Transcript

1

2

3 Στον Έλιοτ 6

4

5 ΠΡΙΝ Όλα έγιναν μια Τρίτη. Αν παίζαμε σε ταινία, θα ακουγόταν ένα μπουμ, αλλά δεν ακούστηκε τίποτα. Ούτε μπουμ ούτε μπαμ ούτε γκουπ ούτε τσακ. Μόνο μια αντανάκλαση στο τζάμι, μια στιγμή στον αέρα, το τρεμόπαιγμα ενός πεφταστεριού, που διέκοψε το μάθημα της ιστορίας και πάγωσε το αίμα μου. Αυτά τα πράγματα δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν Τρίτη. Πρώτα είχαμε ιστορία και μετά καλλιτεχνικά αυτό, όμως, δεν ήταν στο πρόγραμμα. Με το που τον είδα, αναρίγησα, αλλά το παράξενο είναι ότι παρατήρησα ταυτόχρονα και τον καιρό το αδύναμο, γκρίζο πέπλο βροχής πέρα από τα φαγωμένα κάγκελα, πέρα από τους λεπτούς κορμούς των ταλαιπωρημένων δέντρων. Ήταν όπως όταν βλέπεις ένα όνειρο και ξαφνικά συμβαίνει κάτι, κάτι κακό, κάτι απρόσμενο: το σώμα σου γίνεται βαρύ, τα πόδια σου ασήκωτα. Προσπαθείς να φωνάξεις 7

6 μέσα στην ομίχλη, αλλά οι προειδοποιήσεις σου βγαίνουν πολύ μπερδεμένες κι ασαφείς για να σταματήσουν το κακό. Αυτό που συνέβαινε ήταν πολύ χειρότερο. Πώς να τον αποκαλέσω; Ένοπλο; Ακούγεται υπερβολικό, ειδικά τώρα στην αρχή της ιστορίας, αλλά ήταν ένοπλος. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ίσως εννέα ορόφους πιο ψηλά, ευχαριστημένος από τον πρώτο του πυροβολισμό, γέμιζε ξανά το όπλο, όπλιζε, κλείδωνε τον στόχο του. Ένοπλο θα τον πω. «Μάλιστα. Σηκωθείτε. Βγαίνουμε έξω.» Ψυχραιμία. Κοφτές λέξεις. Γρήγορα. «Αμέσως, παρακαλώ πολύ.» Ξαφνικά βρίσκομαι στη μέση της αίθουσας. Νιώθω ότι από εδώ μπορώ να ελέγξω καλύτερα τα πράγματα αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, τι μπορώ να κάνω; Γυρίζω και ξανακοιτάζω τα απέναντι διαμερίσματα, τον εντοπίζω. Γελάει. Το ίδιο και ο συνεργός του. «Τι; Πού θα πάμε;» είπε κάποιος, ίσως ο Τζαϊντίπ ή εκείνος με τα μαλλιά που δεν θυμάμαι το όνομά του. Ξέρετε ποιον λέω εκείνον που οι καθηγητές αποκαλούν αστέρι. Από ένστικτο, στέκομαι μπροστά του, πάω να τον προστατεύσω, λες και έγινε ξαφνικά στόχος επειδή έκανε μια ερώτηση. «Στον διάδρομο» ήταν το μόνο που κατάφερα να πω. Ένιωθα εκτεθειμένος στον κίνδυνο και η φαινομενική ψυχραιμία μου ανταγωνιζόταν το ένστικτο της πάλης ή φυγής. «Σηκωθείτε.» «Μια στιγμή» είπε μια φωνή. «Μια στιγμή» Τους κοίταξα. Στα πρόσωπά τους είχε ζωγραφιστεί ο τρόμος που 8

7 ένιωθα κι εγώ. Προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτό που έβλεπαν, τι συνέβαινε. «Βγαίνουμε έξω τώρα, Άννα. Σας παρακαλώ.» «Μα, κύριε» Πολύ γρήγορα θα έπιαναν την ταραχή και τον τρόμο στη φωνή μου και θα επικρατούσε πανικός. «Φεύγουμε ΑΜΕΣΩΣ.» Τα παιδιά άρχισαν να βγαίνουν έξω σοκαρισμένα. Αυτή τη φορά χρειάστηκε ελάχιστος χρόνος, όσος χρειάστηκε και για να κάνουν τα νέα τον γύρο του σχολείου. Ή για να φτάσουν οι αστυνομικοί με τα δικά τους όπλα, τα περιπολικά και τους σκύλους τους, τα κράνη και τις ασπίδες τους. Τα παιδιά αναθάρρησαν. Κόλλησαν στα παράθυρα και παρακολουθούσαν μέσα από τις κατεβασμένες περσίδες οκτώ με δέκα αστυνομικούς ν ανεβαίνουν οπλισμένοι σαν αστακοί το κλιμακοστάσιο του Άλμα Ρόουζ Χάουζ, ενώ οι υπόλοιποι, σε ένταση και συνοφρυωμένοι, κοιτούσαν το κτίριο περιμένοντας την πρώτη λάθος κίνηση του ενόπλου. Τα παιδιά ξέσπασαν σε χειροκροτήματα όταν είδαν τους αστυνομικούς να τον σέρνουν έξω. Το χειροκρότημα ήταν η πρώτη ένδειξη ότι όλα είχαν τελειώσει. Χειροκροτούσαν προς τα βαν της αστυνομίας, φώναζαν αστεία στους αστυνομικούς κι επευφημούσαν το ελικόπτερο αλλά δεν είχαν δει αυτό που είχα δει εγώ. Βγήκα τελευταίος από το Γ3, θα έλεγα αργότερα στη Σάρα. Είχε σταματήσει στην κάβα για να πάρει μια οκτάδα μπίρες κι ένα μπουκάλι κρασί τα μόνα φάρμακα που μπορούσε να μου προσφέρει και μετά έτρεξε σπίτι για να είναι κοντά μου. Μου κρατούσε το χέρι και ακουμπούσε το κεφάλι της στον ώμο μου. Της είπα ότι τα παιδιά δεν είχαν 9

8 κινδυνεύσει, είχα μείνει μαζί τους όταν η Άννα Λίνκολν και ο Μπεν Πάουελ έτρεξαν στο γραφείο της κυρίας Αμπερκρόμπι για να ζητήσουν βοήθεια, αν και ο Ραντζίτ είχε ήδη πάρει την Άμεση Δράση κι ίσως είχε προλάβει ν ανεβάσει τα νέα και στο Twitter. Είχα μείνει στην αίθουσα ένα ή δύο δευτερόλεπτα παραπάνω για να καταλάβω αν αυτό που ζούσα ήταν αληθινό, αν αυτός έκανε όντως αυτό που έκανε, μήπως ήταν λάθος μου που τους ξεσήκωσα όλους. Και τότε εκείνος ξαναγέλασε. Και σημάδεψε ξανά. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νιώσει πιο μόνος. Ποτέ δεν έχω συνειδητοποιήσει τόσο έντονα την ύπαρξή μου. Τι ήμουν, τι δεν ήμουν, τι ήθελα. Η λάμψη ενός ακόμα πεφταστεριού πέρασε αστραπιαία μόλις λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου, εξοστρακίστηκε στον τοίχο πίσω μου κι έπεσε στο πάτωμα. Τότε έγινε η ζημιά, γιατρέ μου. 10

9 ΕΝΑ (She) Got Me Bad 1 Αναρωτιέμαι αν πρέπει να ξεκινήσουμε από τις συστάσεις. Ξέρω ποιοι είστε εσείς. Είστε οι αναγνώστες. Δεν ξέρω ούτε γιατί διαβάζετε το βιβλίο ούτε πού βρίσκεστε, αλλά εγώ κι εσείς σύντομα θα γίνουμε φίλοι. Κι ό,τι και να μου πείτε, δεν θα μπορέσετε να με πείσετε για το αντίθετο. Εγώ, όμως, ποιος είμαι; Είμαι ο Τζέισον Πρίσλεϊ. Ξέρω τι σκέφτεστε. Λέτε: Θεέ μου! Είσαι ο Τζέισον Πρίσλεϊ που γεννήθηκε στον Καναδά το 1969 κι έγινε διάσημος για τον ρόλο του Μπράντον Γουόλς, του καλού παιδιού της επιτυχημένης αμερικανικής σειράς Μπέβερλι Χιλς 90210; Και η απρόσμενη απάντηση στην πολύ λογική ερώτησή σας είναι: όχι. Δεν είμαι αυτός. Είμαι ο άλλος. Ο τριανταδυά- 1 Σ.τ.Μ.: Με χτύπησαν τα βέλη της. Οι τίτλοι των κεφαλαίων αντιστοιχούν σε τραγούδια των Hall and Oates. 11

10 χρονος Τζέισον Πρίσλεϊ που ζει στην οδό Καλιντόνιαν, πάνω από ένα κατάστημα με βιντεοπαιχνίδια, ανάμεσα σε ένα πολωνικό πρακτορείο εφημερίδων κι εκείνο το κτίριο που όλοι νομίζουν ότι είναι οίκος ανοχής, αλλά δεν είναι. Είμαι ο Τζέισον Πρίσλεϊ που παραιτήθηκε από τη θέση του υποδιευθυντή ενός κακόφημου σχολείου στο Βόρειο Λονδίνο για να κυνηγήσει το όνειρο της δημοσιογραφίας όταν τον παράτησε η κοπέλα του, αλλά που τελικά έμεινε μόνος του και τώρα τρώει σε φτηνά εστιατόρια και βλέπει ελεεινές ταινίες, γιατί η δουλειά του είναι να γράφει κριτικές στη δωρεάν εφημερίδα που μοιράζουν στο μετρό, την οποία όλοι παίρνουν, αλλά ποτέ δεν διαβάζουν. Ναι. Αυτός ο Τζέισον Πρίσλεϊ. Είμαι επίσης ο Τζέισον Πρίσλεϊ που έχει ένα πρόβλημα. Γιατί, βλέπετε, ακριβώς μπροστά μου εδώ ακριβώς, πάνω στο τραπέζι μπροστά μου βρίσκεται ένα μικρό, πλαστικό κουτί. Ένα μικρό πλαστικό κουτί, το οποίο πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Ή τουλάχιστον να τα κάνει διαφορετικά. Αυτή τη στιγμή, το διαφορετικά μου φτάνει και μου περισσεύει. Δεν ξέρω τι βρίσκεται μέσα σε αυτό το μικρό πλαστικό κουτί ούτε ξέρω αν θα το μάθω ποτέ. Αυτό είναι το πρόβλημα. Θεωρητικά, μπορώ να το μάθω μπορώ να λύσω το μυστήριο μέσα σε μία ώρα, να δω προσεκτικά το περιεχόμενό του και να μάθω από την αρχή αν περιέχει... ελπίδα. Αλλά αν το ανοίξω και αποδειχθεί ότι όντως περιέχει ελπίδα, τι θα γίνει αν δεν περιέχει κάτι άλλο; Μόνο λίγη ελπίδα; Κι αν αυτή η ελπίδα αποδειχθεί φρούδα; 12

11 Γιατί κάτι που σιχαίνομαι σε σχέση με την ελπίδα κάτι που μισώ, αν και κανείς δεν το παραδέχεται ανοιχτά είναι ότι αποτελεί τον ευκολότερο δρόμο προς την ξαφνική α- πελπισία. Κι όμως, αυτή η ελπίδα βρίσκεται ήδη μέσα μου. Με κάποιον τρόπο, απρόσκλητη, απρόσμενη, τρύπωσε μέσα μου. Σε τι βασίζεται; Σε τίποτα. Σε τίποτα, εκτός από τον τρόπο που με κοίταξε εκείνη και τη φευγαλέα εντύπωση που μου έμεινε από κάτι. Στεκόμουν στη γωνία της οδού Σάρλοτ όταν συνέβη. Ήταν γύρω στις έξι το απόγευμα και μια κοπέλα γιατί εντάξει, το περιμέναμε όλοι ότι θα υπήρχε κοπέλα στη μέση πάντα υπάρχει μια κοπέλα πάλευε να ανοίξει την πόρτα ενός λονδρέζικου ταξί κρατώντας διάφορα πακέτα. Φορούσε ένα μπλε παλτό και ωραία παπούτσια και είχε στα χέρια της άσπρες σακούλες με λογότυπα που δεν είχα ξαναδεί, διάφορα κουτιά και έναν κάκτο που προεξείχε από μια σακούλα πολυκαταστήματος. Ήμουν έτοιμος να την προσπεράσω, γιατί αυτό κάνει κανείς στο Λονδίνο. Για να είμαι ειλικρινής, σχεδόν αυτό έγινε αλλά μετά κόντεψε να της πέσει ο κάκτος. Τα υπόλοιπα πακέτα άρχισαν να ταλαντεύονται επικίνδυνα κι ε- κείνη αναγκάστηκε να κάνει βουτιά για να μην της πέσουν. Για μια στιγμή, μου φάνηκε γλυκιά, εύθραυστη κι αβοήθητη. Και μετά ξεστόμισε μερικές λεξούλες που δεν θα σας πω, σε περίπτωση που έρθει η γιαγιά σας και σας πιάσει να διαβάζετε αυτή τη σελίδα. Κρατήθηκα για να μη χαμογελάσω και μετά κοίταξα τον ταξιτζή, που δεν έκανε τίποτα, άκουγε αθλητικά και κάπνι- 13

12 ζε. Δεν ξέρω για ποιον λόγο το έκανα γιατί όπως είπαμε εδώ είναι Λονδίνο αλλά προσφέρθηκα να τη βοηθήσω. Εκείνη μου χαμογέλασε. Είχε απίστευτο χαμόγελο. Έ- νιωθα πολύ άντρας και γεμάτος αυτοπεποίθηση, σαν τεχνίτης που ξέρει ποιο ακριβώς καρφί πρέπει να αγοράσει. Την επόμενη στιγμή βρέθηκα να κρατάω τα πακέτα και μερικές σακούλες της, ενώ εκείνη έχωνε στο ταξί ακόμα περισσότερες σακούλες που έμοιαζαν να έρχονται από το πουθενά, λέγοντας «ευχαριστώ πολύ, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου». Και μετά ακολούθησε εκείνη η στιγμή. Η ματιά που μου έριξε, η φευγαλέα εντύπωση ότι κάτι γινόταν, όπως είπα και πριν. Ένιωσα ότι ήταν μια αρχή. Αλλά ο ταξιτζής ήταν βιαστικός, ο βραδινός αέρας κρύος κι εγώ πολύ Βρετανός για να πω κάτι άλλο. Εκείνη με ευχαρίστησε και μου χαμογέλασε ξανά. Έκλεισε την πόρτα και είδα το ταξί να φεύγει, με τα πίσω φώτα του να χάνονται στους δρόμους της πόλης και τις ελπίδες μου να σέρνονται και να χτυπιούνται στο οδόστρωμα πίσω του. Και τότε ακριβώς μόλις η στιγμή φαινόταν να έχει τελειώσει κοίταξα κάτω. Είχα κάτι στα χέρια μου. Ένα μικρό πλαστικό κουτί. Διάβασα τις λέξεις στο μπροστινό μέρος του. Φωτογραφική μηχανή μίας χρήσης 35mm. Ήθελα να φωνάξω στον ταξιτζή να σταματήσει να κρατήσω ψηλά την κάμερα για να δει η κοπέλα ότι είχε α- φήσει κάτι πίσω της. Για ένα δευτερόλεπτο το μυαλό μου γέμισε ιδέες όταν εκείνη θα επέστρεφε τρέχοντας, θα της πρότεινα να πάμε για καφέ και μετά εκείνη θα έλεγε ότι 14

13 χρειαζόταν ένα τεράστιο ποτήρι κρασί κι εγώ θα συμφωνούσα, μετά θα παίρναμε μπουκάλι γιατί έρχεται πιο οικονομικό, μετά θα συμφωνούσαμε ότι δεν είναι καλό να πίνει κανείς με άδειο στομάχι και μετά θα εγκαταλείπαμε τις δουλειές μας, θ αγοράζαμε σκάφος και θ αρχίζαμε να φτιάχνουμε τυρί στην εξοχή. Αλλά δεν έγινε τίποτα απ όλα αυτά. Τα λάστιχα δεν στρίγκλισαν, το ταξί δεν σταμάτησε, ο ταξιτζής δεν έβαλε όπισθεν, τα άσπρα φώτα δεν άναψαν, το γελαστό κορίτσι με τα ωραία παπούτσια και το μπλε παλτό δεν ήρθε τρέχοντας πίσω. Σταμάτησε ένα άλλο ταξί μπροστά μου για βγάλει λεφτά από ένα ΑΤΜ ένας χοντρός άντρας. Καταλάβατε τώρα τι εννοούσα όταν σας έλεγα για την ελπίδα; «Τώρα, πριν συνεχίσουμε» είπε ο Ντεβ κρατώντας την κασέτα και χτυπώντας την πολύ απαλά με το δάχτυλο. «Ας μιλήσουμε για το όνομα του παιχνιδιού. Altered Beast.» Κοιτούσα τον Ντεβ μ ένα βλέμμα που θα ήθελα να χαρακτηρίσω αδιάφορο. Δεν είχε σημασία. Τόσα χρόνια τον ξέρω και δεν νομίζω ότι έχει δει και πολλά βλέμματά μου εκτός από το αδιάφορο. Μάλλον θα νομίζει ότι έχω την ίδια φάτσα από το πανεπιστήμιο. «Δεν περιορίζεται στις μυστικιστικές αναφορές, αλλά έχει κάτι και από ίντριγκα, αφού συνδυάζει τον ρωμαϊκό πολιτισμό με την ελληνική μυθολογία.» Γύρισα και κοίταξα τον Πάβελ, που έδειχνε να έχει υποστεί ψυχολογικό τραύμα. 15

14 «Τώρα, το ενδιαφέρον με τα ηχητικά εφέ» είπε ο Ντεβ και πάτησε ένα κουμπί στο μπρελόκ του. Ακούστηκε ένας σιγανός, παραμορφωμένος θόρυβος, που μετά βίας ακουγόταν σαν να έλεγε «σήκω από τον τάφο σου!». Σήκωσα το χέρι μου. «Ναι, Τζέις, έχεις απορία;» «Γιατί κάνει έτσι το μπρελόκ σου;» Ο Ντεβ αναστέναξε και άρχισε τις υπερβολές. «Συγγνώμη, Τζέισον, αλλά προσπαθώ να μιλήσω στον Πάβελ για την ανάπτυξη των πρώτων παιχνιδιών του Sega Mega Drive στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του Συγγνώμη που δεν καλύψαμε το προσωπικό σου πάθος για τη δουλειά του αμερικανικού μουσικού ντουέτου Hall and Oates, αλλά ο Πάβελ δεν βρίσκεται εδώ γι αυτό, έτσι;» Ο Πάβελ απλώς χαμογέλασε. Ο Πάβελ χαμογελάει συχνά όταν έρχεται στο μαγαζί. Συνήθως έρχεται για να πάρει τα λεφτά που του χρωστάει ο Ντεβ από τα σνακ του μεσημεριανού. Μερικές φορές παρατηρώ το πρόσωπό του καθώς περιφέρεται στον χώρο, παρατηρεί τις αρχαίες, ξεθωριασμένες αφίσες του Sonic 2 ή του Out Run, βρίσκει χτυπημένες κασέτες παιχνιδιών ή ταλαιπωρημένες εκδόσεις παλιών περιοδικών, διαβάζει κριτικές για παιχνίδια με πίστες ή με όπλα που σήμερα μοιάζουν να έχουν σχεδιαστεί από νήπια. Πριν από λίγες μέρες ο Ντεβ τού επέτρεψε να δανειστεί ένα Master System και το παιχνίδι Shinobi. Από ό,τι φαίνεται, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 δεν υπήρχαν πολλά Master System στην Ανατολική Ευρώπη ούτε αρκετοί νίντζα. Δεν θα τον αφήσουμε να δα- 16

15 νειστεί το Xbox, γιατί ο Ντεβ φοβάται μην εκραγούν τα μάτια του. «Τέλος πάντων» είπε ο Ντεβ. «Το όνομα αυτού του μαγαζιού Πάουερ Απ! προέρχεται από το» Άρχισα να συνειδητοποιώ τι προσπαθούσε να κάνει ο Ντεβ. Ήθελε να κάνει τον Πάβελ να βαρεθεί και να φύγει. Δεν τον άφηνε να σταυρώσει λέξη. Ήθελε να τον κάνει να φύγει τρέχοντας βομβαρδίζοντάς τον με άχρηστες γνώσεις. Πετούσε φράσεις όπως «Τι; Δεν το ήξερες;» ή «Προφανώς θα ξέρεις ότι» για να βγει από πάνω, να επιβληθεί και να νικήσει. Μάλλον δεν είχε αρκετά μετρητά πάνω του για το μεσημεριανό. «Πόσα σου χρωστάει, Πάβελ;» ρώτησα ψάχνοντας ένα πεντόλιρο στην τσέπη μου. Ο Ντεβ μού χαμογέλασε. Αγαπώ το Λονδίνο. Αγαπώ ό,τι έχει σχέση με αυτό. Αγαπώ τα παλάτια, τα μουσεία και τις γκαλερί του, φυσικά. Αλλά αγαπώ και τη βρόμα, την υγρασία και την απαίσια οσμή του. Εντάξει, δεν τα αγαπώ ακριβώς όλα αυτά. Αλλά δεν με ενοχλούν. Όχι πια. Τα έχω συνηθίσει πια. Δεν σε πειράζει κάτι όταν το συνηθίσεις. Ούτε το γκράφιτι που βρήκες στην πόρτα σου μια ε- βδομάδα μετά το βάψιμό της ούτε τα κόκαλα από κοτόπουλο και τα τενεκεδάκια μηλίτη που πρέπει να κάνεις πέρα για να καθίσεις μέσα στις λάσπες και ν απολαύσεις το υγρό πικνίκ σου. Ούτε τα εστιατόρια γρήγορου φαγητού των κεντρικών δρόμων που αλλάζουν συνεχώς όνομα και μενού 17

16 τη μια μέρα προσφέρουν κεμπάπ, την άλλη μεταμορφώνονται σε πιτσαρίες, μετά φτιάχνουν τηγανητό κοτόπουλο. Παρά τις τρεις αλλαγές σε μία εβδομάδα, το εστιατόριο δεν δείχνει και πολύ διαφορετικό. Η φτηνή του εμφάνιση σε παρηγορεί, το πείσμα του να επιβιώσει σε εμπνέει. Αυτό το Λονδίνο βλέπω κάθε μέρα. Θέλω να πω, οι τουρίστες βλέπουν το Ντόρτσεστερ. Πηγαίνουν στο Χάροντς και βλέπουν άντρες με στολές και ψηλά γούνινα καπέλα και την οδό Κάρναμπι. Πολύ σπάνια φτάνουν ως το σούπερ μάρκετ Happy Shopper της οδού Μάιλ Εντ ή στις παλιομοδίτικες ντίσκο του Πέκαμ. Πηγαίνουν στο Παλάτι του Μπάκιγχαμ και βλέπουν να ανεμίζει στην κορυφή του η κόκκινη, λευκή και μπλε σημαία, ενώ οι υπόλοιποι παραγγέλνουμε ντάνσακ από το Ταντούρι Πάλας, και βλέπουμε τους Simply Red, τους White Lightning και τον Ντάνκαν των Blue. Αλλά και γι αυτά θα έπρεπε να νιώθουμε περήφανοι. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να τα συνηθίσουμε. Στο τέρμα της οδού Καλιντόνιαν βρίσκει κανείς σήμερα μια μικρή πολωνική γειτονιά, όπως βρίσκεις λίγη Πορτογαλία στο Στόκγουελ ή λίγη Τουρκία στο Χάρινγκεϊ. Από τότε που άνοιξαν τα πολωνικά καταστήματα, ο Ντεβ εκμεταλλεύεται το μεσημεριανό διάλειμμα για να εξερευνήσει έναν εντελώς διαφορετικό πολιτισμό. Έτσι έκανε και στο πανεπιστήμιο, όταν γνώρισε μια κοπέλα από τη Βολιβία στο νούμερο ένα κλαμπ του Λέστερ, το Μπουμ Μπουμ. Ενώ εγώ σπούδαζα αγγλική φιλολογία, ο Ντεβ σπούδαζε την κουλτούρα της Βολιβίας για έναν περίπου μήνα. Κάθε βράδυ συνδεόταν στο Ίντερνετ μέσω τηλεφώνου και περίμενε δέκα λεπτά για να φορτώσει η κάθε σελίδα, μετά την τύπωνε και προσπαθούσε να απομνημονεύσει φράσεις στα Ισπανι- 18

17 κά, ελπίζοντας ότι μια μέρα θα έπεφτε ξανά πάνω της, κάτι που δεν έγινε ποτέ. «Η μοίρα!» έλεγε. «Αχ, η μοίρα.» Τώρα έχει κολλήσει με την Πολωνία. Τρώει τόνους πολωνικά τυράκια με γεύση ζαμπόν και ισχυρίζεται ότι είναι το καλύτερο τυρί που έχει δοκιμάσει στη ζωή του, παραβλέποντας το γεγονός ότι είναι κατεργασμένο, συσκευασμένο σε πλαστικό και έχει την ίδια ακριβώς γεύση με άλλα μαλακά τυριά σε τριγωνάκια. Αγοράζει κροκέτι και σούπες κρουπνίκ κι ακόμα περισσότερα τυριά, που έχουν κομματάκια από συνθετικό ζαμπόν σε έντονο ροζ χρώμα σε όλη την κιτρινιάρικη επιφάνειά τους. Μια φορά αγόρασε κι ένα παντζάρι, αλλά δεν το έφαγε. Επίσης, στο τέλος του χρόνου φροντίζει όποιος πελάτης τυχαίνει να είναι ακόμα στο μαγαζί να τον δει να τρώει πάτζκι 2 και να πίνει ένα μεγάλο ποτήρι Γιεζινούφκα 3. Τα κρατούσε επιδεικτικά, οι πελάτες τον ρωτούσαν τι στα κομμάτια κρατάει κι εκείνος έλεγε «Α, είναι καταπληκτικά. Δεν έχετε δοκιμάσει ποτέ πάτζκι;». Αισθανόταν κοσμογυρισμένος και ευχαριστημένος από τον εαυτό του για λίγο. Αλλά δεν το έκανε για επίδειξη. Όχι. Είναι καλόψυχος και μάλλον νομίζει ότι μ αυτόν τον τρόπο καλωσορίζει τους πελάτες και τους διδάσκει και κάτι. Αν και είναι η πιο τεμπέλικη μορφή τουρισμού του κόσμου. Δεν ξέρω κανέναν άλλον να κάθεται όλη μέρα, να παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια και να περιμένει να έρθουν οι χώρες σ εκείνον, με κάθε 2 Σ.τ.Μ.: Πολωνικά ντόνατ. 3 Σ.τ.Μ.: Κονιάκ με γεύση βατόμουρο. 19

18 νέο κύμα ξένων τους οποίους ο Ντεβ αποκαλεί καινούργιους. Θέλει να δει τον κόσμο όλο, θα σας πει αλλά προτιμά να τον βλέπει από τη βιτρίνα του μαγαζιού του. Οι πελάτες του έρχονται από κάθε γωνιά της γης. Είναι άντρες που προσπαθούν να ξαναζήσουν τη νεανική τους ηλικία, να ολοκληρώσουν μια συλλογή ή να βρουν εκείνο το μοναδικό παιχνίδι στο οποίο ήταν καταπληκτικοί κάποτε. Το μαγαζί φέρνει και καινούργια παιχνίδια, σύμφωνοι αλλά μόνο για λόγους επιβίωσης. Ο κόσμος δεν έρχεται γι αυτά. Ακόμα κι εκείνοι που έρχονται για τα καινούργια μερικές φορές καταλαβαίνουν τι σημαίνει Πάουερ Απ! Μετά, δεν περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και ο Ντεβ αρχίζει να τους μιλάει για τον Μακότο Ουσίντα, δείχνοντάς τους ποιος είναι το αφεντικό και κάνοντάς τους να φύγουν κατατροπωμένοι ίσως έχοντας αγοράσει ένα δυο φτηνά παιχνίδια, όπως το Decap Attack ή το Mr Nutz, ίσως κι όχι. Ο Ντεβ δεν πουλάει σχεδόν τίποτα, αλλά το σχεδόν τίποτα φαίνεται ότι είναι αρκετό. Ο πατέρας του έχει μερικά ε- στιατόρια στην Μπρικ Λέιν και του πληρώνει τα πάγια έξοδα. Τα ελάχιστα που βγάζει ο Ντεβ φτάνουν για ν αγοράζει πολωνικά τυριά με κομματάκια ζαμπόν. Εμένα μου φέρεται άψογα, οπότε δεν πρέπει να τον κρίνω. Έχασα μια κοπέλα και ένα διαμέρισμα, αλλά κέρδισα έναν συγκάτοικο και ένα ενοίκιο σχεδόν μηδενικό, με αντάλλαγμα λίγες απογευματινές βάρδιες κι εβδομαδιαίες προμήθειες από κροκέτι. Και τώρα που το είπα... «Λοιπόν, από μπίρες έχουμε Ζουμπρ και Ζίβιετς διάλεξε!» είπε ο Ντεβ, κρατώντας τα μπουκάλια. Δεν ήξερα αν μπο- 20

19 ρούσα να προφέρω ένα από τα δύο κι έτσι έδειξα εκείνο με τα λιγότερα γράμματα. «Αν και νομίζω ότι έχω Λετς κάπου εδώ» είπε κι έσκασε στα γέλια. Ο Ντεβ ξέρει ότι προφέρεται «Λεκ» γιατί ρώτησε τον Πάβελ, αλλά προτιμάει να την προφέρει «Λετς» για να χαζογελάει μετά. «Και η Ζουμπρ μια χαρά είναι» είπα κάτι που δεν έχω ξαναπεί ποτέ στη ζωή μου. Άνοιξε την μπίρα και μου την έδωσε. Είδα το είδωλό μου στον καθρέφτη πίσω του. Έδειχνα κουρασμένος. Μερικές φορές κοιτάζω τον εαυτό μου και συλλογίζομαι αυτό είναι, λοιπόν; Και μετά σκέφτομαι μάλιστα, αυτό είναι. Δεν θα δείχνω ποτέ καλύτερα από ό,τι τώρα. Αύριο, θα δείχνω λίγο χειρότερα κι έτσι θα συνεχιστεί για πάντα. Να θυμηθώ να πάρω πολυβιταμίνες. Έχω το κούρεμα που έχουν οι άντρες των τριάντα και κάτι. Μέχρι πρόσφατα, φορούσα κουλ μπλουζάκια με ειρωνικές ατάκες, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι η μόνη ειρωνεία ήταν ότι με έκαναν να φαίνομαι λιγότερο κουλ. Είμαι πολύ μεγάλος για να πειραματίζομαι με τα μαλλιά μου, αλλά πολύ μικρός για να έχω βρει το κούρεμα που θα έχω μέχρι να πεθάνω. Ξέρετε ποιο λέω εκείνο που όλοι θα αποκτήσουμε κάποτε, αν είμαστε αρκετά τυχεροί και μας έχουν μείνει μαλλιά στο κεφάλι ως τότε. Εκείνη την πατικωτή και βαρετή κόμη των αντρών που πάνε διακοπές με γκρουπ και στέκονται στον μπουφέ του πρωινού φορώντας τεράστια πουκάμισα σε ξενοδοχεία όπου όλα είναι πληρωμένα. Δίπλα τους έχουν τα αχώνευτα παιδιά τους και μια 21

20 παθητικά επιθετική σύζυγο, που έχουν συμμαχήσει για να στραπατσάρουν τις φιλοδοξίες του και να τις κάνουν ασορτί με το πατικωτό χτένισμά του. Μιλάω λες και είμαι ανώτερος ή λες και έχω μεγάλες και σοβαρές φιλοδοξίες. Στην πραγματικότητα, είμαι ένας ά- ντρας σε μια φάση ανάμεσα σε δύο κουρέματα και σίγουρα υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι σαν εμένα. Είμαι στο άβολο στάδιο μετά τον εικοσάρη και πριν τον σαραντάρη. Ένα στάδιο που στο εξής θ αποκαλώ «το στάδιο του τριαντάρη». Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι λεζάντα θα έμπαινε στη φωτογράφηση που θα έκανα για το Vanity Fair, τη μέρα που θα έγραφα το κύριο άρθρο και θα αποφάσιζαν όλοι να ασχοληθούν μαζί μου: Χτένισμα από την Άντζελα στο Toni & Guy, κοντά στον σταθμό Έιντζελ, αν και τα δάχτυλά της βρομάνε νικοτίνη και έχει μυστήρια άρθρωση. Άρωμα: Lynx Africa (for men). 2,76 λίρες από το σούπερ μάρκετ Τέσκο στο Τσάρινγκ Κρος. Ρολόι: Swatch («Ήταν μια παρορμητική αγορά στο αεροδρόμιο της Γενεύης» εξομολογείται γελώντας και παίζοντας με τη νισουάζ σαλάτα του. «Το αεροπλάνο είχε τρεις ώρες καθυστέρηση και είχα ήδη αγοράσει σοκολάτες!») Ρούχα: Από προσωπική συλλογή (χάρη στην κάρτα Topman VIP που κάνει εκπτώσεις 10% και παρέχεται δωρεάν κυριολεκτικά σε κάθε ενδιαφερόμενο). 22

21 Αλλά δεν είμαι και τόσο χάλια. Ένα μοντέλο από την Ισπανία που είχα γνωρίσει σε ένα ισπανικό μπαρ της οδού Χάνγουεϊ και με την οποία είχαμε βγει ένα συμπαθητικό ραντεβού κάποτε, είχε πει ότι φαίνομαι «πολύ Άγγλος». Κι εγώ κατάλαβα ότι εννοούσε πως μοιάζω στον Έρολ Φλιν, αν και αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν Αυστραλός. «Τι μέρα κι αυτή» είπε ο Ντεβ, αναστενάζοντας λίγο πιο δυνατά από ό,τι θα αναστέναζε κανονικά ένας άντρας που δεν μπορεί να πέρασε και τόσο άσχημη μέρα. «Εσένα πώς ήταν η μέρα σου;» «Δεν ήταν κι άσχημη» είπα εννοώντας ακριβώς το αντίθετο. Ήταν κακή από την ώρα που ξύπνησα το πρωί. Το γάλα ήταν ξινισμένο, αλλά έτσι είναι συνήθως, ο ταχυδρόμος κοπάνησε με δύναμη το ταχυδρομικό κουτί μας, αλλά το γλέντι άρχισε όταν, με ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι, άνοιξα το λάπτοπ μου και μπήκα στο Facebook. Αν και ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε κάποια στιγμή, μόλις είδα εκείνες τις λέξεις, τις λέξεις που ήξερα ότι κάποτε θα έβλεπα περνάει φανταστικά. Δύο λέξεις. Μια ενημέρωση της κατάστασής της. Και δίπλα, το όνομα της Σάρα. Ήταν τόσο εύκολο να το πατήσει κανείς με το ποντίκι. Και έτσι, το πάτησα. Να την, λοιπόν. Περνούσε φανταστικά. Σταμάτα, σκέφτηκα. Φτάνει πια. Σήκω, κάνε ένα ντους. Και μετά άνοιξα τις φωτογραφίες της. Ήταν στην Ανδόρα. Με τον Γκάρι. Περνούσαν φανταστικά, γαμώτο. 23

22