ΤΟ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Transcript

1 TΕΥΧΟΣ: 2 Σ χ ο λ ι κ ή Ε φ η μ ε ρ ί δ α τ ο υ Γυ μ ν α σ ί ο υ Α κ ρ ο π ό λ ε ω ς Αγαπητοί συμμαθητές και συμμαθήτριες, καθηγητές και καθηγήτριες, Μέσα από το Κυκλάμινο της Ακρόπολης, θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας τις σκέψεις, τις εμπειρίες, τις περιπέτειες και τα συναισθήματά μας από τη φετινή σχολική χρονιά. Πιστεύουμε πως αυτή η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας δεν αποτελεί απλώς ένα χαρτί αλλά τους χτύπους της καρδιάς μας. Είναι αυτό που έδωσε ο καθένας από εμάς για να χτίσει τις τρυφερές αναμνήσεις που αποτυπώνονται στα φύλλα της. Το Κυκλάμινο της Ακρόπολης, σαν μια τεράστια αγκαλιά, κλείνει μέσα του αυτές τις πανέμορφες στιγμές, τις πλάκες μας, τα όνειρά μας, αλλά και τις αγωνίες μας. Κάθε σελίδα είναι τόσο πολύτιμη για μας σαν ένα κομμάτι της ζωής μας, που καθώς φεύγουμε από το αγαπημένο μας γυμνάσιο, δεν θέλουμε ποτέ να αφήσουμε πίσω. Έτσι, ελπίζουμε πως δεν αφήνουμε άδεια θρανία στο πέρασμά μας, να αναζητούν μορφές που πέρασαν και χάθηκαν. Αφήνουμε πίσω μας τις αναμνήσεις που θα έχετε από μας κι εμείς απ το σχολείο μας. Αφήνουμε και τις έγχρωμες σελίδες της εφημερίδας μας, σαν ένα φύλλο από τα τόσα τριαντάφυλλα της εμπειρίας μας! Διαβάστε μας λοιπόν και ανθίστε σαν... κυκλάμινα και κρίνετε αυτή μας την προσπάθεια με επιείκεια. Αν και δεν είμαστε επαγγελματίες δημοσιογράφοι, ό,τι γράψαμε είναι παρμένο από την καρδιά μας και γραμμένο με αγάπη και όρεξη! Ευχόμαστε σε όλους καλό καλοκαίρι και καλή αντάμωση του χρόνου για ένα νέο αγώνα, για μια νέα σχολική χρονιά και για νέες εμπειρίες κι αναμνήσεις. Χριστίνα Γρουτίδου, Γ1 Ομάδα μαθητών και μαθητριών του Σχολείου μας που βραβεύθηκαν στην Α Παγκύπρια Ολυμπιάδα Βιολογίας Α Γυμνασίου - «Θεόφραστος 2015» με την υπεύθυνή τους καθηγήτρια κ. Γεωργία Κούσπου. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ Πρωταθλήτριες Λευκωσίας και Δευτεραθλήτριες Παγκυπρίως Α Βραβείο σε Διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής Βράβευση Ομάδας μαθητών του Σχολείου μας στην Α Παγκύπρια Ολυμπιάδα Βιολογίας Α Γυμνασίου «Θεόφραστος 2015» Τιμητικές Διακρίσεις σε μαθήτρια του Σχολείου μας Je suis Charlie Κινδυνεύει ή δεν κινδυνεύει η ελληνική γλώσσα από τα Greeklish; Αξέχαστο Γυμνάσιο Ελεύθερο σχολείο Το βήμα των έφηβων Ο ιδανικός δάσκαλος Παραπαιδεία: ευχή ή κατάρα; Το περιβάλλον και τα μάτια σας Όταν γνώρισα τον άνθρωπο, αγάπησα τα ζώα Κοινωνικά θέματα Του κόσμου τα παράξενα Γνωρίζατε ότι... Η ανάλαφρή μας γωνία Στης αυλής την αγκαλιά Πρωταθλήτρια Λευκωσίας και Δευτεραθλήτρια Παγκυπρίως η Ομάδα Κοριτσιών στην Πετόσφαιρα Σήκωσέ το, το τιμημένο! Είναι πρωτόγνωρο το συναίσθημα του πρωταθλητή. Σηκώνοντας το τιμημένο εκείνο κύπελλο, να ξέρεις ότι είσαι ο καλύτερος! Όχι εσύ, αλλά η ομάδα σου. Γιατί στην πετόσφαιρα, δεν υπάρχει το «εγώ», υπάρχει μόνο το «εμείς» και σε κυριεύει σε κάθε στιγμή του αγώνα, κάθε στιγμή της πορείας σου ως ομάδα. Η ομάδα πετοσφαίρισης του σχολείου μας είχε μια αρκετά καλή πορεία από πέρυσι που καταφέραμε να κατακτήσουμε την 3η θέση της Περιφέρειας Λευκωσίας. Ήταν τότε που στο μυαλό όλων μας καρφώθηκε η ιδέα να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα για τη σχολική χρονιά , που θα ήμασταν οι περισσότερες τουλάχιστον- τελειόφοιτες. Τον φετινό Σεπτέμβρη, όταν επιστρέψαμε από τις διακοπές μας, είχαμε όλες μας τη φλόγα και τον πόθο ακόμα μέσα μας πιο ζωντανά από ποτέ. Ήταν ο στόχος μας για φέτος και θέλαμε να τον πετύχουμε. Είναι προφανές όμως ότι δεν μπορείς να πετύχεις οτιδήποτε μόνο με τα λόγια, αλλά χρειάζονται και οι πράξεις. Είχαμε λοιπόν αρχίσει από τον Οκτώβρη εντατικές προπονήσεις με τον νέο μας γυμναστή, κ. Πανίκο Στυλιανού. Εκτός από τα αθλητικά απογεύματα, προπονούμασταν σκληρά και όλα μας τα διαλείμματα, στον χρόνο που μας απέμενε από τις άλλες σχολικές δραστηριότητες στις οποίες συμμετείχαμε. Αφιερώναμε λοιπόν όλο τον ελεύθερό μας χρόνο καταβάλλοντας κόπο για κάτι που αγαπάμε. Η βελτίωση της ομάδας δεν άργησε να φανεί. Από τον πρώτο κιόλας φιλικό αγώνα ήταν Α Βραβείο στον Διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής 2015 «Μανόλης Αναγνωστάκης: » εμφανές το πόσο είχαμε δεθεί ως oμάδα. Η μια συμπλήρωνε την άλλη και ήμασταν όλες ένα. Ήταν το πρώτο σημάδι ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. σελ. 2 Ο βραβευμένος με Α Βραβείο μαθητής του Σχολείου μας Κύπρος Κατσιάμης. Επι-δίκτυον Σε γνώρισα και ήσουνα κι εσύ: το καλό, το χρήσιμο, το μαγικό! Δισεκατομμύρια οι χρήστες σου, εκατομμύρια οι διαφημιστές σου. Εμπνεύστηκαν ταινίες οι θιασώτες σου, μέχρι και Όσκαρ έχεις προταθεί να πάρεις Δεν πήρες, μα το αξίζεις για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσφέρεις Α, ρε Διαδίκτυο, έλα εγώ που το κατάλαβα τι ευλογία κι αντάμα τι κατάρα είσαι! Τι ψέμα μας σερβίρεις στις οθόνες μας μαζί με την αλήθεια! Πώς με τη γνώση εξυψώνεις και ταυτόχρονα πλανεύεις, παρασύρεις, διασύρεις! «Τρέχε» εν ειρήνη, δε θά ρθω τα μεγαλεία σου να ταράξω. (Εγώ, μια ολόκληρη ζωή θα «κλικάρω», θα «ποστάρω», και με πάθος θα «σερφάρω», έστω κι αν ενδόμυχα φρικάρω!) «Τρέχε» εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: το καλό, το χρήσιμο, το μαγικό. Δε θα σαι το πρώτο ούτε δα και το τελευταίο απατηλό. Κύπρος Κατσιάμης, Β4 H Μαρίνα Κολοκοτρώνη (Β4), που πήρε δύο τιμητικές Διακρίσεις: (α) Στον Η Παγκύπριο Διαγωνισμό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου και (β) στον 44ο Διεθνή Ταχυδρομικό Διαγωνισμό σύνταξης επιστολών από νεαρά πρόσωπα μέχρι 15 ετών για το 2015.

2 2 Πρωταθλήτρια Λευκωσίας & Δευτεραθλήτρια Παγκυπρίως η Ομάδα Κοριτσιών στην Πετόσφαιρα Κινδυνεύει ή δεν κινδυνεύει η ελληνική γλώσσα από τα Greeklish; Αγαπητοί συμμαθητές και συμμαθήτριες, Απευθύνομαι σε εσάς, για να σας μεταφέρω μερικές σκέψεις μου όσον αφορά έναν νέο τρόπο γραφής, τα Greeklish. Κινδυνεύει η γλώσσα μας από αυτή την καινούρια μόδα; Φίλοι μου, αυτή η μέθοδος επιβουλεύεται τη γλώσσα μας, την ελληνική γλώσσα. Αυτή η γλώσσα, που η γένεσή της χάνεται στα βάθη των αιώνων, κινδυνεύει να αλλοιωθεί και να χάσει το μεγαλείο της. Πού είναι, αλήθεια, στα μηνύματα που γράφουμε με Greeklish η ορθογραφία, ο τονισμός, τα σημεία της στίξης; Πολλές είναι οι φορές που τα μηνύματά μας παρερμηνεύονται και προκαλούν σύγχιση και παρεξηγήσεις. Πολλοί νέοι δικαιολογούν αυτό τον τρόπο επικοινωνίας λέγοντας πως είναι εύκολος, γρήγορος και σύντομος, πως διατηρείται η μυστικότητα και δεν γίνεται κατανοητός από τους μεγάλους. Πρέπει όμως να κατανοήσουμε τους κινδύνους που ελλοχεύουν αναφορικά με την αλλοίωση της ελληνικής γλώσσας και να αποφύγουμε τη χρήση αυτού του τρόπου γραφής. Η γλώσσα μας, με όλο της το μεγαλείο, είναι αυτή που ορίζει την ταυτότητά μας, την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας. Είναι αυτή που μας κρατά ενωμένους με τις ρίζες μας. Όσο κι αν τα Greeklish αγαπήθηκαν τόσο πολύ από εμάς τους νέους, δεν πρέπει όμως να τα αφήσουμε να αλλοιώνουν την ελληνική μας γλώσσα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αντικαταστήσουν τον πλούτο της γλώσσας μας με τα φτωχικά τους σύμβολα. Παρά να στέλλουμε μηνύματα με τη νεκρή και απρόσωπη γλώσσα των Greeklish, ας γίνει ο καθένας από μας προστάτης και υποστηρικτής της ελληνικής μας γλώσσας. Ελένη Κολοκοτρώνη, Γ4 Ιδιοκτήτρια Υπεύθυνη κατά Νόμο Αθηνά Κλεάνθους Διευθύντρια Συντακτική Ομάδα Τμήμα Γ1 Δανάη Αγιομυρριανάκη Χριστίνα Γρουτίδου Λήδα Ευαγγελινού Ελίνα Θεοδώρου Ροδούλα Καρύδη Τμήμα Γ2 Μαριλένα Διαμαντίδου Εριέττα Σκυλλουριώτη Ιόλη Κασκάνη Τμήμα Γ3 Σοφία Τσαγγαρίδου Αθηνά Χατζηστεφάνου Κωνσταντίνα Χρυσάνθου Κυριακή Πανταζή Τμήμα Γ4 Εύα Παπαγεωργίου Σταυρινή Γιαλλούρη Ελένη Κολοκοτρώνη Τμήμα Β4 Μαρίνα Κολοκοτρώνη Τμήμα Β5 Κύπρος Κατσιάμης Υπεύθυνη Εκδόσεων Λίτσα Καραμαλλάκη, Β.Δ. Επιμέλεια Ύλης Διόρθωση Κειμένων Λίτσα Καραμαλλάκη, Β.Δ. Σχεδιασμός Σελιδοποίηση Εκτύπωση Τυπογραφείο ΚΩΝΟΣ Στις 5 Φεβρουαρίου πετύχαμε την πρώτη νίκη της αήττητης πορείας μας! Παίξαμε συνολικά τέσσερα παιχνίδια γεμάτα ένταση και αγωνία φτάνοντας στις 19 Μαρτίου, στην ημέρα του μεγάλου τελικού. Όλοι ξέραμε ότι ήταν δύσκολος αγώνας όπως κάθε τελικός σε κάθε άθλημα, αλλά καμιά από μας δεν πίστευε ότι ήταν ακατόρθωτο! Ήταν ένα όνειρο για εμάς και στοχεύαμε στην πραγματοποίησή του. Η μέρα του μεγάλου τελικού είχε φτάσει. Το άγχος εκείνο το πρωινό επικρατούσε σε όλες μας. Ήταν ένας κόμπος σφιχτά δεμένος στον λαιμό μας, ένας κόμπος που δεν έλεγε να λυθεί. Στο λεωφορείο όπου μπήκαμε για να πάμε στο γήπεδο που θα διεξαγόταν ο αγώνας, βλέπαμε το άγχος στα μάτια του καθηγητή μας που προσπαθούσε να μας ενθαρρύνει με κάθε τρόπο, όπως και των συμμαθητών μας, όταν μας αποχαιρετούσαν, καθώς φεύγαμε από το σχολείο. Φτάνοντας στο γήπεδο, οι γονείς μας ήταν ήδη εκεί, είχαν κρεμάσει πανό για να μας εμψυχώσουν και μια τεράστια φωτογραφία του σχολείου μας. Ήταν όλοι εκεί σύσσωμοι, για να μας καμαρώσουν και να μας στηρίξουν στη σημαντική αυτή στιγμή της πορείας μας. Έπρεπε να τους κάνουμε περήφανους, έπρεπε να κάνουμε περήφανο το σχολείο μας! Έχοντας απέναντί μας μια δυνατή ομάδα που διεκδικούσε με κάθε τρόπο και αυτή τη νίκη, χάσαμε το 1ο σετ με σκορ Ο κόμπος στον λαιμό, είχε σφίξει περισσότερο, κόντευε να μας αποτελειώσει Η απογοήτευση κυριάρχησε σε όλο μας το σώμα και οι ελπίδες μας λιγόστεψαν. Το όνειρο όμως ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει, ποτέ δεν το εγκαταλείψαμε. Ακόμα και όταν στο 2ο σετ χάναμε από την αντίπαλη ομάδα που προηγούνταν με 6-0. Δεν είχαμε άλλα περιθώρια για άγχος και λάθη. Ξυπνήσαμε, συγκεντρωθήκαμε δώσαμε το 100% του εαυτού μας, τα δώσαμε όλα! Και τα καταφέραμε, ισοφαρίσαμε 1-1 στα σετ. Θα έπρεπε όμως να βγει νικητής, έτσι ακολούθησε ένα σύντομο σετ μέχρι τους 15 πόντους. Με την ίδια αφοσίωση καταφέραμε να προηγηθούμε 14-9, μισό βήμα πριν από το όνειρό μας! Η άλλη ομάδα όμως αντιστάθηκε, το σκορ πήγε Όμως το όνειρό μας παρέμενε εκεί ζωντανό. Κερδίσαμε τελικά τον αγώνα. Ο στόχος που είχαμε βάλει από πέρυσι είχε επιτευχθεί! Η σκληρή μας δουλειά και οι κόποι μας ανταμείφθηκαν! Γιατί νικητής είναι αυτός που το πιστεύει κι εμείς το είχαμε πιστέψει! Πρωταθλήτριες της Λευκωσίας πλέον, συνεχίζουμε ακάθεκτες τη μεγάλη μας διαδρομή, για να κατακτήσουμε το Παγκύπριο πρωτάθλημα, έχοντας όμως υπόψη μας ότι τη μεγαλύτερη σημασία και αξία έχει ο δρόμος μας προς την Ιθάκη και όχι η ίδια η Ιθάκη. Όλες μας ευχόμαστε και ονειρευόμαστε ο δρόμος μας να φτάσει μέχρι τον μεγάλο τελικό. Ένας δρόμος γεμάτος δοκιμασίες, δυσκολίες,γνώσεις, εμπειρίες και, πάνω απ όλα, ευχάριστες στιγμές γεμάτες γέλιο και αναμνήσεις! Το όνειρο που μας κυρίευε από την πρώτη μέρα, ο μεγάλος στόχος και η φιλοδοξία, δεν έμειναν εδώ στη Λευκωσία. Το όνειρο αυτό συνεχίστηκε, το συνεχίσαμε όλοι μαζί σύσσωμοι, γονείς, καθηγητές και συμμαθητές. Ήταν όλοι εκεί δίπλα μας, να μας στηρίξουν στους Παγκύπριους αγώνες. Στις διακοπές του Πάσχα που μεσολάβησαν, η σκληρή δουλειά συνεχίστηκε με τις εντατικές μας προπονήσεις, να μας κάνουν όλο και πιο δυνατές, να μας ενώνουν όλο και περισσότερο ως ομάδα. Γεμάτες θετική σκέψη και ενέργεια, έχοντας και τις νέες μας στολές, ξεκινήσαμε την παραμονή του πρώτου μας παιγνιδιού για Λεμεσό, όπου περάσαμε το βράδυ μας σε ένα ξενοδοχείο μαζί με τους γονείς μας (Γιάννο, Ανδρέα και Τάκη) και τους προπονητές μας-καθηγητές μας (Πανίκο και Πανίτσα). Πετυχαίνοντας την πρώτη μας νίκη με το Γυμνάσιο Δερύνειας, πλησιάζαμε όλο και πιο πολύ στον αρχικό μας στόχο. Ο επόμενος αγώνας για την πρόκριση στον τελικό θα γινόταν την ίδια ημέρα το απόγευμα. Το πιστέψαμε, παίξαμε με την ψυχή μας και το πετύχαμε. Ήταν πλέον γεγονός! Η Ακρόπολη στον τελικό! Απ εκείνη τη στιγμή νιώσαμε νικήτριες, δεν μας ενδιέφερε τόσο το αποτέλεσμα, όσο η προσπάθεια και η διαδρομή που κάναμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Φτάνοντας λοιπόν στη μεγάλη μέρα, οι εκπλήξεις δεν ήταν λίγες. Μια μεγάλη ομάδα παιδιών από το Σχολείο μας, μαζί και οι καθηγητές μας, κατέφτασαν στο γήπεδο για να μας καμαρώσουν, εκείνοι εμάς και εμείς εκείνους, που ήταν δίπλα Στις 7 Ιανουαρίου 2015 όλοι είχαμε συγκλονιστεί από την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του γαλλικού περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι. Γύρω στις 11:30 π.μ. ημέρα Τετάρτη, την ώρα που όλοι οι δημοσιογράφοι ήταν μαζεμένοι στα γραφεία του περιοδικού, τρεις ένοπλοι άντρες με κουκούλες και ντυμένοι στα μαύρα μπήκαν μέσα και άρχισαν να πυροβολούν φωνάζοντας τη φράση «Αλάχου Ακμπάρ», δηλαδή «Ο Θεός είναι μεγάλος», στο όνομα του προφήτη του Ισλάμ. Το αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής ήταν δέκα νεκροί δημοσιογράφοι, δύο νεκροί αστυνομικοί και εφτά τραυματίες. Μεταξύ των νεκρών ήταν και οι τέσσερις δημοφιλείς σκιτσογράφοι του περιοδικού Charb, Cabu, Tignous και Wolinski και o οικονομολόγος Μπερνάρ Μαρίς. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το περιοδικό είχε δεχθεί επίθεση. Τον Νοέμβριο του 2011 είχε γίνει ξανά στόχος με βόμβες μολότοφ, όταν δημοσίευσε στο εξώφυλλό του ένα σκίτσο για τον προφήτη Μωάμεθ. Επίσης το 2006 είχε και πάλι προκαλέσει αντιδράσεις, δημοσιεύοντας σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ, που είχαν πρώτα δημοσιευτεί από δανέζικη εφημερίδα. Το 2013 το περιοδικό δημοσίευσε ένα ειδικό 64σέλιδο τεύχος στο οποίο φαινόταν σε σκίτσα η ζωή του Μωάμεθ. Για τους μουσουλμάνους όμως θεωρείται προσβλητική και βλάσφημη η δημοσίευση σκίτσων του προφήτη τους. Η επίθεση αυτή προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ οι Γάλλοι χρήστες του διαδικτύου με το hashtag Je suis Charlie (Είμαι και εγώ Charlie) οργάνωσαν συγκεντρώσεις αλληλεγγύης ενάντια στην τρομοκρατία και στους συγγενείς των θυμάτων. Την ίδια μέρα πολίτες συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του Παρισιού φορώντας μαύρα αυτοκόλλητα που έγραφαν Je suis Charlie, για να διαμαρτυρηθούν κατά της βίας, του φανατισμού και υπέρ της ελευθερίας του Τύπου. Στις 11 Ιανουαρίου 2015 περίπου 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους του Παρισιού και διαδήλωσαν εναντίον της επίθεσης. Σύμφωνα με το γαλλικό Υπουργείο Εσωτερικών ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε ποτέ στη Γαλλία. Περίπου 50 ξένοι ηγέτες και αρχηγοί κρατών συμμετείχαν στη διαδήλωση, όπως ο Ισπανός πρωθυπουργός, ο Βρετανός πρωθυπουργός, η Γερμανίδα καγκελάριος, ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών κ.ά. Επίσης διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως Λονδίνο, Βερολίνο, Αθήνα, Ρώμη κ.α. μας και μας εμψύχωναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για μας, αυτό ήταν η χαρά, αυτό ήταν το έπαθλο. Ο ενθουσιασμός μας ήταν απερίγραπτος. Ο αγώνας είχε αρχίσει. Στις 8 του Μάη 2015 λοιπόν, είχαμε πλέον φορτώσει στο σάκο της ζωής μας ένα ακόμη σημαντικό εφόδιο. Ένα εφόδιο που έλεγε πως, κάποιες φορές, σημασία έχει ο δρόμος, ο μεγάλος και φωτεινός εκείνος δρόμος και όχι η Ιθάκη. Βεβαίως και η νίκη θα μας ευχαριστούσε ιδιαίτερα, αλλά όλοι ξέραμε ότι σ αυτό τον αγώνα κάποιος έπρεπε να χάσει. Τελικά δεν έχασε κανείς, και οι δύο ομάδες νικήτριες στο τέλος του αγώνα, κρατώντας τα κύπελλά μας, των Πρωταθλητριών το Λανίτειο Γυμνάσιο και των Δευτεραθλητριών το Γυμνάσιο Ακροπόλεως, φωτογραφηθήκαμε αγκαλιασμένες με νικητή την αγάπη μας για το βόλεϊ και τον αγνό αθλητισμό. Ευχαριστώ όλες τις συμπαίκτριές μου, την Ελένη και τη Μαρίνα Κολοκοτρώνη, τη Σταυρινή Γιαλλούρη, τη Μαριέττα Μηνά, τη Στυλιάνα Αναστασίου, τη Δανάη Αγιομυρριανάκη, τη Στεφανία Χάψη, τη Χαρά Παπαμακαρίου και την Εύα Παπαγεωργίου, για τις υπέροχες στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί. Ευχαριστούμε τον γυμναστή μας κ. Πανίκο, που δεν σταμάτησε να πιστεύει σε εμάς, την κ. Πανίτσα για την εμψύχωσή της, τους γονείς μας και το Σχολείο μας που ήταν διαρκώς δίπλα μας, αλλά και τους συμμαθητές μας για τη στήριξή τους. Je suis Charlie Εριέττα Σκυλλουριώτη, Γ2 Ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ δήλωσε ότι η Γαλλία έχει υποστεί σοκ και χαρακτήρισε την επίθεση τρομοκρατική και πράξη ακραίας βαρβαρότητας. Για επίθεση εναντίον της ελευθερίας του λόγου και του Τύπου μίλησε η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ. Ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον χαρακτήρισε την επίθεση αποκρουστική. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωσε: "Συντασσόμαστε με τη Γαλλία σε αυτή τη μάχη που δίνει για τα δημοκρατικά ιδεώδη." Αντίθετα το Ισλαμικό Κράτος χαρακτήρισε τους τρομοκράτες ως ήρωες. Όταν έμαθα για την επίθεση αυτή, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι στον 21ο αιώνα κάποιοι άνθρωποι θα δολοφονούνταν, διότι σχεδίασαν κάποια σκίτσα που άλλοι θεώρησαν βλάσφημα και έτσι αποφάσισαν να τους καταδικάσουν σε θάνατο. Είχα μάθει ότι στη δημοκρατία η ελευθερία λόγου, ο διάλογος και το να ανέχεσαι τη διαφορετική άποψη ήταν πλέον δεδομένα και προστατευμένα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την άλλη όμως προβληματίστηκα ποια είναι τα όρια της ελευθερίας έκφρασης που έχουμε, μέχρι πού φτάνει η ελευθερία αυτή και αν είναι δυνατό μέσα από αυτήν να δείχνουμε έλλειψη σεβασμού σε θρησκευτικά σύμβολα ή τη θρησκεία συνανθρώπων μας. Αν Je suis Charlie σημαίνει πως καταδικάζουμε την τρομοκρατία και υποστηρίζουμε την ελευθερία του λόγου, τότε, ναι, είμαι και εγώ Charlie. Αν Je suis Charlie σημαίνει πως τιμούμε την μνήμη των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στην τρομοκρατική επίθεση, ναι, είμαι και εγώ Charlie. Αν όμως Je suis Charlie σημαίνει πως συμφωνώ με τα όσα δημοσίευε το περιοδικό ξέροντας ότι θίγει τη θρησκεία άλλων, τότε δεν είμαι σίγουρη αν είμαι Charlie, αλλά στέκομαι στο πλάι του Charlie και του συμπαραστέκομαι. Μαριλένα Διαμαντίδου, Γ2

3 3 Chatroom Μια παράσταση για εφήβους από εφήβους Η εφηβική θεατρική ομάδα του θεάτρου Αιγαία, στις Μαρτίου 2015, παρουσίασε τη θεατρική παράσταση Chatroom, η οποία είχε ως στόχο την ευαισθητοποίηση των εφήβων γύρω από το θέμα του εκφοβισμού μέσω του διαδικτύου. Το θέμα του θεατρικού αυτού έργου έχει ως κύριο στόχο να ευαισθητοποιήσει τους νέους ως προς το θέμα του bullying, αλλά και να ενημερώσει τους θεατές για τους πολύ σοβαρούς κίνδυνους που υπάρχουν στο διαδίκτυο. Το βραβευμένο Chatroom του Ιρλανδού Enda Walsh γράφτηκε το 2005 για το πρόγραμμα του Εκπαιδευτικού και Επιμορφωτικού Τμήματος του Εθνικού Θεάτρου του Λονδίνου. Η ιστορία έχει ως βασικό θέμα τον εκφοβισμό (bullying) που κυριαρχεί στη σύγχρονη εφηβική πραγματικότητα. Μεταξύ άλλων, αντικατοπτρίζει την εφηβική σκέψη, τις ανησυχίες, τις απόψεις, τα όνειρα και τα απωθημένα έξι άγνωστων μεταξύ τους εφήβων. Ο Τζακ, η Εύα, η Έμιλυ, ο Τζιμ, ο Γουίλιαμ και η Λώρα είναι οι ψεύτικες ταυτότητες που χρησιμοποιούν οι ήρωες για να φλερτάρουν, να μιλήσουν για τα αγαπημένα τους βιβλία και ταινίες, να σχολιάσουν τα νεανικά τους είδωλα, να μοιραστούν τα προβλήματά τους, να εκφράσουν την οργή τους για τον κόσμο των μεγάλων και να «ταρακουνήσουν τον κόσμο». Τα εφηβικά τους δωμάτια έχουν πια αντικατασταθεί από διάφορα chatrooms μέσα από τα οποία επικοινωνούν, εξελίσσονται και διαφωνούν. Για κάποιους προσφέρουν, φαινομενικά, μια σανίδα σωτηρίας και για άλλους δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για επιπόλαια «παιχνίδια». Κρυμμένοι πίσω από μια μάσκα, ένα άλλο πρόσωπο, ο Γουίλιαμ και η Εύα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την ψυχολογικά ασταθή κατάσταση του Τζιμ. Τον κάνουν να τους μιλήσει, να τους εμπιστευτεί και να πιστέψει πως είναι φίλοι του και τον βοηθάνε, ενώ αυτοί δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για αυτόν, αλλά παίζουν ένα «παιχνίδι» μαζί του. Τι συμβαίνει όμως όταν η μάσκα της ανωνυμίας φυλακίζει τους ανθρώπους οδηγώντας τους σε οριακές καταστάσεις; Το Chatroom είναι ένα έργο που καταπιάνεται με αμεσότητα, χιούμορ και κατανόηση με την ευαίσθητη, κι αν μη τι άλλο, κρίσιμη εφηβική ηλικία, φέρνοντας στο προσκήνιο ανθρώπινες σχέσεις, φιλίες αλλά και δυνατές συγκρούσεις. Σε αυτή την θεατρική παράσταση έλαβαν μέρος: η Αναστασία Χένκιν, η Λήδα Χατζηδημητρίου, η Αθηνά Χατζηστεφάνου, η Κυριακή Πανταζή, η Αριάδνη Καραμάνου και ο Στέφανος Σολωμονίδης. Αθηνά Χατζηστεφάνου, Γ3 Τι θα μου μείνει αξέχαστο από το Γυμνάσιο Σαν να ήταν χτες που κρατώντας τους γονείς μας σφιχτά απ το χέρι περνούσαμε τα προπύλαια αυτού του Γυμνασίου. Ήμασταν μικρά παιδιά, έτοιμα να αντιμετωπίσουμε ένα νέο στάδιο στη ζωή μας. Γεμάτα αγωνία κάναμε στους γονείς μας πολλές ερωτήσεις για τους καθηγητές και τα μαθήματα, χαμένοι μέσα στην ανασφάλεια του καινούριου και άγνωστου όλο μυστήριο γυμνασίου. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε βρισκόμαστε στο τέλος της Γ Τάξης. Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια! Μπήκαμε μικρά, άγουρα παιδιά και βγαίνουμε ολόκληροι έφηβοι. Αυτά τα τρία χρόνια στο γυμνάσιο, μας έκαναν άλλους ανθρώπους. Κερδίσαμε εμπειρίες, στιγμές και φίλους που επηρέασαν την ψυχοσύνθεσή μας και διαμόρφωσαν τη δική μας ταυτότητα. Μάθαμε για τον κόσμο, τη χώρα και τον πολιτισμό μας, μάθαμε γράμματα και αριθμούς αλλά -το κυριότερο- μάθαμε να είμαστε άνθρωποι! Το σχολείο είναι μια μικρή κοινωνία. Έχει ανθρώπους με δικές του ιδέες και αντιλήψεις ο καθένας. Έχουμε μάθει να ακούμε, να συζητούμε, να δεχόμαστε τις αντίθετες απόψεις και να βρίσκουμε λύσεις. Επίσης μάθαμε να ακολουθούμε «τον νόμο», τους σχολικούς κανονισμούς. Μάθαμε ότι, αν δεν τους τηρούμε, αν μέσα από την αυθαιρεσία τη δική μας επηρεάζεται η ελευθερία του διπλανού μας, τότε θα υπάρξουν συνέπειες, και κανείς δεν τις θέλει, γιατί δεν είναι ευχάριστες. Έτσι δεν θα λειτουργήσουμε και αύριο σαν πολίτες στην κοινωνία; Λύπες, χαρές, άγχος, γέλιο όλα τα περάσαμε! Ο καθένας μας έχει κάτι ξεχωριστό να θυμάται από τη ζωή του τα τρία αυτά χρόνια στο γυμνάσιο. Μπήκα λοιπόν στον πειρασμό να ρωτήσω διάφορους συμμαθητές και συμμαθήτριές μου τι θα τους μείνει αξέχαστο από το γυμνάσιο. Και να τι μου απάντησαν. Λήδα: Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου μέρα σε αυτό το σχολείο. Τα χέρια μου ήταν ιδρωμένα, αφού είχα περάσει ένα πρωινό γεμάτο κλάματα. Ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα του να γίνεις «μεγάλος», αλλά πιο πολύ φοβόμουν τους καθηγητές! Πίστευα πως ήταν κάποια χλωμά και αυστηρά ανθρωπάκια που Το ελεύθερο σχολείο Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη σχολείο; Για τους περισσότερους από εμάς το σχολείο είναι ένα άχρωμο, τσιμεντένιο κτήριο, με μαθητές ντυμένους καθημερινά με σκούρα ίδια χρώματα να κάθονται ανυπόμονοι πάνω στα θρανία και να περιμένουν το διάλειμμα. Κάποιοι μαθητές αντίθετα, έχουν βρεθεί πιο τυχεροί. Φανταστείτε ένα σχολείο με υπαίθριες τάξεις, έξω στη φύση. Σύγχρονες αρχιτεκτονικές και εντυπωσιακές αλλαγές όχι μόνο σε κτήρια αλλά και σε εκπαιδευτικές μεθόδους. Αυτά τα σχολεία γεννούν τη φαντασία και δημιουργικότητα σε ένα ενεργό περιβάλλον όπου τα παιδιά, δεν είναι κλεισμένα σε κτήρια, αλλά έχοντας επαφή με τον γύρω τους κόσμο και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, καλλιεργούν μέσα τους το αίσθημα της ομαδικότητας. Ο δάσκαλος δεν είναι πλέον αυθεντία και οι μαθητές οδηγούνται μόνοι τους στην ανακάλυψη των γνώσεων και στη δημιουργία προβληματισμών και ερωτημάτων. Στην Ινδονησία, και συγκεκριμένα στο «Πράσινο Σχολείο», μαθητές από διάφορες χώρες του κόσμου διδάσκονται σε υπαίθριες τάξεις φτιαγμένες από μπαμπού και άλλα οικολογικά υλικά. Μέσα από τα μαθήματα και πειράματα στα οποία συμμετέχουν, αποκτούν κριτική σκέψη και ενδιαφέρον για τη μάθηση. Στην πόλη Κάμπτεν του Λονδίνου, μαθητές έχουν την ευκαιρία να φοιτούν στις «τάξεις του μέλλοντος». Μια τέτοια τάξη είναι μεγάλη και κινητή και μπορεί να «πηγαίνει» από σχολείο σε σχολείο, εξοπλισμένη με υπολογιστές και συστήματα παραγωγής ταινιών και μουσικής! Μια ακόμη «μεταφερόμενη» τάξη με αέρα αγγλικής παράδοσης βρίσκεται στο σχολείο Ροσεντέιλ στο Λονδίνο. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα διώροφο λεωφορείο πλήρως εξοπλισμένο με βιβλία και υπολογιστές. Αυτή η ιδέα προήλθε όταν το σχολείο δεν είχε άλλο χώρο για βιβλιοθήκη και δεν υπήρχε επιλογή επέκτασης του σχολικού κτηρίου. Λήδα Ευαγγελινού, Γ1 δεν σταματούσαν να φωνάζουν. Τώρα κατάλαβα πόσο ανόητη ήμουν! Χριστίνα: Αυτό που θα κουβαλώ μαζί μου για πάντα, είναι πως όλοι μεταξύ μας ήμασταν ενωμένοι, ανεξάρτητοι και περάσαμε στιγμές αξέχαστες. Επίσης γνώρισα άτομα που με βοήθησαν να καταλάβω πράγματα που θα μείνουν για πάντα μέσα στην ψυχή μου. Ροδούλα: Το άγχος που περνούσαμε για τα διαγωνίσματα δεν περιγράφεται! Καλά που χωρούσαν όλες αυτές οι πληροφορίες στο μυαλουδάκι μας. Άννα: Τα σκαμπανεβάσματα στη συμπεριφορά μας θα τα θυμάμαι για πάντα! Υπήρχαν μέρες που ήμασταν τόσο καλά παιδιά, ενώ κάτι άλλες που ήμασταν σαν μικρά διαβολάκια! Αναρωτιέμαι πώς μας άντεχαν οι καθηγητές μας. Ευτύχιος: Θυμάμαι έντονα τις φορές που δεν έκανα την εργασία στο σπίτι. Κάθε φορά έπρεπε να σκαρώσω και μια διαφορετική δικαιολογία. Μεγάλο βάσανο! Ελένη: Η φασαρία που κάναμε και η ασυνεννοησία μεταξύ μας, όταν αποφασίσαμε να βγάλουμε όλη η Γ Τάξη εκείνη τη φοβερή φωτογραφία στην αυλή του Σχολείου. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω με λόγια. Παντού φωνές, εμείς στον κόσμο μας και η Χριστίνα σαν την τρελή να φωνάζει και να προσπαθεί να βάλει μια τάξη. Δείξαμε ακόμα μια φορά τον πραγματικό μας εαυτό Λαυρέντης: Το παραδέχομαι, ήμουν λίγο ζωηρός στο γυμνάσιο... Καλά... όχι και λίγο, αρκετά. Τον αριθμό αποβολών και απουσιών που έφαγα δεν θέλετε να τον ακούσετε! Όλα τώρα βρίσκονται στο μυαλό και στην καρδιά μας σαν μία ωραία ανάμνηση που άφησε πίσω τη γλυκιά της γεύση. Γνωρίσαμε νέους φίλους και καθηγητές που μας συμπαραστάθηκαν σαν να ήταν γονείς μας. Είμαστε σαν μια οικογένεια. Μεγαλώσαμε σ αυτές τις τάξεις, μάθαμε απ αυτά τα βιβλία, γράψαμε πάνω στα ξύλινα θρανία. Μακάρι να μπορούσα να γύρναγα τον χρόνο πίσω! Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζουμε με τίποτα! Ελίνα Θεοδώρου, Γ1 Ένας ιδανικός δάσκαλος Δυστυχώς ή ευτυχώς στις μέρες μας δεν έχουν ακόμη τεθεί κάποια συγκεκριμένα κριτήρια τα οποία να καθορίζουν τον ιδανικό δάσκαλο. Έτσι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το ιδανικό, ο καθένας απ τη δική του οπτική γωνία. Σ αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να σας δώσω μία γεύση από το τι πραγματικά θέλει ένας μαθητής από τον δάσκαλό του. Εμείς οι μαθητές, όσο και αν σας έχουμε πείσει ότι μισούμε τα μαθήματα και κύριό μας μέλημα είναι να τα αποφεύγουμε, κατά βάθος αγαπούμε το μάθημα εκείνο που ο καθηγητής μας κατάφερε να μας κάνει να το αγαπήσουμε. Ένα μυστικό που ίσως δεν γνωρίζετε για εμάς τους μαθητές (ειδικά τους ατίθασους), είναι πως, τη στιγμή που ο ταραξίας της τάξης θα αντιδράσει στον καθηγητή και θα κάνει οτιδήποτε στην τάξη που θα ενοχλήσει, εκείνη τη στιγμή λαχταρά όσο τίποτα άλλο στον κόσμο ο καθηγητής του να βρει ενδιαφέρουσα την τρέλα του αυτή και να γελάσει με το σαχλό του αστείο -όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές τουκάνοντάς τον όμως παράλληλα να σωπάσει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Αυτό το tip είναι για εσάς τους καθηγητές που πιστεύετε πως με το να μας τιμωρείτε, ηρεμούμε! Βγαίνοντας λίγο από τα πλαίσια του μαθήματος και γενικά της τάξης, σημαντικό στοιχείο για κάποιον που θέλει να ονομάζεται «καθηγητής» είναι να μπορεί να βρίσκεται δίπλα στον μαθητή και όχι απέναντί του. Να μην περιορίζεται μόνο στον ρόλο του ως δασκάλου, αλλά να γίνεται ένα μαζί μας και τα διαλείμματα, να είναι ένας απ τους φίλους μας. Είναι σημαντικό για κάποιο έφηβο να ξέρει ότι ο καθηγητής του μπορεί να μπει στη θέση του και να τον νιώσει. Ως έφηβοι μαθητές λοιπόν που είμαστε, λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή την περίοδο βιώνουμε μία από τις πιο σημαντικές περιόδους της ζωής μας, αναζητούμε έναν καθηγητή ΑΝΘΡΩΠΟ, που να μπορεί να αντιληφθεί τα δικά μας θέλω, να κατανοήσει τα πιστεύω μας και να θυμηθεί έστω και για λίγο τι σημαίνει να είσαι έφηβος. Να νιώσει τα ανάμικτα συναισθήματά μας, να ερωτευτεί για πρώτη φορά όπως εμείς και να απογοητευτεί συνάμα. Να δει το σώμα του να αλλάζει και να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, για να πάρει πλέον τη μορφή ενός ενήλικα. Τέλος να καταλάβει ότι το μυαλό μας δεν ανήκει μόνο στις άλγεβρες, στο αυριανό διαγώνισμα Χημείας, στα τελικά και ειδικά απαρέμφατα και στο εμβαδόν της τετραγωνικής πυραμίδας. Χίλιες δυο σκέψεις και ανησυχίες βασανίζουν το μυαλό μας. Μπορεί να τις καταλάβει, για να τον καταλάβουμε έπειτα κι εμείς; Απ ό,τι έχετε αντιληφθεί, ένας ιδανικός δάσκαλος πρέπει να έχει πάρει και πτυχίο Ψυχολογίας με ειδίκευση στους ανυπότακτους, αντιδραστικούς έφηβους και να έχει κάνει την πρακτική του εξάσκηση σε περιπτώσεις που οι ορμόνες της εφηβείας κτύπησαν κόκκινο! Να παραδίδει το μάθημα με τρόπο μη ανιαρό στους μαθητές και να τους κερδίζει με την παιδικότητα που κρύβει κάθε χαρούμενος άνθρωπος. Και μετά απ όλα αυτά να προσπαθεί να διατηρήσει τα «λογικά» του. Απευθυνόμενοι πλέον στους αγαπημένους μας καθηγητές, ελπίζουμε να σας έχουμε φορέσει γυαλιά στο θέμα «ιδανικός δάσκαλος» και την επόμενη φορά που θα μπείτε στην τάξη για μάθημα, να μπορέσετε να δείτε τον εαυτό σας από τη δική μας οπτική γωνία. Μόνο τότε θα μπορέσετε να δείξετε κατανόηση, πολυαγαπημένοι μας, ιδανικοί δάσκαλοι. Γιατί για όλους μας είστε ιδανικοί ο καθένας σας ξεχωριστά! Και να ξέρετε ότι σας αγαπάμε κατά βάθος! Εριέττα Σκυλλουριώτη Τάξη Γ2

4 4 ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ Τα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα που επικρατούν στις μέρες μας έχουν επηρεάσει και έχουν προβληματίσει αρκετά μεγάλο ποσοστό ανθρώπων του πλανήτη μας. Τι κάνουμε όμως για να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο της φύσης γύρω μας; Πρέπει να αφεθούμε μοιρολατρικά στην καταστροφή που έρχεται ή μήπως πρέπει να ανασκουμπωθούμε, για να προλάβουμε το κακό; Δεν είναι δύσκολο. Με κάποια απλά βήματα μπορούμε να εξασφαλίσουμε το υγιές μέλλον το δικό μας αλλά και το μέλλον των επόμενων γενιών. Είναι καιρός να αλλάξουμε νοοτροπία και να αρχίσουμε να ανακυκλώνουμε τα διάφορα υλικά. Μπορούμε να ανακυκλώσουμε σχεδόν τα πάντα. Οι μπαταρίες, τα φάρμακα, το γυαλί, το πλαστικό, το χαρτί, τα τενεκεδάκια, οι ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, το λάδι που τηγανίζουμε, τα μηχανέλαια, ακόμα και οι φλούδες από τα φρούτα και τα λαχανικά μπορούν να ανακυκλωθούν μέσω της κομποστοποίησης. Το γεγονός ότι ζούμε σε νησί είναι γεγονός ότι κάνει τα πράγματα κάπως πιο δύσκολα. Γιατί; Διότι τα χαρακτηριστικά μιας νησιώτικης περιοχής, δηλαδή το γεγονός ότι έχει μικρό μέγεθος, ενώ δέχεται πολλούς επισκέπτες λόγω του τουρισμού, κάνει την παραγωγή απορριμμάτων δυσανάλογη με τον χώρο και τον αριθμό των μόνιμων κατοίκων του. Πρέπει να γίνουν ειδικές ρυθμίσεις και σωστή οργάνωση από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, ώστε τα ανακυκλώσιμα υλικά να μαζευτούν στους χώρους συγκέντρωσής τους και να υποστούν τη δέουσα επεξεργασία. Ας δούμε όμως το πρόβλημα σαν πρόκληση. Το αποτέλεσμα θα μας αποζημιώσει. Ας αρχίσουμε από σήμερα κιόλας να ανακυκλώνουμε κι ας προσέξουμε το περιβάλλον μας ως κόρη οφθαλμού. Με αυτό θα μπορούμε να το απολαμβάνουμε κι εμείς και οι απόγονοί μας. Ροδούλα Καρύδη, Γ1 Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα Κάποιος μεγάλος το είπε αυτό, δεν είναι δικό μου. Και γιατί το είπε, δηλώνεται ξεκάθαρα από μια ρήση του Μαρκ Τουέν: «Το γεγονός πως ο άνθρωπος γνωρίζει το καλό και το κακό, αποδεικνύει την ανωτερότητα της σκέψης του σε σχέση με τα ζώα. Το γεγονός πως παρ όλα αυτά, κάνει το κακό αποδεικνύει την ηθική κατωτερότητα σε σχέση με τα ζώα.» Και πράγματι, ο άνθρωπος, ως «ζώον έλλογον», θα έπρεπε να σέβεται τη ζωή σε κάθε εκδήλωσή της. Κι όμως κάποτε φέρεται με τρόπο επιπόλαιο και ανεύθυνο και σίγουρα χωρίς κανένα σεβασμό στα πλάσματα εκείνα που είναι οι πιο άδολοι φίλοι του: τα ζώα. Γιατί το λέω αυτό; Διαβάστε παρακάτω: Κλαίει το παιδί του και θέλει ένα σκυλάκι. Τι κάνει ο καλός γονιός; Του αγοράζει ένα νεογέννητο ζωάκι και του το δίνει «για να παίξει». Το παιδί παίζει κι έπειτα βαριέται. Κανένας δεν του εξήγησε ότι το να έχεις ένα ζώο στο σπίτι σου προϋποθέτει και κάποιες υποχρεώσεις. Ας πούμε να το καθαρίζεις, να το ταΐζεις, να το παίρνεις βόλτα... Το παιδί λοιπόν δεν έχει καμία όρεξη να κάνει οτιδήποτε από αυτά. Τι κάνει ο γονιός, για να δώσει λύση στο πρόβλημα; Είτε δένει το σκυλί στην αυλή... και το ξεχνά είτε το αφήνει σε ένα χωράφι... να βρει τον δρόμο του και πού ξέρεις κάποιος χριστιανός μπορεί να το βρει και να το φροντίσει. Ή στην καλύτερη περίπτωση το παίρνει στο καταφύγιο ζώων, όπου τα ζώα είναι τόσα πολλά, που αναγκάζονται να τους κάνουν ευθανασία. Οι ιδιοκτήτες κάποιου δύσμοιρου σκυλιού αποφάσισαν να πάνε διακοπές. Τι κάνουν; Δένουν το ζώο στην αυλή του σπιτιού τους (πολλές φορές χωρίς στέγαστρο που θα το προφύλασσε από ήλιο και βροχή) και ζητάνε από τον γείτονα να το ταΐζει μια φορά την ημέρα. Αποτέλεσμα; Ο γείτονας μεν να κάνει τη δουλειά του με συνέπεια, τις αμέτρητες ώρες όμως που το ζώο είναι δεμένο φυσικό είναι να διαμαρτυρηθεί γαυγίζοντας. Και τότε ποιος φταίει; Μα το σκυλί φυσικά. Μέχρι και πετροβόλημα από τους γείτονες έχει να υποστεί. Είσαι υπεύθυνο άτομο και αποφασίζεις να περπατάς με το σκυλί σου τουλάχιστον μια φορά την ημέρα, για να ξεμουδιάσετε κι οι δυο. Παίρνεις την τσάντα με τα σχετικά, σακουλάκια για τα απορρίμματα του ζώου, φτυαράκι κλπ, και ξεκινάς. Να πας όμως πού; Στις κατοικημένες περιοχές θα αντιμετωπίσεις τα στραβοκοιτάγματα των κατοίκων. Στα πάρκα απαγορεύεται. Α! Υπάρχει εκείνο το ειδικό μέρος για βόλτα σκυλιών, κάπου στην Αγλαντζιά. Όχι, μην πας, προς Θεού! Το έχουν γεμίσει με φόλες! Ποιοι; Επίδοξοι κυνηγοί, που τα σκυλιά τούς τρομάζουν...το θήραμα! (Λες και επιτρέπεται το κυνήγι σε τέτοιες περιοχές!) Πραγματικά άνθρωποι και ζώα, στην ευρωπαϊκή Κύπρο του 2015 ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ! Καταλήγω, λοιπόν, με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου, του Μαχάτμα Γκάντι. Λόγια σωστά, λόγια σοφά: «Το μεγαλείο ενός έθνους και η ηθική του πρόοδος κρίνεται από το πώς φέρεται στα ζώα. Στο μυαλό μου, η ζωή ενός πρόβατου δεν είναι λιγότερο πολύτιμη από αυτή ενός ανθρώπου. Όσο πιο ανυπεράσπιστο είναι ένα πλάσμα, τόσο περισσότερο χρειάζεται την προστασία του ανθρώπου από τη βαναυσότητα του ανθρώπου.» Τι είναι, αλήθεια, ο εκφοβισμός; Εκφοβισμός τεχνικά είναι όταν ένα άτομο ή μια ομάδα ατόμων με περισσότερη δύναμη επανειλημμένα και σκόπιμα προκαλούν προβλήματα και κάνουν κακό σε κάποιο άλλο άτομο, αδύναμο, που δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του. Προσωπικά θα έδινα τον εξής ορισμό στον όρο εκφοβισμός: κάποια άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση προσπαθούν να νιώσουν καλύτερα για τον εαυτό τους κάνοντας τους άλλους να νιώθουν άσχημα. θέλουν οι άλλοι να νιώσουν όπως αισθάνονται αυτοί, σε μια προσπάθεια ίσως κάποιος να τους καταλάβει (όλοι αυτό δεν θέλουμε;). Οπότε την επόμενη φορά που θα σε κοροϊδέψουν, θα σε πειράξουν, θα σε χτυπήσουν, θα σε γελοιοποιήσουν σκέψου ποιος πραγματικά είναι το θύμα, μπες στη θέση του. θα πονέσεις; Ναι. Θα γελοιοποιηθείς; Ναι. Θα ενοχληθείς; Ναι, αλλά κάποια στιγμή εσύ θα προχωρήσεις, θα το ξεχάσεις, αλλά ο άλλος δεν θα σταματήσει ποτέ να νιώθει κατώτερος, ανίσχυρος, άχρηστος. Έχεις κάθε δικαίωμα να θυμώσεις, να οργιστείς, αλλά να ξέρεις ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι να προχωρήσεις μπροστά και ποτέ να μην κοιτάξεις πίσω. Υπάρχουν τέσσερα είδη εκφοβισμού. Η σωματική και ψυχολογική βία και ο λεκτικός και ηλεκτρονικός εκφοβισμός. Η σωματική βία περιλαμβάνει χτυπήματα στο σώμα και καταστροφή προσωπικής περιουσίας. Η ψυχολογική βία είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση. Ο λεκτικός εκφοβισμός είναι οι προσβολές, το πείραγμα, οι ομοφοβικοί κα ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί και τέλος ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός, ο οποίος χαρακτηρίζεται από υβριστικά και ενοχλητικά μηνύματα, διαδικτυακό αποκλεισμό, άσχημες φήμες και χρήση κάποιου ξένου προφίλ. Κατά τη γνώμη μου ο χειρότερος εκφοβισμός είναι αυτός που σε κάνει να νιώθεις άσχημα για τον εαυτό σου, που σου δημιουργεί ανασφάλειες και τότε ο μόνος σου σύμμαχος, συμπολεμιστής, ο εαυτός σου, πεθαίνει και μένεις μόνος, αλλά χωρίς αυτό το μικρό κομματάκι σου που ακόμα ελπίζει. Οπότε, αν σας ενδιαφέρει η γνώμη ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού που ακόμα προσπαθεί να βρει τον εαυτό της, να έχετε πάντα στο μυαλό σας αυτό που είπε ο Winston Churchill: «Αν περνάς μέσα από την κόλαση, συνέχισε να προχωράς. Αυτό σημαίνει πως ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς ούτε να αφήνεις ποτέ κανέναν να σου πει ποιος είσαι και δεν είσαι. Μόνο εσύ μπορείς να το αποφασίσεις αυτό.» Σοφία Τσαγγαρίδου, Γ3 Παραπαιδεία: Ευχή ή κατάρα; Τον τελευταίο καιρό, έχει παρατηρηθεί η έντονη ανάπτυξη της παραπαιδείας, να παρακολουθούν δηλαδή οι μαθητές της (συνήθως) δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ιδιαίτερα φροντιστήρια βασισμένα στα σχολικά μαθήματα. Έχουμε όμως ποτέ αναρωτηθεί για ποιους λόγους οι γονείς στέλλουν τα παιδιά τους σε τέτοιου είδους φροντιστήρια; Αυτό γίνεται για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες μαθητές αναγκάζονται να παρακολουθούν μαθήματα λόγω αδυναμίας τους ή λόγω ελλείψεων, πράγμα που μερικές φορές αφορά και τους καθηγητές. Παράλληλα, μερικοί γονείς παίρνουν την απόφαση να στείλουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια, γιατί επιθυμούν το παιδί τους να αποκτήσει τα απαραίτητα εφόδια, που θα το βοηθήσει να ενταχθεί σε ορισμένα Πανεπιστήμια. Αν και τα πιο πάνω αποτελούν σοβαρούς λόγους για τους οποίους οι μαθητές παρακολουθούν επιπλέον μαθήματα το απόγευμα, ωστόσο πρέπει να αντιληφθούμε το γεγονός ότι τις πλείστες φορές αυτοί που πραγματικά επιθυμούν να παρακολουθήσει ένας μαθητής ιδιαίτερα μαθήματα δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους γονείς του μαθητή. Αυτό συμβαίνει λόγω της ανταγωνιστικότητας που υπάρχει αρκετές φορές μεταξύ γονέων και όχι μεταξύ των μαθητών! Το φαινόμενο της ραγδαίας ανάπτυξης της Παραπαιδείας, εδώ και πολύ καιρό, απασχολεί, όχι μόνον τους γονείς που αναγκάζονται να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιαίτερα φροντιστήρια, αλλά και τους καθηγητές, λόγω του ότι η εξεταστέα ύλη πολλές φορές δεν καλύπτεται, με αποτέλεσμα τα παιδιά να οδηγούνται στην παραπαιδεία. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται για το αν η Παραπαιδεία είναι ευχή ή κατάρα, αφορά κυρίως τους γονείς των μαθητών. Πολλοί γονείς νομίζουν πως στέλλοντας το παιδί τους σε φροντιστήρια, το βοηθούν. Δεν αρνούμαι πως τις περισσότερες φορές, τα αποτελέσματα της Παραπαιδείας είναι ευνοϊκά, όχι όμως για πάντα. Έρευνες έχουν δείξει πως η ικανότητα λογικής σκέψης χάνεται με το φαινόμενο της Παραπαιδείας, αφού οι μαθητές σταματούν πλέον να ακονίζουν το μυαλό τους. Έτσι, πολύ απλά η παραπαιδεία από ευχή μετατρέπεται σε αιώνια κατάρα! Είναι λοιπόν οι γονείς που έχουν την κύρια ευθύνη στο φαινόμενο της παραπαιδείας; Ίσως, ευθύνες όμως έχουν και άλλοι! Πρέπει να προσπαθήσουν τόσο οι μαθητές, όσο και οι εκπαιδευτικοι, να μειώσουν τις περιπτώσεις γονέων που αναγκάζονται να στείλουν τα παιδιά τους ιδιαίτερα. Η ευχή δεν θέλει και πολλά να γίνει κατάρα! Χριστίνα Γρουτίδου, Γ4

5 Κοινωνικά θέματα 5 Μπαίνουν μέσα σε μια βάρκα, φορτώνουν επάνω της τα όνειρα και τις ελπίδες τους κι ελπίζουν η θάλασσα και το κύμα να τους πάρουν μακριά από την κόλαση, στη γη της επαγγελίας. Αν είναι τυχεροί, θα φτάσουν στον προορισμό τους, αν η μοίρα όμως τους έχει τάξει να χαθούν, θα βουλιάξουν στο βυθό της Μεσογείου αγκαλιά μ ένα ροζ όνειρο και μια άδεια βαλίτσα. Γιατί μεταναστεύουν όμως οι άνθρωποι; Γιατί στη χώρα τους οι άνθρωποι πεινούν, αφού η γη δεν έχει αρκετό ψωμί για να τους θρέψει. Γίνονται δηλαδή πρόσφυγες; Πρόσφυγες γίνονται, αν στη χώρα τους διώκονται λόγω θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων ή αν είναι θύματα πολέμου. Είτε όμως είναι μετανάστες είτε πρόσφυγες η ουσία είναι μια: είναι άνθρωποι ξεριζωμένοι από την πατρίδα τους που βαδίζουν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Μια βάρκα υπερφορτωμένη με ανθρώπινες ψυχές που Αποδείχθηκε ζημιογόνο για την υγεία. Κι όμως κάποιοι επιμένουν να καπνίζουν. Συνειδητά και χωρίς να το βασανίσουν και πολύ. Για κάποιους εφήβους αυτό είναι «μαγκιά» ή με αυτό παίρνουν μια αξιοζήλευτη θέση μέσα στην ομάδα. Νομίζουν... Για να δούμε όμως τι λένε οι ειδικοί, και συγκεκριμένα η ψυχολόγος κ. Θέκλα Πετρίδου, που δίνει συνέντευξη σε μαθήτρια δημοσιογράφο της εφημερίδας μας. Κυρία Πετρίδου, γιατί παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, έφηβοι να είναι εθισμένοι στην νικοτίνη; Τι φταίει; Ο εθισμός στη νικοτίνη είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που αφορά πολλές ηλικίες. Δυστυχώς και τους εφήβους. Λέω «δυστυχώς», επειδή σε αυτή τη νεαρή ηλικία, που ακόμη το σώμα αναπτύσσεται, η επίδραση του καπνίσματος είναι βλαβερή και επικίνδυνη. Οι άνθρωποι εθίζονται σε ουσίες για διάφορους λόγους. Ένας λόγος είναι η κληρονομική προδιάθεση προς τις εξαρτήσεις. Έχει παρατηρηθεί πως κάποιοι άνθρωποι είναι από τη φύση τους πιο ευάλωτοι στους διάφορους εθισμούς. Έχει επίσης παρατηρηθεί πως άτομα με ήπια κατάθλιψη, ή και άγχος, μπορεί να καταφεύγουν στον εθισμό σε μια ουσία, για να καταπολεμήσουν αυτά τα αρνητικά τους συναισθήματα. Ο εθισμός στη νικοτίνη όμως έχει να κάνει και με τον μιμητισμό και την ανάγκη να ξεχωρίσει κάποιος από τους συνομήλικούς του. Να γίνει «κουλ» και κοινωνικά αποδεκτός. Εάν ένα παιδί έχει την ανάγκη να ξεχωρίσει, μπορεί να το κάνει αυτό είτε με ένα θετικό και εποικοδομητικό τρόπο, όπως να ξεχωρίσει σε ένα άθλημα, σε μια τέχνη ή στις επιδόσεις στα μαθήματά του, είτε με έναν αρνητικό και επιβλαβή τρόπο, όπως με τη νεανική παραβατικότητα και τον εθισμό σε ουσίες. Μετανάστες: Παιδιά ενός κατώτερου Θεού; καταλήγουν πολλές φορές στον βυθό της θάλασσας. Γιατί όμως πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι; Ποιοι ευθύνονται γι αυτό; Σίγουρα φταίει ο πόλεμος, που ξεσπιτώνει τους ανθρώπους. Τον πόλεμο όμως τον κάνουν οι άνθρωποι, αποδεικνύοντας καθημερινά πως αποτελούν το πιο αιμοβόρο και άγριο από όλα τα ζώα του πλανήτη. Ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται ακόμη στη Συρία σέρνει μαζί του αμέτρητες ανθρώπινες ζωές, αλλά έχει και φοβερές συνέπειες για τους αμάχους. Ανθρώπους κυνηγημένους, που πανικόβλητοι πέφτουν στα δίκτυα των δουλεμπόρων. Πώς δρουν οι δουλέμποροι; Επικοινωνούν με τους μελλοντικούς μετανάστες, τους τάζουν ασφαλή (!) μεταφορά στην Ευρώπη και τους ζητούν να πληρώσουν γύρω στις 3000 ευρώ για τις «υπηρεσίες» τους. Κάπνισμα και Εφηβεία «Πρέπει να ξέρουμε όλοι μας ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία ανεξάρτητα από το χρώμα τους.» Αυτά τα λόγια ανήκουν στη Μάγια Αγγέλου, Αφροαμερικανίδα ποιήτρια και συγγραφέα. Σύμφωνα με τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι μεταξύ τους ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, εθνικότητας, θρησκευτικών πεποιθήσεων και κοινωνικού επιπέδου. Παρόλο που η ισότητα μέσα στη διαφορετικότητα είναι κατά τη γνώμη μου αδιαμφισβήτητη, τα φαινόμενα του ρατσισμού αυξάνονται δυστυχώς με γοργούς ρυθμούς. Οι διακρίσεις που βασίζονται στη θεωρία ότι μια φυλή ή ένα έθνος είναι ανώτερο από ένα άλλο ανθούν και στον τόπο μας. Η στερεοτυπική προκατάληψη απέναντι στους αλλοδαπούς μετανάστες Πώς μπορούμε να πείσουμε έναν έφηβο ότι δεν του κάνει καλό να καπνίζει; Δεν είναι εύκολο να πείσεις κάποιον πως ο εθισμός στη νικοτίνη δεν του κάνει καλό. Εξαρτάται και ποιος είσαι και τι σχέση έχεις με αυτό το άτομο. Πολλές φορές οι νέοι μπορεί να ακούσουν πιο εύκολα κάποιον που τους λέει κάτι με όμορφο τρόπο, με αγάπη και χωρίς διάθεση κατάκρισης. Ο καθένας έχει μυαλό και κρίνει, μπορούμε όμως να πούμε σε ένα φίλο μας πως ανησυχούμε για το ότι μπορεί να βλάψει την υγεία του καπνίζοντας και να τον παρακαλέσουμε να προσπαθήσει να βοηθήσει τον εαυτό του να απαλλαγεί από αυτή την κακή συνήθεια. Είναι καλό όμως να πούμε μια φορά αυτό που θέλουμε να πούμε και να τον αφήσουμε να αποφασίσει μόνος του. Η γνώση είναι δύναμη. Μερικές φορές οι άνθρωποι αντιδρούν, όταν οι άλλοι προσπαθούν να τους περιορίσουν. Οπότε με τα δικά μας λόγια, μπορεί να φέρουμε αντίθετο αποτέλεσμα. Ίσως να είναι καλή ιδέα να στείλουμε μια δημοσίευση στο του φίλου μας, σχετική με τους κινδύνους του καπνίσματος στην εφηβεία και να τον αφήσουμε να το διαβάσει μόνος. Δίνοντας πρόσβαση σε πληροφορίες σε κάποιον, του δίνουμε την αίσθηση της ελεύθερης επιλογής, παρά της καταπίεσης στο να κάνει κάτι. Πώς μπορούμε να προλάβουμε την εξάπλωση αυτού του φαινομένου; Πώς μπορούμε εμείς να αντισταθούμε στο να γίνουμε καπνιστές στην εφηβεία; Πολύ απλά, με το να το πάρουμε απόφαση και να είμαστε σταθεροί στο ΟΧΙ. Μας προσφέρει κάποιος τσιγάρο, το έχουμε αποφασισμένο από πριν πως θα αρνηθούμε με σταθερότητα. Θα πούμε ΟΧΙ. Εάν ένας φίλος ή γνωστός μας επιμένει να μας προσφέρει τσιγάρο, είναι καλό να εξηγήσουμε πως δεν είμαστε θετικοί σε κάτι τέτοιο και πως, εάν επιμένει, μπορεί να σταματήσουμε ακόμη που έρχονται στη χώρα μας, αλλά και η ξενοφοβία οδηγούν στην περιθωριοποίηση των ανθρώπων αυτών. Αυτό που τους φέρνει στον τόπο μας είναι η διεκδίκηση του δικαιώματός τους για μια θέση κάτω από τον ήλιο, για μια καλύτερη ζωή. Παρόλα αυτά, εμείς οι ξενοφοβικοί, τους αντιμετωπίζουμε με καχυποψία, φοβούμενοι ότι θα αποσπάσουν θέσεις εργασίας ή ότι θα απειλήσουν την ασφάλειά μας. Μπορεί να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, αλλά πολλοί τους θεωρούμε κατώτερους, λόγω της διαφορετικής κουλτούρας ή χρώματος. Συνηθίζεται να αντιπαθούμε και να εκφραζόμαστε και να κάνουμε παρέα μαζί του. Η πρόληψη είναι πολύ πιο σημαντική από την απεξάρτηση από τη νικοτίνη. Όταν κάποιος δεν δοκιμάσει ποτέ το τσιγάρο, δεν θα χρειαστεί ποτέ να ταλαιπωρηθεί, για να το κόψει. Υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί ένας έφηβος, ώστε να περάσει ευχάριστα τον χρόνο του και να εκτονώσει το άγχος του και την τυχόν στεναχώρια του. Για παράδειγμα με τα αθλήματα. Οι αθλητές αποκτούν καλή υγεία, αυτοπεποίθηση και καλή συναισθηματική κατάσταση. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε πρωταθλητές. Και με το να πηγαίνουμε γυμναστήριο ή να παίζουμε ποδόσφαιρο, βόλεϊ, μπάσκετ και άλλα ομαδικά αθλήματα μπορούμε να έχουμε αυτή την ωφέλεια. Επίσης αν ασχοληθούμε με τον χορό ή το κολύμπι. Μπορούμε επίσης να ασχοληθούμε με τις τέχνες: το θέατρο, τη ζωγραφική, τη μουσική, το τραγούδι. Επίσης μπορούμε να ασχοληθούμε με τον εθελοντισμό και την προσφορά στον συνάνθρωπο. Προσφέροντας στους άλλους, παίρνουμε πρώτα από όλα εμείς χαρά και αποφεύγουμε ταυτόχρονα τις ανθυγιεινές συνήθειες, όπως το τσιγάρο! Κυριακή Πανταζή, Γ3 με ρατσιστική συμπεριφορά προς ανθρώπους που έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις από εμάς. Κάθε άνθρωπος μπορεί να πιστεύει σε κάτι διαφορετικό και ο πόλεμος εναντίον αυτού του «διαφορετικού» έχει συμβεί πολλές φορές ανά τους αιώνες, από τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες έως την εφαρμογή της τελευταίας «λύσης» του Αδόλφου Χίτλερ στους Εβραίους. Στον «πολιτισμένο» μας κόσμο τέτοιου είδους συμπεριφορές θα έπρεπε να είχαν εξαλειφθεί, μια που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πρωτόγονες. Ρατσισμός όμως παρατηρείται και σε άτομα ομοεθνή μας. Ο άτυπος διαχωρισμός σε ανώτερες και κατώτερες τάξεις ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο και την οικονομική κατάσταση είναι γεγονός. Ακόμη οι διακρίσεις απέναντι στις γυναίκες έχουν τη ρίζα τους στον σεξισμό, που τις θέλει να είναι Το αποτέλεσμα; Βάρκες υπερφορτωμένες με ανθρώπους, που γαντζώνονται επάνω της με τη λαχτάρα ενός καλύτερου αύριο γι αυτούς και τα παιδιά τους και μη γνωρίζοντας πως είναι γαντζωμένοι πάνω στον ίδιο τον χάρο. Το βάρος είναι υπερβολικό, η βάρκα κλυδωνίζεται κι οι άνθρωποι βουλιάζουν μαζί με τις ελπίδες τους. Τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι γι αυτό; Πώς αντιδρούν οι ηγέτες της Ευρώπης; Η Ευρώπη δεν μένει φυσικά ασυγκίνητη σ αυτό το δράμα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν συμφωνήσει να διαθέσουν κονδύλια για την έρευνα και διάσωση των μεταναστών. Επίσης έχουν αποφασίσει να αρχίσουν αγώνα εναντίον των παράνομων δουλεμπόρων και να καταστρέψουν τα σκάφη μεταφοράς των αθώων θυμάτων. Επιπλέον συμφώνησαν να συνεργαστούν με τις χώρες προέλευσης των μεταναστών να δεχτούν πίσω τους μετανάστες που θα συλλαμβάνονται ως παράνομοι οικονομικοί μετανάστες στην Ευρώπη. Και με αυτό τον τρόπο το πρόβλημα θα λυθεί; Όχι, φυσικά. Απλώς η Ευρώπη προστατεύει τα σύνορά της. Το ανθρωπιστικό πρόβλημα των μεταναστών παραμένει. Ευχής έργον θα ήταν το πρόβλημα να χτυπηθεί στη ρίζα του: όχι πια πόλεμοι, όχι πια φτώχια. Όμως με τις ευχές δεν έρχεται η άνοιξη. Ο άνθρωπος πρέπει να ανακαλύψει ξανά μέσα του τον Άνθρωπο. Γκρίζα ουράνια τόξα Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι «χτυπάμε» τις ψυχές των ανθρώπων ασυναίσθητα και δεν υπολογίζουμε τις ζημιές που μπορούν να προκαλέσουν οι πράξεις μας. «Χτυπάμε» τους ανθρώπους με τόση ευκολία, λες και δεν έχουν συναισθήματα. Ξεσπάμε σε πονεμένους ανθρώπους, γιατί απλά είμαστε τόσο εγωιστές που, όχι μόνο δεν δεχόμαστε τη διαφορετικότητα, αλλά την αντιμετωπίζουμε σαν απειλή. Ωστόσο, όταν ανακαλύπτουμε ότι εμείς κρυβόμαστε πίσω από τον πόνο τους, φρικάρουμε. Όσο όμως κι αν μετανιώσεις, τα λάθη σου δεν διαγράφονται χωρίς συνέπειες και φυσικά δεν μπορείς να κολλήσεις τα κομματάκια των ψυχών που πλήγωσες. Αν κοιτάξεις γύρω σου προσεκτικά, θα δεις πόσοι πληγωμένοι άνθρωποι υπάρχουν και θα εκπλαγείς. Ο κόσμος είναι πολύ πιο σκληρός απ όσο φαίνεται. Είναι καιρός να δεις την αλήθεια και να αφήσεις αυτή την επιφανειακή τελειότητα που βλέπεις, επειδή όλο αυτό είναι δημιουργία της φαντασίας σου. Οι ψυχές δεν είναι ασήμαντα κουτάκια σκορπισμένα σε ένα δωμάτιο και η ζωή δεν είναι μια χολιγουντιανή ταινία με εσένα πρωταγωνιστή και ένα χαρούμενο τέλος. Δεν είσαι παρά μια σταγόνα σε έναν τεράστιο ωκεανό. Κλείσε τα μάτια σου για μια στιγμή και φαντάσου το δικό σου δωμάτιο με κουτάκια. Πόσα βλέπεις μέσα και πόσα έχεις σπάσει εσύ; Να προσέχεις όμως, γιατί μια μέρα κάποιος άλλος θα έρθει να σπάσει το δικό σου κουτάκι και εκεί θα είναι πολύ αργά να μετανιώσεις για όσα έκανες. Εύα Παπαγεωργίου, Γ4 Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να θεωρούνται ίσοι με τους άλλους, έστω κι αν είναι διαφορετικοί κατώτερες από τον άντρα. Δεν είναι τυχαίο που οι γυναίκες πολιτικοί είναι πολύ λίγες. Επιπλέον τις θέσεις-κλειδιά σε επίπεδο διεύθυνσης κατέχουν στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι άντρες. Υποτίμηση των γυναικών είναι και οι χαμηλότεροι μισθοί που παίρνουν. Πέραν τούτου, υπάρχει η προκατάληψη απέναντι σε άτομα με αναπηρίες, σωματικές ή πνευματικές, που συχνά η κοινωνία τα αντιμετωπίζει σαν άρρωστα. Στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού είναι καταδικαστέα, εφόσον δεν υπάρχουν λογικά επιχειρήματα που να στηρίζουν τη διαφορετικότητα. Το διαφορετικό πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με σεβασμό και όχι με φόβο. Ας αρχίσει ο καθένας μας από τον εαυτό του. Ακόμα και ένα χελιδόνι μπορεί να φέρει την άνοιξη. Σταυρινή Γιαλλούρη, Γ4

6 6 Κοινωνικά θέματα Ο φόβος είναι ανθρώπινος. Ο φόβος απέναντι σε άλλον άνθρωπο είναι απάνθρωπος και λέγεται ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ Ρατσισμός ένα βασανιστικό φαινόμενο για την ανθρώπινη κοινωνία, ιδιαίτερα στις μέρες μας. Μια απαράδεκτη και απάνθρωπη αντίληψη, που παρά τις πολλές και φιλότιμες προσπάθειες συνειδητοποιημένων ανθρώπων για εξάλειψή του, συνεχίζει να επιβιώνει και να δηλητηριάζει αδίκως ανθρώπινες ζωές. Ο ρατσισμός, σε όλες του τις εκφάνσεις, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στις σύγχρονες κοινωνίες. Δυστυχώς και η δική μας κοινωνία έχει επηρεαστεί σημαντικά από τέτοια φαινόμενα. Κατά τη δική μου άποψη, η πτυχή ρατσισμού που συναντάμε πιο συχνά στη χώρα μας, είναι ο εθνικός ρατσισμός, που ταυτίζεται άμεσα με την ξενοφοβία. Εθνικός ρατσισμός είναι όταν περιθωριοποιούμε και ασκούμε είτε λεκτική είτε σωματική βία σε κάποιον συνάνθρωπό μας, απλά και μόνο επειδή προέρχεται από άλλη χώρα και έχει διαφορετική εθνικότητα. Ένας από τους κύριους παράγοντες που τον προκαλούν είναι η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας αλλά και όχι μόνο. Μία από τις κυριότερες συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι η ανεργία, για την οποία πολλοί Κύπριοι πιστεύουν ότι ευθύνονται κυρίως οι μετανάστες που καταφθάνουν συνεχώς στη χώρα μας. Στηρίζουν μάλιστα αυτή τους την άποψη στο γεγονός ότι πολλοί Κύπριοι εργοδότες προτιμούν να προσλαμβάνουν ξένους αντί Κυπρίους, αφού τους δίνουν αρκετά χαμηλό μισθό. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ευθύνες πρέπει να καταλογίζονται σε όσους εργοδότες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτή την κατάσταση, για να αποκομίσουν μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη και όχι στους καημένους τους ξένους, που σίγουρα δεν επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Οι μετανάστες έρχονται στην Κύπρο για να αποκτήσουν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο γι αυτούς και τις οικογένειές τους, μέσα από τη σκληρή δουλειά, δίνοντας τον δικό τους αγώνα στη ζωή. Άλλωστε ας είμαστε δίκαιοι και φιλάνθρωποι και ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί συμπατριώτες μας τόσο το 1974, όσο και σε άλλες δύσκολες Ρατσισμός: φόβος για το διαφορετικό Ο ρατσισμός είναι μια νοοτροπία που κάποτε γίνεται τρόπος ζωής. Γεννιέται απ τον φόβο αυτού που είναι ξένο προς εσένα και δεν μπορείς να το κατανοήσεις απόλυτα, άρα να το εμπιστευτείς. Φοβάσαι το διαφορετικό, γιατί δεν έχεις μάθει να ζεις μ αυτό. Γίνεσαι μισαλλόδοξος και στενόμυαλος. Ο τρόπος ζωής που θα ακολουθήσει το κάθε άτομο, δεν καθορίζεται από τη μέρα που γεννιέται. Θα καθοριστεί αργότερα μέσα από τις επιδράσεις που θα δεχτεί από την οικογένεια και το περιβάλλον στο οποίο ζει. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε περιβάλλον αποδοχής προς το διαφορετικό, δεν υπάρχει πιθανότητα να γίνει ρατσιστής. Ενώ ένα παιδί που ζει σε ένα σπίτι στο οποίο βλέπει καθημερινά διακρίσεις όσον αφορά το φύλο, την εθνικότητα, τη θρησκεία κ.τ.λ. είναι πολύ πιθανόν στο μέλλον να εξελιχθεί σε άτομο με ρατσιστική νοοτροπία. Ο ρατσισμός δυστυχώς υπάρχει παντού και εξαπλώνεται. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να τον καταπολεμήσουμε όσο μπορούμε, και καλά κάνουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας αρχίζοντας από τον εαυτό μας. Οι περισσότεροι από μας μπορεί κάποτε να φερθήκαμε με τρόπο ρατσιστικό. Είναι πια καιρός αυτό το «κάποτε» να το κάνουμε ΠΟΤΕ! Κατορθώνοντάς το αυτό, μπορούμε να προχωρήσουμε και στο πιο στενό μας περιβάλλον. Με πολλές και επίμονες προσπάθειες θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής, όχι μόνο της οικογένειάς μας, αλλά και των φίλων μας! Αλήθεια προσπαθήσατε ποτέ να μπείτε στη θέση κάποιου άλλου παιδιού, που έρχεται σε μια ξένη χώρα και νιώθει διαφορετικό από όλα τα άλλα; Aυτό το παιδί το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να βιώσει την απόρριψη μέσα από διακρίσεις και ρατσιστικές αντιδράσεις. Την επόμενη φορά που θα δοκιμάσετε να φερθείτε ρατσιστικά σε κάτι το διαφορετικό, σκεφτείτε απλά ότι μπορεί να ήσασταν εσείς αυτό το κάτι διαφορετικό. Θα θέλατε σίγουρα να σας αγκαλιάσουν με αγάπη και να σας κάνουν να νιώσετε άνετα. Αυτό πρέπει να κάνετε κι εσείς! Εριέττα Σκυλλουριώτη, Γ2 περιόδους της κυπριακής ιστορίας, χρειάστηκε να ξενιτευτούν για ένα καλύτερο μέλλον. Κι αυτοί υπήρξαν τότε μετανάστες και βρίσκονταν στην ίδια θέση που βρίσκονται σήμερα οι ξένοι που καταφεύγουν στο νησί μας. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που ένας μεγάλος αριθμός Κυπρίων, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων, οραματίζεται να κυνηγήσει και να κατακτήσει τα όνειρά του στο εξωτερικό, πρέπει να το σκεφτόμαστε δυο φορές προτού εκφράσουμε τέτοιου είδους ρατσιστική συμπεριφορά. Δυστυχώς οι ρατσιστικές αυτές αντιλήψεις και οι ξενοφοβικές συμπεριφορές έχουν μεταφερθεί στα παιδιά, τόσο από το οικογενειακό, όσο και από το σχολικό περιβάλλον. Ως συνεπακόλουθο, κάποια παιδιά εκδηλώνουν τέτοιου είδους συμπεριφορές ακόμα και στο σχολείο, εναντίον συμμαθητών τους που προέρχονται από άλλες χώρες. Πολλά παιδιά και έφηβοι έχουν περάσει δύσκολες και επώδυνες καταστάσεις, στην πιο ωραία και ανέμελη φάση της ζωής τους, λόγω της ξενοφοβίας και αυτό είναι πραγματικά λυπηρό. Ένα παιδί είτε είναι θύτης είτε είναι θύμα ρατσισμού πρέπει να τυγχάνει ψυχολογικής υποστήριξης και να κατανοήσει πραγματικά ότι ο ρατσισμός δεν θα πρέπει να Το μοντέλο πίσω από τον δημιουργό Το ταλέντο του ζωγράφου Klimt είναι αναμφισβήτητα αξιοθαύμαστο. Η τέχνη της ζωγραφικής απέκτησε άλλο νόημα τη στιγμή που αυτός και άλλοι διάσημοι καλλιτέχνες αποφάσισαν να εκφραστούν με τα πινέλα τους. Ποιους ζωγράφισαν όμως; Η γυναίκα στο έργο του Klimt «Portrait of Adele Bloch-Bauer I» δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του, αλλά πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο. Τη ζωγράφισε μάλιστα δύο φορές αρχίζοντας το 1907 και ολοκληρώνοντας τον πίνακα το Υπήρξε σύζυγος του Ferdinand Bloch Bauer, ενός πλούσιου βιομήχανου, ο οποίος υποστήριξε τις τέχνες και τη δουλειά του Gustav Klimt. Εδώ σίγουρα μπορούν να καθήσουν πολλοί συνδαιτημόνες. Το τραπέζι βαρέλι, μια έξυπνη ιδέα για την τραπεζαρία σας. (Αν διαθέτετε πύργο, φυσικά...) έχει χώρο στην κοινωνία μας. Μαθήτρια από Φιλιππίνες: «Οι συμμαθήτριές μου με διέταζαν να φεύγω από την τάξη και να πηγαίνω στην καντίνα για να τους φέρνω φαΐ ή να τους κουβαλώ την τσάντα τους. Εγώ τους άκουγα για να μη μου πουν τίποτα κακό.» ews/local/ Ευτυχώς στο σχολείο μας, δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου τέτοιου είδος συμπεριφορές και ελπίζω να μην παρατηρηθούν ποτέ τέτοια γεγονότα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που στο σχολείο μας, ενθαρρύνονται η συζήτηση και ο διάλογος για να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα αυτά. Η εξάλειψη του ρατσισμού και η προσπάθεια να καλλιεργηθεί η αλληλοκατανόηση αλλά και η αγάπη για τον συνάνθρωπό μας, ανεξαρτήτως εθνικότητας, είναι μια σημαντική αποστολή για την εκπαίδευση στον τόπο μας. Μαθητής του σχολείου μας που προέρχεται από άλλη χώρα ρωτήθηκε εάν έχει υπάρξει ποτέ θύμα εθνικού ρατσισμού εντός του σχολικού χώρου και αυτός απάντησε ότι ουδέποτε έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Τόνισε επίσης ότι τόσο οι Κύπριοι, όσο και οι ξένοι που ζουν στην Κύπρο πρέπει να σέβονται ο ένας την εθνικότητα του Tου κόσμου τα παράξενα Τον Νοέμβριο του 2006, ο οίκος δημοπρασιών Christie πούλησε το δεύτερο πορτρέτο της Adele Bloch Bauer σε δημοπρασία για σχεδόν 88 εκατομμύρια δολάρια. Πρόκειται για την τέταρτη υψηλότερη τιμή εκείνη την εποχή σε έργο τέχνης. Η Adele Bloch Bauer γεννήθηκε στη Βιέννη της Αυστρίας, το 1881 και καταγόταν από πλούσια οικογένεια Εβραίων τραπεζιτών. Όταν ήταν 17 χρόνων παντρεύτηκε τον μεγιστάνα της ζάχαρης και τραπεζίτη Ferdinand Bloch Bauer, ο οποίος ήταν στην ουσία ο προστάτης του Gustav Klimt και του ανέθεσε να ζωγραφίσει το πορτρέτο της Adele. Λέγεται ότι ο ζωγράφος και το μοντέλο του είχαν ερωτευτεί, τίποτε όμως δεν έχει επιβεβαιωθεί. Το 1925 η Adele πέθανε ξαφνικά από μηνιγγίτιδα στη Βίενη. Στη διαθήκη της ζήτησε από τον σύζυγό της, μετά τον θάνατο του Klimt, να δωρηθούν τα έργα του στην Αυστριακή Γκαλερί. άλλου και να είναι περήφανοι ταυτόχρονα για τη δική τους. -Υπήρξες ποτέ θύμα ρατσισμού λόγω του ότι δεν είσαι Κύπριος, εντός της δικής μας σχολικής κοινότητας; -Όχι, ποτέ δεν με κορόιδεψε κάποιος συμμαθητής μου ή φίλος μου στο σχολείο λόγω του ότι δεν κατάγομαι από την Κύπρο. Αν κάποιος ποτέ με κορόιδευε γι αυτό τον λόγο, εννοείται ότι θα υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου, διότι ξέρω τα δικαιώματά μου. -Σε περίπτωση που κάποιος άλλος φίλος σου που προερχόταν από άλλη χώρα (εκτός Κύπρου) ήταν θύμα ρατσισμού, πώς θα αντιδρούσες και τι θα τον συμβούλευες; -Θα τον βοηθούσα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και θα του έλεγα να είναι περήφανος για την πατρίδα του. Η ξενοφοβία και γενικότερα ο ρατσισμός είναι έννοιες που ελπίζω ότι μια μέρα θα εξαλειφθούν από την ανθρώπινη κοινωνία. Η εθνική προέλευση του κάθε ανθρώπου δεν μπορεί να αποτελεί λόγο διαχωρισμού ή δυσμενούς διάκρισης. Ο κάθε άνθρωπος, αν θέλει να θεωρείται ανθρώπινο ον, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, πρέπει να συμπεριφέρεται με αλτρουισμό, αλληλεγγύη και ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ. Έτσι θα δημιουργήσουμε έναν κόσμο υπέροχο, γεμάτο αγάπη, έναν κόσμο που να μας χωράει όλους, να παρέχει ίσες ευκαιρίες, σαν αυτόν που όλοι ονειρευόμαστε! Γνωρίζω ότι αυτό είναι δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο! Αρκεί ο καθένας από εμάς να βάλει το δικό του λιθαράκι, ξεκινώντας από το να κρατήσει ψηλά τις πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά. Για εμάς, στο Γυμνάσιο Ακρόπολης, στόχος του κάθε μαθητή θα πρέπει να είναι η διατήρηση της φιλικής ατμόσφαιρας που επικρατεί στο σχολείο μας και το αίσθημα ευθύνης, ώστε με συμπεριφορές και πράξεις, να καλλιεργείται αυτό το κλίμα. Αν αυτό γίνει πράξη, τότε ναι, ο κόσμος αυτός μπορεί να γίνει καλύτερος! Κωνσταντίνα Χρυσάνθου, Γ3 Αυτό θα πει τέλειο καμουφλάζ. Ο χαμαιλέων της φωτογραφίας δεν έχει να ανησυχήσει για τίποτα. Παίρνοντας τα χρώματα του περιβάλλοντος, έχει πετύχει την τέλεια κάλυψη. Προσοχή όμως, γιατί υπάρχουν και...άνθρωποι χαμαιλέοντες.

7 7 Το πιο πυκνοκατοικημένο νησί στον κόσμο Η Santa Cruz del Islote βρίσκεται στα σμαραγδένια νερά της Καραϊβικής, ανοικτά των ακτών της Κολομβίας. Η έκτασή του δεν ξεπερνάει τα 0,1 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι κάτοικοί του αριθμούν περί τους Παρόλο, όμως, το μικρό μέγεθός του αλλά και τους λίγους ντόπιους, θεωρείται ως το πιο πυκνοκατοικημένο νησί στον κόσμο! Οι κατοικίες (καλύβες και χτιστά σπίτια) καλύπτουν σχεδόν ολόκληρη την έκταση του νησιού, φτάνοντας σε πολλές περιπτώσεις μέχρι τη θάλασσα, ενώ μόνο μία κεντρική πλατεία συγκεντρώνει τις βασικές δραστηριότητες των κατοίκων, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με το ψάρεμα. Σχολεία, υπηρεσίες και καταστήματα δεν υπάρχουν και έτσι οι ντόπιοι αναγκάζονται να μετακινηθούν εκτός νησιού όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο. Επιπλέον, οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τα πόδια τους για να πάνε από το ένα σημείο του νησιού στο άλλο διά ξηράς, αλλά και τις βάρκες, διασχίζοντας τα κρυστάλλινα νερά της περιοχής. Δυο τρία δέντρα αποτελούν τη μοναδική βλάστηση του νησιού, το οποίο συγκεντρώνει τους καλοκαιρινούς μήνες αρκετούς επισκέπτες, οι οποίοι διαμένουν στο ένα και μοναδικό ξενοδοχείο του νησιού. Τα πεταμένα βιβλία Η Alicia Martin, γνωστή Ισπανίδα καλλιτέχνις, εκθέτει τις δημιουργίες της σε εμφανή σημεία διαφόρων πόλεων. Έκπληκτοι οι κάτοικοι της Μαδρίτης είδαν χιλιάδες βιβλία «ατάκτως πεταμένα στον δρόμο» να κρέμονται ουσιαστικά από τα παράθυρα των σπιτιών. Μόνο που...δεν ήταν βιβλία, αλλά τεράστια γλυπτά από παλιά βιβλία. Γιατί το κάνει αυτό; Για να εκφράσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο τη λύπη της που ο σύγχρονος άνθρωπος σταμάτησε να διαβάζει. «Τα βιβλία χάνονται σιγά σιγά και τη θέση τους παίρνει το Internet. Είναι κρίμα», είπε η καλλιτέχνις. Κάθε εγκατάσταση αποτελείται από περίπου βιβλία, ενώ για να υποστηριχτεί το βαρύ φορτίο, ένας ειδικός μεταλλικός σκελετός συγκρατεί τα βιβλία, αφήνοντας, όμως, τις σελίδες τους να θροΐζουν στον άνεμο Τιμητική Διάκριση στον Η Παγκύπριο Διαγωνισμό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου «Ακόμη και αν απλώς ονειρεύεσαι ότι με κτυπάς, καλύτερα να ξυπνήσεις και να μου ζητήσεις συγγνώμη.» Πόσο διαφορετική θα ήταν η συμπεριφορά μας απέναντι στον συνάνθρωπό μας, αν εφαρμόζαμε αυτά που μας λέγει το ρητό που αναγράψαμε. Θα ήταν ένας κόσμος γεμάτος αγάπη και συγχώρεση. Κι όμως, σε πολλές χώρες του κόσμου παρατηρείται παρενόχληση μαθητών, που είναι γνωστή και ως σχολικός εκφοβισμός ή αλλιώς Bullying. Αυτό είναι ένα φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας. Στα σχολεία της Κύπρου μας εδώ και πολλά χρόνια παρατηρούνται συμπεριφορές νεανικής παραβατικότητας που δυστυχώς, όσον αφορά στο φαινόμενο του εκφοβισμού, έχει πάρει τελευταία τεράστιες διαστάσεις. Αυτό ήταν επόμενο να ανησυχήσει τους εκπαιδευτικούς, τις εκπαιδευτικές οργανώσεις, την πολιτεία και την εκκλησία που άρχισαν να βλέπουν σοβαρά το πρόβλημα, αφού, όπως εξελίσσεται, φαίνεται ότι θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες. Ας προσπαθήσουμε όμως να περιγράψουμε τι είναι ο σχολικός εκφοβισμός. Σ αυτό το φαινόμενο εμπλεκόμενα πρόσωπα είναι ο θύτης, το θύμα και οι μάρτυρες. Γενικά, αναφέρεται στη χρήση βίας μεταξύ μαθητών με σκοπό να προκληθεί σωματική ή ψυχολογική βλάβη, πόνος και αναστάτωση. Ο εκφοβισμός μπορεί να είναι μόνο λεκτικός, δηλαδή το άτομο να γίνει θύμα κοροϊδίας και άσεμνων χαρακτηρισμών, που θίγουν την προσωπικότητά του. Άλλο είδος εκφοβισμού είναι ο κοινωνικός εκφοβισμός, όπου ο θύτης προσπαθεί να απομακρύνει το θύμα από την ομάδα του και να το απομονώσει. Πολλές φορές στην άσκηση εκφοβισμού υπάρχουν και μάρτυρες, που παρακολουθούν την εξέλιξη του φαινομένου. Κάποιοι φαίνεται ότι το απολαμβάνουν και άλλοι σιωπούν. Όλοι όμως πιστεύω πως αισθάνονται πόνο, θλίψη και ανασφάλεια, ίσως γιατί αναλογίζονται πως αύριο μπορεί να ναι αυτά τα θύματα. Ποια χαρακτηριστικά, όμως, έχουν τα παιδιά που γίνονται θύτες ή θύματα; Συνήθως τα θύματα είναι παιδιά χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού, νιώθουν μοναξιά, είναι εσωστρεφή και τα κυριεύει κοινωνικό άγχος. Στο σχολείο δεν έχουν καλές επιδόσεις στα μαθήματά τους, απογοητεύονται και παρατούν το σχολείο. Αφ ετέρου οι θύτες είναι συνήθως «έξυπνα» παιδιά, με εύρωστη σωματική διάπλαση, κοινωνικά, ικανά να κάνουν φίλους, έχουν καλές επιδόσεις, σε σημείο που οι ίδιοι οι δάσκαλοί τους να θεωρούν απίθανο αυτά να μετέχουν σε σχολική παραβατικότητα. Χρησιμοποιούν την επιθετικότητα ως δύναμη και σταδιακά, αν δεν τα βοηθήσουμε, θα γίνουν βάναυσοι ενήλικες. Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο που το υφίστανται περίπου ένα στα πέντε παιδιά, ιδιαίτερα στην προεφηβεία και εφηβεία. Το παιδί θύμα αποσιωπά τον εκφοβισμό, δεν μιλά στους γονείς του ούτε στους συνομήλικούς του ή στους φίλους του. Νιώθει αδύναμο, προδομένο και ανασφαλές στο περιβάλλον του σχολείου. Πολλές φορές αρνείται να πηγαίνει εκεί, βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες. Εδώ είναι ο δύσκολος ρόλος των γονιών. Χρειάζεται να δημιουργήσουν για το παιδί τους το κατάλληλο κλίμα, ώστε να νιώσει ασφάλεια και να εξωτερικεύσει τους φόβους του. Η προσπάθεια των γονιών του θύματος να απειλήσουν τα παιδιά που παρενοχλούν το παιδί τους δεν συμβάλλει στην επίλυση του προβλήματος, αλλά αντίθετα μπορεί να προκαλέσει επιδείνωση της κατάστασης. Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού είναι σύνθετο και χρειάζεται αντιμετώπιση από εκπαιδευτικούς, εκπαιδευτικές οργανώσεις, γονείς, μαθητές, πολιτεία, εκκλησία. Οι σχολικές μονάδες επιβάλλεται να αναπτύξουν και να εφαρμόσουν σχέδια δράσης για την πρόληψη της παραβατικότητας. Τα προγράμματα αυτά πρέπει να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του κάθε σχολείου και στις ιδιαιτερότητές του. Αυτά τα σχέδια δράσης να είναι αποδεκτά από τους μαθητές, τους δασκάλους και να αξιοποιούν ευκαιρίες για συνεργασία με τους γονείς. Στην πρόληψη και καταπολέμηση του σχολικού εκφοβισμού σημαντικό ρόλο, σίγουρα, μπορεί να διαδραματίσει και η εκκλησία. Τα παιδιά από την παιδική τους ηλικία είναι καλό με τη βοήθεια των γονιών τους να έρθουν κοντά στην εκκλησία. Εκεί θα νιώσουν την αγκαλιά του Θεού και με τις προσευχές και τους ύμνους θα νιώσουν πως έχουν ένα δυνατό βοηθό στη ζωή τους, τον Χριστό. Θα μάθουν να προσεύχονται, να δοξολογούν τον Θεό, να Τον ευχαριστούν και να ζητούν τη βοήθειά Του για ό,τι τους απασχολεί. Η εκκλησία οργανώνει τα Κατηχητικά Σχολεία σε κάθε ενορία. Με τους λειτουργούς των Κατηχητικών Σχολείων μεταδίδεται στα παιδιά η έννοια της αγάπης του Χριστού στα πλάσματά του, καθώς και η ζωή ξεχωριστών ανθρώπων που έγιναν άγιοι της εκκλησίας μας. Μαθαίνουν εξάλλου για την Υπεραγία Θεοτόκο και για τις γιορτές της Ορθόδοξης πίστης μας. Τα κατηχητικόπουλα περνούν ευχάριστα και στις κατηχητικές κατασκηνώσεις που οργανώνει κάθε εκκλησία για τα παιδιά της ενορίας της. Εκεί τα παιδιά ζουν αρμονικά και αδελφικά, καλλιεργούνται ψυχικά και πνευματικά με τις αρετές και αξίες που χρειάζεται η παιδική ψυχή για να γίνει ενάρετη και ηθική. Δυναμώνει η πίστη τους στην παντοδυναμία του Θεού και άφοβα ψιθυρίζουν τους στίχους του ποιητή: Κι αν δεν μου μείνει εντός του κόσμου πού ν ακουμπήσω να σταθώ εκεί ψηλά είν ο Θεός μου πώς ημπορώ ν απελπιστώ; Μέσα από τα Κατηχητικά Σχολεία, τις χριστιανικές ενώσεις και τους συλλόγους γαλουχήθηκαν οι ήρωες του απελευθερωτικού μας αγώνα με το ήθος και τις αρετές της θρησκείας μας και έκλεισαν μέσα στην ψυχή τους την αγάπη για τη θρησκεία και την πατρίδα. Με αυτό το ήθος και τις αρετές αγωνίστηκαν οι ήρωές μας για την απελευθέρωση της πατρίδας μας, ανέβηκαν στην αγχόνη και έδωσαν το αίμα τους για χάρη της ζωής όλων των άλλων. Η εκκλησία μας πάντοτε συνεργάζεται εποικοδομητικά με την πολιτεία και τους άλλους φορείς που θέλουν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση του σχολικού εκφοβισμού. Δίνει ευκαιρίες στους μαθητές όλων των βαθμίδων να εξομολογηθούν, να εκκλησιαστούν και να κοινωνήσουν τα άχραντα μυστήρια της εκκλησίας μας. Δίνει ευκαιρίες στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές και στους γονείς να παρακολουθήσουν σεμινάρια και συνέδρια από ειδικούς ψυχολόγους που θα βοηθήσουν θετικά στην αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού. Η εκκλησία από τα παλιά χρόνια επιτελούσε πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο. Στα πλαίσια αυτού του έργου της, βρίσκεται δίπλα στις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού μας και συμπαραστέκεται με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Στις οικογένειες όπου παρουσιάζονται ψυχοκοινωνικά προβλήματα μεταξύ γονέων και παιδιών, δίνει στήριξη για να μετριαστούν τα προβλήματα αυτά. Τα παιδιά σ αυτές τις οικογένειες, ζώντας ανάμεσα σε τόσα προβλήματα, γίνονται οξύθυμα, νευρικά και μεταφέρουν τη συμπεριφορά τους αυτή και στο σχολείο. Τα περισσότερα παιδιά με σχολική παραβατικότητα προέρχονται από οικογένειες όπου τους λείπει η αγάπη και η ομόνοια. Έργο της εκκλησίας είναι να στηρίξει αυτές τις οικογένειες. Αναντίρρητα το φαινόμενο του εκφοβισμού αποτελεί ένα σοβαρότατο πρόβλημα το οποίο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις παγκοσμίως. Οι επιπτώσεις του είναι δυσμενείς για τα παιδιά μας. Το μέλλον του κόσμου είναι τα παιδιά. Το μέλλον των παιδιών βρίσκεται στα χέρια μας. Ευθύνη όλως μας, πολιτείας και εκκλησίας, είναι να προστατεύσουμε τα παιδιά μας και να διασφαλίσουμε το μέλλον μας. Μαρίνα Κολοκοτρώνη, Β4 Τα πιο μακριά φρύδια στον κόσμο. Κι άντε έπειτα να δεις μπροστά σου! ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΟΤΙ... Χαμογελώντας, ακόμα και ψεύτικα, νιώθετε καλύτερα; Στις 8 Φεβρουαρίου του 2000, το νόημα της ζωής βγήκε σε δημοπρασία; Το νικητήριο ποσό ήταν τέσσερα ευρώ. Η μουσική είναι τόσο εθιστική, όσο τα ναρκωτικά και το τσιγάρο; Από πάντα μπορούσαμε να δούμε την μύτη μας, απλά ο εγκέφαλός μας επιλέγει να την αγνοεί; Είναι ακατόρθωτο να αυτοκτονήσει κανείς κρατώντας την αναπνοή του; Καπνίζοντας, τα μαλλιά κάποιου ασπρίζουν πιο γρήγορα; Ο γραφικός χαρακτήρας των περισσότερων γιατρών αποτελεί λόγο θανάτου για 7000 άτομα τον χρόνο. Χριστίνα Γρουτίδου, Γ1

8 8 Στης αυλής την αγκαλιά ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΦΗΒΟΙ Εφηβεία... Τι λέξη κι αυτή; Περίεργη, ίσως ακόμη κι αξιοθαύμαστη. Εφηβεία είναι αυτό που λένε οι ειδικοί «πρόδρομο της ενηλικίωσης»; Μήπως είναι το άλλο που λένε, πως είναι ένα στάδιο στη ζωή μας που ψαχνόμαστε, πειραματιζόμαστε, τρώμε τα μούτρα μας κι έπειτα ένα καλό πρωί σηκωνόμαστε, ανασκουμπωνόμαστε και γινόμαστε ώριμοι, «νούσιμοι» ενήλικες; Ή μήπως ισχύει εκείνο το υπερβολικό που λένε κάποιοι «ειδικοί», πως η εφηβεία είναι μια τρέλα, μια παραφροσύνη και πως το άτομο εκείνη την περίοδο της ζωής του πρέπει να κλείνεται σε ειδικά ιδρύματα...μέχρι να συνέλθει! Παλαιότερα, όταν ήμουν μικρότερη, δεν με ένοιαζε και πολύ πώς φαινόμουν εξωτερικά κι αν ήμουν όμορφα ντυμένη. Τώρα όμως δεν μπορώ να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς τα αγαπημένα μου σύνεργα μακιγιάζ ή την ακατάπαυστη ανάγκη μου να αγοράζω ρούχα και παπούτσια. Κάτι άλλο που άλλαξε με την πάροδο του χρόνου είναι η ένταση των συναισθημάτων μου. Το γέλιο, η στεναχώρια, ο θυμός κι η απογοήτευση εκφράζονται πολύ εύκολα από μένα πια. Δεν μπορώ ούτε καν να μετρήσω τις φορές που γέλασα με την ψυχή μου εξαιτίας ενός κρύου αστείου ή που έκλαψα ακατάπαυστα, απλά επειδή ένα αγόρι δεν μου έδινε σημασία. Αλήθεια, όλα τα μικρά πράγματα στην εφηβεία μοιάζουν τεράστια! Τα μικροσκοπικά εκείνα προβλήματα μοιάζουν σαν τεράστια ανθρωποφάγα τέρατα! Είμαι συναισθηματικά μπερδεμένη... Τη μια στιγμή είμαι χαρούμενη και νομίζω ότι έχω τα πάντα στη ζωή μου και την άλλη στιγμή νιώθω το πιο δυστυχισμένο πλάσμα στον κόσμο. Δεν μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου και πολλές φορές αντιδρώ με έναν απαίσιο τρόπο, που κάνει τους άλλους να δυσαρεστούνται στην παρουσία μου. Με τους μεγαλύτερους νιώθω ότι δεν μπορώ να επικοινωνήσω, γιατί έχουν διαφορετική νοοτροπία από μένα. Είναι οπισθοδρομικοί και δεν μπορούν να με καταλάβουν. Πάνω στην απελπισία μου κάνω πράγματα που δεν με αντιπροσωπεύουν, δεν αρμόζουν στον χαρακτήρα μου. Γίνομαι άλλο κορίτσι, χάνω τον έλεγχο. Μας έμαθαν να μένουμε σιωπηλοί, ακόμα κι όταν οι στιγμές δεν ήταν καλές. Αλλά πώς μπορείς να είσαι σιωπηλός όταν οι φωνές στο μυαλό σου μιλούν ασταμάτητα; Σε τρελαίνουν και σε αναγκάζουν να ακούσεις κάθε ένα ψίθυρο ξεχωριστά. Γι αυτό, σε παρακαλώ, πες μου, τι είναι η σιωπή; Αποσπάσματα από σκέψεις και προβληματισμούς εφήβων του Γυμνασίου μας ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Κρύα Ανέκδοτα... Πώς λέγεται ο μεθυσμένος Άγιος Βασίλης; Βασιλόπιττα. Πώς λένε το αυτοκίνητο που ανεβαίνει το βουνό; Car-βουνό. Πώς λέγεται ένα συναχωμένο Pokémon; Πικαψιού. Πώς λένε το αυτοκίνητο που ζει; Car-που-ζει. Πώς λέγονται οι κάτοικοι της Κούβας; Κουβάδες. Πώς ανεβαίνει το βουνό μία Ινδιάνα; Αγκομαχώντας. Πώς λέγεται ένα έντομο μέσα σε ένα ταξί; Εντομεταξύ. Πώς λέγεται αυτός που είναι θαμμένος στο όρος Σινά; Συναχωμένος. Πώς λέγεται η μελισσούλα που δεν κάνει μέλι; Σούλα Τα φοβερά που γράφτηκαν από μαθητές, όχι του σχολείου μας αλλά δεν έχει σημασία. Σε κάνουν, αν μη τι άλλο, να μειδιάσεις (ή να δακρύσεις). Ποια είναι η πρωτεύουσα της Κύπρου; Η Λευκορωσία. (Αυτός δεν ήταν Κύπριος μαθητής, προς Θεού!) Οι Τούρκοι έψησαν τον Μέγα Διάκο σε σούβλα, αν και ήταν πολύ σκληροί και έτρωγαν το κρέας και ωμό. Το τρίγωνο που φέρει δύο γωνίες λέγεται διαγώνιον. Την Οδύσσεια την έγραψε ο Οδυσσέας και την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. Τι είναι οι βιταμίνες; Οι βιταμίνες βρίσκονται ακριβώς μετά τις αλφαμίνες. Παρθένο δάσος είναι το δάσος όπου το χέρι του ανθρώπου δεν πάτησε ποτέ πόδι. Η Πηνελόπη βασανιζόταν από δέκα ανεμιστήρες. Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος. Ο Ρωμύλος και η Ιουλιέτα βύζαξαν τη λύκαινα κι έφτιαξαν τη Ρώμη, αλλά οι γονείς τους δεν τον ήθελαν το γάμο και στο τέλος τους δηλητηρίασαν μαζί με τον Σαίξπηρ. Δημώδες λέγεται ένα σαν τραγούδι όταν είναι άσμα, δηλαδή παλιό. Το καινούριο δημώδες άσμα αποκαλείται τραγούδι της μόδας, όπως το χεβιμέταλ και δεν θεωρείται άσμα αλλά ούτε και τραγούδι, διότι θεωρείται ροκ. Τρισκατάρατον είναι το πλοίον το έχον κατάρτια και στα τρία ιστία. Όποιος ζηλεύει τα πολλά, ζηλεύει και τα λίγα. Ένας αλλοδαπός μπορεί να γίνει Έλληνας μόνον διά της γονιμοποιήσεως. Αλλιώς παραμένει πάντα άλλος δαπός, επ άπειρον. Ψευδώνυμο είναι αυτό που χρησιμοποιείται από τους ποιητές, όταν ντρέπονται για την ποίησή τους. Πειστήρια έχομε πολλών ειδών. Δύο απ αυτά, τα γνωστότερα, είναι τα αστυνομικά και τα άχραντα. Εκ της πρέφας του αναγεννάται, ως άλλος φοίνιξ. Η υψηλότερη κορφή του Ολύμπου ήταν το Δωδεκάθεον. Πάνω στο ψηλότερο σημείο, ακριβώς πάνω στη μύτη της κορυφής, καθόταν ο Δίας, διάσημος γι αυτή την επίμονη στάση του. Ο Λουδοβίκος ο XVI, αμέσως μετά την επανάσταση, αποκεφαλίστηκε για πρώτη φορά στη ζωή του το έτος Τιμητική Διάκριση στον 44ο Διεθνή Ταχυδρομικό Διαγωνισμό σύνταξης επιστολών από νεαρά πρόσωπα μέχρι 15 ετών για το 2015 Ο κόσμος που ονειρεύομαι Αξιότιμε κύριε Υπουργέ Παιδείας και Πολιτισμού, Θέλω με την επιστολή μου αυτή να εκφράσω τις ανησυχίες που με διακατέχουν για όσα βιώνω καθημερινά σ έναν κόσμο που δεν με εκφράζει και να κάνω μερικές εισηγήσεις για τον κόσμο στον οποίο ονειρεύομαι να μεγαλώσω. Απευθύνομαι σε σας, γιατί είμαι σίγουρη ότι ως Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, μπορείτε να ενώσετε μαζί με εμάς τους νέους τις δικές σας δυνάμεις, για έναν κόσμο καλύτερο. Πρώτη μου επιθυμία είναι στον κόσμο που ονειρεύομαι να επικρατεί ειρήνη, χωρίς να υπάρχουν πόλεμοι, καταστροφές και ερείπια. Οι άνθρωποι να ζουν χαρούμενοι, ελεύθεροι, ευτυχισμένοι και δημιουργικοί. Θα ήθελα οι άνθρωποι να πάψουν να υποφέρουν και κανένα δάκρυ να μην κυλάει από τα μάτια τους. Σ έναν κόσμο που θα σέβεται ο καθένας τα δικαιώματα του άλλου, δεν θα είναι αρνητικός, αλλά θα είναι έτοιμος να ακούσει την αντίθετη άποψη και στις σχέσεις των ανθρώπων θα επικρατούν η αγάπη και η δικαιοσύνη. Όλοι μαζί θα σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς και οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με δημοκρατικό τρόπο.(...) Στον κόσμο που ονειρεύομαι τα σχολεία θα είναι αλλιώτικα. Τα παιδιά να μην ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τον βαθμό, αλλά με ευγενική άμιλλα να προσπαθούν να ανέβουν ακόμη πιο ψηλά. Κι οι δάσκαλοι να είναι χαρούμενοι. Να μην τους βασανίζει το άγχος της καθημερινής επιβίωσης. Οι σχέσεις τους με τους μαθητές τους να είναι όμορφες και ειλικρινείς. Ονειρεύομαι όλα τα παιδιά να έχουν ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα και να μην υπάρχουν διαχωρισμοί ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, ξένους και ντόπιους. Οι ταλαντούχοι μαθητές να έχουν περισσότερες ευκαιρίες για πρόοδο και ανέλιξη. Αυτοί είναι οι αυριανοί πολίτες που θα προσφέρουν πολλά στην πατρίδα τους. Όσο για τα παιδιά που παρουσιάζουν κάποιες αδυναμίες, πρέπει να έχουν την ευκαιρία να ασχοληθούν μ αυτά που τα ενδιαφέρουν, για να μπορέσουν κι αυτά να προοδεύσουν. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα μας έχει απογοητεύσει σε πολλές περιπτώσεις. Μας έκανε να νιώσουμε ανασφάλεια, δυστυχία, ανεργία, πείνα και να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας σαν άτομα και σαν λαός. Για να αλλάξει ο κόσμος μας, πρέπει να στηριχτεί σε ιδανικές και μακροχρόνιες αξίες, όπως η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η δημοκρατία, η τιμιότητα και η πίστη στον Θεό και την πατρίδα. Η εκπαίδευση θα πρέπει αυτές τις αξίες να τις μεταλαμπαδεύσει στους μαθητές, ώστε όταν μεγαλώσουν, να γίνουν άξιοι πολίτες που θα εργαστούν για έναν καλύτερο κόσμο. Η πατρίδα μας τότε μόνο θα έχει μέλλον, όταν οι πολίτες της βάλουν σε δεύτερη μοίρα το προσωπικό τους συμφέρον και εργαστούν για το καλό και την πρόοδό της.(...) Στη ζωή μας πάντοτε θα αγωνιζόμαστε. Πρέπει να έχουμε το θάρρος και την τόλμη να αντιμετωπίζουμε τα σοβαρά προβλήματα, να βρίσκουμε λύσεις και να τα ξεπερνούμε. Με όλα τα προσόντα και τις ικανότητες που διαθέτω υπόσχομαι να προσπαθήσω να αλλάξω τον κόσμο που ζω, να παλέψω για έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο όμορφο. Το χρωστώ στον εαυτό μου, στους συνανθρώπους μου και στην πατρίδα μου. Κύριε Υπουργέ, σας παρακαλώ, βοηθήστε με να κάνω πραγματικότητα τα όνειρά μου. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων. Με εκτίμηση, Μαρίνα Κολοκοτρώνη, Β4