλικό κόμμα της αντιπολίτευσης (CHP). Το CHP, σε ρεσιτάλ υποκρισίας, δίνει στη δημοσιότητα το στοιχείο πως πάνω από 200 παιδιά έχουν πεθάνει από τότε που το AKP ανέλαβε την εξουσία. Συνιστά ψυχραιμία και δηλώνει πως το ίδιο θα παλέψει για δικαίωση με δημοκρατικά μέσα και συσπειρώνεται με την ακροδεξιά για να πολεμήσει δικαστικά το AKP για τα σκάνδαλα διαφθοράς του. Με κάποιες εικονικές ανακρίσεις να έχουν αρχίσει εντός της αστυνομίας, η μπόρα κόπασε ξανά μέχρι νεοτέρας. Σε συνέντευξή του, ο πατέρας του Berkin δήλωσε: Θέλω να τον θυμούνται σαν ένα παιδί που δολοφονήθηκε από το Κράτος. Ένα παιδί που μπορούσε να έχει γίνει τα πάντα και που κυρίως ήταν ένας Εξεγερμένος με τα όπλα των παιδιών το όνειρο και τη σφεντόνα. Ένα διαδεδομένο κείμενο των ημερών που υπογράφει η Ετζέ Τμέλκουραν καταλήγει εδώ: εν τελειώσαμε έτσι δεν είναι; Είμαστε όλοι Μπερκίν, σωστά; εν τελειώνουμε με τον θάνατο, έτσι δεν είναι; Μην κλαις ρε! Ύψωσε τη φωνή σου! Berkin Elvan Ölümsüzdür, ο Μπερκίν Ελβάν είναι Αθάνατος, αυτό είναι το σύνθημα. Όπως Αθάνατη είναι η Ελπίδα των Εξεγερμένων. ΝΑΛ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ BERKIN ELVAN Ήταν αμούστακο παιδί. Σκοτείνιασε απότομα η πιο γλυκιά του νιότη. Κράτα! Μπερκίν μου, έχει πολύ ακόμα μέχρι το πρωί, έχει πολύ ακόμα μέχρι το πρωί. Ξύπνα, ξύπνα, Μπερκίν μου, Το σώμα σου έλιωσε μόλις στα 15 σου, τα όνειρά σου ξεθωριάσαν. Το ψωμί είναι στα δόντια των πεινασμένων λύκων, Ξύπνα Μπερκίν μου, ξύπνα Ξύπνα, ξύπνα, Μπερκίν μου, Ο θάνατος ήρθε και έκατσε στην καρδιά σου, ο ύπνος γέμισε τα μαύρα σου μάτια. Μια μάνα στεκόταν κι έκλαιγε στο προσκεφάλι σου. Ξύπνα Μπερκίν μου, ξύπνα Ξύπνα, ξύπνα, Μπερκίν μου, Φιντάνι που μεγαλώνει στον κόρφο του λαού έγινες, Μπερκίν Ελβάν, καμάρι μας! Πίστεψε με, ως αύριο θα τους δικάσουμε! Ξύπνα Μπερκίν μου, ξύπνα Ξύπνα, ξύπνα, Μπερκίν μου, [Ευχαριστούμε για την μετάφραση την Θ.Β. και την παρέα της] Το τραγουδι: index.php/art/2460-ena-tragoudigia-ton-15xrono-berkin-elvametafrasi-stixon

5 σελίδα 8 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σελίδα 9 Αντικαπιταλιστική Αριστερά και Ευρώπη Ποια προοπτική; Η επαναστατική αριστερά και οι ευρωπαϊκές εκλογές του Σάββα Μιχαήλ Στα τέλη του Μαρτίου, η Ευρώπη, ιδιαίτερα η υπαρκτή ιμπεριαλιστική ΕΕ και οι διεθνείς συνέπειες της κρίσης σε Δύση και Ανατολή θα έρθουν στο επίκεντρο δύο διαφορετικών συναντήσεων δυνάμεων της διεθνούς αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς στην Αθήνα. Στις 29 Μαρτίου, η Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ υποδέχεται σε μια Δεύτερη συνάντηση εκπροσώπους ευρωπαϊκών οργανώσεων και κομμάτων που αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και συσπειρώνονται στο Rproject. Το αρχικό R του σχεδίου (project), όπως επεξηγεί και ο λογότυπός του, παραπέμπει στα καλέσματα resist, αντισταθείτε, reclaim, διεκδικείστε, και revolt, εξεγερθείτε. Προσοχή, το κάλεσμα γίνεται για εξέγερση, revolt, όχι για revolution, επανάσταση. Στους ομιλητές πέραν του Παναγιώτη Λαφαζάνη, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ και του Αντώνη Νταβανέλου, ηγετικού στελέχους της ΔΕΑ και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβάνονται γνωστοί ηγέτες οργανώσεων και κινημάτων από την Γαλλία (ΝΡΑ - Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα), την Ιταλία (Sinistra Critica- Κριτική Αριστερά) και το Βέλγιο (CADTM- Επιτροπή για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου) που προέρχονται ιστορικά από την τροτσκιστικής αναφοράς Ενιαία Γραμματεία της Τετάρτης Διεθνούς (ελληνικό της τμήμα είναι η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που διαφωνεί με αυτήν την σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερή του Πλατφόρμα). Στις Μαρτίου, πάλι, συγκαλείται στην Αθήνα και η 2η Εργατική Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη, την οποία φιλοξενεί το ΕΕΚ. Είναι μια πρωτοβουλία των συντρόφων του στην Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς και στο Βαλκανικό Κέντρο Κριστιάν Ρακόφσκυ, ανοιχτή σε κόμματα, οργανώσεις, κινήματα κι αγωνιστές από διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις της επαναστατικής, κομμουνιστικής κι αντικαπιταλιστικής Αριστεράς αλλά και του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού, αναρχοσυνδικαλιστικού κι αναρχικού χώρου. Ήδη έχουν δηλώσει την συμμετοχή τους εκπρόσωποι από την Ουκρανία -κεντρικό σημείο συζήτησης- την Ρωσία, την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Βουλγαρία, την Αλβανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Βρετανία, την Φιλανδία, την Τουρκία, την Τυνησία, το Ιράν, την Νότια Αφρική, την Αργεντινή. Και οι δύο συναντήσεις, αναμφίβολα, στρέφονται Ενάντια στην Ευρώπη του Κεφαλαίου, του Πολέμου και του Ρατσισμού, όπως τιτλοφορεί το δικό του κάλεσμα το Rproject. Από αυτήν την άποψη ως οργανωτές της 2ης Ευρω-Μεσογειακής Συνδιάσκεψης δεν βλέπουμε τις δύο διεθνείς συναντήσεις να βρίσκονται στις αντίθετες πλευρές του ταξικού οδοφράγματος. Θα ήταν ευχής έργο, μάλιστα, να μην είχαν συμπέσει χρονικά, ώστε να ήταν δυνατόν, όποιος αγωνιστής ή οργάνωση το επιθυμούσε να συμμετάσχει και στις δύο. Κι αυτό το λέμε με πλήρη γνώση του γεγονότος ότι οι οπτικές γωνίες που βλέπουμε τις εξελίξεις στην Ευρώπη, την Ελλάδα και τον παγκόσμιο καπιταλισμό είναι διαφορετικές και συνεπώς οι προοπτικές κι οι προτάσεις μας διαφέρουν και μάλιστα σε ορισμένα κρίσιμα σημεία αντιπαρατάσσονται. Για παράδειγμα, το ίδιο το Κάλεσμα της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ και του Rproject θέτει ευθύς εξαρχής το ζήτημα της κρισιμότητας των επικείμενων Ευρωεκλογών του Μαΐου «αφού θα κρίνουν την βιωσιμότητα της κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου» και θα είναι «πολιτική μάχη κρίσιμη για τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Στο ίδιο πνεύμα της κεντρικής αναφοράς στις Ευρωεκλογές, το Κάλεσμα θα τονίσει τελικά, στο «δια ταύτα», θα λέγαμε, της Συνάντησης, τις «πολιτικές επιτυχίες του ΣΥ- ΡΙΖΑ», τις «προσδοκίες» που γέννησαν «σε πλατιά τμήματα των κοινωνικών αντιστάσεων σε όλη την Ευρώπη» και τις «προοπτικές ανάδειξης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα [η οποία] θα ανοίξει αναπόφευκτα το κεφάλαιο της σύγκρουσης με την πολιτική, με τους θεσμούς, με την ίδια την ΕΕ». Δεν υποτιμούμε καθόλου τις Ευρωεκλογές συνολικά ούτε ειδικότερα την ανάγκη να μαυριστεί αγρίως η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, να μπουν και στις κάλπες καρφιά στο φέρετρό της. Και η 2η Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη έχει σαν ένα από τα βασικά θέματά της την επεξεργασία μιας πολιτικής πλατφόρμας για μια πανευρωπαϊκή εκστρατεία σε όλες τις χώρες της ΕΕ, με εξειδικευμένη σε κάθε χώρα μορφή. Σ αυτό το σημείο, το δικό μας Κάλεσμα λέει ρητά: Εμείς, οργανώσεις και αγωνιστές της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων χειραφέτησης, μπορούμε να επωφεληθούμε της ευκαιρίας των επερχόμενων Ευρωεκλογών για να διεξάγουμε, με διάφορες μορφές, σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, μια διεθνή και διεθνιστική εκστρατεία προωθώντας μια πραγματική, επαναστατική εναλλακτική λύση, για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση. Εκείνο που προτάσσουμε και τονίζουμε πρωτίστως είναι την ανάγκη για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση, ότι ΧΡΕΙΑ- ΖΟΜΑΣΤΕ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΜΙΑ ΡΕ- ΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ, ΔΙΕ- ΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ!. Κι αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ρήξη με την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τα δεσμά της, χωρίς την επαναστατική πάλη των εργαζομένων κι ανέργων ντόπιων και μεταναστών, όλου του νομαδικού προλεταριάτου σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, για την ανατροπή των καπιταλιστικών κυβερνήσεων, για εργατική εξουσία και σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης. Σ αυτή την βάση το δικό μας Κάλεσμα ασκεί κριτική και στην πολιτική πλατφόρμα του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για τις Ευρωεκλογές που προωθεί και η υποψηφιότητα Τσίπρα και ο ΣΥΡΙΖΑ: Η πολιτική πλατφόρμα της υποψηφιότητάς του και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε σε ένα άρθρο στο περιοδικό Νέα Ευρώπη, δεν αφήνει αμφιβολίες για την εξαιρετικά περιορισμένη, ρεφορμιστική μετριοπάθειά της. Προωθεί «μια δημοκρατική και προοδευτική στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης» με ένα παρωχημένο νεοκεϋνσιανό πρόγραμμα για την «ανάκαμψη», για «μια γνήσια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που θα ενεργεί ως δανειστής έσχατης ανάγκης, όχι μόνο για τις τράπεζες, αλλά και για τα κράτη», για τη φορολόγηση (όχι απαλλοτρίωση) του κερδοσκοπικού κεφαλαίου στις υπεράκτιες δραστηριότητές του, κλπ. Με τον πλέον ανιστόρητο και αντιϊστορικό τρόπο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι το σύνολο του διεθνούς πολιτικού, κοινωνικοοικονομικού πλαισίου έχει αλλάξει, προτείνεται για την επίλυση της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης μια «Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Χρέους», «στηριζόμενη στην Διάσκεψη του Λονδίνου του 1953 για το χρέος της Γερμανίας» και όχι στην απόλυτα αναγκαία κατάργηση του συνόλου του δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου. Μάταια θα βρούμε στο κάλεσμα της Αριστερής Πλατφόρμας - RProject έστω το αίτημα για την κατάργηση συνολικά του χρέους και την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών, των τραπεζιτών και μεγαλοβιομηχάνων, χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο ή εργατική διαχείριση. Κι ενώ σωστά καταγγέλλεται η άγρια λιτότητα, ο αντιδημοκρατικός, ρατσιστικός, πολεμοκάπηλος χαρακτήρας της υπαρκτής ΕΕ, όπως την ονομάζουν, μαζί και ο αισχρός ρόλος της δημοκρατικής ΕΕ στην Ουκρανία της ναζιστικής Σβομπόντα, ούτε κουβέντα δεν γίνεται για ρήξη των δεσμών με την ΕΕ, για την διάλυση αυτής της φυλακής των λαών, για μια πραγματικά σοσιαλιστική Ευρώπη χωρίς κεφαλαιοκράτες, γραφειοκράτες και στρατοκράτες. Κάτι τέτοιο θεωρείται προφανώς υπεραριστερό, έξω από το πρόγραμμα και τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ, μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, έξω από την οπτική και των διεθνών υποστηρικτών του. Αντιπαρατάσσουν αφηρημένα και βολικά, μια Ευρώπη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων σε μια Ευρώπη των εργατικών αγώνων και της κοινωνικής αντίστασης και σε μια αυριανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θα ανοίξει αναπόφευκτα το κεφάλαιο της σύγκρουσης με την πολιτική, με τους θεσμούς, με την ίδια την ΕΕ. Ποιο, συγκεκριμένα, θα είναι το ζητούμενο, το διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης; Μήπως η διάλυση της φυλακής των λαών κι η σοσιαλιστική Ευρώπη ή η μεταρρύθμιση της υπαρκτής ΕΕ σε μια άλλη ΕΕ δημοκρατική και κοινωνική, «μια δημοκρατική και προοδευτική στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης», όπως λέει και γράφει ο υποψήφιος Πρόεδρος της Κομισιόν Αλέξης Τσίπρας; Δεν μπορεί κανείς να τα έχει καλά και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ ή να αυτολογοκρίνεται με το άλλοθι ότι δεν θέλει να δώσει επιχειρήματα στην κυβερνώσα Δεξιά ή στην δεξιά πτέρυγα που ηγείται του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ δεν πρόκειται για ζητήματα απλώς τακτικής αλλά για την ίδια την ύπαρξη μιας στρατηγικής της χειραφέτησης. Τα στρατηγικά ερωτήματα, όπως τουλάχιστον τα έθεσε το πρόσφατο 13ο Συνέδριο του ΕΕΚ είναι: με ποια κυβέρνηση, με ποια εξουσία, σε ποια Ευρώπη θα υπάρξει διέξοδος από την κρίση; Το Κάλεσμα για την 2η Εργατική Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη το θέτει απερίφραστα και προτείνει την δική του απάντηση: Το ερώτημα που τίθεται ωμά, δεν είναι ποιο αστικό κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων ή διορισμένοι «τεχνοκράτες» στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος θα μπορούσαν να ανοίξουν μια διέξοδο από την κρίση, αλλά ποια κοινωνική δύναμη, ποια τάξη, παίρνοντας την πολιτική εξουσία, μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτή την ατελείωτη κοινωνική καταστροφή, ανατρέποντας το χρεοκοπημένο σύστημα και αναδιοργανώνοντας όλη την κοινωνία σε νέες βάσεις. Η απάντησή μας είναι σαφής: Μόνο η εργατική τάξη υποστηριζόμενη από όλους τους εκμεταλλευόμενους, τους καταπιεζόμενους και κοινωνικά αποκλεισμένους μπορεί να το κάνει αυτό, θεμελιώνοντας τις βάσεις του σοσιαλισμού. Ενός σοσιαλισμού που δεν μπορεί να ολοκληρώσει την οικοδόμησή του σε μια μόνο χώρα παρά σε πανευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα. Την πορεία προς αυτήν την διεθνή και διεθνιστική προοπτική θέλουμε να συζητήσουμε χωρίς προκαταλήψεις, σεχταρισμό και αυτοαναφορικότητα, με τους άλλους αγωνιστές και τις επαναστατικές, κομμουνιστικές, αντιιμπεριαλιστικές, αντιεξουσιαστικές, αναρχοσυνδικαλιστικές κλπ οργανώσεις και κοινωνικά κινήματα από την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, την Δυτική και Ανατολική Ευρώπη, την Ουκρανία, την Ρωσία, αλλά και την Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Λατινική Αμερική στις 29 και 30 Μαρτίου. 20 Μαρτίου 2014 Pablo Heller, 13 Μαρτίου 2013 Στις 29 και 30 Μαρτίου στην Αθήνα, στην Ελλάδα, θα πραγματοποιηθεί η Δεύτερη Διεθνής Συνδιάσκεψη εργαζομένων με θέμα την κρίση στην Ευρώπη, που συγκλήθηκε από τις οργανώσεις που συγκροτούν την Συντονιστική για την Επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς (CRFI). Ένας από τους σκοπούς αυτής της νέας Συνδιάσκεψης είναι να οργανωθεί μια πολιτική εκστρατεία εν όψει των νέων ευρωπαϊκών εκλογών που θα διεξαχθούν στις 25 Μαΐου. Οι εκλογές αυτές προκαλούν ενδιαφέρον, επειδή μπορεί να γίνουν η σκηνή επιμέρους ανατροπών και μετατοπίσεων. Στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πάρει την πρωτιά και να επισπεύσει την κρίση της κυβέρνησης συνασπισμού. Θα μπορούσε να συμβεί μια εκλογική άνοδος της δημοκρατικής αριστεράς στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Στη Γαλλία, δυναμώνει το Εθνικό Μέτωπο και το Αριστερό Μέτωπο διασπάται. Οι εκλογές διεξάγονται μετά τη λαϊκή εξέγερση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στη Βοσνία και την εντεινόμενη εκστρατεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μετατρέψει την Ουκρανία σε ένα ημι-αποικιακό κράτος. Η ανεξαρτησία και η ενότητα της Ουκρανίας ενάντια σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, από τη μία πλευρά, και στον Πούτιν από την άλλη, είναι απούσα από την προεκλογική εκστρατεία, που σημαίνει ότι υπάρχει ένα ενιαίο μέτωπο όλων των αποχρώσεων και των κομμάτων σε αυτό το σημείο. Οι εκλογές θα λάβουν χώρα σε μια στιγμή εμβάθυνσης της καπιταλιστικής χρεοκοπίας, της οποίας είμαστε μάρτυρες. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν αποπληθωρισμό απότομο και ανοδικό. Το κάλεσμα για τη Συνδιάσκεψη είναι εύγλωττο: όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες, ιδίως η υγεία και η εκπαίδευση, διαλύονται. Τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα (...) καταστρέφονται. Οι κοινότητες των μεταναστών αντιμετωπίζουν ρατσιστικές διακρίσεις και συνεχείς επιθέσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κρατικές αρχές, οι οποίες υποβοηθούνται από αναδυόμενα ακροδεξιά κόμματα και φασιστικές συμμορίες. (...) Η καταπίεση των γυναικών κλιμακώνεται, όπως δείχνει η νομοθεσία ενάντια στις αμβλώσεις που θεσπίστηκε στην Ισπανία (...)» Όπως προειδοποιούσε η πρώτη Συνδιάσκεψη: «Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα προγράμματα «λιτότητας» έχουν φθάσει στα πολιτικά τους όρια, και το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο. Παρ όλα αυτά, όλες οι κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη συνεχίζουν στην ίδια πορεία κοινωνικής καταστροφής...» Πολιτική αντιπαράθεση Η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Αριστερά που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τον ΣΥΡΙ- ΖΑ, την Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας, το Μέτωπο της Αριστεράς στη Γαλλία, τη γερμανική Die Linke και το Αριστερό Μπλοκ της Πορτογαλίας, έχει σχηματίσει μια λίστα, με επικεφαλής τον Τσίπρα, ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κύριος στόχος του προγράμματος της αριστεράς είναι να αντιτάξει στα σχέδια λιτότητας, μια πολιτική ανάπτυξης και επενδύσεων, που είναι στην πραγματικότητα σαν να στέλνει την μπάλα στις κερκίδες, καθώς δεν λέει κουβέντα για την πλήρη κατάργηση του χρέους και την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Ένα παρόμοιο πρόγραμμα υιοθέτησε προσφάτως στην Ιταλία ο Mateo Renzi, με μια γραμμή συμφωνίας με το χρηματιστικό κεφάλαιο και την καταστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων. Πρόγραμμα Το κάλεσμα για τη Συνδιάσκεψη αναδεικνύει τις νίκες που επιτεύχθηκαν από τους λιμενεργάτες στην Πορτογαλία, ή ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της υγειονομικής περίθαλψης στην Ισπανία και τις απεργίες και καταλήψεις στο δημόσιο τομέα, που βέβαια απέχει πολύ από το να είναι μια απάντηση του συνόλου του ευρωπαϊκού προλεταριάτου. Η προλεταριακή εξέγερση στη Βοσνία, όμως, είναι ένα σημάδι ότι η παγκόσμια κρίση συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του τυφλοπόντικα. Σε αυτό το πλαίσιο, η δεύτερη Συνδιάσκεψη έχει ως στόχο να συζητήσει και να επεξεργαστεί μια πολιτική πλατφόρμα που θα προβληθεί στις ευρωεκλογές για να προωθηθεί η δημιουργία ενός κέντρου πολιτικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης σε αντίθεση με τα μεγάλα καπιταλιστικά μπλοκ και την δημοκρατίζουσα αριστερά. Η προγραμματική πρόταση αναφέρει: αποκατάσταση κι αύξηση των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, απαγόρευση των απολύσεων και κατανομή των ωρών εργασίας μεταξύ όλων των εργαζομένων, κατάληψη όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή απολύουν μαζικά εργαζόμενους, απαλλοτρίωσή τους χωρίς αποζημίωση κι επαναλειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση, κατάργηση του τοκογλυφικού δημόσιου χρέους και εθνικοποίηση των τραπεζών. Το κάλεσμα κάνει επίσης έκκληση για Για μια αποφασιστική πάλη κατά του φασισμού, του ρατσισμού και των διακρίσεων κατά των γυναικών, του σεξουαλικού προσανατολισμού (...) Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά κινήματα θα πρέπει να οργανώσουν Εργατικές Ομάδες Αυτοάμυνας απέναντι στις φασιστικές συμμορίες και την κρατική καταστολή.» Σε αντίθεση με τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις και την ιμπεριαλιστική ΕΕ, καλεί στον αγώνα για κυβέρνηση των εργαζομένων, για την εργατική εξουσία και την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης. Prenca obrera, Αργεντινή

6 σελίδα 10 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 Η ΚΥΠΡΟΣ, ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ ΚΑΙ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΥΠΡΟΣ: χρόνια μετά, οι τάφοι χάσκουν ακόμα ανοιχτοί! σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σελίδα 11 ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗ Φόρος τιμής στα θύματα του φασισμού Το δίχως άλλο, οι ηγέτες και της Ελληνοκυπριακής και της Τουρκοκυπριακής πλευράς, είναι ειλικρινείς: και ο Αναστασιάδης σε συνέντευξη του (Κυριακάτικη Καθημερινή, 23/2) και ο υπουργός εξωτερικών του ψευδοκράτους, Οζντίλ Ναμί, σε επισκέψεις του στον Λευκό Οίκο, αναγνωρίζουν ως «κεντρικής σημασίας» πίσω από τον νέο γύρο συνομιλιών και το προωθούμενο νέο «σχέδιο Ανάν», τον ρόλο που παίζουν οι πηγές υδρογονανθράκων της περιοχής. Μια «ενοποιημένη» και «ασφαλής» Κύπρος, με την Ελλάδα και την Τουρκία να έχουν συμφωνήσει σε μια κοινή λύση, είναι το «κατάλληλο» πολιτικό πλαίσιο για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων, αλλά και για την μετατροπή της Νήσου σε σημαντικό δίαυλο μεταφοράς του Ισραηλινού αερίου στην Τουρκία, κι από εκεί στην Ευρώπη που είναι μάλλον το επικρατέστερο σενάριο- έργο κόστους 1 δις ευρώ. Κύπρος, Ουκρανία, Ρωσία Από το παραπάνω συνάγεται ότι η είσοδος της Κύπρου στον ενεργειακό χάρτη, μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα όχι απλά οικονομικά αλλά και πολιτικά: δηλαδή, στην διαδικασία απεξάρτησης της Ευρώπης από το Ρώσικο αέριο, στο χτύπημα της δυναμικής επιρροής της Ρωσίας στις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις της με άλλες χώρες. Σε αυτή τη φάση, οι Ιμπεριαλιστικές πιέσεις έχουν ως στόχο να απομονώσουν οικονομικά και πολιτικά την Ρωσία, παρακάμπτοντάς την στη μεταφορά και πώληση φυσικού αερίου από την Ανατολή στη Δύση. Δημιουργείται ένα τόξο «περικύκλωσής» της, από χώρες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται στο ενεργειακό «παιχνίδι», που πιάνει από τη Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας και τις δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ (Ελλάδα, Κύπρος, Τουρκία, Ισραήλ, Ουκρανία κλπ.). Καθόλου τυχαία, όλο το διάστημα των τελευταίων κρίσιμων μηνών, ο χειρισμός και του Κυπριακού και του Ουκρανικού ζητήματος, υπήρξε κοινός, κι ενορχηστρώνεται από την Αμερικανίδα αξιωματούχο Βικτόρια Νούλαντ, που έμεινε ξακουστή για το περιβόητο «Fuck the EU» (γ την Ευρώπη). Καπιταλιστική χρεοκοπία και «ενιαία» Κύπρος Τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την Κύπρο, εφαρμόζονται κυριολεκτικά πάνω σε «καμένη γη». Η παγκόσμια καπιταλιστική χρεοκοπία, η κρίση στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή, είναι που δίνουν την ιδιαίτερη χροιά στην απόπειρα επίλυσης του Κυπριακού. Η μία εγγυήτρια δύναμη, η Ελλάδα, είναι ήδη χρεοκοπημένη και κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της Τρόικας. Η άλλη, η Τουρκία, είναι υπό χρεοκοπία και κάτω από την πιο σφοδρή πολιτική κρίση των τελευταίων ετών, βρισκόμενη κάτω από την εκρηκτική επίδραση της Αραβικής Επανάστασης κι αποσταθεροποιημένη από την εξέγερση του Γκεζί Παρκ και τη νέα φάση της με τον θάνατο του Μπερκίν Ελβάν. Η ίδια η Κυπριακή δημοκρατία, μετά την χρεοκοπία του Μαρτίου 2013, το bail-in και το μνημόνιο που ακολούθησαν, είναι κυριολεκτικά «υπό βύθιση» στα νερά της Μεσογείου. Για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες, η Ελληνοκυπριακή εργατική τάξη ξεσηκώνεται για να αντιμετωπίσει την ξαφνική κι «αναπάντεχη» καταστροφή των όρων ζωής της, που «παρείχε», τουλάχιστον εξασφαλίζοντας της τα βασικά, η Κυπριακή οικονομία- «φούσκα». Με την ανεργία να αναμένεται για το 2014 να αγγίζει το 19,5%, με τους μισθούς και τις συντάξεις να έχουν κοπεί κατά 20% μέσα σε μόλις ένα χρόνο, και με το Δημόσιο χρέος να καλπάζει, τώρα έρχονται οι μνημονιακές ιδιωτικοποιήσεις για να ολοκληρώσουν την διάλυση. Οι πιο κερδοφόρες και στρατηγικά νευραλγικές για οποιοδήποτε κράτος, δημόσιες επιχειρήσεις (ηλεκτρικού, τηλεπικοινωνιών, λιμένων) βγαίνουν στο σφυρί, προκαλώντας εξεγερτικά φαινόμενα, σαν κι αυτά της 27/2 έξω από το Κυπριακό κοινοβούλιο. Η χρεοκοπία της Κύπρου κι η οικονομική ασέλγεια της ΕΚΤ, της ΕΕ, του ΔΝΤ, και διεθνών καπιταλιστικών συμφερόντων, πάνω στο πτώμα της οικονομίας της, έρχεται να συμπληρωθεί πολιτικά από την δημιουργία μιας «ενιαίας» Κύπρου-προτεκτοράτου, ντε φάκτο διχοτομημένης εφόσον θα εσωκλείει δύο ξέχωρες κρατικές εξουσίες, αλλά και κάτω από ένα ασταθές καθεστώς που θα χρήζει της διαρκούς παρουσίας κι ελέγχου των Ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των τοποτηρητών τους. Όμως όλος ο πλανήτης είναι καλυμμένος με εύφλεκτο υλικό. Κανένας Ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός, μέσα στο περιβάλλον της παγκόσμιας κρίσης, δεν μπορεί να εφαρμοστεί ανεμπόδιστα, χωρίς να προκαλέσει σπασμούς και αναζωπύρωση της επαναστατικής φωτιάς. Ζούμε σε μια εποχή πολέμων κι επαναστάσεων. Η κρίση ανακινεί όλα τα άλυτα ιστορικά ζητήματα κι αντιφάσεις, προσθέτοντας σε αυτά νέα και ακόμα πιο εκρηκτικά. Η απάντηση σε όλα τα «εθνικά» ερωτήματα, όπως είναι η μορφή που παίρνει το Κυπριακό ζήτημα, μπορεί να δοθεί μόνο στην αρένα της ταξικής πάλης και της παγκόσμιας επανάστασης. Σε μια ρήξη όχι απλά με τους Ιμπεριαλισμούς που λυμαίνονται τη περιοχή, αλλά και με τον καπιταλισμό και με το κράτος του. Μόνη λύση είναι η εργατική τάξη, σε κοινή διεθνιστική πάλη, να καταλάβει την εξουσία σε Ελλάδα, σε Κύπρο, σε Τουρκία κ.ο.κ. Καμιά Ιμπεριαλιστική πανουργία, έκφραση της παρακμής του συστήματος, που μπορεί να σύρει την ανθρωπότητα ξανά σε ένα πολεμικό σφαγείο, κανένας πόλεμος των αρπακτικών του χρεοκοπημένου καπιταλισμού δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτός από τους λαούς της Μεσογείου. Λύση για τον κυπριακό λαό και των δυο κοινοτήτων είναι η πάλη για μια ενιαία, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Κύπρο, με αποχώρηση όλων των στρατών, του τουρκικού, του ελληνικού και της βρετανικής βάσης με ήττα όλων των εθνικιστικών δυνάμεων των δύο κοινοτήτων, με τη διεθνιστική ταξική ενότητα στην προοπτική των ενωμένων σοσιαλιστικών πολιτειών της Ευρώπης και των λαών της Μέσης Ανατολής. Κ. Αποστολόπουλος H είδηση μας έρχεται από την Κύπρο. Αρχές Φλεβάρη του 2014, ομαδικός τάφος ανακαλύπτεται κοντά στο χωριό Τόχνη (Taşkent). Περιέχει τα λείψανα 45 Τουρκοκυπρίων. Άλλα 40 είχαν ανακαλυφθεί το 2010, σε άλλο ομαδικό τάφο στην ίδια περιοχή. Με την τελευταία αυτή ανακάλυψη, κλείνει η υπόθεση των 85 Τουρκοκύπριων αγνοουμένων, επιβαινόντων σε δύο λεωφορεία, που εξαφανίστηκαν στις 14 Αυγούστου Προηγούμενα, ο Εοκαβιτατζής Ανδρέας Δημητρίου, είχε παραδεχτεί πως είχαν εισβάλλει στο χωριό για να συλλάβουν όποιον Τουρκοκύπριο άνω των 9 ετών έβρισκαν μπροστά τους. Οι απαχθέντες από τους παραστρατιωτικούς, μεταφέρθηκαν σε μυστική τοποθεσία και εκτελέστηκαν. Κανείς από τους εμπλεκόμενους ούτε διώχτηκε, ούτε θέλησε να δώσει στοιχεία για το σημείο της ομαδικής ταφής. 40 χρόνια μετά, και ούτε οι μισοί από τους 2001 αγνοούμενους και των δύο πλευρών δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί. Οι έρευνες συχνά προσκρούουν στην άρνηση των «φανατικών» κι από τις δύο μεριές να υποδείξουν που έκαναν πράξη τα εγκλήματά τους, εκείνο το «μαύρο» καλοκαίρι του Η Ιστορία λες και θέλησε να πάρει την εκδίκησή της από την Κύπρο: ποτέ δεν της συγχώρησε την μη άμεση εμπλοκή της σε κανέναν από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους που κατέκαψαν την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Έμελλε να ζήσει μέσα στις επόμενες δεκαετίες, συμπυκνωμένη, όλη την βαρβαρότητα της Ιμπεριαλιστικής εποχής. Ένας Κύπριος ή μια Κύπρια, που είναι σήμερα στα 60-65, έχει ολόκληρη την γκάμα των αναμνήσεων: από παιδί, την στυγνή Αγγλική αποικιοκρατία, τις φυλακίσεις, τις κρεμάλες, τις εφόδους και τις έρευνες στα σπίτια κάτω από τα τρομοκρατημένα βλέμματα των παιδιών, τους Άγγλους φαντάρους να πετούν από τα καμιόνια σοκολάτες, για να καλοπιάσουν τα πεινασμένα και ξυπόλητα παιδιά των «ιθαγενών» - κι εκείνα να τους τις πετάνε πίσω. Όπως και την αντικομμουνιστική ΕΟΚΑ, τον χίτη Γρίβα που μπήκε στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ του «εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα», κάτω από την γνώση και μερική ανοχή των αποικιοκρατών, που έτρεμαν την άνοδο της Αριστεράς μέσα στις μάζες και την καθοδήγηση των αντιαποικιοκρατικών διαδηλώσεων από το ΑΚΕΛ. Αλλά ταυτόχρονα, και την εγκληματική άρνηση του τελευταίου να πάρει τα όπλα ενάντια στο Στέμμα, επηρεασμένο από το πνεύμα της «ειρηνικής συνύπαρξης», αφήνοντας παθητικά όλο τον χώρο ανοιχτό στην δεξιά ΕΟΚΑ, να δρέψει τους καρπούς του αγώνα της απελευθέρωσης. Κι έπειτα, μαζί με την «κουτσή» απελευθέρωση, ήρθαν μέσα στην δεκαετία του 60 ο βαθύς διχασμός ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους (έξυπνα δουλεμένος από την περίοδο της Αγγλοκρατίας), οι διακοινοτικές ταραχές του 63-64, οι πρώτοι θύλακες, οι ταραχές στα μικτά χωριά και στις πόλεις, οι τρύπες από σφαίρες που ακόμα «κοσμούν» τους τοίχους των σπιτιών, τα μπλόκα στους δρόμους, η σφαγή της Κοφίνου από τον Γρίβα το Αλλά και τα μεγάλα πάθη ανάμεσα σε Μακαριακούς και Γριβικούς, η εξαφάνιση της πολιτικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης κάτω από το ράσο του «Εθνάρχη» Μακαρίου (που πριν συνδεθεί με το «Κίνημα των Αδεσμεύτων» και την ΕΣΣΔ, επισκεπτόταν τον Εθνικό Στρατό για να του δώσει συγχαρητήρια για τη νίκη στο Γράμμο), ο σχηματισμός της παραστρατιωτικής ΕΟΚΑ Β κι οι παρελάσεις της στους δρόμους, η τρομοκρατία κατά Αριστερών και Τουρκοκύπριων και τα περίστροφα των τραμπούκων επιδεικτικά πάνω στα τραπέζια των καφενείων, οι βόμβες στα αστυνομικά τμήματα και στα δημόσιο κτήρια, οι δολοφονίες κι οι απαγωγές υπουργών, οι δεσμοί με την Ιωαννιδική χούντα, η διάσπαση του αστικού κράτους ανάμεσα σε Εθνική Φρουρά και Αστυνομία, ο εξοπλισμός του μακαριακού Εφεδρικού με τα τσεχοσλοβάκικα όπλα, ο εμφύλιος του 71-74, το πραξικόπημα Σαμψών, ο βομβαρδισμός του Προεδρικού Μεγάρου. Και μετά η εισβολή. Ο πόλεμος κι η κατοχή της μισής Κύπρου. Οι νεκροί, οι πρόσφυγες, οι αγνοούμενοι. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Σαν τους 85 που βρέθηκαν στην Τόχνη. Ή σαν τους 358 Ελληνοκύπριους που βρέθηκαν όλα τα τελευταία χρόνια, πεταμένοι σε λάκκους, σε μια σειρά από περιοχές των κατεχόμενων. Κάθε τέτοια νέα ανακάλυψη, δίνει το έναυσμα στα φασιστοειδή να «ξεθάψουν» το εθνικιστικό, αντιτουρκικό τους μίσος. Για εμάς, κάθε νέος ομαδικός τάφος που έρχεται στο φως, δικαιώνει το μίσος μας απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα, σαν μια ακόμα απόδειξη της βαρβαρότητάς του. Σαν ένα επιπλέον κίνητρο για να παλέψουμε για την συντριβή του, σε κοινό διεθνιστικό αγώνα και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Οι νεκροί, είτε αυτοί που ανακαλύφθηκαν είτε αυτοί που θα ανακαλυφθούν, δεν θα δικαιωθούν και δεν θα «ησυχάσουν» με την νίκη της μίας ή της άλλης εθνικής πλευράς. Παρά μόνο με το τσάκισμα της αστικής μηχανής και του Ιμπεριαλισμού, με το «κοκκίνισμα» του Αιγαίου κι όλης της Μεσογείου. Για να βρει το δίκιο του κάθε Έλληνας ή Τούρκος, που καταπιέστηκε, απήχθηκε, τρομοκρατήθηκε, βασανίστηκε, ξυλοκοπήθηκε, φυλακίστηκε ή δολοφονήθηκε, από κάθε Άγγλο αποικιοκράτη, από κάθε χωροφύλακα, από κάθε μέλος της ΕΟΚΑ, της ΕΟΚΑ Β, της ΤΜΤ, της Βολκάν, από κάθε Έλληνα ή Τούρκο στρατιώτη ή παραστρατιωτικό, πάνω στα ξερά χώματα της πολύπαθης Κύπρου. ΥΓ. Αφιερώνεται στον θείο Ανδρέα, που δεν γνώρισα ποτέ, αφού έμεινε για πάντα 20 χρονών, όπως εκείνο το καλοκαίρι του Ό,τι βρέθηκε από αυτόν μαζί με τα οστά του, το καλοκαίρι του 2007, παραδόθηκε στην μητέρα του και στην αδερφή του: ένα ζευγάρι γυαλιά, λίγα κέρματα, και μία χτένα. Έτσι, μπόρεσαν να βάλουν μαύρα και να τον πενθήσουν, μαζεύοντας το παραπανίσιο πιάτο που τον περίμενε επί 33 χρόνια στο τραπέζι. Ένα «συνηθισμένο» δράμα, σχεδόν για κάθε κυπριακή οικογένεια. «Χαστούκι» σε κάθε μισαλλόδοξο εθνικιστή:επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας που ανακάλυψε τον ομαδικό τάφο, μία Τουρκάλα ερευνήτρια. Η Τουρκάλα εντόπισε τον άνθρωπο που περισυνέλλεξε τα πτώματα που κείτονταν νεκρά και της υπέδειξε το σημείο της ταφής. Ήταν ένας ηλικιωμένος Τουρκοκύπριος, παρών στην εκτέλεσή τους, που έδειξε απέναντι στους «εχθρούς» Έλληνες, περισσότερη ανθρωπιά απ ότι θα μπορούσε ποτέ να νοιώσει ένας «συμπατριώτης» φασίστας: «τους λυπήθηκε η ψυχή μου, τους πήρα μόνος μου και τους έθαψα σε ένα λάκκο για να μην τους φάνε τα σκυλιά...» Κ. Αποστολόπουλος 71 χρόνια μετά το ολοκαύτωμα οι κάτοικοι της μαρτυρικής Τσαριτσάνης δεν ξεχνούν. Αποτίουν φόρο τιμής στα θύματα του φασισμού, δείχνοντας το δρόμο αντιμετώπισης των υμνητών του Χίτλερ, που διαχρονικά αποτελούν το μακρύ χέρι του συστήματος. Πέρσι αρνήθηκαν την παρουσία των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής στον τόπο τους δηλώνοντας ότι είναι ανεπιθύμητοι στην Τσαριτσάνη και ότι δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί η κατάθεση στεφανιού από τους συνεχιστές αυτών που ευθύνονται για το ολοκαύτωμα πριν από 70 χρόνια. Πριν λίγες μέρες, οι κάτοικοι της μαρτυρικής κωμόπολης απέτρεψαν κλιμάκιο της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, με επικεφαλής τον Η. Κασιδιάρη, να επισκεφτεί εκ νέου τον τόπο τους. Οι Κ.Ο. Λάρισας και Μαγνησίας του EEK απέτισαν φόρο τιμής στα θύματα του ολοκαυτώματος καταθέτοντας λουλούδια και υψώνοντας ψηλά τη γροθιά όπως αρμόζει στους αγωνιστές. Χαρακτηριστική φιγούρα, ο υπέργηρος αγωνιστής που συγκίνησε με το λόγο του ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, ενάντια στη Χρυσή Αυγή, επισημαίνοντας ότι όποιος ξεχνάει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Το χρονικό της σφαγής και πυρπόλησης της Tσαριτσάνης από την εφημερίδα Eλευθερία Λάρισας 13 Mαρτίου 2011 (απόσπασμα): Τσαριτσάνη, 12 Μαρτίου 1943 «Είναι η ώρα 2 μετά το μεσημέρι. Οι κάτοικοι της Τσαριτσάνης, είναι σκόρπιοι στα χωράφια και στις δουλειές τους. Κανενός όμως δεν το βαζε ο νους πως η ημέρα αυτή θα γινόταν η μεγάλη «αποφράδα» για τη μικρή πολιτεία. Σε κάποια στιγμή απ το δρόμο πρόβαλε ένα μαύρο κινούμενο σημάδι. Το σημάδι αυτό έγινε σιγά-σιγά μία ίλη ιταλικού ιππικού. Και σε λίγο γύρω απ τη μικρή κωμόπολη είχε στηθεί απ τα ανατολικά, ένας κλοιός από πεζούς και ιππείς Ιταλούς που άρχισαν να πυροβολούν όσους απ τους κατοίκους προσπαθούσαν να σωθούν φεύγοντας. Τέσσερις κάτοικοι πέφτουν κάτω απ τις σφαίρες νεκροί, και άλλοι τόσοι τρυπιούνται με τις λόγχες απ τους ιππείς που τους κυνηγούν. Την ίδια στιγμή, μια άλλη φάλαγγα μελανοχίτωνες και «λεγεωνάριοι» του προδότη Διαμάντη απ την Ελασσόνα κυκλώνουν την πόλη απ τα δυτικά. Απ το στόμα του Ιταλού διοικητή δίδεται η διαταγή: FOCO! Οι κάτοικοι από μια ενστικτώδη παρόρμηση προσπαθούν να σωθούν με κάθε μέσο. Άλλοι δραπετεύουν απ το «μπλόκο» άλλοι κρύβονται κι άλλοι στέκουν όπου βρέθηκαν περιμένοντας το μοιραίο. Οι καμπάνες χτυπούν δαιμονισμένα και οι φλόγες και οι καπνοί ζώνουν τώρα την πόλη. Στην πλατεία, ο φασίστας φρούραρχος Βάλι, μιλάει προς τους συγκεντρωμένους κατοίκους και τον αντιπρόεδρο της κοινότητας. Πες σ ολόκληρο τον πληθυσμό να συγκεντρωθεί στην πλατεία, γιατί θέλω να τους μιλήσω. Να μη φοβηθεί κανείς. Σαν δίνω το λόγο μου ότι ουδείς πρόκειται να πάθει το παραμικρό. Η διαβεβαίωση μεταδίδεται αστραπιαία από στόμα σε στόμα, οι κρυμμένοι και οι διστακτικοί πέφτουν στην παγίδα. Όλος ο πληθυσμός άντρες, γυναίκες, παιδιά έχει συγκεντρωθεί στην πλατεία. Ένας Τσαριτσανιώτης που προσπάθησε να διαφύγει μέσα απ το «μπλόκο», ο Γιάννης Σαπουνάς, πιάνεται και οδηγείται στον τόπο της συγκέντρωσης. Ένας έφιππος Ιταλός τον φέρνει μπροστά στον Βάλι, ο οποίος τον αφήνει για μία στιγμή ελεύθερο, μα μετανιώνει αμέσως και διατάζει έναν λοχία, ο οποίος τον εκτελεί επί τόπου. Με νέα διαταγή ξεχωρίζουν τους συγκεντρωμένους στα δύο. Τις γυναίκες και τα παιδιά τα οδηγούν έξω από την πόλη και οι άντρες και οι νέοι μένουν στον τόπο των μαρτυρίων. Όταν αλλόφρονα τα γυναικόπαιδα έφτασαν στα τελευταία σπίτια, οι φλόγες έζωναν την πόλη απ τις τέσσερις πλευρές. Στο διάστημα αυτό στην πλατεία της φλεγόμενης πόλης εξελίσσεται η αλλόκοτη σκηνή της σφαγής του ανδρικού πληθυσμού. Μπροστά απ τη γραμμή των κρατημένων ανδρών οι Ιταλοί στρατιώτες στήνουν τα πολυβόλα τους και διατάσσονται να πάρουν θέση σκοποβολής. Δεν εξαιρέθηκε κανείς. Περνούν μερικά αγωνιώδη δευτερόλεπτα. Και ξαφνικά ακούγεται το κροτάλισμα των πολυβόλων. Κάτω απ τις συνεχείς ριπές σωριάζονται κάτω τα σώματα των Τσαριτσανιωτών. Αβρανάς Α., Αποστόλου Θ., Βαθράκης Γ,. Βαθράκης Π., Βαθράκης Ι., Βουλγαρούλης Λ., Βουλγαρούλης Η., Βίτκος Ν., Βίτκος Α., Δραγοτογιάννης Α., Ζάχος Ε., Κουτσαπάγος Φ., Κόκκινος Α., Λιόντας Σ., Μπαζακογιάννης Ν. ιερεύς, Μητσιούλης Θ., Ντέτσιος Ι., Νικολόπουλος Ζ., Ξυνός Δ., Παπαδημητρίου Δ., Παπαιωάννου Χ., Πέτσας Χ., Παπασάνδας Ε., Ρούσης Β., Ράμμος Β., Σπανός Α. ιερεύς, Σαπουνάς Ι., Σαπουνάς Β., Σίμος Η., Σίμος Α., Σίμος Κ., Σαΐνης Στ., Τσιούτσικας Μ., Τσιλιχέλης Α., Τσιμπόλης Ν., Τενεκετζής Ι., Χονδροθύμιος Σ., Ψαρράς Α., Ψαρράς Η. Αλλά δεν σταμάτησε εδώ σ αυτή τη σφαγή η τραγωδία. Η άνανδρη δολοφονία των 40 κατοίκων, συμπληρώνεται με τη γενική διαρπαγή και λεηλασία με την πυρπόληση της πόλης. Και τον Αύγουστο οι Γερμανοί ολοκληρώνοντας την καταστροφή τους σκότωσαν άλλους 7 κατοίκους [ Ευαγγέλου Α., Κακαδιάρης Γ., Καραγκιόζης, Μαντζώκας Α., Μπάμπαλης, Τσιάρδης Στ., Τσιούτσικας Κ. ] και πυρπόλησαν και τα υπόλοιπα σπίτια».

7 σελίδα 12 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σελίδα 13 18ΑΝΩ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ 30 χρόνια στην πρώτη γραμμή της απεξάρτησης Πραγματοποιήθηκε στις 10 Μάρτη στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, με μεγάλη επιτυχία, η πρώτη δημόσια εκδήλωση του «Σωματείου για την υποστήριξη του επιστημονικού και κοινωνικού έργου του 18 ΑΝΩ» με θέμα «Η ιστορία της τοξικομανίας στην Ελλάδα μέσα από την ιστορία των μεγάλων Ψυχιατρείων». Ανοίγοντας την ημερίδα, η Κατερίνα Μάτσα, πρώην διευθύντρια του 18 ΑΝΩ, αναφέρθηκε στην ιστορική πορεία του 18 ΑΝΩ από την δημιουργία του, το 1972, ως κλινική Αλκοολικών και Τοξικομανών του ΚΘΨΠΑ, μέχρι σήμερα που λειτουργεί ως Μονάδα Απεξάρτησης με 33 δομές που επιτελούν σημαντικό έργο στους τομείς της πρόληψης, της θεραπείας, της κοινωνικής επανένταξης, της έρευνας και της εκπαίδευσης. Ιδρυτική πράξη του 18 ΑΝΩ υπήρξε η απόφαση του ΔΣ ΨΝΑ το 1987, ως αποτέλεσμα μεγάλων κινητοποιήσεων των εργαζομένων του, να μη συμμετέχει το 18 ΑΝΩ στην εφημερία του Ψυχιατρείου, ώστε να μην γίνονται μέσω του εφημερείου αναγκαστικοί εγκλεισμοί αλκοολικών και τοξικομανών, όπως γινόταν μέχρι τότε. Μ αυτή την απόφαση θεσμοποιήθηκε η βασική αρχή της θεραπείας απεξάρτησης που κατοχυρώνει το δικαίωμα του εξαρτημένου να επιλέγει ο ίδιος το θεραπευτικό πρόγραμμα που του ταιριάζει και να εντάσσεται με τη θέλησή του σε αυτό. Μια αρχή που φαίνεται πως το τεχνοκρατικό, μνημονιακό πνεύμα των κυβερνώντων ετοιμάζεται να καταργήσει, εγκαινιάζοντας ένα «κέντρο αξιολόγησης» του αιτήματος του εξαρτημένου, όπου οι ειδικοί θα τον παραπέμπουν στο θεραπευτικό πρόγραμμα που χρειάζεται, όπως ανακοινώθηκε στην Υποεπιτροπή της Βουλής για τα ναρκωτικά στις 18/2/2014. Ετοιμάζεται, όπως λένε οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες, «μια πύλη εισόδου» των τοξικομανών στη θεραπεία δηλαδή κάτι σαν το «Ρυθμιστικό» της εποχής της χούντας. Ο συμβολισμός είναι εύγλωττος, σηματοδοτώντας την τεράστια οπισθοδρόμηση που ετοιμάζεται, μέσα από την κατάργηση του δικαιώματος προσωπικής επιλογής και απόφασης του ίδιου του εξαρτημένου και το χτύπημα στα θεραπευτικά προγράμματα που λειτουργούν με βάση αυτή την αρχή. Με αυτά τα δεδομένα τα ερωτήματα για το μέλλον του 18 ΑΝΩ, ενόψει του κλεισίματος, βάσει του συμφώνου Λυκουρέντζου Αντόρ, του ΨΝΑ στο οποίο ανήκει διοικητικά, γίνονται ακόμα πιο πιεστικά και μέχρι στιγμής αναπάντητα από τους αρμοδίους. Το 18 ΑΝΩ δημιουργήθηκε στα πλαίσια του αγώνα μιας μικρής ομάδας ψυχιάτρων και άλλων εργαζομένων στο ΨΝΑ ενάντια στη βάρβαρη ιδρυματική λογική και πρακτική για να πέσουν τα τείχη του αναχρονιστικού θεσμού του ψυχιατρικού ασύλου των εγκλείστων ασθενών και να δημιουργηθούν οι αναγκαίες υπηρεσίες ψυχικής υγείας μέσα στην κοινότητα. Στην τρομερά ενδιαφέρουσα εισήγησή του ο κοινωνιολόγος Δημήτρης Υφαντής παρουσίασε την ιστορική πορεία της τοξικομανίας στην Ελλάδα, μέσα από τα αρχεία των τριών μεγάλων ψυχιατρείων της χώρας, Δαφνί, Δρομοκαΐτειο και Αιγινήτειο. Έδειξε ανάγλυφα τη συσχέτιση κάθε κύματος τοξικομανίας με τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, την αύξηση των κρουσμάτων στην εποχή της κρίσης , και στην Κατοχή, που δήλωναν ότι έπαιρναν ναρκωτικά «για να μην νιώθουν πείνα», την εξορία στην Ίο, όπου έστελνε τους τοξικομανείς η δικτατορία του Μεταξά, τις επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας την παραμονή των Ολυμπιακών αγώνων του Παρουσίασε επίσης την ταξική διαστρωμάτωση Ποιο το μέλλον του σήμερα; των εισαγωγών στα ψυχιατρεία (οι πλουσιότεροι, κατά τεκμήριο μορφινομανείς και κοκαϊνομανείς, καθώς και οι γυναίκες εισάγονταν στο Αιγινήτειο, οι φτωχότεροι, ηρωινομανείς στο Δαφνί). Ανέδειξε επίσης τις προσπάθειες κάποιων ηρωικών για την εποχή ψυχιάτρων στο Δαφνί και στο Δρομοκαΐτειο να δώσουν την καλύτερη δυνατή φροντίδα σ αυτούς τους ανθρώπους, καθώς επίσης και πρωτοποριακών πνευμάτων, όπως του ψυχίατρου και ψυχαναλυτή Κ. Κωνσταντινίδη, που το 1935 μιλούσε σε άρθρο του για την κοινωνική φύση του προβλήματος και για το ρόλο της ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης για την αντιμετώπιση των εσωτερικών συγκρούσεων, απόψεις που βρήκαν τη θέση τους 50 χρόνια αργότερα στη φιλοσοφία του 18 ΑΝΩ. Στην εξαιρετική εισήγησή του ο διευθυντής ψυχίατρος Χάρης Βαρουχάκης που υπηρέτησε περί τις 4 δεκαετίες στο Δαφνί, περιέγραψε τις τραγικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε όσο και τους αγώνες που έδινε μια χούφτα ψυχιάτρων σε σύγκρουση με τη διοίκηση του ΨΝΑ και το ψυχιατρικό κατεστημένο εντός και εκτός ΨΝΑ για την κατάργηση του χουντικού νομοθετικού πλαισίου που ίσχυε για τις εισαγωγές ασθενών στο Ψυχιατρείο ακόμα και μετά την αλλαγή της σχετικής νομοθεσίας! Μίλησε επίσης για τη μάχη που δόθηκε για την έκδοση του περιοδικού «Τετράδια Ψυχιατρικής» το 1984, για να ακουστεί η μειοψηφική φωνή του αντιασυλιακού κινήματος. Μέσα από τα σπλάχνα αυτής της μικρής ομάδας γιατρών και άλλων εργαζομένων στο Δαφνί βγήκαν και οι πρωτεργάτες της δημιουργίας του 18 ΑΝΩ. Η σημαία της αντιϊδρυματικής πάλης υψώθηκε μαζί με τη σημαία της πάλης για την υπεράσπιση πρώτα απ όλα των δικαιωμάτων των τοξικομανών και τη δημιουργία των όρων χειραφέτησής τους από τα δεσμά της εξάρτησης. Βασική θέση του 18 ΑΝΩ ήταν ότι το πρόβλημα της τοξικομανίας είναι κατά κύριο λόγο κοινωνικό. Σ αυτό θεμελιώθηκε η ανθρωποκεντρική φιλοσοφία του και ο αποφασιστικός ρόλος που δίνει στη θεραπευτική ομάδα, στην οποία συμμετέχουν ισότιμα ως θεραπευτές όλοι όσοι προσφέρουν έργο στη Μονάδα, με διαφορετικούς αλλά συμπληρωματικούς μεταξύ τους ρόλους, χωρίς ιατροκεντρισμούς και ιεραρχίες. Το 18 ΑΝΩ έχει δώσει σκληρές μάχες μέσα στην κοινωνία ενάντια στην ιατρικοποίηση του προβλήματος της τοξικομανίας, ευρύτατα διαδεδομένη μέχρι σήμερα που ορίζει την τοξικομανία ως «χρονία, υποτροπιάζουσα νόσο του εγκεφάλου» και προπαγανδίζει τα υποκατάστατα ως θεραπεία πανάκεια. Η τοξικομανία, όπως και όλες οι εξαρτήσεις αποτελούν κοινωνικό φαινόμενο, πολύπλοκο και πολυπαραγοντικό, έκφραση της βαθειάς κρίσης της κοινωνίας και του πολιτισμού. Σε όλες τις παραμέτρους του προβλήματος πρέπει να παρεμβαίνει η απεξάρτηση. Απ αυτήν την άποψη το θεραπευτικό πλαίσιο αποτελεί ταυτόχρονα και ένα χώρο δημιουργικότητας και κουλτούρας. Η θεραπεία απεξάρτησης με κεντρικούς πυλώνες την ψυχοθεραπεία και την τέχνη, μέσα από έναν αστερισμό ομάδων τέχνης, ψυχοθεραπείας, ψυχοεκπαίδευσης και αυτοβοήθειας αποβλέπει στο να κάνει ικανό τον εξαρτημένο να λειτουργήσει συλλογικά και δημιουργικά και να αλλάξει τρόπο ζωής, συμμετέχοντας ενεργά και ισότιμα μέσα στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς ουσίες και φυγές οποιουδήποτε τύπου. Αυτά είναι τα κεκτημένα του 18 ΑΝΩ, που διαφυλάχθηκαν μέχρι σήμερα χάρη στον κινηματικό του χαρακτήρα, το άνοιγμα στην κοινωνία προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός κοινωνικού κινήματος σε σύγκρουση με την εκάστοτε κυβέρνηση και την κυβερνητική πολιτική της καταστροφής του κράτους πρόνοιας, των διαρκών περικοπών του προϋπολογισμού των θεραπευτικών προγραμμάτων απεξάρτησης, της χορήγησης υποκαταστάτων ως μέσου χειραγώγησης και κοινωνικού ελέγχου των εξαρτημένων. Αυτά τα κεκτημένα φαίνεται ότι απειλούνται σήμερα περισσότερο από ποτέ. Η εκδήλωση έγινε προς τιμήν του ψυχίατρου Αχιλλέα Κρυστάλλη, διευθυντή της Κλινικής Αλκοολικών Τοξικομανών όταν ξεκινούσε, στη δεκαετία του 80, το πρωτοπορειακό για την εποχή εγχείρημα της δημιουργίας του 18 ΑΝΩ. Συγκινητική ήταν η στιγμή που οι παριστάμενοι, πάνω από τρεις εκατοντάδες, παρουσία και της οικογένειάς του, τήρησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του υπέροχου αυτού ανθρώπου. Η μελέτη της Ιστορίας είναι όρος για την κατανόηση του παρόντος και την προετοιμασία του μέλλοντος. Για το 18 ΑΝΩ, όπως και για το ΚΕΘΕΑ και όλη την απεξάρτηση, η αντίσταση στα σχέδια καταστροφής που επεξεργάζονται οι από πάνω και η ανατροπή τους αποτελεί αναγκαίο όρο ύπαρξης. Κατερίνα Μάτσα OXI ΣΤΟ ΒΙΑΙΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΩΝ OXI ΣΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ Μπροστά στον καταιγισμό των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης και των διαδοχικών μνημονίων σε κάθε πτυχή της ζωής μας, με την μαζική ανεργία, την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, την προϊούσα διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών, την πλήρη κατάργηση του όποιου «κράτους πρόνοιας» υπήρχε μέχρι τώρα και την ραγδαία, εν μέσω όλων αυτών, πτωχοποίηση της πλειονότητας, η συστηματική διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας (με αποκορύφωμα, μέχρι τώρα, την διάλυση του ΕΟΠΥΥ) και η πλήρης ιδιωτικοποίησή τους αποτελεί μιαν από τις πρώτες προτεραιότητες της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης. Στο χώρο της Ψυχικής Υγείας, ακριβώς τη στιγμή που η κρίση αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο και κάνει όλο και πιο πολύπλοκη την εμφάνιση προβλημάτων ψυχικής υγείας σε όλο και πιο πλατειά κοινωνικά στρώματα, ακριβώς την ίδια στιγμή οι υπάρχουσες δημόσιες υπηρεσίες (τα τρία ψυχιατρεία που απέμειναν και οι όποιες άλλες, ανεπαρκέστατες αριθμητικά, διάσπαρτες, κατακερματισμένες και ισχνές υπηρεσίες ψυχικής υγείας) αποδυναμώνονται και οδηγούνται στο κλείσιμο. Αυτό το βίαιο κλείσιμο/κατάργηση των ψυχιατρείων δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την πάλαι ποτέ επιδίωξη για ένα σύστημα Ψυχικής Υγείας, δημόσιο και δωρεάν, «πέρα από» τον κατασταλτικό και, κατ ουσίαν, αντιθεραπευτικό θεσμό του ψυχιατρείου, ενός οργάνου πρωτίστως κοινωνικού ελέγχου αντί θεραπευτικής φροντίδας και υποστήριξης των ανθρώπων με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας. Η μετάβαση «πέρα από» το ψυχιατρικό άσυλο ήταν πάντα συνυφασμένη με την δημιουργία ενός ολοκληρωμένου δικτύου κοινοτικών υπηρεσιών, για στήριξη και φροντίδα στον «τόπο κατοικίας» και εντός του κοινωνικού ιστού. με μιαν «άλλη ψυχιατρική» που ακούει ισότιμα τον «άλλο», αντί να τον μετατρέπει σε «πράγμα». με μια ψυχιατρική που δίνει σημασία και αξία στο βίωμα του υποκειμένου και πασχίζει για την κατανόηση και την απάντηση στις ανάγκες του, αντί για την ταξινόμηση των εκάστοτε αναγκών σε διαγνωστικές κατηγορίες, που απλώς στιγματίζουν και αποκλείουν, χρήσιμες μόνο για τον κοινωνικό έλεγχο και για τις φαρμακοβιομηχανίες. με κοινοτικές υπηρεσίες που θα λειτουργούσαν σε μια λογική προστασίας που σέβεται και στηρίζει την ελευθερία και τα δικαιώματα του προσώπου, σε αντιδιαστολή με τη δήθεν «προστασία» του ασύλου, στην υπηρεσία της «δημόσιας τάξης» (κατά των, υποτίθεται, «επικίνδυνων» διαφορετικών συνανθρώπων μας) και συνυφασμένης με το πνίξιμο της ελευθερίας. με κοινωνικά κινήματα και διαδικασίες «από τα κάτω» και όχι με άνωθεν διοικητικούς χειρισμούς. Το να πάμε «πέρα από» το ψυχιατρείο σημαίνει μια διαδικασία κλεισίματος στη διάρκεια της οποίας θα οικοδομούνταν οι εναλλακτικές κοινοτικές υπηρεσίες έτσι ώστε, για όποια μονάδα κλείνει, να υπάρχει ήδη σε λειτουργία η εναλλακτική μονάδα που θα την αντικαταστήσει. Το κλείσιμο των ψυχιατρείων που προωθούν τώρα δεν αρκείται καν στην μέχρι τώρα απανθρωποποιητική «καταπιεστική προστασία» του παραδοσιακού ψυχιατρείου. Είναι συνυφασμένο με την πλήρη νεοφιλελευθεροποίηση της οικονομίας που μετατρέπει ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε περιττούς, με πρώτους μεταξύ αυτών τους ψυχικά πάσχοντες. Ακόμα και το ψυχιατρείο (πόσο μάλλον ένα «κοινωνικό κράτος») αποτελεί όχι απλώς ένα δυσβάστακτο βάρος για την δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά αντιστρατεύεται την ίδια τη λογική και τις ανάγκες της «ελεύθερης αγοράς». Στη θέση τους έχουν αποφασίσει την δημιουργία «δικαστικών ψυχιατρείων» (τουλάχιστον δυο) για την φύλαξη (και όχι για την θεραπεία) των λεγόμενων «ακαταλογίστων» του άρθρου ΠΚ 69, στα πλαίσια της δημιουργίας φυλακτικών καταστημάτων υψίστης ασφαλείας, στη λογική της οικοδόμησης ενός επιτελικού «κράτους ασφαλείας», για την κατασταλτική διαχείριση αυτού που η κυρίαρχη τάξη πραγμάτων κατασκευάζει ως «κοινωνική επικινδυνότητα». Ήδη τα υπάρχοντα ψυχιατρεία μαραζώνουν και «κλείνουν», μέρα με τη μέρα, «εκ των έσω», χωρίς καν να έχει μπει το οριστικό λουκέτο που ετοιμάζουν. Με την τεράστια μείωση του προσωπικού (σε σημείο αδυναμίας λειτουργίας), με την έλλειψη βασικών υλικών και φαρμάκων, με το πρωτοφανές ποσοστό των ανασφάλιστων ασθενών (πάνω από ένας στους τρεις), που οδηγεί σε αδυναμία ακόμα και προμήθειας της φαρμακευτικής αγωγής που έχουν ανάγκη, με την πτώχευση και την αδυναμία των οικογενειών να παράσχουν την αναγκαία στήριξη. Ήδη προωθείται, με αυταρχικό τρόπο, από την Διοίκηση του ΨΝΑ, το βιαστικό και βάναυσο πέταγμα των ασθενών χρόνιας παραμονής, με πρώτους αυτούς των γηροψυχιατρικών τμημάτων, παντού όπου βρεθεί διαθέσιμος χώρος, στο όποιο ίδρυμα ανά την επικράτεια, καταστρατηγώντας κατάφωρα την όποια θεραπευτική διαδικασία. Ο δρόμος, που φιλοξενεί όλο και περισσότερους ψυχικά πάσχοντες μεταξύ των αστέγων, είναι ο τελικός προορισμός μια στάση πριν το θάνατο. Είναι πάνω σε αυτό το έδαφος της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης που έρχεται με φυσικό, όπως πάντα, τρόπο να ακουμπήσει η επαναφορά των ναζιστικών πρακτικών της «στείρωσης» και της «ευθανασίας» από την Χρυσή Αυγή, ως η επαναφορά της «τελικής λύσης» που τότε, όπως και τώρα, έχει ως αφετηρία τους ψυχικά πάσχοντες. Το ζήτημα της ψυχικής υγείας, το ολοκαύτωμα που ετοιμάζουν, μας αφορά όλους. Το Χαϊδάρι, πέρα από τις πολύμορφες ιστορικές του παραδόσεις, έτυχε να φιλοξενεί εδώ και δεκαετίες τα δυο ψυχιατρεία - πολλοί εκ των εργαζομένων σε αυτά είναι δημότες του. Η μοίρα, όπως πάντα σε ολόκληρη τη διαδρομή των νεοφιλελεύθερων πρακτικών στην ψυχική υγεία σε μια σειρά από χώρες, κοινή: στο δρόμο οι ασθενείς, διαθεσιμότητα/κινητικότητα απόλυση των εργαζομένων. Χωρίς ένα κίνημα από τα κάτω, χειραφετητικό, ενιαιομετωπικό, οργανωμένο και διαρκείας, αυτή η κοινή μοίρα, όπως η αντίστοιχη σε ολόκληρη την κοινωνία, δεν μπορεί να ανατραπεί. Για αυτό και η αφετηρία, η πρώτη στιγμή ενός κοινωνικού κινήματος για την ψυχική υγεία από το Χαϊδάρι, μπορεί να έχει και μια συμβολική σημασία. Ένα κοινωνικό κίνημα για την απόκρουση των καταστροφικών τους σχεδίων, που αντιστρατεύεται το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων, όχι γιατί είναι αγκυλωμένο στο παραδοσιακό ψυχιατρικό άσυλο, αλλά από τη σκοπιά μιας άλλης, εναλλακτικής και χειραφετητικής προσέγγισης στην ψυχική υγεία. Καλούμε όλους και όλες στη συγκέντρωση της Τρίτης 1ης Απριλίου 2014, 6.30 μμ, στην αίθουσα του Δημαρχείου Χαϊδαρίου, στο Παλατάκι, για ενημέρωση, συζήτηση και από κοινού οργάνωση των επόμενων βημάτων ενός αγώνα διαρκείας.

8 σελίδα 14 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σάββατο 22 Μαρτίου 2014 σελίδα 15 Για τα ΜΕΤΑ-ΓΡΑΦΙΚΑ ΗΘΗ Τον τελευταίο καιρό, μπροστά I) στις επικείμενες εκλογές, μια μεθυστική άμιλλα πολιτικού μεταγραφικού οίστρου έχει καταλάβει την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε «προσωπικότητα» που καλύπτεται απ το λαμπυρίζον και επιχρυσωμένο κέλυφος της «αναγνωρισιμότητας», σπεύδει κάθιδρη να διαγκωνισθεί προκειμένου να ρευστοποιήσει, με την ένταξή της στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙ- ΖΑ, την ανταλλακτική της αξία στο χρηματιστήριο των παρασκηνιακών παζαρεμάτων έναντι μιας θέσης σε κάποιο χλιδάτο πρυτανείο. Αυτή η διαδικασία πολιτικής υπερπυρεξίας θα επιταθεί, έτι περαιτέρω, εν όψει των κοινοβουλευτικών εκλογών και της διαφαινόμενης κοινοβουλευτικής πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ. Η υπερπυρεξία, όμως, αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα, θα οδηγήσει σε κώμα. Ανέκαθεν η κοινοβουλευτική Αριστερά, έσπευδε, σε παρόμοιες περιπτώσεις, στην δεξαμενή των μεταγραφών προκειμένου να πετύχει την πολιτική της «διεύρυνσης» και η δεξαμενή αυτή είχε απ όλα: τον πρώτο τυχόντα απόστρατο αξιωματικό που ψέλλισε δυο άναρθρες «αντιμπεριαλιστικές» ασυναρτησίες. Το ότι, ταυτοχρόνως, τυχαίνει να συγχέει τα διδακτορικά με τα δικτατορικά δεν εκλαμβάνεται ως ένδειξη αντιληπτικής βραδύτητας, αλλά ως λαϊκότροπη χαριτωμένη ιδιοτυπία. Τον πρώτο διαθέσιμο επαγγελματία συνδικαλιστή που τώρα πια, μια και οι κερδοφόρες ακτίνες του πράσινου ήλιου χλώμιασαν απελπιστικά, ψάχνει εναγωνίως νέα επικερδή πολιτική στέγη προκειμένου να στεγάσει και να αναβαθμίσει, προς ίδιον όφελος, την προς τούτο άρτι συσταθείσα συνδικαλιστική «του» παράταξη. Το ότι χρόνια ολόκληρα αποτελούσε αυτός και οι όμοιοί του- τμήμα της αστικής εξουσίας που καθόριζε τις συνθήκες της μισθωτής εργασίας, το ότι ήταν διαμεσολαβητής-πωλητής (με το αζημίωτο!) της εργασιακής δύναμης των εργατών (μέσω των διαπραγματεύσεων-συσκέψεων με τους κρατικούς αξιωματούχους και τους εργοδότες) επί ζημία των πρώτων και προς όφελος των δεύτερων, ουδεμία επιρροή ΠΛΕΟΝ ασκεί. Ο πρώτος αποτυχημένος πολιτικός του οποιουδήποτε αστικού πολιτικού κόμματος που έχει αναπτυγμένη την πολιτική του όσφρηση, σπεύδει κι αυτός να «διευρύνει» την αναγεννητική προσπάθεια της Αριστεράς εισκομίζοντας ως προίκα την ανύπαρκτη οργανωτική του ιστορία και το ανυπόληπτο ήθος του. Το ότι προγενέστερα ο ίδιος και οι όμοιοι του- συγκάλυπτε, μ ένα χείμαρρο ρητορειών, την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου πίσω απ την πρόσοψη του υποτιθέμενου αυτοκαθορισμού του λαού, το ότι δρούσε ως εξομαλυντική δύναμη του καπιταλιστικού καιάδα, «το αφήνουμε πίσω μας». Ο πρώτος τυχών ηθοποιός, που αλλάζει την πολιτική του αμφίεση «συχνότερα απ τις ενδυματολογικές εναλλαγές του επαγγελματικού του βεστιάριου, ο κάθε τραγουδιστής και «διανοούμενος» που επιθυμεί διακαώς να ξεκολλήσει απ τον ιλιγγιώδη πυθμένα της ανωνυμίας όπου τον βύθισε η επαγγελματική του ανεπάρκεια, δηλώνει Αριστερός και σπεύδει να εξαργυρώσει την δήλωσή του. Η κοινοβουλευτική Αριστερά ήδη τώρα κυριαρχικά ο ΣΥΡΙΖΑ- χρησίμευε Παρουσίαση βιβλίων του Βαγγέλη Σακκάτου Τρία βιβλία του σ. Βαγγέλη Σακκάτου παρουσιάζονται στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (Γενναδίου 8 και Ακαδημίας) την Τετάρτη 7 Μαΐου, 7 μ.μ. Ο Δημήτρης Χαροντάκης, δημοσιογράφος, παρουσιάζει τους ΠΑΠΑΤΖΗΔΕΣ, Βίος και Πολιτεία της Οικογενειακής Δυναστείας των Παπανδρέου. Ο Παναγιώτης Καραβασίλης, πρόεδρος της ΕΕΛ, το βιβλίο ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, o λάκος των λεόντων: οι ναζιστικές καταβολές της «Ευρωπαϊκής Ένωσης των Βρυξελλών». Οι Κώστας Σκορδούλης, καθηγητής επιστημολογίας στο Παν/μιο Αθήνας και Θόδωρος Κουτσουμπός, αρχισυντάκτης της Νέας Προοπτικής, το βιβλίο του Παντελή Πουλιόπουλου, σε επιμέλεια Βαγ. Σακκάτου, Εθνικισμός και Αγριανθρωπισμός. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ II) σ όλους τους προαναφερόμενους: ως η μαγική κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου ξέπλεναν τις προηγούμενες αμαρτίες τους. Ήταν η πολύφερνη δεξαμενή απ όπου επιχειρούσαν να αναβαθμίσουν το prestige τους, ν αποκτήσουν κοινωνική καταξίωση και μιαν άλλου είδους αναγνωρισιμότητα απρόσιτη, ενωρίτερα, σ αυτούς. Ήταν το εφαλτήριο για την εκτίναξη της ρυπαρής ματαιοδοξίας τους, για την διερεύνηση των ορίων των όποιων, όχι και τόσο ανεπίληπτων, συναλλαγών τους: Τίθεται το ερώτημα: Όλα αυτά τα δυσοίωνα φαινόμενα δεν τα αντιλαμβάνεται η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί τα ανέχεται και, εν μέρει, τα πριμοδοτεί; Γιατί φέρεται περιφρονητικά απέναντι στην δική της κομματική λαϊκή βάση, το μεν κωφευόντας στις αντιρρήσεις της, το δε προτάσσοντας σοκαριστικές περιπτώσεις διαφόρων Τατσόπουλων, Βουδούρηδων, Καρυπίδιδων κ.λ.π.; Προφανώς όχι χάριν της ανθηρής γεννετήσιας αλκής του πρώτου που διατυμπάνισε την σεξουαλικήν ευαξία του στο κατάκπληκτο κοινοβούλιο- ΟΧΙ χάριν της πολιτικής παλιμβουλίας και της μεταναστευτικής-κομματικής του δεύτερου (πρώτα ΠΑΣΟΚ, ύστερα ΔΗΜΑΡ, τώρα (;) ΣΥ- ΡΙΖΑ) και προφανώς ΟΧΙ χάριν της φιλοχρυσαυγίτικης συμπεριφοράς και της ανυπόκριτης εβραιοφαγίας του τρίτου. Τα ειδολογικά χαρακτηριστικά του υποψηφίου προς μεταγραφήν συμποσούνται ως ακολούθως: τους πλούσιους κολακεύει, τους πτωχούς εξαπειλεί, τους αδαείς εξαπατά, τους ευφυείς καταπλήττει τοις πάσιν τα πάντα γίγνεται ίνα εκ πάντων κερδίση (κατά τον Ανώνυμο Έλληνα του «Λίβελλου κατ αρχιερέως»). Η απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα συνίσταται εις τούτο: ο προς μεταγραφήν εσμός έχει «αναγνωρισιμότητα» που θα συμβάλει στην διεύρυνση της εκλογικής απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ. Στο βάθος αυτής της άκριτης πολιτικής εκτίμησης βρίσκεται τούτο το κρειπίδωμα: Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙ- ΖΑ αφενός μεν διακηρύσσει την «ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΗ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ» της απέναντι στο λαϊκό κίνημα και στην δική της κομματική βάση, αφετέρου δε ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ στην φθοροποιό επίδραση που ασκεί πάνω της η αστική τάξη και τα πολιτικά της ήθη τα οποία και υιοθετεί! Μ ΑΥΤΑ τα περιτρίμματα θα πετύχει την «διεύρυνση»; Όταν η μεγάλη πλειοψηφία του λαού κυριαρχείται από οργή και αηδία, όταν διευρύνεται καθοριστικά η δεξαμενή της γενικευμένης λαϊκής δυσαρέσκειας, όταν η αγανάκτηση κυριαρχεί στην καθημαγμένη εργατική τάξη και στα καταστρεφόμενα μεσαία στρώματα, ΤΟΤΕ η Αριστερά έχει προνομιακό πεδίο δράσης: να μετασχηματίσει σε πολιτική ΕΛΠΙΔΑ την κοινωνική απόγνωση, να μεταμορφώσει την οργή σε πολιτική ΔΡΑΣΗ αντικαπιταλιστικής στόχευσης, να συνεγείρει συνειδήσεις, να φωτίσει ανθρώπινα μυαλά, να αντικαταστήσει τον καραδοκούντα κυνισμό μ ένα χειροπιαστό ΟΡΑΜΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ (μια και η αδικία δεν βελτιώνεται με τον κυνισμό). Όλα αυτά τα αναγκαία και εφικτά ΔΕΝ γίνονται με μιαν Αριστερά που δυσπιστεί απέναντι στην ριζοσπαστικοποίηση του λαού και περιορίζεται, ανόητα και αυτάρεσκα, σε μεταγραφές κορυφών συναλλασσόμενη με περιτρίμματα το παρελθόν των οποίων τρανώς εμαρτύρησεν, το παρόν τους ευγλώττως κραυγάζει και το μέλλον τους ηλίου φαεινότερον θα δείξει ότι θα ξεπουλήσουν, αύριο κιόλας, σε τιμή έκπτωσης, τον νεοαποκτηθησόμενο αριστερό τους θώκο στον καραδοκούντα ταξικό αντίπαλο. Μια «διεύρυνση» με τους κάθε λογής Βουδούρηδες αναποδράστως: θα ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΕΙ αυτόν τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ σε ανασταλτικό παράγοντα κάθε ζωντανής λαϊκογενής πολιτικής δράσης. Η Αριστερά θα χάσει τα οστά της, τα δόντια της και τους μυς της. Θα κατεδαφιστεί η διανοητική ικμάδα των Αριστερών, θα τους εξωθήσει στον κυνισμό, θα τους δημιουργήσει ένα αίσθημα ΚΕΝΟΥ και ερήμωσης. Η προπεριγραφείσα καταστροφική διαδικασία «διεύρυνσης» θα έχει ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ για σύμπασα την Αριστερά (με εξαίρεση ίσως την κλειστή ηγετική ομάδα του ΚΚΕ που θα νοιώσει βλοσυρή ικανοποίηση), θα εξουδετερώσει τους αγωνιστές της. Αν δεν ανατραπεί ΑΜΕΣΑ η προπεριγραφείσα διαδικασία, τότε καμιά κομματική Ειλείθυια 1, όσες χειροποίητες μηχανουργίες κι αν σοφιστεί, δεν θα αναστείλει για πολύ τον τοκετό του εκφυλισμού, της πολιτικής αναξιοπιστίας και του ηθικού ακρωτηριασμού αυτής της Αριστεράς Πέτρος Πέτκας 1 Ειλείθυια: θεά του τοκετού, κατ εντολή της Ήρας «έδεσε» τους πόνους της Αλκμήνης, επιβραδύνοντας τον τοκετό του Ηρακλή και επιταχύνοντας τους πόνους της Νικίππης που γέννησε πρώτη τον Ευρυσθέα τον οποίο, έτσι, όφειλε να υπηρετεί ο Ηρακλής σύμφωνα με τον δολίως υφαρπαγέντα όρκο του Δία. Βόλος Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας προβλήθηκε στη Λαϊκή Συνέλευση Γειτονιάς Αγ. Νεκταρίου η ταινία Made in Dagenham του Nigel Cole βασιζόμενη σε πραγματικά γεγονότα που περιγράφει την απεργία των γυναικών του εργοστασίου της Φορντ στο Ντάγκενχαμ της Βρετανίας, το Οι μόλις 187 γυναίκες εργάτριες σε σύνολο χιλιάδων ανδρών εργατών κατάφεραν μέσα από απεργία διαρκείας να έχουν ίσες αμοιβές με τους άντρες εργάτες. «Εμείς είμαστε η εργατική τάξη. Οι γυναίκες και οι άνδρες», λέει η εκπρόσωπος των εργατριών μιλώντας στο συνέδριο εργατικών σωματείων. Πριν την προβολή διαβάστηκε το κείμενο της συντρόφισσας Νάνσυ Σ. με τίτλο «Γεννήθηκε Κορίτσι», απόσπ ασμα του οποίου παραθέτουμε. «Κορίτσι!» αναφώνησε η μαία και τα πρόσωπα σκυθρώπιασαν. Που ακούστηκε, το πρώτο παιδί της οικογένειας και να μη βγει «παιδί». Το κορίτσι της ιστορίας ένιωσε στο πετσί της τη διαφορά από το πρώτο δευτερόλεπτο της γέννησής της. Μεγαλώνοντας σε μια πατριαρχική, ανδροκρατούμενη οικογένεια και μια καπιταλιστική κοινωνία, έπρεπε να προσπαθήσει περισσότερο όχι για να γίνει αποδεκτή αλλά έστω ο λόγος της ν ακούγεται. Όταν οι παππούδες έδιναν χαρτζιλίκι στα εγγόνια, εκείνη έπαιρνε πάντα το μικρότερο αντίτιμο. Η αδικία την έπνιγε ώσπου μια μέρα δε δίστασε να πετάξει το εικοσάδραχμο στα μούτρα της γιαγιάς και να της προκαλέσει ένα ωραιότατο καρούμπαλο. Όπως δε δίστασε πολύ αργότερα να πει στο αφεντικό της να μαζέψει τα ξερά του γιατί θα του τα κόψει απ τη ρίζα. Πάντα με χαμόγελο. Άκουγε ιστορίες για μια προγιαγιά που ζούσε σ ένα χωριό, πολέμησε σε μια μάχη, διακρίθηκε σ αυτή σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν κρατούσαν σπαθιά και δεν πολεμούσαν, αλλά κανείς δεν της είπε αυτά που ανακάλυψε αργότερα μόνη της. Ότι η συγκεκριμένη προγιαγιά πέθανε μόνη, φτωχή, τυφλή και ότι κανένας άντρας δεν την πλησίαζε. Δεν μπορούσαν να την κοιτάξουν στα ίσα φαίνεται (;) Οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών έχουν τις ρίζες τους στα βάθη της ιστορίας της κοινωνικής εξέλιξης. Παρόλα αυτά, ανέκαθεν οι γυναίκες λάμβαναν μέρος σε ομάδες, οργανώσεις, κινήματα, κινητοποιήσεις ανάλογα με την εποχή αγωνιζόμενες για δικαιώματα που σε μερικούς μπορεί να φαντάζουν αυτονόητα σήμερα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν ή είναι. Όπως αναφέρεται στη μπροσούρα «Γυναίκες στην Πυρά», «Οι γυναίκες, φυσικά, συμμετείχαν στις ομάδες και τα δίκτυα, μοιράζοντας βότανα, γνώσεις, δεξιότητες, συντροφικότητα, φιλία. Μία από τις ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ στη Λαϊκή Συνέλευση Γειτονιάς Αγ. Νεκταρίου κύριες κατηγορίες ήταν εκείνη της συμμετοχής σε οργανωμένη εξέγερση. Και για να είμαστε ακριβείς αυτές οι γυναίκες όντως συμμετείχαν σε τέτοιες εξεγέρσεις. Τα διαβόητα Σαμπάτ (Sabbat) νυχτερινές συναντήσεις, χοροί ή πανηγύρια ήταν οι συναθροίσεις και οι γιορτές εκείνων των επαναστατημένων κοινοτήτων. Αντιμετωπίζοντας τη φτώχεια και την καταπίεση, αυτά τα δίκτυα πολιτικοποιήθηκαν και οργανώθηκαν». 1 Εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κινητοποιήθηκαν στις 8 Μαρτίου του 1857 για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους. Η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των γυναικών, όμως το εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους. Η 8η Μαρτίου ορίστηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη. Τα τελευταία χρόνια αυτή η μέρα μνήμης έχει ΣΥΛΛΟΓΗ ΦΑΡΜΑΚΩΝ - ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΔΡΑΣΕΩΝ Το Ιατρείο Αλληλεγγύης και η Λαϊκή Συνέλευση Γειτονιάς Αγ. Νεκταρίου συγκεντρώνουν φάρμακα για τις ανάγκες του Ιατρείου και ενημερώνουν για τις δράσεις της Συνέλευσης, την Κυριακή 23 Μαρτίου, από τις π.μ μ.μ, έξω από την αγωνιζόμενη ΕΡΑ Βόλου, στον Αγ.Κων/νο. Υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη για αναλγητικά, αντιπυρετικά, αντιβιοτικά, ανηλίκων και ενηλίκων, καθώς και αντιδιαβητικά και φάρμακα για το άσθμα. Απέναντι στο μαύρο της ΕΡΤ, της υγείας, της εργασίας και ολόκληρης της ζωής μας που μάς επιβάλουν, απαντάμε παίρνοντας τη ζωή μας στα χέρια μας, κάνοντας τη δική μας εκπομπή τώρα. Για ένα κόσμο ανθρώπινο, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, εξευτελισμό ανθρώπου από άνθρωπο. χάσει το νόημά της προ πολλού, στη χώρα μας. Έχει αντικατασταθεί Το οι Προσφυγικές Κατοικίες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, χτίστηκαν για να δεχτούν πρόσφυγες, κυρίως από τη Μικρά Ασία. 80 χρόνια μετά, ο ίδιος χώρος, «φιλοξενεί» τμήμα της σύγχρονης κοινωνικής προσφυγιάς, άστεγους, μετανάστες κ.τ.λ. Αυτός ο χώρος στο πλαίσιο της καταλήστευσης από το κεφάλαιο και την κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ κάθε δημόσιου χώρου, περνάει στο ΤΑΙΠΕΔ, προφανώς για ξεπούλημα. Άλλωστε το φιλέτο είναι σπουδαίο. Σύμφωνα με τους ισχύοντες όρους δόμησης, στο συγκεκριμένο σημείο μπορούν να χτιστούν οκταώροφα κτίρια ύψους 27 μέτρων. Το ζήτημα δεν είναι τωρινό, και το ότι τώρα ολοκληρώνεται σχετίζεται με ένα ευρύτερο σχέδιο ιδιωτικοποίησης κάθε πλευράς της ζωής των εργαζομένων και των καταπιεσμένων, στο βωμό της καπιταλιστικής κρίσης. από μία «γιορτή» κατά την οποία καταπιεσμένες «νοικοκυρές» και μη, θυμούνται μία μέρα το χρόνο να σπεύσουν στους ναούς της πίστας για ν αποδείξουν πόσο χειραφετημένες είναι. Σύμφωνα με την παραπάνω διαπίστωση, κρίνεται πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για επαναπροσδιορισμό του νοήματός της και η μετατροπή της σε πραγματικό αγώνα. Μπορείς να πετύχεις τη χειραφέτησή σου άραγε, αν δεν παλέψεις για την καταστροφή του συστήματος που προκαλεί βία, φτώχεια, αποκλεισμό, εκμετάλλευση, ανισότητα, ρατσισμό, σεξισμό και κάθε είδους διακρίσεις; Ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση δε μπορεί να είναι ξεκομμένος από τον αγώνα για τη ίδια τη ζωή, την αξιοπρέπεια, τη χειραφέτηση των λαών ενάντια στην καταπίεση των από πάνω. Η απελευθέρωση της γυναίκας από την ταξική εκμετάλλευση και τη διπλή καταπίεση μπορεί να πραγματοποιηθεί εφόσον καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο αν ανατραπούν οι κοινωνικές -οικονομικές εκμεταλλευτικές σχέσεις, ως αποτέλεσμα συνειδητής δράσης τότε μόνο μπορούμε να μιλάμε για γυναικεία χειραφέτηση. Τα προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας, της βίας, του αποκλεισμού, της κατώτερης αμοιβής, της καταπίεσης, της επιβολής ρόλων αποκλειστικής ενασχόλησης των φύλων αντιμετωπίζονται μόνο μέσα από την κοινή πάλη γυναικών και ανδρών, κόντρα στις επιδιώξεις, στην πολιτική και την εξουσία των απ ό πάνω. Μόνον έτσι θα ανατραπεί η πραγματικότητα της σκλαβιάς και της καταπίεσης και θα επιτευχθεί η «έφοδος στον ουρανό». 1 Γυναίκες στην Πυρά: το κυνήγι μαγισσών στην Ευρώπη, οι περιφράξεις και η ανάδυση του καπιταλισμού, σελ. 57 Οχι στο γκρέμισμα ξεπούλημα των Προσφυγικών Ήδη από το 2001, με το πρόσχημα των Ολυμπιακών Αγώνων, βάζει χέρι η ΚΕΔ, η οποία αγοράζει τα τέσσερα από τα οκτώ κτίρια, καλώντας ακόμα και ιδιοκτήτες ιδιώτες, «να μεταβιβάσουν στο Ελληνικό Δημόσιο τα τυχόν εμπράγματα δικαιώματά τους, αλλιώς το Δημόσιο θα επισπεύσει τις διαδικασίες αναγκαστικής απαλλοτρίωσης». Το πιο φοβερό είναι πως διατηρητέα τα κηρύσσει το 2009, ο τότε υπουργός Πολιτισμού Αντώνης Σαμαράς. Κάτοικοι των προσφυγικών και κινήσεις της περιοχής ήδη έχουν δραστηριοποιηθεί. Όμως πιστεύουμε, πως δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική παρέμβαση, αν δε θέτει τρία ζητήματα: Πως το ζήτημα των Προσφυγικών της Αλεξάνδρας, είναι ένας ακόμα κρίκος στη συνολική κυβερνητική πολιτική, με συμφωνία της τρόικας, και πως η πάλη να μην γκρεμιστούν, ενταγμένη στο πλαίσιο συνολικά της υπεράσπισης των δημόσιων χώρων, περνάει μέσα από την πάλη για ανατροπή της κυβέρνησης. Πως είναι ευκαιρία για το εργατικό κίνημα να διεκδικήσει όχι μόνο την παραμονή των κατοίκων μέσα στα Προσφυγικά, αλλά να παλέψει συνολικά για το ζήτημα της κατοικίας, που από άλλη σκοπιά, εμφανίζεται ως κεντρικό πρόβλημα. Πως είναι πρόκληση, τη στιγμή που ξεπουλιούνται μέσω ΤΑΙΠΕΔ, σημαντικοί δημόσιοι χώροι (ας δούμε και το Ελληνικό), οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να έχουν δωρεάν πρόσβαση σε ολόκληρες περιοχές σε όλη την Ελλάδα γενικά, στην Αττική ιδιαίτερα. Αλλά για το ζήτημα θα επανέλθουμε. N.Π.

9 ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΣΕ ΝΕΑ ΦΑΣΗ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ Στις 9 Απρίλη έχει κηρυχτεί γενική απεργία από τη ΓΣΕΕ μειοψηφούσας της ΠΑΣΚΕ. Την ίδια στιγμή που η ΠΑΣΚΕ αρνείται την απεργία, ο πρόεδρος της ΓΣEE Παναγόπουλος, χωρίς καν να συνεδριάσουν τα καθοδηγητικά όργανα της Συνομοσπονδίας, έχει στείλει πρόσκληση προς τις εργοδοτικές οργανώσεις, με σκοπό να αρχίσει η συζήτηση για τη νέα ΕΓΣΣΕ. Eίναι η αποκορύφωση της κρίσης. Aπό τη μια η πλειοψηφία να πράττει κατά το δοκούν από την άλλη, όλες οι άλλες δυνάμεις να καταλήγουν Σάββατο 22 Μαρτίου 2014 Tηλ. - Fax / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: Κάποιοι εκτίμησαν ότι η νέα πρόεδρος της Fed, λόγω απειρίας έπεσε προχθές στην παγίδα των δημοσιογράφων και αποκάλυψε νωρίτερα από ό,τι έπρεπε τις προθέσεις της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ για αύξηση των επιτοκίων. Η αλήθεια είναι ότι η κα Γιέλλεν, η διάδοχος του κ. Μπερνάνκι δεν έπεσε σε καμία παγίδα. Η ίδια συμμετέχει εδώ και 20 χρόνια στο Fed και γνωρίζει πολύ καλά το πως λειτουργούν και χρησιμοποιούνται από τους διοικητές της Fed οι «διευκρινίσεις» στους δημοσιογράφους για να δημιουργηθεί το επιδιωκόμενο κλίμα. Τώρα η πρόθεση της κας Γιέλλεν ήταν να ξεκαθαρίσει ότι «σε έξι περίπου μήνες» από την στιγμή που θα έχει κλείσει η πολιτική της «ποσοτικής χαλάρωσης» θα αρχίσει και η διοικητική αύξηση των βασικών επιτοκίων του δολαρίου. Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον ότι αυτό για το οποίο είχε προειδοποιήσει ο Μπερνάνκι πριν από ένα περίπου χρόνο, το περιβόητο tapering (σταδιακή μείωση κατά 10 δις δολ. κάθε μήνα της χρηματοδότησης των τραπεζών με μηδενικού κόστους δάνεια) θα έχει ολοκληρωθεί σε έξι το πολύ μήνες. Και σε άλλους έξι μήνες δηλαδή την άνοιξη του 2015 θα αρχίσει η αύξηση των επιτοκίων. Με άλλα λόγια οι ΗΠΑ όχι μόνο κλείνουν την στρόφιγγα αλλά ακόμα περισσότερο διαβεβαιώνουν τις αγορές ότι θα αυξήσουν και το κόστος του χρήματος. Δηλαδή διαβεβαιώνουν τις αγορές ότι αυτό που έχει γίνει η αιτία για την αναστροφή της κίνησης κεφαλαίων στον πλανήτη προκαλώντας μια εκτεταμένη κρίση στις αναδυόμενες οικονομίες σε απεργία, χωρίς πλαίσιο, και με τις ίδιες πρακτικές με την ΠΑΣΚΕ, 24ωρες απεργίες που δεν εντάσσονται σε καμιά προοπτική, σε κανένα σχέδιο. Παρόλα αυτά δε χωράει καμιά δικαιολογία. Στις 9 Απρίλη απεργούμε. Όχι για τους γραφειοκράτες, για τα δικά μας ταξικά συμφέροντα. Ενότητα των εργαζομένων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Οργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης, για την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό. Ν.Π. θα συνεχισθεί και θα ενταθεί τους επόμενους μήνες και χρόνια προκαλώντας μία χωρίς προηγούμενο αφαίμαξη κεφαλαίων σε πλανητική κλίμακα Η νομισματική αναταραχή θα ενταθεί και η απόσυρση κεφαλαίων από τις εκτός ΗΠΑ και Ευρωζώνη οικονομίες θα διευρύνει τις συνέπειες της κρίσης που έχουν αποτυπωθεί μέχρι σήμερα με την μορφή των νομισματικών υποτιμήσεων, του πληθωρισμού και της ύφεσης. Για την Ευρωζώνη οι συνέπειες προς το παρόν φαίνεται να είναι μία αύξηση της εισροής κεφαλαίων που οδηγεί σε ανατίμηση του ευρώ αλλά κάνει ταυτόχρονα ακόμα μεγαλύτερες τις αποκλίσεις ανάμεσα στον βορρά και τον νότο. Η αλήθεια πίσω από το ψέμα Ταυτόχρονα όμως έχει σαν παράπλευρη συνέπεια αυτό για το οποίο από το φθινόπωρο είχε επισημάνει η Νέα Προοπτική, ότι δηλαδή θα προκαλέσει μία στρέβλωση της πραγματικής εικόνας της κατάστασης δημιουργώντας την εντύπωση ότι στην Ελλάδα βελτιώνεται η οικονομία και για τον λόγο αυτό αυξάνονται οι επενδύσεις χαρτοφυλακίου. Έτσι για παράδειγμα βλέπουμε να είναι έτοιμα αρκετά δις ευρώ των hedge funds να επενδυθούν στις ελληνικές τράπεζες, στο χρηματιστήριο ή ακόμα και στα ανύπαρκτα ελληνικά ομόλογα. Εξ αυτού άλλωστε η βιασύνη να εκδοθούν νέα ομολογιακά δάνεια Μετά το Tapering, τα επιτόκια και η «έξοδος» της Ελλάδας στις αγορές 9 Απρίλη απεργούμε και να γίνουν γρήγορα οι αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών προκειμένου να εκμεταλλευτούν την συγκυρία, για όσο αυτή κρατήσει. Το όλο σκηνικό επιχειρείται να εμφανισθεί από την κυβέρνηση ως εμπιστοσύνη των αγορών και έξοδος από την κρίση, ενώ στην πραγματικότητα είναι η πλέον άμεση συνέπεια της διεθνούς κρίσης που σπρώχνει κεφάλαια σε αναζήτηση επενδυτικού ζωτικού χώρου σε περιοχές λιγότερο επικίνδυνες όπως η Ευρωζώνη και περισσότερο αποδοτικές όπως οι χώρες του ευρωνότου σαν την Ελλάδα, την Πορτογαλία ή την Ισπανία. Αυτή η αναστροφή της αλήθειας γίνεται αυτές τις ημέρες η βάση της παραπληροφόρησης και της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από την κυβέρνηση και τους συνοδοιπόρους της που απεγνωσμένα προσπαθούν να πείσουν ότι η κρίση έληξε και αρχίζουν να μοιράζουν επιδόματα με την σιωπηρή ανοχή της τρόικας δύο μήνες πριν από τις εκλογές. Η αλήθεια πίσω από αυτό το ψέμα είναι ότι η κρίση έχει ήδη μπει από τον Γενάρη με την έναρξη του tapering σε μία φάση που τροφοδοτεί με πρωτοφανή ένταση όχι μόνο την νομισματική και τραπεζική κρίση με την γενικευμένη «απομόχλευση», αλλά πυροδοτεί ταυτόχρονα συγκρούσεις και σε γεωπολιτικό επίπεδο, που απειλούν να τινάξουν την Ε.Ε. στα εξ ων συνετέθη. Γ. Aγγ. Σε νέα οξύτερη φάση έχει μπει η παγκόσμια σύγκρουση ανάμεσα στις ΗΠΑ, τις Ε.Ε και τη Ρωσία, μετά το συντριπτικά πλειοψηφικό αποτέλεσμα (96,7%) του δημοψηφίσματος της Κυριακής 16 Μάρτη υπέρ της απόσχισης της χερσονήσου από την Ουκρανία και την επακόλουθη υπογραφή της συμφωνίας ένωσης του «ανεξάρτητου κράτους της Κριμαίας» με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Οι απειλές και οι ψευτοκυρώσεις του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού ενάντια στην Κυβέρνηση Πούτιν και τους κυβερνητικούς αξιωματούχους της Κριμαίας, η παγκοσμίων διαστάσεων υποκρισία της καταδίκης του «παράνομου δημοψηφίσματος», ενός δημοψηφίσματος αποτέλεσμα της ίδιας της προκλητικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο πλευρό της νέας «μεταβατικής κυβέρνησης» των ανδρεικέλων τους στο Κίεβο, δείχνουν την κρίση στις τάξεις του ιμπεριαλισμού. Την εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα και την συνθήκη προσάρτησης ακολούθησαν στρατιωτικά επεισόδια χαμηλής έντασης με την κατάληψη της έδρας του Ουκρανικού Ναυτικού στην Σεβαστούπολη και τη σύλληψη ουκρανών αξιωματούχων, από φιλορώσους διαδηλωτές και ρώσους στρατιώτες. Ουσιαστικά η ακροδεξιά κυβέρνηση στο Κίεβο, έχοντας επιστρατεύσει «προληπτικά» εφέδρους και έχοντας τη στήριξη του ΝΑΤΟ, στέκεται αδύναμη, προς το παρόν, να απαντήσει στρατιωτικά στη Ρωσία. Στην Κριμαία και την Ουκρανία δεν είναι απλώς η κρατική κυριαρχία μιας χώρας που αμφισβητείται: κλονίζονται οι διεθνείς σχέσεις ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας που διαμόρφωσαν ΗΠΑ και Ε.Ε για να προωθήσουν το σχέδιο διαμελισμού, αποικιοποίησης και υπερεκμετάλλευσης του πρώην σοβιετικού χώρου. Ο κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας που εσπασε τον Οκτώβρη του 1917 δεν έχει συγκολληθεί παρά μόνο τεχνητά και εύθραστα μετά το , για αυτό και τώρα διαλύεται κάτω από την πίεση της καπιταλιστικής κρίσης στην Ευρώπη και παγκόσμια. Οι συνέπειες που έχει πάλι η ίδια αυτή σύγκρουση πάνω στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δεν πρέπει να υποτιμηθούν, ιδιαίτερα καθώς ευρωπαϊκές τράπεζες είναι εκτεθειμένες με δάνεια στην Ουκρανία και την υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη και Ρωσία της τάξης του 1,4 τρις ευρώ. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του , έχει αποκαλύψει την σαθρότητα της κρατικής οντότητας-φούσκας που στήθηκε στην Ουκρανία για να παλινορθώσει τον καπιταλισμό. Η κατάρρευσή της έχει οδηγήσει στην πραξικοπηματική τερατογέννηση της «μεταβατικής Κυβέρνησης του Κιέβου» (συνασπισμός φασιστών, ακροδεξιών και φιλελεύθερων υπό την αιγίδα του ιμπεριαλισμού). Η αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας, ανακινεί αποσχιστικές τάσεις σε όλη την περιοχή, ανάβοντας το φυτίλι στην μπαρουταποθήκη των γεωπολιτικών, οικονομικών, πολιτικών και ιστορικών αντιφάσεων ολόκληρης της Ευρώπης. Τώρα περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται διεθνιστικός αγώνας για τη μόνη βιώσιμη λύση, την ανεξάρτητη ενιαία Σοβιετική Ουκρανία, στο πλαίσιο των Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης. Για την επίτευξη αυτού του ζωτικού στόχου θα συζητήσει και η 2 η Εργατική Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη στην Αθήνα, στις 29 και 30 Μάρτη. Ε.Α