ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ «ΠΡΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΟ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟ ΑΣΚΗΤΗ» (ΙΕ.)

Transcript

1 1 ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ «ΠΡΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΟ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟ ΑΣΚΗΤΗ» (ΙΕ.) Λόγος Γ Είναι αρκετά όσα σου είπα για να ανακουφιστείς, όµως επειδή θέλω να σε παρηγορήσω πλήρως θα προσθέσω και τα εξής. Εάν κάποιος σε καλούσε να πας στο παλάτι να δεις τον βασιλιά και να σε κάνει αυλικό και αξιωµατούχο του, αλλά προηγουµένως σου ζητούσε να περάσεις µια νύχτα σ ένα πανδοχείο κακόφηµο, βρόµικο, θορυβώδες, µε πολύ άσχηµη ατµόσφαιρα και περιβάλλον, θα το δεχόσουν ή όχι; Βεβαίως θα προτιµούσες το πρώτο και δεν θα σε ένοιαζε καθόλου η νύχτα που θα περνούσες στο πανδοχείο εκείνο. Πως λοιπόν δεν είναι παράλογο, όταν είναι για εγκόσµιες επιτυχίες και αξιώµατα, να δέχεσαι τις οποιεσδήποτε θυσίες και κόπους και προκειµένου για την βασιλεία των ουρανών να σε ενοχλεί οτιδήποτε δυσάρεστο και κουραστικό; Ξεχνάς ότι είµαστε πάροικοι και παρεπίδηµοι και ότι η ζωή αυτή είναι ένα πανδοχείο ή ένα θέατρο που τελειώνει πολύ γρήγορα; Λοιπόν συνεχίζοντας τα παραδείγµατα της ζωής των αγίων, ας δούµε µετά τον Ιωσήφ τον Μωυσή. Αυτός γεννιέται µε µία παράνοµη ενέργεια των γονέων του, αναγκάζεται να τους αποχωριστεί και µεγαλώνει σε ξένους, αλλόφυλους και αλλόθρησκους και µάλιστα δυνάστες και καταπιεστές των συµπατριωτών του. Αυτός που δεν δεχόταν να ζει µαζί µε τον Θεό ευτυχισµένος, χωρίς να έχει τους συµπατριώτες του µαζί, αυτός αναγκάζεται να µεγαλώνει µέσα στους καταπιεστές και σφαγείς των συµπατριωτών του και να υποκρίνεται ότι είναι Αιγύπτιος! Να βλέπει την γενοκτονία που υφίσταται το έθνος του και να µη µιλά. Σίγουρα πενθούσε τα χαµένα παιδιά περισσότερο από τους γονείς τους και η παραµονή του στα ανάκτορα δεν του προκαλούσε καµµία ευχαρίστηση, αλλά αντίθετα ήταν κόλαση και οδυρµός γι αυτόν. Ο φόνος του Αιγυπτίου που κακοποιούσε ένα οµοεθνή του δείχνει τον κοχλασµό της ψυχής του. Ο Μωυσής, που ήταν ο πιο πράος άνθρωπος πάνω στη γη (Αριθµ. 12,3), αγανάκτησε και θύµωσε τόσο πολύ, που προέβη σε φόνο. Αυτό αποκαλύπτει ότι έλιωνε και φλογιζόταν ακατάπαυστα από τα βάσανα των οµοεθνών του. Παρόλη την αγάπη του οι οµοεθνείς του δεν του αποδώσανε ευγνωµοσύνη και υπακοή, αλλά αχαριστία και αναίδεια. Η προσπάθεια του να ειρηνεύσει δύο Ισραηλίτες που φιλονικούσαν προκάλεσε την οργή και την αγανάκτηση του ενός, ο οποίος µίλησε µε αυθάδη και προσβλητικό τρόπο. «Μήπως θέλεις να µε φονεύσεις µε τον ίδιο τρόπο που φόνευσες χθες τον Αιγύπτιο;» (Εξ. 2,14) είπε ο ένας από αυτούς. Η προσβολή ήταν τόσο µεγάλη που µπορούσε να πνίξει τον Μωυσή ή να τον εξαγριώσει τόσο που να προβεί σε αντίποινα. Αναγκάζεται να φύγει από τα ανάκτορα, στα οποία έζησε σαράντα χρόνια και να γίνει φυγάς στην έρηµο, όπου πέρασε άλλα σαράντα χρόνια, βοσκώντας τα πρόβατα του πεθερού του Ιοθόρ. Ο άνθρωπος που έζησε στην χλιδή και την άνεση των ανακτόρων, αναγκάζεται να ζει την σκληρή ζωή των ανθρώπων της ερήµου και να ασχολείται, αυτός ο πρίγκιπας και ηγεµών, µε την βοσκή αλόγων ζώων. Από την δηµοσιότητα και την προβολή και την δόξα περνά στην αφάνεια, την µόνωση, την ερηµιά. Από τον αλλόφυλο και αλλόθρησκο βασιλιά Φαραώ πέφτει στον αλλόφυλο

2 και αλλόθρησκο ιερέα των ειδώλων Ιοθόρ. Αυτό µπορούσε να τον τσακίσει ηθικά και να τον παραλύσει. Η ξενιτιά ακόµη κι όταν γίνεται µε τη θέλησή µας και για καλό σκοπό είναι ανυπόφορη. Όπως το πουλί που χάνει την φωλιά του και φεύγει από το οικείο περιβάλλον του κινδυνεύει από µυρίους κινδύνους έτσι και ο άνθρωπος. Αν όµως συνοδεύεται από φόβο και αγωνία τότε γίνεται τρισχειρότερη. Ας θυµηθούµε τον Ιακώβ, που αναγκάσθηκε κι αυτός να φύγει από τον φόβο του Ησαύ, στο θείο του τον Λάβαν, ο οποίος τον εκµεταλλεύθηκε και τον κράτησε κοντά του χρόνια ολόκληρα κοροϊδεύοντάς τον και δίνοντάς του την άσχηµη και αλλήθωρη Λεία αντί της όµορφης Ραχήλ, που την ήθελε ο Ιακώβ. Πόσο σκληρό είναι το έργο του ευσυνείδητου και φιλότιµου βοσκού το παρουσιάζει ο Ιακώβ όταν λέγει «Εγώ πλήρωνα από τα δικά µου δια τα ζώα που κλέβανε την ηµέρα και την νύχτα κατά την διάρκεια της µέρας µε κατέκαιγε ο ήλιος και το βράδυ υπέφερα από τον παγετό και απουσίαζε ο ύπνος από τα µάτια µου» (Γεν. 31, 39-40). Αν αυτά δεν τα λέγει ο Μωυσής, δεν σηµαίνει ότι δεν τα υπέστη, αλλά ότι δεν χρειάστηκε να τα αναφέρει, διότι οι άγιοι δεν αποκαλύπτουν πάντα τα παθήµατά τους. Και ο Ιακώβ, αν δεν χρειαζόταν να απολογηθεί στον θείο του, που τον κατηγορούσε, δεν θα τα ανέφερε. Κάποτε ο Θεός καλεί τον Μωυσή να γυρίσει πίσω και να αναλάβει το δύσκολο έργο να οδηγήσει το λαό του εκτός Αιγύπτου στη χώρα από όπου ξεκίνησαν οι προπάτορές του. Αµέσως ο Μωυσής αντιµετωπίζει την έχθρα και το µίσος και του Φαραώ, που τον κατηγορεί ότι προσπαθεί να εξεγείρει τον λαό, αλλά και των Ισραηλιτών, που αντιµετωπίζοντας σκληρότερα µέτρα εκ µέρους των Αιγυπτίων, δυσφορούν και ξεχνούν το όραµα της ελευθερίας και παλινορθώσεώς τους στη χώρα των πατέρων τους. Ο Μωυσής φαίνεται στα µάτια τους σαν απατεώνας και αίτιος της τελικής και οριστικής καταστροφής τους. Ο Μωυσής θα έπρεπε µετά από αυτά που αντιµετώπισε να απελπιστεί πλήρως και να τα βάλλει µε τον Θεό, που τόσο τραγικά τον διέψευσε. Κι όµως ο Μωυσής δεν άφησε το πάθος της απελπισίας να τον κυριεύσει, αλλά αντίθετα προσπάθησε να φουντώσει η πίστη του και να γιγαντώσει η θέλησή του, να ολοκληρώσει το έργο που του ανέθεσε ο Θεός. Απλώς δια της προσευχής εξέθεσε το παράπονό του στο Θεό, για τα όσα συνέβαιναν, και ζήτησε την βοήθειά του και την ολοκλήρωση των υποσχέσεών του. Αφού εν τέλει ο Θεός απέστειλε τις λεγόµενες δέκα πληγές στον Φαραώ, τον ανάγκασε να αφήσει τους Ισραηλίτες να φύγουν, µετά από παλινωδίες του Φαραώ ισάριθµες των δέκα πληγών και αντίστοιχες απογοητεύσεις του Μωυσέως και των Ισραηλιτών. Κι όµως, δεν πέρασαν τρεις µέρες, και ο Φαραώ µετανιώνει για την άδεια που έδωσε και στέλνει το στρατό του για να τους επαναφέρει. Ο Μωυσής τότε ένιωσε αφόρητο φόβο και αγωνία, όχι µόνο γιατί φοβήθηκε τους Αιγυπτίους, όπως και οι άλλοι Ισραηλίτες, αλλά επειδή φοβήθηκε και τις αντιδράσεις των ίδιων των Ισραηλιτών, µετά από αυτή την απρόσµενη εξέλιξη. Και οι Αιγύπτιοι και οι Ισραηλίτες τον θεωρούσαν απατεώνα και αίτιο της δυστυχίας τους. Το πόσο πόνεσε και ταράχθηκε ο Μωυσής τότε, µας το αποκαλύπτει ο ίδιος Θεός, που ενώ ο Μωυσής σιωπούσε και δεν τολµούσε ούτε τα χείλη του ν ανοίξει, Εκείνος του είπε «Τι φωνάζεις προς εµένα;» (Εξοδ. 14,15). Αυτή η φράση του Θεού φανερώνει τον θόρυβο και την ταραχή της ψυχής του. 2

3 Κι όταν κι ο φόβος αυτός εξαφανίστηκε µε την ολοκληρωτική καταστροφή των Αιγυπτίων και οι Ισραηλίτες βλέπανε καθηµερινά τα θαύµατα που έκανε ο Θεός γι αυτούς και πάλι δείχνανε καθηµερινά την αχαριστία τους προς τον Θεό και τον Μωυσή. Συµπεριφερόταν προς τον Μωυσή χειρότερα από τους Αιγυπτίους και τον Φαραώ. Νοσταλγούσαν τα κρέατα της Αιγύπτου και τα λαχανικά της και µιλούσαν περιφρονητικά για το µάννα. Θυµόταν την εύφορη γη της Αιγύπτου και µιλούσαν περιφρονητικά για την έρηµο. Ούτε καν κάνανε λόγο για την ελευθερία που απέκτησαν και για τα δεινά που απαλλάχτηκαν. Ο Μωυσής ήταν σαν να κυβερνούσε ένα έθνος τρελλών και µαινόµενων ανθρώπων. Παρόλα αυτά ο Μωυσής τους υπέµεινε και τους ανεχόταν. Κι αν µεν δεν τους αγαπούσε, θα υπέφερε µόνο για τον εαυτό του και δεν θα τον ένοιαζε γι αυτούς. Ενώ τώρα, που ενδιαφέρθηκε καλύτερα κι από τους γονείς τους γι αυτούς, αυτοί αντί να τον ευχαριστούν τον πληγώνανε µε την κτηνώδη διαγωγή τους. Δεν τον απασχολούσαν τόσο οι ύβρεις που άκουγε, όσο το ποιοι ήταν αυτοί που τις έλεγαν. Κι όµως όλα αυτά τα υπέµεινε ο µακάριος Μωυσής και έκανε υποµονή και αγάπη µε τους σιχαµερά αχάριστους συµπατριώτες του. Αυτός είχε εγκαταλείψει το παλάτι και την βασιλική εξουσία για το χατίρι τους κι αυτοί δεν θέλησαν να στερηθούν τα κρέατα και τα διάφορα ορεκτικά της Αιγύπτου, παρόλο που απαλλάχτηκαν από τη δουλεία και τα δεινά που υπέφεραν. Ο Μωυσής πονούσε για τις πτώσεις τους κι αυτοί χαιρόταν. Όταν έκαναν το είδωλο του µόσχου και είπαν ότι αυτός είναι ο θεός και ευεργέτης τους που τους έβγαλε από την Αίγυπτο, γλεντούσαν και χορεύανε κι ο Μωυσής πενθούσε και θρηνούσε. Έφθασε στο σηµείο να ρίξει κάτω τις θεόγραφες πλάκες του νόµου από την ταραχή και την απελπισία του. Εφόσον φέρθηκαν έτσι. ήταν ανάξιοι να παραλάβουν την νοµοθεσία του Θεού. Εάν ένας πατέρας έχει ένα παιδί άθλιο θρηνεί και οδύρεται, πόσο θρηνούσε ο Μωυσής ο οποίος είχε άθλιους υιούς! Και ποιος πατέρας δέχεται να πεθάνει µαζί µε το παιδί του, χωρίς να έχει αµαρτήσει ο ίδιος; Κι όµως ο Μωυσής το έκανε κι αυτό. Είπε στον Θεό, αν θέλεις να τους καταστρέψεις κατάστρεψε και µένα, αν όµως θέλεις να µε σώσεις σώσε κι αυτούς µαζί µου. Προτίµησε από τη δική του σωτηρία και δόξα το θάνατο µαζί µε τους ελεεινούς υπηκόους του. Να ποιος είναι µεγάλος ηγέτης. Η αλλαξοπιστία των Ισραηλιτών θεραπεύτηκε µε σφαγή των πρωταίτιων που παρανόµησαν από τους λευίτες, οι οποίοι αµέσως τάχθηκαν αλληλέγγυοι µε τον Μωυσή. Η σφαγή αυτή ήταν πολύ εκλεκτική και περιορισµένη και έτσι ο αριθµός όσων φονεύθηκαν έφθασε µόνο τους Ο Θεός µετά από αυτή την θεραπεία είπε ότι δεν θα ακολουθήσει πλέον τους Ισραηλίτες στην πορεία τους προς τη γη της επαγγελίας, γιατί είναι απειθείς και ασεβείς εις το έπακρον και συνεπώς θα του δώσουν αφορµή να τους εξολοθρεύσει. Θα στείλει αντ αυτού τον άγγελό του. Ο Μωυσής που πενθούσε για όσους ο ίδιος είχε σφάξει, για να θεραπεύσει το λαό από την ανοµία του, στεναχωρέθηκε επί πλέον µε την απόφαση του Θεού και είπε «Εάν δεν συµπορεύεσαι µαζί µου, µη µε επιτρέψεις να φύγω από εδώ» (Εξ. 33,18). Βλέπεις πως οι φόβοι διαδεχόταν τους φόβους και οι λύπες τις λύπες; Αλλά και οι ασέβειες των Ισραηλιτών δεν τελειώναν. 3

4 Ο λαός γόγγυζε συνεχώς και ασεβώς εναντίον του Κυρίου µε αποτέλεσµα ο Κύριος να στείλει φωτιά από τον ουρανό και να κάνει κάρβουνο µεγάλο τµήµα των Ισραηλιτών. Τότε ο ισραηλιτικός λαός τροµοκρατηµένος από τις φλόγες του θανάτου παρακάλεσε τον Μωυσή κραυγάζοντας να προσευχηθεί προς τον Θεό για να σταµατήσει το κακό. Και ο φιλάνθρωπος Μωυσής το έκανε και πράγµατι σταµάτησε η φωτιά. Και ονόµασαν το µέρος εκείνο οι Ισραηλίτες «Εµπυρισµό», για να θυµούνται την καταστροφή που υπέστησαν λόγω της ασέβειάς τους (Αριθµ. 11,1-3). Αλλά τον Μωυσή τον διακατείχε για όλα αυτά διπλή λύπη και για ότι χάθηκαν όσοι κάηκαν και για το ότι όσοι εναπέµειναν έµειναν αδιόρθωτοι και δεν απεκόµισαν κανένα κέρδος από την συµφορά εκείνη. Διότι δεν είχε τελειώσει ακόµη εκείνο το κακό κι αυτοί που εναπέµειναν άρχισαν και πάλι να γογγύζουν, παρασυρόµενοι από τους Αιγυπτίους που είχαν ακολουθήσει τους Ισραηλίτες και ζούσαν µαζί τους, λέγοντας «Ποιός θα µας θρέψει µε κρέας; Διότι θυµηθήκαµε τα ψάρια που τρώγαµε στην Αίγυπτο καθώς και τα αγγούρια και τα πεπόνια και τα πράσα και τα κρεµµύδια και τα σκόρδα. Τώρα όµως η ψυχή µας είναι κατάξηρος και τα µάτια µας δεν βλέπουν τίποτα άλλο παρά µόνο το µάννα» (Αριθµ. 11, 4-6). Βλέποντας ο Μωυσής την αγνωµοσύνη του λαού και µη υποφέροντας άλλο αυτή την κατάσταση θέλει να παραιτηθεί από την διοίκησή τους. Νικήθηκε από την λύπη του και εύχεται να πεθάνει πια, παρά να ζει µια τέτοια πικρή ζωή. «Και είπε Μωυσής προς τον Θεό Γιατί µεταχειρίζεσαι τόσο σκληρά τον δούλο σου και γιατί αφήνεις την ορµή αυτού του λαού να ξεσπά επάνω µου; Μήπως εγώ συνέλαβα τον λαό αυτό στην κοιλιά µου, ή µήπως εγώ τον γέννησα, ώστε να µου λες, πάρε αυτό τον λαό στην αγκαλιά σου, όπως η τροφός λαµβάνει το βρέφος που θηλάζει, και µετέφερε τον στη γη που ορκίσθηκα να δώσω στους πατέρες τους. Από που να δώσω κρέατα σε όλο αυτό το λαό που κλαίει µπροστά µου και µου λένε δώσε µας κρέατα να φάµε ; Δεν θα µπορέσω εγώ µόνος µου να οδηγήσω αυτόν το λαό, διότι αυτή η εντολή υπερβαίνει τις δυνατότητές µου. Εάν λοιπόν δεν µε βοηθήσεις, τότε φόνευσέ µε, εάν µπορώ να σου ζητήσω αυτή την χάρη» (Αριθµ. 11,11-15). Αυτά είπε εκείνος που είχε πει «Και τώρα, εάν µεν συγχωρήσεις την αµαρτία τους, συγχώρησέ την, διαφορετικά διέγραψε και µένα από την βίβλο της ζωής που µε έχεις γράψει» (Εξ. 32,32). Τόσο πολύ τον είχε µεταβάλλει η λύπη. Αυτό το παθαίνουν και οι γονείς, όταν έχουν δύσκολα και ανάγωγα παιδιά και δυσανασχετούν. Το ότι βέβαια αυτά ήταν λόγια της στιγµής και το ότι δεν έπαυσε να τους αγαπά, φαίνεται ξεκάθαρα στα όσα ακολούθησαν. Όταν δηλαδή µετά την αποστολή των κατασκόπων, η οποία έγινε λόγω της απιστίας τους στα λόγια του Θεού ότι θα τους δώσει την γη των Χαναναίων, επιχειρούσαν να τον φονεύσουν και τον λιθοβολούσαν, αφού ξέφυγε από τα χέρια τους µε παρέµβαση του Θεού, πάλι προσευχόταν γι αυτούς και παρακαλούσε τον Θεό να δείξει την ευσπλαχνία του προς αυτούς, που ήθελαν να τον φονεύσουν. Τόση ήταν η αγάπη του προς αυτούς (Αριθµ. 14 ο κεφ.). Κι ενώ λοιπόν οι κατάσκοποι, εκτός του Ιησού του Ναυή και του Χάλεβ, είχαν αποθάνει και το πένθος βρισκόταν στο αποκορύφωµά του και δεν είχε περάσει καθόλου χρόνος, πάλι δηµιουργούσαν άλλες αφορµές λύπης για τον Μωυσή. Δεν ανεχόταν να τους εµποδίζει να κάνουν πόλεµο, κατεσφάγησαν από τους Αµαληκίτες 4

5 και πριν τον πόλεµο είχαν πληγεί από την χολέρα και την γαστριµαργία, λόγω του ότι ζητούσαν συνεχώς κρέας (Ψαλµ. 77,30-31). Αλλά οι θλίψεις του Μωυσέως δεν σταµατούν εδώ αλλά συνεχίζονται. Αναφέρει λοιπόν το βιβλίο των Αριθµών στο 20 ο κεφάλαιό του ότι όταν έφθασαν στην έρηµο του Σιν, στην τοποθεσία Κάδης, δεν υπήρχε πουθενά νερό για να πιουν. Η αντοχή του λαού δοκιµάσθηκε άνευ προηγουµένου. Το πρόβληµα υπαρκτό και ανυπόφορο. Τι έπρεπε να κάνουν οι Ισραηλίτες µε την πείρα που είχαν αποκτήσει; Να προστρέξουν στο Θεό και µε έντονη προσευχή να ζητήσουν να τους προσφέρει θαυµατουργικά νερό. Τόσα θαύµατα είχαν δει γιατί να µη δουν κι άλλο ένα. Αυτοί όµως αντί να κάνουν αυτό πήγαν στον Μωυσή και τον Ααρών και τους έβριζαν. Μάλιστα είπαν κάτι το πολύ φοβερό και ανόσιο. «Καλύτερα να πεθαίναµε µαζί µε τους άλλους αδελφούς» τον Κορέ, τον Δαθάν και τον Αβειρών «παρά να πεθάνουµε τώρα από την δίψα». Αν διαβάσουµε τα κεφάλαια 16 και 17 του βιβλίου των Αριθµών θα δούµε ότι Κορέ, Δαθάν και Αβειρών ήταν οι πιο σιχαµεροί και αναιδείς στασιαστές εναντίον του Μωυσή και του Ααρών. Αυτοί και 250 επιφανείς Ισραηλίτες κατηγόρησαν τον Μωυσή και τον Ααρών ότι αυτόκλητοι ήρθαν και τους διοικούν και ότι ενώ τους υποσχέθηκαν να τους φέρουν στη γη που ρέει µέλι και γάλα, ουσιαστικά τους έφεραν µέσα στην έρηµο για να πεθάνουν. Η τιµωρία του Θεού ήταν πολύ σκληρή απέναντι σ αυτούς τους στασιαστές. Άνοιξε η γη και κατάπιε τους Κορέ, Δαθάν και Αβειρών και φωτιά από τον ουρανό κατέκαυσε τους 250 επιφανείς άνδρες. Δυστυχώς οι Ισραηλίτες αντί να συνετισθούν απ αυτή την ιστορία, την επόµενη κιόλας µέρα γόγγυσαν εναντίον του Μωυσή και του Ααρών και τους κατηγόρησαν ότι φονεύσανε το λαού του Κυρίου και ορµίσανε εναντίον τους. Ο Θεός τότε ξέσπασε και φόνευσε άτοµα. Και θα ξεκλήριζε όλον τον ισραηλιτικό λαό, εάν δεν πρόσφερε ο Ααρών θυµίαµα στο θυσιαστήριο για να κοπάσει η οργή του Θεού. Έτσι λοιπόν µίλησαν οι Ισραηλίτες και προσέθεσαν «Τι µας φέρατε σ αυτόν τον πονηρόν τόπον της ερήµου, που δεν φυτρώνουν ούτε συκιές, ούτε αµπέλια και ούτε νερό υπάρχει;». Τότε ο Μωυσής και ο Ααρών στενοχωρηµένοι έτρεξαν στη σκηνή του Μαρτυρίου για να δώσει ο Θεός λύση στο πρόβληµα που αντιµετώπιζαν. Και ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή να χτυπήσει µε το ραβδί του την πέτρα και θα ανέβλυζε το νερό. Πράγµατι ο Μωυσής το έκανε και έτσι ο απειθής και γογγυστής λαός χόρτασε νερό. * * * Η περιπλάνηση όµως του Ισραήλ συνεχιζότανε. Οι λαοί της ερήµου δυσκόλευαν κι αυτοί µε τη σειρά τους τον περιούσιο λαό. Δεν τους επέτρεπαν να περνούν από τα εδάφη τους ούτε τους προσφέρανε τη δυνατότητα ν αγοράσουν κάτι απ αυτούς. Ούτε νερό τους δίνανε. Ο Θεός βέβαια τους βοηθούσε ν αντιµετωπίζουν τους λαούς αυτούς διά των όπλων. Η κατάσταση όµως αυτή τους έσπασε τα νεύρα και άρχισαν να λιποψυχούν. Άρχισαν να τα βάζουν ξανά µε το Θεό και τον Μωυσή. Ο Ααρών δεν υπήρχε πλέον. Είχε πεθάνει µετά το επεισόδιο που ανέβλυσε νερό από την πέτρα. έτσι την εχθρότητα των Ιουδαίων αντιµετώπιζε µόνο ο Μωυσής. Λοιπόν κραύγαζε ο γογγυστής λαός «Γιατί µας έβγαλες από την Αίγυπτο και µας έφερες στην έρηµο, όπου δεν έχουµε ούτε ψωµί να φάµε ούτε νερό να πιούµε; Βαρεθήκαµε και 5

6 σιχαθήκαµε να τρώµε τον κούφιο και άσαρκο άρτο, που µας ρίχνει ο Θεός απ τον ουρανό». Όταν ο Θεός είδε αυτό το συνεχή γογγυσµό και την αχαριστία και απιστία του Ισραήλ, για να τους συνεφέρει, έστειλε δηλητηριώδη φίδια, τα οποία άρχισαν να τους τσιµπούν και να σκορπίζουν το θάνατο. Τότε ο λαός προ της φοβερής αυτής µάστιγος συνήλθε, αναγνώρισε το λάθος του και ζήτησε από τον Μωυσή να προσευχηθεί στο Θεό να φύγουν οι όφεις. Ο Μωυσής γεµάτος από µακροθυµία και αγάπη για το λαό του το έκανε. Και τότε ο Κύριος είπε στον Μωυσή να κατασκευάσει έναν χαλκούν όφιν και να τον τοποθετήσει σε υψηλό σηµείο. Όταν τους τσιµπούσε φίδι θα έπρεπε να ατενίσουν τον χαλκούν όφιν και θα θεραπευότανε από το τσίµπηµα. Έτσι και έγινε και κόπασε το κακό. Αλλά οι Ισραηλίτες συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι. Ενώ ο Θεός δεν άφησε τον µάντη Βαλαάµ, τον οποίο είχαν πληρώσει οι Μωαβίτες να καταραστεί τους Ισραηλίτες, ώστε να καταστραφούν, εκείνοι απρόσεχτοι και συνεχώς επιρρεπείς προς το κακό πορνεύουν µε τις θυγατέρες των αλλόφυλων και προσφέρουν θυσίες στον Βεελφεγώρ και έτσι πέφτουν στην πονηρή παγίδα που τους ετοίµασαν οι εχθροί τους. Ο Μωυσής, για να τους εξιλεώσει απέναντι στον Θεό, αλλά και να τους θεραπεύσει από την συνεχή ασέβειά τους, δίνει εντολή για σφαγή αυτών που παρανοµήσαν µε αυτόν τον ελεεινό τρόπο (Αριθµ. 25,5). Όπως ακριβώς κάνουν οι γιατροί σε ένα τραυµατία, που ενώ του έκαναν πολλές εγχειρίσεις και καυτηριάσεις, αυτός δεν καλυτέρευσε και εκείνοι συνεχίζουν τις καυτηριάσεις και τους ακρωτηριασµούς έτσι έκανε και ο Μωυσής. Τους πονούσε συνεχώς αλλά και πόναγε ό ίδιος. Τι φοβερό αναίµακτο αλλά αβάσταχτο και οδυνηρό µαρτύριο! Συ όµως Σταγείριε διαβάζοντας αυτές τις δυσκολίες που σου γράφω, µη νοµίσεις ότι µόνο αυτές είχαν συµβεί. Πολλές έχω παραλείψει όπως τους διαφόρους πολέµους, τα εµπόδια εκ µέρους των εχθρών, τις προσβολές εκ µέρους των αδελφών του Ααρών και Μαριάµ, που τον κατηγόρησαν ότι πήρε Αιθιόπισσα γυναίκα και ότι δεν µπορεί αυτός να µονοπωλεί την εκπροσώπηση του Θεού (Αριθµ. 14, 1-2). Αλλά κι αν έγραφα όλα όσα περιέχει η Γραφή, αυτά είναι ελάχιστα µπροστά σ αυτά που γίνανε και δεν γράφτηκαν. Διότι αν αυτός που άρχει µερικών υπηρετών σε µια οικία έχει µύριες αφορµές για παροξυσµούς και λύπες, αυτός που εξαναγκάσθηκε να άρχει για σαράντα χρόνια µυριάδες λαού µέσα στην έρηµο, όπου ούτε ο σωστός αέρας υπήρχε ούτε νερό, πόσα προβλήµατα ήταν αναγκασµένος καθηµερινώς να αντιµετωπίζει, πόσες λύπες και δια τους ζωντανούς και για τους πεθαµένους; Είδε να πεθαίνουν όλοι που βγήκαν από την Αίγυπτο και να επιζούν µόνο ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ, οι οποίοι ήταν οι µόνοι εκ των κατασκόπων που στάλθηκαν στην Χαναάν και δεν απίστησαν και δεν πανικόβαλαν τον Ισραηλιτικό λαό υπερβάλλοντας τις δυσκολίες που θα αντιµετώπιζαν. Δεν αξιώθηκε να οδηγήσει αυτούς που ήταν κάτω από είκοσι χρονών και επέζησαν ούτε και να δει την γη της επαγγελίας, πράγµα για το οποίο λυπήθηκε πολύ (Δευτ. 4,21-22). Και το πιο φοβερό βέβαια απ όλα είναι ότι τον οδήγησε ο Θεός εις τον θάνατο γεµάτο λύπη. Διότι προγνώρισε τα όσα κακά θα συνέβαιναν στους Ισραηλίτες, όπως την ειδωλολατρεία, την αιχµαλωσία, τις απερίγραπτες συµφορές. Έτσι βασανιζόταν 6