ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ"

Ἠώς Κομνηνός
6 χρόνια πριν
Προβολές:

2 ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΠΟΙΗΣΗ Ηλεκτρογραφία, Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2006 Αποσπάσματα, Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2008 Η σιωπή της Σίβας, Vakxikon.gr, Αθήνα, 2011, 2016 Μιχάλης Τάτσης - Με το καδρόνι στα χέρια, Πανοπτικόν, Θεσσαλονίκη, 2011 Μυθολογία, Πανοπτικόν, Θεσσαλονίκη, 2013 ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ Αντονέν Αρτώ, Εξέγερση και Ουτοπία, Πλανόδιον, τ. 49, Αθήνα, 2010 (σε συνεργασία με τους Ήλιο Chailly & Ειρήνη Παπαδοπούλου) Ρομαντική Αισθητική. Οι ποιητές των Λιμνών και η Σχολή της Ιένα, Κριτική, Αθήνα, 2011 (σε συνεργασία με τον Μιχάλη Παπαντωνόπουλο) Αντονέν Αρτώ, Πούτσα και ξύλο, Ουαπίτι, Αθήνα, 2011 Μεχμέτ Γιασίν, Άγγελοι Εκδικητές. Ανθολόγιο ποιημάτων, Vakxikon.gr, Αθήνα, 2015 Μικρά Ανθολογία Γαλλικής Υπερπραγματικής Ποιήσεως, Vakxikon.gr, Αθήνα, 2016 (υπό έκδοση) Αναρχία και Λογοτεχνία, Πανοπτικόν, Θεσσαλονίκη, 2016 (σε συνεργασία με τους Κώστα Δεσποινιάδη και Μιχάλη Παπαντωνόπουλο - υπό έκδοση) ISBN: Εκδόσεις Vakxikon.gr Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν Ασκληπιού 17, Αθήνα τηλ info@vakxikon.gr Εκδόσεις Vakxikon.gr & Ζ. Δ. Αϊναλής Σειρά: Βακχικόν Ποίηση - 4 Ψηφιακή Έκδοση: Μάρτιος 2011 Έντυπη Έκδοση: Μάρτιος 2016 Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr Εξώφυλλο: Σχέδιο του Χρήστου Αϊναλή

3 Ι «Τα δάχτυλα των ψηφοφόρων πρέπει να κοπούνε από τη ρίζα», μου είπες, και πήρες να ταξιδεύεις σε μιαν άγνωρη θάλασσα εγώ σ έβλεπα να βαδίζεις στα κύματ ατάραχη το στήθος χαμαιλέοντα το άσπρο του αφρού των και πέφταν τα δόντια από το στόμα μου σαν όξινη βροχή στην περιφέρεια των βημάτων σου. Σε είδα τότε να σκύβεις και να μαζεύεις υγρή σταγόνα-σταγόνα τη θάλασσα. Εισακουσθήκαν οι προσευχές μου, ψιθύρισα, κι έκανα να ευχαριστήσω μάταια ένα μελάνωμα στην άκρη του θόλου - τόσο ήθελα ν αφήσω την καρδιά μου να χτυπήσει ξανά. Είχα βαρεθεί να μετρώ με το μάτι τις μύτες των άστρων, να κουλουριάζομαι ευρυγώνιος στον πήχη του άβακα, να τρυπώ με διαβήτες το θόλο χαράσσοντας σχέδια. Ήθελα ν ανοίξω τα χέρια σταυρό ζητώντας τον θεό-κεραυνό, να πέσω στα τέσσερα και να προσκυνώ μια συνείδηση άλλην, έξω από μένα, μια θάλασσα φως. Έφαγα τη ζωή μου μες στ αυτοκίνητα και τ αεροπλάνα, λεωφορεία, τρένα, σταθμοί, τερματικά, είδα τα λεπτά μου να τρώγονται αλεσμένα στις μυλόπετρες των διοδίων τη μαγγανεία των τελωνείων - τα καυλωμένα τυφέκια και τα μυδραλιοφόρα. Είδα δέντρα να φυτρώνουνε, ν ακμάζουνε, ν αναπαράγονται και να πεθαίνουν. Είδα το χρόνο να τρώγεται και να γίνεται άμμος. Πέρασα πάνω από τις πολιτείες ουρανομήκης, έξω απ τους ανθρώπους, σαν τον Πρωτέα, υποκαθιστώντας το χρόνο μου με το χρόνο τους. Διέθεσα όλο το χρόνο που είχα για να ζήσω μακριά απ τον εαυτό μου αναζητώντας τον εαυτό μου. [ 3 ]

4 Τώρα δεν έχω τίποτα για να εγκαταλείψω. Μόνο τη σιωπή. Κι εκείνη δική σου. [ 4 ]

5 ΙΙ Ήρθες στολισμένη πετράδια βαρύτιμα κι αρώματα μύρα και ξοπίσω σου το όραμα ασθμαίνοντας και κοντανασαίνοντας ολόκληρος θίασος σαλπιγκτές και αυλήτριδες πολύβουος συρφετός μες στα πόδια σου τσιρκολάνοι και πρίγκιπες. Κι εσύ να κρύβεσαι αναμεταξύ τους κρατώντας δυο φορές την ανάσα σου πριν μιλήσεις κι αναμετρώντας τη γλώσσα σου μέσα σε πύργους αιμάτινους και κάστρα από σάρκα χαμογελώντας δυστυχισμένα τη γλώσσα μου. Κι έφυγες. Όπως ήρθες. Μυστήριο μειδίαμα. Οι υποτακτικοί ετοιμάζαν ολοκαυτώματα σ έναν ξένο θεό. Σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες και πηγαινέλα κι ιματισμοί και βρώματα και οινοποσίες κι οι οινοχόοι να εναλλάσσονται μεθυσμένοι τρεκλίζοντας έναν ξένο θεό που απαγόρευε τα ειδωλόθυτα της σάρκας σου και τη γυναίκα του κτήνους και το τέκνο του κτήνους και το οκτώ της οκτάνας ικρίωμα και οι μέρες εξέπνεαν τριποδίζοντας κι αλαφιάζοντας το έσχατο λίκνισμα του αέρα ανάμεσα της κουνουπιέρας και του κορμιού σου το μελανό σημάδι και το μίασμα που ανάτελλε. Και μου δόθηκες το κορμί σου και κάρπισε. Ξεχέρσωσα τη σπορά σου θυμίαμα και βλάστησε πόνος και αίμα και κλάμα. Κι έφυγες. Όπως ήρθες.

6 Χωρίς να μείνει τίποτ από σένα ο πόνος. Κρέμασα την καρδιά μου σε τριακόσια δόρατα χρυσά ελατά να σε ξορκίσω και να σ εξαργυρώσω. Έξω η νύχτα σάλπιζε τη μέρα.

7 III Δεν ήμουν εγώ που μιλούσε. Άλλωστε κατά κάποιον τρόπο εγώ ποτέ δεν είχα υπάρξει Κι οι ρήσεις μου χωρίς οστά και σάρκα συνέχιζαν να υπάρχουν έξω από μένα. Και τότ ερχόνταν οι φωνές και ροκανίζαν το μυαλό μου και φώναζα τους αυλικούς στην μοναξιά του τέμπλου και έσκιζα τα ρούχα μου κι έγδερνα τις παρίες και πασπατεύοντας κάρβουνο ψυχή ταλάνιζα τα λόγια και υπαγόρευε φωνή, άλλη, έξω από μένα: Δεν έχω βιώματα. Η ζωή μου είναι ένα ποτάμι περιστατικών. Το ποτάμι κυλάει, κυλάει κι εγώ μέσα του πηγαίνω όπου με πάει. Το ποτάμι δεν έχει σημεία αναφοράς. Δεν έχει, ας πούμε, ένα βράχο από τον οποίο να μπορώ να γαντζωθώ καθώς ακολουθώ άβουλα τη ροή του ποταμού. Έναν βράχο που να μπορώ να πιαστώ και με κόπο να ανασύρω ολόκληρο το κορμί μου από τη ρευστότητα του ποταμού. Όχι. Μία ατελείωτη ποτάμια οδός, χωρίς βράχια, χωρίς επιπλέοντα αντικείμενα, χωρίς κορμούς δέντρων, χωρίς ίχνος ζωής. Μες στο ποτάμι δεν βρίσκεται ούτε ένα ψάρι. Παρατηρώ τον εαυτό μου καθώς το ποτάμι με παρασέρνει, χωρίς να χάνω στιγμή την ικανότητα ενώ παρασέρνομαι να αντιλαμβάνομαι ότι παρασέρνομαι, αλλά μες στο ποτάμι δεν μπορώ τίποτα άλλο να παρατηρήσω. Αρχικά αυτό με ξενίζει. Το ποτάμι θα έπρεπε να κατοικείται από ψάρια, αμφίβια, βίδρες (ίσως), μία δική του χλωρίδα να αναφύεται στο βυθό του και να λικνίζεται στην κίνηση των νερών του, μία δική του πανίδα να κατοικεί τις όχθες του, έντομα και κουνούπια, το φθινόπωρο ξεραμένα φύλλα να επιπλέουν στην επιφάνεια του παρασυρμένα απ τον αφρό των δινών του. Κι όμως όχι. Στο ποτάμι πέρα από μένα δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μαρτυρεί μια ζωντανή παρουσία. Υπό μία έννοια το ποτάμι είμαι [ 7 ]

8 εγώ. Αλλά ποιος είμαι εγώ όταν δεν μπορώ να σταθώ σ ένα συγκεκριμένο σημείο και να παρατηρήσω έξωθεν τη διαδρομή; Με κάτι τέτοια υλικά άρχονται και περατώνονται οι ψαλμοί. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Πόσες και πόσες φορές δεν μ έβαλε ο πατέρας μου ν αποστηθίσω ψόφιους στίχους; Και τι έφταιγα γω για κείνον; Για τη δική του άρνηση, για τα δικά του όχι; Για τη δική του μίζερη σιωπή, για την υποταγή του; Για το σκυφτό κεφάλι του, για την παραίτησή του; Εσύ στεκόσουν σιωπηλή ανεξιχνίαστη σαν στήλη άλατος καραδοκώντας με κοιτούσες. Τέλος τoυ δείγματος της έκδοσης Vakxikon.gr. Απολαύσατε το preview; Αγοράστε την έκδοση τώρα

Σχετικά έγγραφα

2016 Εκδόσεις Vakxikon.gr & Κατερίνα Λουκίδου

ISBN: 978-618-5144-54-8 Εκδόσεις Vakxikon.gr Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν Ασκληπιού 17, 106 80 Αθήνα τηλ. 210 3637867 info@vakxikon.gr www.vakxikon.gr 2016 Εκδόσεις Vakxikon.gr & Κατερίνα Λουκίδου Σειρά: