ΘΥΣΙΑ. Μελέτη 3: Για το Σάββατο 19 Οκτωβρίου

Transcript

1 Μελέτη 3: Για το Σάββατο 19 Οκτωβρίου ΘΥΣΙΑ Εδάφιο µνήµης: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρµών του Θεού, να παραστήσητε τα σώµατά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.» Ρωµαίους 12/ιβ 1. Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Γέν. 3/γ 9-21, Έξ. 12/ιβ 21-27, Λευιτ. 2/ β 1-3, Γέν. 22/κβ 1-19, Λευιτ. 17/ιζ 10,11, Φιλιπ. 4/δ 18. Η έννοια της θυσίας έχει κεντρική θέση στο ευαγγέλιο. Η βασική έννοια του Εβραϊκού όρου για την προσφορά ή θυσία, περιγράφει την ενέργεια να πλησιάσεις και να φέρεις κάτι στην παρουσία του Θεού. Ο αντίστοιχος όρος στα ελληνικά είναι «δώρο». Αυτή την εβδομάδα θα δούμε ορισμένες θυσίες που πρόσφεραν οι πιστοί στον Θεό. Θα δούμε ακόμη ότι ο Θεός αποζητούσε τις προσφορές, όπως εξακολουθεί να τις ζητά και σήμερα. Φυσικά, το σημαντικότερο είναι ότι ο Θεός πρόσφερε την απόλυτη θυσία, τον ίδιο Του τον Εαυτό, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

2 Κυριακή 13 Οκτωβρίου Η ΠΡΩΤΗ ΘΥΣΙΑ Διαβάστε Γεν. 3/γ Ποια ήταν η αντίδραση του Θεού στην αμαρτία του Αδάμ και της Εύας; Ο Αδάμ και η Εύα ζούσαν σε έναν τέλειο κόσμο, σε ένα αγιαστήριο σαν κήπο όπου επικοινωνούσαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Δημιουργό τους. Η αμαρτία τους προκάλεσε μεγάλο χάσμα στη σχέση τους με τον Θεό. Ωστόσο, ο Θεός είχε προνοήσει για το πώς θα αντιμετωπιζόταν αυτό το χάσμα εμπιστοσύνης, και πριν ακόμη αποδώσει την κρίση Του, τους έδωσε την ελπίδα ενός Σωτήρα (Γέν. 3/γ 15). «Ο Αδάμ και η Εύα στέκονταν σαν εγκληματίες ενώπιον του Θεού περιμένοντας την ποινή για την αμαρτία τους. Προτού όμως ακούσουν για τα αγκάθια και τα τριβόλια, την θλίψη και την αγωνία, και το ότι θα γυρνούσαν στο χώμα που ήταν και δικαιωματικά η ποινή τους, άκουσαν λόγια που τους έδωσαν ελπίδα. Αν και έπρεπε να υποφέρουν έπρεπε και να κοιτάξουν προς την μελλοντική νίκη.» Ε. Χουάιτ, That I May Know Him, σ. 16. Ο Κύριος τους έδειξε το θεμέλιο της νίκης όταν, μετά την κρίση Του, τους παρείχε δερμάτινους χιτώνες για να καλύψουν τη γύμνια και την ντροπή τους. Παρότι δεν αναφέρεται, καταλαβαίνουμε πως ένα αθώο ζώο θανατώθηκε, και πιθανότατα αυτό να ήταν και ένα είδος θυσίας (Γέν. 3/ γ 21). Η κίνηση του Θεού να παρέχει ενδυμασία στους ενόχους έγινε συμβολική. Οι θυσίες στην Σκηνή του Μαρτυρίου αποτελούσαν εγγύηση της ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ του Θεού και του λαό Του, όπως οι χιτώνες στον Κήπο της Εδέμ που διαβεβαίωσαν τους ενόχους για την αναλλοίωτη καλοσύνη του Θεού προς αυτούς. Από τις πρώτες μέρες της ανθρώπινης ιστορίας, οι θυσίες δίδασκαν στους αμαρτωλούς ότι μπορούν να έρθουν σε ένωση με τον Θεό μόνο μέσω του θανάτου του Ιησού, ο οποίος προεικονιζόταν σ αυτές. ΣΚΕΨΗ: Διαβάστε Γέν. 3/γ Πόσο σηµαντικό πιστεύετε ότι είναι το γεγονός ότι ο Θεός έδωσε την υπόσχεση της «τελικής νίκης», πριν τους αποδώσει την κρίση Του; Τι µας δείχνει αυτό για τη στάση του Θεού προς εµάς, παρότι είµαστε αµαρτωλοί;

3 Δευτέρα 14 Οκτωβρίου ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ Την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, οι πιστοί μπορούσαν να φέρουν τις προσφορές τους σε διάφορες περιπτώσεις και καταστάσεις. Μπορούσαν να «προσφέρουν» διαφόρων ειδών πράγματα, όπως, καθαρά ζώα, σιτηρά, ή υγρά. Οι θυσίες ζώων είναι το αρχαιότερο στοιχείο στην υπηρεσία του αγιαστηρίου, και μαζί με την ιερατική υπηρεσία, αποτελούσαν το κέντρο της Ισραηλινής υπηρεσίας. Θρησκευτική ζωή χωρίς θυσίες, ήταν αδιανόητο. Ποια είδη προσφορών περιγράφοντα στα παρακάτω εδάφια; Έξ. 12/ιβ 21-27, Λευιτ. 2/β 1-3, Έξ. 25/κε 2-7, Λευιτ. 4/δ Ο Θεός θέσπισε τις θυσίες ώστε οι πιστοί να μπορούν να έρθουν περισσότερο κοντά Του. Γι αυτό και υπήρχαν διαφόρων ειδών προσφορές: ως ευχαριστία, ως έκφραση ευτυχίας και εορτασμού, ως δώρο, για συγχώρηση, για ικεσία, ως σύμβολο αφοσίωσης ή αποκατάστασης. Μεταξύ των πιο σημαντικών προσφορών ήταν αυτή του ολοκαυτώματος (Λευιτ. 1/α ), της εξ αλφίτων (Λευιτ. 2/β ), της ειρηνικής θυσίας (Λευιτ. 3/γ ), της εξ αγνοίας (Λευιτ. 4/δ ) και της περί παραβάσεως (Λευιτ. 5/ε 14-6/ς 7). Οι τρεις πρώτες ήταν εθελοντικές προσφορές και είχαν ως σκοπό να θυμίσουν στους ανθρώπους, ότι όλα όσα είμαστε και έχουμε ανήκουν στον Θεό. Η προσφορά του ολοκαυτώματος έδειχνε την ολοκληρωτική αφοσίωση εκείνου που έκανε την προσφορά. Η εξ αλφίτων προσφορά συμβόλιζε την αφιέρωση των υλικών αγαθών στον Θεό, είτε αυτά ήταν ζώα, είτε τρόφιμα ή κάτι άλλο. Η ειρηνική θυσία ήταν η μοναδική προσφορά όπου ο δότης μπορούσε να πάρει μέρος της προσφοράς για προσωπική κατανάλωση. Οι άλλες δύο προσφορές ήταν υποχρεωτικές. Υπενθύμιζαν στον λαό ότι οι παραβάσεις έχουν συνέπειες, αλλά και τι μπορούν και να «διορθωθούν». Η προσφορά περί παραβάσεως δινόταν όταν κάποιος μολυνόταν από κάτι το ακάθαρτο ή μολυνόταν ηθικά από την αμαρτία. ΣΚΕΨΗ: Η γενική λειτουργία των προσφορών, µας δείχνει πως κάθε σηµείο της ζωής µας είναι υπό τον έλεγχο του Θεού. Πώς µπορούµε να παραδώσουµε ολοκληρωτικά τα υπάρχοντα και το είναι µας στον Θεό; Τι θα συµβεί εάν δεν το κάνουµε;

4 Τρίτη 15 Οκτωβρίου Η ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΜΟΡΙΑ Διαβάστε Γέν. 22/κβ Τι έμαθε ο Αβραάμ για τη θυσία; Ποιος ήταν ο σκοπός του Θεού μέσα από αυτήν την απίστευτη δοκιμασία πίστης του Αβραάμ; Η ζωή του πατριάρχη ήταν γεμάτη με θεϊκές υποσχέσεις για γη, απογόνους και ευλογίες, τη γέννηση ενός γιου και το ότι ο Θεός θα φρόντιζε τον Ισμαήλ. Ο Αβραάμ έκανε θυσίες, υπό το φως όμως κάποιων υποσχέσεων. Ωστόσο, στη Γέν. 22/κβ ο Αβραάμ δεν είχε καμία υπόσχεση από τον Θεό. Αντιθέτως, πήρε την εντολή να θυσιάσει την εκπληρωμένη υπόσχεση, τον γιο του. Ακολουθώντας την εντολή του Θεού, ο Αβραάμ έδειξε πως ο Θεός ήταν πιο σημαντικός από οτιδήποτε άλλο. «Ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός πρόσταξε στον Αβραάμ να σφάξει το γιο του, ήταν να εντυπώσει στη σκέψη του την ευαγγελική αυτή αλήθεια και επιπλέον να δοκιμάσει την πίστη του. Του επιτράπηκε να περάσει την αγωνία των μαύρων εκείνων ημερών της τρομερής δοκιμασίας για να μπορέσει, από προσωπική του πείρα να νιώσει κάτι από το μέγεθος της θυσίας την οποία υπέστη ο Θεός για την απολύτρωση του ανθρώπου. Καμία άλλη δοκιμασία δε θα μπορούσε να προξενήσει τέτοια ψυχική οδύνη στον Αβραάμ όπως η θυσία του γιου του. Ο Θεός παρέδωσε τον Υιό Του σε έναν εναγώνιο και επαίσχυντο θάνατο.» Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ Όσον αφορά τη θυσία, ο Αβραάμ κατάλαβε δύο απαραίτητες αρχές. Πρώτον, κανένας άλλος εκτός από τον Ίδιο τον Θεό, δεν μπορεί να αποδώσει την αληθινή θυσία και τα μέσα για τη σωτηρία. Ο Κύριος είναι Εκείνος που μπορεί να παρέχει, και θα το κάνει. Ο Αβραάμ ονόμασε τον τόπο, «Ιεοβά-ιρέ» που σημαίνει «ο Κύριος θέλει προβλέψει. Δεύτερον, η θυσία που πραγματοποιήθηκε ήταν υποκατάστατη, μιας και μέσω αυτής σώζεται η ζωή του Ισαάκ. Ο κριός προσφέρεται στη θέση του Ισαάκ (Γέν. 22/κβ 13). Το ζώο που ο Θεός πρόσφερε, προεικόνιζε τον Αμνό του Θεού, τον Ιησού Χριστό, στον Οποίο, «ο Κύριος έθεσεν επ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών» (Ησ. 53/νγ 6,7, Πράξ. 8/η 32). ΣΚΕΨΗ: Τι εκπληκτική υποταγή στον Θεό! Ποιος θα µπορούσε να φανταστεί την εµπειρία που βίωσε ο Αβραάµ; Θυµηθείτε την τελευταία φορά που έπρεπε να δείξετε πίστη και να κάνετε κάτι που σας προκαλούσε µεγάλη αγωνία. Τι διδαχτήκατε από τις πράξεις σας, και κατά πόσο θυµάστε αυτό το µάθηµα;

5 Τετάρτη 16 Οκτωβρίου ΖΩΗ ΓΙΑ ΖΩΗ Διαβάστε Λευιτ. 17/ιζ 10,11. Τι λειτουργία δίνει ο Θεός στο αίμα; Ο Θεός διατάζει τους Ισραηλίτες να μη φάνε καθόλου αίμα, και δίνει μία ενδιαφέρουσα αιτιολογία γι αυτήν τη διαταγή: το αίμα αντιπροσωπεύει τη ζωή, και ο Θεός δέχεται το αίμα της θυσίας ως λύτρο για την ανθρώπινη ζωή. Η μία ζωή που συμβολίζεται από το αίμα, λυτρώνει την άλλη ζωή. Αυτή η αντικατάσταση, η οποία έγινε σαφής στο όρος Μοριά όταν ο Αβραάμ πρόσφερε το αίμα του κριού στη θέση του γιου του, βασίζεται στις απαιτήσεις του νόμου του Θεού για το Ισραήλ. Όπως στη Γεν. 22/κβ δείχνει ότι Αυτός προσφέρει τα μέσα για την εξιλέωση, στο Λευιτ. 17/ιζ 11 η έμφαση δίνει στο «εγώ έδωκα αυτό εις εσάς». Δεν μπορούμε να δώσουμε εμείς τα λύτρα. Ο Θεός πρέπει να τα δώσει. Η έννοια των θυσιών είναι διαφορετική σε σχέση με τις άλλες θρησκείες. Στην Αγία Γραφή, δεν είναι ο άνθρωπος εκείνος που πλησιάζει τον Θεό και ξέρει πώς να Τον ευχαριστήσει, αλλά ο Θεός είναι Εκείνος που παρέχει τα μέσα στον άνθρωπο για να βρεθεί στην άγια παρουσία Του. Ο Χριστός, ο Ίδιος προσφέρει το αίμα Του για λύτρα. Διαβάστε Α Σαμ. 15/ιε 22 και Μιχ. 6/ς 6-8. Ποιοι είναι ορισμένοι κίνδυνοι του τελετουργικού συστήματος; Ο Θεός δεν ήθελε να αντικαταστήσουν οι θυσίες τη συμπεριφορά της καρδιάς. Αντιθέτως, οι θυσίες έπρεπε να ανοίξουν την καρδιά του πιστού και να την στρέψουν στον Κύριο. Εάν αποτύχουμε να δούμε ότι οι θυσίες εκφράζουν την πνευματική σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, και ότι δείχνουν στην υπέρτατη θυσία του Ιησού Χριστού, τότε εύκολα θα κάνουμε το λάθος να τις θεωρήσουμε ως ένα αυτόματο μέσο εξιλέωσης. Πέρα από τις θυσίες, ο Θεός θέλει η καρδιά μας να είναι σωστή (Ψαλμ. 51/να 16,17). Διαρκώς οι προφήτες κατέκριναν τον λαό για την υποκριτική του ευλάβεια καλώντας τους να κάνουν το δίκαιο, να αγαπάνε το έλεος και να είναι ταπεινοί στον Θεό (Μιχ. 6/ς 6-8, σύγκρινε με Ησ. 1/α 10-17). ΣΚΕΨΗ: Πώς αντιµετωπίζουµε και εµείς τον παραπάνω κίνδυνο; Γιατί είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουµε ότι κάνουµε κι εµείς το ίδιο λάθος; Πώς µπορούµε να το αποφύγουµε;

6 Πέμπτη 17 Οκτωβρίου «ΘΥΣΙΑΝ ΖΩΣΑΝ» Μετά τον εξιλεωτικό θάνατο του Χριστού, δεν υπήρχε ανάγκη για θυσίες ζώων, αλλά σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη υπάρχει η ανάγκη για μία διαφορετική θυσία. Σύμφωνα με τα παρακάτω εδάφια, τι είδους προσφορά πρέπει να κάνουμε στον Θεό; Ρωμ. 12/ιβ 1,2, Φιλιπ. 4/δ 18, Εβρ. 13/ιγ 15,16, Α Πέτρ. 2/β 5. Η ορολογία του συστήματος των θυσιών βοήθησε τους πρώτους Χριστιανούς να περιγράψουν έννοιες που αφορούν την πλήρως αφοσιωμένη ζωή στον Θεό. Συγκεκριμένα, όταν ο Παύλος σκεφτόταν τον μαρτυρικό θάνατο που θα είχε, περιέγραψε τον εαυτό του ως σπονδή (Φιλιπ. 2/β 17, Β Τιμ. 4/δ 6). Ποιο μήνυμα δίνεται στη Ρωμ. 12/ιβ 1; Πώς μπορούμε να εκδηλώσουμε αυτήν την αλήθεια στη ζωή μας; Το να είμαστε «θυσίαν ζώσαν» σημαίνει να έχουμε δώσει όλο τον εαυτό μας στον Θεό. Περιλαμβάνει την αφιέρωση του σώματος (Ρωμ. 12/ιβ 1) αλλά και τη μεταμόρφωση της εσωτερικής ύπαρξης (εδ.2). Πρέπει να είμαστε ξεχωριστοί («άγιοι»), με αποκλειστικό σκοπό την υπηρεσία του Κυρίου. Οι Χριστιανοί θα εμφανιστούν στον Κύριο λόγω «των οικτιρμών του Θεού» όπως αναφέρεται στη Ρωμ. 12/ιβ 1-21, παρουσιάζοντας τη θυσία του Χριστού ως θυσία τους, το μέσο της σωτηρίας τους. Σ αυτά τα πλαίσια, η έκκληση του Παύλου προς τους Χριστιανούς είναι να μιμηθούν τον Χριστό. Η ορθή κατανόηση της χάρης του Θεού οδηγεί σε μία ζωή αφιερωμένη στον Θεό και σε υπηρεσία αγάπης προς τους άλλους. Το να παραδώσουμε τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας στο θέλημα του Θεού είναι η μόνη λογική ανταπόκριση στην απόλυτη θυσία του Χριστού για μας. Θα πρέπει να υπάρχει αρμονία στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πνευματική και δογματική αλήθεια, και την υπηρεσία μας στους άλλους. Κάθε τομέας της ζωής πρέπει να εκφράζει την ειλικρινή αφοσίωση του πιστού στον Θεό. Η αληθινή λατρεία δεν είναι μόνο πνευματική και εσωτερική, αλλά πρέπει να περιλαμβάνει και εξωτερικές ενέργειες ανιδιοτελούς υπηρεσίας. Εξάλλου, σκεφτείτε τι έκανε ο Κύριος για μας.

7 Παρασκευή 18 Οκτωβρίου Δύση ηλίου: 18:45 ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ: «Ήταν δύσκολο ακόμη και για τους αγγέλους να καταλάβουν ότι ο Αρχηγός του ουρανού, ο Υιός του Θεού, έπρεπε να πεθάνει χάρη του αμαρτωλού ανθρώπου. Όταν ο Αβραάμ έλαβε την προσταγή να θυσιάσει το γιο του, το ενδιαφέρον όλων των ουράνιων υπάρξεων αφυπνίσθηκε. Με αδιάπτωτη προθυμία παρακολουθούσαν βήμα προς βήμα την εκπλήρωση της προσταγής αυτής. Όταν στην ερώτηση του Ισαάκ "πού το πρόβατον διά την ολοκαύτωσιν;" ο Αβραάμ απάντησε "ο Θεός θέλει προβλέψει εις Εαυτόν το πρόβατον", όταν το χέρι του πατέρα, έτοιμο να σφάξει το παιδί του, κρατήθηκε και το προορισμένο από το Θεό κριάρι θυσιάσθηκε αντί του Ισαάκ, τότε χύθηκε φως επάνω στο σχέδιο της απολύτρωσης, και αυτοί ακόμη οι άγγελοι κατάλαβαν καλύτερα τη θαυμαστή πρόβλεψη που είχε κάνει ο Θεός για τη σωτηρία των ανθρώπων. (Δείτε Α Πέτρ. 1:12).» Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. «Να βαδίζουμε στα μονοπάτια Του, να λέμε την αλήθεια και να διαδίδουμε το ευαγγέλιο, να χρησιμοποιούμε το στόμα μας για θεραπεία, τα χέρια μας για να σηκώσουμε εκείνους που πέσανε, και να κάνουμε ανιαρές δουλειές όπως, μαγείρεμα, καθάρισμα, γράψιμο και ράψιμο, να αγκαλιάζουμε εκείνους που είναι μόνοι και θέλουν αγάπη, να ακούμε το κλάμα των απελπισμένων και να βλέπουμε με ταπεινοφροσύνη και υπομονή προς τον Θεό.» John Stott, Romans, σ Πώς το παραπάνω απόσπασμα δείχνει τι σημαίνει να είμαστε «θυσίαν ζώσαν»; Γιατί μπορούμε να ζήσουμε έτσι, μόνο εάν απαρνηθούμε το εγώ; 2. Όπως είδαμε μέσα στην εβδομάδα, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι άνθρωποι ήταν να βλέπουν το σύστημα των θυσιών σαν τέλος, και όχι, ως το μέσο για το τέλος, μιας ζωής κατά πάντα αφιερωμένης στον Θεό και στην υπηρεσία αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Με ποιον τρόπο κινδυνεύουμε σήμερα, οι Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας, να ακολουθήσουμε το ίδιο μονοπάτι; 3. Μείνετε περισσότερο στην ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ στο όρος Μοριά. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι αυτή η ιστορία έχει ως σκοπό να προκαλέσει δυσάρεστα συναισθήματα. Γιατί νομίζετε το πιστεύουν αυτό;

8 Believe παρουσιάζει η έκδοση σε PDF της Σχολής Σαββάτου Επίσης και σε ibooks για iphone και ipad εντελώς δωρεάν!