ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Transcript

1 ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ 2004 Επιτροπή Νομικών Θεμάτων ΕΓΓΡΑΦΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ σχετικά με την έκθεση της Επιτροπής με θέμα την εφαρμογή της οδηγίας 2001/29/ΕΚ για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας Επιτροπή Νομικών Θεμάτων Εισηγητής: Manuel Medina Ortega DT\ doc PE v01-00

2 I. Δικαίωμα του δημιουργού και συγγενικά δικαιώματα στην κοινωνία της πληροφορίας Η προστασία του δικαιώματος του δημιουργού και των συγγενικών δικαιωμάτων στο πλαίσιο της κοινωνίας της πληροφορίας είναι σημαντικό στοιχείο για την ανάπτυξη της οικονομικής ζωής της εσωτερικής αγοράς. Το δικαίωμα του δημιουργού αναγνωρίζει παραδοσιακά στον δημιουργό δύο μείζονα ιδιοκτησιακά δικαιώματα: το δικαίωμα αναπαραγωγής και το δικαίωμα παρουσίασης στο κοινό. Η κοινωνία της πληροφορίας δημιουργεί νέες αγορές στις οποίες η εκμετάλλευση των προστατευόμενων έργων μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω ηλεκτρονικών προϊόντων και διαδραστικών υπηρεσιών. Σε αυτό το πλαίσιο, η προστασία του δικαιώματος του δημιουργού είναι μια από τις προϋποθέσεις για την προώθηση της δημιουργικότητας και της καινοτομίας καθώς και των διαφόρων πολιτισμικών ταυτοτήτων. Το δικαίωμα του δημιουργού δεν είναι απλώς μια εκ των υστέρων αποζημίωση για το έργο του δημιουργού, αλλά και μέσο παροχής κινήτρων για τη δημιουργία περισσότερων έργων. Η πτυχή αυτή είναι ακόμη πιο σημαντική για τους παραγωγούς και τους διαμεσολαβητές όσον αφορά τη διανομή. Οι δικαιούχοι πρέπει συνεπώς να μπορούν να επωφεληθούν της προστασίας του δικαιώματος του δημιουργού και των συγγενικών δικαιωμάτων, όπου ισχύουν τέτοια δικαιώματα, ανεξαρτήτως των εθνικών συνόρων ή των τρόπων χρήσης, κατά τη διάρκεια του συνόλου της περιόδου ισχύος τους. Η πειρατεία στην κοινωνία της πληροφορίας εμποδίζει την ανάπτυξη μιας δημιουργικής διαδικασίας η οποία πρέπει να είναι οικονομικά επικερδής. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι τα ψηφιακά αγαθά έχουν άτυπη διάρθρωση κόστους βάσει της οποίας το κύριο μέρος των δαπανών έγκειται στη σύλληψη και την παραγωγή. Πρέπει να αποφευχθεί η αλλοίωση του δικαιώματος του δημιουργού μέσω της τεχνολογικής προόδου Η καταπολέμηση της πειρατείας πρέπει να επιδιωχθεί σε διάφορους τομείς: εκπαίδευση και πρόληψη, ανάπτυξη της πρόσβασης στη νόμιμη προσφορά ψηφιακών προϊόντων, συνεργασία και ποινικές κυρώσεις. Σήμερα είναι αναγκαίο να διασφαλιστεί η ισορροπία μεταξύ των εύλογων συμφερόντων των δημιουργών και των συμφερόντων των πολιτών και της κοινωνίας, λαμβάνοντας υπόψη την Οικουμενική Διακήρυξη του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, στο άρθρο 27 της οποίας ορίζεται ότι: «1) Καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει ελεύθερα στην πνευματική ζωή της κοινότητας, να χαίρεται τις καλές τέχνες και να μετέχει στην επιστημονική πρόοδο και στα αγαθά της. 2) Καθένας έχει το δικαίωμα να προστατεύονται τα ηθικά και υλικά συμφέροντά του που απορρέουν από κάθε είδους επιστημονική, λογοτεχνική ή καλλιτεχνική παραγωγή του». Η οδηγία 2001/29/ΕΚ για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας έχει τρεις PE v /7 DT\ doc

3 στόχους: - την επαναβεβαίωση των δικαιωμάτων του δημιουργού και των δικαιούχων συγγενών δικαιωμάτων λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες της κοινωνίας της πληροφορίας, - τον καθορισμό του καθεστώτος εξαιρέσεων όσον αφορά τα συγκεκριμένα δικαιώματα, και - τη διασφάλιση της νομικής προστασίας των μέτρων τεχνολογικής προστασίας των έργων και των διατάξεων προκειμένου να εμποδιστούν πράξεις τις οποίες δεν επιτρέπουν οι κάτοχοι των δικαιωμάτων. Η οδηγία εντάσσεται στη σειρά συμβάσεων του 1996 της Παγκόσμιας Οργάνωσης Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΠΟΔΙ) για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και για τις ερμηνείες και εκτελέσεις και τα φωνογραφήματα. Με τη θέσπιση ενός εναρμονισμένου νομοθετικού πλαισίου, το οποίο ευνοεί την προσαρμογή του δικαιώματος του δημιουργού και των συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας, η οδηγία 2001/29/ΕΚ συμβάλλει στην υλοποίηση ενός από τους στόχους προτεραιότητας που όρισε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισαβόνας στο πλαίσιο της διαδικασίας δημιουργίας μιας ανταγωνιστικής και δυναμικής οικονομίας με βάση τη γνώση. Η οδηγία επιτρέπει μεγάλο περιθώριο ευελιξίας στα κράτη μέλη όσον αφορά τη μεταφορά της, δημιουργώντας σε ορισμένες περιπτώσεις νομική ανασφάλεια στο εσωτερικό επιμέρους κρατών μελών και ανισότητες μεταξύ των κρατών μελών εξαιτίας του προαιρετικού χαρακτήρα πολλών διατάξεων, οι οποίες επιτρέπουν στα κράτη μέλη να υιοθετούν κατ επιλογήν διάφορες εξαιρέσεις στα οριζόμενα δικαιώματα και αναθέτοντας στα κράτη μέλη με όρους ενίοτε ασαφείς τη μέριμνα για την εφαρμογή της νομικής προστασίας. II. Στοιχεία αξιολόγησης της εφαρμογής της οδηγίας 2001/29/ΕΚ Η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με θέμα την εφαρμογή της οδηγίας 2001/29/ΕΚ για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας (SEC 2007/1556) εξετάζει τη μεταφορά από τα κράτη μέλη και την εφαρμογή από τον εθνικό δικαστή των άρθρων 5 (εξαιρέσεις και περιορισμοί), 6 (υποχρεώσεις για τα τεχνολογικά μέτρα) και 8 (κυρώσεις και μέσα έννομης προστασίας) της εν λόγω οδηγίας. Το καθεστώς εξαιρέσεων, η εφαρμογή του και η πρακτική του μεταφορά - Το άρθρο 5 της οδηγίας προβλέπει υποχρεωτική εξαίρεση (παράγραφος 1), καθώς και προαιρετικές εξαιρέσεις από το δικαίωμα αναπαραγωγής αποκλειστικά (παράγραφος 2), ή από το δικαίωμα αναπαραγωγής, παρουσίασης ή διάθεσης στο κοινό (παράγραφος 3), αλλά και προαιρετικές εξαιρέσεις οι οποίες μπορούν επίσης να εκτείνονται στο δικαίωμα διανομής (παράγραφος 4). - Η παράγραφος 5 υποβάλλει όλες τις εξαιρέσεις και τους περιορισμούς ως προς τα διάφορα αποκλειστικά δικαιώματα τα οποία προβλέπονται στην οδηγία στον κανόνα της «τριπλής δοκιμής», με άλλα λόγια πρέπει να «εφαρμόζονται μόνο σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις οι οποίες δεν αντίκεινται στην κανονική εκμετάλλευση του έργου ή άλλου προστατευομένου DT\ doc 3/7 PE v01-00

4 αντικειμένου και δεν θίγουν αδικαιολογήτως τα έννομα συμφέροντα του δικαιούχου». Η εν λόγω «τριπλή δοκιμή» απορρέει από το άρθρο 9.2 της Σύμβασης της Βέρνης σχετικά με το δικαίωμα αναπαραγωγής των λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών έργων και από το άρθρο 10 των Συμβάσεων του 1996 της ΠΟΔΙ. Το άρθρο 5.1 προβλέπει την εξαίρεση από το δικαίωμα αναπαραγωγής των προσωρινών πράξεων αναπαραγωγής, οι οποίες είναι μεταβατικές ή παρεπόμενες και οι οποίες αποτελούν αναπόσπαστο και ουσιώδες τμήμα μιας τεχνολογικής μεθόδου. Το άρθρο 2 της οδηγίας επιβεβαιώνει το δικαίωμα αναπαραγωγής κατά την ευρύτερη δυνατή έννοια, όμως στο ψηφιακό περιβάλλον οι αναπαραγωγές είναι πολυάριθμες, συχνά δε εφήμερες. Δεδομένου ότι δεν περιλαμβάνονται στο αποκλειστικό δικαίωμα, οι αναπαραγωγές οι οποίες καθίστανται αναγκαίες από ορισμένα μέσα επικοινωνίας αποτελεί αντικείμενο εξαίρεσης, της μόνης υποχρεωτικής εξαίρεσης στην οδηγία (άρθρο 5.1). Απεναντίας, με την απόφαση Google-Copiepresse, της 13ης Φεβρουαρίου 2007, ο βέλγος δικαστής έκρινε ότι η αποθήκευση ενός ιστοτόπου στον διακομιστή της εταιρείας Google και η ύπαρξη δεσμού ο οποίος καθιστά δυνατή την πρόσβαση του κοινού στον εν λόγω ιστότοπο παραβιάζουν το δικαίωμα αναπαραγωγής και το δικαίωμα παρουσίασης στο κοινό. Όλα τα κράτη μέλη, εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας, έχουν μεταφέρει με διαφορές την εξαίρεση όσον αφορά τις αναπαραγωγές για ιδιωτική χρήση που προβλέπεται στο άρθρο 5.2.β. Εξάλλου, τα βελγικά και γαλλικά δικαστήρια έχουν αποφανθεί ότι δεν πρόκειται για δικαίωμα που ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις (Test Achats κατά EMI, Εφετείο των Βρυξελλών (απόφαση της 9/9/2005) και Studio Canal κατά S. Perquin και Union fédérale des consommateurs «Que Choisir», Ακυρωτικό Δικαστήριο του Παρισιού (απόφαση της 28/2/2006)). Σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν ευκταίο η εξαίρεση που προβλέπεται για την αντιγραφή για ιδιωτική χρήση να ενσωματώνει σε όλες τις περιπτώσεις την έννοια της «νόμιμης πηγής» προκειμένου να αποφευχθούν οι αμφιβολίες όσον αφορά την προστασία του δικαιώματος του δημιουργού έναντι της παράνομης τηλεκφόρτωσης, έχοντας υπόψη ότι, με την ψηφιακή αναπαραγωγή, είναι εφικτή η κατά βούληση δημιουργία πολλαπλών αντιγράφων άριστης ποιότητας τα οποία επιτρέπουν την ακόμη ευρύτερη διάδοση. Η εξαίρεση που προβλέπεται στο άρθρο 5.2.γ, υπέρ ειδικών πράξεων αναπαραγωγής που πραγματοποιούνται από βιβλιοθήκες ή άλλους οργανισμούς που δεν αποσκοπούν σε κανένα οικονομικό ή εμπορικό όφελος, δεν είναι απεριόριστη. Περιορίζεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα οι αναγκαίες αναπαραγωγές με σκοπό τη διατήρηση των έργων που περιλαμβάνονται στους καταλόγους βιβλιοθηκών. Οι εκδότες, λόγου χάρη, θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να χορηγούν εκ των προτέρων εξουσιοδότηση για την ψηφιακή σάρωση ενός βιβλίου, όπως στην προσφυγή κατά της Google που κατατέθηκε στις 6/6/2006 στο Πρωτοδικείο του Παρισιού από τον όμιλο «La Martinière» κ.ά. Είναι προφανές ότι η διάθεση έργων στο Διαδίκτυο από ψηφιακές βιβλιοθήκες δύναται να προκαλέσει βαρύτατη ζημία στους δικαιούχους δικαιωμάτων δημιουργού. Η εξαίρεση που προβλέπεται υπέρ του Τύπου στο άρθρο 5.3.γ προκειμένου να λαμβάνονται PE v /7 DT\ doc

5 υπόψη επίκαιρα γεγονότα έχει ερμηνευθεί με υπερβολικά διασταλτικό τρόπο από ορισμένα κράτη μέλη, όμως με την απόφαση για την υπόθεση Copiepresse κατά Google ο βέλγος δικαστής έκρινε ότι η εν λόγω εξαίρεση δεν καλύπτει την αναπαραγωγή από την εταιρεία Google τμημάτων άρθρων χωρίς σχολιασμό. Βάσει της ίδιας απόφασης, δεν θεωρείται ότι ισχύει για την υπηρεσία Google.News η εξαίρεση για παραθέσεις αποσπασμάτων με σκοπό την άσκηση κριτικής ή βιβλιοπαρουσίασης σύμφωνα με το άρθρο 5.3.δ. Η εξαίρεση την οποία προβλέπει το άρθρο 5.3.ια όσον αφορά τη χρήση για γελοιογραφία, παρωδία ή μίμηση έχει μεταφερθεί στις εθνικές νομοθεσίες με αισθητές διαφορές: για παράδειγμα, στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν προβλέπεται καθόλου, ενώ στη Γερμανία ρυθμίζεται αυστηρά σύμφωνα με τη νομολογία του περιφερειακού δικαστηρίου του Αμβούργου, βάσει της απόφασής του, της 5/9/2003, σχετικά με τις «μικρογραφίες» (thumbnails). Η προστασία των τεχνολογικών μέτρων Το άρθρο 6 της οδηγίας υποχρεώνει τα κράτη μέλη να παρέχουν την κατάλληλη έννομη προστασία κατά της εξουδετέρωσης κάθε αποτελεσματικού τεχνολογικού μέτρου προστασίας και κατά της διανομής τους. Στην παράγραφο 3 του άρθρου 6 αναφέρεται ότι «τεχνολογικά μέτρα» είναι: «κάθε τεχνολογία, μηχανισμός ή συστατικό στοιχείο που, με τον συνήθη τρόπο λειτουργίας του, αποσκοπεί στο να εμποδίσει ή να περιορίσει πράξεις, σε σχέση με έργα ή άλλα προστατευόμενα αντικείμενα, μη επιτραπείσες από τον δικαιούχο οποιουδήποτε δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας ή συγγενικού δικαιώματος, όπως ορίζεται από το νόμο ή το δικαίωμα ειδικής φύσεως που προβλέπεται στο κεφάλαιο ΙΙΙ της οδηγίας 96/9/ΕΚ». Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η απόφαση για την υπόθεση Sony Computer Entertainment κατά Ball, η οποία ελήφθη το 2005 από το Ανώτατο Δικαστήριο, αναφέρει ότι, προκειμένου ένα τεχνολογικό μέτρο προστασίας να υπάγεται στον ορισμό του άρθρου 6.3, πρέπει να διαπιστωθεί εάν έχει δημιουργηθεί ειδικά γι αυτόν τον σκοπό («it is necessary to determine whether it is designed in the normal course of its operation to prevent unauthorised use of copyright work in a way which would amount to an infringement of copyright» [«είναι αναγκαίο να διαπιστωθεί εάν έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε, με τον συνήθη τρόπο λειτουργίας του, να εμποδίζει τη μη εγκεκριμένη χρήση κατοχυρωμένου με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας έργου με τρόπο που συνιστά παραβίαση του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας»]). Στη γερμανική νομολογία, βάσει της απόφασης του 2005 για την υπόθεση Heise Online, κατοχυρώνεται η απαγόρευση της διάθεσης λογισμικού εξουδετέρωσης κάθε τεχνολογικού μέτρου προστασίας, ακόμη και όταν διατίθεται μέσω δεσμών που παραπέμπουν σε «εξωχώριο ιστότοπο». Η έννοια του «αποτελεσματικού τεχνολογικού μέτρου» έχει μεταφερθεί στη νομοθεσία όλων των κρατών μελών με εξαίρεση τη Σλοβακία και τη Σουηδία. Εξάλλου, το 2007 στη Φινλανδία, απόφαση του Δικαστηρίου του Ελσίνκι, σχετικά με προσφυγή η οποία στρεφόταν κατά διανομέων λογισμικού εξουδετέρωσης, ανέφερε ότι το σύστημα προστασίας CSS το οποίο χρησιμοποιείται για τους ψηφιακούς βιντεοδίσκους (DVD) ήταν ανεπαρκές λόγω των λογισμικών εξουδετέρωσης που διατίθενται ευρέως στο Διαδίκτυο. Η παράγραφος 4 του άρθρου 6 προβλέπει ότι τα κράτη μέλη δύνανται να λαμβάνουν DT\ doc 5/7 PE v01-00

6 κατάλληλα μέτρα προκειμένου να διασφαλίζουν την παροχή εξαιρέσεων εάν οι δικαιούχοι δεν λάβουν εκούσια μέτρα από την προστασία μέσω τεχνολογικών μέτρων προστασίας υπέρ των δικαιούχων, όπως προβλέπεται στο άρθρο 5 παράγραφος 2 στοιχεία α), γ), δ) και ε), και παράγραφος 3 στοιχεία α), β) ή ε). Αυτή η αρκετά διευρυμένη ερμηνεία των «κατάλληλων μέτρων» εφαρμόζεται με διάφορους τρόπους στα κράτη μέλη. Για παράδειγμα, στην Αυστρία, την Τσεχία και τις Κάτω Χώρες δεν έχει πραγματοποιηθεί μεταφορά απεναντίας στη Φινλανδία, τη Δανία, την Εσθονία, την Ελλάδα και την Ουγγαρία έχουν θεσπιστεί μέτρα διαμεσολάβησης και διαιτησίας, ενώ στο Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ισπανία και την Ιρλανδία προβλέπεται δυνατότητα δικαστικής προσφυγής. Τέλος, στη Γαλλία προβλέπεται δυνατότητα διοικητικής προσφυγής. Οι κυρώσεις και η προστασία των δικαιούχων δικαιώματος δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων Στο άρθρο 8.3 της οδηγίας 2001/29 προβλέπεται ότι «[Τ]α κράτη μέλη μεριμνούν ώστε οι δικαιούχοι να μπορούν να ζητούν τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά των διαμεσολαβητών οι υπηρεσίες των οποίων χρησιμοποιούνται από τρίτο για την προσβολή δικαιώματος του δημιουργού ή συγγενικού δικαιώματος». Μόνον η Αυστρία, η Ελλάδα, η Λιθουανία και το Βέλγιο έχουν μεταφέρει ρητώς αυτό το άρθρο, το οποίο στα υπόλοιπα κράτη μέλη καλύπτεται από την ήδη ισχύουσα νομοθεσία. Τα τελευταία χρόνια, έχουν καταγραφεί πολυάριθμες δικαστικές προσφυγές κατά των φορέων παροχής πρόσβασης στο Διαδίκτυο και των υπηρεσιών φιλοξενίας. Στις 29 Ιουνίου 2007 το Πρωτοδικείο των Βρυξελλών έδωσε εντολή στην εταιρεία Scarlet (πρώην Tiscali) να εγκαταστήσει «φίλτρα» προκειμένου να αποτραπεί η κατάχρηση αρχείων τα οποία διατίθενται μέσω πρωτοκόλλων διομότιμης επικοινωνίας («peer-to-peer»). Στο ίδιο πλαίσιο, στις 10/2/2006 ο δανός δικαστής υποχρέωσε έναν πάροχο να διακόπτει τη σύνδεση στο Διαδίκτυο πελατών οι οποίοι παραβιάζουν τα δικαιώματα του δημιουργού και στις 25/10/2006, πάντα στη Δανία, δόθηκε εντολή στον πάροχο TE2 να εμποδίσει την πρόσβαση των πελατών του στον ρωσικό ιστότοπο AllofMP3.com, ο οποίος επέτρεπε την παράνομη τηλεκφόρτωση τραγουδιών. Ένας πολύ ευαίσθητος τομέας είναι τα συστήματα διομότιμης επικοινωνίας, ήτοι το φαινόμενο της ύπαρξης ιστοτόπων και λογισμικών μέσω των οποίων τα άτομα που χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο μοιράζονται μεταξύ τους, απευθείας ή μέσω ενός κοινού ιστοτόπου, αρχεία τα οποία περιλαμβάνουν αναπαραγωγές έργων ή παροχές χωρίς τη συναίνεση των δικαιούχων (Napster (συγκεντρωτικό), Kazaa (αποκεντρωμένο)). Εκτός από το προαναφερθέν φαινόμενο των συστημάτων διομότιμης επικοινωνίας, η δραστηριότητα ιστοτόπων οι οποίοι προσφέρουν τη δυνατότητα τηλεκφόρτωσης προστατευόμενων έργων ή παροχών χωρίς την αναγκαία εξουσιοδότηση είναι παράνομη και στις περιπτώσεις αυτές δεν μπορεί να ισχύσει καμία εξαίρεση. Έτσι, η δραστηριότητα των χρηστών του Διαδικτύου οι οποίοι διαθέτουν σε ομότιμούς τους αρχεία πρέπει να θεωρείται παράνομη πράξη παρουσίασης στο κοινό, χωρίς τη δυνατότητα εφαρμογής εξαιρέσεων. Όσον αφορά τη διαδικασία τηλεκφόρτωσης, υπάρχουν εύλογες αμφιβολίες για το κατά πόσον PE v /7 DT\ doc

7 μπορεί να θεωρηθεί ότι συνιστά πράξη αναπαραγωγής η οποία υπάγεται στην εξαίρεση της αντιγραφής για ιδιωτική χρήση (άρθρο 5.2.β) η οποία πραγματοποιείται από φυσικό πρόσωπο για ιδιωτική χρήση και για μη άμεσους ή έμμεσους εμπορικούς σκοπούς, όμως στην περίπτωση αυτή πρέπει να ληφθεί επίσης υπόψη η νομιμότητα ή όχι της πηγής. Με βάση τα ανωτέρω, οι δικαιούχοι στρέφονται σήμερα στην προσπάθεια επίτευξης συμφωνιών με τους παρόχους πρόσβασης στο Διαδίκτυο. Προτείνουν την εστίαση σε διαδικασίες ενημέρωσης όσον αφορά δραστηριότητες για τις οποίες υπάρχει η υποψία ότι είναι παράνομες, έτσι ώστε οι πάροχοι υπηρεσιών πρόσβασης στο Διαδίκτυο να λαμβάνουν, εντός των ενδεδειγμένων προθεσμιών, τα επιβεβλημένα μέτρα κατά των παρανομούντων χρηστών του Διαδικτύου και να γνωστοποιούν τα πλήρη στοιχεία τους με σκοπό τη δικαστική τους δίωξη. Όλα αυτά όμως πρέπει να λαμβάνουν ταυτόχρονα υπόψη την ανάγκη προστασίας των δεδομένων ιδιωτικού χαρακτήρα. Πράγματι, σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, της 29ης Ιανουαρίου 2008, για την υπόθεση «Telefonica», το κοινοτικό δίκαιο δεν επιβάλλει στα κράτη μέλη την υποχρέωση, προκειμένου να διασφαλίσουν την αποτελεσματική προστασία του δικαιώματος του δημιουργού, να γνωστοποιούν δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα στο πλαίσιο αστικής δίκης. Το Δικαστήριο έθεσε, ωστόσο, το θέμα του αναγκαίου συμβιβασμού μεταξύ των επιταγών που συνδέονται με την προστασία διαφόρων θεμελιωδών δικαιωμάτων, δηλαδή, αφενός, του δικαιώματος στον σεβασμό της ιδιωτικής ζωής και, αφετέρου, των δικαιωμάτων προστασίας της ιδιοκτησίας και ασκήσεως αποτελεσματικής ένδικης προσφυγής. DT\ doc 7/7 PE v01-00