Άνθιμος & Γεώργιος Προεστός ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. (Η πέμπτη σάλπιγγα της Αποκαλύψεως) Μία μελέτη στις προφητείες και στους θρύλους μας:

Transcript

1 Άνθιμος & Γεώργιος Προεστός Ο 3 ος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (Η πέμπτη σάλπιγγα της Αποκαλύψεως) Μία μελέτη στις προφητείες και στους θρύλους μας: Η έσχατη γενεά ( ). Που βρισκόμαστε σήμερα; Το Βιβλικό νέφος που θα προηγηθεί του πολέμου. Πως θα γίνει ο πόλεμος, πόσο θα διαρκέσει και πως θα λήξει. Διακοπή του πολέμου κατόπιν Θείας παρεμβάσεως. Η Κωνσταντινούπολη γίνεται και πάλι Ελληνική. Ποιος είναι ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»; Ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού επί 40 περίπου έτη. Παρακμή της Αυτοκρατορίας και ο ερχομός του Αντιχρίστου. (Αρχική έκδοση: Επανέκδοση και μετασκευή: Αύγουστος 2010)

2

3 1 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 1. Η γλώσσα Mιά φορά κι έναν καιρό ζούσανε σ αυτή τη χώρα άνθρωποι σοφοί, που η σοφία τους συνεχίζει να ακτινοβολεί μέχρι σήμερα σε όλο τον κόσμο. Η χώρα αυτή ονομάστηκε Ελλάς, που ετυμολογικά σημαίνει «φωτεινή πέτρα». «Ελ» σημαίνει φως, και «Λας» σημαίνει «λίθος», πέτρα. Το «φως» βέβαια υπονοεί την γνώση. Λέμε και σήμερα: «Λα-τομείο» = ο τόπος που τέμνουμε τους λίθους. «Λα-ξεύω» = αποξέω τον λίθο, σκαλίζω την πέτρα. «Λι-μήν», το λιμάνι που αρχικά ήταν «λας-μήν» που σημαίνει πέτρα σχήματος μήνιδος. Επομένως «λιμήν» = «πέτρινο μισοφέγγαρο». Όντως το λιμάνι είναι πέτρινο και φέρει τον λιμενοβραχίονα με ένα άνοιγμα, μοιάζοντας τρόπον τινά με μήνιδα, μισοφέγγαρο ριγμένο στη θάλασσα. Σοφή γλώσσα για σοφούς ανθρώπους. Όλοι οι λαοί της γης παραδέχονται ότι η αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι η πλουσιότερη και η ακριβέστερη όλων. Διαθέτει μαθηματική ακρίβεια που την καθιστά εργαλείο του μυαλού. Γι αυτό σήμερα γίνεται προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί και ως γλώσσα προγραμματισμού των ηλεκτρονικών υπολογιστών της τρίτης γενεάς. Μέχρι και η άβια ύλη, τα μικροτσίπ σε λίγο θα «υποκλιθούν» μπροστά της! Είναι τόσο τέλεια, που μοιάζει να μη την επινόησε άνθρωπος. Είναι γλώσσα Θεϊκή. Θα έλεγα Θεόδοτη. Γι αυτό και οι αρχαίοι μας πρόγονοι κατάφεραν να ξεπεράσουν σε σοφία και γνώση όλους τους άλλους λαούς. Γι αυτό μεγαλούργησαν και έλαμψαν σαν ηλίου φως μέσα στα βαθιά σκοτάδια της Ιστορίας. Αυτά όμως συνέβησαν μιά φορά κι έναν καιρό... Στις ημέρες μας αυτή τη γλώσσα, αυτό το «λειτουργικό σύστημα του εγκεφάλου» κάποιοι θέλησαν να το υποβαθμίσουν. Να το αποδυναμώσουν τόσο, ώστε ο εγκέφαλος του σύγχρονου Έλληνα να μη λειτουργεί σωστά. Να μη μπορεί να αγγίξει τις βαθιές έννοιες που εκείνη η γλώσσα ορίζει. Να μη σκέπτεται. Σαν ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής που ενώ ο κατασκευαστής του έχει θέσει ένα τέλειο λειτουργικό σύστημα και ως εκ τούτου το computer αυτό διαχειρίζεται πολλά και περίπλοκα προγράμματα, κάποιος αδαής ή κακόβουλος επεμβαίνει στο σύστημα αυτό και το υποβαθμίζει. Του πειράζει τη γλώσσα προγραμματισμού, ή του θέτει «ιούς», και τότε το computer αρχίζει να έχει προβλήματα. Καθυστερεί, μπλοκάρει, αυτοκαταστρέφεται, σβήνει και πάει... Κάπως έτσι συμβαίνει και με τον ανθρώπινο εγκέφαλο όταν του πειράζουν ή του «μολύνουν» την γλώσσα με την οποία εργάζεται. Χάνει το βάθος των εννοιών και λειτουργεί με λιγότερες και υποβαθμισμένες παραστάσεις. Πτωχεύει στο πνεύμα και το «φως» του λιγοστεύει. Δεν μπορεί να εκφραστεί, δεν παράγει επιστήμη και τέχνη υψηλών προδιαγραφών, γίνεται άβουλος και μίμος κουτών καταστάσεων, μετατρεπόμενος έτσι σε απλό καταναλωτή και «μονάδα» του συστήματος. «Άτομο» και όχι πρόσωπο. Αριθμός και όχι όνομα. Και τούτο επειδή η ποιότητα ενός τέτοιου ανθρώπου έχει απωλεσθεί προ πολλού. Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με το θέμα μας; Απλά. Αυτό συμβαίνει τώρα. Η Θεϊκή γλώσσα μας αντικαταστάθηκε με μία άλλη πτωχή και κατώτερης ποιότητας. Καταργήθηκαν τα αρχαία Ελληνικά, η καθαρεύουσα, ύστερα ήλθε το πολυτονικό σύστημα, ενώ σήμερα καταργούνται οι τόνοι και η ορθογραφία. Ακολουθεί το αλφάβητο, που τείνει να αντικατασταθεί με το λατινικό. Έτσι μοιραία φτάσαμε να μη μπορούμε να διαβάσουμε ένα απλό αρχαίο κείμενο, ένα κείμενο της Αγίας Γραφής που είναι γραμμένο στη γλώσσα των Αλεξανδρινών χρόνων, ή την απλή καθαρεύουσα. Γι αυτό και οι περισσότεροι από εμάς, οι κληρονόμοι εκείνης της τέλειας γλώσσας δεν αντιλαμβανόμαστε καν το τι λέγεται στην «εκκλησία», δηλαδή τους ιερούς ναούς. Μόνο φιλόλογοι μπορούν να κατανοούν το αρχαίο κείμενο των Ευαγγελίων και της Βίβλου από το πρωτότυπο.

4 2 Έτσι λοιπόν κι εγώ, παραθέτοντας τα κείμενα στην πρωτότυπή τους μορφή, στα «αρχαία», είμαι αναγκασμένος τις «δύσκολες» λέξεις να τις μεταφράζω μέσα σε παρένθεση στη δημοτική. Διότι ακόμα και οι μεταφράσεις που βλέπω είναι αλλοπρόσαλλες. Φαίνεται ότι στάθηκα τυχερός που πρόλαβα στο τέλος του εκείνο το «παλιό καλό σχολείο», ένα σχολείο που όντως μας μάθαινε γράμματα, του Θεού τα πράγματα... Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Παλαιά Διαθήκη που ήταν πρωτοτύπως γραμμένη στα Εβραϊκά, το 160 π.χ στην εποχή των Πτολεμαίων μεταφράστηκε στα Ελληνικά. Ο Θεός έδωσε στον μέγα Αλέξανδρο τη δυνατότητα να κατακτήσει τον τότε γνωστό κόσμο, ίσως για έναν ακόμη σκοπό. Να καταστήσει την ελληνική γλώσσα διεθνή. Έτσι αργότερα που ήλθε ο Ιησούς Χριστός, βρήκε έναν κόσμο που γνώριζε Ελληνικά. Οι μαθητές που επέλεξε - κάλεσε είχαν ρίζες ελληνικές. Όλοι εκτός από έναν, τον Ιούδα που ήταν Εβραίος. Και αυτός τον πρόδωσε! Τον Σίμωνα τον μετονομάζει σε «Πέτρο», όνομα ελληνόηχο, από την λέξη «πέτρα». Τον Σαούλ τον μετονομάζει «Σαύλο» ή «Παύλο», και ηχητικά μας παραπέμπει στην λέξη «παύλα» που δηλώνει το τέλος. Πράγματι ο Παύλος ήταν ο 13 ος απόστολος, ο τελευταίος κατά χρονική σειρά απόστολος. Όλα αυτά μάλλον δείχνουν ότι ο Χριστός στην μ.χ. εποχή διαγράφει το Εβραϊκό στοιχείο και το μετατρέπει σε Ελληνικό. Η ίδια η Εβραϊκή γραφή καταργείται από το στόμα του Θεού και αντικαθίσταται με την Ελληνική, αφού ολόκληρη η Καινή Διαθήκη εγράφη πρωτοτύπως στα Ελληνικά. Εξαίρεση αποτελεί το Ευαγγέλιο του Ματθαίου που εγράφη αρχικώς στα Αραμαϊκά, και που σύντομα μεταφράστηκε στα Ελληνικά. Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη, και φυσικά η πεντάτευχος, τα πρώτα 5 βιβλία της στα οποία βρίσκεται ο νόμος, άρα και ο βασικός δεκάλογος, ήσαν γραμμένα στα Εβραϊκά, μία γραφή Σημιτική που γράφεται από τα δεξιά προς τα αριστερά. «Ανάποδα» από τα Ελληνικά. Φαίνεται πως ερχόμενος ο Χριστός δεν έκοψε μόνο στα δύο τον άξονα του χρόνου, (π.χ - μ.χ), αλλά «αντέστρεψε» και τον τρόπο της γραφής Του. Κι ενώ πριν έγραψε με το δάκτυλό Του τις 10 εντολές στα Εβραϊκά, ( ), τώρα και μετά την σταύρωση δίνει την Καινή Διαθήκη - τον λόγο Του στα Ελληνικά ( ). Και σαν επιστέγασμα όλων, δίνει το τελευταίο Του βιβλίο, την Αποκάλυψη στην Πάτμο πρωτοτύπως στα Ελληνικά, «υπογράφοντας» θα λέγαμε τούτο με το περίφημο εδάφιο «...Εγώ ειμί το Α και το Ω». (Αποκ. κεφ.1, εδ.8). Ας σημειωθεί ότι μόνο στο Ελληνικό αλφάβητο υπάρχει το γράμμα «Ωμέγα». Και κάτι σημαντικό: Το ίδιο το Όνομα του Θεού, αυτό το μεγάλο Όνομα δια του οποίου καλούμεθα να σωθούμε είναι «Ιησούς Χριστός». Κι αυτό απαρτίζεται από δύο επιμέρους ονόματα: Πρώτα «Ιησούς», Εβραϊκό και σημαίνει «Σωτήρ», και ύστερα «Χριστός», Ελληνικό και σημαίνει «Κεχρισμένος». «Χρίσμα» σημαίνει επικάλυμμα και χρώση. Πολύ επιτυχημένη λέξη για Όνομα. Διότι βλέποντας κάτι χρωματισμένο εξωτερικά, αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι το επικάλυμμα, το χρώμα του αντικειμένου. Δεν βλέπουμε τι βρίσκεται κάτω από αυτό, ούτε από τι συνίσταται. Δεν βλέπουμε την ουσία, αλλά το επίχρισμα του αντικειμένου το οποίο προσδίδει και το σχήμα του. Έτσι συνέβη και με την τριαδική Θεότητα. Αυτό που μας επέτρεψε να δούμε ήταν «η επιφάνεια» Αυτής, το «χρώμα και σχήμα» του Θείου, όχι όμως την ουσία. Διότι κανένας θνητός δεν δύναται να ατενίσει την Θεότητα καταπρόσωπα και να ζήσει. Το Θεόδοτο αυτό Όνομα «Ιησούς-Χριστός» είναι σαν να δείχνει ότι: «Εγώ ο Θεός που άρχισα με τους Εβραίους, θα τελειώσω με τους Έλληνες». «Εγώ ο Θεός που ήλθα πρώτα στους Εβραίους, θα καταλήξω τελικά στους Έλληνες». «Ο εκλεκτός λαός μου αρχικά ήταν οι Εβραίοι, στο τέλος όμως θα είναι οι Έλληνες».

5 3 Μεγάλη μας τιμή! Φαίνεται πως τελικά, σαν οντότητες έχουμε πολύ μεγάλη αξία και δεν το ξέρουμε. Η γλώσσα μας έχει μεγάλη αξία και δεν την εκτιμάμε. Η ίδια μας η ζωή στον παρόντα χρόνο και τόπο είναι τραγικά σημαντική κι εμείς από άγνοια το παραβλέπουμε. Ζούμε στην έσχατη γενεά της οποίας η μισή διάρκεια ήδη παρήλθε στις 14 Μαϊου 2008 και μένουν λιγότερα από 60 χρόνια για να τελειώσει, αλλά εμείς είμαστε αδιάφοροι. Η παγκοσμιοποίηση που αποτελεί προϋπόθεση για το κράτος - θηρίο του Αντιχρίστου κοντεύει να ολοκληρωθεί, το barcode «666» κατέλαβε τα πάντα και τώρα ορμάει καταπάνω μας, κι εμείς αδιαφορούμε. Γι αυτό ο Πανάγαθος έστειλε το 95 μ.χ. μία «επιστολή» Του στον τόπο μας και στη γλώσσα μας. Στην Πάτμο και στα Ελληνικά. Γιατί μάλλον εμείς είμαστε οι τελικοί παραλήπτες της. Μόνο εμείς έχουμε τη δυνατότητα - λόγω γλώσσας - να την κατανοήσουμε. Κι αυτή η «επιστολή» λέγεται Αποκάλυψη Θεός, προφητεία και άνθρωπος. Ο ανθρώπινος νους είναι έτσι κατασκευασμένος ώστε να μη μπορεί να συνειδητοποιεί από μόνος του τα μέλλοντα. Σαν κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να προφητέψουμε. Την προφητεία την δίνει μόνο και μόνον ο Θεός. Διότι μόνον Εκείνος μπορεί και ΕΙΝΑΙ πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Υπάρχει δηλαδή σε ολόκληρο τον χώρο και χρόνο του Σύμπαντος και όχι μόνο. Ενώ εμείς υπάρχουμε σε λίγο χώρο, τόσον όσο καταλαμβάνει το σώμα μας, και χρονικά κατέχουμε ένα σημείο του χρόνου. Κατέχουμε μία κουκκίδα του η οποία κάτω από κανονικές συνθήκες «μετακινείται» σταθερά και μόνο προς τα εμπρός. Ο χρόνος ρέει για εμάς πάντοτε με φορά από το παρελθόν προς το μέλλον. Όμως εμείς συνειδητοποιούμε μόνο την «κουκκίδα» μας. Μόνο το «εδώ και τώρα». Ούτε το μέλλον, ούτε και το παρελθόν μπορούμε να δούμε ή να ξαναζήσουμε. Το παρελθόν το θυμόμαστε μέσα από την λειτουργία της μνήμης. Τα παρελθοντικά γεγονότα που έχουν «μαγνητοσκοπηθεί» και καταγραφεί στον εγκέφαλό μας στην ουσία δεν αποτελούν ύπαρξη, αλλά αποτυπωμένη εικόνα. Ύπαρξη θα ήταν εάν μπορούσαμε να ξαναζήσουμε και να πράξουμε μέσα στο παρελθόν. Αυτό όμως ουδέποτε θα γίνει. Δεν γίνεται εξ ορισμού. Διαφορετικά θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε πίσω στο παρελθόν και να σκοτώσουμε λ.χ. τον Αδόλφο Χίτλερ πριν αυτός αιματοκυλίσει τον κόσμο. Μα τότε θα άλλαζε η Ιστορία και εκατομμύρια άνθρωποι που έπεσαν νεκροί από δαύτον θα όφειλε η Φύση να τους αναστήσει. Τα κτήρια και οι πόλεις που κατέστρεψε να κάνουν ένα «τσαφ» και να επανεμφανιστούν στον τόπο τους! Και καλά αυτό, αλλά εάν με την υποθετική αυτή χρονομηχανή γυρίζαμε πίσω και σκοτώναμε τους γονείς μας, τότε θα έπρεπε να μην είχαμε υπάρξει ποτέ. Μα τότε πως υπήρξαμε σήμερα και ταξιδέψαμε στο παρελθόν; Όχι. Τα γεγονότα της Ιστορίας δεν αλλάζουν ποτέ και με τίποτα. Ο Τιτανικός βυθίστηκε. Τέλος. Το ποτήρι έπεσε και έσπασε. Τέλος. Με άλλα λόγια απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά η κάθε παρέμβαση στο παρελθόν. Ούτε καν να το παρατηρήσουμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ. Ουδέποτε θα δούμε σε οθόνη και σε πραγματικό χρόνο, «real time» το παρελθόν. Πόσο μάλλον το μέλλον που για εμάς δεν έχει ακόμα γραφτεί. Άρα ούτε και το μέλλον θα δούμε ποτέ με κάποια συσκευή. Διότι όχι μόνο εμείς, αλλά και όλα τα υλικά σώματα και όντα έχουν την φτωχή δική μας ιδιότητα. Τα πάντα κατέχουν περιορισμένο χώρο και σημειακό χρονικό στίγμα. Ο Κύριος ο Παντοκράτορας όμως δεν είναι έτσι. Εκείνος ευρίσκεται και υπάρχει μέσα σε ολόκληρο τον χωροχρόνο. Υφίσταται ομοίως και «έξω» από αυτόν! Ως εκ τούτου, ένα Ον όπως Εκείνο, ο Θεός, ο Ων και συγχρόνως ζων Θεός δεν χρειάζεται να μετακινηθεί, ούτε στον χώρο, ούτε και στον χρόνο. Απλώς ΕΙΝΑΙ. «Επικάθεται», κάθεται και κατοπτεύει τα πάντα σε όλους τους «χρόνους» της Δημιουργίας Του, από αρχής μέχρι και Συντελείας των αιώνων. Έχει μέσα Του τα πάντα. «Ζει», βιώνει συνεχώς και αδιαλείπτως παρελθόν, παρόν και μέλλον σαν ένα διαρκές παρόν. Και αυτή η γνώση για εμάς είναι αδιανόητη. Ψαλμός 32 (Εβραϊκό πρωτότυπο 33): 13. Ο Κύριος κατοπτεύει από τους ουρανούς, βλέπει όλους τους υιούς των ανθρώπων. 14. Από του τόπου της κατοικίας του θεωρεί πάντας τους κατοίκους της γής.

6 4 Ψαλμός 138 (Εβρ. 139): 4. Διότι πρίν ακόμη έλθη λόγος εις την γλώσσαν μου, (πριν γεννηθώ), σύ Κύριε, γνωρίζεις το πάν. 5. Με περιβάλλεις όπισθεν και έμπροσθεν, (!) και θέτεις την χείρα σου επάνω μου. 6. Τοιαύτη γνώσις είναι δι εμέ υπερθαύμαστος, είναι πολύ υψηλή, αδυνατώ να την φθάσω. 16. Οι οφθαλμοί σου είδον το σύνολο των ημερών μου και όλα ήσαν γραμμένα εις το βιβλίον σου. Εσχηματίσθησαν όταν ουδεμία (ημέρα) υπήρχε μεταξύ αυτών. (=πριν τη Δημιουργία). Η λέξη «περιβάλλω» στο επίπεδο σημαίνει κυκλώνω κάτι σε δύο διαστάσεις: Εμπρός - πίσω, και δεξιά - αριστερά. (Κύκλος). Στον χώρο όμως απαιτούνται τρεις διαστάσεις: Εμπρός-πίσω, δεξιά-αριστερά και επάνω-κάτω. (Σφαιρικά). Ο άνθρωπος που ο Θεός «περιβάλλει» είναι τρισδιάστατος. Πως μπορεί λοιπόν να «περιβληθεί» από μία μόνο διάσταση; Τι μπορεί να είναι αυτό που με μία και μόνο διάσταση, την έμπροσθεν - όπισθεν δύναται να περιβάλλει κάτι το τρισδιάστατο; Μόνον ο χρόνος! Ο Θεός που βρίσκεται σε παρελθόν και μέλλον, σε ολκόκληρο τον άξονα του χρόνου, περιβάλλει χρονικά τον άνθρωπο, ενώ συγχρόνως θέτει την χείρα Του επάνω του. Τον άπτει στο παρόν, ενεργεί και επιδρά στο «εδώ και τώρα» μας. Η ιστορία και το μέλλον μας για Εκείνον είναι σαν μία στατική φωτογραφία, ένα συνεχές παρόν. Γι αυτό ο ψαλμός γράφει ότι όλα ήσαν γραμμένα στο βιβλίο Του, στον χωροχρόνο, πριν καν ο άνθρωπος υπάρξει. Για τον Θεό, παρελθόν και μέλλον είναι τετελεσμένα. Το παρελθόν βρίσκεται ακίνητο και «παγωμένο» σαν μία καταγεγραμμένη ταινία που δεν επιδέχεται μεταβολή. Θα ήταν άσκοπο αν όχι και ανόητο κάποιος να παρέμβει και να αλλάξει το παρελθόν, αφού κάτι τέτοιο σε τίποτα δεν θα άλλαζε το σημαντικό παρόν. Το παρόν είναι εκείνο που έχει αξία, διότι σε αυτό διαδραματίζονται τα γεγονότα. Το παρόν είναι εκείνο που καθορίζει το μέλλον. Αυτό άπτει ο Θεός. Από την άλλη μεριά, το μέλλον δεν επιδρά στο παρόν για να το διαμορφώσει. Διότι αν υποθέσουμε ότι ένας μελλοντικός άνθρωπος αποφάσιζε να έλθει και να επιδράσει στο δικό μας παρόν, τούτο θα σήμαινε για εκείνον παρέμβαση στο παρελθόν του. Και αυτό όπως είδαμε είναι αδύνατον. Άρα τίποτα το τετελεσμένο μελλοντικά δεν θα μας άλλαζε την Ιστορία. Γι αυτό όταν λέμε ότι ο Θεός είναι Παντογνώστης και γι Αυτόν είναι όλα πεπραγμένα, με τίποτα τούτο δεν σημαίνει και την αναπόφευκτη μοίρα μας, την «ειμαρμένη», αλλά απλώς γνώση, εικόνα, κατάσταση άνευ παρεμβάσεως. Όπως δηλαδή δεν έχει νόημα να αλλάξει ο Θεός το παρελθόν, άλλο τόσο δεν έχει νόημα να αλλάξει και το «άκαμπτο» μέλλον. Αν και ως Παντοδύναμος θα μπορούσε να το πράξει, εντούτοις δεν το κάνει γιατί αυτό θα σήμαινε και την στέρηση της ελευθερίας μας. Τότε δεν θα αποφασίζαμε εμείς για εμάς, αλλά όλα θα ήσαν προκαθορισμένα, και καμία ευθύνη δεν θα φέραμε για τις πράξεις μας. Θα μας είχε μετατρέψει σε άβουλα πλάσματα, στρατιωτάκια και ρομπότ. Μα τότε γιατί να μας κρίνει; Το αυτόβουλο κρίνεται και όχι η μηχανή! Ούτε ένας Πάνσοφος Δημιουργός θα μας αποκαλούσε ποτέ υιούς Του, διότι ο υιός είναι πάντοτε του ιδίου είδους με τον πατέρα του. Δεν αποκαλούμε υιό ή θυγατέρα μας έναν σκύλο ή μια γάτα. Κι εμείς γεννάμε παιδιά, ανθρώπους και όχι ζώα. Όντα του ιδίου είδους. Αφού λοιπόν ο Πατέρας είναι αυτόβουλος και ελεύθερος, έτσι οφείλει να είναι και ο υιός Του. Τότε μόνο ισχύει ο ορισμός «κατ εικόνα και ομοίωσιν». Ο Χριστός πάμπολλες φορές αυτοαποκαλείται «υιός του ανθρώπου». Φυσικά ο Πατέρας Θεός δεν είναι όντως άνθρωπος. Έκανε όμως μία κίνηση προς τα «κάτω», έλαβε ανθρώπινο σώμα για να δείξει ότι άνθρωπος και Θεός είναι όντα συναφή και συγγενείς πρώτου βαθμού. Δείχνει και κάτι άλλο. Από τη στιγμή που ο Θεός έλαβε σάρκα, ενανθρωπίστηκε και ανελήφθη με ανθρώπινο σχήμα και μορφή, τούτο σημαίνει ότι κανένα άλλο ον σε ολόκληρο το Σύμπαν δεν έχει στα μάτια του Θεού μεγαλύτερη αξία από εμάς. Διαφορετικά δεν θα ερχόταν ο Ύψιστος να ενδυθεί την δική μας μορφή, αλλά εκείνη του πλέον αξίου δημιουργήματός Του. Μη ψάχνετε λοιπόν για εξωγήινους ανώτερους από εμάς. Κι αν υπάρχουν, κι αν ακόμη διαθέτουν υψηλή τεχνολογία και πολιτισμό, ο Ύψιστος εμάς αποκαλεί υιούς Του. Και δεν είναι λογικό ο Αψευδής Τριαδικός Θεός να πήγε πριν ή μετά σε κάποιον άλλον πλανήτη και να πήρε μία άλλη μορφή όμοια με εκείνους όπως έκανε με εμάς. Και προπαντός με τίποτα δεν θα αποκαλούσε κι εκείνους υιούς Του, αφού θα ήσαν τόσο διαφορετικά όντα. Τώρα το γιατί ο Θεός επιθυμεί το ανθρώπινο είδος να το υιοθετήσει, το γιατί μας θέλει τόσο πολύ, αυτό είναι περίπλοκο και ίσως αναλυθεί σε κάποιο επόμενο βιβλίο.

7 5 Επομένως μόνον ο Θεός δύναται να κατέχει το μέλλον. Και επειδή μας αγαπάει σφόδρα και είναι υπερβολικά καλός, σε κάποιο βαθμό ξεπερνάει τους κανόνες, αλλά με μέτρο: Μας πληροφορεί για τα μέλλοντα, δίνει προφητείες, θέτοντάς τες όμως κάτω από την κρίση μας. Μας αφήνει ελεύθερα να τις αποδεχθούμε ή να τις απορρίψουμε. Δίνει το κλειδί της Ιστορίας μας στα δικά μας χέρια, έτσι ώστε να μη δεσμεύσει την ελευθερία μας. Ο Θείος λόγος τίθεται κάτω από την προαίρεσή μας. Πολύ σημαντική είναι αυτή η έννοια. «Προαίρεση» είναι το «τι θέλω να θέλω». Είναι αυτό που καθορίζει τις τάσεις και τις ροπές μας. Από αυτήν κατευθύνεται η βούλησή μας. Εάν θέλουμε να δεχθούμε το καλό, ασπαζόμαστε τον Θείο νόμο, προσπαθούμε να τον τηρήσουμε και γινόμαστε καλύτεροι. Εάν θέλουμε το κακό, χίλιες δικαιολογίες θα βρούμε για να αποτινάξουμε νόμους και ηθική, οδεύοντας έτσι όλο προς το χειρότερο. Και εδώ έρχεται να επιδράσει η πάνσοφα «λελογισμένη παρέμβαση» του Θεού με τον προφητικό Του λόγο. Εδώ είναι η Σοφία. Ο λόγος Του θέτει σε δοκιμασία την λογική του κακοπροαίρετου. Προσπαθεί να συνταράξει τη χαμηλή αυτή συνείδηση «αποκαλύπτοντας» κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο το επτασφράγιστο για τον άνθρωπο μέλλον. Έτσι και ο πλέον δύσπιστος, εάν λειτουργήσει με τη λογική του και μόνο, βλέποντας την εκπλήρωση των προλεχθέντων, «ανακαλύπτει» τον Θεό, συντρίβεται και πιστεύει. Και τότε είναι ζήτημα χρόνου να επανέλθει στον ίσιο δρόμο. Συντρίβουν εξίσου το ίδιο και οι κρυμμένες μεγάλες επιστημονικές αλήθειες στη Βίβλο. Όμως η προφητεία σπάει κόκκαλα! Και αυτό θα το διαπιστώσετε λίαν συντόμως... Οι προφητείες είναι έτσι δοσμένες, ώστε να κρίνεται η προαίρεση. Άρα δεν θα μπορούσαν να είναι άμεσα κατανοητές για όλους, ούτε όμως και απροσέγγιστες για όλους. Η διατύπωση αυτών οφείλει να είναι τέτοια, ώστε η ερμηνεία τους να είναι συγχρόνως εύκολη και δύσκολη από το σύνολο της Ανθρωπότητας. Είναι σαν το διαγώνισμα που βάζει ο καθηγητής στα παιδιά στην τάξη, ο οποίος επιλέγει θέματα που βρίσκονται μέσα στα όρια των δυνατοτήτων τους. Ούτε πολύ δύσκολα για να κοπούν όλοι, ούτε πολύ εύκολα για να περάσουν απαίδευτα όλοι. Διότι τότε το διαγώνισμα δεν θα αποτελούσε κριτήριο διαβαθμίσεως των ικανοτήτων τους, αλλά κοπτήριο από την μία, ή χάρη από την άλλη. Οι προφητείες και γενικά ο Θείος λόγος είναι η δυναμική παρέμβαση ενός Υπερβατικού Θεού ο οποίος μας μεταφέρει πληροφορίες από το μέλλον, τόσο εύκολα, όσο εύκολα εμείς μεταφέρουμε ένα αντικείμενο από έναν τόπο στον άλλον μέσα στο (εν εξελίξει) παρόν μας. Όπως δηλαδή εμείς μπορούμε να μετακινούμε αντικείμενα και να κινούμεθα στον χώρο χωρίς κανέναν περιορισμό, έτσι και ο Θεός «μετακινεί» τις πληροφορίες του μέλλοντός μας στο παρόν, αφού για Εκείνον τα πάντα αποτελούν «παρόν». Και όσο σίγουρο είναι για εμάς το παρελθόν, η ιστορία μας, άλλο τόσο σίγουρο και ακριβές είναι το «μέλλον» για τον Δημιουργό. Γι αυτό ότι μας προλέγει είναι πέρα για πέρα σίγουρο ότι θα γίνει. Η προφητεία είναι το δεδομένο, είναι «data». Αν κάτι μπορούμε να αμφισβητήσουμε, αυτό είναι η ερμηνεία της, διότι σε αυτήν υπεισέρχεται ο ανθρώπινος παράγοντας. Γι αυτό, το μόνο που χρειάζεται εδώ εκ μέρους μας είναι πίστη και όχι αμφιβολία στα λεγόμενά Του. Τότε είναι που ανοίγουν οι ουρανοί και για τον πλέον ελάχιστο χριστιανό. Τότε ο πλέον ταπεινός χριστιανός ορθόδοξος μπορεί να κατανοήσει τα πιο δύσκολα, τα πιο συνεσκιασμένα κείμενα και λόγους Του. Ακόμη και την δυσερμήνευτη για τους «ειδικούς» Αποκάλυψη. Μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα, αρκεί αυτά τα οποία εξάγει να ευσταθούν λογικά και να μην έρχονται σε αντίθεση με ολόκληρη την υπόλοιπη Αγία Γραφή. Και εάν κάποιος έχει να προβάλλει αντιρρήσεις, αν κάπου διαφωνεί με την όποια ερμηνεία των δεδομένων, καλό θα είναι να μας πει το που και το γιατί δεν συμφωνεί, παραθέτοντας επιχειρήματα λογικά. Φτάνει πια αυτός ο παραλογισμός, ο δογματισμός, το έτσι θέλω, αυτός ο...φασισμός του λόγου που επικρατεί εδώ και αιώνες στους θρησκευτικούς - και όχι μόνο - κύκλους! Διότι δεν έχουμε πια καιρό για φιλολογικές συζητήσεις. Μάλλον ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να δώσουμε τις εξετάσεις μας σαν Ανθρωπότητα. Ο χρόνος μας τελειώνει, κι εμείς με την αμφισβήτηση που μας διακατέχει, αντί να γινόμαστε σοφότεροι, χάνουμε άδικα τον καιρό μας, όπως ένας κακός μαθητής που ενώ οι εξετάσεις πλησιάζουν, αυτός εξακολουθεί να αδιαφορεί. Τότε όμως η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη. Σίγουρα θα αποτύχει στις προαγωγικές εξετάσεις και θα μείνει επανεξεταστέος, αν όχι και στην ίδια τάξη. Και τότε δεν θα φταίνε τα μαθήματα ή ο δάσκαλος, αλλά αυτός και μόνον αυτός.

8 6 3. Η Αποκάλυψη. Αποκάλυψη, κεφ. 1: 1. Αποκάλυψις Ιησού Χριστού ήν έδωκεν αυτώ ο (Πατέρας) Θεός, δείξαι τους δούλοις αυτού ά δεί γενέσθαι εν τάχει (=εν συντομία), και εσήμανεν (=επεσήμανε) αποστείλας δια του αγγέλου αυτού τω δούλω αυτού Ιωάννη. 2. ός (=ο Ιωάννης) εμαρτύρησε τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού, όσα είδε. 3. Μακάριος ο αναγιγνώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα. Ο γάρ καιρός εγγύς. Η Αποκάλυψη του Ιησού Χριστού λοιπόν που εδόθη στον Ιωάννη είναι Θεόπνευστο προφητικό βιβλίο. Αποτελεί το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής και αναφέρεται στους έσχατους καιρούς, τους καιρούς του τέλους. Η Αποκάλυψη γράφτηκε το 95 μ.χ, και επομένως αποτελεί το πιο πρόσφατο προφητικό βιβλίο που μας έδωσε ο Θεός για τα μέλλοντα. Αποτελεί την τελευταία έκδοση θα λέγαμε στον τομέα των προφητειών, γι αυτό και περιέχει πάμπολλες λεπτομέρειες. Προσέξτε εδώ που αναφέρει την λέξη «είδε». Δεν ενεπνεύσθη όπως κακώς λέγεται από ολόκληρο τον Θεολογικό κόσμο. Έμπνευση έχει λ.χ. ένας συγγραφέας μυθιστορήματος, ένας ποιητής, ένας συνθέτης. Στην έμπνευση οι ιδέες και οι λόγοι εν-πνέονται, εμφυσώνται, σχηματίζονται αιφνίδια και χωρίς την παρεμβολή της βουλήσεως από το «πουθενά», ή μεταδίδονται από κάποιον άλλον «τηλεπαθητικά» τρόπον τινά, αλλά αθόρυβα. Στην έμπνευση δεν υπάρχει υποβολέας, εικόνες, φωνές, και γενικότερα εμφανής παρουσία άλλου όντος. Εδώ όμως ο Ιωάννης βλέπει, ακούει, παίρνει εντολές, πέφτει ως νεκρός, τον ανεγείρει ο Χριστός, συνομιλεί, μετακινείται... Εδώ λοιπόν πρόκειται σίγουρα για βίωμα και όχι έμπνευση. 9. Εγώ Ιωάννης, ο αδελφός υμών (=αδελφός σας), και συγκοινωνός εν τη θλίψει και βασιλεία και υπομονή εν Ιησού Χριστώ (: εγώ που υπέστην διωγμό για την πίστη μου στον Χριστό), εγενόμην (=εξορίστηκα) εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού. 10. Εγενόμην εν πνεύματι (=έπεσα σε έκσταση) εν τη Κυριακή ημέρα και ήκουσα φωνήν οπίσω μου μεγάλην ως σάλπιγγος 11. λεγούσης: - Ό βλέπεις γράψον εις βιβλίον και πέμψον ταις επτά εκκλησίαις, εις Έφεσον, και εις Σμύρναν, και εις Πέργαμον, και εις Θυάτειρα, και εις Σάρδεις, και εις Φιλαδέλφειαν, και εις Λαοδίκειαν. 12. Και εκεί επέστρεψα (=τότε γύρισα πίσω μου) βλέπειν την φωνήν ήτις ελάλει μετ εμού. Και επιστρέψας είδον επτά λυχνίας χρυσάς. Οι επτά αυτές εκκλησίες ευρίσκοντο τότε στην Μικρά Ασία και σήμερα δεν υφίστανται. Ο αριθμός επτά απαντάται συχνά στην Βίβλο: Επτά ημέρες της Δημιουργίας, επτά σφραγίδες, επτά σάλπιγγες της Αποκαλύψεως και της Ιεριχούς, επτά φιάλες, επτάφωτη λυχνία, κ.λ.π. Προφανώς πρόκειται για ιερόν αριθμό. Γιατί το επτά; Διότι επτά είναι και τα «πνεύματα του Θεού». Ποια είναι αυτά; Λέει στην Παλαιά Διαθήκη ο άγγελος Ραφαήλ στον Τωβίτ: Τωβίτ, κεφ. 12: Εγώ ειμί Ραφαήλ είς εκ των επτά αγίων αγγέλων, οι προσαναφέρουσιν (=οι οποίοι παραλαμβάνουν) τας προσευχάς των αγίων (=των τότε πιστών), και εισπορεύονται (=τις προσάγουν) ενώπιον της δόξης του αγίου. (=Θεού). Τότε οι πιστοί σ αυτή τη θρησκεία βέβαια, ήσαν μόνο οι Ιουδαίοι. Όταν η λέξη «άγιος» αναφέρεται σε άνθρωπο η λέξη δεν δηλώνει την αγιότητα, αλλά το «αγόμενος», «οδηγούμενος», φυσικά από τον Θεό, χωρίς όμως να χάνεται το αυτόβουλό του. Οδηγείται - κατευθύνεται από τον Θεό, αλλά ο άνθρωπος αποφασίζει για τον εαυτό του. Είναι συγχρόνως «άγων εαυτόν» και «αγόμενος». Με αυτή την έννοια οι Ιουδαίοι χαρακτηρίζονται στην π.χ. εποχή ως «άγιοι», όπως είμαστε σήμερα όλοι οι βαπτισμένοι και κεχρισμένοι χριστιανοί Ορθόδοξοι. Δεν γνωρίζω τι γίνεται με τους άλλους, αλλά οι άνθρωποι αυτού του Θεού είναι συνάμα οδηγοί και οδηγούμενοι.

9 7 Η καθοδήγηση σαν έννοια περιέχει εξ ορισμού τον περιορισμό, και αυτός με τη σειρά του συνεπάγει μείωση ελευθερίας. Εκ φύσεως η μία έννοια αντιμάχεται την άλλη. Πως γίνεται να είναι κάποιος συγχρόνως καθοδηγούμενος, περιορισμένος και τελείως ελεύθερος; Και όμως ο Πάνσοφος έχει θέσει έτσι το μέτρο, ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η βούληση του ανθρώπου μοιάζει με τον οδηγό ενός αυτοκινήτου ο οποίος εξουσιάζει πλήρως το όχημά του. Το οδηγεί όποτε και όπου θέλει, πάντοτε όμως μέσα στους προκατασκευασμένους δρόμους ενός πλουσιοτάτου οδικού δικτύου. Ο οδηγός μπορεί να ακολουθήσει όποιο δρόμο θελήσει. Σε κάθε κόμβο μπορεί να στρίψει δεξιά ή αριστερά, ή να συνεχίσει ευθεία. Σε κάθε διακλάδωση μπορεί να ακολουθήσει τον έναν ή τον άλλον κλάδο, μέχρι να φθάσει στον επιθυμητό προορισμό του. Είναι τελείως ελεύθερος να επιλέξει την οποιαδήποτε διαδρομή. Και όμως περιορίζεται από το δίκτυο. Είναι υποχρεωμένος να οδηγεί όπου υπάρχει δρόμος. Είναι «καθοδηγούμενος» από τις πινακίδες και τα φανάρια των δρόμων. Πινακίδες απαγορευτικές ή ενημερωτικές που είναι ελεύθερος να σεβαστεί ή να παραβλέψει, πάντοτε όμως με δική του ευθύνη. Στο παράδειγμα αυτό, ο «οδηγός» είναι η βούληση. Το «αυτοκίνητο» είναι το σώμα, ο «δρόμος» είναι ο χρόνος που ρέει πάντα προς τα εμπρός, η «διαδρομή που διανύσαμε» είναι το αποκρυσταλλωμένο παρελθόν μας, ο «δρόμος μπροστά μας» είναι το μέλλον το οποίο μπορούμε να αλλάξουμε όσο κινούμαστε και ζούμε, και τα «σήματα» είναι ο Θείος λόγος. Σήματα, κανόνες που οφείλουμε να τηρήσουμε, εάν θέλουμε να φτάσουμε σώοι και αβλαβείς στον προορισμό μας. «Πινακίδες» που άλλες είναι απαγορευτικές και είναι οι Θεϊκές εντολές, ενώ άλλες είναι ενημερωτικές και αντιστοιχούν στον προφητικό λόγο, στις προφητείες. Κάποιος λοιπόν που γνωρίζει να οδηγεί, αποδέχεται και τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Δεν είναι όμως υποχρεωμένος να γνωρίζει από πριν και την διαδρομή. Έτσι, ο σώφρων οδηγός συμβουλεύεται τις κατά τόπους πινακίδες. Για να μη κινδυνέψει, συμβουλεύεται τις απαγορευτικές, ενώ για να μη περιπλανηθεί και ταλαιπωρηθεί, συμβουλεύεται τις ενημερωτικές. Και όλα αυτά τελείως αβίαστα. Ελεύθερα μεν, περιορισμένα δε. Κάπως έτσι θα πρέπει να βλέπουμε την δεσμευμένη ελευθερία μας. Παροιμίες, κεφ. 16 (Υπάρχει μόνο στο Εβραϊκό πρωτότυπο): 9. Ο άνθρωπος ημπορεί να προσχεδιάζει τον δρόμο του, ο δε Κύριος διευθύνει τα βήματά του. Αυτές τις παραμέτρους έχει για τον άνθρωπο η λέξη «άγιος». Ενώ όταν αυτή αναφέρεται στον Θεό, γράφεται με Α κεφαλαίο και δηλώνει την απόλυτη αγιότητα. Μα κι Εκείνος επειδή είναι Ένας και Τριαδικός, σαν Πατήρ «άγει απολύτως Εαυτόν», ενώ τα άλλα δύο πρόσωπα, Υιός και Πνεύμα Άγιον «άγονται» = εκπορεύονται υπό του Πατρός, χωρίς όμως να είναι έστω και κατ ελάχιστον κατώτερα Αυτού. Και τούτο διότι δεν πρόκειται για τρεις Θεούς, αλλά για Έναν και Τρισυπόστατο. Είναι «ένα Ον» με τρία Πρόσωπα, και όχι προσωπικότητες. Τα Πρόσωπα αυτά έχουν ένα «Εγώ». Γι αυτό είναι σε πλήρη συμφωνία μεταξύ τους. Επομένως, Αυτός και μόνον ο Θεός δύναται να είναι Άγιος. Διαφορετικά, εάν ήταν απλώς Ένας και όχι τριαδικός, όφειλε να ήταν μόνο «Άγων», και όχι «Άγιος», λέξη που προϋποθέτει την συνύπαρξη και κάτι άλλου που «άγεται». Θα έλλειπε εκείνο το «κάτι» από την ουσία Του που θα Τον καθιστούσε συγχρόνως και «αγόμενο». Ας σημειωθεί ότι σε καμία άλλη θρησκεία συναντάμε τον θεό της να αυτοαποκαλείται έτσι. Ούτε ο Αλλάχ, ο Κρίσνα, ο Όσιρις, οι Ολύμπιοι θεοί αυτοπροσδιορίζονται ως «άγιοι». Ωσηέ, κεφ. 11: 9....διότι εγώ είμαι Θεός και όχι άνθρωπος, ο μόνος άγιος εν μέσω υμών... Και οι άγγελοι είναι «άγιοι». Άγονται, κατευθύνονται από τον Θεό, είναι λειτουργοί Αυτού, αλλά έχουν περιορισμένο αυτόβουλο, λιγότερο από αυτό των ανθρώπων. Είναι αγγελιαφόροι και εκτελεστές εντολών. Δεν αποφασίζουν μόνοι τους για σημαντικά θέματα, αλλά είναι εντολοδόχοι. Έχουν όμως αυτόβουλο τόσο, ώστε να μην αποτελούν άβουλα όντα, ήτοι «μηχανές». Αφού λοιπόν διαθέτουν περιορισμένο μεν, αυτόβουλο δε, μπορούν να είναι και λίγο «άγοντες εαυτούς». Λέει ο άγγελος Ραφαήλ στον Τωβίτ και την νύμφη του (Τωβίτ κεφ.12, εδ.18): «- Διότι δεν ήλθα από την δική μου χάρη (=φύση, πρωτοβουλία), αλλά από την θέληση του Θεού μας». Είναι περιττό βέβαια να πούμε ότι οι άνθρωποι των άλλων θρησκειών οι οποίοι λατρεύουν άλλον θεό ή θεούς δεν μπορεί να είναι «άγιοι», όσο καλοί άνθρωποι και να είναι...

10 8 Επτά λοιπόν είναι οι άγιοι άγγελοι του Θεού που μεσολαβούσαν και μεσολαβούν μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Είναι ίσως οι ίδιοι επτά άγγελοι που «σαλπίζουν» ή «εκχέουν» τις φιάλες τους στην Αποκάλυψη. Τα ονόματα και των επτά μεγάλων αγγέλων είναι: Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Ουριήλ, Αζαήλ, Ρενέλ και Ιχθύς. Επτά είναι όμως και τα πνεύματα του Θεού που αναφέρει ο Ησαϊας (κεφ.11, εδ.2,3): «Και το πνεύμα του Κυρίου (=Πατρός) θα αναπαυθή επ αυτόν (=τον Ιησού Χριστό), το πνεύμα της σοφίας (1) και της συνέσεως, (2) το πνεύμα της βουλής (3) και της δυνάμεως, (4) το πνεύμα της γνώσεως (5) και ο φόβος (=σεβασμός) (6), και η ευφροσύνη (7) αυτού θα είναι εις τον φόβον του Κυρίου (=Πατρός)». Επομένως οι επτά χρυσές λυχνίες που είδε ο Ιωάννης δεν αποκλείεται να δηλώνουν, ή και να συμβολίζουν τα 7 πνεύματα ή τους 7 αγγέλους, ένδειξη ότι ο Χριστός που εμφανίστηκε ήλθε με όλους τους «αξιωματικούς», τους «επισήμους» Του. Υποδηλώνει μία άκρως σημαντική συνάντηση, μία συνάντηση «κορυφής». Επομένως, κάτι πολύ μεγάλο έχει να συμβεί εδώ... Ένα άλλο σημείο αξίζει να επισημανθεί εδώ, γιατί λέγονται διάφορες ασυναρτησίες. Μέχρι και ότι ο συγγραφέας της Αποκαλύψεως δεν ήταν ο απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος, αλλά κάποιος άλλος Ιωάννης, επειδή το ύφος του βιβλίου της Αποκαλύψεως δεν είναι ίδιο με αυτό του Ευαγγελίου του. Κατ αρχήν από τον ιστορικό Ειρηναίο γνωρίζουμε ότι ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος εξορίστηκε στην Πάτμο από τον Δομιτιανό το 95 μ.χ. Και είναι σίγουρα ο Ιωάννης ο Θεολόγος, διότι ποιος άλλος θα έλεγε «Εγώ ο Ιωάννης ο αδελφός σας...», θέτοντας το όνομά του ως εγγύηση της αληθείας του κειμένου; Αυτός ο Ιωάννης θα πρέπει να ήταν πολύ γνωστός σε όλους. Και ποιος γνωστός Ιωάννης ήταν εξόριστος στην Πάτμο τότε; Μόνον ο Ιωάννης ο Θεολόγος. Όσο για το ύφος του κειμένου, και βέβαια δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο, αφού η Αποκάλυψη δίδεται καθ υπαγόρευσιν. Άλλος είναι δηλαδή Εκείνος που λέγει. Άλλος είναι ο «Συγγραφέας». Ο Ιωάννης απλώς μας μεταφέρει θα δεδομένα. Γιατί όμως ο Χριστός να δώσει σε αυτόν τον Ιωάννη την Αποκάλυψη; Γιατί να είναι αυτός ο αγαπητός μαθητής; Διότι μόνον ο Ιωάννης ο Θεολόγος, αν και παλληκαράκι 17 ετών, είχε την τόλμη να βρίσκεται κάτω από τον σταυρό όταν ο Κύριος παρέδιδε το Πνεύμα. Όλοι οι άλλοι μαθητές είχαν κρυφτεί από φόβο. Μόνον ο Ιωάννης, η Παναγία και η Μαγδαληνή παρευρίσκοντο εκείνη την τραγική στιγμή δίπλα Του. Γι αυτό και ο Ιησούς έδωσε την μητέρα Του, την Παναγία μας στον Ιωάννη τον Θεολόγο για να την προστατεύει νομικά, λέγοντάς της «...γύναι, ιδού ο υιός σου», και στον Ιωάννη «ιδού η μήτηρ σου». Ο Ιωάννης ο Θεολόγος αντικατέστησε τον Ιησού κατ εντολήν Αυτού. Πήρε την θέση Του επί της γης. Έγινε ο «αντ Αυτού»! Καθόλου λίγος ή τυχαίος δεν είναι ο άγιος Ιωάννης. Γι αυτό αργότερα έλαβε αφθαρσία, όπως και η Παναγία. Άξιος λοιπόν που έλαβε και την Αποκάλυψη. Στη συνέχεια η Αποκάλυψη στα εδάφια 13 μέχρι και 18 κάνει λόγο για τη Θεοφάνεια. Δεν είναι όμως στόχος αυτού του βιβλίου η ερμηνεία της Αποκαλύψεως, γιατί αυτό έγινε πριν 15 έτη σε προηγούμενο βιβλίο μου με τίτλο «Οι κρυμμένοι θησαυροί της Αποκαλύψεως», το οποίο καλό θα ήταν να το έχετε. (Δεν διατίθεται στο εμπόριο). Η Αποκάλυψη αναφέρεται σε τρία διαφορετικά πράγματα. Σε τρεις διαφορετικές εποχές και καταστάσεις. Λέει ο άγγελος στον άγιο Ιωάννη και Ευαγγελιστή, δίδοντάς του το βασικό διάγραμμα, τον οδηγό, τον χάρτη των πληροφοριών της Αποκαλύψεως: Αποκάλυψη, κεφ. 1: 19. Γράψον ούν ά είδες, και ά εισί, και ά μέλλει γίνεσθαι μετά ταύτα. 1. «Αυτά που είδε» ο Ιωάννης είναι η Θεοφάνεια, το πως δηλαδή του φανερώθηκε ο Κύριος, και αυτά περιγράφονται στο 1 ο και 4 ο κεφάλαιο. 2. «Αυτά που είναι τώρα», «ά εισί», είναι τα γραφόμενα για τις 7 εκκλησίες της πρωτοχριστια-νικής εποχής, και περιγράφονται στο 2 ο και 3 ο κεφάλαιο. 3. «Και αυτά που μέλλει να γίνουν μετά από αυτά» είναι της εσχάτης γενεάς. Τα γεγονότα αυτά περιγράφονται από το 8 ο κεφάλαιο και μετά, διαβαθμισμένα με τις 7 σάλπιγγες.

11 9 Διάχυτα υπάρχουν πληροφορίες για την έσχατη γενεά σε ολόκληρη την Αποκάλυψη. Όμως εδώ τα πράγματα μπαίνουν σε τάξη. 1 η, 2 η, 3 η και 4 η σάλπιγγα αποτελούν μία ενότητα, ενώ οι επόμενες τρεις, η 5 η, η 6 η και η 7 η κάποια άλλη. Η δε 7 η σάλπιγγα αναλύεται σε 7 φιάλες, περιγράφοντας τα τελευταία 3,5 έτη της εποχής του Αντιχρίστου. 4. Η έσχατη γενεά Μεγάλη σύγχυση επικρατεί στον κόσμο μεταξύ των εννοιών της εσχάτης γενεάς και των εσχάτων καιρών. Ως γνωστόν, όλοι οι αιώνες της Δημιουργίας κατά τη Βίβλο είναι 8. Εδώ η λέξη αιώνας σημαίνει χιλιετηρίδα. Με άλλα λόγια, ο Θεός όρισε χρόνια από την πλάση - κτίση του Αδάμ μέχρι και την Δευτέρα Παρουσία. Έτσι τα πρώτα χρόνια από κτίσεως Αδάμ αποτελούν τα πρώτα, ενώ τα επόμενα τα έσχατα. Εάν ανοίξετε το Πασχάλιο της Εκκλησίας μας θα δείτε ότι αναφέρει πως ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εγεννήθη έτη από κτίσεως Αδάμ. Το ίδιο αναφέρει και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις διδαχές του. Συνεπώς αν από τα αφαιρέσουμε τα πρώτα έτη, βρίσκουμε πότε έγινε ο μεσασμός των αιώνων: = 1508 έτη πριν τη γέννηση του Κυρίου. Κι επειδή ο Ιησούς αποδεικνύεται ότι εγεννήθη το 5 π.χ, το σφάλμα αυτό των 4 ολοπληρών ετών από το σημείο «0» θα πρέπει να προστεθεί. Άρα = 1512 π.χ. έτος. Έσχατοι καιροί θεωρούνται όλα τα έτη από το 1512 π.χ. και μετά. Όλοι οι ερευνητές μέχρι σήμερα δεν έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους αυτό το σφάλμα των 4 ετών που προέκυψε κατά την χρονολόγηση, και γι αυτό βλέπετε να γράφουν ή να λένε ότι «ο Αδάμ εκτίσθη το π.χ.». Λάθος. Αυτό θα ίσχυε αν το έτος της γεννήσεως το ονομάζαμε 1 π.χ. Όμως κατά την αντιστοίχιση που έγινε αργότερα στο Βυζάντιο με τις Ολυμπιάδες, φαίνεται ότι μία, μάλλον η τρέχουσα τετραετία δεν συμπεριελήφθη, με αποτέλεσμα να προκύψει απόκλιση 4 ετών από το στιγμιαίο γεγονός της γεννήσεως. Όταν λέμε λοιπόν ότι κάποιο γεγονός απέχει Χ έτη από Χριστόν, για να βρούμε το αντίστοιχο έτος του στην τρέχουσα χρονολόγηση θα πρέπει πάντοτε να προσθέτουμε 4 έτη. Έτσι, όταν λέμε ότι ο Αδάμ προηγείται 5508 έτη από τον Χριστό, η χρονολογία είναι = 5512 π.χ, διότι τόσο απέχει αυτό το γεγονός από το δικό μας λανθασμένο σημείο «0». Και σήμερα που λέμε ότι έχουμε 2010 μ.χ, στην ουσία απέχουμε από την γέννηση Αυτού 2014 έτη. Κανονικά δηλαδή θα έπρεπε να έχουμε 2014 μ.χ, και όχι (Κάποιοι άσχετοι αντί να προσθέτουν, αφαιρούν το σφάλμα των 4 ετών). Από τη μελέτη μου στα πράγματα αυτά προκύπτει ότι η Έξοδος, (άρα και η χορήγηση του δεκαλόγου) έγινε το 1510 π.χ. ακριβώς, ήτοι δύο χρόνια μετά τον μεσασμό των «αιώνων», και συνεπώς στους έσχατους καιρούς. Επομένως, τόσο ο νόμος, όσο και η Αγιοπνευματική εποχή ανήκουν στους έσχατους καιρούς. Γι αυτό και ο απόστολος Πέτρος λέει στο κήρυγμά του κατά την ημέρα της Πεντηκοστής: Πράξεις, κεφ.2: 16. Αλλά τούτο εστί το ειρημένον (=το λεχθέν) δια του προφήτου Ιωήλ. 17. Και έσονται εν ταις εσχάταις ημέρες (=στους έσχατους καιρούς) λέγει ο Θεός, εκχεώ από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα και προφητεύσουσιν οι υιοί υμών και αι θυγατέρες υμών και οι νεανίσκοι υμών οράσεις όψονται (=οι νέοι θα βλέπουν οράματα), και οι πρεσβύτεροι υμών ενύπνια ενυπνισθήσονται. (=οι γέροντες θα βλέπουν όνειρα εκ Θεού). 18. Και γε επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου (=οι πιστοί όλοι) εν ταις ημέραις εκείναις εκχεώ από του πνεύματός μου, και προφητεύσουσι. Παρενθετικά, κάποιοι λένε για τους μ.χ. προφήτες το ψευδορητό μ.χ. πας προφήτης γάϊδαρος... Η Πεντηκοστή επομένως κατά την οποία ξεκίνησε η Αγιοπνευματική εποχή, ή αλλιώς «οι καιροί των Εθνών» και που συνέβη κατά το ίδιο έτος της σταυρώσεως, το 30 μ.χ, βρίσκεται ήδη εντός των εσχάτων καιρών. Και τούτο επειδή οι έσχατοι καιροί είχαν αρχίσει από το 1512 π.χ. Έσχατη γενεά είναι η τελευταία ανθρώπινη γενεά που θα ζήσει στη γη.

12 10 Έτσι η έσχατη γενεά, αν και περιλαμβάνεται στους εσχάτους καιρούς, αποτελεί το τελευταίο τμήμα τους. Τούτο δεν σημαίνει ότι η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει υποχρεωτικά = το 2488 μ.χ. Μπορεί να γίνει και νωρίτερα. Έτσι δεν προσδιορίζουμε κάτι που απαγορεύεται, αλλά μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι η Δευτέρα Παρουσία, ή καλύτερα η Ημέρα της Κρίσεως οφείλει να συμβεί από σήμερα και μέχρι το μ.χ. Ούτε μία μέρα αργότερα! Αυτό σαν μία πρώτη προσέγγιση. Τόσο θα άφηνε ο Θεός να ζήσουμε αν ήμασταν σωστοί. Όμως φαίνεται ότι δεν είμαστε, και τα χρόνια μας θα περικοπούν. Θα είναι λιγότερα. Διότι η αντίστροφη μέτρηση τελικά τέθηκε νωρίτερα. Ας θυμηθούμε την παραβολή της συκής που είπε ο Ιησούς στους μαθητές Του όταν εκείνοι Τον ρώτησαν πότε θα συμβούν τα γεγονότα του τέλους, των εσχάτων καιρών, εννοώντας βέβαια τα έσχατα των εσχάτων καιρών: Ματθαίος, κεφ. 24: 32. Από δέ της συκής μάθετε την παραβολήν, όταν ήδη ο κλάδος αυτής γένηται απαλός και τα φύλλα εκφύη, γιγνώσκετε ότι εγγύς το θέρος. (:Προσέξτε, μόνο φύλλα. Όχι καρπούς). 33. Ούτω και υμείς όταν ίδητε ταύτα πάντα, γιγνώσκετε ότι εγγύς εστίν επί θύραις. 34. Αμήν λέγω υμίν, ού μή παρέλθη η γενεά αύτη έως αν πάντα ταύτα γένηται. Το ίδιο αναφέρει ο Μάρκος (κεφ.13 εδ.30), και ο Λουκάς (κεφ.21 εδ.32). Σημαντικό. «Συκή» είναι το έθνος Ισραήλ: Ωσηέ, κεφ. 9: 10. Εύρον τον Ισραήλ ως σταφυλή εις την έρημον, ως πρώτο ώριμο σύκο εις την συκήν κατά την απαρχήν της. Ιερεμίας, κεφ. 8: 13. Εάν ζητήσω να συλλέξω θερισμόν εξ αυτών, λέγει ο Κύριος, δέν υπάρχει ούτε μία σταφυλή στην άμπελο, ούτε ένα σύκο στην σ υ κ ή. Ακόμη και τα φύλλα εμαράνθησαν. Ο λαός Ισραήλ συμβολίζεται στην Παλαιά Διαθήκη ως συκή, διότι όπως η συκή έχει άγρια φύλλα αλλά βγάζει γλυκούς καρπούς, έτσι και ο λαός Ισραήλ ήταν άγριος σαν δάμαλις, αλλά από αυτόν προέκυπταν «γλυκείς καρποί», ήτοι οι άγιοι και προφήτες της Π. Διαθήκης, «καρποί» που οι «σπόροι» τους, οι λόγοι και τα έργα τους άπλωναν και καρποφορούσαν στη «γη», στον κόσμο. Και η άμπελος έχει επίσης αυτές τις ιδιότητες. Κι αυτή βγάζει άγρια φύλλα και γλυκούς καρπούς. Και όχι τυχαία, αλλά τόσο η συκή όσο και η άμπελος είναι φυτά θερινά. Καρποφορούν στο θέρος. «Θέρος», «θερισμός», Κρίση, Δευτέρα Παρουσία. Λουκάς, κεφ. 13: 6. Έλεγε δε ταύτην την παραβολήν. Συκήν είχε τις εν τω αμπελώνι αυτού πεφυτεμένην, και ήλθε ζητών καρπόν εν αυτή, και ουχ εύρεν. 7. Είπε δε προς τον αμπελουργόν. Ιδού τρία έτη έρχομαι ζητών καρπόν εν τη συκή ταύτη, και ούχ ευρίσκω. Έκκοψον αυτήν ίνατί και την γή καταργεί; (=γιατί να αχρηστεύει, να πιάνει άσκοπα χώρο στη γη;) 8. Ο δε αποκριθείς είπεν αυτώ. Κύριε, άφες αυτήν και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν και βάλω κόπρια. 9. Κάν μέν ποιήση καρπόν. Ει δε μήγε, εις το μέλλον εκκόψεις αυτήν. Στην παραβολή αυτή, η συκή είναι ο Ισραήλ. Αμπελώνας είναι η γη. Ο «κάποιος» είναι ο Πατέρας Θεός που ήλθε δια του Ιησού στο Ισραήλ τότε για να βρει «καρπό», δηλαδή πιστούς, αλλά δεν βρήκε (ούτε ένα σύκο στην συκή...). Αμπελουργός είναι ο Ιησούς. Επί τρία έτη και κάτι ο Ιησούς εδίδασκε περιφερόμενος στο Ισραήλ, τρία χρόνια ο Θεός ζητούσε μάταια «καρπό». Και ο Πατέρας Θεός είχε αποφασίσει να τους αφανίσει, αλλά ο «αμπελουργός», ο ενσαρκωθείς Υιός και Λόγος είπε άφησέ τους και τούτο το έτος, και αυτόν τον αιώνα. Η κοπριά είναι ο Θείος λόγος, η Καινή Διαθήκη και ο Ευαγγελισμός των εθνών στην μ.χ. εποχή. Έτσι το «έδαφος» γύρω από αυτή την συμβολική συκή, όλα τα έθνη γύρω τους ποτίστηκαν με Θείο λόγο. Παρ όλα ταύτα όμως εκείνοι δεν μετανόησαν. Κι έτσι το 70 μ.χ. ο Τίτος κατέστρεψε το Ισραήλ οριστικά. Ο ναός του Σολομώντος γκρεμίστηκε και οι Ιουδαίοι διασκορπίστηκαν. Επίσης η κατάρα που έδωσε ο Ιησούς στην «άκαρπο συκή» δεν αφορούσε το δένδρο, αλλά τον λαό Ισραήλ, την συμβολική συκή του Θεού:

13 11 Μάρκος, κεφ. 11: 13. Και ιδών συκήν από μακρόθεν έχουσαν φύλλα ήλθεν, εί άρα τι ευρήσει εν αυτή. Και ελθών επ αυτήν ουδέν εύρεν ει μη φύλλα. Ού γάρ ήν καιρός σύκων. (;) 14. Και αποκριθείς είπεν αυτή. Μηκέτι εκ σού εις τον αιώνα μηδείς καρπόν φάγοι. Περίεργο. Ο Χριστός, δηλαδή ο Θεός, ο Δημιουργός της συκιάς δεν ήξερε ότι δεν ήταν η εποχή των σύκων; Γιατί είχε αυτή την παράλογη απαίτηση από το δένδρο; Και γιατί να το καταραστεί έτσι άδικα; Δεν πρόκειται λοιπόν για το δένδρο, αλλά για την συμβολική συκή, τον λαό Ισραήλ. Διότι ήλθε τότε ο Κύριος και δεν βρήκε ούτε ένα «σύκο», ούτε έναν Ιουδαίο να Τον περιμένει. Ούτε στη γέννησή Του τον υποδέχθηκαν. Μάγοι, αλλοεθνείς ήλθαν να Τον τιμήσουν. Βοσκοί και όχι ραββίνοι ή γραμματείς Τον προσκύνησαν. Κανείς από το ιερατείο δεν Τον περίμενε, αν και θα έπρεπε. Μέσα από την συκή λοιπόν ο Θεός καταράστηκε τον λαό Ισραήλ: - Ποτέ στον αιώνα να μή βγάλει άνθρωπο του Θεού. Επομένως συκή είναι ο λαός Ισραήλ. Και η αναγέννησή της στην παραβολή συμβολίζει την επανίδρυση του κράτους Ισραήλ. Τα δε «φύλλα» της είναι η πρώτη γενεά των ανθρώπων που θα προέκυπτε από το κράτος αυτό. Αυτή είναι η «συκή» που καταράστηκε ο Ιησούς και εξηράνθη παραχρήμα. Έτσι το 70 μ.χ. η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε, ο λαός διασκορπίστηκε, και ύστερα από πολλά έτη ξανάγινε κράτος. Αυτή τη φορά όμως η «συκή» δεν φέρει καρπούς, αλλά μόνο φύλλα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι του Θεού Ιησού Χριστού. Δεν είναι οι Ισραηλίτες σήμερα χριστιανοί. Όμως τυχαίνει και οι δυο μας να είμαστε επιβάτες του «ιδίου λεωφορείου». Είτε το θέλουμε, είτε όχι, Ισραηλίτες και χριστιανοί είμαστε συγκάτοικοι του ιδίου πλανήτη και της ιδίας εποχής. Το κράτος του Ισραήλ επανιδρύθηκε στις 14 Μαϊου Όσοι άνθρωποι είναι γεννημένοι από τότε και μετά, αποτελούν την πρώτη γενεά που προκύπτει από αυτό το νεοσύστατο κράτος. Στον στίχο 33 ο Κύριος διαβεβαιώνει πως δεν θα προλάβει να παρέλθει αυτή η γενεά, έως ότου συμβούν όλα τα γεγονότα των εσχάτων καιρών. Επομένως όλοι οι γεννηθέντες από το 1948 και έπειτα, αποτελούν τη Βιβλική εκείνη γενεά που θα ζήσει όλα αυτά τα γεγονότα του τέλους. Κι επειδή η Δευτέρα Παρουσία ακολουθεί αμέσως μετά από όλα αυτά τα γεγονότα του τέλους, βγαίνει το λογικό συμπέρασμα ότι: Όλα τα γεγονότα των εσχάτων καιρών εκτός από την Δευτέρα Παρουσία, θα συμβούν εντός μίας και μόνο γενεάς, δηλαδή το πολύ μέσα σε 120 χρόνια, διότι τόσα όρισε για το ανθρώπινο είδος ο ίδιος ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη. Γι αυτό λοιπόν μας ενδιαφέρει το πότε επανιδρύθηκε το Ισραήλ. Όχι για ιστορικούς ή προπαγανδιστικούς λόγους αλλά ως σημείο αναφοράς. Διότι η επανίδρυση του Ισραήλ σημαίνει την έναρξη της έσχατης γενεάς. Είναι το σημείο «0», το ξεκίνημα στο χρονόμετρο της Ανθρωπότητος. Τότε τίθεται η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος, ένα τέλος φρικτό. Πολλοί είναι σήμερα ικανότατοι στον αντίλογο, ανίκανοι όμως στο λόγο. Αντιλέγουν χωρίς να λένε τίποτα. Και μόλις ειπωθεί κάτι, σπεύδουν να το λιθοβολήσουν με επιχειρήματα σαθρά. Το ίδιο συνέβη λοιπόν κι εδώ. Πολλοί υποτιθέμενοι «ερευνητές» έσπευσαν να υποστηρίξουν ότι δεν μπορούμε να εκλάβουμε την ημερομηνία αυτή ως εναρκτήρια της εσχάτης γενεάς, αλλά τον Ιούνιο του 1967 που οι Ισραηλινοί ανέκτησαν τα εδάφη τους στον πόλεμο των 6 ημερών. Όμως εάν ανοίξετε οποιαδήποτε εγκυκλοπαίδεια, στην ιστορία του Ισραήλ θα δείτε ότι η ίδρυση του κράτους αυτού έγινε στις 14 Μαϊου Έτσι το κατέγραψε η Ιστορία, όπως κατέγραψε και την Ελληνική επανάσταση του 1821 στις 25 Μαρτίου, άσχετα αν εμείς ανακτήσαμε την χώρα μας αργότερα. Μα εάν ήταν έτσι, εάν ήσαν τόσο καλοί ερευνητές, τότε ας τολμήσουν να πουν και πόσα έτη διαρκεί μία Βιβλική γενεά. Διότι όλοι αυτοί οι «εκκλησιαστικοπατέρες» υποστηρίζουν ότι η γενεά διαρκεί 25 χρόνια. Εντάξει. Τότε = Δηλαδή το 1992 θα έπρεπε να έχει τελειώσει αυτή η γενεά. Να έχει γίνει και ο Αρμαγεδώνας, ο 4 ος παγκόσμιος πόλεμος με τον Αντίχριστο. Μα τότε ο Αντίχριστος όφειλε να είχε έλθει το = 1985! Δεν θυμάμαι να έγινε κάτι από όλα αυτά...

14 12 Θέλετε τον Αντίχριστο να έρχεται το 2013; Ατυχήσατε. Διότι αυτός εξ ορισμού δεν δύναται να έλθει πριν συμπληρωθούν οι «καιροί των εθνών», που είναι τουλάχιστον 2000 έτη από την επιφοίτηση. Άρα ο Αντίχριστος δεν γίνεται να γεννηθεί καν πριν το Και το Ευαγγέλιο θα έπρεπε να έχει ήδη κηρυχθεί στα πέρατα της οικουμένης και να έχουν γίνει όλοι χριστιανοί. Δεν νομίζω ότι στα επόμενα 3 χρόνια μπορεί να γίνει αυτό. Τώρα, εάν νομίζετε ότι το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε σε όλο τον κόσμο κατά τους αποστολικούς χρόνους, θα πω ότι η Αμερική ανακαλύφθηκε το 1492, ενώ η Αυστραλία το 1606 από τους Ολλανδούς, και η πρώτη αποικία από χριστιανούς εγκατεστάθη εκεί το Μέχρι τότε μόνο ιθαγενείς υπήρχαν εκεί. Η Πολυνησία ανακαλύφθηκε το Όλα αυτά τα μέρη, ήπειροι ολόκληρες δεν είχαν ιδέα για τον Χριστό! Πιστέψτε με! Μα κι αν ακόμη είχαν φθάσει εκεί τότε με «θαύμα», θα έπρεπε όταν ανακαλύφθηκαν τα μέρη αυτά, κάποιοι να ήσαν ήδη χριστιανοί. Μα δεν βρέθηκε εκεί ούτε ένας, πιστέψτε με! Γι αυτό και οι Ισπανοί έσφαζαν ιθαγενείς και ξεκλήρισαν φυλές ολόκληρες, τάχα για να τους εκχριστιανίσουν. Όχι. Δεν νομίζω να πήγαν εκεί οι απόστολοι ή κάποιοι πρωτοχριστιανοί. Ούτε καν οι Βυζαντινοί. Όταν ο Ιησούς λέει «και κηρυχθήσεται τούτο το ευαγγλέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι, και τότε ήξει το τέλος», (Ματθαίος κεφ.24, εδ.14), ο Κύριος γνώριζε πολύ καλά ότι «οικουμένη» είναι ολόκληρος ο κόσμος και όχι ο τότε γνωστός κόσμος που ισχυρίζονται κάποιοι. Αυτό θα ίσχυε αν τούτο λεγόταν από κάποιον άνθρωπο. Όμως εδώ μιλάει ο Παντογνώστης Χριστός. Λέτε να μη συμπεριελάμβανε στη λέξη «οικουμένη» την Αμερική ή την Αυστραλία; Ακατοίκητες ήταν τότε; Και αν ναι, τότε πως βρέθηκαν εκεί αργότερα άνθρωποι ιθαγενείς; Πετώντας πήγαν εκεί; Για να μη σας πω ότι κήρυξη Ευαγγελίου δεν σημαίνει μόνο ενημέρωση για την ύπαρξη και μόνο του Χριστού, αλλά βάπτιση και κήρυξη. Άλλωστε η εντολή του Χριστού είναι: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν...». (Ματθαίος κεφ.28, εδ.19-20). Η εντολή είναι «μαθητεύσατε». Κάντε τους μαθητές. Και για να γίνει κάποιος μαθητής σε ένα σχολείο, πρέπει πρώτα να εγγραφεί. Η «εγγραφή» στον χριστιανισμό γίνεται με την βάπτιση και το χρίσμα. Ύστερα, οι μετοχές «βαπτίζοντες» και «διδάσκοντες» δηλώνουν τρόπο. Πως να τους μαθητεύσετε; Πρώτα βαπτίζοντες, και έπειτα διδάσκοντες. Με αυτή τη σειρά μας τα ενέτειλε ο Κύριος. Διότι ένας άπιστος δεν είναι υποχρεωμένος να καθήσει να ακούσει το κήρυγμα, όπως και ένας επισκέπτης σε ένα σχολείο να παρακολουθήσει το μάθημα. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έκανε κηρύγματα που λέγονται διδαχές. Που τις έκανε; Σε Κινέζους ή σε Μουσουλμάνους; Που διδάσκει ο καθηγητής ή ο δάσκαλος; Στο δρόμο, ή στα πανηγύρια; Έλεος πια! Όταν ο Κύριος λέει «κηρυχθήσεται το ευαγγέλιον εν όλη τη οικουμένη», τούτο προϋποθέτει την βάπτιση όλων των λαών της Γης. Η έσχατη γενεά ιστορικά ξεκίνησε από τις 14 Μαϊου Γνωρίζοντας την «ώρα 0» της εσχάτης γενεάς, το επόμενο λογικό ερώτημα είναι πόσο διαρκεί η γενεά; 1) Ψαλμός 89 (Εβρ. 90): 10. Το μήκος της ζωής μας είναι εβδομήκοντα, πιθανώς εν περιπτώσει ευρωστίας ογδοήκοντα έτη. 2) Σοφία Σειράχ, κεφ. 18: 9. Αριθμός ημερών (=ετών) ανθρώπου πολλά έτη εκατόν. 3) Γένεσις, κεφ. 6: 3. Τότε είπεν ο Κύριος. «Το πνεύμα μου δεν πρέπει να παραμείνει αιωνίως εντός του ανθρώπου, εφ όσον ούτος είναι σάρξ. Δια τούτο η ζωή του θα διαρκεί εκατόν είκοσι έτη.» Τούτο βέβαια ελέχθη για τον κατακλυσμό και αναφέρεται στους προκατακλυσμιαίους ανθρώπους. Ως γνωστόν οι άνθρωποι που προήρχοντο από τον Αδάμ, προ κατακλυσμού ζούσαν κοντά 1000 έτη. Μετά τον κατακλυσμό τα έτη της γενεάς άρχισαν σταδιακά να μειώνονται, και φτάνοντας στα χρόνια του Μωυσή, κανείς δεν ξεπέρασε από εκεί και ύστερα τα 120, με εξαίρεση τον Ιωαδέ που έζησε 130. (Β Παραλειπομέων κεφ.24, εδ.15). Όντως περιεκόπησαν τα έτη των ανθρώπων κάτω από τα 120, και ο Θεός δεν το όρισε αυτό μόνο για την γενεά του κατακλυσμού. Διαφορετικά θα έπρεπε να ζούμε κι εμείς σήμερα πάνω από 700 χρόνια όπως κι εκείνοι.

15 13 Άρα ο νόμος αυτός εφαρμόστηκε για όλους τους μεταγενεστέρους του κατακλυσμού. Γι αυτό και ο Μωϋσής, ο μεγαλύτερος γενάρχης μετά την Έξοδο δεν ξεπέρασε το όριο αυτό: Δευτερονόμιο, κεφ. 34: 5. Ούτω ο Μωϋσής, ο δούλος του Κυρίου, απέθανε εκεί εις την χώραν του Μωάβ κατά διαταγήν του Κυρίου Ο Μωϋσής ήτο 120 ετών όταν απέθανε. Η όρασίς του δεν είχεν εξασθενήσει και αι φυσικαί του δυνάμεις δεν είχον ελαττωθή. Δεν πέθανε λοιπόν ο Μωϋσής από βαθύ γήρας, αλλά κατά διαταγήν του Κυρίου. Το ότι τα 120 χρόνια αποτελούν όριο ηλικίας, προαναγγέλει τούτο ο Θεός στον Μωϋσή πριν την Έξοδο από την Αίγυπτο: Έξοδος, κεφ. 23: Θα συμπληρώσω ολόκληρον τον αριθμόν των ημερών σου. Άρα το όριο των 120 ετών είναι ένα σίγουρο δεδομένο. Το όριο αυτό ισχύει για «γενεά», δηλαδή επί μεγάλου αριθμού ανθρώπων. Δεν ισχύει για έναν μεμονωμένον άνθρωπο. Το όριο ηλικίας για μεμονωμένον άνθρωπο είναι έτη όπως ορίζει ο 89 ος Ψαλμός, και 100 η Σοφία Σειράχ. Γιατί να λάβουμε όμως ως Βιβλικό όριο ζωής της γενεάς τα 120 έτη και όχι τα 100, τα 80 ή τα 70; Διότι στατιστικά όταν έχουμε πολλές τιμές, (όπως εδώ, 120, 100, 80, 70), ο μεγαλύτερος αριθμός αποτελεί και την μεγίστη τιμή, το ανώτατο όριο. Αυτό οφείλουμε λοιπόν να λάβουμε για τους υπολογισμούς. Τούτο δεν σημαίνει βέβαια ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξεπεράσει τα 120 έτη, αλλά ότι το Βιβλικό όριο της γενεάς είναι 120 έτη. Όριο καθαρά θεωρητικό και υπολογιστικό. Άλλωστε ο Θεός, ως φιλεύσπλαχνος Πατέρας θα δώσει στους ανθρώπους τη μεγαλύτερη πίστωση χρόνου για να σωθούν, κάνοντας χρήση του μεγίστου ορίου, που είναι σαφώς τα 120 χρόνια. Αυτό ζητάμε και κατά την Θεία λειτουργία της Κυριακής εδώ και 2000 χρόνια όταν ο ψάλτης λέει «Κύριε, π α ρ ά τ ε ι ν ο ν το έλεός Σου». Παράταση ζητάμε και μας δίδεται. Πόσο γίνεται να παραταθεί ο χρόνος της έσχατης γενεάς; Μέχρι τα 120 έτη... Ας σημειωθεί ότι και ο Νώε θα κατασκεύαζε την κιβωτό σε 120 χρόνια, αλλά όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Θεός περιέκοψε τα 20, και τελικά η κατασκευή της κιβωτού διήρκεσε φαινομενικά 100 έτη. Όμως 120 έτη ορίστηκαν αρχικά. Και δεδομένου ότι η ιστορία της κιβωτού, (όπως και της Εξόδου) είναι προτύπωση της «εσχάτης γενεάς», άρα το όριο των 120 ετών βρίσκεται κι εδώ. (Και επί Αντιχρίστου ο Θεός τότε θα κολοβώσει, θα περικόψει τις ημέρες). Αλλά και ο Ιωάννης ο Θεολόγος κατά την Παράδοση έζησε 120 έτη, (Μ. Συναξαριστής Βίκτωρος Ματθαίου, έκδοση Α 1950, 8 Μαϊου, τόμος Ε σελ.185), και μετά έλαβε αφθαρσία και μετέστη. Κι εδώ 120 χρόνια. Και όχι μόνον εδώ. Λέει ο Ιησούς στους Ιουδαίους: Ιωάννης, κεφ. 4: 35. Ουχ υμείς λέγετε ότι τετράμηνος εστί και ο θερισμός έρχεται; Ιδού λέγω υμίν, επάρατε τους οφθαλμούς υμών και θεάσασθε τας χώρας, ότι λευκαί εισί προς θερισμόν ήδη. «Θερισμός» είναι η Δευτέρα Παρουσία. Ο Βιβλικός μήνας έχει 30 ημέρες. Άρα 30 Χ 4 = 120 ημέρες. Λέει λοιπόν αλληγορικά ο Ιησούς στους Ιουδαίους: «...Εσείς δεν λέτε ότι ακόμη 120 ημέρες και κοντά είναι ο θερισμός;». Δεν ξέρετε δηλαδή ότι πρέπει να προηγηθούν αυτά τα 120 έτη της εσχάτης γενεάς, και τότε κοντά θα είναι το τέλος; Λέει και κάτι άλλο. «Σηκώστε τα μάτια σας και θεάσατε τις χώρες που είναι ήδη λευκές για θερισμό». Ποιες χώρες είναι λευκές, καθαρές και έτοιμες για «θερισμό», δηλαδή την Δευτέρα Παρουσία, εφόσον την εποχή εκείνη οι χώρες, τα έθνη δεν είχαν ευαγγελιστεί; Μιλάει για τις χώρες κατά την έσχατη γενεά. Μόνο τότε τα έθνη θα ήταν ήδη έτοιμα για θερισμό. Ποτέ άλλοτε! Και πότε τους λέει να σηκώσουν τα μάτια; Το 1948 που ξαναέγιναν κράτος, διότι τότε μόνο θα μπορούσανε να θεάσουν, να δουν. Τους δίνει συγχρόνως προφητεία και εντολή. Τους λέει «επανιδρυθείτε τότε που τα έθνη θα είναι έτοιμα», ήτοι σε μία καταληκτική εποχή. Και φυσικά, κατά το τέλος των καιρών των εθνών, που αριθμητικά είναι πάνω από 2000 έτη. Δεν θα μπορούσε επομένως το Ισραήλ να επανιδρυθεί σε προηγούμενους αιώνες. Άδικα ανησυχούσαν λοιπόν όλες οι προηγούμενες γενεές για τον Αντίχριστο και την Δευτέρα Παρουσία. Ούτε το έτος 666 μ.χ, ούτε το 1000, ούτε το 1453 που έπεσε το Βυζάντιο, ούτε καν τον 20ό αιώνα θα μπορούσανε να συμβούν τα έσχατα.

16 14 Επομένως όλα θα γίνουν μέσα σε 120 το πολύ χρόνια. Και αν λάβουμε υπ όψιν μας πως η αφετηρία είναι το 1948, τότε το πολύ μέχρι το 2068 θα πρέπει να έχουν γίνει όλα, εκτός από την Δευτέρα Παρουσία. Και για τους δύσπιστους λέγω ότι με βάση τη μελέτη στις προφητείες, αν δεν βάλουμε όριο τα 120 έτη αλλά τα 100 ή λιγότερα, τότε τα γεγονότα που προφητεύονται δενχωράνε να εκπληρωθούν. Κι επειδή οι προφητείες της εσχάτης γενεάς οφείλουν να εκπληρωθούν όλες και κατά γράμμα, άρα μην αμφιβάλλετε καθόλου. Βέβαια πολλοί θέλοντας να παρηγορηθούν, ισχυρίζονται ότι μπορεί ο Θεός να μας ευσπλαχνισθεί και να μη συμβούν όλα όσα προαναγγέλονται, βασιζόμενοι σε ένα εδάφιο του προφήτη Ιωήλ (κεφ.2 εδ.14) που γράφει ότι «ποιός ξέρει αν δεν μεταμεληθεί πάλι ο Θεός και αφήσει όπισθέν Του ευλογία». Αυτό όμως ισχύει για όλες τις προηγούμενες εποχές, εκτός από τα έσχατα. Στην έσχατη γενεά, ήτοι από 14 Μαϊου 1948 μέχρι 14 Μαϊου 2068, τα προφητευόμενα θα εκπληρωθούν όλα μέχρι κεραίας, όπως ο ίδιος ο Κύριος ορίζει: Μάρκος, κεφ. 13: 30. Αμήν γάρ λέγω υμίν, ού μη παρέλθη η γενεά αύτη μέχρις ού πάντα ταύτα γένηται. 31. Ο ουρανός και η γή παρελεύσονται, οι δε εμοί λόγοι ού μη παρελεύσονται. Λουκάς, κεφ. 21: 32. Αμήν γάρ λέγω υμίν, ότι ου μη παρέλθη η γενεά αύτη έως αν πάντα γένηται. Άρα τα γεγονότα σίγουρα θα εκπληρωθούν όλα και κατά γράμμα. Ο 3 ος παγκόσμιος πόλεμος, η εξάπλωση της Ορθοδοξίας, ο Αντίχριστος και το τέλος του, όλα αυτά θα γίνουν υποχρεωτικά μέχρι τις 14 Μαϊου 2068 μ.χ. Ούτε μία ημέρα αργότερα Ζούμε στην έσχατη γενεά; Διερεύνηση. Όπως και στα μαθηματικά, ένα εξαγόμενο συμπέρασμα θα πρέπει να διερευνάται εάν ισχύει ή όχι. Κι επιτέλους, κάποτε οι ενασχολούμενοι με τις Θείες Γραφές και τα μέλλοντα θα πρέπει να ακολουθήσουν αυτή τη γραμμή. Διότι θα ήταν τραγικό να εξαχθεί ένα λανθασμένο συμπέρασμα και αυτό να επανατροφοδοτήσει την μετέπειτα μελέτη. Θα ήταν λοιπόν ανώφελο να προχωρήσουμε παρακάτω, εάν δεν επαληθεύσουμε το σημαντικό αυτό συμπέρασμα. Πρέπει επομένως να διερευνήσουμε: Ζούμε στην έσχατη γενεά, ή όχι; Ήδη μέχρι τώρα έχουμε δύο θετικά επιχειρήματα. Δύο επαληθεύσεις: Την «άκαρπο συκή» και τα «έτοιμα προς θερισμόν λευκά έθνη» που ατενίζουν οι Ισραηλίτες ως επανιδρυμένο κράτος από τις 14 Μαϊου 1948 και μετά. Όμως υπάρχουν κι άλλα. 5.1 Η σιωπή στον ουρανό ως ημιώριον. Στο 5 ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, το ως εσφαγμένον αρνίον, ο Ιησούς Χριστός λαμβάνει το «βιβλίο» με τα μέλλοντα από τον θρόνο του Πατρός και «ανοίγει τις σφραγίδες» του. Και αυτά που λένε ότι «η Αποκάλυψη είναι σφραγισμένη με σφραγίδες 7», άρα αποτελεί για εμάς επτασφράγιστο μυστικό είναι εντελώς αθεολόγητο. Διότι στο 22 ο κεφάλαιο και εδάφιο 10, ο άγγελος λέει στον άγιο Ιωάννη «...Μη σφραγίσης τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου...». Άρα η Αποκάλυψη είναι βιβλίο ανοιχτό. Σφραγισμένα είναι μάλλον τα μυαλά όλων αυτών που το λένε. Άλλωστε εάν ήταν σφραγισμένη και απρόσιτη, δεν θα λεγόταν «Αποκάλυψη», αλλά «απόκρυψη». Στη συνέχεια στο 6 ο κεφάλαιο το «αρνίον» ανοίγει μία προς μία τις «σφραγίδες», που είναι καταστάσεις οι οποίες χαρακτηρίζουν, «σταμπάρουν» τον μεταπτωτικό άνθρωπο: Η 1 η είναι ο Θείος λόγος που συνοδεύει απ αρχής της δημιουργίας του τον άνθρωπο. Η 2 η είναι οι πόλεμοι που πάντοτε μάστιζαν την Ανθρωπότητα. Η 3 η είναι η πείνα και η φτώχεια. Η 4 η είναι οι ασθένειες που μαστίζουν τον φθαρτό άνθρωπο. Η 5 η είναι η δυσφορία των ψυχών των μαρτύρων μέχρι λίγο πριν την έσχατη γενεά. Η 6 η είναι η καταστροφή της επιφανείας της Γης πριν την Δευτέρα Παρουσία. Η 7 η είναι τα γεγονότα της έσχατης γενεάς.

17 15 Επειδή το κλειδί της μελλοντικής Ιστορίας μας βρίσκεται εδώ, η 7 η σφραγίδα αναλύεται σε 7 μέρη, στις 7 «σάλπιγγες» που είναι γεγονότα παγκοσμίου χαρακτήρα. «Σαλπίζουν», δηλαδή «φωνάζουν», «βοούν». Κι όπως κάποτε οι σαλπιγκτές σάλπιζαν για να προαναγγείλουν στο λαό τον ερχομό του βασιλέα, έτσι κι εδώ οι άγγελοι που είναι οι σαλπιγκτές του Κυρίου, «σαλπίζουν» για να προαναγγείλουν σ εμάς τον δεύτερο ερχομό του «Βασιλέως των βασιλέων και Κυρίου των κυρίων», τον Υιό και Λόγο του Θεού. Μας εφιστούν την προσοχή ότι έρχεται η Δευτέρα Παρουσία. Πριν παρουσιασθούν όμως αυτά τα σημαντικά γεγονότα της γενεάς αυτής, συμβαίνει κάτι το περίεργο: Αποκάλυψη, κεφ. 8: 1. Και ότε ήνοιξε την σφραγίδα την εβδόμην, εγένετο σιγή εν τω ουρανώ ως ημιώριον. Μέχρι εδώ ο άγγελος έδειχνε με τρόπο αδιάκοπο και γοργό τα μελλοντικά γεγονότα στον Ιωάννη. Τώρα όμως πριν αρχίσει η αποκάλυψη της έβδομης σφραγίδας παρεμβάλλεται ένα μεγάλο σχετικά χρονικό διάστημα «σιγής». Γιατί έπρεπε να περιμένει αυτό το νεκρό χρονικό διάστημα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αφού σε αυτές τις περιπτώσεις ο χρόνος είναι πολύτιμος; Η «σιγή» έγινε στον ουρανό, όχι στη γη. Γίνεται εκ μέρους του Θεού. Ο Θεός εμποδίζει τα γεγονότα της έσχατης γενεάς να γίνουν αμέσως, και αφήνει να περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Και αυτό όπως η Ιστορία έδειξε, είναι το διάστημα που μεσολάβησε από τότε που δόθηκε η Αποκάλυψη μέχρι την επανίδρυση του Ισραήλ. Είναι = 1853 έτη. Και όπως αποδείχθηκε, η έσχατη γενεά άρχισε μετά το 1900, ήτοι κατά τον 20ό αιώνα. Αυτός ο αιώνας όμως ήτανε μοναδικός. Από το 1900 μ.χ. ο κόσμος άλλαξε όψη με την εισβολή της τεχνολογίας. Η βιομηχανική επανάσταση που επήλθε τότε άλλαξε την μορφή του πλανήτη. Αυτή την αλλαγή προλέγει και ο προφητικός λόγος του οσίου Νείλου του Μυροβλήτη: Όσιος Νείλος ο μυροβλήτης: «Κατά το έτος 1900, βαδίζοντας προς τον μεσασμό του 8 ου αιώνος, ο κόσμος άρχισε να γίνεται αγνώριστος...». (Ο μεσασμός της 8 ης χιλιετηρίδας είναι = 1988 μ.χ. και όχι το 1992). Όμως το αποκορύφωμα της μεταβολής αυτής συνέβη το 1945 που ο άνθρωπος εγκαινίασε την πυρηνική εποχή. Ως γνωστόν, τότε ερρίφθη η πρώτη ατομική βόμβα και ο κόσμος εισήλθε στην πυρηνική εποχή. Από το 95 μ.χ. μέχρι και το 1900 μ.χ. μεσολαβούν 1800 περίπου χρόνια. Αυτό ακριβώς συμβολίζει και η «σιγή στον ουρανό επί μισή περίπου ώρα». Συμβολίζει το διάστημα των 1800 περίπου «νεκρών» χρόνων που μεσολάβησαν από το 95 μ.χ μέχρι και την εποχή που ο άνθρωπος θα άρχιζε να αποκτά τεχνολογία, εφόσον μέσω αυτής η ανθρωπότητα θα συρθεί δέσμια στα χέρια του Αντιχρίστου. Η τεχνολογία είναι αυτή που θα δώσει την ικανότητα στον Αντίχριστο να εξουσιάσει τον κόσμο. Και η τεχνολογία - επιστήμη δίδεται από τον Θεό. Όχι από τον διάβολο όπως πολλοί απαίδευτα λένε. Σοφία Σειράχ, κεφ. 38: 6. Και αυτός (=ο Θεός) έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού. Η επιστήμη και η τεχνολογία είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Και δεν νομίζω ότι αυτή η γνώση που έμελλε να αλλάξει την όψη του πλανήτη δόθηκε τυχαία σε αυτή την εποχή, κυρίως από το 1900 και μετά. Επί χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι έμειναν στην ανακάλυψη της φωτιάς και του τροχού. Γιατί τώρα, από τον 16 ο αιώνα και μετά να αρχίσει αυτή η «βροχή», η «καταιγίδα» της γνώσεως; Απλά, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Και το χρονικό αυτό διάστημα των 1800 ετών δίδεται έμμεσα από την Αποκάλυψη. Η ώρα έχει 60 λεπτά, και το λεπτό έχει 60 δευτερόλεπτα. Επομένως η ώρα έχει 60 Χ 60 = δευτερόλεπτα, άρα η μισή ώρα έχει 1800 δευτερόλεπτα. Δηλαδή, εδώ η αντιστοιχία είναι ένα δευτερόλεπτο για κάθε έτος! Δεδομένου ότι η Αποκάλυψη δόθηκε το 95 μ.χ και το διάστημα των 1800 ετών μετράει από τότε, έχουμε = 1895 ή περίπου 1900 μ.χ, όπου πράγματι στον αιώνα αυτόν έμελλε να εκπληρωθεί η 7 η σφραγίδα. Στον 20 ό αιώνα έμελλε να ξεκινήσει η έσχατη γενεά. Και η ακρίβεια γίνεται πιο καταπληκτική εάν λάβουμε υπόψιν μας ότι το συνέδριο στο Bale όπου ο Σιωνισμός θέσπισε τα πρωτόκολλά του βάσει των οποίων τέθηκαν τα θεμέλια για την επανίδρυση του κράτους του Ισραήλ έγινε το 1897, δηλαδή 2 έτη μετά το πέρας των 1800 ετών «σιγής». Σύμπτωση;

18 16 Γιατί όμως 1800 έτη και όχι λιγότερα ή περισσότερα; Διότι αν η έσχατη γενεά άρχιζε νωρίτερα, η ανάσταση των νεκρών θα γινόταν πριν την συμπλήρωση 2000 χρόνων από την σταύρωση - ανάληψη - επιφοίτηση, γεγονότα που έγιναν το 30 μ.χ. όπως αποδεικνύεται. Άρα η ανάσταση των νεκρών δεν μπορεί να γίνει πριν το 2030 μ.χ. Και επειδή η έσχατη γενεά διαρκεί 120 έτη, = 1910, άρα η έσχατη γενεά δεν μπορούσε να ξεκινήσει πριν το 1910 μ.χ. Αλλά και οι «αιώνες», οι χιλιετηρίδες που ο Θεός εποίησε για τον κόσμο δεν θα ήσαν 8, αλλά λιγότεροι, δεδομένου ότι ο 8 ος «αιώνας» = χιλιετηρίδα αρχίζει από το = 1488 μ.χ. Ούτε πάλι θα μπορούσε να καθυστερήσει άλλο, διότι κάτι τέτοιο δεν συμφέρει το ανθρώπινο γένος. Δεν μας συμφέρει να καθυστερήσει η Δευτέρα Παρουσία - αφθαρτοποίησή μας. Δια ταύτα, το διάστημα των 1800 ετών ήταν η πιο συμφέρουσα επιλογή του Θεού για εμάς. Άλλωστε «η σιγή επί μισήν ώρα» δεν σημαίνει ότι αμέσως μετά θα ξεκινήσει η 7 η σφραγίδα, αλλά απλώς μετά. Πόσο μετά, δεν ορίζεται. Αυτό που ορίζεται όμως εδώ είναι ότι: Αυτά που προφητεύονται στην έβδομη σφραγίδα, τα γεγονότα των εσχάτων καιρών θα αρχίσουν να εκπληρώνονται αφού περάσει πρώτα ένα μεγάλο χρονικό διάστημα 1800 ετών μετά την χορήγηση της Αποκαλύψεως. Η αντίστροφη μέτρηση, η έσχατη γενεά έμελλε να ξεκινήσει μετά το 1900 μ.χ. Ας σημειωθεί πως όταν δόθηκε η Αποκάλυψη, η έννοια του δευτερολέπτου ήταν άγνωστη. Μέχρι το 1300 μ.χ. ο χρόνος εμετράτο με ηλιακά ρολόγια και κλεψύδρες, όργανα καθόλου ακριβή. Το 1335 κατασκευάστηκε στο Μιλάνο το πρώτο μηχανικό ρολόι που έδειχνε μόνο τις ώρες, το 1582 ο Γαλιλαίος ανακάλυψε το εκκρεμές, ενώ το 1670 κατασκευάστηκε το πρώτο ρολόι που έφερε λεπτοδείκτη. Από τότε και ύστερα μπορούμε να μιλάμε για δευτερόλεπτα. Η υποδιαίρεση της ώρας σε δευτερόλεπτα θεσπίστηκε γύρω στο 1700 μ.χ. Άρα ο συμβολισμός των 1800 ετών με δευτερόλεπτα είναι έξω από κάθε λογική. Κανένας δεν θα μπορούσε να σκεφτεί να γράψει το 95 μ.χ. από μόνος του κάτι τέτοιο. Αυτός ο συμβολισμός είναι σίγουρα Θεϊκός! Αλλά και κανείς μέχρι το 1700 δεν ήταν σε θέση να συλλάβει αυτόν τον συμβολισμό. Αυτό ήταν μήνυμα για εμάς. Ας σημειωθεί ότι η θεμελιώδης μονάδα του χρόνου στην Φυσική σε όλα τα μετρικά συστήματα (C.G.S, M.K.S.A και Τ.Σ.) είναι σήμερα το δευτερόλεπτο. Μα κι αν ακόμη ο άγιος Ιωάννης διέθετε ηλιακό ρολόϊ, σίγουρα αυτό δεν θα λειτουργούσε μέσα στο σκοτεινό σπήλαιο της Αποκαλύψεως που δεν φώτιζε ο ήλιος. Ούτε νομίζω ότι οι Ρωμαίοι είχαν την ευγένεια ώστε να παραχωρήσουν σε έναν εξόριστο κατάδικο ένα τέτοιο όργανο. Όλα αυτά σημαίνουν ότι το «ως ημιώριον» δεν το μέτρησε ο άγιος Ιωάννης, αλλά τούτο του εδόθη, άρα η φράση αυτή αποτελεί όντως συμβολισμό. 5.2 Ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος. Ίσως φανεί παράξενο, αλλά η Αποκάλυψη αναφέρεται φευγαλέα στον 2 ο παγκόσμιο πόλεμο, διότι ο πόλεμος εκείνος αποτελούσε ορόσημο και επιβεβαίωση ότι εισερχόμαστε στην έσχατη γενεά. Αν και το γεγονός αυτό δεν περιέχεται εντός αυτής, αφού έγινε πριν το 1948, αποτελεί όμως προϋπόθεση για την επανίδρυση του Ισραήλ. Πολλοί ρωτούν γιατί η Αποκάλυψη να μην αναφέρεται και στον 1 ο παγκόσμιο πόλεμο που ήταν εξίσου σημαντικός, ή γιατί να μη προφητεύει τα μεγάλα γεγονότα της Ιστορίας. Μα η Αποκάλυψη δεν είναι ένα προφητικό βιβλίο γενικώς, αλλά στοχεύει στην έσχατη και μόνο γενεά, διότι αυτή είναι η άκρως σημαντική. Γι αυτό «σιωπά ως ημιώριον», επί 1800 έτη και κάτι, παραβλέποντας έτσι τον 1 ο παγκόσμιο πόλεμο. Όμως λίγο πριν αρχίσει να μετράει το ρολόι των 120 εσχάτων ετών, για να μας υπομνήσει την έναρξη, αναφέρεται με τρόπο ποιητικό στον 2 ο παγκόσμιο πόλεμο. Αποκάλυψη, κεφ. 8: 2. Και είδον τους επτά αγγέλους οί ενώπιον του Θεού εστήκασι, και εδόθησαν αυτοίς επτά σάλπιγγες. 3. Και άλλος άγγελος ήλθε και εστάθη επί του θυσιαστηρίου έχων λιβανωτόν χρυσούν, και εδόθη αυτώ θυμιάματα πολλά, ίνα δώση ταις προσευχαίς των αγίων πάντων επί το θυσιαστήριον το χρυσούν το ενώπιον του θρόνου.

19 17 4. Και ανέβη καπνός των θυμιαμάτων ταις προσευχαίς των αγίων εκ χειρός του αγγέλου ενώπιον του Θεού. 5. Και είληφεν (=έλαβε) ο άγγελος το λιβανωτόν και εγέμισεν αυτόν εκ του πυρός του θυσιαστηρίου και έβαλεν εις την γήν. Και εγένοντο βρονταί και φωναί και αστραπαί και σεισμός. 6. Και οι επτά άγγελοι οι έχοντες τας επτά σάλπιγγας ητοίμασαν εαυτούς ίνα σαλπίσωσι. Μετά την «σιωπή ως ημιώριον», την σιγή για 1800 και πλέον έτη, δίδονται, τότε δίδονται στους επτά αγγέλους οι αντίστοιχες σάλπιγγες. Όχι πριν. Τούτο το ποιητικά δοσμένο γεγονός συμπίπτει χρονικά με το ξεκίνημα του 20ού αιώνα που μας έλεγε και ο όσιος Νείλος. Και τότε ένας άλλος άγγελος που δεν είναι από τους επτά, έρχεται και ίσταται στο «θυσιαστήριο». Γιατί θυσιαστήριο; Τι γίνεται στα θυσιαστήρια; Μα φυσικά θυσία. Κάποιοι λοιπόν μέλλει εδώ να θυσιαστούν. Κάτι πολύνεκρο και άδικο προαναγγέλεται εδώ. Ο άγγελος αυτός είχε «λιβανωτό», «λιβανιστήρι», και του δόθηκαν «θυμιάματα πολλά», ώστε να φέρει τις «προσευχές όλων των αγίων» και να τις προσάγει στον θρόνο του Πατρός Θεού. Άγιοι είναι οι χριστιανοί όπως έχουμε πει. Άρα «όλοι οι άγιοι» είναι όλοι οι χριστιανοί που δεν βρίσκονται στη ζωή. Είναι όλοι οι χριστιανοί όλων των εποχών που κατά την φάση αυτή, λίγο πριν τον 2 ο παγκόσμιο πόλεμο αποτελούν «ψυχές εν Κυρίω» και οι οποίες μέσα από «προσευχή» ζητούν κάτι από τον Θεό που μέχρι τότε δεν τους είχε «εισακούσει», δεν τους είχε εκπληρώσει την επιθυμία για τελική δικαίωση. Τώρα όμως ο χρόνος αναμονής τους τελειώνει. Οι «προσευχές τους ανεβαίνουν στον θρόνο του Θεού». Εισακούγονται, και τώρα ο Θεός θα θέσει την αντίστροφη μέτρηση για την Κρίση που θα τους δικαιώσει. Και αφού τα αιτήματά τους έφτασαν να εισακουστούν, το «λιβανωτό γέμισε με πυρ από το θυσιαστήριο». Κάτι φλογερό, σαν κάρβουνα αναμένα θα πέσουν στη γη. Και αυτό το «πυρ» που έπεσε στη γη προκάλεσε βροντές, φωνές, αστραπές και σεισμό. Είναι περιττό να πούμε ότι ο 2 ος παγκόσμιος πόλεμος ήταν ο πρώτος στον οποίο χρησιμοποιήθηκαν όπλα και βόμβες που προκαλούν «αστραπές» = λάμψεις, «βροντές» = θόρυβο βροντής, και «σεισμό» = δονήσεις του εδάφους. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν χρησιμοποιηθεί τέτοια όπλα. Στο τέλος μάλιστα του πολέμου ερρίφθησαν και δύο ατομικές βόμβες. Εκεί να δείτε τι «αστραπές» και «βροντές» και «σεισμός» που έγινε! Όσο για τις «φωνές», ακόμα και σήμερα κραυγάζουμε για αποπυρινικοποίηση και ειρήνη... Ο 2 ος παγκόσμιος πόλεμος είχε πάνω από νεκρούς και έγινε κυρίως μεταξύ χριστιανών. Πολλοί μαρτύρησαν στα χρόνια αυτά, «έκραξαν» προς τον Θεό, «φώναξαν». Ο θάνατος τόσων ανθρώπων αποτελεί κραυγή για τον Θεό, αφού μέσα σε τόσο λίγο σχετικά χρονικό διάστημα φθάνουν προς Εκείνον τόσες ψυχές. Φωνές ακούγονται και όταν υποφέρει κανείς, ή καλεί σε βοήθεια. «Φωνές» απετέλεσαν επίσης και οι τηλεπικοινωνίες, οι ασύρματοι, τηλέφωνα και τηλέτυπα που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά σε τέτοια ευρεία κλίμακα για πόλεμο. Και ο σεισμός; Μήπως δεν «εσείσθη» η Ανθρωπότητα από τον πόλεμο αυτόν; Μήπως το 1945 δεν εγκαινιάστηκε η ατομική εποχή; Πολύ «πύρινος» ήταν λοιπόν ο θυμός του Θεού. Θα έλεγα πυρηνικός. Και το κυριότερο: Ο πόλεμος αυτός είχε σαν συνέπεια, αν όχι στόχο, την επανίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Πράγματι ο πόλεμος τελείωσε το 1945, και μόλις τρία χρόνια μετά, το 1948 επανιδρύεται ένα κράτος που ήταν κατηργημένο από την Ιστορία κοντά 1900 χρόνια. Και τώρα μπαίνουμε στην έσχατη γενεά. Γι αυτό και τώρα οι επτά άγγελοι ετοιμάστηκαν να σαλπίσουν. Μετά τις 14 Μαϊου Ο επαναπατρισμός των Εβραίων με σύγχρονα μέσα μεταφοράς. Αν και ο 2 ος παγκόσμιος πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα την επανίδρυση του Ισραήλ, ο Χίτλερ εδίωξε αλύπητα τους Εβραίους που ευρίσκοντο στην Ευρώπη. Λέγεται ότι Εβραίοι πέθαναν συνολικά. Άλλοι, όπως ο Υenmark λένε ότι τα θύματα ήσαν λιγότερα από Όπως και να έχει το πράγμα, ο Χίτλερ εδίωξε ανελέητα αυτόν και μόνο τον λαό. Τους Εβραίους. Λες και εκπληρώθηκε κάποια κατάρα δια μέσω των αιώνων...

20 18 Μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ οι Εβραίοι προσπαθούν να επιστρέψουν στην πατρώα τους γη. Την επιστροφή των Εβραίων στους έσχατους καιρούς προαναγγέλουν δεκάδες προφητείες στην Παλαιά Διαθήκη. Επομένως επρόκειτο για Θεϊκό σχέδιο που κανείς δεν μπορούσε να εμποδίσει. Να πως περιγράφεται αυτή η επιστροφή από τα πέρατα της οικουμένης στο βιβλίο του Ησαϊα, βιβλίο που γράφτηκε πριν χρόνια. Και μάλιστα το αντίστοιχο κεφάλαιο παρουσιάζει τα γεγονότα με τη σειρά. Θέτω μικρά σχόλια επιτόπου: Ησαϊας, κεφ. 5: 1. Ας ψάλλω δια τον ηγαπημένον μου (τον Ιησού), το προσφιλές μου άσμα του αμπελώνος του. Ο ηγαπημένος μου είχεν αμπελώνα (=τον λαό Ισραήλ) επί ευφόρου λόφου. 2. Έσκαψε και εκαθάρισεν αυτόν από τους λίθους (=τους απίστους), και τον εφύτευσεν με εκλεκτά κλίματα (= προφήτες. Δια μέσω των αιώνων ο Θεός τους «έσκαβε» και τους «κοσκίνιζε»). Έκτισε παρατηρητήριον εις το μέσον αυτού (=οι 7 οφθαλμοί Του που τους επέβλεπαν), και κατασκεύασεν ληνόν και ανέμενε να αποδώση σταφυλάς (=πιστούς), αλλ απέδωκεν αγριοστάφυλα. (=άπιστους κατά την εποχή του Χριστού). 3. Τώρα κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και άνδρες του Ιούδα, (τότε που ήλθε βρήκε κατοίκους διαφόρων εθνών και Ιουδαίους. Όχι τις υπόλοιπες φυλές) κρίνατε παρακαλώ, μεταξύ εμού και του αμπελώνος μου! 4. Τι ήτο δυνατόν να κάμω περισσότερον δια τον αμπελώνα μου απ ότι έκαμα δι αυτόν; 5. Τώρα λοιπόν θα σας αναγγείλω τι θα κάμω εις τον αμπελώνα μου. Θα αφαιρέσω τον φραγμόν του, ώστε να ερημωθή, (=κατάλυση του κράτους Ισραήλ το 70 μ.χ. με τον Τίτο), θα κατεδαφίσω τον τοίχον του ώστε να καταπατηθή. (Βλέπε... τείχος των δακρύων). 6. Θα καταστήσω αυτόν έρημον, ακλάδευτον και άσκαπτον, (=Θεία εγκατάλειψη), και θα βλαστάνουν εκεί τρίβολοι και άκανθαι (=όχι πλέον άνθρωποι Εκείνου του Θεού), και θα προστάξω τα νέφη να μη βρέξουν βροχήν επ αυτών. (βροχή = επόμενες γεννήσεις τους) 13. Δια τούτο ο λαός μου απήχθη εις αιχμαλωσίαν από έλλειψιν γνώσεως. (Τριαδικού Θεού). 20. Αλλοίμονον εις εκείνους οι οποίοι λέγουν το κακόν καλόν και το καλόν κακόν, (...αθώωσαν τον Βαραβά και καταδίκασαν τον Ιησού), οι οποίοι μεταβάλλουν το σκότος εις φώς και το φώς εις σκότος, (...που είπαν ότι ο Χριστός θεραπεύει εξ ονόματος των δαιμόνων), οι οποίοι μεταβάλλουν το πικρόν εις γλυκύ και το γλυκύ εις πικρόν! 24. Δια τούτο...η ρίζα των θα γίνη ως σήψις και το άνθος των θα απλωθή ως σκόνη, («ρίζα τους» = οι μετέπειτα γενεές, και «άνθος» = το τελικό αποτέλεσμα του «δένδρου» τους, η έσχατη γενεά τους που θα «σκορπίσει» τελικά επί εποχής Αντιχρίστου), διότι απέρριψαν την διδασκαλίαν του Κυρίου των δυνάμεων και κατεφρόνησαν τον λόγον του Αγίου του Ισραήλ. (Ο Άγιος του Ισραήλ είναι ο Τριαδικός Θεός, και ο λόγος Του είναι ο Ιησούς Χριστός.) 25. Δια τούτο ο θυμός του Κυρίου εξήφθη εναντίον του λαού του και εξέτεινε την χείρα του κατ αυτών και επάταξεν αυτούς. Όπως όταν διώχνουμε κάποιον τεντώνουμε το χέρι μας και του δείχνουμε τον δρόμο να φύγει, έτσι και ο Κύριος τεντώνει συμβολικά το χέρι Του και διώχνει τον λαό Ισραήλ από την χώρα του. Εδώ φαίνεται και η τριαδικότητα. Ο Πατέρας Θεός που εκπορεύει Υιό και Άγιο Πνεύμα παρομοιάζεται με άνθρωπο που φυσικά έχει δύο χέρια ομοούσια και αχώριστα με τον κορμό Του. Εδώ βέβαια γίνεται λόγος για τον διασκορπισμό των Εβραίων σαν τιμωρία επειδή δεν δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό ως Μεσσία και Τον απέρριψαν. Θυμηθείτε εκείνο το «...άρον, άρον σταύρωσον αυτόν, και το αίμα αυτού εφ ημών και επί των τέκνων ημών» που είπαν τότε οι Ιουδαίοι στον Πιλάτο. Θυμηθείτε πάλι εκείνο το «...δεν έχουμε άλλον βασιλέα, παρά μόνο τον Καίσαρα». Είναι περιττό βέβαια να πούμε ότι όταν ο Ησαϊας έγραψε την προφητεία αυτή ο Κύριος έμελλε να απορριφθεί από τους Ιουδαίους = 770 χρόνια αργότερα. Θύμωσε ο Θεός και τους εξαποστέλλει στα έθνη για πολλά έτη, και στο τέλος, σε κάποια άλλη εποχή τους πλήττει: Τα όρη εσείσθησαν και τα πτώματα αυτών έγιναν ως κοπρία εις το μέσον των οδών.