Το παλαιστινιακό ζήτημα

Transcript

1 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 1 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός Κείμενα από το 1948 έως το 2002 Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη Αθήνα 2002

2 2 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

3 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 3 Περιεχόμενα ΕΙΣΑΓΩΓΗ... 5 Υστερόγραφο στην Εισαγωγή Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, Μάης 1948: Η ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ Τι προσωπικό συμφέρον έχουν οι Bevin - Churchill; Ο ρόλος του ΟΗΕ Τι περιμένουν να κερδίσουν οι Εβραίοι από το διαχωρισμό; Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Ο διαχωρισμός είναι νερό στο μύλο των αράβων αντιδραστικών Μια πρώτη σύνοψη Τί γίνεται με τους εβραίους κομμουνιστές ; Και οι άραβες κομμουνιστές ; Ένας αμυντικός πόλεμος; Τί πρέπει να γίνει; Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Κόντρα στο ρεύμα! Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα (Ισραήλ, 1983): Ο ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ: ΜΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ Απελευθερωτικοί στόχοι Η αναγκαιότητα ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κινήματος Παλαιστινιακή και αραβική επανάσταση Το αδιέξοδο του παλαιστινιακού κεντρισμού Η στάση της ηγεσίας της ΟΑΠ: Από τη μη επέμβαση στην ενσωμάτωση Η στάση των επαναστατών κομμουνιστών: Ενδυνάμωση της συμμαχίας με τις αραβικές μάζες Η ενσωμάτωση των Ισραηλινών Εβραίων στον αντισιωνιστικό αγώνα Απελευθέσωση και ανοικοδόμηση της ενιαίας χώρας Ισραήλ - Παλαιστίνη αντί για απελευθέρωση της Παλαιστίνης Αυτοκριτική S.Jaber (1993): ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Ο προκαταρκτικός όρος για τη συμφωνία Η Ιντιφάντα και η αλλαγή της ισραηλινής πολιτικής Η συμφωνία της Ουάσιγκτον... 56

4 4 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός Η ηγεσία της ΟΑΠ ξεπουλάει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων Η αυτοκυβέρνηση Η συνθηκολόγηση της εξόριστης ηγεσίας της Τύνιδας Ποιές προοπτικές; Η αναγκαιότητα μιας προλεταριακής ηγεσίας Στόχοι: αποσιωνιστικοποίηση του Ισραήλ και διεθνισμός Απόφαση της Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς Νοέμβρης 2000: ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ; Tamar Yaron: Ο προϋπολογισμός του Shlomo Svirski: «Αναμένω τη μέρα την οποία η ελίτ μας θα ντρέπεται για την πολιτική της» Gideon Eshet: Οι Παλαιστίνιοι του 1948 και οι Εβραίοι Μιζραχίμ είναι οι σκληρότερα πληγέντες David Finkel (Μάιος 2002): ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΑ ΟΡΙΑ Η Παλαιστίνη και το Ισραήλ μετά την Τζενίν Αυτοκρατορική κουλτούρα Ο γρίφος της αυτοκρατορίας Αντίσταση και τρομοκρατία Επικαιροποίηση: μετά την αποστολή Πάουελ Tikva Honig-Parnass (Απρίλιος 2002): ΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ; Nasser Ibrahim και Majed Nassar (Ιανουάριος 2002): ΘΕΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η παλαιστινιακή τραγωδία και ο ρόλος του Ισραήλ στην παγκόσμια καταστολή Η άρνηση του παλαιστινιακού λαού Η ειρηνευτική διαδικασία και η παγκοσμιοποίηση Οι Παλαιστίνιοι και το κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης

5 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 5 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Αυτή η μικρή συλλογή κειμένων έχει σκοπό να δείξει τα κρίσιμα σημεία των ανάπτυξη εκτιμήσεων και αναλύσεων γύρω από το παλαιστινιακό ζήτημα από τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού ξεκινώντας από την απόφαση του ΟΗΕ για τη δημιουργία χωριστού ισραηλινού κράτους στο 1947 έως σήμερα. Θεωρούμε ότι στα κείμενα φαίνονται τόσο η συνέπεια και η συνέχεια της μαρξιστικής προσέγγισης όσο και η παραπέρα ανάπτυξή της υπό το φως των ιστορικών εξελίξεων. Αυτή η συλλογή προσπαθεί έτσι να συμβάλει σε μια καλύτερη ιστορική κατανόηση του ζητήματος, χωρίς την οποια η σημερινή κατάσταση θα παραμείνει ακατανόητη, αλλά και να απαντήσει σε διάφορα ερωτήματα που παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στη συζήτηση για τα προβλήματα του παλαιστινιακού απελευθερωτικού αγώνα, μια συζήτηση που αναζωπυρώθηκε τους τελευταίους μήνες και στην ελληνική και διεθνή Αριστερά. Το πρώτο κείμενο, «Η τροτσκιστική θέση για την Παλαιστίνη», είναι μεταφρασμένο από την Kol Ham amad (Η φωνή της τάξης), το εβραϊκό όργανο της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας της Παλαιστινής, τμήματος της 4 ης Διεθνούς. Αποκαλύπτει τον αντιδραστικό χαρακτήρα του διαιρετικού σχεδίου του ΟΗΕ που ανέκοψε την ορμή του ταξικού αγώνα στην Παλαιστίνη και δημιούργησε έντονα σωβινιστικής ατμόσφαιρα «εθνικής ενότητας» και στις δύο εθνότητες. Χαρακτηριστική για τον ουσιαστικά αντεπαναστατικό ρόλο της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής στα χρόνια μετά το 1945 ήταν η έγκριση αυτού του σχεδίου του ΟΗΕ από την ΕΣΣΔ. Η ηγεσία του Κρεμλίνου είχε επιδιώξει από τότε ακόμη κάποιο «ειρηνικό συμβιβασμό» με τις κύριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, και δε δίσταζε να ξεπουλήσει τα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης αλλά και σε

6 6 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός μεγάλο βαθμό και των χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου στο βωμό αυτού του συμβιβασμού. Αυτή η πολιτική συνεχίστηκε τις επόμενες δεκαετίες κάτω από την ονομασία «ειρηνική συνύπαρξη». Η συνθηκολόγηση αυτή του Στάλιν απέναντι στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που για άλλη μια φορά θριάμβευσαν εκμεταλλεύομενα και υποθάλποντας υφιστάμενες εθνικές αντιθέσεις, είχε άμεσες και καταστροφικές συνέπειες για την Αριστερά της Παλαιστίνης. Το ΚΚΠ μετατράπηκε σε «αριστερή ουρά» του σιωνισμού και οι άραβες σταλινικοί προσαρμόστηκαν στο κυρίαρχο εθνικιστικό ρεύμα μ αποτέλεσμα να είναι ανίκανοι να προβάλουν μια ανεξάρτητη ταξική προοπτική. Μόνο οι Παλαιστίνιοι τροτσκιστές αρνούμενοι τον σοσιαλπατριωτισμό και των δύο πλευρών διατήρησαν τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική καλώντας τους Άραβες και Εβραίους εργάτες να διαχωρίσουν τις γραμμές τους από τους ταξικούς τους εχθρούς και μαζί να διεξαγάγουν τον απαραίτητο αγώνα ενάντα στη σταθεροποίηση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή. Η αντιδραστική και φιλοϊμπεριαλιστική επέμβαση του ΟΗΕ στο ζήτημα των δύο εθνοτήτων ήδη από το 1947 αποτελεί επίσης το κατάλληλο μάθημα για όσους, κυρίως στις γραμμές των «προοδευτικών» αστικών δυνάμεων και των ρεφορμιστικών, σταλινικών και μετασταλινικών κομμάτων, εξακολουθούν να πιστεύουν ακόμη και στις μέρες μας ότι τα ιδανικά του «διεθνούς δικαίου» κλπ μπορούν να πραγματοποιηθούν από θεσμούς τύπου ΟΗΕ που στ αλήθεια ελέγχονται αναπόφευκτα από τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενώ παλαιότερα τα γραφειοκρατικά καθεστώτα της ΕΣΣΔ -όπως φυσικά και το σημερινό ρωσικό καθεστώς της καπιταλιστικής παλινόρθωσης- και της Κίνας παζάρευαν πάντα με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τους δικούς τους λογαριασμούς και συνήθως στην πλάτη των πιο καταπιεσμένων λαών του πλανήτη γη. Με την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους, που οδήγησε στο διωγμό της πλειοψηφίας του αραβικού παλαιστινιακού πληθυσμού μετατρέποντάς την σε πρόσφυγες και όλο τον παλαιστινιακό λαό σε «έθνος χωρίς κράτος» υπό συνθήκες διαρκούς εθνικής

7 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 7 καταπίεσης, άλλαξε ο συσχετισμός δυνάμεων, αφού ο σιωνισμός ως κύριο προγεφύρωμα του βασικά αμερικάνικου- ιμπεριαλισμού εγκαταστάθηκε ως κρατικός μηχανισμός του έθνους των καταπιεστών, ενώ οι Παλαιστίνιοι στερήθηκαν τα πιο στοιχειώδη εθνικά και κοινωνικά δικαιώματά τους και έγιναν στο πέρασμα των δεκαετιών τα θύματα της πιο άγριας καταπίεσης, σφαγών και διωγμών με αποκορύφωμα τις πρόσφατες δολοφονικές εισβολές του ισραηλινού στρατού του Σαρόν στα παλαιστινιακά κατεχόμενα του 1967 με τη σιωπηλή αλλά σαφέστατη ευλογία της κυβέρνησης Μπους και τη συνένοχη σιωπή των κυβερνήσεων της Ε.Ε. Παρ όλ αυτά μας φαίνεται αναμφισβήτητο ότι η «τροτσκιστική θέση» του 1948 παραμένει απόλυτα επίκαιρη, επειδή η διαμόρφωση της ταξικής αλληλεγγύυης και των δύο εθνών παραμένει η προϋπόθεση τόσο για την επιτυχία του παλαιστινιακού απελευθερωτικού αγώνα όσο και για το άνοιγμα της αντικαπιταλιστικής και σοσιαλιστικής προοπτικής και των δύο εθνών. Μόνο αυτή μπορεί όμως να εγγυηθεί την τελική πραγματοποίηση των εθνικών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, τον αναγκαίο ριζικό εκδημοκρατισμό της ισραηλινής κοινωνίας μέσω της ανατροπής του σιωνιστικού κράτους όπως και την απελευθέρωση των παλαιστινίων και ισραηλινών εργαζομένων από το ζυγό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Όλα αυτά τα ζητήματα είναι στην πραγματικότητα συνδεδεμένα μεταξύ τους και η επίλυση του ενός δε θα υπάρξει χωρίς την επίλυση και των άλλων ζητημάτων ή, με άλλα λόγια, η εθνική απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού δε θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί παρά στην προοπτική της σοσιαλιστικής ανατροπής τόσο στην παλαιστινιακή όσο και την ισραηλινή κοινωνία. Βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση θα είναι η αυτοοργάνωση του παλαιστινιακού πληθυσμού και η διαμόρφωση ανεξάρτητων εργατικών κομμάτων των παλαιστινίων και ισραηλινών εργαζομένων που θα αποτρέψουν το σωβινισμό και θα ξεπεράσουν το εθνικιστικό μίσος στο πνεύμα της διεθνούς αλληλεγγύης. Στην παλαιστινιακή πλεύρα αυτό σημαίνει την αντικατάσταση της

8 8 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός βαθύτατα διεφθαρμένης, αστικο- γραφειοκρατικής ηγεσίας του Αραφάτ αλλά και της αντιδραστικής φονταμενταλιστικής Χαμάς από πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν άμεσα τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και του προσδίδουν τον ταξικό προσανατολισμό που του χρειάζεται για να νικήσει. Το δεύτερο κείμενο αυτής της έκδοσης «Για την κομμουνιστική απελευθερωτική στρατηγική» της ισραηλινής Κομμουνιστικής Επαναστατικής Λίγκας απότ το 1983 τονίζει όρθα την ενότητα αυτών των τεσσάρων στόχων της απελευθέρωσης που έγκειται: -στην πραγματοποίηση του δικαιώματος για εθνική αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων -στην εγκατάλειψη της σιωνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής από τους ισραηλινούς εργαζομένους -στο διωγμό του ιμπεριαλισμού από τη Μέση Ανατολή -και στον αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των κοινωνιών της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Η αντικειμενική ενότητα αυτών των στόχων επιβεβαιώνει την επικαιρότητα της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης αναφορικά με το παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτό το κείμενο εξηγεί επίσης ότι η PLO (ΟΑΠ) βρισκόταν από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 αντιμέτωπη με το γεγονός ότι ο παλαιστινιακός απελευθερωτικός αγώνας αφορούσε λίγο πολύ όλο τον αραβικό κόσμο και δεν μπορούσε να περιοριστεί σε μια καθαρά ισραηλινοπαλαιστινιακή υπόθεση. Από το 1973 και ιδιαίτερα μετά την ήττα της ηρωϊκής παλαιστινιακής αντίστασης στο Λίβανο και στη Βυρητό στα η ηγεσία της ΟΑΠ έκανε όλο και περισσότερες προσπάθειες να στηριχθεί σε διάφορα αραβικά καθεστώτα που όμως ποτέ δεν οδήγησαν σε πραγματικά θετικά αποτελέσματα αφού ο παλαιστινιακός απελευθερωτικός αγώνας από τη φύση του είναι ασυμφιλίωτος και ανατρεπτικός και αποτελεί αναπόφευκτα θανάσιμο κίνδυνο για όλα τα αντιδραστικά

9 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 9 αραβικά καθεστώτα της περιοχής, από τη Σαουδική Αραβία έως τη Συρία και την Αίγυπτο. Η καταπίεση του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος απο τα αντιδραστικά, αραβικά καθεστώτα ήταν σε δύο περιπτώσεις ιδιαίτερα συντριπτική και αιματηρή: στο «μαύρο Σεπτέμβρη» του 1970 όταν τα ιορδανικά στρατεύματα του βασιλιά Χουσεΐν έπνιξαν το νεογένητο παλαιστινιακό κίνημα των φενταγίν στο αίμα και στα στο Λίβανο όταν ο συριακός στρατός εκμηδένισε την παλαιστινιακή αντίσταση. Το δεύτερο κείμενο παρουσιάζει και κάποιες σημαντικές εκτιμήσεις που παραμένουν και σήμερα, 20 χρόνια μετά, εντελώς επικαίρες και συνήθως «ξεχνιούνται» στις συζητήσεις για την προοπτική και τους στόχους του παλαιστινιακού απελευθερωτικού αγώνα. Τέτοια σημεία είναι: - Πρέπει να αναγνωριστεί ότι πριν και ιδιαίτερα μετά το 1948 υφίσταται εβραϊκό-ισραηλινό έθνος με ολα τα χαρακτηριστικά μιας καπιταλιστικής ταξικής κοινωνίας. Αυτό το έθνος έχει κατ αρχήν και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης στα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης. - Η κατάργηση του σιωνιστικού κράτους προϋποθέτει τον κοινό αγώνα του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος και της ισραηλινής εργατικής τάξης που πρέπει να απαλλαχθεί από την παγίδα του σιωνισμού που την εξαπατά. Είναι αποφασιστικής σημασίας για το παλαιστινιακό κίνημα να αναπτύξει σχέσεις με αντιπολιτευόμενα ρεύματα και το εργατικό κίνημα στο Ισραήλ. - Εξάλλου χρειάζεται η ανάπτυξη του εργατικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής το οποίο πρέπει να ασκεί πίεση στα καθεστώτα και τελικά πρέπει να τα ανατρέψει. - Συνθήματα σαν «Για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» και «Για την επιστροφή των προσφύγων» δεν φτάνουν, επειδή η νέα κοινωνικό-οικονομική και δημογραφική δομή πρέπει να ληφθεί υπόψη. Υπό τις σημερινές συνθήκες μόνο από μια σοσιαλιστική

10 10 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός θέση λύση π.χ. του ζητήματος της γης είναι ρεαλιστική και εφικτή. Το σύνθημα πρέπει να είναι επομένως «η απελευθέρωση και ανοικοδόμηση του Ισραήλ και της Παλαιστίνης» σε μια «σοσιαλιστική Παλαιστίνη των δύο εθνών». - Το σύνθημα για την ίδρυση ενός «παλαιστινιακού κράτους στα κατεχόμενα του 1967 (Δυτική Όχθη, Λωρίδα της Γάζας, Ανατολική Ιερουσαλήμ)» ως άμεση προοπτική αγώνα είναι σωστό, δεν πρέπει όμως να αντικαταστήσει το στόχο της διάλυσης του σιωνιστικού κράτους και του σιωνιστικού αποικισμού η οποία παραμένει η μόνη ρεαλιστική λύση τοσο του παλαιστινιακού ζητήματος όσο και της ισραηλινής εργατικής τάξης και της κοινωνίας συνολικά. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η διαφορά ανάμεσα στον ταξικό και διεθνιστικό προσανατολισμό και στους συμβιβασμούς των αστικών «προοδευτικών» δυνάμεων με το σιωνιστικό κράτος και την αστικο-γραφειοκρατική ηγεσία του Αραφάτ: αυτές οι ψευτοπροοδευτικές προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων παραμένουν κατά βάθος καθηλωμένες στο διαιρετικό σχέδιο του ΟΗΕ από το 1947, δηλαδή στα «δύο κράτη για δύο έθνη». Αυτή η προοπτική που βασίζεται στην πλήρη αποδοχή της ιδεολογίας και πολιτικής του αστικού εθνικισμού, είναι ιδιαίτερα στην περίπτωση της Παλαιστίνης και του Ισραήλ ουτοπική και αντιδραστική. Με το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντας, στα τέλη του 1987, αλλάζει το σκηνικό αφού για πρώτη φορά ο ίδιος ο παλαιστινιακός πληθυσμός των κατεχομένων παίρνει την πρωτοβουλία και αυτοοργανώνει την αντίσταση ενάντια στην κατοχή, τους εποικισμούς και το ισραηλινό σύστημα εκμετάλλευσης των κατεχομένων που είχε αναπτυχθεί μετά το Το τρίτο κείμενο του Salah Jaber για τις «Συμφωνίες της Ουάσιγκτον» (γραμμένο το Δεκ. 1993) αναλύει λεπτομερειακά το σταδιακό διαχωρισμό της ηγεσίας του Αραφάτ απο τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό ιδιαίτερα μετά τηn ήττα της Βηρυτού (1982-3) και στα χρόνια της εξορίας στην Τύνιδα μέχρι το 1994.

11 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 11 - Η ηγεσία της ΟΑΠ επιδιώκει σε αυτή την περίοδο το συμβιβασμό με το σιωνιστικό κράτος υπό την αιγίδα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και με τη διπλωματική υποστήριξη διάφορων αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων όπως της Ιορδανίας και της Αιγύπτου. Αυτή η γραμμή της ηγεσίας της ΟΑΠ οδήγησε το 1988 στην «επίσημη» αναγνώριση του σιωνιστικού κράτους και στη διαδικασία των μυστικών διαπραγματεύσεων του Όσλο και των συμφωνιών της Ουάσιγκτον (Σεπτ. 93) στη συνθηκολόγηση της ηγεσίας της ΟΑΠ απέναντι στις διεκδικήσεις των ισραηλινών κυβερνήσεων και στην αποδοχή κάποιου είδους της pax americana και ενός -πραγματικά απαράδεκτουπαλαιστινιακού μπαντουστάν. Ακριβώς η πρώτη Ιντιφάντα και οι συνέπειες της και ο εντελώς γραφειοκρατικός χαρακτήρας της εξόριστης ηγεσίας της Τύνιδας κατέστησαν τον Αραφάτ και την ομάδα του την ιδανική «αντιπροσωπεία του παλαιστινιακού λαού» για το σιωνιστικό κατεστημένο και τους υποστηρικτές του στην Ουάσιγκτον που βασικά ενδιαφέρθηκαν για τον όσο το δυνατό γρηγορότερο και καταλληλότερο τρόπο για να τερματιστούν οι μαζικές κινητοποιήσεις των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα. Η εγκαθίδρυση της «Παλαιστινιακής Αρχής» (ΠΑ) είχε υπηρετήσει εξ αρχής ακριβώς αυτό το σκοπό. Η τότε σιωνιστική ηγεσία των Ράμπιν και Πέρες δεν αναγνώρισε την ΟΑΠ ή την ηγεσία των Παλαιστινίων αλλά μια υποταγμένη ηγεσία της ΟΑΠ που εκ τον προτέρων αποδέχθηκε το σιωνιστικό κράτος και το ρατσισμό του. Οι συμφωνίες της Ουάσιγκτον δεν μπόρεσαν παρά να δημιουργήσουν βαθύτατες διαφωνίες ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του παλαιστινιακού λαού και ευνόησαν εξαιτίας της απουσίας μιας ρεαλιστικής προοπτικής στον απελευθερωτικό αγώνα την άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμού που ναι μεν εκφράζει μια -αν και παραμορφωμένη- ριζοσπαστικοποίηση της παλαιστινιακής αντίστασης άλλα ταυτόχρονα δημιουργεί νέο αδιέξοδο του αγώνα, εμποδίζει σημαντικά τη διαμόρφωση διεθνιστικών και ταξικών ρευμάτων και στις δύο πλευρές που θα ήταν σε θέση να

12 12 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός καταπολεμήσουν από κοινού την κυριαρχία του σιωνιστικού κράτους. Το κείμενο του Τζαμπέρ επισημαίνει επίσης ότι η παλαιστινιακή Αριστερά δεν ήταν σε θέση να ξεπεράσει τον μικροαστικό εθνικισμό της όπως και αποδείχθηκε ανίκανη να δώσει τον απαραίτητο ιδεολογικό πολιτικό αγώνα ενάντια στην προέλαση του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Το τέταρτο κείμενο, η απόφαση της Δ.Ε.Ε. της 4 ης Διεθνούς του Νοέμβρη 2000 με τίτλο «Αυτοδιάθεση για την Παλαιστίνη», γράφθηκε στο αιματηρό φθινόπωρο της αρχής της δεύτερης Ιντιφάντας και βγάζει συμπεράσματα από τις εξελίξεις που ακολούθησαν στα χρόνια μετά τις συμφωνίες της Ουάσιγκτον και την επίμονη άρνηση των ισραηλινών κυβερνήσεων να κάνουν οποιεσδήποτε παραχωρήσεις σχετικά με τα κατεχόμενα που θα καθιστούσαν δυνατή τη δημιουργία ενός πραγματικού ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Είναι ολοφάνερο ότι με τη δεύτερη Ιντιφάντα η παλαιστινιακή αντίσταση έναντια στην κατοχή έφτασε στο αποκορύφωμά της αλλα, δεδομένου του συντριπτικά δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων και της σχεδόν άνευ όρων υποστήριξης της κυβέρνησης του Μπους στο σφαγέα Σαρόν, το κίνημα αλληλεγγύης στις αραβικές χώρες και ιδιαίτερα στην Ευρώπη και Αμερική πρέπει να παίξει αποφασιστικό ρόλο στην επιτυχία του παλαιστινιακού απελευθερωτικού αγώνα. Στην ίδια φάση εμφανίστηκε το «δεύτερο μέτωπο» μέσα στο ίδιο το Ισραηλ με τον αγώνα των Παλαιστινίων με ισραηλινή υπηκοότητα ο οποίος αποκαλύπτει τη βαθύτατα αντιφατικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ισραηλινής κοινωνίας. Με την κατάσταση της ισραηλινής οικονομίας ασχολείται το έκτο άρθρο «Είναι εδώ η Αργεντινή; Ο ισραηλινός προϋπολογισμός του 2002». Παρουσιάζει ανάγλυφα μια εικόνα των συνεπειών της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στο Ισραήλ. Η φτώχεια και η ανεργία αυξάνονται συνεχώς δραματικά, καθώς το 10% του ΑΕΠ ξοδεύεται για στρατιωτικούς σκοπούς. Η κοινωνικο-

13 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 13 οικονομική διάκριση εις βάρος των μιζραχίμ -των Εβραίων παλαιστινιακής προέλευσης- σε αντίθεση με τους ασκεναζίμ που προέρχονται από την ανατολική Ευρώπη και αποτελούν το ανώτερο στρώμα της ισραηλινής κοινωνίας -όπως και εκείνη εις βάρος του αραβικού πληθυσμού- αυξάνεται ολοένα και περισσότερο και φαίνεται ότι οι εσωτερικές εντάσεις και η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα δημιουργούν μια κατάσταση που εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις τύπου Αργεντινής. Ο David Finkel, μέλος της εκδοτικής ομάδας του αμερίκανίκου σοσιαλιστικού περιοδικού Against the Current, φωτίζει στο άρθρό του «Ξεπερνώντας τα όρια Η Παλαιστινή και το Ισραήλ μετά τη Τζενίν» μερικές πτυχές των φρικαλεοτήτων που διέπραξε ο ισραηλινός στρατός στις πρόσφατες εισβόλες του στα κατεχόμενα και την αμνησία που η Αμερικανική κοινωνία (και - εμείς θα προσθέταμε- οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες επίσης) παθαίνει συνήθως στις περιπτώσεις που το κράτος του Ισραήλ προβαίνει σε δολοφονικές επιθέσεις ακομα και αν προσλαμβάνουν, όπως τους τελευταίους μήνες, το χαρακτήρα εθνοκάθαρσης. Ο Finkel αναλύει επίσης τις επιθέσεις νεαρών Παλαιστινίων μέσα στο Ισραήλ από ψυχολογική και πολιτική άποψη. Βγάζει το κατά τη γνώμη μας σωστό- συμπέρασμα ότι, παρά τα κατανοητά αισθήματα μίσους, οργής και απελπισίας των Παλαιστινίων, «δεν μπορεί να υπάρξει πιο αυτοκαταστροφική τακτική για τον παλαιστινιακό αγώνα από τις βομβιστικές επιθέσεις που σβήνουν τη διαφορά μεταξύ των Ισραηλινών που ζουν στα δικά τους μέρη και των εποίκων». Τέλος, ο Finkel τεκμηριώνει την άποψη και την ελπίδα ότι «το τελειωτικό ψυχολογικό χτύπημα», που ο Σαρόν ήθελε να δώσει στο παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα και συνεπώς σε όλες τις δυνάμεις αντίστασης στον αραβικό κόσμο και για το οποίο ουσιαστικά έπραξε ως πληρεξούσιος των στόχων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, μάλλον δε θα πετύχει. Διαφαίνεται ήδη ότι η βάρβαρη καταστροφή της Τζενίν θα εξελιχθεί σε μόνιμο σύμβολο της ανυπότακτης παλαιστινιακής αντίστασης. Η συνέντευξη της Tikva Honig-Parnass με τίτλο «Πολεμική εντατικοποίηση της πολιτικής απαρτχάιντ» σκιαγραφεί τις πιο

14 14 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός σημαντικές αλλαγές της πολιτικής του σιωνιστικού κατεστημένου με το ξεκίνημα της επιχείρησης «Προστατευτικό Τείχος». Η Tikva Honig-Parnass θεωρεί ότι το νέο χαρακτηριστικό της κατάστασης συνίσταται στην προσπάθεια του καθεστώτος του Σαρόν να καταστρέψει όλη την παλαιστινιακή υποδομή στα κατεχόμενα ως τη λεγόμενη «υποδομή του τρόμου» και να επιβάλλει άμεσες μορφές αποικιοκρατισμού. Στην κυβέρνηση του Σαρόν προσχώρησαν και ακραία ρατσιστικά στοιχεία όπως ο Εφί Εϊτάμ που τάσσεται ανοιοχτά υπέρ της «μετακίνησης» όλου του παλαιστινιακού λαού, μιας ιδέας που αποτελούσε μέχρι πρόσφατα «ταμπού» στους κυρίαρχους κύκλους του Ισραήλ. Η εθνοκάθαρση ως «τελική λύση» του «παλαιστινιακού προβλήματος», για την οποία ο ίδιος ο Σαρόν δεν έχει τολμήσει ακόμα να μιλήσει, αναμφίβολα παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέταση των βασικών μεσοπρόσθεμων στρατηγικών επιλογών από τη σιωνιστική ελίτ. Η αξιολόγηση της στάσης της ισραηλινής Αριστεράς μοιάζει ιδιαίτερα σκληρή. Αυτή η Αριστερά ναι μεν απαιτεί την υποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων πίσω από τα σύνορα του 1967, ωστόσο υποστήριξε τις διαδικασίες του Όσλο και τις συμφωνίες της Ουάσιγκτον του 1993 και ήταν εντελώς ανίκανη να τις αναλύσει για αυτό που πραγματικά ήταν: μια επίλυση του παλιστινιακού με τη δημιουργία ενός είδους μπαντουστάν. Ταυτόχρονα η συνδικαλιστική ή πολιτική εκπροσώπευση της ισραηλινής εργατικής τάξης παραμένει προβληματική. Όπως η Tikva Honig- Parnass επισημαίνει, το άλλοτε ισχυρό συνδικατο «Χιστραντούτ» αντιπροσωπεύει πια ουσιαστικά μόνο τα συμφέροντα των σχετικά προνομιούχων στρωμάτων των ασκεναζίμ, ενώ οι αδικημένοι Εβραίοι δεν έχουν καταφέρει ακόμα να βρουν πολιτική έκφραση. Την πιο ελπιδοφόρα εξέλιξη των τελευταίων χρόνων αποτελεί η ριζοσπαστικοποίηση των Παλαιστινίων με ισραηλινή υπηκοότητα που απαιτούν την αναγνώρισή τους ως εθνικής μειονότητας και αμφισβητούν έτσι στην πράξη τον εβραϊκό-σιωνιστικό χαρακτήρα του κράτους. Το τελευταίο άρθρο αυτής της συλλογής, οι «Θέσεις πάνω στην παγκοσμιοποίηση και την παλαιστινιακή αντίσταση» των Nasser

15 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 15 Ibrahim και Majed Nassar εξηγεί συνοπτικά πώς το Ισραήλ εξελίχθηκε στο πέρασμα των δεκαετιών σε αιχμή του δόρατος των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στη Μέση Ανατολή και ότι αποτελεί σήμερα το βιαιότερο πρόσωπο της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας. Η καταπίεση των Παλαιστινίων πήρε μετά τις 11/9/ 2001 ακόμη πιο δραματικές διαστάσεις αφού όλες οι μορφές της παλαιστινιακής αντίστασης παρουσιάζονται ως «τρόμος.» Στα δυτικά ΜΜΕ κατασκευάζεται μια εικόνα της «σύγκρουσης των πολιτισμών» σύμφωνα με τον Χάντιγκτον, μια εικόνα που αναμφισβήτητα υποθάλπει μια εντελώς ρατσιστική αντίληψη και μίσος απέναντι στον αραβικό κόσμο. Έτσι οι Παλαιστίνιοι χάνουν τα δικαιώματα τους ως άνθρωποι και η επιδιωκόμενη «ισραηλινή ειρήνη» βρίσκει την υποστήριξη των δυτικών κυβερνήσεων και σε μεγάλο βαθμό της κοινής γνώμης στη Δύση. Βγαίνει το συμπέρασμα ότι η διαδικασία του Όσλο και της Ουάσιγκτον υπηρέτησε με την υποτιθέμενη «λήξη των διενέξεων» την επιβολή των συμφερόντων των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Το κύριο πρόβλημα της παλαιστινιακής αντίστασης ήταν ότι μέχρι σήμερα παρέμεινε αρκετά απομονωμένη. Το άρθρο κλείνει με την ακόλουθη διατύπωση στην οποία δεν έχουμε τίποτα να προσθέσουμε: «Ο ρόλος του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος δεν είναι να εύχεται καλή επιτυχία στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού αλλά να μοιραστεί τον αγώνα και να βοηθήσει στη νίκη του. Είναι καθήκον του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος σ ολόκληρο τον κόσμο να υψώσει τη σημαία των δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων». Η σύνταξη του Σπάρτακου Ιούνιος 2002

16 16 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ως υστερόγραφο αυτής της εισαγωγής θέλουμε να δώσουμε το λόγο στον Παλαιστίνιο διανοούμενο Edward Said. Οι παρατηρήσεις του σε ένα πρόσφατο άρθρο εστιάζονται κατευθείαν στο κέντρο των προβλημάτων της σημερινής κατάστασης. Ο Said ασχολείται με την έννοια του όρου μεταρρύθμιση στην Παλαιστίνη και γράφει: Ο Σαρόν θέλει μια (παλαιστινιακή) μεταρρύθμιση για να εξασθενίσει ακόμα περισσότερο την παλαιστινιακή εθνική ζωή, επιδιώκει λοιπόν μια επέκταση της αποτυχημένης πολιτικής του που έγκειται σε διαρκείς επεμβάσεις και καταστροφές. Θέλει να ξεφορτωθεί το Γιάσερ Αραφάτ, να διαμελίσει τη Δυτική Όχθη σε περιφραγμένα καντόνια, να επανεγκαθιδρύσει μια αρχή της κατοχής ( ), να συνεχίσει την πολιτική των εποικισμών και να διατηρήσει την ισραηλινή ασφάλεια με τον τρόπο που πάντα εφάρμοσε. Είναι τόσο τυφλωμένος από τις δικές του πολιτικές ψευδαισθήσεις και έμμονες ιδέες που δεν είναι σε θέση να δει ότι αυτό δε θα φέρει ούτε ειρήνη ούτε ασφάλεια. ( ) Οι ΗΠΑ θέλουν μια μεταρρύθμιση κυρίως για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, μια λέξη-πανάκεια που αγνοεί εντελώς την ιστορία, τις γενικές συνθήκες, την κοινωνία ή οτιδήποτε άλλο. Ο Μπους τρέφει μια βαθύτατη αντιπάθεια για τον Αραφάτ και δεν έχει καθόλου κατανόηση για την κατάσταση στην Παλαιστίνη. ( ) Η πολιτική του Μπους είναι ασυνάρτητη εκτός εάν ασκούνται πιέσεις από το εβραϊκό κατεστημένο ( lobby ) και τη χριστιανική Δεξιά, ο πνευματικός ηγέτης της οποιας είναι τώρα ο ίδιος ο Μπους, και αυτή η πολιτική συνίσταται σε εκκλήσεις στον Αραφάτ να βάλει τέρμα στην τρομοκρατία και - όταν θέλει να καταπραϋνει τους Άραβες - σε κάποιους να δημιουργηθεί κάπου και κάποτε παλαιστινιακό κράτος και να γίνει ένα μεγάλο συνέδριο. Αυτή η πολιτική υπόσχεται και στο Ισραήλ τη συνέχεια της πλήρους και άνευ όρων υποστήριξης από τις ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένου μάλλον του τέλους της καριέρας του Αραφάτ. ( ) Ο Αραφάτ ανακοίνωσε ότι αρχές του 2003 θα γίνουν εκλογές

17 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 17 αλλά ο πραγματικός του στόχος είναι η ανοικοδόμηση των υπηρεσιών ασφαλείας. ( ) Ο μηχανισμός ασφάλειάς του είχε, πρωτ απ όλα, πάντα σκοπό να υπηρετεί αυτόν τον ίδιο και το Ισραήλ, αφού οι συμφωνίες του Όσλο ήταν βασισμένες σε ένα συμβιβασμό με τη στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ. Το Ισραήλ ενδιαφερόταν μόνο για την ασφάλειά του και ανέθεσε στον Αραφάτ την ευθύνη γι αυτήν - παρεμπιπτόντως μια θέση που αυτός αποδέχθηκε πρόθυμα από το ( ) Οι αποφασιστικές δύναμεις της παλαιστινιακής κοινωνίας, αυτές που έκαναν η ζωή να συνεχιστεί, τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι της υγείας, οι εκπαιδευτικοί, αγρότες, νομικοί, ιατροί και οι πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις πρέπει να γίνουν τώρα η βάση πάνω στην οποια η παλαιστινιακή μεταρρύθμιση πρέπει να οικοδομηθεί - παρά τις ισραηλινές επιθέσεις και την κατοχή. Μου φαίνεται άχρηστο να περιμένει κανείς να το κάνουν ο Αραφάτ ή η Ευρώπη, οι ΗΠΑ ή οι Άραβες: Αποκλειστικά οι Παλαιστίνιοι πρέπει να το κάνουν μέσω μιας εθνοσυνέλευσης που περιλαμβάνει μέσα της όλα τα κύρια στοιχεία της παλαιστινιακής κοινωνίας. Μόνο μια τέτοια ομάδα, που πρέπει να δημιουργηθεί από τους ίδιους τους ανθρώπους και όχι από τα υπολείμματα του συστήματος κανόνων του Όσλο και σίγουρα όχι από τα ακόμα υπαρκτά συστατικά μέρη της Αρχής του Αραφάτ, που έχασε την αξιοπιστία της, μπορεί να ελπίσει να καταφέρει την ανοικοδόμηση της κοινωνίας από τις ερειπωμένες, πραγματικά καταστροφικά ασυνάρτητες συνθήκες στις οποιες βρίσκεται. Το βασικό καθήκον μιας τέτοιας εθνοσυνέλευσης είναι η οικοδόμηση ενός επείγοντος συστήματος κανονικής κοινωνικής τάξης με δύο σκοπούς: Πρώτο, να φροντίσει η ζωή των Παλαιστινίων να συνεχιστεί κανονικά με την πλήρη συμμετοχή όλων των ενδιαφερόμενων. Δεύτερο, να εκλέξει μια έκτακτη εκτελεστική επιτροπή με εντολή να τερματίσει την κατοχή και όχι να διαπραγματευτεί με αυτήν. Είναι ολοφάνερο ότι από στρατιωτική άποψη δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε το Ισραήλ. Τα καλάσνικοφ δεν είναι αποτελεσματικά όπλα όταν ο συσχετισμός δυνάμεων είναι τόσο μονόπλευρος. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας δημιουργικός τρόπος

18 18 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός του αγώνα, που κινητοποιεί όλα τα ανθρώπινα αποθέματα που διαθέτουμε για να εκθέσουμε, να απομονώσουμε και σταδιακά να υπονομεύσουμε τις κύριες μορφές της ισραηλινής κατοχής, δηλαδή τους εποικισμούς, τους δρόμους τους, τα μπλόκα στους δρόμους και την καταστροφή των σπιτιών. ( ) Για να λειτουργήσει μια τέτοια παλαιστινιακή στρατηγική πρέπει να βρεθεί ένα ισραηλινό στρατόπεδο από άτομα και ομάδες, με τα οποια μπορεί και πραγματικά πρέπει να οριστεί μια κοινή βάση στον αγώνα ενάντια στην κατοχή. ( ) Το μόνο όραμα, που το Ισραήλ προβάλλει σήμερα, είναι η βία, η επιβεβλημένη διαίρεση και η συνεχιζόμενη υποταγή των Παλαιστινίων σύμφωνα με την ιδέα της εβραϊκής ανωτερότητας. Φυσικά δεν πιστεύουν όλοι οι Ισραηλινοί σε αυτά τα πράγματα αλλά είναι δικό μας καθήκον να προωθήσουμε την ιδέα της συνύπαρξης σε δύο κράτη που έχουν φυσιολογικές σχέσεις στη βάση της ανεξαρτησίας και ισότητας. Ο κυρίαρχος σιωνισμός ακόμα δεν ήταν σε θέση να γεννήσει ένα τέτοιο όραμα και γιαυτό οι άνθρωποι και οι νέοι ηγέτες της Παλαιστίνης, που η νομιμότητά τους πρέπει να αναπτυχθεί τώρα, πρέπει να το υπερασπισθούν σε μια στιγμή όπου τα πάντα καταρρέουν και όλοι σπεύδουν να φτιάξουν την Παλαιτίνη κατ εικόνα και ομοίωσή τους και σύμφωνα με τις ιδέες τους. Ποτέ δεν ήμασταν αντιμέτωποι με μια χειρότερη και ταυτόχρονα πιο γονιμοποιή κατάσταση. Η αραβική τάξη βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ελέγχεται από τη χριστιανική Δεξιά και το ισραηλινό κατεστημένο. ( ) Ποιος άλλος αν όχι ο παλαιστινιακός λαός μπορεί να δημιουργήσει τη νομιμότητα που χρειάζεται για να ασκήσει μόνος του την εξουσία και να αγωνιστεί ενάντια στην κατοχή με όπλα που δε σκοτώνουν αθώους και δεν εξασθενίζουν περισσότερο από ποτέ πριν την υποστήριξη για μας; Μια δίκαιη υπόθεση μπορεί εύκολα να ανατρέπεται από κακά, ακατάλληλα και διεφθαρμένα μέσα. Όσο συντομότερο αυτό γίνεται δεκτό τόσο καλύτερες θα είναι οι ευκαιρίες για μας να οδηγήσουμε τον εαυτό μας έξω από το σημερνό αδιέξοδο. (από: E. Said, Παλαιστινιακές εκλογές τώρα, Al-Ahram Weekly, )

19 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 19 Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, Μάης 1948: Η τροτσκιστική θέση για την Παλαιστίνη Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μεταφρασμένο από την Κol Ham amad (Η φωνή της τάξης), εβραϊκό όργανο της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας της Παλαιστίνης, τμήμα της 4 ης Διεθνής. Αποκαλύπτει τον αντιδραστικό ρόλο του διαιρετικού σχεδίου των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο ανακόπτει την ορμή του ταξικού αγώνα στην Παλαιστίνη, θολώνει τις ταξικές γραμμές και δημιουργεί ατμόσφαιρα ανταγωνιστικής «εθνικής ενότητας» και στις δύο εθνικές κοινότητες στη χώρα. Όπως βλέπουμε στο κείμενο, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν έχει ξεφύγει από την εθνικιστική υστερία που επικρατεί και στα δύο στρατόπεδα ενώ ταυτόχρονα έχει διασπαστεί σε δύο εθνικά κόμματα. Μόνο οι παλαιστίνιοι τροτσκιστές έχουν διατηρήσει τη σοσιαλιστική θέση, καλώντας εβραίους και ααβες εργάτες να διαχωρίσουν τις γραμμές τους από τους ταξικούς εχθρούς και μαζί να διεξάγουν το δικό τους ανεξάρτητο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Παρά το σημερινό υψηλό κύμα του σωβινισμού που συνοδεύει την ίδρυση του «εβραϊκού» κράτους που στήθηκε με τα όπλα της «Hagana» από τη μια πλευρά και την εισβολή του αραβικού «απελευθερωτικού» στρατού από την άλλη, το διεθνιστικό εργατικό πρόγραμμα που προτείνουν οι τροτσκιστές είναι το μόνο που παρέχει τα μέσα επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες ακόμα προσπαθούν να βρούν μια φόρμουλα διαφυγής από τη δυσμενή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Παλαιστίνη μετά την απόφαση του ΟΗΕ για διαχωρισμό. Είναι μια περίπτωση «διατάραξης της διεθνούς

20 20 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός ειρήνης» ή έχουμε να κάνουμε μόνο με «εχθρικές ενέργειες»; Όσο αφορά εμάς, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα δύο. Είμαστε καθημερινά μάρτυρες δολοφονιών ή ακροτηριασμών ανδρών και γυναικών, νέων και γέρων, Εβραίων και Αράβων. Όπως πάντα οι εργαζόμενες μάζες και οι φτωχοί υποφέρουν τα περισσότερα. Όχι πολύ καιρό πρίν, άραβες και εβραίοι εργαζόμενοι ήταν ενωμένοι στις κοινές απεργίες ενάντια στον ξένο καταπιεστή. Αυτός ο κοινός αγώνας έχει τελειώσει. Σήμερα οι εργάτες υποκινούνται στο να σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Οι υποκινητές έχουν πετύχει το στόχο τους. «Οι Βρετανοί θέλουν να ματαιώσουν το διαχωρισμό χρησιμοποιώντας την αραβική τρομοκρατία». Αυτο υποστηρίζουν οι σιωνιστές σαν να μην ήταν αυτή η σύγκρουση των κοινοτήτων το εργαλείο που χρησημοποιήθηκε για την επίτευξη του διαχωρισμού. Ήταν εύκολο για τους ιμπεριαλιστές να το διαβλέψουν κια είναι ικανοποιμένοι από την πορεία των γεγονότων. Τι προσωπικό συμφέρον έχουν οι Bevin - Churchill; H Βρετανία ήταν χαμένη στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο αφού έχασε το κύριο μέρος τον κατακτήσεων της. Η βιομηχανία έμεινε πίσω. Για να χτίσει τον παραγωγικό της μηχανισμό απαιτεί δολάρια κι εργατική δύναμη. Η διατήρηση της τάξης στην Παλαιστίνη κοστίζει στην Αγγλία πάνω από 35 εκατομμύρια λίρες το χρόνο, ένα ποσό που υπερβαίνει το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει από τη συγκεκριμένη χώρα. Η διαίρεση θα την απαλλάξει από οικονομικές υποχρεώσεις, δίνοντάς της παράλληλα τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τους στρατιώτες στην παραγωγική διαδικασία ενώ η πηγή τους εισοδήματος θα παραμείνει ανέπαφη. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Με το διαχωρισμό μια σφήνα μπήκε ανάμεσα σε εβραίους και άραβες εργαζόμενους. Το σιωνιστικό κράτος με τις διαχωριστικές γραμμές που δημιουργεί θα φέρει στο προσκήνιο ρεβανσιστικά κινήματα και στις δύο πλευρές. Θα υπάρξει αγώνας για μια «αραβική Παλαιστίνη» και για ένα εβραϊκό

21 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 21 κράτος με τα σύνορα του Eretz Israel (χώρα του Ισραήλ). Το αποτέλεσμα της σωβινιστικής ατμόσφαιρας που δημιουργείται και δηλητηριάζει τον αραβικό κόσμο της Μέσης Ανατολής στραγγαλίζει την αντιιμπεριαλιστική πάλη των μαζών, ενώ εβραίοι και άραβες φεουδάρχες θα συναγωνίζονται για την εύνοια των ιμπεριαλιστών. Το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η Βρετανία για τα προνόμια που θα της αποφέρει η διαίρεση είναι να σταματήσει τη μονοπωλιακή της εξουσία στη χώρα. Από την άλλη πλευρά η Wall Street πρέπει να συνεισφέρει στη βρωμοδουλεία της διασφάλησης των ιμπεριαλιστικών πλεονεκτημάτων. Αυτό φυσικά αμαυρώνει τη «δημοκρατική» φήμη του δολαριακού κατεστημένου ενώ ταυτόχρονα προσδίδει αίγλη στη Βρετανία. Γι αυτό ο διαχωρισμός αποτελεί συμβιβασμό μεταξύ των ιμπεριαλιστών κλεφτών που αναδύονται από έναν αλλαγμένο αστερισμό δύναμης. Ο ρόλος του ΟΗΕ Aν οι αγγλο-αμερικάνοι ιμπεριαλιστές είχαν επιβάλει αυτή τη «λύση» στην Παλαιστίνη με τα δικά τους μέσα, το σάπιο παιχνίδι θα είχε αποκαλυφθεί σ ολόκληρη την αραβική Ανατολή. Παρόλα αυτά ξεγλίστρησαν και το πρόβλημα πέρασε στον ΟΗΕ. Ο ρόλος του ΟΗΕ ήταν να γλυκάνει το πικρό πιάτο που μεταμφιέστηκε με τα λόγια του Bevin στην ανοησία της «συνειδητής εφαρμογής δικαιοσύνης από την παγκόσμια κοινότητα». Οι διπλωμάτες των μικρότερων χωρών χόρεψαν στους ρυθμούς του δολαρίου επικαλούμενοι την «κοινή γνώμη». Οι συγκεκριμένοι ρόλοι σ αυτή την παράσταση επέτρεψαν στη Βρετανία να εμφανιστεί ως φύλακας-άγγελος γεμάτος κατανόηση για κάθε πλευρά. Και η Σοβιετική Ένωση; Γιατί ο αντιπρόσωπός της δεν κατήγγειλε το κοροϊδευτικό παιχνίδι του ΟΗΕ; Προφανώς η σημερινή εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ δεν ασχολείται με τον αγώνα των μαζών στις αποικίες. Και εφόσον το παλαιστινιακό ζήτημα είναι δευτερεύουσα υπόθεση για το «μεγάλο», οι σοβιετικοί

22 22 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός διπλωμάτες προσαρμόζονται σ αυτό που έχει πει ο Στάλιν: «Η ΕΣΣΔ είναι έτοιμη να συναντήσει την Αμερική και τη Βρετανία παρ όλες τις πολιτικές και οικονομικές διαφορές που έχει με αυτές». Με τον τρόπο αυτό ο ΟΗΕ «έλυσε» το πρόβλημα. Το ίδιο αηδιαστικό πιάτο έχει ετοιμαστεί για την Ινδία, την Ελλάδα, την Ινδοκίνα. Τι περιμένουν να κερδίσουν οι Εβραίοι από το διαχωρισμό; Μια αίσθηση θριάμβου συνεπήρε τους σιωνιστές όταν τους προσφέρθηκε το κόκκαλο από το μαγείρεμα του ΟΗΕ. «Μέσα στη διεθνή κοινότητα η δουλειά μας και ο δίκαιος σκοπός μας κέρδισαν!» Οι σιωνιστές έχουν τη συνήθεια να ζητούν «δικαιοσύνη» από τους εχθρούς του εβραϊκού λαού από την εποχή του Herzl από τον τσάρο, το γερμανό Kaiser, τους βρετανούς ιμπεριαλιστες, την Wall Street. Τώρα είδαν την ευκαιρία τους. Όχι με το αζημίωτο βέβαια, το τίμημα θα πληρωθεί με αίμα. Το εβραϊκό κράτος, αυτό το δώρο του Churchill και του Bevin, δίνει στη σιωνιστική καπιταλιστική οικονομία μια ευκαιρία σταθεροποίησης. Αυτή η οικονομία πατάει σε εύθραυστες βάσεις. Τα προϊόντα δεν είναι ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά. Η μόνη της ελπίδα είναι η εσωτερική αγορά από την οποία τα αραβικά προϊόντα έχουν αποκλειστεί. Γι αυτόν το λόγο το πρόβλημα της εβραϊκής μετανάστευσης έχει μετατραπεί σε ζήτημα ζωής και θανάτου. Το συνεχιζόμενο κύμα των μεταναστών οι οποίοι έρχονται με τα απομεινάρια των περιουσιών τους έχει την τάση να αυξήσει την κυκλοφορία των προϊόντων και θα επιτρέψει στους καπιταλιστές παραγωγούς να διαθέσουν τα ακριβά εμπορεύματά τους. Η μαζική μετανάστευση θα είναι πολύτιμη και ώς μέσο πίεσης των μισθών προς τα κάτω, σηκώνοντας έτσι αυτό το βάρος απ τις πλάτες της εβραϊκής βιομηχανίας. Ένα κράτος εμπλεκόμενο σε μια αναπόφευκτη στρατιωτική σύγκρουση σημαίνει παραγγελίες πολεμικών εξοπλισμών για τον «Εβραϊκό Στρατό» με πηγή εβραϊκου κέρδους που δεν μπορεί να υποτιμηθεί καθόλου. Ένα κράτος θα

23 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 23 σήμαινε χιλιάδες θέσεις για τους βετεράνους σιωνιστές αξιωματούχους. Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Οι φτωχοί και οι εργαζόμενοι. Θα πρέπει να πληρώσουν τις τσουχτερές τιμές σαν επακόλουθο του εμπάργκο στα αραβικά προϊόντα. Θα τσακιστούν κάτω από το βάρος των αμέτρητων άμεσων και έμμεσων φόρων. Θα πρέπει να καλύψουν το οικονομικό έλλειμμα του εβραϊκού κράτους. Ζούν στην ύπαιθρο, χωρίς μια στέγη πάνω απ το κεφάλι τους, ενώ οι αρμόδιες υπηρέσιες απορροφούνται σε «πιο σημαντικές δουλειες». Ο εβραίος εργάτης, χωρισμένος από τον άραβα συνάδελφό του, αποτρέπεται από το να δώσει έναν κοινό ταξικό αγώνα και αφήνεται στο έλεος του ταξικού εχθρού, του ιμπεριαλισμού και της σιωνιστικής μπουρζουαζίας. Θα είναι εύκολο να αποξενωθεί από τον άραβα εργάτη, τον προλεταριακό του σύμμαχο «ο οποίος τον αποκλείει από δουλείες και συμπιέζει το επίπεδο των μισθών» (είναι μια μέθοδος που εφαρμόστηκε με επιτυχία στο παρελθόν). Ο Weitzmann, όχι μάταια, είπε πως «το εβραϊκό κράτος θα αναχαιτήσει την κομμουνιστική επιρροή». Η αποζημίωση για τον εβραίο εργάτη είναι να απολαύσει το προνόμιο ενός ηρωικού θανάτου στο βωμό του εβραϊκού κράτους. Ποιές είναι οι υποσχέσεις που δίνει το εβραϊκό κράτος; Είναι πράγματι θετικό βήμα προς την επίλυση του εβραϊκού προβλήματος; Ο διαχωρισμός δεν έβαλε κι ούτε φαίνεται πως θα βάλει τέρμα στην εβραϊκή μιζέρια. Αυτό το κράτος είναι πολύ μικρό για να απορροφήσει τις εβραϊκές μάζες αλλά και για να επιλύσει τα προβλήματα των πολιτών του. Μπορεί μονάχα να μπολιάσει με αντισημιτισμό την αραβική Ανατολή και αυτό το κράτος, όπως είπε ο Τρότσκι, είναι αρκετά εύκολο να μετατραπεί σε θανατηφόρα παγίδα για εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων.

24 24 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός Ο διαχωρισμός είναι νερό στο μύλο των αράβων αντιδραστικών Οι ηγέτες του Αραβικού Συνδέσμου αντιδρούν στην απόφαση του διαχωρισμού με λόγους γεμάτους απειλές και φανατισμό. Στην πραγματικότητα το εβραϊκό κράτος είναι για αυτούς μια ευλογία απ τον Αλλάχ. Καλώντας τους εργάτες και τους φελάχηδες σε έναν ιερό πόλεμο για τη «σωτηρία της Παλαιστίνης» θέλουν να πνίξουν τις κραυγές τους για ψωμί, γη και ελευθερία. Για ακόμη μια φορά η γνωστή μέθοδος της διαίρεσης, της ανάδυσης του μίσους ενάντια στους Εβραίους και τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Το τελευταίο διάστημα η φεουδαρχική κυριαρχία στην Παλαιστίνη χάνει έδαφος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η αραβική εργατική τάξη αυξήθηκε σε μέγεθος και σε πολιτική συνείδηση. Οι εβραίοι και οι άραβες εργάτες στάθηκαν απέναντι στον ξένο κατακτητή, ενάντια στον οποίο οργάνωσαν μαζί απεργίες. Ένα δυνατό αριστερό, εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίστηκε και η «Εργατική Ένωση των Αράβων της Παλαιστίνης» είχε μπεί για τα καλά στο δρόμο της χειραφέτησης από την επιρροή των Χουσεϊνηδων. Η δολοφονία του ηγέτη του, Sami Taha, από πληρωμένους εκτελεστές της Αραβικής Ανώτατης Επιτροπής δεν μπόρεσε να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη. Όμως εκεί που απέτυχαν οι Χουσεϊνηδες πέτυχε ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός, ο ΟΗΕ. Η απόφαση για διαχωρισμό κατέπνιξε τον ταξικό αγώνα των παλαιστινίων εργατών. Η προοπτική να πέσουν στα χέρια των σιωνιστών «κατακτητών του εδάφους και της εργασίας» αύξησε το φόβο και την ανασφάλεια των αράβων φελάχηδων με αποτέλεσμα τα εθνικιστικά συνθήματα να βρούν γόνιμο έδαφος. Οι φεουδάρχες δολοφόνοι βρήκαν την ευκαιρία τους. Η πολιτική του διαχωρισμού τους επέτρεψε να γυρίσουν τη ροή της ιστορίας πρός τα πίσω.

25 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 25 Μια πρώτη σύνοψη Τα πρώτα αποτελέσματα της πολιτικής του διαχωρισμού είναι ότι τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Άραβες πνίγηκαν στη θάλασσα του σωβινιστικού παροξυσμού με θρίαμβο για τους πρώτους και οργή κι απόγνωση για τους δεύτερους. Πογκρόμ υποκινήθηκαν από τους Εβραίους και κομμουνιστές δολοφονούνται. Επικρατεί μια εκδικητική μανία δολοφονιών κια προβοκατσιών. Μια «αποστολή σφυροκοπήματος» από τη Hagana είναι καύσιμο στην προπαγανδιστική μηχανή των αράβων πατριωτών στην εκστρατεία τους να στρατολογήσουν τις μάζες σ αυτή την αιματοχυσία. Η στρατιωτική σύγκρουση και το πετσόκομμα του εργατικού κινήματος είναι το κελεπούρι για τους ακραίους σωβινισστές και των δύο στρατοπέδων. Τί γίνεται με τους εβραίους κομμουνιστές ; Το πατριωτικό ρεύμα τους φέρνει σε άβολη θέση. Το σιωνιστικό «Σοσιαλιστικό Κόμμα» διόρθωσε γρήγορα την αντιιμπεριαλιστική του στάση και πείσμωσε ενάντια στον «κατακερματισμό της χώρας» ενώ έδωσε πλήρη και ενθουσιώδη υποστήριξη στην ιμπεριαλιστική πολιτική του διαχωρισμού. Αυτό ήταν ένα ασήμαντο ζήτημα που απλά άλλαξε την τακτική των σιωνιστών. Ισως να περίμενε κανείς το ΚΚ Παλαιστίνης (ΚΚΠ) να κρατήσει μια διαφορετική στάση. Δεν είχε άλλωστε επανειλημμένα προηδοποιήσει για τα θανάσιμα αποτελέσματα που θα προκαλούνταν από την εγκαθίδρυση του παλαιστινιακού κράτους; «Ο διαχωρισμός θα είναι καταστροφικός για Άραβες και Εβραίους... είναι μια ιμπεριαλιστική προσπάθεια που σκοπεύει να δώσει παράταση ζωής στη βρετανική κυριαρχία...» (στοιχεία που δόθηκαν από το ΚΚΠ στην Αγγλο-Αμερικάνικη Επιτροπή Ερευνών στις 25 Μάρτη του 1946). Ο γραμματέας του κόμματος έμεινε πιστός σ αυτή τη θέση μέχρι τον Ιούλη του 1947 όπου και είπε στην

26 26 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός επιτροπή του ΟΗΕ: «Αρνούμαστε κατηγορηματικά την προσπάθεια για διαχωρισμό που είναι αντίθετη στα συμφέροντα των δύο λαών». Όταν όμως αυτή η προσπάθεια επικυρώθηκε μαζί με τη στήριξη των σοβιετικών αντιπροσώπων, η Kol Ha Am (κεντρικό σταλινικό όργανο) βιάστηκε να δηλώσει ότι «η δημοκρατία και η δικαιοσύνη είναι σήμερα κερδισμένες!». Σε μια νύχτα εμφανίστηκε το καινούργιο κόμμα. Το ΚΚΠ μετονομάστηκε σε ΚΚ του Eretz Israel (KK της χώρας Ισραήλ). Ακόμα και το τελευταίο ίχνος επαφής με τον αραβικό πληθυσμό εξαφανίστηκε. Το χάσμα που για πολύ καίρο το χώριζε από το σιωνισμό τελικά γεφυρώθηκε. Αντί να αποτελέσει την πρωτοπορεία του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα του αραβικού και εβραϊκού κόσμου το ΚΚΠ έγινε η «κομμουνιστική ουρά» των αριστερών σιωνιστών. Την περίοδο εκείνη ο σιωνισμός φανέρωνε το αντεπαναστατικό του πρόσωπο και την κραυγαλέα του υποτέλεια στον ιμπεριαλισμό. Με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΠ ανακάλεσε όλες του τις αντιτάξεις στις σιωνιστικές και ιμπεριαλιστικές απάτες. Γιατί χρεοκόπησαν; Η πολιτική του ΚΚΠ δεν είχε διάρκεια, αντανακλούσε ταυτόχρονα τις ανάγκες που αναδύονται από τον ταξικό αγώνα των εβραίων εργατών στην Παλαιστίνη και τις ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ. Τα προστάγματα όμως του ταξικού αγώνα απαιτούν τη συνεπή διεθνιστική πολιτική, την άρνηση του σιωνισμού και της διάκρισης ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους. Από την άλλη μεριά η ανάγκη να προσαρμοστεί το κόμμα στις διπλωματικές μανούβρες της ΕΣΣΔ απαιτούσε μια «ελαστική» πολιτική χωρίς κάποιες πάγιες θέσεις. Το αποτέλεσμα είναι η γνωστή παρέκκλιση και υποχώρηση που μετέτρεψε το ΚΚΠ σε πέμπτο τροχό της σιωνιστικής άμαξας. Και οι άραβες κομμουνιστές ; Οι άραβες σταλινικοί, ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Σύνδεσμος» (ΕΑΣ) δε συμπεριφέρθηκε καλύτερα από τους αντίστοιχους Εβραίους. Τους ήταν αρκετά βολικό να δικαιολογήσουν τη σοβιετική στήριξη στο εβραϊκό κράτος. Δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει δεκτή αυτή η γραμμή από τους άραβες

27 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 27 εργάτες. Ούτε κατά διάνοια! Γνώριζαν τον ακριβή στόχο της ανάμιξης της σοβιετικής διπλωματίας: να πετύχουν ένα βαρύ πλήγμα στην ενότητα των παλαιστινίων εργατών και να καλλιεργήσουν κλίμα καχυποψίας. Ύστερα από τη φιλοδιαχωριστική διακήρυξη του Zarapkin μέλη του ΕΑΣ βρέθηκαν μέσα σε ατμόσφαιρα περιφρόνυσης και εχθρικότητας. Η στάση της ΕΣΣΔ βοήθησε ώστε η θέση του ΕΑΣ να μη βρεί ανταπόκριση στους άραβες εργάτες με συνέπεια να ξεκινήσει μια αντιδραστική, σωβινιστική καμπάνια ενάντια στον «κόκκινο κίνδυνο». Προς το παρόν ο ΕΑΣ στηρίζει την ειρήνη και ασχολείται με το να εκθέτει τον προβοκατόρικο ρόλο της βρετανικής κυβέρνησης. Από τότε όμως που είχε απαιτήσει «εθνική ενότητα» (με τους φεουδάρχες και τους σημερινούς υποκινητές του πολέμου) η σημερινή της συμπεριφορά δεν πείθει. Όμως ο ΕΑΣ κατάφερε να πείσει τους άραβες εργάτες πως η παρούσα πολιτική δεν καθορίζεται από τα συμφέροντα του παλαιστινακού προλεταριάτου αλλά από αυτά του Κρεμλίνου. Ένας αμυντικός πόλεμος; Τα δύο στρατόπεδα κινητοποιούν τις μάζες κάτω από το πρόσχημα της «αυτοάμυνας»: «Μας έχουν επιτεθεί... ας αμυνθούμε!», λένε οι σιωνιστές. «Ας αποκρούσουμε τον κίνδυνο της εβραϊκής κατάκτησης», δηλώνει η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή. Πού βρίσκεται η αλήθεια; Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Ο πόλεμος που καθοδηγείται από τους άραβες φεουδάρχες δεν είναι παρά η συνέχιση του αντιδραστικού τους πολέμου ενάντια στους εργάτες και τους φελάχους που αγωνίζονται για να αποτινάξουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η «λύτρωση της Παλαιστίνης» σημαίνει για τους αφέντες φεουδάρχες την εγγύηση των εσόδων τους σε βάρος των φελλάχηδων, τη διατήρηση της απολυταρχικής τους κυριαρχίας στις πόλεις και στην ύπαιθρο, το

28 28 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός τσάκισμα των προλεταριακών οργανώσεων και της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης. Ο πόλεμος που διεξάγεται από τους σιωνιστές είναι η συνέχιση της επεκτατικής τους τακτικής που βασίζεται στο διαχωρισμό των δύο λαών. Υπερασπίζονται την kibbush adama (εκδίωξη των φελάχηδων), την kibbush avoda (εκδίωξη των αράβων εργατών), το μποϊκοταζ των αραβικών προϊόντων και στηρίζουν την εβραϊκή κυριαρχία. Η στρατιωτική σύγκρουση είναι το αποτέλεσμα που προκάλεσαν οι σιωνιστές κατακτητές. Δεν μπορεί να ειπωθεί οτι ο πόλεμος αυτός έχει προοδευτικό χαραχτήρα για κάποια από τις δύο πλευρές. Ο πόλεμος δεν απελευθερώνει προοδευτικές δυνάμεις ούτε υποσκελίζει τα οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια στο μονοπάτι της ανάπτυξης των δύο εθνών. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Είναι ικανός να «κρύψει» τον ταξικό ανταγωνισμό και να προετοιμάσει το έδαφος για εθνικιστικές αγριότητες. Και στις δύο πλευρές αποδυναμώνει το προλεταριάτο ενώ ισχυροποιεί τον ιμπεριαλισμό. Τί πρέπει να γίνει; Κάθε πλευρά είναι αντιιμπεριαλιστική «μέχρι το κόκκαλο» και απασχολημένη με τον εντοπισμό του αντιδραστικού στοιχείου στο αντίπαλο στρατόπεδο. Άλλωστε όπως είναι γνωστό «ο ιμπεριαλισμός υποστηρίζει πάντα την αντίπαλη πλευρά». Αυτού του είδους η εκτίμηση απλά ρίχνει λάδι στη φωτιά του ίδιου του ιμπεριαλισμού. Αυτή η παραπλανητική τακτική στηρίζεται σε πράκτορες και σε υπηρεσίες που βρίσκονται στο εσωτερικό των δύο στρατοπέδων. Εμείς σαν απάντηση στην πατριωτική αναθέρμανση προτείνουμε στον παλαιστινιακό λαό τα εξής: Μετατρέψτε τον αραβο-εβραϊκό πόλεμο, που υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμου, σε έναν κοινό και για τα δύο έθνη αγώνα εναντίον του! Αυτή είναι η μοναδική λύση που μπορεί να εγγυηθεί την πραγματική ειρήνη. Αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να πετύχουμε,

29 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 29 χωρίς παραχωρήσεις απέναντι στο σωβινιστικό κλίμα που κυριεύει τις μάζες. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; «Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα!» Αυτό έλεγε ο Καρλ Λίμπκνεχτ στους εργάτες όταν οι ιμπεριαλιστές μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες τους έστελναν για να αλληλοσφαχτούν με τους συναδέλφους τους από άλλες χώρες. Στο ίδιο πνεύμα λέμε στους εβραίους και τους άραβες εργάτες οτι ο εχθρός βρίσκεται μέσα στο δικό τους στρατόπεδο. Εβραίοι εργάτες! Ξεφορτωθείτε τους σιωνιστές προβοκάτορες που σας λένε να θυσιαστείτε στο βωμό του κράτους! Άραβα εργάτη και φελάχο! Ξεφορτώσου τους σωβινιστές προβοκάτορες που σε οδηγούν στο αιματοκύλισμα για τη δική τους σωτηρία και τσέπη! Εργάτες των δυο λαών, ενωθείτε σ ένα κοινό μέτωπο εναντίον του ιμπεριαλισμού και των πρακτόρων του! Το ανησυχητικό πρόβλημα όλες αυτές τις μέρες είναι το πρόβλημα της ασφάλειας. Οι Εβραίοι εργάτες ρωτούν: «Πώς να προστατέψουμε τις ζωές μας; Δε θα έπρεπε να υποστηρίξουμε την Haganah ; Καθώς και οι άραβες εργάτες ρωτούν: «Δε θα οφείλαμε να στρατευθούμε στη Najada, Futuwa για να αμυνθούμε απέναντι στις επιθέσεις των σιωνιστών;» Πρέπει να γίνει μια διάκριση ανάμεσα στις πρακτικές και τις πολιτικές πλευρές αυτού του ζητήματος. Δεν μπορούμε να ματαιώσουμε αυτές τις κινητοποιήσεις και, συνεπώς, να αρνηθούμε στους εργάτες να κινητοποιηθούν. Αλλά είναι καθήκον μας να αποκηρύξουμε τον αντιδραστικό χαρακτήρα των σωβινιστικών οργανώσεων, ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ο μόνος τρόπος να επέλθει ειρήνη ανάμεσα στους δύο λαούς είναι να στρέψουν τα όπλα εναντίον των υποκινητών των φόνων και των δύο στρατοπέδων.

30 30 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός Στη θέση των αφηρημένων «αντιιμπεριαλιστικών» φράσεων των σοσιαλπατριωτών, που καλύπτουν τη δουλικότητά τους στον ιμπεριαλισμό, δείχνουμε έναν πρακτικό δρόμο για να αγωνιστούμε κατά του ξένου καταπιεστή: να υπονομεύσουμε την επίδρασή τους ξεμασκαρεύοντας τους ντόπιους του λακέδες, έτσι ώστε ο Άραβας εργάτης και φελάχος θα καταλάβει ότι η πολεμική εκστρατεία κατά των Εβραίων βοηθάει τον ερχομό του διαμελισμού και υπηρετεί μόνο τους φεουδάρχες και τους ιμπεριαλιστές, την ώρα που ο πόλεμος γίνεται στην πλάτη του και πληρώνεται με το αίμα του. Μ αυτόν τον τρόπο, στο τέλος, και ο Εβραίος εργάτης θα αναγνωρίσει την αυταπάτη του σιωνισμού και θα καταλάβει ότι δεν πρόκειται να είναι ποτέ ελεύθερος και ασφαλής για όσο διάστημα δεν έχει αποτινάξει τις εθνικές διακρίσεις, τον απομονωτισμό και την υπακοή στον ιμπεριαλισμό. Οφείλουμε να κρατήσουμε την επαφή μεταξύ των δύο λαών, σε οποιοδήποτε πεδίο δράσης που μπορεί να γίνει αυτό, προκειμένου να αποτρέψουμε προβοκατόρικες πράξεις και να διασφαλίσουμε τις ζωές των εργατών στη δουλιά τους και στο δρόμο. Ας εκπαιδεύσουμε επαναστατικά στελέχη. Σ αυτή την καιόμενη κόλαση του σωβινισμού πρέπει να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία της διεθνούς αδελφότητας. Κόντρα στο ρεύμα! Ο παγκόσμιος καπιταλισμός κατρακυλώντας επιχειρεί να κρατηθεί στη ζωή διογκώνοντας τις φαντασιακές εθνικές συγκρούσεις, εκτρέποντας και αποκτηνώνοντας τις μάζες. Μακροπρόθεσμα αυτό το τονωτικό φάρμακο θα αποτύχει. Οι μάζες θα πάρουν το μάθημά τους μέσα από τα βάσανά τους. Θα αρχίσουν να ξεχωρίζουν τον εχθρό τους: τον μονοπωλιακό καπιταλισμό που κρύβεται πίσω από τη ντόπια άρχουσα αντιπροσωπεία τους. Με την ταξική πάλη να εντείνεται σ ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις αραβικές χώρες το τέλος του αδελφοκτόνου πολέμου στη χώρα μοιραία θα έρθει.