Η ΚΡΙΣΗ, ΟΙ... ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ

Transcript

1 Η ΚΡΙΣΗ, ΟΙ... ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ Μ (τοῦ Καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου) έ ρωτᾶτε νά σᾶς πῶ γιά τήν κρίση. Καλύτερα θά ἦταν νά σᾶς πῶ γιά τίς κρίσεις γιατί ἡ κρίση, πού ζοῦµε σήµερα, εἶναι συνέχεια ἄλλης κρίσης, πού καί ἐκείνη εἶναι συνέχεια τῆς πρώτης καί µητέρας τῶν κρίσεων. Ἡ πρώτη λοιπόν κρίση εἶναι ἡ πνευµατική κρίση, πού ἔχει τήν αἰτία της στήν ἀπιστία ἤ στήν παροδική πίστη ἤ στήν ὀλιγοπιστία. Ἡ κατάσταση αὐτή ἔφερε τήν πνευµατική κρίση. Καρποί καί φανέρωση τῆς πνευµατικῆς κρίσης εἶναι ἡ συνεργασία µας µέ τήν Νέα Θρησκεία, τόν Οἰκουµενισµό, ὁ ὁποῖος καταργεῖ ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀκόµη καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Οἰκουµενισµός εἶναι ἡ νέα θρησκεία, ὑποκατάστατο τῆς µοναδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Γυρίσαµε τήν πλάτη στόν Χριστό καί στραφήκαµε πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι φανερώθηκαν στήν ζωή µας ἀντί τοῦ Χριστοῦ!! Θυµηθεῖτε τόν ἄσωτο υἱό, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ πῆρε τήν περιουσία ἀπό τόν πατέρα, ἔφυγε ἀπό αὐ τόν καί τήν κατέφαγε µετά πορνῶν καί ἁ µαρτωλῶν. Πήρα µε τήν περιουσία καί τήν οὐσία τά Ἅγια Μυστήρια τά δώσαµε στίς πόρ νες (αἱρέσεις καί ἁµαρτωλούς ἀρχηγούς τῶν θρη σκειῶν) µέ ἀποτέλεσµα ἡ ἀνηθικότητα νά γίνει ἡ δεύτερη κρίση σ ὅλον τόν κόσµο ἀλλά καί στά µέ λη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας!!! Οἱ πιστοί ἔγιναν ἄπιστοι καί οἱ ἄπιστοι ἀνήθικοι. Ἔτσι λοιπόν ἡ Μάνα γέννησε τήν Κόρη, ἡ ἀπιστία γέννησε τήν ἀνηθικότητα. Τότε ὁ ἄσωτος υἱός πτώχευσε καί βόσκοντας µαζί µέ τούς χοίρους, ἔτρωγε ἀπό τήν τροφή τους. Οἱ χοῖροι εἶναι τά ζῶα ἐκεῖνα πού ἀντιπροσωπεύουν τήν ἀνηθικότητα καί τήν ἡδονή. Τρίτη λοιπόν κρίση, ἡ οἰκονοµική. Πτωχεύσαµε πλέον. Ἀλλά µέχρι τώρα µιµηθήκαµε τόν Ἄσωτο. Θά συνεχίσουµε νά τόν µιµούµεθα; Ἤ θά συνεχίσουµε στήν καταστροφή; Ἐκεῖνος ἐπέστρεψε στόν πατέρα καί τοῦ ἔδωσε µεγάλη χαρά µέ τήν µετάνοιά του. Ἐµεῖς τί θά κάνουµε; Ζήσαµε τήν ἀπιστία καί γεννήθηκε ἡ ἀνηθικότητα. Ζήσαµε τήν ἀνηθικότητα καί φθάσαµε στήν πενία. Τώρα νά προσευχόµεθα νά ἐπιστρέψουµε στόν Πατέρα µέ τήν µετάνοια, γιά νά λάβουµε «τήν στολήν τήν πρώτη». Καί τό δακτυλίδι νά κοσµήσει τό χέρι µας. Καί ὁ µόσχος πολύς... Φοβοῦµαι ὅµως ἀδελφοί µου, ὅτι ἡ συνέχεια της ἁµαρτωλῆς πορείας θά µᾶς φέρει στήν τέταρτη κρίση. Καί τότε, ἡ θάλασσα θά γίνει κόκκινη. Τά βουνά καί τά φαράγγια θά γίνουν κόκκινα ἀπό τό αἷµα!!! Ἄς µιµηθοῦµε τόν ἄσωτο υἱό γιά νά σωθοῦµε. Ὁ Θεός περιµένει τήν ἐπιστροφή µας. Ἀρκετά ζήσαµε µέσα στόν βοῦρκο καί τήν ἁµαρτία. Ἄς µετατρέψουµε τήν ἀγανάκτηση ἐναντίον τῶν ἀρχόντων σέ ἀγανάκτηση ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ µας καί ἄς στρέψουµε τά µάτια µας πρός τόν Θεόν. Ἐκεῖνος µᾶς περιµένει µέ ἀγωνία. Ἐκεῖνος προσµένει τήν ἐπιστροφή µας µέ τήν ἀγκαλιά Tου ἀνοικτή. «Δεῦτε πρός µε πάντες οἱ κο πι ῶντες καί πεφορτισµένοι, κἀγώ ἀναπαύ σω ὑµᾶς». Οἱ ἐπίσκοποι ἄς µαζέψουν τόν λαό στίς πλατεῖες καί ἄς ἀρχίσουν ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες µέ µετάνοια καί ταπείνω ση. Καί τότε ὁ Θεός θά µᾶς δώσει ἄρχοντες ἀληθινούς. Καί οἱ καµπάνες τῶν Χριστουγέννων θά χτυπήσουν πάλι χαρμόσυνα σκορ πίζοντας τό μήνυμα τῆς λύτρωσης. Καί οἱ Ἄγγελοι θά ψάλλουν ἀπό ψηλά τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ». Καί θά ρθει τότε στίς ψυχές μας ἡ πολυπόθητη εἰρήνη καί ἡ εὐδοκία. Ἀμήν.

2 ΠΕΡΙ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΩΝ Περιστατικά πλάνης 5. Ὁ Ἀββάς Παῦλος πού πλανήθηκε Ζοῦσε κάποτε στή Θηβαΐδα κάποιος πού τόν ἔλεγαν Παῦλο καί ἦταν εὐλαβής καί φιλακόλουθος. Μέρα καί νύκτα παρακολουθοῦσε τήν ἐκκλησία κι ἔκανε μέ προθυμία τίς ὑπόλοιπες διατεταγμένες ἀκολουθίες. Βλέποντάς τον ἔτσι οἱ γνωστοί του εὐλαβεῖς καί φιλακόλουθοι τοῦ λένε: «Κυρ-Παῦλε, ἀφοῦ οὔτε γονεῖς ἔχεις, οὔτε γυναῖκα θέλεις νά πάρης, γιατί δέν γίνεσαι μοναχός;». Καί αὐτός τούς ἀπάντησε: «Καλά λέτε. Θά πάω νά γίνω μοναχός». Ἔφυγε λοιπόν καί ἡσύχασε σέ κελλί μόνος του καί δόθηκε στήν ἄσκηση καί τούς λοιπούς κόπους καί ἦταν στό φρόνημα ἀκμαιότερος. Βλέποντάς τον ὁ πονηρός δαίμονας ἔτσι ἀγωνιστή, ἄρχισε νά τοῦ παρουσιάζεται κατά φαντασίαν ὡς ἄγγελος, νά τοῦ προλέγη κάποια πράγματα καί νά τόν ἐμπαίζη. Καί ὅταν ὁ δαίμονας κατάλαβε ὅτι τόν ἔχει ὑποχείριο, τοῦ λέει: «Ὁ Χριστός ἀγάπησε ὑπερβολικά τήν ἁγία βιοτή σου καί αὔριο θά σέ ἐπισκεφθῆ γιά νά σοῦ δώση ἕνα χάρισμα ἀσκητικῆς διαγωγῆς. Ἐσύ λοιπόν βγές ἀπό τό κελλί σου καί προσκύνησέ τον καί, ἀφοῦ λάβης τό χάρισμα, μπαίνεις πάλι στό κελλί σου». Τήν ἑπόμενη λοιπόν βγαίνει ἀπό τό κελλί του καί βλέπει μία παράταξι, τάχα, ἀπό ἀγγέλους λαμπαδηφόρους καί ἕνα πύρινο τροχό καί στό μέσον τοῦ τροχοῦ νά φαίνεται τό σχῆμα κάποιου, τόν ὁποῖον ὑπέθεσε ὅτι εἶναι ὁ Χριστός. Καί μόλις ἐπρόκειτο νά κλίνη τόν αὐχένα γιά νά τόν προσκυνήση, τότε ἕνα χέρι, πού φάνηκε μέχρι τόν καρπό, τοὔδωσε ἕνα ράπισμα καί τόν ἔσπρωξε πρός τά πίσω, γιά νά μή προσκυνήση. Καί πέφτοντας στή γῆ κοιτάζει προσεκτικά καί δέν βλέπει οὔτε τούς λαμπαδηφόρους ἀγγέλους οὔτε τόν πύρινο τροχό. Κατάλαβε τότε τόν ἐμπαιγμό τοῦ δαίμονος καί ἔμεινε σ ἐκείνη τή θέσι κλαίγοντας ἐπί δύο μερόνυχτα καί λέγοντας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ: «Ἀλλοίμονο σέ μένα τόν ἁμαρτωλό, ἁμάρτησα καί ἔχασα ὅλους τούς κόπους τῆς ζωῆς μου καί τί νά κάμω δέν ξέρω». Εἶχε ἀκούσει λοιπόν ὅτι στήν ἀνώτερη (νοτιώτερη) Θηβαΐδα ζοῦσε ἀπό πολλά χρόνια μόνος σ ἕνα ἀγρό ἕνας γέροντας ἀναχωρητής. Σκέφθηκε λοιπόν νά πάη σ αὐτόν καί νά τοῦ ἐμπιστευθῆ αὐτά πού τοῦ συνέβησαν. Ὅταν λοιπόν ἔφτασε κοντά στόν τόπο τοῦ ἁγίου ἔπεσε μέ τό πρόσωπο στή γῆ καί ἔκλαιγε λέγοντας: «Ἁμάρτησα, συγχώρεσέ με καί προσευχήσου γιά μένα». Ὁ γέροντας ὅμως τοῦ φώναζε: «Δέν μπορεῖς νά ἔλθης ἐδῶ, χλεύη τῶν δαιμόνων. Μή πλησιάσης πρός τά δῶ». Καί τόν ἐπέπληττε. Αὐτός ὅμως παρέμεινε πεσμένος στό ἔδαφος κλαίγοντας. Τόν συμπάθησε λοιπόν ὁ ἅγιος καί τοῦ λέει: «Ἄν εἶχες ξεκινήσει νά μάθης μιά ὁποιαδήποτε τέχνη, δέν θά ἔπρεπε πρῶτα νά βρῆς ἕνα τεχνίτη καί νά μάθης ἀπό αὐτόν τά μυστικά της; Ἐσύ ὅμως ἔφυγες καί κατοίκησες μόνος σου χωρίς νά ἐμπιστευθῆς τούς λογισμούς σου σέ κανέναν. Κι ἄν δέν σέ βοηθοῦσε ὁ Θεός καί ἡ δεξιά τοῦ ἁγίου ἀγγέλου, θά προσκυνοῦσες τόν δαίμονα καί θἄχανες τά λογικά σου καί θά τριγύριζες στίς πόλεις σάν τούς δαιμονισμένους. Ἀλλά ἀπό δῶ καί στό ἑξῆς εὐχαρίστησε τόν Θεό πού σέ βοήθησε καί ἔλα νά μπῆς μέσα στό Κοινόβιο». ( Από τό βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ περί ὀνείρων καί ὁραμάτων», ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου, Γ ἔκδοση, σελ ). ΕΥΧΕΣ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ Ἄ ς ὁδοιπορήσουμε σήμερα πρός τήν Βηθλεέμ. Ἄς ἀφήσουμε ὅλους τούς ἄλλους δρόμους πού ὁδηγοῦν σέ φανταχτερούς μά ψεύτικους τόπους χαρᾶς καί ἄς βαδίσουμε αὐτόν πού ὁδηγεῖ στό Σπήλαιο. Ἄς σβήσουν ἀπό τά μάτια μας ὅλα τά ἀπατηλά ἀστέρια τοῦ κόσμου _ ἀστέρια ἐφήμερα τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος _ καί ἄς στρέψουμε τό βλέμμα μας στό ὁλόλαμπρο ἀστέρι τῶν Μάγων. Ἄς παραμερίσουμε ἀπό τήν ψυχή μας τήν καταχνιά πού ἀνύψωσε μπροστά της ἡ οἰκονομική κρίση _ ἤ μᾶλλον ἡ θεία δίκη _ καί ἄς ἐπιτρέψουμε νά εἰσχωρήσει μέσα της τό γλυκό ἐκεῖνο φῶς ἀπό τό φωτεινό ἄστρο τῆς Βηθλεέμ. Ἄς ξαναβροῦμε τήν Πίστη πού χάσαμε, τήν Ἐλπίδα πού ἀπορρίψαμε, τήν Ἀγάπη πού καταφρονήσαμε καί ἄς τά καταθέσουμε ὡς δῶρα στά πόδια τοῦ Θείου Βρέφους. Καί ἁπλοί, ταπεινοί, καθαρμένοι μέ τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση ἄς ψάλουμε μέ τούς Ποιμένες: Γεννήθηκε γιά μᾶς σήμερα Σωτήρας! σελ. 2

3 KATAΓΡΑΦΕΣ Ἀ πό τό Βιβλίο Ἐντυπώσεων τοῦ Ἱ ε ροῦ Κοι νο βί ου (Μέ ἁπλότητα καί σοφία) Σ Ὁ μο λο γί α Πί στε ως, δη λα δή Α πο λο γί α δι και ό τα τη τή στήλη αὐτή, «Ἁγιονικοδημικά», συνεχίζουμε τή δημοσίευση (σέ συνέχειες) τοῦ σπουδαιότατου καί τελευταίου ἔργου πού βγῆκε ἀπό τόν θεοφώτιστο νοῦ καί τήν ὀξυγράφο γραφίδα τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου. Πρόκειται γιά τήν «Ὁμολογία Πίστεως», πού παραθέτουμε σέ μετάφραση γιά κατανόηση καί ἀπό τούς ἁπλουστέρους. Ε ὐχαριστοῦμε τόν Θεό πού μᾶς ἀξίωσε καί φέτος καί ἤρθαμε στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου. Προσκυνήσαμε καί πήραμε τήν εὐλογία του. Τό ἔργο τῆς Μονῆς καί τῶν Μοναχῶν εἶναι δύσκολο! Ὅμως, ὅσο δύσκολο κι ἄν εἶναι γιά τούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ θέλει ὁ Θεός, τότε γίνεται πολύ εὔκολο. Θανάσης _ Εὐαγγελία Β ρεθήκαμε στήν πρώτη Πανηγυρική θεία Λειτουργία πού ἔγινε στόν νεοανεγειρόμενο Ναό τῶν Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης. Ἦταν πολύ ὡραῖα μέ τήν κατανυκτική θεία Λειτουργία, τήν ψαλμωδία καί τήν ἀνοιξιάτικη φύση. Σωτήρης Ε ὐχαριστοῦμε τούς ἁγίους Πατέρες γιά τήν κατάνυξη πού μᾶς βοήθησαν να νοιώσουμε σήμερα. Εὐχόμαστε ὁ Θεός νά τούς δίνει δύναμη καί ὑγεία, καί πίστη σέ ὅλο τόν κόσμο. Γιῶργος _ Ἑλένη _ Εὐανθία Ε ὐχαριστοῦμε τούς Ἁγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Εἰρήνη πού μάς ἀξίωσαν νά προσκυνήσουμε γιά πρώτη φορά τά ἅγιά τους λείψανα. Γρηγόριος _ Κων/νος _ Ἄννα ἩΧάρη καί ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ μέ ἀξίωσε νά ξανά ρθω πάλι ἐδῶ, πού τόσο πολύ μοῦ ἄρεσε!! Θέλω μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ νά ξαναέρθω πάλι. Ἀνδρέας Βαρσάμης Λάρισα/ (ΣΤ ΚΕΦΑΛΑΙΟ) Γιά τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας Ἐ πίσης τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, πού ἀναφέρεται στό Μυστήριο, εἶναι καί πνευματικό, δηλαδή μολονότι εἶναι πραγματικό καί ἀληθινό, ὅπως εἴπαμε παραπάνω, δέν μπορεῖ νά εἶναι ὅμως καί ὑλικό ἤ ὁρατό ἤ ἐντελῶς ἀντιληπτό μέ τίς αἰσθήσεις, ἀλλά εἶναι πνευματικό. Καί αὐτό γίνεται κατανοητό μέ δύο τρόπους. Πρῶτον, διότι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου πού ἀναφέρεται στό Μυστήριο ἐνεργεῖται (ἔχει δράση καί δύναμη) καί τελεσιουργεῖται (τελειοποιεῖται) ὄχι μέ τή μεσολάβηση τῶν νόμων τῆς φύσεως, ἀλλά μέ τήν παντοκρατορική ἐνέργεια καί δύναμη τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος. Γιά τοῦτο τό Μυστήριο αὐτό εἶναι ὑπερφυσικό, εἶναι ἀκατάληπτο, εἶναι ἀκατανόητο καί ἑπομένως εἶναι ἄρρητο καί ἀνέκφραστο καί γίνεται ἀποδεκτό μόνο μέ τήν Πίστη. Δεύτερον, εἶναι πνευματικό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου πού ἀναφέρεται στήν Εὐχαριστία, διότι αὐτό δέν κατανοεῖται μέ τίς αἰσθήσεις τοῦ σώματος, ἀλλά σύμφωνα μέ τήν ἀντίληψη τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία εἶναι πνεῦμα ὅπως λέει ὁ Συρίγου Μελέτιος. Επομένως, ἀπ' αὐτό συμπεραίνεται ὅτι, ὅπως τό πνεῦμα, εἴτε ἡ ψυχή ἐν πάσῃ περιπτώσει, εἶναι ἀόρατη καί δέν γίνεται ἀντιληπτή στίς αἰσθήσεις, ἔτσι καί τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου πού ἀναφέρεται στήν Εὐχαριστία εἶναι ἀόρατα καί δέν γίνονται ἀντιληπτά στίς αἰσθήσεις, ἐπειδή βρίσκονται πάνω ἀπό τή γνώση τῶν αἰσθήσεων. Διότι λέει πάλι ὁ ἴδιος ὁ Συρίγου «πιστεύουμε ὅτι τό Σῶμα τοῦ Κυρίου δέν εἶναι ὁρατό καί ὁλότελα ἀντιληπτό μέ τίς αἰσθήσεις, ἀλλά λέμε ὅτι καλύπτεται σελ. 3 κάτω ἀπό τό κάλυμμα τοῦ ἄρτου καί ὅτι εἶναι παρών μέ τρόπο ἀόρατο στήν Εὐχαριστία». Γι' αὐτό τόν λόγο μερικοί, μέ τό νά ἑρμηνεύσουν τή λέξη «πραγματικό» μέ ἐσφαλμένη σημασία, θέλουν κατά τό Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας αἰσθητή σφαγή σώματος καί αἰσθητή ἔκχυση αἵματος, δηλαδή μέ τρόπο πού νά γίνεται ἀντιληπτός μέ τίς αἰσθήσεις. Διότι ἄν συνέβαινε αὐτό, θά ἔπρεπε τότε νά βοηθήσουν μέ ὁρατό τρόπο καί ὅλα τά αἰσθητά, δηλαδή τά ἀντιληπτά διά τῶν αἰσθήσεων, ὄργανα πού ὑπηρέτησαν σέ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή σφαγή καί σέ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἔκχυση τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, δηλαδή ὁ Σταυρός καί τά καρφιά καί ἡ λόγχη καί τά ὑπόλοιπα. Ἀλλά δέν εἶναι δυνατό αὐτό. Διότι, μολονότι εἶναι πραγματική ἡ Θυσία τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου στό Μυστήριο, εἶναι ὅμως ταυτόχρονα καί πνευματική, δηλαδή μυστική, ἀόρατη καί βρίσκεται πάνω ἀπό τή γνώση τῶν αἰσθήσεων γι' αὐτό καί ὀνομάζεται ἀναίμακτη Θυσία. Διότι πίστη προϋποθέτουν τά Μυστήρια καί ὄχι γνώση μέ τίς αἰσθήσεις.

4 Τό βλογημένο τό μαντρί Κ άθε χρόνο ὁ Ἅγιος Βασίλης τίς παραμονές τῆς Πρωτοχρονιᾶς γυρίζει ἀπό χώρα σέ χώρα κι ἀπό χωριό σέ χωριό, καί χτυπᾶ τίς πόρτες γιά νά δεῖ ποιός θά τόν δεχτεῖ μέ καθαρή καρδιά. Μιά χρονιά λοιπόν, πῆρε τό ραβδί του καί τράβηξε. Ἤτανε σάν καλόγερος ἀσκητής, ντυμένος μέ κάτι μπαλωμένα παλιόρασα, μέ χοντροπάπουτσα στά ποδάρια του καί μ ἕνα ταγάρι περασμένο στόν ὦμο του. Γι αὐτό τόν παίρνανε γιά διακονιάρη καί δέν τ ἀνοίγανε τήν πόρτα. Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἔφευγε λυπημένος, γιατί ἔβλεπε τήν ἀπονιά τῶν ἀνθρώπων καί συλλογιζότανε τούς φτωχούς πού διακονεύουνε, ἐπειδής ἔχουνε ἀνάγκη, μ ὅλο πού αὐτός ὁ ἴδιος δέν εἶχε ἀνάγκη ἀπό κανέναν, κι οὔτε πεινοῦσε, οὔτε κρύωνε. Ἀφοῦ βολόδειρε ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ, κι ἀφοῦ πέρασε ἀπό χῶρες πολλές κι ἀπό χιλιάδες χωριά καί πολιτεῖες, ἔφταξε στά ἑλληνικά τά μέρη, πού ναι φτωχός κόσμος. Ἀπ ὅλα τά χωριά πρόκρινε τά πιό φτωχά, καί τράβηξε κατά κεῖ, ἀνάμεσα στά ξερά βουνά πού βρισκόντανε κάτι καλύβια, πεινασμένη λεμπεσουριά. Περπατοῦσε νύχτα κι ὁ χιονιάς βογγοῦσε, ἡ πλάση ἤτανε πολύ ἄγρια. Ψυχή ζωντανή δέν ἀκουγότανε, ἐξόν ἀπό κανένα τσακάλι πού γάβιζε. Ἀφοῦ περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ ἕνα ἀπάγκειο πού ἔκοβε ὁ ἀγέρας ἀπό να μικρό βουνό, κ εἶδε ἕνα μαντρί κολλημένο στά βράχια. Ἄνοιξε τήν αὐλόπορτα πού ἤτανε κανωμένη ἀπό ἄγρια ρουπάκια καί μπῆκε στή μάντρα. Τά σκυλιά ξυπνήσανε καί πιάσανε καί γαβγίζανε. Πέσανε ἀπάνω του νά τόν σκίσουνε μά, σάν πήγανε κοντά του, σκύψανε τά κεφάλια τους καί σερνόντανε στά ποδάρια του, γλύφανε τά χοντροπάπουτσά του, γρούζανε φοβισμένα καί κουνούσανε παρακαλεστικά τίς οὐρές τους. Ὁ Ἅγιος σίμωσε στό καλύβι τοῦ τσομπάνου καί χτύπησε τήν πόρτα μέ τό ραβδί του καί φώναξε: «Ἐλεῆστε με, χριστιανοί, γιά τίς ψυχές τῶν ἀποθαμένων σας! Κι ὁ Χριστός μας διακόνεψε σάν ἦρθε σέ τοῦτον τόν κόσμο!». Ἡ πόρτα ἄνοιξε καί βγῆκε ἕνας τσομπάνης, παλληκάρι ὥς εἰκοσιπέντε χρονῶ, μέ μαῦρα γένεια καί, δίχως νά δεῖ καλά - καλά ποιός χτυποῦσε τήν πόρτα, εἶπε στόν γέροντα: «Πέρασε μέσα στ ἀρχοντικό μας νά ζεσταθεῖς! Καλή μέρα καί καλή χρονιά!». Αὐτός ὁ τσομπάνης ἤτανε (τοῦ Φώτη Κόντογλου 1965) ὁ Γιάννης ὁ Μπά ϊ κας, πού τόν λέγανε Γιάννη Βλογημένον, ἄνθρωπος ἀθῶ ος σάν τά πρόβατα πού βόσκαγε, ἀγράμματος ὁλότελα. Μέσα στήν καλύβα ἔφεγγε μέ λιγοστό φῶς ἕνα λυχνάρι. Ὁ Γιάννης, σάν εἶδε στό φῶς πώς ὁ μουσαφίρης ἤτανε γέροντας καλόγερος, πῆρε τό χέρι του καί τ ἀνασπάστηκε καί τό βαλε ἀπάνω στό κεφάλι του. Ὕστερα φώναξε τή γυναῖκα του, ὥς εἴκοσι χρονῶ κοπελούδα, πού κουνοῦσε τό μωρό τους μέσα στήν κούνια. Καί κείνη πῆγε ταπεινά καί φίλησε τό χέρι τοῦ γέροντα, κ εἶπε: «Κόπιασε, παππού, νά ξεκουραστεῖς». Ὁ Ἅγιος Βασίλης στάθηκε στήν πόρτα καί βλόγησε τό καλύβι κ εἶπε: «Βλογημένοι να σαστε, τέκνα μου, κι ὅλο τό σπιτικό σας! Τά πρόβατά σας νά πληθαίνουνε ὡς τοῦ Ἰώβ μετά τήν πληγήν καί ὡς τοῦ Ἀβραάμ καί ὡς τοῦ Λάβαν! Ἡ εἰρήνη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νά εἶναι μαζί σας!». Ὁ Γιάννης ἔβαλε ξύλα στό τζάκι καί ξελόχισε ἡ φωτιά. Ὁ Ἅγιος ἀπίθωσε σέ μιά γωνιά τό ταγάρι του, ὕστερα ἔβγαλε τό μπαλωμένο τό ράσο του κι ἀπόμεινε μέ τό ζωστικό του. Τόν βάλανε κ ἔκατσε κοντά στή φωτιά, κ ἡ γυναίκα τοῦ βαλε καί μιά μαξιλάρα ν ἀκουμπήσει. Ὁ Ἅγιος Βασίλης γύρισε κ εἶδε γύρω του καί ξανάπε μέσα στό στόμα του: «Βλογημένο νά ναι τοῦτο τό κα λύβι!». Ὁ Γιάννης μπαινόβγαινε γιά νά φέ - ρει τό να καί τ ἄλλο. Ἡ γυναίκα του μαγείρευε. Ὁ Γιάννης ξανάρριξε ξύλα στή φωτιά. Μονομιᾶς φεγγοβόλησε τό καλύβι μέ μιάν ἀλλιώτικη λάμψη καί φάνηκε σάν παλάτι. Τά δοκάρια σάν νά τανε μαλαμοκαπνισμένα, κ οἱ πυτιές πού ἤτανε κρεμασμένες σάν νά γινήκανε χρυσά καντήλια, καί τά τυροβόλια κ οἱ καρδάρες καί τ ἄλλα τά σύνεργα πού τυροκομοῦσε ὁ Γιάννης, λές κ ἤτανε διαμαντοκολλημένα. Καί τά ξύλα πού καιγόντανε στή φωτιά εὐωδιάζανε σάν μοσκολίβανο καί δέν τρίζανε ὅπως τρίζανε τά ξύλα τῆς φωτιᾶς, παρά ψέλνανε σάν τούς ἀγγέλους πού ναι στόν Παράδεισο. Ὁ Γιάννης ἤτανε καλός ἄνθρωπος, ὅπως τόν ἔφτιαξε ὁ Θεός. Φτωχός ἤτανε, εἶχε λιγοστά πρόβατα, μά πλούσια καρδιά. «Τῇ πτωχείᾳ τά πλούσια!». Ἤτανε αὐτός καλός, μά εἶχε καί καλή γυναῖκα. Κι ὅποιος τύχαινε νά χτυπήσει τήν πόρτα τους, ἔτρωγε κ ἔπινε καί κοιμότανε. Κι ἄν ἤτανε καί πικραμένος, εὕρισκε παρηγοριά. Γι αὐτό κι ὁ Ἅγιος Βασίλης κόνεψε στό καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά παραμονή τῆς χάρης του, κ ἔδωσε τήν εὐλογία του. Κείνη τή νύχτα τόν περιμένανε ὅλες οἱ πολιτεῖες καί τά χωριά τῆς οἰκουμένης, ἄρχοντοι, δεσποτάδες κ ἐπίσημοι ἀνθρῶποι, πλήν ἐκεῖνος δέν πῆγε σέ κανέναν τέτοιον ἄνθρωπο, παρά πῆγε στό μαντρί τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου. Σάν βολέψανε τά πρόβατα, μπῆκε μέσα ὁ Γιάννης καί λέγει στόν γέροντα:

5 «Γέροντα, μεγάλη χαρά ἔχω ἀπόψε πού ἦρθες, ν ἀκούσουμε κ ἐμεῖς κανένα γράμμα, γιατί δέν ἔχουμε ἐκκλησιά κοντά μας, μήτε κάν ρημοκκλήσι. Ἐγώ ἀγαπῶ πολύ τά γράμματα τῆς θρησκείας μας, κι ἄς μήν τά καταλαβαίνω, γιατί εἶμαι ξύλο ἀπελέκητο. Μιά φορά μᾶς ἦρθε ἕνας γέροντας Ἁγιονορίτης καί μᾶς ἄφησε τούτη τήν ἁγιωτική φυλλάδα, κι ἄν λάχει νά περάσει κανένας γραμματιζούμενος καμμιά φορά, τόν βάζω καί τήν διαβάζει. Ἐγώ ὅλα - ὅλα τά γράμματα πού ξέρω εἶναι τρία λόγια πού τά λεγε ἕνας γραμματιζούμενος, πού ἔβγαζε λόγο στό χωριό, δυό ὧρες ἀπό δῶ, κι ἀπό τίς πολλές φορές πού τά λεγε, τυπωθήκανε στή θύμησή μου. Αὐτός ὁ γραμματικός ἔλεγε καί ξανάλεγε: Σ κώνιτι οὑ μήτηρ του κί τούν ἀνισπάζιτι κί τοῦ λεγ : Τέκνου μου! Τέκνου μου!. Αὐτά τά γράμματα ξέρω...». Ἤτανε μεσάνυχτα. Ὁ ἀγέρας βογγοῦσε. Ὁ Ἅγιος Βασίλης σηκώθηκε ἀπάνω καί στάθηκε γυρισμένος κατά τήν ἀνατολή κ ἔκανε τόν σταυρό του τρεῖς φορές. Ὕστερα ἔσκυψε καί πῆρε ἀπό τό ταγάρι του μιά φυλλάδα κ εἶπε: «Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων!». Ὁ Γιάννης πῆγε καί στάθηκε ἀπό πίσω του καί σταύρωσε τά χέρια του. Ἡ γυναίκα βύζαξε τό μωρό καί πῆγε καί κείνη καί στάθηκε κοντά στόν ἄντρα της. Κι ὁ γέροντας εἶπε τό «Θεός Κύριος» καί τ ἀπολυτίκιο τῆς Περιτομῆς «Μορφήν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες», χωρίς νά πεῖ τό δικό του τ ἀπολυτίκιο, πού λέγει: «Εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου». Ἔψελνε γλυκά καί ταπεινά, κι ὁ Γιάννης κ ἡ Γιάνναινα τόν ἀκούγανε μέ κατάνυξη καί κάνανε τόν σταυρό τους. Κ εἶπε ὁ Ἅγιος Βασίλης τόν Ὄρθρο καί τόν Κανόνα τῆς ἑορτῆς «Δεῦτε λαοί, ἄσωμεν», χωρίς νά πεῖ τόν δικό του Κάνονα «Σοῦ τήν φωνήν ἔδει παρεῖναι, Βασίλειε». Κ ὕστερα εἶπε ὅλη τή Λειτουργία, κ ἔκανε ἀπόλυση. Καθήσανε στό τραπέζι καί φάγανε, ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος, ἡ γυναίκα του κι ὁ μπαρμπα-μάρκος ὁ Βουβός, πού τόν εἶχε συμμαζέψει ὁ Γιάννης καί τόν βοηθοῦσε. Καί, σάν ἀποφάγανε, ἔφερε ἡ γυναίκα τήν βασιλόπιττα καί τήν ἔβαλε ἀπάνω στό σοφρά. Κι ὁ Ἅγιος Βασίλης πῆρε τό μαχαίρι καί σταύρωσε τήν βασιλόπιττα κ εἶπε: «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!». Κ ἔκοψε τό πρῶτο κομμάτι κ εἶπε: «Τοῦ Χριστοῦ», ἔκοψε τό δεύτερο κ εἶπε: «Τῆς Παναγίας», κ ὕστερα ἔκοψε τό τρίτο καί δέν εἶπε: «Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου», ἀλλά εἶπε: «Τοῦ νοικοκύρη τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου!». Πετάγεται ὁ Γιάννης καί τοῦ λέγει: «Γέροντα, ξέχασες τόν Ἅη-Βασίλη!». Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος: «Ἀλήθεια, τόν ξέχασα!». Κ ἔκοψε ἕνα κομμάτι κ εἶπε: «Τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Βασιλείου!». Ὕστερα ἔκοψε πολλά κομμάτια, καί σέ κάθε ἕνα πού ἔκοβε ἔλεγε: «τῆς νοικοκυρᾶς», «τοῦ μωροῦ», «τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Μάρκου τοῦ μογιλάλου», «τοῦ σπιτιοῦ», «τῶν ζωντανῶν», «τῶν φτωχῶν». Λέγει πάλι ὁ Γιάννης στόν Ἅγιο: «Γέροντα, γιατί δέν ἔκοψες γιά τήν ἁγιωσύνη σου;».τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος: «Ἔκοψα, εὐλογημένε!». Μά ὁ Γιάννης δέν κατάλαβε τίποτα, ὁ καλότυχος! Ἔστρωσε ἡ γυναίκα γιά νά κοιμηθοῦνε. Σηκωθήκανε νά κάνουνε τήν προσευχή τους. Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἄνοιξε τίς ἀπαλάμες του κ εἶπε τή δική του τήν εὐχή, πού τή λέγει ὁ παπάς στή Λειτουργία: «Κύριος ὁ Θεός, οἶδα ὅτι οὐκ εἰμί ἄξιος, οὐδέ ἱκανός ἵνα ὑπό τήν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς μου...». Σάν τελείωσε τήν εὐχή κ ἑτοιμαζόντανε νά πλαγιάσουνε, τοῦ λέγει ὁ Γιάννης: «Ἐσύ, γέροντα, πού ξέρεις τά γράμματα, πές μας σέ ποιά παλάτια ἄραγες πῆγε ἀπόψε ὁ Ἅη-Βασίλης; Οἱ ἀρχόντοι κ οἱ βασιλιάδες τί ἁμαρτίες μπορεῖ νά χουνε; Ἐμεῖς οἱ φτωχοί εἴμαστεν ἁμαρτωλοί καί κακορρίζικοι, ἐπειδής ἡ φτώχεια μᾶς κάνει νά κολαζόμαστε». Ὁ Ἅγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι ἀπάνω, ἅπλωσε τίς ἀπαλάμες του καί ξαναεῖπε τήν εὐχή του ἀλλιώτικα: «Κύριε ὁ Θεός μου, οἶδας ὅτι ὁ δοῦλος σου Ἰωάννης ὁ ἁπλοῦς ἐστιν ἄξιος καί ἱκανός ἵνα ὑπό τήν στέγην αὐτοῦ εἰσέλθῃς, ὅτι νήπιος ὑπάρχει, καί τῶν τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν...». Καί πάλι δέν κατάλαβε τίποτα ὁ Γιάννης ὁ καλότυχος, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος. Ἀπό τό βιβλίο τοῦ κορυφαίου συγγραφέα καί ἁγιογράφου Φώτη Κόντογλου «Τό Ἀϊβαλί ἡ πατρί δα μου» ἔκδ. «ΑΣΤΗΡ», σ

6 ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΔΙΑΚΟΠΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ (Ἱερή Πανήγυρη τοῦ Ναοῦ τῶν Ἀρχαγγέλων) Ἕ να συγκινητικό γεγονός _ τήν ἐπέτειο τριάντα (30) ἐτῶν ἀδιάκοπης λειτουργικῆς ζωῆς ἑόρτασε φέτος στίς 7 καί 8 Νοεμβρίου 2011 τό ἐκκλησάκι τῶν Ἀρχαγγέλων. Τριάντα ἀκριβῶς χρόνια πρίν, ὁ νεόδμητος ἐκεῖνος ναός, πρωτολειτουργήθηκε ἀπό τόν τότε Μη τροπολίτη Πολυανῆς καί Κιλκισίου κυρό Ἀμβρόσιο μέσα σέ ἀτμόσφαιρα ἔν θεης χαρᾶς καί μεγάλης πνευματικῆς συγκίνησης. Στίς 8 Νοεμβρίου 1981, στόν ναό αὐτό τόν ἀφιερωμένο στούς Ἀρχαγγέλους Μιχαήλ καί Γαβριήλ τελέσθηκε ἡ πρώτη θεία Λειτουργία ἀπό τόν ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς. Ἦταν τό πρῶτο συντελούμενο θαῦμα. Ἦταν ὁ πρῶτος ναός τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου, τό πρῶτο θεμέλιο κτίσμα στό ὄρος Πάικο, πού ἔμελλε στή συνέχεια νά ἁγιασθεῖ ἀμέτρητες φορές ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά ἐξαγιάσει μέ τή σειρά του χιλιάδες ψυχές, οἱ ὁποῖες δρασκελώντας κάποια στιγμή τό κατώφλι του βρῆκαν ἐδῶ ἀνάπαυση, ἀποκούμπι καί παρηγοριά... Οἱ πολλοί πιστοί πού κατέκλυσαν καί φέτος τούς χώρους μέσα καί ἔξω τοῦ ναοῦ, ἄκουγαν μέ συγκίνηση τόν ἅγιο Καθηγούμενο τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου καί κύριο συντελεστή τοῦ ἔργου π.χρυσόστομο νά φέρνει τή θύμησή του τριάντα χρόνια πίσω καί νά θυμᾶται: «Αὐτήν τήν ἡμέρα καί αὐτήν τήν ὥρα ἔρχεται στόν νοῦ μου ἡ πρώτη θεία Λειτουργία. Συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια ἀπό τότε πού αὐτός ὁ ναός ἄρχισε νά λειτουργεῖ καί στόν ὁποῖο τελέσθηκε ἡ πρώτη θεία Λειτουργία. Καί δέν ἦταν τυχαῖο. Ἡ πρώτη θεία Λειτουργία τελέσθηκε τήν ἡμέρα πού ἑορτάζουμε τούς Ἀγγέλους. Διότι ὁ τόπος αὐτός ἤθελα νά γίνει τόπος Ἀγγέλων. Ἤθελα ἀληθινά πρίν ἀπό Κ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Π.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ατάμεστος ἀπό προσκυνητές ἦταν ὁ μεγάλος Ναός τήν Κυριακή, 13 Νοεμβρίου 2011, ἑορτή τοῦ μεγαλομάρτυρος καί μεγάλου οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, κατά τήν ὁποία ἑόρταζε τά ὀνομαστήριά του ὁ ἅγιος Καθηγούμενος τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου π.χρυσόστομος. Κατά τό Πανηγυρικό ἱερό συλλείτουργο, στό ὁποῖο προεξῆρχε ὁ ἑορτάζων Καθηγούμενος, ὁ Δήμαρχος Παιονίας κ.ἀθανάσιος Λαπόρδας καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου κ.ἀντώνιος Σαμαρᾶς ξεχώρισαν ἀνάμεσα στό πλῆθος μέ τήν παρουσία τους. Οἱ πολυάριθμοι πιστοί πού ἦρθαν γιά νά ἑορτάσουν τόν μεγάλο αὐτό ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας, μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ἔσπευσαν στό μεγάλο Ἀρχονταρίκι γιά νά εὐχηθοῦν στόν ἑορτάζοντα ἅγιο Καθηγούμενο. Τό ἴδιο συνέβη καί τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, μετά τήν τέλεση τοῦ Μεγάλου Πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ. Ἐκτός ἀπό τούς Μοναχούς καί τίς Μοναχές καί πολλά ἐπίσης πνευματικά παιδιά τοῦ π.χρυσοστόμου, πού διατηροῦν μαζί του στενούς πνευματικούς δεσμούς, φρόντισαν νά τοῦ εὐχηθοῦν ἐκφράζοντας τά θερμά συναισθήματα τῆς υἱκῆς πνευματικῆς τους ἀγάπης. Αἰσθητή ἦταν ἐπίσης ἡ παρουσία σύσσωμου τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου ὅπως καί πολλῶν μελῶν τοῦ Συλλόγου «ΦΙΛΟΙ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ» καί ἄλλων φίλων τῆς Μονῆς. Καθ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἡμέρας ἕνας μεγάλος ἀριθμός ἀνθρώπων πηγαινοερχόταν γιά νά ἐκφράσει τίς εὐχές του στόν ἑορτάζοντα π.χρυσόστομο. σελ. 6 μᾶς, πρίν ἐγκατασταθοῦμε ἐμεῖς ἐδῶ, ἤθελα νά ρθοῦν νά κατοικήσουν πρῶτα οἱ Ἄγγελοι! Καί ὕστερα νά ὑποδεχθοῦν ἐμᾶς οἱ Ἄγγελοι! Μέσα σ αὐτόν τόν τόπο πού δέν εἶχε οὔτε περίφραξη, οὔτε τίποτε ἄλλο _ ὁ ναός δέν εἶχε οὔτε παράθυρα... _,ἐμεῖς εἴχαμε τήν σιγουριά καί τήν προστασία τῶν Ἀγγέλων... Καί ζούσαμε μαζί μέ τούς Ἀγγέλους _ αὐτή ἦταν ἡ αἴσθησή μας _ καί παρακαλούσαμε τούς Ἀγγέλους νά ὁμοιωθεῖ ἡ ζωή μας μέ τή ζωή τή δική τους... Ποιό εἶναι τό ἔργο τῶν Ἀγγέλων; Εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη δοξολογία, εἶναι ἡ ὕμνηση τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό ἔργο ἀγωνίζονται καί ἐπιτελοῦν καθημερινῶς οἱ Μοναχοί. Οἱ Μοναχοί εἶναι οἱ ἐπίγειοι Ἄγγελοι, αὐτοί δηλαδή πού ἐπιτελοῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὡς ἐν οὐρανῷ μέ τούς Ἀγγέλους καί ἐπί γῆς μέ τούς ἀνθρώπους. Οἱ Μοναχοί εἶναι αὐτοί πού προσεύχονται καί γιά τόν ἑαυτό τους καί γιά ὅλο τόν κόσμο. Μέ τίς προσευχές τους συμπληρώ νουν τίς ἐλ λείψεις τῶν ἀνθρώπων, τόν «κα νόνα» τῆς προσευχῆς πού πρέπει ἐκεῖνοι νά κάνουν καί δέν τόν κάνουν! Οἱ Μοναχοί προσεύχονται ἀδιαλείπτως, ἔ χουν συνεχῶς μέσα στήν καρδιά τους θεία Λειτουργία... Στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, ὁ πρῶτος ναός πού ἀνηγέρθηκε εἶναι πρός τιμήν τῶν Ἀγγέλων. Καί κάθε Μοναστήρι εἶναι ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ πάνω στή γῆ, ὅπου οἱ ἄνθρωποι βρίσκουν, ὅταν ἔρχονται, κάτι ἀπό τήν δροσιά, τήν ἠρεμία καί τήν ἀνάπαυση τοῦ Παραδείσου!...».

7 ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ... (Ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης) «Τ ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «ΦΙΛΟΙ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΠΕΝΤΑΛΟΦΟΥ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑΣ» Συντάσσεται ἀπό ἐπιτροπή Ἔτος 12ο ^ Ἀρ. φύλλου 71 ^ Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2011 Κωδικός ΕΛ.ΤΑ : 5644 Ἰδιοκτήτης: Σύλλογος «ΦΙΛΟΙ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ» Ἐκδότης - διευθυντής: Φώτιος Ἰορδανίδης Τηλέφωνο: 23430/41406 Διεύθυνση: Γουµένισσα Ὑπεύθυνος τυπογραφείου: Ἱερό Κοινόβιο Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Γουμενίσσης Τηλ.: 23430/42314 ΙΕΡΗ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ Ἱερή Ἀγρυπνία τελέσθηκε στό Ἱερό Κοινόβιο τήν παραμονή τῆς Κυριακῆς, 20 Νοεμβρίου 2011, πρός ξημερώματα τῆς μεγάλης Θεομητορικῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Ὅλο τό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς αὐτῆς, μέ τίς ὠδές καί τούς ὕμνους πού ἀναφέρονταν στήν Εἴσοδο τῆς Θεοτόκου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων μαζί μέ τίς Καταβασίες τῶν Χριστουγέννων, πού ἀκούσαμε νά ψάλλονται τόσο ὄμορφα ἀπό τόν χορό τῶν ἁγιονικοδημιτῶν πατέρων, μᾶς προετοίμασαν γιά τό μεγάλο γεγονός πού σέ λίγο θά ἑορτάσουμε, τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐναθρωπήσαντος Θεοῦ. Στό τέλος τῆς Ἀγρυπνίας, ὁ ἅγιος Καθηγούμενος τῆς Μονῆς, ὁ π.χρυσόστομος, ἀναφέρθηκε στό βαθύτερο νόημα τῆς ἑορτῆς λέγοντας ὅτι ἡ ἡμέρα αὐτή εἶναι ἀφιερωμένη στούς γονεῖς ἐκείνους στούς ὁποίους ὁ Θεός κάνει τή μεγαλύτερη τιμή, πού μπορεῖ νά ὑπάρξει πάνω στή γῆ: νά καλέσει δηλαδή, μέ ἄνωθεν θεία νεύση, τό παιδί τους κοντά Του, καί νά τό καταστήσει ἐπίγειο ἄγγελο. Αὐτό ἔγινε καί τότε μέ τό εὐλογημένο παιδί, τήν Παναγία, πού ὁ Θεός χάρισε στό στεῖρο ζευγάρι, τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα. Τήν κάλεσε ῇ 25ῃ τοῦ μηνός Νοεμβρίου, μνήμη τῆς ἁγίας καί μεγαλομάρτυρος καί πανσόφου Αἰκατερίνης», ἀναφέρει ὁ Συναξαριστής. Καί τό μικρό ξωκκλήσι τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης, πού βρίσκεται ἀνηγερμένο κοντά στούς Κήπους τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου ἑόρτασε καί πάλι φέτος τήν ἡμέρα αὐτή. Παραμονή καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς της (Τετάρτη 24 καί Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2011) βρεθήκαμε σ ἕναν χῶρο πού θύμιζε πρωτοχριστιανική κατακόμβη. Μέ ἀνάμικτα συναισθήματα συγκίνησης καί χαρμολύπης συμμετείχαμε κι ἐμεῖς, τόσο στόν Πανηγυρικό Ἑσπερινό ὅσο καί στήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί στήν θεία Λειτουργία, πού τέλεσαν οἱ ἁγιονικοδημίτες πατέρες. Μέσα στό ζεστό μισόφωτο τοῦ μικροῦ αὐτοῦ ναοῦ φέραμε νοερά στή μνήμη μας τή φωτεινή μορφή τῆς ἁγίας Μάρτυρος, τῆς νεαρῆς καί ἁγνῆς αὐτῆς κόρης, ἡ ὁποία περισσότερο ἀπό κάθε τί ἄλλο ἀγάπησε τόν Χριστό! Αὐτῆς, ἡ ὁποία σέ ἡλικία μόλις δεκαοχτώ ἐτῶν, δηλαδή στόν ἀνθό τῆς νιότης της (τότε πού οἱ νέοι καί οἱ νέες στήν ἡλικία αὐτή κάνουν τρελλά ὄνειρα γιά τή ζωή πού ξανοίγεται μπροστά τους...) θυσίασε τή ζωή της γιά τόν Χριστό. Μιά νέα ἐξαιρετικοῦ κάλλους, ἀσυνήθιστης σοφίας καί κάτοχος μεγάλου πλούτου, ὅλα τά θεώρησε σκύβαλα, γιά νά κερδίσει τόν νυμφίο τῶν ψυχῶν, τόν Χριστό. Ἀρνήθηκε τά πατρικά της πλούτη, κατεφρόνησε τό ἄνθος τῆς νεότητας, ἀδιαφόρησε γιά τό κάλλος τοῦ σώματός της, περιφρόνησε καί αὐτή τήν ἴδια τή ζωή της, ἀψήφισε στό τέλος τόν ἴδιο τόν θάνατο. Μέ ἀνδρεῖο φρόνημα, ἐπέλεξε θεληματικά τό Μαρτύριο, ἤλεγξε μέ παρρησία τήν εἰδωλομανία τοῦ Μαξιμίνου, ξεσκέπασε μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἀπάτη καί τό ψέμα τῆς κοσμικῆς σοφίας, κατέρριψε τίς πλάνες τῶν ρητόρων καί κατετρόπωσε τήν ἀπάτη τοῦ διαβόλου. Μέ λίγα λόγια, ἀποστράφηκε πράγματα φθαρτά καί πρόσκαιρα προτιμώντας τά αἰώνια καί ἀθάνατα. Προτίμησε νά ἀπογυμνωθεῖ ἀπό τά ἐπίγεια βασιλικά πλούτη καί νά ἐνδυθεῖ τόν πλοῦτο τῆς Οὐράνιας Βασιλείας. Ἀρνήθηκε νυμφίον ἐπίγειον καί κέρδισε νυμφίον τῶν ψυχῶν αἰώνιον, τόν Οὐράνιο Βασιλέα. Μπροστά σ ἕνα παρόμοιο δίλημμα _ σάν αὐτό στό ὁποῖο βρέθηκε τότε ἡ ἁγία Αἰκατερίνη _ ποιά στάση θά τηρούσαμε ἐμεῖς; Σκεφθήκαμε, ἀλήθεια ποτέ, ἔστω καί ὡς ἁπλό ἐνδεχόμενο, νά εἴχαμε βρεθεῖ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στήν θέση τῆς Ἁγίας; Μέ αὐτή τήν ἐκτεταμένη καί τρομακτική φθορά τῶν ψυχῶν πού βιώνουμε σήμερα, ποιά θά ἦταν ἄραγε ἡ προσωπική ἐπιλογή μας;... σελ. 7 καί σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν αὐτή εἰσῆλθε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἔζησε βίο ἀνώτερο ἐκείνου τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, δίχως μέριμνες, μέ ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἐπαγρύπνηση στόν ἑαυτό της, ἐπιτελώντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὡς ἐν οὐρανῷ μέ τούς ἀγγέλους... Πρώτη Μοναχή εἶναι ἡ Παναγία μας. Πρῶτος Μοναχός εἶναι ὁ Χριστός μας, εἶπε ὁ π.χρυσόστομος. Καί ἐνῶ ἡ Παναγία ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό της στόν Χριστό, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἦρθε στή γῆ ὡς ὑπόδειγμα τοῦ τέλειου ἀνθρώπου, γιά νά μᾶς καταστήσει κοινωνούς τῆς θεότητός Του, νά ἀπαλλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες καί νά τόν ἐπαναφέρει στήν προηγούμενή του δόξα. Ἄς δοξάζουμε τόν Θεό, πρόσθεσε ὁ ἅγιος Καθηγούμενος, διότι καί σήμερα προετοιμάζει ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρός τους, Μοναχούς, γιά νά συμπληρώσουν τό ἐκπεσόν ἀπό τόν οὐρανό ἀγγελικό τάγμα, οἱ ὁποῖοι μέ τούς ὕμνους καί τίς δεήσεις τους μεσιτεύουν στόν Θεό, ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό τους ἀλλά καί γιά τή σωτηρία ὁλόκληρου τοῦ κόσμου. Καί κατέληξε λέγοντας: «Ἄν δέν μπορέσαμε σωματικά νά ἀφιερωθοῦμε στόν Θεό, ἄς ἀφιερώσουμε τουλάχιστο τήν ψυχή μας σ Αὐτόν κάνοντας τό σῶμα μας ναό τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἄλλωστε εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας καί αὐτό μᾶς προτρέπει νά κάνουμε, ἰδιαίτερα τήν περίοδο αὐτή, ἡ σημερινή ἑορτή: νά ἀποσυρθοῦμε στόν ναό τῆς καρδιᾶς μας γιά νά προετοιμάσουμε τήν ψυχή μας νά δεχθεῖ, σάν μέσα σέ φάτνη, τόν Χριστό πού σέ λίγο θά ἔρθει νά γεννηθεῖ ὡς βρέφος, ζητώντας κατάλυμα...».

8 ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΕ ΤΟΠΟΥΣ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΥΣ... Π ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Σ λούσιο σέ πνευματικά ὀφέλη γιά τά μέλη τοῦ Συλλόγου «ΦΙΛΟΙ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙ- ΚΟΔΗΜΟΥ» ἦταν τό Προσκύνημα πού πραγματοποιήθηκε τό Σάββατο, 19 Νοεμβρίου Βρεθήκαμε καί πάλι σέ χώρους ἱερούς πού μοσχοβολοῦσαν κερί καί θυμίαμα, προσευχή καί εὐσέβεια. Ἀντικρίσαμε τόπους ἀσκήσεως ἀνθρώπων πού ἀφιέρωσαν τή ζωή τους στόν Θεό. Βαδίσαμε σέ διαδρόμους καί προθαλάμους ἁγιότητας. Τέτοιοι χῶροι εἶναι πάντα οἱ τόποι ἀσκήσεως τῶν Μοναχῶν. Σκοπός τῆς ζωῆς μας, βέβαια, εἶναι νά γίνουμε ἅγιοι. Ἔχει εἰπωθεῖ, ὅτι «μιά μόνο πίκρα ὑπάρχει, ἡ πίκρα νά μήν εἶσαι ἅγιος». Καί ὁ λόγος αὐτός εἶναι τελικά μιά μεγάλη ἀλήθεια... Ἐπισκεφθήκαμε δύο γυναικεῖα Μονα στή ρια. Τό πρῶτο ἦταν ἡ Ἱερά Μονή Ἀνα λήψεως τοῦ Σωτῆρος στούς Ταξιάρχες (Σί ψα) τῆς Δράμας. Σ' αὐτό τόν τόπο, ὅ που ἀνυψώνεται σήμερα ἕνα περικαλλές Μονα στήρι, ἦρθε τό 1930 καί ἐγκαταβίωσε ὁ ἱερομόναχος Γεώργιος Καρσλίδης ( ) ἀπό τήν Ἀργυρούπολη τοῦ Πόντου, ἕνας ἄνθρωπος πού ἀγάπησε μέ ὑπέρμετρο ζῆλο τόν Θεό καί τόν πλησίον. Ὅλη του τή ζωή τήν πέρασε μέ μεγάλες κακουχίες, ταλαιπωρίες καί δοκιμασίες. Ὑπῆρξε μεγάλος ἀσκητής, χαρισματοῦχος καί διορατικός πνευματικός πατέρας μέ μαρτυρημένη ἁγιότητα Πρός τά μέλη τοῦ Συλλόγου ᾶς προσκαλοῦμε σέ τακτική Γενική Συνέλευση τοῦ Συλλόγου μας, ἡ ὁποία θά πραγματοποιηθεῖ στό Ἱερό Κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου τό πρωί τῆς Κυριακῆς, 8 Ἰανουαρίου 2012, μετά τή θεία Λειτουργία. Ἔπειτα ἀπό τήν κοπή τῆς βασιλόπιτας, τήν προσφώνηση καί τίς πρωτοχρονιάτικες εὐχές ἀπό τόν ἅγιο Καθηγούμενο τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβί ου Ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομο, ἡ Συνέλευση τοῦ Συλλόγου θά ἀσχοληθεῖ μέ τά παρακάτω θέ ματα: α) Ἔγκριση πεπραγμένων καί Ἀπολογισμοῦ παρελθόντος ἔτους β) Ψήφιση Προϋπολογισμοῦ ἔτους γ) Ἀρχαιρεσίες (ἐκλογές) γιά τήν ἀνάδειξη νέου Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Συλλόγου. Παρακαλοῦνται τά μέλη τοῦ Συλλόγου μας νά προσέλθουν στό Ἱερό Κοινόβιο κατά τήν προαναφερόμενη ἡμερομηνία καί νά παρευρεθοῦν στή Γενική Συνέλευση. Στήν Ἱερά Μονή 'Αναλήψεως τοῦ Σωτῆρος (Σίψα Δράμας) βίου καί πολλά θαύματα ἐν ζωῇ καί μετά τήν κοίμησή του. Τόν Νοέμβριο τοῦ 2008, ἀνακηρύχθηκε ἅγιος μέ πατριαρχική καί Συνοδική Πράξη καί κατατάχθηκε στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦ ὁσίου αὐτοῦ προσκυνήσαμε μέ εὐλάβεια τά χαριτόβρυτα ἅγια λείψανα καί ἐπισκεφθήκαμε τό κελλί ὅπου κάποτε ἀσκήτευσε. Ἐνισχυμένοι πνευματικά γιά τόν δικό μας ἀγώνα, ἀναχωρώντας ἀπ' ἐκεῖ ἐπικαλεστήκαμε, μυ στικά μέσα μας, τίς πρεσβεῖες καί τίς προσευχές του... Ἀπό τά ἀρχαιότερα Μοναστήρια τῆς Μακεδονίας (κτίσθηκε τό 1270 καί πέρασε πολλές περιπέτειες στό διάβα τῶν αἰώνων...) ἡ Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου στίς Σέρρες ἦταν τό δεύτερο Μοναστήρι πού μᾶς ὑποδέχθηκε στή συνέχεια. Ἡ ψυχή μας ἤθελε νά μείνει ἐκεῖ... Τά ἀρχαῖα βυζαντινά κτίσματα, οἱ παραδοσιακοί ἱεροί χῶροι ἀφύ πνι ζαν ἐντός μας ἔντονες διαθέσεις προσευχῆς καί αἰ σθήματα δοξολογίας πρός τόν Θεό. Σ' αὐτούς τούς χώρους ἀγωνίστηκαν κάποτε γιά τόν ἐξαγιασμό τους ψυχές _ γνωστές τώρα μόνο στόν Θεό. Μιά παράδοση πού συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ἀσταμάτητα ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος... Κατά τήν ἐπιστροφή μας οἱ πνευματικοί λόγοι οἰκοδομῆς πού ἀκούγαμε ἐκ στόματος τοῦ συνοδοῦ μας π. Χρυσοστόμου, μᾶς ἔδιναν διαρκῶς ἀ φορμές γιά ἐσωτερικούς νυγμούς καί πνευματικές ἀνατάσεις... ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙΣ ΟΡΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ «ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ»: Τήν παραμονή, Παρασκευή, 20 Ἰανουαρίου 2012, στίς 3.30 Ε μ.μ. θά τελεσθεῖ Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός χοροστατοῦντος τοῦ ἁγίου Καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου. Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, Σάββατο, 21 Ἰανουαρίου 2012, θά τελεσθεῖ Ὄρθρος καί Πανηγυρικό ἱερατικό συλλείτουργο ἀπό τίς 5-10 π.μ. Θ ά συνεχισθοῦν _ σύν Θεῷ _ καί κατά τό ἐρχόμενο ἔτος (2012) οἱ ὁμιλίες τοῦ Πανοσιολογιώτατου Καθηγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου. Σύμφωνα μέ τό καθιερωμένο πρόγραμμα, ἡ πρώτη ὁμιλία θά πραγματοποιηθεῖ τό Σάββατο, 28 Ἰανουαρίου 2012 καί ἡ ἑπόμενη τό Σάββατο, 25 Φεβρουαρίου Οἱ ὁμιλίες πραγματοποιοῦνται κάθε φόρα στίς 6 μ.μ. στό μεγάλο Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς. Ἐνημερώνονται οἱ αἱμοδότες πού προσφέρουν αἷμα γιά τήν Τράπεζα Αἵματος τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου ὅτι τό Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου 2012, ἀπό τίς 9.30 π.μ. ἕως τίς μ.μ. θά πραγματοποιηθεῖ στό Ἱερό Κοινόβιο ἡ 46η αἱμοδοσία. Μαζί μέ τούς ἁγιονικοδημίτες πατέρες πού θά προσφέρουν τό αἷμα τους γιά τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας, οἱ αἱμοδότες καλοῦνται νά προσέλθουν ἐφοδιασμένοι μέ... μικρά ποσοστά θάρρους, καλή κατάσταση ὑγείας καί πλούσια ἀποθέματα ἀγάπης! Αὐτά τά... τρία ἀπαραίτητα συστατικά θά δημιουγήσουν τό πιό πολύτιμο... χριστιανικό δῶρο πού μπορεῖ νά προσφέρει κανείς στόν πλησίον του. ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ Ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα σ ἕναν κόσμο πού παραπαίει σέ συνεχῆ ἀδιέ ξοδα, εἴθε κατά τό νέο ἔτος πού σέ λίγο θά ὑποδεχθοῦμε νά πλημμυρίσει τίς καρδιές ὅλων μας μέ τήν εἰρήνη Του